Ik had weer eens zin om een liefdes verhaal neer te zetten. High School never ends, ik blijf een beetje in die sfeer hangen. Je zou kunnen zeggen dat de hoofdrolspeelster in dit verhaal een sterk overdreven (en dan bedoel ik echt heel sterk overdreven) projectie van mezelf is. Ben benieuwd wat ik er van kan maken. Hier een klein beginnetje.
Met rood behuilde ogen zit Veerle voor de spiegel. Ze kijkt naar zichzelf. Wat is er toch mis met haar? Is het haar golvende bruinrode haar, met de dooie punten? Zijn het de vele sproeten in haar gezicht? Haar te grote slobbertruien? Of is het soms dat ze zo klein is?
Ze schudt 'nee' met haar hoofd, en verbergt haar gezicht in haar handen. Er zijn toch wel meer kleine meisjes? En er zitten zat meisjes met sproeten in haar klas. Toch werd uitgerekend zij gepest.
Ze is gewoon anders. Dat is het. Ze hoort nergens bij. Ze is geen alto, en ook geen gothic. Ze is geen modepoppetje, en ook geen hiphopper. Ze is gewoon Veerle. Een Veerle van 16 jaar oud die niet op de hoogte is van wat er op dat moment in de mode is, of wat er in de hitlijst staat. Qua muziek loopt ze sowieso veertig à vijftig jaar achter. Ze leeft in haar eigen wereldje.
En altijd werd ze gepest. Jongens spogen voor haar op de stoep, meisjes wezen haar na. Maar dat was nog niet het ergste. Ze gingen soms in grote groepen om haar heen staan, gooiden delen lunch over haar heen en joelden naar haar. Het was zelfs één keer voorgekomen dat een meisje haar had geslagen, omdat Veerle wat had teruggezegd. Sindsdien heeft Veerle nooit meer iets tegen haar klasgenoten gezegd. Op school zei ze alleen maar wat als de leerkracht haar iets vroeg. Meer durfde ze niet.
De schooldirectie zag uiteindelijk nog maar één oplossing, Veerle Kampen moest worden overgeplaatst naar een andere klas.
Dat de directie daar goed aan had gedaan, zag Veerle niet toen ze het te horen kreeg. Ze was door de pesterijen erg verlegen geworden, en werd alleen al doodsbenauwd van het idee 'een andere klas'.
Ze zit zich nu thuis, op de laatste vrije dag van het paasweekend moed in te praten. Ze trekt haar knieën op en legt haar handen er om heen. Ze vindt zichzelf lelijk, en ze vindt zichzelf ouwelijk. Maar alleen omdat iedereen haar dat heeft aangepraat. Een traan rolt vanuit haar helder groene ogen over haar wang op haar slobbertrui.
"Veerle! Kom je eten?" Haar moeder roept haar van beneden. Veerle haalt een zakdoek door haar gezicht en zucht diep.
"Ik kom eraan, mam!"
Heartbeat
Heb je stukje net gelezen, moet zeggen dat het heel herkenbaar is, heel veel dingen komen nogal overeen met mezelf. 
Ben heel benieuwd naar een vervolgstukje
Oh, nog een ding "Jongens spogen.." volgens mij moet dat zijn "Jongens spuugden."
Wacht op meer!
Ben heel benieuwd naar een vervolgstukje
Oh, nog een ding "Jongens spogen.." volgens mij moet dat zijn "Jongens spuugden."
Wacht op meer!
I found the key to life. The lock was broken.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Eh... Nee, hoor. Moet echt spogen zijn. Vraag maar na aan Sanne, die is toch de spelling-expert?
Zwijgzaam kauwt Veerle op haar sperziebonen. Ze dacht dat ze met de nodige mascara haar traanogen wel had weggewerkt, maar voor je moeder kun je niets verborgen houden.
"Lieverd, je hebt weer zitten huilen. Wat is er toch? Het gaat nu toch juist wat beter met je?"
Veerle haalt haar schouders op. "Kan wel," zegt ze zachtjes.
Haar vader zucht. "Waar ben je bang voor?"
"Dat de situatie niet verandert," zegt ze. "Dat ze gewoon net zoals mijn oude klas me gaan pesten, zodra ze door hebben dat ik niet in hun f*cking plaatje pas!" Boos steekt ze een te groot stuk karbonade in haar mond en begint heftig te kauwen.
"Nou, nou, nou. Niet zo grof. Als je er meteen al zo tegenover staat, wordt het sowieso al niks. Hef je hoofd op, wees niet zo verlegen en wees vooral gewoon jezelf."
Die wijze raad heeft Veerle al vaker gehoord. Dat had haar moeder iedere keer tegen haar gezegd als ze weer eens met natte of vieze kleren thuis kwam of om een andere reden in tranen was. Maar de wijze raad hielp niet.
In no time heeft ze haar bord leeg. "Mag ik van tafel?"
"Hoef je geen toetje," vraagt haar moeder.
"Nee, dank je," zegt Veerle en staat op en loopt naar haar zolderkamer.
Ze ploft neer op haar zitkussens en zet een rock-'n-roll deuntje op uit de jaren 50. Ze heeft zin om haar hoofd vol te stoppen met zinloze liefdesliedjes, zodat ze ergens anders aan kan denken.
Heartbeat,
Why do you miss when my baby kisses me?
Heartbeat,
Why does a love kiss stay in my memory?
Piddle-pat, I know that new love thrills me
I know that true love will be
Heartbeat,
why do you miss when my baby kisses me?
Zo klinkt Buddy Holly door haar boxen. Ze moet glimlachen om het knullige melodietje, zijn knullige stem en de zeikerige tekst. Als het eens in het echt zo kon wezen?
Zwijgzaam kauwt Veerle op haar sperziebonen. Ze dacht dat ze met de nodige mascara haar traanogen wel had weggewerkt, maar voor je moeder kun je niets verborgen houden.
"Lieverd, je hebt weer zitten huilen. Wat is er toch? Het gaat nu toch juist wat beter met je?"
Veerle haalt haar schouders op. "Kan wel," zegt ze zachtjes.
Haar vader zucht. "Waar ben je bang voor?"
"Dat de situatie niet verandert," zegt ze. "Dat ze gewoon net zoals mijn oude klas me gaan pesten, zodra ze door hebben dat ik niet in hun f*cking plaatje pas!" Boos steekt ze een te groot stuk karbonade in haar mond en begint heftig te kauwen.
"Nou, nou, nou. Niet zo grof. Als je er meteen al zo tegenover staat, wordt het sowieso al niks. Hef je hoofd op, wees niet zo verlegen en wees vooral gewoon jezelf."
Die wijze raad heeft Veerle al vaker gehoord. Dat had haar moeder iedere keer tegen haar gezegd als ze weer eens met natte of vieze kleren thuis kwam of om een andere reden in tranen was. Maar de wijze raad hielp niet.
In no time heeft ze haar bord leeg. "Mag ik van tafel?"
"Hoef je geen toetje," vraagt haar moeder.
"Nee, dank je," zegt Veerle en staat op en loopt naar haar zolderkamer.
Ze ploft neer op haar zitkussens en zet een rock-'n-roll deuntje op uit de jaren 50. Ze heeft zin om haar hoofd vol te stoppen met zinloze liefdesliedjes, zodat ze ergens anders aan kan denken.
Heartbeat,
Why do you miss when my baby kisses me?
Heartbeat,
Why does a love kiss stay in my memory?
Piddle-pat, I know that new love thrills me
I know that true love will be
Heartbeat,
why do you miss when my baby kisses me?
Zo klinkt Buddy Holly door haar boxen. Ze moet glimlachen om het knullige melodietje, zijn knullige stem en de zeikerige tekst. Als het eens in het echt zo kon wezen?
Laatst gewijzigd door Artemiss op 29 sep 2009 17:39, 1 keer totaal gewijzigd.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
"spu·wen spuwde, h gespuwd, spu·gen spoog of spuugde, h gespogen of gespuugd 1 speeksel uitwerpen: iem in het gezicht ~ diep beledigen 2 braken, opgeven; tevoorschijn brengen: bloed ~"
't mag allebei dus, sorry
Leuk stukje met Buddy Holly, dat is eens wat anders als al die poppen uit LA tegenwoordig!
't mag allebei dus, sorry
Leuk stukje met Buddy Holly, dat is eens wat anders als al die poppen uit LA tegenwoordig!
I found the key to life. The lock was broken.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ja!! Precies!!! Fijn dat er iemand nog respect heeft voor de rock 'n roll meester.RedRose schreef: Leuk stukje met Buddy Holly, dat is eens wat anders als al die poppen uit LA tegenwoordig!
Maar wel wat anders dan, niet als.... De volgende morgen loopt Veerle met lood in de schoenen over het schoolplein. Ze voelt de ogen in haar rug van haar oude klasgenoten.
Plotseling komen Mark, Loes, en nog een paar anderen om haar heen staan.
"Zo, dacht je dat wegrennen de oplossing was? Je bent gewoon bang, of niet soms? Geef het maar toe!" Mark geeft haar een duw.
Ze kijkt hem niet aan en probeert door te lopen maar Loes houdt haar tegen.
"Hij praat tegen je, dove! Waarom zeg jij nooit wat terug? Ben je je tong soms verloren? Laat eens kijken!" Loes probeert haar mond open te trekken maar Veerle duwt haar van zich af.
"Ja, duwen kan je wel, hè," zegt Mark. "Maar praten, ho maar. We hebben onze vrienden in jouw nieuwe klas,die jij niet hebt, al op de hoogte gebracht van jouw sociale stoornis. Wacht maar, je zult het weten, trut!"
'Wie heeft hier een sociale stoornis?' denkt Veerle. Maar ze zegt natuurlijk niets. Loes grijpt haar plotseling wild bij haar arm en probeert haar om ver te trekken, maar gelukkig komt op dat moment de conciërge naar buiten. Loes ziet nog net kans om een flinke kluit modder op Veerles shirtje te wrijven.
"He! Wil je dat wel eens heel gauw laten! Zijn jullie helemaal betoeterd..." Cor de conciërge trekt ze uit elkaar en Loes, Mark en de rest van het groepje hebben de volgende morgen om 7:30 corvee. Dat is een rot straf, dan moet je heel vroeg opstaan. Veerle weet dat ze haar die nog wel betaald zullen zetten.
Langzaam slenteren ze weg en kijken haar vuil na. Cor kijkt haar bezorgd aan. "Gaat het?"
Ze knikt. Het is niet waar. Ze voelt de tranen opkomen. Ze had het al heel vaak meegemaakt, maar het blijft een rotgevoel.
"Mag... mag ik een paar minuutjes van de eerste les verzuim om die modder van mijn shirtje te krijgen," vraagt ze hem met bevende stem.
"Natuurlijk," zegt Cor.
Even later staat ze bij de wc's haar shirtje schoon te maken met water. Het gaat er gelukkig vrij goed uit. Je ziet wel een hele natte plek, dat moet ze dan maar uitleggen. Ze zucht diep. Ze veegt haar tranen weg, en loopt richting klaslokaal. Eerste uur Engels.
Natuurlijk zit iedereen er al. Ze klopt op de deur en de docent geeft een teken dat ze binnen mag komen.
"Ha, jij bent Veerle Kampen, neem ik aan?" Zijn stem klinkt vriendelijk.
"Eh... ja. Sorry dat ik..." begon Veerle.
"Dat is in orde, Cor heeft me het net uitgelegd. Vervelende pestkoppen. Verhuis je van klas, in de hoop dat je ervan af bent, wrijven ze op het schoolplein modder op je shirt," zegt de docent. "Het valt ook niet mee, hè?"
Dankbaar kijkt Veerle hem aan. Nu hoeft zij het tenminste niet meer te vertellen.
"Nee, het valt niet mee," zegt ze met een zucht.
"Nou, Veerle, welkom in A4b. Ik ben meneer Droppers, de mentor van deze klas. Als je wilt, mag je je wel even voorstellen aan deze klas, en vertellen waarom je hier bent."
"Ehm..." Veerles buik doet pijn van de zenuwen. Achterin begint een groepje te gniffelen.
"Doe maar," zegt een meisje vooraan, dat haar bemoedigend aankijkt.
"Ja, doe maar," roept een jongen die een tafeltje achter haar zit. "wij zijn allemaal erg nieuwsgierig." Hij grijnst. Veerle voelt zich er erg ongemakkelijk door.
"Ik weet het niet, hoor..."
"Toe maar," zegt hij dan, "je hoeft niet bang te zijn. Wij bijten niet." Vlak nadat hij dat heeft gezegd, maakt hij met zijn kaken twee keer een klak-geluid alsof hij bijt en zet een idiote grijns op. Veerle schiet in de lach.
"Nou, vooruit dan maar..." zegt ze en begint voorzichtig haar verhaal over haar 'high school-life'.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
"Ik ben zelfs een keer geslagen, omdat ik er wat van zei. Sindsdien heb ik nooit meer iets tegen ze gezegd, uit voorzorg.
Uiteindelijk heeft de schooldirectie besloten om me over te plaatsen naar een andere klas. Dus daarom ben ik nu hier..." Zo beëindigt Veerle haar verhaal.
Ze kijkt de klas eens rond. Ze kan meteen al groepjes onderscheiden. Achterin zit een groepje meisjes en jongens die ongeïnteresseerd heel nadrukkelijk iets anders aan het doen zijn dan naar haar luisteren. Dat moeten de vrienden van Mark en Loes zijn.
De rest van de klas heeft wel aandachtig geluisterd. Ze kan nog één groepje direct onderscheiden van de rest, daarin zitten het meisje en de jongen die haar hebben aangemoedigd om te vertellen. Ze zitten dicht bij elkaar in de buurt en ze wisselen blikken, daaraan kan ze het zien.
"Ik vind dat soort dingen echt vreselijk," zegt meneer Droppers hoofdschuddend. "Je zou toch denken dat je in de vierde volwassen genoeg bent om dat soort dingen achter je te laten."
Veerle zegt niets.
"Ik ben het er wel mee eens," zegt de jongen. "Pesten komt zelfs bij volwassenen nog voor, maar zo'n kinderachtige vorm..."
