Hier kun je verhalen vinden waar langer dan een half jaar niet aan geschreven is of op gereageerd. De verwachting is dat deze verhalen niet meer afgemaakt worden. Staat jouw verhaal hier en wil je verder schrijven? Neem dan even contact op met één van de moderators, dan wordt je verhaal teruggezet.
Dit is zo'n beetje mijn 1e verhaal die ik deel. Ik leid aan lichte dyslectie. Ik kan ook wel zeggen dat ik er niet goed in ben, maar ik vind het gewoon leuk om het te schrijven.
Loop met een leeuw.
“BETER luister je nu en geef je mij jouw geld!” zegt een persoon die in een donkere hoek staat van de schoolgang. “Maar ik heb niks meer bij me! Je hebt me vanmorgen al bestolen!” zegt een zacht stemmetje. “Ik noem dit geen stelen, meer .. pakken en dan ni-“
“Justin ga van hem weg! Neem iemand van je eigen grootte!” Micheal kwam net om de hoek gelopen, zag dat Casper hulp nodig had en was hem meteen zonder twijfel te hulp geschoten. “Of anders?” Zegt Justin uitdagend. “Dat merk je nog wel, kom Casper.” Zegt hij rustig. “Hmm, die uitdaging ga ik aan.” Justin pakt Casper vast en smijt hem op de grond. Micheal pakt Justin bij zijn nek, trok hem weg en houdt hem in de houdgreep. Uit alle macht probeert Justin los te komen. “Nu krijg je het, Micheal!” Justin geeft met zijn elleboog een flinke stomp in de maag van Micheal. Die laatste laat hem los en deinst achter uit. Justin haalt uit met zijn hand. Micheal herstelt zich snel en vangt de klap van Justin op met zijn hand en geeft vervolgens een knietje in de maag van Justin. Hij pakt Casper op en loopt met hem weg. Justin laat hij hulpeloos op de grond liggen.
“Bedankt maat, ik ben je wat verschuldigd.” Zegt Casper dankbaar. “Nee man, daar zijn vrienden voor! Maar je had geen geld meer?” Zegt Micheal blij. “Nou.. niet contant.. Weet je wat, we gaan naar de Mac op mijn kosten!” Micheal kijkt op en zucht “Sorry maat, ik heb te veel huiswerk. Een andere keer oke? “ Casper kijkt naar beneden “Oke, is goed..”
“ Hee, man ik hou je er aan! Volgende week vrijdag?”
“Natuurlijk! Dat is afgesproken!”
Laatst gewijzigd door Denzil op 08 jan 2009 20:29, 1 keer totaal gewijzigd.
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Hmmmmm... hoe gaat het verder met Michael en Casper? En ik heb er nog niet echt een mening over... te weinig om over te oordelen maar ik ben wel benieuwd naar wat er gaat gebeuren
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Sorry dat het zo lang duurde.. Maar ik was voor een lange tijd inspiratie loos. Ik heb dit net getypt en sorry. Dit is ook niet zo lang.
“ Hee, man ik hou je er aan! Volgende week vrijdag?”
“Natuurlijk! Dat is afgesproken!” Nadat ze hun gebruikelijke groet hadden gedaan liep Micheal met een glimlach weg. "Dat is nou een goede vriend" Dacht Casper hard op. Een betere is er gewoon niet."
Casper liep rustig naar huis. Zijn fiets sleutel was hij zoals gewoonlijk weer kwijt. Natuurlijk wist hij, dat hij niet echt zijn sleutels kwijt, maar waren ze gestolen door Justin en zijn bende. Het is een mooie dag. Niet te koud, niet te warm. En een lekker zonnetje op je rug. Casper genoot hier van. Hij is vrijwel weinig buiten, maar als hij buiten was genoot hij met volle teugen. Hij liep de Hinkelstraat binnen. Deze was simpel bestraat met oude bakstenen die een rustige en mooie sfeer gaf. Aan Casper's rechter hand is een gracht, waar hij, dankzij een ongeluk in zijn kindertijd, liever vandaan bleef. Een eend zwom vrolijk door de gracht heen, gevolgt door zeven piepkleine kuikentjes. Casper bleef eventjes stil staan en keek naar de eendjes. "Schattig.." zei Casper op een fluistertoon. Hij keek ze eventjes na en liep vervolgens weer door naar huis. Zijn huis was makkelijk te herkennen. Één van de weinige met een paars glimmend dak. Met zijn gedachten nog steeds gericht naar de eendjes liep hij het grindpad op van zijn thuis. Vervolgens pakte hij een sleutel die in een lamp verstopt was en deed de deur open. Het was vrij benauwd binnen. "Hallo? Iemand thuis?" Riep Casper. Een reactie van stilte kwam met een antwoord dat hij alleen was. Zonder te beseffen wat hij eigenlijk deed, liep hij naar de kelder en pakte een koel blikje Energy Drink. Hij klikte dit open en nam hier een grote slok van. Tijdens het drinken liep hij naar boven naar zijn kamer en deed hij rustig en langzaam zijn computer aan. De computer gaf een luide piep en begon hard te zoemen. Casper plofte op zijn stoel en logde in op MSN. Hij was nog geen 5 seconden online of er begon al iemand tegen hem te praten. Hier voelde hij zich thuis. Op msn, Internet.. Een plek waar hij gewaardeerd werd en populair was om hoe hij is en niet om hoe hij er uit zag. "Ey man, heeft Justin jou nog te pakken gehad?" kwam als berichtje op zijn scherm te voor schijn. "Ey daan. Nee, Micheal kwam mij weer, zoals altijd, helpen." Reageerde Casper terug. Waarop Daan vervolgens op zei "Jullie zijn dikke vrienden he? Elkaar helpen, samen dingen doen.. Vrienden voor het level zeker?" "Yup, vrienden voor het leven" Vanaf dat moment begon het hevig stormen, Alsof het weer gewacht had tot dat Carsper dat zei. "Watta.." Hij keek naar buiten. Er had zich een akelig donkere wolk gevormt wat nu hevig begon te donderen. De wind suisde om het huis heen. "Ey, Daan! Stormt het bij jou ook?" Vroeg Casper geschrokken. "Nada, het is hier mooi zonnig weer.. Hoezo bij jou wel dan?" Voordat Casper ook maar kon reageren klonk er een luide knal. Het duurde maar een fractie van een seconde en alles viel uit. Casper zelf kreeg het in eens zwart voor zijn ogen en viel flauw.
