The world begins again

[Bellenblaas.x]

Een nieuw verhaal! Ik wist niet zo goed waar ik het moest plaatsen, dan maar onder verdriet. Over de titel ben ik nog niet zo tevreden. Ik hoor graag kritiek van jullie! ^^ Het verhaal pakt hopelijk heel anders uit dan jullie hem gaan verwachten!


Bezorgd keek de lerares haar aan.
"Gaat het wel goed met je?"
Met grote zwarte ogen als kool keek ze op. De hele klas staarde haar aan. Heel langzaam kwam ze in beweging en stond op. Even keek ze angstig de klas rond, daarna werden heel haar ogen zwart. Pikzwart. Al het oogwit was verdwenen. Verschrikt deed de lerares een stapje naar haar toe.
"Wat is er? Ga zitten."
Maar in plaats van te gaan zitten liep het meisje naar voren toe. Met een kwaadaardige grijns op haar gezicht liep ze steeds sneller. Vlak voor de lerares bleef ze staan en een verschrikkelijk gekrijs kwam uit haar mond. Alle kinderen doken met hun handen over hun oren op de grond. De lerares zelf was in shock. Het meisje rende de klas door. Krijsend, gillend, trekkend aan haar haar en met die ogen zo zwart als de nacht.
"Ze is gek geworden!" Schreeuwde een jongen.
Met een knal ging de deur open. Het meisje rende door de deuropening naar de gang. Daar duwde ze andere leerlingen omver die haar geschrokken na staarden. Haar gegil klonk verschrikkelijk schel in ieders oren. Opeens kwam de directeur tevoorschijn.
"Wat is hier aan de hand?"
Het meisje knalde tegen hem op. Hij pakte haar bij haar schouders. Toen hij oogcontact met haar kreeg schrok hij. Haar ogen waren helemaal zwart, maar zoveel gevoelens kon je er in lezen. Even voelde hij zich zelf een klein jongentje die weer naar school ging. Vriendjes had hij niet. De kinderen vonden hem maar een nerd. En eenzaam zat hij altijd aan een tafeltje te lezen. Jarenlang werd hij gepest. Ze staken zijn banden lek, stopten kikkers in zijn tas en voerden hem hondenbrokjes. Ze achtervolgden hem. Van school naar huis en van huis naar school. Ook achtervolgden ze hem in zijn slaap. Elke nacht had hij wel nachtmerrie's en werd hij huilend wakker. Ook nu bracht een traan hem weer terug uit zijn gedachten. Met een sluw lachje keek het meisje hem aan. Alsof ze wist waar hij aan moest denken. Hij durfde niet weer in haar ogen te kijken. Weer begon het meisje hard te krijsen en rukte zich los. Ze rende weg, een leeg klaslokaal in. De directeur rende achter haar aan.
"Wacht! Blijf staan!"
Het meisje stopte met gillen en sprong op een tafeltje bij een raam. Verschrikt bleef de directeur staan. Wat ging ze doen? Het raam stond wagenwijd open. De wind speelde met het blonde haar van het meisje. Voorzichtig zette ze haar voet op de vensterbank. Opeens begon de zon fel te schijnen en de directeur moest een hand voor zijn ogen doen. Daardoor hoorde hij duidelijker de wind. Zachtjes hoorde hij het ruisen, als gefluister. De wind leek wel iets te zeggen. Iets te lokken. Alsof de wind ook kwaadaardig was. Toen hij voelde dat de zon minder fel scheen deed hij zijn hand weer naar beneden. Het meisje stond nu met beide voeten op de vensterbank en hield zich vast aan het raamkozijn. Ze stond met haar rug naar het open raam toe. Haar hoofd was gebogen en haar gezicht zat verborgen achter haar haar.
"Wat... Waar ben je mee bezig?" Fluisterde de directeur.
Direct hief het meisje haar hoofd op en keek hem strak aan. Weer zag hij zoveel gevoelens in haar zwarte ogen. Maar langzaam werden haar ogen minder zwart. Duidelijk kregen haar ogen weer een blauwe kleur. Angstig keek ze hem aan. Help me! Zeiden haar lippen. De directeur deed een stap naar haar toe. Op dat moment liet het meisje zich achterover vallen.
"NEE!" En de directeur rende naar het raam, maar hij was al te laat.

[Elice*]

Oeh, iets duisters!

Ik vind het leuk. Maar komt er ook uitleg waarom ze zwarte ogen kreeg en krankzinnig werd? Dit krijgt toch wel een vervolg, mag ik hopen?

[Maartje]

Moooi!
Ik wil weten wat haar zo krankzinnig heeft gemaakt,
Dit verdient zeker een vervolg, dat komt er toch wel?

