De kinderlokker staat om de hoek 1

[gaffeljames]

Hoofdstuk 1 – De bosjes

Het was ochtend. De kinderen kwamen de klas in voor de les van juf Linda. Ze begonnen zoals altijd met stillezen en zo ging dat een half uur door, tot ze met spelling begonnen. Toen ze klaar waren met spelling gingen ze rekenen uit het blauwe boek. Plots ging de bel en de kinderen schrokken op van hun werk. Eindelijk was het kwart over twaalf en was er de grote middagpauze. Iedereen ging naar huis, behalve Iwan, Roos, Tom en Sacha. Zij gingen naar de overblijf. Tom was de grootste van het viertal en Iwan de kleinste. Iwan had zwart haar en zijn ouders waren chinees. Roos had lang rood haar en was altijd samen met de blonde Sacha. Sacha had lichtblauwe ogen en Roos had groene ogen. Het was een raar stel bij elkaar. Ze liepen snel het schoolgebouw uit en gingen op weg naar de overblijf.
Op de overblijf werkten Toos en mevrouw van Driel. Mevrouw van Driel wilde niet graag dat je haar bij haar voornaam, Sandra, noemde. Toos vond het niet zo erg, want haar zoontje zat ook op de overblijf. De overblijf zat eerst in speeltuin Kindervreugd, maar er was brand gesticht in het overblijflokaal; en zo waren ze verhuist naar de kleuterlocatie van hun school ‘De Wilgeroos’.
Bij de kleuterlocatie waren spullen, tafels en een tv neergezet en dat was hun tijdelijk overblijflokaal. Naast de school stond het hutje van juf Ans, een remedial teacher, daar ontving ze kinderen. Achter haar hutje en aan het eind van het grote schoolplein, met zijn klimrekken, schommels en glijbanen, waren grote bosjes en bomen. Daar werd zomers vaak lekker verstoppertje in gespeeld en vooral bij de overblijf was dat een geliefd spel. Vandaag was Toos ziek en was ze er dus niet.
Roos, Iwan, Tom en Sacha kwamen bij de overblijf aan en liepen het plein op. Ze gingen naar binnen door de grote rode openstaande grote deuren. Toen ze het lokaal in kwamen zat mevrouw van Driel er al met een paar kleuters. Ze pakten snel hun broodtrommel en hun overblijfkaart(een rode kaart die mevrouw van Driel afstempelde telkens als je er was) en gaf deze aan mevrouw van Driel. Ze hoorden het gestamp van de stempel telkens als ze hem hard op tafel sloeg.
Snel aten ze door, zodat ze naar buiten konden om verstoppertje te spelen. En toen de trommeltjes leeg waren en de pakjes opgedronken mochten ze naar buiten. Ze vlogen richting de bosjes en Tom begon te tellen. Roos verstopte zich in een groot bosje vlak achter Tom en hield zich klein. Iwan verstopte zich in een holle boom, die uitgehold was door een paar kinderen uit de buurt. Sacha verstopte zich achter het hutje van juf Ans. Ze keek neer op het buurthuis en het sportveld ernaast. Ook had ze uitzicht op de stenen schuttingen die de tuintjes van de mensen van het schoolplein van het kleutergebouw scheidde. Ineens hoorde ze iets ritselen achter haar. Snel draaide ze zich om, maar ze zag niets. Plots riep iemand:’’Gevonden!’’
Tom rende richting de boom met Sacha achter zich aan. Snel riep hij:’’Aangeplakt’’. Hij liep weer richting het huisje en Iwan kwam tevoorschijn. Snel rende hij naar de boom en riep:’’VRIJ!’’
Tom kwam terug en zocht langs de stenen schuttingen. Roos kwam tevoorschijn, maar Tom was te snel. Ze werd ook aangeplakt. Nu moest Sacha tellen. Tom rende naar de schuttingen en toen een steegje in. Iwan ging in de brede holle rand van de zandbak liggen en Roos die sloop snel het gebouw weer in. Het zou een goede verstopplek zijn geweest, als mevrouw van Driel, die net naar buiten wou lopen, geen roet in het eten had gegooid.
‘’Ga naar buiten!’’ zei ze en ze duwde Roos het volle zicht in. Meteen plakte Sacha haar aan. Sjokkend liep ze naar de boom. Iwan had ze ook snel gevonden en aangeplakt. Nu ging het alleen nog om Tom, maar die beleefde ondertussen zijn eigen avontuur.

