Terugreis

[Tigerlily]

“Mama, hoe lang nog?” Het kleine meisje trok eventjes zacht aan de mouw van Laura, die voor de zevende keer bijna in slaap gevallen was.
“Nog even schatje,” stamelde ze slaperig met haar ogen nog dicht. Het meisje leek tevreden te zijn, ze kroop weer terug in het holletje van haar vliegtuigstoel. Even leek alles er rustig aan toe te gaan en was haar moeder na al die mislukte pogingen echt in slaap gevallen.
“Papa, hoe lang nog?” Verstoord opende Laura haar ogen. Het jongetje wat aan het begin van de reis ook al zo gezeurd had, was nu ook wakker. Voorzichtig keek ze achter haar hoofdsteun langs, het jochie zat achterstevoren met een potlood in de dure bekleding te krassen. Zijn vader probeerde vergeefs het potlood weg te pakken, te zien aan zijn wallen was hij ook hard toe aan de vakantie waar iedereen naar uitkeek. Maar waarom nam hij dan in vredesnaam zo’n kind mee, vroeg Laura zich af. Ach, het was haar probleem ook niet. Zachtjes zuchtend liet ze haar hoofd weer tegen het kussen aanvallen. Opeens schrok ze op door een piepje in haar oor.
“Fasten your seatbells, please. Wij verzoeken u uw gordel om te doen. Darfen wir…” De rest hoorde de moeder niet meer, haar meisje trok opnieuw aan haar arm.
“Mama? Wat betekent dat?” Met grote ogen keek ze haar moeder aan, ze zat in de fase waarin ze alles wilde weten.
“Dat je je gordel om moet doen. Kijk, met dit klik-ding.” De moeder legde geduldig uit hoe alles werkte.
“Max, je moet je gordel om doen, we zijn er bijna.” De man achter haar had geprobeerd opgewekt te klinken, en had grandioos gefaald.
“Nee!” Het jongetje ging protesterend met zijn handen over elkaar in de stoel zitten. De moeder keek stiekem gniffelend naar haar meisje, wat volgens haar veel meer waard was dan toch zeker drie van die krijsende bekleding-bekrassende jongens.
“Attentie, attentie alstublieft. Mag ik even de aandacht?”, klonk het opeens in het oortelefoontje van de moeder, ze zag de stewardess voor in het vliegtuig ietwat paniekerig in de intercom praten.
“We hebben last van turbulentie en vanwege het slechte weer gaan we even landen, u hoeft u absoluut nergens zorgen over te maken,” zei ze met een stem waarvan iedereen, die dat niet al was, spontaan doodsbang zou worden. Zo ook de moeder, ze trok haar kind dicht tegen zich aan.
“Wat is er mama?” Het kind stopte, bang door het gezicht van haar moeder, haar duim in haar mond.
“Niks, een beetje slecht weer. We houden een tussenstop,” zei haar moeder op dezelfde toon als de stewardess, ze probeerde gelijk met haar dochter zichzelf gerust te stellen. Om haar heen zaten mensen ook al bezorgd om zich heen te kijken. Het bejaarde echtpaar aan de overkant van het gangpad was druk in overleg, ze ving iets op over vroeger. Verder hoefde ze niet te luisteren, de vrouw hield de hele tijd al een relaas over dat vroeger alles beter was.
Toen ze naar buiten keek kreeg ze sterk het gevoel dat de vrouw gelijk had, een wereld zonder die enge donkere lucht, zoals het vroeger was, was in ieder geval beter geweest voor haar gemoedstoestand.
“Mama, ik ben bang van onweer.” Het meisje trok nu aan haar moeders broekspijp, met grote schrikogen.
“Je hoeft niet bang te zijn, ik heb je toch gezegd dat dat alleen hoog in de lucht is?” De moeder aaide haar dochter over haar blonde haartjes.
“Cool! Gaan we nu een noodlanding maken?” De jongen achter haar staarde vol bewondering uit het raam, met een colalolly tussen zijn tanden geklemd. Het kleverige spul had zich ondertussen over zijn hele gezicht verspreid. De vader mompelde wat en probeerde zijn zoontje terug in de stoel te krijgen, ondertussen tactisch proberend de gordel vast te maken.
De moeder zag dat ze nu snel daalden, maar ze kon nog geen huizen of auto’s zien, daar was de aarde te donker voor. Terwijl het nog maar –ze keek op haar horloge- tien uur ’s avonds was. De winter zat er echt aan te komen, misschien zouden ze zelfs weer een witte kerst krijgen, te zien aan hoe koud het het afgelopen jaar was geweest. Dat broeikaseffect was gewoon overdreven, de aarde zou het echt wel overleven. Even glimlachte ze, ze had voor het eerst sinds tijden weer gerijmd, misschien moest ze alsnog haar beroep als dichteres oppakken. Ach, wat zeurde ze nu om zichzelf gerust te stellen.
“We zullen zo wel een tijdje moeten wachten, maar het komt allemaal wel goed.” Met trillende handen knuffelde Laura haar dochtertje, en ze was niet van plan haar los te laten voordat ze veilig aan de grond stonden.
Even schommelde het vliegtuig vervaarlijk heen en weer. Er ging een schok door de reizigers.
“Blijft u vooral rustig.” Mooi was dat! Verontwaardigd keek de moeder naar de stewardess die daar wel mooi kon praten, maar zelf waren ze ook niet rustig. Ze zag echt wel dat daar voor in het vliegtuig iets aan de hand was. Het personeel rende paniekerig over en weer, constant in hun oortelefoontjes schreeuwend. Wat, dat kon ze niet verstaan.
“Mama, ik moet plassen.” Het meisje wiebelde heen en weer op haar stoel. Haar moeder keek een beetje onrustig op.
“Niet nu schat. Dat kan wel als we geland zijn.”
“Maar mama, ik moet heel nodig, en van klokhuis mocht ik mijn plas niet ophouden.” In stilte vervloekte de moeder het educatieve programma, soms was het gewoon nodig een kind te hebben wat nergens vanaf weet.
“Het kan echt niet, Esmee.” De moeder keek opnieuw naar buiten, af en toe zag ze een soort mistflarden langs schieten, maar voor de rest was alles nog steeds aardedonker. Al kon iedereen voelden dat ze flink daalden.
“Zo meteen plas ik in mijn broek.” Het meisje, Esmee, keek sip voor zich uit.
Plotseling kwam er weer een hevige schok, heviger dan eerst. De moeder schoot rechtop in haar stoel, een paar mensen gilden en een kind begon te huilen. Maar gelukkig bleef het daarbij, en vlogen ze nog steeds.
“Maakt u zich vooral niet druk, dit komt zo vaak voor,” klonk er bijna opgewekt in het oortelefoontje.
Dit was het moment waarop de moeder besefte dat er iets grandioos verkeerd aan het gaan was.