[x Sanne]

Dit vraag om meer! Je bent ons nu natuurlijk wel een uitleg verschuldigd Ik ben benieuwd wat je ervan gaat maken!

ruizen = ruisen

[Bellenblaas.x]

Bedankt! Bedankt! Natuurlijk komt er een vervolg op, het wordt een groot verhaal (hopelijk). Daarom heb ik ook zeker jullie kritiek nodig om het beter te krijgen! En volgens mij heb ik iets met ogen..

Met een hoge snelheid voelde ze dat ze naar beneden viel, alsmaar harder en harder.
O, God, wat gebeurde er?
Het leek wel een eeuwigheid te duren dat ze naar beneden viel zonder een bodem te raken. Wacht eens, het dúúrde ook harstikke lang! Voorzichtig deed ze haar fijngeknepen ogen open. Toch zag ze geen verschil en was het nog steeds donker. Had ze haar ogen wel open? Ze probeerde te knipperen maar voelde of merkte geen verschil met het donker. Voorzichtig probeerde ze haar hand naar haar ogen te brengen. Maar door de sterke wind lukte dat niet. Waar waren haar handen eigelijk? Ze raakte in de war. Viel ze nu naar boven of naar beneden? Ging ze nou harder of zachter? Was ze nou levend of dood? Toen had ze door dat haar handen al op haar ogen zaten. Waarom had ze haar handen voor haar ogen?
"Oké, rustig nadenken meisje." Sprak ze tegen zichzelf. "Blijven ademen, rustig blijven en haal eerst die handen van je ogen!"
Zodra ze haar handen van haar ogen haalde, voelde ze dat ze snelheid minderden. Er kwamen kriebels in haar buik door het plotselinge snelheidsverschil. Het was een aangenaam gevoel die kriebels, alsof ze... alsof ze zweefde! Voorzichtig bewoog ze haar armen en benen, alles deed het gelukkig nog.
Ze grinnikte, ze voelde zich nu net Peter Pan. Zou ze ook zelf kunnen sturen? Zo gedacht zo gedaan, en ze begon heen en weer te wiegen zodat ze uiteindelijk op haar buik vloog dan op haar rug.
Ze keek haar ogen uit. Wat een schitterend landschap lag er onder haar. Het landschap bestond uit heuveltjes vol met paarse en blauwe bloemen. Konijntjes huppelden er blij in rond. Even verderop zag ze een hele hoge groene berg met een waterval. De waterval liep uit in een stromende heldere rivier. De rivier volgend zag ze een klein huisje staan. Het huisje had een geel dak met een rode schoorsteen. Nee maar, uit de schoorsteen kwam bellenblaas! Het landschap zag er echt magisch uit.
Ze kreeg daardoor een vrolijk gevoel van binnen. Een sterk gevoel. Alsof ze de hele wereld aankon. Dat kon ze ook! Want de wereld was nergens te bekennen! Alleen dat fantastische landschap. Ze begon te lachen. Eerst zachtjes en toen steeds harder. Al koprollend door de lucht zat ze te gieren van het lachen. Waarom kon een mens zich niet altijd zo blij voelen? Altijd maar die zorgen over geld, uiterlijk, over andere mensen. Nergens voor nodig! Het zou veel leuker zijn als elk mens lachend door de lucht zou zweven!
Duizelend stopte ze met gekke bewegingen maken. Een akelig gevoel bekroop haar. Wáár waren eigelijk alle mensen? Angstig begon ze om zich heen te zoeken. Alsof ze hier in de lucht andere mensen tegen zou komen. Toen ze weer naar beneden keek hield ze geschrokken haar adem in. Waar net nog zo'n mooi landschap was, was nu een vies zwartig moeras. Waar was het huisje? Waar was de waterval, de rivier, de mooie bloemen? In plaats van huppelende konijntjes kwamer er zwarte bubbels uit het moeras. Een verschrikkelijke stank drong haar neusgaten in. Ze werd misselijk. Ze voelde dat ze langzaam naar beneden ging.
"Nee! Neeee! Ik wil niet naar beneden!"
En wild begon ze met haar armen en benen te zwaaien. Toch had het geen zin. Vermoeidheid kwam over haar heen en ze kreeg het er alleen maar warm van. De luchtbellen werden alsmaar groter. Langzaam kregen ze een oranje gloed. Opeens spatte een grote bel uit in een vuurvlam. Een volgende bel deed hetzelfde. En daar! Weer één! Het moeras weranderde in spugende vlammen. Steeds hoger kwamen de vlammen en bleven ook steeds langer hoog. De warmte van de vlammen kwam in haar gezicht. Ze voelde de hitte steeds dichterbij komen. De rook van de vlammen stokte in haar keel. Adem halen lukte maar moeizaam. De vlammen maakte haar bang, doodsbang. En ze kon er niks tegen doen.
Ze herkende de vlammen. Het waren precies dezelfde likkende vuurvreters. Ze hoorde precies dezelfde knetterende geluiden. Ze rook precies dezelfde rook van de vlammen. En de vlammen bleven maar groeien en groeien. En zij, zij kon niet anders doen dan hulpeloos toekijken hoe ze er heen werd gezogen.
Haar gezichtsveld werd troebel. Tranen stroomde over haar wangen. Waar was ze in verzeilt geraakt? Hoe was dit ooit mogelijk geweest?
Huilen had nu geen zin, sprak ze zichzelf streng toe.
Opeens viel haar iets op in de vlammen. Het was een wazig beeld. Snel stopte ze met huilen en het beeld werd scherper. Het was een gezicht. Van wie was dat gezicht? Heldere blauwe ogen zag ze nu duidelijk door de vlammen en rook heen. De ogen waren vertrouwd. Ze voelde dat ze rustiger werd, door de ogen. De ogen gaven haar een soort van bemoedigende kracht. Een kracht die zei dat ze niet moest opgeven.
Maar ondertussen kwamen de vlammen wel dichterbij. Nog een paar centimeter en ze kon de vlammen aanraken. Maar ze bleef maar naar de heldere blauwe ogen staren. Een zacht gepiep verstoorde het contact tussen haar en de ogen. Een piep? Ja, daar hoorde ze weer een piep! Duidelijker en harder dit keer. En weer een piep! Deze werd al snel weer opgevolgd door een volgende piep. Het was een ritmisch gepiep. Dat beviel haar wel. Een regelmatige toon, iets waar ze zich aan vast kon houden. En hoe meer ze zich op het gepiep concentreerde, hoe vager het gezicht werd maar hoe duidelijker de vlammen waren.
De vlammen voelde ze aan haar gezicht likken. Ze rook het verbrande huid. Ze voelde de hevige brandende pijn die nu over haar hele lichaam te voelen was. Ze schreeuwde het uit. Alsof duizenden messteken tegelijkertijd overal in haar lichaam werden gestoken. Alsof alle verdriet van de wereld over haar heen kwam. Alsof ze in vuur en vlam stond. Wat ook het geval was! De pijn was onverdragelijk, maar het gepiep bleef. Het hielp haar vol te houden. Het liet haar merken dat ze nog in leven was. En langzaam sloot ze haar ogen.

