Christa Crane; On the run

[Elise]

Dit is een kort verhaal over vampieren en weerwolven. Voornamelijk vampieren eigenlijk. Weerwolven worden slechts af en toe genoemd, en dan onder de naam Lycans. Ik weet nog niet precies hoe lang het gaat worden, maar ik denk iets van acht stukjes of zo. Eigenlijk te veel voor een echte ons-shot en te weinig voor een verhaal. Nou ja, als ik reacties krijg schrijf ik graag verder, zo niet... Schrijf ik niet verder xD


Part 1

'Ze weten het. Ze weten van ons bestaan,' zei ik met een doordringende stem terwijl ik de grote zaal met grote stappen binnen kwam lopen. Bij de enorme haard, waar een al even groot vuur in brandde, keken de mannen op. Allen stonden ze met een prachtig versierd glas in hun handen, waar een rode vloeistof in was geschonken. In een paar stappen had ik mezelf ook naar de haard begeven. Ik pakte het glas uit Virgil zijn handen en dronk het in één teug leeg. Iedereen die zonet nog druk bezig was, was nu opgehouden met hun werk en keek me verbaasd maar geïnteresseerd aan.
'Christa, blijf kalm,' begon Emile Rosario. Hij was degene die het dichtst bij de grote leider stond. Er werd verwacht dat iedereen naar hem luisterde. Maar mij hoefde je niet te vertellen kalm te blijven. Ik, de dochter van de grootste leider die onze clan in eeuwen had gehad, wist best hoe ik in dit soort situaties moest handelen.
'Emile, bedankt voor de waarschuwing, maar ik kan me prima rustig houden. Als je slim bent laat je dit aan Nicholai over en bemoei je je er verder niet mee. Het enige wat je kan doen is de troepen terug laten trekken en zorgen dat iedereen zich gedeisd houd.'
'Ik weet zelf wel wat ik kan doen, Christa. Daar heb ik geen hulp bij nodig van iemand als jij.' Nee, ik mocht Emile Rosario niet. Ik vond hem de meest arrogante en achterbakse zak die er op de wereld bestond. En Nicholai wist het. Hij wist het en benoemde hem toch nog tot zijn rechterhand. Nicholai opereerde via Emile. Nog steeds begrijp ik niet waarom hij mij daar niet voor koos. Tot nu toe heb ik de clan nooit in problemen gebracht. Maar de afgelopen maanden, dus sinds Emile benoemd is tot Nicholais rechterhand, gebeuren er rare dingen.
Virgil kwam voor me op. Hij zette zijn inmiddels alweer lege glas op een bijzettafeltje en kwam rustig tussen Emile en mij staan.
'Christa heeft gelijk. We houden ons gedeisd. Komen alleen uit de schuilplaats als het echt nodig is. De troepen moeten terug worden geroepen. We wachten op Nicholai en laten hem verder beslissen.' Emile was het er duidelijk niet mee eens. Zijn gezicht werd strak en zijn ogen lichtten op. Een teken dat hij op zijn hoede was en ieder moment iemand aan kon vallen. Hem kennende, zou hij daar op dat moment het lef niet voor hebben. In de zaal bevonden zich zeker vijftien leden van de clan. Te veel getuigen. Hij zou heel wat uit te leggen hebben bij Nicholai wanneer die terug zou komen.
'Sorry, Emile. Maar op dit moment kies ik zelf ook voor mijn eigen veiligheid. Het zou niet goed zijn als we nog meer leden verliezen na Castor, Bryce en Evelynn.' Bryce... Nu waren het mijn ogen die oplichtten. Ik voelde spieren in mijn gezicht samentrekken en deed mijn best om het niet te laten zien. Ik trok de kap van mijn leren jas over mijn hoofd en liep met grote stappen de zaal weer uit. Ik rende de trap op naar mijn eigen vertrek en liet daar de jas van mijn schouders glijden. Een warm bad zou me goed doen.

[Elise]

Iemand?

[farlain]

Ik zal dan maar zeker.
Je krijgt in het begin al veel info te verwerken, er zijn zoveel zaken waarvan je te weinig weet om een oordeel te kunnen vellen. Dus ik zou graag nog wat meer van je verhaal lezen.
Je omschrijvingen zitten wel goed, dus post maar

[Shadowfire]

Nee, ik mocht Emile Rosario niet. Ik vond hem de meest arrogante en achterbakse zak die er op de wereld bestond. En Nicholai wist het. Hij wist het en benoemde hem toch nog tot zijn rechterhand. Nicholai opereerde via Emile. Nog steeds begrijp ik niet waarom hij mij daar niet voor koos. Tot nu toe heb ik de clan nooit in problemen gebracht. Maar de afgelopen maanden, dus sinds Emile benoemd is tot Nicholais rechterhand, gebeuren er rare dingen.

Ik weet het niet, maar moeten die (vetgedrukte) zinnen niet in verleden tijd?

Verder vind ik het een leuk stukje, en ik vind ook niet dat er te veel informatie te verwerken is. Dus ik zou graag meer lezen

[S.A.M.]

Nee, die zinnen hoeven niet persé in verleden tijd, want het zijn de gedachten zoals de personage het op dat moment denkt. Persoonlijk doe ik die gedachten altijd schuin gedrukt, maar zoals het hier is gebruikt mag het ook.

Wat het verhaal betreft:
Eerste reactie was: NOG MEER VAMPIEREN!?!?!
Sinds Twilight is uitgekomen worden we doodgegooid met alle vampierenverhalen. Toch is dit verhaal tot dusver niet een typische zwijmelroman zoals Twilight het boek is. Dit gaat eerder naar de film Underworld toe (vooral de Lycans natuurlijk).
Staat dat een goed verhaal in de weg?
Ja en nee.

Ja, want je hebt als beginpunt de fantasie van een ander, waardoor je toch vaak op iets uitkomt dat niet meer origineel, fris of echt eigen is. Je loopt sneller het gevaar een kopie van iets te worden.

Nee, want zelfs met andermans fantasie kun je goede verhalen schrijven. (Bijvoorbeeld Dan Brown die praktisch het hele verhaal van Umberto Eco heeft gejat over de heilige graal in De Da Vinci Code)

Ik ben het eens met de kritiek dat er veel tegelijk wordt verteld. De lezer krijgt geen tijd om aan de sfeer te wennen en wordt direct in het diepe gegooid. Dat werkt in dit geval niet goed. De lezer krijgt al snel het onbehaaglijke gevoel dat hij iets niet snapt en dat ook nooit zal snappen. Misschien moet je er niet te makkelijk van uitgaan dat iedereen jouw wereld kent.

Wel goed is dat je duidelijk maakt hoe je personage in elkaar steekt. Een sterk hoofdpersonage is de eerste schakel tussen jouw verhaal en de lezer.