Hoi allemaal!
Tja... Zoals de titel al zegt, is dit de FF rond Zwarte Tranen. De echte titel weet ik nog niet, dus ik noem het maar zo xD
[Editin2012: het topic "Zwarte Tranen" bestaat inmiddels niet meer, anders zou het een flinke spoiler zijn geweest. En ik denk dat ik dit toch maar gewoon Zwarte Tranen blijf noemen, ook al past het misschien niet zo geweldig. Ik ben gehecht geraakt aan die naam...]
Om maar met de deur in huis te vallen, hier is het eerste deel van het eerste hoofdstuk. Niet het beste begin, maar het kan ermee door (hoop ik). :)
[Editin2012: this is old stuff. Als in, meer dan twee jaar geleden geschreven. Naarmate het verhaal vordert kan je ook mijn schrijfstijl zien ontwikkelen... Dat hoop ik, tenminste.]
~~
1.
Elk verhaal begint ergens. Waar dat ergens was bij haar, kon Raquel niet zeggen. Ze zat er al tot over haar oren in voordat ze besefte dat er überhaupt iets begonnen wás.
Later durfde ze met enige zekerheid te zeggen dat alles begon op acht mei 2009, zo rond een uur of twaalf. Dat was namelijk het moment dat haar beste vriendin, Chantal, zich zó verveelde dat ze een tijdschrift kocht bij de oude Herr Beckert van het sigaretten-en-snoepgoedwinkeltje aan de overkant.
Tokio Hotel: Op zoek naar een tweede stem, stond er in enorme zwarte letters op de voorkant, gepaard met een enorme foto van de band. Zowel Raquel als Chantal was een fan in hart en nieren, dus de twee zochten meteen de juiste pagina op en Chantal begon hardop voor te lezen.
‘De beroemde Duitse rockband Tokio Hotel is op zoek naar een aanvulling op de vier jongens! Het liefst een meisje voor de hoge noten die niet binnen het bereik van zanger Bill liggen. Honderden fans reageerden verrast, maar met enthousiasme. “We hopen dat meer jongens zullen inzien hoe goed Tokio Hotel eigenlijk is,” aldus Korena Rosenfelt.’
‘En honderden fans huilden hun ogen uit hun kop,’ mompelde Raquel. ‘Wat een nieuws!’
Chantal, die alleen dat laatste hoorde, knikte geestdriftig. ‘Het zou zó geweldig zijn als iemand die wij kenden het zo ver zou schoppen!’
Haar vriendin lachte even. ‘Ja, natuurlijk, maar de kans dat zoiets gebeurt is nul komma nul. Staat er nog meer in?’
Zonder op antwoord te wachten trok ze het tijdschrift uit Chantals handen en las hardop verder.
‘De grote vraag is natuurlijk: wie wordt de gelukkige? Niemand weet daar nog het antwoord op, zelfs Tokio Hotel niet.
“Er zullen audities worden gehouden,” vertelt producent David Jost. Zijn collega Patrick Benzner vult aan: “Meisjes uit het hele land komen naar Hamburg om hun geluk te beproeven. Ik weet zeker dat we de perfecte match zullen vinden.”
Overtuigde woorden van Herr Benzner, maar...’
Verder kwam Raquel niet: Chantal begon te gillen. Dat was niet zo’n slim plan, want ze zaten in een overvolle schoolkantine tussen honderden tafeltjes. Vrijwel al die hoofden draaiden hun kant op. Chantal merkte niets, maar gooide haar blonde haren naar achteren en keek Raquel uitgelaten aan. ‘Audities! Oh mijn god, daar moet ik zó bij zijn! Ik bedoel, ik kan best goed zingen – niet dat ik wil opscheppen – maar ik heb best goede kansen eigenlijk en ik ken ook alle teksten!’
Raquel schoot in de lach en veegde een donkere krul achter haar oor. ‘Veel plezier dan, Chan!’
Haar vriendin zakte een beetje in en keek haar met teleurgestelde blauwe ogen aan. ‘Ga je niet mee dan?’
Raquel schudde haar hoofd en tikte op het artikel. ‘Het is op drieëntwintig mei, mijn broertjes verjaardag. Als ik die nog een keer mis, dan vermoordt hij me.’
‘Oh...’ Chantal keek haar meelevend aan. ‘Dat is echt... Nou ja, niets aan te doen. Ik zal je elk uur bellen.’
Raquel grinnikte. ‘Doe maar niet, dan wordt mam natuurlijk laaiend. Ik wil wel weten hoe het ging, natuurlijk!’
‘Ja, ik bel je meteen als ik geweest ben!’ beloofde Chantal. Haar vergeet-me-nietjesogen schitterden plagerig toen ze er aan toe voegde: ‘Mm, als jij niet meegaat heb ik wel Bill voor mezelf natuurlijk...’
Raquel stak lachend haar tong uit naar Chantal, maar achter dat vrolijke masker schoot er een verontrustende gedachte door haar hoofd: dat meent Chantal echt... Ze wil helemaal niet dat ik meega.
Dat kon toch niet waar zijn? Raquel probeerde de gedachte van zich af te schudden, maar hij liet haar de rest van de dag niet meer los.
Zwarte Tranen FF
Laatst gewijzigd door Melian op 09 jun 2012 22:14, 8 keer totaal gewijzigd.
Fantastisch stukje, ik heb bewondering voor je! Ga snel verder 
Laatst gewijzigd door xIMISSYOU op 19 jan 2009 19:25, 1 keer totaal gewijzigd.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Wauw, super begin! Nu wordt me al heel wat duidelijk, sinds ik je andere stukken heb gelezen. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat je verhaal wegleest alsof het een echt boek is en wil eigenlijk alleen maar zeggen: meer! 
Whehehe! ik wil nog niet stoppen met lezen!! Het is echt super goed geschreven
(dat vond ik van de rest ook al)En ik vind dit begin helemaal niet slechter dan de andere stukjes die ik al had gelezen!
Meer, meer, meer, meer, meer, meer...!!!
Meer kan ik er gewoon niet aan toevoegen! 
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren.
Imke, Jasmijn, ontzettend bedankt!!
Dat jullie dit echt goed vinden, wauw
Ik zit hier helemaal te stralen achter m'n beeldscherm. *zon-imitatie*
Volgende stukje dan maar
(Deze moet trouwens écht herschreven worden...)
~~
Drieëntwintig mei was een zaterdag en dat kwam goed uit, want Chantal en Raquel zaten midden in hun eindexamens. De blondine was net achttien geworden, haar donkerharige vriendin moest nog twee maanden wachten.
Ze woonden allebei ook nog thuis; vandaar dat Chantal toestemming moest hebben om naar de auditie te gaan, want haar ouders vonden dat ze onder hun dak ook hun regels aan moest houden. Raquel vroeg zich af waar dat over ging: Chantal was enig kind en dat leek voor haar ouders een goede reden om haar schromelijk te verwennen.
Om zes uur ’s ochtends werd Chantal wakker en schoot meteen overeind in bed, haar ogen wijdopen. Wat deed ze nog onder de dekens? Vandaag was haar dag, haar grote dag, waar ze al twee weken naar uitkeek! Het was onmogelijk om weer in slaap te vallen.
Ze sprong uit bed en holde naar de douche. Vervolgens föhnde ze haar steile haren tot ze perfect droog waren en probeerde te bedenken wat voor uitstraling ze wilde vandaag.
Schattig? Twee staartjes. Nee, te kinderlijk.
Sportief? Een paardenstaart. Nee, Bill hield niet van sport.
Sexy? Opgestoken. Nee, dat wekte een verkeerde indruk.
Los dan maar. Nonchalant. Ook goed.
‘Make-up,’ mompelde ze tegen haar spiegelbeeld.
Mascara – niet te dik.
Oogschaduw – niet te donker.
Oogpotlood – niet te vinden.
Woest keerde Chantal haar toilettas om boven de wastafel en viste haar oogpotlood uit de bende. Zorgvuldig zette ze de lijntjes onder haar ogen, deed wat lipgloss op en begon haar spullen weer in te pakken.
‘Kleren,’ commandeerde ze zichzelf. ‘Die had ik misschien beter eerst kunnen doen. Nou ja, laat ook maar.’
Ze deed de kastdeur open en sprong net op tijd achteruit. Kledinglawine! Met moeite zocht ze een spijkerrokje en een shirt uit, gooide haar sokkenla leeg om de juiste tint panty – donker – te pakken en kreeg het zelfs voor elkaar om alles op de goede manier aan te krijgen. Ze wurmde oorbellen door de juiste gaatjes en klaar was Chantal. Uiterlijk dan. Van binnen stond ze op instorten.
Om half negen kwam haar moeder, Tanja, beneden en zag haar dochter op de keukentafel zitten.
‘Goedemorgen, lieverd!’ wuifde ze opgewekt en haalde een hand door haar vroeger asblonde haar. ‘Hoe gaat het?’
‘Prima,’ antwoordde Chantal zonder haar ogen van haar nagels af te wenden. Om eerlijk te zijn voelde het alsof iemand een ballon had opgeblazen in haar darmen, alleen zei ze dat liever niet. Haar moeder was een schat, maar ze kon soms zo lang doorzagen over dingen.
Ze hoorde het gepiep van de magnetron en keek geërgerd op. Tanja stond in een pluizige roze kamerjas een kom havermout op te warmen. Ja zeg, ze moesten zo weg! Tanja had beloofd te rijden en Chantal was van plan om haar aan die belofte te houden.
‘Mam!’ riep Chantal dus maar en flapte er het eerste uit wat ze kon bedenken: ‘Je moet je benen scheren.’
Verwonderd keek haar moeder op. ‘O ja? Dat zal ik zo dan even doen, liefje. Je hebt gelijk, dan ben ik gisteren vergeten.’
Ho, wacht! Dat was ook niet de bedoeling. ‘Nee, mam, laat maar!’ haastte Chantal zich te zeggen. ‘Schiet nou maar gewoon op, we moeten zo gaan!’
‘We hebben nog ruim vier uur voor je daar moet zijn,’ antwoordde Tanja nuchter, terwijl ze haar kom uit de magnetron haalde. ‘Zo ver is Hamburg nou ook weer niet.’
Tot haar dochters grote frustratie ging ze rustig aan tafel zitten, trok de krant naar zich toe en verdiepte zich in het liefdesleven van Angela Merkel.
Dat jullie dit echt goed vinden, wauw
Ik zit hier helemaal te stralen achter m'n beeldscherm. *zon-imitatie*
Volgende stukje dan maar
(Deze moet trouwens écht herschreven worden...)~~
Drieëntwintig mei was een zaterdag en dat kwam goed uit, want Chantal en Raquel zaten midden in hun eindexamens. De blondine was net achttien geworden, haar donkerharige vriendin moest nog twee maanden wachten.
Ze woonden allebei ook nog thuis; vandaar dat Chantal toestemming moest hebben om naar de auditie te gaan, want haar ouders vonden dat ze onder hun dak ook hun regels aan moest houden. Raquel vroeg zich af waar dat over ging: Chantal was enig kind en dat leek voor haar ouders een goede reden om haar schromelijk te verwennen.
Om zes uur ’s ochtends werd Chantal wakker en schoot meteen overeind in bed, haar ogen wijdopen. Wat deed ze nog onder de dekens? Vandaag was haar dag, haar grote dag, waar ze al twee weken naar uitkeek! Het was onmogelijk om weer in slaap te vallen.
Ze sprong uit bed en holde naar de douche. Vervolgens föhnde ze haar steile haren tot ze perfect droog waren en probeerde te bedenken wat voor uitstraling ze wilde vandaag.
Schattig? Twee staartjes. Nee, te kinderlijk.
Sportief? Een paardenstaart. Nee, Bill hield niet van sport.
Sexy? Opgestoken. Nee, dat wekte een verkeerde indruk.
Los dan maar. Nonchalant. Ook goed.
‘Make-up,’ mompelde ze tegen haar spiegelbeeld.
Mascara – niet te dik.
Oogschaduw – niet te donker.
Oogpotlood – niet te vinden.
Woest keerde Chantal haar toilettas om boven de wastafel en viste haar oogpotlood uit de bende. Zorgvuldig zette ze de lijntjes onder haar ogen, deed wat lipgloss op en begon haar spullen weer in te pakken.
‘Kleren,’ commandeerde ze zichzelf. ‘Die had ik misschien beter eerst kunnen doen. Nou ja, laat ook maar.’
Ze deed de kastdeur open en sprong net op tijd achteruit. Kledinglawine! Met moeite zocht ze een spijkerrokje en een shirt uit, gooide haar sokkenla leeg om de juiste tint panty – donker – te pakken en kreeg het zelfs voor elkaar om alles op de goede manier aan te krijgen. Ze wurmde oorbellen door de juiste gaatjes en klaar was Chantal. Uiterlijk dan. Van binnen stond ze op instorten.
Om half negen kwam haar moeder, Tanja, beneden en zag haar dochter op de keukentafel zitten.
‘Goedemorgen, lieverd!’ wuifde ze opgewekt en haalde een hand door haar vroeger asblonde haar. ‘Hoe gaat het?’
‘Prima,’ antwoordde Chantal zonder haar ogen van haar nagels af te wenden. Om eerlijk te zijn voelde het alsof iemand een ballon had opgeblazen in haar darmen, alleen zei ze dat liever niet. Haar moeder was een schat, maar ze kon soms zo lang doorzagen over dingen.
Ze hoorde het gepiep van de magnetron en keek geërgerd op. Tanja stond in een pluizige roze kamerjas een kom havermout op te warmen. Ja zeg, ze moesten zo weg! Tanja had beloofd te rijden en Chantal was van plan om haar aan die belofte te houden.
‘Mam!’ riep Chantal dus maar en flapte er het eerste uit wat ze kon bedenken: ‘Je moet je benen scheren.’
Verwonderd keek haar moeder op. ‘O ja? Dat zal ik zo dan even doen, liefje. Je hebt gelijk, dan ben ik gisteren vergeten.’
Ho, wacht! Dat was ook niet de bedoeling. ‘Nee, mam, laat maar!’ haastte Chantal zich te zeggen. ‘Schiet nou maar gewoon op, we moeten zo gaan!’
‘We hebben nog ruim vier uur voor je daar moet zijn,’ antwoordde Tanja nuchter, terwijl ze haar kom uit de magnetron haalde. ‘Zo ver is Hamburg nou ook weer niet.’
Tot haar dochters grote frustratie ging ze rustig aan tafel zitten, trok de krant naar zich toe en verdiepte zich in het liefdesleven van Angela Merkel.
Laatst gewijzigd door Melian op 25 apr 2009 13:52, 2 keer totaal gewijzigd.
Omg weer zo'n geweldig stukje Ik denk niet dat het herschreven moet worden. Je bent echt goed! Vidn het wel leuk dat Tanja zo rustig blijft terwijl Chantaal zò zenuwachtig is! Nou, ben beniewd naar nog een stukje
gr.
Ik denk niet dat het herschreven moet worden. Je bent echt goed! Vidn het wel leuk dat Tanja zo rustig blijft terwijl Chantaal zò zenuwachtig is! Nou, ben beniewd naar nog een stukje gr.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Ik vind dit stukje ook weer heerlijk, maar moet wel eerlijk toegeven dat ik het iets minder geschreven vind dan het eerste stuk... 
Ik weet niet hoe het komt, maar op de een of andere manier lijkt het alsof je wat meer moeite had met het schrijven hiervan?
Maar goed, dat doet het verhaal niet ten onder (is dat een zin?). Het is hartstikke leuk om te lezen hoe Chantal zich voorbereid op de auditie, ik kan me goed voorstellen dat ze hartstikke zenuwachtig is!
Vraagje, wissel je het verhaal door van standpunt (Raquel en Chantal)? Ik vind dat persoonlijk wel leuk namelijk ^^.
Ik zei dus wel dat ik dit stukje iets minder vind (qua schrijven) dan het eerste stuk, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het slecht is! Ik ben nog steeds fan van je stijl en je verhaal en wacht dan ook ongeduldig op meer!
Ik weet niet hoe het komt, maar op de een of andere manier lijkt het alsof je wat meer moeite had met het schrijven hiervan?Maar goed, dat doet het verhaal niet ten onder (is dat een zin?). Het is hartstikke leuk om te lezen hoe Chantal zich voorbereid op de auditie, ik kan me goed voorstellen dat ze hartstikke zenuwachtig is!
Vraagje, wissel je het verhaal door van standpunt (Raquel en Chantal)? Ik vind dat persoonlijk wel leuk namelijk ^^.
Ik zei dus wel dat ik dit stukje iets minder vind (qua schrijven) dan het eerste stuk, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het slecht is! Ik ben nog steeds fan van je stijl en je verhaal en wacht dan ook ongeduldig op meer!
XD Lekker bezig Chantal! 
Echt leuk en goed hoe je dit allemaal zo op papier zet. (of eigenlijk op de computer)
Ik heb alleen één minpuntje, namelijk dat het volgende stukje nog niet hier staat, zodat ik niet verder kan lezen.
Grtz,
Jasmijn
Echt leuk en goed hoe je dit allemaal zo op papier zet. (of eigenlijk op de computer)
Echt geweldig! XD‘Mam!’ riep Chantal dus maar en flapte er het eerste uit wat ze kon bedenken: ‘Je moet je benen scheren.’
Ik heb alleen één minpuntje, namelijk dat het volgende stukje nog niet hier staat, zodat ik niet verder kan lezen.
Grtz,
Jasmijn
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren.
Yay, reacties
Bedankt!!
@ Imke, ik vind het zelf ook minder, maar dat komt omdat ik dat stukje uit het Engels vertaald heb. Ik was namelijk in het Engels begonnen, alleen het stuk wat je bij Zwarte Tranen hebt gelezen kon ik niet zo mooi schrijven in het Engels. Dus toen heb ik het vertaald en de houterigheid heb ik er nog niet uitgehaald.
En de standpuntwisselingen komen nog!
~~
2.
De auditie vond plaats in het gebouw van Universal, de platenmaatschappij van Tokio Hotel.
Tanja zette haar dochter af voor de deur; moeilijk was het niet te vinden, want Chantal was duidelijk niet de enige. Een gestage stroom meisjes van Chantals leeftijd begaf zich naar de draaideur.
‘Goed, hier is het,’ verkondigde Tanja overbodig. ‘Vooruit maar, jongedame, maak je oude moeder trots!’
Dat was een typische alsjeblieft niet-opmerking. Chantal rolde met haar ogen en sprong uit de auto. ‘Ja hoor mam, tot vanmiddag.’
‘Krijg ik nog een zoen?’ riep Tanja haar achterna.
‘Nee, dan gaat m’n lipgloss eraf.’ Chantal gooide de autodeur dicht, wuifde haar moeder de straat uit en voegde zich bij de rij meisjes.
