Een nieuw verhaal van mijn kant. Het moet een verhaal worden waar liefde en spanning samengaan.
Een nieuwe baan, een nieuwe stad, een nieuwe uitdaging. Het was mijn motto toen ik naar deze stad verhuisde. En dat is nu twee weken geleden.
Ik heb hier mijn baan gevonden. De eerste. Een paar maanden geleden ben ik afgestudeerd als informaticus. Eigenlijk wilde ik in mijn studiestad een baan vinden maar toen kwam die droomvacature voorbij. Aan de andere kant van het land weliswaar maar een kans die ik moest grijpen. Het betekende weggaan uit mijn vertrouwde wereld. Maar ik had ook wel zin in iets nieuws. Na een soepel verlopen sollicitatieprocedure kon ik aan de slag. En een woning vinden was ook niet moeilijk. Een flat aan de rand van het centrum. Je kunt het slechter treffen.
Ik ken hier niemand. In mijn vorige stad, waar ik studeerde, had ik een uitgebreid netwerk. Mijn studentenvereniging, sportvereniging, studiegenoten, huisgenoten, oude vrienden, familie enzovoorts Ik kon iedere avind iets te doen hebben wanneer ik dat wilde. Maar hier moet ik geheel opnieuw beginnen. Verfrissend en uitdagend. Maar in het begin heeft het zijn vervelende kanten. Voor het eerst krijg ik te maken met avonden die ik geheel alleen moet doorbrengen zonder dat ik echt alternatieven heb. Ik merk ineens hoe moeilijk het is om zonder basis iets op te bouwen. Maargoed dat zal tijd kosten.
Het is half negen als ik de voordeur van mijn flat achter me dichttrek. In ben nog wat gaan eten met een paar collega's. Leuke mensen, een prima aanknopingspunt voor nieuwe contacten. Al wilden ze deze avond vroeg naar huis. Ik zet de tv aan en start mijn computer. Iets dat een standaardprocedure lijkt wanneer ik thuis kom na een dag werken. Als de computer is opgestart open ik de webbrowser en surf eerst naar mijn webmail. Twee nieuwe mails. Een spammail die me goedkoop viagra aanprijst. Ik delete hem maar meteen. De tweede mail is van de Liberaal vrijzinnige partij. Ik ben inderdaad lid van die politieke partij. Een paar jaar geleden heb ik me in een opwelling ingeschreven omdat ik bijzonder enthousiast was over het plan van hun minister om de aansluiting tussen HBO en Universiteit te verbeteren. Maar sindsdien heb ik er nooit wat mee gedaan. Ik heb nooit een bijeenkomst bezocht. Ik had er eenvoudigweg geen tijd voor.
De mail is een herinnering voor een debatavond die wordt georganiseerd door de lokale afdeling. Iedereen mag komen. Het thema is "Nieuw leven in oude stadsdelen". De sprekers zijn de eigen wethouder, een tweede kamerlid en een stadsplanoloog. En het vind plaats in cafe "Den Hertog". Dat klinkt eigenlijk best interessant. Bovendien is het sowieso leuker dan de zoveelste avond thuis alleen. Meteen besluit ik naar deze avond toe te gaan. Ik pak mijn agenda en schrijf de avond op. Vervolgens sluit ik de webmail en surf ik naar mijn favoriete messageboard.
Vernieuwing in de stad
Ik ken hier niemand. In mijn vorige stad, waar ik studeerde, had ik een uitgebreid netwerk. Mijn studentenvereniging, sportvereniging, studiegenoten, huisgenoten, oude vrienden, familie enzovoorts. Ik kon iedere avond iets te doen hebben wanneer ik dat wilde. Maar hier moet ik geheel opnieuw beginnen.
Het is half negen als ik de voordeur van mijn flat achter me dichttrek. Ik ben nog wat gaan eten met een paar collega's. Leuke mensen, een prima aanknopingspunt voor nieuwe contacten. Al wilden ze deze avond vroeg naar huis.
Hey,
Leuk verhaaltje
Het leest lekker makkelijk vind ik, dus ik ga het zeker volgen omdat ik wil weten hoe het afloopt! Wel heb ik nog een paar foutjes verbeterd, ik heb ze dikgedrukt. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!Iris is back! (tot mijn inspiratie weer op is xD)
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Het stadcentrum ligt er mooi bij zo in de donkere najaarsavond. De verwarmde terrasjes zijn mooi verlicht en het is er best druk. Ik heb een overhemd en een witte broek aangetrokken. Een kledingkeuze die overal bijpast. Ik weet niet wat ik van de avond moet verwachten. Ik hoop niet dat het een saaie en stijve bedoeling is. En ook hoop ik dat er niet verwacht wordt dat ik er veel van weet. Ik heb er geen idee van. Vol vragen loop ik richting de deur van cafe Den Hertog.
Het vooroordeel over saaiheid valt meteen weg als ik het cafe binnenstap. Het ziet er gezellig uit. Het cafe is behoorlijk groot en de zaal is hoog. Ongeveer tachtig mensen hebben zich verzameld en staan in verschillende groepen te kletsen. Alle leeftijden zijn aanwezig. Van tieners tot bejaarden. De meesten zijn netjes gekleed. Veel colbertjes, overhemdjes, frivole jurken en andere kleding die je niet dagelijks zou aantrekken.
Het duurt niet lang tot ik een stem door de microfoon hoor. Op het podium staat een man in pak van ongeveer veertig. Naast hem staan drie lege stoelen.
"Goedenavond beste leden en geïnteresseerden. Welkom op weer een nieuwe debatavond van de Liberaal vrijzinnige partij. Vanavond gaan we het hebben over stadsvernieuwing en daarvoor hebben we drie interessante gasten uitgenodigt."
Een voor een lopen de gasten het podium op terwijl de presentator hen voorstelt. Het kamerlid ken ik wel een beetje van het journaal. Daarna de wethouder, een relatief jonge vrouw en als laatste de stadsplanoloog, een grijs mannetje.
Het onderwerp van het debat blijk vooral te slaan op de plannen van de wethouder om het zeeheldenkwartier onder handen te nemen. Het is een oud stadsdeel dat compleet verpauperd is. Vervallen woningen die grotendeels leegstaan en zelfs een aantal verlaten fabrieken. Een onguur stuk stad dat de partij al jaren een doorn in het oog is. Het kamerlid is de landelijke woordvoerder van huisvesting en levert vooral zijn landelijke visie op de plannen en voorbeelden uit andere steden. De stadplanoloog onderbouwt de plannen met zijn deskundige visie. Er is veel enthousiasme over de plannen. Tot iemand uit het publiek zijn stem verheft.
"Mevrouw van Ravenstijn, u wilt onze wijk afpakken,
Het komt van een langharige, brildragende jongen voorin de zaal. Met zijn morsige en alternatieve uiterlijk is hij een vreemde eend in de bijt.
"Ik heb met de huidige bewoners van de wijk een goed alternatief besproken. Ze zijn allemaal erg blij met hun vervangende woningen en ze hoeven niet meer te gaan betalen.
"U praat er langsaf! Wij verliezen alles!"
"Ik heb jullie ook een prima aanbod gedaan" verweert ze zich.
"Met u valt niet te praten. Maar neem van mij aan dat je ons daar voorlopig nog niet weg hebt!" spreekt de jongen met hoog volume en met nijd in zijn stem"
Vervolgens loopt de jongen in hoog tempo richting de deur van het cafe. In zijn gevolg een meisje met paars haar, een lange legerjas en een groot aantal oorringetjes. Ze zien er compleet anders uit dan de rest van het publiek.
"Verdomde krakers" hoor ik een corporaal ogende jongen naast me zeggen.
In de pauze vraag ik de jongen wat er precies aan de hand is. Hij legt me uit dat het zeeheldenkwartier beheerst wordt door krakers die onder geen beding weg willen. De wethouder heeft een plan om de wijk volledig op de schop te gooien en dat stuit op hun verzet. Hij is verbaasd dat ik er niets vanaf weet waarop ik uitleg dat ik lid ben en nog maar net in deze stad woon.
Als het tweede deel van het debat voorbij is zie ik dat de jongen er niet meer staat. Ik loop naar de bar om nog een biertje te bestellen. Misschien kan ik nog wel met bij een gespreksgroepje aanhaken. Ik loop met mijn biertje door de zaal als ik ineens wordt aangehouden door de man die daarnet het debat presenteerde..
"Hee hallo, ik hoorde dat jij nieuw bent in de afdeling, mag ik zo vrij zijn om mij even voor te stellen?"
Zozo, het nieuws gaat snel hier. Blijkbaar zijn nieuwe leden interessant.
"Dat is goed hoor."
"Oke, ik ben Harry Wagenaar, de voorzitter van deze afdeling."
"Ik ben Ramon Groenen, ik woon hier net in de stad."
We starten een gesprek. Daarbij vertel ik wie ik ben, wat mijn werk is en ook dat dit mijn eerste bijeenkomst is. Tussendoor worden we even onderbroken. Het is de wethouder die Harry nog even een afscheidsgroet komt brengen. Nu zie ik haar van dichtbij. Ze is een indrukwekkende verschijning. De vrouw is waarschijnlijk ergens achter in de dertig en heeft pikzwarte krullen haar en een licht gezicht. Opvallend zijn haar grote ogen en volle lippen. Ze is chique gekleed maar komt toch niet bekakt over. Haar voorkomen is zelfverzekerd maar ook vriendelijk. Ze wordt gevolgt door een jong meisje, waarschijnlijk midden twintig, dat Harry en mij ook begroet waarbij ik een bijzonder warme glimlach krijg. Toch heb ik haar gezicht niet helemaal in me kunnen opnemen. Als de twee zijn doorgelopen vervolgen Harry en ik het gesprek.
"Zeg Ramon, zou jij wat actiefs willen doen voor de partij?" vraagt Harry ineens wanneer de gespreksstof op begint te raken.
Die vraag had ik niet verwacht. Harry kent me nog maar net en vraagt al of ik actief wil worden. Het overvalt me maar aan de andere kant interesseert het me wel.
"Hmm, wat kan ik dan doen?"
"Onze afdeling heeft een vaste nieuwsbrief voor de leden. Daarin worden ook politieke nieuwtjes geschreven. Zowel de nieuwtjes van de gemeenteraadsfractie als die van onze wethouder. We hebben een bestuurslid dat deze nieuwsbrief regelt maar die is sinds kort vader geworden. Daarom kan hij minder tijd vrijmaken. En ik ben benieuwd of het jou wat lijkt om de nieuwtjes te verzamelen en deze door te sturen aan dat bestuurslid."
Dat leek me wel leuk. Ik had er tijd genoeg voor en misschien kwam ik nog wel leuke mensen tegen op die manier. Ik besluit ja te zeggen. Harry en ik maken een afspraak. Aanstaande maandag om zeven uur in het gemeentehuis. Daar zal ik nader kennismaken met de mensen waarmee ik moet gaan werken.
Na de afspraak gemaakt te hebben scheiden Harry en ik onze wegen. Al vrij snel raak ik aan de praat met een groepje leden. Het valt me op dat jong en oud hier zomaar met elkaar omgaan. Het is vooral de politiek wat mensen hier bind. Onder het genot van glazen bier bespreken we de actualiteiten. Gelukkig weet ik voldoende over politiek om mee te kunnen praten. Als ik thuis aankom ben ik aardig aangeschoten. Terwijl ik me verheug op de maandagavond val ik in slaap.
Het vooroordeel over saaiheid valt meteen weg als ik het cafe binnenstap. Het ziet er gezellig uit. Het cafe is behoorlijk groot en de zaal is hoog. Ongeveer tachtig mensen hebben zich verzameld en staan in verschillende groepen te kletsen. Alle leeftijden zijn aanwezig. Van tieners tot bejaarden. De meesten zijn netjes gekleed. Veel colbertjes, overhemdjes, frivole jurken en andere kleding die je niet dagelijks zou aantrekken.
Het duurt niet lang tot ik een stem door de microfoon hoor. Op het podium staat een man in pak van ongeveer veertig. Naast hem staan drie lege stoelen.
"Goedenavond beste leden en geïnteresseerden. Welkom op weer een nieuwe debatavond van de Liberaal vrijzinnige partij. Vanavond gaan we het hebben over stadsvernieuwing en daarvoor hebben we drie interessante gasten uitgenodigt."
Een voor een lopen de gasten het podium op terwijl de presentator hen voorstelt. Het kamerlid ken ik wel een beetje van het journaal. Daarna de wethouder, een relatief jonge vrouw en als laatste de stadsplanoloog, een grijs mannetje.
Het onderwerp van het debat blijk vooral te slaan op de plannen van de wethouder om het zeeheldenkwartier onder handen te nemen. Het is een oud stadsdeel dat compleet verpauperd is. Vervallen woningen die grotendeels leegstaan en zelfs een aantal verlaten fabrieken. Een onguur stuk stad dat de partij al jaren een doorn in het oog is. Het kamerlid is de landelijke woordvoerder van huisvesting en levert vooral zijn landelijke visie op de plannen en voorbeelden uit andere steden. De stadplanoloog onderbouwt de plannen met zijn deskundige visie. Er is veel enthousiasme over de plannen. Tot iemand uit het publiek zijn stem verheft.
"Mevrouw van Ravenstijn, u wilt onze wijk afpakken,
Het komt van een langharige, brildragende jongen voorin de zaal. Met zijn morsige en alternatieve uiterlijk is hij een vreemde eend in de bijt.
"Ik heb met de huidige bewoners van de wijk een goed alternatief besproken. Ze zijn allemaal erg blij met hun vervangende woningen en ze hoeven niet meer te gaan betalen.
"U praat er langsaf! Wij verliezen alles!"
"Ik heb jullie ook een prima aanbod gedaan" verweert ze zich.
"Met u valt niet te praten. Maar neem van mij aan dat je ons daar voorlopig nog niet weg hebt!" spreekt de jongen met hoog volume en met nijd in zijn stem"
Vervolgens loopt de jongen in hoog tempo richting de deur van het cafe. In zijn gevolg een meisje met paars haar, een lange legerjas en een groot aantal oorringetjes. Ze zien er compleet anders uit dan de rest van het publiek.
"Verdomde krakers" hoor ik een corporaal ogende jongen naast me zeggen.
In de pauze vraag ik de jongen wat er precies aan de hand is. Hij legt me uit dat het zeeheldenkwartier beheerst wordt door krakers die onder geen beding weg willen. De wethouder heeft een plan om de wijk volledig op de schop te gooien en dat stuit op hun verzet. Hij is verbaasd dat ik er niets vanaf weet waarop ik uitleg dat ik lid ben en nog maar net in deze stad woon.
Als het tweede deel van het debat voorbij is zie ik dat de jongen er niet meer staat. Ik loop naar de bar om nog een biertje te bestellen. Misschien kan ik nog wel met bij een gespreksgroepje aanhaken. Ik loop met mijn biertje door de zaal als ik ineens wordt aangehouden door de man die daarnet het debat presenteerde..
"Hee hallo, ik hoorde dat jij nieuw bent in de afdeling, mag ik zo vrij zijn om mij even voor te stellen?"
Zozo, het nieuws gaat snel hier. Blijkbaar zijn nieuwe leden interessant.
"Dat is goed hoor."
"Oke, ik ben Harry Wagenaar, de voorzitter van deze afdeling."
"Ik ben Ramon Groenen, ik woon hier net in de stad."
We starten een gesprek. Daarbij vertel ik wie ik ben, wat mijn werk is en ook dat dit mijn eerste bijeenkomst is. Tussendoor worden we even onderbroken. Het is de wethouder die Harry nog even een afscheidsgroet komt brengen. Nu zie ik haar van dichtbij. Ze is een indrukwekkende verschijning. De vrouw is waarschijnlijk ergens achter in de dertig en heeft pikzwarte krullen haar en een licht gezicht. Opvallend zijn haar grote ogen en volle lippen. Ze is chique gekleed maar komt toch niet bekakt over. Haar voorkomen is zelfverzekerd maar ook vriendelijk. Ze wordt gevolgt door een jong meisje, waarschijnlijk midden twintig, dat Harry en mij ook begroet waarbij ik een bijzonder warme glimlach krijg. Toch heb ik haar gezicht niet helemaal in me kunnen opnemen. Als de twee zijn doorgelopen vervolgen Harry en ik het gesprek.
"Zeg Ramon, zou jij wat actiefs willen doen voor de partij?" vraagt Harry ineens wanneer de gespreksstof op begint te raken.
Die vraag had ik niet verwacht. Harry kent me nog maar net en vraagt al of ik actief wil worden. Het overvalt me maar aan de andere kant interesseert het me wel.
"Hmm, wat kan ik dan doen?"
"Onze afdeling heeft een vaste nieuwsbrief voor de leden. Daarin worden ook politieke nieuwtjes geschreven. Zowel de nieuwtjes van de gemeenteraadsfractie als die van onze wethouder. We hebben een bestuurslid dat deze nieuwsbrief regelt maar die is sinds kort vader geworden. Daarom kan hij minder tijd vrijmaken. En ik ben benieuwd of het jou wat lijkt om de nieuwtjes te verzamelen en deze door te sturen aan dat bestuurslid."
Dat leek me wel leuk. Ik had er tijd genoeg voor en misschien kwam ik nog wel leuke mensen tegen op die manier. Ik besluit ja te zeggen. Harry en ik maken een afspraak. Aanstaande maandag om zeven uur in het gemeentehuis. Daar zal ik nader kennismaken met de mensen waarmee ik moet gaan werken.
Na de afspraak gemaakt te hebben scheiden Harry en ik onze wegen. Al vrij snel raak ik aan de praat met een groepje leden. Het valt me op dat jong en oud hier zomaar met elkaar omgaan. Het is vooral de politiek wat mensen hier bind. Onder het genot van glazen bier bespreken we de actualiteiten. Gelukkig weet ik voldoende over politiek om mee te kunnen praten. Als ik thuis aankom ben ik aardig aangeschoten. Terwijl ik me verheug op de maandagavond val ik in slaap.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Dank je, ik ben benieuwd wat je erin aanspreektfarlain schreef:Helemaal mijn ding dit verhaal. Tot nu toe is het zeer veelbelovend.
Ik hoop dat je snel verder post.
Ik dne dat ik morgen wel weer een stuk kan posten. Heb nu al een plot uitgedacht. Het gaat een Politieke thriller worden waarin liefdesrelaties een belangrijke rol spelen.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ik ben heel benieuwd naar de rest! Ik heb "De Bengaalse parel" ook gelezen, en jouw verhalen zijn heel realistisch, en ik vind het wel leuk. Een andere manier van de liefde bekijken, niet altijd maar de "highschool" liefdes verhalen, en ook niet dat vreselijke zoetsappige. Ik vind dit oké.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Zoals artemiss al aanhaalde. Is dat het aspect wat mij vooral aanspreekt. Ze zijn waarheidsgetrouw. Vooral het einde in de Bengaalse parel was goed. Het is eens wat anders dan een happy end.
Ik hoop dat dit verhaal van hetzelfde niveau wordt als je vorige. Zoja dan blijf ik zeker lezen
Ik hoop dat dit verhaal van hetzelfde niveau wordt als je vorige. Zoja dan blijf ik zeker lezen
Het verleden heb je, je toekomst bepaal jezelf
Politieke verhalen....politiek snap ik dus echt geen donder van. Misschien steek ik nog eens iets van je verhalen op. Was ook een trouwe lezer van je vorige verhaal en zal deze ook proberen te blijven volgen.
Tot nog toe kan ik me er iets minder in terug vinden maar wie weet
Tot nog toe kan ik me er iets minder in terug vinden maar wie weet
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Al om tien voor zeven sta ik in de hal van het gemeentehuis. Beter te vroeg dan te laat. De avond is regenachtig. In het weekend ben ik bij oude vrienden langs geweest. De vertrouwde omgeving was leuk. Het was een gek idee dat het leven daar gewoon verder ging nu ik er niet meet direct bij was. Ik neem plaats op een stoel in de hal en pak een willekeurige folder uit het rek om de tijd te doden. Het duurt tot tien over zeven tot Harry ineens de hal in komt gelopen.
"Hallo Ramon, sorry dat ik wat te laat ben, een bespreking liep wat uit."
"Het maakt niet uit."
"Over drie dagen is er een gemeenteraadsvergadering. Vanavond is iedereen er om alles voor te bereiden. Een geweldige gelegenheid om kennis te maken en als je wilt dan kunnen we gelijk de afspraken maken. Kom dan gaan we eerst naar de fractiekamer."
Ik volg Harry naar de lift. We gaan naar de derde verdieping. Ondertussen bespreken we een beetje de dag. Vanuit de lift lopen we de gang in. Het is er druk. Overal staan deuren open en mensen lopen in en uit. Langs de deuren hangen bordjes waarop ik de logo's van verschillende partijen herken. Hier zitten alle gemeenteraadsfracties en worden de deals gemaakt. Aan het eind van de gang is de kamer van de Liberaal vrijzinnige partij. Na Harry loop ik de deur door. Er staat een tafel met daaraan zeven mensen.
