Zwijgen

[Liz]

15. Zwijgen

Waarom nog praten? Waarom je mond openen, je stembanden in werking zetten, klanken via je tong naar buiten duwen? Wat zou het nut ervan zijn? Wat viel er nu eigenlijk nog te zeggen?

Ooit sprak ik veel, te veel misschien zelfs wel, de oren van je hoofd af. Soms tot het irritante toe. Maar zij, zij snapt me. Vindt me nooit irritant. Zij is ook zo. Ze is zoals ik, ze komt tenslotte ook uit mij. Na negen lange maanden, kon ik haar vasthouden. En zelfs toen was ik niet stil, kon ik alleen maar uitkramen hoe mooi en lief ze was.

Om twee uur ’s nachts schrok ik opeens wakker, alsof een boodschapper van god naast mijn bed stond en me influisterde dat het niet goed zat. Ze was nog niet thuis. Niet vreemd, want ze kwam altijd pas laat thuis. Maar nu had ze nog gezegd voordat ze weg ging:
‘Ik maak het niet laat hoor.’

Ik besloot niemand te wekken en trok een badjas en pantoffels aan. In mijn tas zocht ik naar de autosleutels.
Buiten op straat was het uitgestorven. Wie gaat er dan ook naar buiten om twee uur ’s nachts? Ik rilde en ik wist niet of het nu door de kou kwam of door de donkere verlaten straat, die rond dit uur nogal luguber aandeed. Ik stapte in de auto en stak de sleutels in het contact, terwijl mijn adem wolkjes creeërde. Ik reed wat rondjes door de straten, rusteloos, beseffend dat dit totale waanzin was. Er was niemand te bekennen en het was te donker om alles goed te kunnen zien. Bovendien waren de ramen van de auto beslagen. Ik zette zachtjes de radio aan, om de stilte te verbannen en stopte de auto aan de kant van de weg.
Ik besloot haar te bellen, dan wist ik het zeker. Ik toetste bevend haar nummer in.
‘Hallo?’ Hoorde ik haar vragende stem aan de andere kant. Toen ik haar stem hoorde haalde ik opgelucht adem.
Gelukkig, ze was er nog. Ik had het me allemaal maar ingebeeld.

De bel. Ik schoot overeind, net als mijn man naast me. Ik keek naar de wekker, tien voor half zeven. Het was zondag. Wie zou dat nou weer zo vroeg kunnen zijn? Opeens bekroop me weer dat akelige gevoel. Mijn man kroop zuchtend uit bed, ik hoorde hem de trap aflopen. Ik luisterde gespannen toen hij de voordeur opendeed. Ik kroop uit bed en liep de overloop op. Ik hoorde beneden gemompel van wat stemmen. Ik liep regelrecht op haar kamerdeur af, ik had de deurknop al in mijn hand. Ik hoorde mijn man een moedeloze kreet slaken. Ik rende naar het trapgat, hoorde de deur die ik zo even nog vast had gehad open glijden. Toen ik naar beneden rende ving ik nog net een glimp van haar bed op. Onbeslapen. Roerloos bleef ik op de onderste tree van de trap staan en ik staarde naar de twee mannen in uniform.

‘Mevrouw, het spijt ons verschrikkelijk, u dit te moeten mededelen.’
Voor het eerst in mijn leven wist ik niets te zeggen, was ik volkomen sprakeloos. Ik liep langs de mannen naar buiten, de straat op. Het leven leek langzaam uit me te worden gezogen. Ik hoopte dat het allemaal maar een nachtmerrie was, dat ze gewoon aan zou komen lopen. Ze kwam niet.
Ik begon te rennen. Ik rende door alle straten. Ik rende doelloos rond, eindeloos, alsof mijn lichaam de pijn in mijn zij niet voelde en niet de ruwe stenen onder mijn voeten. Uiteindelijk bleef ik staan, gewoon zomaar ergens en viel ik neer op de koude stenen. Mijn knieën schaafde zich en ik greep met mijn handen mijn nachtjapon stevig vast.
En ik krijste en ik krijste. Zoals ik nog nooit gekrijst had. Er kwamen niet eens tranen, enkel het schelle en indringende geluid vanuit mijn borstkas. Radeloos, angstig en woedend op mezelf.
Omdat zij er niet meer was en dat daarover niets meer te zeggen viel.

