Gepest

[jackie]

Hoofdstuk 1
Ivette zat alleen in een speeltuin, tranen liepen over haar wangen. Op dit soort dagen miste ze Inge het meest. Ze was weer gepest, gepest om haar gewicht. Inge zou haar hebben verdedigt en getroost. Maar ze was er niet. Ze was op vakantie. Eerst drie weken met haar vader en dan drie met haar moeder. Robert had haar weer gek gemaakt. Hij had haar uitgescholden tot ze in tranen zou uitbarsten. Het was hem nog gelukt ook! Ivette was intussen been beetje gekalmeerd ze moest voor zichzelf leren opkomen. Dat durfde ze alleen niet. Daarom was ze ook zo blij dat ze Ilona had. Ilona had lef. Ze durfde voor Ivette op te komen. Tegen haar eigen vrienden nog wel! Daar was ze haar dankbaar voor. Door haar had Ivette al meer zelfvertrouwen. Al een paar keer heeft ze er iets van durven zeggen. Maar dit keer was anders. Het was vijf tegen een. Ze kon er nu gewoon niet meer tegen. Langzaam stond ze op. Ze moest naar huis. Ze had geen zin om langer buiten te blijven. Hopelijk was de ruzie thuis opgelost.

In gedachten verzonken liep ze naar huis. In de verte hoorde ze weer het gelach van de jongens. Ze hoorde gewoon dat het Robert en zijn vrienden waren. Even dacht ze er over om een omweg te nemen. Maar ze bedacht zich. Ze mocht hier toch ook gewoon lopen? De wereld was niet van hun alleen! Ivette slikte even, maar liep door. “He Daar is mijn kleine varken!” riep Robert. Ivette slikte, maar liep door. ze moest gewoon niet reageren. Ze vond knap van zichzelf dat het lukte. Maar ze lieten het er niet bij. “Zo dus mijn varkentje heeft Kapsones?” riep hij vrolijk. Hij sloeg een arm om haar heen en trok haar terug. Ze keek nu recht in de ogen van Ramon. Hij keek haar grijnzend aan. Ivette voelde tranen op komen, maar verzette zich er tegen. Ze mocht niet gaan huilen waar hun bij waren! Ze trok zich los en liep verder. Eindelijk was ze de straat uit. Ze haalde opgelucht adem. Daarna rende ze snel naar huis. Wat een rotzakken waren het ook!

Thuis gekomen stond het eten al op tafel. Haar vader was weg. Waarschijnlijk boos weggelopen. Het eten rook lekker, maar ze had echt geen honger. Haar moeder schepte haar bord vol. Zonder ervan te eten schoof ze hem weg. Haar moeder keek haar verbaast aan. “Geen honger,” mompelde ze. Nog voor haar moeder wat kon zeggen liep ze naar boven. Ze had helemaal nergens zin in! Verveeld ging ze op bed zitten. beneden hoorde ze de deur dichtslaan. Haar vader was thuis gekomen. Ivette zuchtte. Ze pakte haar boek ‘Blauwe plekken’. Het was een zieleg boek. Een meisje werd mishandeld door haar eigen moeder. Op dat moment werd er op de deur geklopt. “Ga weg!” zei ze. Maar de deur van haar kamer ging open en haar moeder kwam binnen. “Lievert, je vader en ik gaan zo met Ivonne en Jarrold weg. Dus Robert komt hier. Je weet dat zijn ouders niet willen dat hij alleen thuis is. Ivette zuchtte. “Ja dat weet ik,” mompelde ze. Ze had het niet zo erg gevonden als hij aardiger was, maar helaas. Dat was hij niet. Vroeger hadden ze nog vaak samen gespeeld, dat wist ze nog goed. Maar de laatste tijd was hij nog al veranderd. Haar moeder keek haar aan. “Goed, goed. Kan je nu gaan?” haar moeder knikte en liep weg. Ivette was weer opgestaan, en liet zich nu op haar bed vallen. Het liefst zou ze op dit moment dood willen vallen. Waarom moest hij nu weer komen? Ze liet zich in haar kussen vallen. Verveeld staarde ze naar het plafon. Waarom moest ze nu de hele avond zijn gezeik aanhoren. Ze wou het gewoon niet! Hij met zijn stomme gelul!