"Hallo, hier is Ramon, de jongen die misschien de nieuwe politiek redacteur gaat worden"
Ik stel me voor aan iedereen. De fractie telt vijf zetels. Jos Palmen, een kalende veertiger met een snor en een vrolijk gezicht, stelt zich voor als de fractievoorzitter. Verder is er Max, een verstrooid ogende dertiger met warrig krullend haar en een bril. Een oude dame stelt zich voor als Agnes en haar buurvrouw is Ingrid, een knappe blonde dame van midden dertig. En dan is er nog de jonge Guido die een kleurtje heeft. Naast de fractie zijn er nog de jonge Mark en Roy die de fractiemedewerkers zijn.
"Wil jij koffie?" vraagt Harry terwijl ik plaatsneem langs Guido.
"We maken nog even dit onderwerp af en dan zullen we even de zaken met Ramon doornemen" zegt Jos.
Na bevestiging loopt Harry weg en gaan de fractieleden verder met hun discussie. Ik heb geen idee waarover ze het hebben. Een aaneenschakeling van termen en afkortingen maken het me onmogelijk deze discussie te volgen. Ik schaam me er een beetje voor. Ik kijk maar wat rond in de fractiekamer. Een kale kamer met wat kasten en bureau's. Aan de muur hangt de verkiezingsposter met daarop een grote foto van de wethouder die het publiek toelacht. 'Stem Marie-Louise' staat eronder. Marie-Louise van Ravenstijn. Wie zo'n naam draagt krijgt vanzelf een zetel extra. En met die charmante verschijning kun je er nog wel een bijschrijven.
Als Harry terug is met een mok koffie besluit Jos de discussie af te ronden. Roy schrijft de conclusies op. Vervolgens bespreken we mijn takenpakket en de afspraken die over en weer gemaakt zijn tussen fractie en redactie. Ook wisselen we contactgegevens uit. Het zijn aardige mensen.
"Denk je dat het wat voor je is?" vraagt Harry na alles besproken te hebben.
"Ja, ik wil dit wel gaan doen, het lijkt me leuk werk en ik heb toch weinig te doen in de avonden."
"Zo mag ik het horen. We zullen ook nog even langs Marie-Louise gaan. Dat zal overigens niet veel anders zijn."
Harry en ik verlaten de fractiekamer en lopen weer richting de lift. Terwijl we naar de lift lopen komt een opvallend meisje ons tegemoet. Ze lijkt me van Oosterse komaf en het heeft kort pikzwart haar. Ze draagt een grote zwartomrande bril en in haar neus draagt ze een ringetje. Haar alternatieve look had ik niet verwacht hier. Ze knipoogt naar me en als ik omkijk zie ik dat ze de fractiekamer van de Ecologische welvaartspartij binnenloopt. Ze kijkt nog even om en glimlacht.
Met de lift gaan we naar de vijfde verdieping.
"Marie-Louise is de wethouder van ruimtelijke ordening en volkshuisvesting, maar dat wist je denk ik al. Ze is ook onze lokale partijleidster. De Liberaal vrijzinnige partij stelde eerst nooit zoveel voor in deze stad maar met haar aan de leiding zijn we flink gegroeid en hebben we een goede plek in het college gekregen."
Ze is blijkbaar goed bezig als ik het zo hoor.
"We gaan haar wellicht wel kwijtraken want als die stadsvernieuwingsplannen een succes worden dan komt ze zeker in het volgende kabinet" voegt Harry er nog lachend aan toe.
De gang op de vijfde verdieping is rustig. Hier werken vooral ambtenaren en die zijn nu naar huis. Na de hoek om gelopen te izjn klopt Harry op een markante houten deur met daarop een naambordje. De deur wordt opengedaan door een meisje. Het is het meisje dat vorige week met de wethouder mee liep.
"Hallo, ik ben Nienke, de assistente van wethouder van Ravenstijn."
Ze lacht wat ongemakkelijk maar toch ook weer spontaan. Ze heeft lang donkerblond haar in een pony, een puntig neusje en twee grote blauwe ogen. Ze draagt een eenvoudige trui met daarboven een sjaaltje. Ze lijkt me bijzonder aardig. Achterin het kantoor zit Marie Louise, gebogen over een pak papier. Ze kijkt op, zet haar dure design-leesbril af, staar op en loopt in mijn richting.
"Ah, jij bent dus Ramon, ik had je vorige week al met Harry zien praten, die laat er geen gras over groeien met het activeren van de leden."
Ik heb even moeite om me een houding te geven tegen haar charismatische persoon. Alsof ik een bekende filmster ontmoet. Ze staat als een blok zelfverzekerdheid maar van arrogantie is geen spoortje te ontdekken. De partij mag zich gelukkig prijzen met zo’n prachtige vrouw in combinatie met politiek talent.
We gaan zitten en beginnen met het voorstellen van mijzelf en het maken van de afspraken.
"Het wordt een leuk begin. Over een maand zal de gemeenteraad over mijn plannen voor het zeeheldenkwartier stemmen. Maar zoals het er nu naar uit ziet gaat dat met gemak goedgekeurd worden" zegt Marie-Louise vol overtuiging.
Ineens gaat de telefoon. Marie-Louise neemt op. Na de beller aangehoord te hebben geeft ze antwoord.
"Ben ik niet duidelijk geweest? Het antwoord is nee, nee en nog eens nee" zegt ze op geirriteerde toon.
Daarna hangt ze op en ze zucht.
"Wie was dat?" vraagt Harry.
"Eh, een vervelende lobbyist, ik heb hem al vaker de deur gewezen" zegt ze snel.
Voor het eerst zag ik een stukje vertwijfeling in haar voorkomen. Marie-Louise gaan weer zitten en we gaan verder met de besprekingen.
Het is tien uur wanneer we klaar zijn.
"Zeg Ramon heb jij toevallig tien euro bij je?" vraagt Harry ineens.
"Ja, hoezo?"
"Oh, dat is voor de borrelpot, of je moet niet van een drankje houden natuurlijk. Na zo'n avond drinken we nog altijd wat in het cafe hier om de hoek."
Ik pak uit mijn portemonnee een tientje en geef het aan Harry. Marie-Louise en Nienke zijn inmiddels ook klaar en met zijn vieren lopen we het gemeentehuis uit en even later het cafe binnen. De mensen van de fractie zijn er al. Jos neemt direct de bestellingen op. Ik bestel een biertje. Het is er gezellig. Al kan ik niet in ieder gesprek meekomen. Veelal zijn het persoonlijke zaken of roddels over de mensen rondom het gemeentebestuur. Maar daar zal ik vanzelf wel meer over te weten komen.
Als iedereen een voor een vertrokken is blijven Guido, Nienke en ik over. Nienke praat enthousiast over haar functie. Het is haar eerste baan na haar studie politicologie. Ik luister aandachtig. Ze heeft iets. Bij de overweldigende verschijning van Marie-Louise komt ze wat bleek over. Maar ze is eigenlijk best een leuk meisje waarbij ik me direct op mijn gemak voel. Een gedachte aan haar glimlach zorgt nog even voor een korte zucht als ik om een uur mijn flat binnenloop.
"Hallo Ramon, sorry dat ik wat te laat ben, een bespreking liep wat uit."
"Het maakt niet uit."
"Over drie dagen is er een gemeenteraadsvergadering. Vanavond is iedereen er om alles voor te bereiden. Een geweldige gelegenheid om kennis te maken en als je wilt dan kunnen we gelijk de afspraken maken. Kom dan gaan we eerst naar de fractiekamer."
Ik volg Harry naar de lift. We gaan naar de derde verdieping. Ondertussen bespreken we een beetje de dag. Vanuit de lift lopen we de gang in. Het is er druk. Overal staan deuren open en mensen lopen in en uit. Langs de deuren hangen bordjes waarop ik de logo's van verschillende partijen herken. Hier zitten alle gemeenteraadsfracties en worden de deals gemaakt. Aan het eind van de gang is de kamer van de Liberaal vrijzinnige partij. Na Harry loop ik de deur door. Er staat een tafel met daaraan zeven mensen.
"Hallo, hier is Ramon, de jongen die misschien de nieuwe politiek redacteur gaat worden"
Ik stel me voor aan iedereen. De fractie telt vijf zetels. Jos Palmen, een kalende veertiger met een snor en een vrolijk gezicht, stelt zich voor als de fractievoorzitter. Verder is er Max, een verstrooid ogende dertiger met warrig krullend haar en een bril. Een oude dame stelt zich voor als Agnes en haar buurvrouw is Ingrid, een knappe blonde dame van midden dertig. En dan is er nog de jonge Guido die een kleurtje heeft. Naast de fractie zijn er nog de jonge Mark en Roy die de fractiemedewerkers zijn.
"Wil jij koffie?" vraagt Harry terwijl ik plaatsneem langs Guido.
"We maken nog even dit onderwerp af en dan zullen we even de zaken met Ramon doornemen" zegt Jos.
Na bevestiging loopt Harry weg en gaan de fractieleden verder met hun discussie. Ik heb geen idee waarover ze het hebben. Een aaneenschakeling van termen en afkortingen maken het me onmogelijk deze discussie te volgen. Ik schaam me er een beetje voor. Ik kijk maar wat rond in de fractiekamer. Een kale kamer met wat kasten en bureau's. Aan de muur hangt de verkiezingsposter met daarop een grote foto van de wethouder die het publiek toelacht. 'Stem Marie-Louise' staat eronder. Marie-Louise van Ravenstijn. Wie zo'n naam draagt krijgt vanzelf een zetel extra. En met die charmante verschijning kun je er nog wel een bijschrijven.
Als Harry terug is met een mok koffie besluit Jos de discussie af te ronden. Roy schrijft de conclusies op. Vervolgens bespreken we mijn takenpakket en de afspraken die over en weer gemaakt zijn tussen fractie en redactie. Ook wisselen we contactgegevens uit. Het zijn aardige mensen.
"Denk je dat het wat voor je is?" vraagt Harry na alles besproken te hebben.
"Ja, ik wil dit wel gaan doen, het lijkt me leuk werk en ik heb toch weinig te doen in de avonden."
"Zo mag ik het horen. We zullen ook nog even langs Marie-Louise gaan. Dat zal overigens niet veel anders zijn."
Harry en ik verlaten de fractiekamer en lopen weer richting de lift. Terwijl we naar de lift lopen komt een opvallend meisje ons tegemoet. Ze lijkt me van Oosterse komaf en het heeft kort pikzwart haar. Ze draagt een grote zwartomrande bril en in haar neus draagt ze een ringetje. Haar alternatieve look had ik niet verwacht hier. Ze knipoogt naar me en als ik omkijk zie ik dat ze de fractiekamer van de Ecologische welvaartspartij binnenloopt. Ze kijkt nog even om en glimlacht.
Met de lift gaan we naar de vijfde verdieping.
"Marie-Louise is de wethouder van ruimtelijke ordening en volkshuisvesting, maar dat wist je denk ik al. Ze is ook onze lokale partijleidster. De Liberaal vrijzinnige partij stelde eerst nooit zoveel voor in deze stad maar met haar aan de leiding zijn we flink gegroeid en hebben we een goede plek in het college gekregen."
Ze is blijkbaar goed bezig als ik het zo hoor.
"We gaan haar wellicht wel kwijtraken want als die stadsvernieuwingsplannen een succes worden dan komt ze zeker in het volgende kabinet" voegt Harry er nog lachend aan toe.
De gang op de vijfde verdieping is rustig. Hier werken vooral ambtenaren en die zijn nu naar huis. Na de hoek om gelopen te izjn klopt Harry op een markante houten deur met daarop een naambordje. De deur wordt opengedaan door een meisje. Het is het meisje dat vorige week met de wethouder mee liep.
"Hallo, ik ben Nienke, de assistente van wethouder van Ravenstijn."
Ze lacht wat ongemakkelijk maar toch ook weer spontaan. Ze heeft lang donkerblond haar in een pony, een puntig neusje en twee grote blauwe ogen. Ze draagt een eenvoudige trui met daarboven een sjaaltje. Ze lijkt me bijzonder aardig. Achterin het kantoor zit Marie Louise, gebogen over een pak papier. Ze kijkt op, zet haar dure design-leesbril af, staar op en loopt in mijn richting.
"Ah, jij bent dus Ramon, ik had je vorige week al met Harry zien praten, die laat er geen gras over groeien met het activeren van de leden."
Ik heb even moeite om me een houding te geven tegen haar charismatische persoon. Alsof ik een bekende filmster ontmoet. Ze staat als een blok zelfverzekerdheid maar van arrogantie is geen spoortje te ontdekken. De partij mag zich gelukkig prijzen met zo’n prachtige vrouw in combinatie met politiek talent.
We gaan zitten en beginnen met het voorstellen van mijzelf en het maken van de afspraken.
"Het wordt een leuk begin. Over een maand zal de gemeenteraad over mijn plannen voor het zeeheldenkwartier stemmen. Maar zoals het er nu naar uit ziet gaat dat met gemak goedgekeurd worden" zegt Marie-Louise vol overtuiging.
Ineens gaat de telefoon. Marie-Louise neemt op. Na de beller aangehoord te hebben geeft ze antwoord.
"Ben ik niet duidelijk geweest? Het antwoord is nee, nee en nog eens nee" zegt ze op geirriteerde toon.
Daarna hangt ze op en ze zucht.
"Wie was dat?" vraagt Harry.
"Eh, een vervelende lobbyist, ik heb hem al vaker de deur gewezen" zegt ze snel.
Voor het eerst zag ik een stukje vertwijfeling in haar voorkomen. Marie-Louise gaan weer zitten en we gaan verder met de besprekingen.
Het is tien uur wanneer we klaar zijn.
"Zeg Ramon heb jij toevallig tien euro bij je?" vraagt Harry ineens.
"Ja, hoezo?"
"Oh, dat is voor de borrelpot, of je moet niet van een drankje houden natuurlijk. Na zo'n avond drinken we nog altijd wat in het cafe hier om de hoek."
Ik pak uit mijn portemonnee een tientje en geef het aan Harry. Marie-Louise en Nienke zijn inmiddels ook klaar en met zijn vieren lopen we het gemeentehuis uit en even later het cafe binnen. De mensen van de fractie zijn er al. Jos neemt direct de bestellingen op. Ik bestel een biertje. Het is er gezellig. Al kan ik niet in ieder gesprek meekomen. Veelal zijn het persoonlijke zaken of roddels over de mensen rondom het gemeentebestuur. Maar daar zal ik vanzelf wel meer over te weten komen.
Als iedereen een voor een vertrokken is blijven Guido, Nienke en ik over. Nienke praat enthousiast over haar functie. Het is haar eerste baan na haar studie politicologie. Ik luister aandachtig. Ze heeft iets. Bij de overweldigende verschijning van Marie-Louise komt ze wat bleek over. Maar ze is eigenlijk best een leuk meisje waarbij ik me direct op mijn gemak voel. Een gedachte aan haar glimlach zorgt nog even voor een korte zucht als ik om een uur mijn flat binnenloop.
Laatst gewijzigd door Roger Veerman op 17 okt 2008 12:39, 2 keer totaal gewijzigd.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
marly schreef:Politieke verhalen....politiek snap ik dus echt geen donder van. Misschien steek ik nog eens iets van je verhalen op. Was ook een trouwe lezer van je vorige verhaal en zal deze ook proberen te blijven volgen.
Tot nog toe kan ik me er iets minder in terug vinden maar wie weet
als ik wat uit moet leggen doe ik het graag hoor
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Mijn collega's vonden het maar een raar idee.
"Jij , actief in de politiek? Is dat niet saai?"
Het staat nogal ver van ze af merk ik wel. Maar saai lijkt het me allerminst door alle indrukken die ik heb gekregen. Ik ben benieuwd wat voor spannendere hobby's ze zelf eigenlijk hebben.
In de partijkeuze kunnen ze meesten zich wel vinden. De Liberaal vrijzinnige partij blijkt opvallend populair te zijn
"Ik zou ook wel eens een afspraakje met wethouder van Ravenstijn willen" grapt mijn buurman bij de lunch.
Mijn mailbox is flink gevuld wanneer ik thuiskom. Mark, Roy en Nienke hebbenen de nodige documenten doorgestuurd met daarin het doen en laten van de fractie en de wethouder. Van Harry heb ik een voorbeeld nieuwsbrief gekregen. Als ik klaar ben met eten plaats ik alle documenten in een map en open ze een voor een. De toegevoegde waarde van mijn werk wordt me al snel duidelijk als ik de enorme hoeveelheden tekst zie die gebruikt worden om iets kleins te zeggen. Vrijwel alles weet ik samen te vatten in berichten van vijf tot tien regels. Het liefst wil Harry het morgenavond in zijn mailbox hebben. Maar omdat ik een bedrijfsborrel heb wil ik het vanavond afmaken. Ik heb geen zin om met een drankkegel nog te moeten werken. Moeilijk is het niet maar het is veel omdat er al een maand achterstallig werk is door het ontbreken van mankracht.
Ineens zie ik het icoontje van MSN-messenger, dat automatisch met mijn systeem opstart, oplichten. Ik klik erop en het blijkt dat iemand me wil toevoegen. nienke_devey@hotmail.com. Ik herken het als het emailadres van Nienke, de wethoudersassistente. Een spontane glimlach verschijnt op mijn gezicht. Leuk dat ze het initiatief neemt. Ik accepteer haar uitnodiging direct. Ze blijkt online te zijn.
"Hallo Ramon, stoor ik!" verschijnt in een chatschermpje.
Ik ben nog niet klaar met het maken van alle berichten, eigenlijk ben ik nog wel even bezig. Maar ik kan het niet over mijn hart krijgen om dat maar meteen te gaan zeggen. Ik maak het straks wel af.
"Nee hoor, leuk dat je me toevoegt" is daarom mijn reactie.
We praten wat over de borrel en langzaam maar zeker verleggen de gespreksonderwerpen zich naar elkaars achtergrond. Nienke blijkt ook niet uit deze stad te komen. Ze heeft politicologie gestudeerd en vond haar eerste baan hier als wethoudersassistente. Dat was een jaar geleden toen Marie-Louise van Ravenstijn aantrad.
"Eigenlijk wilde ik liever in mijn eigen stad werken maar daar kon ik geen baan vinden. Ik ben met een beetje tegenzin moeten verhuizen. Ik had een leuk leven daar en het is moeilijk om het hier vanaf niets weer op te bouwen. Toch heb ik er geen spijt van. Marie-Louise is echt ontzettend aardig en dat maakt het werk echt leuk."
Ik vertel ook over mijzelf. Mijn werk in de ICT, mijn heftige studentenleven en over mijn compleet blanco start hier. We blijken in dat opzicht opvallend veel overeenkomsten te hebben.
Ik had me voorgenomen om tijdens het MSN-gesprek door te werken. Maar daar komt weinig van terecht. Al snel is ons chatgesprek het enige waar mijn aandacht naar uitgaat. Vele onderwerpen passeren de revue. Muzieksmaak, favoriete films, vakantiebestemmingen en dat soort algemene interesseonderwerpen. Daarna gaan we weer terug op het werk. Daarbij snijden we vooral humoristische onderwerpen aan.
"Weet je dat Marie-Louise zo nu en dan liefdesbrieven ontvangt? Die mag ik dan uit haal mailbox vissen" zegt Nienke met een paar lachsmileys.
Ik toon mijn interesse en even later liggen er twee sappige voorbeelden in mijn mailbox. De eerste man zou je het liefst een schouderklop geven. Hij moest eens weten dat er nu door twee partijleden wordt gelachen om zijn kwetsbare zielenroerselen. De tweede liefdesbrief is wat minder prettig. De fantasieen van de schrijver liegen er niet om en zijn op zijn zachtst gezegt om onpasselijk van te worden. Als een knappe wethouder dit soort brieven al krijgt probeer ik me voor te stellen wat de gemiddelde actrice of zangeres allemaal moet ontvangen. Nienke drukt me op het hart om vooral niemand te laten weten dta ik de brieven gelezen heb. Dat was ik ook niet van plan. Maar toch voelt het goed dat ze bij voorbaat al dit vertrouwen in me heeft.
Het is een uur wanneer Nienke besluit haar bed op te zoeken. Ik ben inmiddels ook aardig moe maar ik moet het werk nog afmaken. Koortsachtig ga ik verder. Gelukkig zijn de stukken interessant. Ze geven me een goed beeld waarmee de partij momenteel bezig is. Vooral de stadsvernieuwing houdt de lokale politiek op dit moment bezig. Pas om kwart over twee kan ik alles naar Harry mailen. Dat wordt weinig slaap door Nienke. maar het is haar vergeven.
"Jij , actief in de politiek? Is dat niet saai?"
Het staat nogal ver van ze af merk ik wel. Maar saai lijkt het me allerminst door alle indrukken die ik heb gekregen. Ik ben benieuwd wat voor spannendere hobby's ze zelf eigenlijk hebben.
In de partijkeuze kunnen ze meesten zich wel vinden. De Liberaal vrijzinnige partij blijkt opvallend populair te zijn
"Ik zou ook wel eens een afspraakje met wethouder van Ravenstijn willen" grapt mijn buurman bij de lunch.
