PROLOOG
Youri merkte dat hij niet meer alleen in bed lag. Zijn matras was aan één kant omlaag gezakt. Onwillig opende Youri zijn ogen, en zag tot zijn verbijsxxxx zijn moeder zitten. Ze glimlachte. Jezus, sinds wanneer glimlachte zij nu weer? Ze kuste hem zacht op zijn voorhoofd, en hij keek haar verstomd aan. Ze deed alsof ze daadwerkelijk van hem hield. Waaraan had hij dit nu weer verdiend? Zijn moeder stond op en liep de kamer uit. Hij hoorde een mannenstem buiten de deur. 'Je patient is er.'
'Oké, Rick, bedankt.' Patient? Zijn moeder deed dat toch al lang niet meer? En wat deed die eikel van een Rick hier? Was die niet ook al jaren geleden opgezout? Kreunend besloot Youri zich nog eens om te draaien, en dat dit alles maar een droom was. Maar naast hem lag een klein jongetje. Wat deed dat kind in zijn bed?! Hij bekeek door het donker het jongentje nog eens goed. Hij kwam hem bekend voor, maar hij wist zo niet wie het was. Kreunend stapte Youri het bed uit en krabde aan zijn ballen. Huh? Youri trok zijn onderbroek open en keek naar zijn zielige geslachtsdeel. Wat was er met zijn mannelijkheid gebeurd?! Er lag in zijn onderbroekje van Micky mouse niets meer dan een zielig, kaal wormpje.
Youri kroop zijn bed uit en liep blindelings naar de badkamer. Waar hij niet eens bij de wastafel kon. Hij dacht aan de boeken die over zijn ouders waren geschreven door die kwal van een Rick. Hij had nooit geloofd wat de boeken vertelde, en had gewoon gedacht dat Rick een overdosis aan fantasie had, maar dit was wel heel eng. Hij was toch zeker niet een kleuter?!?! Een harde gil ontsnapte zijn keel. Meteen kwam Rick de badkamer in lopen. 'Wat is er? Wat is er?' Rick... Hij was jong. Erg jong. Hier was hij mijn au pair nog!!! Ik seinde naar m'n lichaam.
'Ik ben nog geen meter hoog!!!'
'Ja, en? Is redelijk normale lengte voor een kind van drie. Kom hier, Youri.' Rick wilde me oppakken. Ik sloeg zijn hand weg.
'KLEIN MAAR FIJN!' Rick trok bleek weg bij het horen van de titel van zijn boek.
'Goede God, nee toch?' Even keek hij me aan. Daarna: 'ALICIAAAA!!!'
Klein maar Fijn - deel 3
Laatst gewijzigd door vonk op 14 okt 2006 14:18, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Ergens heeft hij wel een punt. Doorgaan. 
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Mijn naam is Youri. En ik heb, net zoals mijn ouders voor mij, een tweede kans gekregen. In het begin was ik nog te versuft om dit tot me door te laten dringen, maar nu dank ik God ervoor. Mijn eerste kans op het leven heb ik namelijk verpest, en goed! Geen geld, geen huis en niemand die van me hield. Mijn eigen schuld, dat weet ik ook wel. Ditmaal zal ik het anders aan gaan pakken. En ik heb daar alle mogelijkheid toe. Een moeder en een vader die van me houden met heel hun hart, en die idioot van een Rick die achter mijn kont opruimt. Ik ga hen uiterraard niet vertellen over mijn donkere verleden/potentiële toekomst. Dan zou die liefde snel wegebben. Bovendien kan ik dan niet goed wraak nemen. Zij hebben mij immers goed in de steek gelaten...
13
Mijn ouders zaten stilletjes tegenover me aan de eettafel. Rick had me op zijn schoot, zodat ik duidelijk boven het tafelblad uitkwam. Ik had namelijk geweigerd in het kinderstoeltje te zitten, eigenwijze kneus die ik was. 'Wat nu?' Alicia begon te trillen en haar ogen werden donkerder van kleur.
'We gaan hem toch niet naar die kostschool sturen?' Sjors legde zijn hand op de hare. Cliché, cliché.
'Lieverd, hij moet wel naar zijn niveau onderwezen worden, en wij hebben daar geen tijd voor.' Rick schraapte zijn keel.
'Ja! Waarom laten we Rick hem niet onderwijzen?'
'Lieverd...'
'Wacht, deze discussie hebben wij niet te voeren. We moeten eerst het een en ander weten over Youri zelf.' Rick richtte zich tot mij. 'Hoe oude was je?'
'Zeventien.'
'Wow, hij is veertien jaar terug gegaan...'
'Welk niveau deed je?'
'Havo. Ik had net eindexamens gedaan.'
'Gehaald?' Ik aarzelde even. Nee, dat had ik niet. Niet gek, als je keek hoeveel ik spijbelde en hoeveel tijd ik besteedde aan leren, of liever, hoeveel tijd ik níet besteedde aan leren. Ik had makkelijk VWO gekund, als ik er me voor in had gezet. En waarschijnlijk had ik met gemak mijn havo eindexamens kunnen halen. Ik knikte zachtjes. Ik loog wel, maar hoe konden zij dat weten?
'Dus hoe doen we het verder?' Rick keek nadenkend, en wantrouwend. Shit. Die eikel had me altijd door, en hij verried me altijd.
'Ik denk ten eerste dat hij zijn eindexamenjaar over moet doen. Ten tweede wil ik dat hij top vwo probeert.'
'Maar wat als hij dat niet aankan?'
'Dan zijn er twee jaar verloren gegaan. Dan is hij zes. Nog een heel leven voor zich. Maar dan heeft hij het in ieder geval geprobeerd. Alle tijd.' Alicia knikte.
'Youri, lieverd. Wat wil jij het liefste? Wil je thuis onderwijs? Of ga je liever naar een school voor hoogbegaafde zodat je alleen in het weekend thuis bent?' Ik keek om me heen. Nadat ik mijn problemen had gekregen, was ik op een gegeven moment naar een jeugdgevangenis gestuurd waar ik verder onderwezen werd. Toen ik teruggekomen was, was het huis verkocht. Dat was toen ik veertien was. Daarna waren ze naar een kleiner huis verhuisd. Mijn moeder was gestopt met werken, en m'n vader verdiende minder. Nu had ik weer de kans op een luxe leven in deze villa. Dan ging ik dus mooi niet in zo'n klein kamertje op een kostschool zitten! Dááág!
13
Mijn ouders zaten stilletjes tegenover me aan de eettafel. Rick had me op zijn schoot, zodat ik duidelijk boven het tafelblad uitkwam. Ik had namelijk geweigerd in het kinderstoeltje te zitten, eigenwijze kneus die ik was. 'Wat nu?' Alicia begon te trillen en haar ogen werden donkerder van kleur.
'We gaan hem toch niet naar die kostschool sturen?' Sjors legde zijn hand op de hare. Cliché, cliché.
'Lieverd, hij moet wel naar zijn niveau onderwezen worden, en wij hebben daar geen tijd voor.' Rick schraapte zijn keel.
'Ja! Waarom laten we Rick hem niet onderwijzen?'
'Lieverd...'
'Wacht, deze discussie hebben wij niet te voeren. We moeten eerst het een en ander weten over Youri zelf.' Rick richtte zich tot mij. 'Hoe oude was je?'
'Zeventien.'
'Wow, hij is veertien jaar terug gegaan...'
'Welk niveau deed je?'
'Havo. Ik had net eindexamens gedaan.'
'Gehaald?' Ik aarzelde even. Nee, dat had ik niet. Niet gek, als je keek hoeveel ik spijbelde en hoeveel tijd ik besteedde aan leren, of liever, hoeveel tijd ik níet besteedde aan leren. Ik had makkelijk VWO gekund, als ik er me voor in had gezet. En waarschijnlijk had ik met gemak mijn havo eindexamens kunnen halen. Ik knikte zachtjes. Ik loog wel, maar hoe konden zij dat weten?
'Dus hoe doen we het verder?' Rick keek nadenkend, en wantrouwend. Shit. Die eikel had me altijd door, en hij verried me altijd.
'Ik denk ten eerste dat hij zijn eindexamenjaar over moet doen. Ten tweede wil ik dat hij top vwo probeert.'
'Maar wat als hij dat niet aankan?'
'Dan zijn er twee jaar verloren gegaan. Dan is hij zes. Nog een heel leven voor zich. Maar dan heeft hij het in ieder geval geprobeerd. Alle tijd.' Alicia knikte.
'Youri, lieverd. Wat wil jij het liefste? Wil je thuis onderwijs? Of ga je liever naar een school voor hoogbegaafde zodat je alleen in het weekend thuis bent?' Ik keek om me heen. Nadat ik mijn problemen had gekregen, was ik op een gegeven moment naar een jeugdgevangenis gestuurd waar ik verder onderwezen werd. Toen ik teruggekomen was, was het huis verkocht. Dat was toen ik veertien was. Daarna waren ze naar een kleiner huis verhuisd. Mijn moeder was gestopt met werken, en m'n vader verdiende minder. Nu had ik weer de kans op een luxe leven in deze villa. Dan ging ik dus mooi niet in zo'n klein kamertje op een kostschool zitten! Dááág!
