Angel en Gianluco

[&&Nessaaa]

*Zucht*
Ik voel me weer helemaal verliefd
van binnen

[x Sanne]

Suuuper LC GL is gewoon geweldig, ik wil Angel wel zijn Leuk dat je wat met de tips doet! Ga zo door

[lady-chrisie]

thQ ik zat een beetje vast maar dat doe ik wel vakerXD

[Maartje]

Lekker stukkie weer.
Ehm.
Wie is Remy? Heb ik dat gemist, of is het niet meer dan logisch dat ik even niet weet waar dit over gaat?
En snel meer, please?

Dikke liefs.

[lady-chrisie]

het is nog idd onlogisch, maar komt allemaal wel en nee je hebt niets gemist

[Rainbow]

Lc, elke keer als jij hier iets post denk ik "YES" maar dan is er weer geen verhaal : D
Ach, als je er niet uitkomt, dan kom je er niet uit ^^ Het is idd heeeeel erg irriterend.

[lady-chrisie]

Haha sorryy!! mijn broertje was vandaag jarig dus ik kon niet echt veel doen aangezien ik ook niet thuis was zegmaar. hier is het volgende stukje!! Ik ben nog aan het schrijven dus heel misschien komt er meer!!!

Vrijwel meteen hoorde ik snelle voetstappen. Ik deed mijn tas weg en liep naar de woonkamer. Maar in plaats van een hysterische woedende ouder aan te treffen stootte ik me op een moeder met tranen van vreugde in haar ogen. Ze omhelsde me en zei blij dat ze zich al zo’n zorgen maakte dat ik niets deed behalve naar school gaan en thuiszitten. Ik was zo verbaasd dat ik niks terug wist te zeggen en de ervaring dus eigenlijk gewoon maar onderging. Ik verstond maar half wat mijn moeder zei omdat een naam door een innerlijke stem door mijn hoofd werd gekrijst, en ik gewoonweg niet kon luisteren naar mijn moeder die zo intens gelukkig bleek te zijn met het feit dat haar dochter voor een paar uur van de aardbodem verdwenen leek te zijn. Maar dat realiseerde ik me maar half. Het enige waar ik aan kon denken was zijn naam en mijn tintelende vingers die minder dan een half uur geleden over zijn gespierde buik gleden terwijl we wel door de tijd leken te scheuren. Hoe zijn lippen mijn wang teder raaktenen hij mij mooi noemde. Hoe hij mij speels optilde en hoe hij mij bleef vasthouden. Het leek wel een spiegelglad wateroppervlak dat de perfecte jongen weerspiegelde. Toen begon het wateroppervlak te rimpelen. Ik kende hem niet goed, ik wist niet eens echt wie hij was. Hij had zo makkelijk gelogen tegen zijn vriendin,stel dat hij dat ook gewoon bij mij deed? Ik kon het niet aan nog een keer zo te lijden. Ik kon niet nogmaals iemand veroveren en dan zo bruut verliezen. Dat zou ik niet overleven. Misschien dat het verstandiger zou zijn om een beetje afstand te houden? Misschien is dit wel een bevlieging en kom ik er gewoon overheen? Ik was er helemaal niet bij met mijn hoofd en schrok een beetje toen ik zag dat mijn moeder me verwijtend aankeek, ik had een hippe moeder. Niet zo’n moeder die mee hakkelde met de tijd of nog in de zeventiende eeuw leefde. Maar gewoon een moeder die gezellig over jongens kon kletsen en skinny’s met allstars droeg. Ik probeerde onschuldig en blond uit mijn ogen te kijken terwijl ik weer eens geweldig rood werd en mijn moeder begon te grijnzen: ‘Je was bij een jongen! Ha en ik maar denken dat je bij vriendinnen was, terwijl jij gewoon stiekem een vriendje hebt! Ik maakte me zo’n zorgen om je. Dit is geweldig! Je moet me aan hem voorstellen, hoe ziet hij eruit? Bruin haar? Oh toch niet die Gerry van hiernaast? Kom op zeg! Geef me informatie!’
Mijn moeder stuiterde bijna op haar stoel en ik staarde uit het raam. Ik haatte mezelf verschrikkelijk.
‘Ik heb geen vriendje ma, gewoon een jongen van school die me een lift aanbood nadat ik mijn portemonnee vergeten was in mijn kluis…’
‘Sprak hij je aan?’
‘Min of meer?’
‘Hoe dat zo?’
‘Gewoon , weet ik veel…’
‘Is hij lang?’
‘Best wel, rond de een negentig schat ik zo’
‘Is hij gespierd?’
‘Ja ik geloof van wel.’
‘Wat voor kleur haar heeft hij?’
‘zwart’
‘ogen?’
‘Groen’
‘huidskleur’
‘gebruind, ma is dit het einde van ons o zo geweldig kruisverhoor?’
‘Bijna, waar zijn jullie geweest?’
‘MA!!’
‘Oke oke oke, ik stop al, heb je honger schat?’
Ik had niet gemerkt dat ik bijna stierf van de honger. Beschaamd om alle informatie besefte ik dat dit het langste gesprek was dat ik had gehad met mijn moeder sinds… Een paar maanden geloof ik? Triomfantelijk liep mijn moeder naar het aanrecht. Ik zag dat ze moe was, onder haar ogen lagen diepe wallen. Ze kreeg rimpels in haar voorhoofd en haar lange bruine haren vielen rommelig over haar schouders. En ze leek gelukkig. Zo had ik haar al in tijden niet meer gezien. Nu pas viel het me op hoe mager mijn moeder was. Ze at duidelijk niet goed en ik voelde me schuldig omdat het vrijwel zeker was dat ik de oorzaak was van mijn moeders verwaarlozing van zichzelf.

