Forever and a day

[Imke]

Oké. Ik geef jullie bij deze toestemming om mij officieel 'obsessed' te noemen. Dit is alweer een fanfiction van mij over de band Simple Plan. Ik weet dat het erg is, maar de laatste tijd lijkt dit het enige te zijn waar ik nog over kan schrijven én wat ik ook echt leuk vind om over te schrijven. Dus ja. Hopelijk lezen mensen dit, alhoewel ik me voor kan stellen dat mensen geen zin meer hebben om de zoveelste fanfic hierover te lezen .
Dit keer ga ik het weer totaal anders neer proberen te zetten als Jij en ik, Fading Away en Adickted (samenwerking met Mirry), dus hopelijk vinden jullie dit ook leuk!
Dit verhaal wil overigens niet zeggen dat ik stop met het schrijven aan die andere verhalen, ik moet alleen leren om mijn tijd en inspiratie goed te verdelen XD.

-

‘I’m walking on sunshine… WOHOHO!’ Een luide stem galmde door de huiskamer heen toen een meisje de keuken uit kwam lopen. Ze had een bord volgeladen met boterhammen, die dik belegd waren met kaas en zette dat bord neer op de tafel. Uit volle borst zong ze nog even de laatste woorden van het liedje mee, voordat ze de radio uitzette en de afstandsbediening van de televisie pakte. Geeuwend zakte ze neer in een van haar luie stoelen en nam een hap van de bovenste boterham, maar werd toen onderbroken door iets wat haar aandacht trok op de tv.
‘Zoooo, en dat was de hitlijst van deze week!’ klonk een stem op tv. Anna zette het geluid iets harder en luisterde geïnteresseerd naar de presentator, die met een microfoon op een groot podium stond en glimlachend in de camera keek. ‘En dan is het nu tijd voor een liveoptreden van een band, die al jaren bezig is en verschillende hits heeft gescoord. Het is tijd voor… Simple Plan!’
Anna veerde direct met opengesperde ogen overeind en greep paniekerig om zich heen naar de afstandsbediening, zodat ze het volume harder kon zetten. Er klonk erg luid gejuich vanuit de zaal en toen kwamen er vijf jongens het podium opgesprongen, waardoor Anna verstijfde. De hap van haar boterham in haar mond, was ze totaal vergeten. Het bleef gewoonweg raar om haar broer op tv te zien.
Het meisje dat in de luie stoel zat, was namelijk Anna Bouvier, het jongere zusje van de zanger van de rockband Simple Plan. Tweeëntwintig was Anna nu, terwijl haar broer Pierre vorige week eindelijk zevenentwintig was geworden. Tot haar grote spijt had ze hem alleen maar via de telefoon kunnen feliciteren, aangezien Pierre al voor vijf maanden aan het touren was door Amerika. Ze had hem al van begin af aan niet meer gezien, behalve op tv en één keer via de webcam, maar dat was niet hetzelfde.
Na al die jaren was Anna er wel een beetje aan gewend dat ze haar broer sommige periodes maar heel weinig zag, maar toch bleef het moeilijk. Nu met Pierre’s verjaardag dus, maar ook met feestdagen en familiereünies. Omdat haar ouders aan de andere kant van de stad woonden, zag ze haar familie sowieso weinig en dat maakte dat Anna vaak naar Pierre’s gezelschap verlangde.
Zuchtend keek ze toe hoe haar broer volop in beeld kwam, waardoor ze even een brok in haar keel voelde. Ze zag hoe hij zich inspande en genoot van het optreden, zoals altijd. Hij sprong, danste en rende over het podium alsof hij achterna werd gezeten door een Tibetaanse neushoorn, maar het zag er helemaal niet zo uit. Het hoorde gewoon bij Pierre.
Ademloos keek ze toe hoe haar broer en de rest van zijn én haar vrienden zich uitleefden op hun instrumenten. Met moeite slikte ze de boterham door, die ze nog altijd in haar mond had en bleef naar het beeldscherm kijken. Zachtjes begon ze mee te neuriën met de liedjes die ze na al die tijd wel kon dromen. Ze ging totaal op in het optreden, totdat haar gedachten plotseling ruw verstoord werden door de deurbel die door het appartement galmde.
‘Verdomme!’ riep Anna, die van schrik bijna de lucht invloog. Ze staarde echter opnieuw naar het beeldscherm, degene aan de deur moest maar even wachten. Haar broer was belangrijker.
Maar blijkbaar was diegene aan de deur het daar niet mee eens, aangezien er nu nog een keer werd gebeld. Bijna een halve seconde erna belde die vreselijk irritante persoon nog een keer, dit keer werd de knop langer ingehouden.
‘Verdomme!’ vloekte Anna nog een keer, terwijl ze langzaam overeind kwam uit haar stoel. Ze wendde haar gezicht nog steeds niet af en liep traag achteruit de woonkamer uit, waardoor ze tegen de muur aanbotste. Toen draaide ze zich vliegensvlug om en sprintte naar de gang toe, zodat ze die persoon zo snel mogelijk af kon wimpelen en dan weer naar haar broer kon kijken.
De bel werd opnieuw lang ingedrukt en na een geërgerd: ‘Ja, ja, dat ding hoeft niet kapot!’, kwam Anna eindelijk bij de deurbel aan. Vanuit de woonkamer hoorde ze Pierre nog steeds zingen, waar ze nog met een half oor naar luisterde.

[Rainbow]

*weet wat er gaat komen en staat nu al te springen*

AAAH imke : D Ten eerste: jouw sp fanfics zijn altíjd geweldig. En het geeft niet dat dit je vierde is : ) Want mensen lezen het blijkbaar graag én jij schrijft het blijkbaar graag. Dus.. why wouldn't you?

Ten tweede heb ik nog wel een irritante opmerking 0: D
Het begint hetzelfde als Adickted, ongeveer, wat niet zoveel geeft, maar dat valt gewoon op en misschien als je een beter idee hebt voor het begin, zou het orgineler overkomen als je dat zou gebruiken : )

Ten derde moet ik even zeggen dat het stukje met achteruitlopen, tegen de muur aanknallen en naar de deur sprinten héel goed inleefbaar is. Perfect dus

Liefs!
Maria

[Mirry]

Ten tweede heb ik nog wel een irritante opmerking 0: D
Het begint hetzelfde als Adickted, ongeveer, wat niet zoveel geeft, maar dat valt gewoon op en misschien als je een beter idee hebt voor het begin, zou het orgineler overkomen als je dat zou gebruiken : )

Irritant zou ik de reactie niet willen noemen. Eerder vervelend en ongegrond. Vooral gezien het feit dat Imke het begin van Adickted niet heeft geschreven, dat ben ik namelijk geweest. Het enige overeenkomst is het feit dat er in het begin gezongen wordt, maar meer ook niet. Dat nog niet eens, want in Adickted begint het niet met een gesproken zin, dat is namelijk Imke haar handelsmerk.

Het komt ook denigrerend over om te zeggen; ‘ja, als je iets originelers verzint, zou ik dat maar gebruiken.’ Iemand steekt de tijd en moeite om iets te schrijven. Het is niet zo dat de woorden vanzelf verschijnen. Een verhaal en zeker het begin van een verhaal is de setting voor de rest van een verhaal, dat kun je niet zomaar gaan veranderen. Daarnaast lijkt het op deze manier net of je vind dat je het zelf beter zou kunnen.

Je geeft niet aan waardoor je vind dat het erop lijkt, onderbouwd niet hoe het verbeterd kan worden en dat staat gewoon erg slordig. Daarnaast haal je, wanneer je het eerder genoemde dus niet doet, de schrijver van het verhaal gewoon omlaag. Dat is niet alleen slordig, maar kan ook heel onvriendelijk overkomen.

Ik ben het dus ook niet eens met je. Het begin van Imke straalt een hele andere sfeer uit. Ze geeft een volstrekt andere ambiance aan het verhaal, omdat de verloop van dit verhaal ook heel anders zal zijn dan dat van Adickted. Je kent het verloop van dit verhaal en niet die van Adickted, dus die vergelijking kon jij logischerwijs niet trekken. Ik echter wel en zelfs wanneer ik dat niet kon, zou ik alsnog merken dat het verschil in sfeer duidelijk aanwezig is.

Dit personage zit in een geheel andere situatie, heeft hele andere relaties en de opbouw van dit verhaal gaat ook een stukje anders dan in Adickted het geval is. Om te beginnen is dit geen fan, het is een familielid. Dat houd automatisch in dat de hele plotlijn al anders in elkaar zal gaan zitten. Ik vind het begin juist veelbelovend en heel netjes uitgewerkt. Een mooie balans in Imke haar schrijfstijl die zeker een complimentje waard is.

[Liz]

Echt weer heel leuk Imke, vooral al omdat het nu geen fan is, maar een familielid, echt leuk. Dan zie je de band toch vanuit een andere hoek
Ik vind je verhalen altijd super, dus ik ben zeker benieuwd naar deze.

Mirry, ik vind echt dat je gelijk hebt over dat begin. Ik begin ook altijd opeens een beginnetje te schrijven en dat werk ik dan later uit tot een heel verhaal. Een begin kun je eigenlijk niet veranderen. En bij Adickted, is het toch sowieso het andere meisje fan van simple plan en toch niet, het meisje dat in het begin staat te dansen? Hoe dan ook, het begin is goed, maar ik denk niet dat Maria het bot bedoelde, want verder was ze heel positief over het verhaal

[Rainbow]

Ten tweede heb ik nog wel een irritante opmerking 0: D
Het begint hetzelfde als Adickted, ongeveer, wat niet zoveel geeft, maar dat valt gewoon op en misschien als je een beter idee hebt voor het begin, zou het orgineler overkomen als je dat zou gebruiken : )

Irritant zou ik de reactie niet willen noemen. Eerder vervelend en ongegrond. Vooral gezien het feit dat Imke het begin van Adickted niet heeft geschreven, dat ben ik namelijk geweest. Het enige overeenkomst is het feit dat er in het begin gezongen wordt, maar meer ook niet. Dat nog niet eens, want in Adickted begint het niet met een gesproken zin, dat is namelijk Imke haar handelsmerk.

Het komt ook denigrerend over om te zeggen; ‘ja, als je iets originelers verzint, zou ik dat maar gebruiken.’ Iemand steekt de tijd en moeite om iets te schrijven. Het is niet zo dat de woorden vanzelf verschijnen. Een verhaal en zeker het begin van een verhaal is de setting voor de rest van een verhaal, dat kun je niet zomaar gaan veranderen. Daarnaast lijkt het op deze manier net of je vind dat je het zelf beter zou kunnen.

Je geeft niet aan waardoor je vind dat het erop lijkt, onderbouwd niet hoe het verbeterd kan worden en dat staat gewoon erg slordig. Daarnaast haal je, wanneer je het eerder genoemde dus niet doet, de schrijver van het verhaal gewoon omlaag. Dat is niet alleen slordig, maar kan ook heel onvriendelijk overkomen.

Ik ben het dus ook niet eens met je. Het begin van Imke straalt een hele andere sfeer uit. Ze geeft een volstrekt andere ambiance aan het verhaal, omdat de verloop van dit verhaal ook heel anders zal zijn dan dat van Adickted. Je kent het verloop van dit verhaal en niet die van Adickted, dus die vergelijking kon jij logischerwijs niet trekken. Ik echter wel en zelfs wanneer ik dat niet kon, zou ik alsnog merken dat het verschil in sfeer duidelijk aanwezig is.