Tom rende naar het eind van de steeg en voelde dat hij tegen iets opbotste. Hij voelde en voelde leer. Hij keek achterom en zag een man in een lange zwarte leren jas staan. Hij had een hoed op en door de lichtval scheen er een schaduw over zijn bebaarde gezicht. Langzaam stapte hij dichterbij en verscheen achter hem een zwarte grote hond. De hond had scherpe tanden die rood waren van bloed en het leek wel een kruising tussen een wolf en een herdershond. Hij blafte hard.
‘’Kom maar met mij mee,’’ zei de man zacht en hij maakte aanstalten om Tom vast te pakken. Snel sloeg Tom zijn hand weg en zette het op een lopen. De man rende hem achterna, met de hond op zijn hielen.
‘’Pak hem,’’siste de man tegen de hond, waarop deze begon te sprinten . Tom begon moe te worden en steken in zijn zij te krijgen. Hij begon langzamer te rennen, maar hij was er bijna. Nog maar 10 meter, nog maar 9, nog maar 8, nog maar 7, nog maar 6, nog maar 5, 4, 3, 2, nog maar 1. Hij kwam uit de steeg geschoten en rende richting de boom.
‘’Aangeplakt,’’ riep Sacha en ze lachte om zijn rode hoofd. Zodra hij op adem was zei hij één woord:’’Kinderlokker.’’
‘’Wat?’’ vroeg Roos, die het niet goed verstaan had. Snel rende iedereen naar Tom toe en luisterde vol belangstelling. De hond rende ondertussen via de struiken weer terug naar de steeg toen zijn baasje hem bij zich floot.
‘’Kinderlokker,’’ herhaalde hij en hij rende het plein op richting de zandbak, vol in het zicht van mevrouw van Driel.
‘’Heb je een kinderlokker gezien?’’ vroegen de anderen fluisterend in koor.
‘’Ja,’’ zei Tom en hij begon te huilen. In de bosjes probeerde hij om de kinderlokker nog te zien, maar die was weg. Het was net alsof hij in rook was opgegaan. Mevrouw van Driel kwam aanlopen, omdat ze Tom zag huilen. Statig kwam ze aanlopen, met een blik van ‘maak je borst maar nat, want hier kom ik’.
‘’Wat is hier aan de hand?’’ vroeg ze streng, terwijl ze de kinderen aankeek alsof het hun schuld was. De drie kinderen begonnen door elkaar te schreeuwen, maar mevrouw van Driel maande ze tot stilte. Ze gaf het woord aan Tom.
‘’Ik heb een kinderlokker gezien,’’ zei hij en hij begon weer te huilen,’’Achter in de steeg bij de schuttingen.’’
‘’Dat kan niet!’’ zei mevrouw van Driel,’’Hoe zag ie er dan uit?’’
‘’Hij had een zwarte jas aan en een zwarte hoed en hij had een grote hond.’’
‘’Zeker iemand die zijn hondje uit aan het laten is,’’ zei ze. Ze stuurde iedereen naar binnen uit voorzorg, om de kinderen gerust te stellen. Zelf geloofde ze er niets van.
Het nieuws over de kinderlokker deed natuurlijk als een lopend vuurtje zijn ronde. Op een gegeven moment begonnen er kleuters te huilen, omdat ze bang waren geworden. De hele overblijf gonsde van de geruchten. Voor mevrouw van Driel bleef dit dan ook niet lang onopgemerkt.
‘’Jullie maken iedereen bang met jullie praatjes!’’ zei ze streng,’’Houd jullie mond er nou maar over.’’
Ze mochten de laatste vijf minuten nog eventjes naar buiten. Ze gingen, gerustgesteld door mevrouw van Driel, weer verstoppertje spelen. Nu begon Roos met tellen, omdat zij daarnet als eerste was aangeplakt.

[yimiki]

Huuh dat lijkt me eng, om als klein kind tegenover zo'n persoon te staan een goed begin! er zitten een paar kleine spelfoutjes in, maar verder goed geschreven ik wacht op meer

[Liz]

griezelig leuk geschreven, je stijl is heel basic zonder ingewikkelde stijlfiguren en metaforen enzo, waardoor het makkelijk en fijn leest.

Wij hadden vroeger ook altijd van die rode overblijf kaartjes, met 12 keer ofzo, en die moest je dan af laten stempelen, haha jeugdsentiment

[gaffeljames]

Dit is ook voor een klein deel echt gebeurt. De school bestaat de overblijfjuffen alleen de dader niet. Maar de kinderlokker wel.

[Liz]

Eng hoor, die kinderlokkers. Dit is echt vreselijk om als kind mee te maken!
Ik hoop dat je snel verder schrijft!

ps: Misschien is het een idee, om jezelf voor te stellen in het voorsteltopic. Volgens mij heb ik hier namelijk(net als ikzelf) een HPfan voor me, gezien je naam: gaffel James

[gaffeljames]

Ik wil wel verder schrijven, maar ik schrijf het met een vriendin van me. We schrijven allebei steeds een hoofdstuk, dus het is wachten op haar.

[gaffeljames]

Het spijt me maar ik doe heel even een stapje terug. Anders moet dit verhaal maar even gesloten worden.