ik voel me een klein beetje een vreemde eend hier. Ik ben een jongeman, 19jaar en schrijf al diverse jaren verhalen. Meestal gaan die over een personage die ik creeër...
Ik hoop dat mijn verhaal hier mag komen (35 word pagina's) dat jullie me helpen beter te worden. Ik zou graag een eerlijke mening hebben, zodat ik weet tot wat ik in staat ben.
Greetings
Lorenzo
Als u dit leest, zijn we inmiddels 2008 en ben ik helaas wielrenner af door een valpartij in 2005. Ook dit deel laat ik in mijn boek niet onbenut.
Veel leesplezier,
Andy Dufresne
Het was ergens eind Juni dat Bjarne Riis me opbelde met de vraag of ik de ronde van Frankrijk 03’ wilde rijden in dienst van Tyler Hamilton. Het overviel me allemaal een beetje want ik behoorde niet tot de selectie die toeliet de grootste en machtigste ronde van de wereld te mogen rijden. Ik was pas 21 jaar en had in het voorjaar ook niet meer bewezen dan een 22ste plaats tijdens de Amstel Gold Race en toch wou hij mij ? Ik herhaalde zijn vraag en kreeg onmiddellijk bevestiging. Lang hoefde ik niet te twijfelen en zo begon voor mij een avontuur in het onbekende.
Ik had toegezegd maar terug thuis begon ik te piekeren. Was de ronde van Frankrijk wel voor mij weggelegd, zou ik daar niet compleet uit de wielen gereden worden ? Het positieve was dat ik voor mijn goede vriend Hamilton zou knechten, Tyler die in 2003 met een zuiver geweten rondreed in het profpeloton. In de kranten kreeg Hamilton steeds meer positieve waarderingen en hij zou wel eens de underdog kunnen worden in deze editie.
28 Juni 2003 komt de 9-talige selectie een laatste maal samen om allerhande details te bespreken. Ik voelde mij een klein broekventje wanneer ik naar mijn teammakkers keek.
Riis beaamde die dag nogmaals dat mijn rol in deze ronde beperkt zou blijven. Ik zou enkel zorgen dat Hamilton de eerste week goed doorkwam en voor de rest mocht ik de anderen bidons bijbrengen.
In het naar huis rijden kreeg ik kriebels in mijn buik toen ik de eerste peilingen hoorde op de radio.
Armstrong had 60% kans op tourwinst, Ullricht 30%, Beloki 5% en de overige 5 % gingen naar renners als Hamilton en Heras. Die laatste mocht je eindelijk al van tafel vegen, want die was de meesterknecht van The Boss.
Wat me bijbleef in die voorbereiding naar de ronde toe was die laatste avond dat ik een bezoekje bracht bij mijn grootvader. De man was al zijn hele leven lang bezeten door de wielersport. Hij kende het palmares van iedere renner en kon al van dagen vooraf voorspellen welke renner zichzelf in de kijker zou fietsen. Thuis, vanuit zijn sofa zou hij mijn prestaties op de voet volgen, dat beloofde hij, maar hij was ziek … die avond dacht ik dat het de laatste keer was dat ik hem zag. We namen intiem afscheid, je kan het vergelijken met een typische oorlogsfilm waar de boerensoldaat naar het front werd gestuurd. Was de ronde van Frankrijk geen beetje oorlog ?
