Hallo, dit is een oud verhaal van mij wat ik aan het herschrijven ben... ik hoop dat jullie het wat vinden.
Hoofdstuk 1
Het lot van een krijger.
Een uitnodigend straaltje zonlicht viel door het raam op het gezicht van Arian. Het gaf hem net de energie om uit zijn bed overeind te komen, maar toch was er een vreemd gevoel wat hem zei dat hij beter in bed kon blijven liggen. Hij ging op het randje van zijn bed zitten en veegde vermoeid zijn lange zwarte haar uit zijn gezicht. Met een oog dicht keek hij uit het raam naar buiten en hij slaakte een vermoeide zucht. Een stralende blauwe lucht leek hem buiten te groeten en de prachtige tuin waar zijn kamer op uitkeek leek groener dan ooit. De vogels buiten lieten een vrolijk gekwetter horen, wat in alle opzichten in strijd was met de gevoelens die door Arian heen gingen. Het was een raar idee dat het op een dag als deze zulk mooi weer moest zijn. Diep binnenin hem voelde het meer als een stormachtige dag en terwijl Arian zich uitrekte verspreidde zich een ongemakkelijk gevoel in hem. Hij greep naar zijn hoofd en masseerde zijn slapen, maar de hoofdpijn liet hem niet met rust. Het moest wel door de spanning komen, een andere oorzaak kon Arian niet verzinnen.
Al jaren hadden ze hem voor deze dag getraind. Tot in het oneindige hadden ze hem voorbereid, totdat hij en zijn begeleiders er allen moe van werden. Toch wilden ze dat juist hij het deed, al kwam hij van buitenaf. Ze hadden bewust juist hem gekozen zeiden ze. Hij was zonder vooroordelen bij het Relyon heiligdom gekomen en had er niet levenslang geleefd. Hij had niet de eeuwenoude trots voor het monument en stadscentrum, noch had hij gedwongen trouw moeten betonen aan het heiligdom. Des te meer hadden ze invloed op hem, want zij waren het die hem van de ondergang gered hadden. Zonder hen had hij het niet overleefd in de snelstromende rivier die hem meegevoerd had. Het was al een wonder dat hij niet was verdronken in de rivier en hij had daar aan de rand van de rivier kunnen sterven van de kou of honger als die mannen hem niet gered hadden. Ze hadden hem meegenomen naar het Relyon heiligdom en hem daar getraind tot krijger. Ook hadden ze hem wat van de oude magie bijgebracht, maar niet genoeg om ook maar een spreuk te kunnen gebruiken. Wel wist hij hoe hij vijandelijke magie kon afweren of ontduiken. Dat zou hem nog eens goed van pas kunnen komen.
Hij was opgegroeid in het middelpunt van de stad, maar vrijwel nooit had hij zich onder de mensen begeven. Veel verder dan de oudsten en het personeel van het heiligdom gingen zijn contacten niet. Het lagere gedeelte van de stad, waar de gewone burgers en nog verder de arme mensen woonden, kende hij vrijwel niet en behalve op weg naar een andere plaats kwam hij er ook nooit. De omgeving van de stad echter kende hij als de binnenkant van zijn broekzak, maar dat was ook nodig voor de taak die hij moest gaan vervullen.
Vanaf vandaag moest hij het gaan overnemen van de huidige krijger in de streek. Dat betekende voor hem dat hij verantwoordelijk was voor een heel aantal mensen, die allemaal blind op hem vertrouwden.
Wat als hij dat niet kon? Dacht Arian. Eigenlijk waren het de leiders van de tempel waar zoveel vertrouwen in werd gesteld, want het was hun keuze om hem de streek te laten beschermen, daar had hij helemaal geen hand in gehad.
De stem van duisternis
Ik heb nog geen reacties, maar ik post al vast een nieuw stukje.
Ik zou het btw wel leuk vinden om reacties te krijgen ^^
Arian had nog niet vaak iemand hoeven doden, al was hij er wel voor getraind. Maar de verantwoordelijkheid die deze taak hem meebracht was niet waar hij het meest voor vreesde. De taak van het beschermen zelf baarde hem het meest zorgen. Het laatste half jaar had er door het hele land chaos geheerst en niemand wist precies waar het door kwam. De laatste tijd was er veel sprake geweest van sterfgevallen waar niet precies een oorzaak van was aan te wijzen en ook werd het land aangevallen van tot heden nog onbekende wezens. Alleen wist niemand of deze twee zaken ook maar op enige manier met elkaar in verband stonden, noch hoe ze opgelost moesten worden. En nu moest één man dit gaan oplossen?
