Ik vlieg weg.

[Priscilla]

Woorden: 754 (inc. titel)

___________________________
Ik vlieg weg.

De buitenlucht is grijs en grauw, de kleuren die het land nog triester doen lijken dan wat het in werkelijkheid is. In de weerspiegeling van het raam kan ik mezelf zien, een meisje wiens haren bijna allemaal uitgevallen zijn, die stomme chemokuren ook. Ogen die dof zijn, en ingevallen wangen.
Ik weet dat ik niet lang meer heb.
Vanbinnen voel ik me verrot, terwijl ik blij zou moeten zijn.
Het gevoel van verliefd zijn heb ik eindelijk gevonden, alleen niet zoals het zou horen te zijn.
Niet hier in Saudi –Arabië, want ja daar woon ik.
Nu vraag je je natuurlijk af, wie ben je en waarom zou je daar niet ‘goed’ verliefd kunnen zijn?
Nou ik ben dus Allison, ik ben achttien jaar en had van mezelf grote blauwe ogen en lang zwart haar.
Twee jaar geleden ben ik met mijn ouders vanuit Nederland hier naartoe verhuist, beter werk voor mijn vader. In het begin had ik het vreselijk gevonden, vreemd land, vreemde mensen, vreemde taal.
Maar na een paar weken voelde ik me al helemaal thuis, totdat ze een tumor ontdekten.
Ik was helemaal van slag af, maar ik zou ervoor behandeld worden.
In het begin leek de tumor niet terug te komen, tot ik na drie maanden weer vreselijke buikpijn kreeg.
Er waren meer tumoren voor in de plaats gekomen.
Tot drie keer aan toe ben ik ervoor geopereerd, maar het schoot niets op. Ze kwamen toch weer terug. Ik moest onder behandeling met chemokuren, waardoor ik mijn haren dus begon te verliezen.
Ik stortte in, ik moest voorlopig in het ziekenhuis blijven. En zo zit ik hier dus al vier maanden.
Ik voel dat het slechter gaat maar telkens als mijn ouders of vrienden vragen hoe het gaat zeg ik altijd weer hetzelfde, goed, ik wil ze niet bang maken.
Hiervoor had ik nog nooit meegemaakt hoe het was om echt verliefd te zijn, tot nu dan.
Wat dat betreft zou ik veel liever in Nederland wonen, daar ben je tenminste vrij.
Mijn arts, Sheila heet ze.
Ze is zo lief voor me, hoewel ze toch zeven jaar ouder is.
Ik kan haar alles vertellen en ze weet me ook altijd te troosten, zij begrijpt me.
Ze geeft gewoon een veilig gevoel, maar ze maakt me ook gek.
Ik zou zo graag met haar in het openbaar hand in hand willen lopen, haar als mijn vaste vriendin kunnen benoemen.
Maar het kan niet.
Ten eerste is zij een arts en ik een patiënt, zij zou haar baan erdoor verliezen.
En daarnaast is het streng verboden om hier een relatie te hebben met iemand van hetzelfde geslacht. Het kan zelfs tot de doodstraf leiden.
Dat wil ik haar niet aandoen, daar is ze te goed voor.
Maar ze weet het ook niet, als ik het haar eerlijk zou zeggen zou alles veranderen.
Ze zou bang worden, en ik zou er niet goed van worden.
Ik zou ook bang zijn dat het zou uitlekken.
Het kan gewoon niet, ik hoop alleen dat ik mijn gevoel gewoon in bedwang kan houden…

-Anderhalve maand later.-
“Sheila…” Tranen rollen over mijn wangen.
“Je voelt het naderen he, rustig maar, het komt goed lieverd.” Ook bij Sheila staan de tranen in de ogen.
“Ik… i-ik houd van je Sheila, meer als vriendin of arts.” Somber kijk ik de andere kant op, het is nu toch bijna zover, ik voel het aan mijn lichaam.
Een poosje is het stil. Dan hoor ik Sheila wat fluisteren.
“Ik ook van jou, op dezelfde manier, het is alleen onmogelijk, het spijt me…”
Hoewel ze gelijk hebt komt dit toch hard aan.
Nog meer tranen rollen.
Een moment van stilte, stiekem fijn maar toch ook drukkend.

De volgende dag lig ik op mijn bed, ik heb het gevoel dat ik buiten mijn lichaam zweef, nog maar even. Sheila zit al de hele dag aan mijn bed, mijn hand vast, ze weet het net zo goed als ik.
“Ik bel je ouders maar…” Ik knik, nu kan ik het niet meer ontkennen dat het stopt.
Twee minuten ben ik alleen, dan is Sheila weer terug.
Weer zitten we zo zoals we al de hele dag zitten, ik lijk steeds verder te gaan uit mijn lichaam, ik voel alleen nog Sheila’s hand in de mijne.
Mijn ogen sluiten zich, twee lippen zacht op de mijne, maar ik voel het al niet meer.
Een schelle pieptoon klinkt door de kamer, en mijn ouders staan net in de deuropening.
Ik vlieg weg…
___________________________

En?
xx

[Imke]

Zeker niet slecht. Je kiest meteen twee zware onderwerpen om over te schrijven, wat gewaagd is, maar het valt niet tegen!
Je schrijfstijl leest vlot weg, maar misschien zou je het hier en daar nog wat uitgebreider kunnen maken. Je zou bijvoorbeeld wat meer gevoelens kunnen omschrijven, want dat mis ik een beetje. Allison voelt dat ze gaat sterven, wat doet dat met haar? Maakt dat geen verdriet, wanhoop of woede in haar los? Het is jammer dat je daar een beetje snel doorheen gaat, want verder is dit mooi geschreven!
Ook struikel ik soms een beetje over de vele enters. Je hoeft niet alle zinnen te enteren, soms kun je ook wel wat meer tekst achter elkaar.

Nu klink ik heel negatief, ik weet het, maar zo bedoel ik het niet. Het zijn gewoon wat tips om je verhaal eventueel te verbeteren of tips die je in je volgende verhaal kunt gebruiken . Ik hoop dat je er wat aan hebt en dat je nog meer gaat schrijven!

[Priscilla]

Dankjewel voor de tips

[Maartje]

Aaah, ik erger me aan iets.. Misschien ben ik wel de enige hoor, maar ik vind het ontzettend storend dat je zoveel entert! Je begint bijna elke regel op een nieuwe zin, en het ergert me nogal.
Voor de rest heb ik er niet veel op aan te merken, heel goed, sterk geschreven! Zoals imke zegt, twee gewaagde onderwerpen. Niet alleen het verhaaltje "iemand is ziek en is zielig", maar ook met dat ze verliefd is op een arts in een land waar dat niet mag.
Dit geeft het een persoonlijke tint, en daardoor blijft het je langer bij.
Maar ook moet ik toegeven dat er misschien minimaal het gevoel in is verwerkt, net als imke zegt. Weinig omschrevenwat ze denkt en voelt, wanneer ze weet dat het niet lang meer duurt, wanneer ze weet dat ze niks met Sheila mag hebben etc.
Het is mooi geschreven, maar er zijn wat verbeterpuntjes!