[Rainbow]

Een beetje raar dat ze het hip vindt dat haar moeder skinnies draagt en in allstars rondbanjert (: Ik bedoel, dat is een beetje zielig, als moeder van minstens twee kinderen, om jezelf als een kind van 15 te kleden xD
MAARGOED

voorderest:
FANTASTISCH! ik wil meer! Echt heel verslavend!

[lady-chrisie]

mijn moeder is 34, draagt ook skinny's , en heeft twee kinderen eentje van 11 en eentje die 20 oktober 15 wordtXD maar ik had haar in gedachten als een moeder die dat ook echt staat snap je?

[DramaQueen]

Less talking more writing!!

[x Sanne]

Haha die moeder Leuk weer LC, het is verslavend!

[Maartje]

i just say:

door,meer,door,meer.

[Pluksel]

chris.. die moeder.. he.. he he
op wie is zij gebasseerd?
he he he

xD

btw.. ik hou van joou verhaal kapot veel:D

xx p.

[lady-chrisie]

@pluck, ik weet het niet, ik had gewoon iets in mijn hoofd opeens, maar ik vind haar qua persoonlijkheid iets van jouw moeder hebben weet jeXD

[Rainbow]

Ik zit op het moment ook een beetje inspi-loos bij een verhaal van me, dus ik weet hoe het is, maar als je klaar bent met niet-weten-wat-te-doen, dan moet je me even PM'en WANT ik wil lezen wanneer je het af hebt.

Lieeeeefs!
Maria

[lady-chrisie]

Terwijl ik zat te eten bekeek mijn moeder me aandachtig met glimmende ogen. Ik negeerde het eerst maar toen hield ik het niet meer.
‘Wat?’
‘Is hij je valentijn?’
‘Valentijn?’
‘Morgen is het valentijn’
‘O… Nou, niet dat ik weet.’
Ik ging weer snel door met eten en dacht na. Gian mijn valentijn? Ik kende hem maar een dagje. Maar we hadden zo onze momenten gehad vandaag. Ik besloot hem morgen toch een kaartje te sturen. Ik kleurde rood, mijn moeder zag het. Hyperactief zei ze:
‘Ik heb kaarten gekocht voor de hele familie, omdat ik dat wel zo gezellig vond, maar ik geloof dat ze nu meer van nut kunnen zijn.’
Ik keek mijn moeder van onder mijn wimpers aan en voelde hoe ik bloosde. Het was raar hoe het soms leek dat mijn moeder mijn gedachten kon lezen. Maar wel fijn, ze kon ten minste begrip tonen en ze bespaarde me de genante gesprekken die andere kinderen WEL moesten voeren met hun ouders, om het nodige uit te leggen. Ik ging voor de tv liggen en zapte niets ziend wat rond. Na een kwartier had ik daar genoeg van en ging ik rusteloos naar boven om huiswerk te maken. Toen ik het af had realiseerde ik me dat het morgen zaterdag was. Nou, bespaarde me wat werk zondag. Dus ging ik maar wat zinloos internetten. Daarna probeerde ik te lezen en kon ik me wel voor mijn kop slaan om de reden dat niets leek te lukken omdat ik alleen met de gedachte aan hem leek te kunnen zitten. Uiteindelijk ging ik naar beneden om mijn moeder welterusten te zeggen en nam ik bewust wat rustpillen, valeriaan. Na een uur of twee te liggen woelen, vermoeid zijn naam uit mijn hoofd proberend te bannen viel ik uiteindelijk in slaap. Waar romantische dromen mijn bewustzijn plaagden met hun o zo mooie beelden, en mijn diepste verlangens…

