Heej,
Ik weet dat dit proloog een beetje vaag is maar het hoort er wel bij xD
Proloog
Zo hart ze kon renden het meisje over de weiden, haar blonden haren wapperden in de wond.
Haar kleine zelfgemaakte boog hing over haar schouder, bij de grote eik stopte ze uitgeput.
Ze liet zich in de natte aarden vallen, en staarden voor zich uit.
Toen sprong ze weer overeind, ze legde een pijl op de boog van haar pees en schoot deze naar de overkant van de rivier trillend bleef de pijl in de rode vlek op de boom hangen.
Tevreden glimlachten ze, vanuit de bosjes klonk geritsel ze draaiden zich met een ruk om.
“Wie is daar?” vroeg ze bang, van haar vader mocht ze hier eigenlijk niet komen.
Uit de bosjes sprong een man, hij had een zwarte baard en een grote neus ze richten de pijl op haar boog op de man.
“Rustig maar meisje” zei de man, hij greep de pijl vast met haar blauwe ogen keek ze hem angstig aan.
De man tilden haar op en bracht haar naar een kleine bruine pony hij zetten haar op de rug van het beest klom er zelf ook op en galoppeerden weg.
Krijgers uit het duister
ik plaats alvast het eerste stuk want het proloog vind ik maar vaag xD
Hoofdstuk 1.
“En los!” schreeuwden Altor, onmiddellijk vlogen er 10 pijlen door de lucht, trillend bleven ze in de doelen steken.
Tevreden bekeek Altor het resultaat, 3 van zijn leerlingen hadden recht in de roos geschoten 5 er een cirkel naast en 2 er 3 cirkels naast.
“Oké probeer er nu eens twee snel achter elkaar in de roos te schieten” sprak hij, zijn ogen werden naar het enige meisje in de groep getrokken.
Razendsnel schoot ze twee pijlen achter elkaar in de roos, hij grijnsde “Mooi werk Sombra” zei hij tegen het meisje.
Ze glimlachten verleggen naar hem, daarna richten ze haar aandacht weer op het doel en schoot weer bleef de pijl trillend in de roos steken naast de twee andere pijlen.
“Altor kan ik je even spreken?” klonk de barse stem van Dordon door de kleine ruimte, Altor knikten en liep achter zijn leider aan.
“Wat is er?” vragend keek hij de man aan, deze was behoorlijk groot en zag eruit als een echte krijger.
“Ik heb 3 spionnen nodig, en ik wil dat meisje Sombra er graag bij hebben” zei Dordon, verbaast keek Altor hem aan.
“Maar ze is nog een leerling, en spionnen werk is link” zei hij ontzet.
“Luister, ik heb 3 leerlingen nodig die erg snel zijn maar goed met hun wapen, ze moeten zich goed kunnen verplaatsen zonder gezien te worden en uit de rapporten van deze leerlingen blijkt dat zei daar een van de beste van is” zei hij.
“Maar waarom leerlingen?” zei Altor nog steeds niet begrijpend, Dordon keek de man strak aan.
“Omdat al onze spionnen al aan het werk zijn, deze opdracht is niet zo heel belangrijk maar het moet wel gebeuren!” zei hij.
Langzaam knikte Altor, nu begreep hij hoezo de Duto leerlingen nodig had.
“De oorlog komt steeds dichter bij, en we moeten goed voor bereid zijn” zei Dordon, Altor knikten en liep naar zijn leerling om haar te vertellen dat ze naar Dordon moest en een opdracht moest vervullen.
Hoofdstuk 1.
“En los!” schreeuwden Altor, onmiddellijk vlogen er 10 pijlen door de lucht, trillend bleven ze in de doelen steken.
Tevreden bekeek Altor het resultaat, 3 van zijn leerlingen hadden recht in de roos geschoten 5 er een cirkel naast en 2 er 3 cirkels naast.
“Oké probeer er nu eens twee snel achter elkaar in de roos te schieten” sprak hij, zijn ogen werden naar het enige meisje in de groep getrokken.
Razendsnel schoot ze twee pijlen achter elkaar in de roos, hij grijnsde “Mooi werk Sombra” zei hij tegen het meisje.
Ze glimlachten verleggen naar hem, daarna richten ze haar aandacht weer op het doel en schoot weer bleef de pijl trillend in de roos steken naast de twee andere pijlen.