Maar wat kon het zijn? Zulk slecht weer zou er niet aankomen, of toch? Ergens in haar achterhoofd speurde ze naar de informatie, waarvan ze zeker wist dat hij bestond, die misschien wel cruciaal zou zijn voor wat er ging gebeuren. Er was iets, iets engs, iets gevaarlijks…
Voor in het vliegtuig ging het er onderhand heftig aan toe. Druk schreeuwen werden discussies gevoerd tussen het personeel, en de stewardessen probéérden niets eens meer de passagiers rustig te houden.
“Omhoog! Omhoog!”, schreeuwde een van de mannen die er rondliep in uniform. Het vliegtuig leek nu razendsnel omhoog te schieten, de passagiers werden plat in hun stoel gedrukt, doodsbang voor wat er aan de hand is.
“Krijgen wij ook nog te horen wat er gebeurt?!” riep een man die zijn stem nog duidelijk hoorbaar niet verloren had van de angst.
“Ja! Dat wil ik ook wel eens weten,” riep een vrouw links achter de moeder, met een furieus handgebaar wees ze naar het personeel. Het vliegtuig schoot maar door, de moeder dacht een glimpje van de maan te zien, maar dat was binnen de kortste keren verdwenen. Het vliegtuig versnelde nu nóg een keer, maar leek na een paar seconden ook stil te hangen.
“Verder kunnen we niet,” klonk opeens in alle oortelefoontjes. Voorin werd een stewardess rood, ze zette snel de verbinding uit en begon zachtjes te overleggen.
“Mama, ik ben bang.” Het meisje kroop tegen haar moeder aan.
“Het is zo voorbij,” ze de moeder met een angstige zucht.
“We zullen jullie nu mededelen wat er allemaal aan de hand is,” zei de man in uniform dramatisch, hij keek eerbiedig richting de passagiers. “U heeft vast allemaal wel in het nieuws gehoord dat men bang was voor een meteoriet… Ze hadden een goede reden om bang te zijn…” zei hij met een zucht. Het schoot de moeder weer te binnen! Dat was het. Verdomme. Ze gingen er aan. Esmee ging er aan. Haar ouders. Haar ex. Haar grootouders. De parkieten. Alle verdomde levens op aarde. De tranen stroomden nu over haar wangen, terwijl de furieuze vrouw alle scheldwoorden die de moeder ook zou denken, als ze ze zou kennen, uitschreeuwde.
“Rustig. Rustig. Het is natuurlijk vreselijk, maar u zult onze aanwijzingen moeten opvolgen!”
“Klojo,” zei de moeder snikkend. Ze omarmde Esmee extra stevig, die keek angstig voor zich uit, niet in staat om wat te zeggen.
“Verdomme! Ik kan mezelf wel helpen naar mijn eigen dood!” Middenin het vliegtuig stond een man op, hij wankelde even, maar liep toen recht op zijn doel af. De nooduitgang. Een vlaag van angst schoot door Laura's hoofd, hij zou toch niet...?
“Fuck de luchtvaartmaatschappij.” De man trok hardhandig aan de hendel van de nooduitgang die, helaas, meegaf.
“Fuck die wetenschappers.” Hij rukte de deur open, waardoor iedereen een koude windvlaag over zich heen kreeg. Zijn haren wapperden in de donkere wind.
“Fuck het leven!” En hij sprong. Nog even waren zijn wapperende haren te zien, en toen verdween hij uit het vliegtuig, en het leven. Laura huilde nu hardop.
Het personeel rende gezamenlijk naar de deur en ze kregen hem met grote krachtinspanning dicht, daarna stortte een stewardess zich huilend tegen de vliegtuigwand. Snel werd ze omhoog gehesen door een meisje in hetzelfde soort uniform. Ze had het er moeilijk mee maar ze moest zich aan de regels houden; blijf kalm, wat er ook gebeurt. De man in uniform gunde hen geen blik waardig.
“We zitten op een paar kilometer boven de aarde en hebben een goede overlevingskans! Als u allen rústig blijft, is er niets aan de hand.”
“verdomme, verdomme.” De moeder wiegde haar dochter snikkend heen en weer, buiten zag ze nog steeds niets dan donker. Geen weet van wat er zich op de aarde afspeelde, in de huizen van de mensen van wie ze hield. Levend of dood.
Er kwam een stewardess langs met een karretje met bekertjes water. “Voor de schrik,” zei ze met een vriendelijke glimlach terwijl ze er een aan de moeder met haar dochter gaf. Gulzig dronken ze alle twee, terwijl het karretje weer verder reed.
“Ik moet echt heel nodig plassen,” stamelde Esmee loom. Ook de moeder voelde zich opeens zo moe. Ze wilde niet slapen, niet nu ze niet wist wat er aan de hand was, niet nu.
“Niet nu…” Ze sliep. Tussen haar angstige flarden van nachtmerries door kreeg ze vaag iets mee over slaapmiddel, maar ze was al te ver in droomtoestand. De rust was wedergekeerd in het vliegtuig, alle passagiers sliepen. Niemand van hen zou meekrijgen hoe de meteoriet insloeg op de aarde en met een gigantische klap al het leven weg zou slaan. Ze zouden geen van allen voelen hoe het vliegtuig een milliseconde na de inslag ook weggeslingerd zou worden en in duizenden brokstukken opgenomen zou worden in het heelal. Voor nu waren ze nog even in hun eigen dromen, hun eigen leven verwikkeld. Esmee stopte ondanks alle pogingen het haar af te leren toch slapend haar duim in haar mond. Haar spieren konden het niet meer tegenhouden en in haar broek vormde zich een natte plek, maar dat maakte niets meer uit. Door een hevig schudden van het vliegtuig schrok Laura wakker. En toen kwam de knal.