[Elice*]

Woa! In wat voor een krankzinnige situatie is ze beland zeg?

In al mijn eerlijkheid is het eerst een beetje verwarrend. Niet ze schrijfstijl, want die vind ik goed. Het is al die gekke dingen die rondspelen. Maar misschien komt daar wel uitleg voor

Erg leuke update. Wacht op meer

[Bellenblaas.x]

Hihi, dankje voor je reactie. Ik merk wel dat ik het mezelf lastig maak zo te schrijven.. Zonder dialogen of een naam.. Het is een uitprobeersel en ik wil juist zo schrijven dat mensen nieuwsgierig worden en verder willen lezen om te weten hoe het afloopt..
Nog tips of kritiek?!

[Maartje]

JA IK!

Ze raakte door de war.

in de war

Het was een aangenoem gevoel die kriebels, alsof ze...

aangenaam

Konijntjes huppelde er blij in rond.

konijntjes zijn meervoud, dus huppelden

Het huisje had een gele dak met een rode schoorsteen.

een geel dak met een rode schoorsteen


Is het een droom?
Leuk stukje weer, met veel mooie beschrijvingen. Nog een kritiekpuntje, van mij zou je wel iets meer mogen enteren voor de rust in je verhaal, en om het aantrekkelijker te maken om te lezen! Vooral in je laatste stuk... zie je het nu ook?
Succes met het volgende stuk schrijven!

