Ik schrijf hier dus mijn eerste verhaal, ik hoop dat jullie het leuk vinden!
Tips en kritiek zijn altijd welkom! En ik kan tegen kritiek!
Hier even de korte inhoud:
Iris is 14 en superpopulair. Ze heeft heel veel vrienden, ook heeft ze een lief vriendje,
Maar ze is er niet zo gelukkig mee want hij eist al haar aandacht op.
Als ze gaat solliciteren voor een baantje ontmoet ze Ian, de kok van dienst.
Hij zou wel eens heel haar leven overhoop kunnen gooien, zelfs haar liefdesleven!
Maar wat vind haar vriendje daarvan?
Hart aan scherven,of toch niet?
Veel succes ermee!hoofdstuk 1
Met moeite staat Iris op. Het is maandag en ze zit midden in de examens. Vandaag heeft ze examen geschiedenis en morgen Nederlands, niet zoveel te leren dus! Met een zucht ploft ze in de zetel neer.
Nou, voor haar mogen de examens afgeschaft worden hoor!
“Goedemorgen!” klinkt het van op de trap, het is Simon, haar broer.
“goedemorgen!” mompelt Iris. Ze heeft vandaag echt in niets zin en al zeker niet in het vrolijke gedoe van Simon. Hij vind het natuurlijk weer leuk, de examens.
Ze snapt niet wat hij eraan vind. Alleen maar leren, en niet mogen gaan shoppen of gezellig met je vrienden naar de bioscoop mogen! Nou, het kan haar gestolen worden!
Chagrijnig staat ze op en schept zichzelf een kommetje cornflakes met melk in.
“Nou, wat hebben we weer een ochtendhumeur!” Simon kijkt haar spottend aan.
“Ga een ander lastigvallen Simon!” roept Iris kwaad. Gauw gaat ze terug naar boven met haar kommetje cornflakes. Ze moet zich nog aankleden en over een kwartiertje komt haar bus, dat haalt ze nooit!
Gauw trekt ze een jeans en een truitje uit haar kast en trekt het aan. Weer rent ze naar beneden opzoek naar haar hoge zwarte naaldhakken.
“Simon, waar zijn mijn naaldhakken?” gilt ze. Allewel dat hij dat ook niet zal weten.
“Aan de zetel zus!” grijnst Simon die de kamer binnen komt.
Ja, die is weer iets van plan, dat ziet ze aan zijn stomme grijns op zijn gezicht. Nou dat hij het maar voor vanavond laat hoor!
Iris grijpt haar jas en rent de deur uit. Als ze nog maar op tijd is!
Als ze aan de bushalte komt staan er nog heel wat mensen maar waar zijn haar vriendinnen heen? Ze kijkt om zich heen. Gelukkig, ze komen eraan rennen. Nou die zijn ook laat! Hopelijk zijn zij een beetje goed gehumeurd want ik denk niet dat hun leraar op een stelletje chagrijnige vriendinnen zit te wachten!
“Iris, je bent vroeg vandaag!” Letiva, haar beste vriendin, geeft haar een zoen op haar wang.
“vroeg?” Iris’ ogen worden groot. Is ze te vroeg? Oooh, al die haast voor niets!
“Ja, de bus komt pas over een kwartier!” hijgt Farah.
“Dat meen je niet?” roept Iris. Ze haalt een kam uit haar tas en kamt haar lange zwarte haren.
“Jawel, had je een chagrijnige bui meid?” lacht Letiva.
Iris knikt verontwaardigt.
Hun bus komt aan en een voor een stappen ze in. Iris gaat apart gaan zitten want ze wil nog wat studeren, ze heeft gisteren het laatste stukje niet doorgenomen dus moet dat nu maar, of de meiden het leuk vinden of niet!
Iris voelt dat mensen haar aanstaren en ze kijkt op, inderdaad een ietwat oudere vrouw zit haar aan te gapen.
Letiva geeft haar een tik op haar schouder. “He, pak die oude eens aan, ze heeft toch niets van jou aan?”
“He, mevrouw, heb ik iets van u aan? Of valt er wat te zien?” roept Iris. Er volgt een lachsolo als de vrouw zich verlegen omdraait.
“Goede lieverd!” roept Thomas, haar vriendje, die net opstapt.
"He, willen we vriendelijk blijven tegen de andere mensen, dames!" buldert de stem van de chauffeur door de bus.
Iris zucht. Die heeft ook altijd commentaar!
Met moeite staat Iris op. Het is maandag en ze zit midden in de examens. Vandaag heeft ze examen geschiedenis en morgen Nederlands, niet zoveel te leren dus! Met een zucht ploft ze in de zetel neer.
Nou, voor haar mogen de examens afgeschaft worden hoor!
“Goedemorgen!” klinkt het van op de trap, het is Simon, haar broer.
“goedemorgen!” mompelt Iris. Ze heeft vandaag echt in niets zin en al zeker niet in het vrolijke gedoe van Simon. Hij vind het natuurlijk weer leuk, de examens.
Ze snapt niet wat hij eraan vind. Alleen maar leren, en niet mogen gaan shoppen of gezellig met je vrienden naar de bioscoop mogen! Nou, het kan haar gestolen worden!
Chagrijnig staat ze op en schept zichzelf een kommetje cornflakes met melk in.
“Nou, wat hebben we weer een ochtendhumeur!” Simon kijkt haar spottend aan.
“Ga een ander lastigvallen Simon!” roept Iris kwaad. Gauw gaat ze terug naar boven met haar kommetje cornflakes. Ze moet zich nog aankleden en over een kwartiertje komt haar bus, dat haalt ze nooit!
Gauw trekt ze een jeans en een truitje uit haar kast en trekt het aan. Weer rent ze naar beneden opzoek naar haar hoge zwarte naaldhakken.
“Simon, waar zijn mijn naaldhakken?” gilt ze. Allewel dat hij dat ook niet zal weten.
“Aan de zetel zus!” grijnst Simon die de kamer binnen komt.
Ja, die is weer iets van plan, dat ziet ze aan zijn stomme grijns op zijn gezicht. Nou dat hij het maar voor vanavond laat hoor!
Iris grijpt haar jas en rent de deur uit. Als ze nog maar op tijd is!
Als ze aan de bushalte komt staan er nog heel wat mensen maar waar zijn haar vriendinnen heen? Ze kijkt om zich heen. Gelukkig, ze komen eraan rennen. Nou die zijn ook laat! Hopelijk zijn zij een beetje goed gehumeurd want ik denk niet dat hun leraar op een stelletje chagrijnige vriendinnen zit te wachten!
“Iris, je bent vroeg vandaag!” Letiva, haar beste vriendin, geeft haar een zoen op haar wang.
“vroeg?” Iris’ ogen worden groot. Is ze te vroeg? Oooh, al die haast voor niets!
“Ja, de bus komt pas over een kwartier!” hijgt Farah.
“Dat meen je niet?” roept Iris. Ze haalt een kam uit haar tas en kamt haar lange zwarte haren.
“Jawel, had je een chagrijnige bui meid?” lacht Letiva.
Iris knikt verontwaardigt.
Hun bus komt aan en een voor een stappen ze in. Iris gaat apart gaan zitten want ze wil nog wat studeren, ze heeft gisteren het laatste stukje niet doorgenomen dus moet dat nu maar, of de meiden het leuk vinden of niet!
Iris voelt dat mensen haar aanstaren en ze kijkt op, inderdaad een ietwat oudere vrouw zit haar aan te gapen.
Letiva geeft haar een tik op haar schouder. “He, pak die oude eens aan, ze heeft toch niets van jou aan?”
“He, mevrouw, heb ik iets van u aan? Of valt er wat te zien?” roept Iris. Er volgt een lachsolo als de vrouw zich verlegen omdraait.
“Goede lieverd!” roept Thomas, haar vriendje, die net opstapt.
"He, willen we vriendelijk blijven tegen de andere mensen, dames!" buldert de stem van de chauffeur door de bus.
Iris zucht. Die heeft ook altijd commentaar!
Laatst gewijzigd door xIMISSYOU op 05 jan 2009 18:31, 2 keer totaal gewijzigd.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Nog even een stuk. Waarschijnlijk komt er vandaag geen stukje meer!
hoofdstuk 1
Hij geeft haar een zoen. Waarom is hij nou zo lief?
“Het is de laatste week van de examens, dat moeten we vieren! We hebben vandaag maar heel weinig te leren, dus ik verwacht jullie allemaal vanavond in de kroeg!” Roept Jarno, die nu ook de bus is opgestapt.
Iedereen stemt gretig in maar Iris weet het nog niet, wat gaan haar ouders daarvan vinden? Ze kan natuurlijk wel stiekem het huis uit, maar dat zou straf betekenen en dan kan ze haarbijbaantje al zeker vergeten! Ze gaat volgende week maandag solliciteren bij een restaurant een beetje buiten het dorp, ze mocht het op voorwaarde dat ze niet weg zou gaan tijdens de examens, dus ook niet stiekem!
Iris zucht. Kan ze die kans zomaar laten voorbij gaan? Nee, ze gaat niet vanavond.
“Ik kan niet mee!” zegt Iris. Iedereen gaapt haar aan.
“Iris, wat bezielt je?” roept Thomas uit.
Ze wilde zeggen dat ze liever dat baantje had maar dat zegt ze maar beter niet, want iedereen lacht haar dan gegarandeerd uit!
“Ik moet men moeder nog even helpen voor haar werk, en met het huishouden!” Legt Iris uit.
Leugentje om bestwil mag best!
“Nou zeg, dat jouw moeder maar wacht hoor!” Roept thomas boos.
“He, jullie weten toch dat Lynne het moeilijk heeft? Ze is haar vader verloren! Dan mag ze toch wel even iets va haar dochter verlangen?” roept Letiva uit.
Haar moeder, die Lynne heet, haar vader is net gestorven, ze heeft het daar redelijk moeilijk mee en vraagt veel aan Iris. Maar haar vriendje begrijpt dat blijkbaar niet.
“Letiva heeft gelijk! Thomas anderen hebben haar ook nodig hoor! En jij moet je vanavond maar in bedwang houden om vreemd te gaan!” roept Farah kwaad uit.
Iris’ mond valt open. Ze gaapt Thomas ongelovig aan. “H…heb jij…?” Meer krijgt ze er niet uit.
“Nee ik heb helemaal niets met een ander meisje! Zij flirtte met mij, ik niet met haar!” Thomas klinkt oprecht maar Iris heeft haar twijfels. Met tranen in haar ogen staart ze naar buiten. Hoe kon hij haar dat aandoen?!
Als de bus stopt voor hun school neemt Iris gauw haar rugzak en loopt als eerste de bus uit. Ze heeft geen zin in het vrolijk gepraat van haar vriendinnen en al zeker niet in Thomas!
Ze rent de wc in en doet haar deur op slot en laat haar tranen de vrije loop. Hoe kon hij? En zij was nog zo lief voor hem, voor hem is ze naar deze rotschool gekomen! Voor hem neemt ze die bus, voor hem heeft ze haar vroegere beste vriendin alleen gelaten en dan krijgt ze dit als dank, nou mooi!
Ze voelt haar gsm trillen. Gauw neemt ze hem uit haar broekzak, het is Letiva. Ze zal wel willen weten waar ze is maar toch neemt ze niet op, ze heeft geen behoefte aan gezelschap! Ze wil alleen zijn.
Vijf minuten voor de bel veegt Iris haar tranen weg en herstelt haar make-up. Nog steeds weigerend naar buiten te komen en haar gsm op te nemen. Het geluid van de bel klinkt door het gebouw en leerlingen druipen af. Ook Iris komt u uit het wc kotje. Gauw rent ze naar haar rij waar haar leraar haar al staat op te wachten. Hij had het namelijk al door dat ze weer eens te laat aankwam.
“Zo mevrouw, en waar hebt u zo lang gezeten?” Vraagt hij.
“Sorry meneer, ik had buikpijn, komt vast door de stress van het leren voor uw examen.” Grijnst Iris.
Achter haar word er gegiecheld. Ja hoor, het zijn haar vriendinnen, ze kunnen geen moment zonder elkaar. Ook Iris kan niet zonder hen!
“Als u me nu wilt excuseren meneer,” zegt Iris op een zakelijke toon en ze draait haar om zodat hij geen kans meer krijgt om op haar brutaliteit in te gaan.
“Waar heb je gezeten?” gilt Jade.
“De toilet,he! Ik zei toch dat ik buikpijn had?” giechelt Iris.
“Ja, alsof wij dat geloven!” Letiva lijkt kwaad want ze lacht niet mee.
“Sorry Letief dat ik niet opnam, ik had even geen behoefte aan een gesprek.” zegt Iris en ze kijkt naar haar schoenen waardoor haar lange haren naar voor vallen.
“Het is al goed Ier!” Letiva lacht en geeft haar een knuffel.
“Thomas is huilend de bus uitgelopen!” roept een meisje boven hun enthousiast getier uit.
Iris draait zich bruut om. Wie bemoeide zich met het leven van Thomas en haar?!
Lisa staat recht voor haar, ze heeft blond haar tot op haar schouders, grote bruine ogen en is een beetje mollig, waardoor ze niet echt bij een groepje past, ze staat vaak alleen tijdens de pauzes en ze bemoeit zich ook graag met andermans leven.
“Wat moet je?” Vraagt Iris op een scherpe toon.
“Wat ik al zei, Thomas is huilend de bus uitgelopen!” Lisa grijnst. “Toch geen problemen met jullie Iris?”
“Nee, en waar bemoei jij je mee?!” roept Iris uit. Haar vriendinnen zijn achter haar gaan staan en kijken Lisa spottend aan.
“Oh, met niets!” en Lisa loopt weer door.
Het lijkt uren te duren voor ze aan het lokaal zijn.
hoofdstuk 1
Hij geeft haar een zoen. Waarom is hij nou zo lief?
“Het is de laatste week van de examens, dat moeten we vieren! We hebben vandaag maar heel weinig te leren, dus ik verwacht jullie allemaal vanavond in de kroeg!” Roept Jarno, die nu ook de bus is opgestapt.
Iedereen stemt gretig in maar Iris weet het nog niet, wat gaan haar ouders daarvan vinden? Ze kan natuurlijk wel stiekem het huis uit, maar dat zou straf betekenen en dan kan ze haarbijbaantje al zeker vergeten! Ze gaat volgende week maandag solliciteren bij een restaurant een beetje buiten het dorp, ze mocht het op voorwaarde dat ze niet weg zou gaan tijdens de examens, dus ook niet stiekem!
Iris zucht. Kan ze die kans zomaar laten voorbij gaan? Nee, ze gaat niet vanavond.
“Ik kan niet mee!” zegt Iris. Iedereen gaapt haar aan.
“Iris, wat bezielt je?” roept Thomas uit.
Ze wilde zeggen dat ze liever dat baantje had maar dat zegt ze maar beter niet, want iedereen lacht haar dan gegarandeerd uit!
“Ik moet men moeder nog even helpen voor haar werk, en met het huishouden!” Legt Iris uit.
Leugentje om bestwil mag best!
“Nou zeg, dat jouw moeder maar wacht hoor!” Roept thomas boos.
“He, jullie weten toch dat Lynne het moeilijk heeft? Ze is haar vader verloren! Dan mag ze toch wel even iets va haar dochter verlangen?” roept Letiva uit.
Haar moeder, die Lynne heet, haar vader is net gestorven, ze heeft het daar redelijk moeilijk mee en vraagt veel aan Iris. Maar haar vriendje begrijpt dat blijkbaar niet.
“Letiva heeft gelijk! Thomas anderen hebben haar ook nodig hoor! En jij moet je vanavond maar in bedwang houden om vreemd te gaan!” roept Farah kwaad uit.
Iris’ mond valt open. Ze gaapt Thomas ongelovig aan. “H…heb jij…?” Meer krijgt ze er niet uit.
“Nee ik heb helemaal niets met een ander meisje! Zij flirtte met mij, ik niet met haar!” Thomas klinkt oprecht maar Iris heeft haar twijfels. Met tranen in haar ogen staart ze naar buiten. Hoe kon hij haar dat aandoen?!