Dit personage zit in een geheel andere situatie, heeft hele andere relaties en de opbouw van dit verhaal gaat ook een stukje anders dan in Adickted het geval is. Om te beginnen is dit geen fan, het is een familielid. Dat houd automatisch in dat de hele plotlijn al anders in elkaar zal gaan zitten. Ik vind het begin juist veelbelovend en heel netjes uitgewerkt. Een mooie balans in Imke haar schrijfstijl die zeker een complimentje waard is.

Nou zeg! Ik bedoel er toch verder niets mee? Je moet toch weten dat reacties altijd slecht over kunnen komen, als je ze verkeerd opvat. In mijn geval probeerde ik gewoon te helpen en een paar tips te geven.
Serieus je hoeft niet gelijk zo'n attitude te geven

ps: sowieso, als jíj zo graag een geweldige reactie wil neerzetten, waarom schrijf je dan vier A4'tjes aan commentaar op mijn reactie, ipv im's verhaal?

pps: ik weet meer over dit verhaal dan jij denkt. Serieus, je moet jezelf niet zo hoog inschatten met je prachtige reacties, ik probeer alleen maar te helpen hoor

[Sabbientje]

Ten tweede heb ik nog wel een irritante opmerking 0: D
Het begint hetzelfde als Adickted, ongeveer, wat niet zoveel geeft, maar dat valt gewoon op en misschien als je een beter idee hebt voor het begin, zou het orgineler overkomen als je dat zou gebruiken : )

Irritant zou ik de reactie niet willen noemen. Eerder vervelend en ongegrond. Vooral gezien het feit dat Imke het begin van Adickted niet heeft geschreven, dat ben ik namelijk geweest. Het enige overeenkomst is het feit dat er in het begin gezongen wordt, maar meer ook niet. Dat nog niet eens, want in Adickted begint het niet met een gesproken zin, dat is namelijk Imke haar handelsmerk.

Het komt ook denigrerend over om te zeggen; ‘ja, als je iets originelers verzint, zou ik dat maar gebruiken.’ Iemand steekt de tijd en moeite om iets te schrijven. Het is niet zo dat de woorden vanzelf verschijnen. Een verhaal en zeker het begin van een verhaal is de setting voor de rest van een verhaal, dat kun je niet zomaar gaan veranderen. Daarnaast lijkt het op deze manier net of je vind dat je het zelf beter zou kunnen.

Je geeft niet aan waardoor je vind dat het erop lijkt, onderbouwd niet hoe het verbeterd kan worden en dat staat gewoon erg slordig. Daarnaast haal je, wanneer je het eerder genoemde dus niet doet, de schrijver van het verhaal gewoon omlaag. Dat is niet alleen slordig, maar kan ook heel onvriendelijk overkomen.

Ik ben het dus ook niet eens met je. Het begin van Imke straalt een hele andere sfeer uit. Ze geeft een volstrekt andere ambiance aan het verhaal, omdat de verloop van dit verhaal ook heel anders zal zijn dan dat van Adickted. Je kent het verloop van dit verhaal en niet die van Adickted, dus die vergelijking kon jij logischerwijs niet trekken. Ik echter wel en zelfs wanneer ik dat niet kon, zou ik alsnog merken dat het verschil in sfeer duidelijk aanwezig is.

Dit personage zit in een geheel andere situatie, heeft hele andere relaties en de opbouw van dit verhaal gaat ook een stukje anders dan in Adickted het geval is. Om te beginnen is dit geen fan, het is een familielid. Dat houd automatisch in dat de hele plotlijn al anders in elkaar zal gaan zitten. Ik vind het begin juist veelbelovend en heel netjes uitgewerkt. Een mooie balans in Imke haar schrijfstijl die zeker een complimentje waard is.

Nou zeg! Ik bedoel er toch verder niets mee? Je moet toch weten dat reacties altijd slecht over kunnen komen, als je ze verkeerd opvat. In mijn geval probeerde ik gewoon te helpen en een paar tips te geven.
Serieus je hoeft niet gelijk zo'n attitude te geven

ps: sowieso, als jíj zo graag een geweldige reactie wil neerzetten, waarom schrijf je dan vier A4'tjes aan commentaar op mijn reactie, ipv im's verhaal?

pps: ik weet meer over dit verhaal dan jij denkt. Serieus, je moet jezelf niet zo hoog inschatten met je prachtige reacties, ik probeer alleen maar te helpen hoor

Punt 1 noemen wij dat geen helpen maar afbranden. Als je iemand helpt geef je ook duidelijk aan waar er verbeterpunten liggen en geef je zo nodig tips.
Deze zie ik niet in jou reactie.

Punt 2 Vind ik dat je ontzettend spot met de reacties van Mirry. Die IMO toch over het algemeen toch hele goede tips kan geven.

Ik vind met deze reactie van jou juist dat jij jezelf op een ontzettend hoog voetstuk zet en geloof mij, dat staat je niet. Dus kom ervanaf en reageer normaal.

En nu even ONTOPIC:
Helaas heb ik je verhaal niet gelezen Imke. Ik lees namelijk maar 1 bandfanfictie
Dit omdat ik niet zo van dit soort fanfictie hou. dus Sorry daarvoor.

[Rainbow]

.. waarom is iedereen inneens zo boos? : O Heus ik bedoelde er níets mee, behalve dat ik het al eens gelezen had en dat was toevallig ook een fanfic dus leek het eventjes ietsjes op elkaar.
Niet verkeerd opvatten allemaal : O En ik heb imke gevraagd of ik dit misschien per PM moest versturen aan Mirry, maar die zei dat ze het niet erg vond wat dan konden de lezers van dit verhaal het blijven volgen. Dus vandaar dat het hier allemaal staat.

[Carientjuh]

ahh.. leuk! ik ben helemaal fan van je/jullie verhalen!

[x Sanne]

Laten we proberen een beetje on-topic te blijven, al is een gezonde discussie op z'n tijd helemaal niet verkeerd

Imke, ik vind het een goed beginnetje! Simple Plan komt me nog steeds mijn neus niet uit en jij schrijft leuk dus waarom niet? Inderdaad leuk dat je weer een ander oogpunt hebt genomen. Bestaat Anna ook echt? Ik ben benieuwd hoe het verder gaat

[Imke]

@ discussie; die is nu afgesloten? Jullie mogen het wel voortzetten hoor, ik vind het niet echt erg of zo xD.
Maria; bedankt voor je reactie ^^.
Mirry; bedankt voor dat lange bericht, waar tussendoor ook nog reacties op dit verhaal staan.
Liz; erg bedankt, hoop dat je dit verhaal ook leuk vindt.
Sabb; geeft niet, toch aardig dat je dat even zegt ^^.
Carientjuh; thanks!
Sanne; ik ben blij dat het je de neus (nog) niet uitkomt . Anna bestaat in het echt niet. Pierre heeft in het echt twee broers, Jay (waarvoor overigens het nummer Save You is geschreven) en Jonathan, maar die komen niet in dit verhaal voor ^^.
Iedereen dus heel erg bedankt!

-

‘Nou zusje, al dat gevloek is toch helemaal nergens voor nodig?’
Anna’s hart stond stil toen ze in een breed grijnzend gezicht keek. Ze bevroor ter plekke op haar plaats, terwijl haar ogen probeerden te zien wat er echt stond. Ze probeerde te bevatten wat ze zag.
Nog geen tel later klonk er een harde gil, die door het hele trappenhuis weergalmde.
‘Wat doe JIJ hier?!’ Met een tweede gil sprong Anna naar voren en stortte zich in de uitgestrekte armen van Pierre.
Ze was totaal overdonderd; zojuist zat ze nog naar haar broer op een beeldscherm te kijken, nu stond ie hier voor haar neus!
‘Pierre!’ Ze had haar armen strak om haar broers nek geslagen en sloot haar ogen, terwijl ze het probeerde te beseffen.
Grijnzend maakte Pierre voorzichtig haar armen los en zei met twinkelende ogen: ‘Verrassing!’
Anna was nog altijd met stomheid geslagen, maar toen verscheen er een lach op haar gezicht die er bijna voor zorgde dat de zon weer ging schijnen tijdens dit druilerige weer.
‘Jullie zijn er ook!’ Met bijna uitpuilende ogen keek Anna naar de vijf jongens die achter Pierre stonden. Het waren David, Jeff, Chuck, Pat en Sebastien.
Met nog een gil rende ze net voorbij haar broer en vloog eerst David om zijn nek, die omver werd gegooid door de enthousiastheid. Hij was sowieso niet groot, Anna en Pierre hadden altijd al boven hem uit getorend.
‘En dan zeg je altijd dat ík degene ben die eens rustig moet doen,’ zei David vrolijk, terwijl hij gewoon weer overeind krabbelde. Pierre stak hem een helpende hand uit, omdat Anna al weer door was geracet naar de anderen. Eén voor één viel ze Jeff, Chuck en Pat om de hals, terwijl ze hen allemaal even blij begroette. Ze liet Pat los en wilde de volgende al net zo blij knuffelen, maar bleef aarzelend staan toen ze zag dat het Seb was. Hij keek haar met grote ogen en een brede lach aan, blijkbaar ook niet wetend wat te doen.
‘Ik heb je gemist,’ glimlachte Anna toen, voordat ze hem voorzichtig omhelsde. Toen hij ook zijn armen om haar nek sloeg, drukte hij haar zachtjes tegen zich aan, terwijl Anna zijn geur opsnoof. Seb.
Vroeger al was Anna vreselijk verliefd op Seb geweest. Helaas was het nooit van twee kanten gekomen, dus had ze het na jaren dan toch eindelijk opgegeven. Ze had zich eroverheen weten te zetten, na vele gesprekken met haar vriendinnen. Inmiddels had ze al anderhalf jaar lang een vriend, Jason, maar of dat nou bepaald goed ging… Natuurlijk hield Anna zielsveel van hem, maar de laatste tijd liep het niet echt lekker tussen hen. Ze spraken elkaar vrij weinig, omdat hij zei dat hij het druk had. Waarmee hij het dan zo druk had? Anna wilde het niet eens weten.
‘Ik heb jou ook gemist,’ zei Seb zachtjes in haar oor, voordat hij zich voorzichtig losmaakte uit haar greep.
Ze hadden samen altijd al een hechte band gehad en dat wist de rest van de jongens ook. Vroeger pestten ze hen er nog wel eens mee, maar na een tijdje was iedereen er eigenlijk aan gewend geraakt dat Anna en Seb vrij close waren. Nu tikte Pierre echter ongeduldig met zijn voet tegen de deurpost en riep: ‘Oké jongens, zo kan ie wel weer!’
Anna liet Seb opgelaten los en zei verontschuldigend: ‘Sorry, maar ik ben zo blij om jullie te zien!’ Ze draaide zich weer om naar Pierre. ‘Waarom zijn jullie hier? Waarom heb je niet gebeld?!’
Pierre grijnsde lichtjes en sloeg zijn arm om de schouders van zijn zusje heen. Ze pakten allebei een tas en samen met de anderen liepen ze naar binnen.
‘Nou,’ zei Anna meteen toen Pierre al neer was geploft op de grote hoekbank in de woonkamer, ‘vertel! Wat doen jullie in vredesnaam hier?’ Ze stuiterde bijna in het rond, terwijl Jeff, Pat en Chuck naast Pierre op de bank gingen zitten. Seb ging in de luie stoel tegenover die van Anna zitten, maar David bleef een beetje om hen heen dralen en keek met azende ogen naar het bord met boterhammen, dat nog steeds op tafel stond.
‘Er was blijkbaar iets mis gegaan met de boekingen. Een andere band was op dezelfde plaatsen geboekt en daardoor was de tour voor ons een week eerder afgelopen,’ antwoordde Pierre op Anna’s vraag. ‘Niet dat wij klagen… Ik had het onderhand wel gezien in die tourbus, wat jullie?’
De anderen mompelden instemmend, maar hadden meer oog voor de tv, waarop zij nu aan het einde van hun optreden waren.
‘Bedankt! Bedankt!’ riep de Pierre op tv, terwijl de Pierre in de woonkamer schaapachtig met zijn handen door zijn haren ging.
‘Mijn haar zag er niet uit,’ mompelde hij.
Anna keek hem glimlachend aan, nog steeds ontzettend overdonderd. Het was absurd dat de jongens hier nu plotseling zaten, echt gewoon absurd.
‘Zijn jullie al bij papa en mama geweest?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Of bij de anderen thuis?’
Pierre schudde zijn hoofd. ‘Nog niet. We wilden eerst jou zien.’
‘Heel verstandig,’ grijnsde Anna, die naar David keek. ‘Heb je honger?’
Hij werd even rood, knikte en zakte ook neer op de bank, terwijl hij zijn ogen nog steeds strak op de boterhammen gericht hield.
‘Pak maar, hoor,’ zei ze daarom droog.
Dat liet David zich geen twee keer zeggen. Hij vloog naar voren, greep de bovenste boterham van de stapel en propte die in een paar seconden naar binnen.
‘Ik vind het geweldig dat jullie er zijn.’ Anna vond de blik van haar broer even en ze konden meteen zien dat ze elkaar ontzettend erg hadden gemist.
‘Het is ook heerlijk om weer terug te zijn,’ zuchtte Pierre toen. Hij keek even om zich heen, alsof hij niet meer goed wist hoe het appartement eruit zag.
De andere jongens waren nu opgewonden over het optreden aan het praten, behalve Pat, die een berichtje met zijn telefoon verzond.
‘Ik ga morgen even bellen voor die optredens, even kijken of jullie die nog een andere keer moeten geven of zo,’ zei hij zonder op te kijken en Pierre knikte.
‘Blijven jullie hier slapen?’ vroeg Anna. Ze hoopte met heel haar hart van wel. Met de jongens in huis was het altijd een dolle boel en dat zou geweldig zijn.
De jongens keken elkaar even vragend aan, maar David leek het antwoord al te geven door op te springen en enthousiast met zijn armen te maaien, terwijl hij geluid uit probeerde te brengen. Zijn mond zat namelijk nog steeds vol met boterhammen, maar toch kreeg hij het voor elkaar om een geluid te produceren dat verdacht veel leek op: ‘Ik wel!’
‘Oké,’ zei Anna en ze keek verbaasd op toen de deurbel opnieuw ging. ‘Momentje.’ Ze stond op en glimlachte in het voorbijgaan vluchtig naar Seb, voordat ze met een rood hoofd naar de gang glipte.