[Elice*]

Wat zij zei

Gek eigenlijk. Jij doet te weinig enters, en ik doe te veel. Hopelijk kunnen we beide van ons probleem af

[Bellenblaas.x]

Dankje Maartje! Ik heb de fouten verbeterd en er wat enters tussen gestopt.. Ik weet alleen niet of ze goed staan enzo.. Haha, Elice, leer mij om enters te plaatsen! =D

Hm, bij nader inzien denk ik toch dat dit verhaal niet goed onder verdriet past. Eerder onder overig.. Kan ik dat nog veranderen of zo?
Hier een nieuw deel:

Marc zette zijn lege kom, waar muesli in zat, in de gootsteen. Dat zou hij vanavond als hij terugkwam wel afwassen. Hij keek op de klok. Kwart voor negen. Hij moest nog opschieten ook. Snel liep hij naar de badkamer. Het was een kleine badkamer, net zoals zijn hele appartement eigelijk. Het had een kleine huiskamer met een klein keukentje erin. In het keukentje stond wel alles wat hij nodig had, fornuis, koelkast, gootsteen en een paar kleine kastjes boven het aanrecht. Zijn slaapkamer was wel groot. Er pastte een twee-persoonsbed in. Een grote kast bedekte meer dan de helft van de muur. Ook stond er een bureau waar zijn dierbare laptop op stond. In de huiskamer stond zijn boekenkast vol met romans. Hij was gek op lezen. Op een klein kastje stond een radio met daarnaast een grote verzameling cd's. Een goedkope bank en tafeltje maakte de huiskamer compleet. Hij woonde hier nu vier dagen en voelde zich al op zijn gemak.
Marc keek naar zichzelf in de spiegel. Hij was best tevreden over zichzelf. Een stralende lach had hij, en als hij lachte kreeg hij kuiltjes in zijn wangen. Zijn groene ogene kwamen goed uit door zijn donkerbruine haar. Hij probeerde met wat water zijn haar in model te krijgen. Natuurlijk lukte dat niet. Het was een grote warbos. Toch maakte het hem wel ondeugend.
Marc was 21. Hij was geboren en getogen in Zevenhuizen, een klein dorpje in Zuid-Holland. Iedereen kende elkaar in het dorpje. Marc vond dat beangstigend en wist al vroeg dat hij de wijde wereld in wilde trekken. Eindelijk, nu een maand geleden, zag hij zijn kans.

"Mam, mam! Lees dit, het is perfect voor mij!"
Marc's moeder keek op van het boek wat ze aan het lezen was.
"Wat is het?"
"Lees nou maar!" En Marc duwde de advertentie in haar handen.
Met snelle bewegingen gleden haar ogen over de regels. Naarmate ze meer las hoe groter haar ogen werden. Marc ging erbij zitten.
"Hoe vind je het?" Vroeg hij toen ze klaar was met lezen.
"Spanje?" Fluisterde ze. "Dat is zo ver weg."
In de advertentie zocht de camping Peña Montañesa Nederlandse mensen om de kinderanimatie te verzorgen. Dat was precies wat Marc zocht. Hij was de Pabo-opleiding beu, maar wilde wel iets met kinderen doen. Hij had al contact opgenomen met de eigenaar van de camping. Het was een aardige Nederlandse man. Hij vertelde dat Marc dan een appartementje kreeg in het dorpje Ainsa, twee kilometer van de camping vandaan. Hij kreeg veel betaald en was vooral in de zomermaanden hard nodig. Daarom wilde hij dat Marc in Mei al kwam als het even kon.
Zij moeder keek hem aan. Ze zag hoe enthousiast hij was. Ook wist ze hoe graag hij weg wilde uit Nederland. Op de foto bij de advertentie zag de camping er netjes uit. En vier sterren was niet mis. Tenslotte was haar zoon al 21, veel had ze niet meer over hem te zeggen.
"Oké, schat," zei ze uiteindelijk. "Ik vind het goed dat je gaat."
Marc vloog zijn moeder om haar nek.
"Dank je mam!"
"Ik zal je wel missen." En ze knuffelde hem stevig terug.

En nu stond hij dan hier, in Spanje.
Hij spuugde de tandpasta uit. Hij miste zijn moeder wel. Ze was nu eenzaam thuis.
Marc's vader was toen Marc elf jaar was overleden door *ziekte*. Daarvoor was het drie jaar lang een nare periode van pijn, verdriet, zorgen en stress. Ze hadden er allemaal vrede mee toen zijn vader voorgoed zijn ogen sloot. Toch misten ze hem veel. Haar moeder had zijn foto in het groot uitgeprint en opgehangen op een speciaal plekje in de huiskamer.
Marc duwde de gedachten over zijn moeder weg. Hij wist wel dat zijn moeder zich zou redden. Ze was namelijk een ontzettend sterke vrouw en hij had veel bewondering voor haar.
Hij moest nu opschieten, om tien uur werd hij verwacht door de andere leiding van de kinderanimatie. Hij zou eerst een dagje meelopen om te kijken hoe het in zijn werk ging.
Snel nam hij nog een slok water en liep toen de deur uit.