Als de bus stopt voor hun school neemt Iris gauw haar rugzak en loopt als eerste de bus uit. Ze heeft geen zin in het vrolijk gepraat van haar vriendinnen en al zeker niet in Thomas!
Ze rent de wc in en doet haar deur op slot en laat haar tranen de vrije loop. Hoe kon hij? En zij was nog zo lief voor hem, voor hem is ze naar deze rotschool gekomen! Voor hem neemt ze die bus, voor hem heeft ze haar vroegere beste vriendin alleen gelaten en dan krijgt ze dit als dank, nou mooi!
Ze voelt haar gsm trillen. Gauw neemt ze hem uit haar broekzak, het is Letiva. Ze zal wel willen weten waar ze is maar toch neemt ze niet op, ze heeft geen behoefte aan gezelschap! Ze wil alleen zijn.
Vijf minuten voor de bel veegt Iris haar tranen weg en herstelt haar make-up. Nog steeds weigerend naar buiten te komen en haar gsm op te nemen. Het geluid van de bel klinkt door het gebouw en leerlingen druipen af. Ook Iris komt u uit het wc kotje. Gauw rent ze naar haar rij waar haar leraar haar al staat op te wachten. Hij had het namelijk al door dat ze weer eens te laat aankwam.
“Zo mevrouw, en waar hebt u zo lang gezeten?” Vraagt hij.
“Sorry meneer, ik had buikpijn, komt vast door de stress van het leren voor uw examen.” Grijnst Iris.
Achter haar word er gegiecheld. Ja hoor, het zijn haar vriendinnen, ze kunnen geen moment zonder elkaar. Ook Iris kan niet zonder hen!
“Als u me nu wilt excuseren meneer,” zegt Iris op een zakelijke toon en ze draait haar om zodat hij geen kans meer krijgt om op haar brutaliteit in te gaan.
“Waar heb je gezeten?” gilt Jade.
“De toilet,he! Ik zei toch dat ik buikpijn had?” giechelt Iris.
“Ja, alsof wij dat geloven!” Letiva lijkt kwaad want ze lacht niet mee.
“Sorry Letief dat ik niet opnam, ik had even geen behoefte aan een gesprek.” zegt Iris en ze kijkt naar haar schoenen waardoor haar lange haren naar voor vallen.
“Het is al goed Ier!” Letiva lacht en geeft haar een knuffel.
“Thomas is huilend de bus uitgelopen!” roept een meisje boven hun enthousiast getier uit.
Iris draait zich bruut om. Wie bemoeide zich met het leven van Thomas en haar?!
Lisa staat recht voor haar, ze heeft blond haar tot op haar schouders, grote bruine ogen en is een beetje mollig, waardoor ze niet echt bij een groepje past, ze staat vaak alleen tijdens de pauzes en ze bemoeit zich ook graag met andermans leven.
“Wat moet je?” Vraagt Iris op een scherpe toon.
“Wat ik al zei, Thomas is huilend de bus uitgelopen!” Lisa grijnst. “Toch geen problemen met jullie Iris?”
“Nee, en waar bemoei jij je mee?!” roept Iris uit. Haar vriendinnen zijn achter haar gaan staan en kijken Lisa spottend aan.
“Oh, met niets!” en Lisa loopt weer door.
Het lijkt uren te duren voor ze aan het lokaal zijn.
Laatst gewijzigd door xIMISSYOU op 05 jan 2009 18:28, 1 keer totaal gewijzigd.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Dit is misschien even een raar stukje...
hoofdstuk 1
Iris komt buiten vanuit het lokaal. Ze is net klaar met haar examen. Het was redelijk gemakkelijk. Ze voelde dat Thomas naar haar zat te staren maar ze is er niet op ingegaan. Ze stapt op de bus, die meteen wegrijd als zij opgestapt is. Een stelletje kinderen van ongeveer twaalf jaar kijken haar aan. Wat is er nou zo raar aan alleen op de bus zitten?
“He is dat niet dè Iris?” roept èèn van de kinderen.
Een ander kind knikt. Nou mooi straks moet ze haar nog gaan vermommen!
Geirriteert staart ze naar buiten. Dat ze haar maar met rust laten. Het landschap vliegt voorbij maar Iris merkt het niet… ze is doodmoe en valt met haar stomme hoofd in slaap totdat de buschauffeur haar wakker maakt dat ze aan de halte zijn. Oh nee, ze is toch niet in slaap gevallen? Zuchtend staat ze op “Meneer? Wanneer komt de volgende bus terug?”
“over een half uur kindje,” grijnst hij.
Ja, dat vinden die mensen wel grappig hoor, in slaap vallen en dan moeten wakker gemaakt worden door de chauffeur.
Ze klapt haar mobiel open. 5 gemiste oproepen. 1 van haar moeder 2 van Thomas en 2 van Letiva. Ze zal haar moeder wel moeten terugbellen en zeggen waar ze is.
Shit, voicemail! “Mam, sorry dat ik nog niet thuis ben, ik ben in slaap gevallen op de bus en ben nu aan de eindhalte, over een half uur is er een bus terug dus ik ben over drie kwartiertjes thuis! Doei!”
Hopelijk is ze niet kwaad. Iris kijkt in het rond. Er lopen heel wat mensen maar ze kent er niemand, hoe zou het ook kunnen?
Ze toetst het nummer van Letiva in.
“Met Letiva.”
“He Letief! Iris hier.”
“Oh leuk dat je even terug belt, Thomas wil je spreken, hij maakt zich zorgen over je, je was ook niet thuis en je neemt je mobiel niet op! Waar ben je?”
Hij maakt zich zorgen! Ha dat is ook de eerste keer dat Thomas eens aan iemand anders denkt dan aan zichzelf!
“Ik zit aan de eindhalte, ik ben in slaap gevallen op de bus.” Iris moet nu bijna huilen.
“Meis toch!”
Iris zucht. Ze heeft op dit moment iets aan Letiva.
“Ik ga hangen doei!” En ze duwt haar mobiel dicht.
Was ze echt zo vermoeid dat ze in slaap gevallen is? Komt vast door de examens!
Ze haalt wat te drinken en gaat op een bankje zitten. Hopelijk is dit half uur snel voorbij. Haar mobiel gaat af. Mama.
“Met Iris.”
“Iris, lieverd, is je bus er bijna? Waar ben je nu? Moet ik je komen halen? Is het veel voor Nederlands?” Haar moeder overvalt haar met vragen.
“De bus is er over 5 minuten mam. En dat hoeft niet, ik heb maar heel weinig te doen voor Nederlands en ik heb het al geleerd dit weekend dus ik moet het alleen even nakijken,” lacht Iris.
“Oké, je vrienden zijn hier geweest en je mag van mij naar dat feestje hoor! Nu je je Nederlands zo goed kent!”
“En mijn bijbaantje dan mam?” Iris zet grote ogen op.
“Je mag nogsteeds solliciteren!” ze hoort dat haar moeder grijnst. Nou die is in een goed humeur. Opeens komen er weer tranen op, ze wil Thomas niet kwijt!
“Oké mag ik ga hangen want de bus is er!” zegt Iris gauw.
“Oké, daag!” zegt haat moeder.
Het is waar ook, haar bus rijd haar voorbij. Gauw loopt ze naar het buskotje en ze stapt op.
hoofdstuk 1
Iris komt buiten vanuit het lokaal. Ze is net klaar met haar examen. Het was redelijk gemakkelijk. Ze voelde dat Thomas naar haar zat te staren maar ze is er niet op ingegaan. Ze stapt op de bus, die meteen wegrijd als zij opgestapt is. Een stelletje kinderen van ongeveer twaalf jaar kijken haar aan. Wat is er nou zo raar aan alleen op de bus zitten?
“He is dat niet dè Iris?” roept èèn van de kinderen.
Een ander kind knikt. Nou mooi straks moet ze haar nog gaan vermommen!
Geirriteert staart ze naar buiten. Dat ze haar maar met rust laten. Het landschap vliegt voorbij maar Iris merkt het niet… ze is doodmoe en valt met haar stomme hoofd in slaap totdat de buschauffeur haar wakker maakt dat ze aan de halte zijn. Oh nee, ze is toch niet in slaap gevallen? Zuchtend staat ze op “Meneer? Wanneer komt de volgende bus terug?”
“over een half uur kindje,” grijnst hij.
Ja, dat vinden die mensen wel grappig hoor, in slaap vallen en dan moeten wakker gemaakt worden door de chauffeur.
Ze klapt haar mobiel open. 5 gemiste oproepen. 1 van haar moeder 2 van Thomas en 2 van Letiva. Ze zal haar moeder wel moeten terugbellen en zeggen waar ze is.
Shit, voicemail! “Mam, sorry dat ik nog niet thuis ben, ik ben in slaap gevallen op de bus en ben nu aan de eindhalte, over een half uur is er een bus terug dus ik ben over drie kwartiertjes thuis! Doei!”
Hopelijk is ze niet kwaad. Iris kijkt in het rond. Er lopen heel wat mensen maar ze kent er niemand, hoe zou het ook kunnen?
Ze toetst het nummer van Letiva in.
“Met Letiva.”
“He Letief! Iris hier.”
“Oh leuk dat je even terug belt, Thomas wil je spreken, hij maakt zich zorgen over je, je was ook niet thuis en je neemt je mobiel niet op! Waar ben je?”
Hij maakt zich zorgen! Ha dat is ook de eerste keer dat Thomas eens aan iemand anders denkt dan aan zichzelf!
“Ik zit aan de eindhalte, ik ben in slaap gevallen op de bus.” Iris moet nu bijna huilen.
“Meis toch!”
Iris zucht. Ze heeft op dit moment iets aan Letiva.
“Ik ga hangen doei!” En ze duwt haar mobiel dicht.
Was ze echt zo vermoeid dat ze in slaap gevallen is? Komt vast door de examens!
Ze haalt wat te drinken en gaat op een bankje zitten. Hopelijk is dit half uur snel voorbij. Haar mobiel gaat af. Mama.
“Met Iris.”
“Iris, lieverd, is je bus er bijna? Waar ben je nu? Moet ik je komen halen? Is het veel voor Nederlands?” Haar moeder overvalt haar met vragen.
“De bus is er over 5 minuten mam. En dat hoeft niet, ik heb maar heel weinig te doen voor Nederlands en ik heb het al geleerd dit weekend dus ik moet het alleen even nakijken,” lacht Iris.
“Oké, je vrienden zijn hier geweest en je mag van mij naar dat feestje hoor! Nu je je Nederlands zo goed kent!”
“En mijn bijbaantje dan mam?” Iris zet grote ogen op.
“Je mag nogsteeds solliciteren!” ze hoort dat haar moeder grijnst. Nou die is in een goed humeur. Opeens komen er weer tranen op, ze wil Thomas niet kwijt!
“Oké mag ik ga hangen want de bus is er!” zegt Iris gauw.
“Oké, daag!” zegt haat moeder.
Het is waar ook, haar bus rijd haar voorbij. Gauw loopt ze naar het buskotje en ze stapt op.
Laatst gewijzigd door xIMISSYOU op 05 jan 2009 18:26, 1 keer totaal gewijzigd.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
hallo:D
Ik heb even al je stukjes gelezen en voor een eerste verhaal is het zeker niet slecht! Je hebt een leuke schrijfstijl en het verhaal pakt me wel op de een of andere manier
Ik wil je graag een paar tips geven om je verhaal eventueel te verbeteren of gewoon om op te letten in de volgende stukken die je gaat schrijven.
Als u me nu wilt excuseren meneer!
of
Ik had even geen behoefte aan een gesprek!
persoonlijk zou ik daar al een komma van maken, een uitroepteken komt eigenlijk voor werkwoorden als gillen, schreeuwen, brullen, krijsen enz.
Nu lijkt het namelijk heel erg alsof Iris naar iedereen staat te schreeuwen.
Misschien zou je het wat duidelijker kunnen uitleggen en het iets minder verwarrend maken.
Dus 1 = één
12= twaalf
Verder vind ik het eigenlijk allemaal goed, dus ik hoop dat je hier iets aan hebt en veel succes en plezier met verder schrijven!
Ik heb even al je stukjes gelezen en voor een eerste verhaal is het zeker niet slecht! Je hebt een leuke schrijfstijl en het verhaal pakt me wel op de een of andere manier
Ik wil je graag een paar tips geven om je verhaal eventueel te verbeteren of gewoon om op te letten in de volgende stukken die je gaat schrijven.
Allereerst valt me op dat je ontzettend veel uitroeptekens gebruikt. Ik heb maar even een willekeurig stukje gepakt waar je het nogal veel doet.xIMISSYOU schreef:“Zo mevrouw, en waar hebt u zo lang gezeten?” Vraagt hij.
“Sorry meneer, ik had buikpijn, komt vast door de stress van het leren voor uw examen!” Grijnst Iris.
Achter haar word er gegiecheld. Ja hoor, het zijn haar vriendinnen, ze kunnen geen moment zonder elkaar. Ook Iris kan niet zonder hen!
“Als u me nu wilt excuseren meneer!” zegt Iris op een zakelijke toon en ze draait haar om zodat hij geen kans meer krijgt om op haar brutaliteit in te gaan.
“Waar heb je gezeten?” gilt Jade.
“De toilet,he! Ik zei toch dat ik buikpijn had?” giechelt Iris.
“Ja, alsof wij dat geloven!” Letiva lijkt kwaad want ze lacht niet mee.
“Sorry Letief dat ik niet opnam, ik had even geen behoefte aan een gesprek!” zegt Iris en ze kijkt naar haar schoenen waardoor haar lange haren naar voor vallen.
“Het is al goed Ier!” Letiva lacht en geeft haar een knuffel.
“Thomas is huilend de bus uitgelopen!” roept een meisje boven hun enthousiast getier uit.
Als u me nu wilt excuseren meneer!
of
Ik had even geen behoefte aan een gesprek!
persoonlijk zou ik daar al een komma van maken, een uitroepteken komt eigenlijk voor werkwoorden als gillen, schreeuwen, brullen, krijsen enz.
Nu lijkt het namelijk heel erg alsof Iris naar iedereen staat te schreeuwen.
Dit vind ik een beetje een raar stukje. Ik kan me niet voorstellen dat je vrienden je aanmoedigen om een oude vrouw ''aan te pakken'' en dat ze daar dan niets van zegt en ook de buschauffeur ofzo niet. Maar ja, dat is meer een persoonlijke meningxIMISSYOU schreef:Iris voelt dat mensen haar aanstaren en ze kijkt op, inderdaad een ietwat oudere vrouw zit haar aan te gapen.
Letiva geeft haar een tik op haar schouder. “He, pak die oude eens aan, ze heeft toch niets van jou aan?”
“He, mevrouw, heb ik iets van u aan? Of valt er wat te zien?” roept Iris. Er volgt een lachsolo als de vrouw zich verlegen omdraait.
“Goede lieverd!” roept Thomas, haar vriendje, die net opstapt.
Dat komt omdat het nogal rommelig is. Eerst is ze boos op Thomas, omdat ie vreemd is gegaan en dan moet ze ineens huilen want ze wil hem niet kwijt?xIMISSYOU schreef:Dit is misschien even een raar stukje...
Misschien zou je het wat duidelijker kunnen uitleggen en het iets minder verwarrend maken.
Schrijf getallen tot en met 100 uit, dus is netter.xIMISSYOU schreef:Een stelletje kinderen van ongeveer 12 jaar kijken haar aan. Wat is er nou zo raar aan alleen op de bus zitten?
“He is dat niet dè Iris?” roept 1 van de kinderen.
Dus 1 = één
12= twaalf
Verder vind ik het eigenlijk allemaal goed, dus ik hoop dat je hier iets aan hebt en veel succes en plezier met verder schrijven!
You know you love me...
ik heb het even allemaal verbetert, ik zal er zeker op letten!