Ze lag nog steeds boven op bed toen ze de deur beneden weer hoorde dichtslaan. Ze wist dat de anderen er nu ook waren. Ze was dus echt niet van plan om naar beneden te gaan. Ze had geen zin om Robert te zien. Ze hoorde voetstappen op de trap. Angstig kneep ze haar ogen dicht. Dit moest gewoon Robert zijn. De deur van haar kamer ging open. Angstig keek ze naar de deuropening. Inderdaad, daar stond Robert. Ivette keek gelijk weer weg. Hij grijnsde. “Hoi klein varkentje van me,”zei hij gemeen grijnzend. “Ga weg!” zei Ivette. Ze trilde van woede. Waarom moest hij nu naar haar toe komen. Hij liep naar voren toe en ging aan haar bed zitten. “Kom op varkentje, doe nou niet zo gemeen!” Ivette keek Robert niet aan. “Ik zei dat je weg moest!” zei ze boos. Hij keek beledigd naar haar rug, maar ging niet weg. Met een grijns op zijn gezicht draaide hij haar naar hem toe. Nu zag ze hem gemeen grijnzen. Ivette slikte. Dat had zij weer. Ze zat nog de hele avond met hem opgescheept. “Ivette, Robert komen!” hoorde ze van beneden. Robert stond op en liep naar beneden. Ze zuchtte opgelucht en liep ook naar beneden.

Robert stond al beneden. “Heey Ivet!” zei hij vrolijk. Ivette had kotsneigingen. Ze wist wel dat hij zo deed als hun ouders er bij waren. Ze keek hem boos aan. Waarom was hij dan ook altijd zo schijnheilig? Ze ging ook op de bank zitten, maar niet bij hem in de buurt. “Ivet, over ongeveer 10 minuten gaan we weg. Omdat het laat kan worden blijven ze slapen. De kamer van Robert is al klaar gemaakt. Ivette die net uit een glas water dronk verslikte zich. Bleven ze hier slapen, HIER? Dat konden haar ouders toch niet menen. Ze keek haar vader met grote ogen aan. Ja dus, hij meende het. “Goed,” mompelde ze. Ze keek verslagen naar de grond. Hoe konden haar ouders haar dit aandoen. Haar eerst een hele avond alleen met hem laten en hem dan ook nog laten slapen! “En Ivet, ik wil dat jullie op tijd naar bed gaan rond 10 uur,” (Het was vakantie en Robert was een jaar ouder) Ivette knikte. “Ja pap,”mompelde ze. Haar vader knikte goedkeurend. “Dan gaan we nu?” hij keek vragend naar de andere. Toen hun knikte liepen ze met z’n alle naar de deur. Toen Ivette en Robert hun ouders hadden uitgezwaaid liep ze zo snel mogelijk naar boven.

[Sabbientje]

Hallo Jackie,

Welkom op OV.
Ik heb je tekstkleur aangepast, omdat rood niet prettig is om te lezen.
Iedereen post hier zijn verhalen gewoon in de forum kleur, dat is het fijnst.

Als je verder nog vragen hebt kun je altijd bij Sebas, Mirry, Imke of mij terecht.

Groeten

Sabbientje
Moderator OV

[jackie]

dankje;)

Hoofdstuk 2
Ivette zat op haar kamer. Robert had haar gelukkig niet lastig gevallen. Aan de ene kant was ze er hartstikke blij om, maar aan de andere kant. Wat was hij van plan. Het maakte haar zenuwachtig. Ze slikte even. Daar mocht ze niet aan denken, het mocht gewoon niet. op dat moment ging de deur van haar kamer open. geschrokken keek Ivette op. In de deuropening stond Robert. Ze keek hem met grote ogen aan. hij had een enge geheimzinnige grijns op zijn gezicht. Ze slikte even maar keek hem toen vragend aan. Hij sloeg zijn ogen neer en mompelde iets. “Wat?” vroeg ze verbaast hij zuchtte even en zei: “Ik wil het goed maken, ik had niet zo stom moeten doen. Ik had je niet moeten pesten!” hij keek haar hoopvol aan. Ze keek verbaast terug. Kon ze hem wel geloven. Aan zijn gezicht te zien meende hij het. Ze knikte voorzichtig. Hij keek haar blij aan. “Kom, dan gaan we even naar buiten,” zei hij vrolijk. Ze keek hem bedachtzaam aan. Was dat wel verstandig? Aan de ene kant wou ze wel naar buiten, maar aan de andere kant.. Straks kwamen ze zijn vrienden tegen. Daar moest ze niet aan denken. Ze keek hem bedenkelijk aan. Hij keek smekend terug. Ze zuchtte. Uiteindelijk knikte ze maar. Als er iets gebeurde kon ze altijd nog naar huis toch?

