Hier kun je verhalen vinden waar langer dan een half jaar niet aan geschreven is of op gereageerd. De verwachting is dat deze verhalen niet meer afgemaakt worden. Staat jouw verhaal hier en wil je verder schrijven? Neem dan even contact op met één van de moderators, dan wordt je verhaal teruggezet.
Hai, nou dit wordt mijn eerste verhaal dat geen one-shot is dat ik hier post. -in werkelijkheid de 5e waar ik aan begin.-
Maargoed, ik weet niet precies waar het onder zal vallen dus heb ik het bij overig gezet.
Blablabla, reacties altijd welkom, kritiek ook.
En de rest mogen jullie zelf lezen
Enjoy.
Onbereikbaar.
Achtentwintig mei.
Er heerst een doodse stilte, ik ben hier alleen met zijn lichaam. Mijn eerste begrafenis, zijn begrafenis, slechts twee dagen maar het lijkt zo onmogelijk.
De kaars op de marmeren pilaar laat de bordeauxrode kamer in een vreemde tint oplichten. De glanzende zwarte kist met de zijden witte stof lijkt zijn lichaam te omhelzen, alleen op een vreemde, pijnlijk aanzienbare manier. Alsof hij gevangen zit maar toch los is, het enige probleem is dat hij nooit meer zal kunnen bewegen, zijn leven is weg. Hij is dood.
Zes april. –Anderhalve maand eerder.-
“Ik wil niet meer naar die school! Iedereen haat me daar!” Ik schreeuw, het is nog vroeg op de ochtend maar ik weet dat mijn moeder terug zal schreeuwen, zo gaat het altijd. Ik weiger om naar school te gaan vanwege de pesterijen, zij verplicht me om telkens toch ‘het nog een weekje aan te kijken’ en uiteindelijk zit ik nog steeds op die school. En elke week opnieuw hebben we deze discussie, en elke week opnieuw wint zij.
“Maar lieverd kijk het dan nog een weekje aan.” Zoals ik al zei, elke keer moet ik het nog aankijken van haar.
“Mam, dat zeg je elke week, en elke week opnieuw is er geen verbetering.” Ik zucht dramatisch, nu komt het deel dat ik kalmeer, en zij haar kans grijpt om me te overtuigen, zoals altijd. Ik kan nooit echt weerstand bieden, jammer genoeg.
“Lieverd, ik zou je best naar een andere school willen sturen maar we hebben al niet zoveel geld, hoe wil je dat ik dat dan kan betalen?” En toch heeft ze weer een punt, zoals altijd.
Mokkend eet ik de rest van mijn ontbijt op en vertrek dan maar weer naar school, ik ben altijd net aan op tijd zodat ik het vermijd om lang voor de les alleen te zitten.
Vandaag lijkt het anders op school, de klas is onrustig, wat dan weer geen nieuws is, maar iedereen gedraagt zich anders. Tijdens het derde uur, de les Duits, wordt er op de deur geklopt. Er groeit een soort geroezemoes, is dit waarom iedereen zo onrustig is? Onze mentor stapt het lokaal binnen, gevolgd door een waanzinnig knappe jongen, dat moet ik hem nageven. De trutjes van de klas beginnen meteen opgewonden te giechelen, ik rol met mijn ogen en draai me weer om naar mijn mentor.