Mijn mailbox is flink gevuld wanneer ik thuiskom. Mark, Roy en Nienke hebbenen de nodige documenten doorgestuurd met daarin het doen en laten van de fractie en de wethouder. Van Harry heb ik een voorbeeld nieuwsbrief gekregen. Als ik klaar ben met eten plaats ik alle documenten in een map en open ze een voor een. De toegevoegde waarde van mijn werk wordt me al snel duidelijk als ik de enorme hoeveelheden tekst zie die gebruikt worden om iets kleins te zeggen. Vrijwel alles weet ik samen te vatten in berichten van vijf tot tien regels. Het liefst wil Harry het morgenavond in zijn mailbox hebben. Maar omdat ik een bedrijfsborrel heb wil ik het vanavond afmaken. Ik heb geen zin om met een drankkegel nog te moeten werken. Moeilijk is het niet maar het is veel omdat er al een maand achterstallig werk is door het ontbreken van mankracht.
Ineens zie ik het icoontje van MSN-messenger, dat automatisch met mijn systeem opstart, oplichten. Ik klik erop en het blijkt dat iemand me wil toevoegen. nienke_devey@hotmail.com. Ik herken het als het emailadres van Nienke, de wethoudersassistente. Een spontane glimlach verschijnt op mijn gezicht. Leuk dat ze het initiatief neemt. Ik accepteer haar uitnodiging direct. Ze blijkt online te zijn.
"Hallo Ramon, stoor ik!" verschijnt in een chatschermpje.
Ik ben nog niet klaar met het maken van alle berichten, eigenlijk ben ik nog wel even bezig. Maar ik kan het niet over mijn hart krijgen om dat maar meteen te gaan zeggen. Ik maak het straks wel af.
"Nee hoor, leuk dat je me toevoegt" is daarom mijn reactie.
We praten wat over de borrel en langzaam maar zeker verleggen de gespreksonderwerpen zich naar elkaars achtergrond. Nienke blijkt ook niet uit deze stad te komen. Ze heeft politicologie gestudeerd en vond haar eerste baan hier als wethoudersassistente. Dat was een jaar geleden toen Marie-Louise van Ravenstijn aantrad.
"Eigenlijk wilde ik liever in mijn eigen stad werken maar daar kon ik geen baan vinden. Ik ben met een beetje tegenzin moeten verhuizen. Ik had een leuk leven daar en het is moeilijk om het hier vanaf niets weer op te bouwen. Toch heb ik er geen spijt van. Marie-Louise is echt ontzettend aardig en dat maakt het werk echt leuk."
Ik vertel ook over mijzelf. Mijn werk in de ICT, mijn heftige studentenleven en over mijn compleet blanco start hier. We blijken in dat opzicht opvallend veel overeenkomsten te hebben.
Ik had me voorgenomen om tijdens het MSN-gesprek door te werken. Maar daar komt weinig van terecht. Al snel is ons chatgesprek het enige waar mijn aandacht naar uitgaat. Vele onderwerpen passeren de revue. Muzieksmaak, favoriete films, vakantiebestemmingen en dat soort algemene interesseonderwerpen. Daarna gaan we weer terug op het werk. Daarbij snijden we vooral humoristische onderwerpen aan.
"Weet je dat Marie-Louise zo nu en dan liefdesbrieven ontvangt? Die mag ik dan uit haal mailbox vissen" zegt Nienke met een paar lachsmileys.
Ik toon mijn interesse en even later liggen er twee sappige voorbeelden in mijn mailbox. De eerste man zou je het liefst een schouderklop geven. Hij moest eens weten dat er nu door twee partijleden wordt gelachen om zijn kwetsbare zielenroerselen. De tweede liefdesbrief is wat minder prettig. De fantasieen van de schrijver liegen er niet om en zijn op zijn zachtst gezegt om onpasselijk van te worden. Als een knappe wethouder dit soort brieven al krijgt probeer ik me voor te stellen wat de gemiddelde actrice of zangeres allemaal moet ontvangen. Nienke drukt me op het hart om vooral niemand te laten weten dta ik de brieven gelezen heb. Dat was ik ook niet van plan. Maar toch voelt het goed dat ze bij voorbaat al dit vertrouwen in me heeft.
Het is een uur wanneer Nienke besluit haar bed op te zoeken. Ik ben inmiddels ook aardig moe maar ik moet het werk nog afmaken. Koortsachtig ga ik verder. Gelukkig zijn de stukken interessant. Ze geven me een goed beeld waarmee de partij momenteel bezig is. Vooral de stadsvernieuwing houdt de lokale politiek op dit moment bezig. Pas om kwart over twee kan ik alles naar Harry mailen. Dat wordt weinig slaap door Nienke. maar het is haar vergeven.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Harry is tevreden over het werk. Op de Donderdag ben ik weer in het gemeentehuis om de raadsvergadering bij te wonen. Het is de laatste vergadering voordat het stadsvernieuwingsplan ter stemming komt. De laatste stukjes moeten worden aangepast.
Met Harry, Mark, Roy en Nienke neem ik plaats op de tribune. Naast Harry zit ook een nieuw gezicht bij ons.. Het is Arno, de penningmeester van de afdeling. In de zaal zie ik alle betrokkenen. Aan de ene kant de banken voor de leden van het college. Op het uiteinde de burgemeester en daarnaast de gemeentesecretaris en de vijf wethouders. Marie-Louise is duidelijk de meest kleurrijke van het stel. Daar tegenover de raadszaal met vijfenveertig raadsleden. Ik zie de zeskoppige fractie van de Vrijzinnig Liberale partij zitten. Jos Palmen voorop. Een paar zetels verderop herken ik ook een ander gezicht. Het is het oosters ogende meisje dat ik afgelopen maandag tegenkwam in de gang van de fractiekamers. Ze is dus ook raadslid.
Marie-Louise loopt met haar aantekeningen naar het spreekgestoelte, zet haar bril op en doet haar verhaal.
Vanuit de raadsbanken volgt al snel de eerste interruptie.
"Mevrouw van Ravenstijn, uw plannen gaan ten koste van de huidige bewoners. U probeert dit cadeau aan het grootkapitaal er door te drammen."
Het was afkomstig van een oudere man die naast het meisje dat ik eerder gezien had zat.
"De ecologische welvaartspartij, hoe kon het ook anders, die partij staat met een been in de krakerswereld" fluistert Harry in mijn oor.
Voor Marie-Louise kan reageren interrumpeert Jos, onze fractievoorzitter, hem.
"Meneer Gelderblom, ze heeft toch al talloze malen aangegeven dat er voor de huidige bewoners een sociaal plan is opgesteld. Waarom stopt u niet met steeds datzelfde riedeltje?"
Wat volgt is een reeks aan interrupties en uitleg van de wethouder. De woordvoerders van de voor- en tegenstanders vallen elkaar aan, staan elkaar bij en laten hun standpunt zien. het gaat er heftig aan toe. De meerderheid en het college zijn voor dus dat is comfortabel. Wat niet wegneemt dat het allesbehalve makkelijk is in een omstreden situatie als deze.
Het debat wordt gedurende de tijd rustiger maar dan gebeurt het ineens. Vanaf de tribune komen twee jongens met lang haar naar het spreekgestoelte gerend. Een van hen heeft een doos in zijn hand. Onderweg neemt hij er iets uit. Het blijkt een taart te zijn die hij in het gezicht van Marie Louise. De zala vestomt.
"Dit is echt de laatste waarschuwing!" briest de andere belager terwijl hij zijn vuist in de lucht steekt.
Voor de beveiliging kan ingrijpen hebben de twee het gemeentehuis alweer verlaten. Marie Louise staat er verslagen bij. Haar gezicht en haar zwarte krullen vol slagroom en ook haar pakje ziet er verknoeid uit. Ze bukt om haar gevallen leesbril wee rop te rapen. De burgemeester doorbreekt de ontstane stilte.
"Het lijkt mij beter dat we de raadsvergadering beeindigen en dat mevrouw van Ravenstijn zich kan gaan opfrissen."
Een flink rumoer ontstaat en mensen beginnen te lopen. Nienke is intussen van de tribune opgestaan. Ze loopt achter Marie Louise aan richting de deur van de raadszaal. Ze worden gevolgd door een stel journalisten voor wie de aanval een sensatie is. Marie-Louise loopt stug en zelfverzekerd door en doet of ze er niet zijn.
"Over een uur vergadering in de fractiekamer!" roept Marie Louise richting Harry voor ze de deur door loopt.
Een uur later zitten we allemaal in de fractiekamer. Alleen Marie Louise en Nienke ontbreken nog. Dan ineens gaat de deur open en lopen de twee vrouwen naar binnen.
"Gelukkig kon ik douchen in het huis van de concierge en heb ik altijd reservekleding bij me" zegt Marie Louise, wiens boosheid volledig verdwenen lijkt. Ze draagt een frivole jurk die waarschijnlijk voor feestelijke bijeenkomsten wordt gebruikt. Ze gaan ziteen. Marie Louise neemt het woord.
"Ik wil hierbij vooral duidelijk maken dat ik geen stap opzij zet voor deze raddraaiers. De plannen gaan gewoon door en zullen bij de volgende raadsvergadering goedgekeurd worden. Ik wil even zeker weten dat de fractie me steunt."
"Kunnen die krakers dan niet gevaarlijk worden?" vraagt Ingrid.
"Nee, dat volk loopt een beetje te drammen maar eigenlijk hebben ze niets. De burgemeester doet er alles aan om het politietoezicht op orde te houden. Kan ik op jullie steun rekenen?"
De gehele fractie knikt instemmend.
"Ik wil nog een persoonlijke reactie hebben voor de ledeninformatie. Zou jij me willen helpen Ramon? Kun je zaterdagmiddag bij mij thuis langskomen om dit samen op te stellen?"
"Ja, dat is goed hoor."
Ik was eigenlijk van plan bij mijn ouders langs te gaan maar dat schuif ik er graag voor opzij. Als nieuweling wil ik natuurlijk wel een beetje indruk maken.
Als de bespreking klaar is lopen we naar buiten. Nienke loopt langs me.
"Heb jij ook weer wat te doen dit weekend" lacht ze.
"Inderdaad, ga jij nog iets doen?"
"Nee eigenlijk heb ik nog niets te doen, een beetje lezen denk ik."
"Heb je zin om anders morgenavond iets te gaan drinken in de stad? Het is leuker dan voor de televisie hangen."
"Oh ja hoor, leuk idee, ik wee tnog wel een leuke tent" reageert ze met een twinkeling in haar ogen.
We spreken een tijd en een plaats af. Ik loop met een goed gevoel naar huis. Het taart-incident was vervelend maar kan de pret van mijn afspraakje met Nienke niet drukken. Was het maar vast morgenavond.
Met Harry, Mark, Roy en Nienke neem ik plaats op de tribune. Naast Harry zit ook een nieuw gezicht bij ons.. Het is Arno, de penningmeester van de afdeling. In de zaal zie ik alle betrokkenen. Aan de ene kant de banken voor de leden van het college. Op het uiteinde de burgemeester en daarnaast de gemeentesecretaris en de vijf wethouders. Marie-Louise is duidelijk de meest kleurrijke van het stel. Daar tegenover de raadszaal met vijfenveertig raadsleden. Ik zie de zeskoppige fractie van de Vrijzinnig Liberale partij zitten. Jos Palmen voorop. Een paar zetels verderop herken ik ook een ander gezicht. Het is het oosters ogende meisje dat ik afgelopen maandag tegenkwam in de gang van de fractiekamers. Ze is dus ook raadslid.
Marie-Louise loopt met haar aantekeningen naar het spreekgestoelte, zet haar bril op en doet haar verhaal.
Vanuit de raadsbanken volgt al snel de eerste interruptie.
"Mevrouw van Ravenstijn, uw plannen gaan ten koste van de huidige bewoners. U probeert dit cadeau aan het grootkapitaal er door te drammen."
Het was afkomstig van een oudere man die naast het meisje dat ik eerder gezien had zat.
"De ecologische welvaartspartij, hoe kon het ook anders, die partij staat met een been in de krakerswereld" fluistert Harry in mijn oor.
Voor Marie-Louise kan reageren interrumpeert Jos, onze fractievoorzitter, hem.
"Meneer Gelderblom, ze heeft toch al talloze malen aangegeven dat er voor de huidige bewoners een sociaal plan is opgesteld. Waarom stopt u niet met steeds datzelfde riedeltje?"
Wat volgt is een reeks aan interrupties en uitleg van de wethouder. De woordvoerders van de voor- en tegenstanders vallen elkaar aan, staan elkaar bij en laten hun standpunt zien. het gaat er heftig aan toe. De meerderheid en het college zijn voor dus dat is comfortabel. Wat niet wegneemt dat het allesbehalve makkelijk is in een omstreden situatie als deze.
Het debat wordt gedurende de tijd rustiger maar dan gebeurt het ineens. Vanaf de tribune komen twee jongens met lang haar naar het spreekgestoelte gerend. Een van hen heeft een doos in zijn hand. Onderweg neemt hij er iets uit. Het blijkt een taart te zijn die hij in het gezicht van Marie Louise. De zala vestomt.
"Dit is echt de laatste waarschuwing!" briest de andere belager terwijl hij zijn vuist in de lucht steekt.
Voor de beveiliging kan ingrijpen hebben de twee het gemeentehuis alweer verlaten. Marie Louise staat er verslagen bij. Haar gezicht en haar zwarte krullen vol slagroom en ook haar pakje ziet er verknoeid uit. Ze bukt om haar gevallen leesbril wee rop te rapen. De burgemeester doorbreekt de ontstane stilte.
"Het lijkt mij beter dat we de raadsvergadering beeindigen en dat mevrouw van Ravenstijn zich kan gaan opfrissen."
Een flink rumoer ontstaat en mensen beginnen te lopen. Nienke is intussen van de tribune opgestaan. Ze loopt achter Marie Louise aan richting de deur van de raadszaal. Ze worden gevolgd door een stel journalisten voor wie de aanval een sensatie is. Marie-Louise loopt stug en zelfverzekerd door en doet of ze er niet zijn.
"Over een uur vergadering in de fractiekamer!" roept Marie Louise richting Harry voor ze de deur door loopt.
Een uur later zitten we allemaal in de fractiekamer. Alleen Marie Louise en Nienke ontbreken nog. Dan ineens gaat de deur open en lopen de twee vrouwen naar binnen.
"Gelukkig kon ik douchen in het huis van de concierge en heb ik altijd reservekleding bij me" zegt Marie Louise, wiens boosheid volledig verdwenen lijkt. Ze draagt een frivole jurk die waarschijnlijk voor feestelijke bijeenkomsten wordt gebruikt. Ze gaan ziteen. Marie Louise neemt het woord.
"Ik wil hierbij vooral duidelijk maken dat ik geen stap opzij zet voor deze raddraaiers. De plannen gaan gewoon door en zullen bij de volgende raadsvergadering goedgekeurd worden. Ik wil even zeker weten dat de fractie me steunt."
"Kunnen die krakers dan niet gevaarlijk worden?" vraagt Ingrid.
"Nee, dat volk loopt een beetje te drammen maar eigenlijk hebben ze niets. De burgemeester doet er alles aan om het politietoezicht op orde te houden. Kan ik op jullie steun rekenen?"
De gehele fractie knikt instemmend.
"Ik wil nog een persoonlijke reactie hebben voor de ledeninformatie. Zou jij me willen helpen Ramon? Kun je zaterdagmiddag bij mij thuis langskomen om dit samen op te stellen?"
"Ja, dat is goed hoor."
Ik was eigenlijk van plan bij mijn ouders langs te gaan maar dat schuif ik er graag voor opzij. Als nieuweling wil ik natuurlijk wel een beetje indruk maken.
Als de bespreking klaar is lopen we naar buiten. Nienke loopt langs me.
"Heb jij ook weer wat te doen dit weekend" lacht ze.
"Inderdaad, ga jij nog iets doen?"
"Nee eigenlijk heb ik nog niets te doen, een beetje lezen denk ik."
"Heb je zin om anders morgenavond iets te gaan drinken in de stad? Het is leuker dan voor de televisie hangen."
"Oh ja hoor, leuk idee, ik wee tnog wel een leuke tent" reageert ze met een twinkeling in haar ogen.
We spreken een tijd en een plaats af. Ik loop met een goed gevoel naar huis. Het taart-incident was vervelend maar kan de pret van mijn afspraakje met Nienke niet drukken. Was het maar vast morgenavond.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
"Ze hebben jullie mevrouw van Ravenstijn wel goed te pakken gehad" lacht mijn overbuurman op mijn werk op de vrijdagochtend.
Het taartincident wordt in de media breed uitgemeten. Het heeft vrijwel iedere landelijke krant gehaald en alle belangrijke nieuwssites. Zelfs op geenstijl is er een artikel aan gewijd. 'Wethouder nog lekkerder gemaakt' staat bij een genante foto waarop haar gezicht vol slagroom zat. Intussen had Marie-Louise een officiele reactie gegeven. Ze wil zich niet laten intimideren en zal doorgaan met de stadsvernieuwingsplannen. Meerdere collega's hebben het over het incident.
"Een pittige tante die Marie Louise, die is mijn stem waard" reageert de directeur in de pauze.
"Ja goed dat ze iets doet aan dat krakerstuig, ik ga ook op haar stemmen de volgende keer" lacht de projectmanager daarop.
Het lijkt erop alsof de krakers hun eigen glazen hebben ingegooid. Marie-Louise van Ravenstijn is populairder dan ooit. De publiciteit leidt mijn gedachten af van de avond waarop ik me sterk verheug. Maar ik zal mijn afspraakje met Nienke niet vergeten. Een grappig idee dat ik deze avond iets ga drinken met het meisje dat in enkele kranten naast het gesprek van de dag op de foto staat.
Het is zeven uur wanneer ik op de afgesproken plek sta. Het is de oude markt in de stad. Een betrekkelijk klein pleintje me veel bomen. Aan het plein liggen verschillende cafe's. Het ziet er gezellig uit met de verlichting. Zelfs met het druilerige weer. Het moet leuk zijn om hier uit te gaan. Ik neem me voor om het een keer te ontdekken, al is het in mijn eentje.
Lang hoef ik niet te wachten. In haar jas gedoken komt Nienke om de hoek. Ze lacht even ontwapenend en sympathiek als ik van haar gewend ben.
"Hey Fotomodel, alles goed" is mijn groet als ze voor me staat.
"Hallo Ramon" zucht ze met een lach.
"Maar vertel, waar is die leuke tent waar je het over had?"
"We staan er schuin tegenover."
Ze wijst naar een van de cafe's.
We lopen naar binnen en zoeken een tafeltje uit. Het is ene gezellig cafe met een chique sfeer en een klassiek interieur zonder oubollig te zijn. De muziek is er rustig. "Don't now why" van Norah Jones vult de ruimte. Het is er gezellig druk. Meerdere twintigers en dertigers.
Ik bestel een bier en een bitter-lemon voor ons. Nienke trekt haar jas uit en legt deze over de leuning van de stoel. Nu zie ik pas hoe charmant ze eruit ziet. Ze is gekleed in een Donkerrode jurk en draagt schoenen met hoge hakken. Het geeft haar ondanks haar blonde haar en haar lichte huid een zuidelijke uitstraling. Haar haren zijn opgestoken en in haar oren draagt ze lange hangoorbellen. Ze heeft duidelijk haar best gedaan. Desondanks komt ze nog even bescheiden en ingetogen over. Hoewel ze naar me glimlacht zucht ze wat zorgelijk.
"Is er iets" vraag ik haar.
"Weet je Ramon, ik maak me zorgen om Marie-Louise."
"Ohja, door het taartincident?"
"Het is al langer aan de gang. Ik behandel haar mailbox. Al weken krijg ik de ergste dreigmails onder ogen. Maar ook krijgt ze allerlei vage telefoontjes."
"Dat klinkt inderdaad wel bedreigend, want vind Marie-Louise er zelf van?"
"Ze zegt me dat ik het niet zo serieus moet nemen. Dat deed ik tot gisteren ook niet echt. Maar tot gisteren waren het enkel woorden. Met die taart is er een eerste daad bij gezet."
"Kan ze geen beveiliging krijgen?"
"Ze wil het niet, ik begrijp er niets van."
Marie-Louise is geen bange vrouw merk ik al.
Al snel laten we het taartincident voor wat het is en komen er andere onderwerpen aan te pas. Dingen die verder en dieper gaan dan onze gesprekken op MSN. Vooral onze jeugdjaren en collega's zijn een belangrijk onderwerp van gesprek. Ze wordt duidelijk vrolijker en haar constante glimlach verraad dat ze het naar haar zin heeft. We bestellen al snel een karaf rode wijn.
Het is een uur wanneer de barman vriendelijk vraagt of we de zaak willen verlaten, hij wil gaan sluiten. We hebben de derde karaf wijn en een kaasplankje op.
"Ik heb nog helemaal geen zin om naar huis te gaan Ramon" lacht Nienke.
Ze is aardig losgekomen. De wijn doet ook bij mij zijn werk.
"Heb je een alternatief?" vraag iet ietwat onnozel.
"We kunnen dansen in de Club Madan. Het is hier om de hoek."