Haar hart bonkte in haar keel. Dit was het dan! Haar kans om Tokio Hotel van dichtbij te zien!Haar vingers klemden zich krampachtig om het hengsel van haar zwarte tasje. Daarin zat haar aanmeldingsformulier. Als ze dat kwijt zou raken, dan zou ze zichzelf iets aandoen.
Ze werd naar binnen geduwd door de meisjes om haar heen en kwam in een grote ontvangsthal. Achter de welkomstbalie zaten drie overduidelijk verveelde vrouwen met Tokio Hotelshirts aan. Chantal liep nerveus naar de middelste, die een jaar of veertig was en haar haren onnatuurlijk blond had geverfd.
‘Formulier alsjeblieft,’ zei ze ongeïnteresseerd en hield haar hand op, zonder Chantal zelfs maar even aan te kijken.
Chantal had het gevoel dat haar benen veranderd waren in doodgekookte broccoli. Al haar zelfvertrouwen, tegenover Raquel en tegenover haar ouders, leek compleet verdwenen.
Met trillende handen gaf ze het formulier aan de vrouw, die volgens haar naamplaatje Brigitta heette. Brigitta las de naam bovenaan het papier en vergeleek de foto met het levende exemplaar. Toen knikte ze, gaf Chantal haar formulier en een nummertje en gebaarde naar een deur aan de linkerkant, zonder verder nog iets te zeggen.
‘Bedankt,’ mompelde Chantal en liep naar de deur, achter een tenger meisje met twee korte roodbruine staartjes aan.
Achter de deur was een enorme zaal; het deed Chantal een beetje denken aan een enorm café. Er was in elk geval een bar met een niet onknappe, blonde barman en een heleboel formica tafeltjes met bijpassende stoelen.
Het was er bomvol. Chantal snakte naar adem en voelde haar laatste restje zelfvertrouwen langzaam verdwijnen. Al die meisjes... Blondines, brunettes, exotische roodharigen, donkere meisjes met sokken in hun bh en Aziatische types die eruit zagen als gedresseerde Siamese katten. Laten we hopen dat ze ook zingen als katten, dacht Chantal.
Het meisje met de staartjes ging aan een leeg tafeltje zitten. Vlug liep Chantal naar haar toe en vroeg: ‘Mag ik hierbij komen zitten?’
‘Ja hoor,’ antwoordde het meisje vriendelijk en gebaarde naar de vrije stoelen. ‘Ik ben Hannah trouwens, Hannah Fischer.’
‘Chantal Jones,’ stelde Chantal zichzelf voor en ging tegenover Hannah zitten, haar tasje tegen zich aan klemmend.
‘Die naam klinkt niet erg Duits,’ merkte die met een verlegen glimlachje op.
‘Dat klopt, mijn ouders zijn Engels. Ik woon al zeventien jaar in Berlijn, maar mijn naam verandert niet, hè.’
‘Ben je zeventien? Ik wel. Mijn verjaardag is in juni.’
‘Nee, ik ben achttien. De mijne was in april.’
‘Leuk. Feest gevierd?’
Chantal begon te vertellen over haar verjaardag. Hannah luisterde goed, stelde zelfs vragen en vertelde tussendoor ook nog een hoop over zichzelf. Geen van beiden was echt geïnteresseerd; het was gewoon een welkome afleiding.
Bedankt!!
@ Imke, ik vind het zelf ook minder, maar dat komt omdat ik dat stukje uit het Engels vertaald heb. Ik was namelijk in het Engels begonnen, alleen het stuk wat je bij Zwarte Tranen hebt gelezen kon ik niet zo mooi schrijven in het Engels. Dus toen heb ik het vertaald en de houterigheid heb ik er nog niet uitgehaald.
En de standpuntwisselingen komen nog!
~~
2.
De auditie vond plaats in het gebouw van Universal, de platenmaatschappij van Tokio Hotel.
Tanja zette haar dochter af voor de deur; moeilijk was het niet te vinden, want Chantal was duidelijk niet de enige. Een gestage stroom meisjes van Chantals leeftijd begaf zich naar de draaideur.
‘Goed, hier is het,’ verkondigde Tanja overbodig. ‘Vooruit maar, jongedame, maak je oude moeder trots!’
Dat was een typische alsjeblieft niet-opmerking. Chantal rolde met haar ogen en sprong uit de auto. ‘Ja hoor mam, tot vanmiddag.’
‘Krijg ik nog een zoen?’ riep Tanja haar achterna.
‘Nee, dan gaat m’n lipgloss eraf.’ Chantal gooide de autodeur dicht, wuifde haar moeder de straat uit en voegde zich bij de rij meisjes.
Haar hart bonkte in haar keel. Dit was het dan! Haar kans om Tokio Hotel van dichtbij te zien!Haar vingers klemden zich krampachtig om het hengsel van haar zwarte tasje. Daarin zat haar aanmeldingsformulier. Als ze dat kwijt zou raken, dan zou ze zichzelf iets aandoen.
Ze werd naar binnen geduwd door de meisjes om haar heen en kwam in een grote ontvangsthal. Achter de welkomstbalie zaten drie overduidelijk verveelde vrouwen met Tokio Hotelshirts aan. Chantal liep nerveus naar de middelste, die een jaar of veertig was en haar haren onnatuurlijk blond had geverfd.
‘Formulier alsjeblieft,’ zei ze ongeïnteresseerd en hield haar hand op, zonder Chantal zelfs maar even aan te kijken.
Chantal had het gevoel dat haar benen veranderd waren in doodgekookte broccoli. Al haar zelfvertrouwen, tegenover Raquel en tegenover haar ouders, leek compleet verdwenen.
Met trillende handen gaf ze het formulier aan de vrouw, die volgens haar naamplaatje Brigitta heette. Brigitta las de naam bovenaan het papier en vergeleek de foto met het levende exemplaar. Toen knikte ze, gaf Chantal haar formulier en een nummertje en gebaarde naar een deur aan de linkerkant, zonder verder nog iets te zeggen.
‘Bedankt,’ mompelde Chantal en liep naar de deur, achter een tenger meisje met twee korte roodbruine staartjes aan.
Achter de deur was een enorme zaal; het deed Chantal een beetje denken aan een enorm café. Er was in elk geval een bar met een niet onknappe, blonde barman en een heleboel formica tafeltjes met bijpassende stoelen.
Het was er bomvol. Chantal snakte naar adem en voelde haar laatste restje zelfvertrouwen langzaam verdwijnen. Al die meisjes... Blondines, brunettes, exotische roodharigen, donkere meisjes met sokken in hun bh en Aziatische types die eruit zagen als gedresseerde Siamese katten. Laten we hopen dat ze ook zingen als katten, dacht Chantal.
Het meisje met de staartjes ging aan een leeg tafeltje zitten. Vlug liep Chantal naar haar toe en vroeg: ‘Mag ik hierbij komen zitten?’
‘Ja hoor,’ antwoordde het meisje vriendelijk en gebaarde naar de vrije stoelen. ‘Ik ben Hannah trouwens, Hannah Fischer.’
‘Chantal Jones,’ stelde Chantal zichzelf voor en ging tegenover Hannah zitten, haar tasje tegen zich aan klemmend.
‘Die naam klinkt niet erg Duits,’ merkte die met een verlegen glimlachje op.
‘Dat klopt, mijn ouders zijn Engels. Ik woon al zeventien jaar in Berlijn, maar mijn naam verandert niet, hè.’
‘Ben je zeventien? Ik wel. Mijn verjaardag is in juni.’
‘Nee, ik ben achttien. De mijne was in april.’
‘Leuk. Feest gevierd?’
Chantal begon te vertellen over haar verjaardag. Hannah luisterde goed, stelde zelfs vragen en vertelde tussendoor ook nog een hoop over zichzelf. Geen van beiden was echt geïnteresseerd; het was gewoon een welkome afleiding.
Hm... Geen reacties?
Nou ja, dan maar kijken of een nieuw stukje helpt
~~
Plotseling kwamen er twee meisjes op hen af en ploften zomaar op de andere twee stoelen. Chantal en Hannah keken verbaasd op. Wat moesten die twee nou? Stelletje onbeleefde tuttenbellen.
‘Hallo?’ zei Hannah verbaasd. ‘Wie zijn jullie?’
‘Míjn naam is Vera,’ antwoordde het meisje naast Chantal met trots in haar stem. ‘En dat is mijn tweelingzusje Danielle.’
De meisjes waren identiek aan elkaar; allebei kastanjebruine haren in modieuze, schouderlange laagjes en modderig bruine ogen. Danielle had een iets smaller gezicht, verder leken ze precies op elkaar. Zelfs hun kleren – minirokje, Tokio Hotelshirt – waren identiek.
‘Wij zijn hier voor Tom,’ zei Danielle, alsof dat alles verklaarde. ‘Hij is het leukst. Wie zijn jullie en wie vinden jullie het leukst?’
‘Bill,’ antwoordde de blonde meteen. ‘En mijn naam is Chantal.’
Hannah stelde zich verlegen voor en zei met een voorzichtig lachje: ‘Ik vind Tom ook het leukst.’
Vera en Danielle keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Oh jeetje, we hebben concurrentie!’ spotte Vera en lachte luid. ‘Droom vooral verder, meid. Tom is van ons.’
Gekwetst staarde Hannah naar het tafelblad, terwijl haar wangen beschaamd rood kleurden. Chantal kreeg medelijden met haar en stond kwaad op.
‘Ik wist dat Tom op Barbies viel!’ snauwde ze, zoals gewoonlijk het eerste wat er in haar opkwam eruit flappend. ‘Kom op, Hannah! Jij bent twintig Vera’s waard.’
Zei ze dat echt? Zij, Chantal, die normaal gesproken geen lovend woord over had voor vreemdelingen? Waarom nam ze het dan in godsnaam op voor een verlegen kind als Hannah? Omdat Hannah voor Tom valt, zei een pesterig stemmetje in haar achterhoofd. Geen concurrentie.
Hannah schonk haar een dankbare glimlach, die het stemmetje het zwijgen oplegde; voorzichtig glimlachte Chantal terug. Samen liepen de meisjes naar de bar, waar Chantal twee cola’s bestelde.
‘Bedankt,’ zei Hannah zacht. ‘Ze hebben wel een beetje gelijk, hoor. Tom valt niet voor iemand zoals ik.’
Daar moest Chantal niets van hebben. Ongeduldig haalde ze een spiegeltje uit haar tasje en duwde die onder Hannah’s neus. ‘Wat zie je daar?’
‘Eh... neusgaten?’
‘Nee, doos! Daar zie je Hannah Fischer, een hippe bijna-achttienjarige met een zangstem! Als Tom niet als een blok voor je valt, dan is hij nog dommer dan Gustav eruit ziet.’
Dat maakte Hannah aan het lachen en het bruinharige meisje omhelsde Chantal. ‘Je bent geweldig! Zoiets heeft nog nooit iemand tegen me gezegd!’
Dat geloof ik graag, dacht Chantal, die om heel eerlijk te zijn zelf niet geloofde wat ze gezegd had. Hannah was misschien best knap en schattig verlegen, maar Toms type? Niet echt.
Op dat moment werd er een nummer omgeroepen: ‘Twee vijf nul!’
Hannah en Chantal wierpen tegelijkertijd een blik op hun nummertje. Chantal had twee vijf twee.
‘Ho!’ riep Hannah. ‘Dat ben ik! Oh mijn god, wat moet ik doen?’ Paniekerig keek ze om zich heen.
‘Zingen!’ antwoordde Chantal en gaf haar een duwtje. ‘Vooruit! Heb zelfvertrouwen en alles komt goed. Je kunt het! Succes!’
‘Dankjewel!’ riep Hannah over haar schouder, wuifde en verdween in de menigte.
Chantal schudde haar hoofd en nam een slokje cola. Zenuwpees. Nou ja, dat was ze zelf ook, maar zij liet het niet zo zien. Hannah wel. Zenuwpees.
Een eindje verderop begon een fotomodelachtig meisje met een dikke bos donkere krullen te zingen. Heilig, dacht Chantal. Mooi nummer. Mooie stem ook.
De zenuwen vielen als een blok op haar maag. Mooie stem. Dit ging ze nooit redden. Ze kon het net zo goed opgeven, want winnen zou ze toch niet. Er waren zoveel meisjes die zoveel mooier konden zingen dan zij!
Nee! In gedachten gilde ze tegen zichzelf. Niet opgeven! Zij gaf nooit op. Oké, toegegeven, ze kon niet winnen, maar ze zou wél een goede indruk op de jongens maken. Dit was haar enige kans! En Chantal was geen Chantal als ze haar kansen niet met beide handen aangreep.
Nou ja, dan maar kijken of een nieuw stukje helpt
~~
Plotseling kwamen er twee meisjes op hen af en ploften zomaar op de andere twee stoelen. Chantal en Hannah keken verbaasd op. Wat moesten die twee nou? Stelletje onbeleefde tuttenbellen.
‘Hallo?’ zei Hannah verbaasd. ‘Wie zijn jullie?’
‘Míjn naam is Vera,’ antwoordde het meisje naast Chantal met trots in haar stem. ‘En dat is mijn tweelingzusje Danielle.’
De meisjes waren identiek aan elkaar; allebei kastanjebruine haren in modieuze, schouderlange laagjes en modderig bruine ogen. Danielle had een iets smaller gezicht, verder leken ze precies op elkaar. Zelfs hun kleren – minirokje, Tokio Hotelshirt – waren identiek.
‘Wij zijn hier voor Tom,’ zei Danielle, alsof dat alles verklaarde. ‘Hij is het leukst. Wie zijn jullie en wie vinden jullie het leukst?’
‘Bill,’ antwoordde de blonde meteen. ‘En mijn naam is Chantal.’
Hannah stelde zich verlegen voor en zei met een voorzichtig lachje: ‘Ik vind Tom ook het leukst.’
Vera en Danielle keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Oh jeetje, we hebben concurrentie!’ spotte Vera en lachte luid. ‘Droom vooral verder, meid. Tom is van ons.’
Gekwetst staarde Hannah naar het tafelblad, terwijl haar wangen beschaamd rood kleurden. Chantal kreeg medelijden met haar en stond kwaad op.
‘Ik wist dat Tom op Barbies viel!’ snauwde ze, zoals gewoonlijk het eerste wat er in haar opkwam eruit flappend. ‘Kom op, Hannah! Jij bent twintig Vera’s waard.’
Zei ze dat echt? Zij, Chantal, die normaal gesproken geen lovend woord over had voor vreemdelingen? Waarom nam ze het dan in godsnaam op voor een verlegen kind als Hannah? Omdat Hannah voor Tom valt, zei een pesterig stemmetje in haar achterhoofd. Geen concurrentie.
Hannah schonk haar een dankbare glimlach, die het stemmetje het zwijgen oplegde; voorzichtig glimlachte Chantal terug. Samen liepen de meisjes naar de bar, waar Chantal twee cola’s bestelde.
‘Bedankt,’ zei Hannah zacht. ‘Ze hebben wel een beetje gelijk, hoor. Tom valt niet voor iemand zoals ik.’
Daar moest Chantal niets van hebben. Ongeduldig haalde ze een spiegeltje uit haar tasje en duwde die onder Hannah’s neus. ‘Wat zie je daar?’
‘Eh... neusgaten?’
‘Nee, doos! Daar zie je Hannah Fischer, een hippe bijna-achttienjarige met een zangstem! Als Tom niet als een blok voor je valt, dan is hij nog dommer dan Gustav eruit ziet.’
Dat maakte Hannah aan het lachen en het bruinharige meisje omhelsde Chantal. ‘Je bent geweldig! Zoiets heeft nog nooit iemand tegen me gezegd!’
Dat geloof ik graag, dacht Chantal, die om heel eerlijk te zijn zelf niet geloofde wat ze gezegd had. Hannah was misschien best knap en schattig verlegen, maar Toms type? Niet echt.
Op dat moment werd er een nummer omgeroepen: ‘Twee vijf nul!’
Hannah en Chantal wierpen tegelijkertijd een blik op hun nummertje. Chantal had twee vijf twee.
‘Ho!’ riep Hannah. ‘Dat ben ik! Oh mijn god, wat moet ik doen?’ Paniekerig keek ze om zich heen.
‘Zingen!’ antwoordde Chantal en gaf haar een duwtje. ‘Vooruit! Heb zelfvertrouwen en alles komt goed. Je kunt het! Succes!’
‘Dankjewel!’ riep Hannah over haar schouder, wuifde en verdween in de menigte.
Chantal schudde haar hoofd en nam een slokje cola. Zenuwpees. Nou ja, dat was ze zelf ook, maar zij liet het niet zo zien. Hannah wel. Zenuwpees.
Een eindje verderop begon een fotomodelachtig meisje met een dikke bos donkere krullen te zingen. Heilig, dacht Chantal. Mooi nummer. Mooie stem ook.
De zenuwen vielen als een blok op haar maag. Mooie stem. Dit ging ze nooit redden. Ze kon het net zo goed opgeven, want winnen zou ze toch niet. Er waren zoveel meisjes die zoveel mooier konden zingen dan zij!
Nee! In gedachten gilde ze tegen zichzelf. Niet opgeven! Zij gaf nooit op. Oké, toegegeven, ze kon niet winnen, maar ze zou wél een goede indruk op de jongens maken. Dit was haar enige kans! En Chantal was geen Chantal als ze haar kansen niet met beide handen aangreep.
Dit vind ik echt zo'n goede opmerkingMelian schreef:‘Ik wist dat Tom op Barbies viel!’ snauwde ze, zoals gewoonlijk het eerste wat er in haar opkwam eruit flappend. ‘Kom op, Hannah! Jij bent twintig Vera’s waard.’
zo'n opmerking is denk ik perfect voor chantal 
Nouja, alweer mooi geschreven! Ga snel verder, ik ben benieuwd!gr.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Uhm... Volgens mij moet daar "ik wist niet dat Tom op Barbies viel" staan, maar deze opmerking is eigenlijk ook wel grappig
In elk geval: bedankt voor je reactie weer!! Leest Imke eigenlijk ook nog mee?
Dit stukje is even kort(er), want dit is de beste plek waar ik kan knippen...
~~
3.
Na wat leek een hele tijd kwam Hannah weer terug. Ze holde op Chantal af, nam een slok uit diens glas en fluisterde opgewonden: ‘Dat was het allerleukste wat ik óóit heb meegemaakt!’
Chantal hoefde niets te vragen, Hannah begon uit zichzelf al te vertellen. ‘Je moet door een klapdeur en dan in een kamer daarachter, daar zitten ze. Het zijn twee producenten – ik weet niet welke, volgens mij Patrick Benzner en David Jost – die je eerst vragen hoe je heet en waarom je de second vocals wil worden.’
‘Vragen ze dat?’ vroeg Chantal, lichtelijk geschrokken. Ze kon toch moeilijk zeggen dat ze Bill zo leuk vond.