En bedankt voor de tips! Heel miss. komt er straks nog een stukje!
xxx
En bedankt voor de tips! Heel miss. komt er straks nog een stukje!
xxx
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
hoofdstuk 1
Zuchtend ploft Iris op bed neer. Ze is net klaar met haar Nederlands en voelt de vermoeidheid opkomen. Hoe kon Thomas? Maar was het wel waar wat ze zeiden? Farah is dan ook zo’n praatjes verkoper! Maar zou ze over zoiets liegen of roddelen? Nee, ze zou haar zeker niet willen kwetsen. Ze zucht en klapt haar mobiel open, nu al tien oproepen gemist van Thomas en wel zeker drie voicemail berichten. Moet ze ze beluisteren? Ze drukt het nummer van de voicemail in en luistert.
“He, Thomas hier, het is niet waar wat Farah zei! Ja, ik heb èèn keer met iemand gedanst en zij probeerde me te zoenen.Verder is er niets gebeurd. Ik mis je! Laat iets van je horen. Daag.”
Zijn stem klinkt verstikt door de tranen. Ze voelt dat ze zelf ook huilt, hij doet ook zoveel moeite maar kan ze hem nog wel vertrouwen? Ze zucht en beluisterd het tweede bericht.
“He Ier! Letief hier, geef Thomas nog een kans, hij mist je en die flirt bedoelde hij echt niet zo, hij heeft er allang spijt van! Denk erover na! Kus Letief.”
Waarom maken ze het haar zo moeilijk? Kunnen ze haar niet gewoon met rust laten? Als Iris stappen op de trap hoort veegt ze haar ogen af en staart uit het raam.
“Iris, kom je eten?” vraagt haar moeder die de deur op een kier zet.
“Ja,ik kom zo, ik beluister even men voicemail!” Lacht Iris.
“Oke, haast je!” Ze hoort haar moeders voetstappen afzwakken. Gauw drukt ze haar voicemail weer aan.
“He Ier, Jade hier, Kom je nu vanavond? Zal ik je komen ophalen en samen met jou een outfit voor je uitkiezen? Nou ik hoor je wel! Knuffel jade.”
Dat ook nog. Iris werpt een blik op de spiegel en rent dan de trap af.
“Iris, komaan eet een beetje door, straks is het koud!” zegt haar moeder, ze kijkt haar streng aan.
Iris prikt maar wat is een aardappel. Ze heeft helemaal geen honger! Maar van haar moeder moet ze heel haar bord opeten. Nou lekker niet!
“Mam, mag ik niet stoppen, ik heb geen honger!” Iris kijkt haar moeder smekend aan.
“Oke dan ga maar.” Zucht haar moeder.
Op dat moment gaat de bel. Iris gaat opendoen, Jade staat voor de deur.
“Hey meis!” Gilt Jade. “Oeh, jij ziet er niet uit, tijd voor een make-over!” Jade kijkt demonstratief op haar horloge. “We hebben nog twee uur, kom mee naar boven jij!”
Ja die ziet het weer volledig zitten!
“Ik weet niet of ik wel ga.” Mompelt Iris.
Jade draait zich abrupt om. “Waatt?! Jij gaat wel mee! Het zal je opkikkeren!” lacht ze.
“Echt, ik heb geen zin om Thomas te zien!” Iris kijkt Jade aan die verwoed in haar kleerkast wroet naar de gepaste outfit.
“Nou en? Laat hem gewoon! Hij kan even goed op zichzelf leven hoor! En jij ook trouwens!” roept Jade verontwaardigt uit.
“Is het uit met Thomas?” Vraagt haar moeder die plotseling in de deuropening staat.
Iris knikt en slaat haar ogen neer. Dat haar moeder het weet vind ze niet zo erg, maar ze had het haar liever zelf gezegd in plaats van op deze manier.
“Kijk is.” Jade houde een zwart topje voor met daarop een wit rokje met een riem op.
“Leuk, geef hier, dan kijk ik of ik er nog in pas!” glimlacht Iris. Ze kleed zich gauw op. En ja hoor, het past haar perfect! Haar moeder die in de deuropening staat fluit.
“Het staat je mooi lieverd.” Glimlacht ze en ze overhandigt haar de zwarte naaldhakken van Iris.
“Zo en nu je haar en je make-up,” grinnikt Jade.
“Ik wil krullen!” gilt Iris opgewonden. Dat staat goed en haar zwarte steile haren zijn er lang genoeg voor, ze komen tot half haar rug en ze staan haar prachtig.
“Oke, gaat u zitten.” Zegt Jade op een zakelijke toon.
Geduldig wacht Iris tot haar haar èèn krullenbos is en springt dan opgewonden op om te kijken hoe laat het is. “We hebben nog maar een kwartier!” schreeuwt ze.
“Oke je make-up! Ga zitten.” Jade duwt haar terug op haar bed en begint verwoed Iris’ make-up aan te brengen.
Als ze uiteindelijk klaar zijn is het al een half uur later, ze zijn dus te laat. En laat dat nou net iets zijn waar ze een hekel aan heeft.
Eindelijk aangekomen is iedereen al naar binnen. Jade en Iris stappen de drukte in. Iris bestelt twee cola en geeft er èèn aan Jade. Van de andere nipt ze even. Ze kijkt over de dansvloer, hij is nog redelijk leeg want veel mensen durven zo vroeg nog niet op de dansvloer. “He Jade, ga je mee dansen?” roept Iris in Jades oor.
Jade knikt en samen lopen ze naar het midden van de dansvloer. Iris begint met haar heupen heen en weer te bewegen, haar haren vliegen wild heen en weer en ze danst een beetje rond Jade. Algauw loopt de dansvloer vol maar het ligt blijft op Iris en Jade gericht, waarvoor was dat nodig?
Als er een traag liedje aankomt gaat Iris aan de bar zitten om van haar cola te nippen. Een beetje afwezig staart ze voor zich uit tot ze plotseling verschrikkelijk uit haar dag/avonddroom word gerukt. Zag ze dat goed? Was hìj het echt? Verwoed wrijft ze in haar ogen maar het helpt niet. Ze ziet het goed…
Zuchtend ploft Iris op bed neer. Ze is net klaar met haar Nederlands en voelt de vermoeidheid opkomen. Hoe kon Thomas? Maar was het wel waar wat ze zeiden? Farah is dan ook zo’n praatjes verkoper! Maar zou ze over zoiets liegen of roddelen? Nee, ze zou haar zeker niet willen kwetsen. Ze zucht en klapt haar mobiel open, nu al tien oproepen gemist van Thomas en wel zeker drie voicemail berichten. Moet ze ze beluisteren? Ze drukt het nummer van de voicemail in en luistert.
“He, Thomas hier, het is niet waar wat Farah zei! Ja, ik heb èèn keer met iemand gedanst en zij probeerde me te zoenen.Verder is er niets gebeurd. Ik mis je! Laat iets van je horen. Daag.”
Zijn stem klinkt verstikt door de tranen. Ze voelt dat ze zelf ook huilt, hij doet ook zoveel moeite maar kan ze hem nog wel vertrouwen? Ze zucht en beluisterd het tweede bericht.
“He Ier! Letief hier, geef Thomas nog een kans, hij mist je en die flirt bedoelde hij echt niet zo, hij heeft er allang spijt van! Denk erover na! Kus Letief.”
Waarom maken ze het haar zo moeilijk? Kunnen ze haar niet gewoon met rust laten? Als Iris stappen op de trap hoort veegt ze haar ogen af en staart uit het raam.
“Iris, kom je eten?” vraagt haar moeder die de deur op een kier zet.
“Ja,ik kom zo, ik beluister even men voicemail!” Lacht Iris.
“Oke, haast je!” Ze hoort haar moeders voetstappen afzwakken. Gauw drukt ze haar voicemail weer aan.
“He Ier, Jade hier, Kom je nu vanavond? Zal ik je komen ophalen en samen met jou een outfit voor je uitkiezen? Nou ik hoor je wel! Knuffel jade.”
Dat ook nog. Iris werpt een blik op de spiegel en rent dan de trap af.
“Iris, komaan eet een beetje door, straks is het koud!” zegt haar moeder, ze kijkt haar streng aan.
Iris prikt maar wat is een aardappel. Ze heeft helemaal geen honger! Maar van haar moeder moet ze heel haar bord opeten. Nou lekker niet!
“Mam, mag ik niet stoppen, ik heb geen honger!” Iris kijkt haar moeder smekend aan.
“Oke dan ga maar.” Zucht haar moeder.
Op dat moment gaat de bel. Iris gaat opendoen, Jade staat voor de deur.
“Hey meis!” Gilt Jade. “Oeh, jij ziet er niet uit, tijd voor een make-over!” Jade kijkt demonstratief op haar horloge. “We hebben nog twee uur, kom mee naar boven jij!”
Ja die ziet het weer volledig zitten!
“Ik weet niet of ik wel ga.” Mompelt Iris.
Jade draait zich abrupt om. “Waatt?! Jij gaat wel mee! Het zal je opkikkeren!” lacht ze.
“Echt, ik heb geen zin om Thomas te zien!” Iris kijkt Jade aan die verwoed in haar kleerkast wroet naar de gepaste outfit.
“Nou en? Laat hem gewoon! Hij kan even goed op zichzelf leven hoor! En jij ook trouwens!” roept Jade verontwaardigt uit.
“Is het uit met Thomas?” Vraagt haar moeder die plotseling in de deuropening staat.
Iris knikt en slaat haar ogen neer. Dat haar moeder het weet vind ze niet zo erg, maar ze had het haar liever zelf gezegd in plaats van op deze manier.
“Kijk is.” Jade houde een zwart topje voor met daarop een wit rokje met een riem op.
“Leuk, geef hier, dan kijk ik of ik er nog in pas!” glimlacht Iris. Ze kleed zich gauw op. En ja hoor, het past haar perfect! Haar moeder die in de deuropening staat fluit.
“Het staat je mooi lieverd.” Glimlacht ze en ze overhandigt haar de zwarte naaldhakken van Iris.
“Zo en nu je haar en je make-up,” grinnikt Jade.
“Ik wil krullen!” gilt Iris opgewonden. Dat staat goed en haar zwarte steile haren zijn er lang genoeg voor, ze komen tot half haar rug en ze staan haar prachtig.
“Oke, gaat u zitten.” Zegt Jade op een zakelijke toon.
Geduldig wacht Iris tot haar haar èèn krullenbos is en springt dan opgewonden op om te kijken hoe laat het is. “We hebben nog maar een kwartier!” schreeuwt ze.
“Oke je make-up! Ga zitten.” Jade duwt haar terug op haar bed en begint verwoed Iris’ make-up aan te brengen.
Als ze uiteindelijk klaar zijn is het al een half uur later, ze zijn dus te laat. En laat dat nou net iets zijn waar ze een hekel aan heeft.
Eindelijk aangekomen is iedereen al naar binnen. Jade en Iris stappen de drukte in. Iris bestelt twee cola en geeft er èèn aan Jade. Van de andere nipt ze even. Ze kijkt over de dansvloer, hij is nog redelijk leeg want veel mensen durven zo vroeg nog niet op de dansvloer. “He Jade, ga je mee dansen?” roept Iris in Jades oor.
Jade knikt en samen lopen ze naar het midden van de dansvloer. Iris begint met haar heupen heen en weer te bewegen, haar haren vliegen wild heen en weer en ze danst een beetje rond Jade. Algauw loopt de dansvloer vol maar het ligt blijft op Iris en Jade gericht, waarvoor was dat nodig?
Als er een traag liedje aankomt gaat Iris aan de bar zitten om van haar cola te nippen. Een beetje afwezig staart ze voor zich uit tot ze plotseling verschrikkelijk uit haar dag/avonddroom word gerukt. Zag ze dat goed? Was hìj het echt? Verwoed wrijft ze in haar ogen maar het helpt niet. Ze ziet het goed…
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Even een klein stukje...heb niet veel inspiratie
hoofdstuk 2
In Thomas’ armen staat een blondharig meisje, ze is lang en slank en heeft vast cup c. Gauw kijkt ze in het rond. Waar is Jade?!
Zelfverzekerd stapt ze op Thomas af. “Klootzak!” gilt ze en ze loopt huilend de kroeg uit.
Hoe kon hij? En dan nog recht in haar gezicht?
“Iris, iris wacht alsjeblieft!” Thomas komt achter haar aan.
“Nee Thomas ik heb genoeg gezien!” Snikt Iris, ze haart dat hij haar inhaalt en ze gaat nog harder lopen.
“Je zag het fout… ik..zij…zij zoende mij!” hijgt Thomas.
“Nee Thomas, je hebt het verkeerd, jij zoende haar, ik heb het zien gebeuren! Laat naar je hersens kijken man!” gilt Iris.
Ze heeft het gevoel dat Thomas en zij bekeken worden en ja hoor Lisa staat op een afstand te grijnzen. Dat zal ze wel weer leuk vinden hoor, breuk tussen het populairste koppel van de stad. Ze wil hier niet meer zijn, ze wil verdwijnen weg van hier. Ze voelt dat ze bijna niet meer kan en Thomas rent nog steeds achter haar aan.
“Iris!” Deze keer is het een meisjesstem die op haar roept, Jade.
“Ja?” Iris blijft rennen. Ze hoort Thomas’ voetstappen nogsteeds.
“Wacht nou even!” Hijgt Jade.
Iris kijkt over haar schouders. Thomas is al ver uit haar zicht en Jade zit op een fiets ook wel even van haar. Ze stopt met lopen.
“Hij was met dat blonde meisje!” Hijgt Jade.
“Nee…!” Opeens is draait alles om Iris heen. Ze moet Jades stuur vast houden om niet door haar benen te zakken.
Thomas komt dichterbij en Iris kan nietmeer verder. Ze laat alles maar lopen hoe het loopt.
“Iris…dat is nietwaar!” Hijgt hij op zijn beurt.
“Het kan me niet schelen!” Weet Iris er nog uit te brengen en dan word alles zwart…
hoofdstuk 2
In Thomas’ armen staat een blondharig meisje, ze is lang en slank en heeft vast cup c. Gauw kijkt ze in het rond. Waar is Jade?!
Zelfverzekerd stapt ze op Thomas af. “Klootzak!” gilt ze en ze loopt huilend de kroeg uit.
Hoe kon hij? En dan nog recht in haar gezicht?
“Iris, iris wacht alsjeblieft!” Thomas komt achter haar aan.
“Nee Thomas ik heb genoeg gezien!” Snikt Iris, ze haart dat hij haar inhaalt en ze gaat nog harder lopen.
“Je zag het fout… ik..zij…zij zoende mij!” hijgt Thomas.
“Nee Thomas, je hebt het verkeerd, jij zoende haar, ik heb het zien gebeuren! Laat naar je hersens kijken man!” gilt Iris.
Ze heeft het gevoel dat Thomas en zij bekeken worden en ja hoor Lisa staat op een afstand te grijnzen. Dat zal ze wel weer leuk vinden hoor, breuk tussen het populairste koppel van de stad. Ze wil hier niet meer zijn, ze wil verdwijnen weg van hier. Ze voelt dat ze bijna niet meer kan en Thomas rent nog steeds achter haar aan.
“Iris!” Deze keer is het een meisjesstem die op haar roept, Jade.
“Ja?” Iris blijft rennen. Ze hoort Thomas’ voetstappen nogsteeds.
“Wacht nou even!” Hijgt Jade.
Iris kijkt over haar schouders. Thomas is al ver uit haar zicht en Jade zit op een fiets ook wel even van haar. Ze stopt met lopen.
“Hij was met dat blonde meisje!” Hijgt Jade.
“Nee…!” Opeens is draait alles om Iris heen. Ze moet Jades stuur vast houden om niet door haar benen te zakken.
Thomas komt dichterbij en Iris kan nietmeer verder. Ze laat alles maar lopen hoe het loopt.
“Iris…dat is nietwaar!” Hijgt hij op zijn beurt.
“Het kan me niet schelen!” Weet Iris er nog uit te brengen en dan word alles zwart…
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Hier gaat het even allemaal snel gaan en is best een raar stukje naja.
