Trouwens, ik weet niet of ik dit al heb gezegd, maar ik vind Hannah een super coole naam
.Nou ja, het is een super stukje. Lekker vlot geschreven, ik word er meteen in meegesleept en wil meeeeeeeeeer! Hint dus.
Zwarte Tranen FF
NEEEEEEE! Niet nu stoppen! Ik wil meer, meer, meer! Ik WIST gewoon dat je zou stoppen op het moment dat Chantal of Hannah de brief zou openen! Aaaaargh!
Trouwens, ik weet niet of ik dit al heb gezegd, maar ik vind Hannah een super coole naam.
Nou ja, het is een super stukje. Lekker vlot geschreven, ik word er meteen in meegesleept en wil meeeeeeeeeer! Hint dus.
Trouwens, ik weet niet of ik dit al heb gezegd, maar ik vind Hannah een super coole naam
.Nou ja, het is een super stukje. Lekker vlot geschreven, ik word er meteen in meegesleept en wil meeeeeeeeeer! Hint dus.
Nheee, nu niet stoppen! Het is nu net spannend 
Super geschreven! Snel verder! IK wil de uitslag weten! *hyperd*
Super geschreven! Snel verder! IK wil de uitslag weten! *hyperd*
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
En ik oook!!! (dat ik de uitslag wil weten dus en hun reacties natuurlijk..!)
*springt op en neer*
weer een heel leuk stukje!
snel verder dus!
*springt op en neer*
weer een heel leuk stukje!
snel verder dus!
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Jullie wens is mijn bevel ^^
~~
Beste Chantal,
Gefeliciteerd! Vanaf nu mag jij je officieel de second vocals van Tokio Hotel noemen.
Verder kwam ze niet. Haar ogen werden enorm groot en ze staarde naar het papier met haar mond open. Raquel en Hannah begonnen tegelijkertijd met praten, maar Chantal schudde slechts haar hoofd. Als verlamd begon ze opnieuw te lezen, ditmaal hardop.
Beste Chantal,
Gefeliciteerd! Vanaf nu mag jij je officieel de second vocals van Tokio Hotel noemen. Of liever gezegd, ben jij de officiële second vocals van Tokio Hotel. We hebben liever niet dat je het van de daken schreeuwt, want dan is de hele verrassing eraf.
We hebben lang rond de tafel gezeten, maar nu is de beslissing dan eindelijk gevallen. Van de drie kandidates vonden wij jou het beste en de jongens hebben te kennen gegeven dat ze je graag mogen. Gefeliciteerd dus!
Over een week komen we langs om alles nog eens met jou en je ouders door te spreken. We zijn ons ervan bewust dat je al achttien bent, maar ervaring heeft ons geleerd dat ouders graag alles willen weten.
Tot dan!
David Jost
Patrick Benzner
Peter Hoffman
Dave Roth
Het bleef even doodstil in de kamer. Chantal staarde nog steeds naar het papier, haar vriendinnen bleven met open mond zitten. Alleen de klok tikte rustig door op de achtergrond.
Uiteindelijk was het toch Chantal die de stilte verbrak. ‘Oh – my – god,’ fluisterde ze, haast onhoorbaar. ‘Dit is toch niet mogelijk!’
De stilte brak en nu gilde ze het uit. ‘Oh mijn god!’
Raquel sprong over Hannah heen en vloog Chantal om de hals. Samen dansten ze de kamer door, terwijl Hannah de brief – die uit Chantals handen was gevallen – voor zichzelf las. Ja, het stond er inderdaad.
Met een ritselend geluid scheurde Hannah haar eigen brief open. De andere twee stopten meteen met hun overwinningsdans en lieten zich naast Hannah op het kleed zakken. Raquels mond vertrok een beetje; arme Hannah, die was nu vast vreselijk teleurgesteld.
‘Wat staat er?’ vroeg ze zachtjes. Hannah gaf haar zwijgend de brief en Raquel begon op fluistertoon voor te lezen.
Beste Hannah,
Het spijt ons dat we je dit mede moeten delen, maar er is geen andere manier. Na lang beraadslagen hebben we besloten dat je, ondanks je overduidelijke zangtalent, niet bent wat we zoeken. De jongens vonden je erg aardig, maar helaas konden we niet alledrie de meisjes selecteren.
Misschien helpt het om je te vertellen waarom we niet voor jou gekozen hebben. We hadden het idee dat je af en toe erg verlegen bent en voor een beroemdheid – want dat zou je geworden zijn – is verlegenheid een onhandige eigenschap. Je bent een mooie meid, met veel talent, maar zelfvertrouwen is belangrijk voor iemand die altijd in de spotlights staat en dat ontbrak bij jou een beetje. We weten echter zeker dat je ooit groot kan worden in deze wereld! Er zijn altijd wel mensen op zoek naar zangeressen met jouw talent.
Veel succes,
David Jost
Patrick Benzner
Peter Hoffman
Dave Roth
‘Ach Hannah…’ Raquel sloeg troostend haar arm om Hannah’s schouders en gaf haar een welgemeende knuffel.
‘Nou ja,’ zei Hannah met een raar hoog stemmetje. ‘Ik had het eigenlijk wel verwacht, hoor, Chantal is meer zo’n spotlightstype, meer dan ik. Maar ja... Je hoopt er natuurlijk wel op en...’
Ze slaakte een diepe zucht en wreef in haar ogen. ‘Gefeliciteerd, Chantal, echt waar. Supergoed.’
Chantal beet op haar lip. Ze was buiten zichzelf van blijdschap, ze kon het wel uitschreeuwen, maar om dat hier recht voor Hannah’s neus te doen vond ze toch niet zo’n goed idee.
Ze stond op knappen vanbinnen. Het was ongelofelijk: zij was gekozen. Zij was gewoon de second vocals van Tokio Hotel, van haar favoriete band, van één van de beroemdste bands van Duitsland! Haar binnenste kneep samen van blijdschap en spanning toen ze daaraan dacht. Over een tijdje stond zij naast de jongens op het podium!
‘Hé,’ onderbrak Raquel haar gedachten. ‘Hannah, moet je kijken!’
Hannah, die een dappere poging deed niet in huilen uit te barsten, keek verbaasd op en zag dat Raquel de envelop had gepakt. ‘Wat is er?’ vroeg ze met gesmoorde stem.
‘Er zit nog een briefje in,’ antwoordde Raquel, duidelijk verbaasd. ‘Handgeschreven en geadresseerd aan jou.’
Ze viste het briefje uit de envelop en overhandigde hem aan Hannah. Die haalde haar neus op, vouwde het papier open en wreef in haar ogen voordat ze het las. Langzaam zakte haar mond naar haar knieën.
~~
Beste Chantal,
Gefeliciteerd! Vanaf nu mag jij je officieel de second vocals van Tokio Hotel noemen.
Verder kwam ze niet. Haar ogen werden enorm groot en ze staarde naar het papier met haar mond open. Raquel en Hannah begonnen tegelijkertijd met praten, maar Chantal schudde slechts haar hoofd. Als verlamd begon ze opnieuw te lezen, ditmaal hardop.
Beste Chantal,
Gefeliciteerd! Vanaf nu mag jij je officieel de second vocals van Tokio Hotel noemen. Of liever gezegd, ben jij de officiële second vocals van Tokio Hotel. We hebben liever niet dat je het van de daken schreeuwt, want dan is de hele verrassing eraf.
We hebben lang rond de tafel gezeten, maar nu is de beslissing dan eindelijk gevallen. Van de drie kandidates vonden wij jou het beste en de jongens hebben te kennen gegeven dat ze je graag mogen. Gefeliciteerd dus!
Over een week komen we langs om alles nog eens met jou en je ouders door te spreken. We zijn ons ervan bewust dat je al achttien bent, maar ervaring heeft ons geleerd dat ouders graag alles willen weten.
Tot dan!
David Jost
Patrick Benzner
Peter Hoffman
Dave Roth
Het bleef even doodstil in de kamer. Chantal staarde nog steeds naar het papier, haar vriendinnen bleven met open mond zitten. Alleen de klok tikte rustig door op de achtergrond.
Uiteindelijk was het toch Chantal die de stilte verbrak. ‘Oh – my – god,’ fluisterde ze, haast onhoorbaar. ‘Dit is toch niet mogelijk!’
De stilte brak en nu gilde ze het uit. ‘Oh mijn god!’
Raquel sprong over Hannah heen en vloog Chantal om de hals. Samen dansten ze de kamer door, terwijl Hannah de brief – die uit Chantals handen was gevallen – voor zichzelf las. Ja, het stond er inderdaad.
Met een ritselend geluid scheurde Hannah haar eigen brief open. De andere twee stopten meteen met hun overwinningsdans en lieten zich naast Hannah op het kleed zakken. Raquels mond vertrok een beetje; arme Hannah, die was nu vast vreselijk teleurgesteld.
‘Wat staat er?’ vroeg ze zachtjes. Hannah gaf haar zwijgend de brief en Raquel begon op fluistertoon voor te lezen.
Beste Hannah,
Het spijt ons dat we je dit mede moeten delen, maar er is geen andere manier. Na lang beraadslagen hebben we besloten dat je, ondanks je overduidelijke zangtalent, niet bent wat we zoeken. De jongens vonden je erg aardig, maar helaas konden we niet alledrie de meisjes selecteren.
Misschien helpt het om je te vertellen waarom we niet voor jou gekozen hebben. We hadden het idee dat je af en toe erg verlegen bent en voor een beroemdheid – want dat zou je geworden zijn – is verlegenheid een onhandige eigenschap. Je bent een mooie meid, met veel talent, maar zelfvertrouwen is belangrijk voor iemand die altijd in de spotlights staat en dat ontbrak bij jou een beetje. We weten echter zeker dat je ooit groot kan worden in deze wereld! Er zijn altijd wel mensen op zoek naar zangeressen met jouw talent.
Veel succes,
David Jost
Patrick Benzner
Peter Hoffman
Dave Roth
‘Ach Hannah…’ Raquel sloeg troostend haar arm om Hannah’s schouders en gaf haar een welgemeende knuffel.
‘Nou ja,’ zei Hannah met een raar hoog stemmetje. ‘Ik had het eigenlijk wel verwacht, hoor, Chantal is meer zo’n spotlightstype, meer dan ik. Maar ja... Je hoopt er natuurlijk wel op en...’
Ze slaakte een diepe zucht en wreef in haar ogen. ‘Gefeliciteerd, Chantal, echt waar. Supergoed.’
Chantal beet op haar lip. Ze was buiten zichzelf van blijdschap, ze kon het wel uitschreeuwen, maar om dat hier recht voor Hannah’s neus te doen vond ze toch niet zo’n goed idee.
Ze stond op knappen vanbinnen. Het was ongelofelijk: zij was gekozen. Zij was gewoon de second vocals van Tokio Hotel, van haar favoriete band, van één van de beroemdste bands van Duitsland! Haar binnenste kneep samen van blijdschap en spanning toen ze daaraan dacht. Over een tijdje stond zij naast de jongens op het podium!
‘Hé,’ onderbrak Raquel haar gedachten. ‘Hannah, moet je kijken!’
Hannah, die een dappere poging deed niet in huilen uit te barsten, keek verbaasd op en zag dat Raquel de envelop had gepakt. ‘Wat is er?’ vroeg ze met gesmoorde stem.
‘Er zit nog een briefje in,’ antwoordde Raquel, duidelijk verbaasd. ‘Handgeschreven en geadresseerd aan jou.’
Ze viste het briefje uit de envelop en overhandigde hem aan Hannah. Die haalde haar neus op, vouwde het papier open en wreef in haar ogen voordat ze het las. Langzaam zakte haar mond naar haar knieën.
Ik gok op Tom! Ik denk dat het briefje van Tom is, sowieso van één van de leden van de band. Ik hoopte eigenlijk helemaal niet dat Chantal zou winnen, ik gunde het Hannah veel meer... En als ik haar was, zou ik ook kei hard willen janken!
Niet zoals ik gehoopt had, maar wel zoals ik verwacht had. Ik ben erg benieuwd naar de volgende ontmoeting met de band en al helemaal naar de keer dat Hannah de band weer gaat zien (want ik neem aan dat die keer nog wel komt). Ik ben ook benieuwd naar de verdere verloop tussen Raquel en Bill...
Vlug meer?
Niet zoals ik gehoopt had, maar wel zoals ik verwacht had. Ik ben erg benieuwd naar de volgende ontmoeting met de band en al helemaal naar de keer dat Hannah de band weer gaat zien (want ik neem aan dat die keer nog wel komt). Ik ben ook benieuwd naar de verdere verloop tussen Raquel en Bill...
Vlug meer?
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Die is van Tom! (Het briefje) Dat weet ik (bijna helemaal) zeker! 
aahhh... ik vind jou verhaal zooo leuk! En ik gunde het hannah ook veel meer, zij is zoveel liever dan Chantal. Maar ja, ik had het ook wel een beetje verwacht dat Chantal zou winnen.
Nu ben ik alleen nog heel benieuwd wat er allemaal gat gebeuren als ze de bandleden weer ontmoet.. .Dus.. (ja, je snapt hem al) weer... snel verder gaan!!
aahhh... ik vind jou verhaal zooo leuk! En ik gunde het hannah ook veel meer, zij is zoveel liever dan Chantal. Maar ja, ik had het ook wel een beetje verwacht dat Chantal zou winnen. Nu ben ik alleen nog heel benieuwd wat er allemaal gat gebeuren als ze de bandleden weer ontmoet.. .Dus.. (ja, je snapt hem al) weer... snel verder gaan!!
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Ben ik zo voorspelbaar? O_o
Alweer laatste stukje van dit hoofdstuk...
Jullie hebben trouwens 26 pagina's gelezen. Valt best mee xD
~~
‘Het is van Tom!’
‘Wat?’ Raquel en Chantal schoten tegelijkertijd recht overeind. ‘Van Tom?’ echoden ze op hetzelfde moment.
Hannah lachte zelfs weer en er ontstonden blosjes op haar wangen. Haar ogen schitterden. Alsof ze al weer vergeten was dat ze verloren had, dacht Raquel met een glimlach. Waarom Tom een briefje had geschreven, kon zij alleen maar raden, maar het was in elk geval lief van hem.
‘Wat staat er?’ vroeg Chantal en probeerde het briefje tussen Hannah’s vingers vandaan te plukken. Het meisje sprong echter overeind, drukte het papier tegen zich aan en stak haar tong uit.
‘Mijn geheim!’
‘Ah, toe nou!’ Chantal trok een smekend gezicht, maar Hannah gaf niet toe. Ze maakte een vreemd dansje door de kamer en zong: ‘Tom, Tom, Tom!’
Vervolgens plofte ze op de bank en verzuchtte: ‘Hij is zo lief, hè!’
Raquel en Chantal wisselden een geamuseerde blik. Hannah had het zo te zien flink te pakken. Nou ja, dacht Raquel, hij had in elk geval aan haar gedacht. Of zou hij Eline ook zo’n briefje gestuurd hebben? Dat leek haar echt iets voor Tom.
‘Oh, Chantal!’ riep Hannah plotseling en schoot weer overeind, alsof ze zich iets herinnerde. ‘Je hebt gewonnen!’
Even bleef het weer doodstil. Chantal staarde met grote blauwe ogen naar haar vriendinnen. Toen barstte ze in lachen uit en slaakte een juichkreet. ‘Ik heb gewonnen, ik heb gewonnen!’
Zelfs Hannah’s lach klonk vrolijk en uitgelaten. Raquel was Tom plotseling ontzettend dankbaar; ze wist niet of hij het om die reden had gedaan, maar van mogelijke vijandigheid tussen Hannah en Chantal leek nu geen sprake meer. De twee meisjes maakten een indianendans rond de bank en vielen toen slap van het lachen in een hoopje op de grond, terwijl Hannah Toms briefje stevig in haar hand geklemd hield.