"Precies. Volgende keer wel je hand opsteken, hè, Lucas? Het blijft een regel."
Hij heet dus Lucas. Hij heeft heel donkerblond haar tot zijn oren, met een beetje krullende slag er in onderaan. Hij heeft grijsblauwe ogen. Ze had de hele tijd naar hem gekeken tijdens haar verhaal.
"Nou, Veerle, ga maar ergens zitten, dan kunnen we ook nog wat Engels doen," zegt meneer Droppers.
Ze kijkt naar de stoel naast Lucas. Hij is nog leeg... Nee, dat durft ze niet. Ze is hier net nieuw en dan meteen al spontaan naast hem gaan zitten. Ze kent hem niet eens! No way.
Ze wil doorlopen naar de lege tafeltjes achterin, maar een arm houdt haar tegen.
"Kom gezellig naast mij zitten, joh! Hoef je niet in je uppie." Lucas kijkt haar vrolijk en vriendelijk aan.
"O, eh, o, oké," stottert Veerle en onhandig loopt ze achter zijn stoel door een gaat naast hem zitten. En het volgende uur zit ze weer naast Lucas. Het uur daarna naast Valerie, het meisje dat haar ook aangemoedigd had. De rest van de uren wisselt ze het af. Lucas is een grappige jongen, en Valerie is heel aardig. De rest van het vriendenclubje doet ook aardig tegen haar. Ze voelt zich eindelijk eens geaccepteerd. Maar ze blijft heel erg verlegen. Ze durft nog niet echt veel, en ze is bang om dingen over zichzelf te vertellen. Ze is bang dat ze slecht overkomt.
Na schooltijd loopt ze met een steen in haar maag naar de kluisjes. Ze weet dat Mark en Loes haar het strafcorvee betaald zullen zetten. Ze ziet Lucas door de gang lopen. Misschien als hij erbij is...
"Ehm... Lucas!"
"Oh, hé Veerle," roept hij vrolijk en steekt zijn hand op.
"Ik vroeg me af waar je woont," zegt ze voorzichtig.
"Dat kan," zegt Lucas. "Er is maar één manier om daar achter te komen..."
Ze grinnikt. "Waar woon je?"
"Willem de Zwijgerlaan 10." Yes! Oranjebuurt!
"Oh, ik woon daar bij in de buurt, stukje met elkaar meefietsen?"
"Sure!"
Uiteindelijk heeft de schooldirectie besloten om me over te plaatsen naar een andere klas. Dus daarom ben ik nu hier..." Zo beëindigt Veerle haar verhaal.
Ze kijkt de klas eens rond. Ze kan meteen al groepjes onderscheiden. Achterin zit een groepje meisjes en jongens die ongeïnteresseerd heel nadrukkelijk iets anders aan het doen zijn dan naar haar luisteren. Dat moeten de vrienden van Mark en Loes zijn.
De rest van de klas heeft wel aandachtig geluisterd. Ze kan nog één groepje direct onderscheiden van de rest, daarin zitten het meisje en de jongen die haar hebben aangemoedigd om te vertellen. Ze zitten dicht bij elkaar in de buurt en ze wisselen blikken, daaraan kan ze het zien.
"Ik vind dat soort dingen echt vreselijk," zegt meneer Droppers hoofdschuddend. "Je zou toch denken dat je in de vierde volwassen genoeg bent om dat soort dingen achter je te laten."
Veerle zegt niets.
"Ik ben het er wel mee eens," zegt de jongen. "Pesten komt zelfs bij volwassenen nog voor, maar zo'n kinderachtige vorm..."
"Precies. Volgende keer wel je hand opsteken, hè, Lucas? Het blijft een regel."
Hij heet dus Lucas. Hij heeft heel donkerblond haar tot zijn oren, met een beetje krullende slag er in onderaan. Hij heeft grijsblauwe ogen. Ze had de hele tijd naar hem gekeken tijdens haar verhaal.
"Nou, Veerle, ga maar ergens zitten, dan kunnen we ook nog wat Engels doen," zegt meneer Droppers.
Ze kijkt naar de stoel naast Lucas. Hij is nog leeg... Nee, dat durft ze niet. Ze is hier net nieuw en dan meteen al spontaan naast hem gaan zitten. Ze kent hem niet eens! No way.
Ze wil doorlopen naar de lege tafeltjes achterin, maar een arm houdt haar tegen.
"Kom gezellig naast mij zitten, joh! Hoef je niet in je uppie." Lucas kijkt haar vrolijk en vriendelijk aan.
"O, eh, o, oké," stottert Veerle en onhandig loopt ze achter zijn stoel door een gaat naast hem zitten. En het volgende uur zit ze weer naast Lucas. Het uur daarna naast Valerie, het meisje dat haar ook aangemoedigd had. De rest van de uren wisselt ze het af. Lucas is een grappige jongen, en Valerie is heel aardig. De rest van het vriendenclubje doet ook aardig tegen haar. Ze voelt zich eindelijk eens geaccepteerd. Maar ze blijft heel erg verlegen. Ze durft nog niet echt veel, en ze is bang om dingen over zichzelf te vertellen. Ze is bang dat ze slecht overkomt.
Na schooltijd loopt ze met een steen in haar maag naar de kluisjes. Ze weet dat Mark en Loes haar het strafcorvee betaald zullen zetten. Ze ziet Lucas door de gang lopen. Misschien als hij erbij is...
"Ehm... Lucas!"
"Oh, hé Veerle," roept hij vrolijk en steekt zijn hand op.
"Ik vroeg me af waar je woont," zegt ze voorzichtig.
"Dat kan," zegt Lucas. "Er is maar één manier om daar achter te komen..."
Ze grinnikt. "Waar woon je?"
"Willem de Zwijgerlaan 10." Yes! Oranjebuurt!
"Oh, ik woon daar bij in de buurt, stukje met elkaar meefietsen?"
"Sure!"
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ze wordt minder verlegen als ze met Lucas alleen is. Mark en Loes kijken haar na, maar doen niets. Ze durven waarschijnlijk niet, als er iemand naast haar loopt. Ze lopen de kluisjeshal uit naar de fietsenkelder.
"Zo, geen last gehad van pestkoppen, vandaag, gelukkig. Heeft wel geholpen, die nieuwe klas," zegt Lucas.
Veerle knikt. "Zeker."
"Om even een onderwerp aan te kaarten," begint Lucas, "van wat voor muziek hou jij?"
Shit. Daar heb je meteen al die rot vraag, nu moet ze gaan vertellen dat ze van jaren '60-'70 muziek houdt. Daarom zegt ze maar:
"Och, ik ben niet echt zo'n muziek fan." Dat is wel een grote leugen, denkt ze bij zichzelf zodra de woorden haar mond hebben verlaten. Muziek is haar alles. Ze luistert elke dag naar de Bealtes, of de Rolling Stones, Bob Dylan, The Doors en kleinere bandjes. En ze zingt vrolijk mee. Volgens haar moeder klinkt het goed, maar ze weet van zichzelf dat het waarschijnlijk niets is. Haar moeder is geen maatstaf.
"Echt waar niet? Iedereen houdt toch wel een beetje van muziek..." zegt Lucas.
Veerle haalt haar schouders op. "Ach, ik luister wel wat..." probeert ze terug te krabbelen.
Ze stappen op en fietsen uit de fietsenkelder het schoolplein over (ook al mag dat eigenlijk niet), en de straat op.
"Ik hou zelf van heel veel verschillende soorten muziek," zegt Lucas. "Er zijn weinig dingen waar ik niet van hou. Ik heb toevallig niks met hiphop en R&B, maar wel met rock. Meestal vind ik oude muziek leuker, je weet wel, Beatles, en andere bandjes uit die tijd. Maar nu komt er ook nog wel eens wat leuks voorbij."
Veerles mond valt open. En zij zeggen dat ze niet van muziek houdt!
"Dat vind ik ook leuk! Alles wat oud is. Wat er nu voorbij komt weet ik niet, maar ik vind zo ongeveer alles leuk wat voor 1980 bestond."
"Jij hield niet zo van muziek, dacht ik?" Hij grijnst. "Bang dat ik je uit zou lachen. Wij sixties-fans zijn tenslotte in de minderheid..."
Veerle knikt.
Dan vraagt hij: "Speel je ook een instrument?"
"Eh, nee. Ik luister alleen. En, eh, ik zing mee, maar..."
"... maar dat is niet veel soeps, denk je?" maakt hij haar zin af.
Veerle grinnikt en kijkt naar de grond.
"Ik speel wel een aantal instrumenten. Piano, bijvoorbeeld. En akoestische gitaar, ook elektrisch, en sinds kort ook basgitaar, maar dat rammelt nog een beetje," vertelt hij zonder een greintje opschepperigheid.
"Wauw," is alles wat ze kan zeggen.
Hij glimlacht naar haar. "Vanmiddag heb ik veel huiswerk, maar anders kom je morgenmiddag na school bij me langs? We kunnen wel een beetje musiceren," hij knipoogt. "Kijken hoe mooi jij kan zingen."
"Alsjeblieft niet, zeg," roept ze verschrikt.
"Dan niet," zegt Lucas en haalt zijn schouders op.
"Nee, wacht, ik kom wel," zegt ze vlug.
"Leuk. Ik moet er hier af, dus dan zie ik je morgen wel!" Hij steekt zijn hand op en slaat af.
Veerle realiseert zich dat dit de eerste keer sinds jaren is dat ze met iemand mee naar huis is geweest. Ze kan Lucas de rest van de dag niet meer uit haar hoofd krijgen.
Met Lucas is het net zo. Normaal gesproken valt hij niet voor verlegen meisjes, maar die Veerle heeft iets bijzonders. Al die schreeuwerige meisjes in korte rokjes of strakke spijkerbroeken hebben voor hem geen betekenis meer, na de nodige vriendinnetjes. Hij had besloten een tijdje single te blijven, daar was hij aan toe. Dat was nu een maand of drie al zo, en 'being a bachelor-boy' beviel hem prima totdat die muizige Veerle voor de klas stond.
Ze is een klein en muizig meisje, maar toch best mooi. Ze is niet spontaan, bang en heel erg verlegen, maar dat is te begrijpen met haar verleden. Ze hebben het haar ook niet makkelijk gemaakt. Een meisje dat te spontaan is en zowel qua kleding en gedrag letterlijk en figuurlijk laat zien wat ze in huis heeft, vindt hij niet meer interessant. Veerle heeft iets geheimzinnigs. Juist dat gene wat ze niet laat zien maakt dat je haar beter wilt leren kennen.
Is hij nou verliefd aan het worden op haar? Hij vraagt het zichzelf toch wel af. Het voelt nog niet echt zo, hij is gewoon nieuwsgierig. Toch kan hij alleen maar aan haar denken. Hij zou voorlopig single blijven! Hij had het van de daken geschreeuwd! Waar begint hij nou weer aan... Vrouwen...
"Zo, geen last gehad van pestkoppen, vandaag, gelukkig. Heeft wel geholpen, die nieuwe klas," zegt Lucas.
Veerle knikt. "Zeker."
"Om even een onderwerp aan te kaarten," begint Lucas, "van wat voor muziek hou jij?"
Shit. Daar heb je meteen al die rot vraag, nu moet ze gaan vertellen dat ze van jaren '60-'70 muziek houdt. Daarom zegt ze maar:
"Och, ik ben niet echt zo'n muziek fan." Dat is wel een grote leugen, denkt ze bij zichzelf zodra de woorden haar mond hebben verlaten. Muziek is haar alles. Ze luistert elke dag naar de Bealtes, of de Rolling Stones, Bob Dylan, The Doors en kleinere bandjes. En ze zingt vrolijk mee. Volgens haar moeder klinkt het goed, maar ze weet van zichzelf dat het waarschijnlijk niets is. Haar moeder is geen maatstaf.
"Echt waar niet? Iedereen houdt toch wel een beetje van muziek..." zegt Lucas.
Veerle haalt haar schouders op. "Ach, ik luister wel wat..." probeert ze terug te krabbelen.
Ze stappen op en fietsen uit de fietsenkelder het schoolplein over (ook al mag dat eigenlijk niet), en de straat op.
"Ik hou zelf van heel veel verschillende soorten muziek," zegt Lucas. "Er zijn weinig dingen waar ik niet van hou. Ik heb toevallig niks met hiphop en R&B, maar wel met rock. Meestal vind ik oude muziek leuker, je weet wel, Beatles, en andere bandjes uit die tijd. Maar nu komt er ook nog wel eens wat leuks voorbij."
Veerles mond valt open. En zij zeggen dat ze niet van muziek houdt!
"Dat vind ik ook leuk! Alles wat oud is. Wat er nu voorbij komt weet ik niet, maar ik vind zo ongeveer alles leuk wat voor 1980 bestond."
"Jij hield niet zo van muziek, dacht ik?" Hij grijnst. "Bang dat ik je uit zou lachen. Wij sixties-fans zijn tenslotte in de minderheid..."
Veerle knikt.
Dan vraagt hij: "Speel je ook een instrument?"
"Eh, nee. Ik luister alleen. En, eh, ik zing mee, maar..."
"... maar dat is niet veel soeps, denk je?" maakt hij haar zin af.
Veerle grinnikt en kijkt naar de grond.
"Ik speel wel een aantal instrumenten. Piano, bijvoorbeeld. En akoestische gitaar, ook elektrisch, en sinds kort ook basgitaar, maar dat rammelt nog een beetje," vertelt hij zonder een greintje opschepperigheid.
"Wauw," is alles wat ze kan zeggen.
Hij glimlacht naar haar. "Vanmiddag heb ik veel huiswerk, maar anders kom je morgenmiddag na school bij me langs? We kunnen wel een beetje musiceren," hij knipoogt. "Kijken hoe mooi jij kan zingen."
"Alsjeblieft niet, zeg," roept ze verschrikt.
"Dan niet," zegt Lucas en haalt zijn schouders op.
"Nee, wacht, ik kom wel," zegt ze vlug.
"Leuk. Ik moet er hier af, dus dan zie ik je morgen wel!" Hij steekt zijn hand op en slaat af.