Samen liepen ze naar buiten. Ivette voelde zich niet op haar gemak. Waarom wist ze niet. Aan de ene kant voelde ze zich prettig bij Robert, maar aan de andere kant niet. uit haar ooghoeken keek ze naar hem. Zo te zien had hij nergens last van. Ze liepen samen door de straten. In de verte hoorde ze gelach. Hoe verder ze liepen hoe dichterbij het kwam. Ze voelde zich steeds zenuwachtiger worden. Zelfs nu hoorde ze al dat het Ramon en de anderen waren. Ze kon niet geloven dat ze ooit met hem had gehad. Hij was zo veranderd, zo onaardig. Ze keek angstig opzij. Hij keek haar aan. Zijn blik was geruststellend, maar toch wou ze niet verder. Hij knikte bemoedigend naar haar. ze knikte even en liep verder. Toen ze de hoek om waren zegen ze een hele groep staan. Ivette slikte. Ze had het toch goed gehoord. Het waren Ramon en de anderen. Ze keek angstig naar de groep. Het liefst wou ze weglopen. Ze wou zich omdraaien, maar Robert hield haar tegen. “Rustig maar, ik weet zeker dat ze niks doen,” fluisterde hij. Ze keek hem angstig aan, maar knikte toen. Toen ze hun arrogant zag kijken wou ze weg lopen. Robert pakte haar vast en trok haar mee. Ze probeerde zich los te trekken, maar dat hielp niks. Ze zuchtte. Ze kon het beter laten gebeuren, hij zei dat haar niks zou gebeuren. Ergens geloofde ze hem niet, maar ze moest meer vertrouwen hebben, mensen kunnen veranderen toch?

Langzaam liepen ze dichterbij. De hele groep viel stil en keek hun met open mond aan. Robert had een sluwe glimlach op zijn gezicht, maar dat merkte Ivette niet. Ze was doodsbang dat ze stom gingen doen. Ze slikte even, maar liep toen snel door. Ze hoopte dat ze er snel voorbij waren, maar Robert bleef even staan. Ivette slikte, maar ging er ook bij staan. De anderen keken haar gelijk met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ivette trok zich er niks van aan. Maar toen Robert zich naar haar toe draaide schrok ze. Zijn gezicht was uitdrukkingloos en kil. Ze slikte, waarom had ze hem nou vertrouwd? Kon ze nu nog weg? Nee, dat zou opvallen. Ze mochten niet merken dat ze als de dood voor hun was. Ivette werd uit gedachten gehaald door Robert. “Wat doe je hier varkentje?” zei hij kil. Ivette slikte, nu moest ze voor zichzelf op komen, het moest gewoon. “Gaat jou dat wat aan, Lul.” Zei ze boos. Ze was echt boos op hem. Hij had haar hierheen gebracht. En waarom? Om haar verder te pesten! Maar hij moest niet denken dat ze dat ging pikken! Hij leek even uit het veld geslagen, maar kwam al snel weer terug. “Niet zo brutaal hé varkentje!” zei hij baas. Ivette slikte. Ze had hier dus echt geen zin in. Ze draaide zich boos om. “whaha, het varkentje is bang voor me!” zei Robert lachen. Ivette reageerde niet en liep boos weg. Hoe had ze zich zo kunnen vergissen! Hij zou toch nooit veranderen. Dat had hij nu wel bewezen.

In gedachten liep ze door naar haar kamer. Hoe had ze hem ooit kunnen geloven. Maar veel tijd om er over na te denken had ze niet. Door getik op haar raam werd ze uit haar gedachte gestoord. Ze zuchtte. Waren ze nu van plan haar zo te irriteren? Verveeld deed ze de gordijnen open. Ze had verwacht dat ze met steentjes gooide. Maar er zat een mooie uil bij het raam. Ze tikte met haar snavel op het raam. Ze keek er even verbaast naar, maar deed het raam toen open. De uil liet een briefje voor haar vallen en vloog toen weer weg. Verbaast keek ze de uil na.