“Hallo, ik kom jullie even introduceren aan Davey, hij komt bij jullie in de klas en ik denk dat hij zichzelf nu wel verder kan introduceren.” Hij glimlacht en loopt het lokaal weer uit. Davey kijkt wat rond, alle ogen zijn op hem gericht. “Nou Davey kom dan maar voor de klas en vertel wat over jezelf.” Mevrouw Hühn glimlacht vrolijk naar hem. Davey slentert langzaam naar voren en begint met een enigszins verveelde toon te praten. “Nou ik ben dus Davey, nieuw hier, mijn vrienden noemen me Dave, zijn er nog vragen?” Meteen schieten er vragen door de klas als ‘heb je al een vriendin?’ en ‘waarom ben je verhuist?’ Hij beantwoord de vragen nu op een normale toon “Nee ik heb geen vriendin, ik ben hierheen verhuist om privé redenen die ik liever niet vertel.” “Zo dan kan nu de les weer doorgaan, ga maar naast Elynn zitten Davey.” Logisch, had ik kunnen verwachten, ik ben uiteraard de enige die alleen zit. Ik zucht en leg mijn boeken opzij zodat hij ook nog een tafel heeft. Hij ploft naast me neer en begint meteen te praten. “Hoi, ik ben Davey” hij stelt zich vrolijk op en het verbaast me dat de meiden rondom ons nog niet aan het kwijlen zijn. “Elynn, aangenaam” ik glimlach hem toe, volgens mij valt met hem de school nog wel te overleven.
Leuk opgebouwd, je moet als mensen iets zéggen, het even op een nieuwe regel (enter) doen, leest fijner.
Ik weet niet zo goed waar je heen wilt. Als het zo'n hopeloze romanticus wordt over het altijd gepeste meisje, wat 'die knappe jongen' ineens wél ziet staan, weet ik niet of ik wel verder wil lezen.
Hoop dat je wat diepgang zult bereiken, ga wel verder lezen, maar weet niet of ik het volhoudt. (:
Succes met schrijven!
Dankje voor de tip
Nee het is niet echt zo'n hopeloos romantisch verhaal maar het begin lijkt er inderdaad bestwel op. Maar dan had ik het bij liefde geplaatst.
Wat ik tot nu toe gepost heb is heel hoofdstuk 1. vanaf hoofdstuk 4 wordt het allemaal heeel anders. XD
Nouja ik verklap niet te veel, je ziet het wel
En dan nu ff een nieuw stukje.
Hoofdstuk 2. Dertien april.
Davey en ik zijn nu goede vrienden, en hij is populair, onlangs dat hij met mij omgaat. Ik mag hem graag, ik kan hem alles vertellen en hij verteld ook veel aan mij. De meeste meiden kijken mij vuil aan als ik met hem voorbij loop, allemaal slijmen ze veel bij hem maar hij is met nog geen enkel meisje gegaan. Wel heeft iemand al eens gevraagd waarom hij met ‘een loeder als die Elynn’ omgaat, zijn antwoord was simpel ‘omdat ik haar mag’ had hij gezegd. Dat vind ik het fijne aan hem, hij laat zich niet klein maken door anderen omdat hij met mij omgaat.
“Hé Elynn!” vrolijk als altijd begroet hij me, sinds hij in mijn klas zit doe ik geen moeite meer om net aan op tijd te komen, ik kom gewoon zoals het me uitkomt, hij is er toch vrijwel altijd al.
“Hé Dave” ik glimlach en plof op de stoel naast hem neer, en zo beginnen we ons ochtendritueel, met een gesprek dat werkelijk nergens over gaat. Zoals altijd druppelt de klas langzaam vol met leerlingen en is de leraar chagrijnig.
De halve les is pas voorbij gekropen aan een enorm saaie film als ik een briefje op mijn tafel krijg, het is van Davey. Vragend kijk ik hem aan maar hij glimlacht en knikt alleen. Ik vouw het blaadje open. “Elynn, ik wil je vragen of je zin hebt om volgend weekend met me mee te gaan. Gewoon een beetje kletsen in de stat of zo? X Dave.”Ik glimlach en schrijf een briefje terug. “Is goed, die zaterdag? De vijfentwintigste? Hoe laat en waar? X Elynn.” Het duurt niet lang voor ik zijn antwoord heb. “Ja is goed, twaalf uur bij de brug in het centrum dan? X Dave.”Ik grijns, dit is iets waar alle andere meisjes slechts van kunnen dromen, ik heb een date met Dave. Al zien wij allebei als gewone afspraak tussen vrienden. “Zie je daar! X Elynn.”
Hij knipoogt alleen nog, stiekem vind ik hem ook best wel leuk, maar het zal toch nooit iets worden.
onlangs is, iets als destijds.. pas gebeurd...