[Rainbow]

Herinner je wel dat ze het nog steeds aan haar zus aan het vertellen is : )

Voorderest: Super ^^ Ga zo door!

[Maartje]

Waaaaaaaauw.
meer?

[x Sanne]

Vergeet inderdaad de zus niet. Misschien kun je die beter weglaten Verder is het supergeweldig

[lady-chrisie]

daar heb ik ook aan gedacht, dat ik het gewoon in ik- vorm doe

[lady-chrisie]

oh en er speelt zegmaar ook nog een verhaal vn dat die ouders gescheiden zijn enzo, en die vader is hertrouwt met een vrouw die al een dochter had enzo maar dat komt nog later. Ik vergeet niet veel, het is gewoon dat voor sommige dingen later in het verhaal verklaringen voor komen. Ik kan moeilijk zeggen . Moeder als het niet de moeder is van die zus snap je?

[lady-chrisie]

2.


De volgende morgen werd ik veel te vroeg wakker en ik probeerde niet te denken aan het antwoord op de vraag: Waarom?
Ik deed dan ook meteen dingen die ik normaal nooit zou doen. Ik begon met mijn bed op te maken, daarna ruimde ik mijn bureaus op en gooide wat onnodige documenten van mijn computer af. Ik werkte voor bij Duits en stofzuigde mijn kamervloer. Ruimde mijn kledingkast op en ging naar beneden en deed de afwas.
Daarna ging ik naar de WC en trok mijn oude joggingbroek , oud T-shirt en hardloopschoenen aan. Toen ik eenmaal de deur uit was had ik al bedacht welke route ik nemen zou- De langste- en begon te rennen.
Ik hield veel van sport, maar hardlopen was normaal gesproken niet mijn ding. Dit keer had ik mijn nodige stof tot nadenken. En het was iets waar ik niet over na WILDE denken dus ik zette er een flink tempo in en keek veel om me heen.
Ik dacht uitgebreid na over zinloze dingen zoals een boom die scheef groeide. Ik herhaalde rijtjes Latijn en Grieks. Ik herhaalde in mijn hoofd de Duitse grammatica. Enzovoorts.
Na een tijdje zag ik tot mijn schrik dat het al twaalf uur was. Ik was al vier uur bezig. Blijkbaar was ik mijn huis voorbijgelopen en liep ik nu voor de derde keer of zo de route die ik in gedachten had. Ik bleef doorgaan tot ik weer bij mijn huis was.
En toen pas viel het me op dat ik nat van het zweet was, hijgde als een astmapatiënt, duizelig was en duidelijk overhit. Ik pakte mijn sleutel en deed open. Toen ik binnen was trapte ik mijn schoenen uit en liep meteen door naar de keuken waar mijn moeder zat met een kop koffie.
Zonder mijn moeder te begroeten liep ik naar de waterkan - die op tafel stond – en dronk die leeg. Het water was koel en ik voelde hoe het naar mijn maag liep. Verfrissend. Mijn gehijg deed mijn moeder opkijken. En ze schrok zich een ongeluk, blijkbaar zag ik er zo geweldig aantrekkelijk en gezond uit met mijn bezwete rode kop en ademtekort. Haren in een slordige knot en geen snufje make-up.
‘Kind, wat zie jij eruit! Wat heb je in ’s hemelsnaam gedaan!?’
‘ … Hard … lopen … 7 … uur … mogguh…’
‘ Jij en hardlopen? Die jongen heeft wel een invloed op je he?’
‘ Niet … praten … over …’
‘Oke… Wil je nog wat water?’
‘… GRAAG! …’
Mijn moeder liep naar de kast en pakte er een oude bierglas uit, die ze cadeau heeft gekregen van haar vrienden nog in haar studententijd. Het ding was ENORM, er kon bijna anderhalve liter in. En natuurlijk gebruikte mijn moeder hem nooit voor bier. Ook de bierbeker, want zo noemden we het, dronk ik leeg. En plofte met een zucht van verlichting neer op een van de eiken keukenstoelen. Met mijn mouw depte ik het zweet op mijn voorhoofd een beetje, niet dat het veel hielp. Daarna zei ik tegen mijn moeder dat ik ging douchen en ik bleef ook een uur of twee in de badkamer. Toen mijn huid begon te rimpelen stapte ik onder de douche vandaan, het water was bijna koud en ik rilde ook. Ik deed snel mijn lange warme badjas aan en begon me op te maken. Het was mooi weer, ik wilde naar buiten gaan. Ik zorgde zorgvuldiger voor mijn uiterlijk dan ik ooit had gedaan. En weer wilde ik niet denken aan waarom. Toen ik klaar was bekeek ik het resultaat en keurde het goed. Daarna föhnde ik mijn haar en nam van de zijkant twee plukjes waarvan ik twee vlechtjes maakte en ze achter met een klipje aan elkaar vastmaakte. Daarna zocht ik naar een gewone spijkerbroek – die waren moeilijk te vinden aangezien er vooral zwarte skinny's lagen overal– en een leuk shirt. Voor het eerst in een hele lange tijd kleedde ik me niet donker, niet somber. Weer keek ik in de spiegel. Het zag er wel goed uit. Ik deed mijn one-stars aan en ging naar beneden. Toen mijn moeder me zag viel haar mond open van verbazing. Ze begon te glimlachen en zei toen met een trillende stem: ‘Je ziet er prachtig uit schat, ehm.. Er is een half uur geleden wat bezorgt en ik geloof dat het voor jouw is?’
Ik volgde mijn moeder nieuwsgierig naar de keuken en bleef met een schok staan toen ik zag wat mijn moeder bedoelde.

