Mooi geschreven, ik heb geen foutjes kunnen ontdekken. Dus mijn conclusie is dat dit een geweldige post is!
Fading away
Ik ben het heel erg met Melian eens, je schrijft super verslavend! Ook ik moest heel erg hard lachen om dat laatste stukje met Sharons opmerking of Louïse ook nog moest xD hahaha ^^ Geniaaal!
Mooi geschreven, ik heb geen foutjes kunnen ontdekken. Dus mijn conclusie is dat dit een geweldige post is!
Mooi geschreven, ik heb geen foutjes kunnen ontdekken. Dus mijn conclusie is dat dit een geweldige post is!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Thaaaaaaaaaaaaaaanks! 
_____
Terwijl Louïse met haar door het gebouw liep, keek ze om zich heen. Niemand toonde interesse in hen, waarschijnlijk had niemand enig idee dat zij van het voorprogramma waren. Overal renden mensen met stapels papieren in hun handen, terwijl ze verwoed in hun headsets praatten. Niemand van hen lette op elkaar, maar ze hadden één ding gemeen: het ging allemaal over Simple Plan.
‘… Nee, ik meen het! Ze komen zo een keertje, zorg nou maar dat er iemand staat om hen op te vangen!’
‘… Ik heb gehoord dat de bassist geen blauwe M&M’s wil. Ik weet niet of het waar is, maar haal ze er voor de zekerheid uit!’
‘… De zanger schijnt een moeilijke kerel te zijn, zorg alsjeblieft dat hij goed behandeld wordt.’
Dat was allemaal onzin. Louïse wist het honderd procent zeker. De manier waarop zij Simple Plan kende, was absoluut niet zo. Ze kwamen altijd heel vriendelijk en sociaal over, dan zou David toch niet zoiets vreemds over blauwe M&M’s eisen? En Pierre was echt geen moeilijke kerel, allesbehalve toch?
Kwaad stootte Louïse Sharon aan, maar die staarde alleen maar naar alle rondrennende mensen.
‘Wat een chaos,’ zei ze verbijsterd. ‘Is dit allemaal voor Simple Plan?’
‘Ja, en wat een onzin! Zo zijn Pierre en David helemaal niet toch! Toch?’
Maar Sharon reageerde niet. Daarom trok Louïse haar zuchtend mee terug naar de kleedkamer, waar Julie en Serena zich al helemaal thuis schenen te voelen. Serena speelde met de afstandsbediening van de stereo-installatie, terwijl Julie languit op de bank lag en met gesloten ogen mee tikte op het ritme van de muziek. Louïse vertelde meteen wat ze gehoord had, waarop Julie omhoog kwam en rechtop ging zitten.
‘Maar je weet niet of het waar is,’ zei ze. ‘Ze praten zo altijd over beroemde artiesten, toch?’
Serena knikte. ‘David is echt is echt niet zo, hij eist niet zoiets belachelijks. Volgens mij vindt hij het juist leuk. Hoe meer kleurtjes, hoe beter.’
Daardoor werd Louïse weer enigszins gerustgesteld. ‘Dat is waar.’
De meiden pakten hun instrumenten en begonnen te oefenen zonder er verder nog over te praten. Ze speelden ongeveer een half uurtje, maar ze waren alle vier veel te zenuwachtig om zich echt te kunnen concentreren. Net op dat moment werd er op de deur van hun kleedkamer geklopt en stak Laura haar hoofd om de deur.
‘Zijn jullie klaar voor de soundcheck?’
Het optreden was gewoonweg geweldig. Het was doodeng om het podium op te moeten stappen voor al die duizenden mensen, maar zodra de meiden de eerste snaren hadden aangeslagen, waren de zenuwen verdwenen. De adrenaline spoot door Louïse’s lijf en daar maakte ze veel gebruik van door zoveel mogelijk over het podium te springen, zoals ze haar grote rockhelden altijd zag doen. Het publiek was in het begin lastig te bespelen, maar na het eerste liedje werd het al een stuk makkelijker. Vrijwel niemand kende de songteksten, omdat het nog zo’n onbekende band was, maar dat maakten ze helemaal goed door enorm te gillen, te schreeuwen en te springen.
