De roze narcis.

[Elice*]

Ik heb lang niet gekeken naar de lijst, maar ik hoop dat deze prompt het waard is. Eventuele spellingfouten worden verwijderd en verbeterd. Alvast hartelijk bedankt.


-----

Zodra buiten de ochtenddauw voor het eerst van het blaadje af druppelde, werd Meredith wakker. Met een ruk gooide ze haar benen langs de zijkant van het bed en rekte ze haar stijve lichaam uit. Toen ze even aan haar kin krabde kwam er weer iets te boven in haar gedachten.

‘’Hij zou vandaag thuis komen!’’

Springerig van opwinding vloog ze zowaar haar bed uit en zoefde ze naar haar kledingkast. Ze wroette tussen de truien, broeken en rokken door om te vinden waar ze naar zocht. Met een zelfvoldane grijns pikte ze voorzichtig het delicate vaasje op en hief de kwetsbare bloem eruit. Zonder zich fatsoenlijk aan te kleden of goed haar haren te borstelen, zoals ze bij elke bijzondere gelegenheid deed, rende ze over de overloop en trippelde ze de trap af. Lachend, met tranen in haar ogen van onwaarschijnlijk veel blijdschap.

Moeder Gisela draaide haar hoofd van de wasbak om vanuit de keuken haar tienjarige dochter te observeren. Met haar zonnebloemnachtjapon pikte haar dochter een appel van de fruitmand en schonk ze met de andere hand een glas vol met jus d’ Orange. Verrast door haar dochters goede ochtendhumor liet ze haar vaatdoek in het bijna kokende water vallen. Ze vroeg, met opgetrokken wenkbrauwen; ‘’Voor wie ben je een ontbijtje aan het maken, lieverd?’’
‘’Voor hem natuurlijk.’’’Giechelde haar kleine meisje. De broodrooster wierp uit het niets een bruine boterham van het gleufje. Meredith zag dit gebeuren vanuit haar ooghoek en greep zonder verder te denken het broodje. Liet het vallen op een kostbare bord en smeerde jam erop. ‘’Zijn lievelingsbeleg, toch mam?’’ Gisela keek met een betrokken blik neer op de houten vloer. Ze knikte afwezig. Toen huppelde Meredith vrolijk weg van de koken met een dienblad in haar handen. In de glas Jus d’ Orange dreven vijf vrolijk gekleurde rietjes eruit en de naast het jam broodje ruste een narcis. En wat voor een.

Oma Getrude zag haar dochters afgevallen gezicht meteen toen ze de ruimte in kwam. Met rustige bewegingen liep ze naar Gisela’s zij en sloeg ze krampachtig een arm om haar gebogen schouders. Uit het niets barstte Gisela in tranen uit. ‘’Die bloem! Die roze narcis! Het is weer zover ma! Dit gaat al drie jaar lang zo! Ik had het gelijk al moeten herkennen!’’ Getrude maakte sussende geluiden en hielp haar wankelende dochter met stabiel blijven te staan. Schuldig hees Gisela de rand van haar schortje naar haar gezicht, om de tranen weg te vegen. Getrude zuchtte diep. Vanuit het raam zag ze Meredith. Ze stond op dezelfde plek. Achter het houten hekje, staarde ze in de horizon. De lege, grasvelden en het verlaten gebied straalde eenzaamheid en verlies uit. Maar uit Meredith’s wereld bleek alles anders te zijn. Zo bewees ze dat al drie jaar geleden. ‘’Ooit zal er een tijd komen dat ze het zou begrijpen, Gisela. Eerlijk waar. Ze was best jong toen ze haar vader verloor.’’ Gisela schudde heftig haar hoofd, met dichtgeknepen ogen. ‘’Ze is nog steeds jong! Dat was Thomas ook! Maar mam-!’’ Ze hapte naar lucht, haar ogen waren wijd open. Emotioneel en gepijnigd. ‘’Hij komt gewoon niet! Die roze narcis was een afscheidscadeau! Omdat hij in het leger moest! Waarom ziet Meredith niet? Hij is dood!’’ Getrude streek de haren van Gisela’s voorhoofd, en zei ‘’Sommige mensen verdwijnen niet voor anderen. Die blijven rondspoken in hun gedachten en dromen. Zoals die van jou en mij.’’ Ze verwees naar haar en haar dochter, en keek gekweld naar haar kleindochter, die ondanks zijn dood, nog steeds op hem wachtte. ‘’Maar voor Meredith, is hij net levende lijve. Ook al zal hij nooit meer een voet treden, ze geloofd dat hij nog leeft. Ze zal er ook in geloven, net zoals die narcis op bijzondere wijze nog steeds in goede vorm is, en verder blijft leven…blijft ze geloven dat hij ook op een of andere reden ook nog leeft.’’ Getrude zag hoe Meredith vermoeid op het vochtige gras ging zitten. Hoe ze op een kleermakerszit voor zich uit staarde, dienblad op haar schoot terwijl ze de bloem over haar wang streek. ‘’Het vereist veel tijd. Veel tijd en verdriet. Maar we komen er wel door. Wees daar maar van verzekerd, Gisela. Meredith komt er ooit wel achter. Ze zal weten dat deze Narcis niet net haar vader is…’’