Veerle realiseert zich dat dit de eerste keer sinds jaren is dat ze met iemand mee naar huis is geweest. Ze kan Lucas de rest van de dag niet meer uit haar hoofd krijgen.
Met Lucas is het net zo. Normaal gesproken valt hij niet voor verlegen meisjes, maar die Veerle heeft iets bijzonders. Al die schreeuwerige meisjes in korte rokjes of strakke spijkerbroeken hebben voor hem geen betekenis meer, na de nodige vriendinnetjes. Hij had besloten een tijdje single te blijven, daar was hij aan toe. Dat was nu een maand of drie al zo, en 'being a bachelor-boy' beviel hem prima totdat die muizige Veerle voor de klas stond.
Ze is een klein en muizig meisje, maar toch best mooi. Ze is niet spontaan, bang en heel erg verlegen, maar dat is te begrijpen met haar verleden. Ze hebben het haar ook niet makkelijk gemaakt. Een meisje dat te spontaan is en zowel qua kleding en gedrag letterlijk en figuurlijk laat zien wat ze in huis heeft, vindt hij niet meer interessant. Veerle heeft iets geheimzinnigs. Juist dat gene wat ze niet laat zien maakt dat je haar beter wilt leren kennen.
Is hij nou verliefd aan het worden op haar? Hij vraagt het zichzelf toch wel af. Het voelt nog niet echt zo, hij is gewoon nieuwsgierig. Toch kan hij alleen maar aan haar denken. Hij zou voorlopig single blijven! Hij had het van de daken geschreeuwd! Waar begint hij nou weer aan... Vrouwen...
Laatst gewijzigd door Artemiss op 11 jun 2009 16:30, 1 keer totaal gewijzigd.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Ja dat herken ik, Veerles verleden. Erg irritant en vervelend.
Je hebt het mooi geschreven. Ben heel erg benieuwd hoe het tussen die twee wordt!
Je hebt het mooi geschreven. Ben heel erg benieuwd hoe het tussen die twee wordt!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Als Veerle de volgende dag op school komt, valt ze weer terug in haar oude gewoontes. Ze komt de klas in zonder iemand aan te kijken en wil aan een lege tafel gaan zitten.
Valerie tikt verbaasd tegen haar schouder. "Kom je niet naast mij zitten?"
"Oh, eh, ja, natuurlijk! Ik was het al weer vergeten..." stamelt ze.
"Een mooie ben jij," lacht Valerie.
"Sorry..." zegt ze zacht.
"Joh, ik maak maar een grapje, hoor."
"Oh."
Valerie blijkt te houden van heavy metal, en sommige hardrock. Maar wel meer van deze tijd, dat vindt Veerle jammer.
"Ik kan je wel eens wat laten horen," zegt Valerie.
"Nou, nee, dank je, hoeft niet, hoor."
"Tuurlijk wel, je kunt het toch proberen! Misschien vind je het wel leuk," dringt Valerie aan.
"Nou, oké dan," geeft Veerle toe. "Maar niet vanmiddag. Lucas vroeg me gisteren of ik bij hem langs wilde komen."
Valerie kijkt haar met grote ogen aan. "Echt waar?" Pretvonkjes verschijnen in haar ogen.
"Oh, ja hoor. Die Lucas met zijn 'bachelor-boy'-plan. Ik vond het al knap dat hij het een maand of drie vol hield." Ze keek met een schuin lachje naar Lucas.
"'Bachelor-boy'-plan?"
"Ja, dat is een lang verhaal. Je komt er nog wel achter."
Veerle begrijpt er weinig van. Ze durft niet verder te vragen, het is duidelijk dat Valerie het haar niet uit wil leggen.
Eindelijk is dan het laatste uur voorbij. Vrijwel direct als ze het lokaal uitlopen komt Lucas naast haar lopen.
"Zo," begint hij vrolijk, "Dat zit er weer op. Ik vind het wel tof dat ik mijn muzieksmaak eens met iemand kan delen..."
"Oh, ik bedenk me op eens dat mijn moeder het helemaal niet weet! Ik heb niks gezegd," zegt Veerle.
"Nou, dan komt ze daar vanzelf wel achter, toch?"
"Ik denk dat ik haar beter even kan bellen. Momentje."
Lucas grinnikt. Hij begint te zingen: "Even aan m'n moeder vragen..."
"Shh, niet zo hard, joh," zegt Veerle half lachend, "Er lopen mensen langs."
"Ja, nou en? Ik doe gek, en ik vind het niet erg om voor gek te lopen. Jíj hoeft je niet te schamen."
Veerle kijkt hem even aan en schudt met haar hoofd. Ze belt haar moeder op.
Valerie tikt verbaasd tegen haar schouder. "Kom je niet naast mij zitten?"
"Oh, eh, ja, natuurlijk! Ik was het al weer vergeten..." stamelt ze.
"Een mooie ben jij," lacht Valerie.
"Sorry..." zegt ze zacht.
"Joh, ik maak maar een grapje, hoor."
"Oh."
Valerie blijkt te houden van heavy metal, en sommige hardrock. Maar wel meer van deze tijd, dat vindt Veerle jammer.
"Ik kan je wel eens wat laten horen," zegt Valerie.
"Nou, nee, dank je, hoeft niet, hoor."
"Tuurlijk wel, je kunt het toch proberen! Misschien vind je het wel leuk," dringt Valerie aan.
"Nou, oké dan," geeft Veerle toe. "Maar niet vanmiddag. Lucas vroeg me gisteren of ik bij hem langs wilde komen."
Valerie kijkt haar met grote ogen aan. "Echt waar?" Pretvonkjes verschijnen in haar ogen.
"Oh, ja hoor. Die Lucas met zijn 'bachelor-boy'-plan. Ik vond het al knap dat hij het een maand of drie vol hield." Ze keek met een schuin lachje naar Lucas.
"'Bachelor-boy'-plan?"
"Ja, dat is een lang verhaal. Je komt er nog wel achter."
Veerle begrijpt er weinig van. Ze durft niet verder te vragen, het is duidelijk dat Valerie het haar niet uit wil leggen.
Eindelijk is dan het laatste uur voorbij. Vrijwel direct als ze het lokaal uitlopen komt Lucas naast haar lopen.
"Zo," begint hij vrolijk, "Dat zit er weer op. Ik vind het wel tof dat ik mijn muzieksmaak eens met iemand kan delen..."
"Oh, ik bedenk me op eens dat mijn moeder het helemaal niet weet! Ik heb niks gezegd," zegt Veerle.
"Nou, dan komt ze daar vanzelf wel achter, toch?"
"Ik denk dat ik haar beter even kan bellen. Momentje."
Lucas grinnikt. Hij begint te zingen: "Even aan m'n moeder vragen..."
"Shh, niet zo hard, joh," zegt Veerle half lachend, "Er lopen mensen langs."
"Ja, nou en? Ik doe gek, en ik vind het niet erg om voor gek te lopen. Jíj hoeft je niet te schamen."
Veerle kijkt hem even aan en schudt met haar hoofd. Ze belt haar moeder op.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Leuk stukje! Ook met dat 'niet zo hard, er lopen mensen langs' of hoe je dat ook schreef zoiets, herken ik Geweldig xD
Ben benieuwd naar meer!
Geweldig xD Ben benieuwd naar meer!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
De telefoon gaat over.
"Met Marieke Kampen."
"Hey mam, met mij. Je hebt toch nummer melder?"
"Ja, hoezo?"
"Dan hoef je niet je hele naam te zeggen, hoor, als je ziet dat ik het ben."
"Ach, macht der gewoonte."
Veerle hoort Lucas grinniken.
"Hoe dan ook, ik was je vanmorgen vergeten te vertellen dat ik vanmiddag met een jongen van school meega."
Het was even stil aan de andere kant van de lijn. "Dat is geweldig. Ik bedoel, je bent nog nooit met iemand mee geweest! Hoe heet hij? En waar woont hij? Is hij gewoon een vriend, of eh...?"
"Hij woont een paar straten verder dan wij. Hij heet Lucas. En op al je andere vragen zal ik antwoord geven als ik thuis kom, oké?"
Nog meer gegrinnik van achteren.
"Tuurlijk. Maar, je bent vanmorgen met de bus gegaan vanwege de regen. Je hebt geen fiets bij je! Hoe ga je dat dan doen?"
"Oh, shit. Ehm, nou ja, ik verzin wel iets. Hoe dan ook, ik ben nog voor het eten thuis. Tot dan!"
"Tot dan, veel plezier!"
Ze hangt op.
"Eh, Lucas," zegt ze voorzichtig, "Ik ben wel even iets vergeten."
"Wat?"
"Omdat het regende vanmorgen, ben ik met de bus gekomen. Ik heb dus geen fiets."
"O, muts!" riep hij uit. "Tja, dan moet je maar bij mij voorop!"
"Voorop?"
Lucas pakt haar bij haar arm en trekt haar mee naar de fietsenkelder. Hij neemt haar tas aan, en bindt die op zijn bagagedrager. Hij stapt op en zegt:
"Kom maar op het stuur!"
Veerle vind het eigenlijk doodeng, maar ze zegt het niet. Ze vind het sowieso eng om op een stuur te zitten, en ze vind het nog enger om bij een jongen voor op een stuur te zitten. Maar ze vind het ook wel leuk. Voorzichtig gaat ze zitten.
"Okay, here we go," zegt Lucas.
Ze voelt zijn adem in haar nek als ze langs de straten fietsen. Ze komen af en toe wel wat bekende mensen van school tegen, die verbaasd naar Veerle staren.
"Niet op letten, gewoon voor je kijken," zegt Lucas zacht bij haar oor.
Ze knikt schokkerig. Ze houdt haar hele lichaam stijf. Ze gilt iedere keer als Lucas een zwieper maakt.
"Kijk nou uit! Aaah!"
"Ho, paaltje," zegt hij dan vrolijk. "Oeps, bijna stoeprand!"
"In je hoofd, ja! Kijk uit, bussluis! Naar links! Nee, andere links!"
"Zeg, ik weet niet of je wel eens met iemand voor op je stuur hebt gefietst..."
"Ik heb het je ook niet gevraagd. Hou recht!" Ze was niet echt boos.
"Ik deed het omdat iemand er niet aan gedacht heeft vandaag haar fiets mee te nemen."
Het vreemde is, denkt Lucas bij zichzelf, dat hoe verder we van school verwijderd raken, hoe minder ingetogen en verlegen ze wordt. En hoe leuker ze wordt.
Bedankt voor al jullie leuke en stimulerende berichtjes, bij de weg! I'll keep it up!
"Met Marieke Kampen."
"Hey mam, met mij. Je hebt toch nummer melder?"
"Ja, hoezo?"
"Dan hoef je niet je hele naam te zeggen, hoor, als je ziet dat ik het ben."
"Ach, macht der gewoonte."
Veerle hoort Lucas grinniken.
"Hoe dan ook, ik was je vanmorgen vergeten te vertellen dat ik vanmiddag met een jongen van school meega."
Het was even stil aan de andere kant van de lijn. "Dat is geweldig. Ik bedoel, je bent nog nooit met iemand mee geweest! Hoe heet hij? En waar woont hij? Is hij gewoon een vriend, of eh...?"
"Hij woont een paar straten verder dan wij. Hij heet Lucas. En op al je andere vragen zal ik antwoord geven als ik thuis kom, oké?"
Nog meer gegrinnik van achteren.
"Tuurlijk. Maar, je bent vanmorgen met de bus gegaan vanwege de regen. Je hebt geen fiets bij je! Hoe ga je dat dan doen?"
"Oh, shit. Ehm, nou ja, ik verzin wel iets. Hoe dan ook, ik ben nog voor het eten thuis. Tot dan!"
"Tot dan, veel plezier!"
Ze hangt op.
"Eh, Lucas," zegt ze voorzichtig, "Ik ben wel even iets vergeten."
"Wat?"
"Omdat het regende vanmorgen, ben ik met de bus gekomen. Ik heb dus geen fiets."
"O, muts!" riep hij uit. "Tja, dan moet je maar bij mij voorop!"
"Voorop?"
Lucas pakt haar bij haar arm en trekt haar mee naar de fietsenkelder. Hij neemt haar tas aan, en bindt die op zijn bagagedrager. Hij stapt op en zegt:
"Kom maar op het stuur!"
Veerle vind het eigenlijk doodeng, maar ze zegt het niet. Ze vind het sowieso eng om op een stuur te zitten, en ze vind het nog enger om bij een jongen voor op een stuur te zitten. Maar ze vind het ook wel leuk. Voorzichtig gaat ze zitten.
"Okay, here we go," zegt Lucas.
Ze voelt zijn adem in haar nek als ze langs de straten fietsen. Ze komen af en toe wel wat bekende mensen van school tegen, die verbaasd naar Veerle staren.
"Niet op letten, gewoon voor je kijken," zegt Lucas zacht bij haar oor.
Ze knikt schokkerig. Ze houdt haar hele lichaam stijf. Ze gilt iedere keer als Lucas een zwieper maakt.
"Kijk nou uit! Aaah!"
"Ho, paaltje," zegt hij dan vrolijk. "Oeps, bijna stoeprand!"
"In je hoofd, ja! Kijk uit, bussluis! Naar links! Nee, andere links!"
"Zeg, ik weet niet of je wel eens met iemand voor op je stuur hebt gefietst..."
"Ik heb het je ook niet gevraagd. Hou recht!" Ze was niet echt boos.
"Ik deed het omdat iemand er niet aan gedacht heeft vandaag haar fiets mee te nemen."
Het vreemde is, denkt Lucas bij zichzelf, dat hoe verder we van school verwijderd raken, hoe minder ingetogen en verlegen ze wordt. En hoe leuker ze wordt.
Bedankt voor al jullie leuke en stimulerende berichtjes, bij de weg! I'll keep it up!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Mooi gedaan! Ben benieuwd hoe het verder gaat! Ha, ik zou mij ook niet echt veilig voelen op een stuur
Mooi geschreven!
Mooi geschreven!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
"Oké, je mag er af," zegt Lucas lachend als ze bij zijn huis aangekomen zijn.
Veerle springt in een sierlijke beweging van zijn stuur af. Ze zucht diep.