De dag verder ligt Iris op haar bed. Ze hadden gisteren een ambulance gebeld, wat helemaal niet nodig was volgens haar. Ze mocht vandaag niet naar school van de dokter, nou gezellig midden in de examens! Ze doet haar aardrijkskundeboek open en begint te leren. Ze kan haar niet eens concentreren! Haar gedachten dwalen af naar Thomas, hij heeft haar bedrogen! Met nog zo’n trut ook! Hoe kan hij? Met die gedachte valt ze weer in slaap.
Ze schrikt wakker van het tuten van haar wekker… Huh? Ze is in slaap gevallen, en ze heeft vandaag een examen!
“Iris, lieverd opstaan!” roept haar moeder van op de trap.
Gauw trekt ze een spijkerbroek aan met een simpel T-shirt. Ze moet dan maar op de bus leren.
Ze grist een appel van de schaal en loopt de deur uit “Dag mam!” roept ze nog.
Zuchtend staat ze recht, haar examen zal waarschijnlijk wel een ramp zijn! Het is vandaag het laatste examen morgen hebben ze vrij en overmorgen krijgen ze hun uitslag.
“Leuk dat je zo vroeg klaar bent!” glimlacht haar moeder. “Het was vast gemakkelijk.”
Iris knikt, ze moest eens weten!
Drie dagen later heeft Iris haar uitslag. Ze had tachtig! En voor geen enkel vak gebuisd, allewel dat ze voor haar aardrijkskunde nog maar net doorwas! Vandaag moet ze gaan solliciteren en het is nou net zo’n rotweer. Haar moeder is niet thuis dus moet ze met de fiets. In de gietende regen.
De dag verder ligt Iris op haar bed. Ze hadden gisteren een ambulance gebeld, wat helemaal niet nodig was volgens haar. Ze mocht vandaag niet naar school van de dokter, nou gezellig midden in de examens! Ze doet haar aardrijkskundeboek open en begint te leren. Ze kan haar niet eens concentreren! Haar gedachten dwalen af naar Thomas, hij heeft haar bedrogen! Met nog zo’n trut ook! Hoe kan hij? Met die gedachte valt ze weer in slaap.
Ze schrikt wakker van het tuten van haar wekker… Huh? Ze is in slaap gevallen, en ze heeft vandaag een examen!
“Iris, lieverd opstaan!” roept haar moeder van op de trap.
Gauw trekt ze een spijkerbroek aan met een simpel T-shirt. Ze moet dan maar op de bus leren.
Ze grist een appel van de schaal en loopt de deur uit “Dag mam!” roept ze nog.
Zuchtend staat ze recht, haar examen zal waarschijnlijk wel een ramp zijn! Het is vandaag het laatste examen morgen hebben ze vrij en overmorgen krijgen ze hun uitslag.
“Leuk dat je zo vroeg klaar bent!” glimlacht haar moeder. “Het was vast gemakkelijk.”
Iris knikt, ze moest eens weten!
Drie dagen later heeft Iris haar uitslag. Ze had tachtig! En voor geen enkel vak gebuisd, allewel dat ze voor haar aardrijkskunde nog maar net doorwas! Vandaag moet ze gaan solliciteren en het is nou net zo’n rotweer. Haar moeder is niet thuis dus moet ze met de fiets. In de gietende regen.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Met een zucht stapt ze binnen. Het is een heel gezellige ruimtes, de muren zijn bordeaux geverfd en er staan tegen de muren bruine tafeltjes met allemaal kaarsjes op. Het onthaal Staat links van de deur, de balie is zwart met wit. De lichten zijn een beetje gedempt. Enkele mensen kijken op als ze haar zien binnen komen maar verliezen al snel hun belangstelling, wie verwacht nu dat zij komt solliciteren? Niemand toch?
“Mevrouw kan ik u helpen?” Er staat een jonge vrouw achter de balie, ze heeft blond haar tot op haar schouders en grote groene ogen.
“Ik kom voor te solliciteren, ik ben Iris De Graaf, aangenaam!” Ze steekt haar hand naar de vrouw uit, die hem stevig vastneemt.
“Oke volg me maar!” glimlacht de vrouw vriendelijk.
Ze komt in een klein kantoortje terecht, het is hier niet zo gezellig als in het restaurant zelf, de muren zijn met beige behang behangen en een raam kijkt uit op een vijver, waarschijnlijk de tuin van het restaurant, in de verte zien je haar dorp liggen. Is ze echt zover weg van huis?
“Oke, ik ben dus Sabine, ik ben de baas van dit restaurant, ik zou graag even uw leeftijd willen weten?” De vrouw, die blijkbaar Sabine heet, kijkt haar afwachtend af.
“Veertien, ik vraag me eigenlijk af of mijn leeftijd een probleem is?”
“In feite wel maar dat kan ik wel even voor je regelen natuurlijk, heb je ervaring?”
“Ja, een beetje, mijn vriendin haar moeder baat een café uit en daar steek ik geregeld een handje toe,” Iris kijkt de vrouw aan. Dit word vast niets!
“Oke, je kan nu even helpen en dan zie ik of je mag beginnen of niet!”
Iris knikt en staat op. Sabine geeft haar een T-shirt van het restaurant en duwt haar terug het restaurant in.
“Sabine kun je eens twee cola’s brengen?” Roept een vrouw van op haar plaats.
“Zo, nu kan je laten zien wat je kan.” Sabine neemt een Plato en zet er twee cola’s op. “Normaal moet je dit zelf doen maar nu wil ik zien hoe je het serveren doet.”
“Oke,” Ze zucht, ze had helemaal niet verwacht dat ze op proef zou worden gesteld!
“Alstublief, twee cola’s.” Glimlacht Iris.
“Dank je jongedame,” Lacht de vrouw.
Trots loopt ze terug naar Sabine. Die haar bemoedigend toeknikt. “Ze gaan je na een tijdje bij de naam noemen, zo gaat dat hier!” glimlacht Sabine.
“Sabine, kan je een bestelling opnemen alsjeblieft?” Roept een ietwat molloge vrouw.
“Zo, hier is het boekje, vraag wat hun keuze is en breng het naar de keuken. Als er niemand is moet je maar even ‘Ian!’ roepen,” Sabine drukt het boekje en een balpen in haar handen.
“Wat mag uw keuze zijn mevrouw?” Iris kijkt de vrouw vragend aan.
“Zeg maar yvonne hoor kindje! En hoe is jouw naam?”
“Iris.”
“Ok Iris, ik zou graag een spaghetti’tje willen en mijn vriendin, Martine, ook!” Yvonne kijkt haar met haar bruine ogen lief aan.
“Oke bedankt, het komt er zo aan!” Gauw loopt ze naar de keuken. Niemand. “Ian!” roept ze.
“Ja?” Een jongen van een jaar of 15 komt tevoorschijn.
“Twee spaghetti’s graag!” glimlacht Iris. Ian is gespierd, lang en heeft bruin haar en groene grote ogen.
“Oke komt eraan, schoonheid.” Grijnst hij.
Iris begint te blozen. Gauw loopt ze terug naar het restaurant.
“Was hij er?” vraagt Sabine.
“Nee hij zat weggedoken in een kast.” Iris grinnikt, Sabine lacht mee.
Er klinkt een belletje. “Twee spaghetti’s zijn kaar!” klinkt Ians warme stem.
Iris gaat erom en brengt ze naar het tafeltje.
“Bedankt Iris!” glimlacht Yvonne. “Hier een kleine fooi voor je!” Yvonne steekt twee euro in haar hand.
“Euh..bedankt!” stamelt Iris.
“Mensen er is een nieuwe serveerster, Iris!” klinkt een stem door de spiekers, het is de stem van Sabine.
Ze kan wel gillen, ze is aangenomen!
“Gefeliciteerd! En welkom!” Ian geeft haar drie zoenen op haar wang.
Even later loopt ze het restaurant buiten. Haar geluk kan niet op totdat ze haar fiets ziet…
“Mevrouw kan ik u helpen?” Er staat een jonge vrouw achter de balie, ze heeft blond haar tot op haar schouders en grote groene ogen.
“Ik kom voor te solliciteren, ik ben Iris De Graaf, aangenaam!” Ze steekt haar hand naar de vrouw uit, die hem stevig vastneemt.
“Oke volg me maar!” glimlacht de vrouw vriendelijk.
Ze komt in een klein kantoortje terecht, het is hier niet zo gezellig als in het restaurant zelf, de muren zijn met beige behang behangen en een raam kijkt uit op een vijver, waarschijnlijk de tuin van het restaurant, in de verte zien je haar dorp liggen. Is ze echt zover weg van huis?
“Oke, ik ben dus Sabine, ik ben de baas van dit restaurant, ik zou graag even uw leeftijd willen weten?” De vrouw, die blijkbaar Sabine heet, kijkt haar afwachtend af.
“Veertien, ik vraag me eigenlijk af of mijn leeftijd een probleem is?”
“In feite wel maar dat kan ik wel even voor je regelen natuurlijk, heb je ervaring?”
“Ja, een beetje, mijn vriendin haar moeder baat een café uit en daar steek ik geregeld een handje toe,” Iris kijkt de vrouw aan. Dit word vast niets!
“Oke, je kan nu even helpen en dan zie ik of je mag beginnen of niet!”
Iris knikt en staat op. Sabine geeft haar een T-shirt van het restaurant en duwt haar terug het restaurant in.
“Sabine kun je eens twee cola’s brengen?” Roept een vrouw van op haar plaats.
“Zo, nu kan je laten zien wat je kan.” Sabine neemt een Plato en zet er twee cola’s op. “Normaal moet je dit zelf doen maar nu wil ik zien hoe je het serveren doet.”
“Oke,” Ze zucht, ze had helemaal niet verwacht dat ze op proef zou worden gesteld!
“Alstublief, twee cola’s.” Glimlacht Iris.
“Dank je jongedame,” Lacht de vrouw.
Trots loopt ze terug naar Sabine. Die haar bemoedigend toeknikt. “Ze gaan je na een tijdje bij de naam noemen, zo gaat dat hier!” glimlacht Sabine.
“Sabine, kan je een bestelling opnemen alsjeblieft?” Roept een ietwat molloge vrouw.
“Zo, hier is het boekje, vraag wat hun keuze is en breng het naar de keuken. Als er niemand is moet je maar even ‘Ian!’ roepen,” Sabine drukt het boekje en een balpen in haar handen.
“Wat mag uw keuze zijn mevrouw?” Iris kijkt de vrouw vragend aan.
“Zeg maar yvonne hoor kindje! En hoe is jouw naam?”
“Iris.”
“Ok Iris, ik zou graag een spaghetti’tje willen en mijn vriendin, Martine, ook!” Yvonne kijkt haar met haar bruine ogen lief aan.
“Oke bedankt, het komt er zo aan!” Gauw loopt ze naar de keuken. Niemand. “Ian!” roept ze.
“Ja?” Een jongen van een jaar of 15 komt tevoorschijn.
“Twee spaghetti’s graag!” glimlacht Iris. Ian is gespierd, lang en heeft bruin haar en groene grote ogen.
“Oke komt eraan, schoonheid.” Grijnst hij.
Iris begint te blozen. Gauw loopt ze terug naar het restaurant.
“Was hij er?” vraagt Sabine.
“Nee hij zat weggedoken in een kast.” Iris grinnikt, Sabine lacht mee.
Er klinkt een belletje. “Twee spaghetti’s zijn kaar!” klinkt Ians warme stem.
Iris gaat erom en brengt ze naar het tafeltje.
“Bedankt Iris!” glimlacht Yvonne. “Hier een kleine fooi voor je!” Yvonne steekt twee euro in haar hand.
“Euh..bedankt!” stamelt Iris.
“Mensen er is een nieuwe serveerster, Iris!” klinkt een stem door de spiekers, het is de stem van Sabine.
Ze kan wel gillen, ze is aangenomen!
“Gefeliciteerd! En welkom!” Ian geeft haar drie zoenen op haar wang.
Even later loopt ze het restaurant buiten. Haar geluk kan niet op totdat ze haar fiets ziet…
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
hoofdstuk 3
Hij is helemaal ingedeukt, de banden zijn open geprikt waardoor ze zijn leeggelopen en de pedalen zijn eraf. Wie heeft dit gedaan? Ze kan helemaal niet naar huis! Even kijkt ze in het rond. Ze kan wel terug naar binnen gaan maar dat lijkt haar niet echt wat… ze is namelijk al doornat, zo kan ze daar echt niet binnengaan.
Het huis staat ietsje naar voren waardoor er aan de zijkant een grasveld is en ook een steen dat je makkelijk kunt vergelijken met een stoel. Ze gaat erop zitten en begint te huilen. Welke stomme mensen hebben dit nu weer voor haar verpest? Het zijn waarschijnlijk weer van die kleine etters!
Iris staart voor zich uit. Wat nu, hoe moet ze nu thuiskomen? Ze voelt in haar broekzak. Waar is haar mobiel naartoe? Oh nee he? Ze is het thuis op tafel vergeten! Hoe kan ze nu zo stom zijn? Ze zucht. Soms kan ze zich zo dom voordoen. Haar zwarte haren druipen door de regen waardoor ze het alleen maar kouder krijgt. Ze ziet mensen in en uit het restaurant komen. Maar niemand die haar echt opmerkt of ook maar even aankijkt. Hoe lang zit ze hier nu al niet te wachten? Op wat zit ze eigenlijk te wachten? Op hulp? Die krijgt ze hier toch niet. Weer lopen er tranen over haar wangen. Mooi en nu ook nog een uitgelopen mascara, zometeen ziet ze eruit als een monster.
Het word stilaan donker als Iris nog steeds op de steen zit. Voor de zoveelste keer die dag gaat de deur van het restaurant open maar deze keer komt er geen klant buiten maar Ian. Hij merkt Iris onmiddellijk op. Ze zit ingedoken op de steen.
“He, Meid, wat doe je hier in de kou?” vraagt Ian, hij kijkt haar aan.
Leuk, dat ook nog! “Iemand heeft mijn fiets vernield!” stamelt ze klapperend van de kou.
Ian doet zijn jas uit en legt ze over haar schouders.
“Je bent helemaal onderkoelt, je moest binnengekomen zijn!” Iris hoort de verontwaardiging in zijn stem.
“Wat moesten de klanten dan wel niet denken?”
“Die denken maar wat ze willen!” zucht Ian, “Kom even mee met mij!”
Gewillig staat Iris op en kruipt achterop de motor van Ian. Ze moet zijn middel vastnemen, Ian vertrekt en ze voelt al snel hoe haar natte haren drogen en mee wapperen met de wind.
Even later zit ze op de bank bij Ian thuis met warme choco in haar handen.
“Sabine zei dat je morgen al mocht komen! Ze was het je vergeten te zeggen.” Ian grijnst.
“Oh leuk!” Iris zet haar tas op het salontafeltje.
“Hoe lang zat je daar wel niet? Je bent s’morgens gekomen en s’middags vertrokken, dan zat je daar zes uur lang! Hoe hou je het uit meid?”
“Zat ik daar zo lang, dat voelde niet zo hoor!” stamelt Iris. Heeft ze daar echt zo lang gezeten? Dat kan je niet menen!
“Maakt niet uit! Je zit hier warm nu,” glimlacht Ian.
Iris knikt. “Beetje raar om te vragen, maar heeft deze knapperd een vriendin?” Met een schuin hoofd kijkt ze hem aan.
Ian slaat zijn ogen neer. “Ja, jammer genoeg, ze is een ongelooflijk kreng!” Hij zucht. “En heb jij een vriend?”
Iris denkt terug aan die avond. Het was een ramp geweest. Ze zucht. “Nou, eigenlijk heb ik wel een vriend, denk ik. Maar hij flirt steeds met anderen en ziet mij soms gewoon niet staan dus kan ik hem niet echt meer mijn vriend noemen,” Ze krijgt weer tranen in haar ogen.
“He, we hebben allebei een slecht lief, misschien kunnen we elkaar steunen? Hou je nog van hem?” vragend kijkt hij haar aan.
Ja, goede vraag, houd ze nog wel van hem? Nee eigenlijk niet…
“Nee…eigenlijk niet. Jij van haar?”
