Memories

[melisande]

hallo allemaal

dit is het eerste dat ik hier op deze site post, het is een one-shot en ik hoop dat jullie het leuk vinden.
reacties altijd welkom:)


Memories

Het was donker en koud die nacht. Het was doodstil, er was geen zuchtje wind, en zelfs de dieren maakten geen enkel geluid. Alleen de krekels fluisterden in het donker. Na een tijdje klonken er voetstappen op het grind, en er kraakte een tuinhekje. Een kleine. donkere gedaante stapte door het hekje naar binnen, en liep over het grondpad verder naar het vervallen huis dat aan het einde stond. De lange mantel sleepte over de grond achter de gedaante aan. Plotseling begon de wind te waaien over de vervloekte plaats. De kap van de gedaante waaide af, en lange pikzwarte haren waaiden alle kanten op. De gedaante draaide zich om. Je kon nu haar prachtig, fijn afgewerkt, ivoorkleurig gezichtje zien, de tranen stroomde over haar wangen. Iets onverstaanbaars riep ze in de richting waar de wind vandaan kwam, en de wind ging plotseling weer liggen. De gedaante zette haar kap weer op, verstopte haar haren erin, en liep langzaam verder in de richting van het huis. De treden van de veranda kraakten toen ze erop ging staan. Eentje brak er af onder haar voeten, en verbrak de stilte van de nacht. De dieren keken haar verschrikt aan vanuit het donker, maar ze viel niet. Het leek wel of ze bleef zweven boven de treden toen ze voorzichtig verder liep. Op haar blote voetjes, die nooit vies werden. De lucht werd nog donkerder, en de hemel brak open. Het begon te regenen, te stortregenen. Het meisje was in een mum van tijd doorweekt. Ze zette snel de laatste paar stappen en stond toen op de veranda van het huis, waar ze wel min of meer droog stond. Ze duwde de deur van het huis open en het kraken van de deur verscheurde opnieuw de stilte. Ze zette een voet op de drempel. Het leek wel alsof ze aarzelde om naar binnen te gaan. Het was binnen donker, en het rook er muf. Je kon de houtwormen bijna horen knagen aan het huis. Het meisje zette voorzichtig nog een stapje vooruit, ze stond nogsteeds voor de helft in de deuropening. Ze hief voorzichtig haar hand op en er lichtte, niet ver van haar hand, een kaars op. Het vlammetje ging flakkerend aan, en verlichtte zo een deel van de gang. Het was ooit een rijk huis geweest, dat zag je aan de dingen die nog in de gang hingen. Rijk versierde matten met gouddraad bestikt, mooie afgewerkte schilderijen en een trap met veel houtsnijwerk . Het meisje deed nog een stapje naar voren, ze stond meteen in een dikke laag stof. Ze deed nog een aantal stappen naar voren, en liet zich op haar knieën vallen in het stof voor de trap. Je kon precies zien waar ze gelopen had. Haar lichaam schokte van het huilen, het zou haar laatste nacht worden. Dat wist ze zelf ook, het was haar verdiende loon, ze had het er zelf naar gemaakt. En ze had spijt, van alles wat ze ooit gedaan had, van al het verdriet en al de pijn die ze haar medemensen had aangedaan. Er kwamen geluiden van boven, woedend geschreeuw en geschreeuw van angst en pijn. Ze beleefde de bewuste dag opnieuw. Ook haar jeugd kwam terug, haar kindertijd, alle gelukkige herinneringen van toen. Ze zag haar vader, en haar moeder, haar tweelingzus. Ze begon nog harder te huilen, alle lichten in het huis waren nu aan, en ze rook het eten wat ze de bewuste dag hadden gegeten. Ze rook de geuren, ze beleefde alles opnieuw. Ze waande rond in haar herinneringen. De goden straften haar, voordat ze haar ondergang tegemoet ging. Ze sloot haar ogen, in de hoop dat alles verdween, dat alles weer voorbij was. Maar het verdween niet, de geluiden en de geuren bleven naar haar toestromen. De gelukkige herinneringen die ze had aan haar familie kwamen allemaal voorbij, ze zag hoeveel aandacht er aan haar werd besteed. Ze voelde de liefde van haar ouders voor haar, en voor haar zus. En op haar gezicht was spijt af te lezen, spijt voor wat ze gedaan had, spijt voor alles wat ze ooit misdaan had. Plotseling was alles over, en alleen de regen en de wind waren nog te horen. Het meisje tilde haar hoofdje op, haar ogen rood. Zwarte haren wapperden alle kanten op, en haar cape wapperde met hen mee. Ze ging staan, en liep naar boven. Ze spookte door alle kamers, alle gangen. Alsof ze op zoek was naar iets, iets wat ze niet vond. Plotseling bleef ze stilstaan en ze liep een kamer binnen. Daar aangekomen pakte ze een klein doosje, en opende het. Er straalde wit licht uit, het meisje lachte gelukkig. In het spookachtige licht, stond verlossing te lezen. Uit het niets verscheen er een andere gedaante achter haar. “Ben je er klaar voor?” werd er zachtjes met een lage stem gevraagd. Het meisje knikte snel, ze trok haar mantel uit en legde die over haar arm. Ze wilde er zo snel mogelijk vanaf zijn. Uit het niets was een rank mes in de hand van de gedaante verschenen. Hij knikte ook, en liep naar haar toe. Zijn hand aarzelde even, maar toen gebruikte hij, met eens snelle beweging, het mes op de manier waarvoor het bedoeld was. Het meisje viel met haar prachtige witte jurk op de grond, in het stof. Op haar jurk verspreidde zich langzaam een rode vlek. Ze sperde haar ogen open, en fluisterde haar zusters naam: “Lily” fluisterde ze, met een gelukzalige uitdrukking op haar gezicht: “Ik ga naar Lily toe.”