[Imke]

Wow... Ik ben er even stil van.
Dit is echt super geschreven. Bij die eerste zin was ik al bang dat het uiteindelijk fout zou gaan, maar die gedachte probeerde ik weg te schuiven en toen ben ik gaan lezen. Ik werd er helemaal in meegesleept, mijn god, wat een verhaal. Die laatste zin... Zo simpel, maar zo pakkend.
Ik hoop maar dat zoiets nooit in het echt gebeurd. Jij hebt het realistisch neer gezet, echt goed.
Super gedaan, echt heel goed!

[Maartje]

Wauw, dat laatste stuk... echt heel erg realistisch neergezet! dat de rust weer terugwas in het vliegtuig, en ze in haar broek plast enzo..
ik word er helemaal bibberig van. moet er niet aan denken dat er een meteoriet op de aarde inslaat en al het leven gewoon in een keer verdwenen is.. dat is best gek, dat er gewoon helemaal nóoit ook nog maar íets is.. alleen het heelal tot in de eeuwigheid.. gadver, wat een enge gedachte!
echt heel mooi geschreven, ik ga er echt over nadenken. :0

[Carpe Diem]

Wow... dat was.. echt heftig, maar toch heel mooi en dan ook nog zo realistisch..
Echt waar ik wou dat ik zo kon schrijven.
Ik heb het echt ademloos gelezen!
Echt héél mooi!

[Tigerlily]

Jullie zijn lief ^^
ik was toch best onzeker over dit verhaal, maar gelukkig zijn er in ieder geval drie mensen die het mooi vinden =)

@Maartje: Ik was vroeger doodsbang voor zoiets, zo'n meteoriet. Maar tegenwoordig zou ik het niet eens erg vinden Als je er maar neits van weet. Ik geloof dat dan binnen een paar seconden alles gewoon weg is, dat betekent dat niemand er last van heeft, je hoeft niemand te missen want er is toch niemand dood en er is een bederfelijke diersoort verdwenen! =D (de mens)

Eigenlijk weet ik veel te weinig van meteorieten enzo af, misschien klopt het wel niet maar ik dacht vroeger altijd dat het er zoals in dit verhaal aan toe zou gaan Meteorietexperts mogen me uiteraard verbeteren XD

[yimiki]

Wauw, heftig Een meteoriet ingeslagen op aarde en zij zweven daar misschien als enige overlevenden nog rond Het idee alleen al 0_0
Super geschreven!

[Nynke,]

wow. dit is heftig.
wel super mooi geschreven, ik zou er ook niet bang voor zo'n meteoriet zijn.
Als het een keer gebeurd, dan merk je er toch niks van.
Maargoed, ik vind het echt super mooi geschreven!