[Rainbow]

Imke! Weer leuk en verslavend, as always!

Ik vind dat je vooral het stukje met haar verbazing goed hebt beschreven, omdat het gewoon heel moeilijk is om zo'n sterke emotie over te brengen op een lezer.
Dus, goed gedaan!

Misschien alleen even ergens vermelden wie Pat is. Uiteindelijk kom je er wel achter maar ik wist eerst ook niet zeker of het een Hij of een Zij was! Dus, enfin, misschien even uitleggen : ) (misschien heb je dat gedaan en heb ik dat gemist, kan ook natuurlijk!)


Liefs en veel schrijfplezier!
Moos

[x Sanne]

Wauw Imke! Echt goed weer, heerlijk meeslepend geschreven. Jij weet altijd een leuke sfeer te creeëren. Zoals Maria ook al zei, je emoties komen heel echt over, knap gedaan! Ik ben ook wel benieuwd wie Pat is, de manager denk ik?

Ga zo door, je doet het super

[Mirry]

Nee, vriend van de band Hij heeft ook samen met Seb 'the man of the hour' show, soort podcast achtig iets ohgoddatikdatzoweettezeggenisopzichzelfalbesteng

[DramaQueen]

hahaha volgen smij is die david echt knettergekkig hihih

[Rainbow]

Nee, vriend van de band Hij heeft ook samen met Seb 'the man of the hour' show, soort podcast achtig iets ohgoddatikdatzoweettezeggenisopzichzelfalbesteng

ik dacht net als Sanne dat het de manager was, dus bedankt Mirry!

[Imke]

Maria; dank je! Ik ben blij dat je dat over die verbazing opmerkt, dat vond ik erg lastig. En over Pat, het is inderdaad stom dat ik dat vergeten ben om te melden. Wat Mirry zei, klopt. Hij wordt ook wel eens 'het zesde lid' van de band genoemd .
Sanne; dank je!
Mirry; heel goed. Ik ben trots op je, je leert het wel .
DramaQueen; dat is hij inderdaad .

-

‘Anna!’
Anna deinsde geschrokken achteruit toen iemand haar om de hals vloog en probeerde haar evenwicht te bewaren, wat wonder boven wonder lukte.
‘Hey Jamie,’ grijnsde ze dan ook naar haar vriendin.
Voor haar neus stond Jamie Rivers, haar beste vriendin. Anna en Jamie kenden elkaar al vanaf de kleuterklas en waren sindsdien altijd al goed bevriend geweest. Op de middelbare school ging het wat minder tussen hen, omdat ze allebei andere interesses kregen, maar achteraf konden ze daar alleen maar hard om lachen. Jamie was er altijd wanneer Anna haar nodig had en andersom gold hetzelfde. Toen ze allebei hun diploma haalden, wilden ze eerst samen een appartement delen, maar bij nader inzien zagen ze toch van dat plan af. Ze wilden hun vriendschap niet op die manier op de proef stellen en besloten daarom om allebei een appartement in hetzelfde flatgebouw te huren, zodat ze elkaar toch nog altijd op konden zoeken.
‘Ik kwam even vragen of ik -’ begon Jamie, maar Anna viel haar in de rede.
‘Je gelooft nooit wie hier zijn,’ zei ze mysterieus, iets waarvan ze wist dat Jamie er absoluut niet tegen kon. Die keek haar dan ook een tel verbaasd aan en vroeg toen heel voorspelbaar: ‘Wie dan?’
Anna greep haar vriendin bij haar armen vast en trok haar mee naar binnen, de gang in.
‘De jongens zijn er.’ Anna kon het niet laten om opwinding door haar stem te laten klinken en werd alleen maar blijer door Jamie’s opengesperde ogen.
‘W-wat?’ stamelde die en ze bleef stomverbaasd stilstaan. ‘Waar heb je het over? De jongens? Hoe kunnen die nou hier zijn?’
Anna trippelde om haar heen. ‘Er was blijkbaar iets misgegaan met de boekingen of zo, ik weet het niet. Vraag het ze zelf, zou ik zeggen.’ Grijnzend ging ze haar vriendin voor naar de keuken. Ontsteld volgde Jamie haar, maar toen bleef ze stokstijf staan. ‘M-maar… als de jongens er zijn… dat betekent dat Pierre er ook is, toch?’
Anna knikte opnieuw opgewonden. ‘Ja! Geweldig hè! Ik heb hem zo gemist.’ Ze was al bijna in de keuken, maar draaide zich om toen ze Jamie niet achter zich aan hoorde komen. Die stond namelijk nog steeds verbijsterd in de gang, terwijl ze Anna vol afgrijzen bekeek.
‘Nee,’ zei Jamie toen met wijde opengesperde ogen, ‘heb je gezien hoe ik er uitzie?! Ik kan hem nu echt niet onder ogen komen! Dat weiger ik!’
Anna rolde met haar ogen, liep terug en trok haar vriendin mee de keuken in. ‘Gewoon meekomen, jij. En je gaat niet moeilijk doen als je hem ziet. Normaal omhelzen jullie elkaar ook altijd, dus nu ook.’
Er klonk luid gelach vanuit de woonkamer en de twee meiden konden allebei horen dat de tv nog harder werd gezet, omdat er een liedje van Bowling For Soup op was.
‘Jongens, kijk eens wie hier is!’ riep Anna, terwijl ze de woonkamer inliep en Jamie schoorvoetend achter haar aan kwam geschuifeld.
‘Jamie!’ Met ietwat rode wangen sprong Pierre op van de bank. Hij liep vlug naar Jamie toe en bleef voor haar stilstaan. Met grote ogen keek zij hem aan, blijkbaar kon ze zich niet meer verroeren of iets uitbrengen. Pierre bewoog ook even niet, maar stapte toen nog wat naar voren en gaf haar een zoen op haar wang, voor hij haar voorzichtig omhelsde.
‘Wat leuk om je eindelijk weer eens te zien,’ kon iedereen in de kamer hem horen zeggen. Ze gniffelden dan ook zachtjes, omdat ze allemaal goed wisten dat Jamie het daar helemaal mee eens was.
David sprong nu echter ook dolenthousiast op en rende ook naar Jamie toe. Hij duwde Pierre opzij en ging op zijn tenen staan om haar ook een zoen op haar wang te geven.
‘Cool dat je er weer bent,’ grijnsde hij en de andere jongens stonden nu ook vrolijk op om haar omstebeurt een knuffel te geven, waardoor Jamie nog roder werd.
‘Dit is onverwachts,’ mompelde ze daarom ook. ‘Ik kwam alleen maar even langs om te vragen of ik die grote pan van je mag lenen. Ik was namelijk bij Angel en die wilde pannenkoeken bakken, maar dat vertrouw ik niet, dus -’
‘Ah, kom op, Jamie!’ riep Pierre, die inmiddels alweer op de bank zat. Nu hij een stuk van haar vandaan zat, leek hij zich meteen een stuk zelfverzekerder te voelen en zijn ogen twinkelden dan ook weer vrolijk. ‘Blijf toch hier!’
Jamie leek zich even geen raad te weten, maar net toen ze wilde antwoorden, trok David zijn mond open en riep hyper: ‘Dus Angel is ook thuis? Ga haar halen dan, zijn jullie allebei hier!’
‘Goed idee,’ stemde Anna daar mee in, terwijl ze naast haar broer op de bankleuning ging zitten. Die sloeg zijn arm om haar middel heen en glimlachte naar haar.
Jamie bleef nog even staan, draaide zich toen om en rende het appartement uit.

[Mirry]

Yes girlie! RUN!!!!! Ik zou ook heel hard vluchten!! Maar idd Imke, ik ben geweldig

[Imke]

Tssk, niemand vlucht voor Pierre Bouvier .