‘Ja! Ik wist echt niet wat ik daarop moest zeggen, die vraag kwam onverwacht. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik van zingen houd en van hun muziek en dat ik een klein broertje heb dat me thuis op de zenuwen werkt, dus dat reizen geen probleem is. Daar moesten ze om lachen. Tom ook.’ Hannah keek er dolgelukkig bij.
‘De hele band zit erbij?’ Chantal wilde het honderd procent zeker weten.
‘Ja, natuurlijk. Zij moeten toch ook weten of ze ons wel willen. Volgens mij verveelden ze zich echt dood, vooral Bill leek niet zo blij. Maar ja, die moet natuurlijk ook zijn, eh, baan delen.’
‘Hm.’ Chantal wilde die informatie eigenlijk verwerken, maar dwong zichzelf om geïnteresseerd te doen en naar Hannah’s enthousiaste verhaal te luisteren. Het kwam erop neer dat het best goed ging en Hannah was tevreden.
‘Mooi zo,’ zei Chantal vaag. Ze ontdekte nummer twee vijf één, die terugkwam van haar auditie, en voelde de zenuwen weer in haar buik kriebelen. En ja: ‘Nummer twee vijf twee!’
‘Succes!’ riep Hannah nog, terwijl Chantal zich door de menigte richting de klapdeuren worstelde. Haar zenuwen bereikten een hoogtepunt. Kon ze nog wel zingen met zo’n droge keel?
Door de klapdeuren en dan een kamer erachter, hield ze zichzelf voor. Chantal concentreerde zich op haar ademhaling, maar kon niet verhinderen dat er een half ongewenste gedachte door haar hoofd schoot: ik wilde dat Raquel hier was.
Nee, nee, nee! Raquel was een schat, maar hierin ook een concurrente. Ook al zei ze altijd dat ze Bill niet zo leuk vond als Chantal, het was maar goed dat Raquel hier níet was.
Diep ademhalen, sprak Chantal zichzelf toe. Je moet er gewoon voor gáán. NU! Bijna wild stootte ze de deur open. Haar wangen waren knalrood, haar paardenstaart zat flodderig, maar nu mocht ze daar niet aan denken. Zingen moest ze, zingen!
‘Goedemiddag,’ zei een verveelde stem.
In elk geval: bedankt voor je reactie weer!! Leest Imke eigenlijk ook nog mee?
Dit stukje is even kort(er), want dit is de beste plek waar ik kan knippen...
~~
3.
Na wat leek een hele tijd kwam Hannah weer terug. Ze holde op Chantal af, nam een slok uit diens glas en fluisterde opgewonden: ‘Dat was het allerleukste wat ik óóit heb meegemaakt!’
Chantal hoefde niets te vragen, Hannah begon uit zichzelf al te vertellen. ‘Je moet door een klapdeur en dan in een kamer daarachter, daar zitten ze. Het zijn twee producenten – ik weet niet welke, volgens mij Patrick Benzner en David Jost – die je eerst vragen hoe je heet en waarom je de second vocals wil worden.’
‘Vragen ze dat?’ vroeg Chantal, lichtelijk geschrokken. Ze kon toch moeilijk zeggen dat ze Bill zo leuk vond.
‘Ja! Ik wist echt niet wat ik daarop moest zeggen, die vraag kwam onverwacht. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik van zingen houd en van hun muziek en dat ik een klein broertje heb dat me thuis op de zenuwen werkt, dus dat reizen geen probleem is. Daar moesten ze om lachen. Tom ook.’ Hannah keek er dolgelukkig bij.
‘De hele band zit erbij?’ Chantal wilde het honderd procent zeker weten.
‘Ja, natuurlijk. Zij moeten toch ook weten of ze ons wel willen. Volgens mij verveelden ze zich echt dood, vooral Bill leek niet zo blij. Maar ja, die moet natuurlijk ook zijn, eh, baan delen.’
‘Hm.’ Chantal wilde die informatie eigenlijk verwerken, maar dwong zichzelf om geïnteresseerd te doen en naar Hannah’s enthousiaste verhaal te luisteren. Het kwam erop neer dat het best goed ging en Hannah was tevreden.
‘Mooi zo,’ zei Chantal vaag. Ze ontdekte nummer twee vijf één, die terugkwam van haar auditie, en voelde de zenuwen weer in haar buik kriebelen. En ja: ‘Nummer twee vijf twee!’
‘Succes!’ riep Hannah nog, terwijl Chantal zich door de menigte richting de klapdeuren worstelde. Haar zenuwen bereikten een hoogtepunt. Kon ze nog wel zingen met zo’n droge keel?
Door de klapdeuren en dan een kamer erachter, hield ze zichzelf voor. Chantal concentreerde zich op haar ademhaling, maar kon niet verhinderen dat er een half ongewenste gedachte door haar hoofd schoot: ik wilde dat Raquel hier was.
Nee, nee, nee! Raquel was een schat, maar hierin ook een concurrente. Ook al zei ze altijd dat ze Bill niet zo leuk vond als Chantal, het was maar goed dat Raquel hier níet was.
Diep ademhalen, sprak Chantal zichzelf toe. Je moet er gewoon voor gáán. NU! Bijna wild stootte ze de deur open. Haar wangen waren knalrood, haar paardenstaart zat flodderig, maar nu mocht ze daar niet aan denken. Zingen moest ze, zingen!
‘Goedemiddag,’ zei een verveelde stem.
Ja, ik lees nog mee! Maar door drukte, waardoor stress, was ik het overzicht een beetje kwijt. Ik lees het wel nog steeds, sorry dat ik nog niet had gereageerd.Melian schreef:Leest Imke eigenlijk ook nog mee?
Ik vind deze stukken weer geweldig. Maar ik mag die Chantal niet. Dat komt door de twee stukjes die ik al heb gelezen, denk ik, maar ik vind haar een arrogante trut. Het kan natuurlijk ook door haar gedachtegang komen, ze denkt echt alleen maar aan zichzelf. Ik vind Raquel veel cooler, ook al is zij er niet echt meer in voor gekomen.
Ik ben natuurlijk weer benieuwd naar meer, al heb ik wel al zo'n vermoeden wie die auditie gaat winnen
. Maar dat doet er niet toe, want het is geweldig!Geeft niks hoor
Ik vroeg het me alleen maar af
Raquel komt trouwens nog, maar omdat zij niet bij de auditie is, verdwijnt ze nu een beetje naar de achtergrond. Ze zal snel genoeg weer naar voren dringen, hoor!!
~~
Chantal keek op en zag twee mannen van middelbare leeftijd achter een tafel vol papieren zitten. De linker leunde achterover in zijn stoel, droeg nonchalante vrijetijdskleding en had bruin haar dat dun begon te worden. Zijn collega zat strak in pak, had grijzend donker haar en zag er - naast verveeld – nogal streng uit.
‘Hallo,’ murmelde Chantal. Haar ogen flitsten onmiddellijk naar het groepje in de hoek. Wat? Geen Bill!
Tom, Georg en Gustav hingen met z’n drieën op twee banken rond een vierkant houten tafeltje. Heel veel blikjes cola, zag Chantal meteen. Hannah had gelijk: ze verveelden zich stierlijk. Maar dat deed er niet toe. Waar was Bill?
‘Ga zitten,’ zei de man die als eerst gesproken had, die met het bruine haar. Hij gebaarde naar de stoel aan Chantals kant van het bureau.
Ze ging aarzelend zitten en op hetzelfde moment vloog de deur achter haar open. Verrast keek ze om; onmiddellijk beet ze op haar lip om niet naar adem te snakken. Bill! Haar hart schoot omhoog naar haar keel. Hij zag er zo leuk uit vandaag, met z’n haar omlaag en een zwart-wit gestreept T-shirt.
De zanger glimlachte afwezig naar haar en plofte naast zijn broer. Nog meer blikjes cola balanceerden op zijn handpalmen. Hij gooide er één naar Georgs hoofd, mompelde iets en grijnsde. De andere jongens lachten ook en pikten blikjes cola tussen zijn vingers vandaan. Aan Chantal besteedden ze geen aandacht. Dat hielp niet veel op het zenuwengebied.
‘Goed dan,’ begon de bruinharige producent weer. Het klonk als een zucht. ‘Sorry hoor, maar we hebben al zoveel jongedames gehad, we worden er een beetje moe van.’
Eigen schuld, dacht Chantal. Audities hè, je had op je vingers kunnen aftellen dat het zo zou gaan. Dat zei ze maar niet hardop. Ze knikte slechts.
‘Goed. Hoe heet je?’
‘Chantal Jones.’
‘Dat klinkt niet erg Duits,’ flapte Georg eruit, terwijl de producent een aantekening maakte op zijn kladblok.
‘Is het ook niet,’ zei Chantal, nu rechtstreeks tegen de bassist met het roodbruine haar. ‘Iedereen zegt dat. Het komt doordat mijn ouders Engels zijn. We wonen al zeventien jaar in Duitsland.’
‘Ben je zeventien?’ De donkerharige producent ditmaal.
‘Nee, achttien. Mijn verjaardag was in april.’ Dat had ze ook al een miljoen keer gezegd.
‘Hm. Waarom wil je meedoen?’
‘Waarom niet?’ Het was eruit voor ze er erg in had. Stomme impulsieve muts, schold ze tegen zichzelf.
De jongens leken het echter wel grappig te vinden; ze grinnikten en Bill zei opgewekt: ‘Die reden hebben we nog niet gehad.’
‘Eens kijken of je ook kan zingen. Welk liedje wil je doen?’ De donkerharige producent, waarschijnlijk David Jost, was niet in de stemming voor grapjes.
Chantal keek hem verdwaasd aan. Was dit een normale auditie? Nu moest ze zelf een liedje kiezen. Geweldig. Had Hannah dat niet even kunnen zeggen? Misschien hád ze het ook wel gezegd, maar zij had natuurlijk niet opgelet.
‘Eh...’ Soms was spontaan zijn juist wel handig. Nu flapte ze er gewoon het eerste uit wat er in haar opkwam. ‘Beichte?’
Ik vroeg het me alleen maar af
Raquel komt trouwens nog, maar omdat zij niet bij de auditie is, verdwijnt ze nu een beetje naar de achtergrond. Ze zal snel genoeg weer naar voren dringen, hoor!!
~~
Chantal keek op en zag twee mannen van middelbare leeftijd achter een tafel vol papieren zitten. De linker leunde achterover in zijn stoel, droeg nonchalante vrijetijdskleding en had bruin haar dat dun begon te worden. Zijn collega zat strak in pak, had grijzend donker haar en zag er - naast verveeld – nogal streng uit.
‘Hallo,’ murmelde Chantal. Haar ogen flitsten onmiddellijk naar het groepje in de hoek. Wat? Geen Bill!
Tom, Georg en Gustav hingen met z’n drieën op twee banken rond een vierkant houten tafeltje. Heel veel blikjes cola, zag Chantal meteen. Hannah had gelijk: ze verveelden zich stierlijk. Maar dat deed er niet toe. Waar was Bill?
‘Ga zitten,’ zei de man die als eerst gesproken had, die met het bruine haar. Hij gebaarde naar de stoel aan Chantals kant van het bureau.
Ze ging aarzelend zitten en op hetzelfde moment vloog de deur achter haar open. Verrast keek ze om; onmiddellijk beet ze op haar lip om niet naar adem te snakken. Bill! Haar hart schoot omhoog naar haar keel. Hij zag er zo leuk uit vandaag, met z’n haar omlaag en een zwart-wit gestreept T-shirt.
De zanger glimlachte afwezig naar haar en plofte naast zijn broer. Nog meer blikjes cola balanceerden op zijn handpalmen. Hij gooide er één naar Georgs hoofd, mompelde iets en grijnsde. De andere jongens lachten ook en pikten blikjes cola tussen zijn vingers vandaan. Aan Chantal besteedden ze geen aandacht. Dat hielp niet veel op het zenuwengebied.
‘Goed dan,’ begon de bruinharige producent weer. Het klonk als een zucht. ‘Sorry hoor, maar we hebben al zoveel jongedames gehad, we worden er een beetje moe van.’
Eigen schuld, dacht Chantal. Audities hè, je had op je vingers kunnen aftellen dat het zo zou gaan. Dat zei ze maar niet hardop. Ze knikte slechts.
‘Goed. Hoe heet je?’
‘Chantal Jones.’
‘Dat klinkt niet erg Duits,’ flapte Georg eruit, terwijl de producent een aantekening maakte op zijn kladblok.
‘Is het ook niet,’ zei Chantal, nu rechtstreeks tegen de bassist met het roodbruine haar. ‘Iedereen zegt dat. Het komt doordat mijn ouders Engels zijn. We wonen al zeventien jaar in Duitsland.’
‘Ben je zeventien?’ De donkerharige producent ditmaal.
‘Nee, achttien. Mijn verjaardag was in april.’ Dat had ze ook al een miljoen keer gezegd.
‘Hm. Waarom wil je meedoen?’
‘Waarom niet?’ Het was eruit voor ze er erg in had. Stomme impulsieve muts, schold ze tegen zichzelf.
De jongens leken het echter wel grappig te vinden; ze grinnikten en Bill zei opgewekt: ‘Die reden hebben we nog niet gehad.’
‘Eens kijken of je ook kan zingen. Welk liedje wil je doen?’ De donkerharige producent, waarschijnlijk David Jost, was niet in de stemming voor grapjes.
Chantal keek hem verdwaasd aan. Was dit een normale auditie? Nu moest ze zelf een liedje kiezen. Geweldig. Had Hannah dat niet even kunnen zeggen? Misschien hád ze het ook wel gezegd, maar zij had natuurlijk niet opgelet.
‘Eh...’ Soms was spontaan zijn juist wel handig. Nu flapte ze er gewoon het eerste uit wat er in haar opkwam. ‘Beichte?’
Hihi, leuk stukje! Ik kan me Chantals zenuwen goed voorstellen, al helemaal als dan je idolen voor je neus zitten...
Wat ik wel een beetje mis, is Chantals reactie als ze de bandleden in het echt ziet. Dat heb je wel beschreven, maar zou het niet nog extremer zijn als ze hen in het echt ziet? Ik weet het niet, misschien is ze gewoon een erg nuchter meisje, maar ik vroeg het me af.
Ik vind je verhaallijn tot nu toe leuk (komt ook doordat ik die verdere stukjes dus al heb gelezen) en ben erg benieuwd wat je er verder van gaat maken!
Wat ik wel een beetje mis, is Chantals reactie als ze de bandleden in het echt ziet. Dat heb je wel beschreven, maar zou het niet nog extremer zijn als ze hen in het echt ziet? Ik weet het niet, misschien is ze gewoon een erg nuchter meisje, maar ik vroeg het me af
.Ik vind je verhaallijn tot nu toe leuk (komt ook doordat ik die verdere stukjes dus al heb gelezen) en ben erg benieuwd wat je er verder van gaat maken!
Chantal is inderdaad erg nuchter (in tegenstelling tot mijzelf, hihi ) Het zou misschien ook een beetje... maf zijn als ze hen daar om de hals valt, ook al zou dat wel totally fangirl zijn.
Maf. Hm. Zo korten mensen mijn naam wel eens af
Uhm. Dit stukje is een beetje vaag. Of misschien ligt dat aan mij, ik ben in een vage bui.
~~
De jongens gingen rechtop zitten. ‘Originele reden en origineel liedje,’ mompelde Tom. ‘Iedereen doet Spring Nicht of Durch den Monsun.’
Ik ben zo origineel, dacht Chantal sarcastisch. Ze schraapte haar keel en begon te zingen. Eerst zachtjes, maar steeds harder naarmate ze bij het refrein kwam en haar zelfvertrouwen nam met het woord toe.
“Es beginnt jeden Morgen
Es klingelt um Sieben
Der Wecker und ich
Bleiben erstmal schon liegen
Ich bin immer zu spät
Und im Sport zweite Wahl
Darum schreib ik „fuck you”
Auf jeder Siegerpokal
Ich will dich nur für ein Nacht…”
Bij die woorden keek ze uitdagend in Bills ogen. Hij hield niet van one night stands, maar dat gaf niet. Ze vond het ook niet erg om zijn vriendin te worden. Wie zou dat wél erg vinden? Hij was beroemd en zag er – vond zij – goed uit: wat wil een meisje nog meer?
Ze zong het halve liedje; na het refrein keek ze de producenten vragend aan. De bruinharige, Patrick Benzner, knikte en maakte weer een paar aantekeningen op zijn kladblok. Chantal kon niet lezen wat hij schreef en schoof onrustig heen en weer op haar stoel. Ze wilde zijn reactie weten, ze wilde zo graag uitgekozen worden...
‘Je mag gaan,’ deelde de ander haar mede, iets vriendelijker dan eerst. Hij glimlachte en voegde erbij: ‘Je ontvangt deze week nog bericht over je resultaten. Goed gedaan.’
‘Dankuwel,’ antwoordde Chantal en verliet de kamer. Meteen greep ze naar haar mobiel. Raquel! Ze had beloofd haar vriendin te bellen zodra de auditie voorbij was, dus dat zou ze nu maar even doen.
~~
Vertaling van het liedje De vertaling past absoluut niet op de melodie, maar ik heb het dan ook letterlijk vertaald
Het begint elke morgen
Het rinkelt om zeven (uur)
De wekker en ik
Blijven eerst nog even liggen
Ik ben altijd te laat
En bij sport tweede keus
Daarom schrijf ik „fuck you”
Op elke trofee
Ik wil je alleen voor een nacht...
) Het zou misschien ook een beetje... maf zijn als ze hen daar om de hals valt, ook al zou dat wel totally fangirl zijn. Maf. Hm. Zo korten mensen mijn naam wel eens af
Uhm. Dit stukje is een beetje vaag. Of misschien ligt dat aan mij, ik ben in een vage bui.
~~
De jongens gingen rechtop zitten. ‘Originele reden en origineel liedje,’ mompelde Tom. ‘Iedereen doet Spring Nicht of Durch den Monsun.’
Ik ben zo origineel, dacht Chantal sarcastisch. Ze schraapte haar keel en begon te zingen. Eerst zachtjes, maar steeds harder naarmate ze bij het refrein kwam en haar zelfvertrouwen nam met het woord toe.
“Es beginnt jeden Morgen
Es klingelt um Sieben
Der Wecker und ich
Bleiben erstmal schon liegen
Ich bin immer zu spät
Und im Sport zweite Wahl
Darum schreib ik „fuck you”
Auf jeder Siegerpokal
Ich will dich nur für ein Nacht…”
Bij die woorden keek ze uitdagend in Bills ogen. Hij hield niet van one night stands, maar dat gaf niet. Ze vond het ook niet erg om zijn vriendin te worden. Wie zou dat wél erg vinden? Hij was beroemd en zag er – vond zij – goed uit: wat wil een meisje nog meer?