---
xx vonk
xx vonk
hahahaha .. zou ik ook niet willen!
Amai gans die famillie leid daar aan de ziekte ''terugkeren in de tijd''
Amai gans die famillie leid daar aan de ziekte ''terugkeren in de tijd''
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Ja... Creepy. 
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Cool. het verhaal vanaf de andere kant zou ook leuk zijn geweest..
"De 3 jarige Youri werd wakker en wilde gaan spelen toen hij merkte dat zijn 2 meter lange lichaam over zijn kinderbedje heen lagen. Mijn kleine mickey mouse onderbroekje paste hij niet met zijn grote..." tja..
Misschien is dit verhaal wel beter dan
"De 3 jarige Youri werd wakker en wilde gaan spelen toen hij merkte dat zijn 2 meter lange lichaam over zijn kinderbedje heen lagen. Mijn kleine mickey mouse onderbroekje paste hij niet met zijn grote..." tja..
Misschien is dit verhaal wel beter dan
Zou inderdaad ook wel gekund hebben! Zou ook heel erg absurd zijn :p
Maar dan krijgt hij gewoon GEEN kans in het leven! hij is plots superveel ouder geworden!
Nou het is Vonk die gekozen heeft hoe het moet, aanvaarden zul je Sebas!!!
Maar dan krijgt hij gewoon GEEN kans in het leven! hij is plots superveel ouder geworden!
Nou het is Vonk die gekozen heeft hoe het moet, aanvaarden zul je Sebas!!!
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
zoals ik al zei..
Ik aanvaard het verhaal en ben benieuwd naar het vervolg
Ik aanvaard het verhaal en ben benieuwd naar het vervolg
Daar heb ik niet aan gedacht... Ik zou het ook wel sneu vinden... Ik bedoel, Alicia en Sjors werden hoogbegaafd, en hij zou dus... achterlijk verklaard worden... Dat zou een heel ander genre aan het verhaal geven. Bovendien is zoiets al verschillende keren gedaan... bijvoorbeeld bij thirteen, going thirty, en Big. Ik hou het maar hierbijSebas schreef:Cool. het verhaal vanaf de andere kant zou ook leuk zijn geweest..
"De 3 jarige Youri werd wakker en wilde gaan spelen toen hij merkte dat zijn 2 meter lange lichaam over zijn kinderbedje heen lagen. Mijn kleine mickey mouse onderbroekje paste hij niet met zijn grote..." tja..
Misschien is dit verhaal wel beter dan
Rick keek me met samengeknepen lippen aan. Hij duwde het schoolboek in mijn richting. 'Hoofdstuk drie.' Ik keek hem aan en liet hem zien dat ik niet onder de indruk was door één wenkbrauw op te tillen. Dat ging minder makkelijk dan vroeger. Dat zou ik moeten oefenen.
'Die stof heb ik al gehad.'
'Ja, en nu doe je hem nog een keer.'
'En als ik dat niet wil?'
'Dan heb je pech. Ik zou je deze stof over laten slaan en gewoon je eindexamens opnieuw laten maken, als ik had geloofd dat je je eindexamens gehaald had.' Ik fronste mijn wenkbrauwen. Waarom had die eikel me altijd door?
'Ik héb mijn eindexamens gehaald.' Ik besloot gewoon glashard te liegen. Dat zou vast overtuigender overkomen met een driejarig lichaam dan met dat puberlichaam dat ik achter heb gelaten. Ja, ook hier vond ik voordelen. Rick boog zich over de tafel en bracht zijn gezich heel dicht bij de mijne. Ik rook zijn adem. Het rook naar tandpasta.
'Luister, Youri. Je bent niet meer het jongetje dat ik twee dagen geleden naar bed heb gestopt. Je bent een puber, met puberaal gedrag, en jouw manier van praten bevalt me niet. Je bent anders, en ik moet daarnaar handelen. Ook al wil je moeder dat niet. Dat is waarom ik je moeder gerust laat geloven dat jij je eindexamens hebt gehaald. Maar als je niet met me mee gaat werken, dan bewijs ik haar dat je ze niet gehaald hebt, en dan laat ze je testjes doen, om te kijken op wat voor leerniceau je werkelijk bent, en jij en ik weten allebei dat je dan de klos bent. Dan is de kans groot dat je alsnog naar een kostschool gedaan wordt. Ben ik duidelijk?' Ik voelde m'n bloed koken. God wat haatte ik die kerel. Maar hij gaf me geen keus. Ik sloeg het boek open en bladerde naar hoofdstuk drie.
Jezus, dit was nog erger dan eerst! Ik moest net zo veel leren, en net zo veel uren maken, alleen nu kon ik er niet tussenuit knijpen of de kantjes ervanaf lopen! Hier werd ik continu in de gaten gehouden door de adelaarsogen van Rick! Eindelijk, om een uur of half vier, mocht ik de studiekamer/bibliotheek verlaten. Normaal zou ik nu met mijn maten even een peukje gaan roken, maar ja, mijn longen zouden daar vast niet blij mee zijn en mijn maten waren ook allemaal tussen de drie en de tien. Die zouden vast nog niet roken. De eenzaamheid sloeg toe. Ik wist waar Rick zou zijn. In dat kamertje dat Alicia voor hem had genomen. Ik liep ernaartoe en duwde de deur stilletjes open. Hij zat achter die computer, razendsnel te typen. Hij schreef. Schreef hij over mij?
'Rick?' Rick maakte een sprongetje op zijn stoel en draaide zich om. Hij leek niet kwaad. Ik kende Rick als iemand die continu kwaad was. Maar zijn gezicht stond vriendelijk genoeg.
'Ja?'
'Schrijf je een boek over mij? Net zoals over Alicia?' Rick fronste zijn wenkbrauwen. Niet kwaad, maar eerder nadenkend.
'Kun je je moeder niet aanspreken met mamma, of ma of in ieder geval met moeder?'
'Waarom?'
'Ik weet zeker dat je haar heel veel kwetst als je dat niet meer doet.'
'Heb ik schijt aan. Maar ik vroeg je wat.' Rick keek nu wel kwaad. Maar hij viel niet uit. Hij draaide zich van me af en richtte zich weer tot het scherm.
'Nee, ik schrijf geen autobiografieën zonder ondertekende toestemming.'
---
xx vonk
xx vonk
Zo te zien heeft Online Verhalen er een concurrent bij.
In het bedrijfsleven is competitie één van de factoren van kwaliteitsverbetering en productvernieuwing. Innovatie heet dat. Vaak worden er dan specialisten weggekocht bij de concurrent.
Ik ben benieuwd wie er overstapt!
J++
In het bedrijfsleven is competitie één van de factoren van kwaliteitsverbetering en productvernieuwing. Innovatie heet dat. Vaak worden er dan specialisten weggekocht bij de concurrent.
Ik ben benieuwd wie er overstapt!
J++
J++
ik vond het gewoon leuk een eigen site te hebben. ik blijf gewoon bij deze site schrijven. ik schreef toch al op twee sites tegelijk. Voor mij is dat geen concurrentie, maar des te meer kans dat mensen mijn verhalen lezenJ++ schreef:Zo te zien heeft Online Verhalen er een concurrent bij.
In het bedrijfsleven is competitie één van de factoren van kwaliteitsverbetering en productvernieuwing. Innovatie heet dat. Vaak worden er dan specialisten weggekocht bij de concurrent.
Ik ben benieuwd wie er overstapt!
J++
. maar ja, ik ben een beetje raar 
---
xx vonk
xx vonk
Alweer een prettig vervolg 
Rick VS Youri
Rick VS Youri
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Snel door! Het is echt een leuk verhaal, je blijft me verrassen en valt niet in herhaling.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Ik kwam terug van een van de lessen van Rick. Kwaad om de keuze die ik had gemaakt om hier te blijven. Ik liep mijn kamer in en gooide de deur achter me dicht. Ik gooide mijn kleine lichaam op zijn bed, maar viel van schrik weer van het bed af. Ik zag een jongen, ongeveer zeventien achter mijn bed zitten. De jongen had half lang haar, een skaterbroek en een zwart t-shirt met een doodskop. Die jongen was ik! Nou ja, dat was ik vroeger... of in de toekomst. He, laat ook maar. Dat was de zeventienjarige ik! Hij keek een beetje duf voor zich uit terwijl hij een buistje bij zijn neus hield. Met zijn vrije hand hield hij zijn andere neusgat dicht en hij snoof. Hij snoof de drugs rustig naar binnen en zuchtte van genot. Ik wendde mijn blik af bij het zien van mijn verleden. Ja, dat wist ik nog, hoe slecht ik eraan toe was. Ik haatte iedereen, mijn moeder, vader, Rick, oude vrienden, leraren, alleen omdat ze me niet accepteerde zoals ik was. Nou, ik moest toegeven, toen ik mezelf daar zo zag zitten, wat ik niet echt trots op mezelf.