Arian liep naar het bescheiden kamertje waar hij zich kon wassen. Bij de wasbak aangekomen gooide hij een plens koud water in zijn gezicht en nam hij een handdoek om zijn gezicht weer te drogen. Hij keek op en in de spiegel zag hij zichzelf. De persoon die hem in de ogen keek zag er weliswaar uit als een krijger, maar toch voelde Arian zich niet goed genoeg. Het was een nobele taak om jezelf en vooral ook anderen te beschermen.
Hij bekeek de lijntjes in zijn gezicht. Het waren niet zozeer lijntjes van ouderdom – want hij was nog jong – maar het waren de lijnen die het verhaal van zijn jeugd vertelden. Arian zou er eigenlijk liever niet aan terugdenken. Het liefst zou hij vanaf hier helemaal opnieuw willen beginnen, maar de taak die hem te wachten stond deed hem voortdurend weer aan de tijd van bloed, zweet en tranen terugdenken.
Arian deed de ring die op het tafeltje voor hem lag om zijn duim en draaide het even rond zijn vinger. Het was het enige wat hij nog van zijn ouders had. Verder had hij niks meer. Niks, zelfs geen herinnering. Soms speet het hem wel dat hij geen ouders meer had, of ze in ieder geval niet kende. Helaas zou het terugvinden van zijn ouders een waarschijnlijk onmogelijke wens zijn. Ze waren volledig uit het zicht verdwenen en de enige die nog ook maar een enkele binding met hen had was hijzelf.
Hij keek nog even in de spiegel en nam toen zijn broek op en een tuniek en ging ermee terug naar zijn kamer. Hij keek even vlug rond op zoek naar de riem met de ruimte voor zijn dubbelzijdig zwaard. Hij vond het hangend over een stoel en hij deed het behendig om zijn middel. Hij nam zijn zwaard en controleerde nog eens goed of het scherp genoeg was. Hij had de vorige avond zijn kling zorgvuldig geslepen en opgepoetst en wilde zeker weten of het klaar was om vertoond te worden.
Ik zou het btw wel leuk vinden om reacties te krijgen ^^
Arian had nog niet vaak iemand hoeven doden, al was hij er wel voor getraind. Maar de verantwoordelijkheid die deze taak hem meebracht was niet waar hij het meest voor vreesde. De taak van het beschermen zelf baarde hem het meest zorgen. Het laatste half jaar had er door het hele land chaos geheerst en niemand wist precies waar het door kwam. De laatste tijd was er veel sprake geweest van sterfgevallen waar niet precies een oorzaak van was aan te wijzen en ook werd het land aangevallen van tot heden nog onbekende wezens. Alleen wist niemand of deze twee zaken ook maar op enige manier met elkaar in verband stonden, noch hoe ze opgelost moesten worden. En nu moest één man dit gaan oplossen?
Arian liep naar het bescheiden kamertje waar hij zich kon wassen. Bij de wasbak aangekomen gooide hij een plens koud water in zijn gezicht en nam hij een handdoek om zijn gezicht weer te drogen. Hij keek op en in de spiegel zag hij zichzelf. De persoon die hem in de ogen keek zag er weliswaar uit als een krijger, maar toch voelde Arian zich niet goed genoeg. Het was een nobele taak om jezelf en vooral ook anderen te beschermen.
Hij bekeek de lijntjes in zijn gezicht. Het waren niet zozeer lijntjes van ouderdom – want hij was nog jong – maar het waren de lijnen die het verhaal van zijn jeugd vertelden. Arian zou er eigenlijk liever niet aan terugdenken. Het liefst zou hij vanaf hier helemaal opnieuw willen beginnen, maar de taak die hem te wachten stond deed hem voortdurend weer aan de tijd van bloed, zweet en tranen terugdenken.
Arian deed de ring die op het tafeltje voor hem lag om zijn duim en draaide het even rond zijn vinger. Het was het enige wat hij nog van zijn ouders had. Verder had hij niks meer. Niks, zelfs geen herinnering. Soms speet het hem wel dat hij geen ouders meer had, of ze in ieder geval niet kende. Helaas zou het terugvinden van zijn ouders een waarschijnlijk onmogelijke wens zijn. Ze waren volledig uit het zicht verdwenen en de enige die nog ook maar een enkele binding met hen had was hijzelf.