"Dat was dus eens en nooit weer, vriend." Ze kijkt hem hoofdschuddend aan. Hij kijkt terug met een verdrietig pruillipje. Ze schiet in de lach.
Ze kijkt eens rond. Het huis heeft een grote voortuin, en daarnaast een lange oprit met een vrij grote auto ervoor.
"Groot gezin?" vraagt ze terwijl ze naar de auto wijst.
Lucas haalt zijn schouders op. "Valt wel mee. Klein zusje en baby-broertje. En twee ouders, natuurlijk."
"Dat dacht ik al."
"Wil je wat drinken?"
"Ja, graag."
Hij loopt naar de deur en steekt de sleutel in het slot. "Mijn ouders zijn er niet, dus we zijn alleen," zegt hij.
Veerle betrapt zichzelf er op dat ze haar handen even tot vuisten balt en heel zacht 'yes' fluistert zodra hij zich heeft omgedraaid. Ze loopt achter hem aan.
"Ik neem iets van spa, of zo, denk ik. Je moet om drie uur nog niet aan bier beginnen," hij knipoogt, "Wil jij ook iets fris? Cola?"
"Nee, dank je. Ik lust geen cola."
"Nee, ik eigenlijk ook niet. Te zoet. Spaatje dan maar?" Behendig gooit hij de fles de lucht in en vangt hem weer op. Het schuimt binnenin als een gek.
"Nou, ik weet niet of dat nu nog wel zo verstandig is..."
Voorzichtig draait hij de dop er af en het spuit er uiteraard uit, over zijn blouse heen en op de grond.
"Ho, shit! Nou ja, het is maar water..."
Veerle lacht. "Ja, ik zou het toch maar even opdweilen." Ze pakt een doekje van het aanrecht en maakt de vloer schoon. Terwijl hij de schuimende spa in glazen giet neemt ze ook nog even de de glazen en de fles af.
"Moet je mij ook nog even afnemen, poetsvrouw?"
"Misschien wel, ja." Speels wrijft ze met het doekje over zijn blouse en gezicht, niet dat het er droger van wordt.
"Ja ja, zo kan ie wel weer!" roept Lucas.
Lachend gooit ze het doekje in de wasbak.
"Kom, muts, we gaan buiten zitten."
Ze nemen plaats op het bankje in de tuin.
"Weet je, je bent echt een hartstikke leuk meisje," zegt Lucas opeens. Veerle draait met een schok haar hoofd om.
"Ik heb je vroeger wel eens door de gangen zien lopen," gaat hij verder, "maar dan liep je altijd naar de grond te staren. En gisteren en vandaag in de klas hield je je ook erg stil. En ik neem je mee naar mijn huis, en dan zie ik je lachen. En dan zie ik je gek doen en je schaamt je er niet meer voor. Waarom ben je niet altijd zo?"
Veerle is even stil. Ze kijkt voor zich uit.
"Op school durf ik niet. En ik wist niet eens zeker of ik het hier wel zou durven. Maar blijkbaar wel. Ik voel me op mijn gemak omdat ik weet dat jij me niet zult uitlachen." Ze glimlacht een hele warme glimlach naar hem. Lucas voelt vlinders.
"Wat durf je op school niet?"
"Gek doen. Lachen. Me laten horen. Mezelf zijn, dus eigenlijk." Ze zwijgen even. "Zeg, waar zijn jouw instrumenten eigenlijk?" vraagt ze om op een ander onderwerp over te springen.
"Jaaaaa...." zegt Lucas. "Mijn ouders hebben liever niet dat ik binnen herrie maak, dus die staan in de garage. Daar heb ik mooi ruimte voor de piano en het drumstel en mijn gitaren. Ga je mee?"
"Ja. Ik wist niet eens dat je ook kon drummen."
"Een beetje."
Ze lopen de garage binnen. Veerle gelooft haar ogen niet...
Veerle springt in een sierlijke beweging van zijn stuur af. Ze zucht diep.
"Dat was dus eens en nooit weer, vriend." Ze kijkt hem hoofdschuddend aan. Hij kijkt terug met een verdrietig pruillipje. Ze schiet in de lach.
Ze kijkt eens rond. Het huis heeft een grote voortuin, en daarnaast een lange oprit met een vrij grote auto ervoor.
"Groot gezin?" vraagt ze terwijl ze naar de auto wijst.
Lucas haalt zijn schouders op. "Valt wel mee. Klein zusje en baby-broertje. En twee ouders, natuurlijk."
"Dat dacht ik al."
"Wil je wat drinken?"
"Ja, graag."
Hij loopt naar de deur en steekt de sleutel in het slot. "Mijn ouders zijn er niet, dus we zijn alleen," zegt hij.
Veerle betrapt zichzelf er op dat ze haar handen even tot vuisten balt en heel zacht 'yes' fluistert zodra hij zich heeft omgedraaid. Ze loopt achter hem aan.
"Ik neem iets van spa, of zo, denk ik. Je moet om drie uur nog niet aan bier beginnen," hij knipoogt, "Wil jij ook iets fris? Cola?"
"Nee, dank je. Ik lust geen cola."
"Nee, ik eigenlijk ook niet. Te zoet. Spaatje dan maar?" Behendig gooit hij de fles de lucht in en vangt hem weer op. Het schuimt binnenin als een gek.
"Nou, ik weet niet of dat nu nog wel zo verstandig is..."
Voorzichtig draait hij de dop er af en het spuit er uiteraard uit, over zijn blouse heen en op de grond.
"Ho, shit! Nou ja, het is maar water..."
Veerle lacht. "Ja, ik zou het toch maar even opdweilen." Ze pakt een doekje van het aanrecht en maakt de vloer schoon. Terwijl hij de schuimende spa in glazen giet neemt ze ook nog even de de glazen en de fles af.
"Moet je mij ook nog even afnemen, poetsvrouw?"
"Misschien wel, ja." Speels wrijft ze met het doekje over zijn blouse en gezicht, niet dat het er droger van wordt.
"Ja ja, zo kan ie wel weer!" roept Lucas.
Lachend gooit ze het doekje in de wasbak.
"Kom, muts, we gaan buiten zitten."
Ze nemen plaats op het bankje in de tuin.
"Weet je, je bent echt een hartstikke leuk meisje," zegt Lucas opeens. Veerle draait met een schok haar hoofd om.
"Ik heb je vroeger wel eens door de gangen zien lopen," gaat hij verder, "maar dan liep je altijd naar de grond te staren. En gisteren en vandaag in de klas hield je je ook erg stil. En ik neem je mee naar mijn huis, en dan zie ik je lachen. En dan zie ik je gek doen en je schaamt je er niet meer voor. Waarom ben je niet altijd zo?"
Veerle is even stil. Ze kijkt voor zich uit.
"Op school durf ik niet. En ik wist niet eens zeker of ik het hier wel zou durven. Maar blijkbaar wel. Ik voel me op mijn gemak omdat ik weet dat jij me niet zult uitlachen." Ze glimlacht een hele warme glimlach naar hem. Lucas voelt vlinders.
"Wat durf je op school niet?"
"Gek doen. Lachen. Me laten horen. Mezelf zijn, dus eigenlijk." Ze zwijgen even. "Zeg, waar zijn jouw instrumenten eigenlijk?" vraagt ze om op een ander onderwerp over te springen.
"Jaaaaa...." zegt Lucas. "Mijn ouders hebben liever niet dat ik binnen herrie maak, dus die staan in de garage. Daar heb ik mooi ruimte voor de piano en het drumstel en mijn gitaren. Ga je mee?"
"Ja. Ik wist niet eens dat je ook kon drummen."
"Een beetje."
Ze lopen de garage binnen. Veerle gelooft haar ogen niet...
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
@ eerised: Artemis is de Griekse godin van de jacht, de maan en de plotselinge dood. In het Latijn heet ze Diana. Ze wordt altijd afgebeeld met een slordige rok, wapperende haren, een pijl en boog en een meestal een hertje. Vind ik gaaf! En dan heb ik er nog een s achter gegooid, vanwege 'miss' dus Artemiss.
En bedankt voor je positieve reactie! 'I'm flattered.' Ik doe er nog een stukje achteraan.
In de garage hangen overal posters van artiesten van lang geleden, en bovendien staat er een doos met grammofoonplaten en een grammofoonspeler.
Lucas gaat achter de piano zitten. Het is een kleine houten piano, zonder vleugel. Het geluid is toch mooi. Lucas speelt een klassiek deuntje. Veerle komt er naast staan en luistert. Ze kijkt toe hoe zijn lange vingers over de toetsen vliegen. Hij speelt heel mooi, en zonder bladmuziek.
"Hé, ik ken dat deuntje,"zegt ze opeens "Wat is het?"
"Het heet Opus 10, geloof ik," antwoordt Lucas zonder te stoppen met spelen. "Het is van Chopin."
"Nee, daar ken ik het niet van. Het is een heel oud deuntje, dat mijn vader af en toe draait. Een zangeres zingt het met een hele lage stem." Een diepe denkrimpel verschijnt op haar voorhoofd.
Lucas denkt ook even na. Dan herinnert hij het zich, Jo Stafford heeft het ooit gezongen. Maar hij zegt het toch nog even niet.
"Hmmm... wil je het eens zingen, als je de tekst kent?" vraagt hij haar.
"Ja, ik denk dat ik het nog wel weet. 'No other love', heet het. Ik kan niet zo laag zingen als zij, hoor. Ehm, ja! Nu herinner ik me de tekst weer."
Ze voelt weer haar buik pijn doen van de zenuwen. Dit is voor het eerst dat iemand haar hoort zingen, behalve haar moeder dan. Voorzichtig zet ze in.
"No other love, can warm my heart."
Snel springt Lucas in met de begeleiding.
"Now that I've known the comfort of your arms.
No other love.
Oh the sweet contentment that I find with you
Every time, every time.
Eh, en de rest weet ik niet meer..." zegt ze zacht.
"Geeft niet, neurie maar verder, de mooie uithaal moet nog komen," spoort Lucas haar aan.
Veerle neuriet verder en gaat zo gemakkelijk als ze het kan omhoog.
Lucas stopt met piano spelen en kijkt haar aan. Verbaasd stopt zij ook met zingen.
"Is er iets?" vraagt ze.
"Mens, waar haal je de lucht vandaan? Weet je zeker dat je alleen nog maar thuis gezongen hebt?"
"Ja."
"Doodzonde. De zangeres heette trouwens Jo Stafford, dat wist ik al wel, maar ik wilde je het even horen zingen."
"Oh, dat is gemeen. Ik vond het doodeng!" Ze gaf hem lachend een duw.
"Ja, je bibberde af en toe inderdaad een beetje. Maar je hebt een fantastische stem, echt waar! Je hebt zoveel bereik! Als je een beetje zou oefenen, dan kan het nog veel beter worden! Je zou eens op een podium kunnen zingen, ik weet een café..." Lucas ratelt maar door, hij is er opgewonden van.
"Hohoho, ik voel me zeer vereerd, maar je moet niet te hard van stapel lopen. Ik denk niet dat ik al gelijk op een podium wil. Ik zing liever gewoon af en toe eens, voor de lol," zegt Veerle.
Lucas kijkt haar teleurgesteld aan.
"Bij jou, natuurlijk," zegt ze dan om hem op te vrolijken. Hij glimlacht.
"Oké. Toch jammer."
Hij staat op en pakt zijn akoestische gitaar. "Ken je Jaap Fischer?" vraagt hij.
"Vaag. Die vent zingt zo verveeld. Zijn liedjes zijn soms wel grappig."
"Klopt, jouw bereik heeft hij niet. Dit vond ik ook qua gitaarspel wel sterk. Het heet 'Blaren'. Ik zal het even voor je spelen."
Veerle gaat tegen over hem zitten en luistert. Hij slaat zijn gitaar een paar keer krachtig aan als intro, en begint te zingen.
"Ik hoorde, dat ze in de stad was,
en liep, om haar te ontmoeten,
de blaren aan mijn voeten
Omdat ik zo vervloekt veel van haar houd.
Ik stemde mijn gitaar op haar
en speelde 's nachts terwijl ik brandde
de blaren aan mijn handen.
Omdat ik zo vervloekt veel van haar houd.
Ik luisterde hoewel ze sprak,
over dingen die ik liever niet wou horen
de blaren aan mijn oren
omdat ik zo vervloekt veel van haar houd.
Hij stopt even. "Nu komt er nog zo'n stukje, maar dat weet ik niet meer. Dus dan skippen we naar het eind:"
Veerle moet lachen.
"Ik hoorde dat ze weer weg is,
en voelde, zonder het te willen,
De blaren,
omdat ik zo vervloekt veel van haar houd.
"Wauw. Mooi. Je speelt mooi gitaar," zegt Veerle.
"Dank je," antwoordt Lucas. "Zin om nog wat te zingen?"
Ze knikt. Niets liever!
"Ken je Dusty Springfield?" vraagt ze hem. Hij knikt heftig.
Ze spelen de rest van de middag door, en Veerle zegt bij het weggaan dat ze na het eten nog even terug komt. Mét fiets, dit keer, natuurlijk.
Zo, dat werd een lang stukje...
En bedankt voor je positieve reactie! 'I'm flattered.'
Ik doe er nog een stukje achteraan.In de garage hangen overal posters van artiesten van lang geleden, en bovendien staat er een doos met grammofoonplaten en een grammofoonspeler.
Lucas gaat achter de piano zitten. Het is een kleine houten piano, zonder vleugel. Het geluid is toch mooi. Lucas speelt een klassiek deuntje. Veerle komt er naast staan en luistert. Ze kijkt toe hoe zijn lange vingers over de toetsen vliegen. Hij speelt heel mooi, en zonder bladmuziek.
"Hé, ik ken dat deuntje,"zegt ze opeens "Wat is het?"
"Het heet Opus 10, geloof ik," antwoordt Lucas zonder te stoppen met spelen. "Het is van Chopin."
"Nee, daar ken ik het niet van. Het is een heel oud deuntje, dat mijn vader af en toe draait. Een zangeres zingt het met een hele lage stem." Een diepe denkrimpel verschijnt op haar voorhoofd.