Toen de uil uit het zicht was pakte ze de brief. Zou het een grap van iemand zijn? Nee toch? Op de brief stond Ivette Schaarlings, slaapkamer. ivette keek verbaast naar de brief. Hoe wisten ze waar ze woonde. Voorzichtig maakte ze de brief open

Geachte juffrouw Schaarlings,
Ik wil u van harte mededelen dat u bent aangenomen, als leerling op Zweinstein, hogeschool voor hekserij en hocuspocus. U krijgt bij deze brief een lijst met dingen die u zou moeten aanschaffen voor u over de drempel stapt op onze school. Op u eerste dag op Zweinstein worden u en uw klasgenoten van het eerste jaar, in een afdeling gesorteerd, de afdelingen zijn, Ravenklauw, Huffelpuf, Griffoendor en Zwadderich. De Zweinsteinexpres vertrekt op 31 september om 11 uur. We zien u graag, tot op Zweinstein!
Hoogachtend, M. Anderling, Leraar/Plaatsvervangend schoolhoofd.

Verbaast keek ze naar de brief. Dit was vast een grap. Waarschijnlijk van Robert en zijn stomme vrienden! Boos liet ze zich op haar bed vallen. Hoe durft hij haar zoiets ongeloofwaardigs te sturen! Beneden hoor ze een deur dicht slaan. Robert was weer naar binnen gekomen dus. Ze hoorde hem snel de trap op komen. Ze ging met haar rug naar de deur zitten. ze had dus echt geen zin in zijn gezijk!

[jackie]

Hoofdstuk 3
Zoals ze al had gedacht kwam Robert de kamer binnen. Ivette zat mokkend met haar rug naar hem toe. Ze had de brief op het tafeltje naast haar bed gelegd. Hij keek grijnzend naar haar. “Vond je het nou niet gezellig!” zei hij gemeen. Ivette keek hem niet aan en maakte een schamper geluidje. Hij zuchtte. “Ivet, je moet ze gewoon negeren, dan doen ze vanzelf aardiger.” Ivette draaide zich om en keek hem kil aan. “Jij denk dat ik je nu nog geloof. Je wil me gewoon voor gek zetten.” Ergens diep van binnen deed het pijn. Dat komt omdat ze jaren verliefd op hem was geweest. Ivette zuchtte en draaide zich om. Ze voelde tranen op komen, maar gaf er niet aan toe. Als ze het zo wilden hebben, konden ze het zo krijgen. Ze balde haar vuisten toen ze merkte dat hij bij haar op bed kwam zitten. “Ivette, kijk me eens aan,” zei hij. Het klonk als een bevel, maar ze luisterde niet. Hij trok haar gezicht naar zich toe. Ze balde haar vuisten. Hoe kon hij na alles dat nog doen. Alsof hij dacht dat ze gek was. ze trok zich los en keerde hem zijn rug weer toe. Hij zuchtte. “Je wilt echt niet naar me luisteren he!” riep hij boos. Ivette keek hem met grote bozen ogen aan. “Dat heb je goed gezien!” zei ze woest. Hij keek haar vragend aan. Ze voelde zich trillen van woede. Ze wist niet waarom, maar begon tegen hem te schreeuwen: “hoe kan je doen alsof je niet weet waarom jij en je achterlijke vrienden hebben me nu al zoveel pijn gedaan, en toch weet je niet waarom ik boos op je ben en niet met je wilt praten! Misschien helpt dit: Door jou heb ik een k*t leven en of dat nog niet genoeg is blijf je maar doorgaan. Als mijn vriendin er niet is scheld je me verrot, maar als ze er wel bij is doe je ineens poeslief! En dan denk je dat ik je twee keer kan vergeven. De eerste keer vergaf ik je. Je hebt me er gewoon ingeluisd, en je denkt dat ik het je vnog een keer vergeef, terwijl ik weet dat je me achter mijn rug met die achterlijke vrienden van je uitlach. Hoe kun je denken dat ik zo stom ben!? En als je denkt dat ik in doe andere grap trap moet je heel dom zijn! En dan nog iets”ze voelde zich trillen van woede. Ze verwachtte een uitbarsting van hem, maar die bleef weg. Ze keek hem woest aan en voelde tranen opkomen. Ze zou het liefst verder tegen hem schreeuwen, schreeuwen dat ze niet kon geloven dat ze hem ooit leuk had gevonden maar bleef stil. De stilte duurde langer en langer. Het was bijna ondragelijk. Ze wendde haar ogen af en pakte de brief om hem nog een keer door te lezen.