Ze zong het halve liedje; na het refrein keek ze de producenten vragend aan. De bruinharige, Patrick Benzner, knikte en maakte weer een paar aantekeningen op zijn kladblok. Chantal kon niet lezen wat hij schreef en schoof onrustig heen en weer op haar stoel. Ze wilde zijn reactie weten, ze wilde zo graag uitgekozen worden...
‘Je mag gaan,’ deelde de ander haar mede, iets vriendelijker dan eerst. Hij glimlachte en voegde erbij: ‘Je ontvangt deze week nog bericht over je resultaten. Goed gedaan.’
‘Dankuwel,’ antwoordde Chantal en verliet de kamer. Meteen greep ze naar haar mobiel. Raquel! Ze had beloofd haar vriendin te bellen zodra de auditie voorbij was, dus dat zou ze nu maar even doen.
~~
Vertaling van het liedje
De vertaling past absoluut niet op de melodie, maar ik heb het dan ook letterlijk vertaald Het begint elke morgen
Het rinkelt om zeven (uur)
De wekker en ik
Blijven eerst nog even liggen
Ik ben altijd te laat
En bij sport tweede keus
Daarom schrijf ik „fuck you”
Op elke trofee
Ik wil je alleen voor een nacht...
Mooi dat het goed leek te gaan! Nog steeds heb ik zo'n mijn vermoedens over wie die auditie gaat winnen... Maar toch, super! Ik ben alleen toch niet helemaal blij voor Chantal, want ik gun het Raquel geloof ik veel meer... We shall see. Leuk stuk in ieder geval, jammer dat het zo kort is!
Maar toch, super! Ik ben alleen toch niet helemaal blij voor Chantal, want ik gun het Raquel geloof ik veel meer... We shall see. Leuk stuk in ieder geval, jammer dat het zo kort is!Het was het laatste stukje van het hoofdstuk, vandaar dat het zo kort was. Hier is weer een nieuw stukje en natuurlijk: Ontzettend bedankt voor je reactie!
~~
4.
‘En?’ vroeg Raquel vijf dagen later. ‘Al bericht?’
Chantal schudde haar hoofd en zette de koektrommel naast de theepot. Ze zaten bij Chantal thuis aan de keukentafel; Raquel had net haar nagels gelakt en schroefde haar flesje dicht. Chantal begon thee in te schenken.
‘Nog niets,’ verzuchtte ze. ‘Ik begin nu wel een beetje aan mezelf te twijfelen, hoor. Hij zei “goed gedaan”, maar...’
Op hetzelfde moment ging de deurbel.
De meisjes keken elkaar verbaasd aan. Wie belde er nou weer aan? Het was donderdag rond een uur of twee ’s middags. Lekker tijdstip. Chantal ging naar de deur, morrelde met de grendel en deed de deur open.
‘Hé, Hannah!’ riep ze verrast. ‘Wat leuk om je te zien, hoe is ’t? Kom binnen! Wil je thee?’
Hannah? Wie is Hannah? dacht Raquel bij zichzelf. Chantal kwam weer binnen, breed glimlachend, achter haar een tenger meisje met vlotte korte staartjes en een rond, schattig gezicht. Ze droeg een spijkerrokje en een kort donkerblauw vestje over een lichter blauw topje. Om haar schouder hing een lentegroene tas.
‘Oh, hoi,’ zei ze verlegen, toen ze Raquel zag zitten. ‘Ik ben Hannah. Ik was ook bij de auditie.’
Raquel glimlachte. ‘Mijn naam is Raquel,’ antwoordde ze, onbedoeld met haar zangerige accent. ‘Ik pak wel nog een kopje.’
Ze sprong op en haalde een knalgeel kopje uit de kast, dat ze voor Hannah neerzette. Een tijdlang zaten ze rustig met elkaar te praten, thee drinkend en koekjes etend, totdat Hannah met een mysterieus gezicht haar kopje op tafel neerzette.
‘Ik heb nieuws,’ zei ze dramatisch en haalde een brief uit haar tas. ‘Van Universal! Je raadt het nooit, maar... ik ben door.’
Even bleef het doodstil. Raquel en Chantal staarden naar Hannah alsof er plotseling bloemkool uit haar oren groeide. Toen begonnen ze alledrie tegelijk te gillen. Chantal viel Hannah om de hals, Raquel barstte in lachen uit en Hannah grijnsde trots, overduidelijk genietend van hun reactie.
In haar achterhoofd voelde Chantal echter jaloezie opkomen; Hannah was al door en zij had nog niet eens bericht. Nu had ze al helemaal geen kans meer. Als Hannah door was...
De brievenbus klapperde. Hannah, die net uitvoerig over haar brief wilde vertellen, bleef met haar mond open zitten. Chantal sprong snel op en ging de post halen. Niet veel bijzonders; een ansichtkaart van tante Monica uit Parijs, een brief voor Tanja en... een brief met het logo van Universal.
Heel even voelde ze een doffe blijdschap, omdat de brief dan eindelijk gekomen was, maar dat werd snel vervangen door irritatie. Waarom moest nou zowel Raquel als Hannah bij deze nederlaag zijn? Het was niet eerlijk.
Ze slofte terug naar de woonkamer, gooide de andere twee brieven op het kastje naast de sofa en zei: ‘Ook van Universal. Voorspelling: dank je voor je deelname, maar je ligt eruit.’
Raquel en Hannah zwegen. Daar was Chantal hen dankbaar voor, want dat troostende gezwam moest ze niet hebben. Ze plofte naast Raquel en opende de brief. Vlug liet ze haar ogen over de inhoud glijden, voordat ze met trillende stem voor begon te lezen.
~~
4.
‘En?’ vroeg Raquel vijf dagen later. ‘Al bericht?’
Chantal schudde haar hoofd en zette de koektrommel naast de theepot. Ze zaten bij Chantal thuis aan de keukentafel; Raquel had net haar nagels gelakt en schroefde haar flesje dicht. Chantal begon thee in te schenken.
‘Nog niets,’ verzuchtte ze. ‘Ik begin nu wel een beetje aan mezelf te twijfelen, hoor. Hij zei “goed gedaan”, maar...’
Op hetzelfde moment ging de deurbel.
De meisjes keken elkaar verbaasd aan. Wie belde er nou weer aan? Het was donderdag rond een uur of twee ’s middags. Lekker tijdstip. Chantal ging naar de deur, morrelde met de grendel en deed de deur open.
‘Hé, Hannah!’ riep ze verrast. ‘Wat leuk om je te zien, hoe is ’t? Kom binnen! Wil je thee?’
Hannah? Wie is Hannah? dacht Raquel bij zichzelf. Chantal kwam weer binnen, breed glimlachend, achter haar een tenger meisje met vlotte korte staartjes en een rond, schattig gezicht. Ze droeg een spijkerrokje en een kort donkerblauw vestje over een lichter blauw topje. Om haar schouder hing een lentegroene tas.
‘Oh, hoi,’ zei ze verlegen, toen ze Raquel zag zitten. ‘Ik ben Hannah. Ik was ook bij de auditie.’
Raquel glimlachte. ‘Mijn naam is Raquel,’ antwoordde ze, onbedoeld met haar zangerige accent. ‘Ik pak wel nog een kopje.’
Ze sprong op en haalde een knalgeel kopje uit de kast, dat ze voor Hannah neerzette. Een tijdlang zaten ze rustig met elkaar te praten, thee drinkend en koekjes etend, totdat Hannah met een mysterieus gezicht haar kopje op tafel neerzette.
‘Ik heb nieuws,’ zei ze dramatisch en haalde een brief uit haar tas. ‘Van Universal! Je raadt het nooit, maar... ik ben door.’
Even bleef het doodstil. Raquel en Chantal staarden naar Hannah alsof er plotseling bloemkool uit haar oren groeide. Toen begonnen ze alledrie tegelijk te gillen. Chantal viel Hannah om de hals, Raquel barstte in lachen uit en Hannah grijnsde trots, overduidelijk genietend van hun reactie.
In haar achterhoofd voelde Chantal echter jaloezie opkomen; Hannah was al door en zij had nog niet eens bericht. Nu had ze al helemaal geen kans meer. Als Hannah door was...
De brievenbus klapperde. Hannah, die net uitvoerig over haar brief wilde vertellen, bleef met haar mond open zitten. Chantal sprong snel op en ging de post halen. Niet veel bijzonders; een ansichtkaart van tante Monica uit Parijs, een brief voor Tanja en... een brief met het logo van Universal.
Heel even voelde ze een doffe blijdschap, omdat de brief dan eindelijk gekomen was, maar dat werd snel vervangen door irritatie. Waarom moest nou zowel Raquel als Hannah bij deze nederlaag zijn? Het was niet eerlijk.
Ze slofte terug naar de woonkamer, gooide de andere twee brieven op het kastje naast de sofa en zei: ‘Ook van Universal. Voorspelling: dank je voor je deelname, maar je ligt eruit.’
Raquel en Hannah zwegen. Daar was Chantal hen dankbaar voor, want dat troostende gezwam moest ze niet hebben. Ze plofte naast Raquel en opende de brief. Vlug liet ze haar ogen over de inhoud glijden, voordat ze met trillende stem voor begon te lezen.
NEE! Het is gemeen om nu te stoppen! Ik wil nu weten of Chantal wel of niet door is, wat gemeen! Nog steeds heb ik het vermoeden dat ze wel door is, maar je bouwt het zo spannend op en nu wil ik dus weten of het haar wel of niet gelukt is.
Leuk dat je Hannah ook terug laat komen, ik vind haar tot nu toe een leuk personage. Vlug maar weer meer dus, I can't wait!
Leuk dat je Hannah ook terug laat komen, ik vind haar tot nu toe een leuk personage. Vlug maar weer meer dus, I can't wait!
Speciaal voor Imke
Echt super dat je het weer leest! Ik had een ***dag op school, maar nu zit ik weer helemaal te grijnzen
~~
Beste juffrouw Jones,
Met genoegen delen wij u mede dat u één van de drie deelnemers bent die door zijn gegaan naar de volgende en laatste ronde. Gefeliciteerd!
Samen met de twee andere jongedames wordt u over vijf dagen verwacht bij Universal, voor verdere kennismaking met de jongens zelf. Dit is om na te gaan of uw karakter goed bij hen past; vandaar ook dat wij u uitnodigen één goede vriendin mee te nemen, die de jongens – mocht u gekozen worden – daarna natuurlijk vaak zullen zien.
Met vriendelijke groet,
Patrick Benzner
David Jost
Peter Hoffman
Dave Roth
Opnieuw doodse, doodse stilte. Ergens op de achtergrond tikte een klok. Een auto raasde voorbij. Chantal hoorde het niet. Ze staarde naar Raquel. Vervolgens gingen haar ogen naar Hannah. Die staarde net zo verbaasd terug. Het volgende moment slaakte Chantal een keiharde kreet: ‘WÁT? Dat is niet waar!’
‘Knuffel!’ riep Hannah enthousiast en de drie doken over tafel om elkaar te omhelzen. Kopjes thee rinkelden, maar gelukkig ging alles goed.
Lachend veegde Raquel haar warrige krullen uit haar gezicht. ‘En wie nemen jullie mee?’
‘Jou natuurlijk!’ gilden ze tegelijkertijd.
‘Wie anders?’ voegde Hannah erbij. ‘Mijn beste vriendin zit in Amerika.’
‘Cool!’ zei Raquel opgewekt. ‘Dan gaan we met z’n drieën.’
Pas later bedacht Chantal dat het misschien niet zo handig was om Raquel mee te nemen. Wie brengt er nou weer concurrentie mee? Op hetzelfde moment vroeg Raquel zich af of ze wel wilde gaan. Ze had de blik in Chantals ogen gezien; dit kon toch onmogelijk leuk zijn, nu of op de lange termijn. Toch wist ze dat ze in elk geval Hannah niet teleur kon stellen. Bovendien... Zíj was ook een megafan van Tokio Hotel en welke fan laat een ontmoeting met haar idolen nou liggen?
Vijf dagen later stapten Raquel, Hannah en Chantal uit de Toyota van Hannah’s vader. Op de stoep voor het gebouw van Universal stonden nog twee meisjes, een porseleinkleurige roodharige en een al net zo bleke blondine. Ze praatten zachtjes met elkaar, maar keken op toen de andere drie op hen af kwamen.
‘Hoi,’ zei Chantal opgewekt. ‘Ook voor de jongens?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde het roodharige meisje koeltjes. ‘Mijn naam is Eline, trouwens. Dit is mijn beste vriendin, Charlotte.’
Chantal stelde haar groepje voor. Eline knikte en zei toen, enigszins neerbuigend: ‘Je mocht maar één vriendin meenemen, hè.’
‘Heb ik ook gedaan.’ Chantal gebaarde vaag naar Hannah. ‘Zij is de derde genomineerde.’
Eline trok haar wenkbrauwen op en wisselde een spottende blik met haar vriendin, maar ze zei niets. Raquel snoof zachtjes. Dit zou vast een leuke dag worden, dacht ze sarcastisch. Gezellig met twee trutjes die hen recht in hun gezicht belachelijk maakten. Aan Chantals gezicht te zien dacht zij er precies zo over.
Op dat moment reed er een zwart busje de straat binnen en kwam vlak voor de meisjes tot stilstand. Ze sprongen geschrokken achteruit, maar een welbekende stem riep hen terug: ‘Goedemorgen en willkommen im Tokio Hotel. Allemaal instappen!’ Op hetzelfde moment schoof de deur open en de spreker kwam naar buiten.
Dat was Bill, natuurlijk, met zijn haar zoals gewoonlijk recht overeind. Zijn gezicht werd getooid door een typische brede grijns. Hij droeg een zwart jack op een simpele spijkerbroek en had zo te zien alleen mascara en oogpotlood op. Raquel kon het niet helpen: ze begon te glimlachen.
De andere meisjes drongen naar voren om hem te begroeten en het busje in te stappen. Chantal stond vooraan en wierp Bill een overduidelijk charmant bedoeld glimlachje toe. Raquel beet op haar wang. Ze wist dat Chantal de zanger leuk vond, maar dit was een beetje overdreven. Als hij niet nu nog niet doorhad waar ze op uit was...
Echt super dat je het weer leest!
Ik had een ***dag op school, maar nu zit ik weer helemaal te grijnzen ~~
Beste juffrouw Jones,
Met genoegen delen wij u mede dat u één van de drie deelnemers bent die door zijn gegaan naar de volgende en laatste ronde. Gefeliciteerd!
Samen met de twee andere jongedames wordt u over vijf dagen verwacht bij Universal, voor verdere kennismaking met de jongens zelf. Dit is om na te gaan of uw karakter goed bij hen past; vandaar ook dat wij u uitnodigen één goede vriendin mee te nemen, die de jongens – mocht u gekozen worden – daarna natuurlijk vaak zullen zien.
Met vriendelijke groet,
Patrick Benzner
David Jost
Peter Hoffman
Dave Roth
Opnieuw doodse, doodse stilte. Ergens op de achtergrond tikte een klok. Een auto raasde voorbij. Chantal hoorde het niet. Ze staarde naar Raquel. Vervolgens gingen haar ogen naar Hannah. Die staarde net zo verbaasd terug. Het volgende moment slaakte Chantal een keiharde kreet: ‘WÁT? Dat is niet waar!’
‘Knuffel!’ riep Hannah enthousiast en de drie doken over tafel om elkaar te omhelzen. Kopjes thee rinkelden, maar gelukkig ging alles goed.
Lachend veegde Raquel haar warrige krullen uit haar gezicht. ‘En wie nemen jullie mee?’
‘Jou natuurlijk!’ gilden ze tegelijkertijd.
‘Wie anders?’ voegde Hannah erbij. ‘Mijn beste vriendin zit in Amerika.’
‘Cool!’ zei Raquel opgewekt. ‘Dan gaan we met z’n drieën.’
Pas later bedacht Chantal dat het misschien niet zo handig was om Raquel mee te nemen. Wie brengt er nou weer concurrentie mee? Op hetzelfde moment vroeg Raquel zich af of ze wel wilde gaan. Ze had de blik in Chantals ogen gezien; dit kon toch onmogelijk leuk zijn, nu of op de lange termijn. Toch wist ze dat ze in elk geval Hannah niet teleur kon stellen. Bovendien... Zíj was ook een megafan van Tokio Hotel en welke fan laat een ontmoeting met haar idolen nou liggen?
Vijf dagen later stapten Raquel, Hannah en Chantal uit de Toyota van Hannah’s vader. Op de stoep voor het gebouw van Universal stonden nog twee meisjes, een porseleinkleurige roodharige en een al net zo bleke blondine. Ze praatten zachtjes met elkaar, maar keken op toen de andere drie op hen af kwamen.
‘Hoi,’ zei Chantal opgewekt. ‘Ook voor de jongens?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde het roodharige meisje koeltjes. ‘Mijn naam is Eline, trouwens. Dit is mijn beste vriendin, Charlotte.’
Chantal stelde haar groepje voor. Eline knikte en zei toen, enigszins neerbuigend: ‘Je mocht maar één vriendin meenemen, hè.’
‘Heb ik ook gedaan.’ Chantal gebaarde vaag naar Hannah. ‘Zij is de derde genomineerde.’
Eline trok haar wenkbrauwen op en wisselde een spottende blik met haar vriendin, maar ze zei niets. Raquel snoof zachtjes. Dit zou vast een leuke dag worden, dacht ze sarcastisch. Gezellig met twee trutjes die hen recht in hun gezicht belachelijk maakten. Aan Chantals gezicht te zien dacht zij er precies zo over.
Op dat moment reed er een zwart busje de straat binnen en kwam vlak voor de meisjes tot stilstand. Ze sprongen geschrokken achteruit, maar een welbekende stem riep hen terug: ‘Goedemorgen en willkommen im Tokio Hotel. Allemaal instappen!’ Op hetzelfde moment schoof de deur open en de spreker kwam naar buiten.
Dat was Bill, natuurlijk, met zijn haar zoals gewoonlijk recht overeind. Zijn gezicht werd getooid door een typische brede grijns. Hij droeg een zwart jack op een simpele spijkerbroek en had zo te zien alleen mascara en oogpotlood op. Raquel kon het niet helpen: ze begon te glimlachen.
De andere meisjes drongen naar voren om hem te begroeten en het busje in te stappen. Chantal stond vooraan en wierp Bill een overduidelijk charmant bedoeld glimlachje toe. Raquel beet op haar wang. Ze wist dat Chantal de zanger leuk vond, maar dit was een beetje overdreven. Als hij niet nu nog niet doorhad waar ze op uit was...
IK WIST HET! Ik wist dat Chantal door zou gaan *danst rondjes*! Ook super leuk dat Hannah en zij allebei door zijn, omdat dat waarschijnlijk nog best wat moordneigingen op kan roepen tussen de vriendinnen... Ben benieuwd hoe je dat gaat laten lopen.
