Reacties altijd welkom
Woorden: 531 (inc. titel)
_____________________________
Vlinders.
De zon speelt op haar gezicht, en je ziet haar genieten. De lente is er, zon, bloemen en vlinders.
Ik glimlach terwijl ik haar vanuit het tuintje bekijk, ik zit op een bankje en we kunnen elkaar makkelijk zien. Al lijkt zij mij niet te zien, ze gaat helemaal in zichzelf op. Ze ligt rustig in het gras te zonnen, gewoon plat op haar rug met haar iPod in haar oren. Een kleine groene vlinder vliegt langs mijn hoofd, even ben ik geconcentreerd op het beestje maar het vliegt al snel verder, naar haar. Ik zie hoe ze daar met haar ogen dicht licht en hoe de vlinder om haar heen blijft cirkelen. Na een paar seconden gaat de vlinder heel voorzichtig op haar neus zitten, ze opent haar ogen een kijkt even heel scheel. Ik grinnik, vol concentratie sluit ze voorzichtig de vlinder in haar handen. Ze heeft hem vast, maar wel heel voorzichtig. Ze staat langzaam op en opent heel voorzichtig een stukje van haar hand. De vlinder ontsnapt meteen. Teleurgesteld staat ze een enkele seconde stil. Dan lacht ze, zonder geluid, met haar tanden ontbloot. Ze probeert de vlinder opnieuw te pakken. Ik kijk geamuseerd toe, ze is zo met zichzelf bezig dat ik denk dat ze het toch niet door heeft. Ze maakt een hoge sprong en grijpt, maar weer is het mis. En dan zomaar uit het niets komt de vlinder terug, en gaat op haar hand zitten. Verwondering is van haar gezicht af te lezen, haar ogen worden groter, en haar lach breder. Ik sta voorzichtig op, zonder geluid te maken. Rustig loop ik naar haar en de vlinder toe. Ik ga in dezelfde positie zitten, even kijkt ze me aan maar dan concentreert ze zich weer op de vlinder. Samen zitten we een tijdje zo naar de vlinder, die over haar hand heen en weer loopt en fladdert, te kijken zonder ook maar iets te zeggen. Langzaam staat ze na een paar minuten op, ik volg haar voorbeeld. De vlinder blijft zitten. Dan maakt ze een sierlijke sprong en even zie ik in haar dezelfde schoonheid als van een vlinder. De vlinder vliegt weg en lachend kijkt ze hem na. Dan kijkt ze mij aan, met dezelfde mooie glimlach op haar gezicht. Ik kan niets anders doen dan terug staren, het is stil tussen ons maar ik vind het totaal niet erg. Ik wou dat dit zo altijd kon blijven, gewoon in elkaars ogen staren zonder iets te zeggen. Maar de werkelijkheid is anders, een klein beetje maar dan. Ze pakt mijn hand en huppelt weg, ik loop braaf achter haar aan. Ik ben totaal gefascineerd door haar bewegingen, ze lacht en draait. Ik lach mee, ik kom los. Samen huppelen en dansen we door het rustige park, we stralen. Ik voel me blij als een vogel, en vrij, dat vooral. Dan loopt ze naar een boom op het open veld. Ze gaat eronder staan en trekt me naar zich toe. Ik kijk haar aan en even bloost ze, maar dan geeft ze me een kus. En het enige wat ik nog kan voelen zijn haar lippen en de vlinders in mijn buik.
_____________________________
Is het een jongen? Dit is het eerste wat bij mij in me opkomt als ik het einde lees (al hóeft dit natuurlijk niet zo te zijn hoor!) Maar hoe je de rest van het verhaal omschrijft zou ik denken dat je het over een meisje hebt. Kan aan mij liggen hoor, maar dat wou ik even weten 
. Volgens mij is dit niet helemaal mogelijk voor een kind van twee. Vooral als het gaat om dingen als 'kreeg ik toch mooi weer een plakje kaas' dat is geen uitspraak voor een kind van twee (trouwens wel leuk hoe je zijn iets jongere manier van praten typt!) en ook de meeste acties die Sam maakt kloppen niet helemaal bij een kind van twee (in mijn ogen en voor zover ik weet) dus als ik jou was zou ik hem iets ouder maken, jaar of 4/5. Maar goed, dit kan ook weer persoonlijk zijn.