-

Zwaar ademend bleef Jamie voor de deur van haar appartement stilstaan. Ze kon het nog steeds niet beseffen. Pierre was in hetzelfde gebouw als zij. Pierre. Pierre Bouvier. De broer van Anna.
Jamie was al jarenlang smoorverliefd op Pierre en vrijwel iedereen wist dat, ook al zeiden de jongens er niets over. Ze had het er regelmatig met Anna en Angel over, haar twee beste vriendinnen. Pierre deed altijd ook erg aardig en lief tegen haar, maar Jamie weigerde om te geloven dat haar gevoelens wederzijds waren. Dat kon gewoon niet.
Altijd als ze in de buurt van Pierre was, leek alles te mislukken. Dingen die ze vasthield, vielen uit haar hand en ze leek op zo’n moment alleen nog maar onzin uit te kunnen kramen. De rest lachte daar altijd hard om, maar zij schaamde zich juist altijd dood. Pierre hielp haar meestal, wat haar dan alleen nog maar nerveuzer maakte.
‘Angel! Angel!’ Jamie stormde haar appartement binnen en belandde meteen in de keuken, waar ze pardoes tegen Angel opbotste, die zichzelf uitleefde op het pannenkoekenbeslag.
‘Zoooo, waar heb jij last van?’ vroeg Angel met opgetrokken wenkbrauwen, die tegen het aanrecht aan stond geleund en Jamie behoedzaam aankeek. ‘Normaal ben jij degene die zegt dat ik rustig aan moet doen…’
‘Pierre is er! Pierre! Oh mijn god! Hij is er! Hij is er echt!’ Jamie ijsbeerde driftig door de keuken heen en keek Angel verbijsterd aan.
‘Pierre?’ vroeg Angel stomverbaasd. Ze liet haar pollepel in het beslag vallen, maar had dat niet in de gaten. ‘Pierre als… als in de broer van Anna?’
Jamie knikte met grote ogen en toen slaakte Angel een gil.
‘Wat doet hij hier?! En… en betekent dat dat de rest van de band er ook is?’ Ze stormde op Jamie af en prikte haar tegen haar borst. ‘Vertel op, jongedame! Geef me alle details!’
Jamie plofte op een van de stoelen aan de vierkante tafel neer en ging met haar handen door haar haren.
‘Ik snap er niets van,’ mompelde ze. ‘Ik belde aan om dus naar die pan te vragen en Anna opende helemaal blij de deur. Ze riep dat de jongens er waren en sleurde me vervolgens mee naar binnen. Daar zaten ze alle zes. En toen… en toen gaf Pierre me een zoen op mijn wang en zei hij dat hij het leuk vond om me eindelijk weer eens te zien.’ Dromerig staarde ze voor zich uit. ‘Kun je het je voorstellen? Pierre Bouvier die het leuk vindt om mij weer te zien.’
Angel stond weer verbijsterd tegen het aanrecht geleund, maar maakte nu een sprongetje.
‘Dus de rest is er ook? Sebastien, Chuck, Jeff, Pat en… en David ook?!’ Ze begon meteen te stralen. ‘Die loser krijgt er nog van langs, hij heeft laatst nog een grap met me uitgehaald via de telefoon. Een beetje doen alsof hij de belastingsinspecteur was, ik trapte er nog in ook!’ Ze grijnsde breed.
Angel en David hadden een speciale band. Ze hadden allebei ADHD en waren dus zo beiden zo hyperactief als een groep jonge konijntjes in één kooi. Als je hen samen zette, kreeg je dan ook de meest bizarre situaties, die je niet zou geloven als je er zelf niet bij was. Ze waren ontzettend goede vrienden en onafscheidelijk, maar je moest wel oppassen voor hen. Ze vonden het allebei namelijk erg grappig om iedereen voor de gek te houden met de meest vreemde dingen, waar iedereen bijna elke keer weer intrapte.
‘Oh mijn god…’ mompelde Jamie en ze streek opnieuw met haar vingers door haar haren. Toen keek ze verschrikt op. ‘Ik moet me omkleden! Ik zie er niet uit!’ Ze sprong op, waardoor haar stoel nog net niet achterover viel en verdween met een verward gezicht naar haar slaapkamer. Daar trok ze in alle haast zoveel mogelijk kleren tegelijk uit haar kledingkast en zocht paniekerig naar iets geschikts.
Angel bonsde luid op haar deur. ‘Jamie, schiet op! Ik wil naar de jongens toe!’
Jamie riep terug dat ze geduld moest hebben en viste uiteindelijk een donkerblauw topje uit de berg kleren. Vliegensvlug schoot ze in haar nieuwste spijkerbroek en trok het topje over haar hoofd. Daarna deed ze nog vlug haar ballerina’s aan, werkte haar make-up zo vlug als ze kon bij en rende toen haar kamer uit.
‘Kom!’ Ze pakte Angels hand en samen sprintten ze het appartement uit, op weg naar dat van Anna.

[Mirry]

Hahaha Jamie helemaal opgedirkt, zullen de jongens ook wel even om kunnen grijnzen. Valt ook totaaaaal niet op.... En Angel die compleet onder de pannenkoekenmix zit, omdat ze de polepel erin liet vallen Mooie metaforen overigens in je verhaal!

En idd niemand vlucht voor Pierre, maar wedden dat hij wel voor mij op de loop gaat?

[x Sanne]

Je hebt echt een hele fijne schrijfstijl om te lezen en je verhaallijn is ook ontzettend leuk Ik zie Jamie al helemaal voor me Je beschrijvingen zijn lekker levendig en ik kan me goed inleven. Ga zo door!

[Imke]

Voor jou misschien wel, ja . Hahahaha XD. Heel erg bedankt allebei! ^^

-

Het duurde even voordat Anna voetstappen door de gang hoorde en hoe vervolgens de voordeur hard werd dichtgesmeten. Ze had die namelijk even op een kiertje gezet, zodat de meiden er zelf in konden. In zichzelf telde ze af hoe lang het duurde voordat ze de meiden opgewonden hoorde roepen en ze verwilderd de woonkamer instormden. Vijf seconden, dat moest een record zijn.
‘DAVID!’ Met een gil sprong Angel behendig om het bijzettafeltje heen en dook de bank op, waar Jeff haastig opzij schoof om Angel op Davids schoot te laten belandden.
‘Jou heb ik gemist, kleintje!’ riep David vrolijk uit en hij sloeg zijn armen om Angels nek, om haar vervolgens een dikke knuffel te geven.
‘Wie is er hier nou klein?’ snoof Angel schamper, terwijl ze op Davids schoot bleef zitten. ‘En ik heb trouwens nog een appeltje met jou te schillen, jongen! Dat telefoontje van laatst!’
David grijnsde onschuldig naar haar, maar kon de tik tegen zijn hoofd die ze gaf, niet ontwijken.
‘Maar je trapte er wel in!’ zei hij triomfantelijk en dit keer ontweek hij haar hand wel.
De rest van de band en Anna waren allemaal nog een beetje overdonderd door Angels begroeting en keken hen dan ook met opgetrokken wenkbrauwen aan.
Jamie stond nog steeds opgelaten in de kamer en Anna zag dat ze zich in de korte tijd dat ze weg was geweest, vlug had omgekleed. Vanuit haar ooghoeken gluurde ze naar Pierre, die dat niet in de gaten leek te hebben. Hij schoof echter wel vlug een stukje op en klopte uitnodigend op de lege plek naast hem. Anna keek grijnzend toe hoe Jamie naar de bank schuifelde en met een knalrood hoofd naast Pierre ging zitten.
‘Heb je, eh… heb je nog iets bijzonders gedaan de afgelopen tijd?’ vroeg hij een beetje ongemakkelijk.
Jamie schudde iets te snel haar hoofd, waardoor Pierre alleen: ‘Oh…’ antwoordde.
Pierre zet het volume van de tv weer wat harder toen er een leuk liedje voorbij kwam en het werd meteen enorm chaotisch.
‘Why does it always raaaaaaaaaaaaaaaaaaaaain on me!’ blèrden David en Angel hard mee op de muziek, terwijl Pierre met Jamie en Chuck in gesprek raakte over hun liveoptreden dat daarstraks op tv was geweest. Jeff en Pat lieten elkaar wat op hun telefoons zien, zodat Seb en Anna de enige over waren die er wat stiller bijzaten.
‘Ik ben echt blij dat jullie er zijn!’ zei Anna toen opgewekt en ze sprong op van de bankleuning. Ze zag hoe Seb toekeek, terwijl ze richting de keuken wilde lopen. ‘Wie wil er wat drinken?’
Er klonk meteen uitroepen van alle kanten en het duurde even voordat Anna eindelijk wist wie wat wilde. Daarna liep ze fluitend de keuken in en begon daar negen glazen uit de kastjes te halen en wilde zich net omdraaien om een fles cola uit de koelkast te halen, maar schrok zich een ongeluk toen ze daarbij bijna tegen iemand opbotste.
‘Hulp nodig?’ vroeg Seb glimlachend. Hij stond met zijn handen in zijn broekzakken tegen de muur geleund en keek toe hoe Anna een beetje geschrokken achteruit deinsde.
‘Ja,’ antwoordde ze toen uiteindelijk, ‘dat zou fijn zijn.’ Ze gaf Seb de fles cola, die ze inmiddels uit de koelkast had gehaald. Hij liep verder de keuken in, draaide de dop open en begon het in te schenken.
‘Ik vind het fijn om je weer eens te zien.’ Anna draaide zich om en keek naar Seb, die opnieuw onweerstaanbaar glimlachte. ‘Is de tour verder goed gegaan?’
Hij knikte. ‘Jawel, hoor,’ antwoordde hij onverschillig en hij haalde zijn schouders op, ‘maar op het laatste had ik het nogal gehad. Het was wel leuk, daar niet van, maar ik begon heimwee te krijgen.’
Anna glimlachte om die eerlijkheid en zette een paar gevulde glazen op een dienblad.
‘Nu ben je in ieder geval weer terug,’ zei ze en ze grijnsde naar hem, om vervolgens nog eens haar armen om zijn nek te slaan. ‘Ik heb jullie echt gemist.’
Seb sloeg ook zijn armen om haar heen en zo stonden ze even in elkaar verstrengeld. Hij streek zachtjes over Anna’s haren heen, totdat ze zich abrupt uit zijn greep wurmde. Met een rood hoofd draaide ze zich weer om naar de glazen.
‘Zijn er verder nog bijzondere dingen gebeurd op de tour?’ vroeg ze verward. Ze had Jason. Ze mocht hem niet vergeten. Jason.
Seb haalde opnieuw zijn schouders op. ‘Niet echt.’
Anna knikte afwezig, pakte het dienblad op en liep daarmee naar de woonkamer, waar ze onder luid gejuich ontvangen werd. Iedereen pakte meteen wat drinken.
‘En waag het niet om het in de vloerbedekking te laten komen!’ waarschuwde ze David en Angel, die hen met engelengezichten aankeken. Soms voelde ze zich net een moeder voor die twee, maar dat moest ook wel.
Het werd een ontzettend gezellige middag, ondanks dat het een vreselijke chaos was. Tegen een uur of zes aan besloten David en Angel chinees te gaan halen en daar was iedereen het wel mee eens.
‘Ik zal even Pierre’s kamer een beetje vrijmaken,’ zei Anna toen die twee de deur uitgestuiterd waren. Pierre sprong op van de bank en liep met haar mee. Ze sleurden alle tassen van de anderen naar Pierre’s kamer toe, die naast die van Anna zat. Het was een puinzooi in de kamer, aangezien er allemaal losse troep van Anna stond waarvan ze niet wist wat ze ermee aanmoest. Daarom begonnen zij en Pierre alles een beetje aan de kant te schuiven, zodat er uiteindelijk net genoeg plek was voor zes jongens.
‘Zo.’ Pierre schoof zijn tas met zijn voet nog achter zijn bed, voordat hij daarop ging zitten. ‘Vertel nou eens, zusje. Hoe is het met je?’

[x Sanne]

‘DAVID!’ Met een gil sprong Angel behendig om het bijzettafeltje heen en dook de bank op, waar Jeff haastig opzij schoof om Angel op Davids schoot te laten belandden.

belandden = belanden (hele werkwoord)

Het werd een ontzettend gezellige middag, ondanks dat het een vreselijke chaos was.

Hier zou ik op een nieuwe alinea beginnen.

Goed geschreven Imke, het leest fijn Je weet de sfeer goed neer te zetten. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

[Imke]

Sanne, je hebt gelijk over die twee foutjes. Erg bedankt natuurlijk weer!