“Altor kan ik je even spreken?” klonk de barse stem van Dordon door de kleine ruimte, Altor knikten en liep achter zijn leider aan.
“Wat is er?” vragend keek hij de man aan, deze was behoorlijk groot en zag eruit als een echte krijger.
“Ik heb 3 spionnen nodig, en ik wil dat meisje Sombra er graag bij hebben” zei Dordon, verbaast keek Altor hem aan.
“Maar ze is nog een leerling, en spionnen werk is link” zei hij ontzet.
“Luister, ik heb 3 leerlingen nodig die erg snel zijn maar goed met hun wapen, ze moeten zich goed kunnen verplaatsen zonder gezien te worden en uit de rapporten van deze leerlingen blijkt dat zei daar een van de beste van is” zei hij.
“Maar waarom leerlingen?” zei Altor nog steeds niet begrijpend, Dordon keek de man strak aan.
“Omdat al onze spionnen al aan het werk zijn, deze opdracht is niet zo heel belangrijk maar het moet wel gebeuren!” zei hij.
Langzaam knikte Altor, nu begreep hij hoezo de Duto leerlingen nodig had.
“De oorlog komt steeds dichter bij, en we moeten goed voor bereid zijn” zei Dordon, Altor knikten en liep naar zijn leerling om haar te vertellen dat ze naar Dordon moest en een opdracht moest vervullen.
Laatst gewijzigd door xRainbow op 02 mar 2009 15:52, 1 keer totaal gewijzigd.
An always smiling face doesn't mean a always smiling heart.
Jemig, wat een vaart. Rem wat af en geef eerst eens wat mere aanknopingspunten over wie de personages zijn en wat de sfeer van de scene is. Nu kan ik mij als lezer er weinig bij voorstellen.
Overigens, boogschieten (vooral in klassieke tijden) vergde nogal een kracht. Tegenwoordig zijn er bogen met katrollen die ervoor zorgen dat je minder spierkracht nodig hebt, maar vroeger (middeleeuwen en eerder) was er een sterk persoon voor nodig om een boog te kunnen spannen. Een tenger meisje dat dus tweemaal vlot achter elkaar kan schieten, klinkt niet erg geloofwaardig.
Overigens, boogschieten (vooral in klassieke tijden) vergde nogal een kracht. Tegenwoordig zijn er bogen met katrollen die ervoor zorgen dat je minder spierkracht nodig hebt, maar vroeger (middeleeuwen en eerder) was er een sterk persoon voor nodig om een boog te kunnen spannen. Een tenger meisje dat dus tweemaal vlot achter elkaar kan schieten, klinkt niet erg geloofwaardig.
okey ik zal proberen wat rustiger te schrijven xD het klopt idd dat het wat te snel gaat
en over dat boogschieten volgens mij hoef je daar niet perse sterk voor te zijn, dat licht eraan wat voor bogen het zijn namelijk
maar ik zal het opzoeken en je hoeft niet perse groot en breed te zijn om sterkt ze zijn maarja
ik heb het op gezocht en volgens mij hoef je helemaal niet zo sterk voor te zijn, tenminste dat stond op een site xD
en over dat boogschieten volgens mij hoef je daar niet perse sterk voor te zijn, dat licht eraan wat voor bogen het zijn namelijk
maar ik zal het opzoeken en je hoeft niet perse groot en breed te zijn om sterkt ze zijn maarjaik heb het op gezocht en volgens mij hoef je helemaal niet zo sterk voor te zijn, tenminste dat stond op een site xD
An always smiling face doesn't mean a always smiling heart.
Klopt, maar tenger s niet bepaald de gemiddelde bouw van een vroege boogschutter.
Wat de bogen betreft:
zelfs de lichtste composietboog die de nomaden gebruikten vereiste een zekere kracht. Vrouwen die boogschieten is een zeldzaamheid in de geschiedenis van de oorlog. Heeft te maken met de pezen. Die werden gemaakt van bijvoorbeeld paardenpezen, een nogal taai doch flexibele substantie. Veel pezen werden van dierenhuid gemaakt.
Boombastpezen of brandnetelpezen waren te dik of te zwak en werden alleen in de sport gebruikt.