Onlangs heeft hij me verteld,
pas geleden heeft hij me verteld,
ik denk dat je ondanks bedoelt
Priscilla schreef:Davey en ik zijn nu goede vrienden, en hij is populair, onlangs dat hij met mij omgaat.
Priscilla schreef:mag hem graag, ik kan hem alles vertellen en hij verteld ook veel aan mij.
hij vertelt
Priscilla schreef:“Elynn, ik wil je vragen of je zin hebt om volgend weekend met me mee te gaan. Gewoon een beetje kletsen in de stat of zo? X Dave.”
stat = stad
Oké, leuk stukje.. (: Je vertelt alles rustig, geeft langzaamaan wat meer informatie weg. Maar wel vind ik het wat gek, als zij hem leuk vindt en hij stuurt haar zo'n soort briefje, ga je niet denken: het wordt nooit wat.
Als je zo'n briefje krijgt, dan heb je toch iets van twijfel? Een gevoel, ook al ish et maar een beetje: misschien vindt hij mij ook wel leuk? Misschien is er een kleine kans...
Tenminste, dat zou ik denken als ik een jongen nog niet zo lang zou kennen en hij me mee naar de stad zou vragen.
Voor de rest heb je me wel nieuwsgierig gemaakt. Nu wil ik weten ook wat er in hoofdstuk 4 gebeurt!
Hahah ja ik weet ik heb best veel spelfouten, en dat gebeuren met onlangs/ondanks had al eens op een ander forum iemand iets over gezegd en ik had het wel in het documentje veranderd maar niet in de post. Maar je hebt nog 2 spelfouten weten te vinden, dat vind ik handig want dan kan ik alles mooi verbeterd opslaan =B
Goed ik heb al ver vooruit geschreven voor hier op het forum -nouja tot hoofdstuk 5 ofzo?- dus ik post gewoon weer
Alstu:
Tweeëntwintig April.
Het is avond, de lucht is mooi helder en het is volle maan. Ik zit in mijn vensterbank en kijk naar de maan, zoals ik altijd doe wanneer het volle maan is. Ik ben bezorgd, Davey en ik hebben zaterdag afgesproken maar hij is al de hele week niet op school, hij heeft ook niets van zich laten horen. Maar dat is eigenlijk wel logisch, hij heeft geloof ik geen telefoonnummer van mij. Toch ben ik bezorgd, als zaterdag maar gewoon doorgaat. Ik weet ook niet waar hij woont en ik kan dus ook niet even langs gaan. Ik zal moeten afwachten.
Zuchtend klim ik uit mijn vensterbank en loop naar mijn laptop toe. Ik mail mijn beste vriendin, een van de weinige vrienden en vriendinnen die ik heb en dan woont ze nog aan de andere kant van het land ook. “Hé Liz,
Kijk ik vraag me af, er is nu een nieuwe jongen bij mij in de klas –alhoewel, hij zit nu al twee weken in mijn klas- maar hij is populair, maar ik kan wel heel goed met hem opschieten. En nu hebben we voor zaterdag afgesproken, gewoon als vrienden. Alleen, hij is deze hele week nog niet op school geweest en het is nu al woensdag! Ik ben bezorgd om hem. Ben ik verliefd? Of ben ik gewoon sneller bezorgd omdat hij wel normaal doet tegen mij? Of allebei?
Kus, Elynn.”
Vrijwel meteen krijg ik een antwoord. “Elynn!
Nou ik weet het niet echt zo zeker, ik denk dat je het gewoon nog even moet aankijken. Verder alles goed?
Knuffel, Liz.”
We mailen nog wat over en weer over dagelijkse dingetjes en dan ga ik uiteindelijk maar slapen.
Ik snap niet zogoed waar je heen wilt met die mails? Een beetje een oninformatief stukje, of post er wat meer bij, geef de post wat meer inhoud, maar je kunt dit ook weglaten, met die mails. Wel aangeven dat Davey niet op school komt, je je zorgen maakt, maar die mails zijn wat kort en ik vind onnodig.