Louïse genoot van iedere seconde, net zoals haar vriendinnen zo te zien. Serena zong met een grijns van hier tot Tokio de liedjes, terwijl Sharon op het drumstel ramde. Julie stond op één van de versterkers vooraan en gebaarde het publiek mee te doen met het liedje.
Natuurlijk kon het publiek niet meer wachten totdat Simple Plan zelf het podium op kwam stappen, maar dat kon Louïse even niets schelen. Dit ging om hun moment, hun optreden en dat ging helemaal super. Felle lichten flitsten over het publiek en het podium heen, terwijl de harde gitaargeluiden uit de boxen knalden. Het gegil overstemde het optreden niet, maar het was wel nodig om het geheel tot een knallend optreden te brengen.
Naar Louïse’s gevoel ging het allemaal veel te snel weer voorbij. De lichten, de herrie, de volle zaal: voor ze het in de gaten had, verlieten ze onder luid gejuich het podium weer.
‘Dat,’ zei Julie met een trillende stem, die als eerste de stilte verbrak, ‘was het vetste half uur van mijn leven.’
‘Meiden, jullie waren fantastisch!’ Mevrouw Smith kwam naar hen toegesneld en legde uit dat ze de vergadering waardoor ze niet kon komen, had weten te verzetten. ‘Ik ben zo blij dat ik ben gekomen, jullie waren echt geweldig!’
Laura voegde zich ook bij hen en terwijl de meiden door haar en wat mensen van de crew overladen werden met complimenten, stroomde er een gelukzalige gevoel door Louïse heen. Het was ze gelukt, ze hadden het geflikt!
‘Aan de kant, aan de kant!’ Een stevige man kwam langsgelopen met een zware versterker in zijn armen, waarmee hij het podium opstapte. Hij werd met luid gejuich ontvangen, maar zodra het publiek doorhad dat het geen bandlid van Simple Plan was, veranderde dat in boegeroep.
‘Nee, dat snap ik, maar -’
‘Waarom zouden we in vredesnaam met dat nummer beginnen? Dat hebben we nog nooit gedaan!’
‘Het leek me wel eens leuk om -’
‘Jeff heeft gelijk, het is onzin om plotseling met een totaal ander nummer te beginnen.’
‘Oké, oké, het was maar een idee!’ De eigenaar van de geïrriteerde stem kwam de hoek omgelopen, waardoor Louïse verstijfde. Een zwartharige jongeman liep haar straal voorbij met een kwade blik op zijn gezicht. Hij werd meteen gevolgd door vier andere jongens, die alleen maar oog voor de eerste jongen hadden en het goed probeerden te praten.
‘Ik zei toch: het was maar een idee!’
En voordat Louïse met haar ogen kon knipperen, waren ze verdwenen. Ze staarde nog even verbouwereerd naar de plek waar ze zojuist hadden gelopen, maar draaide zich toen geschokt om naar de rest.
‘Waren dat… wie ik denk dat het waren?’ Ze slikte moeizaam, terwijl de andere meiden haar opgetogen aankeken.
‘Waar heb je het over? Kom, we gaan dit vieren!’ riep Sharon, die een arm om Louïse heensloeg. Ze liepen druk pratend met mevrouw Smith en Laura richting de kleedkamer, maar Louïse staarde beduusd voor zich uit. Had ze nou echt zojuist Simple Plan gezien? Was dat David Desrosiers, die maar een meter van haar vandaan was geweest?