[Rainbow]

Ik ben een trouwe fan!

Maar er staat ergens eerst "overal skinnies lagen in alle kleuren van de regenboog" en daarna komt "omdat ik me vooral somber had gekleed" ofzo, en dat spreekt elkaar nogal tegen
Maargoed, snel verder!

[lady-chrisie]

k heb het verbeterdXD

[lady-chrisie]

Ik staarde nog even voordat ik voorzichtig naar de keukentafel toeliep en met mijn vingers over een van de rozen streelde. Ja , er stonden namelijk zes reusachtige boeketten voor me, drie boeketten met Rode rozen en drie met witte rozen met een roze rand. In elke boeket vormden zwarte, blauwe , en paarse rozen een hart. Mijn moeder grijnsde breed naar me en zei: ‘Dit zat erbij, ik weet niet van welke Romeo het is maar het is ZO romantisch!!’
Ik keek naar de roze envelop die mijn moeder in mijn handen had geduwd en durfde hem niet echt open te maken. Maar deed het toch. Een blozend beertje dat in zijn handen een hart had, stond mij verlegen aan te kijken vanaf de kaart. Ik klapte het open en het enige wat er stond was:

Will you please be my baby today?
-xxx- G.

P.S. If yes, come to school at 8 pm.

Ik was zo in shock dat ik na begon te denken over wie ik nou kende waarvan de naam met een G. begon. Diep in gedachten verzonken ging ik zitten op een keukenstoel, mijn moeder las mee over mijn schouder.
‘Is het van hem?’
‘uhh… Wie?’
‘De jongen waar je gisteren bij was.’
‘ hmm… wanneer?’
‘GISTEREN? Meisje toch, ben je er wel bij?’
‘Gisteren?... O GISTEREN!!!’
Ik smeet de kaart weg toen het tot me doordrong en geschokt hield ik mijn handen voor mijn mond.
‘Is het zo erg?’
‘uhm, gewoon een beetje onverwacht…’
Mijn moeder proestte het uit. Ook ik begon te lachen toen ik me bedacht hoe debiel mijn reactie eruit heeft moeten zien. Toen ik enigszins uitgelachen was vroeg ik: ‘Mag ik gaan?’
‘NATUURLIJK! Wat ik dat voor vraag. Je voelde het blijkbaar aan want je ziet er geweldig uit.’
Ik werd rood en keek weg.
‘Ik besloot vandaag wat luchtigs te doen’
‘En het staat je geweldig…’
‘dankje…’
‘Ik maakte me de laatste tijd zoveel zorgen, dat hele gedoe met remy en je vader. Het hield me nachten wakker, dus je kunt je waarschijnlijk niet voorstellen hoe blij ik ben dat je er eindelijk een beetje bovenop begint te komen.’
Ze keek me aan met ogen die warmte en liefde uitstraalden, en ik werd nog warmer vanbinnen dan ik al was. Ik glimlachte mijn liefste glimlach en ging staan.
‘Ik ga even een luchtje scheppen… Is dat goed?’
‘Ja ik moet toch naar mijn werk, ik ben al laat.’
‘Mam, het is weekend!’
‘Ja schat, sorry , maar ik moet echt.’
Ik zuchtte dramatisch en gaf mijn moeder een afscheidszoen. Ik liep met haar mee naar de voordeur. Greep mijn oude spijkerjas en liep samen met mijn moeder de deur uit.