Boogpezen moesten zo taai mogelijk zijn, om zoveel mogelijk pijlafstand te krijgen als er geschoten werd. Het voordeel van de boog was tenslotte het kunnen doden op afstand. Een niet-getrainde schutter kon onmogelijk de pees ver genoeg naar achteren trekken om zo de kracht op te wekken om de pijl ver genoeg af te schieten.
Wat de bogen betreft:
zelfs de lichtste composietboog die de nomaden gebruikten vereiste een zekere kracht. Vrouwen die boogschieten is een zeldzaamheid in de geschiedenis van de oorlog. Heeft te maken met de pezen. Die werden gemaakt van bijvoorbeeld paardenpezen, een nogal taai doch flexibele substantie. Veel pezen werden van dierenhuid gemaakt.
Boombastpezen of brandnetelpezen waren te dik of te zwak en werden alleen in de sport gebruikt.
Boogpezen moesten zo taai mogelijk zijn, om zoveel mogelijk pijlafstand te krijgen als er geschoten werd. Het voordeel van de boog was tenslotte het kunnen doden op afstand. Een niet-getrainde schutter kon onmogelijk de pees ver genoeg naar achteren trekken om zo de kracht op te wekken om de pijl ver genoeg af te schieten.
-
Shadowfire
Jee, Daf, je gaat ertegenaan, zeg Maar het is wel leuk om te lezen 
En omdat ik niet uit de middeleeuwen ofzo kom, heb ik geen mening over de boog 
Maar het is wel leuk om te lezen En omdat ik niet uit de middeleeuwen ofzo kom, heb ik geen mening over de boog Sombra trek de rode pijlen uit het doel, haar boog hangt over haar schouder het hout is mooi gevlochten en buigt soepel.
Deze bogen zijn door het volk van Ilha gemaakt, de pezen zijn net als het hout erg soepel, als Sombra zich omdraait krijgt ze recht in het behoorde gezicht van Altor.
Onzeker glimlachte ze naar hem, “Kom je even mee?” het was meer een bevel dan een vraag en ze liep dan ook gedwee achter hem aan.
“Wat is er?” vraagt Sombra als ze een eindje van de groep vandaan staan, deze zijn weer verder gegaan met schieten.
“Dordon heeft een opdracht voor je, vanavond moet je naar hem toe” zei Altor en hij liep weg zijn verbaasde leerling alleen achterlatend.
Onzeker liep Sombra door de donkere gangen, om de tien meter hing een fakkel die donkere schaduwen op de grond wierp.
Rillend trok ze haar grijzige mantel verder om haar schouders, het was koud en het leek wel hoe verder ze deze gang in liep hoe kouder het werd.
De aarde waar ze overheen liep was droog in plaats van nat zoals in de rest van het gangenstelsel.
Voor de opening naar Dordon’s kamer stond een man, hij had een bijl in zijn handen Sombra trok haar wenkbrauw op normaal stonden er geen bewakers voor Dordon’s kamer.
Dat wist iedereen dit kwam omdat er niemand kan komen die niet is mee genomen door een van de tien buscardores.
Twijfelend liep ze de kamer in, achter de houten tafel die in het midden van de donkere kamer stond zat de Duto.
De enorme man nam haar in zich op, en gebaarde haar tussen de twee jongens die al aan de tafel zaten te gaan zitten.
“Zo” begon Dordon “Jullie zullen wel verbaasd zijn dat ik jullie hier heen gevraagd heb, nou ik zou het even uitleggen. Jullie zijn de meest geschikte leerlingen voor deze opdracht. Ik heb namelijk spionnen nodig die gaan kijken of de corredores zich wel aan hun afspraak houden. En aangezien mijn andere spionnen al in het land bezig zijn leggers te onderzoeken en van alles en nog wat. Wil ik graag dat jullie deze taak op je nemen. Jullie vertrekken morgenochtend. Ik zorg dat er drie paarden klaar staan, Altor zal jullie naar de bergtunnel brengen en vanaf daar moeten jullie zelf verder” zonder te stoppen om naar de drie leerlingen te luisteren praten hij door, met grote ogen keken ze hem aan.
Toen hij eindelijk stoppen, viel er een lange stilte.
Toen stonden ze op en liepen terug naar de slaapzalen, morgen zouden ze weg gaan na ongeveer 6 jaar onder de grond te hebben geleefd zouden ze weer buiten komen.