_____
Terwijl Louïse met haar door het gebouw liep, keek ze om zich heen. Niemand toonde interesse in hen, waarschijnlijk had niemand enig idee dat zij van het voorprogramma waren. Overal renden mensen met stapels papieren in hun handen, terwijl ze verwoed in hun headsets praatten. Niemand van hen lette op elkaar, maar ze hadden één ding gemeen: het ging allemaal over Simple Plan.
‘… Nee, ik meen het! Ze komen zo een keertje, zorg nou maar dat er iemand staat om hen op te vangen!’
‘… Ik heb gehoord dat de bassist geen blauwe M&M’s wil. Ik weet niet of het waar is, maar haal ze er voor de zekerheid uit!’
‘… De zanger schijnt een moeilijke kerel te zijn, zorg alsjeblieft dat hij goed behandeld wordt.’
Dat was allemaal onzin. Louïse wist het honderd procent zeker. De manier waarop zij Simple Plan kende, was absoluut niet zo. Ze kwamen altijd heel vriendelijk en sociaal over, dan zou David toch niet zoiets vreemds over blauwe M&M’s eisen? En Pierre was echt geen moeilijke kerel, allesbehalve toch?
Kwaad stootte Louïse Sharon aan, maar die staarde alleen maar naar alle rondrennende mensen.
‘Wat een chaos,’ zei ze verbijsterd. ‘Is dit allemaal voor Simple Plan?’
‘Ja, en wat een onzin! Zo zijn Pierre en David helemaal niet toch! Toch?’
Maar Sharon reageerde niet. Daarom trok Louïse haar zuchtend mee terug naar de kleedkamer, waar Julie en Serena zich al helemaal thuis schenen te voelen. Serena speelde met de afstandsbediening van de stereo-installatie, terwijl Julie languit op de bank lag en met gesloten ogen mee tikte op het ritme van de muziek. Louïse vertelde meteen wat ze gehoord had, waarop Julie omhoog kwam en rechtop ging zitten.
‘Maar je weet niet of het waar is,’ zei ze. ‘Ze praten zo altijd over beroemde artiesten, toch?’
Serena knikte. ‘David is echt is echt niet zo, hij eist niet zoiets belachelijks. Volgens mij vindt hij het juist leuk. Hoe meer kleurtjes, hoe beter.’
Daardoor werd Louïse weer enigszins gerustgesteld. ‘Dat is waar.’
De meiden pakten hun instrumenten en begonnen te oefenen zonder er verder nog over te praten. Ze speelden ongeveer een half uurtje, maar ze waren alle vier veel te zenuwachtig om zich echt te kunnen concentreren. Net op dat moment werd er op de deur van hun kleedkamer geklopt en stak Laura haar hoofd om de deur.
‘Zijn jullie klaar voor de soundcheck?’
Het optreden was gewoonweg geweldig. Het was doodeng om het podium op te moeten stappen voor al die duizenden mensen, maar zodra de meiden de eerste snaren hadden aangeslagen, waren de zenuwen verdwenen. De adrenaline spoot door Louïse’s lijf en daar maakte ze veel gebruik van door zoveel mogelijk over het podium te springen, zoals ze haar grote rockhelden altijd zag doen. Het publiek was in het begin lastig te bespelen, maar na het eerste liedje werd het al een stuk makkelijker. Vrijwel niemand kende de songteksten, omdat het nog zo’n onbekende band was, maar dat maakten ze helemaal goed door enorm te gillen, te schreeuwen en te springen.
Louïse genoot van iedere seconde, net zoals haar vriendinnen zo te zien. Serena zong met een grijns van hier tot Tokio de liedjes, terwijl Sharon op het drumstel ramde. Julie stond op één van de versterkers vooraan en gebaarde het publiek mee te doen met het liedje.
Natuurlijk kon het publiek niet meer wachten totdat Simple Plan zelf het podium op kwam stappen, maar dat kon Louïse even niets schelen. Dit ging om hun moment, hun optreden en dat ging helemaal super. Felle lichten flitsten over het publiek en het podium heen, terwijl de harde gitaargeluiden uit de boxen knalden. Het gegil overstemde het optreden niet, maar het was wel nodig om het geheel tot een knallend optreden te brengen.