'Wat doe jij op mijn kamer?' De stonede jongen keek suf op.
'Het is ook mijn kamer.'
'Jij hoort hier niet! Ga weg!'
'Nee, ik ga niet weg. Ik heb het goed hier. Ga jij maar weg.'
'Waarom? Aan mij hebben ze meer! Ik vergooi mijn leven niet aan die shit.'
'Dat zeg je nu. Jij weet dat jij en ik niet anders zijn. Wij zijn één en dezelfde. Als jij niet vast zat in de jonge lichaam, zou je eruit zien zoals ik. Dan zouden we identiek zijn. Dat weet je.' Ik keek paniekerig om me heen. Als mijn moeder hem zou zien... als Rick hem zou zien... ze mochten het niet weten. 'Je verbergt jezelf, maar je kan jezelf niet voor de gek houden. Mij hou je niet voor de gek.' Mijn verleden begon hard en kil te lachen. Waarom? Waarom volgde hij me.
'LAAT ME MET RUST!!! GA WEG! AAAAAARHG!'
Ik voelde twee warme handen op mijn schouders die me zacht heen en weer schudden. Ik deed mijn ogen open en keek in de bezorgde ogen van Rick. 'Gaat het een beetje, m'n jongen?' Ik veegde de plukken haar, die geplakt zaten tegen mijn voorhoofd, door de dikke druppels zweet die door mijn porien ontsnapten, uit mijn ogen.
'Ik ben je jongen niet. En ja, het gaat prima. Het was maar een nachtmerrie.' Rick haalde zijn schouders op.
'Dan niet hoor.' En hij stond op en liep weg. Ik voelde dat mijn woorden koppig en hatelijk waren, zoals ik vroeger zou hebben gesproken. Vroeger, toen ik was zoals die junk die ik in mijn kamer had gevonden, en die ik zo verafschuwde.
'Rick, wacht!' Rick draaide zich in de deuropening om.
'Wat is er?'
'Ik ben bang. Wil je vanavond bij me blijven?' Als een zeventienjarige zou ik dat nooit hebben gevraagd. Niet alleen had ik niemand om het aan te vragen, maar ook zou dat een vernederende actie zijn geweest. Maar nu werd ik overspoeld door liefde, en voor een driejarige was het niet vernederend om bang te zijn van enge dromen...
'Wat doe jij op mijn kamer?' De stonede jongen keek suf op.
'Het is ook mijn kamer.'
'Jij hoort hier niet! Ga weg!'
'Nee, ik ga niet weg. Ik heb het goed hier. Ga jij maar weg.'
'Waarom? Aan mij hebben ze meer! Ik vergooi mijn leven niet aan die shit.'
'Dat zeg je nu. Jij weet dat jij en ik niet anders zijn. Wij zijn één en dezelfde. Als jij niet vast zat in de jonge lichaam, zou je eruit zien zoals ik. Dan zouden we identiek zijn. Dat weet je.' Ik keek paniekerig om me heen. Als mijn moeder hem zou zien... als Rick hem zou zien... ze mochten het niet weten. 'Je verbergt jezelf, maar je kan jezelf niet voor de gek houden. Mij hou je niet voor de gek.' Mijn verleden begon hard en kil te lachen. Waarom? Waarom volgde hij me.
'LAAT ME MET RUST!!! GA WEG! AAAAAARHG!'
Ik voelde twee warme handen op mijn schouders die me zacht heen en weer schudden. Ik deed mijn ogen open en keek in de bezorgde ogen van Rick. 'Gaat het een beetje, m'n jongen?' Ik veegde de plukken haar, die geplakt zaten tegen mijn voorhoofd, door de dikke druppels zweet die door mijn porien ontsnapten, uit mijn ogen.
'Ik ben je jongen niet. En ja, het gaat prima. Het was maar een nachtmerrie.' Rick haalde zijn schouders op.
'Dan niet hoor.' En hij stond op en liep weg. Ik voelde dat mijn woorden koppig en hatelijk waren, zoals ik vroeger zou hebben gesproken. Vroeger, toen ik was zoals die junk die ik in mijn kamer had gevonden, en die ik zo verafschuwde.
'Rick, wacht!' Rick draaide zich in de deuropening om.
'Wat is er?'
'Ik ben bang. Wil je vanavond bij me blijven?' Als een zeventienjarige zou ik dat nooit hebben gevraagd. Niet alleen had ik niemand om het aan te vragen, maar ook zou dat een vernederende actie zijn geweest. Maar nu werd ik overspoeld door liefde, en voor een driejarige was het niet vernederend om bang te zijn van enge dromen...
Laatst gewijzigd door vonk op 23 okt 2006 08:18, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Oehhh, ze gaan toch nog vrienden worden ben ik blij voor!!!!
Nou snel doorgaan maar
ben ik blij voor!!!!Nou snel doorgaan maar
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Goed, met Rick was ik wel bereid vrede te sluiten. Maar het was ook allemaal zijn schuld niet. Het was mijn moeder die me het huis uit had gezet. Het was háár schuld, en háár haatte ik. Mijn vader kon ik ook niet zo goed tegen. Hij vereerde mijn moeder, en dat vind ik zo walgelijk. Maar Rick... ik vond hem een kneus, maar hij was goed. Goed voor mij, tenminsten. En niemand kan leven zonder van ook maar íemand te houden...
14
Vermoeid werd ik wakker. Ik werd geplaagd door nachtmerries, en ik vond het niet leuk. Mijn verleden spookte me, en ik loog erover tegen iedereen. Niemand wist het, níemand. Dat was omdat het technisch gezien nooit gebeurd was. Waarom werd ik er dan door geplaagd? Ik voelde een arm over mijn kleine armpje. Ik keek naast me en zag Rick liggen. Hij was vannacht dus weer bij me komen liggen. Dat was lief. Ik voelde me altijd beter als ik iemand zag wanneer ik wakker werd. Dat bracht me sneller terug naar de realiteit, maakte dat het misselijke gevoel sneller wegging.
Toen de ochtend kwam, klom ik mijn bed uit en kleedde me aan. Ik krabde op mijn hoofd tussen mijn verwarde haren, en liep naar beneden. Toen ik de keuken binnen wilde lopen, hoorde ik gepraat en gelach. Stilletjes keek ik door de keukendeur naar binnen. Daar zach ik mijn vader en moeder. Hij had een soeplepel in zijn hand, en deed een radioprogramma na. 'En dit is Sjoooooooors tha maaaaan, en ik wens jullie allemaal een uitstekende morgen. Het onderwerp van deze ochtend is..... de mooiste vrouw waar ik ooit ogen op heb gelegd!!! En haar naam is ALICIAAAA!' Mijn moeder schoot in de lach en trok de soeplepel uit zijn hand. Daarna pakte ze hem bij zijn kraag, en trok hem naar zich toe. Ze zoende hem met hete passie die ik in geen jaren had gezien. Hier hielden mijn ouders nog echt van elkaar. Was het niet continu ruzie over hoe en wat. Ik dacht terug aan de ruzies. Ze waren vooral over mijn geweest. Waar was het foutgegaan? Wiens schuld was het? Ik keek bedroefd naar de keuken. Ik zag de romance die ik had vernietigd.
Maar daarna zette ik die gedachten van me af. Het was niet mijn schuld, maar die van hén. Zij hadden míjn leven net zo goed verpest! Ik liep de keuken in en klom op het aanrecht om wat te eten te zoeken. Mijn ouders schrokken, en lieten elkaar los.
'Goeie morgen, Youri.'
'Goede morgen, Alicia.' Ik zag door haar ogen dat mijn moeders hart brak. Dat was mooi. Mijn vader zuchtte en legde een arm om haar heen. Ze keken toe hoe ik mijn ontbijt maakte. Daarna kwamen ze bij me aan tafel zitten.
'Waarom ben je al wakker?' Ik haalde mijn schouders op.
'Ik kon niet meer slapen. Mag ik dan niet wakker zijn?'
'N...natuurlijk wel. Ik vroeg het me alleen af.'
'Nou, dat hoeft voorlopig dan niet meer. Ik sta op wanneer het me zint. Heb jij niks over te zeggen.'
'M... maar dat suggereerde ik ook helemaal niet.'
'Nou dan!' Mijn moeder draaide haar hoofd van me af. Ik negeerde haar en at mijn ontbijt.
Rick kwam binnenlopen en begroette mijn ouders vriendelijk. Mijn moeder zei niets, en Sjors groette magertjes. Rick maakte ontbijt en kwam tegenover me zitten.
'Lekker geslapen Youri?'
'Nee.'
'Dat had ik al gedacht.'
'Weet ik.' Rick glimlachte en we aten in stilte. Moeder kuste vader toen hij de deur uit ging. Hij moest werken. Zij ging ook weg. Ze had een operatie om uit te voeren. Ik wist niet of dat verantwoord was. Maar het kon me weinig schelen.