Leuk dat ze de band nu ook ontmoeten, ik vraag me af hoe dat gaat lopen. Het is inderdaad obvious dat Chantal meer wil met Bill, dat zal hij zelf toch ook wel doorhebben?
Je verhaal leest nog steeds heerlijk en ook al reageer ik niet direct, ik lees het wel altijd! Super, ga zo door!
Leuk dat ze de band nu ook ontmoeten, ik vraag me af hoe dat gaat lopen. Het is inderdaad obvious dat Chantal meer wil met Bill, dat zal hij zelf toch ook wel doorhebben?
Je verhaal leest nog steeds heerlijk en ook al reageer ik niet direct, ik lees het wel altijd! Super, ga zo door!
Imke natuurlijk ook ontzettend bedankt!! Enne... Bill is een beetje naïef... Maar wel schattig
Hier het laatste stukje van dit hoofdstuk. 13 A4'tjes hebben jullie inmiddels gelezen
En nu moet ik als een haas verder schrijven! Het zit wel allemaal in mijn hoofd, maar dat is een beetje lastig posten XD
~~
Hannah stootte haar even aan toen ze langsliep. ‘Kom je? Of heb je het te druk met dromen?’
‘Geen tijd voor dromen!’ lachte Bill, die plotseling naast hen stond. ‘We hebben zóveel te doen.’ Hij gaf Raquel een knipoog en ze bloosde verlegen. Hannah giechelde, waardoor Raquels wangen nog een tintje roder werden. Vlug stapte ze het busje in en zocht Chantal op, die zich nergens van bewust was en slechts met belangstellende ogen om zich heen keek. Hannah kwam bij hen staan, maar zei niets. Bill sloot de deur en het busje trok op.
‘Beetje krapjes hier,’ merkte Eline onmiddellijk op. Ze zaten met z’n negenen achter in een bestelbusje. Inderdaad een beetje krap. Aan de muur tegenover de deur was een tafel bevestigd, met zes stoelen er omheen. Daar zaten de meisjes plus Gustav. Links van de schuifdeur waren nog twee stoelen, waar Tom en Georg vlug op neer ploften.
Bill grijnsde en ging op tafel zitten, tussen Chantal en Raquel in. Ze hielden tegelijkertijd een moment hun adem in. Hannah grinnikte, maar zag toen de nijdige blik van Chantal naar Raquel en fronste even. Miste ze soms iets? Blijkbaar, maar ze ging niet vragen wat het was. Dat leek haar niet zo’n goed idee.
‘Voor met z’n vieren is het ruim,’ zei Tom tegen Eline en voegde er met een grijns aan toe: ‘Niet ruim genoeg, helaas. Je ruikt Georg nog steeds.’
Georg gaf een klap tegen zijn zwarte pet en Bill lachte. ‘Handig om te zeggen als je naast hem zit, broertje!’
Tom haalde zijn schouders op en zette zijn pet recht. Zijn bruine ogen schitterden ondeugend. Raquel wierp een vlugge blik op Hannah, die duidelijk moeite had haar ogen van de gitarist af te houden.
Op hetzelfde moment viel er iets op zijn plaats in Raquels hoofd. Ze zat in een busje met Tokio Hotel. Was dit een droom? In elk geval was het onmogelijk! Ze zat in een busje met Tokio Hotel. Ze zat in een busje met...
Een opgewonden piepgeluid ontsnapte aan haar lippen. Iedereen keek meteen haar kant op, Bill met een half lachje op zijn gezicht. Raquel werd opnieuw knalrood en mompelde iets vaags. Ze zag Chantals lippen bewegen, maar wat er gezegd werd hoorde ze niet. Iets grappigs blijkbaar, want iedereen leek te lachen. Zij zat daar als verdoofd. In een busje met Tokio Hotel. Dit was een droom.
‘Knijp me,’ fluisterde ze tegen Hannah. Die keek verbaasd om en deed haar mond open om iets te zeggen, toen ook bij haar het kwartje viel. Meteen begon ze breed te glimlachen.
‘Onmogelijk, hè!’ antwoordde ze op fluistertoon. ‘Ik vind het ook raar... Ik bedoel, er was echt een kans van nul komma nul dat we hier serieus terecht zouden komen en kijk ons nu eens!’
‘Ik droom,’ zuchtte Raquel.
‘Geen tijd voor, dat had ik toch al gezegd?’ Bills plagerige stem kwam compleet onverwacht en Raquel keek blozend op. Recht in zijn hazelnootkleurige ogen.
Ze had het gevoel dat ze van haar sokken werd geblazen. Nog nooit eerder, in geen achttien jaar, had ze ogen gezien die zó konden schitteren als de zijne. Cliché, maar toch: het leek alsof er stukjes gevallen ster in zijn ogen twinkelden.
‘We zijn er!’ riep de chauffeur op dat moment en Raquel wendde vlug haar gezicht af, in een poging niet te laten merken hoe snel haar hart plotseling sloeg. Ze zag Chantal opnieuw kwaad kijken, wat alles er niet bepaald beter op maakte.
Plotseling wenste ze dat ze niet mee was gegaan. Het was natuurlijk over-de-top-geweldig om haar favoriete band te zien, maar was dat werkelijk al die woedende blikken van Chantal waard? Jarenlange vriendschap op het spel zetten voor de band? Zelfs al zou Chantal gekozen worden, dan zou zij, Raquel, de jongens vast niet zó vaak zien. Was het dan al die woede waard?
Eén blik op de zanger zei echter genoeg. Ja. Ja, dat was het helemaal waard.
Hier het laatste stukje van dit hoofdstuk. 13 A4'tjes hebben jullie inmiddels gelezen
En nu moet ik als een haas verder schrijven! Het zit wel allemaal in mijn hoofd, maar dat is een beetje lastig posten XD~~
Hannah stootte haar even aan toen ze langsliep. ‘Kom je? Of heb je het te druk met dromen?’
‘Geen tijd voor dromen!’ lachte Bill, die plotseling naast hen stond. ‘We hebben zóveel te doen.’ Hij gaf Raquel een knipoog en ze bloosde verlegen. Hannah giechelde, waardoor Raquels wangen nog een tintje roder werden. Vlug stapte ze het busje in en zocht Chantal op, die zich nergens van bewust was en slechts met belangstellende ogen om zich heen keek. Hannah kwam bij hen staan, maar zei niets. Bill sloot de deur en het busje trok op.
‘Beetje krapjes hier,’ merkte Eline onmiddellijk op. Ze zaten met z’n negenen achter in een bestelbusje. Inderdaad een beetje krap. Aan de muur tegenover de deur was een tafel bevestigd, met zes stoelen er omheen. Daar zaten de meisjes plus Gustav. Links van de schuifdeur waren nog twee stoelen, waar Tom en Georg vlug op neer ploften.
Bill grijnsde en ging op tafel zitten, tussen Chantal en Raquel in. Ze hielden tegelijkertijd een moment hun adem in. Hannah grinnikte, maar zag toen de nijdige blik van Chantal naar Raquel en fronste even. Miste ze soms iets? Blijkbaar, maar ze ging niet vragen wat het was. Dat leek haar niet zo’n goed idee.
‘Voor met z’n vieren is het ruim,’ zei Tom tegen Eline en voegde er met een grijns aan toe: ‘Niet ruim genoeg, helaas. Je ruikt Georg nog steeds.’
Georg gaf een klap tegen zijn zwarte pet en Bill lachte. ‘Handig om te zeggen als je naast hem zit, broertje!’
Tom haalde zijn schouders op en zette zijn pet recht. Zijn bruine ogen schitterden ondeugend. Raquel wierp een vlugge blik op Hannah, die duidelijk moeite had haar ogen van de gitarist af te houden.
Op hetzelfde moment viel er iets op zijn plaats in Raquels hoofd. Ze zat in een busje met Tokio Hotel. Was dit een droom? In elk geval was het onmogelijk! Ze zat in een busje met Tokio Hotel. Ze zat in een busje met...
Een opgewonden piepgeluid ontsnapte aan haar lippen. Iedereen keek meteen haar kant op, Bill met een half lachje op zijn gezicht. Raquel werd opnieuw knalrood en mompelde iets vaags. Ze zag Chantals lippen bewegen, maar wat er gezegd werd hoorde ze niet. Iets grappigs blijkbaar, want iedereen leek te lachen. Zij zat daar als verdoofd. In een busje met Tokio Hotel. Dit was een droom.
‘Knijp me,’ fluisterde ze tegen Hannah. Die keek verbaasd om en deed haar mond open om iets te zeggen, toen ook bij haar het kwartje viel. Meteen begon ze breed te glimlachen.
‘Onmogelijk, hè!’ antwoordde ze op fluistertoon. ‘Ik vind het ook raar... Ik bedoel, er was echt een kans van nul komma nul dat we hier serieus terecht zouden komen en kijk ons nu eens!’
‘Ik droom,’ zuchtte Raquel.
‘Geen tijd voor, dat had ik toch al gezegd?’ Bills plagerige stem kwam compleet onverwacht en Raquel keek blozend op. Recht in zijn hazelnootkleurige ogen.
Ze had het gevoel dat ze van haar sokken werd geblazen. Nog nooit eerder, in geen achttien jaar, had ze ogen gezien die zó konden schitteren als de zijne. Cliché, maar toch: het leek alsof er stukjes gevallen ster in zijn ogen twinkelden.
‘We zijn er!’ riep de chauffeur op dat moment en Raquel wendde vlug haar gezicht af, in een poging niet te laten merken hoe snel haar hart plotseling sloeg. Ze zag Chantal opnieuw kwaad kijken, wat alles er niet bepaald beter op maakte.
Plotseling wenste ze dat ze niet mee was gegaan. Het was natuurlijk over-de-top-geweldig om haar favoriete band te zien, maar was dat werkelijk al die woedende blikken van Chantal waard? Jarenlange vriendschap op het spel zetten voor de band? Zelfs al zou Chantal gekozen worden, dan zou zij, Raquel, de jongens vast niet zó vaak zien. Was het dan al die woede waard?
Eén blik op de zanger zei echter genoeg. Ja. Ja, dat was het helemaal waard.
-
Myrth-
Ik vind het echt een super leuk verhaal (: Ik ben heel erg benieuwd hoe het afloopt. Trouwens Hannah heeft het meeste smaak, Tom is zoooooooo lekker *zwijmeld*
Hihi, Myrth- Ieder zijn smaak, ik vind Bill leuker
En Imke, de band... Tja... Volgens mij zijn ze nogal geneigd in iedereen iets goeds te zien Alhoewel, als ze iemand niet aardig vinden, zeggen ze dat altijd meteen
Hier is meer! Dit is vrij snel geschreven, tijdens een saaie wiskundeles (*gaap*) op school, dus misschien wat minder... Nou ja, oordeel zelf maar
~~
5.
Het busje stopte voor een ijzeren hek met bewakingscamera’s. Raquel was hier nog nooit eerder geweest, nogal logisch, maar ze herkende het meteen. Het appartement van Tokio Hotel.
Haar mond viel open. Dit. Was. Niet. Mogelijk. Absoluut niet mogelijk. Werktuiglijk schoten haar ogen naar Chantal, die net zo verbaasd keek als zij. Hun ogen ontmoetten elkaar. Jaloezie of vijandelijkheid waren even helemaal verdwenen. Hoe kon dat ook anders? Ze stonden op het punt het appartement van Tokio Hotel binnen te gaan!
Dus ook de studio, want die lag aan het appartement, bedacht Raquel toen. Misschien zouden ze alleen de studio zien. Dat was trouwens nog steeds onmogelijk. Het hele idee dat ze hier wáren was onmogelijk!
Niemand zei iets toen ze uitstapten. Raquel zag hoe de tweelingbroers een geamuseerd lachje wisselden, maar ook de jongens hielden hun mond. Hannah staarde slechts naar het gebouw, evenals Charlotte en Eline. Ook zij hadden het herkend.
‘Willkommen im Studio,’ grinnikte Bill, die nooit lang zijn mond kon houden. ‘Ik zei toch dat ze verbaasd zouden staan!’
‘Vind je het heel gek!’ flapte Raquel eruit en werd knalrood toen iedereen in de lach schoot. Chantal kwam net een beetje over haar verbazing heen en wierp onmiddellijk een kwade blik naar haar vriendin. Van MIJ, vormden haar lippen. Raquel keek snel weg, haar ogen verbergend achter haar volle krullen.
‘We gaan nu de studio in,’ kondigde de zanger aan, terwijl de blonde Gustav een pas uit de achterzak van zijn spijkerbroek haalde. ‘Er is een schoonmaakploeg langs geweest, maar je moet nog steeds oppassen dat je je nek niet breekt. Er liggen altijd losse plectrums en snoertjes en drumsticks. Ik weet niet wat zij met hun spullen uitvoeren, maar er ligt altijd wel wat.’
‘Tss, hij is er zo vól van dat hij alleen een microfoon nodig heeft,’ merkte Tom op, met een knipoogje naar Hannah. Het volgende moment sprong hij lachend opzij, omdat zijn broer de klep van zijn pet omlaag sloeg.
‘Hé, tweeling! Houd voor een keer eens op met elkaar plagen, we hebben gasten!’ Dat kwam van de blonde drummer, die ongeduldig bij de deur stond te wachten. Charlotte en Eline voegden zich snel bij hem, evenals Georg, de bassist. Raquel, Hannah en Chantal volgden hen naar binnen en de tweeling sloot de rij.
Ze stonden in een lange gang met vanillekleurige muren en een parketvloer. Aan weerszijden van de gang ontdekte Raquel een aantal deuren, allemaal gesloten. Ze vroeg zich af wat er zou gaan gebeuren. Hadden de jongens überhaupt zelf wel een idee? Ze zagen eruit alsof ze alles improviseerden.
‘Hierheen!’ riep Bill toen. Raquel keek op en zag dat de anderen al een eindje verderop stonden. Vlug haalde ze hen in, opnieuw blozend toen Bill haar een glimlach toewierp. Waarom lachte hij zoveel naar haar? Goed, hij lachte nu tegen iedereen, maar zijn ogen flitsten steeds weer terug naar haar. Ze durfde niet te denken wat ze wilde denken en dacht er maar helemaal niet meer over na.
Ieder zijn smaak, ik vind Bill leuker En Imke, de band... Tja... Volgens mij zijn ze nogal geneigd in iedereen iets goeds te zien
Alhoewel, als ze iemand niet aardig vinden, zeggen ze dat altijd meteen Hier is meer! Dit is vrij snel geschreven, tijdens een saaie wiskundeles (*gaap*) op school, dus misschien wat minder... Nou ja, oordeel zelf maar
~~
5.
Het busje stopte voor een ijzeren hek met bewakingscamera’s. Raquel was hier nog nooit eerder geweest, nogal logisch, maar ze herkende het meteen. Het appartement van Tokio Hotel.
Haar mond viel open. Dit. Was. Niet. Mogelijk. Absoluut niet mogelijk. Werktuiglijk schoten haar ogen naar Chantal, die net zo verbaasd keek als zij. Hun ogen ontmoetten elkaar. Jaloezie of vijandelijkheid waren even helemaal verdwenen. Hoe kon dat ook anders? Ze stonden op het punt het appartement van Tokio Hotel binnen te gaan!
Dus ook de studio, want die lag aan het appartement, bedacht Raquel toen. Misschien zouden ze alleen de studio zien. Dat was trouwens nog steeds onmogelijk. Het hele idee dat ze hier wáren was onmogelijk!
Niemand zei iets toen ze uitstapten. Raquel zag hoe de tweelingbroers een geamuseerd lachje wisselden, maar ook de jongens hielden hun mond. Hannah staarde slechts naar het gebouw, evenals Charlotte en Eline. Ook zij hadden het herkend.
‘Willkommen im Studio,’ grinnikte Bill, die nooit lang zijn mond kon houden. ‘Ik zei toch dat ze verbaasd zouden staan!’
‘Vind je het heel gek!’ flapte Raquel eruit en werd knalrood toen iedereen in de lach schoot. Chantal kwam net een beetje over haar verbazing heen en wierp onmiddellijk een kwade blik naar haar vriendin. Van MIJ, vormden haar lippen. Raquel keek snel weg, haar ogen verbergend achter haar volle krullen.
‘We gaan nu de studio in,’ kondigde de zanger aan, terwijl de blonde Gustav een pas uit de achterzak van zijn spijkerbroek haalde. ‘Er is een schoonmaakploeg langs geweest, maar je moet nog steeds oppassen dat je je nek niet breekt. Er liggen altijd losse plectrums en snoertjes en drumsticks. Ik weet niet wat zij met hun spullen uitvoeren, maar er ligt altijd wel wat.’
‘Tss, hij is er zo vól van dat hij alleen een microfoon nodig heeft,’ merkte Tom op, met een knipoogje naar Hannah. Het volgende moment sprong hij lachend opzij, omdat zijn broer de klep van zijn pet omlaag sloeg.
‘Hé, tweeling! Houd voor een keer eens op met elkaar plagen, we hebben gasten!’ Dat kwam van de blonde drummer, die ongeduldig bij de deur stond te wachten. Charlotte en Eline voegden zich snel bij hem, evenals Georg, de bassist. Raquel, Hannah en Chantal volgden hen naar binnen en de tweeling sloot de rij.
Ze stonden in een lange gang met vanillekleurige muren en een parketvloer. Aan weerszijden van de gang ontdekte Raquel een aantal deuren, allemaal gesloten. Ze vroeg zich af wat er zou gaan gebeuren. Hadden de jongens überhaupt zelf wel een idee? Ze zagen eruit alsof ze alles improviseerden.
‘Hierheen!’ riep Bill toen. Raquel keek op en zag dat de anderen al een eindje verderop stonden. Vlug haalde ze hen in, opnieuw blozend toen Bill haar een glimlach toewierp. Waarom lachte hij zoveel naar haar? Goed, hij lachte nu tegen iedereen, maar zijn ogen flitsten steeds weer terug naar haar. Ze durfde niet te denken wat ze wilde denken en dacht er maar helemaal niet meer over na.
Goed hoor Melian!
Ik ken zelf nauwelijks iets van Tokio Hotel, en toch kon dit verhaal me vanaf het begin boeien, zonder moeite. Het jaloerse gedrag tussen de meiden en de onzekerheid van Raquel over wat er tussen haar en Bill in hangt zijn heel herkenbaar
Vlug meer?
Ik ken zelf nauwelijks iets van Tokio Hotel, en toch kon dit verhaal me vanaf het begin boeien, zonder moeite. Het jaloerse gedrag tussen de meiden en de onzekerheid van Raquel over wat er tussen haar en Bill in hangt zijn heel herkenbaar
Vlug meer?
I found the key to life. The lock was broken.