Wel weer leuk geschreven!
@ Maartje: Van tevoren vast even; ik heb heel wat bier op dus misschien is wat ik duidelijk wil maken niet helemaal duidelijk, maar oke. Ik denk dat die mails gewoon een stukje inleiding zijn. Niet speciaal nodig, maar wel handig voor de rest en de loop van het verhaal. Dat soort dingen hoeven niet zozeer indrukwekkend of zo te zijn. Ik ben het echter wel met je eens dat ze wel iets meer inhoud kunnen hebben en inderdaad iets meer uitleg over wie die Liz precies is.
In ieder geval, ik zou het niet erg vinden als er een beetje liefdesdrama in het verhaal voor kwam. Dat hoort en past bij ieder leven dus ook bij ieder verhaal. Dus als je het realistisch wil houden, zou ik zeker af en toe even terug komen op een relatie of liefdesverdriet of een of andere leuke jongen. Dat is voor iedereen herkenbaar dus zo hou je je verhaal zeker interessant.
Die mails ja dat is nog oninformatief maar je hebt me nu wel op een idee gebracht voor de verdere verloop van het verhaal waar ik waarschijnlijk wel die mails bij nodig heb, danku
en weer een nieuw stukje
----------
Hoofdstuk 3. Vijfentwintig april.
Mijn zorgen waren voor niets geweest, Davey kwam donderdag en vrijdag gewoon naar school. Hij was ziek geweest, maar we hadden wel meteen telefoonnummers uitgewisseld zodat we elkaar konden bellen als één van ons ziek werd en zodat we elkaar het huiswerk door konden geven. En vandaag, vandaag zien we elkaar. We gaan gewoon een beetje door de stad slenteren en wat kletsen. Ik heb ook niets speciaals aan, gewoon een spijkerbroek en een T-shirt, maar dat doet er verder toch niet toe.
Wanneer ik eindelijk bij de brug ben staat Davey er al, we beginnen meteen een gesprek dat geen duidelijk onderwerp heeft te praten, langzaam fietsen we in de richting van het pinautomaat, daar zetten we onze fietsen neer en gaan te voet verder. We lopen gewoon kletsend door de stad zonder ook maar echt een winkel in te gaan, af en toe wijzen we wel dingen in de etalage aan die we ‘mooi’, ‘vet’, ‘triest’ of ‘wanhopig’ vinden maar nooit gaan we naar binnen om iets te kopen.
“Zeg, hou je wel van winkelen? Want ik zie je niet elke winkel in duiken, de meeste meiden die ik ken doen dat wel.” Even denk ik na.
“Ja… Maar ik winkel alleen echt met één vriendin, en als ik met haar ben koop ik ook meteen ontzettend veel, dus spaar ik eigenlijk mijn geld om met haar te winkelen.” En dat is waar, ik winkel eigenlijk alleen met Liz en dan lopen we aan het eind ook met zeker tien volle tassen rond. Dat is eigenlijk het leukste, dat doen we één keer per jaar, dus dan sparen we allebei veel geld op en gaan we helemaal los. Davey lijkt genoegen te nemen met dit antwoord want hij begint snel over iets anders.
Het is een leuke middag alleen kijkt Davey de hele tijd om zich heen, met een beetje een angstige uitdrukking. Ik besluit er maar niets over te vragen, het zal wel.
Maar uiteindelijk vraag ik het toch.
“Davey, waarom kijk je toch steeds zo om je heen?” Ik kijk hem vragend aan. Hij zucht.
“Ik heb het idee dat we gevolgd worden, zullen we gaan?” We fietsen nog wel samen, hij brengt me thuis. Dan nemen we afscheid en gaat hij ook naar huis.
Laatst gewijzigd door Priscilla op 12 mei 2009 09:32, 1 keer totaal gewijzigd.
haha, graag gedaan
Heee, leuk stukje weer. het gaat wat langzaam, met korte posts en het voegt telkens niet zo heel veel toe. Er gebeurt niks...
Maaar.. toch wil ik het verder lezen op de een of andere manier.