Toen ze haar hand uitstak om de brief te pakken zag hij hem ook liggen. Verbaast las hij over haar schouder mee. “met die andere grap, bedoelde je deze brief?” vroeg hij aarzelend en voorzichtig. Ze knikte afwezig maar zei niks. Ze had geen zin om tegen hem te praten. “Maar, die, die brief hebben we niet gestuurd!” zei hij verontwaardigd. Ze keek op van haar brief en keek hem ongelovig aan. “En jij denkt dat ik dat geloof. Jij en je achterlijke vrienden willen mij toch altijd in de maling nemen, nou deze keer helpt het niet, of moet ik het nog duidelijker uitleggen of zo?” zei ze met samengeknepen ogen. Hij zuchtte. “Ik weet heus wel dat we je altijd in de maling willen nemen, maar we hebben je nooit z’n achterlijke brief gestuurd. Het moet een grap van iemand anders zijn!” Ze keek hem verbaast aan. “Weet je dat zeker? Want als ik er nu achter kom dat je liegt praat ik nooit meer tegen je en kijk je niet meer aan. Ik vergeet je gewoon vanaf nu besta je gewoonniet meer voor mij!” Ze draaide haar hoofd weg en verborg haar tranen. Waarom was het zo moeilijk. Ze las de brief nog een keer door. Ze had geen idee wat ze ermee aan moest. Ze zou van de week wel een brief terug sturen, ook al wist ze niet hoe. Ze zal wel een manier verzinnen om een brief te versturen. Dan zou ze gewoon op antwoord wachten. Dan zou ze vanzelf zien dat het een leugen was. Gewoon een stomme grap. Ze zuchtte. Zonder dat ze het merkte kneep ze met haar handen de brief samen. “Gaat het wel?” vroeg de bezorgde stem van Robert. Ivette schrok op uit haar gedachten en viel weer uit. "
"wat denk je zelf, ik wordt bedrogen door iemand die ik eigenlijk al heel mijn leven kan! dan wil hij het goed maken, ik accepteer dat en dan zet hij me voor lul. Dan krijg ik een achterlijke brief waarvan ik niks snap en die lul die me voor de gek had gehouden probeert het nog een keer goed te maken, maar snapt niet dat ik heel erg gekwetst ben. dat ik, ik-" ze hield absurd op met de zin. Het had geen zin om hem af te maken. Ze snapte niet waarom ze ook iets tegen hem zei. “Ga weg!” siste ze boos. Hij merkte blijkbaar dat het beter was dat hij ging, dus vertrok hij weer. Toen ze hem de trap af hoorde gaan liet ze zich weer achterover vallen. Tranen stroomde over haar wangen, en langzaam viel ze in slaap…

[marly]

Hallo Jackie,

Ik ben net klaar met het lezen van je verhaal tot nu toe. Ik wil als eerste zeggen dat ik het een goed verhaal vind. Het is duidelijk waar het over gaat, maar toch laat je hier en daar wat spanning zitten. Op die manier blijft de lezer geboeid. Je opbouw is netjes en de beschrijving van de gevoelens ook.
Toch wil ik je op een paar puntjes wijzen.

In je eerste alinea heb je het over Inge en een paar regels verderop over Ilona. Bedoel je hiermee dezelfde persoon? Mocht dit zo zijn, dan kan je het altijd nog aanpassen.

Daarnaast zitten er regelmatig fouten in de spelling. Een aantal voorbeelden hiervan zijn zieleg(zielig), plafon (plafond), plijzier (plezier), sirieus (serieus). Deze foutjes kunnen als storend ervaren worden door de lezer. Als je er zo goed al zeker van wil zijn dat je verhaal zonder fouten op het forum verschijnt, kun je ze altijd eerst in word schrijven. Hier worden de meeste fouten al gefilterd.

In je derde post schrijf je heel erg veel met hoofdletters. Ik begrijp dat je hiermee wil laten zien dat Ivette tegen Robert schreeuwt. Dit kan echter ook in kleine letters. Je had immers al gezegd dat Ivette schreeuwde. Voor de lezer is dit prettiger dan steeds hoofdletters te moeten lezen. Wanneer je al zegt dat een persoon schreeuwt zijn zelfs uitroeptekens niet eens nodig. Ze kunnen de uitspraak echter wel kracht bijzetten. Let er wel op dat je ze niet teveel gebruikt. Dat kan ook als storend ervaren worden.