-
Myrth-
nice nice (:
je hebt een leuke schrijfstijl en je houd het spannend. als ik een vermoeden heb wat er gaat gebeuren gaat het juist de andere kant op! snel weer door schrijven!
je hebt een leuke schrijfstijl en je houd het spannend. als ik een vermoeden heb wat er gaat gebeuren gaat het juist de andere kant op! snel weer door schrijven!
Daar ben ik weer
RedRose, dankjewel Tof dat je toch de moeite neemt om het te lezen, ook al ken je de band niet
Myrthe, ook bedankt natuurlijk! Reacties stimuleren het schrijven Dus hier is weer een stukje!
~~
‘Kantoortje, toilet, keuken,’ gebaarde Bill, terwijl ze langs de deuren liepen. ‘Allemaal niet belangrijk. Het échte interessante komt hier pas.’
Hij opende een deur aan het eind van de gang en de anderen stapten over de drempel. Ze bevonden zich nu in een vrij grote kamer, met dezelfde vanillekleurige muren en parketvloer als in de gang. In de hoek stond een drumstel, daarachter was nog een deur en verder stonden er nog een hoop gitaren. En een enorme vleugel. Charlotte wees er zwijgend naar.
Bill grinnikte. ‘Ja, die is een beetje nutteloos. Nou ja, Gustav speelt soort van piano. Maar hier worden meestal de drums opgenomen.’
‘Dus dit is eigenlijk Gustavs kamer,’ merkte Chantal op. Haar blauwe ogen schitterden.
‘Ja, als we genoeg van hem krijgen sluiten we hem hier op,’ antwoordde Georg zogenaamd serieus. Charlotte giechelde en keek hem zwijmelend aan, maar dat merkte hij niet.
‘Dat zou ik juist niet doen,’ sprak Chantal de bassist tegen. ‘Hier vermaakt hij zich dan toch, dat is niet de bedoeling als je hem opsluit. Ik zou hem in dat kantoortje vastzetten of zo.’
‘Hm, eigenlijk wel een goed idee,’ zei Tom opgewekt en Gustav wierp hem een geërgerde blik toe.
‘Wat zijn we weer aardig vandaag!’
Bill giechelde – er was echt geen ander woord voor. Raquel wendde snel haar blik af en keek naar de glanzend zwarte vleugel. Het was een mooi instrument, dat kon een kind zien. Thuis hadden ze een gewone piano, een afdankertje van haar grootmoeder uit Spanje. Die was niet eens zuiver, de stemmer was in geen jaren langs geweest. Toch speelde ze er elke dag op, want ze had natuurlijk niets anders en als ze niet oefende, zou haar lerares er niet blij mee zijn. Hoe zou het zijn om elke dag op zo’n vleugel te spelen?
De zanger zag haar kijken en vroeg: ‘Speel je?’
Ze knikte. ‘Al een jaar of twaalf. Bijna dertien, inmiddels.’
‘Wow. En jullie?’ richtte hij zich tot de andere meisjes, die tussen de gitaren stonden en om zich heen keken.
‘Contrabas,’ antwoordde Eline onmiddellijk. ‘En Charlie cello, hè?’ Ze gaf haar vriendin een por en Charlotte knikte vlug. Hannah mompelde iets over gitaar, maar Tom was de enige die dat hoorde. Hij lachte naar haar en ze werd onmiddellijk knalrood.
‘Uh... Ik heb een paar jaar piano gespeeld, maar daar ben ik al tijden vanaf,’ nam Chantal het woord. Ze keek alleen naar Bill, die tegen de muur leunde. ‘Ik ben niet zo’n instrumentenpersoon.’
‘Ha, ik ben in elk geval niet de enige die niets speelt,’ zei de zanger opgewekt. ‘Volgende kamer!’
De dag vloog voorbij en vóór Raquel doorhad wat er allemaal gebeurde, stonden ze afscheid te nemen in de hal. Ze hadden vrijwel de hele dag met de jongens in het appartement doorgebracht, pratend en cola drinkend. Zo waren ze er achter gekomen dat Eline en Charlie, zoals ze haar vriendin steeds noemde, allebei een hamster hadden die ze naar de tweeling hadden vernoemd. Of dat Gustav een zus had, Franziska, die studeerde voor schoonheidsspecialiste. Of dat Raquel naast piano ook nog harp speelde. Na Bills reactie daarop waren ze allemaal in lachen uitgebarsten. Raquel zag het nog voor zich: Bill die een verontwaardigd gezicht trok en riep: ‘Wat? Twéé instrumenten? Mag ik er eens eentje lenen?’
Raquel giechelde weer. Op dat moment haalde Bills stem haar uit haar dromen: ‘Wat sta jij te lachen?’
‘Niks,’ antwoordde ze vlug. ‘Binnenpretje.’
RedRose, dankjewel
Tof dat je toch de moeite neemt om het te lezen, ook al ken je de band niet Myrthe, ook bedankt natuurlijk! Reacties stimuleren het schrijven
Dus hier is weer een stukje! ~~
‘Kantoortje, toilet, keuken,’ gebaarde Bill, terwijl ze langs de deuren liepen. ‘Allemaal niet belangrijk. Het échte interessante komt hier pas.’
Hij opende een deur aan het eind van de gang en de anderen stapten over de drempel. Ze bevonden zich nu in een vrij grote kamer, met dezelfde vanillekleurige muren en parketvloer als in de gang. In de hoek stond een drumstel, daarachter was nog een deur en verder stonden er nog een hoop gitaren. En een enorme vleugel. Charlotte wees er zwijgend naar.
Bill grinnikte. ‘Ja, die is een beetje nutteloos. Nou ja, Gustav speelt soort van piano. Maar hier worden meestal de drums opgenomen.’
‘Dus dit is eigenlijk Gustavs kamer,’ merkte Chantal op. Haar blauwe ogen schitterden.
‘Ja, als we genoeg van hem krijgen sluiten we hem hier op,’ antwoordde Georg zogenaamd serieus. Charlotte giechelde en keek hem zwijmelend aan, maar dat merkte hij niet.
‘Dat zou ik juist niet doen,’ sprak Chantal de bassist tegen. ‘Hier vermaakt hij zich dan toch, dat is niet de bedoeling als je hem opsluit. Ik zou hem in dat kantoortje vastzetten of zo.’
‘Hm, eigenlijk wel een goed idee,’ zei Tom opgewekt en Gustav wierp hem een geërgerde blik toe.
‘Wat zijn we weer aardig vandaag!’
Bill giechelde – er was echt geen ander woord voor. Raquel wendde snel haar blik af en keek naar de glanzend zwarte vleugel. Het was een mooi instrument, dat kon een kind zien. Thuis hadden ze een gewone piano, een afdankertje van haar grootmoeder uit Spanje. Die was niet eens zuiver, de stemmer was in geen jaren langs geweest. Toch speelde ze er elke dag op, want ze had natuurlijk niets anders en als ze niet oefende, zou haar lerares er niet blij mee zijn. Hoe zou het zijn om elke dag op zo’n vleugel te spelen?
De zanger zag haar kijken en vroeg: ‘Speel je?’
Ze knikte. ‘Al een jaar of twaalf. Bijna dertien, inmiddels.’
‘Wow. En jullie?’ richtte hij zich tot de andere meisjes, die tussen de gitaren stonden en om zich heen keken.
‘Contrabas,’ antwoordde Eline onmiddellijk. ‘En Charlie cello, hè?’ Ze gaf haar vriendin een por en Charlotte knikte vlug. Hannah mompelde iets over gitaar, maar Tom was de enige die dat hoorde. Hij lachte naar haar en ze werd onmiddellijk knalrood.
‘Uh... Ik heb een paar jaar piano gespeeld, maar daar ben ik al tijden vanaf,’ nam Chantal het woord. Ze keek alleen naar Bill, die tegen de muur leunde. ‘Ik ben niet zo’n instrumentenpersoon.’
‘Ha, ik ben in elk geval niet de enige die niets speelt,’ zei de zanger opgewekt. ‘Volgende kamer!’
De dag vloog voorbij en vóór Raquel doorhad wat er allemaal gebeurde, stonden ze afscheid te nemen in de hal. Ze hadden vrijwel de hele dag met de jongens in het appartement doorgebracht, pratend en cola drinkend. Zo waren ze er achter gekomen dat Eline en Charlie, zoals ze haar vriendin steeds noemde, allebei een hamster hadden die ze naar de tweeling hadden vernoemd. Of dat Gustav een zus had, Franziska, die studeerde voor schoonheidsspecialiste. Of dat Raquel naast piano ook nog harp speelde. Na Bills reactie daarop waren ze allemaal in lachen uitgebarsten. Raquel zag het nog voor zich: Bill die een verontwaardigd gezicht trok en riep: ‘Wat? Twéé instrumenten? Mag ik er eens eentje lenen?’
Raquel giechelde weer. Op dat moment haalde Bills stem haar uit haar dromen: ‘Wat sta jij te lachen?’
‘Niks,’ antwoordde ze vlug. ‘Binnenpretje.’
Ik vind Bill echt een schatje in dit verhaal! Ik hoop dan ook heel erg dat het niet lang duurt voordat Raquel (wat ik nog steeds een prachtige naam vind, even tussendoor) en hij iets krijgen.
Wat ik vooral zo goed vind, is hoe je de situatie neer zet. Het lijkt onrealistisch, maar op de een of andere manier maak jij het tóch realistisch en dat is wat mij door laat lezen. Je sfeer is prima, het voelt gewoon alsof ik zelf bij het groepje loop.
Nou ja, ik weet dat ik niet altijd meteen reageer, maar ik lees het wel en vind het een super verhaal!
Wat ik vooral zo goed vind, is hoe je de situatie neer zet. Het lijkt onrealistisch, maar op de een of andere manier maak jij het tóch realistisch en dat is wat mij door laat lezen. Je sfeer is prima, het voelt gewoon alsof ik zelf bij het groepje loop.
Nou ja, ik weet dat ik niet altijd meteen reageer, maar ik lees het wel en vind het een super verhaal!
@Myrth, bedankt En waarom niet zoals je verwacht had?
@Imke, Bill IS gewoon een schatje Zoals jij dol bent op Pierre of David, ben ik dol op Bill En dat over die sfeer, daar zat ik een beetje over te twijfelen, of het wel realistisch genoeg was. Dus dankjewel voor die opmerking! En voor je hele reactie natuurlijk ook. Ik vind het niet erg als je niet meteen reageert, ik typ rustig verder
Reacties maken me blij Ik heb net een hele dag schilderen achter de rug (m'n kamer wordt opnieuw ingericht), ik sneakte snel even achter de computer en meteen een grijns van hier tot Mars. (Ik zeg nooit meer Tokio, dan ga ik aan andere dingen denken )
~~
Hij trok op een heel Bill-achtige manier één wenkbrauw op en ze moest lachen. Op dat moment riep Chantal: ‘Hé, Raquel! Kom je?’
‘Hm,’ antwoordde Raquel vaag. Ze had het liefst ‘nee’ gezegd; ze wilde best nog wat langer blijven, ook al wist ze dat dat niet kon. Chantal keek haar dwingend aan en ze liep met tegenzin naar haar vriendin toe. Bill volgde, maar voegde zich bij zijn broer in plaats van bij de meisjes.
Charlotte en Eline stonden eerst met Georg en Gustav te praten – dat wil zeggen, Eline praatte en Charlotte staarde met koeienogen naar de bassist – maar ook zij kwamen nu naar de anderen toe. De chauffeur van het busje stond bij de deur te wachten.
Bill was zoals gewoonlijk de eerste die iets wist te zeggen. ‘Over een paar dagen kunnen jullie de resultaten verwachten,’ meldde hij vrolijk. Raquel voelde een nerveus getintel in haar maag, zelfs al was zij niet eens kandidate. Stel nou dat Chantal of Hannah... Er was grote kans dat één van haar vriendinnen gekozen werd, bedacht ze toen. Betekende dan dat zíj ook... Ze durfde het nauwelijks te denken; straks werd Eline gekozen en dan was al die hoop voor niets.
‘Jongens, ze moeten er vandoor!’ riep de chauffeur vanaf de deur. Raquel slikte een paar keer. Het was nu echt voorbij. Ze zag Hannah teleurgesteld kijken, Chantal iets wegslikken, Eline en Charlotte een zucht slaken. Zelfs de jongens leken enigszins terneergeslagen.
Ditmaal was het Chantal die als eerste een actie ondernam. ‘Nou,’ zei ze, ‘tot ziens dan maar. Of zo.’
Ze lachten allemaal en vóór Raquel het wist, kreeg ze een knuffel van de zanger. Hij rook lekker, merkte ze onwillekeurig. Heel even verborg ze haar gezicht in zijn hals, sloot haar ogen om van het moment te genieten, en toen was het alweer voorbij. Toen knuffelde hij Chantal. Alle meisjes kwamen aan de beurt. Raquel zag de andere jongens een geamuseerde blik wisselen.
‘Wie is hier nou een teddybeer,’ mompelde Gustav net iets te luid. Bill schoot in de lach en iedereen herinnerde zich één van Chantals opmerkingen: “Ik vind Gustav altijd een beetje op een teddybeer lijken. Een gespierde teddybeer, dat wel.”
‘Ik vind Bill meer een wasbeer dan een teddybeer,’ flapte Raquel eruit. Nu lagen de jongens helemaal dubbel.
‘Een wasbeer?’
‘Ja, met die zwartomrande ogen en zo... Laat maar.’ Zij hield het ook niet meer en begon te giechelen. Zelfs de chauffeur stond zachtjes te grinniken bij de deur.
Toen kruisten Raquels donkere ogen de hemelsblauwe van Chantal en ze schrok van wat ze zag. Hevige jaloezie vooral, hoewel Chantal een poging deed dat te verbergen onder een laagje glimlach, maar ook woede en zelfs een vleugje... Nee, dat kon niet waar zijn. Ze had het vast verkeerd gezien, hield Raquel zichzelf voor en draaide zich van Chantal af. Toch kon ze het niet van zich afzetten.
Haat.
6.
Raquel zat aan de keukentafel en las een boek. Of liever gezegd, deed een poging tot het lezen van een boek. Haar ogen bleven constant op dezelfde pagina hangen. Ze had echt geen idee wat er stond. Haar gedachten bleven maar malen.
Het was nu drie dagen geleden dat ze Tokio Hotel hadden ontmoet. Raquel was nog steeds maar half over de euforie heen; af en toe riep ze nog verbijsterd: ‘Ik heb ze in het echt gezien!’ Haar moeder werd er gek van.
Het was ook drie dagen geleden dat ze die meest verontrustende emotie had gezien in de ogen van haar beste vriendin. Hoe was het mogelijk dat Chantal zo snel, na één ontmoeting al, zo’n hekel had aan haar, aan Raquel? Ze wist wel dat Chantal meer dan dol was op de zanger, maar dit suggereerde dat er nog veel meer achter zat.
En waarom niet zoals je verwacht had?@Imke, Bill IS gewoon een schatje
Zoals jij dol bent op Pierre of David, ben ik dol op Bill En dat over die sfeer, daar zat ik een beetje over te twijfelen, of het wel realistisch genoeg was. Dus dankjewel voor die opmerking! En voor je hele reactie natuurlijk ook. Ik vind het niet erg als je niet meteen reageert, ik typ rustig verder Reacties maken me blij
Ik heb net een hele dag schilderen achter de rug (m'n kamer wordt opnieuw ingericht), ik sneakte snel even achter de computer en meteen een grijns van hier tot Mars. (Ik zeg nooit meer Tokio, dan ga ik aan andere dingen denken )~~
Hij trok op een heel Bill-achtige manier één wenkbrauw op en ze moest lachen. Op dat moment riep Chantal: ‘Hé, Raquel! Kom je?’
‘Hm,’ antwoordde Raquel vaag. Ze had het liefst ‘nee’ gezegd; ze wilde best nog wat langer blijven, ook al wist ze dat dat niet kon. Chantal keek haar dwingend aan en ze liep met tegenzin naar haar vriendin toe. Bill volgde, maar voegde zich bij zijn broer in plaats van bij de meisjes.
Charlotte en Eline stonden eerst met Georg en Gustav te praten – dat wil zeggen, Eline praatte en Charlotte staarde met koeienogen naar de bassist – maar ook zij kwamen nu naar de anderen toe. De chauffeur van het busje stond bij de deur te wachten.
Bill was zoals gewoonlijk de eerste die iets wist te zeggen. ‘Over een paar dagen kunnen jullie de resultaten verwachten,’ meldde hij vrolijk. Raquel voelde een nerveus getintel in haar maag, zelfs al was zij niet eens kandidate. Stel nou dat Chantal of Hannah... Er was grote kans dat één van haar vriendinnen gekozen werd, bedacht ze toen. Betekende dan dat zíj ook... Ze durfde het nauwelijks te denken; straks werd Eline gekozen en dan was al die hoop voor niets.
‘Jongens, ze moeten er vandoor!’ riep de chauffeur vanaf de deur. Raquel slikte een paar keer. Het was nu echt voorbij. Ze zag Hannah teleurgesteld kijken, Chantal iets wegslikken, Eline en Charlotte een zucht slaken. Zelfs de jongens leken enigszins terneergeslagen.
Ditmaal was het Chantal die als eerste een actie ondernam. ‘Nou,’ zei ze, ‘tot ziens dan maar. Of zo.’
Ze lachten allemaal en vóór Raquel het wist, kreeg ze een knuffel van de zanger. Hij rook lekker, merkte ze onwillekeurig. Heel even verborg ze haar gezicht in zijn hals, sloot haar ogen om van het moment te genieten, en toen was het alweer voorbij. Toen knuffelde hij Chantal. Alle meisjes kwamen aan de beurt. Raquel zag de andere jongens een geamuseerde blik wisselen.
‘Wie is hier nou een teddybeer,’ mompelde Gustav net iets te luid. Bill schoot in de lach en iedereen herinnerde zich één van Chantals opmerkingen: “Ik vind Gustav altijd een beetje op een teddybeer lijken. Een gespierde teddybeer, dat wel.”
‘Ik vind Bill meer een wasbeer dan een teddybeer,’ flapte Raquel eruit. Nu lagen de jongens helemaal dubbel.
‘Een wasbeer?’
‘Ja, met die zwartomrande ogen en zo... Laat maar.’ Zij hield het ook niet meer en begon te giechelen. Zelfs de chauffeur stond zachtjes te grinniken bij de deur.
Toen kruisten Raquels donkere ogen de hemelsblauwe van Chantal en ze schrok van wat ze zag. Hevige jaloezie vooral, hoewel Chantal een poging deed dat te verbergen onder een laagje glimlach, maar ook woede en zelfs een vleugje... Nee, dat kon niet waar zijn. Ze had het vast verkeerd gezien, hield Raquel zichzelf voor en draaide zich van Chantal af. Toch kon ze het niet van zich afzetten.