[Maartje]

Mooi! Echt heel erg mooi, ik vind de titel zó goed bij het verhaal passen!
Hij is kort, maar krachtig, er zit emotie in, echt móói geschreven, Liz!
Misschien op het laatst nog íets te onuitgebreid, ze is er niet meer, maar waarom? Wat is er gebeurd? En hoe voelt ze zich?

Vind me nooit irritant.

Vindt

Niet vreemd opzicht want

op zich

Voor de rest; héél erg mooi geschreven (:

[Liz]

dankje dankje

Ik heb de foutjes gelijk verbeterd!

[x Sanne]

Mooi verhaal, de titel past er inderdaad goed bij

Ik vind je verhaal goed opgebouwd en je hebt een mooie verhaallijn. Op een paar punten laat je wat steekjes vallen vind ik, bijvoorbeeld als ze om twee uur uit haar bed gaan en op het laatst. Daar had je van mij iets uitgebreider op in mogen gaan. Hoe voelde ze zich, wat zag ze, hoorde ze, dacht ze, gebeurde er? In het algemeen zou je iets meer over de omgeving mogen omschrijven.

Ik vond hem super

[Liz]

Maartje en Sanne dankje voor jullie reacties!
Ik heb nog eens kritisch mijn verhaal gelezen en ik ga het een klein beetje herschrijven
ik neem aan, dat dat gewoon kan, tot dat mijn verhaal beoordeelt gaat worden?

[x Sanne]

Ik denk het wel hoor Als je het zeker wilt weten, moet je even naar Sabbientje, Mirry of Imke PM'en.

[Imke]

Liz, ik weet niet zeker of je het misschien met Mirry of Sabbientje hebt besproken, maar was je nog van plan deze one shot te gaan herschrijven? Anders kun je misschien je eerste bericht even editten en de one shot weghalen, zodat het wat duidelijker is. Ik wilde deze namelijk gaan beoordelen, maar las toen dat je hem wilde gaan herschrijven . Wat mij betreft mag dat namelijk wel, maar haal 'm het liefst dan wel eventjes weg voor de duidelijkheid ^^. Als je hem niet meer gaat herschrijven en zo beoordeeld wilt hebben, mag dat natuurlijk ook. Geef het maar aan, dan lees ik het vanzelf wel.

[Liz]

Liz, ik weet niet zeker of je het misschien met Mirry of Sabbientje hebt besproken, maar was je nog van plan deze one shot te gaan herschrijven? Anders kun je misschien je eerste bericht even editten en de one shot weghalen, zodat het wat duidelijker is. Ik wilde deze namelijk gaan beoordelen, maar las toen dat je hem wilde gaan herschrijven . Wat mij betreft mag dat namelijk wel, maar haal 'm het liefst dan wel eventjes weg voor de duidelijkheid ^^. Als je hem niet meer gaat herschrijven en zo beoordeeld wilt hebben, mag dat natuurlijk ook. Geef het maar aan, dan lees ik het vanzelf wel.

Ik heb het oorspronkelijke verhaal al een klein beetje aangepast, maar ik ga er nu niets meer aan doen. Dus de versie die hier boven staat is de goede!
Ga hem maar snel beoordelen Imke, want ik ben heel benieuwd wat je er van vindt

[Imke]

Oké, dat is goed. Dan heb ik nog een laatste verzoekje (*zaagzaag*). Zou je alsjeblieft de titel van de one shot (of het thema) er boven willen zetten? Met het verplaatsen van alle topics en berichten zijn namelijk de topictitels verloren gegaan (waar niemand iets aan kan doen natuurlijk) en als je het dus niet boven je one shot had staan, weet ik niet wat de titel is.
Verder ga ik ermee aan de slag, maar ik kan nog niet beloven wanneer de beoordeling er te staan komt.

Edit: Dank je.