Deze bogen zijn door het volk van Ilha gemaakt, de pezen zijn net als het hout erg soepel, als Sombra zich omdraait krijgt ze recht in het behoorde gezicht van Altor.
Onzeker glimlachte ze naar hem, “Kom je even mee?” het was meer een bevel dan een vraag en ze liep dan ook gedwee achter hem aan.
“Wat is er?” vraagt Sombra als ze een eindje van de groep vandaan staan, deze zijn weer verder gegaan met schieten.
“Dordon heeft een opdracht voor je, vanavond moet je naar hem toe” zei Altor en hij liep weg zijn verbaasde leerling alleen achterlatend.
Onzeker liep Sombra door de donkere gangen, om de tien meter hing een fakkel die donkere schaduwen op de grond wierp.
Rillend trok ze haar grijzige mantel verder om haar schouders, het was koud en het leek wel hoe verder ze deze gang in liep hoe kouder het werd.
De aarde waar ze overheen liep was droog in plaats van nat zoals in de rest van het gangenstelsel.
Voor de opening naar Dordon’s kamer stond een man, hij had een bijl in zijn handen Sombra trok haar wenkbrauw op normaal stonden er geen bewakers voor Dordon’s kamer.
Dat wist iedereen dit kwam omdat er niemand kan komen die niet is mee genomen door een van de tien buscardores.
Twijfelend liep ze de kamer in, achter de houten tafel die in het midden van de donkere kamer stond zat de Duto.
De enorme man nam haar in zich op, en gebaarde haar tussen de twee jongens die al aan de tafel zaten te gaan zitten.
“Zo” begon Dordon “Jullie zullen wel verbaasd zijn dat ik jullie hier heen gevraagd heb, nou ik zou het even uitleggen. Jullie zijn de meest geschikte leerlingen voor deze opdracht. Ik heb namelijk spionnen nodig die gaan kijken of de corredores zich wel aan hun afspraak houden. En aangezien mijn andere spionnen al in het land bezig zijn leggers te onderzoeken en van alles en nog wat. Wil ik graag dat jullie deze taak op je nemen. Jullie vertrekken morgenochtend. Ik zorg dat er drie paarden klaar staan, Altor zal jullie naar de bergtunnel brengen en vanaf daar moeten jullie zelf verder” zonder te stoppen om naar de drie leerlingen te luisteren praten hij door, met grote ogen keken ze hem aan.
Toen hij eindelijk stoppen, viel er een lange stilte.
Toen stonden ze op en liepen terug naar de slaapzalen, morgen zouden ze weg gaan na ongeveer 6 jaar onder de grond te hebben geleefd zouden ze weer buiten komen.
An always smiling face doesn't mean a always smiling heart.
Handige oplossing wat betreft de bogen. Het is fantasy dus je kunt zelf - ongeveer - de regels bepalen. Op deze manier neem je de tegenwerpers de wind uit de zeilen. Zo kan ik er wel mee leven.
Vlot schrijfwerk nog steeds, vrij soepele dialogen. Leest wel lekker weg.
Ik mis alleen nog een reactie op de opdracht van de spionnen. Zijn ze bang om eropuit gestuurd te worden? Zien ze veel gevaar? Hebben ze juist zin om aan het werk te gaan? Zijn ze onzeker over hun kwaliteiten? Willen ze zich bewijzen? Wat weten ze van de corredores? Vrezen ze hen?
Dat soort dingen zul je gaandeweg waarschijnlijk moeten verwerken, zodat we je personages beter leren kennen.
Vlot schrijfwerk nog steeds, vrij soepele dialogen. Leest wel lekker weg.
Ik mis alleen nog een reactie op de opdracht van de spionnen. Zijn ze bang om eropuit gestuurd te worden? Zien ze veel gevaar? Hebben ze juist zin om aan het werk te gaan? Zijn ze onzeker over hun kwaliteiten? Willen ze zich bewijzen? Wat weten ze van de corredores? Vrezen ze hen?
Dat soort dingen zul je gaandeweg waarschijnlijk moeten verwerken, zodat we je personages beter leren kennen.
De gure wind blies over de kale vlakte, Sombra trok de grijze kap van haar mantel verder over haar hoofd.