We lopen de hoek om waar de ingang van een discotheek opdoemt. De portier begroet ons vriendelijk. Het is een discotheek die duidelijk voor het oudere publiek bedoeld is. Nienke en ik behoren tot de jongste aanwezigen. Het is er gezellig. De muziek is er ook goed. Een mix van bekende houseplaten en oude discohits. Nienke toont zich allesbehalve een muurbloempje. We dansen het grootste deel van de avond en rusten zo nu een dan uit aan de bar. Haar haren heeft ze inmiddels losgemaakt. Zo heb ik het nog nooit gezien. Prachtig en sierlijk. Ik merk dat ze bewonderende blikken krijgt. Het lijkt haar weinig te doen.
Om drie uur moeten we ook hier naar buiten, het is sluitingstijd. Nienke, die nog verde rlos lijkt gekomen vind het zichtbaar jammer.
"Jammer dat we wegmoeten, ik heb in tijden niet zo heerlijk gedanst" zegt ze met een tevreden klank.
"Zullen we Jos vragen of hij een motie wil indienen om de sluitingstijden te verruimen?"
We lachen hard, lichtelijk dronken dat we zijn
."Zal ik je naar huis brengen Nienke. Dat is wel zo netjes"
"Zoals het hoort, ik woon hier vlakbij dus je hebt geluk. We kunnen er nog een een kopje thee drinken" knipoogt ze.
Met haar arm om mijn middel lopen we het stadscentrum uit. Een paar straten verder stopt ze in een straat met enkele winkels.
"Daar woon ik!"
Terwijl ze haar sleutels uit haar tas pakt wijst ze naar een bovenwoning boven een handwerkzaak. Via een deur aan de zijkant en een steile trap komen we boven.
"Het is niet zo groot maar ik heb hier alles dat ik nodig heb."
Het appartement is klein. Het heeft een grote woonkamer met keuken, een kleine slaapkamer en een badkamer. Het ziet er schoon uit maar ook wat rommelig. De kamer heeft diverse meubels en is kleurig versierd met sfeerlampen en foto's. Het is een echte meisjeskamer. Ik neem plaats op een stoffen bank.
Met een waterkoker maakt Nienke in een mum van tijd water klaar voor twee bloedhete koppen thee. Citroenthee zie ik aan het theekzakje. Daarna loopt ze naar de bank. Ze zet de twee koppen thee op tafel en gaat naast me zitten. We praten nog wat na en drinken onze thee.
Als haar kopje leeg is zet ze hem met een ferme kracht op de tafel. Ze veegt haar haren opzij en lacht naar me.
"Ga jij nog helemaal naar huis vanavond?" vraagt ze zichtbaar vermoeid.
"Heb je een alternatief?" is weer mijn vraag.
Nienke leunt tegen me aan en legt haar hoofd op mijn knieën. Ze kijkt omhoog en lacht. Niet veel later liggen we zoenend tegen elkaar op de bank.
Het taartincident wordt in de media breed uitgemeten. Het heeft vrijwel iedere landelijke krant gehaald en alle belangrijke nieuwssites. Zelfs op geenstijl is er een artikel aan gewijd. 'Wethouder nog lekkerder gemaakt' staat bij een genante foto waarop haar gezicht vol slagroom zat. Intussen had Marie-Louise een officiele reactie gegeven. Ze wil zich niet laten intimideren en zal doorgaan met de stadsvernieuwingsplannen. Meerdere collega's hebben het over het incident.
"Een pittige tante die Marie Louise, die is mijn stem waard" reageert de directeur in de pauze.
"Ja goed dat ze iets doet aan dat krakerstuig, ik ga ook op haar stemmen de volgende keer" lacht de projectmanager daarop.
Het lijkt erop alsof de krakers hun eigen glazen hebben ingegooid. Marie-Louise van Ravenstijn is populairder dan ooit. De publiciteit leidt mijn gedachten af van de avond waarop ik me sterk verheug. Maar ik zal mijn afspraakje met Nienke niet vergeten. Een grappig idee dat ik deze avond iets ga drinken met het meisje dat in enkele kranten naast het gesprek van de dag op de foto staat.
Het is zeven uur wanneer ik op de afgesproken plek sta. Het is de oude markt in de stad. Een betrekkelijk klein pleintje me veel bomen. Aan het plein liggen verschillende cafe's. Het ziet er gezellig uit met de verlichting. Zelfs met het druilerige weer. Het moet leuk zijn om hier uit te gaan. Ik neem me voor om het een keer te ontdekken, al is het in mijn eentje.
Lang hoef ik niet te wachten. In haar jas gedoken komt Nienke om de hoek. Ze lacht even ontwapenend en sympathiek als ik van haar gewend ben.
"Hey Fotomodel, alles goed" is mijn groet als ze voor me staat.
"Hallo Ramon" zucht ze met een lach.
"Maar vertel, waar is die leuke tent waar je het over had?"
"We staan er schuin tegenover."
Ze wijst naar een van de cafe's.
We lopen naar binnen en zoeken een tafeltje uit. Het is ene gezellig cafe met een chique sfeer en een klassiek interieur zonder oubollig te zijn. De muziek is er rustig. "Don't now why" van Norah Jones vult de ruimte. Het is er gezellig druk. Meerdere twintigers en dertigers.
Ik bestel een bier en een bitter-lemon voor ons. Nienke trekt haar jas uit en legt deze over de leuning van de stoel. Nu zie ik pas hoe charmant ze eruit ziet. Ze is gekleed in een Donkerrode jurk en draagt schoenen met hoge hakken. Het geeft haar ondanks haar blonde haar en haar lichte huid een zuidelijke uitstraling. Haar haren zijn opgestoken en in haar oren draagt ze lange hangoorbellen. Ze heeft duidelijk haar best gedaan. Desondanks komt ze nog even bescheiden en ingetogen over. Hoewel ze naar me glimlacht zucht ze wat zorgelijk.
"Is er iets" vraag ik haar.
"Weet je Ramon, ik maak me zorgen om Marie-Louise."
"Ohja, door het taartincident?"
"Het is al langer aan de gang. Ik behandel haar mailbox. Al weken krijg ik de ergste dreigmails onder ogen. Maar ook krijgt ze allerlei vage telefoontjes."
"Dat klinkt inderdaad wel bedreigend, want vind Marie-Louise er zelf van?"
"Ze zegt me dat ik het niet zo serieus moet nemen. Dat deed ik tot gisteren ook niet echt. Maar tot gisteren waren het enkel woorden. Met die taart is er een eerste daad bij gezet."
"Kan ze geen beveiliging krijgen?"
"Ze wil het niet, ik begrijp er niets van."
Marie-Louise is geen bange vrouw merk ik al.
Al snel laten we het taartincident voor wat het is en komen er andere onderwerpen aan te pas. Dingen die verder en dieper gaan dan onze gesprekken op MSN. Vooral onze jeugdjaren en collega's zijn een belangrijk onderwerp van gesprek. Ze wordt duidelijk vrolijker en haar constante glimlach verraad dat ze het naar haar zin heeft. We bestellen al snel een karaf rode wijn.
Het is een uur wanneer de barman vriendelijk vraagt of we de zaak willen verlaten, hij wil gaan sluiten. We hebben de derde karaf wijn en een kaasplankje op.
"Ik heb nog helemaal geen zin om naar huis te gaan Ramon" lacht Nienke.
Ze is aardig losgekomen. De wijn doet ook bij mij zijn werk.
"Heb je een alternatief?" vraag iet ietwat onnozel.
"We kunnen dansen in de Club Madan. Het is hier om de hoek."
We lopen de hoek om waar de ingang van een discotheek opdoemt. De portier begroet ons vriendelijk. Het is een discotheek die duidelijk voor het oudere publiek bedoeld is. Nienke en ik behoren tot de jongste aanwezigen. Het is er gezellig. De muziek is er ook goed. Een mix van bekende houseplaten en oude discohits. Nienke toont zich allesbehalve een muurbloempje. We dansen het grootste deel van de avond en rusten zo nu een dan uit aan de bar. Haar haren heeft ze inmiddels losgemaakt. Zo heb ik het nog nooit gezien. Prachtig en sierlijk. Ik merk dat ze bewonderende blikken krijgt. Het lijkt haar weinig te doen.
Om drie uur moeten we ook hier naar buiten, het is sluitingstijd. Nienke, die nog verde rlos lijkt gekomen vind het zichtbaar jammer.
"Jammer dat we wegmoeten, ik heb in tijden niet zo heerlijk gedanst" zegt ze met een tevreden klank.
"Zullen we Jos vragen of hij een motie wil indienen om de sluitingstijden te verruimen?"
We lachen hard, lichtelijk dronken dat we zijn
."Zal ik je naar huis brengen Nienke. Dat is wel zo netjes"
"Zoals het hoort, ik woon hier vlakbij dus je hebt geluk. We kunnen er nog een een kopje thee drinken" knipoogt ze.
Met haar arm om mijn middel lopen we het stadscentrum uit. Een paar straten verder stopt ze in een straat met enkele winkels.
"Daar woon ik!"
Terwijl ze haar sleutels uit haar tas pakt wijst ze naar een bovenwoning boven een handwerkzaak. Via een deur aan de zijkant en een steile trap komen we boven.
"Het is niet zo groot maar ik heb hier alles dat ik nodig heb."
Het appartement is klein. Het heeft een grote woonkamer met keuken, een kleine slaapkamer en een badkamer. Het ziet er schoon uit maar ook wat rommelig. De kamer heeft diverse meubels en is kleurig versierd met sfeerlampen en foto's. Het is een echte meisjeskamer. Ik neem plaats op een stoffen bank.
Met een waterkoker maakt Nienke in een mum van tijd water klaar voor twee bloedhete koppen thee. Citroenthee zie ik aan het theekzakje. Daarna loopt ze naar de bank. Ze zet de twee koppen thee op tafel en gaat naast me zitten. We praten nog wat na en drinken onze thee.
Als haar kopje leeg is zet ze hem met een ferme kracht op de tafel. Ze veegt haar haren opzij en lacht naar me.
"Ga jij nog helemaal naar huis vanavond?" vraagt ze zichtbaar vermoeid.
"Heb je een alternatief?" is weer mijn vraag.
Nienke leunt tegen me aan en legt haar hoofd op mijn knieën. Ze kijkt omhoog en lacht. Niet veel later liggen we zoenend tegen elkaar op de bank.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Dank je
Hoe vind je de spanningsopbouw buiten zijn liefdesaffaire om ?
Hoe vind je de spanningsopbouw buiten zijn liefdesaffaire om ?
Het onstaan van de band tussen Ramon en Nienke vind ik leuk en is goed te volgen. Nogmaals van het politieke stuk begrijp ik helemaal niets en dat zal ik waarschijnlijk ook nooit doen. Het wekt niet echt mijn interesse.
Verder wel leuke delen. Voornamelijk het ontstaan van de vriendschappen.
Verder wel leuke delen. Voornamelijk het ontstaan van de vriendschappen.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ik vind het verhaal buiten de liefdesaffaire (is dat een woord?) ook goed te volgen, dat merk ik juist omdat ik ook totaal geen verstand heb van politiek. Meestal interesseert het me ook niks, maar nu vind ik de spanning wel voelbaar. Ik vind het interessant.
Netjes. Zéér netjes.
Verder gaan.
Netjes. Zéér netjes.
Verder gaan.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Het is het winkelend publiek dat me wekt. Het lijkt of ik een week heb geslapen. Direct na ik bewust ben van mijn ontwaken voel ik al de invloed van de drank van gisteren. Ik negeer het. Het kan toch niet tippen aan het heerlijke gevoel van de afgelopen nacht.
Naast me ligt Nienke nog steeds te slapen. Haar hoofd tegen mijn schouder en een arm over me heen. Haar aanraking versterkt de behaaglijkste warmte die ik sinds tijden heb gevoeld. Het was alweer een jaar geleden dat ik voor het laatste de liefde bedreef. Het was nog met Allette, die onbetrouwbare feeks die me na anderhalf jaar seman te zijn geweest bedroog en vernederde. Een van de fijnste eigenschappen aan deze stad is dat ze er niet woont en ik er niet meer mee hoef te worden geconfronteerd. Eigenlijk had ik kunnen inzien dat ze niet te vertrouwen was. Het straalde van haar af. Bij Nienke heb ik het gevoel helemaal niet. Ik ken haar nog maar net maar ze komt zo vertrouwd op me over.
Ik pak mijn telefoon uit mijn broek die op de grond ligt. Elf uur, dan heb ik lang doorgeslapen voor mijn gewoonte. Met mijn beweging wordt ook Nienke wakker.
"Goedemorgen Ramon, lekker geslapen?" zegt ze terwijl ze zich uitrekt.
"Heerlijk, maar mijn nacht kon sowieso niet meer stuk."
We zoenen.
"Weet je Ramon" zegt ze dan ineens.
"Misschien heb je nu wel een beeld van me dat ik een meisje ben dat zomaar met iedere jongen het bed in duikt. Maar eigenlijk ben je de
"Dan moet ik behoorlijk wat indruk gemaakt hebben."
"Toen jij met Harry de wethouderskamer binnen kwam lopen kreeg ik al dat gevoel dat ik al jaren niet meer had gehad. En toen heb ik me laten gaan. Al mijn angsten en remmingen heb ik hiervoor laten varen. Ik denk dat dit ook zeker de laatste keer niet zal zijn. Ik voel dat je interesses verder gaan dan deze nacht. Spreek ik de waarheid?"
"Ik denk het wel."
Vervolgens zoen ik haar. We knuffelen en doen de avond nog eens dunnetjes over. Het is twaalf uur als we het bed verlaten.Ik heb nog even de tijd voordat ik bij Marie-Louise moeten zijn voor de reactie voor de nieuwsbrief. We douchen samen. Het duurt een uur en wassen lijkt een bijzaak.
"Jij ging toch naar Marie-Louise vanmiddag?" zegt Nienke als we aan het ontbijt zitten.
"Ja ik ga helpen met de nieuwsbrief over het taartincident."
"Aha, ik moet ook nog bij haar langs. Dan kunnen we samen fietsen." lacht ze.
Ze is fris en gekamd en draagt eenvoudige kleding en haar sierraden beperken zich tot twee simpele oorknopjes. Maar ook in haar sobere stijl is ze bijzonder aantrekkelijk.
Na het ontbij tlopen we samen naar het stadscentrum en we pikken mijn fiets op. Vervolgens fietsen we samen naar de buurt waar Marie-Louise woont. Ik ben er nog nooit geweest. Het is een aantrekkelijk stuk nieuwbouw in een van de binnenwijken van de stad. Een mooie buurt waar sfeer hangt. Ze heeft het goed getroffen. Ze heeft een mooi groot huis. Onze fietsen zetten we tegen een stroomkastje naast de tuin.
Ineens piepende banden. Een busje komt de straat in gescheurd. Ik sta ineens stokstijf en voor we het weten remt het busje hard af en kom thet naast ons tot stilstand. De deur gaat open en drie mannen met bivakmutsen rennen het busje uit. Voor ik besef wat er aan de hand is pakt een van hen me in een ijzeren greep. Ik spartel maar kom niet los. De twee andere mannen pakken Nienke. Een van hen grijpt haar vast terwijl de andere met een touw haar handen begint vast te maken. Wanhopig en tevergeefs probeer ik los te komen maar de man is te sterk. Het lijkt op hij geen schop voelt. Nienke is intussen flink vastgesnoerd. Ze gilt maar even later verstomt het door een prop tussen haar tanden en een lap die strak voor haar mond is gebonden. Ik zie haar nagstige ogen terwijl ik wanhopig probeer los te komen. Als ook haar benen vast zitten wordt ze door een van de mannen het busje in getrokken terwijl de ander haar ook nog een blinddoekt. Het is het laatste wat ik op dat moment zie. Alsof de hemel naar beneden komt voel ik de klap op mijn hoofd die me in duisternis doet neerstorten op straat.
Naast me ligt Nienke nog steeds te slapen. Haar hoofd tegen mijn schouder en een arm over me heen. Haar aanraking versterkt de behaaglijkste warmte die ik sinds tijden heb gevoeld. Het was alweer een jaar geleden dat ik voor het laatste de liefde bedreef. Het was nog met Allette, die onbetrouwbare feeks die me na anderhalf jaar seman te zijn geweest bedroog en vernederde. Een van de fijnste eigenschappen aan deze stad is dat ze er niet woont en ik er niet meer mee hoef te worden geconfronteerd. Eigenlijk had ik kunnen inzien dat ze niet te vertrouwen was. Het straalde van haar af. Bij Nienke heb ik het gevoel helemaal niet. Ik ken haar nog maar net maar ze komt zo vertrouwd op me over.
Ik pak mijn telefoon uit mijn broek die op de grond ligt. Elf uur, dan heb ik lang doorgeslapen voor mijn gewoonte. Met mijn beweging wordt ook Nienke wakker.
"Goedemorgen Ramon, lekker geslapen?" zegt ze terwijl ze zich uitrekt.
"Heerlijk, maar mijn nacht kon sowieso niet meer stuk."
We zoenen.
"Weet je Ramon" zegt ze dan ineens.
"Misschien heb je nu wel een beeld van me dat ik een meisje ben dat zomaar met iedere jongen het bed in duikt. Maar eigenlijk ben je de
"Dan moet ik behoorlijk wat indruk gemaakt hebben."
"Toen jij met Harry de wethouderskamer binnen kwam lopen kreeg ik al dat gevoel dat ik al jaren niet meer had gehad. En toen heb ik me laten gaan. Al mijn angsten en remmingen heb ik hiervoor laten varen. Ik denk dat dit ook zeker de laatste keer niet zal zijn. Ik voel dat je interesses verder gaan dan deze nacht. Spreek ik de waarheid?"
"Ik denk het wel."
Vervolgens zoen ik haar. We knuffelen en doen de avond nog eens dunnetjes over. Het is twaalf uur als we het bed verlaten.Ik heb nog even de tijd voordat ik bij Marie-Louise moeten zijn voor de reactie voor de nieuwsbrief. We douchen samen. Het duurt een uur en wassen lijkt een bijzaak.
"Jij ging toch naar Marie-Louise vanmiddag?" zegt Nienke als we aan het ontbijt zitten.
"Ja ik ga helpen met de nieuwsbrief over het taartincident."
"Aha, ik moet ook nog bij haar langs. Dan kunnen we samen fietsen." lacht ze.
Ze is fris en gekamd en draagt eenvoudige kleding en haar sierraden beperken zich tot twee simpele oorknopjes. Maar ook in haar sobere stijl is ze bijzonder aantrekkelijk.
Na het ontbij tlopen we samen naar het stadscentrum en we pikken mijn fiets op. Vervolgens fietsen we samen naar de buurt waar Marie-Louise woont. Ik ben er nog nooit geweest. Het is een aantrekkelijk stuk nieuwbouw in een van de binnenwijken van de stad. Een mooie buurt waar sfeer hangt. Ze heeft het goed getroffen. Ze heeft een mooi groot huis. Onze fietsen zetten we tegen een stroomkastje naast de tuin.
Ineens piepende banden. Een busje komt de straat in gescheurd. Ik sta ineens stokstijf en voor we het weten remt het busje hard af en kom thet naast ons tot stilstand. De deur gaat open en drie mannen met bivakmutsen rennen het busje uit. Voor ik besef wat er aan de hand is pakt een van hen me in een ijzeren greep. Ik spartel maar kom niet los. De twee andere mannen pakken Nienke. Een van hen grijpt haar vast terwijl de andere met een touw haar handen begint vast te maken. Wanhopig en tevergeefs probeer ik los te komen maar de man is te sterk. Het lijkt op hij geen schop voelt. Nienke is intussen flink vastgesnoerd. Ze gilt maar even later verstomt het door een prop tussen haar tanden en een lap die strak voor haar mond is gebonden. Ik zie haar nagstige ogen terwijl ik wanhopig probeer los te komen. Als ook haar benen vast zitten wordt ze door een van de mannen het busje in getrokken terwijl de ander haar ook nog een blinddoekt. Het is het laatste wat ik op dat moment zie. Alsof de hemel naar beneden komt voel ik de klap op mijn hoofd die me in duisternis doet neerstorten op straat.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
"Ramon, Ramon, hoor je mij!"
Een zin die zich steeds herhaal als ik bijkom uit mijn knockout. Wat was er gebeurt? Ik doe mijn ogen open en zie het gezicht van Marie-Louise van Ravenstijn.
"Gelukkig, je komt bij" zegt ze opgelucht.
"Waar ben ik?" vraag ik.
Een overbodige vraag zie ik al. Ik lig op een bank in de huiskamer van wat waarschijnlijk Marie-Louise's woning moet zijn. Een strak ingerichte woonkamer met aan de muur moderne kunst. Een opvallend contrast met het betrekkelijk traditionele kledingstijl. Al is ze nu soberder gekleed. Zonder opsmuk en met een spijkerbroek en een eenvoudig bloesje. Niet dat ze minde rmooi is, ze is van nature een prachtige vrouw. Maar de filmsterrenuitstraling is niet aanwezig. Ineens schiet weer door mijn hoofd wat er gebeurt is.