Ian schud zijn hoofd. Waarom maken ze het beiden dan niet uit? Nu zijn ze toch alleen maar ongelukkig…want wat moet je met een vriendin die een ongelooflijk kreng is en een vriend die je alleen maar bedriegd?
Hij is helemaal ingedeukt, de banden zijn open geprikt waardoor ze zijn leeggelopen en de pedalen zijn eraf. Wie heeft dit gedaan? Ze kan helemaal niet naar huis! Even kijkt ze in het rond. Ze kan wel terug naar binnen gaan maar dat lijkt haar niet echt wat… ze is namelijk al doornat, zo kan ze daar echt niet binnengaan.
Het huis staat ietsje naar voren waardoor er aan de zijkant een grasveld is en ook een steen dat je makkelijk kunt vergelijken met een stoel. Ze gaat erop zitten en begint te huilen. Welke stomme mensen hebben dit nu weer voor haar verpest? Het zijn waarschijnlijk weer van die kleine etters!
Iris staart voor zich uit. Wat nu, hoe moet ze nu thuiskomen? Ze voelt in haar broekzak. Waar is haar mobiel naartoe? Oh nee he? Ze is het thuis op tafel vergeten! Hoe kan ze nu zo stom zijn? Ze zucht. Soms kan ze zich zo dom voordoen. Haar zwarte haren druipen door de regen waardoor ze het alleen maar kouder krijgt. Ze ziet mensen in en uit het restaurant komen. Maar niemand die haar echt opmerkt of ook maar even aankijkt. Hoe lang zit ze hier nu al niet te wachten? Op wat zit ze eigenlijk te wachten? Op hulp? Die krijgt ze hier toch niet. Weer lopen er tranen over haar wangen. Mooi en nu ook nog een uitgelopen mascara, zometeen ziet ze eruit als een monster.
Het word stilaan donker als Iris nog steeds op de steen zit. Voor de zoveelste keer die dag gaat de deur van het restaurant open maar deze keer komt er geen klant buiten maar Ian. Hij merkt Iris onmiddellijk op. Ze zit ingedoken op de steen.
“He, Meid, wat doe je hier in de kou?” vraagt Ian, hij kijkt haar aan.
Leuk, dat ook nog! “Iemand heeft mijn fiets vernield!” stamelt ze klapperend van de kou.
Ian doet zijn jas uit en legt ze over haar schouders.
“Je bent helemaal onderkoelt, je moest binnengekomen zijn!” Iris hoort de verontwaardiging in zijn stem.
“Wat moesten de klanten dan wel niet denken?”
“Die denken maar wat ze willen!” zucht Ian, “Kom even mee met mij!”
Gewillig staat Iris op en kruipt achterop de motor van Ian. Ze moet zijn middel vastnemen, Ian vertrekt en ze voelt al snel hoe haar natte haren drogen en mee wapperen met de wind.
Even later zit ze op de bank bij Ian thuis met warme choco in haar handen.
“Sabine zei dat je morgen al mocht komen! Ze was het je vergeten te zeggen.” Ian grijnst.
“Oh leuk!” Iris zet haar tas op het salontafeltje.
“Hoe lang zat je daar wel niet? Je bent s’morgens gekomen en s’middags vertrokken, dan zat je daar zes uur lang! Hoe hou je het uit meid?”
“Zat ik daar zo lang, dat voelde niet zo hoor!” stamelt Iris. Heeft ze daar echt zo lang gezeten? Dat kan je niet menen!
“Maakt niet uit! Je zit hier warm nu,” glimlacht Ian.
Iris knikt. “Beetje raar om te vragen, maar heeft deze knapperd een vriendin?” Met een schuin hoofd kijkt ze hem aan.
Ian slaat zijn ogen neer. “Ja, jammer genoeg, ze is een ongelooflijk kreng!” Hij zucht. “En heb jij een vriend?”
Iris denkt terug aan die avond. Het was een ramp geweest. Ze zucht. “Nou, eigenlijk heb ik wel een vriend, denk ik. Maar hij flirt steeds met anderen en ziet mij soms gewoon niet staan dus kan ik hem niet echt meer mijn vriend noemen,” Ze krijgt weer tranen in haar ogen.
“He, we hebben allebei een slecht lief, misschien kunnen we elkaar steunen? Hou je nog van hem?” vragend kijkt hij haar aan.
Ja, goede vraag, houd ze nog wel van hem? Nee eigenlijk niet…
“Nee…eigenlijk niet. Jij van haar?”
Ian schud zijn hoofd. Waarom maken ze het beiden dan niet uit? Nu zijn ze toch alleen maar ongelukkig…want wat moet je met een vriendin die een ongelooflijk kreng is en een vriend die je alleen maar bedriegd?
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Het is ondertussen al negen uur en ze zit nog steeds bij Ian, ze mocht blijven slapen omdat het hevig aan het onweren is. Ze had haar ouders ook al gesmst dat ze vannacht bij iemand sliep, ze heeft maar niet gezegd dat het bij een jongen is.
En hier ligt ze dan, op de bank bij Ian thuis. Thomas denkt vast nog dat ze nog hebben maar daar gaat ze morgen verandering in brengen. Met deze gedachten dommelt Iris in een onrustige slaap.
“Iris, lieverd!” Thomas komt met zijn armen wijd open naar haar toegerend. Ze wou dat hij het niet deed maar op een of andere manier kan ze hem niet tegenhouden!
“Nee, Thomas, ik moet echt weg ik ben al laat voor men afspraakje met Letiva!” Roept ze gauw.
“Letief kan toch even wachten?” Thomas kijkt haar aan.
Spijtig schud ze haar hoofd, nee dat gaat niet, ze heeft al zoveel afspraakjes afgezegd voor hem. Ze loopt weg, hij zal het niet goedkeuren maar daar trekt zij zich niets van aan.
Even later lopen Letiva en zij door de drukke winkelstraten, iedereen heeft vandaag precies beslist om te gaan shoppen! Samen gaan ze de coolcat binnen en komen weer buiten met gevulde handen, coolcat is haar lievelingswinkel, ze kan er echt niet voorbij gaan zonder even te kijken of er een nieuwe collectie is.
Opeens gaat er een schok door haar heen, droomt ze dat nou? Thomas met…Samantha?
Ze stoot Letiva aan maar zij heeft het ook al gezien…
Thomas drukt zijn lippen op die van Samantha en ze knuffelen veel te intiem…
“Hoe durft hij?” Gilt Iris. “Thomas?!”
Met een gil schiet ze wakker. Haar hoofd bonkt en ze voelt een misselijkheid opkomen. De deur van de woonkamer gaat open en Ian zijn slaperige hoofd komt tevoorschijn.
“Gaat het wel goed met je? Ik hoorde je gillen,” Ian wrijft in zijn ogen.
“Euh, had alleen een nachtmerrie niets ergs ofzo!” Geeuwt Iris.
“Mag ik bij je komen zitten?” Hij houd zijn hoofd schuin. Iris knikt.
Ian komt naar haar toelopen. “Je hebt gehuild?” zachtjes wrijft hij over haar wangen “He, volgens mij heb je koorts!” Weer staat hij op en gaat om de koortsthermometer. “38,”
Ze zucht en legt haar hoofd in haar handen. Leuk, nou is ze ziek! Bedankt Thomas. Ze kijkt Ian aan, hij staart voor zich uit met haast zwarte ogen van het groene is maar weinig over. Zachtjes begint ze te huilen, ze wil niet dat Ian merkt dat ze huilt maar dat is nu eenmaal onmogelijk. Tranen stromen over haar wangen, haar ogen branden. Ze wil niet huilen, ze wil helemaal niet huilen om Thomas! Wat moet Ian niet van haar denken? Heel zachtjes kijkt ze weer opzij, haar huilbui is opeens verdwenen. Ian huilt ook. “He wat is er?” vraagt ze geschrokken. Nu begint hij heel hart te snikken. Ze trekt hem tegen zich aan. “H, he ssst stil maar!” Sust Iris. Wat is dit nou?
“Ik wil helemaal niet met haar samen zijn…” stamelt Ian als hij gestopt is. Hij kijkt haar aan. “Wat moet ik doen?”
“Maak het dan uit, je word er echt niet gelukkig van zo…” zucht Iris. “Ik denk dat ik dat zo ook eens ga doen met mijn ‘vriend’”
Nu zucht Ian ook. “Misschien is dat het beste…”
"Ja je hebt gelijk!" knikt ze.
Opeens begint heel de kamer te draaien.Het is net alsof ze in een draaimolen zit! Ze klampt zich tegen de bank aan. Wat is dit?
“He, rustig doe je hoofd tussen je benen!” Ze doet wat Ian haar zegt. Hij wrijft zachtjes over haar rug. Ze word er rustig van, na een kwartier trekken de duizelingen langzaam weg en komt ze overeind. Nu krijgt zij een huilbui. “He,” Ian neemt haar in zijn armen. Als ze uitgehuild is neemt ze haar mobiel uit haar broekzak, het is èèn uur s’nachts! Ze gaat het uitmaken.
Sorry, Thomas maar het is uit.
Ze laat het aan Ian lezen. Hij knikt goedkeurend. Ze verstuurt het gauw voor ze zich bedenkt. Ian neemt ook zijn mobiel en stuurt net hetzelfde naar zijn vriendin.
“Zo dat is gebeurd!” verzucht hij zich. Iris knikt maar.
“Het is misschien maar beter zo…” Zucht ze.
Haar mobiel piept. Thomas.
Ok, maar in mijn hart zijn we nog steeds samen…voor moest je je bedenken!
Met open mond gaapt ze het berichtje aan. Hoe durft hij? Ian draait haar hand zodat hij het ook kan lezen. “Die durft zeg!” Nu piept ook zijn mobiel
Nou goed, ik nou het ook al uitmaken, dat hoef ik nu dus niet te doen! X
“Nou ja!” Roept hij. Hij geeft zijn mobiel aan haar.
“Pfft, grof!” Iris kijkt Ian aan. Hij lijkt er niet triest om te zijn, integendeel, hij ziet er blij uit!
Ze kijkt op de klok van haar mobiel. Èèn uur zestien.
“Mag ik bij jou blijven? Ik heb niet zo’n zin meer om naar boven te gaan.” Ze ziet dat Ian een kleur krijgt. Vanbinnen moet ze lachen om zijn verlegenheid, ze dacht immers dat jongens niet verlegen waren!
En hier ligt ze dan, op de bank bij Ian thuis. Thomas denkt vast nog dat ze nog hebben maar daar gaat ze morgen verandering in brengen. Met deze gedachten dommelt Iris in een onrustige slaap.
“Iris, lieverd!” Thomas komt met zijn armen wijd open naar haar toegerend. Ze wou dat hij het niet deed maar op een of andere manier kan ze hem niet tegenhouden!
“Nee, Thomas, ik moet echt weg ik ben al laat voor men afspraakje met Letiva!” Roept ze gauw.
“Letief kan toch even wachten?” Thomas kijkt haar aan.
Spijtig schud ze haar hoofd, nee dat gaat niet, ze heeft al zoveel afspraakjes afgezegd voor hem. Ze loopt weg, hij zal het niet goedkeuren maar daar trekt zij zich niets van aan.
Even later lopen Letiva en zij door de drukke winkelstraten, iedereen heeft vandaag precies beslist om te gaan shoppen! Samen gaan ze de coolcat binnen en komen weer buiten met gevulde handen, coolcat is haar lievelingswinkel, ze kan er echt niet voorbij gaan zonder even te kijken of er een nieuwe collectie is.
Opeens gaat er een schok door haar heen, droomt ze dat nou? Thomas met…Samantha?
Ze stoot Letiva aan maar zij heeft het ook al gezien…
Thomas drukt zijn lippen op die van Samantha en ze knuffelen veel te intiem…
“Hoe durft hij?” Gilt Iris. “Thomas?!”
Met een gil schiet ze wakker. Haar hoofd bonkt en ze voelt een misselijkheid opkomen. De deur van de woonkamer gaat open en Ian zijn slaperige hoofd komt tevoorschijn.
“Gaat het wel goed met je? Ik hoorde je gillen,” Ian wrijft in zijn ogen.
“Euh, had alleen een nachtmerrie niets ergs ofzo!” Geeuwt Iris.
“Mag ik bij je komen zitten?” Hij houd zijn hoofd schuin. Iris knikt.
Ian komt naar haar toelopen. “Je hebt gehuild?” zachtjes wrijft hij over haar wangen “He, volgens mij heb je koorts!” Weer staat hij op en gaat om de koortsthermometer. “38,”
Ze zucht en legt haar hoofd in haar handen. Leuk, nou is ze ziek! Bedankt Thomas. Ze kijkt Ian aan, hij staart voor zich uit met haast zwarte ogen van het groene is maar weinig over. Zachtjes begint ze te huilen, ze wil niet dat Ian merkt dat ze huilt maar dat is nu eenmaal onmogelijk. Tranen stromen over haar wangen, haar ogen branden. Ze wil niet huilen, ze wil helemaal niet huilen om Thomas! Wat moet Ian niet van haar denken? Heel zachtjes kijkt ze weer opzij, haar huilbui is opeens verdwenen. Ian huilt ook. “He wat is er?” vraagt ze geschrokken. Nu begint hij heel hart te snikken. Ze trekt hem tegen zich aan. “H, he ssst stil maar!” Sust Iris. Wat is dit nou?
“Ik wil helemaal niet met haar samen zijn…” stamelt Ian als hij gestopt is. Hij kijkt haar aan. “Wat moet ik doen?”
“Maak het dan uit, je word er echt niet gelukkig van zo…” zucht Iris. “Ik denk dat ik dat zo ook eens ga doen met mijn ‘vriend’”
Nu zucht Ian ook. “Misschien is dat het beste…”
"Ja je hebt gelijk!" knikt ze.
Opeens begint heel de kamer te draaien.Het is net alsof ze in een draaimolen zit! Ze klampt zich tegen de bank aan. Wat is dit?
“He, rustig doe je hoofd tussen je benen!” Ze doet wat Ian haar zegt. Hij wrijft zachtjes over haar rug. Ze word er rustig van, na een kwartier trekken de duizelingen langzaam weg en komt ze overeind. Nu krijgt zij een huilbui. “He,” Ian neemt haar in zijn armen. Als ze uitgehuild is neemt ze haar mobiel uit haar broekzak, het is èèn uur s’nachts! Ze gaat het uitmaken.
Sorry, Thomas maar het is uit.
Ze laat het aan Ian lezen. Hij knikt goedkeurend. Ze verstuurt het gauw voor ze zich bedenkt. Ian neemt ook zijn mobiel en stuurt net hetzelfde naar zijn vriendin.
“Zo dat is gebeurd!” verzucht hij zich. Iris knikt maar.
“Het is misschien maar beter zo…” Zucht ze.
Haar mobiel piept. Thomas.
Ok, maar in mijn hart zijn we nog steeds samen…voor moest je je bedenken!
Met open mond gaapt ze het berichtje aan. Hoe durft hij? Ian draait haar hand zodat hij het ook kan lezen. “Die durft zeg!” Nu piept ook zijn mobiel
Nou goed, ik nou het ook al uitmaken, dat hoef ik nu dus niet te doen! X
“Nou ja!” Roept hij. Hij geeft zijn mobiel aan haar.
“Pfft, grof!” Iris kijkt Ian aan. Hij lijkt er niet triest om te zijn, integendeel, hij ziet er blij uit!
Ze kijkt op de klok van haar mobiel. Èèn uur zestien.
“Mag ik bij jou blijven? Ik heb niet zo’n zin meer om naar boven te gaan.” Ze ziet dat Ian een kleur krijgt. Vanbinnen moet ze lachen om zijn verlegenheid, ze dacht immers dat jongens niet verlegen waren!
Laatst gewijzigd door xIMISSYOU op 14 jan 2009 18:34, 1 keer totaal gewijzigd.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Mooi geschreven weer 
Ian is schattig
en die reacties op de uitmaak-smsjes zijn ook heel herkenbaar .
Het moment waarop Iris duizelig wordt enz... kan duidelijker vind ik persoonlijk, het is wat van de hak op tak nu, no offense natuurlijk
Méér! Iaaaaaan!