"Ey, Casper! Word wakker! Sufkop!" Zei een vertrouwde stem. "He? Wat? Ow, hey Micheal. Wat kom je doen?" Vragend keek Casper naar Micheal. "Ik ben hier om je boek terug te brengen, maar wat doe jij in hemelsnaam met een staart?" Vroeg Micheal geschrokken.
Edit: Eventjes Carlo in Casper veranderd, geen idee waar het vandaan kwam :S
Laatst gewijzigd door Denzil op 02 dec 2008 14:44, 2 keer totaal gewijzigd.
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Een wat? 0_0 hoe komt hij aan een staart? xD
Je wisselt wel een paar keer van tijd volgens mij. En je hebt de naam van Casper in Carlo veranderd
Aardig geschreven verder snel weer een nieuw stukje?
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
yimiki schreef:Een wat? 0_0 hoe komt hij aan een staart? xD
Je wisselt wel een paar keer van tijd volgens mij. En je hebt de naam van Casper in Carlo veranderd
Aardig geschreven verder snel weer een nieuw stukje?
Hea rofl, niet gemerkt.. Nja was midden in de nacht.. Blijkbaar sliep ik half. Ik zal het eventjes veranderen.
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Ik heb weer een stukkie geschreven. Ik heb geprobeerd een beetje humor in te gooien. Sorry van de keuze hiervan. Dit is iets wat ik wel grappig zou vinden
Ik ben hier om je boek terug te brengen, maar wat doe jij in hemelsnaam met een staart?" Vroeg Micheal geschrokken. “Grapje zeker?” Zei Casper die wanhopig probeerde te lachen. Zijn lach verdween meteen toen hij Micheal aan keek, die heel serieus terug keek. Op dit moment hoopte hij zó erg dat het een grap was. “Als het een grap was stond ik nu wel met een grijs.. Ik meen het serieus! Kijk dan!” Casper durfde amper te kijken. Hij schraapte al zijn moed bij elkaar, kneep zijn ogen dicht en draaide zijn hoofd richting zijn achterste. Hij deed zijn ogen langzaam open als of hij hoopte dat het verdween. “Waa!” Hij sprong op zodra hij het gezien had en begon rondjes te rennen door zijn kamer. “HAAL HET ER AF! HAAL HET ER AF!” Schreeuwde Casper met tranen in zijn ogen. “Blijf dan eens stil staan, mafkees” Zei Micheal kalm. Zijn kalmte had altijd een goede indruk op Casper. Het voelde vertrouwd en als Micheal niet bang was, wist hij zeker dat hij ook niet bang hoefde te zijn. “Oké, oké, ik sta al stil, maar haal het please er nu van af!” Micheal liep naar Casper en pakte zijn staart vast. Dit was een mooie staart, met pluim haartjes aan het einde. Micheal hield het stevig vast en trok er aan. “AWOEEEE! STOP! Dat doet PIJN!” Tranen begonnen over zijn wangen te rollen. “Ik krijg het er niet af..” Zei Micheal nog even rustig. “WAAT?! JE MOET!” Schreeuwde Casper wanhopig. “Ik zeg toch, het gaat niet.” Dit had hij niet moeten zeggen. Casper begon te hyperventileren en weer rondjes te rennen door zijn kamer. Uiteindelijk vond hij zijn kamer te klein en wou zijn kamer uit lopen. Zonder uit te kijken knalt hij tegen zijn deur op en valt met een plof op de grond. “Ai, dat deed vast pijn.. Gaat alles goed?” Vroeg Micheal met een tikkeltje bezorgde stem. “Ja, natuurlijk! Met mij gaat alles prima! Een staart is hartstikke normaal!” Zei Casper boos terug. “Rustig, we kunnen er nu niks aan doen.. “ Nadat Micheal dat zei zuchte Casper hard en plofte op zijn bed. Hij staarde vooruit. “En nu? Ik bedoel, ik heb nu een staart, maar wat moet ik daarmee?” Vlak nadat Casper dat zei klonk er weer een luide knal, waarbij een felle lichtflits volgde. Er vormde zich een schim bij de deur dat langzamerhand vorm begon te krijgen van een echte leeuw. Micheal schrok zich rot en sprong naar Casper toe.
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Zo dan, ben zeker benieuwd hoe dit verhaal gaat lopen!
Misschien kan je iets overzichtelijker schrijven. Bijvoorbeeld als iemand wat zei dat op een volgende zin zetten.. En een msn-gesprek meer als hoe jij het leest op de computer..
Daan zegt: *blabla*
Casper zegt: *blabla*
Snap je?
Ik vind het wel een beetje snel gaan allemaal, maar schrijf maar snel weer een stuk!
Bellenblaas.x schreef:Zo dan, ben zeker benieuwd hoe dit verhaal gaat lopen!
Misschien kan je iets overzichtelijker schrijven. Bijvoorbeeld als iemand wat zei dat op een volgende zin zetten.. En een msn-gesprek meer als hoe jij het leest op de computer..
Daan zegt: *blabla*
Casper zegt: *blabla*
Snap je?
Ik vind het wel een beetje snel gaan allemaal, maar schrijf maar snel weer een stuk!
Zal ik er vervolgens aan denken... Probleem is, dit verhaal, is al ruim 2 jaar oud. Ik ben alle geschreven bladzijdes kwijt, en ik had het al eens op een website gegooit die een na een tijdje offline ging. Toen duurde het ruim 2 hoofdstukken voordat de 1e dingen er aan kwamen... (ja dingen, ik ga niet spoileren.) Ik denk dat ik ook duidelijker alineas moet gebruiken. Maar toen die tijd vonden ze het te lang dradig.. Nu probeer ik het voorstukkie een beetje snel te laten verlopen.. (serieus ik was bij de 4e hoofdstuk voordat ik de 1e symptoom had omschreven.)
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Oh, dat is wel jammer dat je alles er van kwijt bent! :\
Hmm, ja, het is misschien ook net waar je van houdt. Ik hou meer van details en dat je nieuwsgierig wordt en je wel verder MOET lezen als je wilt weten wat er nou precies aan de hand is.. Maar dat ben ik.. En natuurlijk is het wel nieuwsgierig makend hoe en waarom hij nou precies in een leeuw veranderd.. Ik ben benieuwd wat er achter zit!
Oké een lekker groot stuk voor jullie ^^. Ik heb geprobeerd om er indelingen te maken.
2.