"Je bent in mijn huiskamer Ramon. Er werd aangebeld en je lag bewusteloos op de stoep. Wat is er gebeurd?"
"Nienke, ze hebben Nienke ontvoerd!"
"Wie?
"Ik weet het niet, het waren mannen met bivakmutsen."
"Waren het krakers?"
Ineens gaat de telefoon. Marie Louise neemt op.
"Mevrouw van Ravenstijn, u hebt email!" klinkt het aan de andere kant van de lijn.
Na deze zijn te hebben uitgesproken verbreekt de beller de verbinding. Zonder iets te zeggen loopt Marie-Louise naar haar computer die toevallig aan staat. Ze pakt haar leesbril die op het bureau ligt en zet deze op. Ze opent outlook. Daar is een nieuw bericht van 'scheepsheldenkwartier'. Bijgevoegd een filmpje. Als Marie-Louise het filmpje opent zien we de schokkende beelden. Op het filmpje twee mannen met bivakmutzen in het busje, dat aan het achtergrondgeluid te horen nog aan het rijden is. Een van hen richt een revolver op Nienke die hulpeloos vastgebonden, gekneveld en geblinddoekt in het midden op de achterbank zit. Een van de mannen trekt dan de doek voor haar mond weg.
"Help me, ik wil niet dood gaan, alsjeblieft!" roept ze met wanhoop in haar stem.
De man knevelt haar opnieuw en voor het klaar is is het filmpje, dat met een mobiele telefoon lijkt opgenomen, afgelopen.
Verstomd staren we naar de computer. Dan loopt Marie-Louise naar de computer en scrollt naar de bijgevoegde tekst. Er staat:
"Beste Mevrouw van Ravenstijn. U ziet dat uw assistente voor onbepaalde tijd bij ons te gast is. Als u haar toch nog eens terug wilt zien dan is het aan te raden om uw stadsvernieuwingsplannen bij de volgende raadsvergadering naar de politieke prullenbak te sturen. U wilt toch niet dat uw dwaze beleid voor onnodige slachtoffers gaat zorgen? Laten we ook de politie er maar buiten houden. Alleen u kunt dit onschuldige meisje redden."
"Wat woeten we doen?" vraag ik terwijl een noodlottig gevoel me bekruipt.
"Wist ik het maar Ramon." antwoord Marie-Louise met een weinig hoopgevende toon.
Na twintig seconden stilte vervolgt ze.
"We moeten in ieder geval Harry inlichten en Jos moet dit ook weten. We moeten zo snel mogelijk een crisisberaad hebben."
Marie-Louise lijkt van de schok bijgekomen en is weer zo scherp als we gewend zijn. Een goede crisismanager.
Een zin die zich steeds herhaal als ik bijkom uit mijn knockout. Wat was er gebeurt? Ik doe mijn ogen open en zie het gezicht van Marie-Louise van Ravenstijn.
"Gelukkig, je komt bij" zegt ze opgelucht.
"Waar ben ik?" vraag ik.
Een overbodige vraag zie ik al. Ik lig op een bank in de huiskamer van wat waarschijnlijk Marie-Louise's woning moet zijn. Een strak ingerichte woonkamer met aan de muur moderne kunst. Een opvallend contrast met het betrekkelijk traditionele kledingstijl. Al is ze nu soberder gekleed. Zonder opsmuk en met een spijkerbroek en een eenvoudig bloesje. Niet dat ze minde rmooi is, ze is van nature een prachtige vrouw. Maar de filmsterrenuitstraling is niet aanwezig. Ineens schiet weer door mijn hoofd wat er gebeurt is.
"Je bent in mijn huiskamer Ramon. Er werd aangebeld en je lag bewusteloos op de stoep. Wat is er gebeurd?"
"Nienke, ze hebben Nienke ontvoerd!"
"Wie?
"Ik weet het niet, het waren mannen met bivakmutsen."
"Waren het krakers?"
Ineens gaat de telefoon. Marie Louise neemt op.
"Mevrouw van Ravenstijn, u hebt email!" klinkt het aan de andere kant van de lijn.
Na deze zijn te hebben uitgesproken verbreekt de beller de verbinding. Zonder iets te zeggen loopt Marie-Louise naar haar computer die toevallig aan staat. Ze pakt haar leesbril die op het bureau ligt en zet deze op. Ze opent outlook. Daar is een nieuw bericht van 'scheepsheldenkwartier'. Bijgevoegd een filmpje. Als Marie-Louise het filmpje opent zien we de schokkende beelden. Op het filmpje twee mannen met bivakmutzen in het busje, dat aan het achtergrondgeluid te horen nog aan het rijden is. Een van hen richt een revolver op Nienke die hulpeloos vastgebonden, gekneveld en geblinddoekt in het midden op de achterbank zit. Een van de mannen trekt dan de doek voor haar mond weg.
"Help me, ik wil niet dood gaan, alsjeblieft!" roept ze met wanhoop in haar stem.
De man knevelt haar opnieuw en voor het klaar is is het filmpje, dat met een mobiele telefoon lijkt opgenomen, afgelopen.
Verstomd staren we naar de computer. Dan loopt Marie-Louise naar de computer en scrollt naar de bijgevoegde tekst. Er staat:
"Beste Mevrouw van Ravenstijn. U ziet dat uw assistente voor onbepaalde tijd bij ons te gast is. Als u haar toch nog eens terug wilt zien dan is het aan te raden om uw stadsvernieuwingsplannen bij de volgende raadsvergadering naar de politieke prullenbak te sturen. U wilt toch niet dat uw dwaze beleid voor onnodige slachtoffers gaat zorgen? Laten we ook de politie er maar buiten houden. Alleen u kunt dit onschuldige meisje redden."
"Wat woeten we doen?" vraag ik terwijl een noodlottig gevoel me bekruipt.
"Wist ik het maar Ramon." antwoord Marie-Louise met een weinig hoopgevende toon.
Na twintig seconden stilte vervolgt ze.
"We moeten in ieder geval Harry inlichten en Jos moet dit ook weten. We moeten zo snel mogelijk een crisisberaad hebben."
Marie-Louise lijkt van de schok bijgekomen en is weer zo scherp als we gewend zijn. Een goede crisismanager.
En ik maar denken, dat dit een liefdesverhaal ging worden.
Er zit een kidnapping, geweld en nog meer in.
Je weet me steeds weer te verassen.
Doe maar net op die manier verder
Er zit een kidnapping, geweld en nog meer in.
Je weet me steeds weer te verassen.
Doe maar net op die manier verder
Het verleden heb je, je toekomst bepaal jezelf
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Haha, ik had al aangekondigt dat dit niet puur een zoetsappige liefdesstory zou worden
Maar er gaan op het gebied van liefde ook wat dingen volgen
Hoe vinden jullie de opbouw van het Thriller-idee van het verhaal tot dusver? En spreekt Marie-Louise van Ravenstijn een beetje tot de verbeelding?
Maar er gaan op het gebied van liefde ook wat dingen volgen
Hoe vinden jullie de opbouw van het Thriller-idee van het verhaal tot dusver? En spreekt Marie-Louise van Ravenstijn een beetje tot de verbeelding?
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
"Dit is een ernstige situatie, die lui deinzen nergens voor terug." zegt Harry met een blik van hopeloosheid in zijn ogen.
We zitten met vieren aan tafel. Jos, Harry, Marie-Louise en ik. Overhaast zijn de twee mannen naar het huis van Marie-Louise gekomen. Dan begint Jos:
"Kunnen we de politie niet inschakelen? Die hebben toch ervaring met ontvoeringszaken? Bovendien weten we dat Nienke hoogstwaarschijnlijk in het Zeeheldenkwartier is."
"Ik durft het niet aan. Dit zijn geen criminelen, dit zijn terroristen. Over die krakers is beend dat ze goed zijn georganiseerd. Naar het schijnt hebben ze ook informanten bij de politie." zucht Harry.
Ineens gaat de deur open. Een tienjarig meisje komt de kamer in gelopen. De dochter van Marie-Louise.
"Mama, mag ik nog even bij Jaap gaan spelen?" vraagt ze.
"Dat is goed hoor Miranda, ben je wel om zes uur thuis?"
Zonder iets te zeggen loopt Miranda door naar de gang en de voordeur. Het is een mooi kind. Ze heeft de volle zwarte bos krullen van haar moeder. Ik ben jaloers op haar zorgeloosheid. Ze weet niet wat er op dit moment speelt. Voor mij is het nu over. Nog geen vierentwintig uur geleden leefde ik met Nienke in een waargebeurde droom. Nu is het een nachtmerrie geworden.
Als Miranda de deur achter zich dicht heeft gedaan gaat Harry verder.
"Ik denk dat het het beste is om gewoon op de eisen van de ontvoerders in te gaan. We moeten dan wel een goed verhaal verzinnen om dit aan de rest van de partij te kunnen verkopen. Sowieso zullen we dit voorzichtig met de fractie moeten delen. Het zal geen gemakkelijke keuze zijn om deze plannen zomaar te tackelen."
"Moeten we dat dan doen? Moeten we zwichten voor bedreigingen? Het zou ons in een onmogelijke situatie brengen?" zegt Marie-Louise met een lichte angst in haar stem.
Harry lijkt ineen te ontploffen.
"Luister dame het gaat om het leven van Nienke zijn jouw politieke ambities soms belangrijker? Je mag dan wel ons boegbeeld zijn. Maar wanneer Nienke hierdoor iets zou overkomen dan zal ik alles doen om je van die positie te verwijderen. Al verliezen we iedere zetel!"
Ik voel me ongemakkelijk. Deze onenigheid komt erg ongelegen. Het is stil. Iedereen is onder de indruk. Het is Jos die zich leent om de stilte te doorbreken.
"Je hebt zeker gelijk Harry, Nienke gaat voor. Wat niet wegneemt dat we misschien nog wel een strategie kunnen bedenken om onze zaak uiteindelijk nog te redden. Het is alleen verdomd moeilijk met vier mensen."
"Ik ken een vijfde man die ons goed kan helpen en die we kunnen vertrouwen" zegt Marie-Louise.
"Wie mag dat dan wel zijn?" vraagt Jos met veel verbazing.
"Niemand minder dan de burgemeester. Hij stuurt het veiligheidsbeleid aan. Misschien kan hij wel een strategie bedenken waarmee we de stadsvernieuwingsplannen kunnen redden. Bovendien is hij te vertrouwen."
"Wil de burgemeester dit wel doen?"vraagt Harry met enige twijfel.
"Oh die man is dol op me. Het oude scheepsheldenkwartier is hem ook een doorn in het oog. Ik weet zeker dat hij wil helpen. Ik ga morgenmiddag met hem praten"
"Dan zullen wij moeten afwachten. We kunnen het nu beter even laten rusten Voor Nienke kunnen we nu niets doen" zegt Harry.
We sluiten de bijeenkomst af. Allemaal lopen we de gang in en we trekken onze jassen aan. Mijn fiets staat nog steeds op de plek waar ik hem deze midddag neerzette toen het gebeurde. Als ik terugfiets kan ik me moeilijk op het verkeer concentreren. Ik krijg het beeld van Nienke in de bus niet uit mijn hoofd. Wat ze nu moest doormaken was verschrikkelijk. Gevangen en vastgebonden. En zonder zeker te weten of ze ooit nog vrij zou kunnen rondlopen. en het ergste is dat ik niets kan doen. Ik kan alleen wachten en hopen dat het goed afloopt.
We zitten met vieren aan tafel. Jos, Harry, Marie-Louise en ik. Overhaast zijn de twee mannen naar het huis van Marie-Louise gekomen. Dan begint Jos:
"Kunnen we de politie niet inschakelen? Die hebben toch ervaring met ontvoeringszaken? Bovendien weten we dat Nienke hoogstwaarschijnlijk in het Zeeheldenkwartier is."
"Ik durft het niet aan. Dit zijn geen criminelen, dit zijn terroristen. Over die krakers is beend dat ze goed zijn georganiseerd. Naar het schijnt hebben ze ook informanten bij de politie." zucht Harry.
Ineens gaat de deur open. Een tienjarig meisje komt de kamer in gelopen. De dochter van Marie-Louise.
"Mama, mag ik nog even bij Jaap gaan spelen?" vraagt ze.
"Dat is goed hoor Miranda, ben je wel om zes uur thuis?"
Zonder iets te zeggen loopt Miranda door naar de gang en de voordeur. Het is een mooi kind. Ze heeft de volle zwarte bos krullen van haar moeder. Ik ben jaloers op haar zorgeloosheid. Ze weet niet wat er op dit moment speelt. Voor mij is het nu over. Nog geen vierentwintig uur geleden leefde ik met Nienke in een waargebeurde droom. Nu is het een nachtmerrie geworden.
Als Miranda de deur achter zich dicht heeft gedaan gaat Harry verder.
"Ik denk dat het het beste is om gewoon op de eisen van de ontvoerders in te gaan. We moeten dan wel een goed verhaal verzinnen om dit aan de rest van de partij te kunnen verkopen. Sowieso zullen we dit voorzichtig met de fractie moeten delen. Het zal geen gemakkelijke keuze zijn om deze plannen zomaar te tackelen."
"Moeten we dat dan doen? Moeten we zwichten voor bedreigingen? Het zou ons in een onmogelijke situatie brengen?" zegt Marie-Louise met een lichte angst in haar stem.
Harry lijkt ineen te ontploffen.
"Luister dame het gaat om het leven van Nienke zijn jouw politieke ambities soms belangrijker? Je mag dan wel ons boegbeeld zijn. Maar wanneer Nienke hierdoor iets zou overkomen dan zal ik alles doen om je van die positie te verwijderen. Al verliezen we iedere zetel!"
Ik voel me ongemakkelijk. Deze onenigheid komt erg ongelegen. Het is stil. Iedereen is onder de indruk. Het is Jos die zich leent om de stilte te doorbreken.
"Je hebt zeker gelijk Harry, Nienke gaat voor. Wat niet wegneemt dat we misschien nog wel een strategie kunnen bedenken om onze zaak uiteindelijk nog te redden. Het is alleen verdomd moeilijk met vier mensen."
"Ik ken een vijfde man die ons goed kan helpen en die we kunnen vertrouwen" zegt Marie-Louise.
"Wie mag dat dan wel zijn?" vraagt Jos met veel verbazing.
"Niemand minder dan de burgemeester. Hij stuurt het veiligheidsbeleid aan. Misschien kan hij wel een strategie bedenken waarmee we de stadsvernieuwingsplannen kunnen redden. Bovendien is hij te vertrouwen."
"Wil de burgemeester dit wel doen?"vraagt Harry met enige twijfel.
"Oh die man is dol op me. Het oude scheepsheldenkwartier is hem ook een doorn in het oog. Ik weet zeker dat hij wil helpen. Ik ga morgenmiddag met hem praten"
"Dan zullen wij moeten afwachten. We kunnen het nu beter even laten rusten Voor Nienke kunnen we nu niets doen" zegt Harry.
We sluiten de bijeenkomst af. Allemaal lopen we de gang in en we trekken onze jassen aan. Mijn fiets staat nog steeds op de plek waar ik hem deze midddag neerzette toen het gebeurde. Als ik terugfiets kan ik me moeilijk op het verkeer concentreren. Ik krijg het beeld van Nienke in de bus niet uit mijn hoofd. Wat ze nu moest doormaken was verschrikkelijk. Gevangen en vastgebonden. En zonder zeker te weten of ze ooit nog vrij zou kunnen rondlopen. en het ergste is dat ik niets kan doen. Ik kan alleen wachten en hopen dat het goed afloopt.
Dan eindelijk toch verder. Je pakt het weer goed op. Vind het boeiend om te zien hoe ze van mening verschillen.
Probeer je wel te letten op je zinnen? In mijn ogen zet je soms op onlogische momenten een punt. Het kan geloof ik wel maar maakt het lezen wat lastiger.
Succes.
Probeer je wel te letten op je zinnen? In mijn ogen zet je soms op onlogische momenten een punt. Het kan geloof ik wel maar maakt het lezen wat lastiger.
Succes.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Op de Zondag vier ik mijn Oma's verjaardag. Wat een leuke dag zou kunnen zijn wordt overschaduwt door de ontvoering van Nienke. Steeds denk ik weer aan deze nachtmerrie. Steeds zie ik weer de vastgesnoerde Nienke die volledig is overgeleverd aan de grillen van de ontvoerders. Waarom nu net Nienke? Waarom dit leuke meisje? Het meisje dat gevoelens heeft losgemaakt die ik al lang kwijt dacht te zijn. Ze verdient het niet.
Op de maandagavond verzamelen we ons weer bij Marie-Louise thuis rond de eettafel. Ze doet verslag:
"Ik heb met de burgemeester gepraat. Gelukkig begrijpt hij de ernst van de situatie en hij zal zijn best doen om dit tot een goed einde te brengen zonder dat Nienke gevaar loopt."
"Heeft hij ook al concrete ideeen?" vraagt Harry met enige scepsis in zijn stem.
"Ja, het idee is om de schijn te wekken dat de plannen van tafel gaan. In dat geval kan Nienke vrijgelaten worden. Daarna kan de politie een grootscheepse bliksemaanval doen op het scheepsheldenkwartier. In een dag moet de hele wijk dan worden opgeschoond zodat we deze alsnog kunnen vernieuwen. De volgende week maandag gaan we strict in het geheim over de mogelijkheden praten met de hoofdofficier van justitie en de hoofdcommisaris. Die zijn gelukkig beide te vertrouwen."
"En als Nienke niet vrijgelaten wordt?"
"Dan rest ons niets anders dan te hopen dat de politie haar op tijd kan bevrijden. Laten we bidden dat het zo ver niet hoeft te komen." zucht Marie-Louise.
Zwijgend stemmen we in. Marie-Louise heeft gelijk. De ontvoerders hebben met Nienke alle troeven in handen. De vergadering is weer gesloten. We spreken af om op de donderdagavond weer een meeting te plannen om de stand van zaken te bespreken.
De vergadering versterkt mijn machteloze gevoel. Weer denk ik aan Nienke die nu ergens wordt vastgehouden door de krakersgroep. Ik zou ze iets willen aandoen. Ik wil haar bevrijden zodat ze weer vrolijk en vrij door het leven kan dansen. Bijna alles is haar ontnomen. Enkel in haar gedachten kan ze nog hopen ooit weer het zorgeloze vrije meisje te zijn.
Als ik thuiskom bekijk in mijn mailbox. Ik zie een mailtje staan van "RoseOfArt" met als titel "Voor de jongen die een meisje mist".. Die afzender ken ik niet. Ik open de mail en lees hem.
"Beste Ramon
Soms is de waarheid niet zoals hij lijkt te zijn. Dingen kun je van een andere kant bekijken.
Ik denk dat ik de waarheid aan je kant toevertrouwen. Wil je Nienke terugzien dan zul je die moeten weten. Kom daarom morgenavond om acht uur naar de Piet Hein-laan bij de oude fontein. Ik kan je op het hart drukken dat het onverstandig is om Marie-Louise van Ravenstein hierbij te betrekken. Vertel daarom niets.
Tot onze ontmoeting,
De kunstzinnige Roos"
Ik lees het mailtje vijf keer voor ik het sluit. Wat moet ik doen? Is het een valsstrik? Gelukkig heb ik nog een nachtje om erover te slapen.
Op de maandagavond verzamelen we ons weer bij Marie-Louise thuis rond de eettafel. Ze doet verslag:
"Ik heb met de burgemeester gepraat. Gelukkig begrijpt hij de ernst van de situatie en hij zal zijn best doen om dit tot een goed einde te brengen zonder dat Nienke gevaar loopt."
"Heeft hij ook al concrete ideeen?" vraagt Harry met enige scepsis in zijn stem.
"Ja, het idee is om de schijn te wekken dat de plannen van tafel gaan. In dat geval kan Nienke vrijgelaten worden. Daarna kan de politie een grootscheepse bliksemaanval doen op het scheepsheldenkwartier. In een dag moet de hele wijk dan worden opgeschoond zodat we deze alsnog kunnen vernieuwen. De volgende week maandag gaan we strict in het geheim over de mogelijkheden praten met de hoofdofficier van justitie en de hoofdcommisaris. Die zijn gelukkig beide te vertrouwen."
"En als Nienke niet vrijgelaten wordt?"
"Dan rest ons niets anders dan te hopen dat de politie haar op tijd kan bevrijden. Laten we bidden dat het zo ver niet hoeft te komen." zucht Marie-Louise.
Zwijgend stemmen we in. Marie-Louise heeft gelijk. De ontvoerders hebben met Nienke alle troeven in handen. De vergadering is weer gesloten. We spreken af om op de donderdagavond weer een meeting te plannen om de stand van zaken te bespreken.
De vergadering versterkt mijn machteloze gevoel. Weer denk ik aan Nienke die nu ergens wordt vastgehouden door de krakersgroep. Ik zou ze iets willen aandoen. Ik wil haar bevrijden zodat ze weer vrolijk en vrij door het leven kan dansen. Bijna alles is haar ontnomen. Enkel in haar gedachten kan ze nog hopen ooit weer het zorgeloze vrije meisje te zijn.
