Dertien dagen

[Decode]

Hier ga ik dus mijn 50(/52?) shots/standalones/hoejehetwiltnoemen posten!

====================================

27. Dertien dagen.

Met verslagen blik zat ze op het bed. Dertien dagen. Twee weken, nauwelijks. Waarom in godsnaam dertien dagen? Ze had nog maar dertien dagen te leven. De dokter vertelde haar van alles in haar leven te genieten, maar hoe kon dat – als je wist dat je dood zou gaan?

Hoe kon je genieten van het leven, als het jouwe over twee weken voorbij zou zijn? Ze snapte het niet. De meeste mensen zouden gelijk alles doen wat goed en fout was, maar zij wilde het liefst hier blijven. Op haar kamer, in het warme bed waar ze zich altijd veilig voelde. Ze trok de deken tot op haar kin en keek vermoeid naar de muur tegenover haar. Stom leven, stomme ziekte. Waarom moest zij het nou weer krijgen?

Waarom zij, uit alle mensen van de wereld? Het was een zeldzame ziekte, die je alleen kon oplopen als je gevaarlijke stoffen inademde. Twee en een halve maand geleden was ze met school naar een aantal mijnen in Colorado geweest, iedereen had die stoffen ingeademt. Waarom moest zij nou als énige die ziekte krijgen, waarom moest zij er nou weer onder lijden?

Eigenlijk wist ze het antwoord al, ze was het zwarte schaap van de klas. Alles was altijd haar schuld. Als iemand zijn huiswerk niet had gemaakt was het altijd haar schuld. Ze deed nooit wat goed. Zelfs al had ze een tien, iedereen verweet haar van alles. Afkijken, spiekbriefjes. Niemand gunde haar iets. Nooit.

De deur ging zachtjes open, op een kier. “Lieverd, wil je thee?” vroeg een bezorgde stem. Emily bromde wat en verborg zich onder de deken. “Schat, alsjeblieft. Drink iets. Je hebt de hele dat nog niets gedronken en ook niets gegeten.” Haar moeder kwam de kamer binnen en ging op de bureaustoel zitten. Ze bleef onder de deken liggen. “Dan niet. Als je straks toch nog wilt, je weet waar je me kunt vinden.” Haar moeder wreef even over de bobbel onder de deken en verliet toen de kamer.

Een halve week later, niemand van haar school was langs gekomen. Niemand. Waarschijnlijk waren ze allemaal aan het vieren dat ze over anderhalve week van haar af zouden zijn. Hufters. Klootzakken. Ze wilde ze het liefst allemaal mee haar graf in nemen. Ze stond op uit het bed en schuifelde de gang op. Uit de kamer van haar broer klonk een enorme herrie. Hiphop, ze snapte niet hoe iemand die muziek ooit leuk kon vinden. Een stelletje zwarte mannen vol tattoo’s en gouden kettingen die zongen over naakte vrouwen, geld en elkaar doodschieten. Leuk zeg.

Beneden heerste een verdrietige sfeer. Logisch, als je er net was achtergekomen dat je dochter over anderhalve week dood zou zijn. Ze rilde even, over anderhalve week zou ze hier niet meer lopen. Over precies 10 dagen zou zij in een kist liggen, omringt door familie en de weinige vrienden die ze had. Nee, wacht. Ze hád geen vrienden. Vroeger wel, toen was ze net als haar broer. Ja, vroeger hield ze van hiphop, make-up en jongens. Toen was ze, zoals haar broer wel eens zei, een slet. Dat veranderde een jaar geleden drastisch, toen haar vader overleed. Haar knuffelbeer, haar beschermer. Haar alles. Weg, zomaar ineens. Zoals zij over anderhalve week ook zou zijn.

Een week later, ze lag in het bed. In het witte ziekenhuis bed. Gisteravond was ze opeens niet lekker geworden en was ze naar de badkamer gerent om over te geven. Ze wist niet wat haar overkwam, ze had nog nooit overgegeven. Nog nooit. De dokter wist het wel, het proces begon. Ze zou binnen nu en drie dagen overlijden. Haar moeder zat op een stoeltje tegenover het bed, met haar handen voor haar ogen. Haar broer was buiten, waarschijnlijk zijn longen zwart roken en iets vernielen. Ze zuchtte en sloot haar ogen.

Ze zag een wit licht, een wit puntje. Ze wilde erheen, ze wilde het witte puntje van dichtbij bekijken. Steeds dichterbij kwam hij, het puntje. Steeds groter werd het.

Ze blies haar adem uit. Haar laatste adem.
Ze zei vaarwel tegen haar eigen leven, na dertien dagen.
Dertien vredige, rustige dagen.

====================================