-

Anna draaide zich om nadat ze Jeffs tas weg had gezet. ‘Goed hoor. We hebben elkaar toch via de telefoon gesproken?’
‘Ja, dat weet ik,’ zei Pierre en hij keek haar onderzoekend aan, ‘maar toch. Met Jason ook alles goed?’
Pierre mocht Jason niet. Nou ja, niet mogen was misschien nogal zacht uitgedrukt. Hij had een vreselijke hekel aan hem, maar eigenlijk had Pierre een hekel aan alle jongens waarmee Anna iets had of had gehad. Hij zorgde er altijd voor dat ze eerst een ‘test’ moesten doorstaan en of ze wel alles voor Anna overhadden. Dan mocht Pierre ze nog steeds niet, maar sinds Anna een keer zo woedend was geworden dat ze hem bijna de deur uit had gezet, hield hij zich redelijk gedeisd. Hij mocht Anna’s vriendjes nog steeds niet, maar liet dat minder duidelijk blijken richting hen.
Anna aarzelde even en ging toen naast hem op bed zitten. ‘Eh,’ begon ze twijfelend, ‘dat weet ik eigenlijk niet. Ik spreek hem nog maar weinig, hij heeft het erg druk.’ Ze kon zien dat Pierre moeite moest doen om zijn blijdschap te verbergen.
‘Oh,’ zei hij. ‘Dat is niet zo mooi.’
‘Houd een ander voor de gek,’ zei Anna ongelovig. ‘Jij bent wel de laatste persoon op aarde die het erg zou vinden als het minder gaat tussen mij en Jason.’
Pierre grijnsde verontschuldigend. ‘Oké, dat kan ik niet ontkennen, denk ik. Maar toch. Je weet dat ik alleen het beste voor je wil.’
Anna glimlachte en sloeg haar armen om Pierre’s nek heen. ‘Daar heb je gelijk in. Ik vind het zo fijn dat jullie hier blijven. Wanneer moeten jullie weer weg?’
Pierre haalde zijn schouders op en antwoordde: ‘Als we dat nou eens wisten… Er wordt ontzettend geknoeid met alle tourdata en er is veel onduidelijkheid. Krijgen we vanzelf wel van Pat te horen, neem ik aan.’
Anna wilde iets terugzeggen, maar werd onderbroken door David en Angel, die door het huis schreeuwden dat er eten was. Samen met haar broer stond ze op en liep naar de keuken toe, waar er nu helemaal geen overzicht meer was. Iedereen liep met borden door elkaar heen en schepte overal wat van op, terwijl sommigen aan de keukentafel gingen zitten en de anderen teruggingen naar de woonkamer. Onder het eten vertelde iedereen elkaar de gekste verhalen over wat er de afgelopen tijd allemaal was gebeurd en er werd veel gelachen. Daarna stond er wel een enorme stapel afwas, die bijna tot aan het plafond reikte, maar dat kon niemand iets schelen.
‘Doen we nu meteen!’ zei Jeff, toen iemand riep dat dat morgen wel zou komen. ‘Hup, allemaal meehelpen. Wees blij dat we hier bij Anna mogen blijven.’
Anna grijnsde dankbaar naar hem en het duurde dan ook niet lang voordat uiteindelijk Seb en Chuck degenen waren die zich opofferden. De rest ging weer terug naar de woonkamer.
‘Laten we een film kijken!’ riep Angel blij en David viel haar uiteraard meteen bij.
‘Jaaaa! Toe?’ Hij keek met puppyogen naar de rest, die zo te zien alles best vonden. Samen doken ze Anna’s dvd-collectie in en al vlug stak Angel een dvd omhoog.
‘Deze gaan we kijken,’ verklaarde ze. Enthousiast keek ze naar de dvd. Saw III.
‘Gadverdamme!’ Vol afgrijzen staarde Jamie naar de voorkant van het hoesje, terwijl Pierre juist riep dat het een geweldige film was.
‘Oh,’ mompelden ze tegelijk, waardoor iedereen in de lach schoot.
‘Zet die maar op,’ zei Anna tegen Angel en tegen Jamie: ‘Ga maar naast Pierre zitten, die beschermt je wel als het te eng wordt.’
Jamie en Pierre wierpen haar allebei een dodelijke blik toe, maar Anna keek grijnzend toe hoe Pierre toch een stuk opschoof en Jamie zich tussen hem en Pat in wurmde. Jeff was in een luie stoel neergeploft, dus ging Anna op het hoekje van de bank zitten. Ze hoopte dat Seb straks naast haar kwam zitten, ook al wist ze dat ze dat helemaal niet moest denken.

[Liz]

heel leuk geschreven, het leest echt heerlijk weg
Ik ben benieuwd, wat voor relaties hier nog uit voort gaan komen

[x Sanne]

Leuk weer! Het klinkt echt heel gezellig daar Jamie heeft echt grappige reacties Ik ben benieuwd wat Anna met Jason en Seb gaat doen en hoe het verder gaat!

[Imke]

Liz en Sanne; thanks!

___

Angel had de dvd inmiddels in de dvd-speler gestopt en kroop nu tegen David aan, die al op de bank zat en nu zijn arm om haar heen sloeg. Anna trok even haar wenkbrauwen op, maar werd al snel weer afgeleid door Chuck en Seb, die blijkbaar klaar waren met de afwas. Chuck liet zichzelf neervallen in de andere luie stoel, terwijl Seb even besluiteloos bleef staan. Uiteindelijk ging hij naast Anna zitten, waardoor haar hart even een klein sprongetje maakte.
De film begon en David en Angel gingen er meteen in op. In plaats van met een afgrijselijk gezicht naar het scherm te staren, vonden ze het geweldig en begonnen ze bij iedere marteling te juichen.
‘Bah,’ mompelde Anna zachtjes in zichzelf toen er bij iemand een oog uitgestoken werd. Ze hoorde Seb naast zich zachtjes grinniken en draaide zich verontwaardigd om. ‘Wat? Dat was gewoon ranzig.’
Seb lachte nog een keer, waardoor hij meteen twee dodelijke blikken van David en Angel ontving. Hij en Anna grijnsden naar elkaar en plotseling sloeg hij vanuit het niets zijn arm om haar heen. Anna schrok even, maar besefte toen dat het geen kwaad kon en leunde daarom tegen hem aan. Het gaf haar een heerlijk gevoel, maar ergens in haar achterhoofd zei een stemmetje dat dit veel beter voelde dan wanneer ze zo bij Jason lag. Met een bonkend hart negeerde ze het stemmetje en probeerde ze zich niet te concentreren op Sebs vingers, die heel zachtjes haar haren streelden. Op de film concentreren ging echter ook niet, aangezien die gewoon te walgelijk voor woorden was.
David en Angel genoten daar natuurlijk met volle teugen van. Die lachten zich kapot bij alle ellende en zeiden de anderen telkens stil te zijn, ook al zei niemand iets. Vanuit haar ooghoeken zag Anna dat Pierre met grootse moeite probeerde om zijn arm om Jamie heen te slaan. Hij was alles behalve subtiel, dus lukte het hem pas na een tijdje eindelijk, door te doen alsof hij uitgebreid geeuwde. Anna moest moeite doen om niet in de lach te schieten.
De rest van de film verliep verder doodstil, op een paar enthousiaste kreten van David en Angel na. Aan het einde zuchtte iedereen, behalve David en Angel, stiekem toch wel opgelucht.
‘Ik heb de komende drie jaar geen honger meer,’ mompelde Jamie, die lijkbleek zag. Pierre trok haar troostend een beetje tegen zich aan.
‘Ik weet niet wat jullie doen,’ geeuwde Anna, ‘maar ik ga slapen.’
‘En ik ga maar eens naar huis,’ zei Jamie. Voorzichtig worstelde ze zich los uit Pierre’s greep en stond op.
‘Oh, ik moet nog naar huis lopen,’ bedacht Angel zich, die een paar straten verderop nog bij haar ouders woonde. Zij studeerde aan dezelfde universiteit als Anna en Jamie, maar bleef zo lang mogelijk bij haar ouders wonen, omdat dat haar enorm in kosten scheelde.
‘Ik breng je wel even,’ antwoordde David opgewekt. Ze sprongen op en renden achter elkaar aan naar de gang om hun jassen aan te trekken. Iedereen kon hen nog net: ‘Dag!’ horen roepen, voordat de voordeur met een harde knal dicht werd gesmeten. Hun geschreeuw over wie er het eerste beneden zou zijn, stierf langzaam weg.
‘Ik ga ook,’ zei Jamie. ‘Dag allemaal! En welterusten alvast.’
De jongens zeiden ook allemaal gedag tegen haar en Pierre stond op.
‘Hoeft er niemand mee te lopen?’ vroeg hij bezorgd. ‘Het is al erg laat.’
Jamie lachte en antwoordde: ‘Ik woon een paar verdiepingen lager. Ik neem niet aan dat er ergens een huurmoordenaar onder de trap op me ligt te wachten.’
Pierre verkleurde een beetje. ‘Je weet maar nooit tegenwoordig. En, eh… Kom je morgen weer?’
‘Natuurlijk komt Jamie morgen weer!’ zei Anna opgewekt, die ook was opgestaan. ‘Toch?’
Jamie knikte met een vuurrood hoofd. ‘Als… als jullie dat willen…’
‘Natuurlijk willen we dat,’ reageerde Pierre meteen, ‘en ik loop toch even met je mee, hoor.’
Anna, Chuck, Jeff, Seb en Pat grijnsden allemaal toen Jamie nog roder werd en zij en Pierre het appartement uitliepen. Anna richtte zich nu tot de jongens.
‘Ik heb voor jullie wat matrassen neergelegd met slaapzakken. Als dat niet genoeg is, hoor ik het wel en anders kunnen jullie altijd nog op de bank gaan liggen.’
‘Bedankt voor alles alvast, An,’ zei Jeff dankbaar. Hij, Chuck en Pat verdwenen naar Pierre’s slaapkamer, waardoor Seb en Anna alleen achterbleven. Er viel even een ongemakkelijke stilte.
‘Nou… dan, eh… dan ga ik ook maar slapen,’ mompelde Anna en ze wilde zich al omdraaien, maar Seb hield haar tegen.
‘Anna, wacht even.’ Hij bleef voor haar stilstaan en staarde even naar de grond. ‘Heb je… heb je nog steeds iets met die Jason?’
Anna staarde hem aan, terwijl ze zich afvroeg waarom hij dat in hemelsnaam vroeg.
‘Eh, ja,’ antwoordde ze onzeker. ‘Hoezo?’
Seb keek haar nu aan en zei: ‘Oh… Nee, gewoon. Gewoon nieuwsgierig. Nou, welterusten dan maar…’ Hij gaf haar een zoen op haar wang en verdween ook naar Pierre’s kamer, terwijl Anna verbouwereerd achterbleef en langzaam met haar hand over de plek ging waar Seb haar zojuist had gezoend.