Micheal en Casper keken elkaar verbaasd aan en daarna naar de leeuw. Plots begon de leeuw te praten. “Casper, u bent gekozen tot onze nieuwe LionWalker.” “Een nieuwe .. LionWalker? Wat is dat, wie ben jij? Waarom heb ik een staart.. Waarom kan jij praten? Wat is dit? Ben ik aan het slapen ofzo? Is dit een grap?” “Hó ho, zoveel vragen, zoveel antwoorden. Neem even de rust. Ik zal u vertellen wat dit allemaal betekent.” Micheal, die tot nu toe nog steeds stil en kalm was, zuchtte diep. “Verklaart dat zijn staart? Wat houdt het in?” zei Micheal. De leeuw keek eventjes naar Micheal en ging gewoon verder met zijn verhaal. Micheal voelde zich hierdoor beledigd. “U bent gekozen als LionWalker, omdat er een groot gevaar dreigt te komen. Kwade krachten zijn er op aard gekomen en willen onze dierbare planeet overnemen.” Casper luisterde aandachtig. “Sorry dat ik het vraag, maar wat houdt een LionWalker in en wie bent u?” “Ik ben Tinus, de vorige LionWalker. Wat een LionWalker in houdt, komt u gedurende tijd achter. Mijn tijd is gekomen om heen te gaan. Veel succes..” “Wacht! Wat moet ik doen? Wie dreigt over onze wereld..” “De tijd zal het leren. Vaarwel” Tinus begon te gloeien en langzaam op te gaan als rook.
“Watta..” Zei Casper, terwijl hij nog steeds niet wist wat het nou precies was. “Oké, wat een onbeleefd… Leeuwen-dingens” Zei Micheal versuft. “We weten nu nog steeds niet wat er aan de hand is.. En wat jij met een staart moet..” Casper knikte. “Dit is het mafste wat mij ooit is overkomen.. En nu?” Micheal hief zijn schouders op “Geen idee, misschien waait het over.. Maar, hoe wil je jezelf vertonen met jouw staart?” Casper dacht even na. “Verstoppen zou niet lukken. Ik denk dat ik mijn kleding maar eens aan moet passen?” Zei Casper met vol vertrouwen. Micheal stond op. Casper keek hem na. “Zeg maar dat je gehele style moet aan passen. De nieuwe LionWalker moet iets flitsend hebben. En ik weet precies wie ons daarbij kan helpen!” Casper grijnsde even en dacht dat het een grap was, tot dat Micheal nog steeds even serieus naar hem keek. “Kom je nog, maat?” Casper wachtte even en sprong toen behendig op. “Yup, laten we gaan..” Casper liep samen met Micheal naar beneden en liep de deur uit. “Hey wacht even.. Zal ik mijn brommer pakken?” Vroeg Casper. “Mij best, als je mij dan eventjes bij mij thuis af kan zetten, dan pak ik die van mij ook.” Casper knikte instemmend en pakte zijn Brommer en een helm. Hij keek even naar Micheal toe. “Voor die 2 straatjes heb ik echt geen helm nodig hoor.” “Best, wat jij wilt. Spring er op joh.” Zo gezegd zo gedaan. Micheal sprong bij Casper achter op. Casper startte zijn brommer. Een mooi zwaar ronkend geluid kwam van zijn brommer af. Hij zette zich af en begon gas te geven.
Al gauw waren ze in de 2e en laatste straat. Casper minderde de vaart en uit eindelijk stonden ze stil. Ze waren in een lange straat die netjes betegeld was. Het was tuin loos, maar alle huizen stonden er prachtig bij. Één bij één kopietjes van een ander. De enige verschillen waren de decoraties voor de ramen en de kleuren van de deuren. Micheal ging rustig van Casper’s brommer af en liep vervolgens naar de garage deur. Hij deed een paneeltje open en tikte een code in. De garagedeur ging met wat kraakjes open. Meteen vooraan stond een donker rode glimmende brommer met een zwarte helm aan het stuur. Micheal haalde het van de standaard af en zette zijn helm op.
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
yimiki schreef:Hehe ik vraag me af wat Michael voor de nieuwe 'LionWalker' uit gaat kiezen... ik ga zó lachen als het een leeuwenpakkie is xD
Goed geschreven
Bedankt, nou ik zal je verklappen dat het een apenpakkie wordt. Grappie .
Maar, mocht iemand spel fouten ofzo tegen zijn gekomen. Meld het a.u.b. Dat ik dyslectie hebt wilt niet zeggen dat ik gewoon fouten mag maken.
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Ook deze is niet echt lang, ik heb ook weinig tijd gehad om er aan te werken. Ik heb nu ook niet echt gelet op de spelfouten, dus er zullen wel een hoop in zitten. Veel plezier met lezen
Micheal haalde het van de standaard af en zette zijn helm op. Echter duurde het even voordat de brommer gestart was. Casper stond hem aan te kijken met een schaterende blik. “Hij moet nog warm lopen” Zei Micheal als een smoes. “Ja ja, dat zeggen we allemaal, maar ondertussen..” Zei Casper plagerig. “Houd je mond, minder praten en meer daden. Kom op.” Casper knikte terug. Micheal gaf gas en zodra hij de garage uit was ging de deur automatisch dicht. Micheal reed voor op, gevolgd door Casper. Het duurde niet lang voor dat ze de dorp uit waren. “Waar gaan we eigenlijk heen?” Vroeg Casper. “Niet zo nieuwsgierig, je ziet het vanzelf wel.” Snauwde Micheal terug. Hij was lichtjes geïrriteerd door de voorgaande opmerkingen van Casper. Na een tijdje stopte Micheal bij een klein steegje. “Is het hier?” Vroeg Casper. “Yup, het is hier. Kom, ik weet zeker dat hij vette kleding voor je heeft.” Micheal gebaarde naar Casper dat hij hem moest volgen. Het steegje was koud en donker, maar toch had het een aangename sfeer. Plots stopt Micheal. Hij staat recht voor een massief stalen deur waar een klein paneeltje zit. Micheal drukte op een rood knopje en het paneeltje begon te gloeien. “Geef a.u.b. uw vinger weer.” Zei een hoog stemmetje, vanuit het paneeltje. Zoals het vroeg, deed Micheal dat. “Autorisatie geaccepteerd, u mag binnen treden.” Casper keek met grote ogen naar het paneeltje, nog geen seconde later ging de massief stalen deur open. Micheal stapte naar binnen, Casper aarzelde. “Schiet op, de deur gaat zo dicht.” “Ja ja, ik kom al!” Casper stapte naar binnen. Alles was zwart. Plots gaat de massief stalen deur dicht met een luide klap. Casper schrikt zich een ongeluk en zijn staart staat recht omhoog. “Welkom, de huismeester zou zo arriveren.” Zei het zelfde hoge stem. “Gedurende wachttijd wordt u ingescand.” “Waarvoor worden we ingescand?” Vroeg Casper nieuwsgierig. “Nou dat is om-“ maar voordat Micheal zijn zin af kon maken gaf de hoge stem een antwoord. “U wordt ingescand wegens beveiliging omstandigheden. Hiermee wordt vast gesteld of u kwade bedoelingen heeft en of u gevaarlijke voorwerpen bij u heeft.” Casper fronste “Hij neemt het wel erg serieus, he? Deze wereld is nog lang niet zo slecht.. Of wel?” Net nadat hij zijn zin af had gemaakt ging er een deur voor hun neus open. Een jongen van rond de 20 jaar stond voor hun. Hij had lang golvend bruin haar, hij was zelf ook lang en best wel breedt. “Zo zo, dus dit is de nieuwe LionWalker?” Casper keek hem met grote ogen aan. “Ja jongen, ik heb visioenen gehad over de nieuwe LionWalker, deze die andere kleding nodig had.. Ruim 4 maanden geleden. Wat mij dus tijd gaf om kleding te maken.” Casper kreeg steeds grotere ogen. “Ik zei toch dat hij goed is” Zei Micheal met een grijns. “Ey, Kenai. Wat heb je voor ons.” Vroeg Micheal. “Voor Casper heb ik dus, zoals ik zei, een nieuw pak. Ik weet zeker dat het hem zou staan. Voor jou, heb ik een wapen. Zodat je onze LionWalker hier, kunt helpen.”