[Liz]

is gedaan

[Imke]

Een paar blaadjes worden recht gelegd door een zekere Imke Paaij. Zij zit samen met haar twee collega’s achter de beruchte jurytafel. Even gaat ze met haar handen door haar hoogblonde haren, terwijl haar collega’s MirryJan Smits en Sabbientje Wijnen druk aan het overleggen zijn.
Samen vormen zij de jury van OV’s Got Talent! Zij kunnen ervoor zorgen dat uw verhalen beroemd worden op dit geweldige forum, maar tegelijkertijd zijn ze ook hard in hun kritiek en commentaar. Wordt u het nieuwe, aanstormende talent van Online Verhalen? Daar komt u vanzelf wel achter dankzij deze geweldige jury!

De beamer gaat aan voor het volgende verhaal, dat van Liz is. De jury is erg benieuwd naar het verhaal en gaat dan ook al vlug aan de slag met het verhaal, terwijl het publiek ademloos toekijkt.

____________________________

Ik heb je one shot gelezen en ben er toch wel van onder de indruk. Bij het thema ‘zwijgen’ kun je veel kanten op, dus wist ik niet wat me te wachten stond. Het is moeilijk om aan te geven wat je zou kunnen veranderen, maar toch ga ik mijn best doen om je een aantal tips te geven waar je hopelijk iets aan hebt .

Laten we beginnen bij het begin. Je eerste alinea is sterk. Je laat direct zien dat het inderdaad over zwijgen gaat (of over het tegenovergestelde), waardoor ik benieuwd raak naar de rest.

Ooit sprak ik veel, te veel misschien zelfs wel, de oren van je hoofd af.

Het is op zich een mooie zin, maar hij loopt niet helemaal lekker. Je zou het in zoiets kunnen veranderen:
Ooit sprak ik veel. Teveel misschien zelfs wel, ik kletste iedereen de oren van hun hoofden af.

Na negen lange maanden, kon ik haar vasthouden.

Die komma kan daar wel weg. Eventueel kun je nog het woord ‘eindelijk’ toevoegen, naar mijn mening past dat er wel goed tussen.

… alsof een boodschapper van god naast mijn bed stond…

God met hoofdletter.

Maar nu had ze nog gezegd voordat ze weg ging:
‘Ik maak het niet laat hoor.’

Dit zou ik zonder enter doen, het citaat dus meteen achter de dubbele punt aandoen.

Ik vind het wel een mooie alinea, maar het gaat naar mijn idee een beetje snel. Ze ligt in bed (waar je verder niet op ingaat) en ze schrikt. Zover kom ik nog wel, maar je kunt er dieper op ingaan. Hoe oud is haar dochter? Waar was ze heen? Hoe voelt de moeder zicht? Die plekken vul ik nu voor mijzelf in. Ik ga er vanuit dat de dochter rond de zestien jaar is, dat ze uit is met vrienden en dat de moeder bezorgd is. Ik weet echter niet of dat wel klopt, omdat je dat niet beschrijft. Probeer als de lezer te denken, want als schrijfster weet jij natuurlijk meer dan de lezer. Dat is logisch, maar houd er wel rekening mee.

Bij de volgende alinea besluit de moeder om haar dochter te gaan zoeken, maar er is iets wat mij dwarszit als ik verder lees. Waarom belt de moeder niet eerst haar dochter? Dat doet ze pas als ze een tijdje onderweg is en al aan het zoeken is. Zou het niet logischer zijn als de moeder eerst belt vanaf de huistelefoon bijvoorbeeld? Je zou dan kunnen doen dat de moeder eerst belt, weer een uurtje gaat slapen en dan opnieuw wakker schiet van bezorgdheid. Naar mijn idee staat dat wat logischer. Dan gaat ze ook zoeken naar haar dochter.
Het stukje in de auto vind ik wel mooi, maar het blijft nog wat oppervlakkig. Probeer dieper op de gevoelens van de moeder in het te gaan. Het is haar dochter! Ze is overbezorgd, wie weet wat er is gebeurd!
Het is mooi hoe je beschrijft dat haar adem wolkjes creëert, dat betekent dat het koud is. Dat soort dingen zijn voor de lezer fijn om te weten, omdat je het automatisch zelf ook stiekem een beetje koud krijgt. Dat zijn de kleine dingen waardoor de lezer zich goed in een verhaal in kan leven, probeer dat vaker te verwerken.