Tot slot iets wat ik heel knap vind. De meeste dialogen heb je op een correcte manier uitgewerkt met de punten en komma’s. Dit is best moeilijk en dan ook zeker een compliment waard. Super!

[jackie]

marly:: bedankt voor je reactie. ik probeer er op te letten;)

hier is het volgende hoofdstuk

Hoofdstuk 4
Ivette werd ruw door elkaar geschud. Verbaast keek ze op. Voor haar stonden de ouders van Robert. “Hoe durf je zo stom te doen tegen onze zoon. Je bent gewoon een achterbakse dreuzel. Hem een beetje pesten. Ik had besloten dreuzels de kans te geven. Maar nu weet ik zeker dat ik me bij de heer van het duister aan sluit!” Ze draaiden zich om en liepen boos weg. Ivette voelde tranen opkomen. Waarom had Robert gelogen en wat bedoelde ze met dreuzel en de heer van het duister? Om de deur zag ze Robert staan. Hij keek haar gemeen grijnzend aan. Ivette zuchtte. Hoe had ze hem ooit kunnen vertrouwen. Hij had haar leven al zo verpest! Ze slenterde naar de deur. Ze liep hem straal voorbij. Ze was blij dat hij over een paar weken weer naar die korstschool ging. Hij was er vorig jaar voor het eerst heen geweest. Hij deed er wel opschepperig over, maar ze lette er niet op. Ze was blij dat hij straks weer weg ging. Ze was hem nu al zat! Maar toch zaten die worden van Roberts moeder haar dwars. Ergens had ze het gevoel dat het niet iets goeds was. Ze liep in gedachten gezonken naar beneden. Ze hoorde de voordeur vaag dicht slaan. Ze zuchtte. Waaraan had ze dit te danken. Voor haar stonden haar ouders. Ze zagen er, net als de ouders van Robert net, boos uit. Ivette zuchtte. “Wat is er?” vroeg ze. “Hoe durf je zo te doen tegen Robert, hij zegt altijd voor jou klaar te staan, en wat doe je, je pest hem!” riepen ze boos. Nu werd het Ivette te veel. Woedend liep ze terug naar boven. “ Jullie denken dat ik hem pest, terwijl hij mij pest!” riep ze woedend voor ze haar kamerdeur dicht gooide. Woedend liet ze zich op bed vallen. Ze haalde iets scherps onder haar kussen vandaan. Ze had zichzelf al een tijdje tegen weten te houden, maar ze kom er niet meer tegen. Ze keek benauwt naar het mesje. Was dit het dan? Nee, niet doen over een tijdje gaat het beter, echt zei een stemmetje in haar hoofd. Ze zuchtte en legde het mesje neer. Ze zuchtte en keek naar het mesje. Wat zou de goede keuze zijn, moest ze er een eind aan maken? Maar dan hadden Robert en zijn vrienden waarschijnlijk hun zin. Ze wierp een laatste blik op het mes en legde hem toen weg. Ze mocht het niet zo laten lopen. Ze slikte, ze moest er gewoon doorheen zien. Misschien lukte dat wel. Met nieuwe moed liep ze naar beneden. Ze wist niet wat ze moest doen, maar ze moest zeker weten Robert duidelijk maken wat ze van hem vond. Maar wat vond ze eigenlijk van hem? Aan de ene kant vond ze hem leuk, maar ze haatte hem. Hoe kon ze hem dan leuk vinden. Ze zuchtte. Voorzichtig liep ze de kamer binnen. Angstig keek ze haar moeder aan. Haar moeder negeerde haar volkomen. Ze zuchtte. Hoe kon ze dat nou doen, het was haar eigen dochter nog wel. Haar vader was er weer niet, dus daar kon ze ook niet mee praten. Hij was waarschijnlijk net weggegaan. Waarheen dat wist niemand. Haar vader was de laatste tijd wel vaak weg, dat vond ze wel raar maar dacht er verder niet bij na. Voorzichtig ging ze bij haar moeder zitten. Haar moeder draaide haar rug naar haar dochter. Ivette deed moeite haar tranen tegen te houden. Gaf haar moeder dan helemaal niks om haar? Was ze dan echt een stuk vuil? Dat kon een rede zijn waarom iedereen zo stom tegen haar deed. Misschien was het wel beter als, als. Ze slikte even. Als ze een eind aan haar leven zou maken? Nee, zo mocht ze niet denken. Ze was niet nutteloos, anders was ze niet hier op de wereld. Ze zuchtte. Haar moeder was blijkbaar niet van plan tegen haar te praten. Snel stond ze op en pakte haar jas, ze zou naar buiten gaan. Naar een plek waar niemand kwam, daar kon ze tenminste nadenken.