Naar Louïse’s gevoel ging het allemaal veel te snel weer voorbij. De lichten, de herrie, de volle zaal: voor ze het in de gaten had, verlieten ze onder luid gejuich het podium weer.
‘Dat,’ zei Julie met een trillende stem, die als eerste de stilte verbrak, ‘was het vetste half uur van mijn leven.’
‘Meiden, jullie waren fantastisch!’ Mevrouw Smith kwam naar hen toegesneld en legde uit dat ze de vergadering waardoor ze niet kon komen, had weten te verzetten. ‘Ik ben zo blij dat ik ben gekomen, jullie waren echt geweldig!’
Laura voegde zich ook bij hen en terwijl de meiden door haar en wat mensen van de crew overladen werden met complimenten, stroomde er een gelukzalige gevoel door Louïse heen. Het was ze gelukt, ze hadden het geflikt!
‘Aan de kant, aan de kant!’ Een stevige man kwam langsgelopen met een zware versterker in zijn armen, waarmee hij het podium opstapte. Hij werd met luid gejuich ontvangen, maar zodra het publiek doorhad dat het geen bandlid van Simple Plan was, veranderde dat in boegeroep.
‘Nee, dat snap ik, maar -’
‘Waarom zouden we in vredesnaam met dat nummer beginnen? Dat hebben we nog nooit gedaan!’
‘Het leek me wel eens leuk om -’
‘Jeff heeft gelijk, het is onzin om plotseling met een totaal ander nummer te beginnen.’
‘Oké, oké, het was maar een idee!’ De eigenaar van de geïrriteerde stem kwam de hoek omgelopen, waardoor Louïse verstijfde. Een zwartharige jongeman liep haar straal voorbij met een kwade blik op zijn gezicht. Hij werd meteen gevolgd door vier andere jongens, die alleen maar oog voor de eerste jongen hadden en het goed probeerden te praten.
‘Ik zei toch: het was maar een idee!’
En voordat Louïse met haar ogen kon knipperen, waren ze verdwenen. Ze staarde nog even verbouwereerd naar de plek waar ze zojuist hadden gelopen, maar draaide zich toen geschokt om naar de rest.
‘Waren dat… wie ik denk dat het waren?’ Ze slikte moeizaam, terwijl de andere meiden haar opgetogen aankeken.
‘Waar heb je het over? Kom, we gaan dit vieren!’ riep Sharon, die een arm om Louïse heensloeg. Ze liepen druk pratend met mevrouw Smith en Laura richting de kleedkamer, maar Louïse staarde beduusd voor zich uit. Had ze nou echt zojuist Simple Plan gezien? Was dat David Desrosiers, die maar een meter van haar vandaan was geweest?
Omg, ik was dit nu maar pas beginnen lezen en echt! Zo goed geschreven. Bij die audities kreg ik het echt koud! Je hebt een leuke schrijfstijl! Schrijf snel verder. 
Schrijf snel verder. ~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Hier lag ik dus plat xD Wie wil er in godsnaam nou per se geen blauwe M&M's? Alsof dat iets uitmaaktImke schreef:‘… Ik heb gehoord dat de bassist geen blauwe M&M’s wil. Ik weet niet of het waar is, maar haal ze er voor de zekerheid uit!’
In elk geval weer
! Ik kan niet wachten tot we meer van Simple Plan te zien krijgen... Eens kijken of het waar is van de blauwe M&M's XDOooooh mijn god! Jemig Imke! Jij weet wel wat je moet schrijven om grote indruk achter te laten op je lezer! Serieus, dit is echt zó goed geschreven! Ik leef me helemaal in in hun wereld en vind het ontzettend jammer dat ik moet wachten op meer! Je schrijft mega geweldig 
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.