[Imke]

Het was de volgende ochtend nog erg vroeg toen Anna wakker werd van een streep zonlicht die door haar gordijnen viel. Geeuwend rekte ze zich uitgebreid uit. Het was doodstil in huis, blijkbaar sliepen alle jongens nog. Niet dat ze dat erg vond. Een beetje rust op zijn tijd kon ook geen kwaad. David en Pierre waren gisteravond al vrij vlug weer thuisgekomen en waren ook meteen gaan slapen.
Wat ze vandaag gingen doen, wist Anna nog niet, maar het zou vast wel weer een dolle boel worden. Ze hoopte dat de jongens erg lang zouden blijven en dat de tour voorlopig niet hervat hoefde te worden.
Langzaam kwam ze overeind en pakte haar mobiele telefoon van haar nachtkastje om te zien hoe laat het was. Ze keek even verbaasd naar het schermpje toen ze zag dat ze vijf gemiste oproepen had en keek van wie het was. Jason. Haar hart begon meteen sneller te bonken, terwijl ze vlug op het groene knopje drukte en de telefoon naar haar oor bracht.
‘Met Jason?’ klonk het na een paar keer overgaan aan de andere kant van de lijn.
‘Met Anna,’ zei Anna op een lieve toon.
‘Oh, goedemorgen schat.’ Hij geeuwde luid en Anna rolde met haar ogen.
‘Je had gisteravond nog gebeld?’ vroeg ze.
‘Had ik gisteravond… Oh! Ja, klopt. Gewoon, vragen wat je aan het doen was. Heb je al een tijdje niet meer gesproken.’
Anna smolt en glimlachte, ook al zag hij dat niet. ‘Gisteravond was het nogal druk hier. Je gelooft het misschien niet, maar de jongens zijn terug van hun tour!’ Enthousiast vertelde ze hoe het allemaal gebeurd was en hoe blij ze was dat ze eindelijk weer terug waren.
‘Dat is leuk,’ reageerde Jason niet bijster vrolijk. ‘Fijn.’
‘Is er iets?’ vroeg Anna met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Nee?’ antwoordde Jason meteen. ‘Hoor eens, ik moet gaan, ik…’
‘Wanneer zie ik je weer eens?’ viel Anna hem een beetje verslagen in de rede. ‘Ik heb je nu al bijna twee weken niet meer gezien.’ Ze hoorde een stoel schrapen door de telefoon en toen een diepe zucht.
‘Dat weet ik nog even niet, Anna,’ antwoordde Jason tot haar teleurstelling. ‘Ik heb het heel erg druk en -’
‘Ja, oké. Je weet het gewoon nog niet.’ Anna probeerde haar stem niet te somber te laten klinken.
‘Zeg, popje, je weet toch dat ik van je houd?’ Jasons stem klonk lief.
‘Ja… ja, dat weet ik. Ik ook van jou. Hang nou maar op, je moet volgens mij nog veel doen.’
‘Inderdaad,’ antwoordde Jason verontschuldigend. ‘Dag, meisje van me.’
Anna zei niets meer terug en hing op. Zuchtend liet ze zich achterover op bed vallen, terwijl ze diep nadacht over haar en Jason. Anna kende hem van de universiteit, waar hij ook studeerde. Ze zaten in hetzelfde leerjaar en moesten per toeval een keer samen aan een groot project werken, waardoor ze elkaar langzamerhand steeds beter hadden leren kennen. Na afloop van het project waren ze met een groepje wat gaan drinken en dat was een erg gezellige avond geweest. Een beetje té gezellig tussen Anna en Jason, iets dat iedereen behalve zijzelf in de gaten hadden. Aan het einde van de avond had hij haar thuisgebracht en daar hadden ze, net zoals ze met vriendjes op de middelbare school deed, voor haar voordeur gezoend. Sinds toen waren ze een koppel en dat was nu al anderhalf jaar zo. Samen hadden ze lief en leed gedeeld en een geweldige relatie gehad, totdat het sinds zo’n vijf maanden bergafwaarts begon te gaan. Jason had het blijkbaar erg druk met zijn opleiding en dat begreep Anna helemaal, maar dat wilde niet zeggen dat ze het niet vreselijk vond.
Pierre liet zijn mening in ieder geval duidelijk merken. Als hij Jason ooit zag (iets dat sowieso al zelden voorkwam), was het oorlog tussen die twee. Ze hielden zich altijd netjes in als Anna er bij was, maar als blikken konden doden… Dan had Anna geen broer én geen vriendje meer gehad.
Waarschijnlijk was Pierre zo bezorgd door een gebeurtenis van vroeger. Toen zij en Pierre namelijk een keertje uit de basisschool kwamen, was er een man die hen telkens mee naar huis probeerde te nemen door te zeggen dat hij enorm veel speelgoed had voor hen. Anna trapte er met open ogen in, maar Pierre gelukkig niet. Hij had Anna toen zo vlug mogelijk mee naar huis gesleurd. Die gebeurtenis had een grote impact op hen allebei, vooral nadat ze daarna te horen kregen dat de man een kinderlokker was. Hij was een bekend gezicht bij de politie en dat hadden de ouders van Pierre en Anna hen verteld. Nachtenlang durfde Anna niet meer alleen te slapen, waardoor ze iedere avond naar haar broers kamer sloop en stiekem bij hem in bed kroop. Als hij dan zijn armen om haar heen sloeg, voelde ze zich pas veilig. Die periode had hun band dan ook drastisch veranderd. Ze werden veel hechter dan voorheen en Pierre bleef altijd goed voor zijn kleine zusje zorgen. Anna had hem wel eens tegen een vriend horen bekennen dat hij er zijn hele leven voor zou zorgen dat haar niet zou overkomen, iets wat ze heel erg lief vond. Ze hield zielsveel van haar broer, maar soms kon het ook een beetje teveel van het goede zijn… Zoals bij de vriendjes van Anna. Pierre had geen reden om Jason te haten, maar was gewoon te bang dat hij Anna iets aan zou doen. Anna wist nooit goed hoe ze daarmee om moest gaan, omdat ze wist dat Jason haar nooit iets gemeens aan zou doen. Zo was hij gewoon niet.
Met een diepe zucht staarde Anna nog even wezenloos naar het plafond.. Uiteindelijk stond ze toch maar op, pakte een paar kleren en liep naar de badkamer. Een warme douche zou haar vast wel goed doen. Daarom kleedde ze zich helemaal uit en stapte onder de douche, waar ze het warme water over haar lichaam liet stromen.
Na een paar minuten hoorde ze wat gestommel in de jongenskamer, dus draaide ze de kraan dicht en stapte de douche weer uit, terwijl ze een handdoek wilde pakken.
Zover kwam het echter niet. De deur van de badkamer werd plotseling opengemaakt en Seb stapte nietsvermoedend naar binnen. Hij bevroor in de deuropening toen hij haar zag staan, terwijl Anna ook verstijfde. Toen slaakte ze een gil en ze greep zo snel ze kon om zich heen. Ze sloeg de handdoek stevig om zich heen en keek Seb met een lijkbleek gezicht aan, maar ze wist dat het al te laat was.

[Mirry]

Had ik al vermeld dat Jason een ass is? volgens mij wel, maar ik zeg het graag een keer! Jason is een ass! Als je vreemdgaat, verzin dan geen domme excuusjes! Pierre will have your nuts!!!

[x Sanne]

Mirry trekt een conclusie

Mooi geschreven. Vooral die band tussen Anna en Pierre vind ik mooi omschreven, dat komt echt heel levendig over op mij. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat tussen Anna en Jason en natuurlijk met Seb

[Lessie]

Wat een prachtig verhaal Ik ga jouw andere twee verhalen van SP ook lezen, Imke! Je schrijft geweldig
En Pierre is zo'n schat dat hij zoveel om Anna geeft!
Hopelijk post je snel weer

[Imke]

Mirry, hihi . Sanne, thanks! Agnes, jij natuurlijk ook bedankt ^^.

_____

Dit had niet mogen gebeuren. Dit was niet goed. Seb bleef aan de grond genageld staan en kon geen vin meer verroeren, terwijl hij Anna nog een gil slaakte en de dichtstbijzijnde zeep van de wasbak pakte en die naar hem toe wilde gooien.
’S-Shit,’ stamelde hij in zichzelf. ‘Shit. S-sorry… Ik…’ Met een knalrood gezicht van schaamte bleef hij nog even staan, maar toen hij Anna’s geschrokken blik zag, draaide hij zich om en vluchtte zo snel hij kon de badkamer uit.
In de gang bonkte hij hard met zijn hoofd tegen de muur aan, terwijl hij kreunde van frustratie. Hoe kon hij dan ook zo stom zijn om te vergeten dat Anna geen slot op de badkamerdeur had! Alleen hij was zo stom om daar weer niet aan te denken!
Met een vreselijk rotgevoel liep hij de keuken in, schonk voor zichzelf een glas water in en liep zuchtend door naar de woonkamer, waar David al in zijn eentje aan het rond stuiteren was.
‘Heb je een spook gezien?’ vroeg hij grijnzend, maar hij wachtte niet op antwoord. ‘We waren net op tv!’
‘Oh,’ reageerde Seb afwezig, terwijl hij langzaam in één van de stoelen ging zitten.
‘Zullen we vandaag naar het winkelcentrum gaan?’ vroeg David, die voor de verandering eens gewoon op de bank ging zitten.
Seb haalde zijn schouders op. ‘Als jij dat wilt.’
David keek hem stralend aan en begon toen in een razend tempo langs alle kanalen te zappen, alsof hij ze in een bepaalde tijd allemaal gehad moest hebben. Op dat moment kwam Anna ook de woonkamer binnen. Haar haren hingen in slappe sliertjes langs haar gezicht en haar wangen waren knalrood.
‘Hoi!’ riep David even opgewekt als altijd. Anna mompelde iets vaags terug en ging zitten, maar stond meteen weer op terwijl ze zei dat ze ontbijt ging maken. Seb stond ook vlug op en volgde haar naar de keuken. Daar stond Anna al voorovergebogen in een kastje naar een pan te zoeken.
‘Het spijt me,’ flapte Seb eruit, waardoor Anna met een ruk opkeek en hem zag staan.
‘Seb!’ zei ze en ze werd opnieuw vuurrood. ‘Ik, eh…’
‘Het spijt me echt.’ Seb keek haar verlegen aan. ‘Ik was totaal vergeten dat je geen slot op de badkamerdeur hebt.’
Anna glimlachte opgelaten, maar durfde hem niet recht in zijn ogen te kijken. ‘Is mijn eigen schuld, ik moet er eindelijk eens eentje op laten zetten.’
Seb grijnsde voorzichtig. ‘Dat zou misschien slim zijn.’ Hij twijfelde even, maar liep toen naar haar toe en omhelsde haar kort.
‘Laten we het maar vergeten.’ Anna verbrak de omhelzing en liep vlug naar het aanrecht, waar ze een ei boven de pan doormidden brak. ‘Hebben jullie al plannen voor vandaag?’
‘David wilde naar het winkelcentrum of zo.’ Seb haalde zijn schouders op, maar Anna’s gezicht klaarde op.
‘Dan ga ik ook mee, ik heb nog wat spullen nodig,’ zei ze. ‘Jamie en Angel zullen ook wel meegaan.’
Seb kreunde. ‘Dat wordt dus een drukke dag, als we David en Angel bij ons hebben.’
Anna grinnikte en gaf hem plagerig een tik tegen zijn hoofd, waardoor de spanning tussen hen meteen een stuk minder werd. ‘Ik heb iedere dag Angel om me heen, dus jij moet niet zeuren.’
‘Vierentwintig uur per dag met David in één tourbus zitten! Kom op!’ Ongelovig staarde Seb haar aan, alsof hij niet kon geloven dat ze dat echt meende.
Anna dacht zo te zien even na. ‘Oké, jij wint.’ Ze grijnsde breed naar hem en gaf hem een paar borden, zodat hij de tafel kon dekken. Zodra ze zich weer om had gedraaid naar het fornuis, keek Seb bedachtzaam naar haar rug. Hij voelde zich ontzettend schuldig over het incident van daarstraks, ook al had ze gezegd dat het niet uitmaakte. Zuchtend draaide hij zich om en begon de tafel te dekken, terwijl hij nog even vlug naar Anna glimlachte toen ze zich omdraaide.
‘Wanneer gaan we?’ David kwam de keuken binnengelopen en gluurde nieuwsgierig in een van pannen om te zien wat Anna aan het maken was. Die haalde haar schouders op en antwoordde: ‘Als de anderen op zijn en we allemaal wat gegeten hebben, denk ik.’
David dacht even na.
‘Mag ik ze wakker maken?’ vroeg hij toen hoopvol, maar hij kon al aan de rollende ogen van Anna en Seb zien wat het antwoord was.
‘Niet iedereen heeft zoveel energie als jij.’ Anna duwde David wat bestek in zijn handen, dat hij met tegenzin op tafel legde. ‘Behalve Angel misschien.’
Het duurde niet lang voordat Chuck, Jeff en Pat één voor één ook de keuken instapten. Ze zeiden geeuwend goedemorgen en schoven meteen aan tafel, waar ze dankbaar op de gebakken eieren aanvielen.
‘Ik ga toch even Pierre wakker maken,’ zei Anna en ze liep de keuken uit. Seb staarde haar na en vervloekte zichzelf nog een laatste keer voor zijn stommiteit.