‘Groepsknuffel!’ lachte Raquel en stortte zich er bovenop. Haar vriendinnen gilden uitgelaten, maar daar trok ze zich niets van aan. Euforie heerste; Raquel kon zich niet herinneren ooit zo gelukkig te zijn geweest.
Alweer laatste stukje van dit hoofdstuk...
Jullie hebben trouwens 26 pagina's gelezen. Valt best mee xD
~~
‘Het is van Tom!’
‘Wat?’ Raquel en Chantal schoten tegelijkertijd recht overeind. ‘Van Tom?’ echoden ze op hetzelfde moment.
Hannah lachte zelfs weer en er ontstonden blosjes op haar wangen. Haar ogen schitterden. Alsof ze al weer vergeten was dat ze verloren had, dacht Raquel met een glimlach. Waarom Tom een briefje had geschreven, kon zij alleen maar raden, maar het was in elk geval lief van hem.
‘Wat staat er?’ vroeg Chantal en probeerde het briefje tussen Hannah’s vingers vandaan te plukken. Het meisje sprong echter overeind, drukte het papier tegen zich aan en stak haar tong uit.
‘Mijn geheim!’
‘Ah, toe nou!’ Chantal trok een smekend gezicht, maar Hannah gaf niet toe. Ze maakte een vreemd dansje door de kamer en zong: ‘Tom, Tom, Tom!’
Vervolgens plofte ze op de bank en verzuchtte: ‘Hij is zo lief, hè!’
Raquel en Chantal wisselden een geamuseerde blik. Hannah had het zo te zien flink te pakken. Nou ja, dacht Raquel, hij had in elk geval aan haar gedacht. Of zou hij Eline ook zo’n briefje gestuurd hebben? Dat leek haar echt iets voor Tom.
‘Oh, Chantal!’ riep Hannah plotseling en schoot weer overeind, alsof ze zich iets herinnerde. ‘Je hebt gewonnen!’
Even bleef het weer doodstil. Chantal staarde met grote blauwe ogen naar haar vriendinnen. Toen barstte ze in lachen uit en slaakte een juichkreet. ‘Ik heb gewonnen, ik heb gewonnen!’
Zelfs Hannah’s lach klonk vrolijk en uitgelaten. Raquel was Tom plotseling ontzettend dankbaar; ze wist niet of hij het om die reden had gedaan, maar van mogelijke vijandigheid tussen Hannah en Chantal leek nu geen sprake meer. De twee meisjes maakten een indianendans rond de bank en vielen toen slap van het lachen in een hoopje op de grond, terwijl Hannah Toms briefje stevig in haar hand geklemd hield.
‘Groepsknuffel!’ lachte Raquel en stortte zich er bovenop. Haar vriendinnen gilden uitgelaten, maar daar trok ze zich niets van aan. Euforie heerste; Raquel kon zich niet herinneren ooit zo gelukkig te zijn geweest.
Awwww, da's lief van Tom
Ik hoop dat er heel snel een volgens hoofdstuk verschijnt, nooit gedacht dat ik dit zou zeggen (ik ben niet zo'n TH fanaat) maar IK WIL BILL xD
Ik hoop dat er heel snel een volgens hoofdstuk verschijnt, nooit gedacht dat ik dit zou zeggen (ik ben niet zo'n TH fanaat) maar IK WIL BILL xD
I found the key to life. The lock was broken.
Maar nu weten we nog niet wat Tom in dat briefje heeft gezet! 
Wel een super stuk, ik had een ontzettend gespannen sfeer tussen de meiden verwacht, maar het tegendeel is dus weg. Ik kan verder niet heel veel meer zeggen over dit stukje, daarvoor zal ik op meer moeten wachten. Ik ben het trouwens wel met RedRose eens; ik had ook nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik wil ook Bill! XD
Wel een super stuk, ik had een ontzettend gespannen sfeer tussen de meiden verwacht, maar het tegendeel is dus weg. Ik kan verder niet heel veel meer zeggen over dit stukje, daarvoor zal ik op meer moeten wachten. Ik ben het trouwens wel met RedRose eens; ik had ook nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik wil ook Bill! XDDrie stukjes op één dag 
Jullie enthousiasme werkt aanstekelijk xD En speciaal voor RedRose en Imke: in dit stukje héél veel Bill
Wel grappig, jullie vragen om Bill en ik heb net een heel hoofdstuk vol TH geschreven
~~
8.
Het was doodstil in het appartement naast de studio. Vier jongens lagen te slapen, allemaal in hun eigen kamer, terwijl de klok rustig doortikte. Het was bijna half negen. De jongens merkten niets van de voorbijgaande tijd, maar droomden hun eigen wereldje bijeen en begroeven hun gezichten in hun kussen.
Om kwart voor negen liet de eerste zich uit zijn bed glijden. Gustav, die altijd als eerste opstond. Hij nam een snelle douche om de slaap uit zijn ogen te drijven en kleedde zich op topsnelheid aan. Vervolgens wreef hij nog eens goed met de handdoek door zijn korte blonde haar, wierp die vervolgens in de wasmand en ging koffiezetten.
Een minuut of tien later volgde Georg. Hij deed er iets langer over om zich klaar te maken, omdat hij zijn haar eerst moest stijlen. Daarna kleedde ook hij zich aan, trok een raar gezicht naar zijn spiegelbeeld en liep naar de keuken. Gustav zat kalm aan tafel met zijn koffie en at een tosti boven de krant.
‘Ook goedemorgen,’ bromden ze tegen elkaar. Georg trok de koelkast open en haalde er een pak tomatensap uit, het enige wat hij dronk ’s ochtends.
‘Tweeling nog niet wakker?’ informeerde hij, terwijl hij een glas volschonk met het rode vergif, zoals zijn medebandleden het altijd noemden.
‘Natuurlijk niet,’ zei Gustav. Hij stond op, zette zijn bord op het aanrecht en rekte zich uit. ‘Moet ik ze wakker maken dan?’
‘Neuh.’ Georg maakte een ongeïnteresseerd gebaar en goot zijn tomatensap zijn keelgat in. Gustav trok een vies gezicht, maar zei niets. Hij liet zich in de woonkamer op de bank zakken en zette de televisie aan. Een vierkant geel ventje praatte tegen een miauwende slak.
‘Eigenlijk moet ik nou Bill gaan wekken,’ zei hij hardop. ‘Anders mist hij Spongebob, de arme jongen.’
Georg grinnikte, terwijl hij naast Gus op de bank neerplofte met een tweede tosti. ‘Hij heeft al zo’n ochtendhumeur, het wordt echt niet beter als je hem wekt met de mededeling dat hij Spongebob mist.’
‘Spongebob?’ zei een derde stem. Het was Tom, die met slaapoogjes op de drempel stond. Hij was gedoucht en aangekleed, maar staarde hen nog steeds duf aan en gaapte.
‘Mond dicht, het tocht,’ zei Gus en gooide een rondslingerende plectrum naar Toms hoofd. ‘Ja, Spongebob.’
‘Ach gossie, Bill slaapt nog,’ murmelde Tom met een mislukte, slaperige grijns en slofte naar de keuken. Gus en Georg keken elkaar aan en schoten in de lach. Dat was zo typisch Tom in de vroege ochtend.
Om vijf over negen was Bill nóg niet uit bed. Tom had de slaap uit zijn systeem verdreven en hing in een stoel, met zijn benen over de ene armleuning en zijn hoofd over de andere. Zijn dreadlocks reikten bijna tot de vloer. Georg en Gustav staarden nog steeds naar de televisie.
‘Wie gaat het ochtendhumeur ontketenen?’ vroeg Georg uiteindelijk. ‘Ik heb me gisteren bijna laten vermoorden, nou is het jullie beurt.’
Het bleef even stil. Tom keek heel nonchalant de andere kant op en speelde met de klep van zijn pet, terwijl Georg eens flink gaapte en de televisie op een andere zender zette.
‘Ik ga wel,’ zuchtte Gustav toen. ‘Stelletje watjes. Het is Bill maar.’
Hij stond op, sloeg in het voorbijgaan met de afstandsbediening op Toms pet en liep de gang op. Bills kamer was de allerlaatste deur, behangen met een poster van Tokio Hotel zelf. De anderen hadden hun deuren behangen met posters van andere bands, hun favoriete bands. Metallica bij Gustav, Oasis bij Georg en een vaag hiphopbandje waarvan zelfs Tom de naam niet wist, bij de gitarist.
Zonder kloppen duwde Gustav de deur open en liet zijn ogen wennen aan de duisternis in de kamer. Na een tijdje kon hij de contouren van Bills hemelbed onderscheiden, plus de zwarte haren op het witte kussen. Bill had zich opgerold onder zijn dekens, als een kat, en zijn ene arm onder zijn hoofd geschoven. De ander lag losjes over zijn benen. Zijn mond stond een stukje open en hij ademde regelmatig in en uit. Diep in slaap.
~~
Hihi, ik maak jullie Bill-verslaafd
*evil* xD
Jullie enthousiasme werkt aanstekelijk xD En speciaal voor RedRose en Imke: in dit stukje héél veel Bill
Wel grappig, jullie vragen om Bill en ik heb net een heel hoofdstuk vol TH geschreven
~~
8.
Het was doodstil in het appartement naast de studio. Vier jongens lagen te slapen, allemaal in hun eigen kamer, terwijl de klok rustig doortikte. Het was bijna half negen. De jongens merkten niets van de voorbijgaande tijd, maar droomden hun eigen wereldje bijeen en begroeven hun gezichten in hun kussen.
Om kwart voor negen liet de eerste zich uit zijn bed glijden. Gustav, die altijd als eerste opstond. Hij nam een snelle douche om de slaap uit zijn ogen te drijven en kleedde zich op topsnelheid aan. Vervolgens wreef hij nog eens goed met de handdoek door zijn korte blonde haar, wierp die vervolgens in de wasmand en ging koffiezetten.
Een minuut of tien later volgde Georg. Hij deed er iets langer over om zich klaar te maken, omdat hij zijn haar eerst moest stijlen. Daarna kleedde ook hij zich aan, trok een raar gezicht naar zijn spiegelbeeld en liep naar de keuken. Gustav zat kalm aan tafel met zijn koffie en at een tosti boven de krant.
‘Ook goedemorgen,’ bromden ze tegen elkaar. Georg trok de koelkast open en haalde er een pak tomatensap uit, het enige wat hij dronk ’s ochtends.
‘Tweeling nog niet wakker?’ informeerde hij, terwijl hij een glas volschonk met het rode vergif, zoals zijn medebandleden het altijd noemden.
‘Natuurlijk niet,’ zei Gustav. Hij stond op, zette zijn bord op het aanrecht en rekte zich uit. ‘Moet ik ze wakker maken dan?’
‘Neuh.’ Georg maakte een ongeïnteresseerd gebaar en goot zijn tomatensap zijn keelgat in. Gustav trok een vies gezicht, maar zei niets. Hij liet zich in de woonkamer op de bank zakken en zette de televisie aan. Een vierkant geel ventje praatte tegen een miauwende slak.
‘Eigenlijk moet ik nou Bill gaan wekken,’ zei hij hardop. ‘Anders mist hij Spongebob, de arme jongen.’
Georg grinnikte, terwijl hij naast Gus op de bank neerplofte met een tweede tosti. ‘Hij heeft al zo’n ochtendhumeur, het wordt echt niet beter als je hem wekt met de mededeling dat hij Spongebob mist.’
‘Spongebob?’ zei een derde stem. Het was Tom, die met slaapoogjes op de drempel stond. Hij was gedoucht en aangekleed, maar staarde hen nog steeds duf aan en gaapte.
‘Mond dicht, het tocht,’ zei Gus en gooide een rondslingerende plectrum naar Toms hoofd. ‘Ja, Spongebob.’
‘Ach gossie, Bill slaapt nog,’ murmelde Tom met een mislukte, slaperige grijns en slofte naar de keuken. Gus en Georg keken elkaar aan en schoten in de lach. Dat was zo typisch Tom in de vroege ochtend.
Om vijf over negen was Bill nóg niet uit bed. Tom had de slaap uit zijn systeem verdreven en hing in een stoel, met zijn benen over de ene armleuning en zijn hoofd over de andere. Zijn dreadlocks reikten bijna tot de vloer. Georg en Gustav staarden nog steeds naar de televisie.
‘Wie gaat het ochtendhumeur ontketenen?’ vroeg Georg uiteindelijk. ‘Ik heb me gisteren bijna laten vermoorden, nou is het jullie beurt.’
Het bleef even stil. Tom keek heel nonchalant de andere kant op en speelde met de klep van zijn pet, terwijl Georg eens flink gaapte en de televisie op een andere zender zette.
‘Ik ga wel,’ zuchtte Gustav toen. ‘Stelletje watjes. Het is Bill maar.’
Hij stond op, sloeg in het voorbijgaan met de afstandsbediening op Toms pet en liep de gang op. Bills kamer was de allerlaatste deur, behangen met een poster van Tokio Hotel zelf. De anderen hadden hun deuren behangen met posters van andere bands, hun favoriete bands. Metallica bij Gustav, Oasis bij Georg en een vaag hiphopbandje waarvan zelfs Tom de naam niet wist, bij de gitarist.
Zonder kloppen duwde Gustav de deur open en liet zijn ogen wennen aan de duisternis in de kamer. Na een tijdje kon hij de contouren van Bills hemelbed onderscheiden, plus de zwarte haren op het witte kussen. Bill had zich opgerold onder zijn dekens, als een kat, en zijn ene arm onder zijn hoofd geschoven. De ander lag losjes over zijn benen. Zijn mond stond een stukje open en hij ademde regelmatig in en uit. Diep in slaap.
~~
Hihi, ik maak jullie Bill-verslaafd
*evil* xD
Laatst gewijzigd door Melian op 27 mar 2009 16:28, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Jaaa, ik begin ook verslaafd te worden! (oké, oké, ik bén verslaafd ) En ik wil echt zien/lezen hoe Bill gewekt word, haha dat word was vast lachen en dan...
Raquel+Bill, zoals RedRose al zei!
ik hoop echt dat je nog een stukje post! (en als het kan vanavond al )
(oké, oké, ik bén verslaafd ) En ik wil echt zien/lezen hoe Bill gewekt word, haha dat word was vast lachen en dan... Raquel+Bill, zoals RedRose al zei!
ik hoop echt dat je nog een stukje post! (en als het kan vanavond al
)The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Aaaaw, ik zie echt voor me hoe hij slaapt! En dat is very, very cute! Ik zou er zo bij kruipen, hihi. Nee oké, dat dan ook weer niet. Misschien als hij heel lief is.
Leuk dat je nu weer de situatie onderling in de band beschrijft. Dat is weer totaal anders dan met de meiden, het was even verrassend, maar daarom zeker niet minder.
Ik wil lezen hoe Bill wakker wordt! Ik vermoed op zijn minst dat de wekker naar Gustavs hoofd wordt gesmeten... Of het kussen. Maar een wekker komt harder aan, dus dat zal het wel worden!
Benieuwd naar meer, ik hoop inderdaad ook vanavond nog!
Leuk dat je nu weer de situatie onderling in de band beschrijft. Dat is weer totaal anders dan met de meiden, het was even verrassend, maar daarom zeker niet minder.
Ik wil lezen hoe Bill wakker wordt! Ik vermoed op zijn minst dat de wekker naar Gustavs hoofd wordt gesmeten... Of het kussen. Maar een wekker komt harder aan, dus dat zal het wel worden!
Benieuwd naar meer, ik hoop inderdaad ook vanavond nog!