Even nog: je moet als iemand iets zegt even enteren!
Naja, ik wacht af.
Hooaaaj.
ja ik weet het.
Ik kopieër dit letterlijk van een ander forum waar ik even grote stukken post alleen daar is de forumopmaak zo dat het veel meer tekst lijkt >.< XD
En dan lijkt het hier net alsof ik bijna niets post en dat is vervelend.
nouja
nu ga ik wel iets minder snel door mijn voorraad heen u_u XD
En dus weer een nieuw stukje
---------- Zes mei.
Ik ben blij, het wordt weer volle maan. Vannacht keek ik uit mijn raam, ik denk dat het nog vier dagen duurt en uit de maankalender blijkt hetzelfde. Ik hou van de volle maan, hij is zo mooi. Deze gedachten blijven door mijn hoofd dwalen op school. Davey is onrustig, maar ik besteed er geen aandacht aan. Of toch wel een klein beetje. De les gaat aan me voorbij, ik heb geen flauw idee waar het over gaat. Er beland weer eens een briefje op mijn tafel, ik grijns. Ik vind Davey steeds leuker en leuker, hoe graag ik het ook tegen wil houden. Ik vouw het papiertje open en lees zijn boodschap. “Moet je dringend spreken, niet nu, niet hier. Kan ik vanavond of morgenavond bij je thuis komen?”
Even kijk ik hem verbaasd aan, hij knikt alleen met een blik als ‘geef gewoon antwoord’. Dan schrijf ik maar wat terug. “Oké, morgenavond? Acht uur bij mij?”
Hij steekt zijn duim op en doet een poging tot een glimlach. Vreemd.
Voor de rest van de les zit ik alleen maar te dromen en te denken. De rest van de dag eigenlijk.
Het meest vraag ik me af waarover ons gesprek zal moeten gaan. Ik zie het allemaal morgen wel.
---------------
Aaah het is echt een heeeel kort stukje maar hierna begint hoofdstuk vier en dat eh bestaat uit een heeel lang stuk. dus dan heb je meer om te lezen
Zelf post ik het liefst stukjes van rond de 600/700 woorden. Af en toe is dat natuurlijk wel eens minder, maar meestal lukt het wel. Dus tja... Misschien is het een idee om op te sparen tot je dat aantal woorden hebt. Dan heb je niet van de hele kleine stukjes
Jaaa, ga maar snel hoofdstuk 4 posten dan XD stoppen op dit moment is ook wel niet zo aardig van jou he XD grapje hoor, maar kom maar op met de volgende post
----------- Hoofdstuk 4. Zeven mei.
Vijf voor acht, ik begin zenuwachtig en nieuwsgierig te worden, wat zal hij te vertellen hebben? Terwijl ik hierover nadenk gaat de bel, daar is Davey. We begroeten elkaar, ik bied hem iets te drinken aan maar hij slaat het aanbod af.
“Dus…” Zeg ik als we eenmaal boven zijn, ik ga op mijn bed zitten. Davey blijft staan en begint heen en weer te lopen door mijn kamer, hij kijkt constant naar buiten en is zenuwachtig, dat merk je gewoon.
“Nou, eh, ja. Nou kijk, ik ga je heel veel vertellen wat ik nog nooit iemand anders verteld heb…” Hij keert zich naar mij toe, “maar ik wil dat je absoluut niemand hierover zult vertellen.” Ik knik, en hij kijkt weer uit het raam.
“Toen ik net geboren was waren mijn ouders helemaal gelukkig, tot één bepaalde avond. We waren met z’n drieën in het bos, in een huisje. Mijn vaders was nog wat brandhout gaan halen en zou later terugkomen. Er kwam een wolf ons huis binnen, geen gewone wolf…” hij slikt, “maar een weerwolf.” Hij stopt even, in de weerspiegeling van het raam zie ik een traan in zijn oog.
