Ga hem ook herschrijven, maar vroeg me af of jullie nog wat tips hadden
Maar ik houd nog van hem!
Met een verloren blik staarde ik voor me uit. Ik wist niets meer te denken, ik wou niets meer voelen. Ik wilde niet verdrietig zijn, ik gunde het hem niet, maar ik voelde hoe hij me kapot gemaakt had! Met mijn hand streek ik over mijn gezicht. Ik kon zijn adem nog langs mijn nek voelen glijden. Zijn handen, zijn lippen, alles wat eerst zo perfect had geleken! Nu wou ik het alleen nog maar vergeten.
Ik keek uit het raam, zelf zat ik nu in de vensterbank. mijn arm over mijn knieën, denkend wat hij nou aan het doen was. Zou hij bij haar zijn?
Ik voelde hoe een er een brok in mijn keel kwam. Er kwamen tranen in mijn ogen en wanhopig keek ik omhoog. Ik wou niet huilen, ik gunde hem mijn tranen niet, en haar al helemaal niet!
Waarom? Hoelang al? Zou hij weten dat ik het weet? De vragen in mijn gedachte stapelde zich op. Terwijl ik een warme traan over mijn wang voelde glijden en hem daarna met mijn hand opving, dacht ik na over deze ochtend.
Ik was op weg naar de stad. Eigenlijk zou ik naar Remco gaan, Remco, mijn vriend, of, herstel, mijn ex. Helaas had hij op het allerlaatste moment afgezet. Ik had gedacht dat hij daarvoor wel een goede reden zou hebben, nu weet ik dat dat niet zo is. Omdat ik geen zin had me de hele dag te gaan vervelen besloot ik wat nieuwe kleren te kopen. Had ik dat misschien beter niet kunnen doen?
Ik fietste langs het park toen ik hem zag staan. Eerst dacht ik dat hij met zijn zus aan het praten was, maar toen ik beter keek zag ik dat het niet zijn zus was. Het was een meisje die ik niet kende. Ik haalde mijn schouders op en besloot me er niets van aan trekken. Langzaam kwam ik dichterbij, ik moest er toch langs fietsen. Ineens ging er een schok door me heen. Ik zag hoe de lichamen langzaam dichterbij elkaar kwamen.
Ik keek toe hoe hij zijn lippen op die van haar zetten! Een zoen die met mij geweest had moeten zijn! Ik zag zijn handen langzaam naar boven glijden en onder het topje van het meisje kruipen. Een intense knuffel volgde, zó intiem! Ik voelde de liefde, ik voelde dat hij zich goed voelde bij haar. Was dat bij mij anders geweest?
Een rilling ging door mijn lichaam heen. Woede, onmacht, verdriet! Het gevoel was niet te beschrijven! Angstig keek ik ze aan. Ik hoopte dat ze me niet zouden zien. Wat zou ik moeten zeggen? Hoe kon ik hem ooit nog onderogen komen? Zou hij het me allemaal ooit vertellen? Hoelang was dit al bezig?
Vragen, alleen maar vragen. Gevoelens, niet te omschrijven. Pijn, stekend in mijn hart. Zo snel als ik kon ben ik naar huis gereden! Ik heb geluk gehad dat iedereen op tijd voor mijn fiets wegspringen ging, want ik zag niks meer. Ik zag alleen nog maar een weg vol duisternis en tranen. Snikken heb ik mijn fiets tegen de muur gegooid. Vervolgens heb ik mezelf vol woede tegen de deur geworpen. Het deed zeer, maar het luchtte wel op. Langzaam werd ik rustig en ging ik in de vensterbank zitten. De vensterbank waar ik nu zit.
Vragen, steeds meer. Gevoelens, niet te omschrijven. Pijn, stekend in mijn hart. Maar het allerergste is, na alles wat er gebeurt is ...
Ik houd nog van hem!
Liefs Debora
Dat ontkracht je verhaal een beetje. 
Haar gevoelens probeer je te vertalen door haar gedachtengang op te schrijven en door de gebeurtenissen van afgelopen middag te vertellen. 
Daarna ga je vertellen en dat stukje vind ik persoonlijk een beetje rommelig. Het is erg belangrijk om orde en rust in je verhaal te houden. 