Hihi, allemaal verslaafden
Ik zou er wél bij kruipen Bill is inderdaad very very cute ^^
Speciaal voor mijn geweldige lezers
Oh, jullie hebben het trouwens allemaal mis xD Bill is veel te slaperig 's ochtends om gemeen te zijn. Dat gemene komt pas later *doet geheimzinnig* XD
~~
Gustav had geen medelijden met de zanger. Hij trok de rood met zwarte gordijnen open, knipte het bedlampje aan en brulde: ‘OPSTAAN!’
Ieder ander was recht overeind geschoten en had hem de huid vol gescholden. Niet Bill. Hij schoof simpelweg nog ietsjes dieper onder de dekens, murmelde iets en sliep verder.
‘Heel schattig,’ zei Gustav sarcastisch en trok de dekens van de ander af. ‘Opstaan, meneertje, het is al negen uur.’
Bill opende zijn ogen en wierp hem een dodelijke blik toe. ‘Al negen uur? Rot op, ik wil slapen.’
‘Je hebt lang genoeg geslapen,’ vond Gustav. Hij gooide de dekens terug op het bed, maar bleef wel staan om er zeker van te zijn dat Bill niet nog een keer in slaap viel. Met zijn armen over elkaar wachtte hij af. Bill bleef kalm liggen, begroef zijn gezicht in de dekens en slaakte een zucht.
‘Ik kom al,’ mompelde hij gesmoord. ‘Rot nou gewoon op.’
‘Ja ja, en dan rustig weer gaan slapen zeker. Daar trap ik niet in.’ Gustav keek de zanger streng aan.
‘Jammer,’ zuchtte Bill en richtte zich op. Zijn haren stonden alle kanten op, maar niet op de manier die hij wilde. Hij had een oud Donald Duck T-shirt van Tom aan, dat hem veel te groot was, en zijn boxer natuurlijk.
‘Een beetje opschieten graag!’ Gustav was normaal gesproken het geduld zelve, maar niet als het op Bill en opstaan aankwam.
‘Ik schiet op,’ murmelde Bill en plofte weer terug in de kussens. ‘Ga nou maar gewoon televisiekijken of zo.’
Er ontsnapte een lachje uit Gustavs mond. ‘Over televisie gesproken... Je hebt je gele vriendje al gemist.’
Bonk. Bill was uit bed gerold. ‘Oh nee hè,’ zuchtte hij dramatisch en graaide met zijn handen door zijn haar. ‘Arme Spongebob, wat zal hij me gemist hebben.’ Hij trok een gezicht en zette een hand op Gustavs tenen. ‘Ik ga douchen, rot op.’
Met een tevreden gezicht verliet Gustav de kamer. Hij had Bill binnen tien minuten uit bed gekregen. Een nieuw record.
Bill mocht dan wel ‘snel’ uit bed gekomen zijn, het duurde nog eens een uur voor hij ook daadwerkelijk verscheen. Met zijn haren perfect gestijld en ditmaal naar links en rechts gezet, zijn make-up rond zijn ogen en de juiste kleding aan zijn lijf, kwam hij de woonkamer binnen.
‘Hè hè!’ riepen de andere drie tegelijkertijd. Hij stak zijn tong naar hen uit en ging in één keer door naar de keuken. Ze hoorden hem rommelen met de keukenkastjes, de koelkastdeur die een keer openging en vervolgens kwam de geur van geroosterd brood de woonkamer binnendrijven.
De andere drie snoven verlekkerd. Ze zaten duidelijk te twijfelen of ze Bill zijn ontbijt afhandig zouden maken, maar de beslissing werd hen uit handen genomen. Een telefoon ging.
‘Mijn mobiel!’ riep Tom, toen de anderen al in hun zakken op zoek gingen naar hun eigen telefoontje. De gitarist viste zijn high-tech mobiel uit zijn veel te grote broek, drukte op het groene knopje en begroette degene aan de andere kant met een opgewekt ‘Hé David!’
David Jost was producent en manager van Tokio Hotel; hoewel de band ontdekt was door Peter Hoffman, waren ze al snel onder de hoede van David beland en daar vonden ze het wel best. Officieel hadden ze vier producenten, maar met David gingen ze het meeste om. Hij was ook het aardigst en kon goed met de jongens opschieten, ook al riep hij af en toe dat hij zich net een crècheleider voelde.
Tom praatte in zijn telefoon, Georg en Gustav vroegen zich af waar het over ging en Bill zat bovenop de keukentafel droge toast te eten. Een normale zaterdagochtend in het appartement naast de studio.
Ik zou er wél bij kruipen
Bill is inderdaad very very cute ^^Speciaal voor mijn geweldige lezers
Oh, jullie hebben het trouwens allemaal mis xD Bill is veel te slaperig 's ochtends om gemeen te zijn. Dat gemene komt pas later *doet geheimzinnig* XD
~~
Gustav had geen medelijden met de zanger. Hij trok de rood met zwarte gordijnen open, knipte het bedlampje aan en brulde: ‘OPSTAAN!’
Ieder ander was recht overeind geschoten en had hem de huid vol gescholden. Niet Bill. Hij schoof simpelweg nog ietsjes dieper onder de dekens, murmelde iets en sliep verder.
‘Heel schattig,’ zei Gustav sarcastisch en trok de dekens van de ander af. ‘Opstaan, meneertje, het is al negen uur.’
Bill opende zijn ogen en wierp hem een dodelijke blik toe. ‘Al negen uur? Rot op, ik wil slapen.’
‘Je hebt lang genoeg geslapen,’ vond Gustav. Hij gooide de dekens terug op het bed, maar bleef wel staan om er zeker van te zijn dat Bill niet nog een keer in slaap viel. Met zijn armen over elkaar wachtte hij af. Bill bleef kalm liggen, begroef zijn gezicht in de dekens en slaakte een zucht.
‘Ik kom al,’ mompelde hij gesmoord. ‘Rot nou gewoon op.’
‘Ja ja, en dan rustig weer gaan slapen zeker. Daar trap ik niet in.’ Gustav keek de zanger streng aan.
‘Jammer,’ zuchtte Bill en richtte zich op. Zijn haren stonden alle kanten op, maar niet op de manier die hij wilde. Hij had een oud Donald Duck T-shirt van Tom aan, dat hem veel te groot was, en zijn boxer natuurlijk.
‘Een beetje opschieten graag!’ Gustav was normaal gesproken het geduld zelve, maar niet als het op Bill en opstaan aankwam.
‘Ik schiet op,’ murmelde Bill en plofte weer terug in de kussens. ‘Ga nou maar gewoon televisiekijken of zo.’
Er ontsnapte een lachje uit Gustavs mond. ‘Over televisie gesproken... Je hebt je gele vriendje al gemist.’
Bonk. Bill was uit bed gerold. ‘Oh nee hè,’ zuchtte hij dramatisch en graaide met zijn handen door zijn haar. ‘Arme Spongebob, wat zal hij me gemist hebben.’ Hij trok een gezicht en zette een hand op Gustavs tenen. ‘Ik ga douchen, rot op.’
Met een tevreden gezicht verliet Gustav de kamer. Hij had Bill binnen tien minuten uit bed gekregen. Een nieuw record.
Bill mocht dan wel ‘snel’ uit bed gekomen zijn, het duurde nog eens een uur voor hij ook daadwerkelijk verscheen. Met zijn haren perfect gestijld en ditmaal naar links en rechts gezet, zijn make-up rond zijn ogen en de juiste kleding aan zijn lijf, kwam hij de woonkamer binnen.
‘Hè hè!’ riepen de andere drie tegelijkertijd. Hij stak zijn tong naar hen uit en ging in één keer door naar de keuken. Ze hoorden hem rommelen met de keukenkastjes, de koelkastdeur die een keer openging en vervolgens kwam de geur van geroosterd brood de woonkamer binnendrijven.
De andere drie snoven verlekkerd. Ze zaten duidelijk te twijfelen of ze Bill zijn ontbijt afhandig zouden maken, maar de beslissing werd hen uit handen genomen. Een telefoon ging.
‘Mijn mobiel!’ riep Tom, toen de anderen al in hun zakken op zoek gingen naar hun eigen telefoontje. De gitarist viste zijn high-tech mobiel uit zijn veel te grote broek, drukte op het groene knopje en begroette degene aan de andere kant met een opgewekt ‘Hé David!’
David Jost was producent en manager van Tokio Hotel; hoewel de band ontdekt was door Peter Hoffman, waren ze al snel onder de hoede van David beland en daar vonden ze het wel best. Officieel hadden ze vier producenten, maar met David gingen ze het meeste om. Hij was ook het aardigst en kon goed met de jongens opschieten, ook al riep hij af en toe dat hij zich net een crècheleider voelde.
Tom praatte in zijn telefoon, Georg en Gustav vroegen zich af waar het over ging en Bill zat bovenop de keukentafel droge toast te eten. Een normale zaterdagochtend in het appartement naast de studio.
Laatst gewijzigd door Melian op 27 mar 2009 16:43, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Was meteen naar de computer gerend om te kijken of je een nieuw stukje had geplaatst! En jaa hoor! (je stukje was eigenlijk van gister, maar had het nog niet gelezen)
Bill is inderdaad niet zo gemeen in de ochtend. Als iemand mij wekt terwijl ik nog kan uitslapen, heb ik echt een gi-gan-tisch ochtendhumeur Maar Bill is echt schattig 
vooral toen hij nog dieper onders de dekens kroop, als Gustav hem wekt, echt een fantastisch stukje weer.
En ook grappig dat hij helemaal fan van spongebob is
En zoals RedRose al zei: MORE
Bill is inderdaad niet zo gemeen in de ochtend. Als iemand mij wekt terwijl ik nog kan uitslapen, heb ik echt een gi-gan-tisch ochtendhumeur
Maar Bill is echt schattig vooral toen hij nog dieper onders de dekens kroop, als Gustav hem wekt, echt een fantastisch stukje weer.En ook grappig dat hij helemaal fan van spongebob is
En zoals RedRose al zei: MORE
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Oké, oké, oké! I changed my mind! Ik wil er bij liggen! *kruipt er vlug bij* Hij is een schatje, hoe blijft hij zelfs in de ochtend nog zo rustig, na op zo'n brute manier gewekt te worden? Gustav is onverbiddelijk, misschien ook wel terecht.
Ik vind vooral de eindzinnen briljant:
Tom praatte in zijn telefoon, Georg en Gustav vroegen zich af waar het over ging en Bill zat bovenop de keukentafel droge toast te eten. Een normale zaterdagochtend in het appartement naast de studio.
Daarmee zet je meteen ontzettend veel sfeer mee, met die twee zinnen! Het laat zien hoe de band onderling is, dat de situatie doodnormaal is. Die twee zinnen doen het hem echt, vind ik XD.
Geweldig stuk, ik wil meer! *zwaait met Zwarte Tranen vlaggetje*
Ik vind vooral de eindzinnen briljant:
Tom praatte in zijn telefoon, Georg en Gustav vroegen zich af waar het over ging en Bill zat bovenop de keukentafel droge toast te eten. Een normale zaterdagochtend in het appartement naast de studio.
Daarmee zet je meteen ontzettend veel sfeer mee, met die twee zinnen! Het laat zien hoe de band onderling is, dat de situatie doodnormaal is. Die twee zinnen doen het hem echt, vind ik XD.
Geweldig stuk, ik wil meer! *zwaait met Zwarte Tranen vlaggetje*
Hihi, bedankt allemaal ^^
Laatste stukje van dit hoofdstuk... En het begin van hoofdstuk 9 maar meteen, want dit is zo kort
~~
Op het moment dat Bill de woonkamer weer binnenkwam, legde Tom zijn telefoon opzij.
‘David komt ons zo ophalen,’ kondigde hij aan. ‘We gaan naar Chantal. Haar ouders ontmoeten en zo.’ Hij draaide zich naar Bill en voegde er grijnzend bij: ‘Volgens mij komen haar vriendinnen ook. Hannah en... Raquel.’
Bill werd knalrood en begon aan zijn wenkbrauwpiercing te frummelen. Tom, Georg en Gustav keken elkaar grijnzend aan. Ze hadden een zwakke plek gevonden. De tijd die nog over was tot David kwam, brachten ze door met Bill plagen. Eerst probeerde hij hen het zwijgen op te leggen, maar toen dat niet lukte ging hij in een hoekje zitten mokken.
‘Houd jij je nou maar met Hannah bezig,’ zei Georg toen tegen Tom. ‘Ze was zo duidelijk dol op je.’
‘Iedereen is dol op mij,’ antwoordde Tom en wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Maak je geen zorgen, ik zal lief zijn.’
‘Jij, lief? Laat me niet lachen!’ riep Bill vanuit zijn hoekje. ‘Misschien moet ik die arme Hannah maar even voor mijn broertje waarschuwen.’
‘Broertje? Wie is hier nou de jongste?’ lachte Tom terug. Dit was nog een manier om Bill op de kast te krijgen: hem er constant aan herinneren dat Tom eigenlijk ouder was dan hij.
‘Tien minuutjes maar!’ gilde zijn tweelingbroer en sprong overeind. Op hetzelfde moment ging de deurbel en een gniffelende Gustav ging opendoen. David, zoals verwacht. Even later zaten ze met z’n allen achterin het busje, op weg naar Chantal. De tweeling was nog niet opgehouden met bekvechten, maar daar was iedereen aan gewend en ze besteedden er geen aandacht aan.
9.
Hannah stond voor de spiegel en trok een scheef gezicht naar zichzelf. Ze had een hekel aan haar spiegelbeeld. Haar schouderlange bruine haren, haar saaie grijze ogen, haar gezicht dat zo gewoontjes was dat het bijna pijn deed. In vergelijking met Chantal of Raquel was ze zo... kansloos.
Ze zuchtte en draaide zich van de spiegel af. Het had geen zin om te blijven piekeren. Vandaag zou ze samen met Raquel naar Chantal gaan, vandaag mocht ze niet piekeren. Bovendien had ze alle reden om vrolijk te zijn: Tokio Hotel kwam! En dat betekende ook Tom.
Zijn briefje lag onder haar kussen. Ondertussen kende ze de tekst uit haar hoofd, maar dat was ook niet zo moeilijk. Slechts vijf regeltjes en zijn naam. Ze zuchtte weer toen ze aan zijn lieve woorden dacht.
‘Hánnáh!’ riep iemand van beneden. Haar moeder natuurlijk, die was vrijwel altijd thuis. ‘Er is iemand aan de deur voor je! Ene Raquel!’
Raquel? En zij stond in een handdoek gewikkeld voor de spiegel, haar haren nog nat van de douche. Snel schoot Hannah in haar ondergoed, de eerste de beste spijkerbroek die ze kon vinden en een T-shirt. Vervolgens wreef ze even met de handdoek door haar haren en stormde de trap af om Raquel te begroeten.
Die zag er, zoals gewoonlijk, uit als een stralende schaduw. Haar zwarte krullen hingen perfect om haar gezichtje, donkere make-up legde de nadruk op haar chocoladebruine ogen en ze ging nonchalant gekleed in spijkerbroek en donkergrijs shirtje.
‘Goedemorgen!’ Raquel was de vrolijkheid zelve en gaf Hannah een knuffel. ‘Druk bezig met aankleden, zo te zien.’
‘Ja... Ik weet niet wat ik aanmoet,’ gaf Hannah toe, terwijl ze Raquel meenam naar boven. ‘Moet je kijken.’
Haar kamer was een ontplofte bende, zoals bijna elke tienerkamer. Kleren lagen overal, letterlijk overal. Zelfs bovenop de kast, in de la met oude schoolspullen en over de standaard van haar gitaar. Raquel sprong lichtvoetig over een stapel schoenen, schoof een hoop kleren van Hannah’s bureaustoel en nam plaats. Hannah bleef in de deuropening staan.