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Denzil schreef: Het duurde niet lang voor dat ze de dorp uit waren.”
Het dorp.
Verder leuk geschreven, wat een beveiliging voor een winkel xD Snel weer een nieuw stukje?
Er zaten trouwens nauwelijks spelfouten in. Wel een wat vreemde zin: Casper stond hem aan te kijken met een schaterende blik. Maar die heb ik gewoon nog nooit eerder gezien
ga zo door
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Hea, ik ben wat aan het versnellen. Hier het volgende stuk ^^
“Volg mij.” Zei Kenai. Casper keek eventjes Micheal aan en liep vervolgens met hem mee. De hele winkel was uitgerust met wapens, speciale spullen, pakken, computers en technische snufjes. Met open mond keek Casper rond. Meteen werd zijn aandacht getrokken door een lange rode zwaard met een zeer erg kartelend rand. Het was een groot zwaard met een groene gloed er om heen. In het midden van het handvat zat een gouden embleem in de vorm van een leeuw. Het stond in een mooie standaard waar ook een groene gloed van af kwam. Kenai zag Casper naar dit zwaard kijken. “Dat is de Inokey zwaard. Deze is van de oude LionWalker geweest. Je mag hem hebben als je wilt?” Vroeg Kenai. “Ik weet het niet, is het wel nodig?” Vroeg Casper terug. “Geen idee, licht geheel aan je vecht style.” “Oké, ik zou het wel willen, maar hoe neem ik het ooit mee?” Kenai knikte op de vraag, alsof hij wist dat hij deze zou stellen. “Het verdwijnt zodra je het niet nodig hebt. Hou maar eens vast.” Kenai pakte de Inokey en gaf deze aan Casper. “Hierbij verklaar ik Casper, de nieuwe LionWalker, tot de nieuwe eigenaar van deze heuse Inokey.” Nadat hij deze woorden had uitgesproken kwam er een 5 seconde gloed over Casper heen. Het voelde warm en vertrouwelijk. Het zwaard lag hem lekker in de hand. Geheel niet zwaar en simpel om vast te houden. “Stel dat je het niet nodig hebt, laat je het gewoon los. En zodra je het weer nodig hebt, gewoon er aan denken en het verschijnt weer terug in je handpalmen.” Casper twijfelde even. En liet het vervolgens los. Het zwaard viel, gaf een klein tikje tegen de grond en verdween daarna met een kleine twinkeling. “Cool, maar wat is er eigenlijk zo speciaal aan?” Vroeg Casper. Kenai kreeg grote ogen en sprak. “Het geeft je extra kracht om door te gaan, het zal je totaal niet vermoeien. De enige energie dat je verbruikt is de energie om je zelf in beweging te houden. Je hebt vast wel gemerkt dat het totaal niet zwaar is? De groene gloed geeft je ook een extra power boost als je in je leeuwen vorm bent.” Casper luisterde aandachtig. “Leeuwen vorm? Bedoel je dat ik een leeuw kan veranderen?” “Je bent hier echt nieuw in, hè? Je kunt er inderdaad in veranderen, hier heb je wel training voor nodig, maar we moeten verder.” Hij wees naar een deur die totaal niet opviel. Deze was goud kleurig en was in de vorm van een koepel. Ook hier zat een paneeltje aan. Ze liepen met zijn drieën naar de deur. Kenai tikte vervolgens een wachtwoord in, in het paneeltje, vervolgens duwde hij zijn duim er op. “Autorisatie geaccepteerd.” Zei een vrouwelijke stem. De deur ging open. Er was een klein hokje. Kenai gebaarde naar de anderen dat ze binnen moesten treden. Ook hier stond weer de zelfde deur. “U wordt ingescand.” Het duurde even voordat de deur open ging. “Welkom, Heer Kenai, Heer Micheal en Heer Casper.” Ze kwamen in een grote zaal terecht. Die niet veel verschilde van de winkel zelf. Echter leek deze meer op een werk plek en had het eigenaardige gereedschappen. Midden in de zaal stonden er 2 platformen. Een grote en een kleine. Boven de grote zweefde er een Zwart rode pak. Deze was zo te zien groten deels van ijzer gemaakt. Ook deze pak had een groene gloed. Bij de achterste van de pak kwam een gedeeltelijke staart uit. Alleen het topje ontbrak. Het kleine platform bevatte het zelfde zwaard als de Inokey. Echter was dit blauw van groen van kleur en had deze een rode gloed. “Is dat zwaard, voor mij?” Vroeg Micheal aarzelend. “Totaal van jou ja. Hier pak aan.” Kenai drukte op een knopje, waardoor het zwaard naar Micheal zweefde. Micheal pakte het zwaard op. Deze voelde lekker vertrouwt aan. In tegen stelling tot de Inokey gaf deze geen gloed af op Micheal. Al had hij daar wel op gehoopt. “Het is helemaal van jou. Ook hier de zelfde instructies.” Hij stopte even. “Casper, zoals je waarschijnlijk al verwachte is die pak daar, van jou.” Casper knikte. Kenai drukte vervolgens weer op een knop waardoor het naar Casper zweefde. Casper wou het op pakken maar zodra hij het aanraakte verdween het en had hij het aan. Het zat als gegoten. Meteen voelde hij zich veel sterker. En was hij iets groter. “Deze pak zal automatisch vervormen tot de situatie die je bevind. Het wordt warmer als je in een koude omgeving bevind en ook zo het tegenovergestelde.”