Lucas denkt ook even na. Dan herinnert hij het zich, Jo Stafford heeft het ooit gezongen. Maar hij zegt het toch nog even niet.
"Hmmm... wil je het eens zingen, als je de tekst kent?" vraagt hij haar.
"Ja, ik denk dat ik het nog wel weet. 'No other love', heet het. Ik kan niet zo laag zingen als zij, hoor. Ehm, ja! Nu herinner ik me de tekst weer."
Ze voelt weer haar buik pijn doen van de zenuwen. Dit is voor het eerst dat iemand haar hoort zingen, behalve haar moeder dan. Voorzichtig zet ze in.
"No other love, can warm my heart."
Snel springt Lucas in met de begeleiding.
"Now that I've known the comfort of your arms.
No other love.
Oh the sweet contentment that I find with you
Every time, every time.
Eh, en de rest weet ik niet meer..." zegt ze zacht.
"Geeft niet, neurie maar verder, de mooie uithaal moet nog komen," spoort Lucas haar aan.
Veerle neuriet verder en gaat zo gemakkelijk als ze het kan omhoog.
Lucas stopt met piano spelen en kijkt haar aan. Verbaasd stopt zij ook met zingen.
"Is er iets?" vraagt ze.
"Mens, waar haal je de lucht vandaan? Weet je zeker dat je alleen nog maar thuis gezongen hebt?"
"Ja."
"Doodzonde. De zangeres heette trouwens Jo Stafford, dat wist ik al wel, maar ik wilde je het even horen zingen."
"Oh, dat is gemeen. Ik vond het doodeng!" Ze gaf hem lachend een duw.
"Ja, je bibberde af en toe inderdaad een beetje. Maar je hebt een fantastische stem, echt waar! Je hebt zoveel bereik! Als je een beetje zou oefenen, dan kan het nog veel beter worden! Je zou eens op een podium kunnen zingen, ik weet een café..." Lucas ratelt maar door, hij is er opgewonden van.
"Hohoho, ik voel me zeer vereerd, maar je moet niet te hard van stapel lopen. Ik denk niet dat ik al gelijk op een podium wil. Ik zing liever gewoon af en toe eens, voor de lol," zegt Veerle.
Lucas kijkt haar teleurgesteld aan.
"Bij jou, natuurlijk," zegt ze dan om hem op te vrolijken. Hij glimlacht.
"Oké. Toch jammer."
Hij staat op en pakt zijn akoestische gitaar. "Ken je Jaap Fischer?" vraagt hij.
"Vaag. Die vent zingt zo verveeld. Zijn liedjes zijn soms wel grappig."
"Klopt, jouw bereik heeft hij niet. Dit vond ik ook qua gitaarspel wel sterk. Het heet 'Blaren'. Ik zal het even voor je spelen."
Veerle gaat tegen over hem zitten en luistert. Hij slaat zijn gitaar een paar keer krachtig aan als intro, en begint te zingen.
"Ik hoorde, dat ze in de stad was,
en liep, om haar te ontmoeten,
de blaren aan mijn voeten
Omdat ik zo vervloekt veel van haar houd.
Ik stemde mijn gitaar op haar
en speelde 's nachts terwijl ik brandde
de blaren aan mijn handen.
Omdat ik zo vervloekt veel van haar houd.
Ik luisterde hoewel ze sprak,
over dingen die ik liever niet wou horen
de blaren aan mijn oren
omdat ik zo vervloekt veel van haar houd.
Hij stopt even. "Nu komt er nog zo'n stukje, maar dat weet ik niet meer. Dus dan skippen we naar het eind:"
Veerle moet lachen.
"Ik hoorde dat ze weer weg is,
en voelde, zonder het te willen,
De blaren,
omdat ik zo vervloekt veel van haar houd.
"Wauw. Mooi. Je speelt mooi gitaar," zegt Veerle.
"Dank je," antwoordt Lucas. "Zin om nog wat te zingen?"
Ze knikt. Niets liever!
"Ken je Dusty Springfield?" vraagt ze hem. Hij knikt heftig.
Ze spelen de rest van de middag door, en Veerle zegt bij het weggaan dat ze na het eten nog even terug komt. Mét fiets, dit keer, natuurlijk.
Zo, dat werd een lang stukje...
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Veerle verandert langzamerhand in een iets minder verlegen meisje. Omdat Lucas en zijn 'crew', zoals hij dat noemt, haar erbij genomen hebben, wordt ze ook niet gepest door de vrienden van haar pestkoppen uit de vorige klas. Die negeren haar gewoon, en zij hen ook. Heel af en toe krijgt ze nog wel eens een opmerking van Mark of Loes als ze alleen door de gang loopt, maar het doet haar niets meer.
Bijna iedere middag gaat ze met Lucas of met Valerie mee naar huis. Bij Lucas zingt ze voornamelijk, of ze luisteren samen muziek of kijken cabaret of ze kletsen gewoon. Alles gaat daar heel gemakkelijk, merkt Veerle aan zichzelf. Ze schaamt zich niet meer, zoals ze zich vroeger wel heel veel schaamde.
Met Valerie doet ze typische 'meiden'-dingen, die ze vroeger eigenlijk nooit gedaan heeft, omdat ze toen geen vriendin had. Zo lopen ze op een vrijdagmiddag door het overdekte winkelcentrum. De volgende dag is er een feestje in Lucas zijn stamcafé, die ook 'Het Stamcafé' heet. Natuurlijk zijn de dames uitgenodigd, en dat betekent volgens Valerie: nieuwe outfit kopen!
"Wat wil je dan kopen," vraagt Veerle, "een jurk, of zo?"
"Nee, joh! Veel te chique! Het is een café, daar draag je geen jurk," verklaart Valerie.
"Oké, wat wil je dan?"
"Een leuk tuniekje, of een broekpak. Alhoewel, een broekpak is wel wat ouwelijk. Een kort rokje kan eventueel ook wel... Zullen we even in dat winkeltje kijken?"
Even later staat Veerle in de spiegel te kijken met een kort rokje aan.
"Ik weet niet, misschien wel een beetje heel erg kort?"
"Een beetje heel erg kort, hee... paradox. Maar je hebt wel gelijk. Probeer deze anders eens. Dat is die geribbelde stof, dat is wel leuk. Of deze, spijkerstof."
"Paradox?" Valerie maakt er soms een sport van om moeilijke woorden te gebruiken. En dat antwoordt ze altijd:
"Zoek maar op in het woordenboek, wordt je wijzer van. Hier, probeer deze eens?"
Zuchtend pakt Veerle het geribbelde rokje aan en stapt weer in het kleedhokje.
"Trouwens, Veerle, hoe zit het nou met jou en Lucas?" vraagt Valerie opeens.
"Hoe zit wat?"
"Nou, jullie gaan wel heel vaak met elkaar mee naar huis. Je gaat me niet vertellen dat jullie niets hebben."
Veerle glimlacht. Typerend voor Valerie. Maar helaas voor haar, ze hebben echt niets.
"Goed, dan vertel ik je dat niet." Ze doet het gordijntje weer open. "Hoe vind je deze? Ik vind het eerlijk gezegd een beetje een poepkleur."
"Hmm. Ja, dat is waar. Ik denk dat dat van spijkerstof nog het beste was. Probeer maar."
Ze doet het gordijntje weer dicht.
"Hebben jullie echt niets," probeert Valerie nog maar eens.
"Nee, echt niet. Ik bedoel, nog niet, in ieder geval," antwoordt Veerle. "Maar geloof me, als er een vonk over springt ben jij de eerste die het hoort, hoor."
"Daar houd ik je aan."
Bijna iedere middag gaat ze met Lucas of met Valerie mee naar huis. Bij Lucas zingt ze voornamelijk, of ze luisteren samen muziek of kijken cabaret of ze kletsen gewoon. Alles gaat daar heel gemakkelijk, merkt Veerle aan zichzelf. Ze schaamt zich niet meer, zoals ze zich vroeger wel heel veel schaamde.
Met Valerie doet ze typische 'meiden'-dingen, die ze vroeger eigenlijk nooit gedaan heeft, omdat ze toen geen vriendin had. Zo lopen ze op een vrijdagmiddag door het overdekte winkelcentrum. De volgende dag is er een feestje in Lucas zijn stamcafé, die ook 'Het Stamcafé' heet. Natuurlijk zijn de dames uitgenodigd, en dat betekent volgens Valerie: nieuwe outfit kopen!
"Wat wil je dan kopen," vraagt Veerle, "een jurk, of zo?"
"Nee, joh! Veel te chique! Het is een café, daar draag je geen jurk," verklaart Valerie.
"Oké, wat wil je dan?"
"Een leuk tuniekje, of een broekpak. Alhoewel, een broekpak is wel wat ouwelijk. Een kort rokje kan eventueel ook wel... Zullen we even in dat winkeltje kijken?"
Even later staat Veerle in de spiegel te kijken met een kort rokje aan.
"Ik weet niet, misschien wel een beetje heel erg kort?"
"Een beetje heel erg kort, hee... paradox. Maar je hebt wel gelijk. Probeer deze anders eens. Dat is die geribbelde stof, dat is wel leuk. Of deze, spijkerstof."
"Paradox?" Valerie maakt er soms een sport van om moeilijke woorden te gebruiken. En dat antwoordt ze altijd:
"Zoek maar op in het woordenboek, wordt je wijzer van. Hier, probeer deze eens?"
Zuchtend pakt Veerle het geribbelde rokje aan en stapt weer in het kleedhokje.
"Trouwens, Veerle, hoe zit het nou met jou en Lucas?" vraagt Valerie opeens.
"Hoe zit wat?"
"Nou, jullie gaan wel heel vaak met elkaar mee naar huis. Je gaat me niet vertellen dat jullie niets hebben."
Veerle glimlacht. Typerend voor Valerie. Maar helaas voor haar, ze hebben echt niets.
"Goed, dan vertel ik je dat niet." Ze doet het gordijntje weer open. "Hoe vind je deze? Ik vind het eerlijk gezegd een beetje een poepkleur."
"Hmm. Ja, dat is waar. Ik denk dat dat van spijkerstof nog het beste was. Probeer maar."
Ze doet het gordijntje weer dicht.
"Hebben jullie echt niets," probeert Valerie nog maar eens.
"Nee, echt niet. Ik bedoel, nog niet, in ieder geval," antwoordt Veerle. "Maar geloof me, als er een vonk over springt ben jij de eerste die het hoort, hoor."
"Daar houd ik je aan."
Laatst gewijzigd door Artemiss op 14 jun 2009 15:15, 1 keer totaal gewijzigd.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
ik lees je verhaal al van in het begin en ik vond het tijd dat ik eens een reactie plaats.
Het verhaal spreekt me aan, het thema is ook goed gekozen.
Maar wat ik geweldig vind is de muziek die je erin verwerkt. Muziek die eigenlijk niemand meer kent, toch niet van mijn generatie. Maar toch eigenlijk nog geweldig klinkt.
Ik heb wel een foutje gezien.
Het verhaal spreekt me aan, het thema is ook goed gekozen.
Maar wat ik geweldig vind is de muziek die je erin verwerkt. Muziek die eigenlijk niemand meer kent, toch niet van mijn generatie. Maar toch eigenlijk nog geweldig klinkt.
Ik heb wel een foutje gezien.
Volgens mij hoort die t daar niet helemaal."Daar houdt ik je aan."
Het verleden heb je, je toekomst bepaal jezelf
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ja, leuk hè, die vergeten muziek uit de ouwe doos.farlain schreef:ik lees je verhaal al van in het begin en ik vond het tijd dat ik eens een reactie plaats.
Het verhaal spreekt me aan, het thema is ook goed gekozen.
Maar wat ik geweldig vind is de muziek die je erin verwerkt. Muziek die eigenlijk niemand meer kent, toch niet van mijn generatie. Maar toch eigenlijk nog geweldig klinkt.
Ik heb wel een foutje gezien.Volgens mij hoort die t daar niet helemaal."Daar houdt ik je aan."
En volgens mij hoort die t daar ook niet, ik heb het verbeterd.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ja, leuk hè, die vergeten muziek uit de ouwe doos.farlain schreef:ik lees je verhaal al van in het begin en ik vond het tijd dat ik eens een reactie plaats.
Het verhaal spreekt me aan, het thema is ook goed gekozen.
Maar wat ik geweldig vind is de muziek die je erin verwerkt. Muziek die eigenlijk niemand meer kent, toch niet van mijn generatie. Maar toch eigenlijk nog geweldig klinkt.
Ik heb wel een foutje gezien.Volgens mij hoort die t daar niet helemaal."Daar houdt ik je aan."
En volgens mij hoort die t daar ook niet, ik heb het verbeterd.
Op zaterdag avond komen Veerle en Valerie Het Stamcafé binnen. Valerie in een blauw gebloemd tuniekje, waar ze nog de hele middag over gedaan hebben voordat ze het kochten, en Veerle in het spijkerrokje en een 'little miss chatterbox' T-shirt.
Ze kijkt eens om zich heen. Het café is niet echt klein. Vrijwel meteen naast de ingang is de bar, en daarachter is een kleine dansvloer en daarachter is een podium. Het is donker op het podium. Ze heeft het idee dat er een piano op staat. Aan beide kanten van de dansvloer zijn ruime zitbanken met tafels. Dus eigenlijk best een ruim café.
Ze ziet Valerie nergens meer, dus ze gaat maar op een barkruk zitten. Ze laat haar ogen over de planken met flessen glijden. Er staat vanalles tussen: whisky, cognac, jenever, rum, maar ook wijn, port en natuurlijk honderden soorten flesbier. En zes van de tap, niet te vergeten. Ze heeft dit soort dingen wel in films gezien, maar nooit in het echt, omdat ze vanwege haar populariteitsproblemen nooit in een café is geweest.
Ze voelt zich dan ook een beetje ongemakkelijk. Ze kijkt nog maar eens een beetje rond. Waar is Valerie?
Dan hoort ze dat Get Back van de Beatles wordt gedraaid, en dat stelt haar een beetje gerust. Ze draaien gelukkig ook haar muziek hier.
"Hallo, schone dame, kan ik wat voor je inschenken?" Veerle schrikt op van de plotselinge stem. Het is de barkeeper. Een man van ergens in de dertig, schat ze, met een vriendelijke oogopslag.