Laatste stukje van dit hoofdstuk... En het begin van hoofdstuk 9 maar meteen, want dit is zo kort
~~
Op het moment dat Bill de woonkamer weer binnenkwam, legde Tom zijn telefoon opzij.
‘David komt ons zo ophalen,’ kondigde hij aan. ‘We gaan naar Chantal. Haar ouders ontmoeten en zo.’ Hij draaide zich naar Bill en voegde er grijnzend bij: ‘Volgens mij komen haar vriendinnen ook. Hannah en... Raquel.’
Bill werd knalrood en begon aan zijn wenkbrauwpiercing te frummelen. Tom, Georg en Gustav keken elkaar grijnzend aan. Ze hadden een zwakke plek gevonden. De tijd die nog over was tot David kwam, brachten ze door met Bill plagen. Eerst probeerde hij hen het zwijgen op te leggen, maar toen dat niet lukte ging hij in een hoekje zitten mokken.
‘Houd jij je nou maar met Hannah bezig,’ zei Georg toen tegen Tom. ‘Ze was zo duidelijk dol op je.’
‘Iedereen is dol op mij,’ antwoordde Tom en wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Maak je geen zorgen, ik zal lief zijn.’
‘Jij, lief? Laat me niet lachen!’ riep Bill vanuit zijn hoekje. ‘Misschien moet ik die arme Hannah maar even voor mijn broertje waarschuwen.’
‘Broertje? Wie is hier nou de jongste?’ lachte Tom terug. Dit was nog een manier om Bill op de kast te krijgen: hem er constant aan herinneren dat Tom eigenlijk ouder was dan hij.
‘Tien minuutjes maar!’ gilde zijn tweelingbroer en sprong overeind. Op hetzelfde moment ging de deurbel en een gniffelende Gustav ging opendoen. David, zoals verwacht. Even later zaten ze met z’n allen achterin het busje, op weg naar Chantal. De tweeling was nog niet opgehouden met bekvechten, maar daar was iedereen aan gewend en ze besteedden er geen aandacht aan.
9.
Hannah stond voor de spiegel en trok een scheef gezicht naar zichzelf. Ze had een hekel aan haar spiegelbeeld. Haar schouderlange bruine haren, haar saaie grijze ogen, haar gezicht dat zo gewoontjes was dat het bijna pijn deed. In vergelijking met Chantal of Raquel was ze zo... kansloos.
Ze zuchtte en draaide zich van de spiegel af. Het had geen zin om te blijven piekeren. Vandaag zou ze samen met Raquel naar Chantal gaan, vandaag mocht ze niet piekeren. Bovendien had ze alle reden om vrolijk te zijn: Tokio Hotel kwam! En dat betekende ook Tom.
Zijn briefje lag onder haar kussen. Ondertussen kende ze de tekst uit haar hoofd, maar dat was ook niet zo moeilijk. Slechts vijf regeltjes en zijn naam. Ze zuchtte weer toen ze aan zijn lieve woorden dacht.
‘Hánnáh!’ riep iemand van beneden. Haar moeder natuurlijk, die was vrijwel altijd thuis. ‘Er is iemand aan de deur voor je! Ene Raquel!’
Raquel? En zij stond in een handdoek gewikkeld voor de spiegel, haar haren nog nat van de douche. Snel schoot Hannah in haar ondergoed, de eerste de beste spijkerbroek die ze kon vinden en een T-shirt. Vervolgens wreef ze even met de handdoek door haar haren en stormde de trap af om Raquel te begroeten.
Die zag er, zoals gewoonlijk, uit als een stralende schaduw. Haar zwarte krullen hingen perfect om haar gezichtje, donkere make-up legde de nadruk op haar chocoladebruine ogen en ze ging nonchalant gekleed in spijkerbroek en donkergrijs shirtje.
‘Goedemorgen!’ Raquel was de vrolijkheid zelve en gaf Hannah een knuffel. ‘Druk bezig met aankleden, zo te zien.’
‘Ja... Ik weet niet wat ik aanmoet,’ gaf Hannah toe, terwijl ze Raquel meenam naar boven. ‘Moet je kijken.’
Haar kamer was een ontplofte bende, zoals bijna elke tienerkamer. Kleren lagen overal, letterlijk overal. Zelfs bovenop de kast, in de la met oude schoolspullen en over de standaard van haar gitaar. Raquel sprong lichtvoetig over een stapel schoenen, schoof een hoop kleren van Hannah’s bureaustoel en nam plaats. Hannah bleef in de deuropening staan.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Jippie, nog een stuk! En weer heel leuk (natuurlijk).
Bill is echt zo lief! En Tom moet niet zo macho doen, hij en Hannah horen gewoon bij elkaar. Net zoals Raquel en Bill bij elkaar horen, maar ik benieuwd hoe de tweede ontmoeting tussen hen zal verlopen, héél erg beniewd. Dus alsjeblieft: Snel verder gaan!
En weer heel leuk (natuurlijk).Bill is echt zo lief! En Tom moet niet zo macho doen, hij en Hannah horen gewoon bij elkaar. Net zoals Raquel en Bill bij elkaar horen, maar ik benieuwd hoe de tweede ontmoeting tussen hen zal verlopen, héél erg beniewd. Dus alsjeblieft: Snel verder gaan!
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Ik ken het kleding-dilemma! Arme Hannah... Maar inderdaad, de ontmoeting nadert en ik kan niet meer wachten! Ik ben zo benieuwd hoe het gaat lopen tussen de bandleden en de meiden. En al helemaal als Chantal erbij is...
Ik vind het leuk hoe je het gekibbel tussen Bill en Tom naar voren laat komen. Volgens mij heb ik wel eens eerder gelezen dat die twee altijd zo heerlijk kunnen bekvechten, dus dat vond ik erg leuk om erin te herkennen.
Ik zou je graag tips geven waar je aan kunt werken, maar hoe vaak ik het ook lees, ik kan zo vlug niets bedenken. Mocht me nou ooit iets opvallen of te binnen schieten, zal ik het zeker zeggen. Nu heeft dat echter vrij weinig zijn, aangezien ik geen minpuntjes kan ontdekken XD.
Oh jawel, één minpunt. Dat is dat er nog niet meer online staat!
Ik vind het leuk hoe je het gekibbel tussen Bill en Tom naar voren laat komen. Volgens mij heb ik wel eens eerder gelezen dat die twee altijd zo heerlijk kunnen bekvechten, dus dat vond ik erg leuk om erin te herkennen.
Ik zou je graag tips geven waar je aan kunt werken, maar hoe vaak ik het ook lees, ik kan zo vlug niets bedenken. Mocht me nou ooit iets opvallen of te binnen schieten, zal ik het zeker zeggen. Nu heeft dat echter vrij weinig zijn, aangezien ik geen minpuntjes kan ontdekken XD.
Oh jawel, één minpunt. Dat is dat er nog niet meer online staat!
Helaas... jullie moeten nog één stukje langer wachten
Ik voel me nu heel gemeen xD
Enjoy
~~
‘Wat was je van plan om aan te trekken?’ vroeg Raquel opgewekt.
‘Iets van dit...’ Hannah maakte een vaag gebaar door haar kamer en slaakte een diepe zucht. ‘Ik zie er toch niet uit, dus eigenlijk kan alles wel.’
Raquel staarde haar met open mond aan. ‘Wat zeg jij nou weer? Waarom denk je dat?’
‘Het is toch zo,’ zuchtte Hannah, terwijl ze met haar rug tegen de spiegel aan ging zitten. Dat was het enige nog lege plekje in haar kamer. ‘Als ik naast jou of Chantal sta, ziet niemand me meer.’
‘Dat is niet waar,’ wierp Raquel tegen, een frons op haar voorhoofd. ‘Goed, jouw haar is korter dan het mijne en jouw ogen zijn niet zo blauw als die van Chantal, maar dat geeft toch niets? Jij hebt je eigen schoonheid.’
Hannah werd knalrood, maar schudde toch haar hoofd. Heimelijk vond ze Raquels woorden heerlijk, maar veel geloofde ze er niet van. Zij en schoonheid? Haar moeder, díe was een schoonheid!
Mevrouw Fischer had meegedaan aan de Miss Deutschlandverkiezingen toen ze nog niet getrouwd was. Oké, ze had niet gewonnen, maar alleen al het feit dat ze goed genoeg was om eraan mee te doen zei wel wat over haar uiterlijk. En dan had ze zo’n teleurstellende dochter gekregen.
‘Luister eens,’ zei Raquel en ging naast Hannah op de grond zitten. ‘Denk je nou echt dat Tom jou persoonlijk zo’n briefje had geschreven, als hij je niet knap had gevonden? Ik bedoel, we hebben het hier wel over Tom.’
Hannah liet een schaapachtig glimlachje zien. ‘Ja, daar heb je wel gelijk in. Denk je echt dat hij me knap vindt?’
‘Tuurlijk,’ zei Raquel, zo overtuigd van haar gelijk dat zelfs Hannah moeite had om aan haar woorden te twijfelen. ‘En nu,’ ging Raquel opgewekt verder, ‘moet jij je eens gaan aankleden, anders stuur ik je zo naar Chantal.’
‘Nee!’ riep Hannah geschokt. Toen zag ze Raquels grijns en schudde zogenaamd geërgerd haar hoofd. ‘Je bezorgde me bijna een hartaanval, doe dat nóóit meer!’
‘IJdeltuit,’ grinnikte Raquel.
‘Alsof jij er niet goed uit wil zien voor de jongens!’ kaatste Hannah terug, terwijl ze een groen topje uit de bende viste. Tot haar genoegen zag ze Raquel blozen en begon te lachen. ‘Zie je wel!’
‘Jaja, kleed je nou maar aan!’ riep Raquel vlug en deed of ze het plotseling erg druk had met haar spiegelbeeld. Grijnzend begon Hannah in de kledingberg te graven. Voor wiens charmes zou Raquel gevallen zijn? De zanger natuurlijk, gaf ze zichzelf antwoord. Ze waren ook wel types voor elkaar. Dat kon nog leuk worden...
Ik voel me nu heel gemeen xD
Enjoy
~~
‘Wat was je van plan om aan te trekken?’ vroeg Raquel opgewekt.
‘Iets van dit...’ Hannah maakte een vaag gebaar door haar kamer en slaakte een diepe zucht. ‘Ik zie er toch niet uit, dus eigenlijk kan alles wel.’
Raquel staarde haar met open mond aan. ‘Wat zeg jij nou weer? Waarom denk je dat?’
‘Het is toch zo,’ zuchtte Hannah, terwijl ze met haar rug tegen de spiegel aan ging zitten. Dat was het enige nog lege plekje in haar kamer. ‘Als ik naast jou of Chantal sta, ziet niemand me meer.’
‘Dat is niet waar,’ wierp Raquel tegen, een frons op haar voorhoofd. ‘Goed, jouw haar is korter dan het mijne en jouw ogen zijn niet zo blauw als die van Chantal, maar dat geeft toch niets? Jij hebt je eigen schoonheid.’
Hannah werd knalrood, maar schudde toch haar hoofd. Heimelijk vond ze Raquels woorden heerlijk, maar veel geloofde ze er niet van. Zij en schoonheid? Haar moeder, díe was een schoonheid!
Mevrouw Fischer had meegedaan aan de Miss Deutschlandverkiezingen toen ze nog niet getrouwd was. Oké, ze had niet gewonnen, maar alleen al het feit dat ze goed genoeg was om eraan mee te doen zei wel wat over haar uiterlijk. En dan had ze zo’n teleurstellende dochter gekregen.
‘Luister eens,’ zei Raquel en ging naast Hannah op de grond zitten. ‘Denk je nou echt dat Tom jou persoonlijk zo’n briefje had geschreven, als hij je niet knap had gevonden? Ik bedoel, we hebben het hier wel over Tom.’
Hannah liet een schaapachtig glimlachje zien. ‘Ja, daar heb je wel gelijk in. Denk je echt dat hij me knap vindt?’
‘Tuurlijk,’ zei Raquel, zo overtuigd van haar gelijk dat zelfs Hannah moeite had om aan haar woorden te twijfelen. ‘En nu,’ ging Raquel opgewekt verder, ‘moet jij je eens gaan aankleden, anders stuur ik je zo naar Chantal.’
‘Nee!’ riep Hannah geschokt. Toen zag ze Raquels grijns en schudde zogenaamd geërgerd haar hoofd. ‘Je bezorgde me bijna een hartaanval, doe dat nóóit meer!’
‘IJdeltuit,’ grinnikte Raquel.
‘Alsof jij er niet goed uit wil zien voor de jongens!’ kaatste Hannah terug, terwijl ze een groen topje uit de bende viste. Tot haar genoegen zag ze Raquel blozen en begon te lachen. ‘Zie je wel!’
‘Jaja, kleed je nou maar aan!’ riep Raquel vlug en deed of ze het plotseling erg druk had met haar spiegelbeeld. Grijnzend begon Hannah in de kledingberg te graven. Voor wiens charmes zou Raquel gevallen zijn? De zanger natuurlijk, gaf ze zichzelf antwoord. Ze waren ook wel types voor elkaar. Dat kon nog leuk worden...
HOE DURF JE?! Hoe lang ga je nog wachten voordat Raquel en Bill eeeeeeindelijk elkaar weer zien? Pfff.
Maar even zonder gekheid. Leuk stukje! Zo merk je toch de sfeer onder de twee vriendinnen: de zekere vriendin en de onzekere vriendin. Lief van Raquel dat ze Hannah toch de moed in probeert te praten! Ben ook zeer benieuwd hoe het tussen haar en Tom af gaat lopen...
Hopelijk laat je in het volgende stukje eindelijk de band en de meiden samen komen. Ik vind het zo goed dat je dit idee zo realistisch neer kunt zetten, klasse!
Maar even zonder gekheid. Leuk stukje! Zo merk je toch de sfeer onder de twee vriendinnen: de zekere vriendin en de onzekere vriendin. Lief van Raquel dat ze Hannah toch de moed in probeert te praten! Ben ook zeer benieuwd hoe het tussen haar en Tom af gaat lopen...
Hopelijk laat je in het volgende stukje eindelijk de band en de meiden samen komen. Ik vind het zo goed dat je dit idee zo realistisch neer kunt zetten, klasse!
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
idd hoe durf je!? maar het is wel weer een heel leuk stukje, Hannah moet echt niet zo over zichzelf denken ze is hertistikke leuk en lief! (dus Tom moet wel lief tegen haar blijven 
) maaaaar... ik ben echt héél erg benieuwd hoet het nu verder gaat..!
maar het is wel weer een heel leuk stukje, Hannah moet echt niet zo over zichzelf denken ze is hertistikke leuk en lief! (dus Tom moet wel lief tegen haar blijven ) maaaaar... ik ben echt héél erg benieuwd hoet het nu verder gaat..! The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Hihi, bedankt allemaal ^^
Vooruit dan maar I give you: Bill!!
~~
Drie meisjes hingen op de bank bij Chantal thuis. Gelukkig had de blondine een aardig groot huis, want zometeen moest ze ook nog eens de vier jongens plus David en Chantals ouders in dezelfde kamer proppen. Nou ja, ze was niet van plan om met de jongens in de woonkamer te blijven zitten. Haar eigen kamer was een stuk interessanter.
Hannah was uiteindelijk toch voor een rokje en shirtje gegaan, een eenvoudige combinatie die haar goed stond. Chantal droeg een jurkje op een legging en Raquel, zoals gezegd, gewoon een spijkerbroek. Ze zagen er alledrie op hun eigen manier goed uit, maar de nerveuze blikken over en weer maakten duidelijk dat ze daar niet echt aan dachten.