[x Sanne]

Ik ben weer bijgelezen. Leuke wending aan het verhaal, ik ben benieuwd wat de twee stukjes met elkaar te maken hebben. Het vorige stukje vond ik bijna fantasy-achtig. Schrijf zo door

[Maartje]

Leuk stukje, dat totaal niet op je vorige post lijkt.
Ik vind het btw wel een beetje gek dat zijn moeder zegt: 'oké dan je mag gaan', ik bedoel hij is 21, dan is het een beetje onrealistisch om toestemming an je moeder te (moeten) krijgen. Maarja
Zitten trw wel wat schrijffouten in, de grootste die me irriteert is dat zijn moeder zich wel zou 'redde', wat 'redden' moet zijn...

[Bellenblaas.x]

Dankje Sanne en Maartje! De stukjes krijgen wel met elkaar te maken hoor..
Maarre, er staat al dat die moeder niet veel over hem te zeggen heeft aangezien hij 21 is, ook staat er dat zij het goed vínd, ze is het er mee eens. Al vond ze het niet goed, was hij waarschijnlijk toch al gegaan..
Hmm, zou je me misschien ook op de rest van de fouten willen wijzen?

[Maartje]

Ja, maar dat ze tóch zegt: "oké, je mag gaan."
Oké, komen ze.

Een stralende lach had hij, en als hij lachtte kreeg hij kuiltjes in zijn wangen.

lachtte = lachte
ik-stam = ik lach
+ verledentijd = te
ik lachte
volgens mij?

Marc vond dat beangstigend en wist al vroeg dat hij de wijdde wereld in wilde trekken.

wijdde = wijde

Naar mate ze meer las hoe groter haar ogen werden.

Naar mate = naarmate

"Hoe vindt je het?" Vroeg hij toen ze klaas was met lezen.

vindt = vind
(hoe loop je?
hoe vind je?)

"Dankje mam!"

Niet zo belangrijk, maar toch; dank je

Daarvoor was het drie jaar lange een nare periode van pijn, verdriet, zorgen en stress.

lange = lang, neem ik aan?

Hij wist wel dat zijn moeder zich zou redde.

en dat is dus redden

Ik vind het trouwens wel leuk dat je eerst beschrijft hoe het appartement eruit ziet, en even zegt hoe hij zijn kans zag, en dan naar de toekomst gaat!

En dat waren de foutjes (:

[Bellenblaas.x]

Toen Marc eenmaal op zijn mountainbike zat genoot hij van de ochtendlucht. De zon scheen nog niet erg fel, maar goed genoeg om zonder jas te fietsen. Hij had de tocht naar de camping al meerdere malen gemaakt, en het was een schitterende route.
Het dorpje Ainsa was niet eens zo klein. Het had alles wat de mensen nodig hadden, het was er gezellig. Ainsa lag vlak bij de grens met Frankrijk, bij de Pyreneeën. Dat was ook nog een doel van Marc, een keer een grote bergwandeling maken.
Toen hij eenmaal het dorp uitfietste begon het bospaadje. Het was schitterend om tussen de bomen door te fietsen. Zonnestralen lieten zich zien door de bladeren heen. De heerlijke geur drong zijn neusgaten in. Hij werd er rustig van en genoot. Het lukte hem niet zijn gedachten tegen te houden. En terwijl hij doorfietste, moest hij aan Larissa denken.