“Eerst ging hij naar mijn moeder toe, en dreef haar in een hoek. Hij gromde en zorgde daarmee dat mijn moeder in die hoek bleef staan. Toen kwam hij naar mij toe, heel voorzichtig kraste hij met één nagel een snee in mijn nek, en likte de druppel bloed die eruit kwam op. Mijn moeder wist vrijwel meteen wat hij gedaan had, maar daar om ik straks op. Hier zit die snee trouwens.” Hij wijst een plekje aan in zijn nek, je kunt het zien maar niet heel duidelijk, het is slechts een litteken geworden. Hij verteld verder.
“Mijn vader kwam net op dat moment terug en schreeuwde, dat de weerwolf bij mij vandaan moest blijven. De weerwolf liep heel rustig naar mijn bange vader toe, die in de deuropening stond, en keek hem enkele seconden aan. Daarna beet hij mijn vader in zijn knie, mijn vader zakte op de grond in elkaar en veranderde een paar minuten later eveneens in een wolf, mijn moeder slaakte een kreetje. Beide wolven keken even haar kant op en renden toen het huisje uit, het bos in. Om te verdwijnen.” Ik ben verbaasd over zijn verhaal, dit had ik nooit achter hem gezocht.
“Mijn moeder bleef met mij achter, ze sloot de deur en deed hem op slot. We konden nog niet terug naar de stad, mijn moeder was er daarnaast van overtuigd dat mijn vader terug zou keren, op klaarlichte dag en als de volle maan weg zou zijn.” Het klinkt allemaal als een serieuze soap, terwijl ik weet dat hij hier niet staat te liegen.
“Twee dagen later kwam hij vol kleerscheuren terug. Mijn moeder vertelde me hoe zijn blik toen was, vol angst en hoop op vergiffenis. Ze kon hem niet weigeren, ze hield gewoon van hem, ondanks wat hij geworden was.” Ik zucht, dat is eigenlijk best wel romantisch.
“En zo bleef mijn vader gewoon bij ons, wanneer het volle maan zou worden gingen we naar het bos, een paar dagen. Mijn vader kwam dan nooit in het huisje. Mijn moeder en ik moesten daar gewoon wachten tot het over was. En elke keer betuigde hij spijt over wat hij deed, maar wij konden altijd weer begrijpen dat hijzelf er ook niets aan kon doen. Dat vergaven we hem, hoe gruwelijk het eigenlijk ook was. Jaren waren we zo samen, als een gelukkig gezin met één diep geheim. Maar toen ik zeven was gebeurde er iets ergs.” Hij stopt en slikt de tranen weg.
“We waren weer eens in het huisje, en mijn vader kwam terug, hij was nog net niet veranderd in een wolf. Hij huilde en bloedde, het was een vreselijk gezicht. Hij gebood ons te vluchten, er zat een jager achter hem aan. Achter ons hele gezin, hij zou niet rusten voor hij ons alle drie vermoord zou hebben. Het was moeilijk om afscheid te nemen van mijn vader, maar het moest snel. Mijn moeder en ik ondergingen een metamorfose, om te zorgen dat de jager ons niet zou vinden. We moesten onze haren verven, verhuizen en zelfs onze naam wijzigen. Eigenlijk is mijn voornaam Jimmy.” Verbaasd kijk ik hem aan. Hij knikt alleen ten teken dat het echt waar is en dat hij weer verder gaat.
“Jaren gingen normaal aan ons voorbij, we waren samen gelukkig, al misten we mijn vader wel heel veel. Tot één jaar geleden. Ik kreeg vreemde nachtmerries, angstaanvallen en het idee dat ik heel vaak gevolgd werd. Ik was doodsbang, mijn moeder stelde me gerust maar ik kon aan haar merken dat ze zelf ook bang was. Een half jaar ging het goed. Tot afgelopen november.” De tranen rollen nu over zijn wangen, ik wil hem troosten maar wanneer ik mijn armen om hem heen wil slaan weert hij me af.
“Nee, nee, ik moet eerst mijn verhaal afmaken, anders snap je niet waarom ik dit aan jou vertel…” Ik zucht en ga weer zitten, wat een vreselijk leven heeft hij moeten doorstaan.