[Lessie]

Mooi stukje weer Ben benieuwd wat er gaat gebeuren bij Pierre..
En gelukkig vergeeft Anna Seb het!

[Imke]

Dank je wel, Agnes!

_____

‘Pierre?’ Voorzichtig schudde Anna aan haar broers arm. Het duurde even, maar toen opende hij slaapdronken één oog, staarde Anna aan en vloog overeind. Anna grinnikte om die reactie en trok de deken een beetje van hem af.
‘Ik heb ontbijt gemaakt,’ zei ze, waardoor Pierre breed geeuwend overeind kwam en verward aan zijn hoofd krabde. Zijn haren staken alle kanten op en zijn half blote lichaam werd zichtbaar.
‘Trek wel even wat aan,’ zei Anna, die opstond van zijn bed en naar de deur toeliep. ‘De meiden komen zo.’
‘Alsof die me nog nooit in zo’n toestand hebben gezien,’ kon ze Pierre nog horen mompelden voordat ze glimlachend de deur sloot. In de gang bleef ze stilstaan en leunde ze tegen de muur aan, terwijl ze maar bleef piekeren over de gebeurtenis van daarstraks. Het kon toch geen kwaad dat Seb haar naakt had gezien? Hij was als een broer voor haar… Toch?
Ze wist het even niet meer. Een bezoekje aan het winkelcentrum en het gezelschap van haar vriendinnen zou haar hopelijk goed doen. Ze wenste alleen dat ze Jason weer eens kon zien, zodat ze misschien wat meer duidelijkheid over haar gevoelens kreeg.
Uiteindelijk haalde ze diep adem en ging terug naar de keuken, waar het inmiddels alweer dezelfde chaos als de vorige dag was. Iemand had Jamie en Angel binnengelaten, die Anna nu uitgelaten om de hals vielen. Toen Pierre ook nog eens binnen kwam struinen, was het feest helemaal compleet, vooral door de reactie van Jamie en hem toen ze elkaar zagen. Ze werden allebei vuurrood en mompelden een vluchtig goedemorgen tegen elkaar.
David en Angel hadden zoals gewoonlijk weer eens een overdosis energie en vielen iedereen lastig met hun grappen en gelach. Niemand trok zich iets aan van hen, omdat ze het toch wel gewend waren, dus werden ze vanzelf een klein beetje rustiger.
‘Zullen we nu eindelijk eens gaan?’ vroeg David toen iedereen gegeten had en de keuken een beetje was opgeruimd.
‘Wat mij betreft wel,’ antwoordde Pierre, die zich uitgebreid uitrekte en daarbij bijna Anna in het gezicht sloeg. Iedereen stemde daarmee in en het duurde dan ook niet lang voordat iedereen de jassen aanhad en ze met de hele groep naar de parkeergarage onder het appartementencomplex liepen. Aangezien het al november was en het weer onstuimig en niet fijn was, had iedereen zich dik ingepakt.
‘We gaan wel met mijn auto,’ zei Pierre toen ze door de uitgestorven parkeergarage liepen. ‘Dus jullie moeten maar even bij elkaar op schoot.’
Het was erg handig dat Pierre een grote stationcar had, zodat iedereen er toch nog een beetje inpaste. Het was even een gedoe, maar uiteindelijk zat Chuck voorin naast Pierre en Angel bij David op schoot. Jamie zat bij Jeff op schoot en Pat zat daar nog ergens tussenin gepropt. Anna was bovenop Seb neergezet. Het voelde even ongemakkelijk, al helemaal toen Pierre de auto onverwachts startte en Seb haar bij haar middel moest grijpen om te voorkomen dat Anna door de voorruit vloog. Gedurende de rit liet hij haar niet los. Anna leunde dan ook een beetje tegen hem aan, zodat ze met haar hoofd op zijn schouder leunde. Het voelde fijn, maar niet goed. Was dit bedrog tegenover Jason?

[Lessie]

Wat een moeilijke keuze voor Anna. Ik denk zelf dat het wel goed is wat ze doet, het is immers maar een vriend. Jason blijft haar eigen vriend, ook al ziet ze hem amper.
Over Jason gesproken: ben super benieuwd wat hij aan het uitspoken is! Volgens mij liegt hij echt tegen Anna, want zo druk kan hij het niet hebben dat hij continu een smoes heeft klaarliggen en zo snel weer ophangt.
Goed geschreven!

[x Sanne]

Goede stukken weer Imke! Ik vind dat je de sfeer echt heel goed neer weet te zetten, ik kan me prima inleven. Gelukkig heeft Anna Seb vergeven, want hij deed het vast niet met opzet. Ik ben benieuwd hoe de relatie tussen Anna en Jason verder zal gaan.

[Imke]

Bedankt allebei!

____

‘Hey Anna, wat vind je hiervan?’ Jamie hield een zwart jurkje met bijpassende legging omhoog. Enthousiast liep Anna door de winkel heen. Ze bekeek het jurkje kritisch en zei toen: ‘Die moet je passen. Echt iets voor jou.’
Jamie knipperde even met haar ogen. ‘Ik bedoelde eigenlijk voor jou,’ reageerde ze.
‘Oh,’ antwoordde Anna, die haar armen al vol had met verschillende kleren uit de winkel. ‘Oké.’ Met veel moeite pakte ze het jurkje erbij. ‘Kom, we gaan passen.’
Jamie had ook genoeg kleren uitgezocht om een heel weeshuis aan te kleden, dus gingen de twee vriendinnen kletsend richting de paskamers. De jongens stonden in een hoekje van de winkel en keken ongemakkelijk om zich heen. Ze haatten het meestal om voor kleren te winkelen, maar dat moest soms wel, omdat ze voor hun optredens regelmatig nieuwe kleren nodig hadden. David leek daar geen problemen mee te hebben; hij sleurde Angel langs alle rekken op en samen zochten ze gierend van het lachen een hele berg kleren voor elkaar uit.
Anna en Jamie stonden inmiddels in de rij voor de pashokjes en ratelden vrolijk door. Jamie keek steeds achterom en Anna had zo het vermoeden dat ze glimpen van Pierre op probeerde te vangen, totdat ze plotseling verstijfde.
‘Eh, Anna…’ begon ze aarzelend.
Anna wilde zich omdraaien om te zien wat Jamie had gezien, maar die greep haar arm vast.
‘Vind je dat jurkje echt wel leuk?’ vroeg ze met een knalrood hoofd.
Anna vroeg zich af wat Jamie ineens te verbergen had, dus vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen: ‘Jamie, wat is er?’
Jamie begon nu paniekerig te kijken. ‘Niets, hoor. Echt niet!’
Anna wilde nu dus zeker weten wat er aan de hand was, trok haar arm los uit die van Jamie en draaide zich om. Dat had ze niet moeten doen.
De stapel kleren viel uit haar hand. Haar hart stond stil. Ze kon zich niet meer bewegen. Haar hoofd was leeg.
In de deuropening van de winkel stond Jason. Maar hij was niet alleen. Aan zijn arm had hij een blond meisje, dat daar absoluut niet hoorde te zijn.
‘Anna, Jamie, we gaan even ergens wat drinken.’ Angel was aan komen sprinten en ging gespannen voor Anna staan, in de hoop zo diens uitzicht te kunnen belemmeren. Dat hielp echter niet, aangezien Angel nogal klein was.
David kwam achter haar aan en probeerde Anna mee te nemen, maar die bleef aan de grond genageld staan.
Jason had haar al die tijd bedrogen. Dit was de reden dat hij nooit meer tijd voor haar had. Al die tijd…
‘Nee,’ fluisterde ze verbijsterd. ‘Dit is niet waar…’ Haar ogen vulden zich met tranen en toen ze opnieuw naar de deuropening keek, zag ze hoe Jason het meisje zachtjes in haar nek kuste.
‘Nee!’ gilde Anna overstuur. ‘Nee!’
Op dat moment gebeurde er ontzettend veel tegelijk. Jason trok zijn hoofd met een ruk op en verstijfde in de deuropening. David vloekte en Angel en Jamie probeerden Anna tegen te houden. De jongens kregen ook in de gaten dat er iets aan de hand was. Er stormde iemand langs hen heen en even daarna vloog er een gedaante tegen Jason aan.
‘Klootzak!’ schreeuwde Pierre, die bovenop Jason zat en een hoop rake klappen uitdeelde. ‘Vuile klootzak die je bent!’ Bij ieder woord dat hij schreeuwde, gaf hij Jason een harde klap in zijn gezicht. Jason lag inmiddels kermend van de pijn op de grond en probeerde zijn handen voor zijn gezicht te slaan om zichzelf te beschermen. ‘Van - mijn - zusje - blijf - je - af! Hoor je dat?!’
‘Pierre, ga van hem af!’ riep Chuck. Pierre voelde hoe meerdere handen hem van Jason aftrokken. Zwaar ademend zag hij hoe Jason angstig op de grond lag, met zijn gezicht onder het bloed.
‘Verdomme!’ riep Pierre, die zich los probeerde te rukken. Sebastien en Chuck hadden hem echter stevig vast, dus hij maakte geen kans. Jason krabbelde haastig overeind en veegde het bloed van zijn gezicht.
‘Als je ook nog maar één van je vuile tengels naar mijn zusje uitsteekt,’ zei Pierre met een trillende stem, ‘dan zorg ik er eigenhandig voor dat er nooit meer nageslacht van jou op deze hele aardkloot rond zal lopen.’
Na die woorden liet hij een stilte achter in de winkel. De band, Jason, het meisje en het personeel staarden hem allemaal aan, maar de stilte werd verbroken door Jamie en Angel, die zonder verder iets te zeggen de winkel uitrenden.

[Carientjuh]

dat was echt een heftig stukje... ik stond daar zelf in die winkel nee te schreeuwen!:P arme anna hoe durft die jason , goed zo pierre heb stukje echt drie keer gelezen te mooi hoe pierre hem in elkaar slaat. (heha aardkloot) ben benieuwd. hoop dat anna niet te diep in put raakt ofsow.. heeft jason niet verdiend.

[Liz]

prachtig! Geweldig van Pierre! Die klootzak van een Jason!

[x Sanne]

Aah wat een eikel die Jason! Ik haat hem Goede actie van Pierre, net goed!
Arme Anna, die zal zich wel rotgeschrokken zijn. En zij voelde zich nog wel schuldig, omdat Seb haar naakt had gezien.

Mooi omschreven. Druk stukje, maar je weet de rust er goed in te houden

[Lessie]

Ik had dit wel verwacht eigenlijk, maar het kwam nogal schokkend over! Oh my god, wat een klootzak is die Jason eigenlijk! Serieus!
Goed zo, Pierre! Hopelijk krijgt hij geen problemen van het personeel omdat hij iemand in elkaar had geslagen... 8D
Super geschreven, Imke! Ik verlang naar meer

[Imke]

Hihi, bedankt allemaal voor jullie reacties! Ik ben blij dat jullie het leuk vonden om te lezen en dat jullie Jason een klootzak vinden. Dat is hij namelijk ook .