[Sabbientje]

Oke, niet schrikken, kom er net achter dat de reactie die ik aan het typen was een beetje lang is geworden
Toch hoop ik dat je het leuk vind.

Mijn eerst indruk is dat het een berg tekst is en dat ik enters mis. Waardoor het een groot blok oogt.
Dat is zonde, want met enters erin word het verhaal gewoon zo veel prettiger om te lezen.

Een tweede puntje dat mij opviel is je komma gebruik voor het voegwoordje “en”.
Dit is niet nodig omdat “en” al een voegwoordje is.

Ik ben verder gegaan met lezen en het verhaal leest op zich lekker weg.
In mijn gedachten plaatste ik de enters waar ik ze zelf neer zou zetten. Ik zal je aan het einde van mijn relaas wel laten zien waar ik ze zelf neergezet zou hebben.

Misschien had je in je verhaal iets duidelijker kunnen maken waar het meisje spijt van had. Hoe oud het meisje was, want dat blijft nu een beetje in het midden.
Bij het begin denk je aan een volwassen persoon en in eens ga je verkleinwoordjes gebruiken.
Wat er precies allemaal gebeurd is, is ook niet echt duidelijk. Wat zag ze voor beelden.
Een vraag die bij mij blijft steken is wie de gedaante was die achter haar tevoorschijn kwam. Misschien is het de bedoeling.

Het is een verhaal waar veel vragen bij omhoog komen. Enerzijds leuk, anderzijds zonde.

Ik vind het in ieder geval zeker niet verkeerd gedaan voor een eerste verhaal op de site.

Dingetjes die ik tegenkwam en mij opvielen:

Een kleine. donkere gedaante stapte door het hekje naar binnen

Een klein, donker gedaante

De kap van de gedaante waaide af, en lange pikzwarte haren waaiden alle kanten op.

De komma voor “en” had ik net al besproken.
Tussen lange en pikzwarte een komma.

Verder gebruik je veel het woord gedaante. Probeer niet iedere keer hetzelfde woord te gebruiken maar probeer synoniemen ervoor te zoeken.
Gedaante, persoon, later misschien zelfs vrouw, meisje. Probeer meer te variëren, dat houd het spannend.

Iets onverstaanbaars riep ze in de richting waar de wind vandaan kwam, en de wind ging plotseling weer liggen.

Deze zin is een beetje krom.
Beter is misschien Ze riep iets onverstaanbaars in de richting waar de wind vandaan kwam.

De gedaante zette haar kap weer op, verstopte haar haren erin, en liep langzaam verder in de richting van het huis. [enter]
De treden van de veranda kraakten toen ze erop ging staan.

Ze loopt naar het huis toe en ineens staat ze op de treden van de veranda. Probeer te beschrijven hoe ze daar komt. Al is het maar met een zin van “Voor ze het wist, stond ze al voor de veranda van het huis”

ze stond nogsteeds voor de helft in de deuropening.

Nogsteeds zijn twee losse woorden. Nog steeds.

Het meisje zette voorzichtig nog een stapje vooruit, ze stond nogsteeds voor de helft in de deuropening. Ze hief voorzichtig haar hand op en er lichtte, niet ver van haar hand, een kaars op.