Als ik thuiskom bekijk in mijn mailbox. Ik zie een mailtje staan van "RoseOfArt" met als titel "Voor de jongen die een meisje mist".. Die afzender ken ik niet. Ik open de mail en lees hem.
"Beste Ramon
Soms is de waarheid niet zoals hij lijkt te zijn. Dingen kun je van een andere kant bekijken.
Ik denk dat ik de waarheid aan je kant toevertrouwen. Wil je Nienke terugzien dan zul je die moeten weten. Kom daarom morgenavond om acht uur naar de Piet Hein-laan bij de oude fontein. Ik kan je op het hart drukken dat het onverstandig is om Marie-Louise van Ravenstein hierbij te betrekken. Vertel daarom niets.
Tot onze ontmoeting,
De kunstzinnige Roos"
Ik lees het mailtje vijf keer voor ik het sluit. Wat moet ik doen? Is het een valsstrik? Gelukkig heb ik nog een nachtje om erover te slapen.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Vijf voor acht. Ik voel mijn zenuwen wanneer ik door de troosteloze straat kijk. Ik sta nu midden in het scheepsheldenkwartier op een plek waar geen weldenkend mens zich zou begeven. De plek waarmee deze ellende is begonnen. De oude fontein werkt niet meer. Ook de straatverlichting doet het nog maar voor de helft. Het is alsof de gemeente zijn handen heeft afgetrokken van dit stuk stad. Naast mij een groot pand dat ooit een fabriek moet zijn geweest. Aan de andere kant de versleten rijtjeshuizen. Allemaal grotendeels dichtgetimmerd. Ik ben hier nog nooit geweest en wist niet dat het zo erg was. De troosteloosheid overweldigt je. Maar ook de vreemde sfeer die hier hangt. Ik heb het gevoel bekeken te worden in het hol van de leeuw. Hoe langer ik hier ben hoe meer ik begrijp waarom Marie-Louise deze buurt radicaal wil vernieuwen.
Ik heb amper geslapen de afgelopen nacht. De gedachten rond deze ontmoeting weerhielden me er van. Wie is die kunstzinnige Roos? Wat wil ze me vertellen en waarom moet het zo geheimzinnig? Bovendien stond het me sterk tegen om alleen het scheepsheldenkwartier in te gaan. Wat nu als dit een valsstrik is? Toch redeneer ik die angst later weg. Als de ontvoerders van Nienke mij hadden willen hebben waarom hadden ze me dan niet meegenomen toen dat kon? Toen ik zaterdag knockout op de grond lag hadden ze me zo kunnen meenemen. Ik besluit op de afspraak in te gaan. Ik kan niet anders. Deze persoon weet duidelijk meer over de ontvoering van Nienke. Deze persoon kan zich nu elk moment openbaren.
"Goedenavond Ramon" hoor ik een meisjesstem luid naast me.
Ik schrik wakker uit mijn gedachten. Ik had niet gezien dat er iemand vanaf de zijkant gekomen was. Ik draai mijn hoofd en herken de donkere verschijning meteen. Het is het Oosterse meisje uit de gemeenteraad. Het meisje dat naar me knipoogde
"Hoe weet jij..?" vraag ik terwijl verbazing me overvalt.
"Straks, Straks, kom maar mee, het praat gemakkelijker."
Ze draait zich om en loopt in de richting van de oude fabriek. Ik volg haar zonder aarzelen. Ik heb geen idee waar ze me naartoe wil brengen. Maar ergens stelt ze gerust. Van het hek is niet veel over. We lopen vanaf de straat zo het terrein op. We lopen over scheve en gespleten tegels waar nu de resten van het zomerse onkruid zijn te zien. Het oppervlak is bedekt met brokken puin, roestig metaal en ander schroot. Het meisje leid me naar een deur. De deur lijkt opengebroken na eerst dichtgetimmerd te hebben gezeten. De planken liggen nog op de grond. Als we binnen lopen we een donkere gang door. Daarna een stalen deur door. We betreden een grote zwak verlichte hal. Bovenaan zie ik een gallerij met openstaande deuren waar vanuit sterkere verlichting te zien is. Ik hoor ook muziek, een soort mix van punk en techno.Terwijl ik onder de indruk ben volg ik het meisje een stalen trap op richting de gallerij. We gaan door de eerste deur naar binnen. We komen een zaaltje binnen. In het midden staat een schildersezel en aan de rand een bureau met verfspullen. Verder is de ruimte betrekkelijk leeg. We lopen een kleiner kamertje in dat uitkomt op het zaaltje. In tegenstellling tot de leegheid van het zaaltje is dit kamertje vol. In plaats van een gruizige betonvloer ligt hier een oud stuk vloerbedekking. Ik zie een bed, twee banken, een koelkast en nog wat bergkasten. Verder staat de ruimte vol spulletjes en hangen er aan de muren schilderijen.
"Ga zitten" zegt ze.
Vol verwachting van wat komen gaat ga ik zitten. Maar dan kan ik me niet meer inhouden.
"Waarom ben ik hier? Wat heeft dit te betekenen? Waar is Nienke?"
"Waar Nienke is weet ik niet. Maar je andere vragen zal ik zo beantwoorden." antwoord ze op rustige toon.
"Maar laat ik me eerst voorstellen. Ik ben Rosa. Welkom in mijn huisje."
Ik heb amper geslapen de afgelopen nacht. De gedachten rond deze ontmoeting weerhielden me er van. Wie is die kunstzinnige Roos? Wat wil ze me vertellen en waarom moet het zo geheimzinnig? Bovendien stond het me sterk tegen om alleen het scheepsheldenkwartier in te gaan. Wat nu als dit een valsstrik is? Toch redeneer ik die angst later weg. Als de ontvoerders van Nienke mij hadden willen hebben waarom hadden ze me dan niet meegenomen toen dat kon? Toen ik zaterdag knockout op de grond lag hadden ze me zo kunnen meenemen. Ik besluit op de afspraak in te gaan. Ik kan niet anders. Deze persoon weet duidelijk meer over de ontvoering van Nienke. Deze persoon kan zich nu elk moment openbaren.
"Goedenavond Ramon" hoor ik een meisjesstem luid naast me.
Ik schrik wakker uit mijn gedachten. Ik had niet gezien dat er iemand vanaf de zijkant gekomen was. Ik draai mijn hoofd en herken de donkere verschijning meteen. Het is het Oosterse meisje uit de gemeenteraad. Het meisje dat naar me knipoogde
"Hoe weet jij..?" vraag ik terwijl verbazing me overvalt.
"Straks, Straks, kom maar mee, het praat gemakkelijker."
Ze draait zich om en loopt in de richting van de oude fabriek. Ik volg haar zonder aarzelen. Ik heb geen idee waar ze me naartoe wil brengen. Maar ergens stelt ze gerust. Van het hek is niet veel over. We lopen vanaf de straat zo het terrein op. We lopen over scheve en gespleten tegels waar nu de resten van het zomerse onkruid zijn te zien. Het oppervlak is bedekt met brokken puin, roestig metaal en ander schroot. Het meisje leid me naar een deur. De deur lijkt opengebroken na eerst dichtgetimmerd te hebben gezeten. De planken liggen nog op de grond. Als we binnen lopen we een donkere gang door. Daarna een stalen deur door. We betreden een grote zwak verlichte hal. Bovenaan zie ik een gallerij met openstaande deuren waar vanuit sterkere verlichting te zien is. Ik hoor ook muziek, een soort mix van punk en techno.Terwijl ik onder de indruk ben volg ik het meisje een stalen trap op richting de gallerij. We gaan door de eerste deur naar binnen. We komen een zaaltje binnen. In het midden staat een schildersezel en aan de rand een bureau met verfspullen. Verder is de ruimte betrekkelijk leeg. We lopen een kleiner kamertje in dat uitkomt op het zaaltje. In tegenstellling tot de leegheid van het zaaltje is dit kamertje vol. In plaats van een gruizige betonvloer ligt hier een oud stuk vloerbedekking. Ik zie een bed, twee banken, een koelkast en nog wat bergkasten. Verder staat de ruimte vol spulletjes en hangen er aan de muren schilderijen.
"Ga zitten" zegt ze.
Vol verwachting van wat komen gaat ga ik zitten. Maar dan kan ik me niet meer inhouden.
"Waarom ben ik hier? Wat heeft dit te betekenen? Waar is Nienke?"
"Waar Nienke is weet ik niet. Maar je andere vragen zal ik zo beantwoorden." antwoord ze op rustige toon.
"Maar laat ik me eerst voorstellen. Ik ben Rosa. Welkom in mijn huisje."
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Heel goed bezig!
Maar ik kan het niet láten te zeggen dat het 'het meisje leidt' is, met een t erachter.
Maar in wat ik van jou gelezen heb, maak je wel meer foutjes, en als het jou niet uitmaakt, is het best.
Maar ik kan het niet láten te zeggen dat het 'het meisje leidt' is, met een t erachter.
Maar in wat ik van jou gelezen heb, maak je wel meer foutjes, en als het jou niet uitmaakt, is het best.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
"Wil je iets te drinken?" vraagt Rosa me en ze staat op van de bank tegenover me.
Ik stem ermee in. Ze loopt naar haar geimproviseerde keuken en pakt een fles cola en schenkt twee glazen in. Het laat me wat tot rust komen. Rosa lijkt geen kwaad in de zin te hebben. Toch vraag ik me nog altijd af waarom ik hier moest komen. Al moet ik wel zeggen dat deze indrukwekkende omgeving me aangenaam verrast. Rosa gaat weer zitten en geeft me een glas cola.
"Vanavond ben je te gast in de wooncommune der kunsten. Ik leef hier samen met andere kunstenaars en kunstenaressen. Ik schilder maar er wonen hier ook muzikanten, beeldhouwers, fotografen en andere creatievelingen.
"Leuk en aardig, maar jullie zijn wel krakers die zomaar op andermans grond gaan zitten en daarvan profiteren" protesteer ik.
"Oh de gemeente heeft dit gebied al vijfentwintig jaar in handen en liet het verslonzen. Deze hele wijk is bijna een soort spookstad geworden doordat de gemeenteraad jarenlang geen visie had om iets met de wijk te doen. Coalities en slechte samenwerking frustreerden ieder plan en daarom gebeurde er al die tijd niets. Daarom zijn wij hier gaan wonen. We houden de buurt nog enigzins leefbaar. Verder maken we iedere maand keurig geld over naar de gemeente."
"Maar Marie-Louise van Ravenstijn wil juist iets doen aan dit stadsdeel. Waarom is het nu weer niet goed dan?"
"De plannen van mevrouw van Ravenstijn zijn bijzonder destructief en wat mij betreft treed ze liever gisteren dan vandaag af als wethouder. Maar je zult me vast begrijpen als ik je even wat geschiedenis "
Ze gaat zitteb en neemt haar bril af en poetst deze. Zonder haar enorme bril zie ik haar gezicht. Ze is waarschijnlijk een halfbloed. Maar aan de kleur van haar huid en haar amandelvormige ogen zie ik haar Oosterse komaf. Ze heeft duidelijk een alternatief uiterlijk. Kort piekerig zwart haar en een neusringetje. In haar oren zitten twee forse fleshtunnels van zwart plastic. Iets dat ik nooit mooi heb gevonden. Maar toch, bij Rosa heeft het wel wat. Haar kleding is eenvoudig. Een oude spijkerbroek en een iets te wijd t-shirt. Ze zet haar bril weer op en gaat verder met praten.
"Drie jaar geleden waren er in het geheim onderhandelingen over de toekomst van het scheepsheldenkwartier. Daarin zaten aan de ene kant alle krakersgroepen uit het zeeheldenkwartier. Ik was toen nog de woordvoerdster van onze wooncommune. Aan de andere kant zaten vertegenwoordigers uit de gemeenteraad. Van de partijen die voor een samenwerking met de krakersgroepen zijn om de wijk op te knappen. Ook jullie partij zat erin. De liberaal vrijzinnige partij was de partij die zorgde moor een raadsmeerderheid.
"Waarom moest dat geheim zijn dan?"
"De meewerkende partijen durfden er geen ruchtbaarheid aan te geven uit angst voor boze reacties. Je weet dat krakers geen populaire mensen zijn. Volgens velen zijn we criminelen. Daar zouden de andere partijen winst mee kunnen behalen zodat we uiteindelijk met legen handen staan."
"En wat kwam er uit die onderhandelingen?"
Samen werkten we aan een plan om het scheepsheldenkwartier een mooie plaats in onze stad te maken. Daarbij werd respect getoond voor de huizen en het karakter van de wijk. Bovendien krijgen alle krakersgroepen een goede betaalbare ruimte om verder te gaan op normale wijze. Het ging eigenlijk erg voorspoedig. Het scheelde niet veel of het had na een geforceerde val van het college, wat bij het plan behoorde, doorgevoerd kunnen worden"
"Waarom gebeurde dat niet dan?"
"Dat heeft alles te maken met de opkomst van Marie-Louise van Ravenstijn in jullie partij. Toen de commissie in het eindstadium van de onderhandelingen was werd de vrouw van jullie toenmalige fractieleider ziek. Hij moest stoppen met de gemeenteraad. Zijn plaats werd ingenomen door Marie-Louise. En bij deerste vergadering kwam ze binnen en meldde ze dat de liberaal vrijzinnige partij de steun introk. Daarmee viel de meerderheid weg en alles was voor niets geweest."
"Waarom deed ze dat?"
"Niemand weet het. We dachten dat ze zich niet kon vinden in de ondergrondse besprekingen. Maar het werd nog veel erger toen ze lijsttrekker werd en campagne voerde met haar eigen stadsvernieuwingsplannen. Ze won de verkiezingen en verwierf de macht om ze uit te voeren. Een nachtmerrie."
"Maar wat is er dan zo erg aan haar plannen?"
"Kom maar mee! Ik zal je eerst eens wat laten zien."
Ze loopt de deur uit en ik volg haar. Door haar atelier richting de gang
Ze leid me langs het atelier van haar buurman. Een beeldhouwer met absurdistische beelden. Een jongeman die kortsachtig werkt aan een nieuw kunstwerk. Daarna lopen we langs meerdere deuren. De wooncommune der kunsten is een warm gezelschap moet ik ze nageven. Iedereen is aardig en gelooft in zijn kunsten.
"Het culturele aanbod van deze stad heeft zeer veel gehad aan het zeeheldenkwartier. Hier gebeurt van alles en leven kunstenaars en muzikanten in vrijheid. Hier in dt gebouw maar op nog veel meer plekken is van alles te zien en te doen in deze wijk, als je je maar over je weerzin van krakers heen wilt zetten. Maar als het aan Marie-Louise van Ravenstijn ligt is dat binnenkort verleden tijd."
"Hoezo?"
"Ze levert de stad uit aan het grootkapitaal. Projectontwikkelaars die hier nietzeggende flats gaan neerplempen en alles wat hier leeft zal bruut worden vernield."
"En daarom ontvoerden jullie Nienke?"
"Nee onze wooncommune doet alleen aan vredig protest. Het meisje is ontvoerd door het anarchistisch verzet. Een andere krakersgroep. Die actie keur ik af. Zeker omdat ze totaal onschuldig is. Maar die groepering zal geen geweld schuwen. Hun leider is meedogenloos. Krauth wordt hij genoemd, hij was in de tijd van de onderhandelingen de voorzitter van de verenigde krakers."
"Maar waarom haal je mij nu dan hierheen als je er verder niets mee te maken hebt?"
"Ik ben bang dat de wethouder niet zomaar zal opgeven en ik wil niet dat het meisje iets overkomt."
"Voor zover ik heb gehoord wil ze het plan afblazen."
"Ja maar ik ken haar langer dan vandaag. Als het anarchistisch verzet zijn gijzelaar kwijt is zal Marie-Louse terugslaan. Met onze o zo buigzame burgemeester zal ze de aanval openen op het scheepsheldenkwartier en de politie hier alles laten meenemen. En dan zal het escaleren naar een stadsoorlog waarbij mogelijk nog vele slachtoffers vallen. Bovendien zullen de bulldozers alles dat mooi is vernielen."
Het is opvallend genoeg precies wat Marie-Louise van plan is. Verbazend. Maar een oorlog in de stad daar is niemand mee gediend. Eigenlijk heeft ze gelijk dat dit moet ophouden.
"Maar wat wil je doen" vraag ik haar zonder echt een antwoord te verwachten."
"Ik wil dat Marie-Louise weer met ons in gesprek gaat en het oude plan weer oppakt. Ik weet zeker dat Krauth dat ook wil. Uiteindelijk wil zijn groep ook gewoon hier kunnen wonen en willen ze ook geen oorlog met de politie. Daarom wil ik dat jij Marie-Louise gaat overtuigen dan zal ik Krauth benaderen."
Het klonk als een onmogelijke taak. Ik als politiek broekie die een wethouder op andere gedachten moest gaan brengen. Maar met het verhaal van Rosa was het de beste oplossing.
"Goed, ik doe het!"
Het leverde me een glimlach en een zoen op mijn wang op.
Ik stem ermee in. Ze loopt naar haar geimproviseerde keuken en pakt een fles cola en schenkt twee glazen in. Het laat me wat tot rust komen. Rosa lijkt geen kwaad in de zin te hebben. Toch vraag ik me nog altijd af waarom ik hier moest komen. Al moet ik wel zeggen dat deze indrukwekkende omgeving me aangenaam verrast. Rosa gaat weer zitten en geeft me een glas cola.
"Vanavond ben je te gast in de wooncommune der kunsten. Ik leef hier samen met andere kunstenaars en kunstenaressen. Ik schilder maar er wonen hier ook muzikanten, beeldhouwers, fotografen en andere creatievelingen.
"Leuk en aardig, maar jullie zijn wel krakers die zomaar op andermans grond gaan zitten en daarvan profiteren" protesteer ik.
"Oh de gemeente heeft dit gebied al vijfentwintig jaar in handen en liet het verslonzen. Deze hele wijk is bijna een soort spookstad geworden doordat de gemeenteraad jarenlang geen visie had om iets met de wijk te doen. Coalities en slechte samenwerking frustreerden ieder plan en daarom gebeurde er al die tijd niets. Daarom zijn wij hier gaan wonen. We houden de buurt nog enigzins leefbaar. Verder maken we iedere maand keurig geld over naar de gemeente."
"Maar Marie-Louise van Ravenstijn wil juist iets doen aan dit stadsdeel. Waarom is het nu weer niet goed dan?"
"De plannen van mevrouw van Ravenstijn zijn bijzonder destructief en wat mij betreft treed ze liever gisteren dan vandaag af als wethouder. Maar je zult me vast begrijpen als ik je even wat geschiedenis "
Ze gaat zitteb en neemt haar bril af en poetst deze. Zonder haar enorme bril zie ik haar gezicht. Ze is waarschijnlijk een halfbloed. Maar aan de kleur van haar huid en haar amandelvormige ogen zie ik haar Oosterse komaf. Ze heeft duidelijk een alternatief uiterlijk. Kort piekerig zwart haar en een neusringetje. In haar oren zitten twee forse fleshtunnels van zwart plastic. Iets dat ik nooit mooi heb gevonden. Maar toch, bij Rosa heeft het wel wat. Haar kleding is eenvoudig. Een oude spijkerbroek en een iets te wijd t-shirt. Ze zet haar bril weer op en gaat verder met praten.
"Drie jaar geleden waren er in het geheim onderhandelingen over de toekomst van het scheepsheldenkwartier. Daarin zaten aan de ene kant alle krakersgroepen uit het zeeheldenkwartier. Ik was toen nog de woordvoerdster van onze wooncommune. Aan de andere kant zaten vertegenwoordigers uit de gemeenteraad. Van de partijen die voor een samenwerking met de krakersgroepen zijn om de wijk op te knappen. Ook jullie partij zat erin. De liberaal vrijzinnige partij was de partij die zorgde moor een raadsmeerderheid.
"Waarom moest dat geheim zijn dan?"
"De meewerkende partijen durfden er geen ruchtbaarheid aan te geven uit angst voor boze reacties. Je weet dat krakers geen populaire mensen zijn. Volgens velen zijn we criminelen. Daar zouden de andere partijen winst mee kunnen behalen zodat we uiteindelijk met legen handen staan."
"En wat kwam er uit die onderhandelingen?"
Samen werkten we aan een plan om het scheepsheldenkwartier een mooie plaats in onze stad te maken. Daarbij werd respect getoond voor de huizen en het karakter van de wijk. Bovendien krijgen alle krakersgroepen een goede betaalbare ruimte om verder te gaan op normale wijze. Het ging eigenlijk erg voorspoedig. Het scheelde niet veel of het had na een geforceerde val van het college, wat bij het plan behoorde, doorgevoerd kunnen worden"
"Waarom gebeurde dat niet dan?"
"Dat heeft alles te maken met de opkomst van Marie-Louise van Ravenstijn in jullie partij. Toen de commissie in het eindstadium van de onderhandelingen was werd de vrouw van jullie toenmalige fractieleider ziek. Hij moest stoppen met de gemeenteraad. Zijn plaats werd ingenomen door Marie-Louise. En bij deerste vergadering kwam ze binnen en meldde ze dat de liberaal vrijzinnige partij de steun introk. Daarmee viel de meerderheid weg en alles was voor niets geweest."