De bel ging. Alledrie schoten ze overeind en keken elkaar paniekerig aan. Wie zou de deur open gaan doen? Gelukkig hoorden ze de voetstappen van Chantals moeder in de gang, de deur die even daarna openging en Tanja’s stem: ‘Ah, meneer Jost! En natuurlijk, ja... Kom toch vooral binnen.’
‘Oprotten!’ siste Chantal tegen haar vriendinnen en duwde hen van de bank. Ze hadden afgesproken dat zij aan tafel zouden gaan zitten, bij de theepot, zodat de gasten de comfortabele sofa konden nemen.
Ze zaten juist op de goede plek toen de vijf gasten achter Tanja aan naar binnen stapten, met Chantals vader achteraan. De jongens trokken zoals gewoonlijk alle aandacht naar zich toe, ook al hielden ze allevier hun mond. Vooral de tweeling werd aangestaard; zelfs al hing Chantals kamer vol met posters, haar ouders waren nog steeds niet gewend aan de make-up en de dreadlocks.
‘Ga toch vooral zitten,’ zei Tanja en wapperde met haar handen naar de bank en fauteuils. ‘Thee of cola?’
‘Cola,’ zeiden ze allevier tegelijk en lachten vriendelijk. Gustav en Georg ploften in de twee fauteuils, de tweeling op de bank.
‘Kussens!’ zei Bill plotseling en trok er één achter zijn rug vandaan. Met een onschuldig gezicht draaide hij zich naar Chantals vader en vroeg: ‘Mag ik?’
De man keek hem vaag aan en ook de meisjes hadden geen idee waar de zanger heen wilde. Chantals vader haalde zijn schouders op. ‘Eh... ja?’
Het kussen raakte een nietsvermoedende Gustav recht in zijn gezicht. Zijn ogen werden groot van verbazing, terwijl de anderen allemaal in lachen uitbarstten. Bill zag er zelfingenomen uit en leunde achterover.
‘Waar was dát goed voor?’ vroeg de drummer verontwaardigd en smeet het kussen terug. Jammer voor hem was Bill daarop voorbereid, dook opzij en stak pesterig zijn tong naar hem uit.
‘Vanwege je wrede wekkerimitatie vanochtend, daarom!’
Tanja kwam terug met vier glazen cola en vond de hele bende, zelfs haar man en David Jost, in de kreukels van het lachen. Alleen Gustav zat nogal schaapachtig bij en haalde een hand door zijn korte blonde haar. Hij had moeten weten dat Bill overal toe in staat was, zelfs in het huis van een ander. Vooral als het om wekkerimitaties ging.
Chantal was echter niet van plan om nog veel langer in de woonkamer te blijven, ze wilde naar boven. Ze wachtte tot de jongens hun glazen leeg hadden en sprong toen overeind. ‘Willen jullie het huis zien?’
‘Tuurlijk,’ antwoordden de vier tegelijkertijd. David rolde even met zijn ogen, maar praatte toen rustig verder met Chantals vader.
Met haar vriendinnen en de jongens achter zich aan liep Chantal naar de gang. ‘Voor als je naar de plee moet, die is daar,’ wees ze. Toen stuurde ze de jongens met een grijns de trap op. De tweeling ging voorop, hun voeten roffelend op de treden. Ze waren elkaar duidelijk aan het plagen, Chantal kon hen horen lachen.
Samen met Raquel leidde ze de jongens rond door het huis. Dit was bijna Raquels tweede woning, dus zij kende de kamers net zo goed als Chantal. Tom had zich heel subtiel bij Hannah gevoegd; terwijl de anderen het uitzicht bewonderden, stonden zij opvallend dicht bij elkaar en Hannah leek maar niet in staat haar ogen van Tom los te scheuren.
Chantal zorgde ervoor dat ze naast Bill terechtkwam toen ze het zich gemakkelijk maakten op haar kamer. Jammer genoeg zat Raquel aan de andere kant, maar die praatte met Gustav, die zich op de grond had laten ploffen. Georg en Tom zaten aan weerszijden van Hannah en praatten opgewekt met elkaar.
‘Mooi huis?’ richtte Chantal zich tot de zanger. Hij grinnikte en zei iets over haar uitzicht. Raquel keek heel even op toen ze hem hoorde praten. Zijn hazelnootbruine ogen boorden zich meteen in de hare en ze draaide zich snel weer om naar Gustav, die niets merkte van Raquels plotselinge blos.
Haar hart pompte het bloed met idiote snelheid door haar lichaam. Dit was niet normaal meer. Haar handen waren klam, haar wangen brandden van de blos en ze kon zich nauwelijks concentreren op wat Gustav zei. Naast haar voelde ze de warmte die Bill uitstraalde, hoorde ze zijn stem en zijn lach, rook ze de zoet/frisse geur die altijd om hem heen hing. Waarom was hij ook zo leuk?
Vooruit dan maar
I give you: Bill!! ~~
Drie meisjes hingen op de bank bij Chantal thuis. Gelukkig had de blondine een aardig groot huis, want zometeen moest ze ook nog eens de vier jongens plus David en Chantals ouders in dezelfde kamer proppen. Nou ja, ze was niet van plan om met de jongens in de woonkamer te blijven zitten. Haar eigen kamer was een stuk interessanter.
Hannah was uiteindelijk toch voor een rokje en shirtje gegaan, een eenvoudige combinatie die haar goed stond. Chantal droeg een jurkje op een legging en Raquel, zoals gezegd, gewoon een spijkerbroek. Ze zagen er alledrie op hun eigen manier goed uit, maar de nerveuze blikken over en weer maakten duidelijk dat ze daar niet echt aan dachten.
De bel ging. Alledrie schoten ze overeind en keken elkaar paniekerig aan. Wie zou de deur open gaan doen? Gelukkig hoorden ze de voetstappen van Chantals moeder in de gang, de deur die even daarna openging en Tanja’s stem: ‘Ah, meneer Jost! En natuurlijk, ja... Kom toch vooral binnen.’
‘Oprotten!’ siste Chantal tegen haar vriendinnen en duwde hen van de bank. Ze hadden afgesproken dat zij aan tafel zouden gaan zitten, bij de theepot, zodat de gasten de comfortabele sofa konden nemen.
Ze zaten juist op de goede plek toen de vijf gasten achter Tanja aan naar binnen stapten, met Chantals vader achteraan. De jongens trokken zoals gewoonlijk alle aandacht naar zich toe, ook al hielden ze allevier hun mond. Vooral de tweeling werd aangestaard; zelfs al hing Chantals kamer vol met posters, haar ouders waren nog steeds niet gewend aan de make-up en de dreadlocks.
‘Ga toch vooral zitten,’ zei Tanja en wapperde met haar handen naar de bank en fauteuils. ‘Thee of cola?’
‘Cola,’ zeiden ze allevier tegelijk en lachten vriendelijk. Gustav en Georg ploften in de twee fauteuils, de tweeling op de bank.
‘Kussens!’ zei Bill plotseling en trok er één achter zijn rug vandaan. Met een onschuldig gezicht draaide hij zich naar Chantals vader en vroeg: ‘Mag ik?’
De man keek hem vaag aan en ook de meisjes hadden geen idee waar de zanger heen wilde. Chantals vader haalde zijn schouders op. ‘Eh... ja?’
Het kussen raakte een nietsvermoedende Gustav recht in zijn gezicht. Zijn ogen werden groot van verbazing, terwijl de anderen allemaal in lachen uitbarstten. Bill zag er zelfingenomen uit en leunde achterover.
‘Waar was dát goed voor?’ vroeg de drummer verontwaardigd en smeet het kussen terug. Jammer voor hem was Bill daarop voorbereid, dook opzij en stak pesterig zijn tong naar hem uit.
‘Vanwege je wrede wekkerimitatie vanochtend, daarom!’
Tanja kwam terug met vier glazen cola en vond de hele bende, zelfs haar man en David Jost, in de kreukels van het lachen. Alleen Gustav zat nogal schaapachtig bij en haalde een hand door zijn korte blonde haar. Hij had moeten weten dat Bill overal toe in staat was, zelfs in het huis van een ander. Vooral als het om wekkerimitaties ging.
Chantal was echter niet van plan om nog veel langer in de woonkamer te blijven, ze wilde naar boven. Ze wachtte tot de jongens hun glazen leeg hadden en sprong toen overeind. ‘Willen jullie het huis zien?’
‘Tuurlijk,’ antwoordden de vier tegelijkertijd. David rolde even met zijn ogen, maar praatte toen rustig verder met Chantals vader.
Met haar vriendinnen en de jongens achter zich aan liep Chantal naar de gang. ‘Voor als je naar de plee moet, die is daar,’ wees ze. Toen stuurde ze de jongens met een grijns de trap op. De tweeling ging voorop, hun voeten roffelend op de treden. Ze waren elkaar duidelijk aan het plagen, Chantal kon hen horen lachen.
Samen met Raquel leidde ze de jongens rond door het huis. Dit was bijna Raquels tweede woning, dus zij kende de kamers net zo goed als Chantal. Tom had zich heel subtiel bij Hannah gevoegd; terwijl de anderen het uitzicht bewonderden, stonden zij opvallend dicht bij elkaar en Hannah leek maar niet in staat haar ogen van Tom los te scheuren.
Chantal zorgde ervoor dat ze naast Bill terechtkwam toen ze het zich gemakkelijk maakten op haar kamer. Jammer genoeg zat Raquel aan de andere kant, maar die praatte met Gustav, die zich op de grond had laten ploffen. Georg en Tom zaten aan weerszijden van Hannah en praatten opgewekt met elkaar.
‘Mooi huis?’ richtte Chantal zich tot de zanger. Hij grinnikte en zei iets over haar uitzicht. Raquel keek heel even op toen ze hem hoorde praten. Zijn hazelnootbruine ogen boorden zich meteen in de hare en ze draaide zich snel weer om naar Gustav, die niets merkte van Raquels plotselinge blos.
Haar hart pompte het bloed met idiote snelheid door haar lichaam. Dit was niet normaal meer. Haar handen waren klam, haar wangen brandden van de blos en ze kon zich nauwelijks concentreren op wat Gustav zei. Naast haar voelde ze de warmte die Bill uitstraalde, hoorde ze zijn stem en zijn lach, rook ze de zoet/frisse geur die altijd om hem heen hing. Waarom was hij ook zo leuk?
Omdat hij een schatje is en omdat jongens die make-up dragen hot zijn. Daarom is hij zo leuk!
Ik vind dit een erg leuk stuk, vooral dat met het kussen. Toen Bill het vroeg, had ik al zo'n vermoeden en ik dacht: neeeeeeee, doe dat nou niet als je een beetje een fatsoenlijke indruk op Chantals ouders wil maken! Maar ja, Bill boeit zoiets denk ik niet echt XD. Wel grappig geschreven! Ook de verbazing over het uiterlijk van de jongens bij Chantals ouders. Daar kan ik wel iets in herkennen, ik denk dat mijn ouders ook zo zouden reageren.
Ik vraag me trouwens wel af of Chantals ouders en David er niet wat gek van opkijken dat de meiden meteen met de band naar boven sneaken. Maken die ouders zich daar geen zorgen over? Nou ja, misschien komt dat ook nog wel, ik weet het niet.
Dit stukje is in ieder geval super en ik kan niet wachten op meer! Ik vind je schrijfstijl zo super. Het leest zo lekker weg en daardoor heb ik echt het gevoel dat dit iedereen ieder moment zou kunnen overkomen!
Ik vind dit een erg leuk stuk, vooral dat met het kussen. Toen Bill het vroeg, had ik al zo'n vermoeden en ik dacht: neeeeeeee, doe dat nou niet als je een beetje een fatsoenlijke indruk op Chantals ouders wil maken! Maar ja, Bill boeit zoiets denk ik niet echt XD. Wel grappig geschreven! Ook de verbazing over het uiterlijk van de jongens bij Chantals ouders. Daar kan ik wel iets in herkennen, ik denk dat mijn ouders ook zo zouden reageren.
Ik vraag me trouwens wel af of Chantals ouders en David er niet wat gek van opkijken dat de meiden meteen met de band naar boven sneaken. Maken die ouders zich daar geen zorgen over? Nou ja, misschien komt dat ook nog wel, ik weet het niet.
Dit stukje is in ieder geval super en ik kan niet wachten op meer! Ik vind je schrijfstijl zo super. Het leest zo lekker weg en daardoor heb ik echt het gevoel dat dit iedereen ieder moment zou kunnen overkomen!
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
hahaha! Bill en die kussen en dan ook zo onschuldig vragen: Mag ik?
Maar ik hoop, heel erg, dat je vandaag nog een stukje plaatst!!
en dan ook zo onschuldig vragen: Mag ik? Maar ik hoop, heel erg, dat je vandaag nog een stukje plaatst!!
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Eindelijk, na een hele tijd, wist ik weer wat te schrijven. Ik ben er niet supertevreden mee, mag ik er wel bij zeggen, maar ik heb het tenminste niet in één keer gewist
Sorry dat het zo lang duurde, en enjoy ^^
~~
10.
Nerveus tikte Raquel met haar lange nagels op tafel. Hoe lang nog, hoe lang moest ze nog wachten tot haar vriendinnen zouden komen? De handjes van de klok wezen op één voor twee en ze hadden om twee uur afgesproken. Meestal was Chantal juist vroeg.
Vanochtend om tien over zes was Raquels wekker gegaan. Zodra het bekende gepiep door de kamer had geklonken, was ze overeind geschoten met maar één gedachte in haar hoofd: Ik ben jarig. Ik ben achttien jaar.
Raquel was om tien over zes geboren en zoals elk jaar brandde ze voor zichzelf een wierookstaafje. Ze was daarmee begonnen toen ze tien was en ze zou ermee doorgaan tot ze te blind was om een staafje aan te steken. Het was haar eigen kleine ceremonie voor haar verjaardag. Waarom ze het deed, wist ze zelf niet eens meer, maar het voelde elk jaar weer als een goed begin van haar verjaardag.
De bel, was dat de bel? Ja, ze hoorde haar moeder naar beneden komen. Die had natuurlijk weer met haar laptop zitten klooien. Verjaardag of niet, Elvira bleef doorwerken. Ze had een baan bij één of ander advocatenkantoor en leek steeds meer tijd te besteden aan haar carrière. Soms had Raquel de neiging om de laptop te verstoppen, gewoon zodat ze weer eens met haar moeder kon praten. Écht praten, niet “wil je me de suikerpot even aangeven”.
‘Ik doe wel open!’ riep Raquel, voordat haar moeder de gang kon bereiken. Ze kreeg niet eens antwoord; Elvira liep alweer terug naar boven. Vanochtend had ze Raquel drie zoenen en een boekenbon gegeven. Dat was alles. Leuk hoor, voor je achttiende verjaardag.
Gelukkig stonden Chantal en Hannah voor de deur en die waren een stuk enthousiaster.
‘GEFELICITEERD!’ gilden ze tegelijkertijd, zodra Raquel de deur opendeed. Die begon te lachen en deed een stapje opzij. Chantal sprong als eerste over de drempel, liet haar tas op de grond ploffen en wierp haar armen om Raquel heen. Ze zei niets, ze omhelsde haar vriendin alleen.
Vervolgens was het Hannah’s beurt, maar ook die wist niets te zeggen. Het geknuffel zei echter genoeg en Raquels wangen gloeiden toen ze haar vriendinnen meenam naar de woonkamer.
De gasten ploften meteen op de bank en keken om zich heen. ‘Geen slingers? Nou ja zeg!’ grinnikte Hannah.
Raquel rolde met haar ogen. ‘Ik zou niet eens weten waar de slingers zijn. Wie heeft er zin in taart?’
Dat hoefde ze geen twee keer te vragen: Chantal en Hannah gilden om het hardst. Lachend verdween Raquel naar de keuken. Moeder of niet, met die verjaardag zat het wel goed. Precies zoals het wierookstaafje elk jaar weer beloofde.