14
Vermoeid werd ik wakker. Ik werd geplaagd door nachtmerries, en ik vond het niet leuk. Mijn verleden spookte me, en ik loog erover tegen iedereen. Niemand wist het, níemand. Dat was omdat het technisch gezien nooit gebeurd was. Waarom werd ik er dan door geplaagd? Ik voelde een arm over mijn kleine armpje. Ik keek naast me en zag Rick liggen. Hij was vannacht dus weer bij me komen liggen. Dat was lief. Ik voelde me altijd beter als ik iemand zag wanneer ik wakker werd. Dat bracht me sneller terug naar de realiteit, maakte dat het misselijke gevoel sneller wegging.
Toen de ochtend kwam, klom ik mijn bed uit en kleedde me aan. Ik krabde op mijn hoofd tussen mijn verwarde haren, en liep naar beneden. Toen ik de keuken binnen wilde lopen, hoorde ik gepraat en gelach. Stilletjes keek ik door de keukendeur naar binnen. Daar zach ik mijn vader en moeder. Hij had een soeplepel in zijn hand, en deed een radioprogramma na. 'En dit is Sjoooooooors tha maaaaan, en ik wens jullie allemaal een uitstekende morgen. Het onderwerp van deze ochtend is..... de mooiste vrouw waar ik ooit ogen op heb gelegd!!! En haar naam is ALICIAAAA!' Mijn moeder schoot in de lach en trok de soeplepel uit zijn hand. Daarna pakte ze hem bij zijn kraag, en trok hem naar zich toe. Ze zoende hem met hete passie die ik in geen jaren had gezien. Hier hielden mijn ouders nog echt van elkaar. Was het niet continu ruzie over hoe en wat. Ik dacht terug aan de ruzies. Ze waren vooral over mijn geweest. Waar was het foutgegaan? Wiens schuld was het? Ik keek bedroefd naar de keuken. Ik zag de romance die ik had vernietigd.
Maar daarna zette ik die gedachten van me af. Het was niet mijn schuld, maar die van hén. Zij hadden míjn leven net zo goed verpest! Ik liep de keuken in en klom op het aanrecht om wat te eten te zoeken. Mijn ouders schrokken, en lieten elkaar los.
'Goeie morgen, Youri.'
'Goede morgen, Alicia.' Ik zag door haar ogen dat mijn moeders hart brak. Dat was mooi. Mijn vader zuchtte en legde een arm om haar heen. Ze keken toe hoe ik mijn ontbijt maakte. Daarna kwamen ze bij me aan tafel zitten.
'Waarom ben je al wakker?' Ik haalde mijn schouders op.
'Ik kon niet meer slapen. Mag ik dan niet wakker zijn?'
'N...natuurlijk wel. Ik vroeg het me alleen af.'
'Nou, dat hoeft voorlopig dan niet meer. Ik sta op wanneer het me zint. Heb jij niks over te zeggen.'
'M... maar dat suggereerde ik ook helemaal niet.'
'Nou dan!' Mijn moeder draaide haar hoofd van me af. Ik negeerde haar en at mijn ontbijt.
Rick kwam binnenlopen en begroette mijn ouders vriendelijk. Mijn moeder zei niets, en Sjors groette magertjes. Rick maakte ontbijt en kwam tegenover me zitten.
'Lekker geslapen Youri?'
'Nee.'
'Dat had ik al gedacht.'
'Weet ik.' Rick glimlachte en we aten in stilte. Moeder kuste vader toen hij de deur uit ging. Hij moest werken. Zij ging ook weg. Ze had een operatie om uit te voeren. Ik wist niet of dat verantwoord was. Maar het kon me weinig schelen.
---
xx vonk
xx vonk
heerlijk verhaal!!
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
'Je bent niet erg aardig voor je ouders.' Ik haalde mijn schouders op. Wat kon hem dat wat schelen? Mijn moeder had immers ook behoorlijk lelijk tegen hem gedaan. Oh ja, dat wist hij nog niet, natuurlijk. 'Ze houden zo veel van je. Het is toch niet broodnodig dat je hun harten breekt?' Ik stond op en schoof mijn stoel overdreven luidruchtig aan.
'Je weet het verhaal niet, dus daar moet je geen oordeel over trekken.' Rick stond op van tafel en hield me tegen. Ik had er werkelijk de pest in zo klein te zijn op dit soort momenten. Ik kon mezelf niet verdedigen. Echt wennen, want normaal verdedigde ik me met geweld. Als ik mijn eigen één meter tachtig nog had, had Rick op de grond gelegen. Of hij had het niet gewaagd me tegen te houden, een van beide. Maar nu pakte hij mijn bovenarmen vast en ging bij me zitten op zijn hurken.
'Hoe kan ik het in Godsnaam begrijpen als je me het verhaal niet vertelt? Je liegt over je verleden, dus ik weet niet wat er allemaal is gebeurd. Wie ben je Youri? Wat heb je gedaan dat je bent gezakt, want je bent slim genoeg? Wat hebben je ouders gedaan om dergelijk gedrag van je te verdienen? Zeg het me Youri, want zonder het hele verhaal kan ik je niet helpen!' Ik probeerde me los te wurmen.
'Laat me los Rick! Ik heb je hulp niet nodig! Ik wil gewoon met rust gelaten worden!'
Eindelijk liet Rick me los. Ik rende naar mijn kamer, en zette de muziek hard aan. Ik trok protesterig mijn kleren uit en keek in de spiegel. Ik was zo klein! Ik wilde niet meer, ik wilde een peuk! Ik wilde mijn maten! Ik wilde weer eens flink stoned worden! Ik wilde mezelf af kunnen rukken en meisjes versieren! Ik wilde hier he-le-maal niet meer zijn. Ik hield me in om te voorkomen dat ik het uit zou brullen. Ik liep naar de badkamer en liet het bad lopen. Ik draaide me om om een handdoek te pakken, en tot mijn schrik stond Rick voor me.
'Dus dit is wat je doet om te protesteren? Je gaat in bad?' Even vergat ik hoe klein ik was, en met al mijn macht probeerde ik Rick tegen de grond te knallen. Dit had als gevolg dat ik zelf achterover viel. Kreunend stond ik op, en ik klom over de badrand. Ik merkte al snel dat uitgebreid in bad zitten een hele andere betekenis had wanneer je drie was, dan wanneer je zeventien was. Het was vooral een gevecht om boven te blijven, dan een ontspannende therapie. Ik liet het bad een stuk leeglopen, zodat ik gewoon kon liggen zonder dat ik kopje onder ging. Ik kreunde. Zelfs het genot van een bad werd me ontnomen...
'Je weet het verhaal niet, dus daar moet je geen oordeel over trekken.' Rick stond op van tafel en hield me tegen. Ik had er werkelijk de pest in zo klein te zijn op dit soort momenten. Ik kon mezelf niet verdedigen. Echt wennen, want normaal verdedigde ik me met geweld. Als ik mijn eigen één meter tachtig nog had, had Rick op de grond gelegen. Of hij had het niet gewaagd me tegen te houden, een van beide. Maar nu pakte hij mijn bovenarmen vast en ging bij me zitten op zijn hurken.
'Hoe kan ik het in Godsnaam begrijpen als je me het verhaal niet vertelt? Je liegt over je verleden, dus ik weet niet wat er allemaal is gebeurd. Wie ben je Youri? Wat heb je gedaan dat je bent gezakt, want je bent slim genoeg? Wat hebben je ouders gedaan om dergelijk gedrag van je te verdienen? Zeg het me Youri, want zonder het hele verhaal kan ik je niet helpen!' Ik probeerde me los te wurmen.
'Laat me los Rick! Ik heb je hulp niet nodig! Ik wil gewoon met rust gelaten worden!'
Eindelijk liet Rick me los. Ik rende naar mijn kamer, en zette de muziek hard aan. Ik trok protesterig mijn kleren uit en keek in de spiegel. Ik was zo klein! Ik wilde niet meer, ik wilde een peuk! Ik wilde mijn maten! Ik wilde weer eens flink stoned worden! Ik wilde mezelf af kunnen rukken en meisjes versieren! Ik wilde hier he-le-maal niet meer zijn. Ik hield me in om te voorkomen dat ik het uit zou brullen. Ik liep naar de badkamer en liet het bad lopen. Ik draaide me om om een handdoek te pakken, en tot mijn schrik stond Rick voor me.
'Dus dit is wat je doet om te protesteren? Je gaat in bad?' Even vergat ik hoe klein ik was, en met al mijn macht probeerde ik Rick tegen de grond te knallen. Dit had als gevolg dat ik zelf achterover viel. Kreunend stond ik op, en ik klom over de badrand. Ik merkte al snel dat uitgebreid in bad zitten een hele andere betekenis had wanneer je drie was, dan wanneer je zeventien was. Het was vooral een gevecht om boven te blijven, dan een ontspannende therapie. Ik liet het bad een stuk leeglopen, zodat ik gewoon kon liggen zonder dat ik kopje onder ging. Ik kreunde. Zelfs het genot van een bad werd me ontnomen...