"Ehm, nou, doet u mij maar een spaatje. Ik zal maar niet meteen al met bier beginnen," zei ze zo zelfverzekerd als ze kon.
"Gelijk heb je. Ik heb ze hier wel eens moeten laten afvoeren, die jongelui. Zeg trouwens maar gewoon jij hoor, dat doen ze hier allemaal," vertelt hij haar. "Alsjeblieft, je spa." Hij zet een flesje en een glas op tafel. "Twee vijfentwintig, alsjeblieft."
Ze betaalt hem en schenkt in.
"Ben je nieuw hier?" vraagt de barkeeper.
"Ja, ik kwam vroeger nooit zoveel in cafés."
"Ben je helemaal alleen?"
"Nee, ik ben met een vriendin maar die zie ik momenteel nergens." Ze keek nog maar eens rond.
"Je bedoelt toch niet toevallig Valerie, of wel? Die zag ik toch net met jou binnenkomen?"
"Ja, die bedoel ik! Kent u haar? Ik bedoel, ken jij haar?" Ze was niet gewend onbekende volwassenen met jij aan te spreken.
De barkeeper grinnikt. "Ja, die komt hier al weer een poosje. Ze staat op het podium, ga maar kijken."
"Mag ik daar zomaar op," vraagt ze verbaasd.
De barkeeper knikt bevestigend. Dan hoort ze een stem achter zich.
"Jij mag zeker het podium op. Jij mag wat mij betreft overal en ieder podium op."
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ze draait zich om en daar staat Lucas breed te grijnzen.
"Ja, ja. Doe toch maar niet," zegt ze. "Hoi."
"Hoi."
Valerie kwam weer van het podium af. "Ze hebben de piano gestemd, Lucas! Ga je zo weer wat spelen?" Ze kijkt hem smekend aan.
"Misschien, ik zie wel."
"Als je wat gaat spelen, mij niet op het podium vragen," zegt Veerle snel. Lucas kijkt haar met een ondeugende glans in zijn ogen aan.
"Ik weet wat je denkt," beantwoordt ze zijn blik, "Echt niet doen. Ik durf dat niet."
Zuchtend haalt Lucas zijn schouders op. "Oké, dan niet vanavond. Maar ik krijg je een keer op dat podium, je doet jezelf tekort."
No way, denkt ze bij zichzelf.
Als Lucas kans ziet, loopt hij het podium op en speelt op de piano een paar deuntjes. Sommige oud, sommige nieuw, het maakt niet echt uit, iedereen schijnt het wel te waarderen.
Veerle amuseert zich best, ze kletst wat met vrienden van Valerie en Lucas. De meeste mensen kennen haar niet van school, maar ook nu weer doet niemand vervelend tegen haar.
Ze ziet plots een andere man het podium oplopen, en met een lachend gezicht tegen Lucas het gebaar geeft dat hij op moet hoepelen. Ze kennen elkaar schijnbaar, want ze drukken elkaar nog vriendschappelijk de hand als Lucas het podium verlaat. Het lijkt wel of iedereen elkaar kent in deze tent, valt haar op.
De man loopt naar de microfoon. Dan herkent ze hem, het is de vriendelijke barkeeper.
"Staat ie aan?" hoort ze hem zeggen, waarna zo ongeveer de hele tent "Ja!" als antwoord roept. Flauw, maar ze kan het niet helpen dat ze moet lachen.
"Goed, beste mensen, mag ik even jullie aandacht?" Het bleef wat rumoerig.
"Hallo? Attention, please! Zeg, klef zooitje achterin, ben ik beeldig?"
"Ja, Remco, wat ben je mooi!" Gelach, Lucas heeft succes.
Als een reflex stompt Veerle hem zachtjes in zijn buik. "Ssst, niet doen, mafketel!" Lucas heeft nog meer succes.
"Goed, ik probeer het nog een keer," zegt de barkeeper, die dus Remco heet, toen het eindelijk stil was geworden.
"Volgende week vrijdag begint hier weer onze jaarlijkse muziekwedstrijd, iedereen van alle leeftijden mag meedoen." Een vrolijk applaus stijgt op.
"Voor de genen die nog niet bekend zijn met onze muziekwedstrijd, er wordt voornamelijk gezongen, dat blijft het populairste. Maar muziekinstrumenten bespelen, dansen of rappen of wat dan ook mag allemaal, zolang het maar met muziek te maken heeft."
Lucas tikt Veerle veel betekenend op haar schouder en kijkt haar aan. Ze schudt nee. Hij knikt heftig ja.
"En ik zeg het ieder jaar weer: dit is een stamcafé voor veel mensen, we doen hier geen wedstrijden voor geld. De gene of genen die winnen is ten alle tijde vrij om het podium te komen en zijn, haar, of hun ding te doen, zoals al jaren onze grote vriend Lucas daar, of Martin a.k.a Elvis," een licht gegrinnik ging door de zaal, "of de jongens van de vaste band. Voor als het je nog niet opgevallen was, er zitten geen dames tussen, dus ook weer voor dit jaar: come on, ladies!
Inschrijven kan tot volgende week woensdag, voor alle mensen die dat gaan doen: veel succes en bovenal veel plezier!" Een kort applausje klinkt, en daarna meteen overal gepraat.
"Dit moet je doen," hoort ze Lucas zeggen.
"Nee, echt niet, Lucas. Dat durf ik niet."
"Waarom niet?"
"Ik ken hier toch helemaal niemand!"
"Geen goed argument," zegt hij kalm.
"Hoezo niet?"
"Punt één, als je zo doorgaat als je nu bezig bent, leer je ook niemand kennen. Punt twee, in een café als dit is het geen probleem dat je nog niemand kent, hier word je heus niet uitgelachen. Punt drie, ook al zouden de eerder genoemde punten er wel toe doen, dan nog: wat maakt het uit dat je niemand kent? Waarom zou je niet aan een wedstrijd mee mogen doen als je niemand kent?" Hij kijkt haar doordringend aan.
Veerle weet dat hij gelijk heeft, maar ze durft echt niet. Ze besluit ook maar niet te liegen of er om heen te draaien.
"Sorry, Lucas. Ik durf echt niet."
"Dan ben je wel erg dom bezig," zegt hij bot.
"Wat? Waarom? Wat heeft dat met dom te maken?" Om de een of andere reden voelt ze tranen prikken in haar ogen. Ze vermoedt dat het komt omdat ze iets aan de ene kant ontzettend graag wil en aan de andere kant niet durft. Ze voelt zich er nog stommer door dan normaal.
"Kom eens mee," zegt Lucas en trekt haar mee naar buiten. "Wij gaan even praten over jouw probleem, of je het nou wilt of niet."
"Ja, ja. Doe toch maar niet," zegt ze. "Hoi."
"Hoi."
Valerie kwam weer van het podium af. "Ze hebben de piano gestemd, Lucas! Ga je zo weer wat spelen?" Ze kijkt hem smekend aan.
"Misschien, ik zie wel."
"Als je wat gaat spelen, mij niet op het podium vragen," zegt Veerle snel. Lucas kijkt haar met een ondeugende glans in zijn ogen aan.
"Ik weet wat je denkt," beantwoordt ze zijn blik, "Echt niet doen. Ik durf dat niet."
Zuchtend haalt Lucas zijn schouders op. "Oké, dan niet vanavond. Maar ik krijg je een keer op dat podium, je doet jezelf tekort."
No way, denkt ze bij zichzelf.
Als Lucas kans ziet, loopt hij het podium op en speelt op de piano een paar deuntjes. Sommige oud, sommige nieuw, het maakt niet echt uit, iedereen schijnt het wel te waarderen.
Veerle amuseert zich best, ze kletst wat met vrienden van Valerie en Lucas. De meeste mensen kennen haar niet van school, maar ook nu weer doet niemand vervelend tegen haar.
Ze ziet plots een andere man het podium oplopen, en met een lachend gezicht tegen Lucas het gebaar geeft dat hij op moet hoepelen. Ze kennen elkaar schijnbaar, want ze drukken elkaar nog vriendschappelijk de hand als Lucas het podium verlaat. Het lijkt wel of iedereen elkaar kent in deze tent, valt haar op.
De man loopt naar de microfoon. Dan herkent ze hem, het is de vriendelijke barkeeper.
"Staat ie aan?" hoort ze hem zeggen, waarna zo ongeveer de hele tent "Ja!" als antwoord roept. Flauw, maar ze kan het niet helpen dat ze moet lachen.
"Goed, beste mensen, mag ik even jullie aandacht?" Het bleef wat rumoerig.
"Hallo? Attention, please! Zeg, klef zooitje achterin, ben ik beeldig?"
"Ja, Remco, wat ben je mooi!" Gelach, Lucas heeft succes.
Als een reflex stompt Veerle hem zachtjes in zijn buik. "Ssst, niet doen, mafketel!" Lucas heeft nog meer succes.
"Goed, ik probeer het nog een keer," zegt de barkeeper, die dus Remco heet, toen het eindelijk stil was geworden.
"Volgende week vrijdag begint hier weer onze jaarlijkse muziekwedstrijd, iedereen van alle leeftijden mag meedoen." Een vrolijk applaus stijgt op.
"Voor de genen die nog niet bekend zijn met onze muziekwedstrijd, er wordt voornamelijk gezongen, dat blijft het populairste. Maar muziekinstrumenten bespelen, dansen of rappen of wat dan ook mag allemaal, zolang het maar met muziek te maken heeft."
Lucas tikt Veerle veel betekenend op haar schouder en kijkt haar aan. Ze schudt nee. Hij knikt heftig ja.
"En ik zeg het ieder jaar weer: dit is een stamcafé voor veel mensen, we doen hier geen wedstrijden voor geld. De gene of genen die winnen is ten alle tijde vrij om het podium te komen en zijn, haar, of hun ding te doen, zoals al jaren onze grote vriend Lucas daar, of Martin a.k.a Elvis," een licht gegrinnik ging door de zaal, "of de jongens van de vaste band. Voor als het je nog niet opgevallen was, er zitten geen dames tussen, dus ook weer voor dit jaar: come on, ladies!
Inschrijven kan tot volgende week woensdag, voor alle mensen die dat gaan doen: veel succes en bovenal veel plezier!" Een kort applausje klinkt, en daarna meteen overal gepraat.
"Dit moet je doen," hoort ze Lucas zeggen.
"Nee, echt niet, Lucas. Dat durf ik niet."
"Waarom niet?"
"Ik ken hier toch helemaal niemand!"
"Geen goed argument," zegt hij kalm.
"Hoezo niet?"
"Punt één, als je zo doorgaat als je nu bezig bent, leer je ook niemand kennen. Punt twee, in een café als dit is het geen probleem dat je nog niemand kent, hier word je heus niet uitgelachen. Punt drie, ook al zouden de eerder genoemde punten er wel toe doen, dan nog: wat maakt het uit dat je niemand kent? Waarom zou je niet aan een wedstrijd mee mogen doen als je niemand kent?" Hij kijkt haar doordringend aan.
Veerle weet dat hij gelijk heeft, maar ze durft echt niet. Ze besluit ook maar niet te liegen of er om heen te draaien.
"Sorry, Lucas. Ik durf echt niet."
"Dan ben je wel erg dom bezig," zegt hij bot.
"Wat? Waarom? Wat heeft dat met dom te maken?" Om de een of andere reden voelt ze tranen prikken in haar ogen. Ze vermoedt dat het komt omdat ze iets aan de ene kant ontzettend graag wil en aan de andere kant niet durft. Ze voelt zich er nog stommer door dan normaal.
"Kom eens mee," zegt Lucas en trekt haar mee naar buiten. "Wij gaan even praten over jouw probleem, of je het nou wilt of niet."
Laatst gewijzigd door Artemiss op 16 jun 2009 16:53, 2 keer totaal gewijzigd.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Lucas pakt haar stevig bij haar arm. "Kom op."
Gelaten laat Veerle zich meetrekken. Valerie kijkt op van haar gesprek met Dave, de basgitarist van Lucas zijn band. Ze schudt haar hoofd en trekt een bedenkelijk gezicht. Ze neemt nog maar een flinke slok bier.
"Rustig aan, schoonheid," zegt Dave. Hij wijst op Lucas en Veerle die naar buiten gaan. "Echtelijke ruzies?"
"Zoiets, ja," zucht Valerie.
Veerle doet haar vestje aan als ze buiten zijn, het is koud. Ze doet haar armen demonstratief over elkaar en kijkt naar de straat. Lucas gaat tegenover haar staan.
"Kijk me eens aan," zegt hij. Maar ze blijft stug naar de straat kijken. Ze heeft geen zin in dit gesprek.
"Weet je wat jouw probleem is," vraagt Lucas retorisch.
"Nee," antwoordt Veerle emotieloos, "maar je gaat het me nu ongetwijfeld vertellen."
"Die houding van jou," begint hij. "Als jij altijd al zo geweest bent als je nu bent, dan heb je dat gepest over jezelf afgeroepen. Dan is het deels je eigen schuld."
Au.
"Na alles wat je mij verteld hebt over je eerste paar jaar middelbare school, begrijp ik het van die pestkoppen ook wel. Natuurlijk blijft het onnodig en onacceptabel gedrag, zij hebben ook een probleem. Maar daar heb ik het nu niet over.
Je bent nog nooit naar een schoolfeest geweest, zei je. Vind je het gek dat niemand je op den duur ook nog vraagt om te komen? Vind je het gek dat niemand je voor een verjaardagsfeestje vraagt? Als jij geen gesprek aan durft te knopen met iemand anders, vind je het dan vreemd dat iedereen jou negeert? Vind je het gek dat niemand jou begrijpt, zoals je zei, als je mensen daar de kans niet toe geeft? Vind je dat gek?"
Ze weet dat hij voor een heel groot deel gelijk heeft. Maar ze geeft het toch niet toe.
"Dat, dat is maar één kant van de situatie," zegt ze met een beverige stem. Ze huilt.
"Wat is dan de andere kant?" vraagt Lucas. Hij lijkt boos te zijn, met een wanhopig tintje.