Hij keek nog even in de spiegel en nam toen zijn broek op en een tuniek en ging ermee terug naar zijn kamer. Hij keek even vlug rond op zoek naar de riem met de ruimte voor zijn dubbelzijdig zwaard. Hij vond het hangend over een stoel en hij deed het behendig om zijn middel. Hij nam zijn zwaard en controleerde nog eens goed of het scherp genoeg was. Hij had de vorige avond zijn kling zorgvuldig geslepen en opgepoetst en wilde zeker weten of het klaar was om vertoond te worden.
Live your fantasy ~
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Erg leuk verhaal, je maakt me nieuwsgierig wat er allemaal gebeurd is met Arain. Ik hoop dat je ermee verder gaat 
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Neem de tijd Ik heb je stukjes niet echt grondig doorgelezen, maar ik vond wel een klein foutje... Niet zo heel erg (waarschijnlijk een typfoutje, maar ja 
)
"Het gaf hem net de energie om uit zijn bed overeind te komen, maar toch was er een vreemd gevoel wat hem zei dat hij beter in bed kon blijven liggen."
Ik heb je stukjes niet echt grondig doorgelezen, maar ik vond wel een klein foutje... Niet zo heel erg (waarschijnlijk een typfoutje, maar ja )"Het gaf hem net de energie om uit zijn bed overeind te komen, maar toch was er een vreemd gevoel wat hem zei dat hij beter in bed kon blijven liggen."
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Een nieuw stukje 
Ik hoop dat ik nog een beetje meer lezers krijg
Na alles goed te hebben bekeken stak hij het tevreden terug in zijn schede en deze stak hij in zijn riem. Bij het verlaten van de kamer streek Arian even met zijn hand langs de deurpost met het houtsnijwerk. Hij zou hier waarschijnlijk een lange tijd niet meer terugkomen, misschien zelfs nooit meer. Twee dagen geleden was de kamer van Arian al volledig leeggehaald en alleen de meubels die er altijd al gestaan hadden stonden er nog. Toch was het echt nog zijn kamer, vond Arian. Hij had er vanaf het moment dat hij de tempel binnen was gebracht zijn avonden en soms middagen doorgebracht. Het was, zoals de hele tempel in de traditionele stijl gebouwd, met veel hout en schuifpanelen. De deurposten en andere randen en hoeken in het gebouw werden versierd met afbeeldingen van dieren en planten. Er werd nooit een mens afgebeeld. Als men dat toch deed legde hij een vloek op de afgebeelde persoon. Het was dus uit den boze om ooit een levend mens af te beelden in een tempel.
Arian schoof de schuifdeur van zijn kamer open en liep door de met zonlichte gangen naar de eetkamer. Een aantal mannen zat al van een maaltijd te genieten en Arian schoof in stilte aan. Het was normaal dat het rustig was tijdens het ontbijt, maar vandaag durfde niemand zijn mond open te doen. Arian mompelde uit gewoonte een ‘dank u voor het eten’ en begon rustig te eten. Veel van de smaak drong niet tot hem door en hij werkte het voedsel gedachteloos naar binnen.
Hij probeerde de nerveuze stilte van de andere mannen te negeren. Het was anders vandaag… altijd was er wel een soort rust in het heiligdom – Arian had het vroeger vreselijk gevonden en had op alle mogelijke manieren geprobeerd een beetje leven in het heiligdom te brengen – maar vandaag was het niet zozeer rust… het was een kille stilte. Vandaag spraken gevoelens door de stilte heen en dit maakte het tot een wartaal. Het was als in de drukkende onrust vlak voor een onweersbui.
In een rap tempo at hij zijn ontbijt af en na zijn spullen opgeruimd te hebben verliet hij met een knikje de kamer. Hij liep door de lange gang die de kamers van elkaar scheidde naar buiten en liep stil de tuin door. Hij kon nu wel een beetje natuur om zich heen gebruiken om even tot rust te komen. Het zou waarschijnlijk niet lang meer duren tot de ceremonie begon en het maakte iedereen in de omgeving die ervan wist nerveus.
Ik hoop dat ik nog een beetje meer lezers krijg
Na alles goed te hebben bekeken stak hij het tevreden terug in zijn schede en deze stak hij in zijn riem. Bij het verlaten van de kamer streek Arian even met zijn hand langs de deurpost met het houtsnijwerk. Hij zou hier waarschijnlijk een lange tijd niet meer terugkomen, misschien zelfs nooit meer. Twee dagen geleden was de kamer van Arian al volledig leeggehaald en alleen de meubels die er altijd al gestaan hadden stonden er nog. Toch was het echt nog zijn kamer, vond Arian. Hij had er vanaf het moment dat hij de tempel binnen was gebracht zijn avonden en soms middagen doorgebracht. Het was, zoals de hele tempel in de traditionele stijl gebouwd, met veel hout en schuifpanelen. De deurposten en andere randen en hoeken in het gebouw werden versierd met afbeeldingen van dieren en planten. Er werd nooit een mens afgebeeld. Als men dat toch deed legde hij een vloek op de afgebeelde persoon. Het was dus uit den boze om ooit een levend mens af te beelden in een tempel.