____

Luid gesnik weergalmde door de toiletruimte heen. Anna strompelde een hokje in, draaide het slot trillend om en liet zich toen op de grond vallen. De tranen leken vanuit haar tenen te komen, maar ze weigerde om ze weg te vegen. Het had toch geen zin. Ze bleven komen.
Al die tijd… Al die tijd was hij bij die blonde barbiepop geweest! Ze had nooit iets doorgehad. Hoewel ze het wel vreemd vond dat hij nooit tijd had. Kon zij er wat aan doen dat ze hem gewoon blindelings vertrouwde? Er vanuit ging dat hij niet loog?
Ze wist het niet meer. Haar handen waren tot vuisten gebald en ze kneep haar ogen hard dicht, maar de tranen bleven komen. Met gierende uithalen legde ze haar gezicht tegen haar opgetrokken knieën aan. De tranen drongen al vlug door de spijkerstof heen, maar dat voelde ze niet.
‘Anna?’ Al vlug klonk Jamie’s bezorgde stem door de ruimte heen. Aan het gestruikel te horen, kwam Angel er ook achteraan gerend. Dat werd bevestigd toen zij riep: ‘Is ze hier?’
Een seconde later werd er hard op de deur van het toilethokje gebonsd, maar Anna deed niet open. Ze probeerde stil te zijn, maar haar ademhaling ging zo met horten en stoten, dat de meiden er niet onderuit konden.
‘Anna, kom er eens uit,’ zei Jamie zachtjes. Anna kon horen dat ze tegen de deur aanstond en begon nog harder te huilen. Ze kon niet meer stoppen. Het was alsof haar hart in één keer doormidden was gescheurd. Zomaar! Vanuit het niets!
‘Lieverd,’ probeerde Jamie opnieuw, ‘kom nou eens even. Je kunt met ons praten. Je kunt bij ons uithuilen. Wij zijn er voor je, dat weet je toch? Kom nou maar.’
‘N-nee…’ snikte Anna. Ze kon bijna niet meer praten van het huilen en balde haar vuisten nog steviger.
‘Hallo?’ Een zachte meisjesstem die Anna niet kende, klonk ook plotseling door de toiletruimte. ‘Eh, kan ik misschien helpen? Is dat meisje hier?’
Het bleef even stil, maar blijkbaar hadden Jamie en Angel geknikt, want er werd opnieuw op de deur van het toilethokje geklopt.
‘Hoi, eh…’
Anna hoorde Jamie haar naam fluisteren en de onbekende stem vervolgde: ‘Hoi Anna. Ik ben Jenna, ik werk in die winkel. Ik zag het allemaal gebeuren en… Ik weet precies wat je doormaakt. Hij is een klootzak. Kom even naar buiten om erover te praten, ik snap je volledig.’
Anna vroeg zich af wat die Jenna bedoelde, maar kon niets terug zeggen door haar verstikte stem. Ze bleef op de grond zitten en huilde geluidloos door.
‘Heb jij dit ook meegemaakt?’ vroeg Jamie toen aarzelend. Het bleef even stil en toen antwoordde Jenna: ‘Ja. Precies hetzelfde. Alleen ontdekte ik het in een discotheek. Nog nooit in mijn leven ben ik zo kwaad en verscheurd geweest, maar Anna moet het anders verwerken dan ik heb gedaan. Ze verdient beter.’
Anna kon bijna voelen hoe Jamie en Angel elkaar ongemakkelijk aankeken voordat Angel vroeg: ‘Hoezo moet zij het op een andere manier verwerken?’
‘Ze mag zich niet teveel laten beïnvloeden door die jongen. Ik ben lang depressief geweest om mijn ex-vriendje en sloot me totaal af voor de buitenwereld. Er is veel gebeurd toen.’
Anna wachtte totdat Jenna verder zou gaan met haar verhaal, maar dat deed ze niet. In plaats daarvan zei ze zacht: ‘Wil je naar buiten komen?’
Anna aarzelde even, maar stond toen langzaam op, terwijl ze trillend het slot omdraaide. Met een diepe zucht en brandende ogen deed ze de deur open. Jamie vloog haar meteen om de hals, waardoor ze opnieuw begon te huilen.
‘Hij heeft me bedrogen…’ snikte ze. ‘Ik dacht dat hij van me hield!’
Jamie streek troostend met haar handen over haar rug, voordat Anna haar losliet en Jenna bekeek. Het was een vrij klein meisje met donkerbruin haar, dat in een vrolijke paardenstaart zat. Haar gezicht stond heel erg open, waardoor Anna direct een vaag vertrouwd gevoel kreeg. Jenna had een uniform aan van de kledingzaak waarin ze werkte.
‘Anna?!’ schreeuwde een harde stem plotseling door de ruimte heen. Verwilderde voetstappen kwamen aangerend en toen bleef Pierre hijgend stilstaan. ‘Die klootzak!’ Hij sloeg meteen zijn armen om Anna heen, maar die schudde hem af.
‘Geen jongens in de damestoiletten!’ riep Jenna vlug. Pierre negeerde haar volkomen.
‘Als ik die kerel ook nog maar één keer in mijn leven… Ik zweer je! Ik doe hem wat! Die vuile, achterbakse, laffe -’
‘Pierre, ik denk niet echt dat dit helpt,’ mompelde Jamie ongemakkelijk. Ze schuifelde met haar voeten over de grond.
‘Wacht eens…’ Jenna sperde haar ogen wagenwijd open. ‘U bent Pierre Bouvier! Van Simple Plan!’
Pierre draaide nu verbaasd zijn hoofd om en zag het nieuwe meisje staan.
‘Ja,’ zei hij. ‘Klopt.’
‘Oh mijn god!’ Jenna wilde zo te zien het liefst in het rond beginnen te springen. Ze hield zich echter in. ‘Jullie muziek is geweldig!’
Pierre staarde haar aan en knikte. ‘Dank je.’
‘Anna, je moet je er niets van aan trekken,’ probeerde Angel te helpen. ‘Echt niet.’
‘Je moet in ieder geval niet maandenlang je hoofd omlaag laten hangen,’ zei Jenna krachtig. ‘Echt niet. Dan kom je er nooit overheen. De eerste weken zijn enorm zwaar, maar ik weet zeker dat je er overheen kunt komen. Je moet hem proberen te vergeten.’
Anna verborg dit keer wel haar gezicht in haar broers schouder en kroop weg in zijn armen.
‘Wil je naar huis?’ vroeg Jamie.
Anna knikte en antwoordde gesmoord: ‘Ja.’

[Gisela]

Oke, om eerlijk te zijn ben ik niet zo voor fanficties en klik ik ze meteen weg want ik vind het meestal heel dom, maar WAUW!
Ik ken simple plan niet en hun liedjes ook niet dus ik kan me er niet veel bij voorstellen, maar het verhaal is echt wel kei goed! dat ik dit al die tijd gemist heb!

edit: ik heb eens half en half geluisterd naar hun liedjes en das best wel oke, maar ni echt mijn ding. tis wel zeker veeeeeeel beter dan diene stomme techno (eikebah!)!
Maar het verhaal is echt wel

[Imke]

Gisela, echt super bedankt! Ik ben blij dat je het zo leuk vindt.

_______

‘Kom dan maar mee.’ Pierre wilde haar al meenemen, maar Anna draaide zich nog even om.
‘Bedankt,’ mompelde ze met een waterig glimlachje tegen Jenna. Die omhelsde haar even.
‘Laat je niet kisten, het komt goed. Zou ik… Mag ik je telefoonnummer? Dan kan ik je binnenkort nog even bellen om te vragen hoe het met je gaat.’
Anna haalde haar neus op en noemde haar telefoonnummer op, dat Jenna in haar telefoon zette. Ze namen afscheid en zo liepen ze de toiletten uit. Anna was nog steeds in Pierre’s armen weggedoken. Chuck, Jeff, Pat, David en Sebastien stonden buiten tegen de muur geleund en sprongen haastig op toen ze de drie meiden en Pierre aan zagen komen lopen. Ze liepen meteen met hun groepje naar Pierre’s auto toe, zonder dat er ook maar een woord gezegd werd. Pierre gaf Anna een zoen op haar wang en zette haar in de stoel naast hem, waardoor Chuck gedwongen werd om zich in de meeste bizarre houding bij Sebastien op schoot te wurmen.
De hele rit naar huis werd er niets gezegd, maar dat vond Anna niet erg. De stilte werd alleen af en toe verbroken doordat zij haar neus ophaalde. Bij haar appartement liepen ze meteen naar binnen toe, waar Anna zich opsloot in haar kamer. Ze wilde niet meer nadenken. Ze wilde verdwijnen. Haar hoofd was leeg, ze kon niet meer denken. Dat was niet erg. Hoe minder gedachtes in haar hoofd, hoe beter.
Met een laatste snik liet ze zich op bed neervallen en viel meteen uitgeput in slaap.

In de woonkamer hing inmiddels een sfeer alsof er een dode was gevallen. De band, Pat en de meiden zaten allemaal stilletjes op de bank. Sebastien voelde zich ronduit vreselijk. De blik Anna’s gezicht toen ze Jason zag, zou voor altijd op zijn netvlies gebrand blijven staan.
‘Wat een klootzak,’ concludeerde Chuck uiteindelijk. Iedereen knikte instemmend en Sebastien zag hoe Pierre totaal in gedachten verzonken was. Sebastien wist uit ervaring dat hij waarschijnlijk geen spijt dat hij met Jason had gevochten. Pierre zou zijn leven voor Anna geven als dat nodig was, dus dit was nog niets voor hem.
‘Moet er iemand met Anna gaan praten?’ vroeg Pat toen aarzelend. Hij keek erg bezorgd.
Jamie schudde haar hoofd. ‘Ik heb net even gekeken en ze ligt te slapen. Ze is vast helemaal uitgeput door de drukke dag van gisteren en dan deze stress er nog bij…’
‘Laat haar maar slapen dan,’ zei Angel zachtjes. Normaal had zij altijd wel iets te zeggen bij alles dat er gebeurde, maar deze situatie leek toch wel indruk op haar te hebben gemaakt.
Sebastien staarde diep in gedachten verzonken voor zich uit. Door deze gebeurtenis kwamen er weer oude herinneringen naar boven drijven waar hij liever helemaal niet meer aan wilde denken.

‘We gaan nog wel feesten vanavond!’ joelde David uitgelaten.
Door de donkere schemering in New Orleans liepen de vijf bandleden terug naar hun tourbus. Ze hadden net een knallend optreden gegeven, waar ze nog erg opgetogen over waren en wilden terug naar de tourbus om zich op te frissen en om te kleden. Dan zouden ze waarschijnlijk nog wel naar een club gaan, waar ze veel zin in hadden.
Op straat liepen hier en daar nog wat luidruchtige mensen, die zo te zien al het nodige op hadden, maar niemand herkende hen als Simple Plan. Het was dan ook al vrij laat, dus er waren geen fans meer blijven hangen voor een handtekening of foto. Dat vond Sebastien best jammer, het was meestal best gezellig om nog even met fans te kletsen na een optreden. Wat hij echter niet erg vond, was dat hij Sheila zo meteen weer zou spreken. Sheila, zijn vriendin.

[x Sanne]

Je eindigt lekker spannend! Ik ben benieuwd wat er tussen Seb en Sheila is gebeurd. Gelukkig dat Anna nu een lotgenoot heeft gevonden, hopelijk vergeet ze die kwal snel! Goed omschreven, je verwerkt de details er mooi in

[Lessie]

Het is inderdaad erg spannend... Arme Anna.. Maar vind Seb haar dan leuk? En wat is er met zijn vriendin gebeurd?
Je bent echt heel goed in het schrijven van zulke verhalen! Jij weet het altijd spannend te houden, wat er ook gebeurd. Dat is knap!