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
--- Knippie Dit bericht is niet meer van toe passing ^^ Het gaat oppie toppie!
Laatst gewijzigd door Denzil op 24 feb 2009 13:20, 1 keer totaal gewijzigd.
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Haha, zelden krijgt een verhaal mij meteen aan het gniffelen, maar die eerste zinnen van je eerste post zijn echt grappig. Leuk gedaan. Het creeërt meteen een olijk sfeertje. Sorry, heb de rest nog niet gelezen. Moet zeggen dat ik je dialogen knap vindt gedaan. Ontspannen en niet geforceerd. Heb ik zelf altijd moeite mee. Jij doet het even uit de losse pols. Knap.
edit: even een stukje verder gelezen. Je had me alweer aan het lachen in dat gedeelte met die staart. Vooral als je in detail beschrijft hoe die staart eruit ziet, wordt het grappig. Ik ben gek op humor in verhalen. Doe je goed.
Het is een tijd geleden, dus ja.. En ik heb niet gigantisch veel geschreven. En ook, heb ik nog geen spelling en grammatica controle gedaan.
Hier volgt het nieuwe deel:
En was hij iets groter. “Deze pak zal automatisch vervormen tot de situatie die je bevind. Het wordt warmer als je in een koude omgeving bevind en ook zo het tegenovergestelde.” Casper liep naar een spiegel en bekeek zich eigen. “Ziet er vet uit!” “Ik zei het toch.. Hij heeft vet spul!” Zei Micheal met een glim lach.
3.
“Het is tijd voor training. Jij, Casper.. Ik ga je leren hoe je, je leeuwen vorm kunt gebruiken en hoe je het beste kan vechten. Er zijn vast meer dingen wat je zou kunnen doen, maar dat gaat ver boven mijn beschikbare informatie. En Micheal, ik weet dat jij uitermate goed kunt vechten, maar alsnog vraag ik je, om deze training, bij te wonen.” Beiden knikte ze instemmend. Casper had een glinstering in zijn ogen. Geweldig, een leeuw zijn.. De voordelen alleen al. Lekker snel, goed gehoor, snelle reactie tijd.. Ik kan niet wachten! Kenai drukte voor de zoveelste keer op een knop. Er kwam een plateau van uit de plafond naar beneden. Kenai gebaarde dat ze daar op moesten gaan staan. Zodra ze er op stonden zweefde de plateau om hoog. Even dachten Micheal en Casper dat ze tegen het plafond op zouden knallen, maar net op het punt van aan raken, verdween er een gedeelte in de vorm van de plateau zelf. Nog herstellend van hun schrik reactie dat ze tegen het plafond zouden botsen keken ze om zich heen. Ze waren in een gigantisch grote kamer. Wonderbaarlijk. Het was net zo groot als een voetbalveld, het had een bolachtig plafond. Het was helemaal donker paars. Alles was donker paars. Je kon aan het einde van de kamer een klein cabine zien. “Dit, is mijn simulatie ruimte. Hier kan ik bepaalde dingen uit het leven simuleren en bijna levends echt maken. De kleine cabine daar achter in.. “ Kenai wijst naar de cabine “Geeft mij de mogelijkheid om controle te nemen over deze hele kamer. Ik maak hier gebruik van holografische panelen en materialisatie moleculen, die gestuurd worden via mijn cabine. Ik maak onder andere ook gebruik van de quantum technologie, wat mij de –“ Casper en Micheal gaapte lang uit. “Te veel informatie?” Vroeg Kenai. “Ehm, ja. Ik denk het wel. Het is allemaal leuk en aardig.. Maar wat gaan we hiermee doen?” Reageerde Micheal hier op.
“Hier gaan we dus trainen, ik zal een paar situaties, die jullie tegen zullen komen, simuleren. Het is bijna levens echt. Alle geluiden, alle ‘effecten’ en zelfs als ze je aanraken, hoor je, voel je en zie je. Net zoals in het ‘echt’” Vertelde Kenai rustig. Casper slikte even en begon “Ze? Wie is ze?” “Nou.. Daar ben ik nog niet totaal overuit. De meeste mensen noemen ze Zonderlingen. Ik noem ze D.A.G.O.Z. Wat staat voor Destructieve, Aanvallende, Gewelddadige, Onvoorspelbare, Zonderlingen. Ze zijn gemeen, soms zelfs dodelijk. En vooral onvoorspelbaar, maar dat was hoogst waarschijnlijk te leiden uit hun naam.” Vertelde Kenai uitgebreid. “Ofwel Dagozen?” Vroeg Casper. “Zo kan je ze ook noemen ja. Er zijn verschillende soorten.. Helaas, heb ik er maar 1 van kunnen observeren zonder dat het levens gevaarlijk zal worden. Dus, ik ben bang dat deze dan de enigste Dagoz is die ik kan projecteren.” Zei Kenai met een lichtjes teleurgestelde stem. “Als je wilt, kunnen wij voor jou, de andere Dagoz bestuderen tijdens onze reis?” Zei Micheal die al deels begreep wat er ongeveer zal gebeuren.
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Ben het niet helemaal met Sam eens, ik begrijp de grap van de eerste post ook niet helemaal :s Heb nog wat verder gelezen, en wat me wel opvalt is dat je een vlotte schrijfstijl hebt, wat ik zeker kan waarderen. Maar ik vind je dialogen nogal wat losjes en dezelfde fout blijft in de posts voorkomen:
"Hallo," zei hij. niet "Hallo." Zei hij.
