Wow, ik heb na al die jaren eindelijk weer inspiratie (eigenlijk waren het maanden, maar het voelde als jaren Ö). Ik heb echt een súper lange tijd niets kunnen schrijven, maar langzamerhand begint het weer te komen. Nouja, dat kwam eigenlijk meer doordat ik allemaal boeken ging lezen, waaronder mijn favoriete serie Twilight! (freakt). Maargoed, dit verhaal kan er misschien een beetje op lijken, aangezien het boek me weer tot schrijven heeft gezet. Het verhaal is niet echt super, maargoed. ZOLANG IK MAAR WEER KAN SCHRIJVEN!
**
Engel
Wat zou jij doen als je ouders stierven en je alleen overbleef? Wat zou jij doen als je daardoor in moest trekken bij je tante? Wat zou jij doen als je moest verhuizen naar haar woonplaats, de meest uitgestorven stad? Wat zou jij doen als alles je maar tegen bleef zitten..?
..en wat zou jij doen als je eindelijk dié ene persoon ontmoet, die met al zijn raadsels en mysteries meer voor je betekend dan je in eerste instantie dacht?
**
Nou, met reacties en vooral tips ben ik ALTIJD blij! Schroom vooral niet om alles te verbeteren, dat vind ik alleen maar leuker en daar leer ik tenminste van. Andere reacties zijn ook goed hoor x'D
*De plaatsnamen in het verhaal zijn allemaal verzonnen*
Engel
Veranderen deed het hier ook nooit, merkte Alex op. Hoewel ze al enkele jaren niet meer in Rivers geweest was, zag het er nog precies zo uit als vroeger. Nog steeds dezelfde oude snackbar, dezelfde cafés, dezelfde winkels van nog steeds dezelfde eigenaren. Alsof alle mensen in het dorp zo hardnekkig probeerden om de vernieuwingen langs zich heen te laten gaan en zo primitief mogelijk probeerden te blijven leven, zoals vroeger. Het veilige, warme vroeger. Het oude vertrouwde. Het enige wat regelmatig veranderde was de kleur van het stoplicht, bedacht Alex zich toen haar tante zachtjes op de rem trapte en de auto tot stilstand kwam voor het rode licht.
‘Herken je het nog een beetje? Je bent hier al een tijdje niet meer geweest en er zijn toch wel wat dingen verandert,’ vroeg haar tante. Alex zweeg en keek naar het stoplicht voor haar. Rood. Alweer, nog steeds. En dat terwijl er niet eens auto's over de weg reden. In de chaotische stad waar Alex altijd gewoond had, zou er zich nooit zo’n situatie voorgedaan hebben. Ten eerste stikte het altijd van de auto’s, brommers en andere voertuigen en ten tweede leek niemand zich te interesseren in het feit of het stoplicht nu groen, oranje of desnoods paars was, zodra ze de kans zagen om door te rijden, deden ze dat. En er kwamen niet eens altijd ongelukken van. Maar Alex was nu ergens anders. In een dunbevolkt dorpje waar iedereen altijd wachtte voor het stoplicht zodra die op rood sprong. Dan hoefde er nog niet eens een auto langs te komen. Het was voor de vorm, had haar tante uitgelegd bij het vorige stoplicht. Iedereen doet het, dus ik doe het ook. Alex had gezucht, maar de auto was er niet door in beweging gekomen.
‘Ja, er is inderdaad zoveel verandert,’ zei Alex en kon niet voorkomen dat er een zweem van ironie in haar stem doorklonk.
‘Nou ja, ook weer niet zo gek veel,’ ging haar tante verder, die schijnbaar niets in de gaten had gehad.
‘Ik weet niet of je het kunt zien, maar daar-‘ Alex haar tante boog zich lichtjes over het stuur. Ze wees met haar vinger naar een oud en houten gebouwtje. Alex boog zich ook iets naar voren.
‘Daar zat vroeger die stomerij in, je weet wel, van Ome Ben?’
Alex knikte. Ome Ben, die man herinnerde ze zich nog goed. Ome Ben was bekend in heel het dorp. Overdag werkte hij altijd in zijn eigen zaakje die redelijk goed liep. Daar hielp hij talloze bewoners met hun kleren of maakte gewoon een leuk praatje met ze. Zo had hij ook een keer met Alex gepraat, toen ze nog een stuk jonger was. Hij had haar een mop verteld, wist ze nog. Een mop die ze toen destijds ontzettend grappig vond. Ze was Ome Ben eigenlijk nooit echt vergeten, en iedere keer als ze hier was, had ze hem opgezocht. Dat was alweer enkele jaren geleden, tot haar spijt. Want deze oude, gezellige man had ze altijd wel gemogen.