---
xx vonk
xx vonk
wacht geduldig op het vervolg
Hij blijft echt goed!
Hij blijft echt goed!
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Ik had me na mijn bad niet afgedroogd of aangekleed. Ik was gewoon op bed gaan liggen, en liet me opdrogen. De lakens onder me werden zeiknat, en mijn rug werd ijskoud. Het deed me niets. Dan kreeg ik maar een verkoudheidje. Deed me niets, echt niet. Ik staarde naar het platfond en wenste dat ik dood zou gaan. Het leven had mij niets te bieden. Mijn ouders waren verrotte mensen, en ikzelf was niet veel beter. Ik was een junky met rijke ouders. Geniale ouders, die geen idee hadden gehad van opvoeden. Die niet wisten wat ze met hun opstandige zoon aanmoesten. Die hem het huis hadden uitgezet nadat ze hem hadden betrapt op drugsgebruik op zijn kamer. Nu had ik een tweede kans, en nu was het leven saai en verschrikkelijk. Terug bij die verschrikkelijke ouders, niets als leren. Langzaam gloeide mijn gezicht op en werd mijn ademhaling zwaar. Ik voelde koude rillingen over mijn rug lopen. Hoe lang lag ik daar? Een half uur? Drie uur? Ik wist het niet. Ik voelde mijn ledematen vullen met pijn, en ik had het heet en koud tegelijk. Ik zou me moeten aankleden, mezelf warm maken, de koorts op een afstand houden, maar mijn hoofd was gevuld met een lusteloosheid die me belette van het ondernemen van actie.
Een hard gelach vulde mijn oren. Ik keek op en zag die zeventienjarige junk weer bij mijn bed zitten. Er waren wallen onder zijn ogen, en hij lachte alsof hij bezeten was. Ik verafschuwde hem, zijn stinkende adem, zijn verwaarloosd uiterlijk, zijn onverantwoordelijkheid. Ik herinnerde me hoe ik ooit een vrouw met een mes aan had gevallen om haar van de twintig euro in haar handtas te beroven. Hij moest geld hebben voor drugs. Hij móest. Hij kon niet werken, niet naar school, hij kon alleen maar denken aan drugs. Geld was drugs. Hij werd een laaglevende zakkenroller. Hij schaamde zich niet, maar langzaam werd hij afhankelijk; gewelddadig. Hij had zich verlaagd tot het niveau van dat verschrikkelijke wezen naast zijn bed.
Ik opende mijn oogjes tot spleetjes. Mijn vader stond aan mijn bed, en hield iets tegen mijn oor. Ik hoorde gepiep. Een thermometer. 'Negenendertig half.' De woorden drongen maar vaagjes tot me door, voordat alles weer wazig werd. Ik zakte terug in mijn nachtmerries. Soms kwam ik terug in mijn slaapkamer. Daarna verdween mijn kamer weer. Ik hoorde soms gepraat.
'Hou vol, m'n jongen. Hou vol mijn zoon.' Maar ik voelde de lust niet om vast te houden. Ik voelde geen lust om bij de realiteit te blijven.... Alles begon weg te zakken. Het leven begon mijn lichaam te verlaten...
Een hard gelach vulde mijn oren. Ik keek op en zag die zeventienjarige junk weer bij mijn bed zitten. Er waren wallen onder zijn ogen, en hij lachte alsof hij bezeten was. Ik verafschuwde hem, zijn stinkende adem, zijn verwaarloosd uiterlijk, zijn onverantwoordelijkheid. Ik herinnerde me hoe ik ooit een vrouw met een mes aan had gevallen om haar van de twintig euro in haar handtas te beroven. Hij moest geld hebben voor drugs. Hij móest. Hij kon niet werken, niet naar school, hij kon alleen maar denken aan drugs. Geld was drugs. Hij werd een laaglevende zakkenroller. Hij schaamde zich niet, maar langzaam werd hij afhankelijk; gewelddadig. Hij had zich verlaagd tot het niveau van dat verschrikkelijke wezen naast zijn bed.
Ik opende mijn oogjes tot spleetjes. Mijn vader stond aan mijn bed, en hield iets tegen mijn oor. Ik hoorde gepiep. Een thermometer. 'Negenendertig half.' De woorden drongen maar vaagjes tot me door, voordat alles weer wazig werd. Ik zakte terug in mijn nachtmerries. Soms kwam ik terug in mijn slaapkamer. Daarna verdween mijn kamer weer. Ik hoorde soms gepraat.
'Hou vol, m'n jongen. Hou vol mijn zoon.' Maar ik voelde de lust niet om vast te houden. Ik voelde geen lust om bij de realiteit te blijven.... Alles begon weg te zakken. Het leven begon mijn lichaam te verlaten...
---
xx vonk
xx vonk
oohhh... ikhoop dat het nu niet naar "verdrietige verhalen" moet 
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Wow, in een ruk heb ik doorgelezen..
Hoop dat er snel weer een vervolg komt!!
Hoop dat er snel weer een vervolg komt!!
Ik weet het, ik liet los. Ik gaf op, maar toen ik merkte dat ik werkelijk op het punt stond mijn leven te verliezen, toen merkte ik dat wel. Ik zag mijn leven werkelijk aan me voorbij flitsen. Ik zag hoe veel kansen ik had gehad op een goede toekomst, en hoe ik dat in de wind had gegooid. Het deed zeer dat te realiseren, maar het was een reden om weer te vechten voor mijn leven. Ik zou niet sterven zonder dat ik iets zinvols had gedaan met mijn leven! En ik vocht zoals niemand ooit voor zijn leven had gevochten.
15
'Pappa?' Ik opende mijn ogen, en zag de rug van mijn vader. Hij draaide zich naar me toe, en ik zag dat hij gehuild had. Hij zuchtte opgelucht en omhelsde me. Het zou moeilijk zijn om van mijn ouders te houden, maar ik wilde mijn best doen. Dat was een begin. Ik zou niet vergeten wat ze me hadden aangedaan, maar technisch gezien hadden ze het me nog niet aangedaan... en zoveel liefde. Ik verdronk bijna in de opgeluchte tranen van mijn vader! Even was het stil, en zelfs het gesnotter van mijn vader stopte.
'Je noemde me pappa.' Ik knikte zachtjes.
'Alles zal veranderen.' Mijn vader aaide over mijn wang. Als reflex sloeg ik zijn hand weg. Het was niet zo bedoeld, maar ik hield er niet van als mensen aan mijn gezicht kwamen, ook al was het een liefdevol teken. 'Sorry.' Mijn vader glimlachte en aaide over m'n bol. Dat was beter. Ik grijnsde. Op dat moment kwam mijn moeder helemaal in paniek binnenlopen.
'YOURI!' Ze kwam op mijn bed zitten en begon meteen met me onderzoeken. Ze legde een hand op mijn voorhoofd, mijn wangen, keek in mijn ogen, voelde mijn hartslag. Normaal zou ik haar hebben weggeduwd, maar het ging zo snel, dat ik daar de kans niet voor had.
'Maaahaaam! Hou op, het gaat prima.'
'Oh, Jezus, ik was zo bang! Sasja zei dat je met hoge koorts naar het ziekenhuis was gebracht, en ik vermoedde meteen het ergste. Ze zei dat er een ambulance was gekomen, en dat het ernstig was. Och God, God, God, als jou ooit iets zou overkomen...Hoe zou ik het mezelf ooit kunnen vergeven? Lieve help, wat zou ik moeten beginnen als jou iets zou overkomen?!' Ze praatte heel snel, ondertussen nog hijgend van het rennen. Pa en ik keken elkaar aan en ik glimlachte. Hij glimlachte terug. Hij was op zich wel een toffe kerel.
'Alicia, doe eens rustig, er is niets aan de hand. Het komt allemaal goed, ik was de hele tijd bij hem.' Alicia veegde een traan van haar wang en kwam op adem. Daarna fronste ze haar wenkbrauwen.
'Noemde hij me net mam?' Pa glimlachte en kuste haar. Ze kuste hem terug terwijl ze lachte.
'Hé! Doe dat in je eigen bed!' Mijn ouders schoten weer in de lach en begonnen mij te kussen. Mijn pa op mijn linker, en mijn ma op mijn rechterwang. Op dat moment kwam Rick binnenlopen. Ik duwde mijn ouders van me af en sprong omhoog. Ik wilde naar Rick to lopen, maar ik kwam erachter dat ik nog aan het infuus zat. Mijn ouders maakte protesterende geluiden door elkaar heen, precies zodat geen van beide te verstaan was. Rick kwam naar me toe en omhelsde me.
'God, wil je dat in het vervolg laten? Ik kreeg een hartverzakking!'
'Waar was je dan, Rick?' Ik keek hem vragend aan. Ik was verbaasd geweest dat het mijn vader was die ik had gezien toen ik wakker werd, en niet Rick.
'Ik was wandelen. Omdat we ruzie hadden gehad. Ik wilde afkoelen.'