Nerveus wachtte hij tot ze kwam. Hoe zou ze het opvatten? Hij vond het altijd moeilijk bij haar te verwachten hoe ze op iets zou reageren. Ze was steeds weer anders. De ene keer keek ze hem alleen maar verdrietig aan en de volgende keer begon ze met dingen te smijten. Marc zuchtte. Precies half twee en de bel ging. Snel liep hij naar de deur en deed hem open.
“Hoi schat!” En Larissa gaf een kus op zijn mond.
“Hey lieverd, kom binnen. Ik heb al thee voor je klaar staan.”
“Aah, lekker!” Ze was goed gehumeurd, dat kwam mooi uit. Sierlijk deed ze haar jas uit, alles aan haar was eigenlijk sierlijk. Haar lange steile bruine haren zaten perfect in orde, zover hij kon zien tenminste. Haar grote chocoladebruine ogen keken bijna altijd vrolijk de wereld in. Make-up droeg ze niet. Ze had het ook niet nodig, vond hij. Ze had een goed figuur. Mooie volle ronde borsten, hij was dol op haar borsten. De truitjes die ze droeg lieten haar borsten ook mooi uitkomen. Dat wist ze wist hij.
Vragend keek ze hem aan.
“Ik weet dat mijn lijf je bevalt, maar zullen we maar naar de huiskamer gaan?”
Hij begon te lachen, ze bond er nooit doekjes om heen. Hij hield van haar. Van haar spontaniteit, van haar rare gedachten, van haar lijf en vooral van de manier hoe ze was. Hoe opgewonden ze hem altijd maakte. Hij liep op haar af en omhelsde haar. Hij voelde de warmte van haar lijf. Hij deed zijn hoofd wat naar achter zodat hij haar goed aan kon kijken. Hij zag de grappige kleine sproetjes op haar neus. Ze glimlachte.
“Er is iets, hè?”
Ze had hem ook altijd door. Maar hij wilde het moment nu even niet verbreken. Langzaam bracht hij zijn lippen dichter naar de hare. Ze reageerde gelijk. Zachtjes streek ze met haar lippen langs de zijne. Zo plaagde zij hem. Ondeugend keek ze hem aan. Zachtjes drukte hij zijn lippen harder op haar lippen en zij deed langzaam haar mond open, een geweldige zoen volgde. Hij voelde haar handen door zijn haar gaan, hij voelde de passie in de zoen. Het was een geweldige zoen, eentje die ze al lang niet meer hadden gehad. Zij beëindigde de zoen maar liet hem niet los.
“Ik hou van je, dat weet je toch wel hè. We hebben een paar moeilijke periodes gehad met jouw vader, maar ik ben zo blij dat we nog steeds bij elkaar zijn. Al bijna drie jaar. En ik denk dat we samen sterker zijn geworden, dat onze relatie beter is geworden. En nu net, die zoen, wauw, ik vond hem geweldig, Marc. Ik vind jou geweldig!”
Hij werd echt blij van haar woorden.
“Ik hou ook heel veel van jou. Ik mis mijn vader, maar met jou vind ik het verdraaglijker. Je weet me op te vrolijken. En we moeten maar meer van dat soort zoenen hebben als net.” En speels kneep hij in haar billen.
Ze lachte en liet hem los.
“Mag ik nu dan eindelijk mijn kopje thee?”

[xIMISSYOU]

He, mooie schrijfstijl! Ik snap er momenteel niet zoveel van maar dat komt waarschijnlijk nog wel ik kijk al uit naar een volgend stukje!

groetjes x

[DramaQueen]

Ik ben wel erg benieuwd wat die 2 met elkaar te maken krijgen...

[Bellenblaas.x]

Dankje xIMISSYOU!
Het is ook de bedoeling dat het geheimzinnig wordt gehouden.. ^^
Foutjes? Kritiekpunten? Altijd welkom!
Weer een stukje:

“Tuurlijk schat!” Zei hij lachend.
Ze liepen de huiskamer in. Automatisch ging zijn blik even naar de foto van zijn vader.
Larissa ging op de bank zit en hij liep naar de keuken om de thee te halen.
“Marc?” Hoorde hij vanuit de huiskamer.
“Ja, lieverd?”
“Waarom ligt hier een advertentie over een camping op tafel?”
Van schrik liet Marc het hete water over zijn handen stromen. Shit! Snel deed hij zijn handen onder de kraan. Waarom had hij de advertentie niet op zijn kamer laten liggen? Hij wilde het nog even uitstellen om er over te praten en nu had ze het zelf al ontdekt. Larissa kwam de keuken in.
“Je moet je handen onder lauw water houden, niet onder ijskoud.”
Hij voelde een rilling over zijn rug lopen. Niet het water was ijskoud, maar haar stem was ijskoud. Zijn handen mochten eraf vallen van hem, hij deed de kraan uit en draaide zich om. Ze stond in de deuropening en keek hem strak aan. Hij keek terug. Wat moest hij zeggen?
“Ga je het me nog uitleggen?”
Weer die kille klank in haar stem. Hij wist dat hij het eigenlijk niet uit hoefde te leggen, dat ze het al door had. Hij schraapte zijn keel.
“Misschien kunnen we beter even in de huiskamer gaan zitten?”
En hij liep al op haar af. Ze bleef staan en versperde de weg. Opeens gaf ze hem een flinke duw, een stomp op zijn borst.
“Wat ben je allemaal van plan, Marc? Ga je naar Spanje? Laat je mij helemaal achter hier in dit godvergeten gat?”
“Larissa, rustig nou.”
Verkeerde woorden.
“Ik ben rustig! Je had dit niet voor mij mogen verzwijgen, je had het met mij er over moeten hebben!”
Hij voelde boosheid opborrelen.
“Larissa, ik weet het pas sinds een week. Ik wilde het niet verzwijgen, ik wilde er vandaag met je over beginnen. Je weet hoe graag ik weg wil uit Nederland. En dit is mijn kans en die kan ik gewoon niet laten gaan.”
“Dus dan laat je mij gaan?”
Die kwam hard aan. Larissa keek hem verdrietig aan, boos was ze niet meer. Of anders kon ze dat goed verbergen. Wat moest hij zegge?. Hij hield van haar, dat was duidelijk. Maar hij wilde echt weg uit Nederland. Hij moest alles op een rijtje krijgen sinds de dood van zijn vader. Larissa keek hem peinzend aan en liep naar de huiskamer. Daar nam ze plaats op de bank met haar hoofd gebogen in haar handen. Marc ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Zachtjes hoorde hij haar nu huilen. Hij wist echt niet wat hij moest zeggen. Ze keek hem met betraande ogen aan. Hij voelde letterlijk een steek in zijn hart. Zijn meisje, zijn mooie meisje was verdrietig door hem. Nu sloeg hij ook zijn andere arm om haar heen en ze legde haar hoofd in zijn hals en begon te snikken. Een paar minuten zaten ze zo. Hij hoorde dat het snikken minder werd en ze maakte zich los uit zijn omhelzing.
“Ik snap best dat je weg wil, maar ik ga je zo ontzettend missen. Maar ik wil niet degene zijn die je droom verpest. Ik denk ook dat het goed is voor je om een tijdje weg te zijn, ik denk ook dat het goed is voor onze relatie. Sinds de dood van je vader zijn we zo vaak bij elkaar dat onze kussen de vonken kwijt zijn geraakt.”
Wat zei ze dat toch mooi en hij streek een pluk haar uit haar gezicht. Zachtjes haalden hij met een vinger de natte vegen over haar gezicht weg.
“Je bent zo mooi en zo lief. Ik ga jou ook missen. Maar we gaan mailen en bellen. En je kan heus wel een keer langskomen, goed?”
Ze knikte.
“Goed,” zei ze met een dappere stem.