‘Nu is er een soort van jongerenplek, heel leuk. Misschien is dat iets voor jou?’ Het stoplicht sprong op groen en langzaam kwam de auto weer in beweging. Eindelijk.
‘Hoezo is Ome Ben daar weg dan?’ vroeg Alex, die de laatste vraag van haar tante genegeerd had. Ze keek naar haar tante die even zweeg. Ze leek bijna te twijfelen over het antwoord dat ze moest geven. Zo moeilijk was dat toch niet? Even een vraag beantwoorden.
‘Nou..,’ mompelde Alex haar tante.
‘Ome Ben is een aantal weken geleden overleden. Hij.. hij was ernstig ziek en heeft zijn pand verkocht. Een paar dagen daarna is hij gestorven. Het was echt vreselijk.’
Het bleef stil aan Alex haar kant. Ze slikte. Ome Ben was dood. Tuurlijk, waarom ook niet? Waarom zou de enige persoon die ze nog enigszins mocht in dit gat nog leven? Waarom zou ze überhaupt geluk mogen ervaren? Alsof het zo’n verrassing was; Ze had van te voren al gevoeld dat het zelfs hier niet volmaakt zou zijn, terwijl haar tante dat toch altijd stellig ontkende. Dat het ongeluk haar hier zelfs achtervolgde. Net zolang tot ze weer terug was bij vroeger. Dat oude, niet meer zo vertrouwde vroeger. Hetgeen dat ze juist probeerde te vergeten, maar wat telkens weer terugkwam. Net zoals hardnekkig vuil; Hoe hard je ook je best deed het te wissen, er bleven altijd stukjes over die het weer moesten verpesten. Vlekken op je smetteloze aanrecht. Deuken in je hart.
‘Alex, het spijt me voor je, echt.’ Alex haar tante liet het stuur met één hand los en kneep zachtjes in die van Alex, die de hele rit bewegingsloos op haar schoot had gelegen.
‘Het maakt niet uit,' snauwde Alex haar toe. 'En doe je hand maar weer terug aan het stuur, anders verongelukken we nog. Niet dat dat zo erg zou zijn.’ Dat laatste voegde Alex eraan toe in haar gedachten, maar ze meende het wel. Ze wou op dit moment niets liever dan verdwijnen. Iedereen in haar omgeving deed dat toch?
‘Herken je het nog een beetje? Je bent hier al een tijdje niet meer geweest en er zijn toch wel wat dingen verandert,’ vroeg haar tante. Alex zweeg en keek naar het stoplicht voor haar. Rood. Alweer, nog steeds. En dat terwijl er niet eens auto's over de weg reden. In de chaotische stad waar Alex altijd gewoond had, zou er zich nooit zo’n situatie voorgedaan hebben. Ten eerste stikte het altijd van de auto’s, brommers en andere voertuigen en ten tweede leek niemand zich te interesseren in het feit of het stoplicht nu groen, oranje of desnoods paars was, zodra ze de kans zagen om door te rijden, deden ze dat. En er kwamen niet eens altijd ongelukken van. Maar Alex was nu ergens anders. In een dunbevolkt dorpje waar iedereen altijd wachtte voor het stoplicht zodra die op rood sprong. Dan hoefde er nog niet eens een auto langs te komen. Het was voor de vorm, had haar tante uitgelegd bij het vorige stoplicht. Iedereen doet het, dus ik doe het ook. Alex had gezucht, maar de auto was er niet door in beweging gekomen.
‘Ja, er is inderdaad zoveel verandert,’ zei Alex en kon niet voorkomen dat er een zweem van ironie in haar stem doorklonk.
‘Nou ja, ook weer niet zo gek veel,’ ging haar tante verder, die schijnbaar niets in de gaten had gehad.
‘Ik weet niet of je het kunt zien, maar daar-‘ Alex haar tante boog zich lichtjes over het stuur. Ze wees met haar vinger naar een oud en houten gebouwtje. Alex boog zich ook iets naar voren.
‘Daar zat vroeger die stomerij in, je weet wel, van Ome Ben?’