Arian schoof de schuifdeur van zijn kamer open en liep door de met zonlichte gangen naar de eetkamer. Een aantal mannen zat al van een maaltijd te genieten en Arian schoof in stilte aan. Het was normaal dat het rustig was tijdens het ontbijt, maar vandaag durfde niemand zijn mond open te doen. Arian mompelde uit gewoonte een ‘dank u voor het eten’ en begon rustig te eten. Veel van de smaak drong niet tot hem door en hij werkte het voedsel gedachteloos naar binnen.
Hij probeerde de nerveuze stilte van de andere mannen te negeren. Het was anders vandaag… altijd was er wel een soort rust in het heiligdom – Arian had het vroeger vreselijk gevonden en had op alle mogelijke manieren geprobeerd een beetje leven in het heiligdom te brengen – maar vandaag was het niet zozeer rust… het was een kille stilte. Vandaag spraken gevoelens door de stilte heen en dit maakte het tot een wartaal. Het was als in de drukkende onrust vlak voor een onweersbui.
In een rap tempo at hij zijn ontbijt af en na zijn spullen opgeruimd te hebben verliet hij met een knikje de kamer. Hij liep door de lange gang die de kamers van elkaar scheidde naar buiten en liep stil de tuin door. Hij kon nu wel een beetje natuur om zich heen gebruiken om even tot rust te komen. Het zou waarschijnlijk niet lang meer duren tot de ceremonie begon en het maakte iedereen in de omgeving die ervan wist nerveus.
Live your fantasy ~
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Weer een leuk stukje!
Je beschrijft de dingen goed en neemt er de tijd voor, dat is goed
En natuurlijk ben ik weer benieuwd naar het vervolgje
Je beschrijft de dingen goed en neemt er de tijd voor, dat is goed
En natuurlijk ben ik weer benieuwd naar het vervolgje
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Hey,
Een prima verhaal! Bij de meeste mensen zie je dat ze dingen zo snel mogelijk willen vertellen en binnen een paar regels bijna het hle boek hebben uitgelegd, maar jij neemt er rustig alle tijd voor
dat is best knap ook geef je goede beschrijvingen, ik kijk uit naar de rest.
Een prima verhaal! Bij de meeste mensen zie je dat ze dingen zo snel mogelijk willen vertellen en binnen een paar regels bijna het hle boek hebben uitgelegd, maar jij neemt er rustig alle tijd voor
dat is best knap ook geef je goede beschrijvingen, ik kijk uit naar de rest. Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Bedankt voor de reacties, ik ben er echt blij mee!
En ik heb ook een nieuw stukje... veel plezier met lezen hoop ik.
Arian snoof de geur van het groen en de bloemen op en probeerde te ontspannen. De vogels kwetterden vrolijk door terwijl hij in gedachten verzonken over het pad liep en hun pad verstoorde. Plotseling hoorde Arian zachte voetstappen achter zich en geërgerd omdat hij nu weer iemand moest tegenkomen draaide hij zich om. Maar slaakte een opgeluchte zucht toen hij zag wie er voor hem stond. De lichte grijze baard en helderblauwe ogen van zijn meester Kaien toverden toch altijd weer een glimlach op zijn gezicht. Hij was misschien niet het beste gezelschap op een moment als dit, maar hij bedoelde het toch goed. Vaak plande hij zijn boodschap niet goed, hoewel hij het hem helemaal niet wilde ontmoedigen. Kaien was altijd goed voor hem geweest en had in zijn jonge jaren met veel plezier lesgegeven in de vechtkunst. In de tijd dat Kaien bij hem geweest was Arian hem als een soort vervangende vader gaan zien. Ook al was Kaien een man die niet erg veel om de gevoelens van anderen dacht, dat was niet iets wat hij deed om iemand dwars te zitten. Over het algemeen was Kaien echt een eerlijk man, een goede leraar en een zorgzame vader.