Ik denk dat als je wat meer op je spelling en taalgebruik let, er iets beters uit voort kan komen, maar dat zijn weer meningen die natuurlijk verschillen bij andere mensen. :s
Juist die losse dialoog vond ik een verademing met de strak geregisseerde gesprekken die ik veel tegenkom. Losjes moet niet vervallen tot spreektaal, maar in mijn ogen gebeurt dat niet in dit verhaal.
De grap uit de eerste post: ik zag helemaal voor me hoe een beteuterd ventje uitlegt dat het niet eerlijk is dat hij bestolen wordt, omdat ie dezelfde dag als eens door dezelfde figuur is overvallen. Vond ik wel grappig. Je hebt gelijk als je stelt dat humor niet de dominerende factor is van het verhaal. Het is gewoon een frank en vrij verhaal, inderdaad lekker losjes en vrolijk om te lezen. Ik vond het niet bijzonder, maar wel waard om te lezen.
Komt denk ik met name, omdat ik dit schrijf ter ontspanning van mijzelf.. Lekker creatief wezen in een verhaal.. Over dag ben ik best wel.. serieus.. Maar ik kan het ook totaal niet laten om een gigantisch droge opmerking proberen te maken.. Vandaar mijn humor daar in..
En Rainbow, een beetje minder leuk.. Maar ik let al zo veel mogelijk op mijn taalgebruik.. Vooral mijn grammatica en zin indelingen. Ik ben al blij dat Office 2007 een goeie grammatica en spellingcontrole heeft, anders hadden er duizenden fouten hier in gezeten.
Ik heb niet meer zo gigantisch veel tijd gehad om het aan te dikken.. En ik schrijf 'vlot' omdat ik echt iemand ben van, kom maar meteen ter zaken. Al vind ik het leuk om beschrijvingen te geven.
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
tijd geleden dat ik weer online ben geweest hier.. En het ziet er naar uit dat ik voor een tijd niet verder kan schrijven, ik heb gister namelijk een ongeluk gehad met mijn scooter... en ik kan nu nog amper dit intikken.. (met 70km/u over de weg heen geschoten, doet heel erg au)
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Hmm ik ben hier echt lang niet meer geweest.. Al ben ik wel verder gaan schrijven..
Waar waren we?
“Dat zal geweldig zijn! Ik zal jullie deze E.Z.E.F.B. geven. Wat staat voor Extra Zicht En Focus Brillen.” Micheal fronst. “Jij verzint ook altijd de beste namen voor jouw uitvindingen he?” Zeg Micheal op een lichtjes sarcastische toon. “Vind je? Valt t... Oh, je bedoelt.. Ja. Ik maak er zoveel. Het is dan nog lastig om origineel te blijven. Dus ik geef ze namen door middel van de functie. Maar terug naar de EZEFB's. Het is de bedoeling dat je deze achter je oor bevestigd. Zodra ze daar zitten, werken ze op hersengolven. In je gedachten geef je aan dat je het wilt gebruiken en dan zou het meteen uit moeten klappen naar een bril, aangepast aan jouw zicht. Met deze brillen kan je ruim 10km ver zien. Het is mogelijk om je zicht hoek te veranderen, door muren te kijken en een nacht modus in te schakelen. Verder neemt het zoveel mogelijk data op van de omgeving en de levende wezens. Test ze maar!” Zegt Kenai met een opgetogen stem. Voor de zoveelste keer drukt hij op een knop. Een kleine plateau verscheen en een felle licht begon te schijnen. Nog geen 5 seconden later lagen daar 2 gouden bolletjes, zo groot als een cent. Micheal en Casper wilden de gouden bolletjes oppakken, maar zodra ze zich er naar wenden, schoten ze naar hun oren en zaten ze vast. “Grappig.. Dat zouden ze met eten of potloden enzo moeten doen.. Scheelt een hoop werk met toetsen..” Zegt die Casper onder indruk is. “Leuk dat je dat zegt, ik heb deze technologie al toegepast op meerdere uitvindingen van mijzelf. En ik moet zeggen, dat het inderdaad erg handig is. Ik heb het eens op gemeten. Ik heb een uitwerking van mijn proef over de effecten van de verschillende stralingen van de zon op een ei, twee maal herschreven. Eenmaal met een geautomatiseerde pen, en eenmaal met de traditionele handmatige pen. Het scheelde mij 3 uur, 13 minuten, 4 seconden en 2351 nanoseconde. De effecten van de verschillende stalingen van de zon op een ei zijn echt fascinerend! De ei re-” “We gingen de EZEFB's uit testen en we gingen nog trainen?” Onderbrak Micheal Kenai. “Ow ja, tuurlijk! Aan de slag dan maar, zet je EZEFB aan en focus jezelf op de DAGOZ.” Commandeerde Kenai. Zonder op een reactie te wachten liep hij naar de cabine achter in de simulatie ruimte. Zodra hij binnen was, kwam er een lichte gloed bij zijn handen. “10 km er he? Eens kijken wat Kenai aan het doen is.” Zegt Casper nieuwsgierig. Hij doet in zijn gedacten zijn EZEFB aan en richt zich op Kenai. Vervolgens neemt hij ingedachten dat hij het van dicht bij wilt zien. Ondertussen verschijnt er een groene schermpje voor zijn ogen, wordt er gefocussed op Kenai en wordt er als een fotocamera ingezoomed naar Kenai. Alles was haarscherp. Je kon duidelijk een groen holografische scherm zien. Kenai was allemaal waardes en commando's aan het intikken. “Activatie van