"Waarom deed ze dat?"
"Niemand weet het. We dachten dat ze zich niet kon vinden in de ondergrondse besprekingen. Maar het werd nog veel erger toen ze lijsttrekker werd en campagne voerde met haar eigen stadsvernieuwingsplannen. Ze won de verkiezingen en verwierf de macht om ze uit te voeren. Een nachtmerrie."
"Maar wat is er dan zo erg aan haar plannen?"
"Kom maar mee! Ik zal je eerst eens wat laten zien."
Ze loopt de deur uit en ik volg haar. Door haar atelier richting de gang
Ze leid me langs het atelier van haar buurman. Een beeldhouwer met absurdistische beelden. Een jongeman die kortsachtig werkt aan een nieuw kunstwerk. Daarna lopen we langs meerdere deuren. De wooncommune der kunsten is een warm gezelschap moet ik ze nageven. Iedereen is aardig en gelooft in zijn kunsten.
"Het culturele aanbod van deze stad heeft zeer veel gehad aan het zeeheldenkwartier. Hier gebeurt van alles en leven kunstenaars en muzikanten in vrijheid. Hier in dt gebouw maar op nog veel meer plekken is van alles te zien en te doen in deze wijk, als je je maar over je weerzin van krakers heen wilt zetten. Maar als het aan Marie-Louise van Ravenstijn ligt is dat binnenkort verleden tijd."
"Hoezo?"
"Ze levert de stad uit aan het grootkapitaal. Projectontwikkelaars die hier nietzeggende flats gaan neerplempen en alles wat hier leeft zal bruut worden vernield."
"En daarom ontvoerden jullie Nienke?"
"Nee onze wooncommune doet alleen aan vredig protest. Het meisje is ontvoerd door het anarchistisch verzet. Een andere krakersgroep. Die actie keur ik af. Zeker omdat ze totaal onschuldig is. Maar die groepering zal geen geweld schuwen. Hun leider is meedogenloos. Krauth wordt hij genoemd, hij was in de tijd van de onderhandelingen de voorzitter van de verenigde krakers."
"Maar waarom haal je mij nu dan hierheen als je er verder niets mee te maken hebt?"
"Ik ben bang dat de wethouder niet zomaar zal opgeven en ik wil niet dat het meisje iets overkomt."
"Voor zover ik heb gehoord wil ze het plan afblazen."
"Ja maar ik ken haar langer dan vandaag. Als het anarchistisch verzet zijn gijzelaar kwijt is zal Marie-Louse terugslaan. Met onze o zo buigzame burgemeester zal ze de aanval openen op het scheepsheldenkwartier en de politie hier alles laten meenemen. En dan zal het escaleren naar een stadsoorlog waarbij mogelijk nog vele slachtoffers vallen. Bovendien zullen de bulldozers alles dat mooi is vernielen."
Het is opvallend genoeg precies wat Marie-Louise van plan is. Verbazend. Maar een oorlog in de stad daar is niemand mee gediend. Eigenlijk heeft ze gelijk dat dit moet ophouden.
"Maar wat wil je doen" vraag ik haar zonder echt een antwoord te verwachten."
"Ik wil dat Marie-Louise weer met ons in gesprek gaat en het oude plan weer oppakt. Ik weet zeker dat Krauth dat ook wil. Uiteindelijk wil zijn groep ook gewoon hier kunnen wonen en willen ze ook geen oorlog met de politie. Daarom wil ik dat jij Marie-Louise gaat overtuigen dan zal ik Krauth benaderen."
Het klonk als een onmogelijke taak. Ik als politiek broekie die een wethouder op andere gedachten moest gaan brengen. Maar met het verhaal van Rosa was het de beste oplossing.
"Goed, ik doe het!"
Het leverde me een glimlach en een zoen op mijn wang op.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Nee hoor, Ramon is erg braaf, er gebeurt verder niets
Maar blijft het verhaal een beetje duidelijk?
Maar blijft het verhaal een beetje duidelijk?
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
"Met Rosa gepraat? Die meid is handiger dan ik dacht" zucht Marie-Louise.
Met koffie zitten we rond haar salontafel. Ik heb haar verteld over het gesprek met Rosa. Ik zag er tegenop. Ik was bang dat ze boos zou worden. Maar gelukkig viel ze mee. Ze leek eerder opgelucht.
"Zou je willen uitleggen wat dit allemaal te betekenen heeft. Waarom stuur je aan op een oorlog met de krakers? En waarom deugde het oude stadsvernieuwingsplan niet?"
"Wacht maar even" zegt ze op aardige toon.
Ze loop naar een kastje en doet het deurtje open. In de kast staat een rijtje met ordners en ander papier werd. De pakt een boekje en sluit het open. Uit het boekje haalt ze een foto. Deze geeft ze aan me.
Ep de foto staan een jongen en een meisje in een alternatieve kledingstijl. Grunge was hip toen. 'Pogo festival 1991' staat er op de achtergrond. Ik herken haar. Het is Marie-Louise maar dan zeventien jaar geleden. Wat een knappe verschijning! Eigenlijk is ze nauwelijks veranderd. Hooguit wat lijntjes in het gezicht erbij en natuurlijk een kledingstijl die haaks staat op die van de foto.
"Die jongen naast me was toen mijn vriendje. Hij is een belangrijke figuur in de krakerswereld. Paul Krul heet hij. Al is hij beter bekend als Krauth. Die naam zegt je na je ontmoeting met Rosa vast wel iets."
"Krauth, dat was toch een van de krakersvertegenwoordigers ten tijde van die geheime onderhandelingen?"
"Juist ja, hij was de belangrijkste woordvoerder. Het was een vreemd moment om weer oog in oog met hem te zitten aan de onderhandelingstafel."
Langzaam begon ik te snappen dat er meer speelde dan een simpele aanvaring tussen krakers en de autoriteiten.
"Waarom heb je de steun van de Vrijzinnig liberale e partij ingetrokken
"Ik zal het uitleggen. Het is een flink verhaal."
"Ik heb de tijd" zei ik terwijl ik steeds nieuwsgieriger werd.
"Ik kom uit een goede familie. Mijn vader is telg van een industriele familie met veel geld. Maar ik had een heel aan het bekakte wereldje. Ik zette me er graag tegen af en in mijn pubertijd ging ik vooral om met hardrockers en kleedde ik me er ook naar. Mijn ouders vonden het vreselijk maar het zou wel overwaaien dachten ze. Op mijn achtiende ging ik studeren in deze stad. Toen leerde ik Paul kennen en al snel kregen we een relatie. Paul zat toen al in het krakerswereldje.Door hem raakte ik er ook in betrokken. Niet eens omdat ik er zo in geloofde maar gewoon omdat het spannend was. Tijdens mijn studie en daarna heb ik met hem in het zeelheldenkwartier gewoond. Een leuke spannende tijd."
Ze zucht even en gaat verder.
"Maar op mijn vijfentwintigste raakte ik zwanger van Paul. Leuk vond hij het niet. Een baby paste niet in zijn levensstijl en ik kon het maar beter laten weghalen. Maar dat weigerde ik. Ik wilde verder met mijn leven. Na acht jaar in het krakerswereldje doorgebracht te hebben was het tijd om een normaal leven te beginnen. Dat leidde onherroepelijk to een breuk. Toen Miranda werd geboren had ik krakerswereld de rug toegekeerd en van Paul vernam ik nooit meer wat. Ik kon het alleen uitzoeken. Gelukkig vond ik een baan die ik goed kon combineren met de zorg voor Miranda."
Ze schenkt nog wat koffie in en praat verder
"Dat wer duurde maar kort. Na anderhalf jaar overleed mijn vader. Hoewel onze relatie zwak was liet hij me een behoorlijk bedrag aan geld na. Een bedrag dat genoeg is om nooit meer te hoeven werken. Om toch iets te doen te hebben besloot ik me met de politiek bezig te gaan houden. Een goed opgeleide vrouw met veel tijd was voor de Vrijzinnig liberale partij goud ward. Vijf jaar geleden kwamen we net een zetel te kort om mij in de gemeenteraad te laten komen. Maar toen de vrouw van de vorige partijleider ziek werd kwam ik alsnog in de gemeenteraad en kwam daarmee ook in de geheime onderhandelingen rondom het scheepsheldenkwartier. En toen stond ik oog in oog met Paul. Ik kon wraak nemen en deed het. Ik trok de steun in en daarmee ging het speeltje van Paul de prullenbak in. Daarna werd ik lijsttrekker en vervolgens wethouder. En achter de verkiezingssuccessen had ik een verborgen doel. Ik wilde Paul uitroken uit zijn krakershol. Hij moet een keer volwassen worden en ik kreeg de macht om hem ertoe te dwingen. Met het stadsvernieuwingsplan zou zijn hele speelterrein verdwijnen."
Ik was er stil van. Waar was ik in verzeild geraakt? Een vete tussen twee oude geliefden. Maar wel een waardoor nu een meisje haar leven niet zeker was. Wat kon ik hiermee doen? Ik wist het niet.
"We moeten Harry en Jos bellen, we moeten paren over de mogelijkheden om dit op te lossen. Maar ik hoop dat je weer met Krauth wilt praten anders is er een groot probleem."
"Wees niet bang. Ik ben ook gaan inzien dat ik waanzinnig bezig ben geweest. Al denk ik dat Harry me dit niet zal vergeven en ik mijn positie niet zeker zal zijn."
Met koffie zitten we rond haar salontafel. Ik heb haar verteld over het gesprek met Rosa. Ik zag er tegenop. Ik was bang dat ze boos zou worden. Maar gelukkig viel ze mee. Ze leek eerder opgelucht.
"Zou je willen uitleggen wat dit allemaal te betekenen heeft. Waarom stuur je aan op een oorlog met de krakers? En waarom deugde het oude stadsvernieuwingsplan niet?"
"Wacht maar even" zegt ze op aardige toon.
Ze loop naar een kastje en doet het deurtje open. In de kast staat een rijtje met ordners en ander papier werd. De pakt een boekje en sluit het open. Uit het boekje haalt ze een foto. Deze geeft ze aan me.
Ep de foto staan een jongen en een meisje in een alternatieve kledingstijl. Grunge was hip toen. 'Pogo festival 1991' staat er op de achtergrond. Ik herken haar. Het is Marie-Louise maar dan zeventien jaar geleden. Wat een knappe verschijning! Eigenlijk is ze nauwelijks veranderd. Hooguit wat lijntjes in het gezicht erbij en natuurlijk een kledingstijl die haaks staat op die van de foto.
"Die jongen naast me was toen mijn vriendje. Hij is een belangrijke figuur in de krakerswereld. Paul Krul heet hij. Al is hij beter bekend als Krauth. Die naam zegt je na je ontmoeting met Rosa vast wel iets."
"Krauth, dat was toch een van de krakersvertegenwoordigers ten tijde van die geheime onderhandelingen?"
"Juist ja, hij was de belangrijkste woordvoerder. Het was een vreemd moment om weer oog in oog met hem te zitten aan de onderhandelingstafel."
Langzaam begon ik te snappen dat er meer speelde dan een simpele aanvaring tussen krakers en de autoriteiten.
"Waarom heb je de steun van de Vrijzinnig liberale e partij ingetrokken
"Ik zal het uitleggen. Het is een flink verhaal."
"Ik heb de tijd" zei ik terwijl ik steeds nieuwsgieriger werd.
"Ik kom uit een goede familie. Mijn vader is telg van een industriele familie met veel geld. Maar ik had een heel aan het bekakte wereldje. Ik zette me er graag tegen af en in mijn pubertijd ging ik vooral om met hardrockers en kleedde ik me er ook naar. Mijn ouders vonden het vreselijk maar het zou wel overwaaien dachten ze. Op mijn achtiende ging ik studeren in deze stad. Toen leerde ik Paul kennen en al snel kregen we een relatie. Paul zat toen al in het krakerswereldje.Door hem raakte ik er ook in betrokken. Niet eens omdat ik er zo in geloofde maar gewoon omdat het spannend was. Tijdens mijn studie en daarna heb ik met hem in het zeelheldenkwartier gewoond. Een leuke spannende tijd."
Ze zucht even en gaat verder.
"Maar op mijn vijfentwintigste raakte ik zwanger van Paul. Leuk vond hij het niet. Een baby paste niet in zijn levensstijl en ik kon het maar beter laten weghalen. Maar dat weigerde ik. Ik wilde verder met mijn leven. Na acht jaar in het krakerswereldje doorgebracht te hebben was het tijd om een normaal leven te beginnen. Dat leidde onherroepelijk to een breuk. Toen Miranda werd geboren had ik krakerswereld de rug toegekeerd en van Paul vernam ik nooit meer wat. Ik kon het alleen uitzoeken. Gelukkig vond ik een baan die ik goed kon combineren met de zorg voor Miranda."
Ze schenkt nog wat koffie in en praat verder
"Dat wer duurde maar kort. Na anderhalf jaar overleed mijn vader. Hoewel onze relatie zwak was liet hij me een behoorlijk bedrag aan geld na. Een bedrag dat genoeg is om nooit meer te hoeven werken. Om toch iets te doen te hebben besloot ik me met de politiek bezig te gaan houden. Een goed opgeleide vrouw met veel tijd was voor de Vrijzinnig liberale partij goud ward. Vijf jaar geleden kwamen we net een zetel te kort om mij in de gemeenteraad te laten komen. Maar toen de vrouw van de vorige partijleider ziek werd kwam ik alsnog in de gemeenteraad en kwam daarmee ook in de geheime onderhandelingen rondom het scheepsheldenkwartier. En toen stond ik oog in oog met Paul. Ik kon wraak nemen en deed het. Ik trok de steun in en daarmee ging het speeltje van Paul de prullenbak in. Daarna werd ik lijsttrekker en vervolgens wethouder. En achter de verkiezingssuccessen had ik een verborgen doel. Ik wilde Paul uitroken uit zijn krakershol. Hij moet een keer volwassen worden en ik kreeg de macht om hem ertoe te dwingen. Met het stadsvernieuwingsplan zou zijn hele speelterrein verdwijnen."
Ik was er stil van. Waar was ik in verzeild geraakt? Een vete tussen twee oude geliefden. Maar wel een waardoor nu een meisje haar leven niet zeker was. Wat kon ik hiermee doen? Ik wist het niet.
"We moeten Harry en Jos bellen, we moeten paren over de mogelijkheden om dit op te lossen. Maar ik hoop dat je weer met Krauth wilt praten anders is er een groot probleem."
"Wees niet bang. Ik ben ook gaan inzien dat ik waanzinnig bezig ben geweest. Al denk ik dat Harry me dit niet zal vergeven en ik mijn positie niet zeker zal zijn."
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
"Dat je een aparte persoonlijkheid bent wist ik. Maar dat je voormalige relatie met een krakers-bobo je politiek inspireert dat had ik nooit achter je gezocht. Dit kan een ernstig schandaal worden weet je dat? Het is te hopen dat dit niet op straat komt te liggen."
Het is duidelijk te zien dat Harry ook niet weet wat hij er mee aan moet. Hij is niet zo kwaad als Marie-Louise en ik hadden verwacht. Maar hij heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Harry en Jos zijn beide bij Marie-Louise thuis gekomen en we vergaderen weer over de situatie. Het is vooral Harry die het woord neemt. Als partijvoorzitter is hij de eindverantwoordelijke voor de gekozen bestuurders.
"Ik heb erover gedacht om je weg te sturen maar dat ga ik niet doen. Ik denk niet dat iemand er baat bij heeft. Bovendien ben je ondanks dit een van de beste politici die we ooit gehad hebben. Daarom stelt het me ook zo teleur. Maar als je toch verder gaat? Hoe denk je dit op te gaan lossen?"
Hij kijkt Marie-Louise indringend aan. Mer herwonnen zelfverzekerdheid begint ze te praten.
"Rosa heeft aangeboden om te onderhandelen. Misschien kunnen we Nienke vrij krijgen en een oorlog voorkomen. Het is mogelijk om het oude plan weer op te pakken. Daar kan Krauth misschien wel mee leven."
"Is die Krauth dan wel te vertrouwen? Hij zal water bij de wijn moeten doen?"
"HIj weet donders goed dat de politie hem boven het hoofd hangt en zijn bende het niet kan winnen. Hij heeft er ook baat bij wanneer het oude plan wordt uitgevoerd. Het is de ultieme kans om zijn hachje te redden."
"Maar ze hebben nog steeds Nienke" zegt Harry terwijl zijn twijfels nog lang niet weg zijn.
"Het is zeker niet zonder risico's Harry. Maar we hebben niet veel keuze. Het enige alternatief is mijn val en een oorlog in de stad. We zullen sowieso snel moeten zijn. Het liefst voor Maandag wanneer ik met de veiligheidsdriehoek ga praten. De burgemeester zal niets mogen weten van deze onderhandelingen."
"Goed we gaan onderhandelen. Maar onder voorwaarde dat ik een van de onderhandelaars zal zijn. Dan hoop ik dat Krauth ook wil onderhandelen. En al helemaal op deze korte termijn."
Marie-Louise kijkt vervolgens naar mij.
"Wil jij Rosa even bellen Ramon? Ik denk dat dat beter is."
Ik pak mijn telefoon en zoek het nummer van Rosa op. De telefoon gaat drie keer over voor ze opneemt.
"Hallo, met Rosa"
"Hallo met Ramon, hey Marie-Louise wil weer onderhandelen met Krauth. Weet jij al wat hij wil?"
"Ja? Geweldig! Ik heb Krauth vandaag gebeld. Hij wil ook wel weer praten. Op vrijdagavond in het scheepsheldenkwartier. Precieze afspraken volgen dan nog."
"Goed ik zal het doorgeven!"
Ik groet en neem afscheid. Vervolgens herhaal ik het voorstel naar de aanwezigen.
"Doen we dat?" vraagt Marie-Louise aan Harry.
"Dat doen we!" bevestigt Harry.
Het is duidelijk te zien dat Harry ook niet weet wat hij er mee aan moet. Hij is niet zo kwaad als Marie-Louise en ik hadden verwacht. Maar hij heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Harry en Jos zijn beide bij Marie-Louise thuis gekomen en we vergaderen weer over de situatie. Het is vooral Harry die het woord neemt. Als partijvoorzitter is hij de eindverantwoordelijke voor de gekozen bestuurders.
"Ik heb erover gedacht om je weg te sturen maar dat ga ik niet doen. Ik denk niet dat iemand er baat bij heeft. Bovendien ben je ondanks dit een van de beste politici die we ooit gehad hebben. Daarom stelt het me ook zo teleur. Maar als je toch verder gaat? Hoe denk je dit op te gaan lossen?"
Hij kijkt Marie-Louise indringend aan. Mer herwonnen zelfverzekerdheid begint ze te praten.
"Rosa heeft aangeboden om te onderhandelen. Misschien kunnen we Nienke vrij krijgen en een oorlog voorkomen. Het is mogelijk om het oude plan weer op te pakken. Daar kan Krauth misschien wel mee leven."
"Is die Krauth dan wel te vertrouwen? Hij zal water bij de wijn moeten doen?"
"HIj weet donders goed dat de politie hem boven het hoofd hangt en zijn bende het niet kan winnen. Hij heeft er ook baat bij wanneer het oude plan wordt uitgevoerd. Het is de ultieme kans om zijn hachje te redden."
"Maar ze hebben nog steeds Nienke" zegt Harry terwijl zijn twijfels nog lang niet weg zijn.
"Het is zeker niet zonder risico's Harry. Maar we hebben niet veel keuze. Het enige alternatief is mijn val en een oorlog in de stad. We zullen sowieso snel moeten zijn. Het liefst voor Maandag wanneer ik met de veiligheidsdriehoek ga praten. De burgemeester zal niets mogen weten van deze onderhandelingen."
"Goed we gaan onderhandelen. Maar onder voorwaarde dat ik een van de onderhandelaars zal zijn. Dan hoop ik dat Krauth ook wil onderhandelen. En al helemaal op deze korte termijn."
Marie-Louise kijkt vervolgens naar mij.
"Wil jij Rosa even bellen Ramon? Ik denk dat dat beter is."
Ik pak mijn telefoon en zoek het nummer van Rosa op. De telefoon gaat drie keer over voor ze opneemt.
"Hallo, met Rosa"
"Hallo met Ramon, hey Marie-Louise wil weer onderhandelen met Krauth. Weet jij al wat hij wil?"
"Ja? Geweldig! Ik heb Krauth vandaag gebeld. Hij wil ook wel weer praten. Op vrijdagavond in het scheepsheldenkwartier. Precieze afspraken volgen dan nog."
"Goed ik zal het doorgeven!"
Ik groet en neem afscheid. Vervolgens herhaal ik het voorstel naar de aanwezigen.
"Doen we dat?" vraagt Marie-Louise aan Harry.