Ik zwaaide haar gedag en liep mijn straat uit. Ik slenterde maar wat rond omdat ik niet wist waar ik heen moest en tot mijn verbazing werd ik ook een aantal keren nagefloten door groepjes jongeren. Ik keek wat om me heen en keek zo nu en dan op mijn horloge. En zo ging het door tot ik bevroor en bleef staren naar het figuur dat voor me opdoemde. Hij zat op een muurtje samen met zijn vrienden en ze moesten lachen. Een ondeugende halve grijns speelde op zijn gezicht en opeens gilde een van zijn vrienden.
‘Gian, your next valentine walking!’
Ze hadden het niet over mij, dat wist ik omdat geen van hen nog mijn kant uit had gekeken. Maar een knap meisje met lang zwart haar, een topje en een navelpiercing liep naar Gian toe en vroeg of ze hem even onder vier ogen spreken kon. Ze maakte een ietwat zenuwachtige indruk en aan de blikken die ze hem toewierp wist ik wel war ze wilde vragen.
Ik zag hoe Gian spijtig keek en nee schudde. Met drukke handgebaren legde hij iets uit, ik kon niet horen wat. Ik keek toe hoe het meisje teleurgesteld wegliep en Gian wat gefrustreerd terugliep naar zijn vrienden. Gian nam weer plaats op het muurtje en toevallig kruisten onze blikken zich. Hij herkende me niet. Ik stond redelijk ver van ze af en besloot voor de grap langs te lopen. Natuurlijk floten ze weer en eentje begon te applaudisseren waarna hij zei:
‘Zulke schoonheid en sexyness moet beloond worden, en gestimuleerd.’
Gian grinnikte en zei hem zijn bek te houden. Weer keek hij naar me en nam me goed op, dit keer herkende hij me meteen. Hij grijnsde speels.
‘Vanwaar die metamorfose?’
‘Geen flauw idee?’
‘Heb je een valentijn?’
‘Zie ik om acht uur wel.’
Ik glimlachte zo lief mogelijk naar hem en zijn wangen kleurden rood.
‘De jongen die ze stuurde vraagt zich wanhopig af of je het mooi vond.’
‘Het meisje dat ze ontving wacht wanhopig tot acht uur…’
‘Je ziet er geweldig uit’
Weer werd ik rood.
‘Dankje’
Inmiddels waren we een end weggelopen van zijn vrienden die ons verbaast nastaarden. Enkelen met een jaloerse blik in hun ogen. Gian keek even terug en zei toen snel:
‘Ik moet nu terug, ik hoop echt dat je komt. En je ziet er echt beeldschoon uit. Ik herkende je bijna niet. Echt.’
Ik werd weer rood…
‘Tot vanavond’ fluisterde ik. Warm van zijn complimenten…

[DramaQueen]

wat is er gebeurt met het hard to get meisje

[Rainbow]

Sinds wanneer zijn kleine vlechtjes in een staart en een spijkerjack "beeldschoon"

Voorderest is het geweldig, lc

[lady-chrisie]

hij vind dat, hij vind haar mooi fgewoon

[Rainbow]

Oké : D Mij maakt het niet uit ^^ Ik vind het altijd leuk wanneer kleding wordt beschreven, hoewel het snel tacky kan overkomen. Maargoed, leuk om te lezen iig! : D

[Maartje]

AAAAAAAAAH!
Jemig.
Ik zou willen dat ik haar was, serieus. I love Gianlucoooo! (L)
And I love your story!

