Steel me

[***Juud]

Steel me
De zon op mijn gezicht gericht, voel ik hoe mijn ogen droog worden en knipper ik. Een vogel fluitend en het water gutsend van een rots.
Even ver weg van alles, mijn gedachten verdreven en alleen het hier en nu speelt een rol. Die rol is rust geven aan mijn vroegere rusteloze leven, niks op een rijtje zetten of het nog is overdenken. Dat heb ik genoeg gedaan en nu moet ik verder. Verder met waar ik was, op het moment dat ik met verder stopte.
Er is nu een leegte van binnen die niet opgevuld hoeft te worden. Het is geen leegte van vervelen en geen leegte van missen. Het is een leegte van niet meer te hoeven denken aan dingen die mij kwelden en opvraten. Het is een leegte die mij rust geeft.
Een gevoel van tevredenheid speelt op en laat ik het in vrije loop. Deze keer druk ik hem niet weg. Ik laat alles gewoon met me gebeuren.

Dit zou ik willen. Me één keer kunnen voelen zoals ik wil. Zou dat mogelijk zijn? Gewoon, denken aan blijdschap en blij kunnen zijn, denken aan verdriet en kunnen huilen. Van hem kunnen houden, wanneer ik van hem wil houden?

Wanneer kan het gevoel dat je wil voelen, het gevoel worden dat je voelt?