Alex knikte. Ome Ben, die man herinnerde ze zich nog goed. Ome Ben was bekend in heel het dorp. Overdag werkte hij altijd in zijn eigen zaakje die redelijk goed liep. Daar hielp hij talloze bewoners met hun kleren of maakte gewoon een leuk praatje met ze. Zo had hij ook een keer met Alex gepraat, toen ze nog een stuk jonger was. Hij had haar een mop verteld, wist ze nog. Een mop die ze toen destijds ontzettend grappig vond. Ze was Ome Ben eigenlijk nooit echt vergeten, en iedere keer als ze hier was, had ze hem opgezocht. Dat was alweer enkele jaren geleden, tot haar spijt. Want deze oude, gezellige man had ze altijd wel gemogen.
‘Nu is er een soort van jongerenplek, heel leuk. Misschien is dat iets voor jou?’ Het stoplicht sprong op groen en langzaam kwam de auto weer in beweging. Eindelijk.
‘Hoezo is Ome Ben daar weg dan?’ vroeg Alex, die de laatste vraag van haar tante genegeerd had. Ze keek naar haar tante die even zweeg. Ze leek bijna te twijfelen over het antwoord dat ze moest geven. Zo moeilijk was dat toch niet? Even een vraag beantwoorden.
‘Nou..,’ mompelde Alex haar tante.
‘Ome Ben is een aantal weken geleden overleden. Hij.. hij was ernstig ziek en heeft zijn pand verkocht. Een paar dagen daarna is hij gestorven. Het was echt vreselijk.’
Het bleef stil aan Alex haar kant. Ze slikte. Ome Ben was dood. Tuurlijk, waarom ook niet? Waarom zou de enige persoon die ze nog enigszins mocht in dit gat nog leven? Waarom zou ze überhaupt geluk mogen ervaren? Alsof het zo’n verrassing was; Ze had van te voren al gevoeld dat het zelfs hier niet volmaakt zou zijn, terwijl haar tante dat toch altijd stellig ontkende. Dat het ongeluk haar hier zelfs achtervolgde. Net zolang tot ze weer terug was bij vroeger. Dat oude, niet meer zo vertrouwde vroeger. Hetgeen dat ze juist probeerde te vergeten, maar wat telkens weer terugkwam. Net zoals hardnekkig vuil; Hoe hard je ook je best deed het te wissen, er bleven altijd stukjes over die het weer moesten verpesten. Vlekken op je smetteloze aanrecht. Deuken in je hart.
‘Alex, het spijt me voor je, echt.’ Alex haar tante liet het stuur met één hand los en kneep zachtjes in die van Alex, die de hele rit bewegingsloos op haar schoot had gelegen.
‘Het maakt niet uit,' snauwde Alex haar toe. 'En doe je hand maar weer terug aan het stuur, anders verongelukken we nog. Niet dat dat zo erg zou zijn.’ Dat laatste voegde Alex eraan toe in haar gedachten, maar ze meende het wel. Ze wou op dit moment niets liever dan verdwijnen. Iedereen in haar omgeving deed dat toch?
Laatst gewijzigd door Iris ! op 02 jan 2009 18:39, 1 keer totaal gewijzigd.
Iris is back! (tot mijn inspiratie weer op is xD)
-
lady-chrisie
- Balpen
- Berichten: 261
- Lid geworden op: 01 aug 2008 22:57
- Locatie: Capelle a/d Ijssel
Oke oke oke oke oke oke
1. I LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOVEEEEE TWILIGGHHHTTTTT:D:D:D:D:D
2. I LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOVE THE START OF YOUR STORY
3. I'LL WAIT 4 MOOOOOOOOOORE
:D
Ik vind het echt naisz
1. I LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOVEEEEE TWILIGGHHHTTTTT:D:D:D:D:D
2. I LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOVE THE START OF YOUR STORY
3. I'LL WAIT 4 MOOOOOOOOOORE
:DIk vind het echt naisz
You made my heart slowly drain out of my body, now I am empty, constantly tortured and violated by the devastating pain. I can feel your eyes caressing me, tempting me.. yet, despite my suffering.. you choose not to stop this.
Dankje 
Ze hebben de muren geverfd. Alex had de sterke geur al geroken toen ze samen met haar tante Allison de trap opgelopen kwam, maar nu ze in de kamer stond kon niemand er meer omheen.
Ze wist nog wel dat ze als klein meisje ook altijd in deze kamer geslapen had- haar lievelingskamer. De muren waren felroze, het tapijt was zacht en het bed lag veel lekkerder dan de hare. Ook was er een groot raam in de kamer met uitzicht op de straat en hing er zelfs een televisie aan muur. Alex had dan ook vaak bij haar ouders gezeurd of ze hier niet mocht blijven wonen, gezellig bij haar oom en tante die toch geen kinderen hadden. Die zouden er echter ook nooit komen, aangezien tante Allison na een zware periode van onderzoeken onvruchtbaar bleek. Ironisch genoeg werd Alex haar vroegere wens toch nog vervuld. Ze zou nu de rest van haar leven slijten in deze kamer. De kamer met het zachte tapijt, het lekkere bed en de niet meer zo roze muren.