Ian is schattig
en die reacties op de uitmaak-smsjes zijn ook heel herkenbaar .Het moment waarop Iris duizelig wordt enz... kan duidelijker vind ik persoonlijk, het is wat van de hak op tak nu, no offense natuurlijk
Méér! Iaaaaaan!I found the key to life. The lock was broken.
Over dit stukje ben ik een beetje onzeker. Is het wel realistisch genoeg? Tips en kritiek zijn welkom!
Ze knikt. Zachtjes voelt ze Ian verder op de bank schuiven. Hij trekt zijn benen open legt zijn hoofd op zijn knieën, ze legt haar hoofd voorzichtig op zijn schouders. Nu pas voelt ze hoe moe ze is.
“We gaan straks gewoon niet werken, heb ik geen puf voor. En jij bent ziek!” zucht Ian.
“Sabine dan, we kunnen haar toch niet al het werk alleen laten doen?” Ze kijkt Ian aan die nu ook twijfelend kijkt.
“Ja, daar heb je gelijk in, wacht, ik regel wel even iets.” Ian klapt zijn mobiel open en tikt een nummer in.
“Met Sabine,” klinkt het slaperig.
“Sabine, Ian hier.”
“Ian, verdomme, waarom bel je me midden in de nacht? Weet je wel hoe laat het is?” Iris moet grinniken om het roepen van Sabine.
“Sorry, maar ik kan niet komen werken en Iris belde net dat ze ziek is, zal ik anders mensen voor je regelen?” Ian zet een zakelijke stem op waardoor Iris bijna de slappe lach van krijgt. Nou ze dacht niet dat Ian zo serieus kon zijn!
“Euh, oke doe maar, zolang ze hun werk maar goed doen!” Zegt Sabine “Goede nacht nog!” en ze drukt het gesprek weg.
“Zo nu even een paar vrienden wakker maken en dan kunnen wij ook weer proberen te slapen,” glimlacht Ian.
Ze legt haar hoofd weer op Ians schouder. Ze is doodmoe en ze voelt zich rot. Rot omdat ze gewoon bij Ian mag slapen zonder dat ze iets terug kan doen! Ze luistert naar Ian’s ademhaling, hij word steeds zwaarder, wat betekent dat hij in slaap valt, denkt ze toch. Iris voelt dat zijn hoofd op het hare zakt. Ja, die is alweer weg. Ze moet glimlachen, stel dat zijn ouders nou binnenkomen, wat gaan ze dan zeggen? Langzaam valt ze ook in slaap.
Als ze wakker word ligt er een deken over Ian en haar heen. Ian ligt nog steeds te slapen, in dezelfde houding als vannacht. Ze hoort gerommel in de keuken, waarschijnlijk zijn moeder. Zou Thomas het echt niet erg vinden da het uit is tussen hen? Nee, niet aan Thomas denken. Ze heeft Letiva nog niet gebeld! Oh, hoe kan ze zo dom zijn? Ik hoop maar dat ze niet kwaad is, want wat moet ze zonder haar nu? Ze hoort Ian kreunen. Langzaam heft hij zijn hoofd op.
“Goedemorgen schoonheid,” glimlacht Ian og een beetje slaperig.
“Goedemorgen,” fluistert Iris zacht. Er hangt meteen een sfeer, net elektriciteit. Ians moeder komt de deur in lopen.
“Goedemorgen lieverds, komen jullie aan het ontbijt?” Ians moeder is een spontane, lieve vrouw. Ze heeft kort golvend blond haar, zacht blauwe ogen, een slank figuur en is ongelooflijk knap.
“Ja mam, we komen.” Ze ziet dat zijn moeder grijnst als Ian haar wegstuurt.
“Kom je ook mee?” en hij neemt haar hand vast.
Ze knikt maar, als hij zo schattig naar haar kijkt kan ze echt niet weigeren! Langzaam staan ze op en lopen ze hand in hand de keuken in. Iris voelt een warm gevoel door haar heen gaan.
Ians moeder smeert hun beiden een croissantje en maakt chocomelk klaar. Ian zit met een brede grijns aan tafel, hij is onmiddellijk heel actief. Ze luistert naar het gesprek tussen Ian en zijn moeder.
“Jullie hebben vast lekker geslapen op de bank?” grijnst zijn moeder opeens. Ian en zij krijgen beiden een kleur waardoor zijn moeder, Caro, in de lach schiet. Onder tafel stoot Ian zijn been tegen dat van haar, ze kijkt Ian aan die haar een knipoog geeft.
“Ja mam, je weet toch dat je allerliefste zoontje de mooiste en liefste meisjes naar huis mee neemt?” Ian grijnst, staat op en vleit zicht tegen zijn moeder aan.
Iris voelt ondertussen het bloed naar haar wangen stromen.
“Kijk nou wat je doet Ian! Je brengt het arme kind in verlegenheid!” Lacht Caro gulzig.
Nu grijnst Ian nog meer. “Maar het is waar! Ik mag toch alleen de waarheid zeggen?” Roept hij verontwaardigt.
Nu is het haar beurt om Ian in verlegenheid te brengen. “Mevrouw, weet u? U hebt de allerknapste en mooiste zoon die u kan wensen! U weet niet hoe schattig hij wel is als hij zich tegen iemand aanwrijft!” Iris houd zich serieus maar ze moet toch haar best doen niet te gaan grijnzen. Heel snel kijkt ze naar Ian, hij heeft een kop als een boei! Ze kan het toch niet laten, het gewenste resultaat is er!
“Dank je, prachtige jongedame!” Lacht Caro. “Is het complimentenrondje nu voorbij?”
Ian knikt vlug. Alsof hij bang is. Nu kan Iris het echt niet meer laten, na een paar seconden ligt ze in een deuk. Ian zijn rode kop blijft maar hij lacht wel mee.
Ze geeft hem een zoen op zijn wang en loopt dan mysterieus de keuken uit om Letiva op te bellen. Ze moet dit echt weten!
Ze knikt. Zachtjes voelt ze Ian verder op de bank schuiven. Hij trekt zijn benen open legt zijn hoofd op zijn knieën, ze legt haar hoofd voorzichtig op zijn schouders. Nu pas voelt ze hoe moe ze is.
“We gaan straks gewoon niet werken, heb ik geen puf voor. En jij bent ziek!” zucht Ian.
“Sabine dan, we kunnen haar toch niet al het werk alleen laten doen?” Ze kijkt Ian aan die nu ook twijfelend kijkt.
“Ja, daar heb je gelijk in, wacht, ik regel wel even iets.” Ian klapt zijn mobiel open en tikt een nummer in.
“Met Sabine,” klinkt het slaperig.
“Sabine, Ian hier.”
“Ian, verdomme, waarom bel je me midden in de nacht? Weet je wel hoe laat het is?” Iris moet grinniken om het roepen van Sabine.
“Sorry, maar ik kan niet komen werken en Iris belde net dat ze ziek is, zal ik anders mensen voor je regelen?” Ian zet een zakelijke stem op waardoor Iris bijna de slappe lach van krijgt. Nou ze dacht niet dat Ian zo serieus kon zijn!
“Euh, oke doe maar, zolang ze hun werk maar goed doen!” Zegt Sabine “Goede nacht nog!” en ze drukt het gesprek weg.
“Zo nu even een paar vrienden wakker maken en dan kunnen wij ook weer proberen te slapen,” glimlacht Ian.
Ze legt haar hoofd weer op Ians schouder. Ze is doodmoe en ze voelt zich rot. Rot omdat ze gewoon bij Ian mag slapen zonder dat ze iets terug kan doen! Ze luistert naar Ian’s ademhaling, hij word steeds zwaarder, wat betekent dat hij in slaap valt, denkt ze toch. Iris voelt dat zijn hoofd op het hare zakt. Ja, die is alweer weg. Ze moet glimlachen, stel dat zijn ouders nou binnenkomen, wat gaan ze dan zeggen? Langzaam valt ze ook in slaap.
Als ze wakker word ligt er een deken over Ian en haar heen. Ian ligt nog steeds te slapen, in dezelfde houding als vannacht. Ze hoort gerommel in de keuken, waarschijnlijk zijn moeder. Zou Thomas het echt niet erg vinden da het uit is tussen hen? Nee, niet aan Thomas denken. Ze heeft Letiva nog niet gebeld! Oh, hoe kan ze zo dom zijn? Ik hoop maar dat ze niet kwaad is, want wat moet ze zonder haar nu? Ze hoort Ian kreunen. Langzaam heft hij zijn hoofd op.
“Goedemorgen schoonheid,” glimlacht Ian og een beetje slaperig.
“Goedemorgen,” fluistert Iris zacht. Er hangt meteen een sfeer, net elektriciteit. Ians moeder komt de deur in lopen.
“Goedemorgen lieverds, komen jullie aan het ontbijt?” Ians moeder is een spontane, lieve vrouw. Ze heeft kort golvend blond haar, zacht blauwe ogen, een slank figuur en is ongelooflijk knap.
“Ja mam, we komen.” Ze ziet dat zijn moeder grijnst als Ian haar wegstuurt.
“Kom je ook mee?” en hij neemt haar hand vast.
Ze knikt maar, als hij zo schattig naar haar kijkt kan ze echt niet weigeren! Langzaam staan ze op en lopen ze hand in hand de keuken in. Iris voelt een warm gevoel door haar heen gaan.
Ians moeder smeert hun beiden een croissantje en maakt chocomelk klaar. Ian zit met een brede grijns aan tafel, hij is onmiddellijk heel actief. Ze luistert naar het gesprek tussen Ian en zijn moeder.
“Jullie hebben vast lekker geslapen op de bank?” grijnst zijn moeder opeens. Ian en zij krijgen beiden een kleur waardoor zijn moeder, Caro, in de lach schiet. Onder tafel stoot Ian zijn been tegen dat van haar, ze kijkt Ian aan die haar een knipoog geeft.
“Ja mam, je weet toch dat je allerliefste zoontje de mooiste en liefste meisjes naar huis mee neemt?” Ian grijnst, staat op en vleit zicht tegen zijn moeder aan.
Iris voelt ondertussen het bloed naar haar wangen stromen.
“Kijk nou wat je doet Ian! Je brengt het arme kind in verlegenheid!” Lacht Caro gulzig.
Nu grijnst Ian nog meer. “Maar het is waar! Ik mag toch alleen de waarheid zeggen?” Roept hij verontwaardigt.
Nu is het haar beurt om Ian in verlegenheid te brengen. “Mevrouw, weet u? U hebt de allerknapste en mooiste zoon die u kan wensen! U weet niet hoe schattig hij wel is als hij zich tegen iemand aanwrijft!” Iris houd zich serieus maar ze moet toch haar best doen niet te gaan grijnzen. Heel snel kijkt ze naar Ian, hij heeft een kop als een boei! Ze kan het toch niet laten, het gewenste resultaat is er!
“Dank je, prachtige jongedame!” Lacht Caro. “Is het complimentenrondje nu voorbij?”
Ian knikt vlug. Alsof hij bang is. Nu kan Iris het echt niet meer laten, na een paar seconden ligt ze in een deuk. Ian zijn rode kop blijft maar hij lacht wel mee.
Ze geeft hem een zoen op zijn wang en loopt dan mysterieus de keuken uit om Letiva op te bellen. Ze moet dit echt weten!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Hoofdstuk 4
Iris drukt het nummer in. Negen, tien ‘Dit is de voicemail van Letiva laat een bericht achter na de piep!’ klinkt het. Leuk, nu neemt ze nog niet op ook.
‘Mam, mag ze echt nog niet een nachtje blijven?’ Ze hoort Ians smekende stem vanuit de keuken komen.
‘Nee Ian, haar ouders vinden dit waarschijnlijk ook niet leuk!’ zucht zijn moeder.
Met dat weet ze genoeg. Ze neemt haar tas, grabbelt al haar spulletjes bij elkaar, doet haar schoenen aan en loopt huilend het huis uit, de koude in. Waar moet ze nu heen? Ze weet helemaal niet waar ze is. Ze blijft rennen totdat de buurt haar bekend voorkomt. Ze is ergens bij school.
Iris klapt haar mobiel open en tikt het nummer van haar moeder in.
‘Met Sandra.’
‘Mama, Iris hier, kom je me aan school ophalen?’
‘Oke, ik kom zo!’
‘Haast je,” fluistert ze machteloos en drukt onmiddellijk het gesprek weg. Ze heeft geen zin in vragen. Hoe heeft ze ook kunnen denken dat ze daar welkom is? Natuurlijk heeft zijn moeder haar niet graag, ze is bang dat haar zoon iets met haar krijgt! Zuchtend stapt ze verder. Wat moet ze nou gaan doen? Morgen moet ze gaan werken en dan moet ze Ian onder ogen komen. Ze voelt aan haar voorhoofd, haar koorts is helemaal weg. Hoe zou dat nou komen? Ze ziet haar moeder de hoek omdraaien.
‘He lieverd, hoe komt het dat je zo vroeg terug bent? En moet je niet gaan werken?’ Haar moeder houd haar hoofd schuin.
‘Ik voelde me niet zo lekker en wou naar huis.’ Zucht ze. Ze hoopt maar dat haar moeder haar geloofd.
‘Hoe voel je je nu?’
‘Beter’
‘dan ga je werken! Ik voer je wel,’ Lynn kijkt vastberaden voor zich uit.
Leuk, nu mag ze nog naar haar werk.
Daar aangekomen.
‘Iris, ik dacht dat je ziek was?’ Sabine kijkt haar verward aan.
‘Ja, maar mijn moeder vond dat ik nu wel kon komen.’ Iris knikt naar de auto die voor het restaurant staat.
‘Oh, oke, ga maar snel aan het werk want de vervanger bakt er niets van!’ zucht Sabine opgelucht.
Iris grijnst. Ze ziet een jongen van ongeveer zestien jaar de keuken uitkomen, hij struikelt bijna over zijn eigen voeten. ‘He, geef hier want als je zo doorgaat vallen er gewonden,” grijnst Iris ietwat geïrriteerd.
De jongen lijkt opgelucht en geeft haar zijn Plato. ‘Dat moest naar daar.’
Iris knikt en brengt het naar de twee dames.
Het gaat goed, al zegt ze het zelf totdat ze de deur hoort opengaan en naar voor komt om de klant een tafel aan te bieden. Maar als ze ziet wie het is laar ze bijna haar Plato vallen. Ian staart haar ongelovig aan. Ze krijgt weer tranen in haar ogen. Even hangt er elektriciteit, Sabine roept haar. ‘Iris, Yvonne roept je al drie keer!’
‘Oke, ik ga al.’ Gauw draait ze zich om. Ze ziet dat Yvonne weet dat ze zich ongemakkellijk voelde want ze knipoogt naar haar.
‘Iris, liefie, zou ik nog een rood wijntje krijgen?’ vraagt Yvonne.
Iris knikt en fluistert: ‘Bedankt.’
‘Graag gedaan,’ vormen Yvonnes lippen. En Iris verdwijnt naar achter. Even denkt ze eraan om heel hard weg te lopen maar dat doet ze toch liever niet.
Iris drukt het nummer in. Negen, tien ‘Dit is de voicemail van Letiva laat een bericht achter na de piep!’ klinkt het. Leuk, nu neemt ze nog niet op ook.
‘Mam, mag ze echt nog niet een nachtje blijven?’ Ze hoort Ians smekende stem vanuit de keuken komen.
‘Nee Ian, haar ouders vinden dit waarschijnlijk ook niet leuk!’ zucht zijn moeder.
Met dat weet ze genoeg. Ze neemt haar tas, grabbelt al haar spulletjes bij elkaar, doet haar schoenen aan en loopt huilend het huis uit, de koude in. Waar moet ze nu heen? Ze weet helemaal niet waar ze is. Ze blijft rennen totdat de buurt haar bekend voorkomt. Ze is ergens bij school.
Iris klapt haar mobiel open en tikt het nummer van haar moeder in.
‘Met Sandra.’
‘Mama, Iris hier, kom je me aan school ophalen?’
‘Oke, ik kom zo!’