Deze zinnen vind ik niet zo lekker lopen. Het komt denk ik door 2 keer het woord “ze” aan het begin van een zin.
Misschien klinkt dit beter:
Het meisje zette voorzichtig nog een stapje vooruit. Ze stond nog steeds voor de helft in de deuropening, toen ze haar hand voorzichtig ophief Er lichtte, niet ver van haar hand, een kaars op.

Het meisje deed nog een stapje naar voren, ze stond meteen in een dikke laag stof. Ze deed nog een aantal stappen naar voren, en liet zich op haar knieën vallen in het stof voor de trap.

Probeer niet in herhaling te vallen. Twee keer doet ze een stapje naar voren. Probeer de tweede keer een synoniem te gebruiken. Schuifelen, ze deed een pasje naar voren, enz.

en ze rook het eten wat ze de bewuste dag hadden gegeten. Ze rook de geuren, ze beleefde alles opnieuw.

Vrij dubbel. Je zegt immers een zin eerder al dat ze de geuren ruikt.

De gelukkige herinneringen die ze had aan haar familie kwamen allemaal voorbij, ze zag hoeveel aandacht er aan haar werd besteed.

Ik zou hier 2 zinnen van maken.
Let erop dat niet met komma’s zinnen aan elkaar doet, die eigenlijk apart veel netter staat.

Ik zou nog terugkomen op de enters.
Ik lees altijd mijn verhaal en op “Pauze” momenten zet ik een enter. Hier zou ik de enters bijvoorbeeld zetten:

Alleen de krekels fluisterden in het donker. [enter]
Na een tijdje klonken er voetstappen op het grind
**********
De lange mantel sleepte over de grond achter de gedaante aan. [enter]
Plotseling begon de wind te waaien over de vervloekte plaats. De kap van de gedaante waaide af, en lange pikzwarte haren waaiden alle kanten op. [enter]
De gedaante draaide zich om. Je kon nu haar prachtig, fijn afgewerkt, ivoorkleurig gezichtje zien, de tranen stroomde over haar wangen. [enter]
Iets onverstaanbaars riep ze in de richting
**********
en liep langzaam verder in de richting van het huis. [enter]
De treden van de veranda kraakten toen ze erop ging staan. Eentje brak er af onder haar voeten, en verbrak de stilte van de nacht. [enter]
De dieren keken haar verschrikt aan vanuit het donker,
********
Op haar blote voetjes, die nooit vies werden. [enter]
De lucht werd nog donkerder, en de hemel brak open. Het begon te regenen, te stortregenen. Het meisje was in een mum van tijd doorweekt. [enter]
Ze zette snel de laatste paar stappen en
**********
Ze zette een voet op de drempel. Het leek wel alsof ze aarzelde om naar binnen te gaan. [enter]
Het was binnen donker, en het rook er muf
************
Het vlammetje ging flakkerend aan, en verlichtte zo een deel van de gang. [enter]
Het was ooit een rijk huis geweest, dat zag je aan de dingen die nog in de gang hingen.
************
Je kon precies zien waar ze gelopen had. [enter]
Haar lichaam schokte van het huilen, het zou haar laatste nacht worden
**********
en al de pijn die ze haar medemensen had aangedaan. [enter]
Er kwamen geluiden van boven, woedend geschreeuw
***********
. Ze rook de geuren, ze beleefde alles opnieuw. [enter]
Ze waande rond in haar herinneringen.
************
Maar het verdween niet, de geluiden en de geuren bleven naar haar toestromen. [enter]
De gelukkige herinneringen die ze had aan haar familie kwamen allemaal voorbij***********
spijt voor wat ze gedaan had, spijt voor alles wat ze ooit misdaan had. [enter]
Plotseling was alles over,
*********
Ze ging staan, en liep naar boven. [enter]
Ze spookte door alle kamers, alle gangen.
**********
Er straalde wit licht uit, het meisje lachte gelukkig. In het spookachtige licht, stond verlossing te lezen. [enter]
Uit het niets verscheen er een andere gedaante achter haar. [enter]
“Ben je er klaar voor?” werd er zachtjes met een lage stem gevraagd. Het meisje knikte snel, ze trok haar mantel uit en legde die over haar arm. Ze wilde er zo snel mogelijk vanaf zijn. [enter]
Uit het niets was een rank mes in de hand van de gedaante verschenen.

[melisande]

die witregels dat word inderdaad wel vaker tegen mij gezegd, ik heb ze er meteen in gezet. Dat was die komma's heb ik ook veranderd. Ik ben een buitenlandse en ik wist niet helemaal hoe ik dat moest doen. Ik ben nog niet zo heel lang in nederland namelijk.
dank je wel voor je reactie!

[Sabbientje]

Dan vind ik dat je de taal heel goed beheerst
Ga vooral door