Zodra ze de deur uit stapte keken sommige jongeren haar aan. Ze zuchtte. Waarom moesten ze nou naar haar kijken, ze kreeg er de kriebels van. Snel liep ze verder, totdat Robert voor haar stond. Ze slikte even, wat hadden ze toch tegen haar. “Kom op varkentje, niet zo sago kijken, ik wil niet dat mijn varkentje zo kijkt. Het lijkt wel of ze je pesten,” zei hij met een gemene grijns op zijn gezicht. Ivette zuchtte. Waarom, o waarom toch, moesten ze haar telkens hebben! Wat had ze hun ooit gedaan, waaraan had ze dit toch verdient? Ze slikte even en keek Robert aan. “Waarom doe je me dit aan?” vroeg ze zachtjes. Robert keek haar verbaast aan. “Ik doe jou niets aan varkentje, ik doe je niks verkeerds aan, wand dit verdien je. Je bent nou eenmaal een varkentje!” Ze slikte, de tranen stonden in haar ogen maar ze liet het niet merken. Hij mocht niet merken dat die opmerkingen haar pijn deden. Ze moest hem laten weten was ze van hem vond, dit was een mooi moment. “Weet je Robert,” siste ze. Hij keek haar vragend aan en ze ging verder. “

Ik vindt je een miezerig joch, je denkt dat je echt alles kan maken. Je pest andere mensen. Je bent gewoon zielig. Je denkt dat je stoer bent, maar je bent pas stoer als je het opneemt voor mensen die gepest worden. En zal ik je dan nog wat zeggen. Ik háát je!” riep ze woest. Hij leek even uit het veld geslagen, net als de anderen. Hij hervond zich al snel en keek haar met een rood hoofd van woede aan. “Wie denk je wel niet dat je bent, om zo tegen mij te schreeuwen!” siste hij. Ze slikte even, nu moeste ze volhouden. Hij mocht niet denken dat ze bang voor hem was. “Ik ben mezelf. Hoe durf je te zeggen dat iemand minder goed is omdat diegene er anders uit ziet. Je bent gewoon een lul die alleen aan zichzelf denkt.” Ze draaide zich om en wou weglopen. Robert liet het er alleen niet bij en pakte haar arm ruw beet. Ze slikte en draaide zich om. “Wat,” siste ze. Hij tilde haar kin op en siste. “Niet zo bijdehand varkentje. Ze slikte. Hij was heel dichtbij. Het zijn ene hand hield hij haar kin vast, en met de andere haalde hij uit. Hij raakte haar vol in de maag. Ze klapte dubbel van pijn. De tranen stroomde over haar wangen. Ze draaide zich om en rende naar huis.

Onderweg naar huis liep ze langs een auto en keek naar binnen. Toen ze zag wie daar zaten had ze het gevoel dat ze moest kotsen. Daar zaten haar vader en haar tante. Ze zaten te zoenen. De tranen stroomde nog steeds over haar wangen. Hoe kon haar vader hun dit aan doen, hoe kon haar moeder haar zo negeren en hoe kon Robert haar zo afkraken. Ze rende gelijk naar binnen. Binnen rende ze naar boven. Ze was het zat, alles zat. Ze trok het mes onder haar kussen vandaan. Ze zag geen ander optie. Dit was het enige wat er in haar opkwam. Ze pakte het mes vast en kneep er in. De tranen stroomde over haar wangen. Hoe had het ooit zo ver kunnen komen. Ivette dacht er niet meer bij na. Met het mes maakte ze sneeën in haar polsen, steeds meer. Het bloed viel samen met haar tranen op de grond, ze kon het gewoon niet meer aan, ze wou dood. Haar leven had toch geen zin meer. Er kwamen steeds meer sneeën bij. Haar polsen waren intussen rood van het bloed…