Simulatie, actief in, vijf, vier, drie, twee, een. Simulatie actief. Het leek alsof alles even zwart werd. Je kon geen hand voor ogen zien. Daarna werd het belicht. Het leek wel een vroege middag. Een lekkere briesje hing in de lucht en overal stonden bomen. Het was een simulatie van een bos. Een erg groot bos. “Jongens, ik heb een willekeurig omgeving gekozen. Dit is dus een groot bos. Je kan alle kanten op lopen, de normale levens regels gelden natuurlijk, je kan niet door voorwerpen heen lopen, wat normaal met een holografische voorwerp wel mogelijk is. Ik wil dat jullie nu goed concentreren en goed opletten. Want ik simuleer nu het dagelijkse leven.. En ik laat zonder waarschuwing of ritme, een DAGOZ los.” Klinkt een stem als Kenai door het bos. “Kom maar op!” Roept Micheal uitdagend. Micheal gebaard naar Casper dat hij mee moet lopen. “Zeg, denk je dat er veel zal veranderen nu dat ik de nieuwe LionWalker ben?” Vraagt Casper. “Ik zou verbaast zijn als dat nou zo zal zijn. Ik bedoel, alles is nu totaal anders voor je. Je bent nu niet meerd de kleine Casper die niet voor zich eigen op kan komen. Nee, je hebt nu grote verantwoordelijkheden.” Zegt Micheal trots. “Laten we hopen, dat dit positief zal verlopen. Het lijkt me een geheel nieuwe ervaring. Nu ben ik iemand, iemand met een grote doel. Maar, hoe zal het nu gaan met onze dagelijkse leven? Moeten we nog gewoon naar school gaan? En onze oud-” Een luid gekraak klinkt uit een bosje. Plots springt er een relatief klein wezentje uit. Het was gifgroen kleurig en rond een halve meter groot. Het had spastische bewegingen en keek overal omzich heen. Als of het bang was voor verrassingen. Het wezentje heeft een klein hoofdje met en langdradig sprietje in het midden, kleine oogjes en zwarte klomp voeten. “Ik denk... dat dát een DAGOZ is.” Zegt Casper geschrokken door de plotselinge verschijning van het kleine extra gezelschap. “Wat nu Micheal?” Vraagt Casper aan Micheal. “Ik neem aan dat we hem aan moeten vallen.” En alsof het kleine beestjes begreep wat ze zeiden sprintte het op hen af met gloeiende rode ogen. “Watte..” Zegt Micheal verbaasd. En gaat meteen in een gevechtspositie staan. Hij keek even naar zij hand palm en er verscheen al snel een mooi zwaard in zijn handen. Casper deed Micheal na, op een wat onhandige manier. Ook hij keek naar zijn hand palm, maar niets scheen te gebeuren. “Concentreren.. Het moet mij lukken.. Het zal mij lukken!” Nog geen seconde later verscheen er met een flits de InoKey in zijn handen. Hij hield de zwaard nu met twee handen vast, en zonder te beseffen wat hij deed, sprintte hij op de Dagoz af. En hakte met zijn zwaard er in. De Dagoz kreeg voor een seconde een groene gloed en klapte daarna uitelkaar en verdween als sneeuw voor de zon. “Dat was simpeler dan ik dacht..” Zegt Casper lachend en versuft tegen Micheal. “Niveau Opgewaardeerd met 10 level eenheden. Aantal D.A.G.O.Z., 120. Niveau verschil 15. Moeilijkheid graad: normaal.” Klinkt dezelfde vrouwelijke stem, dat ze eerder hadden gehoort bij de verschillende deuren waar ze langs waren gekomen. “Wacht, welk niveau was dit dan?” Vraagt Micheal fronsend. “Uw vraag wordt verwerkt. Laatste niveau. 1 level eenheid. Aantal D.A.G.O.Z., 1. Niveau 1. Moeilijkheid graad: Zeer makkelijk.”
Micheal en Casper keken elkaar even aan. En begonnen toen om hen heen te kijken. Het was lastig om de Dagoz op te merken. De omgeving is een en al bos en de natuurlijke geluiden ontbraken niet. Micheal kijkt op en zegt “He, Kenai zei toch dat we met deze Ezefb's door muren heen kunnen kijken? Kunnen we dan ook niet door bomen heen kijken?” “Ik heb geen idee, ik heb het niet uitgevonden, maar we kunnen het altijd proberen.” Antwoorde Casper. Ze keken elkaar weer aan en knikte. Beide keken ze om zich heen en namen in gedachten dat ze door de bomen heen wilden zien. En dit werkte. De bomen verdwenen, alleen een omranding was te zien, alsof er een figuurtje op een raam was getekend. En meteen zagen ze hen. 120 Dagoz. Gegroepeerd in groepjes van 20. “Hé Kenai! Weet je zeker dat dit verstandig is? Is dit niet te lastig voor ons?” Riep Micheal naar boven.”Ik heb de volste vertrouwen in jullie. En daarbij, als jullie het niet aan kunnen.. Dan, bel ik wel 112.. Want, ze zijn eenmaal gematerialiseerd, en kunnen jullie echt wat aan doen. Misschien wel doden als jullie niet uitkijken” Antwoordde Kenai terug. “Dan lijkt het mij zeker geen goed idee!” Roept Casper. “Haal ze weg! Laat ons gaan!” Schreeuwt Casper in het rondte. Maar er werd niet gereageerd behalve, dat de Dagoz hem al hadden omsingeld. “Dit gaat ons nooit lukken..” Zegt Casper in paniek. “Jawel, gewoon proberen! Nooit geschoten is altijd mis!” Reageert Micheal terug. Hier zo Casper, als hij niet zo bang was, al te graag bijdehand doen, door bijvoorbeeld te zeggen: Hoe kan je nou mis schieten als je niet schiet?