Behalve het zachte hoefgetrappel van hun paarden en het ruisen van de wind was het doodstil.
Achter hun verdween de zon achter de bergen, Espado hielt zijn paard in de andere rekruten volgden onmiddellijk het voorbeeld van de jongen.
“Hier overnachten we” zei Espado zijn stem klonk vermoeid, Sombra liet haar ogen over het landschap glijden.
Op een paar miezerige struikjes na was het een en al gras vlakte, zo af en toe schoot er een haas of een fazant langs.
Even twijfelde het meisje, Espado had al meteen laten merken dat hij het niet zo op meisjes had die vochten of uitgekozen waren om de harde training te volgen die er in het duister plaatsvond.
In zijn donkere ogen kon ze de afkeuring lezen, aan zijn hele houding kon ze zien dat hij verwachten dat zei niks kon.
“Ik denk niet dat het verstandig is dat we hier overnachten,” begon ze onzeker.
“En hoezo niet?” snauwde Espado, Faco keek van het tengere meisje naar de gespierde jongen.
Net als Sombra merkte hij al meteen dat de jongen rekruut het niet zo op meisjes had die krijgers waren.
“Ik ben het met Sombra eens, we zitten hier behoorlijk in het zicht en als we een beetje onopvallend naar Corredor willen komen kunnen we het best verder rijden tot in het woud” schoot hij haar te hulp.
Even kruiste hun ogen, haar ogen stonden verassend helder en waren vel blauw snel drukte hij deze gedachten weg eerst moesten ze deze opdracht vervullen.
Met tegenzin spoorden Espado zijn paard weer aan en ze reden verder, alle drie diep in hun eigen gedachten verzonken.
Sombra staarden naar de horizon, het was vreemd naar zes jaar weer buiten te komen niet meer onder de grond te moeten leven en trainen.
Toch was ze behoorlijk opgewonden het was behoorlijk ongewoon dat een vierde jaars leerling zomaar op een opdracht werd gestuurd.
Alleen met de oorlog zouden de leerlingen eigenlijk mee strijden, en nu reed zij hier samen met twee jongens, niet wetend wat er komen ging.
Een zware last drukte op haar schouder, ze was opgelucht dat ze met de twee jonge rekruten was samen zouden ze een stuk sterker staan.
Alle drie hadden ze een wapen, alle drie een ander waardoor ze elkaar makkelijk konden beschermen, maar of dit genoeg was voor het geen wat komen ging betwijfelde Sombra.
De lucht werd steeds donkerder en de eerste sterren verschenen al aan de hemel ook de maan werd zichtbaar.
Opgelucht haalden de jongelingen adem toen ze de bosrand in de verte zagen, daar zouden ze kunnen overnachten zonder al te veel kans gezien te worden.
De laatste stralen die de zon op de aarde wierp werden voor een groot deel tegen gehouden door het dichtbegroeide woud, al waren de meeste bomen nog kaal toch vormde de takken een aardig groot dak boven het woud.
Behalve het breken van de takken onder de paarden hoeven was het angstig stil, soms vloot er een vogel maar voor de rest was er geen enkel geluid hoorbaar.
De ogen van de jongelingen schoten heen en weer zodat ze de hele omgeving goed konden zien, ook dit was een van de vaardigheden die ze onder de grond hadden geleerd.
“Daar kunnen we overnachten” zei Faco hij wees naar een omgevallen boom, de andere knikten al was dat niet te zien door dat ze de kappen van hun mantel over hun hoofd getrokken hadden.
Bij de boom aangekomen, lieten ze zich uit het zadel glijden, “Omstebeurt moeten we de wacht houden” zei Sombra terwijl ze de haar paard vast bond aan een boom.
Aftuigen deed ze niet, aangezien de kans bestond dat ze zouden moeten vluchten, ook de andere twee paarden werden vastgebonden.
Zonder verder te maken zetten een ze een klein kamp op, er werd geen vuur aangestoken aangezien dat zelfs in het dichtbegroeide bos duidelijk te zien zou zijn.
Terwijl ze een koude maaltijd naar binnen werkten overdachten ze hoe ze het die nacht zouden aanpakken, “Als we nou omstebeurt de wacht houden wanneer en een vijand aan komt doe je het geluid van een dier na” opperde Faco.