Haat.
6.
Raquel zat aan de keukentafel en las een boek. Of liever gezegd, deed een poging tot het lezen van een boek. Haar ogen bleven constant op dezelfde pagina hangen. Ze had echt geen idee wat er stond. Haar gedachten bleven maar malen.
Het was nu drie dagen geleden dat ze Tokio Hotel hadden ontmoet. Raquel was nog steeds maar half over de euforie heen; af en toe riep ze nog verbijsterd: ‘Ik heb ze in het echt gezien!’ Haar moeder werd er gek van.
Het was ook drie dagen geleden dat ze die meest verontrustende emotie had gezien in de ogen van haar beste vriendin. Hoe was het mogelijk dat Chantal zo snel, na één ontmoeting al, zo’n hekel had aan haar, aan Raquel? Ze wist wel dat Chantal meer dan dol was op de zanger, maar dit suggereerde dat er nog veel meer achter zat.
Kan er meer achter zitten dan alleen jaloezie? Dat kind is gewoon stikjaloers, omdat Bill Raquel leuker vindt - en terecht! Stomme bitch die Chantal is... I don't like her.
Heel lief hoe Bill zich gedraagt, hij ziet hen niet als hysterische fans of zo, maar als gewone mensen. Klinkt heel krom, maar ik kan niet echt uitleggen wat ik bedoel. Sommige artiesten gaan op een stomme manier met hun fans om, omdat ze denken dat ze allemaal hetzelfde zijn: hysterische tieners, die alleen maar kunnen gillen en flauwvallen.
Conclusie: Bill is lief. And I want more!
Heel lief hoe Bill zich gedraagt, hij ziet hen niet als hysterische fans of zo, maar als gewone mensen. Klinkt heel krom, maar ik kan niet echt uitleggen wat ik bedoel. Sommige artiesten gaan op een stomme manier met hun fans om, omdat ze denken dat ze allemaal hetzelfde zijn: hysterische tieners, die alleen maar kunnen gillen en flauwvallen.
Conclusie: Bill is lief.
And I want more!Go Raquel! Go Raquel!
Weg met Chantal!
Leuk vervolg weer, leest nog steeds heerlijk weg! Vooral het laatste stukje, met dat krachtige woord HAAT op het einde, vond ik heel pakkend
*kijkt met van die Shrek Puss in Boots oogjes naar Melian*
Snel meer? *piep*
Weg met Chantal!
Leuk vervolg weer, leest nog steeds heerlijk weg! Vooral het laatste stukje, met dat krachtige woord HAAT op het einde, vond ik heel pakkend
*kijkt met van die Shrek Puss in Boots oogjes naar Melian*
Snel meer? *piep*
I found the key to life. The lock was broken.
Weer een nieuw stukje, ik heb speciaal voor jullie mijn stomme Nederlands-opdracht opzij geschoven (wat vond ik dat nou erg )
Dit stukje heeft even een heel ander onderwerp!
~~
Raquel slaakte een zucht en klapte haar boek dicht. Dit had geen zin. Zo kwam ze nooit verder. Ze gooide het boek naar de andere hoek van de bank, miste grandioos en slaakte een zucht toen het ding op de grond plofte. Natuurlijk moest op dat moment haar moeder binnenkomen en een geïrriteerde opmerking maken.
‘Zeg, doe eens normaal met dat boek!’
‘Ja ja, hij gleed uit m’n handen,’ mompelde Raquel en rolde, onzichtbaar voor haar moeder, met haar ogen. Zuchtend stond ze op om het boek op te rapen. Haar moeder keek haar geërgerd aan, maar zei verder niets en verdween weer.
Raquel legde het boek op tafel en op hetzelfde moment ging de telefoon. Meteen schoot haar hart omhoog naar haar keel. Chantal? Hannah? Was er nieuws? Ze wilde het weten, ze was net zo zenuwachtig als zij.
‘Ik neem hem wel!’ riep ze naar boven, toen ze haar moeder naar de telefoon hoorde stommelen. Snel trok ze de telefoon naar zich toe, drukte op “opnemen” en zei haastig: ‘Met Raquel!’
‘Zussie!’ klonk een overbekend stemmetje door de telefoon. Heel even schoot er teleurstelling door Raquels hoofd; geen Chantal, geen Hannah, geen nieuws. Toen verscheen er echter een brede grijns op haar gezicht.
‘Jonathan! Hoe gaat het?’
‘Goed maar ik heb je oorbel gevonden die je kwijt was, die zilveren mooie dus papa zei dat ik moest bellen, hoe gaat het met jou?’ Aan de andere kant van de lijn werd er diep ingeademd na die lange zin.
Raquel schoot in de lach. Haar broertje was weer eens hyperactief. Jonathan was bijna tien jaar jonger dan zij, maar ze waren dol op elkaar. Het was lastig om elkaar te zien, want hij woonde bij hun vader in Oranienburg en zij bij hun moeder in Berlijn. Nu was Oranienburg niet heel ver van Berlijn, ongeveer twintig kilometer, maar dat was toch aardig ver fietsen en gebracht worden was een beetje onmogelijk; vooral omdat Raquels moeder sinds de scheiding vrijwel nooit meer over haar ex-echtgenoot sprak. Met tegenzin liet ze haar dochter altijd naar de verjaardagen gaan, maar zelf ging ze nooit. De enige dagen waarop ze haar zoontje nog zag, waren de dagen dat haar ex-man naar het buitenland moest voor zijn werk. Dan kwam Jonathan altijd bij zijn grote zus logeren.
‘Met mij gaat het ook goed,’ vertelde Raquel haar broertje. ‘Waar heb je die oorbel gevonden? We hebben toch goed gezocht?’
‘Jawel maar hij lag onder de bank. Kom je hem halen?’ Die vraag werd net ietsjes te onschuldig gesteld en Raquel wist al waarom haar broertje belde. Sinds zijn verjaardag had ze hem niet meer gezien, want zij was druk bezig met haar examens en hij mocht niet in zijn eentje naar Berlijn. Hij was ook pas negen. Die oorbel was gewoon een goed excuus voor haar om de bus te nemen, ook al was het een vreselijk onhandige verbinding.
Ze wierp een blik op de klok vóór ze antwoordde. ‘Ja, dat kan wel, ik heb tijd nu. Ik zeg het tegen mam en ben er over anderhalf uur, goed?’
‘Ja goed. Papa vraagt of je blijft eten?’ Jonathan klonk hoopvol en Raquel kon zich heel goed voorstellen dat hij nu met puppyoogjes naar de telefoon staarde.
‘Dat lijkt me geweldig!’ antwoordde ze eerlijk. ‘Tot zo dan, liefje.’
‘Dag zussie!’ lachte hij en hing op.
) Dit stukje heeft even een heel ander onderwerp!
~~
Raquel slaakte een zucht en klapte haar boek dicht. Dit had geen zin. Zo kwam ze nooit verder. Ze gooide het boek naar de andere hoek van de bank, miste grandioos en slaakte een zucht toen het ding op de grond plofte. Natuurlijk moest op dat moment haar moeder binnenkomen en een geïrriteerde opmerking maken.
‘Zeg, doe eens normaal met dat boek!’
‘Ja ja, hij gleed uit m’n handen,’ mompelde Raquel en rolde, onzichtbaar voor haar moeder, met haar ogen. Zuchtend stond ze op om het boek op te rapen. Haar moeder keek haar geërgerd aan, maar zei verder niets en verdween weer.
Raquel legde het boek op tafel en op hetzelfde moment ging de telefoon. Meteen schoot haar hart omhoog naar haar keel. Chantal? Hannah? Was er nieuws? Ze wilde het weten, ze was net zo zenuwachtig als zij.
‘Ik neem hem wel!’ riep ze naar boven, toen ze haar moeder naar de telefoon hoorde stommelen. Snel trok ze de telefoon naar zich toe, drukte op “opnemen” en zei haastig: ‘Met Raquel!’
‘Zussie!’ klonk een overbekend stemmetje door de telefoon. Heel even schoot er teleurstelling door Raquels hoofd; geen Chantal, geen Hannah, geen nieuws. Toen verscheen er echter een brede grijns op haar gezicht.
‘Jonathan! Hoe gaat het?’
‘Goed maar ik heb je oorbel gevonden die je kwijt was, die zilveren mooie dus papa zei dat ik moest bellen, hoe gaat het met jou?’ Aan de andere kant van de lijn werd er diep ingeademd na die lange zin.
Raquel schoot in de lach. Haar broertje was weer eens hyperactief. Jonathan was bijna tien jaar jonger dan zij, maar ze waren dol op elkaar. Het was lastig om elkaar te zien, want hij woonde bij hun vader in Oranienburg en zij bij hun moeder in Berlijn. Nu was Oranienburg niet heel ver van Berlijn, ongeveer twintig kilometer, maar dat was toch aardig ver fietsen en gebracht worden was een beetje onmogelijk; vooral omdat Raquels moeder sinds de scheiding vrijwel nooit meer over haar ex-echtgenoot sprak. Met tegenzin liet ze haar dochter altijd naar de verjaardagen gaan, maar zelf ging ze nooit. De enige dagen waarop ze haar zoontje nog zag, waren de dagen dat haar ex-man naar het buitenland moest voor zijn werk. Dan kwam Jonathan altijd bij zijn grote zus logeren.
‘Met mij gaat het ook goed,’ vertelde Raquel haar broertje. ‘Waar heb je die oorbel gevonden? We hebben toch goed gezocht?’
‘Jawel maar hij lag onder de bank. Kom je hem halen?’ Die vraag werd net ietsjes te onschuldig gesteld en Raquel wist al waarom haar broertje belde. Sinds zijn verjaardag had ze hem niet meer gezien, want zij was druk bezig met haar examens en hij mocht niet in zijn eentje naar Berlijn. Hij was ook pas negen. Die oorbel was gewoon een goed excuus voor haar om de bus te nemen, ook al was het een vreselijk onhandige verbinding.
Ze wierp een blik op de klok vóór ze antwoordde. ‘Ja, dat kan wel, ik heb tijd nu. Ik zeg het tegen mam en ben er over anderhalf uur, goed?’
‘Ja goed. Papa vraagt of je blijft eten?’ Jonathan klonk hoopvol en Raquel kon zich heel goed voorstellen dat hij nu met puppyoogjes naar de telefoon staarde.
‘Dat lijkt me geweldig!’ antwoordde ze eerlijk. ‘Tot zo dan, liefje.’
‘Dag zussie!’ lachte hij en hing op.
Whihi, ik vind Jonathan nu al geweldig! Wat een schatje! Had ik maar zo'n schattig broertje... Nou ja, met mijn tweede oudere broers mag ik ook niet klagen .
Leuk stukje weer. Wijkt een beetje af van de verhaallijn, maar dat kan natuurlijk heel goed! Ben erg benieuwd naar meer, ik lees je verhaal nog steeds met veel plezier!
.Leuk stukje weer. Wijkt een beetje af van de verhaallijn, maar dat kan natuurlijk heel goed! Ben erg benieuwd naar meer, ik lees je verhaal nog steeds met veel plezier!
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
DIT IS ECHT EEN HEEL LEUK VERHAAL!
haha, sorry dat moest even. Ik lees je verhaal eigenlijk al langer, maar vond het nu tijd om er even wat over te zeggen
Bij jou verhaal lijkt het net alsof ik het als een film voor me zie, dat heb ik meestal alleen bij boeken die ik heel leuk vind, dus: ga zo door!
Grtz Rima
haha, sorry dat moest even. Ik lees je verhaal eigenlijk al langer, maar vond het nu tijd om er even wat over te zeggen
Bij jou verhaal lijkt het net alsof ik het als een film voor me zie, dat heb ik meestal alleen bij boeken die ik heel leuk vind, dus: ga zo door!
Grtz Rima
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Dankjulliewel allemaal!
Vader en broertje worden nog wel belangrijker... *kijkt geheimzinnig*
Ik had even zin in pauze, dus vandaar een wat 'kalmer' stukje
~~
Raquel bleef even met een tevreden gezicht naar de telefoon staren; toen legde ze hem weg. Heel even flitsten haar gedachten terug naar vijf jaar geleden, toen hij nog een kleuter was en zij net op de middelbare school zat. Toen hun ouders nog bij elkaar waren. Dat was misschien wel de gelukkigste tijd van haar leven. Een gezinnetje, precies zoals het moest zijn. Door een stomme fout van haar vader was dat nu allemaal voorbij.
‘Wie was dat?’ riep haar moeder van boven. ‘Chantal?’
‘Nee, Jonathan.’ Raquel liep de trap op, zodat ze niet meer hoefde te schreeuwen, en ging verder: ‘Hij heeft de oorbel gevonden die ik kwijt was. Ik ga er nu heen en blijf eten. Goed?’
Haar moeder trok een zuinig gezicht, maar wist dat ze Raquel niet echt tegen kon houden. Haar dochter had een busabonnement en wist heel goed hoe ze het huis uit moest sluipen als iets haar verboden werd. Vroeger kreeg ze nog wel eens huisarrest, maar dan ging ze kalmpjes door het raam naar buiten, via de regenpijp. Meer dan eens had ze vanaf Chantal opgebeld om te melden dat ze een nachtje bleef logeren en de volgende dag wel terug zou komen.
‘Goed?’ herhaalde Raquel toen haar moeder niet reageerde. Ze had nu geen zin om op antwoord te wachten. Als ze de juiste bus miste, zou Jonathan voor niets het huis slopen van verveling.
‘Ja, goed,’ gaf haar moeder toe. ‘Wel op tijd terug. Vóór tienen.’
‘Tuurlijk.’ Raquel stormde al naar beneden.
Jonathan stond voor het raam op de uitkijk. Ongeduldig staarde hij naar buiten, in een poging Raquel sneller te laten lopen – ook al was ze nog niet in zicht. Of toch? Ja, dat was zijn zus, dat zwarte figuurtje! Hij sprong op, holde naar de voordeur en stoof de straat op.
Raquel schoot in de lach toen ze haar broertje op zijn Spidermansokken naar buiten zag komen. Gekke Jonathan ook, dacht ze vertederd. Het volgende moment botste hij in volle vaart tegen haar op en sloeg zijn armpjes om haar hals. Bijna vielen ze samen van de stoep, maar Raquel bewaarde nog net haar evenwicht en beantwoordde zijn enthousiaste knuffel met warmte.
Samen liepen ze terug naar het huis. Jonathan babbelde honderduit over alles wat ze gemist had. Af en toe keek hij vanonder zijn donkerbruine haren naar haar op en dan glimlachte hij zo lief dat ze hem bijna weer knuffelde. Als hij haar zo aankeek, dan smolt ze. Dan wist ze weer waarom ze zoveel om hem gaf. Kleine, gekke Jonathan, die onvoorwaardelijk van haar hield. Voor hem zou ze altijd de grote zus zijn waar hij op kon bouwen.
Hun vader stond op de drempel; Jonathan had in zijn enthousiasme de deur open laten staan. Hij glimlachte en opeens bedacht Raquel dat Jonathan ontzettend op hem leek. Datzelfde springerige haar, dezelfde grijsbruine ogen, dat glimlachje... Zij leek meer op hun moeder, dacht ze.
‘Raquel,’ werden haar gedachten onderbroken. Ze keek haar vader glimlachend aan en gaf ook hem een knuffel.
‘Hoi pap.’
‘Je oorbel ligt op tafel,’ zei hij, draaide zich om en verdween weer in huis. Even betrok haar gezicht. Ook leuk om jou te zien, dacht ze sarcastisch. Toen voelde ze Jonathan aan haar mouw trekken.
‘Kom nou, kom nou! Ik heb een nieuwe auto en ik moet naar de wc en je moet mijn dekbed zien!’
Lachend om zijn enthousiasme liet Raquel zich meetrekken en vergat haar vader onmiddellijk. Het was moeilijk om weerstand te bieden aan Jonathans vrolijkheid.
Vader en broertje worden nog wel belangrijker... *kijkt geheimzinnig*
Ik had even zin in pauze, dus vandaar een wat 'kalmer' stukje
~~
Raquel bleef even met een tevreden gezicht naar de telefoon staren; toen legde ze hem weg. Heel even flitsten haar gedachten terug naar vijf jaar geleden, toen hij nog een kleuter was en zij net op de middelbare school zat. Toen hun ouders nog bij elkaar waren. Dat was misschien wel de gelukkigste tijd van haar leven. Een gezinnetje, precies zoals het moest zijn. Door een stomme fout van haar vader was dat nu allemaal voorbij.
‘Wie was dat?’ riep haar moeder van boven. ‘Chantal?’
‘Nee, Jonathan.’ Raquel liep de trap op, zodat ze niet meer hoefde te schreeuwen, en ging verder: ‘Hij heeft de oorbel gevonden die ik kwijt was. Ik ga er nu heen en blijf eten. Goed?’
Haar moeder trok een zuinig gezicht, maar wist dat ze Raquel niet echt tegen kon houden. Haar dochter had een busabonnement en wist heel goed hoe ze het huis uit moest sluipen als iets haar verboden werd. Vroeger kreeg ze nog wel eens huisarrest, maar dan ging ze kalmpjes door het raam naar buiten, via de regenpijp. Meer dan eens had ze vanaf Chantal opgebeld om te melden dat ze een nachtje bleef logeren en de volgende dag wel terug zou komen.
‘Goed?’ herhaalde Raquel toen haar moeder niet reageerde. Ze had nu geen zin om op antwoord te wachten. Als ze de juiste bus miste, zou Jonathan voor niets het huis slopen van verveling.
‘Ja, goed,’ gaf haar moeder toe. ‘Wel op tijd terug. Vóór tienen.’
‘Tuurlijk.’ Raquel stormde al naar beneden.
Jonathan stond voor het raam op de uitkijk. Ongeduldig staarde hij naar buiten, in een poging Raquel sneller te laten lopen – ook al was ze nog niet in zicht. Of toch? Ja, dat was zijn zus, dat zwarte figuurtje! Hij sprong op, holde naar de voordeur en stoof de straat op.
Raquel schoot in de lach toen ze haar broertje op zijn Spidermansokken naar buiten zag komen. Gekke Jonathan ook, dacht ze vertederd. Het volgende moment botste hij in volle vaart tegen haar op en sloeg zijn armpjes om haar hals. Bijna vielen ze samen van de stoep, maar Raquel bewaarde nog net haar evenwicht en beantwoordde zijn enthousiaste knuffel met warmte.
Samen liepen ze terug naar het huis. Jonathan babbelde honderduit over alles wat ze gemist had. Af en toe keek hij vanonder zijn donkerbruine haren naar haar op en dan glimlachte hij zo lief dat ze hem bijna weer knuffelde. Als hij haar zo aankeek, dan smolt ze. Dan wist ze weer waarom ze zoveel om hem gaf. Kleine, gekke Jonathan, die onvoorwaardelijk van haar hield. Voor hem zou ze altijd de grote zus zijn waar hij op kon bouwen.
