De warme wind speelde met haar rok en haar haar waaide in haar gezicht, ze keek naar de diepte die voor haar lag. De golven die tegen de rotsen sloegen en vooral de ondergaande zon. Ze deed haar ketting met de schelp af. Het symboliseerde zo veel van de afgelopen jaren, het bracht zo veel herinneringen naar boven. Hoe zij de schelp samen vonden, hoe hij hem voor haar tot een ketting gemaakt had en hoe zij hem eens naar hem had gegooid in een boze bui. Nog een laatste maal keek ze naar de ketting. Het was tijd om afscheid te nemen. Tijd om te gaan. Tijd om alles achter te laten. Eigenlijk wist ze dat al heel lang, maar nooit had ze de stap werkelijk kunnen zetten. Dit keer was het anders.
Hij zat nietsvermoedend in de hotelkamer waar hij wachtte op haar terugkomst. Altijd was hij degene geweest die haar had belet de stap te nemen, al wist hij dat niet, ze kon hem bijna niet achterlaten. Ze keek nog eens naar haar schelp, moest ze hem wel verlaten, was dat wel het beste? Toen draaide ze haar handpalm resoluut naar beneden en de ketting viel. Waarna hij terecht kwam in het hete stof op de grond en zo nam ze de stap die ze nog nooit had genomen. De stap naar de verlossing, naar het einde van alles in haar leven.
Wat vonden jullie ervan? Laat het me weten
Kan dat nog verplaatst worden naar het forum waar het hoort? *sorry!*