Ik moet jullie verlaten....

[Jessica]

Ik moet jullie verlaten…

Voor de laatste keer zaten we allemaal rond mijn bed. De laatste keer voor mij, althans. Ik zal mijn vrienden en vriendinnen nooit meer zien. Ik zal ze nooit meer zien lachen of huilen.
‘Ik ga je zo ontzettend missen!’ zegt Lara, mijn beste vriendin vanaf de brugklas.
‘Ik jou ook!’ zeg ik terwijl ik mijn tranen niet meer in bedwang kan houden.
Met zijn allen zingen we nog een liedje. Het liedje dat mij altijd hoop gaf. Valse hoop uiteindelijk. Dit zal de laatste keer zijn dit ik dit nummer hoor.
Ik ga dood. Vanavond gaat het gebeuren. Ik heb leukemie en er is geen medicijn meer voor mij. Of ik sterf natuurlijk of ik krijg een drankje. Ik heb voor het drankje gekozen omdat ik dan niet hoef te lijden. Maar nu zie ik mijn vrienden nooit meer, dit was een moeilijke keuze omdat ze alles voor mij zijn. Mijn ouders zijn al overleden toen ik tien jaar oud was. Nu ben ik 16 en ga ik ze achterna.
‘Ik hou van je, dat weet je toch?’ fluistert Rob in mijn oor.
‘Ik weet het, schat. Ik hou ook van jou, dat zal ik altijd blijven doen!’ zeg ik door mijn tranen heen.
Rob, is mijn vriendje. We zijn al 2,5 jaar bij elkaar. Hij heeft me altijd gesteund en ervoor gezorgd dat ik nooit opgaf. Hij heeft me door alle moeilijke periodes heen gesleurd. Maar nu kan ik hem niet helpen om door deze moeilijke periode heen te slepen. Hij hield altijd van mij mooie, lange haren. Dat mijn haar uitviel en dat ik kaal werd, veranderde niks voor hem. Ik was nog altijd even knap, zei hij dan.
‘Ik wil niet dat je dit doet!’ huilt Rob nu. Zelfs hij kan zich niet meer sterk houden,een jongen van 18.
‘Ik moet wel, je weet het toch!?’ zeg ik huilend. ‘Ik zal altijd bij je zijn!’
‘Ik weet het. Jij zal ook altijd in mijn hart zijn!’ zegt hij met een twinkeling in zijn ogen.
Mijn hart wordt door midden gescheurd. Ik doe al deze lieve mensen verdriet. Al deze mensen geven om mij.
‘Ik wil nog één keer met je dansen!’ zeg ik tegen Rob.
Rob knikt en tilt me uit bed. Hij ondersteunt me omdat ik erg zwak ben en heel snel door mijn benen kan zakken. Kim zet de muziek aan en ik leg mijn hoofd over zijn schouder. Allebei huilen we terwijl we dansen. We fluisteren lieve woordjes in elkaars oren. Zo blijven we staan tot de muziek stopt. Iedereen applaudisseert; Lara, Kim, Finn, Simon, Maaike en Roy. Ik zie hun betraande gezichten op mij afkomen. Allemaal omhelzen ze mij. Eigenlijk ons want Rob moet mij ondersteunen.
Als we allemaal weer zitten is het tijd om afscheid te nemen.
‘Je bent er altijd voor mij geweest, je bent echt een kanjer!’ zeg ik tegen Roy.
Roy knikt. ‘Jij ook voor mij. Jij hebt altijd moeten luisteren naar mijn gevoelens. Daar ben ik je zo dankbaar voor!’
Roy is homo en schaamt zich daar voor. Alleen wij weten het. Zelfs zijn ouders weten nog van niks.
‘Bedankt dat je mijn vriendin bent!’ zeg ik tegen Kim.
Kim glimlacht en probeert iets te zeggen maar er komt geen geluid uit haar keel.
‘Lara, je bent mijn allerbeste vriendin en dat zal altijd zo blijven!’ zeg ik huilend.
‘Jij ook de mijne. Niemand kan daar tussen komen!’ zegt Lara snikkend.
‘Simon en Kim, jullie zijn een fantastisch setje. Jullie moeten me beloven dat jullie elkaar altijd trouw blijven!’ zeg ik tegen ze.
Ze knikken allebei.
‘Finn, je bent erg bijzonder voor mij! Je bent een soort van familie van me!’ zeg ik hem.
‘Jij ook van mij!’ zegt hij.
‘Rob, ik heb je beloofd dat we samen zouden gaan trouwen maar helaas kan ik die belofte niet nakomen. Het spijt me daarvoor. Ik vindt het zo erg dat ik jou nooit meer kan zien!’ zeg ik als maar huilend.
‘Ik weet het schat. Ik hou ontzettend veel van je!’
‘Dan is het nu tijd dat ik ga…’ zeg ik.
Iedereen knikt. Rob gaat naar beneden om de dokter te halen. Na een minuut staan ze allebei al klaar.
‘Weet je het zeker?’ vraagt de dokter.
‘Ja, heel erg zeker!’ zeg ik sterk.
Ik pak Rob vast. Geef hem voor de laatste keer een zoen en een knuffel en laat dan merken dat ik er klaar voor ben.
De dokter geeft me het drankje en ik drink het in een keer op.
‘Het smaakt naar melk!’ zeg ik met een glimlach.
Ik ga liggen en hou Rob stevig vast. Iedereen aait nog over mijn bolletje maar dan zegt de dokter dat ik moet gaan slapen.
Ik doe mijn ogen toe en val dan al snel in slaap. In slaap om nooit meer wakker te worden.

[Sebas]

Wooooww... wordt er helemaal verdrietig van!!!

Heel erg sterk geschreven uit haar gedachen. Alleen de gedachten en woorden van de anderen vind ik wat kort. Hier zou ik zelf iets meer omheen schrijven, hun gevoellens die laatste gedachten. Ies meer aanvullen dus
verder helemaal top!!

[Jessica]

Thanx voor je reactie.
Ja je hebt wel gelijk dat ik dat iets langer kan maken.
Maarja, het was voor een verhalenwedstrijd en die mag nooit zo lang zijn dan..

[Eztherz]

Leuk verhaal, alleen de constante uitroeptekens storen mij enorm. En inderdaad dat je er weinig gevoel in hebt gezet; ze huilen wel, maar zijn niet echt emotioneel bezig.

[Yang.]

O jee xS Het zal je maar overkomen..Mooi hoor!

[! * Me]

Goed verhaal. Ik leefde helemaal mee..

[yesdnil]

emotioneel .. echt waar! geen woorden voor. Prachtig omschreven