Sombra knikte instemmend, Espado twijfelde duidelijk, verwachting vol keken zijn twee met geselen hem aan.
“Is goed alleen kan ik niet goed een dier imiteren jullie wel?” zei hij onzeker, het was niet zijn sterkste punt zijn zwak heden prijs te geven.
“We bedenken wel wat, je kan bijvoorbeeld met een tak tegen een boom slaan. Dit zal meer opvallen maar het kan ook een specht zijn, als je niet te hard mept natuurlijk” voegde Sombra er nog grijnzend aan toe.
Faco zetten zijn hand op zijn mond, en imiteerde het geluid van een uil, het klonk behoorlijk echt en zonder het te merken keken Sombra en Espado even naar boven of er misschien een uil in een boom zat.
“En welk geluid maak jij?” spottend keek Espado het meisje aan, het was overduidelijk dat hij weinig verwachte van het tengere meisje.
Geïrriteerd keek Sombra hem aan, ze kon er niet tegen dat hij haar zo snel beoordeeld had even twijfelde toen legde ze haar hoofd in haar nek en huilden naar de sterren.
De haren op Espado’s arm gingen recht overeind staan, toen hij besefte dat ze het gehuil van een wolf perfect imiteerden werd hij rustiger.
Het idee dat er in de buurt een bloeddorstige wolf rond sloop leek hem alles behalve prettig.
Behalve het zachte hoefgetrappel van hun paarden en het ruisen van de wind was het doodstil.
Achter hun verdween de zon achter de bergen, Espado hielt zijn paard in de andere rekruten volgden onmiddellijk het voorbeeld van de jongen.
“Hier overnachten we” zei Espado zijn stem klonk vermoeid, Sombra liet haar ogen over het landschap glijden.
Op een paar miezerige struikjes na was het een en al gras vlakte, zo af en toe schoot er een haas of een fazant langs.
Even twijfelde het meisje, Espado had al meteen laten merken dat hij het niet zo op meisjes had die vochten of uitgekozen waren om de harde training te volgen die er in het duister plaatsvond.
In zijn donkere ogen kon ze de afkeuring lezen, aan zijn hele houding kon ze zien dat hij verwachten dat zei niks kon.
“Ik denk niet dat het verstandig is dat we hier overnachten,” begon ze onzeker.
“En hoezo niet?” snauwde Espado, Faco keek van het tengere meisje naar de gespierde jongen.
Net als Sombra merkte hij al meteen dat de jongen rekruut het niet zo op meisjes had die krijgers waren.
“Ik ben het met Sombra eens, we zitten hier behoorlijk in het zicht en als we een beetje onopvallend naar Corredor willen komen kunnen we het best verder rijden tot in het woud” schoot hij haar te hulp.
Even kruiste hun ogen, haar ogen stonden verassend helder en waren vel blauw snel drukte hij deze gedachten weg eerst moesten ze deze opdracht vervullen.
Met tegenzin spoorden Espado zijn paard weer aan en ze reden verder, alle drie diep in hun eigen gedachten verzonken.
Sombra staarden naar de horizon, het was vreemd naar zes jaar weer buiten te komen niet meer onder de grond te moeten leven en trainen.
Toch was ze behoorlijk opgewonden het was behoorlijk ongewoon dat een vierde jaars leerling zomaar op een opdracht werd gestuurd.
Alleen met de oorlog zouden de leerlingen eigenlijk mee strijden, en nu reed zij hier samen met twee jongens, niet wetend wat er komen ging.
Een zware last drukte op haar schouder, ze was opgelucht dat ze met de twee jonge rekruten was samen zouden ze een stuk sterker staan.
Alle drie hadden ze een wapen, alle drie een ander waardoor ze elkaar makkelijk konden beschermen, maar of dit genoeg was voor het geen wat komen ging betwijfelde Sombra.
De lucht werd steeds donkerder en de eerste sterren verschenen al aan de hemel ook de maan werd zichtbaar.
Opgelucht haalden de jongelingen adem toen ze de bosrand in de verte zagen, daar zouden ze kunnen overnachten zonder al te veel kans gezien te worden.
De laatste stralen die de zon op de aarde wierp werden voor een groot deel tegen gehouden door het dichtbegroeide woud, al waren de meeste bomen nog kaal toch vormde de takken een aardig groot dak boven het woud.