Maar dat deed hij niet. Al moest hij er wel zijn best voor doen. Met knikkende knieën zegt Casper: “Heb je een plan?” Micheal kijkt Casper niet al te belovend aan. “Niet bepaald. Ik zal niet weten wat ik moet doen.. Dit is de eerste keer dat ik hier tegen vecht. Het enigste waar ik ooit mee gevochten heb, zijn de kinderen van school die jou altijd pestte en mij uitdaagden om te vechten.” Casper knikte, hij had dit al verwacht. “Gewoon aanvallen dan?” Micheal knikte en begon te rennen, en ging 1 voor een ten aanval. Micheal vocht met een Dagoz, en steekte het. Zijn zwaard zat er nu in vast en zwarte bloed stroomde uit de Dagoz. Micheal trok zijn zwaard er weer uit, in de hoop dat de Dagoz het begaf. Maar dat gebeurde niet. “Wat nu? Heeft dit beest levens? Zou ik dan met mijn Ezefb zijn status kunnen aflezen?” En zodra hij dat dacht, verscheen er een klein groen balkje in een hoekje van zijn Ezefb. Er stond een getal bij, 78/100. “Hé Casper! Dit lijkt net wel een spel! Neem in gedachte om de Dagoz's levens status te lezen! Dan kan je zien, hoeveel het nog te gaan heeft, voordat het sterft.” Casper knikte instemmend en deed wat Micheal zei. Ook bij hem verscheen er een groen balkje bij ieder Dagoz die hij selecteerde. Ook Casper ging ten aanval. Samen waren ze een goed team. Na 15 minuten hadden ze de helft weg geveegd. Maar des ondanks dat het hen goed af ging, was het erg vermoeiend. Ze hielden dit niet meer voor. Rug aan rug stonden ze achter elkaar. In een positie om alleen maar te verdedigen. Ze sloegen nu alle Dagoz van hen af. Casper begon zijn geduld te verliezen. En begon ernstig vermoeid te worden. Hij voelde plots een energie door zijn lichaam stromen. Deze voelde zo sterk aan. Hij concentreerde zich er op. Waar kwam het vandaan? Casper balde zijn vuisten en stuurde het energie door zijn hele lichaam. Elke klap die hij nu uitdeelde werd met de seconde sterker. Uiteindelijk had hij ieder Dagoz in 1 slag afgeslacht. Hij voelde steeds meer energie. Hij hield het niet meer. Hij schreeuwde het uit met een brul van jewelste. Hij begon licht te geven. Fel licht. Een lichtfilts van 2 seconden volgde. Uiteindelijk was het gloeiende licht weg. En stond er een leeuw. Een redelijk jonge leeuw. Hij had geen manen, maar was te jong om een pup te wezen. Micheal kreeg grote ogen. En de omgeving verdween. Ze waren weer in de simulatie ruimte. Alle Dagoz verdwenen. Alles was weer donker paars, en het cabine waar Kenai in zit, verscheen weer. “Goed gedaan jongens. Dit was wat ik wilde bereiken. Mijn werk.. Ho, wacht! Voordat ik het vergeet. Neem beide deze PDA. Deze PDA is uitgerust met een GPS systeem en een materialisatie programma. Ik kan je nu voorwerpen toe sturen en jij kan ze ook zelf kopieëeren. Maar wees voorzichtig met wat je kopieëerd. Het kopieëren kost veel kracht. Materialisatie kost totaal geen kracht, het neemt het energie van de omgeving.” “Ja ja, erg mooi.. Maar, wat moeten we nu doen?” Vraagt Micheal ongeduldig. “Nou, jullie moeten deze kwade jongeren terug drijven, naar waar ze horen. En hun bron vernietigen. Ze komen op een manier op deze wereld, dat gebeurt niet zomaar. En de reden ook, waarom ze hier zijn. Normaal gesproken, werkt een LionWalker solo. Zonder dat er een metgezel is. Ook, is het van het originele, de bedoeling dat de LionWalker onbekend blijft. Kijk normaal gesproken, is de staart die Casper nu draagt, niet zichtbaar, maar dit keer is het anders. Dit keer moet hij zich zichtbaar maken.
Hij moet herkenbaar zijn voor de Dagoz. Iets van een LionWalker trekt ze. Mijn theorie is, is dat ze jouw kracht willen gebruiken. Dan nogmaals, waarom?” Casper knikte. En vroeg zich plots wat af. “Kenai, waarom koos hij eigenlijk mij, om de nieuwe LionWalker te zijn?”
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Een tijdje terug heb je dit verhaal aangemeld omdat je graag een reactie om je verhaal wilde ontvangen. Bij deze zal ik dat doen en mij op je eerste twee posts concentreren.
Als eerste wil ik benoemen dat je een prettige manier van schrijven hebt. Hiermee bedoel ik dat je beeldend schrijft waardoor het verhaal ook begint te leven voor een lezer. Heel goed gedaan!
Natuurlijk heb ik ook een aantal aandachtspuntjes gevonden in je verhaal. Lees ze rustig door en kijk of je er wat mee wilt doen of niet. Die keuze blijft natuurlijk helemaal aan jou.
“Maar ik heb niks meer bij me! Je hebt me vanmorgen al bestolen!” zegt een zacht stemmetje.
Persoonlijk zou ik de uitroeptekens weg laten. Deze spreken het zachte stemmetje van Casper nogal tegen. Je kan er ook voor kiezen het zachte stemmetje hoog te laten klinken. Al past dat natuurlijk niet zo goed bij een jongen.
“Justin, ga van hem weg!
Volgens mij is dit streektaal. Hoewel ik het zelf ook wel eens gebruik moet het volgens mij; 'Justin, ga bij hem vandaan!' zijn.
Micheal pakt Justin bij zijn nek, trok hem weg
Hier wissel je met de tijden. Je schrijft het hele stuk in de tegenwoordige tijd maar deze zin ineens een deel in de verleden tijd. 'Trok' zou dus eigenlijk 'trekt' moeten zijn.
Een plek waar hij gewaardeerd werd en populair was om hoe hij is en niet om hoe hij er uit zag.
Ook in deze zin is de wisseling van tijden duidelijk zichtbaar. Het woordje 'is' zou je misschien kunnen vervangen door 'was'.
Het wisselen met de tijden doe je ook heel sterk in je tweede post. Die schrijf je bijna helemaal in de verleden tijd. Het is heel lastig om in één tijd te blijven schrijven maar wel de moeite waard om dit te proberen. Kijk er zelf nog maar eens naar.
Natuurlijk wist hij, dat hij niet echt zijn sleutels kwijt, maar waren ze gestolen door Justin en zijn bende
In deze zin mis ik een paar woorden. Zoals hij er nu staat loopt hij niet goed. 'Natuurlijk wist hij dat hij zijn sleutels niet echt kwijt was. Ze waren gestolen door Justin en zijn bende.' Dit is een mogelijke oplossing.
Het valt me op dat je relatief veel gebruikt maakt van uitroeptekens. Dit is niet altijd nodig. Soms werkt het om de zin voor jezelf uit te spreken om te horen welke leestekens je moet gebruiken. Dat geldt dan niet alleen voor uitroeptekens en punten maar ook voor de komma's. Daarnaast zag ik hier een daar twee punten achter elkaar staan. Zijn dat typefoutjes of is dat bewust gedaan?
Een laatste puntje die mij opviel.
"Ey daan. Nee, Micheal kwam mij weer, zoals altijd, helpen."
Deze zin is in feite goed maar loopt niet heel lekker. Je zou wat met de woorden kunnen schuiven. 'Ey Daan. Nee, Micheal kwam mij weer helpen, zoals altijd.'
Ook hier kan je de zin uitspreken om te horen of hij echt goed in elkaar zit.
Verder vind ik je verhaal goed bedacht. Origineel en hij leest heel goed weg. Blijf vooral schrijven.
En ik heb er nog niet echt een mening over... te weinig om over te oordelen 
snel weer een nieuw stukje?