"Als je meteen de eerste dag al door pestkoppen de grond in wordt gedrukt, is het niet raar dat je nooit meer je mond open durft te doen."
"Heb je ooit geprobeerd om je muzieksmaak te vertellen aan andere mensen, of je kledingstijl? Heb je het ooit geprobeerd, terwijl je wist dat je de enige was? Of durfde je dat al niet, omdat je verlegen was, zonder dat iemand je ooit eerder gepest had?"
Er valt een stilte. Hij kijkt haar heel lang aan. Tenslotte haalt Veerle haar schouders op.
"Ik... ik weet niet...." Grote tranen rollen over haar wangen.
"Jawel. Je hebt het over jezelf afgeroepen, je hebt het vanaf het begin verkeerd aangepakt en je weet het best." Zijn wijsvinger wijst naar haar als een schoolmeester die een kwajongen terechtwijst.
Ze knikt. "Weet je, je bent best wel bot."
"Weet ik, ik ben ook niet perfect. Maar ik durf er wel mee rond te lopen."
"Ja, ja. Nou weet ik het wel," zegt ze fel. "Je hoeft het me niet te blijven inwrijven. En trouwens, dat je me dit nu duidelijk hebt gemaakt wil nog niet zeggen dat je me kunt dwingen mee te doen aan die wedstrijd. Dat blijft mijn eigen beslissing."
Een brede grijns verschijnt op het gezicht van Lucas. Hij grijpt haar vast en tilt haar van de grond en geeft haar een enorme knuffel. "Juist. Je bent het leukst als je boos tegen me doet."
Veerle glimlacht. "Oké, zet me maar weer neer. Enne, ik doe denk ik wel mee aan die wedstrijd."
Gelaten laat Veerle zich meetrekken. Valerie kijkt op van haar gesprek met Dave, de basgitarist van Lucas zijn band. Ze schudt haar hoofd en trekt een bedenkelijk gezicht. Ze neemt nog maar een flinke slok bier.
"Rustig aan, schoonheid," zegt Dave. Hij wijst op Lucas en Veerle die naar buiten gaan. "Echtelijke ruzies?"
"Zoiets, ja," zucht Valerie.
Veerle doet haar vestje aan als ze buiten zijn, het is koud. Ze doet haar armen demonstratief over elkaar en kijkt naar de straat. Lucas gaat tegenover haar staan.
"Kijk me eens aan," zegt hij. Maar ze blijft stug naar de straat kijken. Ze heeft geen zin in dit gesprek.
"Weet je wat jouw probleem is," vraagt Lucas retorisch.
"Nee," antwoordt Veerle emotieloos, "maar je gaat het me nu ongetwijfeld vertellen."
"Die houding van jou," begint hij. "Als jij altijd al zo geweest bent als je nu bent, dan heb je dat gepest over jezelf afgeroepen. Dan is het deels je eigen schuld."
Au.
"Na alles wat je mij verteld hebt over je eerste paar jaar middelbare school, begrijp ik het van die pestkoppen ook wel. Natuurlijk blijft het onnodig en onacceptabel gedrag, zij hebben ook een probleem. Maar daar heb ik het nu niet over.
Je bent nog nooit naar een schoolfeest geweest, zei je. Vind je het gek dat niemand je op den duur ook nog vraagt om te komen? Vind je het gek dat niemand je voor een verjaardagsfeestje vraagt? Als jij geen gesprek aan durft te knopen met iemand anders, vind je het dan vreemd dat iedereen jou negeert? Vind je het gek dat niemand jou begrijpt, zoals je zei, als je mensen daar de kans niet toe geeft? Vind je dat gek?"
Ze weet dat hij voor een heel groot deel gelijk heeft. Maar ze geeft het toch niet toe.
"Dat, dat is maar één kant van de situatie," zegt ze met een beverige stem. Ze huilt.
"Wat is dan de andere kant?" vraagt Lucas. Hij lijkt boos te zijn, met een wanhopig tintje.
"Als je meteen de eerste dag al door pestkoppen de grond in wordt gedrukt, is het niet raar dat je nooit meer je mond open durft te doen."
"Heb je ooit geprobeerd om je muzieksmaak te vertellen aan andere mensen, of je kledingstijl? Heb je het ooit geprobeerd, terwijl je wist dat je de enige was? Of durfde je dat al niet, omdat je verlegen was, zonder dat iemand je ooit eerder gepest had?"
Er valt een stilte. Hij kijkt haar heel lang aan. Tenslotte haalt Veerle haar schouders op.
"Ik... ik weet niet...." Grote tranen rollen over haar wangen.
"Jawel. Je hebt het over jezelf afgeroepen, je hebt het vanaf het begin verkeerd aangepakt en je weet het best." Zijn wijsvinger wijst naar haar als een schoolmeester die een kwajongen terechtwijst.
Ze knikt. "Weet je, je bent best wel bot."
"Weet ik, ik ben ook niet perfect. Maar ik durf er wel mee rond te lopen."
"Ja, ja. Nou weet ik het wel," zegt ze fel. "Je hoeft het me niet te blijven inwrijven. En trouwens, dat je me dit nu duidelijk hebt gemaakt wil nog niet zeggen dat je me kunt dwingen mee te doen aan die wedstrijd. Dat blijft mijn eigen beslissing."
Een brede grijns verschijnt op het gezicht van Lucas. Hij grijpt haar vast en tilt haar van de grond en geeft haar een enorme knuffel. "Juist. Je bent het leukst als je boos tegen me doet."
Veerle glimlacht. "Oké, zet me maar weer neer. Enne, ik doe denk ik wel mee aan die wedstrijd."
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Eerst niet mee willen doen, maar dan opééns wel? Pubers zijn echt veranderlijk ^^ Goed gedaan, Artemiss! Mooi geschreven. Ben heel erg benieuwd hoe dit afloopt.
Pubers zijn echt veranderlijk ^^ Goed gedaan, Artemiss! Mooi geschreven. Ben heel erg benieuwd hoe dit afloopt.Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
In een roes fietst Lucas naar huis. Niet van de drank, zoals zijn vriend Dave, die naast hem fietst. Nou ja, fietst... Iets wat er op lijkt, in ieder geval.
Voordat Veerle weer met Valerie naar huis fietste hadden ze nog afgesproken dat ze zo vaak mogelijk bij hem langs zou komen om te oefenen voor de wedstrijd. Ze hadden zich ook meteen bij Remco ingeschreven. Eigenlijk had Remco liever niet dat Lucas weer mee zou doen, hij moest anderen een kans geven. Maar Lucas legde hem uit dat hij Veerle nu juist een kans gaf, eigenlijk deed zij alleen mee, hij zorgde alleen voor begeleiding. Gelukkig stemde Remco toen toe.
Lucas is blij met de wetenschap dat hij Veerle de komende tijd heel vaak zal gaan zien. Hij vond het niet leuk om tegen haar tekeer te gaan, maar het was nodig. Gelukkig werd ze niet boos. Niet echt, tenminste. Niet lang.
Als hij een stoot tegen zijn stuur krijgt kijkt hij verschrikt opzij. Dave slingerde heen en weer de stoeprand op en af. Lucas kan het niet helpen dat hij erom moet lachen.
"Dan rij je zorgvuldig op je fiets, over elke stoeprand heen,
dan vind je je geweldig knap, maar een smeris denkt meteen:
'Die heeft een fuifje, een fuifje, een fuifje gehad...'" zingt hij. Dave is alleen te dronken om de grap te snappen.
"Wat? Pollitie? Waa?"
"Nergens. Hou jij je stuur nou maar recht. Ik fiets nog wel even met je mee, naar huis. Ik denk niet dat je moeder blij zal zijn dat je weer te diep in het glaasje hebt gekeken."
Lucas krijgt hem gelukkig nog wel heelhuids thuis, maar zijn moeder kijkt inderdaad niet al te vrolijk.
Als hij thuis is gaat hij zachtjes naar zijn kamer. Iedereen slaapt. Hij heeft nog maar net de deur van zijn slaapkamer dichtgetrokken, of zijn mobiel gaat af. Dat is wel een hele goede timing! Een paar seconden eerder en iedereen was wakker geworden. Hij kijkt op het schermpje. Het is Veerle!
"Hoi," zegt hij half blij en verbaasd.
"Hoi," klinkt haar lieve stem aan de andere kant van de lijn. "Ik stoor toch niet, hè?"
"Wat? Welnee. Je belt perfect getimed. Ik ben net boven in mijn slaapkamer."
"Oh! Nou, dat is dan close."
"Waar bel je voor?"
"Geen belangrijke reden. Ik wilde gewoon... eh... nou ja..."
"Ja?"
"Dankje voor je speech. En bedankt dat je me over hebt gehaald om mee te doen aan die wedstrijd. Ik denk niet dat ik het ooit uit mezelf gedaan zou hebben." Lucas kan zijn oren niet geloven. Dat ze de moeite neemt om ervoor te bellen! Maar toch is hij nog nooit zo blij geworden van een telefoontje.
"My pleasure, echt waar."
"Morgen is het zaterdag. Maar meteen beginnen met oefenen?"
"Ja, heel graag zelfs! Bij mij? Ik heb tenslotte de benodigde instrumenten en dergelijke..."
"Goed. Hoe laat?"
"O, kom maar rond een uur of tien. Kun je blijven lunchen."
"Yo, afgesproken. Zie ik je dan. Doei!"
"Doei!"
"YES!!"
Hij kon er niets aan doen, dat floepte eruit. Meteen slaat hij zijn handen voor zijn mond, en luistert stil of hij beneden iets hoort. En ja hoor, daar hoort hij voetstappen de trap op komen. Met een krakend geluid gaat de deur van zijn zolderkamer open.
"Wat is er aan de hand?" Zijn moeder kijkt hem slaperig aan.
"Er is momenteel van alles aan de hand in mijn hoofd, mam. Maar niks waar jij je druk om hoeft te maken, hoor."
Zijn moeder glimlacht.
"Fijn zo. Wil je dan de volgende keer niet meer zo schreeuwen?"
"Dat wil ik best wel, maar ik kan je niets beloven. Ik zal het proberen."
Aan de pretvonkjes in zijn ogen kan zijn moeder zien dat hij in een bijzonder goede bui is.
"Weer een meisje aan de haak geslagen?"
"Nou, ze komt dicht in de buurt van mijn hengel, laat ik het zo zeggen."
"Kun je er denk je nog wel van slapen?"
Lucas haalt zijn schouders op en trekt een bedenkelijk gezicht. Zijn moeder schudt haar hoofd.
"Welterusten, lieverd."
"Ja, trusten."
Hij doet nog een klein vreugde dansje en ploft met een tevreden gevoel op zijn bed neer. Hij zal haar krijgen.
Voordat Veerle weer met Valerie naar huis fietste hadden ze nog afgesproken dat ze zo vaak mogelijk bij hem langs zou komen om te oefenen voor de wedstrijd. Ze hadden zich ook meteen bij Remco ingeschreven. Eigenlijk had Remco liever niet dat Lucas weer mee zou doen, hij moest anderen een kans geven. Maar Lucas legde hem uit dat hij Veerle nu juist een kans gaf, eigenlijk deed zij alleen mee, hij zorgde alleen voor begeleiding. Gelukkig stemde Remco toen toe.
Lucas is blij met de wetenschap dat hij Veerle de komende tijd heel vaak zal gaan zien. Hij vond het niet leuk om tegen haar tekeer te gaan, maar het was nodig. Gelukkig werd ze niet boos. Niet echt, tenminste. Niet lang.
Als hij een stoot tegen zijn stuur krijgt kijkt hij verschrikt opzij. Dave slingerde heen en weer de stoeprand op en af. Lucas kan het niet helpen dat hij erom moet lachen.
"Dan rij je zorgvuldig op je fiets, over elke stoeprand heen,
dan vind je je geweldig knap, maar een smeris denkt meteen:
'Die heeft een fuifje, een fuifje, een fuifje gehad...'" zingt hij. Dave is alleen te dronken om de grap te snappen.
"Wat? Pollitie? Waa?"
"Nergens. Hou jij je stuur nou maar recht. Ik fiets nog wel even met je mee, naar huis. Ik denk niet dat je moeder blij zal zijn dat je weer te diep in het glaasje hebt gekeken."
Lucas krijgt hem gelukkig nog wel heelhuids thuis, maar zijn moeder kijkt inderdaad niet al te vrolijk.
Als hij thuis is gaat hij zachtjes naar zijn kamer. Iedereen slaapt. Hij heeft nog maar net de deur van zijn slaapkamer dichtgetrokken, of zijn mobiel gaat af. Dat is wel een hele goede timing! Een paar seconden eerder en iedereen was wakker geworden. Hij kijkt op het schermpje. Het is Veerle!
"Hoi," zegt hij half blij en verbaasd.
"Hoi," klinkt haar lieve stem aan de andere kant van de lijn. "Ik stoor toch niet, hè?"
"Wat? Welnee. Je belt perfect getimed. Ik ben net boven in mijn slaapkamer."
"Oh! Nou, dat is dan close."
"Waar bel je voor?"
"Geen belangrijke reden. Ik wilde gewoon... eh... nou ja..."
"Ja?"
"Dankje voor je speech. En bedankt dat je me over hebt gehaald om mee te doen aan die wedstrijd. Ik denk niet dat ik het ooit uit mezelf gedaan zou hebben." Lucas kan zijn oren niet geloven. Dat ze de moeite neemt om ervoor te bellen! Maar toch is hij nog nooit zo blij geworden van een telefoontje.
"My pleasure, echt waar."
"Morgen is het zaterdag. Maar meteen beginnen met oefenen?"
"Ja, heel graag zelfs! Bij mij? Ik heb tenslotte de benodigde instrumenten en dergelijke..."
"Goed. Hoe laat?"
"O, kom maar rond een uur of tien. Kun je blijven lunchen."
"Yo, afgesproken. Zie ik je dan. Doei!"
"Doei!"
"YES!!"
Hij kon er niets aan doen, dat floepte eruit. Meteen slaat hij zijn handen voor zijn mond, en luistert stil of hij beneden iets hoort. En ja hoor, daar hoort hij voetstappen de trap op komen. Met een krakend geluid gaat de deur van zijn zolderkamer open.