‘Haast je,” fluistert ze machteloos en drukt onmiddellijk het gesprek weg. Ze heeft geen zin in vragen. Hoe heeft ze ook kunnen denken dat ze daar welkom is? Natuurlijk heeft zijn moeder haar niet graag, ze is bang dat haar zoon iets met haar krijgt! Zuchtend stapt ze verder. Wat moet ze nou gaan doen? Morgen moet ze gaan werken en dan moet ze Ian onder ogen komen. Ze voelt aan haar voorhoofd, haar koorts is helemaal weg. Hoe zou dat nou komen? Ze ziet haar moeder de hoek omdraaien.
‘He lieverd, hoe komt het dat je zo vroeg terug bent? En moet je niet gaan werken?’ Haar moeder houd haar hoofd schuin.
‘Ik voelde me niet zo lekker en wou naar huis.’ Zucht ze. Ze hoopt maar dat haar moeder haar geloofd.
‘Hoe voel je je nu?’
‘Beter’
‘dan ga je werken! Ik voer je wel,’ Lynn kijkt vastberaden voor zich uit.
Leuk, nu mag ze nog naar haar werk.
Daar aangekomen.
‘Iris, ik dacht dat je ziek was?’ Sabine kijkt haar verward aan.
‘Ja, maar mijn moeder vond dat ik nu wel kon komen.’ Iris knikt naar de auto die voor het restaurant staat.
‘Oh, oke, ga maar snel aan het werk want de vervanger bakt er niets van!’ zucht Sabine opgelucht.
Iris grijnst. Ze ziet een jongen van ongeveer zestien jaar de keuken uitkomen, hij struikelt bijna over zijn eigen voeten. ‘He, geef hier want als je zo doorgaat vallen er gewonden,” grijnst Iris ietwat geïrriteerd.
De jongen lijkt opgelucht en geeft haar zijn Plato. ‘Dat moest naar daar.’
Iris knikt en brengt het naar de twee dames.
Het gaat goed, al zegt ze het zelf totdat ze de deur hoort opengaan en naar voor komt om de klant een tafel aan te bieden. Maar als ze ziet wie het is laar ze bijna haar Plato vallen. Ian staart haar ongelovig aan. Ze krijgt weer tranen in haar ogen. Even hangt er elektriciteit, Sabine roept haar. ‘Iris, Yvonne roept je al drie keer!’
‘Oke, ik ga al.’ Gauw draait ze zich om. Ze ziet dat Yvonne weet dat ze zich ongemakkellijk voelde want ze knipoogt naar haar.
‘Iris, liefie, zou ik nog een rood wijntje krijgen?’ vraagt Yvonne.
Iris knikt en fluistert: ‘Bedankt.’
‘Graag gedaan,’ vormen Yvonnes lippen. En Iris verdwijnt naar achter. Even denkt ze eraan om heel hard weg te lopen maar dat doet ze toch liever niet.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Over dit stukje twijfel ik wel wat... Tips hiervoor? Reacties?
Terug in het restaurant slaakt Iris een zucht van opluchting, Ian is er nietmeer. Gelukkig.
‘Wat had jij daarstraks met Ian?!’ Sabine kijkt haar kwaad aan.
‘Ehm, niets, laat maar,’ zucht ze, dit kan ze Sabine niet vertellen.
Sabine zucht en zet haar handen in haar zij. ‘Laat het niet meer voorvallen Iris!’
Zuchtend stapt ze het restaurant buiten. Haar moeder komt over tien minuten om haar, ze heeft dus wel nog even de tijd.
Wat moet Ian nu niet van haar denken? Hij gaat vast kwaad zijn…
‘En wat deed jij hier? Ik had je ziek gemeld!’ Ian komt de hoek omgeslenterd.
‘Ik kwam werken.’ Ze staart koppig voor zich uit. Ze kan nu twee dingen doen, weglopen of met hem praten.
‘Nou, waarom ben je zo halsoverkop vertrokken? Ik was bezorgt om je!’ Zijn blik bevalt haar niet.
Ze zucht. ‘Ik heb je moeder horen praten.’
Ian rolt met zijn ogen. ‘Mijn moeder is niet goed bij haar hoofd!’
‘Nou, ze was wel vastberaden genoeg!’
‘Luister toch niet zo naar mijn moeder, ze bedoelde het helemaal niet zo!’ Iris hoort de wanhoop in Ians stem.
‘Ian, je moeder wou me helemaal niet laten overnachten, dat merkte je toch zelf ook wel?!’ Ze kijkt hem kwaad aan. ‘En volgens mij vond jij het ook niet zo gezellig,’ ze kijkt weg van hem.
Iris hoort het kraken van takken onder zijn voetstappen, hij neemt haar hand vast en knijpt erin.
‘Ik wilde het, ik nam je toch mee naar huis? Als ik dat niet gewild had dan had ik je heus niet meegenomen! Iris, ik wil je niet kwijt…’ Hij lost haar hand en ze hoort hem wegstappen. Wat moet ze doen? Ze heeft hem gekwetst!
‘Wacht!’ Ze draait zich beslist om. Ian kijkt haar met een uitdagende gezichtsuitdrukking aan. ‘Sorry, ik had niet zomaar mogen weggaan!’ Ze doet aarzelend een stap dichterbij. Hij stapt weer van zijn fiets en loopt traag naar haar toe.
‘Iris, liefie, stop alsjeblieft met die onzekerheid van je!’ grijnst hij voorzichtig. Hij wil haar hand nemen maar word ruw onderbroken door een schreeuw. Iris draait haar met een ruk om. Wat doet Thomas hier nou?
‘Jij! Jij hebt mijn meisje van mij afgenomen!’ roept hij wijzend op Ian.
‘Niet waar!’ verdedigt Ian zichzelf.
‘Thomas, ga weg, je hebt hier niets te zoeken!’ Ze spuwt het bijna.
‘Bitch, hou je mond!’ snauwt Thomas haar toe. Hij geeft Ian een klap. Langzaam stapt ze achteruit het restaurant in, ze gaat Sabine halen.
‘Sabine, help!’ roept ze. Alle mensen staren haar aan. Waarschijnlijk door haar uitgelopen mascara.
‘Wat is er Iris?’ Sabine komt aanrennen.
‘Help me, kom.’ Fluistert ze, sabine rent achter haar aan.
‘Ian!’ gilt Sabine. ‘Thomas laat Ian met rust!’
Ian krabbelt overeind en loopt op haar af.
‘Sorry, Ian, sorry’ Iris begint onophoudelijk te snikken.
‘Stil maar, jij kan er niets aan doen!’ Hij wrijft over haar haren en trekt haar tegen zich aan.
Sabine stuurt Thomas weg en verbied hem nog in onze buurt te komen en dreigt ermee dat als ze het niet doen dat ze naar de politie stapt. Daar staat hij niet op een goed blaadje! Denkt Iris.
‘Hij is weg, stil maar, er gebeurt niets meer, hij valt ons heus niet meer lastig.’ Fluistert Ian in haar oor. Sabine staat maar wat naar hen te kijken. Sabine kent Thomas? Ian kijkt haar in haar ogen. Het is alsof alles om hen heen verdwijnt, alleen Ian en zij. Zijn hoofd komt stilletjes dichterbij tot zijn lippen de hare raken. ‘Ik hou van je,’ fluistert Ian.
Terug in het restaurant slaakt Iris een zucht van opluchting, Ian is er nietmeer. Gelukkig.
‘Wat had jij daarstraks met Ian?!’ Sabine kijkt haar kwaad aan.
‘Ehm, niets, laat maar,’ zucht ze, dit kan ze Sabine niet vertellen.
Sabine zucht en zet haar handen in haar zij. ‘Laat het niet meer voorvallen Iris!’
Zuchtend stapt ze het restaurant buiten. Haar moeder komt over tien minuten om haar, ze heeft dus wel nog even de tijd.
Wat moet Ian nu niet van haar denken? Hij gaat vast kwaad zijn…
‘En wat deed jij hier? Ik had je ziek gemeld!’ Ian komt de hoek omgeslenterd.
‘Ik kwam werken.’ Ze staart koppig voor zich uit. Ze kan nu twee dingen doen, weglopen of met hem praten.
‘Nou, waarom ben je zo halsoverkop vertrokken? Ik was bezorgt om je!’ Zijn blik bevalt haar niet.
Ze zucht. ‘Ik heb je moeder horen praten.’
Ian rolt met zijn ogen. ‘Mijn moeder is niet goed bij haar hoofd!’
‘Nou, ze was wel vastberaden genoeg!’
‘Luister toch niet zo naar mijn moeder, ze bedoelde het helemaal niet zo!’ Iris hoort de wanhoop in Ians stem.
‘Ian, je moeder wou me helemaal niet laten overnachten, dat merkte je toch zelf ook wel?!’ Ze kijkt hem kwaad aan. ‘En volgens mij vond jij het ook niet zo gezellig,’ ze kijkt weg van hem.
Iris hoort het kraken van takken onder zijn voetstappen, hij neemt haar hand vast en knijpt erin.
‘Ik wilde het, ik nam je toch mee naar huis? Als ik dat niet gewild had dan had ik je heus niet meegenomen! Iris, ik wil je niet kwijt…’ Hij lost haar hand en ze hoort hem wegstappen. Wat moet ze doen? Ze heeft hem gekwetst!
‘Wacht!’ Ze draait zich beslist om. Ian kijkt haar met een uitdagende gezichtsuitdrukking aan. ‘Sorry, ik had niet zomaar mogen weggaan!’ Ze doet aarzelend een stap dichterbij. Hij stapt weer van zijn fiets en loopt traag naar haar toe.
‘Iris, liefie, stop alsjeblieft met die onzekerheid van je!’ grijnst hij voorzichtig. Hij wil haar hand nemen maar word ruw onderbroken door een schreeuw. Iris draait haar met een ruk om. Wat doet Thomas hier nou?
‘Jij! Jij hebt mijn meisje van mij afgenomen!’ roept hij wijzend op Ian.
‘Niet waar!’ verdedigt Ian zichzelf.
‘Thomas, ga weg, je hebt hier niets te zoeken!’ Ze spuwt het bijna.
‘Bitch, hou je mond!’ snauwt Thomas haar toe. Hij geeft Ian een klap. Langzaam stapt ze achteruit het restaurant in, ze gaat Sabine halen.
‘Sabine, help!’ roept ze. Alle mensen staren haar aan. Waarschijnlijk door haar uitgelopen mascara.
‘Wat is er Iris?’ Sabine komt aanrennen.
‘Help me, kom.’ Fluistert ze, sabine rent achter haar aan.
‘Ian!’ gilt Sabine. ‘Thomas laat Ian met rust!’
Ian krabbelt overeind en loopt op haar af.
‘Sorry, Ian, sorry’ Iris begint onophoudelijk te snikken.
‘Stil maar, jij kan er niets aan doen!’ Hij wrijft over haar haren en trekt haar tegen zich aan.
Sabine stuurt Thomas weg en verbied hem nog in onze buurt te komen en dreigt ermee dat als ze het niet doen dat ze naar de politie stapt. Daar staat hij niet op een goed blaadje! Denkt Iris.
‘Hij is weg, stil maar, er gebeurt niets meer, hij valt ons heus niet meer lastig.’ Fluistert Ian in haar oor. Sabine staat maar wat naar hen te kijken. Sabine kent Thomas? Ian kijkt haar in haar ogen. Het is alsof alles om hen heen verdwijnt, alleen Ian en zij. Zijn hoofd komt stilletjes dichterbij tot zijn lippen de hare raken. ‘Ik hou van je,’ fluistert Ian.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Geen reacties? 
Nog een stukje dan!
hoofdstuk 5
‘Ik ook van jou,’ Fluistert Iris. Ze voelt een vermoeidheid opkomen en moet moeite doen om haar ogen nog open te houden.
‘Kom, ik breng je wel naar huis!’ Grijnst Ian. Zachtjes trekt hij haar mee. ‘Zal ik vannacht bij je blijven?’
Ze knikt. Langzaam stapt ze voor de tweede keer achterop bij Ian op zijn motor. Deze keer legt ze zachtjes haar hoofd tegen zijn rug. Ze kijkt even om. Sabine staat nog steeds buiten. Nou, nu weet ze tenminste waar het op staat.
‘Wat is je adres?’ Roept Ian boven het geluid van zijn motor uit.
Iris zegt haar adres en legt haar hoofd terug op zijn rug, ze hoort dat hij onzeker glimlacht.
‘Iris, eindelijk! Waar zat je?’ Haar moeder kwam op haar aflopen.
Iris schud haar hoofd en stapt verward haar huis binnen met Ian achter haar aan. Wat moet ze nu doen? Ze kan Ian toch niet in gevaar brengen? Zou ze hier niet beter mee ophouden? Stel dat Thomas ergere dingen gaat doen…wat dan? Ze zucht hoorbaar en voelt dat Ian zijn handen om haar middel slaat.
‘Maak je niet te veel zorgen lieverd,’ fluistert hij in haar oor. In zijn omhelzing draait ze haar om en legt haar hoofd in Ians nek met de bezorgde ogen van haar moeder op haar gericht. Zachtjes begint ze weer te snikken. Wat doet ze hem ook aan? Hij verdient deze ellende niet! Ian wrijft over haar haren en maakt sussende geluiden. Zo staan ze een paar minuten in de woonkamer.
‘S…sorry… voor Thomas… Allemaal mijhijn fout!’ Snikt ze stamelend.
Ian houd haar op een afstandje en kijkt haar aan. ‘Het is helemaal niet jouw fout! En trouwens, ik leef toch nog?’ Zegt Ian met een zachte warme stem.
‘Had ik daar niet meer staan wachten dan had Thomas ons ook niet samen gezien en was hij niet uitgevlogen!’ Huilt ze. Wat moet haar moeder nu wel niet denken? Ze hoort getik van hakken wegsterven. Haar moeder is weg, gelukkig. Maar waarom gaat ze naar de voordeur?
‘Dan had hij je ergens anders opgezocht…en trouwens…wat nou? Je bent nu van mij hoor’ Onzeker kijkt Ian haar aan. Er verschijnt een klein lachje op haar gezicht en ze gaat op Ians schoot zitten met haar hoofd op zijn schouder. ‘Ik hou van je.’ Mompelt ze vaag.
‘Ik ook van jou!’ Fluistert Ian in haar oor terwijl hij over haar rug wrijft.
‘Nee, Iris is niet thuis.’ Hoort ze haar moeder zeggen. Was de bel gegaan?
‘Ik moet haar spreken!’ Haar adem stokt als ze de stem herkent. Ian kom voorzichtig recht, ze ziet angst in zijn ogen. Haar ogen vullen zich met tranen. Ze wist dat deze ellende nog niet voorbij was!
‘Verstop je!’ Fluistert Iris. Ian loopt de trap op en zij loopt naar de gang toe.
‘Wat moet je Thomas?’ Zegt ze toonloos. Ze seint naar haar moeder dat ze moet blijven.
‘Met je praten, onder vier ogen.’ Thomas kijkt haar in haar ogen.
‘Met mijn moeder of niet,” Iris draait met haar ogen.
Hij denkt nu toch niet dat ze zonder haar moeder of wie dan ook met hem zou gaan praten na die scene van daarnet?
‘Wie is die gast?’ Vraagt Thomas een tikkeltje geïrriteerd.
‘Welke gast?’ Ze zet haar handen in haar zij en kijk Thomas uitdagend aan. Alsof ze niet weet wie! Maar hij hoeft dat gewoon niet te weten.
‘Je weet goed genoeg op wie ik het heb!’ Hij raakt stilaan zijn geduld kwijt.
‘Oh, Pieter? Pieter is een vriend die me kwam ophalen om me vervolgens naar huis te brengen en hij werkt samen met mij in het restaurant. En oh, weet je waarom hij me meenam? Omdat mama er niet door kwam!’ Ze moet moeite doen om niet tevreden te kijken. Het heeft effect want zijn gezichtsuitdrukking verzacht.
‘Waar is hij nu?’ Nog steeds kijkt Thomas haar doordringend aan.