[x Sanne]

Echt leuk voor haar dat haar leven zo verandert Ik zou wel willen ruilen Goed geschreven LC !

Will you please be my baby today?
-xxx- G.

Volgens mij klopt die zin niet helemaal?

[lady-chrisie]

hoezo? hij heet gianluco zegmaar, en het engels hoort wel en baby is als in : schatje

[lady-chrisie]

Ik was verbaast over hoe het verschil leek op te vallen. Ik was iemand die onzichtbaar kon zijn, maar ook iemand die zich kleedde en opmaakte op de manier waarop ze zich voelde. Zwart, was de overheersende kleur geweest de laatste maanden. En nu ik me eindelijk eens anders kleedde viel het heel erg op blijkbaar. Mensen waren gewend aan het sombere, mensen kenden het alledaagse zwart. Ze voelden mijn pijn, maar ook weer niet. Ze wisten niet wat het was of hoe het voelde. Zulk groot verlies. In gedachten verzonken liep ik weer door. Ik ging bij de bakker langs om wat roomsoezen te halen. De bakker herkende mij niet. Daarna ging ik maar naar huis en weer zette ik mijn computer aan. Mijn boxen stonden keihard toen ik mijn favoriete Rock band opzette en met mijn hoofd zachtjes meedeinde met het ritme van de gitaren. Ik zette voor het eerst in anderhalf jaar msn aan, offline status natuurlijk. En merkte dat het me helemaal niks boeide, dus zette ik het maar weer uit en wist ik niet waar ik mezelf mee bezig moest houden. Ik ging naar beneden en besloot mijn moeder maar eens te verrassen met het avondeten. Ik besloot gevulde kip te maken maar bedacht me toen. Ik was op het moment veel te lui. Toen ging ik weer tv kijken en er liep een boeiend programma op animal planet over allerlei verwaarloosde dieren. Jammer van mijn moeders allergieën anders had ik zelf ook wel een hond gehad nu. Toen ik weer naar de klok keek zag ik dat het kwart over zeven was. Ik besloot maar te vertrekken en deed de tv uit. Ik liep naar de gang en keek in de spiegel. Daarna deed ik mijn schoenen aan en voor het eerst in mijn leven deed ik parfum op. Nogmaals bewonderde ik het resultaat – ik was zelf nog niet eens gewend aan mijn nieuwe look – en liep ik voor de derde keer vandaag de deur uit. Ik pakte mijn fiets en racete naar de school om half acht was ik er al. Veel te vroeg weer eens. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan om die reden, puur uit verveling begon ik op het dak van de gymlokalen te klimmen, wat ik wel vaker had gedaan in tussenuren. De muren waren laag en het dak liep in een punt. Toen ik eenmaal boven was bleef ik zitten om daar de ondergaande zon te kijken en opeens hoorde ik zachtjes mijn naam. Ik herkende de stem uit duizenden en keek over de rand naar beneden, grijnzend.
‘Angel?’
‘Ja?’
‘Waar ben je?’
‘Nou, hier’
‘Waar hier?’ Hij keek om zich heen, hij had echt geen idee. Ik begon te grinniken en toen hij zich net omdraaide landde ik voor zijn gezicht.
‘Wow, sinds wanneer komen er meiden uit de lucht vallen?’
‘Vandaag alleen, voor een keertje’
Weer nam hij me goed op, ik zag de goedkeuring in zijn ogen.
‘dus dat je hier bent wil zeggen dat…’