Sorry dat het zo lang duurde, en enjoy ^^
~~
10.
Nerveus tikte Raquel met haar lange nagels op tafel. Hoe lang nog, hoe lang moest ze nog wachten tot haar vriendinnen zouden komen? De handjes van de klok wezen op één voor twee en ze hadden om twee uur afgesproken. Meestal was Chantal juist vroeg.
Vanochtend om tien over zes was Raquels wekker gegaan. Zodra het bekende gepiep door de kamer had geklonken, was ze overeind geschoten met maar één gedachte in haar hoofd: Ik ben jarig. Ik ben achttien jaar.
Raquel was om tien over zes geboren en zoals elk jaar brandde ze voor zichzelf een wierookstaafje. Ze was daarmee begonnen toen ze tien was en ze zou ermee doorgaan tot ze te blind was om een staafje aan te steken. Het was haar eigen kleine ceremonie voor haar verjaardag. Waarom ze het deed, wist ze zelf niet eens meer, maar het voelde elk jaar weer als een goed begin van haar verjaardag.
De bel, was dat de bel? Ja, ze hoorde haar moeder naar beneden komen. Die had natuurlijk weer met haar laptop zitten klooien. Verjaardag of niet, Elvira bleef doorwerken. Ze had een baan bij één of ander advocatenkantoor en leek steeds meer tijd te besteden aan haar carrière. Soms had Raquel de neiging om de laptop te verstoppen, gewoon zodat ze weer eens met haar moeder kon praten. Écht praten, niet “wil je me de suikerpot even aangeven”.
‘Ik doe wel open!’ riep Raquel, voordat haar moeder de gang kon bereiken. Ze kreeg niet eens antwoord; Elvira liep alweer terug naar boven. Vanochtend had ze Raquel drie zoenen en een boekenbon gegeven. Dat was alles. Leuk hoor, voor je achttiende verjaardag.
Gelukkig stonden Chantal en Hannah voor de deur en die waren een stuk enthousiaster.
‘GEFELICITEERD!’ gilden ze tegelijkertijd, zodra Raquel de deur opendeed. Die begon te lachen en deed een stapje opzij. Chantal sprong als eerste over de drempel, liet haar tas op de grond ploffen en wierp haar armen om Raquel heen. Ze zei niets, ze omhelsde haar vriendin alleen.
Vervolgens was het Hannah’s beurt, maar ook die wist niets te zeggen. Het geknuffel zei echter genoeg en Raquels wangen gloeiden toen ze haar vriendinnen meenam naar de woonkamer.
De gasten ploften meteen op de bank en keken om zich heen. ‘Geen slingers? Nou ja zeg!’ grinnikte Hannah.
Raquel rolde met haar ogen. ‘Ik zou niet eens weten waar de slingers zijn. Wie heeft er zin in taart?’
Dat hoefde ze geen twee keer te vragen: Chantal en Hannah gilden om het hardst. Lachend verdween Raquel naar de keuken. Moeder of niet, met die verjaardag zat het wel goed. Precies zoals het wierookstaafje elk jaar weer beloofde.
YES! Ik was zo blij toen ik zag dat je weer een stukje had gepost! Ik vind het helemaal niet slecht, het past mooi in het verhaal. Dat stukje met het wierookstukje vind ik heel erg mooi, hoe iemand zoiets verzint... En ik vind het vooral mooi dat je dat in de laatste zin ook weer terug laat komen.
Ik ben heel benieuwd hoe de rest van de verjaardag gaat verlopen en hoe het verder met de band gaat lopen. En dan vooral met Chantals jaloezie, want ik neem aan dat dat zeker nog terug gaat komen...
Trouwens, ik mag die moeder niet! Wie geeft haar kind nou een boekenbon voor haar achttiende verjaardag? O.o Sick... Pfff, stom hoor!
Hopelijk gaat het nu weer wat beter, nu je weer een stuk hebt geschreven. Ik kan niet wachten op meer!
Ik vind het helemaal niet slecht, het past mooi in het verhaal. Dat stukje met het wierookstukje vind ik heel erg mooi, hoe iemand zoiets verzint... En ik vind het vooral mooi dat je dat in de laatste zin ook weer terug laat komen.Ik ben heel benieuwd hoe de rest van de verjaardag gaat verlopen en hoe het verder met de band gaat lopen. En dan vooral met Chantals jaloezie, want ik neem aan dat dat zeker nog terug gaat komen...
Trouwens, ik mag die moeder niet! Wie geeft haar kind nou een boekenbon voor haar achttiende verjaardag? O.o Sick... Pfff, stom hoor!
Hopelijk gaat het nu weer wat beter, nu je weer een stuk hebt geschreven. Ik kan niet wachten op meer!
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Jeeeej!! Je hebt weer verder geschreven, ik ben echt zo blij! En ik vind het ook helemaal niet slecht!
Ik hoop dat je snel weer een stukje post.. . En ik hoop natuurlijk ook dat het nu weer wat beter gaat!
En ik vind het ook helemaal niet slecht! Ik hoop dat je snel weer een stukje post.. .
En ik hoop natuurlijk ook dat het nu weer wat beter gaat!The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Whii, dankjulliewel ^^
Het gaat inderdaad beter met schrijven, ik heb weer een heel hoofdstuk af *doet dansje* XD
~~
Rond een uur of vijf sprong Raquel op van de bank en begon de lege glazen te verzamelen. ‘Ik ga koken. Waar hebben jullie zin in?’
‘Hé zeg, jíj bent jarig!’ protesteerde Chantal. ‘Dan gaan wij toch niet kiezen!’
Raquel haalde haar schouders op. ‘Mij maakt het niet uit, hoor. Ik vind alles best. Is er iets wat jullie echt niet lusten?’
Ze keek hierbij vooral naar Hannah, want van Chantal wist ze dat natuurlijk al. Hannah schudde echter haar hoofd. ‘Ik ben allergisch voor pepermunt en ik lust geen maïs, maar dat is alles.’
Raquel knikte en wilde naar de keuken lopen, toen Chantals stem haar deed stoppen. ‘Waarom kookt Elvira niet?’
Vriendinnen of niet, door alle hectische gebeurtenissen van de afgelopen tijd had Chantal de nieuwe ontwikkelingen bij Raquel thuis voor een groot deel gemist. Ze wist niet dat Elvira steeds meer opging in haar werk, ze wist niet dat Raquels vader er net zo erg aan toe was. Ze wist niet dat Raquel zich meer en meer zorgen maakte om Jonathan en zijn thuissituatie.
Heel even bleef de donkerharige vriendin staan, aan de grond genageld door Chantals onverwachte vraag. Toen haalde ze opnieuw haar schouders op. ‘Ze is aan het werk. Geeft niet, ik kook toch het liefst zelf.’
Zonder op antwoord te wachten liep ze verder naar de keuken. Achter haar rug wisselden Chantal en Hannah een ongeruste blik. Raquels té luchtige toon verraadde haar zorgen; er was iets mis en Chantal wilde weten wat. Vandaag zou ze echter niets meer vragen, besloot ze. Ze wilde Raquels verjaardag niet verpesten. Elvira was van later zorg.
Raquel stond in de keuken en keek om zich heen. Wat zou ze eens maken? Iets lekkers, maar wat? Ze vond zoveel dingen lekker. In elk geval zonder maïs en pepermunt, dacht ze grijnzend. En zonder wortelen, want daarvan ging Chantal over haar nek.
Ze stak haar hoofd om de deur naar de woonkamer, waar Chantal en Hannah ondertussen de televisie hadden aangezet. ‘Hé...’ begon ze. De twee keken onmiddellijk op en Raquel grijnsde. ‘Wat zeggen jullie van pannenkoeken?’
‘Lijken me een perfecte afsluiting van je kinderjaren, meisje,’ zei Chantal ernstig en trok een schooljuffrouwengezicht. Meteen schoten ze in de lach, net zo vrolijk als altijd, Elvira en alle verzwegen problemen voor even verdrongen naar de achtergrond.
Ondanks Raquels protesten stonden haar vriendinnen op en liepen mee naar de keuken om te helpen koken. Of eigenlijk, bakken. Ze hadden een hoop lol met het beslag – er zaten zelfs spatten op het plafond toen ze klaar waren met roeren. Met onschuldige gezichten keken ze elkaar aan en schoten prompt opnieuw in de lach.
Na een vruchteloze poging tot opruimen begonnen ze aan het bakken zelf. Dat schoot echter niet erg op. Chantal en Hannah vochten om de beste koekenpan en Raquel lag helemaal dubbel. En op hetzelfde moment ging haar telefoon.
Even werd het doodstil, op Raquels ringtone na.
“Frei im freien Fall
Und nirgendwo anders
Ich bin frei im freien Fall
Ich kann nicht mehr anders…”
Toen herinnerde Raquel zich dat ze op moest nemen en klapte snel haar mobieltje open. Haar hart begon sneller te slaan zodra ze de naam op het schermpje las. Hij belde... Hij belde!
Zonder aan haar vriendinnen te denken stormde ze de keuken uit en nam op. ‘Met Raquel!’ zei ze ademloos.
Het gaat inderdaad beter met schrijven, ik heb weer een heel hoofdstuk af *doet dansje* XD
~~
Rond een uur of vijf sprong Raquel op van de bank en begon de lege glazen te verzamelen. ‘Ik ga koken. Waar hebben jullie zin in?’
‘Hé zeg, jíj bent jarig!’ protesteerde Chantal. ‘Dan gaan wij toch niet kiezen!’
Raquel haalde haar schouders op. ‘Mij maakt het niet uit, hoor. Ik vind alles best. Is er iets wat jullie echt niet lusten?’
Ze keek hierbij vooral naar Hannah, want van Chantal wist ze dat natuurlijk al. Hannah schudde echter haar hoofd. ‘Ik ben allergisch voor pepermunt en ik lust geen maïs, maar dat is alles.’
Raquel knikte en wilde naar de keuken lopen, toen Chantals stem haar deed stoppen. ‘Waarom kookt Elvira niet?’
Vriendinnen of niet, door alle hectische gebeurtenissen van de afgelopen tijd had Chantal de nieuwe ontwikkelingen bij Raquel thuis voor een groot deel gemist. Ze wist niet dat Elvira steeds meer opging in haar werk, ze wist niet dat Raquels vader er net zo erg aan toe was. Ze wist niet dat Raquel zich meer en meer zorgen maakte om Jonathan en zijn thuissituatie.
Heel even bleef de donkerharige vriendin staan, aan de grond genageld door Chantals onverwachte vraag. Toen haalde ze opnieuw haar schouders op. ‘Ze is aan het werk. Geeft niet, ik kook toch het liefst zelf.’
Zonder op antwoord te wachten liep ze verder naar de keuken. Achter haar rug wisselden Chantal en Hannah een ongeruste blik. Raquels té luchtige toon verraadde haar zorgen; er was iets mis en Chantal wilde weten wat. Vandaag zou ze echter niets meer vragen, besloot ze. Ze wilde Raquels verjaardag niet verpesten. Elvira was van later zorg.
Raquel stond in de keuken en keek om zich heen. Wat zou ze eens maken? Iets lekkers, maar wat? Ze vond zoveel dingen lekker. In elk geval zonder maïs en pepermunt, dacht ze grijnzend. En zonder wortelen, want daarvan ging Chantal over haar nek.
Ze stak haar hoofd om de deur naar de woonkamer, waar Chantal en Hannah ondertussen de televisie hadden aangezet. ‘Hé...’ begon ze. De twee keken onmiddellijk op en Raquel grijnsde. ‘Wat zeggen jullie van pannenkoeken?’
‘Lijken me een perfecte afsluiting van je kinderjaren, meisje,’ zei Chantal ernstig en trok een schooljuffrouwengezicht. Meteen schoten ze in de lach, net zo vrolijk als altijd, Elvira en alle verzwegen problemen voor even verdrongen naar de achtergrond.
Ondanks Raquels protesten stonden haar vriendinnen op en liepen mee naar de keuken om te helpen koken. Of eigenlijk, bakken. Ze hadden een hoop lol met het beslag – er zaten zelfs spatten op het plafond toen ze klaar waren met roeren. Met onschuldige gezichten keken ze elkaar aan en schoten prompt opnieuw in de lach.
Na een vruchteloze poging tot opruimen begonnen ze aan het bakken zelf. Dat schoot echter niet erg op. Chantal en Hannah vochten om de beste koekenpan en Raquel lag helemaal dubbel. En op hetzelfde moment ging haar telefoon.
Even werd het doodstil, op Raquels ringtone na.
“Frei im freien Fall
Und nirgendwo anders
Ich bin frei im freien Fall
Ich kann nicht mehr anders…”
Toen herinnerde Raquel zich dat ze op moest nemen en klapte snel haar mobieltje open. Haar hart begon sneller te slaan zodra ze de naam op het schermpje las. Hij belde... Hij belde!
Zonder aan haar vriendinnen te denken stormde ze de keuken uit en nam op. ‘Met Raquel!’ zei ze ademloos.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
DAT IS BILL!! Toch?? ik hoop van wel! En dit stukje is weer heel goed, dus je hoeft je geen zorgen te maken. Ik ben heel trots op je dat het weer lukt met schrijven en ook heel blij natuurlijk, want nu weet ik dat er iig nog een stukje zal volgen
Ik vind het trouwens wel zielig voor Jonathan en Raquel, ik heb wel vaker gezien dat ouders veel te veel werken en bijna nooit iets met hun kinderen doen. Dat is echt niet leuk.. . Maar ik hoop dat er snel weer een vervolgje komt!
En dit stukje is weer heel goed, dus je hoeft je geen zorgen te maken. Ik ben heel trots op je dat het weer lukt met schrijven en ook heel blij natuurlijk, want nu weet ik dat er iig nog een stukje zal volgen Ik vind het trouwens wel zielig voor Jonathan en Raquel, ik heb wel vaker gezien dat ouders veel te veel werken en bijna nooit iets met hun kinderen doen. Dat is echt niet leuk.. . Maar ik hoop dat er snel weer een vervolgje komt!
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Yes, yes, yes, je hebt het idee gebruikt! Woeeeh, Bill belt haar! Ik kan niet wachten om te horen te krijgen wat hij zegt, het zal vast een heel leuk gesprek worden!
Wat ik vooral mooi vind, is dat je een leuke en gezellig situatie omschrijft en daarin toch een zieligere verhaallijn beschrijft. Die moeder van Raquel mag ik echt niet sinds ik weet hoeveel aandacht ze haar dochter op diens achttiende verjaardag heeft gegeven. En die vader, daarvan weet ik nog niet wat ik moet denken. Ik vind het in ieder geval wel zielig voor Jonathan en ook voor Raquel, omdat zij en haar broertje eigenlijk gescheiden zijn van elkaar, terwijl ze zo goed met elkaar op kunnen schieten...
Anyway. Dit is een heel verhaal, maar het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik razend benieuwd ben naar wat Bill gaat zeggen (tenminste, het lijkt me dat het Bill is? XD)!
Wat ik vooral mooi vind, is dat je een leuke en gezellig situatie omschrijft en daarin toch een zieligere verhaallijn beschrijft. Die moeder van Raquel mag ik echt niet sinds ik weet hoeveel aandacht ze haar dochter op diens achttiende verjaardag heeft gegeven. En die vader, daarvan weet ik nog niet wat ik moet denken. Ik vind het in ieder geval wel zielig voor Jonathan en ook voor Raquel, omdat zij en haar broertje eigenlijk gescheiden zijn van elkaar, terwijl ze zo goed met elkaar op kunnen schieten...
Anyway. Dit is een heel verhaal, maar het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik razend benieuwd ben naar wat Bill gaat zeggen (tenminste, het lijkt me dat het Bill is? XD)!