‘Dit is dus je kamer,’ zei Allison die de laatste koffer van Alex op de grond neerzette.
‘We hebben de muren even een ander kleurtje gegeven, dat roze.. irriteerde ons nogal. Ik hoop niet dat je dat nu nog zo’n mooie kleur vind? Vroeger was je er gek op, maar ik kon me niet voorstellen dat jij daar nu nog zo van hield.’ Alex merkte dat haar tante onzeker klonk.
‘Nee,’ zei ze. Alex keek naar de kale, dofgroene muur. Aan de onderkant zaten witte plinten en op sommige plaatsen was het groen donkerder dan op andere plaatsen. Vooral aan de bovenkant leek de kleur lichter te worden.
‘Ik ben dol op groen.’ Allison glimlachte.
‘Daar ben ik blij om.’ Ze keek om zich heen en zweeg even.
‘Zal ik je anders even alleen laten? Dan kun je je spullen even uitpakken, alles een plaatsje geven. Je mag met de kamer doen wat je wilt.’ Alex knikte.
‘Dan.. doe ik dat wel even. Kan ik mijn badspullen gewoon in de badkamer neerzetten?’
‘Tuurlijk. Het kastje staat achter de spiegel. En we gaan trouwens om half zes eten, dus dan kun je, als je wilt natuurlijk, naar beneden komen.’ Allison glimlachte naar Alex, waarna ze zich omdraaide en de kamer uit liep. Alex hoorde haar van de trap aflopen en sloot de deur van haar nieuwe kamer. Ze liep richting haar bed en plofte er vermoeid op neer. Nog even zacht als vroeger. Alex sloot haar ogen en liet haar handen over het dikke dekbed glijden.
Ze wist nog wel dat ze als klein meisje ook altijd in deze kamer geslapen had- haar lievelingskamer. De muren waren felroze, het tapijt was zacht en het bed lag veel lekkerder dan de hare. Ook was er een groot raam in de kamer met uitzicht op de straat en hing er zelfs een televisie aan muur. Alex had dan ook vaak bij haar ouders gezeurd of ze hier niet mocht blijven wonen, gezellig bij haar oom en tante die toch geen kinderen hadden. Die zouden er echter ook nooit komen, aangezien tante Allison na een zware periode van onderzoeken onvruchtbaar bleek. Ironisch genoeg werd Alex haar vroegere wens toch nog vervuld. Ze zou nu de rest van haar leven slijten in deze kamer. De kamer met het zachte tapijt, het lekkere bed en de niet meer zo roze muren.
‘Dit is dus je kamer,’ zei Allison die de laatste koffer van Alex op de grond neerzette.
‘We hebben de muren even een ander kleurtje gegeven, dat roze.. irriteerde ons nogal. Ik hoop niet dat je dat nu nog zo’n mooie kleur vind? Vroeger was je er gek op, maar ik kon me niet voorstellen dat jij daar nu nog zo van hield.’ Alex merkte dat haar tante onzeker klonk.
‘Nee,’ zei ze. Alex keek naar de kale, dofgroene muur. Aan de onderkant zaten witte plinten en op sommige plaatsen was het groen donkerder dan op andere plaatsen. Vooral aan de bovenkant leek de kleur lichter te worden.
‘Ik ben dol op groen.’ Allison glimlachte.
‘Daar ben ik blij om.’ Ze keek om zich heen en zweeg even.
‘Zal ik je anders even alleen laten? Dan kun je je spullen even uitpakken, alles een plaatsje geven. Je mag met de kamer doen wat je wilt.’ Alex knikte.
‘Dan.. doe ik dat wel even. Kan ik mijn badspullen gewoon in de badkamer neerzetten?’
‘Tuurlijk. Het kastje staat achter de spiegel. En we gaan trouwens om half zes eten, dus dan kun je, als je wilt natuurlijk, naar beneden komen.’ Allison glimlachte naar Alex, waarna ze zich omdraaide en de kamer uit liep. Alex hoorde haar van de trap aflopen en sloot de deur van haar nieuwe kamer. Ze liep richting haar bed en plofte er vermoeid op neer. Nog even zacht als vroeger. Alex sloot haar ogen en liet haar handen over het dikke dekbed glijden.
Iris is back! (tot mijn inspiratie weer op is xD)