‘Bij hem thuis tiens!’ Ze glimlacht moeizaam. Moest ze nu niet zo vermoeid zijn!
‘En willen we nu stoppen met dit kruisverhoor?’ Vraagt haar moeder die een stap naar voren zet.
‘Waarom sloeg je hem?’ Iris negeert haar moeder, ze moet dit eerst weten!
‘Omdat geen enkele jongen aan mijn meisje mag komen!’ Roept Thomas verontwaardigt uit.
‘Ik ben niet meer van jou, het is al een dag of drie gedaan tussen ons! Je vond het zelfs ok!’ Roept zij op haar beurt verontwaardigd uit.
Thomas zucht, steekt zijn hand op en loopt weg.
Zo, dat is klaar. Samen met haar moeder loopt ze in stilte de woonkamer binnen.
‘Ik ga naar boven he mam!’ Glimlacht ze.
‘Is Pieter hier nog?’ Haar moeder kijkt haar vragend aan.
‘Ian bedoel je!’ Grijnst ze. Haar moeder kijkt haar verward aan.
‘Ik heb gelogen tegen Thomas, hij hoeft zijn echte naam niet te weten!’ Grijnst ze en zelfvoldaan loopt ze naar boven. Zacht duwt ze haar kamerdeur open en treft Ian slapend langs de ene kant van haar tweepersoons bed aan. Wat is hij schattig! Stil kruipt ze naast hem in bed, slaat een arm om hem heen en zoent hem zachtjes in zijn nek. Kreunend word hij wakker. ‘Shit, heb ik liggen slapen?’ Vraagt hij terwijl hij in zijn ogen wrijft.
‘Ja, maar geeft niet, je bent schattig als je slaapt!’ Ze grinnikt en hij kijkt haar aan.
Zachtjes gaat ze tegen hem aanliggen. Hij streelt haar rug en zoent haar zachtjes op haar lippen. ‘Hoe ging het bij Thomas?’
‘Goed, ik heb hem vertelt dat je een vriend bent die Pieter heet en dat je me gewoon naar huis bracht.’ Zucht ze. Ian knikt en legt zijn gezicht in haar nek. Ze voelt zijn warme adem haar nek strelen. Zijn ademhaling word steeds zwaarder en Iris voelt zijn lichaam slap worden in haar armen. Hij was doodop als hij naar boven was gegaan, ze had het in zijn ogen gezien. Langzaam valt ze ook in slaap zonder deken over hen.
Nog een stukje dan!
hoofdstuk 5
‘Ik ook van jou,’ Fluistert Iris. Ze voelt een vermoeidheid opkomen en moet moeite doen om haar ogen nog open te houden.
‘Kom, ik breng je wel naar huis!’ Grijnst Ian. Zachtjes trekt hij haar mee. ‘Zal ik vannacht bij je blijven?’
Ze knikt. Langzaam stapt ze voor de tweede keer achterop bij Ian op zijn motor. Deze keer legt ze zachtjes haar hoofd tegen zijn rug. Ze kijkt even om. Sabine staat nog steeds buiten. Nou, nu weet ze tenminste waar het op staat.
‘Wat is je adres?’ Roept Ian boven het geluid van zijn motor uit.
Iris zegt haar adres en legt haar hoofd terug op zijn rug, ze hoort dat hij onzeker glimlacht.
‘Iris, eindelijk! Waar zat je?’ Haar moeder kwam op haar aflopen.
Iris schud haar hoofd en stapt verward haar huis binnen met Ian achter haar aan. Wat moet ze nu doen? Ze kan Ian toch niet in gevaar brengen? Zou ze hier niet beter mee ophouden? Stel dat Thomas ergere dingen gaat doen…wat dan? Ze zucht hoorbaar en voelt dat Ian zijn handen om haar middel slaat.
‘Maak je niet te veel zorgen lieverd,’ fluistert hij in haar oor. In zijn omhelzing draait ze haar om en legt haar hoofd in Ians nek met de bezorgde ogen van haar moeder op haar gericht. Zachtjes begint ze weer te snikken. Wat doet ze hem ook aan? Hij verdient deze ellende niet! Ian wrijft over haar haren en maakt sussende geluiden. Zo staan ze een paar minuten in de woonkamer.
‘S…sorry… voor Thomas… Allemaal mijhijn fout!’ Snikt ze stamelend.
Ian houd haar op een afstandje en kijkt haar aan. ‘Het is helemaal niet jouw fout! En trouwens, ik leef toch nog?’ Zegt Ian met een zachte warme stem.
‘Had ik daar niet meer staan wachten dan had Thomas ons ook niet samen gezien en was hij niet uitgevlogen!’ Huilt ze. Wat moet haar moeder nu wel niet denken? Ze hoort getik van hakken wegsterven. Haar moeder is weg, gelukkig. Maar waarom gaat ze naar de voordeur?
‘Dan had hij je ergens anders opgezocht…en trouwens…wat nou? Je bent nu van mij hoor’ Onzeker kijkt Ian haar aan. Er verschijnt een klein lachje op haar gezicht en ze gaat op Ians schoot zitten met haar hoofd op zijn schouder. ‘Ik hou van je.’ Mompelt ze vaag.
‘Ik ook van jou!’ Fluistert Ian in haar oor terwijl hij over haar rug wrijft.
‘Nee, Iris is niet thuis.’ Hoort ze haar moeder zeggen. Was de bel gegaan?
‘Ik moet haar spreken!’ Haar adem stokt als ze de stem herkent. Ian kom voorzichtig recht, ze ziet angst in zijn ogen. Haar ogen vullen zich met tranen. Ze wist dat deze ellende nog niet voorbij was!
‘Verstop je!’ Fluistert Iris. Ian loopt de trap op en zij loopt naar de gang toe.
‘Wat moet je Thomas?’ Zegt ze toonloos. Ze seint naar haar moeder dat ze moet blijven.
‘Met je praten, onder vier ogen.’ Thomas kijkt haar in haar ogen.
‘Met mijn moeder of niet,” Iris draait met haar ogen.
Hij denkt nu toch niet dat ze zonder haar moeder of wie dan ook met hem zou gaan praten na die scene van daarnet?
‘Wie is die gast?’ Vraagt Thomas een tikkeltje geïrriteerd.
‘Welke gast?’ Ze zet haar handen in haar zij en kijk Thomas uitdagend aan. Alsof ze niet weet wie! Maar hij hoeft dat gewoon niet te weten.
‘Je weet goed genoeg op wie ik het heb!’ Hij raakt stilaan zijn geduld kwijt.
‘Oh, Pieter? Pieter is een vriend die me kwam ophalen om me vervolgens naar huis te brengen en hij werkt samen met mij in het restaurant. En oh, weet je waarom hij me meenam? Omdat mama er niet door kwam!’ Ze moet moeite doen om niet tevreden te kijken. Het heeft effect want zijn gezichtsuitdrukking verzacht.
‘Waar is hij nu?’ Nog steeds kijkt Thomas haar doordringend aan.
‘Bij hem thuis tiens!’ Ze glimlacht moeizaam. Moest ze nu niet zo vermoeid zijn!
‘En willen we nu stoppen met dit kruisverhoor?’ Vraagt haar moeder die een stap naar voren zet.
‘Waarom sloeg je hem?’ Iris negeert haar moeder, ze moet dit eerst weten!
‘Omdat geen enkele jongen aan mijn meisje mag komen!’ Roept Thomas verontwaardigt uit.
‘Ik ben niet meer van jou, het is al een dag of drie gedaan tussen ons! Je vond het zelfs ok!’ Roept zij op haar beurt verontwaardigd uit.
Thomas zucht, steekt zijn hand op en loopt weg.
Zo, dat is klaar. Samen met haar moeder loopt ze in stilte de woonkamer binnen.
‘Ik ga naar boven he mam!’ Glimlacht ze.
‘Is Pieter hier nog?’ Haar moeder kijkt haar vragend aan.
‘Ian bedoel je!’ Grijnst ze. Haar moeder kijkt haar verward aan.
‘Ik heb gelogen tegen Thomas, hij hoeft zijn echte naam niet te weten!’ Grijnst ze en zelfvoldaan loopt ze naar boven. Zacht duwt ze haar kamerdeur open en treft Ian slapend langs de ene kant van haar tweepersoons bed aan. Wat is hij schattig! Stil kruipt ze naast hem in bed, slaat een arm om hem heen en zoent hem zachtjes in zijn nek. Kreunend word hij wakker. ‘Shit, heb ik liggen slapen?’ Vraagt hij terwijl hij in zijn ogen wrijft.
‘Ja, maar geeft niet, je bent schattig als je slaapt!’ Ze grinnikt en hij kijkt haar aan.
Zachtjes gaat ze tegen hem aanliggen. Hij streelt haar rug en zoent haar zachtjes op haar lippen. ‘Hoe ging het bij Thomas?’
‘Goed, ik heb hem vertelt dat je een vriend bent die Pieter heet en dat je me gewoon naar huis bracht.’ Zucht ze. Ian knikt en legt zijn gezicht in haar nek. Ze voelt zijn warme adem haar nek strelen. Zijn ademhaling word steeds zwaarder en Iris voelt zijn lichaam slap worden in haar armen. Hij was doodop als hij naar boven was gegaan, ze had het in zijn ogen gezien. Langzaam valt ze ook in slaap zonder deken over hen.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Een heel erg kort stukje. Nog steeds geen reacties? nouja. Ze zijn nog steeds welkom
‘Iris! Waar zit je? Je moet naar je werk!’ Klinkt haar moeder ver weg.
Ze kreunt en kijkt opzij. Ian ligt tegen haar aangedrukt, zijn wangen zijn ligt rood en zijn mond hangt een beetje open. Voorzichtig staat ze op, raapt een paar kleren uit haar kast en rent naar beneden. ‘Hoe lang heb ik nog?’
‘Vijf minuten.’ Zegt haar moeder nors.
‘Dat haal ik nooit!’ roept Iris nerveus uit.
‘We hebben vandaag vrij.’ Ian komt gapend de kamer binnen. Oh, nee was hij nou maar beter boven gebleven!
‘Iris! Wat doet hij hier nog? Heeft hij bij jou geslapen?’ Haar moeder kijkt haar kwaad aan.
Ze kreunt en rolt met haar ogen. ‘Mam, ik ben geen klein kind meer en we hebben heus niets gedaan! Kijk me zo niet aan!’ Zegt Iris beledigt. Wat denkt ze nu wel? Ze schiet in haar schoenen en kijkt de roodachtige keuken rond. Dit donker rode kleur was haar idee geweest. Haar moeder vind het maar niets. Maar ja, wat ouders niet doen om hun kinderen bij hun te houden.
Ze schrikt als Ian zijn armen om haar middel slaat. ‘Zullen we gaan wandelen?’ fluistert hij in haar oor.
Iris knikt en loopt achter hem aan naar buiten. De zon schijnt lichtjes door de bomen en de lucht ziet nog mooi rood.
‘Ik weet een mooi plekje.’ Fluistert Ian. Ze kijkt hem vragend aan waarop hij geheimzinnig grijnst. Ze mag het waarschijnlijk nog niet weten. Ze fronst immers als Ian een soort van blinddoek tevoorschijn haalt. Hij slaat de doek om haar ogen zodat ze niets kan zien en neemt haar achteraan bij haar heupen vast. ‘Vertrouw me maar,’ Kalmeert hij haar rillingen.
‘Wat bent je allemaal met me van plan?’ giechelt ze.
‘Niets, helemaal niets.’ Ian drukt zijn lippen in haar nek.
Een kriebel vliegt door haar buik. Is ze wel goed gekleed? Waar zij haar zich weer eens zorgen over maakt.
Na een kwartiertje stappen doet Ian haar stil staan. ‘Als ik de doek af doe laat je ogen dan nog heel even dicht.’
Ian verlegt iets en komt weer naar haar toe lopen. ‘Doe maar open.’
Haar ogen worden groot, wat-is-dit-een-mooie-plek!’Oh My God!’ fluistert ze stralend. ‘Dit is zo ongelooflijk mooi!
nouja. Ze zijn nog steeds welkom‘Iris! Waar zit je? Je moet naar je werk!’ Klinkt haar moeder ver weg.
Ze kreunt en kijkt opzij. Ian ligt tegen haar aangedrukt, zijn wangen zijn ligt rood en zijn mond hangt een beetje open. Voorzichtig staat ze op, raapt een paar kleren uit haar kast en rent naar beneden. ‘Hoe lang heb ik nog?’
‘Vijf minuten.’ Zegt haar moeder nors.
‘Dat haal ik nooit!’ roept Iris nerveus uit.
‘We hebben vandaag vrij.’ Ian komt gapend de kamer binnen. Oh, nee was hij nou maar beter boven gebleven!
‘Iris! Wat doet hij hier nog? Heeft hij bij jou geslapen?’ Haar moeder kijkt haar kwaad aan.
Ze kreunt en rolt met haar ogen. ‘Mam, ik ben geen klein kind meer en we hebben heus niets gedaan! Kijk me zo niet aan!’ Zegt Iris beledigt. Wat denkt ze nu wel? Ze schiet in haar schoenen en kijkt de roodachtige keuken rond. Dit donker rode kleur was haar idee geweest. Haar moeder vind het maar niets. Maar ja, wat ouders niet doen om hun kinderen bij hun te houden.
Ze schrikt als Ian zijn armen om haar middel slaat. ‘Zullen we gaan wandelen?’ fluistert hij in haar oor.
Iris knikt en loopt achter hem aan naar buiten. De zon schijnt lichtjes door de bomen en de lucht ziet nog mooi rood.
‘Ik weet een mooi plekje.’ Fluistert Ian. Ze kijkt hem vragend aan waarop hij geheimzinnig grijnst. Ze mag het waarschijnlijk nog niet weten. Ze fronst immers als Ian een soort van blinddoek tevoorschijn haalt. Hij slaat de doek om haar ogen zodat ze niets kan zien en neemt haar achteraan bij haar heupen vast. ‘Vertrouw me maar,’ Kalmeert hij haar rillingen.
‘Wat bent je allemaal met me van plan?’ giechelt ze.
‘Niets, helemaal niets.’ Ian drukt zijn lippen in haar nek.
Een kriebel vliegt door haar buik. Is ze wel goed gekleed? Waar zij haar zich weer eens zorgen over maakt.
Na een kwartiertje stappen doet Ian haar stil staan. ‘Als ik de doek af doe laat je ogen dan nog heel even dicht.’
Ian verlegt iets en komt weer naar haar toe lopen. ‘Doe maar open.’
Haar ogen worden groot, wat-is-dit-een-mooie-plek!’Oh My God!’ fluistert ze stralend. ‘Dit is zo ongelooflijk mooi!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Zoooo, ik ga reageren 
Heb het nog niet helemaal afgelezen, maar toch al een reactie.
Het is een leuk verhaal, dat zeker, goed geschreven ook. Natuurlijk is dit ene onderwerp dat vaak gekozen wordt, maar je weet het toch boeiend te houden.
Een ding erger ik me wel aan, en dat is het feit dat ze gelijk al "ik hou van je" tegen elkaar zeggen, naar mijn mening zeg je dat niet zo direct en moet dat groeien, maar dat verschilt van persoon tot persoon
Let er ook op niet te vaak met hetzelfde onderwerp te werken in zinnen, er staat nogal eens een opeenvolging van "ze.." "Toen deed ze" etc..
Voor de rest, mooi verhaal
Heb het nog niet helemaal afgelezen, maar toch al een reactie.
Het is een leuk verhaal, dat zeker, goed geschreven ook. Natuurlijk is dit ene onderwerp dat vaak gekozen wordt, maar je weet het toch boeiend te houden.
Een ding erger ik me wel aan, en dat is het feit dat ze gelijk al "ik hou van je" tegen elkaar zeggen, naar mijn mening zeg je dat niet zo direct en moet dat groeien, maar dat verschilt van persoon tot persoon
Let er ook op niet te vaak met hetzelfde onderwerp te werken in zinnen, er staat nogal eens een opeenvolging van "ze.." "Toen deed ze" etc..
Voor de rest, mooi verhaal
I found the key to life. The lock was broken.