'Ruzie?' Mijn moeder keek ons vragend aan.
'Lang verhaal, ma. Laat maar. Dat is iets voor een andere keer. Kunnen we ons er nu niet op concentreren dat ik weer naar huis mag? Ik heb het niet zo op ziekenhuizen...' Ik keek een beetje verbleekt naar het infuus in mijn arm. Er schoot een beeld voor mijn ogen van een spuit. Ik werd weer teruggedragen naar mijn nachtmerries, en ik wilde weg.
15
'Pappa?' Ik opende mijn ogen, en zag de rug van mijn vader. Hij draaide zich naar me toe, en ik zag dat hij gehuild had. Hij zuchtte opgelucht en omhelsde me. Het zou moeilijk zijn om van mijn ouders te houden, maar ik wilde mijn best doen. Dat was een begin. Ik zou niet vergeten wat ze me hadden aangedaan, maar technisch gezien hadden ze het me nog niet aangedaan... en zoveel liefde. Ik verdronk bijna in de opgeluchte tranen van mijn vader! Even was het stil, en zelfs het gesnotter van mijn vader stopte.
'Je noemde me pappa.' Ik knikte zachtjes.
'Alles zal veranderen.' Mijn vader aaide over mijn wang. Als reflex sloeg ik zijn hand weg. Het was niet zo bedoeld, maar ik hield er niet van als mensen aan mijn gezicht kwamen, ook al was het een liefdevol teken. 'Sorry.' Mijn vader glimlachte en aaide over m'n bol. Dat was beter. Ik grijnsde. Op dat moment kwam mijn moeder helemaal in paniek binnenlopen.
'YOURI!' Ze kwam op mijn bed zitten en begon meteen met me onderzoeken. Ze legde een hand op mijn voorhoofd, mijn wangen, keek in mijn ogen, voelde mijn hartslag. Normaal zou ik haar hebben weggeduwd, maar het ging zo snel, dat ik daar de kans niet voor had.
'Maaahaaam! Hou op, het gaat prima.'
'Oh, Jezus, ik was zo bang! Sasja zei dat je met hoge koorts naar het ziekenhuis was gebracht, en ik vermoedde meteen het ergste. Ze zei dat er een ambulance was gekomen, en dat het ernstig was. Och God, God, God, als jou ooit iets zou overkomen...Hoe zou ik het mezelf ooit kunnen vergeven? Lieve help, wat zou ik moeten beginnen als jou iets zou overkomen?!' Ze praatte heel snel, ondertussen nog hijgend van het rennen. Pa en ik keken elkaar aan en ik glimlachte. Hij glimlachte terug. Hij was op zich wel een toffe kerel.
'Alicia, doe eens rustig, er is niets aan de hand. Het komt allemaal goed, ik was de hele tijd bij hem.' Alicia veegde een traan van haar wang en kwam op adem. Daarna fronste ze haar wenkbrauwen.
'Noemde hij me net mam?' Pa glimlachte en kuste haar. Ze kuste hem terug terwijl ze lachte.
'Hé! Doe dat in je eigen bed!' Mijn ouders schoten weer in de lach en begonnen mij te kussen. Mijn pa op mijn linker, en mijn ma op mijn rechterwang. Op dat moment kwam Rick binnenlopen. Ik duwde mijn ouders van me af en sprong omhoog. Ik wilde naar Rick to lopen, maar ik kwam erachter dat ik nog aan het infuus zat. Mijn ouders maakte protesterende geluiden door elkaar heen, precies zodat geen van beide te verstaan was. Rick kwam naar me toe en omhelsde me.
'God, wil je dat in het vervolg laten? Ik kreeg een hartverzakking!'
'Waar was je dan, Rick?' Ik keek hem vragend aan. Ik was verbaasd geweest dat het mijn vader was die ik had gezien toen ik wakker werd, en niet Rick.
'Ik was wandelen. Omdat we ruzie hadden gehad. Ik wilde afkoelen.'
'Ruzie?' Mijn moeder keek ons vragend aan.
'Lang verhaal, ma. Laat maar. Dat is iets voor een andere keer. Kunnen we ons er nu niet op concentreren dat ik weer naar huis mag? Ik heb het niet zo op ziekenhuizen...' Ik keek een beetje verbleekt naar het infuus in mijn arm. Er schoot een beeld voor mijn ogen van een spuit. Ik werd weer teruggedragen naar mijn nachtmerries, en ik wilde weg.
---
xx vonk
xx vonk
Super
heerlijk vervolg
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Snel genoeg mocht ik naar huis. Mijn temperatuur moest in de gaten gehouden worden, maar in principe was alles oke. En ik had mezelf voorgenomen mijn leven te beteren. Ik zou serieus met school bezig gaan, en proberen net zoals mijn ouders een goede opleiding te krijgen zodat ik rijk kon worden. Ja, ik zou mijn leven beteren. Geen drugs meer, geen sigaretten, geen drank, geen wilde feesten. Ik zou geen schande maken van mijn leven. Dat zwoor ik bij het binnenste van mijn ziel. En dan maar hopen dat die nachtmerries zouden stoppen.
Het was twee dagen later, en alles was inderdaad anders. Ik was beleefd, vriendelijk en schattig, op enkele uitglippers na. Het was moeilijk om zonder brutaliteit jezelf te uiten, wanneer je heel je leven opstandig en kwaad bent geweest. Ik geloof dat ik me realiseerde hoe het moest zijn geweest voor hen. Het kan niet makkelijk geweest zijn een kind op te voeden, zeker niet zo'n kind zoals ik. Ik was kwaad om mezelf dat ik zo was geweest, en ik schaamde me. Ja, ik wilde werkelijk veranderen. Heel oprecht.
'Dus, wanneer ga je tegen me praten?' Ik keek Rick aan. Hij keek me niet aan, maar draaide zijn rug naar me toe. Hij zette de boeken weer op de plank. De lesdag zat erop.
'Wat bedoel je?'
'Nou, deze omslag is wel heel plots. Je bent van een opstandige puber naar een brave schooljongen gegaan. Wat gaat er in je om?'
'Het gaat je niks aan wat ik denk.' Het kwam met een golf van irritatie naar buiten, vandaar dat het misschien klonk als een snauw. Maar ik merkte dat Rick het niet zo opvatte. Hij voelde ook wel aan dat hij een gevoelige snaar had geraakt.
'Ik wil je eigenlijk alleen helpen. Ik wil gewoon weten wat je is overkomen. Welke fouten er zijn gemaakt. En of ze hersteld kunnen worden.' Ik keek weg. Woede begon me te overwelmen.
'JE WIL ME NIET HELPEN! JE WIL GEWOON EEN VERDOMD SLACHTOFFER OM EEN DERDE BOEK OVER TE SCHRIJVEN! Ja, ik heb de boeken over mijn ouders gelezen! En ik verafschuw het. HEt maakt me ziek hoe hun geheimen de wereld in zijn gebracht door andermans literatuur, en ik ga me niet opgeven voor dergelijke onzin! Laat me met rust!'
Het was twee dagen later, en alles was inderdaad anders. Ik was beleefd, vriendelijk en schattig, op enkele uitglippers na. Het was moeilijk om zonder brutaliteit jezelf te uiten, wanneer je heel je leven opstandig en kwaad bent geweest. Ik geloof dat ik me realiseerde hoe het moest zijn geweest voor hen. Het kan niet makkelijk geweest zijn een kind op te voeden, zeker niet zo'n kind zoals ik. Ik was kwaad om mezelf dat ik zo was geweest, en ik schaamde me. Ja, ik wilde werkelijk veranderen. Heel oprecht.
'Dus, wanneer ga je tegen me praten?' Ik keek Rick aan. Hij keek me niet aan, maar draaide zijn rug naar me toe. Hij zette de boeken weer op de plank. De lesdag zat erop.
'Wat bedoel je?'
'Nou, deze omslag is wel heel plots. Je bent van een opstandige puber naar een brave schooljongen gegaan. Wat gaat er in je om?'
'Het gaat je niks aan wat ik denk.' Het kwam met een golf van irritatie naar buiten, vandaar dat het misschien klonk als een snauw. Maar ik merkte dat Rick het niet zo opvatte. Hij voelde ook wel aan dat hij een gevoelige snaar had geraakt.
'Ik wil je eigenlijk alleen helpen. Ik wil gewoon weten wat je is overkomen. Welke fouten er zijn gemaakt. En of ze hersteld kunnen worden.' Ik keek weg. Woede begon me te overwelmen.
'JE WIL ME NIET HELPEN! JE WIL GEWOON EEN VERDOMD SLACHTOFFER OM EEN DERDE BOEK OVER TE SCHRIJVEN! Ja, ik heb de boeken over mijn ouders gelezen! En ik verafschuw het. HEt maakt me ziek hoe hun geheimen de wereld in zijn gebracht door andermans literatuur, en ik ga me niet opgeven voor dergelijke onzin! Laat me met rust!'
---
xx vonk
xx vonk
Goed gezecht!!!!