‘Ja, dat wil dat zeggen, is er nog een reden dat ik naar school moest komen? Je weet het wel uit te kiezen zeg, net in mijn weekend.’
‘niet echt, ik woon hier nog niet zolang weet je nog? Ik wilde er zeker van zijn dat ik niet zou verdwalen.’
Ik moest lachen, hij keek er zo verschrikkelijk serieus bij! Gemaakt boos keek hij naar me en liep langzaam, dreigend op mij af. Ik begon weer te grijnzen omdat er nog een spontane lachbui opborrelde. Toen hij te dichtbij kwam prikte ik met een vinger in zijn buik en hij kromp ineen. Ik moest nu nog harder lachen.
‘Dus the big tough guy kan niet tegen kietelen he?’
‘Iedereen heeft zo zijn zwakheden kijken hoe de tough girl het vind.’
Hij begon me in mijn zijen te prikken en ik schaterde het uit.
‘Ik kan er niet tegen… stop… stop!!’
Grinnikend liet hij los maar hij bleef mijn hand vasthouden. Ik begon te blozen en hij vroeg of ik zin had in een wandeling. Ik schudde nee met mijn hoofd en zei:
‘Kom, ik wil je wat laten zien, kun je klimmen?’
‘Heb ik een keus?’
‘Zonodig help ik wel.’
‘Nou ben ik nieuwsgierig, waar breng je me heen?’
‘Zie je zo wel, geduld.’
‘Oke oke oke jij gaat voor, ik volg’
Ik liep naar mijn muurtje, zette me af van het houten bankje en greep de rand van het dak van de gymlokalen vast. Ik zag dat hij aanstalten maakte me te helpen maar ik trok mezelf moeiteloos op en ging staan. Toen hij ook boven was, liep ik voorzichtig over de stenen omheining van zo’n drie meter hoog en greep ik de rand van het raamkozijn van een van de scheikunde ramen. Hij was nog op het gymdak en staarde me onder de indruk aan. Ik lachte naar hem.
‘Kom je nog of moet ik helemaal terug om je te halen?’
‘Waar heb je dat van.’
‘Na een tijdje niks te doen te hebben ga je creatief denken.’
‘Spontane zelfmoordneigingen?’
‘Nee, uitdagingen voor mijzelf, ik heb ook de kerktoren beklommen. Wel ’s nachts anders trok ik te veel aandacht.’
‘Wauw…’
Ik grinnikte en liep door tot aan de muur daar liep er een soort uitsteeksel in de vorm van een poort, ik klom op dat uitsteeksel en op het hoogste punt kon je net bij de balkonnen van de concertzaal. Weer trok ik me op en toen ik op het balkon stond keek ik waar hij bleef. Hij was een goede klimmer, toen hij mij zag kijken glimlachte hij speels en knipoogde hij naar me. Toen hij over de balkonreling aan het klimmen was vertelde hij me dat hij een parcourist was. Ik vertelde glimlachend dat ik ook wel van dat soort dingen hield en liep de hoek om naar de straatkant. Daar kon je mooi het dak van het lage schoolgebouw op omdat er een brok gesteente ooit naar beneden was gevallen toen het door vandalen was bewerkt. Ik klom naar boven en ging naar het hogere schoolgebouw. Waar gewoon een ladder stond. Ik klom op en ging naar de rand. Vanaf hier kon je over het centrum kijken, en zag je veel. Het schemerde nog steeds en je kon de zon nog zien. Ik ging zitten en keek naar de ondergaande zon.
‘Is dit niet zachter om te zitten?’
Hij legde een deken naast me neer en ik keek hem verwijtend aan.
‘Wat voor wilde plannen had jij eigenlijk voor vanavond?’
‘ Je weet maar nooit he?’