Behalve het breken van de takken onder de paarden hoeven was het angstig stil, soms vloot er een vogel maar voor de rest was er geen enkel geluid hoorbaar.
De ogen van de jongelingen schoten heen en weer zodat ze de hele omgeving goed konden zien, ook dit was een van de vaardigheden die ze onder de grond hadden geleerd.
“Daar kunnen we overnachten” zei Faco hij wees naar een omgevallen boom, de andere knikten al was dat niet te zien door dat ze de kappen van hun mantel over hun hoofd getrokken hadden.
Bij de boom aangekomen, lieten ze zich uit het zadel glijden, “Omstebeurt moeten we de wacht houden” zei Sombra terwijl ze de haar paard vast bond aan een boom.
Aftuigen deed ze niet, aangezien de kans bestond dat ze zouden moeten vluchten, ook de andere twee paarden werden vastgebonden.
Zonder verder te maken zetten een ze een klein kamp op, er werd geen vuur aangestoken aangezien dat zelfs in het dichtbegroeide bos duidelijk te zien zou zijn.
Terwijl ze een koude maaltijd naar binnen werkten overdachten ze hoe ze het die nacht zouden aanpakken, “Als we nou omstebeurt de wacht houden wanneer en een vijand aan komt doe je het geluid van een dier na” opperde Faco.
Sombra knikte instemmend, Espado twijfelde duidelijk, verwachting vol keken zijn twee met geselen hem aan.
“Is goed alleen kan ik niet goed een dier imiteren jullie wel?” zei hij onzeker, het was niet zijn sterkste punt zijn zwak heden prijs te geven.
“We bedenken wel wat, je kan bijvoorbeeld met een tak tegen een boom slaan. Dit zal meer opvallen maar het kan ook een specht zijn, als je niet te hard mept natuurlijk” voegde Sombra er nog grijnzend aan toe.
Faco zetten zijn hand op zijn mond, en imiteerde het geluid van een uil, het klonk behoorlijk echt en zonder het te merken keken Sombra en Espado even naar boven of er misschien een uil in een boom zat.
“En welk geluid maak jij?” spottend keek Espado het meisje aan, het was overduidelijk dat hij weinig verwachte van het tengere meisje.
Geïrriteerd keek Sombra hem aan, ze kon er niet tegen dat hij haar zo snel beoordeeld had even twijfelde toen legde ze haar hoofd in haar nek en huilden naar de sterren.
De haren op Espado’s arm gingen recht overeind staan, toen hij besefte dat ze het gehuil van een wolf perfect imiteerden werd hij rustiger.
Het idee dat er in de buurt een bloeddorstige wolf rond sloop leek hem alles behalve prettig.
An always smiling face doesn't mean a always smiling heart.
Leuk die onderlinge spanning. Dat zorgt ervoor dat een lezer er een beetje bijblijft, zelfs als er feitelijk niets gebeurt. Nog steeds gaat het verhaal vrij snel, maar je hebt al wel meer de tijd genomen om meer beschrijvingen toe te voegen.
Ik raak in je dialogen alleen de draad kwijt. Heeft met twee dingen te maken:
1. Je interpunctie. Je vergeet punten, komma's en dergelijke. Ook is het handig dat als iemand anders aan het woord komt om op een volgende regel te beginnen.
2. Je personages komen nog niet tot leven. Ze hebben nog geen eigen gezicht voor de lezer. Het is moeilijk ze voor me te zien. Het zit er wel een beetje in, maar nog niet genoeg.
Verder wel weer aardig. Gewoon een spontaan verhaaltje. Zorg ervoor dat het niet te gezapig wordt.
Ik raak in je dialogen alleen de draad kwijt. Heeft met twee dingen te maken:
1. Je interpunctie. Je vergeet punten, komma's en dergelijke. Ook is het handig dat als iemand anders aan het woord komt om op een volgende regel te beginnen.
2. Je personages komen nog niet tot leven. Ze hebben nog geen eigen gezicht voor de lezer. Het is moeilijk ze voor me te zien. Het zit er wel een beetje in, maar nog niet genoeg.
Verder wel weer aardig. Gewoon een spontaan verhaaltje. Zorg ervoor dat het niet te gezapig wordt.
wat is dat??