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Groot gelijk...!!
Nee, ik liet niks los. Drie jaar lang zweeg ik als het graf. Maar ik beterde mijn leven wel degelijk. In twee jaar had ik mijn havo en VWO diploma. En ik was aan mijn eerste jaar universiteit begonnen. Nee, geen rechten, zoals mijn vader. Ook geen medicijnen, zoals mijn moeder. Ik studeerde scheikundige techniek. Het scheen dat in Nederland er maar bar weinig mensen waren die die opleiding volgde, en dat er veel werkgelegenheid in was. Het probleem was alleen dat noch mijn moeder, noch mijn vader, noch Rick iets van scheikunde wisten. Ja, mijn moeder had op voortgezetonderwijs niveau scheikunde gehad... Rick en pa niet eens... Het eerste jaar was dan ook moeilijk genoeg. Het tweede jaar moest anders.
16
'Een kostschool dan maar?' Ma wendde haar blik af.
'Geen schijn van kans, Sjors! Het kind is pas zes!'
'Nou en? Jij was ook pas zes, en kijk hoe goed het voor jou uitgepakt heeft!'
'Ja, maar ik ben een hele poos woedend geweest op mijn moeder! Onze band is een hele poos heel slecht geweest, en nu is hij nog niet geweldig. Ik wil niet dat hij boos op me wordt. Niet weer...' Mijn vader zuchtte, en ik keek naar de grond. Ik stond buiten de deur te luisteren, en door het sleutelgat mee te kijken. Wauw... nooit gedacht dat mijn woede haar zoveel had gedaan destijds. Hoe dan ook, nu niks meer aan te veranderen. Ik krabde aan mijn hoofd. Opeens werd ik van achteren opgetild.
'Hé smurf! Luistervink spelen is niet netjes hoor.' Ik gaf een kort gilletje van schrik.
'Rick! Zet me neer, het ging mij ook aan.' Mijn ouders kwamen er al aan lopen.
'Wat is er?'
'Jullie dwerg stond jullie af te luisteren.'
'Oh. Ja, we hadden het erover wat we met hem gingen doen...'
'Waarom laten jullie niet een professor hierheen komen om hem extra onderwijs te geven?' Ma en pa keken hem versteld aan. 'Ja, ik weet dat dat heel wat zal gaan kosten, maar jullie hebben genoeg geld... dus als jullie het er voor over hebben, lijkt me dat de beste optie...' Ik omhelsde Rick van opluchting. Rick keek verbaasd. 'Ho, ho, mannetje, niet al te klef gaan worden.'
Hoe gebeurde het? Ik weet het nu nog niet. Zeker nu niet, eigenlijk. Maar het was een wonderbaarlijk moment. Hoe oud zou ze zijn? Tien, elf? Maar ze was al zo mooi. Ze zat aan de eendenvijver, en gooide kruimeltjes brood de vijver in. De eendenvijver... dat herinnerde ik me nog. Ik was gek op de eenden geweest, toen ik geestelijk ook nog drie was. En daar stond ze: bij wat vroeger mijn lievelingsplek was, zo elegant en mooi als een engel. En zo puur van onschuld. Ik was zes, en ik was op slag verliefd. En ze stond op het land van mijn ouders. Hoe veel beter konden de omstandigheden zijn?
16
'Een kostschool dan maar?' Ma wendde haar blik af.
'Geen schijn van kans, Sjors! Het kind is pas zes!'
'Nou en? Jij was ook pas zes, en kijk hoe goed het voor jou uitgepakt heeft!'
'Ja, maar ik ben een hele poos woedend geweest op mijn moeder! Onze band is een hele poos heel slecht geweest, en nu is hij nog niet geweldig. Ik wil niet dat hij boos op me wordt. Niet weer...' Mijn vader zuchtte, en ik keek naar de grond. Ik stond buiten de deur te luisteren, en door het sleutelgat mee te kijken. Wauw... nooit gedacht dat mijn woede haar zoveel had gedaan destijds. Hoe dan ook, nu niks meer aan te veranderen. Ik krabde aan mijn hoofd. Opeens werd ik van achteren opgetild.
'Hé smurf! Luistervink spelen is niet netjes hoor.' Ik gaf een kort gilletje van schrik.
'Rick! Zet me neer, het ging mij ook aan.' Mijn ouders kwamen er al aan lopen.
'Wat is er?'
'Jullie dwerg stond jullie af te luisteren.'
'Oh. Ja, we hadden het erover wat we met hem gingen doen...'
'Waarom laten jullie niet een professor hierheen komen om hem extra onderwijs te geven?' Ma en pa keken hem versteld aan. 'Ja, ik weet dat dat heel wat zal gaan kosten, maar jullie hebben genoeg geld... dus als jullie het er voor over hebben, lijkt me dat de beste optie...' Ik omhelsde Rick van opluchting. Rick keek verbaasd. 'Ho, ho, mannetje, niet al te klef gaan worden.'
Hoe gebeurde het? Ik weet het nu nog niet. Zeker nu niet, eigenlijk. Maar het was een wonderbaarlijk moment. Hoe oud zou ze zijn? Tien, elf? Maar ze was al zo mooi. Ze zat aan de eendenvijver, en gooide kruimeltjes brood de vijver in. De eendenvijver... dat herinnerde ik me nog. Ik was gek op de eenden geweest, toen ik geestelijk ook nog drie was. En daar stond ze: bij wat vroeger mijn lievelingsplek was, zo elegant en mooi als een engel. En zo puur van onschuld. Ik was zes, en ik was op slag verliefd. En ze stond op het land van mijn ouders. Hoe veel beter konden de omstandigheden zijn?
---
xx vonk
xx vonk
ooooh liefde:-)
gelukkig gaat ie niet naar kostschool, wantdas idd niet er leuk
gelukkig gaat ie niet naar kostschool, wantdas idd niet er leuk
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Hier zit een fout... zij kon nog niet verliefd worden, maar haar zoon wel? Hormoonhuishouding, had je als argument in het begin.
Je spreekt jezelf tegen. :']
Je spreekt jezelf tegen. :']
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Nee Eztherz, dit kan heus wel!Eztherz schreef:Hier zit een fout... zij kon nog niet verliefd worden, maar haar zoon wel? Hormoonhuishouding, had je als argument in het begin.
Je spreekt jezelf tegen. :']
Ik was vroeger ook enorm verliefd op de juf, ik wist zelfs zeker dat ik later met haar ging trouwen. En toen was ik ook zes (of vijf, dat weet ik niet zeker)
Liefde heefd dus niets met hormonen te maken. Dat heet sex. En daar wist ik toen helemaal niks van af.
Toen dat mee ging tellen was ik de juf al lang vergeten.
J++
J++
Dat snap ik ook wel, maar waarom kon het meisje dan niet verliefd worden? Je kunt in een verhaal niet twee dingen zetten die elkaar tegenspreken, er is namelijk duidelijk gezegd toen dat het niet kon. Dat vond ze nog zo jammer omdat Rick best wel knap was, weet je nog?
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
twee mensen zijn heel verschillend. ik spreek mezelf niet tegen, alicia is alleen niet hetzelfde als haar zoon. alicia zou, als ze wél hormonen zou hebben gehad, kriebels in haar buik hebben gekregen, en een ontzettende kik hebben gehaald uit het bijzijn van rick, en dat had ze nu niet. nu moest ze hem gewoon als mentor zien.
youri, aan de andere kant, heeft heel zijn leven alleen onrein gezien. drugs, drank, verkeerde vrienden, spijbelen, zakken voor zijn eindexamens... en nu komt hij in aanraking met het meest pure dat er kan zijn: een jong meisje. en dat raakt hem. daar zijn geen hormonen voor nodig..
youri, aan de andere kant, heeft heel zijn leven alleen onrein gezien. drugs, drank, verkeerde vrienden, spijbelen, zakken voor zijn eindexamens... en nu komt hij in aanraking met het meest pure dat er kan zijn: een jong meisje. en dat raakt hem. daar zijn geen hormonen voor nodig..
---
xx vonk
xx vonk
Precies, jongens zijn toch heel anders dan vrouwen Ess
Ja, hoe je het ook doet, het verhaal krijgt steeds weer een positieve wending, waardor het weer super interessant wordt.
Ja, hoe je het ook doet, het verhaal krijgt steeds weer een positieve wending, waardor het weer super interessant wordt.
Ja, mannen zijn onbeleefder. 
Nee oke, Vonk. Met jouw uitleg snap ik het weer.
Nee oke, Vonk. Met jouw uitleg snap ik het weer.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
En nu hopen we allemaal dat Vonk nog tijd heeft om de laatste delen te plaatsen
Jep...