Ik ben blij dat je het stukje tussen het zoeken en de ochtend niet beschrijft. Het lijkt mij zinloos als ik te lezen krijg hoe de moeder weer naar huis rijdt en weer gaat slapen, omdat het op het moment toch goed lijkt te zijn. Goed gedaan dus.

De bel. Ik schoot overeind, net als mijn man naast me. Ik keek naar de wekker, tien voor half zeven. Het was zondag. Wie zou dat nou weer zo vroeg kunnen zijn? Opeens bekroop me weer dat akelige gevoel. Mijn man kroop zuchtend uit bed, ik hoorde hem de trap aflopen. Ik luisterde gespannen toen hij de voordeur opendeed. Ik kroop uit bed en liep de overloop op. Ik hoorde beneden gemompel van wat stemmen. Ik liep regelrecht op haar kamerdeur af, ik had de deurknop al in mijn hand. Ik hoorde mijn man een moedeloze kreet slaken. Ik rende naar het trapgat, hoorde de deur die ik zo even nog vast had gehad open glijden. Toen ik naar beneden rende ving ik nog net een glimp van haar bed op. Onbeslapen. Roerloos bleef ik op de onderste tree van de trap staan en ik staarde naar de twee mannen in uniform.

Deze alinea lijkt me op het eerste gezicht wel goed en mooi, maar als ik het beter ga bekijken, zijn er een aantal dingen die me storen. Ten eerste is dat, dat je heel veel zinnen achter elkaar met ‘ik’ begint. Op een gegeven moment leest dat gewoon niet zo lekker meer en struikelt de lezer daarover.
Ten tweede mis ik opnieuw de gevoelens van de moeder een beetje! Het komt wel over dat ze opnieuw bezorgd en bang is, maar toch mis ik het een beetje. Dit zou je beter uit kunnen diepen. Het stukje dat ze langs haar dochters kamer oprent en het bed onbeslapen ziet, vind ik wel mooi. Dat maakt het drama-effect nog wat erger en dat is goed.
Let dus vooral op de zinnen die met ‘ik’ beginnen ^^.

‘Mevrouw, het spijt ons verschrikkelijk, u dit te moeten mededelen.’

Die komma kan weg.

Ik begon te rennen. Ik rende door alle straten. Ik rende doelloos rond, eindeloos, alsof mijn lichaam de pijn in mijn zij niet voelde en niet de ruwe stenen onder mijn voeten.

… alsof mijn lichaam de pijn in mijn zij en de ruwe stenen onder mijn voeten niet voelde.

Mijn knieën schaafde zich

Schaafden.

En ik krijste en ik krijste. Zoals ik nog nooit gekrijst had.

En ik krijste en ik krijste. Ik krijste zoals ik nog nooit gekrijst had.
Geeft een lekker drama-effect als je het er nog een keer vaker bijzet.

De eindzinnen vind ik prachtig en een zeer goede afsluiter voor deze one shot. Je voelt dit keer de pijn en het verdriet van de moeder erg goed, wat ik voorheen wat minder zag. Klasse gedaan dus!

Deze beoordeling komt misschien erg slecht over, maar ik heb slechts de kritiekpunten aangegeven. Ik hoop dat je er iets mee kunt. Het is zeker een goede one shot, maar het is allemaal nog een beetje ruw en ik denk dat jij het nog best wat bij zou kunnen slijpen. Je kunt de tips natuurlijk ook voor een volgende one shot gebruiken als je geen zin in hebt om hem te herschrijven. Dat kan ik me namelijk best voorstellen .

Cijfer: 6.8

[Liz]

Dankje Imke. Voor mijn eerste one-shot ooit, ben ik tevreden met de beoordeling
Ik zie inderdaad, zoals je aangeeft, dat sommige dingen zeker beter kunnen.
Ik weet nog niet of ik het ga herschrijven, misschien ooit als ik een keer zin heb