Hun vader stond op de drempel; Jonathan had in zijn enthousiasme de deur open laten staan. Hij glimlachte en opeens bedacht Raquel dat Jonathan ontzettend op hem leek. Datzelfde springerige haar, dezelfde grijsbruine ogen, dat glimlachje... Zij leek meer op hun moeder, dacht ze.
‘Raquel,’ werden haar gedachten onderbroken. Ze keek haar vader glimlachend aan en gaf ook hem een knuffel.
‘Hoi pap.’
‘Je oorbel ligt op tafel,’ zei hij, draaide zich om en verdween weer in huis. Even betrok haar gezicht. Ook leuk om jou te zien, dacht ze sarcastisch. Toen voelde ze Jonathan aan haar mouw trekken.
‘Kom nou, kom nou! Ik heb een nieuwe auto en ik moet naar de wc en je moet mijn dekbed zien!’
Lachend om zijn enthousiasme liet Raquel zich meetrekken en vergat haar vader onmiddellijk. Het was moeilijk om weerstand te bieden aan Jonathans vrolijkheid.
Omg, weer zo'n goed stukje! die Jonathan is echt een schatje 
Had ik maar zo'n lief broertje x) Hoe doe je het toch? echt super!
die Jonathan is echt een schatje Had ik maar zo'n lief broertje x) Hoe doe je het toch? echt super!~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Idd weer helemaal geweldig!
ik lees je verhaal altijd met plezier en ben erg benieuwd wat er nou precies is gebeurd tussen Raquels ouders...
Ik hoop dat je snel weer verder gaat
ik lees je verhaal altijd met plezier en ben erg benieuwd wat er nou precies is gebeurd tussen Raquels ouders...
Ik hoop dat je snel weer verder gaat
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Eindelijk weer een stukje! Ik heb zo'n drukke week achter de rug, dat wil je niet weten. En volgende week toetsweek, dan ben ik wéér bezig met andere dingen. Maar ja, ik kan het schrijven niet laten, dus ik hoop jullie hiermee te verblijden
~~
Raquel en Jonathan zaten in de woonkamer op de bank en keken televisie. Dat wil zeggen, Jonathan volgde de gebeurtenissen op het scherm geïnteresseerd en Raquel droomde voor zich uit. Af en toe drukte Jonathan zich tegen haar aan, alsof hij wilde controleren of ze er nog wel was. Dan woelde ze even door zijn bruine haar of glimlachte naar hem. Zijn ogen straalden als ze dat deed en ze wist dat hij blij was met haar aanwezigheid.
Na het eten vertrok Jonathan naar boven om de tomatensaus uit zijn haar te wassen, terwijl Raquel en haar vader voor de afwas zorgden. Een tijdje stonden ze zwijgend naast elkaar bij het aanrecht, Raquel met een theedoek en haar vader tot aan z’n ellebogen in het sop. Het enige wat ze nog hoorden was de douche boven en de borden die in de wasbak tegen elkaar tikten.
‘Hoe gaat het nu?’ verbrak Raquel de stilte. Ze zette een kopje in de kast en wierp een vragende blik op haar vader.
‘Wat? Hoe bedoel je?’ Hij keek haar afwezig aan en duwde een druipend bord in haar handen.
Met een zucht haalde ze de theedoek er overheen en verduidelijkte: ‘Gewoon, met alles. Met je werk. Met Jonathan.’
‘Prima, prima,’ antwoordde hij verstrooid. ‘Je broertje heeft een nieuw klasgenootje waar hij goed mee op kan schieten.’
‘Victor,’ zei Raquel en knikte, half lachend. ‘Dat heeft hij me verteld, ja. En Victor heeft een tweelingzusje dat erg bij Jonathan in de smaak valt, hoor ik.’
Er kwam zelfs een lachje over haar vaders lippen. ‘Ja, hij is inderdaad dol op Sofie. Maar ja, het zijn echt nog kinderen, hè.’
Het bleef weer een tijdje stil. Toen vroeg haar vader op overdreven nonchalante toon: ‘En hoe gaat het met jou? Nog leuke mensen ontmoet?’
Raquel liet bijna het bord uit haar handen glippen. ‘Pardon? Vraag je me nu echt of ik nog single ben?’
Hij lachte schaapachtig. ‘Ik ben gewoon benieuwd... Jonathan is echt nog een kind, maar jij...’
‘Geeft niet, hoor,’ zei ze lachend. ‘Ik ben inderdaad nog single. Maar ik heb wél leuke mensen ontmoet.’
Ze vertelde haar vader over de ontmoeting met Tokio Hotel, ook al verzweeg ze het gedoe met Chantal en Bill. Haar vader was iemand die zich heel erg over iets kon opwinden, zelfs al had dat ‘iets’ niet rechtstreeks iets met hem te maken. Ze wilde liever niet dat hij zich zorgen ging maken. Hij had het al moeilijk genoeg op zijn werk, waar hij zich allesbehalve op zijn gemak voelde.
‘Ze klinken als aardige jongens,’ merkte haar vader op. ‘Niet zo arrogant als je van popsterren zou denken.’
‘Rocksterren,’ verbeterde Raquel automatisch en lachte. ‘Ze zíjn ook aardig! En heel erg hyperactief.’ Ze grinnikte weer bij de herinnering.
‘Nou, nou. Dus Chantal wordt ook een rockster,’ ging haar vader verder. ‘Je zal ze dan wel vaker zien, denk je niet?’
‘Ik hoop het...’ zuchtte Raquel. ‘Maar ja, we weten niet zeker of Chantal wel gekozen is, hè. Straks is het die Eline.’
Een antwoord kreeg ze niet meer, want Jonathan stormde naar binnen. Hij sprong op haar af en schudde zijn kletsnatte haren uit in haar richting.
‘Ben ik zo schoon?’
‘Wah! Wat doe jij nou? Klein monstertje!’ Raquel greep de afwasborstel en zwaaide die in zijn richting. Lachend sprong het monstertje achteruit, de zeepspetters ontwijkend.
‘Dat wordt kieteldood voor jou!’ riep Raquel lachend en haar broertje stoof gillend van pret de keuken uit. Met een onschuldige blik richting haar vader ging Raquel er achteraan, de afwasborstel nog in haar hand, om Jonathan te straffen. Haar vader sloeg zijn ogen ten hemel en begon zuchtend de laatste borden af te drogen.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
En weer een leuk stukje maar dat zijn ze allemaal bij jou Ik vind Jonathan echt zooo schattig..
haha, ik moet echt gwn altijd op jou verhaal reageren.. Maar ik ben benieuwd wanneer ze horen wie er wint (Al denk ik dat ik dat al weet) en dat ze dan Bill weer ontmoet natuurlijk.
(ik was nooit erg fan van Tokio Hotel, maar in jou verhaal vind ik ze echt geweldig )
maar dat zijn ze allemaal bij jou Ik vind Jonathan echt zooo schattig.. haha, ik moet echt gwn altijd op jou verhaal reageren.. Maar ik ben benieuwd wanneer ze horen wie er wint (Al denk ik dat ik dat al weet) en dat ze dan Bill weer ontmoet natuurlijk.
(ik was nooit erg fan van Tokio Hotel, maar in jou verhaal vind ik ze echt geweldig
)The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Ik mag die vader niet! Ik weet niet waarom hij zo stom doet tegen Raquel (is het omdat zij bij haar moeder woont?), maar ik mag hem in ieder geval niet.
Jonathan wél. Wat een schatje is dat, ik wil ook zo'n broertje! Maaaaar... Toch wil ik weten hoe het verder gaat met de wedstrijd! Ook al heb ik zo'n vermoeden wie er gaat winnen, net als Rima, toch wil ik die bevestiging. Ik moet gewoon hun reacties weten!
Jonathan wél. Wat een schatje is dat, ik wil ook zo'n broertje! Maaaaar... Toch wil ik weten hoe het verder gaat met de wedstrijd! Ook al heb ik zo'n vermoeden wie er gaat winnen, net als Rima, toch wil ik die bevestiging. Ik moet gewoon hun reacties weten!
Als ik dat stukje lees, krijg ik spontaan zin om m'n eigen broertje te bellen xD Jammer dat hij nog niet thuis is 
Nog steeds een heel sterk verhaal, ben benieuwd waarom die vader zo raar doet.
Hopelijk snel een vervolgje
Nog steeds een heel sterk verhaal, ben benieuwd waarom die vader zo raar doet.
Hopelijk snel een vervolgje
I found the key to life. The lock was broken.
En daar zijn we weer
Iedereen heel erg bedankt voor de reacties!!
De spanning komt terug... xD
~~
7.
Met een diepe zucht zette Raquel een streep onder aan haar blaadje. Ze onderdrukte een gaap, raapte haar papieren bij elkaar en sloop naar voren om ze in te leveren. De surveillant, haar aardrijkskundeleraar, wees zonder opkijken naar de stapel examenblaadjes op zijn bureau. Raquel legde het hare er bovenop en glipte tussen de rijen tafeltjes door, de gymzaal uit.
Eindelijk! Aardrijkskunde, haar laatste examen, was voorbij! Als alles goed ging, was ze nu helemaal klaar en zou ze haar gymnasiumdiploma halen. Over anderhalve week was ze jarig, dat was haar volgende doel. En daarna? Ze wist het nog niet. Eerst lekker luieren in de zomervakantie en vervolgens gaan studeren, maar wat precies? Er waren zoveel leuke dingen te bedenken.
Nou ja, dacht ze, terwijl ze haar jas uit haar kluisje trok. Dat zien we dan wel weer. Nu ben ik vrij! Met een brede grijns en haar handen in haar jaszakken liep ze naar buiten, naar de bushalte.
Chantal had geen aardrijkskunde, zij was gisteren voor haar laatste examen op school geweest. Natuurkunde, een vak wat dan weer niet in Raquels pakket zat. Hannah had hen verteld dat zij allang klaar was en de drie meisjes hadden vandaag afgesproken, bij Chantal thuis dit keer.
Vandaar ook dat Raquel niet de bus naar huis nam, maar de andere kant op. Chantal woonde in een andere wijk. Terwijl ze haar busabonnement liet zien aan de dikke chauffeur, dacht ze aan de afgelopen examens. Ze had nog nooit zo hard voor iets geleerd en hoopte dat ze zo geen herexamens hoefde te maken. Het zou leuk zijn om een keer een helemaal lege vakantie te hebben.
Wat zou ze doen dit jaar? Twee weken met haar moeder en twee weken met haar vader en broertje, zoals alle voorgaande jaren? Of een keer met Chantal en Hannah samen, dat zou ook best leuk zijn, bedacht ze zich. En waarheen dan? Engeland weer? Italië? Ze zou wel kijken. Nu nog even niet.
Tokio Hotel had nog niets van zich laten horen. Via Hannah wisten ze dat ook Eline nog geen bericht had gekregen, omdat de nicht van Eline’s vriendin Charlotte bij Hannah in de straat woonde. Dat soort nieuwtjes gingen altijd snel en Hannah had het vol hoop aan Chantal en Raquel verteld.
De bus stopte bij de juiste halte en Raquel ontwaakte uit haar gedachten. Snel sprong ze naar buiten, snoof de warme lucht in en begon te lopen. Nog twee straten en ze stond bij Chantal op de stoep.
Ze liep de juiste straat in, genietend van het steeds warmer wordende weer. Op dat moment zag ze Chantal en Hannah over het tuinhekje leunen, overduidelijk wachtend op haar.
‘Hé!’ riep ze en zwaaide toen haar vriendinnen opkeken. ‘Wat staan jullie daar?’
Als antwoord zwaaiden Chantal en Hannah tegelijkertijd met een brief. Raquels mond viel open. Het zou toch niet...?
‘Van Universal!’ gilde Chantal door de straat. Aan de overkant liep een vrouw met een hondje, die verstoord opkeek en toen maar besloot haar commentaar voor zich te houden; een heel verstandig besluit, want als Chantal zenuwachtig was kon ze nog wel eens fel uit de hoek komen.
Raquel zette het op een lopen en holde naar hen toe. ‘Vooruit, maak open dan!’ spoorde ze hen aan. ‘Ik wil het weten, toe nou!’
‘Eerst naar binnen,’ zei Hannah met nerveuze stem. ‘Ik ga alvast maar liggen, want ik weet zeker dat ik, wat het antwoord ook is, flauw zal vallen.’
Zo voelde Raquel zich ook wel een beetje. Nu het eindelijk zover was, nu het bericht er was, kwam de spanning weer helemaal terug. De afgelopen paar dagen had ze zich voornamelijk op haar examens geconcentreerd, net als Chantal, en was Tokio Hotel een beetje naar de achtergrond geduwd. Maar nu...
‘Ik ga hyperventileren, ik voel het,’ piepte Hannah en ging languit op het kleed voor de televisie liggen. Raquel stapte over haar heen en plofte op de rode sofa, terwijl Chantal plaatsnam in de fauteuil naast het televisiescherm.
‘Wie maakt hem eerst open?’ vroeg Raquel toen. Hannah en Chantal keken elkaar twijfelend aan.
‘Ga jij maar,’ zei Hannah toen en gaf een duwtje tegen Chantals knie. ‘Ik wil het niet weten.’
Daar leek Chantal helemaal geen problemen mee te hebben. Gretig scheurde ze de envelop open en keerde hem om. Een opgevouwen blad papier viel op haar schoot. Ze keek haar vriendinnen nerveus aan. Raquel zat op het puntje van de bank en staarde onafgebroken naar het papier. Hannah zag een beetje groen.
Toen vouwde Chantal het blad open en liet haar ogen over de regels glijden.
Iedereen heel erg bedankt voor de reacties!!
De spanning komt terug... xD
~~
7.
Met een diepe zucht zette Raquel een streep onder aan haar blaadje. Ze onderdrukte een gaap, raapte haar papieren bij elkaar en sloop naar voren om ze in te leveren. De surveillant, haar aardrijkskundeleraar, wees zonder opkijken naar de stapel examenblaadjes op zijn bureau. Raquel legde het hare er bovenop en glipte tussen de rijen tafeltjes door, de gymzaal uit.
Eindelijk! Aardrijkskunde, haar laatste examen, was voorbij! Als alles goed ging, was ze nu helemaal klaar en zou ze haar gymnasiumdiploma halen. Over anderhalve week was ze jarig, dat was haar volgende doel. En daarna? Ze wist het nog niet. Eerst lekker luieren in de zomervakantie en vervolgens gaan studeren, maar wat precies? Er waren zoveel leuke dingen te bedenken.
Nou ja, dacht ze, terwijl ze haar jas uit haar kluisje trok. Dat zien we dan wel weer. Nu ben ik vrij! Met een brede grijns en haar handen in haar jaszakken liep ze naar buiten, naar de bushalte.
Chantal had geen aardrijkskunde, zij was gisteren voor haar laatste examen op school geweest. Natuurkunde, een vak wat dan weer niet in Raquels pakket zat. Hannah had hen verteld dat zij allang klaar was en de drie meisjes hadden vandaag afgesproken, bij Chantal thuis dit keer.
Vandaar ook dat Raquel niet de bus naar huis nam, maar de andere kant op. Chantal woonde in een andere wijk. Terwijl ze haar busabonnement liet zien aan de dikke chauffeur, dacht ze aan de afgelopen examens. Ze had nog nooit zo hard voor iets geleerd en hoopte dat ze zo geen herexamens hoefde te maken. Het zou leuk zijn om een keer een helemaal lege vakantie te hebben.
Wat zou ze doen dit jaar? Twee weken met haar moeder en twee weken met haar vader en broertje, zoals alle voorgaande jaren? Of een keer met Chantal en Hannah samen, dat zou ook best leuk zijn, bedacht ze zich. En waarheen dan? Engeland weer? Italië? Ze zou wel kijken. Nu nog even niet.
Tokio Hotel had nog niets van zich laten horen. Via Hannah wisten ze dat ook Eline nog geen bericht had gekregen, omdat de nicht van Eline’s vriendin Charlotte bij Hannah in de straat woonde. Dat soort nieuwtjes gingen altijd snel en Hannah had het vol hoop aan Chantal en Raquel verteld.
De bus stopte bij de juiste halte en Raquel ontwaakte uit haar gedachten. Snel sprong ze naar buiten, snoof de warme lucht in en begon te lopen. Nog twee straten en ze stond bij Chantal op de stoep.
Ze liep de juiste straat in, genietend van het steeds warmer wordende weer. Op dat moment zag ze Chantal en Hannah over het tuinhekje leunen, overduidelijk wachtend op haar.
‘Hé!’ riep ze en zwaaide toen haar vriendinnen opkeken. ‘Wat staan jullie daar?’
Als antwoord zwaaiden Chantal en Hannah tegelijkertijd met een brief. Raquels mond viel open. Het zou toch niet...?
‘Van Universal!’ gilde Chantal door de straat. Aan de overkant liep een vrouw met een hondje, die verstoord opkeek en toen maar besloot haar commentaar voor zich te houden; een heel verstandig besluit, want als Chantal zenuwachtig was kon ze nog wel eens fel uit de hoek komen.
Raquel zette het op een lopen en holde naar hen toe. ‘Vooruit, maak open dan!’ spoorde ze hen aan. ‘Ik wil het weten, toe nou!’
‘Eerst naar binnen,’ zei Hannah met nerveuze stem. ‘Ik ga alvast maar liggen, want ik weet zeker dat ik, wat het antwoord ook is, flauw zal vallen.’
Zo voelde Raquel zich ook wel een beetje. Nu het eindelijk zover was, nu het bericht er was, kwam de spanning weer helemaal terug. De afgelopen paar dagen had ze zich voornamelijk op haar examens geconcentreerd, net als Chantal, en was Tokio Hotel een beetje naar de achtergrond geduwd. Maar nu...
‘Ik ga hyperventileren, ik voel het,’ piepte Hannah en ging languit op het kleed voor de televisie liggen. Raquel stapte over haar heen en plofte op de rode sofa, terwijl Chantal plaatsnam in de fauteuil naast het televisiescherm.
‘Wie maakt hem eerst open?’ vroeg Raquel toen. Hannah en Chantal keken elkaar twijfelend aan.
‘Ga jij maar,’ zei Hannah toen en gaf een duwtje tegen Chantals knie. ‘Ik wil het niet weten.’
Daar leek Chantal helemaal geen problemen mee te hebben. Gretig scheurde ze de envelop open en keerde hem om. Een opgevouwen blad papier viel op haar schoot. Ze keek haar vriendinnen nerveus aan. Raquel zat op het puntje van de bank en staarde onafgebroken naar het papier. Hannah zag een beetje groen.
Toen vouwde Chantal het blad open en liet haar ogen over de regels glijden.