Streven

[Elice*]

Ik kan niet lang blijven staan zonder het te kort hebben van ademhalen. Ik kan niet snel opstaan zonder flauw te vallen. Het gaat nog slechter met lopen want ik kan elk moment omvallen. Ik kan ook niet heel lang in gesprek blijven, want ik verlies snel mijn concentratie. Ik heb het altijd ijskoud en mijn buik doet altijd ondraaglijk zeer. Mijn voeten en handen zien paars en mensen verwarren mijn gezicht met dat van een skelet. Ik vind het ook lastig om te kunnen zitten, want er zit zo weinig vet in mijn bodem dat ik rechtstreeks op mijn stuitje zit. Je kunt de botten tellen vanaf mijn ribben, armen, benen en zelfs handen en voeten. Mijn tanden zijn ook niet meer als tevoren. Ik zie dat ze langzaam van wit naar geel vervagen. Onder mijn ogen zitten bijna zwarte kringen en mijn haren zijn zo dun als draden. Mensen schatten mij vijftig, terwijl ik pas zevenentwintig ben.

Je laat jezelf sterven, je vecht er niet tegen, maar je verwelkomt de dood! Schreeuwen de mensen die ik lief heb. Ze snauwen naar me, ze huilen om me, ze weten zich geen raad. Al mijn vroegere vriendinnen waarmee ik plezier had gehad, hebben afstand van mij genomen . Ze zijn verhuisd en hebben de moeite niet genomen om contact met mij op te zoeken, ook al beweren ze van wel. Ik geloof ze niet. Ik geloof niemand meer. Niet eens mezelf. Ik geloof mijn lichaam wel, ook al is het voor geen cent te vertrouwen. Het is de reden waarom ik langzamerhand sterf. Ik ben niet perfect, ik moet doorgaan tot ik het wel ben! Tot mijn lichaam de vorm heeft waarnaar ik streef! Ik zal gaan tot het uiterste.

De spoken in mijn hoofd sissen, gillen, knagen en roepen ‘’DIT IS NIET PERFECT GENOEG!’’ Het word moeilijk om te glimlachen, zelfs mijn jukbeenderen doen onwaarschijnlijk veel zeer! O god! En ze blijven maar zeggen dat ik dood zal gaan, dat ik zal sterven. Dat ik mezelf dit niet moet aandoen. Dat ik nu moet stoppen voor het te laat is. Ze zeggen dat ik ga sterven…Maar ik ben al zover gekomen dat het mij niet meer kan schelen. Ik zal niet sterven voor ik het figuur heb waarnaar ik verlang.

Ik lig wakker van pijn. Ik kan me niet focussen.

Maar ik sterf ook. En kom er met spijt achter dat ik alles vergooit heb. Niet mijn vrienden hebben afstand van mij genomen. Niet mijn ouders hebben mij in de steek gelaten.. Het had allemaal aan mij gelegen. Ik had mezelf uit hun levens verwijderd. Ik was koppig genoeg om op mij zelf te gaan en iedereen die zich met mij bemoeide opzij had geschoven. Ik heb alles vergooid. Mijn leven, mijn vrienden, mijn familie, ik liet ze stuk voor stuk gewoon barsten. En dan mijn figuur…Perfectie bestaat helemaal niet. Het is een fantasie. En zodra ik mijn laatste, schuddende adem uit blaas bedenk ik me, zonder enkele reden:

‘’Ik was prachtig…Waarom wist ik dat niet de laatste jaren voor ik stierf?’’

[Maartje]

Wauw
Geweldig geschreven! Het gaat over anorexia toch? Prachtig neergeschreven over hoe mensen denken en zich voelen met zo'n ziekte. Prachtig!
Ik heb alleen 2 opmerkingen;
vergooit = vergooid en verwijdert = verwijderd

Voor de rest; prachtig!

[Elice*]

Hehe...Bedankt Maartje

Om het te bevestige: Ja, het gaat inderdaad over anorexia. Ik probeer met dit verhaal te inlichten dat mensen met deze aandoening echt geholpen moeten worden met hun zelfbeeld. En anorexia is erg omdat het de zelfverkerdheid van meerdere vrouwen beschadigd. Het is niet alleen een ongezonde ziekte, maar het is ook erg eenzaam. HEt is werkelijk heel erg triest.

Erg bedankt voor je compliment! Ik ben er erg blij mee dat je je vermaakte

[x Sanne]

Wauw, Elice! Ik vind je schrijfstijl hier echt 10 keer beter dan ik van je gewend ben, súper Het leest heel lekker door en er staan bijna geen foutjes in. Je omschrijft de gedachten en gevoelens van de personages heel duidelijk en levendig en ik kan me goed inleven. Gaat het nog verder?

[Elice*]

Bedankt Sanne
10 keer beter dan normaal? Ik vat het wel als een compliment.
Bedankt voor je reactie, ik ben er erg tevreden mee

Of ik hiermee verder ga weet ik niet. Ik denk dat als ik hier nog een langer verhaal uit ga maken dat ik de 'magie' eruit zal halen...Maar ik denk wel dat ik een project ga beginnen die er te maken mee heeft.

[x Sanne]

Het was inderdaad een compliment

[Artemiss]

Heel erg mooi, zoiets als dit zal ik nooit kunnen. Ik moet het echt van personen beschrijven hebben. Of omgevingen.

Maar, ik vind ook wel dat je op je tijden moet letten. Dus het beschadigt en het is beschadigd. En af en toe klopt een zinnetje niet. Dat soort dingen vind ik altijd zo zonde, want dan zijn het toch echt mooie verhalen...
Ja, en ik ben een zeikwijf, dat weet ik.

[Rainbow]

Oooooh, móoi móoi móoi! Zeker mooi beschreven, en dat terwijl ik anorexia verhalen meestal een beetje uitgekauwd vind .

Maar is het niet onrealistisch dat ze inneens denkt (uit het niets, voor een mooi eind, een gelukkig eind) "ik was eigenlijk heel mooi, waarom zag ik dat niet?"

Ik vind dat je met goede informatie een goede shot hebt neergezet, goede titel ook. Ik dacht halverwege: goh, zou het niet "sterven" moeten zijn geweest?" Maar nee, dat is juist het spelinkje dat je er zo duister aan toegevoegd hebt. Het streven dat zoveel op sterven lijkt? Mooi hoor, heel mooi.

[Chaija]

Heel mooi geschreven. Wisten mensen maar meer voor ze stierven ...

Prachtig vind ik het!