"Dat doen we!" bevestigt Harry.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Ja ik heb het even erg druk gehad
maar ik zal zo snel mogelijk een vervolg posten
maar ik zal zo snel mogelijk een vervolg posten
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
De spanning loopt goed op in de aanloop naar de onderhandelingen. Ik zie er tegenop maar desondanks is het wachten vervelend. Helemaal zonder gevaar is het niet. Wat als Krauth ons in de val laat lopen? Ik denk ook aan Nienke. Ze zal dit hoogstwaarschijnlijk in minder comfortabele omstandigheden moeten afwachten.
Om vier uur bel ik die vrijdagmiddag aan bij Marie-Louise. Ik heb vrij genomen van mijn werk. Mijn eerste vrije dagdeel sinds ik deze baan heb. Ik realiseerde me weer hoe kort ik nog in deze stad woon. Dit avontuur heeft mijn besef van tijd in de war gegooid. Jos en Harry zijn er al en zitten aan tafel.
"Goedemiddag Ramon, klaar voor het avontuur? " lacht Jos me toe.
Hij is zijn gevoel voor humor nog niet verloren. Ondertussen schenkt Marie-Louise koffie in en gaat zitten. Ze legt een stadskaart open op tafel voor ons. Met haar vinger wijst ze naar een locatie in het zeeheldenkwartier.
"Rosa gaf me vandaag de locatie en tijd door. We moeten om acht uur op de hoek van de Trompstraat en het Duyfkenplein zijn. Ik denk dat we het beste met de auto naar de Zeesingel kunnen rijden. Ik zet de auto liever niet in die wijk. Vanaf dat punt ben je er met vijf minuten lopen ."
We bespreken nog wat kleine dingen maar eigenlijk is er weinig om het over te hebben. We gaan de onderhandelingen in met slechts een compromis op zak. We zijn eigenlijk gek om ongewapend het hol van de leeuw binnen te dringen. Maar het idee dat we Nienke redden en de stad veel geweld besparen maakt het een plicht.
Om half acht stappen we met zijn vieren in de auto van Harry. We hebben gegeten van de afhaalchinees en Marie-Louise heeft haar dochter in bed gelegd terwijl het buurmeisje oppast. Ik bewonder de nonchalance waarmee ze het doet. Het buurmeisje gaat er zonder meer vanuit dat Marie-Louise weer gewoon naar huis komt. Terwijl ik de minuten aftel rijden we naar het zeeheldenkwartier. Het is niet druk op de weg en de rit schiet op. Bij de Zeesingel parkeert Harry de auto naast wat auto's in een bewoonde wijk. Een de andere kant van de straat begint het krakersrijk. We steken de weg over en lopen de wijk in. Snel worden we opgenomen tussen de verloederde en dichtgetimmerde huizen. Marie-Louise gaat voorop. Zelfverzekerd als voorvrouwe van de partij. Ze lijkt de weg op haar duimpje te weten. Binnen een paar minuten staan we op de hoek waar afgesproken was. Het is vijf voor acht. De straten zijn uitgestorven. Toch weet ik zeker dat onze aanwezigheid niet onopgemerkt is gebleven. Ik voel dat we bekeken worden.
Ineens gaat in een van de huizen een deur open. Maarliefst twintig mannen et bivakmutsen komen naar buten gerend en gaan om ons heen staan. Helemaal omsingeld worden we. Stokstijf sta ik. Ook de anderen weten niet hoe te bewegen en wat te doen. De man voor Marie Louise stapt naar voren. Met een ruk trekt hij de bivakmuts van zijn hoofd. Ik herken hem meteen van de foto. Hij is wat ouder geworden en een beetje kaal. Maar het is Krauth, zonder twijfel.
"Hallo Marieloe, lang niet meer in het echt gezien. Maar wat een prachtige vrouw ben je gebleven. Ik ben trots dat ik je nog ooit als vriendin had."
Marie-Louise blijft roerloos staan en beweegt een spier. Krauth gaat verder:
"Hoe is het met Miranda? Ze heeft toch niet die rechtse ideeën van haar moeder hoop ik? Maar kom, we moeten gaan praten, Nienke wacht al lang genoeg op haar lot."
Krauth loopt door de deur waar hij uitkwam weer naar binnen. Marie-Louise loopt achter hem aan. Een van de mannen stompt me in mijn rug met de boodchsp dat ik door moet lopen. We lopen door een donkere gang die weer uitkomt op een tuin. Of eigenlijk meerdere tuinen want van afscheidingen is niet veel meer te zien. Tegen een muur staat een oude bouwkeet. Krauth loopt er naartoe.
"We onderhandelen met zijn tweeën, dus kies maar uit wie je meeneemt" zegt Krauth als hij stilstaat voor de bouwkeet.
"Jos, ga jij maar mee" zegt Marie-Louise op een bevelende toon.
Een logische keuze voor het politiek meest ervaren persoon.
"Jullie twee mogen wachten, neem hen mee naar het gastenverblijf."
Ik bn benieuwd wat dat gastenverblijf mag zijn. Achter een stille man in bivakmuts aan loopt ik een huis binnen. Achter me loopt Harry. voor een deur staat de man stil. Hij opent de deur en we zien een donkere ruimte. Wij wijst ons naar binnen te gaan. We lopen de kamer in maar dan ineens gooit de man de deur dicht. We horen dat hij de deur op slot doet. Wat is dit? We zitten gevangen! Ik bonk tegen de deur en schreeuw dat ze open moeten doen. Het heet geen effect. In verwarring ga ik naast Harry zitten.
Om vier uur bel ik die vrijdagmiddag aan bij Marie-Louise. Ik heb vrij genomen van mijn werk. Mijn eerste vrije dagdeel sinds ik deze baan heb. Ik realiseerde me weer hoe kort ik nog in deze stad woon. Dit avontuur heeft mijn besef van tijd in de war gegooid. Jos en Harry zijn er al en zitten aan tafel.
"Goedemiddag Ramon, klaar voor het avontuur? " lacht Jos me toe.
Hij is zijn gevoel voor humor nog niet verloren. Ondertussen schenkt Marie-Louise koffie in en gaat zitten. Ze legt een stadskaart open op tafel voor ons. Met haar vinger wijst ze naar een locatie in het zeeheldenkwartier.
"Rosa gaf me vandaag de locatie en tijd door. We moeten om acht uur op de hoek van de Trompstraat en het Duyfkenplein zijn. Ik denk dat we het beste met de auto naar de Zeesingel kunnen rijden. Ik zet de auto liever niet in die wijk. Vanaf dat punt ben je er met vijf minuten lopen ."
We bespreken nog wat kleine dingen maar eigenlijk is er weinig om het over te hebben. We gaan de onderhandelingen in met slechts een compromis op zak. We zijn eigenlijk gek om ongewapend het hol van de leeuw binnen te dringen. Maar het idee dat we Nienke redden en de stad veel geweld besparen maakt het een plicht.
Om half acht stappen we met zijn vieren in de auto van Harry. We hebben gegeten van de afhaalchinees en Marie-Louise heeft haar dochter in bed gelegd terwijl het buurmeisje oppast. Ik bewonder de nonchalance waarmee ze het doet. Het buurmeisje gaat er zonder meer vanuit dat Marie-Louise weer gewoon naar huis komt. Terwijl ik de minuten aftel rijden we naar het zeeheldenkwartier. Het is niet druk op de weg en de rit schiet op. Bij de Zeesingel parkeert Harry de auto naast wat auto's in een bewoonde wijk. Een de andere kant van de straat begint het krakersrijk. We steken de weg over en lopen de wijk in. Snel worden we opgenomen tussen de verloederde en dichtgetimmerde huizen. Marie-Louise gaat voorop. Zelfverzekerd als voorvrouwe van de partij. Ze lijkt de weg op haar duimpje te weten. Binnen een paar minuten staan we op de hoek waar afgesproken was. Het is vijf voor acht. De straten zijn uitgestorven. Toch weet ik zeker dat onze aanwezigheid niet onopgemerkt is gebleven. Ik voel dat we bekeken worden.
Ineens gaat in een van de huizen een deur open. Maarliefst twintig mannen et bivakmutsen komen naar buten gerend en gaan om ons heen staan. Helemaal omsingeld worden we. Stokstijf sta ik. Ook de anderen weten niet hoe te bewegen en wat te doen. De man voor Marie Louise stapt naar voren. Met een ruk trekt hij de bivakmuts van zijn hoofd. Ik herken hem meteen van de foto. Hij is wat ouder geworden en een beetje kaal. Maar het is Krauth, zonder twijfel.
"Hallo Marieloe, lang niet meer in het echt gezien. Maar wat een prachtige vrouw ben je gebleven. Ik ben trots dat ik je nog ooit als vriendin had."
Marie-Louise blijft roerloos staan en beweegt een spier. Krauth gaat verder:
"Hoe is het met Miranda? Ze heeft toch niet die rechtse ideeën van haar moeder hoop ik? Maar kom, we moeten gaan praten, Nienke wacht al lang genoeg op haar lot."
Krauth loopt door de deur waar hij uitkwam weer naar binnen. Marie-Louise loopt achter hem aan. Een van de mannen stompt me in mijn rug met de boodchsp dat ik door moet lopen. We lopen door een donkere gang die weer uitkomt op een tuin. Of eigenlijk meerdere tuinen want van afscheidingen is niet veel meer te zien. Tegen een muur staat een oude bouwkeet. Krauth loopt er naartoe.
"We onderhandelen met zijn tweeën, dus kies maar uit wie je meeneemt" zegt Krauth als hij stilstaat voor de bouwkeet.
"Jos, ga jij maar mee" zegt Marie-Louise op een bevelende toon.
Een logische keuze voor het politiek meest ervaren persoon.
"Jullie twee mogen wachten, neem hen mee naar het gastenverblijf."
Ik bn benieuwd wat dat gastenverblijf mag zijn. Achter een stille man in bivakmuts aan loopt ik een huis binnen. Achter me loopt Harry. voor een deur staat de man stil. Hij opent de deur en we zien een donkere ruimte. Wij wijst ons naar binnen te gaan. We lopen de kamer in maar dan ineens gooit de man de deur dicht. We horen dat hij de deur op slot doet. Wat is dit? We zitten gevangen! Ik bonk tegen de deur en schreeuw dat ze open moeten doen. Het heet geen effect. In verwarring ga ik naast Harry zitten.
Laatst gewijzigd door Roger Veerman op 05 feb 2009 20:05, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Spannend!
Enne... Typefoutjes, oké, vooruit. Maar 'maarliefst' was geen typefoutje (denk ik). Maar liefst zijn maar liefst twee woorden.
Enne... Typefoutjes, oké, vooruit. Maar 'maarliefst' was geen typefoutje (denk ik). Maar liefst zijn maar liefst twee woorden.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Mijn ogen wennen snel aan de donkere ruimte. Helemaal pikkedonker is het gelukkig niet hier op deze zolder. Er schijnt licht naar binnen door een paar kleine gaten op het dak. De zolder is rommelig en stoffig. Niet te identificeren objecten staan her en der verspreid.
"We zitten mooi in de penarie" zucht Harry terwijl hij met zijn handen in zijn zakken en met zijn rug naar de muur staat.
"Wat denk je dat ze met ons gaan doen?" vraag ik om misschien ook een schijn van geruststelling te krijgen.
"Ik denk dat ze ons als extra gijzelaars hebben om Marie-Louise onder druk te zetten. De onderhandelingen gaan waarschijnlijk gewoon door. Anders hadden ze Jos en Marie-Louise hier ook wel opgesloten. We moeten nu maar hopen dat die twee niet te moeilijk gaan doen."
Hij gaat weer zitten en kijkt naar het oneindige. Waarschijnlijk in gedachten verzonken. Het woordje hopen staat me tegen. Het is geen prettig vooruitzicht om aan de grillen van deze groepering te zijn overgeleverd. We moeten hier weg. Ik loop naar de andere kant van de zolder waar de gaten in het dak zitten. Ik bestudeer een van de gaten en concludeer dat daar wel personen doorheen moeten kunnen.
"Harry, kom kijken, kunnen we niet door dat gat ontsnappen" roep ik voorzichtig.
Harry ontwaakt uit zijn gedachten. Hij kijkt op, staat op en loopt naar me toe.
"Misschien, maar dan moeten we er wel bij kunnen. Er doorheen springen wordt lastig."
"We kunnen rommel opstapelen en daarop klimmen."
Ik begin te speuren in het donker. Ik hoor een knip en ineens zit ik meer. Harry heeft een benzineaansteker aangestoken. Het is toch maar handig om met een sigarenroker opgesloten te zitten.Om me heen zie ik enkele kapotte kisten en wat zakken met iets dat op schuimrubber lijkt. Terwijl Harry me van licht voorziet begin ik de stevigste objecten bij elkaar te slepen. Binnen een paar minuten is er een stapel die net hoog genoeg is om bij de rand te kunnen. Harry stemt in met mijn voorstel om als eerste te gaan. Voorzichtig klim op op de ietwat gammele stapel. Ik hoop maar dat hij het houd anders maak ik een lelijke smak op de harde zoldervloer. Het lukt me om op de hoogste kist te komen. Ik steek mijn handen omhoog en spring. Het lukt me om de rand van het dak te grijpen. Maar verder kom ik niet.
"Help me Harry!" roep ik terwijl ik alles doe om niet te vallen.
Ineens voel ik steun onder mijn voet. Met zijn handen probeert bij mij naar boven te duwen. Ik slaag erin om tot aan mijn middel door het at te komen en kijk om me heen. Gelukkig zit het gat aan de andere kant van het huis dan de tuinen waarin de krakersbende vertoeft. Ik worstel me uit het gat omhoog en slaag erin op het dak te komen.
"Wacht even Harry, ik kijk of het veilig is" zeg ik voorzichtig. Ik kijk op straat. Niemand te zien. Ik kruip omhoog om over de nok van het dak te kijken. Ik zie de bouwkeet staan waarin de onderhandelingen plaatsvinden. Ik de tuin zitten enkele handlangers van Krauth te kaarten. Hun bivakmutsen hebben ze afgedaan. Niet dat hun gezichten met iets zeggen. Ik kruip weer terug naar het gat.
"Het is veilig Harry, kom maar"
Ook Harry gaat op de stapel staan en springt. Met al mijn kracht trek ik aan zijn armen. Gelukkig is hij niet erg zwaar en kan ook hij op het dak kruipen.
"We moeten van dit dak af, ik hoop dat we een veilige plaats vinden om eraf te komen" zegt Harry als hij eenmaal naast het gat zit.
"Daar misschien!".
Ik wijs naar een raam in het dak, een meter of twintig verderop. Waarschijnlijk ooit door een bewoner speciaal ingebouwd want voor de rest zijn er geen dakramen. Voorzichtig kruipen we naar het raam toe in de hoop dat de krakersbende nog niet heeft opgemerkt dat we inmiddels niet meer op zolder zijn. Bij het dakraam aangekomen blijkt het dat we geluk hebben. Het raam staat open op een kier en we kunnen zo naar binnen. Ik kijk om me heen en zie niemand op straat. Ook binnen is niemand te zien of te horen. Snel glip ik naar binnen en plof op de zolderkamer neer. Harry komt drect achter me aan en zet het raam weer op een kier. Het begint buiten inmiddels behoorlijk donker te worden. Ondanks het raam is er weinig te zien.
"Hmm, hhmmm" klinkt er ineens vanuit een hoek uit de kamer.
Ik schrik duidelijk van dit onverwachte geluid. Harry doet dat merkbaar ook. Stokstijf staan we stil. Maar ik zie niets of niemand.
"Maak eens licht" fluister ik tot Harry.
Hij knipt zijn benzineaansteker aan en we zien meer van de kamer. Aan de rechterkant zien we een gordijn.
"Mmm Mhhhmm!" klinkt het weer.
Zonder aarzelen loop op naar het gordijn en schuif het opzij. Daar ligt ze op een oud houten bed, ingesnoerd als een rollade. Een blinddoek en een strakke lap voor haar mond bedekken het grootste deel van haar gezicht. Maar ik herken haar meteen. Het is Nienke!
"We zitten mooi in de penarie" zucht Harry terwijl hij met zijn handen in zijn zakken en met zijn rug naar de muur staat.
"Wat denk je dat ze met ons gaan doen?" vraag ik om misschien ook een schijn van geruststelling te krijgen.
"Ik denk dat ze ons als extra gijzelaars hebben om Marie-Louise onder druk te zetten. De onderhandelingen gaan waarschijnlijk gewoon door. Anders hadden ze Jos en Marie-Louise hier ook wel opgesloten. We moeten nu maar hopen dat die twee niet te moeilijk gaan doen."
Hij gaat weer zitten en kijkt naar het oneindige. Waarschijnlijk in gedachten verzonken. Het woordje hopen staat me tegen. Het is geen prettig vooruitzicht om aan de grillen van deze groepering te zijn overgeleverd. We moeten hier weg. Ik loop naar de andere kant van de zolder waar de gaten in het dak zitten. Ik bestudeer een van de gaten en concludeer dat daar wel personen doorheen moeten kunnen.
"Harry, kom kijken, kunnen we niet door dat gat ontsnappen" roep ik voorzichtig.
Harry ontwaakt uit zijn gedachten. Hij kijkt op, staat op en loopt naar me toe.
"Misschien, maar dan moeten we er wel bij kunnen. Er doorheen springen wordt lastig."
"We kunnen rommel opstapelen en daarop klimmen."
Ik begin te speuren in het donker. Ik hoor een knip en ineens zit ik meer. Harry heeft een benzineaansteker aangestoken. Het is toch maar handig om met een sigarenroker opgesloten te zitten.Om me heen zie ik enkele kapotte kisten en wat zakken met iets dat op schuimrubber lijkt. Terwijl Harry me van licht voorziet begin ik de stevigste objecten bij elkaar te slepen. Binnen een paar minuten is er een stapel die net hoog genoeg is om bij de rand te kunnen. Harry stemt in met mijn voorstel om als eerste te gaan. Voorzichtig klim op op de ietwat gammele stapel. Ik hoop maar dat hij het houd anders maak ik een lelijke smak op de harde zoldervloer. Het lukt me om op de hoogste kist te komen. Ik steek mijn handen omhoog en spring. Het lukt me om de rand van het dak te grijpen. Maar verder kom ik niet.
"Help me Harry!" roep ik terwijl ik alles doe om niet te vallen.
Ineens voel ik steun onder mijn voet. Met zijn handen probeert bij mij naar boven te duwen. Ik slaag erin om tot aan mijn middel door het at te komen en kijk om me heen. Gelukkig zit het gat aan de andere kant van het huis dan de tuinen waarin de krakersbende vertoeft. Ik worstel me uit het gat omhoog en slaag erin op het dak te komen.
"Wacht even Harry, ik kijk of het veilig is" zeg ik voorzichtig. Ik kijk op straat. Niemand te zien. Ik kruip omhoog om over de nok van het dak te kijken. Ik zie de bouwkeet staan waarin de onderhandelingen plaatsvinden. Ik de tuin zitten enkele handlangers van Krauth te kaarten. Hun bivakmutsen hebben ze afgedaan. Niet dat hun gezichten met iets zeggen. Ik kruip weer terug naar het gat.
"Het is veilig Harry, kom maar"
Ook Harry gaat op de stapel staan en springt. Met al mijn kracht trek ik aan zijn armen. Gelukkig is hij niet erg zwaar en kan ook hij op het dak kruipen.
"We moeten van dit dak af, ik hoop dat we een veilige plaats vinden om eraf te komen" zegt Harry als hij eenmaal naast het gat zit.
"Daar misschien!".
Ik wijs naar een raam in het dak, een meter of twintig verderop. Waarschijnlijk ooit door een bewoner speciaal ingebouwd want voor de rest zijn er geen dakramen. Voorzichtig kruipen we naar het raam toe in de hoop dat de krakersbende nog niet heeft opgemerkt dat we inmiddels niet meer op zolder zijn. Bij het dakraam aangekomen blijkt het dat we geluk hebben. Het raam staat open op een kier en we kunnen zo naar binnen. Ik kijk om me heen en zie niemand op straat. Ook binnen is niemand te zien of te horen. Snel glip ik naar binnen en plof op de zolderkamer neer. Harry komt drect achter me aan en zet het raam weer op een kier. Het begint buiten inmiddels behoorlijk donker te worden. Ondanks het raam is er weinig te zien.
"Hmm, hhmmm" klinkt er ineens vanuit een hoek uit de kamer.
Ik schrik duidelijk van dit onverwachte geluid. Harry doet dat merkbaar ook. Stokstijf staan we stil. Maar ik zie niets of niemand.
"Maak eens licht" fluister ik tot Harry.
Hij knipt zijn benzineaansteker aan en we zien meer van de kamer. Aan de rechterkant zien we een gordijn.
"Mmm Mhhhmm!" klinkt het weer.
Zonder aarzelen loop op naar het gordijn en schuif het opzij. Daar ligt ze op een oud houten bed, ingesnoerd als een rollade. Een blinddoek en een strakke lap voor haar mond bedekken het grootste deel van haar gezicht. Maar ik herken haar meteen. Het is Nienke!
Ik blijf je verhaal trouw volgen al zitten er soms wel lange tussenpozen in voor je verder gaat. Vind het wel erg jammer dat je steeds meer spel- en typefouten maakt. Neem er gewoon je tijd voor. Wacht liever even wat langer en dan zonder fouten als met