Tadáá... Het telefoongesprek! Hopelijk stelt het jullie niet teleur ^^
Met dank aan Imke
~~
‘Gefeliciteerd!’
Bij het horen van zijn stem kreeg Raquel een enorme grijns op haar gezicht. ‘Dank je wel! Hoe wist je trouwens...’
‘Van Chantal gehoord,’ antwoordde Bill vrolijk. ‘Achttien, toch?’
‘Klopt.’ Raquel wist niet precies wat ze moest zeggen en ze wenste in stilte dat hij haar glimlach kon zien.
Gelukkig ging hij verder: ‘Al iets leuks gekregen?’
‘Eh... Nou, er is nog bijna niemand langsgekomen,’ zei ze. ‘Chantal en Hannah zijn echter vast van plan om me een hoop afwas te geven. Ze proberen pannenkoeken te bakken.’
Ze hoorde hem lachen aan de andere kant van de lijn en smolt vanbinnen. Hij was écht leuk... ‘Pannenkoeken,’ grinnikte hij toen. ‘God, dát is lang geleden!’
‘Moet ik ze een keer voor je bakken?’ plaagde Raquel. ‘Ik ben professioneel pannenkoekenbakster, mijn broertje wil ze elk jaar weer.’
‘Deal!’ lachte Bill. ‘Kom maar een keer hier, dan zullen we jouw bakkunsten eens testen.’
‘Daar houd ik je aan! En dan neem ik Hannah mee,’ voegde Raquel er, na even nadenken, bij.
‘Ja, doe dat. Heeft Tom ook iets te doen.’ Hij grinnikte weer en Raquel hoorde op de achtergrond de stem van zijn tweelingbroer: ‘Hé, wat praat jij over mij?’
‘Niets!’ riep Bill onschuldig terug. Er kwam geen antwoord van Tom en Raquel probeerde zich voor te stellen hoe de twee nu naar elkaar keken. Op dat moment klonk Bills stem weer: ‘Houd ook van jou, broertje.’
‘Broer!’ verbeterde Tom. ‘Feliciteer Raquel even van mij.’
‘Hoorde je dat?’ vroeg Bill in de telefoon. Raquel knikte, herinnerde zich toen dat hij dat niet kon zien en antwoordde bevestigend.
Op dat moment kwam er een hoop lawaai uit de keuken, Chantal en Hannah die allebei in lachen uitbarsten en het geluid van iets dat viel. Raquel hield nog net een vloek binnen. Zeker een hint dat ze op moest hangen, maar dat wilde ze niet. Laat hen het maar lekker oplossen, dacht ze koppig.
Die beslissing was echter tevergeefs. ‘Ik moet gaan,’ zei Bill met een zucht. ‘De bel ging, David is er.’
‘Oh. Oké. Dag, dan.’ Raquel deed nauwelijks moeite de teleurstelling uit haar stem te vegen. Hij mocht best weten dat ze het leuk vond om met hem te praten. Dat betekende toch niet meteen iets.
‘Veel plezier nog!’ Een laatste lachje klonk door de telefoon, toen nam hij afscheid en hing op.
Met dank aan Imke
~~
‘Gefeliciteerd!’
Bij het horen van zijn stem kreeg Raquel een enorme grijns op haar gezicht. ‘Dank je wel! Hoe wist je trouwens...’
‘Van Chantal gehoord,’ antwoordde Bill vrolijk. ‘Achttien, toch?’
‘Klopt.’ Raquel wist niet precies wat ze moest zeggen en ze wenste in stilte dat hij haar glimlach kon zien.
Gelukkig ging hij verder: ‘Al iets leuks gekregen?’
‘Eh... Nou, er is nog bijna niemand langsgekomen,’ zei ze. ‘Chantal en Hannah zijn echter vast van plan om me een hoop afwas te geven. Ze proberen pannenkoeken te bakken.’
Ze hoorde hem lachen aan de andere kant van de lijn en smolt vanbinnen. Hij was écht leuk... ‘Pannenkoeken,’ grinnikte hij toen. ‘God, dát is lang geleden!’
‘Moet ik ze een keer voor je bakken?’ plaagde Raquel. ‘Ik ben professioneel pannenkoekenbakster, mijn broertje wil ze elk jaar weer.’
‘Deal!’ lachte Bill. ‘Kom maar een keer hier, dan zullen we jouw bakkunsten eens testen.’
‘Daar houd ik je aan! En dan neem ik Hannah mee,’ voegde Raquel er, na even nadenken, bij.
‘Ja, doe dat. Heeft Tom ook iets te doen.’ Hij grinnikte weer en Raquel hoorde op de achtergrond de stem van zijn tweelingbroer: ‘Hé, wat praat jij over mij?’
‘Niets!’ riep Bill onschuldig terug. Er kwam geen antwoord van Tom en Raquel probeerde zich voor te stellen hoe de twee nu naar elkaar keken. Op dat moment klonk Bills stem weer: ‘Houd ook van jou, broertje.’
‘Broer!’ verbeterde Tom. ‘Feliciteer Raquel even van mij.’
‘Hoorde je dat?’ vroeg Bill in de telefoon. Raquel knikte, herinnerde zich toen dat hij dat niet kon zien en antwoordde bevestigend.
Op dat moment kwam er een hoop lawaai uit de keuken, Chantal en Hannah die allebei in lachen uitbarsten en het geluid van iets dat viel. Raquel hield nog net een vloek binnen. Zeker een hint dat ze op moest hangen, maar dat wilde ze niet. Laat hen het maar lekker oplossen, dacht ze koppig.
Die beslissing was echter tevergeefs. ‘Ik moet gaan,’ zei Bill met een zucht. ‘De bel ging, David is er.’
‘Oh. Oké. Dag, dan.’ Raquel deed nauwelijks moeite de teleurstelling uit haar stem te vegen. Hij mocht best weten dat ze het leuk vond om met hem te praten. Dat betekende toch niet meteen iets.
‘Veel plezier nog!’ Een laatste lachje klonk door de telefoon, toen nam hij afscheid en hing op.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Aaah, wat is Bill toch een schatje dat hij haar belt! Hoe komt hij trouwens aan haar nummer? Iig weer heel leuk geschreven en ik hoop op snel weer een stukje!
Oh, ja het telefoongesprek is heel leuk gedaan! (Dat moest ik er nog even bij zeggen )
Oh, ja het telefoongesprek is heel leuk gedaan! (Dat moest ik er nog even bij zeggen
)The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Je hebt het nog leuker omschreven dan ik gedacht had! Die twee zijn zo onwijs schattig samen! Ik vind het vooral briljant hoe je Bill en Tom telkens weer laat kibbelen over het feit dat Tom net wat ouder is dan Bill, haha.
Ook heel schattig hoe Raquel en Bill die deal sluiten. Dat gaat echt zo heel subtiel, er dringt helemáál geen hint in door! Haha, ik ben benieuwd hoe dat moet gaan.
Jammer dat het zo'n kort stukje is, ik vind dit verhaal echt zo geweldig!
Die twee zijn zo onwijs schattig samen! Ik vind het vooral briljant hoe je Bill en Tom telkens weer laat kibbelen over het feit dat Tom net wat ouder is dan Bill, haha.Ook heel schattig hoe Raquel en Bill die deal sluiten. Dat gaat echt zo heel subtiel, er dringt helemáál geen hint in door! Haha, ik ben benieuwd hoe dat moet gaan
.Jammer dat het zo'n kort stukje is, ik vind dit verhaal echt zo geweldig!
Rima, hij heeft haar nummer gevraagd toen ze bij Chantal waren. Dat had ik er misschien bij moeten zetten, dat ze daar nummers hebben uitgewisseld
Imke, whihi, dankje ^^ *big smile*
Hoofdstuk 11...
~~
11.
Het grote moment was dan eindelijk aangebroken. Chantal ging verhuizen. Vandaag zou ze zich in Hamburg bij de jongens voegen. Vandaag zou het pas echt officieel zijn. Vandaag was ze pas echt de second vocals van Tokio Hotel.
Haar hart kneep samen van spanning toen ze haar koffers zag staan. Gewoonweg niet te geloven dat ze echt... Dat ze écht naar de jongens toeging. Zelfs Chantal, relaxte Chantal die niet snel onder de indruk van iets raakte, stond op knappen. Ze ging gewoon bij haar idolen wonen! In hetzelfde huis als Bill...
‘Oh mijn god,’ fluisterde ze tegen haar spiegelbeeld. ‘In hetzelfde huis als Bill!’ Haar stem schoot lichtjes omhoog en ze draaide zich snel van haar weerspiegeling af, om de opwinding in haar eigen ogen niet te hoeven zien. Ze was nog nooit zo nerveus, zo blij en zo verward geweest.
Het was niet alleen Bill die haar compleet ondersteboven schopte. Het idee dat ze over een paar maanden op een podium zou staan, dat ze beroemd zou worden, dat was bijna niet te geloven. Wie had ooit verwacht dat zij, Chantal Jones, ooit nog eens een bekendheid zou zijn?
De bel ging. Chantal bleef staan, trillend op haar benen, terwijl ze haar moeders voetstappen hoorde in de gang. De deur die krakend openging, de opgewekte stem van de taxichauffeur, de vriendelijke woorden van haar moeder... Het was nu echt definitief tijd om te gaan. Ze kon niet meer terug. Niet dat ze terug wílde, maar toch viel het afscheid haar plotseling zwaar.
Waar is Raquel? schoot haar plotseling te binnen. Waar is Hannah? Waar zijn mijn vriendinnen als ik op het punt sta de stad te verlaten? Als ik op het punt sta aan mijn nieuwe leven te beginnen?
‘Chantál! De taxi is er!’ Tanja, natuurlijk.
‘Ik kom!’ Chantal trok aan haar koffers, sleepte ze de trap af en denderde nét niet van de laatste treetjes. De chauffeur nam de koffers van haar over en bracht ze moeiteloos naar zijn auto. Chantal voelde zich een beetje dom toen ze hem de koffers zo zag dragen, maar besteedde er weinig aandacht aan. Haar moeder had haar namelijk in een wurgknuffel gesloten en drukte haar emotioneel tegen zich aan.
‘Mijn meisje toch... Zomaar in een band... Ik wist wel dat er zoiets voor jou was weggelegd...’
Zelfs Chantal, die normaal gesproken niets van haar moeders kleffe gedoe moest hebben, kon het niet over haar hart verkrijgen om Tanja nu weg te duwen. Ze liet het geknuffel toe, sloeg aarzelend haar eigen armen om haar moeder heen en drukte haar gezicht in Tanja’s hals. Heel even maar; ze kreeg er algauw toch genoeg van en maakte zich voorzichtig los van haar nu heftig geëmotioneerde moeder.
‘Mijn lieve kind... Doe je wel voorzichtig? Pas je goed op? Geen domme dingen doen, hè! Je kan altijd terugkomen, dat weet je toch?’
‘Mam, kalm aan. Ik red me wel.’ Chantal had geen zin om er nog meer woorden aan vuil te maken en trok haar jas van de kapstok. ‘Ik bel nog wel.’
‘Ja, doe dat.’ Tanja snikte nog even, maar glimlachte toen. ‘Ik houd van je, Chantal.’
Dat was onverwacht. Zo’n goede band had Chantal niet met haar moeder en “ik houd van je” was wel het laatste wat Tanja normaal gesproken zei. Het ontroerde Chantal dieper dan dat ze wilde toegeven.
‘Houd ook van jou, mam. Geef je pap een kus van mij?’ Haar vader was zoals gewoonlijk verdwenen; waar hij uithing kon Chantal geen fluit schelen. Met haar vader kon ze nog minder opschieten dan met haar moeder.
‘Doe ik,’ beloofde Tanja. ‘Veel succes... en natuurlijk ook veel plezier.’
‘Ik zal mijn best doen,’ antwoordde Chantal met een dappere glimlach. Toen draaide ze zich om en liep het huis uit. De deur sloeg dicht. Met een dwaze glimlach om haar lippen bleef Tanja even naar de deur staan kijken. Vervolgens slofte ze terug naar de keuken. Zou er nog koffie zijn?
Imke, whihi, dankje ^^ *big smile*
Hoofdstuk 11...
~~
11.
Het grote moment was dan eindelijk aangebroken. Chantal ging verhuizen. Vandaag zou ze zich in Hamburg bij de jongens voegen. Vandaag zou het pas echt officieel zijn. Vandaag was ze pas echt de second vocals van Tokio Hotel.
Haar hart kneep samen van spanning toen ze haar koffers zag staan. Gewoonweg niet te geloven dat ze echt... Dat ze écht naar de jongens toeging. Zelfs Chantal, relaxte Chantal die niet snel onder de indruk van iets raakte, stond op knappen. Ze ging gewoon bij haar idolen wonen! In hetzelfde huis als Bill...
‘Oh mijn god,’ fluisterde ze tegen haar spiegelbeeld. ‘In hetzelfde huis als Bill!’ Haar stem schoot lichtjes omhoog en ze draaide zich snel van haar weerspiegeling af, om de opwinding in haar eigen ogen niet te hoeven zien. Ze was nog nooit zo nerveus, zo blij en zo verward geweest.
Het was niet alleen Bill die haar compleet ondersteboven schopte. Het idee dat ze over een paar maanden op een podium zou staan, dat ze beroemd zou worden, dat was bijna niet te geloven. Wie had ooit verwacht dat zij, Chantal Jones, ooit nog eens een bekendheid zou zijn?
De bel ging. Chantal bleef staan, trillend op haar benen, terwijl ze haar moeders voetstappen hoorde in de gang. De deur die krakend openging, de opgewekte stem van de taxichauffeur, de vriendelijke woorden van haar moeder... Het was nu echt definitief tijd om te gaan. Ze kon niet meer terug. Niet dat ze terug wílde, maar toch viel het afscheid haar plotseling zwaar.
Waar is Raquel? schoot haar plotseling te binnen. Waar is Hannah? Waar zijn mijn vriendinnen als ik op het punt sta de stad te verlaten? Als ik op het punt sta aan mijn nieuwe leven te beginnen?
‘Chantál! De taxi is er!’ Tanja, natuurlijk.
‘Ik kom!’ Chantal trok aan haar koffers, sleepte ze de trap af en denderde nét niet van de laatste treetjes. De chauffeur nam de koffers van haar over en bracht ze moeiteloos naar zijn auto. Chantal voelde zich een beetje dom toen ze hem de koffers zo zag dragen, maar besteedde er weinig aandacht aan. Haar moeder had haar namelijk in een wurgknuffel gesloten en drukte haar emotioneel tegen zich aan.
‘Mijn meisje toch... Zomaar in een band... Ik wist wel dat er zoiets voor jou was weggelegd...’
Zelfs Chantal, die normaal gesproken niets van haar moeders kleffe gedoe moest hebben, kon het niet over haar hart verkrijgen om Tanja nu weg te duwen. Ze liet het geknuffel toe, sloeg aarzelend haar eigen armen om haar moeder heen en drukte haar gezicht in Tanja’s hals. Heel even maar; ze kreeg er algauw toch genoeg van en maakte zich voorzichtig los van haar nu heftig geëmotioneerde moeder.
‘Mijn lieve kind... Doe je wel voorzichtig? Pas je goed op? Geen domme dingen doen, hè! Je kan altijd terugkomen, dat weet je toch?’
‘Mam, kalm aan. Ik red me wel.’ Chantal had geen zin om er nog meer woorden aan vuil te maken en trok haar jas van de kapstok. ‘Ik bel nog wel.’
‘Ja, doe dat.’ Tanja snikte nog even, maar glimlachte toen. ‘Ik houd van je, Chantal.’