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Met bevende handen en tintelende wangen kwam ik stapje voor stapje naderbij. Ze had lang blond, krullend haar. De helft was omhooggenomen in een staart, de rest hing los over haar rug. Ze was niet mager, maar leek wel heel lang. Hoe lang ze werkelijk was kon ik slecht inschatten. Wel kleiner dan ma, maar groter dan ik. Ik ging naast haar staan en zei nog niks. Ze merkte me op en draaide zich naar haar toe. Ze had prachtige groene ogen die fantastisch stonden bij haar donkergroene truitje. Ze glimlachte. 'Hallo jongetje.' Ik kromp ineen toen ze sprak. Haar woorden waren als een harde zweepslag.
'Ik heet Youri, hoe heet jij?' Ik besloot maar zo snel van de aanspreeknaam 'jongetje' af te komen.
'Rita.' Verdonk, klonk het in mijn hoofd er meteen achterna. Ik schaamde me, en zei even niets. Hoe kon ik nou aan een politieke vrouw denken met een dergelijke reputatie, terwijl ik voor het mooiste kind stond dat ik ooit had gezien. 'Hoe oud ben je, jongetje?'
'Youri! Ik ben zes. En jij?'
'Oké, Youri. Ik ben elf. Wil je spelen?' Ik haalde mijn schouders op. Met spelen was in principe niks mis.
'Wat wil je dan doen?'
'Weet ik niet. Weet jij iets leuks?' Ik dacht na. Een meisje... elf... hadden we niet nog zo'n pony staan?
'Hou je van paarden?'
'Youri! Youri, eten! Waar ben je de hele dag geweest man?!' Ik kwam een beetje bezweet en vuil binnenrennen. M'n moeder kookte zelf. Lasagne, lekker. Ik sprong op het aanrecht en gaf haar een kus op de wang. 'Hè, vuilek! Je zit helemaal onder de modder! Niet op het aanrecht, smiecht!' Maar ze klonk niet kwaad. Ze lachte terwijl ze het zei.
'Mamma, ik ben verliefd.' Ma liet haar soeplepel vallen.
'Pardon?!'
'Je hoorde me wel.' Ik grijnsde breed. Ze lachte ongelovig.
'Maar je bent pas zes!'
'Jij weet wel beter dan dat, ma!'
'Ja, maar zij kan niet veel ouder zijn dan dat. Een twintigjarige met een meisje van zes?'
'Ze is elf!'
'Dan is ze nog negen jaar jonger dan jij!'
'Technisch gezien is ze vijf jaar ouder, en het gemiddelde tussen -5 en negen is twee! Dus we verschillen gemiddeld twee jaar!' Ik keek haar trots aan.
'Ja, ja wijsneus, ga je nu maar wassen. Ik ben blij voor je dat je een speelmaatje hebt gevonden, schat.' Ik gooide de kraan open en waste mezelf. Ik voelde me weer helemaal kind. Ik voelde me haast onschuldig! En wat een rare verliefdheid! Bij al mijn vorige vriendinnetjes in mijn vorige leven dacht ik aan niets anders dan hen de kleren uittrekken. Nu voelde ik daar geen enkele drang voor. Nee, ik verafschuwde het idee van seks. Ik had een beetje de instelling: seks is vies. Maar ik vond Rita zo lief! Ik omhelsde mezelf bij de gedachten aan haar lieve lach. We hadden de hele dag samen gespeeld als twee normale kinderen. Zou zij normaal zijn? Of had ik net zoals pappa en mamma een bijzonder iemand gevonden. Ik dacht even aan mijn ouders, en hun ontmoeting. Voor het eerst begreep ik hun intense verlangen naar elkaars gezelschap. Eigenlijk voelde ik dat ook, iemand die mijn situatie begreep. Ik had mijn ouders dan wel, maar dat is anders. Ik begreep dat het verhaal van mijn ouders een heel ontroerend verhaal was, en dat ik een smet was op die romance, in mijn vorige leven. Ik had een slecht einde gebracht aan een sprookje. Kon ik dat nog rechtzetten?
'Hallo Rita! Kom je weer spelen?' Rita schudde haar hoofd.
'Ik kwam alleen hallo zeggen.' Ik pruilde mijn onderlip.
'Waarom niet? Ik zou zo graag met je spelen!'
'Maar ik moet huiswerk maken!' Ik fronste. Het kon met niet zo schelen wát we deden, als we maar íets samen deden!
'Kom dan bij mij huiswerk maken!' Rita keek me vragend aan.
'Dat is toch niet leuk voor jou?'
'Jawel, misschien kan ik helpen!' De woorden ontsnapten uit mijn mond voor ik ze tegen kon houden. Ze zat in groep acht, hoe kon ze geloven dat ik haar kon helpen?
'Ik heet Youri, hoe heet jij?' Ik besloot maar zo snel van de aanspreeknaam 'jongetje' af te komen.
'Rita.' Verdonk, klonk het in mijn hoofd er meteen achterna. Ik schaamde me, en zei even niets. Hoe kon ik nou aan een politieke vrouw denken met een dergelijke reputatie, terwijl ik voor het mooiste kind stond dat ik ooit had gezien. 'Hoe oud ben je, jongetje?'
'Youri! Ik ben zes. En jij?'
'Oké, Youri. Ik ben elf. Wil je spelen?' Ik haalde mijn schouders op. Met spelen was in principe niks mis.
'Wat wil je dan doen?'
'Weet ik niet. Weet jij iets leuks?' Ik dacht na. Een meisje... elf... hadden we niet nog zo'n pony staan?
'Hou je van paarden?'
'Youri! Youri, eten! Waar ben je de hele dag geweest man?!' Ik kwam een beetje bezweet en vuil binnenrennen. M'n moeder kookte zelf. Lasagne, lekker. Ik sprong op het aanrecht en gaf haar een kus op de wang. 'Hè, vuilek! Je zit helemaal onder de modder! Niet op het aanrecht, smiecht!' Maar ze klonk niet kwaad. Ze lachte terwijl ze het zei.
'Mamma, ik ben verliefd.' Ma liet haar soeplepel vallen.
'Pardon?!'
'Je hoorde me wel.' Ik grijnsde breed. Ze lachte ongelovig.
'Maar je bent pas zes!'
'Jij weet wel beter dan dat, ma!'
'Ja, maar zij kan niet veel ouder zijn dan dat. Een twintigjarige met een meisje van zes?'
'Ze is elf!'
'Dan is ze nog negen jaar jonger dan jij!'
'Technisch gezien is ze vijf jaar ouder, en het gemiddelde tussen -5 en negen is twee! Dus we verschillen gemiddeld twee jaar!' Ik keek haar trots aan.
'Ja, ja wijsneus, ga je nu maar wassen. Ik ben blij voor je dat je een speelmaatje hebt gevonden, schat.' Ik gooide de kraan open en waste mezelf. Ik voelde me weer helemaal kind. Ik voelde me haast onschuldig! En wat een rare verliefdheid! Bij al mijn vorige vriendinnetjes in mijn vorige leven dacht ik aan niets anders dan hen de kleren uittrekken. Nu voelde ik daar geen enkele drang voor. Nee, ik verafschuwde het idee van seks. Ik had een beetje de instelling: seks is vies. Maar ik vond Rita zo lief! Ik omhelsde mezelf bij de gedachten aan haar lieve lach. We hadden de hele dag samen gespeeld als twee normale kinderen. Zou zij normaal zijn? Of had ik net zoals pappa en mamma een bijzonder iemand gevonden. Ik dacht even aan mijn ouders, en hun ontmoeting. Voor het eerst begreep ik hun intense verlangen naar elkaars gezelschap. Eigenlijk voelde ik dat ook, iemand die mijn situatie begreep. Ik had mijn ouders dan wel, maar dat is anders. Ik begreep dat het verhaal van mijn ouders een heel ontroerend verhaal was, en dat ik een smet was op die romance, in mijn vorige leven. Ik had een slecht einde gebracht aan een sprookje. Kon ik dat nog rechtzetten?
'Hallo Rita! Kom je weer spelen?' Rita schudde haar hoofd.
'Ik kwam alleen hallo zeggen.' Ik pruilde mijn onderlip.
'Waarom niet? Ik zou zo graag met je spelen!'
'Maar ik moet huiswerk maken!' Ik fronste. Het kon met niet zo schelen wát we deden, als we maar íets samen deden!
'Kom dan bij mij huiswerk maken!' Rita keek me vragend aan.
'Dat is toch niet leuk voor jou?'
'Jawel, misschien kan ik helpen!' De woorden ontsnapten uit mijn mond voor ik ze tegen kon houden. Ze zat in groep acht, hoe kon ze geloven dat ik haar kon helpen?
---
xx vonk
xx vonk
beetje een lang stukje, maar goed...
---
xx vonk
xx vonk
Beter te lang dan niets
Ik ga hem snel lezen..
Ik ga hem snel lezen..
Haha, heerlijk..
Die verliefdheid
En dat een 6 jarige een 11 jarige gaat helpen, geweldig!!
Die verliefdheid
En dat een 6 jarige een 11 jarige gaat helpen, geweldig!!
ooooooooooh schattig vervolg
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Sebas schreef:En nu hopen we allemaal dat Vonk nog tijd heeft om de laatste delen te plaatsen
De drukke maand van december is voorbij 