‘Zocht je de rust op jongen?’ vroeg Kaien met een nietsvermoedende glimlach. Hij ging met zijn handen op zijn rug gevouwen naast Arian staan en keek hem verwachtingsvol aan.
‘Ik denk dat ik eerder de spanning ontvlucht,’ zei Arian met een frons en hij schuifelde wat met zijn voet om even wat aan zijn lichaam te kunnen bewegen.
Kaien wenkte naar hem en begon te lopen. Het zag ernaar uit dat ook hij even wilde ontsnappen.
‘Ik snap wat je bedoeld…’ zei hij met een begrijpende knik. ‘Je kunt de spanning letterlijk in de lucht voelen hangen.’ Hij wachtte even.
‘Ben je nerveus?’ Kaien keek Arian strak aan, maar toch met een soort vaderlijke bezorgdheid en dat stelde hem toch weer gerust.
‘Dat misschien niet,’ zei Arian twijfelend. ‘Ik weet niet wat ik moet verwachten… misschien maak ik me ook wel een beetje zorgen.’
‘Waar ben je eigenlijk bang voor?’
Arian keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan maar liet toen zijn hoofd weer zakken. Kaien keek nog steeds naar hem en liet zijn blik door niets afleiden. Het moest maar duidelijk zijn dat hij toch een antwoord verwachtte en niet genoegen zou nemen met een stilzwijgen van Arian zijn kant. Arian keek Kaien even uitdagend aan en liet toen de hoop toch weer zakken. Hij was eigenlijk niet van plan geweest om antwoord te geven, maar de strenge blik van Kaien dwong hem er toch toe om iets te zeggen.
En ik heb ook een nieuw stukje... veel plezier met lezen hoop ik.
Arian snoof de geur van het groen en de bloemen op en probeerde te ontspannen. De vogels kwetterden vrolijk door terwijl hij in gedachten verzonken over het pad liep en hun pad verstoorde. Plotseling hoorde Arian zachte voetstappen achter zich en geërgerd omdat hij nu weer iemand moest tegenkomen draaide hij zich om. Maar slaakte een opgeluchte zucht toen hij zag wie er voor hem stond. De lichte grijze baard en helderblauwe ogen van zijn meester Kaien toverden toch altijd weer een glimlach op zijn gezicht. Hij was misschien niet het beste gezelschap op een moment als dit, maar hij bedoelde het toch goed. Vaak plande hij zijn boodschap niet goed, hoewel hij het hem helemaal niet wilde ontmoedigen. Kaien was altijd goed voor hem geweest en had in zijn jonge jaren met veel plezier lesgegeven in de vechtkunst. In de tijd dat Kaien bij hem geweest was Arian hem als een soort vervangende vader gaan zien. Ook al was Kaien een man die niet erg veel om de gevoelens van anderen dacht, dat was niet iets wat hij deed om iemand dwars te zitten. Over het algemeen was Kaien echt een eerlijk man, een goede leraar en een zorgzame vader.
‘Zocht je de rust op jongen?’ vroeg Kaien met een nietsvermoedende glimlach. Hij ging met zijn handen op zijn rug gevouwen naast Arian staan en keek hem verwachtingsvol aan.
‘Ik denk dat ik eerder de spanning ontvlucht,’ zei Arian met een frons en hij schuifelde wat met zijn voet om even wat aan zijn lichaam te kunnen bewegen.
Kaien wenkte naar hem en begon te lopen. Het zag ernaar uit dat ook hij even wilde ontsnappen.
‘Ik snap wat je bedoeld…’ zei hij met een begrijpende knik. ‘Je kunt de spanning letterlijk in de lucht voelen hangen.’ Hij wachtte even.
‘Ben je nerveus?’ Kaien keek Arian strak aan, maar toch met een soort vaderlijke bezorgdheid en dat stelde hem toch weer gerust.
‘Dat misschien niet,’ zei Arian twijfelend. ‘Ik weet niet wat ik moet verwachten… misschien maak ik me ook wel een beetje zorgen.’
‘Waar ben je eigenlijk bang voor?’
Arian keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan maar liet toen zijn hoofd weer zakken. Kaien keek nog steeds naar hem en liet zijn blik door niets afleiden. Het moest maar duidelijk zijn dat hij toch een antwoord verwachtte en niet genoegen zou nemen met een stilzwijgen van Arian zijn kant. Arian keek Kaien even uitdagend aan en liet toen de hoop toch weer zakken. Hij was eigenlijk niet van plan geweest om antwoord te geven, maar de strenge blik van Kaien dwong hem er toch toe om iets te zeggen.
Live your fantasy ~