Dat was onverwacht. Zo’n goede band had Chantal niet met haar moeder en “ik houd van je” was wel het laatste wat Tanja normaal gesproken zei. Het ontroerde Chantal dieper dan dat ze wilde toegeven.
‘Houd ook van jou, mam. Geef je pap een kus van mij?’ Haar vader was zoals gewoonlijk verdwenen; waar hij uithing kon Chantal geen fluit schelen. Met haar vader kon ze nog minder opschieten dan met haar moeder.
‘Doe ik,’ beloofde Tanja. ‘Veel succes... en natuurlijk ook veel plezier.’
‘Ik zal mijn best doen,’ antwoordde Chantal met een dappere glimlach. Toen draaide ze zich om en liep het huis uit. De deur sloeg dicht. Met een dwaze glimlach om haar lippen bleef Tanja even naar de deur staan kijken. Vervolgens slofte ze terug naar de keuken. Zou er nog koffie zijn?
Waaaah! Dat is inderdaad hét grote moment! Ik denk dat ik het niet heb meegekregen dat Chantal ook nog bij de jongens in één huis ging wonen (misschien heb ik er gewoon overheen gelezen of zo), dus dat is wel wauw!
Het is wel jammer dat Raquel en Hannah er inderdaad niet bij zijn, dat zou je dan wel verwachten. Nou ja, dat is misschien juist wel een reden voor hen om zo snel mogelijk in het huis langs te komen. Ghehe, dan zien Raquel en Bill elkaar tenminste ook weer, dat is dus twee vliegen in één klap.
Leuk geschreven, ik kon goed meeleven met Chantal en haar moeder. De emoties zet je goed neer en ik ben nog helemaal waaah. Ik ben echt benieuwd hoe het nu verder gaat, want ze gooit wel even haar complete leven totaal op zijn kop. Zoiets is natuurlijk bijzonder (duh), dus ik wil meeeeeeer!
Het is wel jammer dat Raquel en Hannah er inderdaad niet bij zijn, dat zou je dan wel verwachten. Nou ja, dat is misschien juist wel een reden voor hen om zo snel mogelijk in het huis langs te komen. Ghehe, dan zien Raquel en Bill elkaar tenminste ook weer, dat is dus twee vliegen in één klap.
Leuk geschreven, ik kon goed meeleven met Chantal en haar moeder. De emoties zet je goed neer en ik ben nog helemaal waaah
. Ik ben echt benieuwd hoe het nu verder gaat, want ze gooit wel even haar complete leven totaal op zijn kop. Zoiets is natuurlijk bijzonder (duh), dus ik wil meeeeeeer! -
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Echt een goed stukje, ben echt zoooo benieuwd wat er nu allemaal gaat gebeuren tussen Raquel en Bill en natuurlijk de jaloezie van Chantal.. .
En over dat ik niet doorhad dat ze nummers hadden uigewissels, je hoeft het niet te veranderen hoor. Het is heel goed hoe het is, ik vroeg het me alleen af, maar het is niet storend of zo
Meer heb ik niet te zeggen, behalve of er vlug meer komt
En over dat ik niet doorhad dat ze nummers hadden uigewissels, je hoeft het niet te veranderen hoor. Het is heel goed hoe het is, ik vroeg het me alleen af, maar het is niet storend of zo
Meer heb ik niet te zeggen, behalve of er vlug meer komt
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Bedankt allebei!
Tijd voor meer ^^
~~
Raquel en Hannah haastten zich door de straatjes rond Chantals huis. Ze waren op weg naar hun vriendin, om haar een geweldige tijd bij de jongens te wensen. En natuurlijk om haar op hun blote knietjes te smeken of ze ooit eens op bezoek te komen.
Nu het dan eindelijk zover was, konden de meisjes niet ontkennen dat ze jaloers waren. Niet dat ze hun vriendin persoonlijk iets kwalijk namen; het was meer het idee dat er zometeen iemand bij de jongens in huis zou wonen, dat er zometeen iemand met hen op tour zou gaan... Zelfs al hadden ze die persoon nog nooit gezien, dan nog zouden ze jaloers zijn geweest. Het was puur toeval dat hun vriendin zoveel geluk had.
‘Daar!’ riep Hannah plotseling en wees voor zich uit. ‘De taxi staat al klaar! Chantal!’
Ze zetten allebei hun handen aan hun mond en schreeuwden Chantals naam. Eén van de taxideuren ging open, Chantal sprong naar buiten. Ze zwaaide als een idioot naar haar vriendinnen.
‘Ik begon me al af te vragen of jullie zouden komen!’ riep ze, terwijl Raquel en Hannah bijna tegen haar opbotsten.
‘Wat dacht jij nou, dat we geen afscheid kwamen nemen?’ antwoordde Raquel zogenaamd beledigd. ‘We gaan je zó lang niet zien en jij denkt dat we je zomaar laten gaan!’
‘Nee, eigenlijk niet,’ grijnsde Chantal en sloeg haar armen om beide meisjes heen. ‘Ik ga jullie zo superhard missen!’
‘Liegbeest!’ riep Hannah meteen. ‘Met de jongens om je heen zeker! Je gaat ons binnen no time vergeten, geloof mij maar!’
‘Wedden!’ gilde Chantal terug, terwijl ze zich losmaakte uit de knuffel. ‘Jullie gaan nog gek worden van mijn sms’jes, zeker weten!’
‘Ahum,’ zei de taxichauffeur. ‘Jongedame, we moeten nu echt eens vertrekken.’
Chantal was helemaal vergeten dat de taxi op haar wachtte. Bijna flapte ze er een hartgrondige vloek uit, maar ze beet net op tijd op haar lip. De taxichauffeur beledigen leek niet zo’n goed idee. Dus draaide ze zich om naar haar vriendinnen en keek hen beurtelings aan.
‘Dag,’ zei ze zachtjes.
Haar ogen gleden langs de twee meisjes. Hannah, die ze nog maar pas kende, die toch een goede vriendin was geworden, die ze ontzettend aardig vond, die ze aan Tom moest koppelen – gewoon, omdat ze dat leuk vond. En Raquel, die ze al haar hele leven kende, die ondanks alles een goede vriendin was gebleven, die ze zowel haatte als aardig vond, die ze met alle geweld bij Bill weg moest houden – gewoon, omdat zíj hem wilde.
Hannah was eerst. Ze deed een stap naar voren en gaf Chantal een welgemeende knuffel. ‘Veel succes,’ fluisterde ze met verstikte stem. ‘Je kunt het.’ Toen deed ze een pas terug en wendde haar gezicht af.
Nu was het Raquels beurt. Ook zij gaf Chantal een knuffel, maar deze was anders van toon. Raquel en Chantal kenden elkaar al praktisch hun hele leven en het idee dat Chantal lichtjaren van haar verwijderd zou zijn, voelde vreemd aan in Raquels hoofd.
Lichtjaren, vanwege de afstand tussen hier en Hamburg.
Lichtjaren, vanwege de verschillende werelden.
Chantal zou beroemd worden: zij aan zij met de jongens op het podium, duizend camera’s altijd op haar gericht. Raquel zou gaan studeren: journalistiek of fotografie, met haar naam in de krant maar niet vanwege haar beroemdheid. Zij zou aan de andere kant van de camera’s staan.
Lichtjaren van elkaar verwijderd, voor het eerst in hoeveel jaar? Raquel deed geen moeite haar tranen te verbergen toen ze Chantal weer losliet. Ook de blauwe ogen waren vertroebeld, maar de ruggen bleven recht.
‘Veel, veel geluk,’ fluisterde Raquel, zo zacht dat ze het zelfs zelf bijna niet kon horen. ‘Denk nog eens aan ons. We houden van je.’
Waarom zei ze dat tegen een vriendin die haar haatte? Het was echter geen leugen, dat wist ze zeker. Chantal was nog altijd de beste vriendin die ze zich kon voorstellen. Slechts als Bill in beeld kwam, veranderde er iets. Raquel nam zich voor om nóóit meer aan hem te denken; tenminste, niet zoals ze eerst over hem dacht. Het kon gewoon niet. Chantal, en niet zijzelf, was uitgekozen om bij Tokio Hotel te horen. Chantal, en niet zijzelf, zou Bill uiteindelijk krijgen. Zo simpel was het. Ze moest zich er maar bij neerleggen.
‘Beloofd.’ Chantal klonk alsof ze verkouden was door de overvloed van tranen in haar keel. Ze haalde haar neus op, keek haar vriendinnen nog één keer aan en stapte toen in de wachtende taxi. Eén keer toeteren en Chantal was verdwenen.
Met hun armen om elkaar heen stonden Raquel en Hannah op de stoep. De taxi was weg, Chantal was weg, maar zij stonden er nog. Steeds weer klonk die claxon door hun hoofd, steeds weer reed de taxi de straat uit. Langzaam kwam het definitieve besef: Chantal was vertrokken.
Tijd voor meer ^^
~~
Raquel en Hannah haastten zich door de straatjes rond Chantals huis. Ze waren op weg naar hun vriendin, om haar een geweldige tijd bij de jongens te wensen. En natuurlijk om haar op hun blote knietjes te smeken of ze ooit eens op bezoek te komen.
Nu het dan eindelijk zover was, konden de meisjes niet ontkennen dat ze jaloers waren. Niet dat ze hun vriendin persoonlijk iets kwalijk namen; het was meer het idee dat er zometeen iemand bij de jongens in huis zou wonen, dat er zometeen iemand met hen op tour zou gaan... Zelfs al hadden ze die persoon nog nooit gezien, dan nog zouden ze jaloers zijn geweest. Het was puur toeval dat hun vriendin zoveel geluk had.
‘Daar!’ riep Hannah plotseling en wees voor zich uit. ‘De taxi staat al klaar! Chantal!’
Ze zetten allebei hun handen aan hun mond en schreeuwden Chantals naam. Eén van de taxideuren ging open, Chantal sprong naar buiten. Ze zwaaide als een idioot naar haar vriendinnen.
‘Ik begon me al af te vragen of jullie zouden komen!’ riep ze, terwijl Raquel en Hannah bijna tegen haar opbotsten.
‘Wat dacht jij nou, dat we geen afscheid kwamen nemen?’ antwoordde Raquel zogenaamd beledigd. ‘We gaan je zó lang niet zien en jij denkt dat we je zomaar laten gaan!’
‘Nee, eigenlijk niet,’ grijnsde Chantal en sloeg haar armen om beide meisjes heen. ‘Ik ga jullie zo superhard missen!’
‘Liegbeest!’ riep Hannah meteen. ‘Met de jongens om je heen zeker! Je gaat ons binnen no time vergeten, geloof mij maar!’
‘Wedden!’ gilde Chantal terug, terwijl ze zich losmaakte uit de knuffel. ‘Jullie gaan nog gek worden van mijn sms’jes, zeker weten!’
‘Ahum,’ zei de taxichauffeur. ‘Jongedame, we moeten nu echt eens vertrekken.’
Chantal was helemaal vergeten dat de taxi op haar wachtte. Bijna flapte ze er een hartgrondige vloek uit, maar ze beet net op tijd op haar lip. De taxichauffeur beledigen leek niet zo’n goed idee. Dus draaide ze zich om naar haar vriendinnen en keek hen beurtelings aan.
‘Dag,’ zei ze zachtjes.
Haar ogen gleden langs de twee meisjes. Hannah, die ze nog maar pas kende, die toch een goede vriendin was geworden, die ze ontzettend aardig vond, die ze aan Tom moest koppelen – gewoon, omdat ze dat leuk vond. En Raquel, die ze al haar hele leven kende, die ondanks alles een goede vriendin was gebleven, die ze zowel haatte als aardig vond, die ze met alle geweld bij Bill weg moest houden – gewoon, omdat zíj hem wilde.
Hannah was eerst. Ze deed een stap naar voren en gaf Chantal een welgemeende knuffel. ‘Veel succes,’ fluisterde ze met verstikte stem. ‘Je kunt het.’ Toen deed ze een pas terug en wendde haar gezicht af.
Nu was het Raquels beurt. Ook zij gaf Chantal een knuffel, maar deze was anders van toon. Raquel en Chantal kenden elkaar al praktisch hun hele leven en het idee dat Chantal lichtjaren van haar verwijderd zou zijn, voelde vreemd aan in Raquels hoofd.
Lichtjaren, vanwege de afstand tussen hier en Hamburg.
Lichtjaren, vanwege de verschillende werelden.
Chantal zou beroemd worden: zij aan zij met de jongens op het podium, duizend camera’s altijd op haar gericht. Raquel zou gaan studeren: journalistiek of fotografie, met haar naam in de krant maar niet vanwege haar beroemdheid. Zij zou aan de andere kant van de camera’s staan.
Lichtjaren van elkaar verwijderd, voor het eerst in hoeveel jaar? Raquel deed geen moeite haar tranen te verbergen toen ze Chantal weer losliet. Ook de blauwe ogen waren vertroebeld, maar de ruggen bleven recht.
‘Veel, veel geluk,’ fluisterde Raquel, zo zacht dat ze het zelfs zelf bijna niet kon horen. ‘Denk nog eens aan ons. We houden van je.’
Waarom zei ze dat tegen een vriendin die haar haatte? Het was echter geen leugen, dat wist ze zeker. Chantal was nog altijd de beste vriendin die ze zich kon voorstellen. Slechts als Bill in beeld kwam, veranderde er iets. Raquel nam zich voor om nóóit meer aan hem te denken; tenminste, niet zoals ze eerst over hem dacht. Het kon gewoon niet. Chantal, en niet zijzelf, was uitgekozen om bij Tokio Hotel te horen. Chantal, en niet zijzelf, zou Bill uiteindelijk krijgen. Zo simpel was het. Ze moest zich er maar bij neerleggen.
‘Beloofd.’ Chantal klonk alsof ze verkouden was door de overvloed van tranen in haar keel. Ze haalde haar neus op, keek haar vriendinnen nog één keer aan en stapte toen in de wachtende taxi. Eén keer toeteren en Chantal was verdwenen.
Met hun armen om elkaar heen stonden Raquel en Hannah op de stoep. De taxi was weg, Chantal was weg, maar zij stonden er nog. Steeds weer klonk die claxon door hun hoofd, steeds weer reed de taxi de straat uit. Langzaam kwam het definitieve besef: Chantal was vertrokken.
Kippenvel... Het kippenvel staat serieus op mijn armen en ik moest bijna huilen. Dit is echt een prachtig stuk. Zo goed neergezet, eerst de blije reactie en dan hoe het verdriet toeslaat op de meisjes. Ook heb je het prachtig omschreven hoe Raquel en Hannah achterblijven - zij hebben tenminste elkaar nog.
Ik vind dat je de dingen in dit stuk heel mooi omschrijft. Bij de vriendschap tussen Chantal en Hannah en Chantal en Raquel moest ik wel even lachen, omdat je bijna dezelfde zinnen gebruikt, maar toch net wat anders.
Ik weet even niet zo goed wat ik hierop moet zeggen, want dit stukje is echt super en het heeft me kippenvel bezorgd.
Ik vind dat je de dingen in dit stuk heel mooi omschrijft. Bij de vriendschap tussen Chantal en Hannah en Chantal en Raquel moest ik wel even lachen, omdat je bijna dezelfde zinnen gebruikt, maar toch net wat anders.
Ik weet even niet zo goed wat ik hierop moet zeggen, want dit stukje is echt super en het heeft me kippenvel bezorgd.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Wauw. Dat was echt een heel mooi stukje... Eigenlijk heb ik er geen woorden voor, alleen dat ik het helemaal eens ben met Imke.
Ben echt zo benieuwd wat er nu allemaal gaat gebeuren, kan echt niet wachten tot je het volgende stukje gaat posten!
Ben echt zo benieuwd wat er nu allemaal gaat gebeuren, kan echt niet wachten tot je het volgende stukje gaat posten!
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."