Voorzichtig probeerde ze haar ogen te openen. Nog steeds hoorde ze het rustige, gelijkmatige gepiep. Ze voelde een klein glimlachje om haar lippen. Ze wist niet wat het gepiep was, waar het vandaan kwam of wat het betekende. Maar het was haar vriend geworden. Hij trok haar door de pijn heen. Want o, de pijn was zo verschrikkelijk. Haar hele lichaam deed pijn. En ze wist niet hoe het kwam. Maar door naar haar vriend te luisteren, vergat ze de pijn.
Het felle licht viel recht in haar ogen toen ze die open deed. Ze knipperde met haar ogen om er aan te wennen, maar het lukte niet. Ze kon haar ogen niet open houden. Ze werd duizelig van de lichten die nu aan de binnenkant van haar ogen speelden. Ze voelde dat ze draaide. Eerst langzaam, een prettig gedraai, als in de zweefmolen. Maar langzaam werd het draaien heftiger. Steeds sneller draaide ze. De misselijkheid kwam op. Ze voelde een macht in haar komen. Verzetten had geen zin merkte ze. Het maakte haar misselijker en duizeliger. En hoe harder ze zich probeerde te verzetten hoe erger er aan haar werd getrokken. Uiteindelijk gaf ze zich over.

[DramaQueen]

Ik word met de zin benieuwder wat er met haar aan de hand is.. zou ze LSD geslikt hebbe

[Bellenblaas.x]

Dit is een tijd geleden! Ik weet niet of mensen nog interesse hebben in dit verhaal? Want dan ga ik wel nieuwe stukken posten! Ik zou namelijk graag tips, kritiek etc. willen ontvangen!
Hm, ik post vast het volgende stuk:

De dominee keek de kerk rond. Dit was zijn plek. De zondag was zijn dag. Trots keek hij naar al de mensen die er waren. Ze kwamen allemaal voor hem, om zijn preek aan te horen. En hij had toch een goede preek voorbereid! Het ging dit keer over Adam en Eva. Natuurlijk kende iedereen dat verhaal al. Eva at van de verboden vrucht en Adam en Eva werden voorgoed verbannen uit het Paradijs. Maar hij wilde het nu eens van de andere kant vertellen. Vanaf de kant van de slang. Vanaf het kwaad. Hij wilde proberen uit te leggen hoe het kwaad werkt en hoe je het tegen kan houden.
Hij hoorde de laatste noten van het opwekkingslied en wist dat het nu zijn beurt was. Hij zette zijn stropdas recht en stond op. Via het trappetje aan de zijkant van het podium klom hij omhoog naar de microfoon. Met een lachje zwaaide hij eventjes met de Bijbel om hem vervolgens op de grond neer te leggen. Nogmaals keek hij de zaal rond. Het zat echt goed vol! Zijn blik bleef hangen bij een meisje op de voorste rij. Er zat een groot gat tussen haar en de rest van de mensen op de bank. Ze zat met haar hoofd gebogen en haar blonde haren vielen over haar gezicht. Haar kleren waren gescheurd en hier en daar zag hij een zwarte vlek. Vast een zwervertje, bedacht de dominee.
Hij begon met een warm welkom aan het publiek. Daarna vroeg hij om te gaan staan zodat hij zijn preek met gebed kon beginnen. In een oogwenk zag hij dat het meisje bleef zitten.
Nadat het publiek ging zitten haalde de dominee eens diep adem. Dit was zijn moment. Hier keek hij altijd al de hele week naar uit. Om die stelletje nietsnutten eens te vertellen hoe slecht ze hun leven leidde. Hij voelde zich geroepen om hun te helpen hun leven te beteren. Ze waren altijd maar vol met jaloezie, lust en eigendunk. Hij zou wel even helpen om dat uit hun te krijgen!
Hij begon zijn preek met het standaardverhaal van Adam en Eva.
”Maar nu wil ik het eens hebben over de slang. De slang was een en al slechtheid. De bedoeling is om te kijken vanuit de slang. De slang wist precies Eva’s zwakke plek, namelijk dat ze zo graag een stuk fruit van de Verboden Boom wilde. De slang wist precies op haar in te spelen met woorden zodat ze toegaf en een zonde beging. En ik geloof dat we allemaal zo’n slang in ons leven hebben.”
Na het zeggen van die zin slikte de dominee even. Hij wist dat hij nu een grote stap zetten. Niet veel mensen vonden het fijn om op zijn foute gewezen te worden, hij evenmin. Hij keek weer de zaal rond om te zien of hij nog ieders aandacht had. Zijn blik kwam terecht in de ogen van het meisje. Geschrokken deed hij een stap naar achteren waardoor hij struikelde over het snoer van de microfoon. Hij viel plat achterover, maar hij bleef de ogen zien van het meisje. De ogen waren pikzwart. Er was geen kleur in te bekennen. Hij hoorde het geroezemoes uit de zaal maar kon niet opstaan. Het meisje echter stond wel op. Langzaam klom ze het podium op en ging op haar hurken voor hem zitten. De dominee probeerde zijn blik af te keren van het meisje, maar het leek wel alsof zij hem in zijn macht had en hij kon niets anders doen dan in haar ogen kijken.
Hij zag een heleboel emoties voorbij komen. Het leek net op een gokmachine zo snel gingen die gevoelens voorbij. En plotseling stopte de ogen bij eigendunk. En hij voelde een steen op zijn hart belandde. Dat was voor hem bedoeld. Hij snapte het nu. Hij liet altijd de kerkdiensten over hem gaan. Hij vond dat hij de belangrijkste was in de kerk. Hij vond dat hij de wijste was en degene was om de mensen een lesje te leren. Hij was altijd zo vol van zichzelf. Hij zag nu pas in hoe erg hij altijd met zichzelf bezig was. Dat hij zijn vrouw in de steek liet, dat hij zijn kinderen eigenlijk helemaal niet kende. Hij voelde de steen steeds meer op zijn hart drukken. Het omklemde hem, hij moest toegeven dat hij fout zat. Ontzettend fout. Hij was altijd degene die neer keek op kerkgangers terwijl hij misschien wel een van de grootste zondaars in de kerk was. Toen hij daar achter kwam barste hij in tranen uit.
“Oh, oh! Het spijt me zo! Alsjeblieft, vergeef me! Ik ben zo zondig, ik ben dit niet waard!”
Het meisje barstte uit in een vreselijk gelach. Verschrikt stopte de dominee met huilen en keek naar het lachende meisje. Haar lach was niet menselijk, als hij in heksen geloofde zou hij beweren dat haar lach van een heks afkwam. De dominee strompelde overeind en wilde een hand op haar hoofd leggen om haar te zegenen. Maar het meisje was snel, ze sprong omhoog en beet in zijn vinger. De pijnscheut volgde pas toen hij haar weg zag rennen. Ze renden als een dwaas en gooide daarbij verschillende beelden omver. Er zat me toch een kracht in dat meisje!
De kerkgangers waren nu in volle paniek en snelde de kerk uit. Een priester nam de dominee mee bij de arm. De dominee zag nog net hoe het meisje de klokkentoren in rende.
Buiten stonden de mensen met zijn allen naar boven te kijken. De dominee keek ook omhoog en zag het meisje al staan in de raamopening. Haar zwarte ogen wierpen hem een dode blik toe. Toen sprong ze.