“Ik ging naar de winkel, ik was helemaal niet lekker maar ik wilde wel weer eens wat voor mijn moeder doen. De halve nacht had ik wakker gelegen vanwege alle nachtmerries, ik had het niet aan mijn moeder verteld omdat ik haar niet bang wilde maken. Toen ik terug kwam zag ik net hoe de jager mijn moeder vermoordde, haar laatste woorden waren zacht, maar hard genoeg voor mij om te verstaan. Ze zei me te vluchten. Ik huilde en rende, harder en harder, de jager was wel achter me aan gekomen maar ik had een voorsprong. Ik rende en rende, tot ik bij het station was. Ik sprong in de eerste trein waar ik bij kon die net wilde vertrekken. De jager was te laat. Gelukkig. Maar ik wist dat ik actie moest ondernemen, hij zou naar me blijven zoeken. Ik kwam bij een station bij een goede kennis van ons terecht, ik ging daarheen en legde het hele verhaal. Zij wist ons gezinsgeheim wel. Ze hielp me wel te bedenken dat de jager waarschijnlijk ook wel wist dat zij een goede vriendin van ons was en daarom ook daar zou komen zoeken. Ze hielp me om mijn naam wéér te veranderen, ook ging ik nu kleurcontactlenzen dragen en weer een andere kledingstijl. Mijn haar liet ik langer groeien. Tot als het nu is. Ze bracht me naar een kennis van haar, ik mag hun wel. Ik woon nu bij hun en zij weten ook overal van af.” Hij stopt.
“En dat was het? Tot nu dan? Maar hoe zit het dan met je litteken?” Er zijn nog veel meer vragen die ik wil stellen maar ik stel alleen vragen die er echt toe doen.
“Juist, zo is het tot nu. Ik zeg er nog wel even bij dat ik weer dezelfde nachtmerries en angstaanvallen heb, ik weet dat hij weer in de buurt is, maar zolang ik hem niet zie kan ik niet vluchten ook. En dan het litteken. Dat maakt het grootste deel uit van waarom ik dit allemaal aan jou vertel.” Ik krijg een naar voorgevoel, het gevoel dat ik zo enorm teleurgesteld of beangstigd ga worden.
“Toen de eerste weerwolf met zijn nagel die snee maakte was er nog niets aan de hand, maar toen hij de druppel bloed oplikte kwam er een bepaalde stof in mijn lichaam. Een stof die ervoor zorgt dat ik als het ware vervloekt ben. Zoals ik al zei, mijn moeder wist precies wat hij met me gedaan had. Hij zorgde ervoor dat iedereen waarvan ik echt hield, als ik zo’n persoon een kus zou geven, of die persoon mij een kus zou geven zou die persoon ook iets bij zich dragen waar de jager op af komt. Onlangs dat mijn moeder dit wist gaf ze me gewoon nog een kus, zodoende kwam hij ook achter haar aan. Maar dat is waarom ik dit vertel, ik hou van je, meer als gewone vrienden. “ Ik onderbreek hem.
“En ik ook van jou…” Hij kijkt me aan.
“Dat had ik al door, daarom vertel ik het, dat je het weet. Dat je eigenlijk hiermee heel makkelijk jezelf in gevaar kan brengen.” Bij ons beiden rolt een traan naar beneden.
“Weet je wie de jager is?” Vraag ik dan maar. Wat ik er precies mee moet weet ik ook niet.
“Ik vertel zijn naam ooit nog wel, denk ik. Niet nu. Ik moet eigenlijk weer gaan, rond volle maan mag ik niet zoveel buiten zijn, uit voorzorg. Dan vind hij me namelijk makkelijker.” Ik knik.
Ik voel me teleurgesteld, en verdrietig.
“Elynn, ik geef echt om je daarom vertel ik het, ik wil niet dat je iets overkomt.” Dat zegt hij als we bij de deur staan.
“Ik begrijp het.” Ik zeg het iets teleurgesteld, maar ik begrijp het echt. Het is alleen zo jammer. Dan knikt hij, en verdwijnt in het donker.
pas gebeurd...