[Rainbow]

HAHAHHAHA

"wat voor'n plannen had jij eigenlijk voor vanavond?"

*giert*

geniaal , lc! Ga maar snel door : D!

[DramaQueen]

ZUCHT ik wou dat ik op dat dak zat ipv angel hahahha

[leeuwtje]

DramaQueen ik geef je helemaal gelijk!

Niet te geloven, ik dacht niet dat je iemand kon leuk vinden die je nog nooit hebt gezien

Ik beleef je verhaal echt alsof ik Angel ben, en dat is leuk.
Doe zo verder!!!

[x Sanne]

Super LC! Er zitten leuke dialogen in en je situatie is natuurlijk om te kwijlen Paar entertjes meer en het is perfect!

[DramaQueen]

Hey hallo!! Ga us ff snel posten ofzo!! :p

[lady-chrisie]

WIEEJ voor ik een boze menigte achter me aan krijg post ik maar snel iets I hope You like it!?


Zijn oren kleurden rood en ik begon te giechelen omdat ik het verschrikkelijk schattig vond. Ook bij hem verschenen er kuiltjes in zijn wangen en hij lachte met me mee. Ik spreidde de deken uit en ging zitten, het was inderdaad fijner. Ik sloeg mijn armen om mijn knieën en keek zwijgend toe hoe de reusachtige bol van licht langzaam achter de horizon verdween. Ik ontspande me en leunde naar achteren op mijn handen. Ik keek hem aan zag dat hij naar mij staarde. Ik bleef terugstaren en zo zaten we enkele minuten. Hij glimlachte weer en vroeg:
‘Wat is je lievelingskleur?’
‘Verschilt heel erg, ik kleed me meestal naar mijn humeur of mijn gevoel, dat van jouw?’
‘Sinds kort, blauw.’
‘Waarom?’
‘het is een mooie kleur?’
Toen bedacht ik me dat het mijn oogkleur was. Ik werd rood door dit besef en hij bleef me aankijken zodat ik nog roder werd. Wat er toen gaande was is moeilijk uit te leggen. Aan de ene kant was ik, rood als een tomaat, zwaar verlegen en dan was hij er, de vreemdeling die mijn bloed vijftig kilometer per uur deed stromen.
Hij bleef me aankijken en langzaam verscheen er een glimlach. Ik glimlachte zo lief mogelijk terug en we bleven elkaar aanstaren, zonder aanstalten te maken ook maar iets te zeggen.
En nu ik terugstaarde begon ik me af te vragen, waarom ik?
‘Waarom … nee laat maar’
‘Wat?’
‘nee niks laat gewoon maar’
‘Zeg nou!’
‘nou… Er zijn zoveel anderen , en kijk jou nou, en zie mij! Ik bedoel.. Waarom ik?’
Tot mijn verbazing begon hij te grinniken en ik keek hem kwaad aan.
‘Ik weet daar geen antwoord op, maar heb je zin om bij me te komen liggen?’
Uitnodigend maakte hij van zijn rechterarm een boog zodat ik die als kussen kon gebruiken. Ik keek hem onzeker aan, zou dit misschien een grap zijn?
De glimlach die om zijn lippen lag verdween en hij hield zijn hoofd schuin , terwijl hij me raar aankeek. In zijn blik zat zowel humor als een geweldig serieuze bui, twijfel en toch pure zelfverzekerdheid, maar ergens ook verdriet en afwachting.
En toch wist hij het zo te doen dat ik smolt vanbinnen. Die jongen wist me te betoveren, hoe? Dat weet ik niet.
Ik begon half verwijtend en half spottend maar toch onzeker te glimlachen en kroop langzaam tegen hem aan. Het voelde vreemd, als van een andere planeet, maar zo verschrikkelijk fijn, we zeiden niets meer en hij bewoog niet. Ik kon me niet eens bewegen al zou ik willen.
Ik begon te schrikken van mezelf, hier lag ik met iemand die ik niet eens twee dagen kende. Raar was dat, dat hoorde niet. Waar was ik wel niet mee bezig? Dit gaat veel te snel.
En toch vond ik het verschrikkelijk fijn, daar zo te liggen, bij zijn warme lichaam. Ik voelde opeens dat hij naar mij keek, maar ik deed er niets aan.
Ik bleef staren naar de zon die bijna verdwenen was.
Weer een dag voorbij.
Ik keek op naar de oceaangroene ogen en sloeg meteen mijn ogen neer. Ik wist heel goed wat de reden van mijn absurde gedrag was, ik wilde nog niet te intiem worden. Ik kroop van hem weg en ging weer zitten met mijn armen om mijn knieën.
Ik durfde hem niet meer aan te kijken, bang voor zijn reactie. Bang voor een gekwetste blik.
Of beeldde ik me maar wat in? Zou het voor hem een spel zijn? Zou ik hem überhaupt kunnen kwetsen? Gisteren zei hij nog van niet. Hij vond het zelfs grappig…

[&&Nessaaa]

More, More,More!!
Ze lijken zo'n leuk stelletje samen.
Ik zit hier gewoon te giechelen, ga door

[Rainbow]

zéeer verslavend!

[Maartje]

AAAAAAAAH. Ik leefde me echt helemaal in en had toen ze van hem wegkroop echt zoiets van : DOMME MEID, WEET JE WEL HOE LIEF HIJ IS EN JIJ MET HEM BOFT?

Serieus, ik wilde haar slaan! Nee, grapje. Heerlijk geschreven en ga vooral snel door...

[x Sanne]

Dit is genieten

[DramaQueen]

lalala meer

[Carientjuh]

Ahh... echt al een hele poos niet meer gevolgd!:S maar ben weer helemaal bij
't is super