"Wat is er aan de hand?" Zijn moeder kijkt hem slaperig aan.
"Er is momenteel van alles aan de hand in mijn hoofd, mam. Maar niks waar jij je druk om hoeft te maken, hoor."
Zijn moeder glimlacht.
"Fijn zo. Wil je dan de volgende keer niet meer zo schreeuwen?"
"Dat wil ik best wel, maar ik kan je niets beloven. Ik zal het proberen."
Aan de pretvonkjes in zijn ogen kan zijn moeder zien dat hij in een bijzonder goede bui is.
"Weer een meisje aan de haak geslagen?"
"Nou, ze komt dicht in de buurt van mijn hengel, laat ik het zo zeggen."
"Kun je er denk je nog wel van slapen?"
Lucas haalt zijn schouders op en trekt een bedenkelijk gezicht. Zijn moeder schudt haar hoofd.
"Welterusten, lieverd."
"Ja, trusten."
Hij doet nog een klein vreugde dansje en ploft met een tevreden gevoel op zijn bed neer. Hij zal haar krijgen.
Laatst gewijzigd door Artemiss op 18 jul 2009 15:59, 1 keer totaal gewijzigd.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
De volgende morgen wordt Lucas om zeven uur al wakker. Tjonge, dat is wel heel overdreven op zaterdag! Hij had de wekker op half negen gezet, dan zou hij nog ruim de tijd hebben voordat Veerle zou komen.
Maar blijkbaar zit hij er te veel mee in zijn hoofd om uit te kunnen slapen. Hij kan niet meer in slaap komen en gaat er vast uit.
Zachtjes loopt hij naar beneden en maakt in de keuken ontbijt klaar. Hij kauwt haastig op zijn boterham en betrapt zichzelf er op dat hij om de halve minuut op de klok kijkt. Nog lang geen tien uur, natuurlijk.
Hij loopt maar alvast naar de garage om zijn gitaren een beetje te stemmen. Hij pingelt ook nog maar wat op de piano, en de uren tikken ellendig traag voorbij. Hij besluit om half negen ook nog maar wat aan zijn huiswerk te gaan doen.
Hij begint met Frans. Prachtige taal, klote vak.
"Vous voulez me dire, où le..." mompelt hij in zichzelf. "Où est le, la... Hoe zeg je dat eigenlijk?"
Dan voelt hij zijn mobiel zoemen in zijn broekzak. Dankbaar voor de afleiding haalt hij hem te voorschijn. Het is Veerle!
"Hoi, kan ik eerder
komen?"
Snel sms't hij terug:
"Tuurlijk! Graag, zelfs."
Ruim een uur voor tijd staat Veerle voor de deur. Lucas' moeder doet open.
"Hallo, jij komt voor Lucas, neem ik aan?"
"Ja, mevrouw," antwoordt Veerle beleefd.
"Hij is in de garage," zegt ze en wijst naar opzij, "Hij wacht al sinds een uur of zeven op je." Ze knipoogt.
Veerle krijgt een beetje een vreemd gevoel. Ze loopt de garage binnen en ziet hem achter de piano zitten.
"Hoi, daar ben ik dan."
"Hé!" Blij kijkt hij op. "Zullen we maar meteen beginnen?"
"Natuurlijk, kom maar op."
Lucas vindt het te gek dat ze nu zo enthousiast is.
"Luister, ik heb een aantal ideeën over wat je zou kunnen zingen. Je hebt een redelijk volwassen stem, best wel een beetje een diva-stem, dus ik denk dat je liedjes van bijvoorbeeld Dusty Springfield wel aan kan. Of van Alliot Cash."
"Alliot Cash?"
"Mama Cash van de Mama's en de Papa's, je weet wel? Van California Dreaming?"
"O ja, die. Maar de Mama's en de Papa's waren toch met zijn vieren? Twee zangers en twee zangeressen?"
"Ja, maar Cash had de beste stem, en ze heeft ook een solo. Words of love. Ken je die?"
"Ja, maar," Veerle trekt een scheve mond, "dát kan ík echt nooit zingen. Zij was al in de twintig toen ze dat zong. Ik ben nu zestien."
"Dat kan je wel, wacht maar af. Ik zei al dat je een best wel volwassen stem hebt. Zullen we dat liedje nemen als binnenkomer voor de eerste ronde? Daarna zien we wel weer verder."
"Oké. Trouwens, hoe werkt die wedstrijd eigenlijk?" Veerle heeft alleen maar gehoord tot wanneer ze zich kan inschrijven, en dat er iedere week een ronde was op vrijdag avond, maar meer wist ze niet.
"Hoe bedoel je?" Voor Lucas, die al jaren meedoet, spreekt het allemaal voor zich.
"Nou, hoeveel rondes zijn er, en hoe wordt bepaald of je door mag naar de volgende ronde?"
"Oh, ja, dat heeft natuurlijk niemand uitgelegd. Hoeveel rondes er zijn, is ieder jaar verschillend. Het ligt eraan hoeveel mensen er mee doen," verklaart Lucas. "Als er niet genoeg mensen mee doen wordt de inschrijfdatum verschoven. Dat is nu geloof ik niet het geval, ik dacht dat er acht deelnemers waren, met jou erbij. Dat is genoeg. Iedere week valt er één af, en dat doen ze door middel van stemmen. Dus eigenlijk net als op tv met Idols en dergelijke, alleen dan met een kleiner publiek en een gezelligere en minder commerciële sfeer."
"Aha, oké. Dus het publiek beoordeelt," zegt Veerle en ze kijkt wat bedrukt.
"Ja. Erg?"
"Nou ja, wat nou als ze alleen stemmen op de mensen die ze kennen? Of die populair zijn?"
"Dat doen ze niet, zo zijn ze niet in Het Stamcafé. En bovendien, om jouw stem kunnen ze echt niet heen."
Veerle glimlacht.
"Zullen we maar eens wat proberen?"
"Ja, let's go for it!"
Maar blijkbaar zit hij er te veel mee in zijn hoofd om uit te kunnen slapen. Hij kan niet meer in slaap komen en gaat er vast uit.
Zachtjes loopt hij naar beneden en maakt in de keuken ontbijt klaar. Hij kauwt haastig op zijn boterham en betrapt zichzelf er op dat hij om de halve minuut op de klok kijkt. Nog lang geen tien uur, natuurlijk.
Hij loopt maar alvast naar de garage om zijn gitaren een beetje te stemmen. Hij pingelt ook nog maar wat op de piano, en de uren tikken ellendig traag voorbij. Hij besluit om half negen ook nog maar wat aan zijn huiswerk te gaan doen.
Hij begint met Frans. Prachtige taal, klote vak.
"Vous voulez me dire, où le..." mompelt hij in zichzelf. "Où est le, la... Hoe zeg je dat eigenlijk?"
Dan voelt hij zijn mobiel zoemen in zijn broekzak. Dankbaar voor de afleiding haalt hij hem te voorschijn. Het is Veerle!
"Hoi, kan ik eerder
komen?"
Snel sms't hij terug:
"Tuurlijk! Graag, zelfs."
Ruim een uur voor tijd staat Veerle voor de deur. Lucas' moeder doet open.
"Hallo, jij komt voor Lucas, neem ik aan?"
"Ja, mevrouw," antwoordt Veerle beleefd.
"Hij is in de garage," zegt ze en wijst naar opzij, "Hij wacht al sinds een uur of zeven op je." Ze knipoogt.
Veerle krijgt een beetje een vreemd gevoel. Ze loopt de garage binnen en ziet hem achter de piano zitten.
"Hoi, daar ben ik dan."
"Hé!" Blij kijkt hij op. "Zullen we maar meteen beginnen?"
"Natuurlijk, kom maar op."
Lucas vindt het te gek dat ze nu zo enthousiast is.
"Luister, ik heb een aantal ideeën over wat je zou kunnen zingen. Je hebt een redelijk volwassen stem, best wel een beetje een diva-stem, dus ik denk dat je liedjes van bijvoorbeeld Dusty Springfield wel aan kan. Of van Alliot Cash."
"Alliot Cash?"
"Mama Cash van de Mama's en de Papa's, je weet wel? Van California Dreaming?"
"O ja, die. Maar de Mama's en de Papa's waren toch met zijn vieren? Twee zangers en twee zangeressen?"
"Ja, maar Cash had de beste stem, en ze heeft ook een solo. Words of love. Ken je die?"
"Ja, maar," Veerle trekt een scheve mond, "dát kan ík echt nooit zingen. Zij was al in de twintig toen ze dat zong. Ik ben nu zestien."
"Dat kan je wel, wacht maar af. Ik zei al dat je een best wel volwassen stem hebt. Zullen we dat liedje nemen als binnenkomer voor de eerste ronde? Daarna zien we wel weer verder."
"Oké. Trouwens, hoe werkt die wedstrijd eigenlijk?" Veerle heeft alleen maar gehoord tot wanneer ze zich kan inschrijven, en dat er iedere week een ronde was op vrijdag avond, maar meer wist ze niet.
"Hoe bedoel je?" Voor Lucas, die al jaren meedoet, spreekt het allemaal voor zich.
"Nou, hoeveel rondes zijn er, en hoe wordt bepaald of je door mag naar de volgende ronde?"
"Oh, ja, dat heeft natuurlijk niemand uitgelegd. Hoeveel rondes er zijn, is ieder jaar verschillend. Het ligt eraan hoeveel mensen er mee doen," verklaart Lucas. "Als er niet genoeg mensen mee doen wordt de inschrijfdatum verschoven. Dat is nu geloof ik niet het geval, ik dacht dat er acht deelnemers waren, met jou erbij. Dat is genoeg. Iedere week valt er één af, en dat doen ze door middel van stemmen. Dus eigenlijk net als op tv met Idols en dergelijke, alleen dan met een kleiner publiek en een gezelligere en minder commerciële sfeer."
"Aha, oké. Dus het publiek beoordeelt," zegt Veerle en ze kijkt wat bedrukt.
"Ja. Erg?"
"Nou ja, wat nou als ze alleen stemmen op de mensen die ze kennen? Of die populair zijn?"
"Dat doen ze niet, zo zijn ze niet in Het Stamcafé. En bovendien, om jouw stem kunnen ze echt niet heen."
Veerle glimlacht.
"Zullen we maar eens wat proberen?"
"Ja, let's go for it!"
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Oeh spannend! Ik zou echt de kriebels hebben als ik Veerle was!
Goed geschreven. Ben benieuwd naar meer!
Goed geschreven. Ben benieuwd naar meer!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ze staan op en lopen richting de piano.
"Ken je het nummer goed," vraagt Lucas, "of zal ik het even afspelen?"
"Speel maar even af," antwoordt ze. Ze grinnikt. "Op die grammofoonspeler?"
"Nee, daar pak ik toch liever even de laptop voor. Die grammofoonplaat staat hier meer voor de sier omdat het zo'n mooi oud ding is." Hij grijnst en klopt op de hoorn van het apparaat.
Ze luisteren een paar keer naar het nummer. Veerle vindt het wel mooi, maar ook moeilijk.
"Ik denk niet dat ik zo kan schreeuwen met mijn stem. Zoveel volume heb ik niet."
Lucas zucht.
"Doe nou eens niet zo onzeker! Je hebt geen reden om onzeker te zijn. Volume kan je trainen, en trouwens, bij jou valt het best mee. Een beetje oefenen. Het gaat heus wel lukken, ik ga je helpen. En de band helpt ook mee, die begeleidt, die komen misschien vanavond nog even langs. Het komt helemaal goed."
Veerle knikt. Ze gaat naast de piano staan. Ze neemt diep adem en zegt:
"Oké, draai de tekst maar even uit, dan ga ik het proberen."
"Al gedaan. En je gaat het niet proberen, je gaat het doen."
"Ook goed."
"Zeg het eens."
"Wat?"
"Dat je het gaat doen." Veerle moest lachen.
"Ik ga het doen, haha."
"Wat zei je? Ik heb het niet goed verstaan."
"IK GA HET DOEN!"
"Mooi zo."
Behendig rolt Lucas met zijn bureaustoel achter de piano en speelt de intro. Veerle weet wanneer ze moet beginnen. Voorzichtig zet ze in.
"Words of love, so soft and tender
won't win a girl's heart anymore.
If you love her, then you must send her,
somewhere where she's never been before!
"Ja, stop maar even," zegt Lucas. "Je hebt inderdaad nog niet zo veel volume, maar dat komt ook omdat je nog een beetje bang bent. Dit is een diva-lied, dus best een beetje sexy, dat weet je, hè?"
Veerle wordt knalrood. Lucas ziet het en glimlacht.
"Kijk, dat volume heeft deels met je houding te maken. Niet dat ik nou zo'n fantastische zanger ben, het kan er mee door, maar ik weet er wel wat vanaf." Hij staat op en gaat naast haar staan. Hij legt een hand op haar buik en een andere hand op haar rug, hij drukt zachtjes. De verleiding is groot, hij voelt de vlinders, maar hij beweegt zijn handen niet. Zijn gezicht staat een paar centimeter van het hare. Hij kijkt naar haar mooie gezichtje, met de sproetjes erop. Nooit gezien dat meisjes met sproetjes zo mooi waren!
Bij Veerle voelt het vreemd. Normaal gesproken hoort ze het vervelend te vinden als jongens aan haar zitten, maar dit vindt ze niet erg. Hij doet het ook met een andere reden.
"Zing nu eens een toon, maakt niet uit welke." Lucas houdt haar in de goede houding en zij zingt. Ze merkt inderdaad dat het nu makkelijker gaat om harder te zingen en toch zuiver.
"Zie je? Veel beter. Je hebt best wel volume, je wist het alleen niet. Probleem al weer opgelost. Denk dus aan je houding."
"Dankjewel. Enne, je mag me nu wel weer loslaten hoor, als je wil." Veerle glimlacht weer een warme glimlach in zijn richting.
"Eh, ik sta prima zo, eigenlijk," zegt Lucas met een knipoog. "Maar het speelt wel een beetje lastig piano, vermoed ik..." Onhandig probeert hij met zijn handen om haar heen met zijn vingers bij de toetsen te komen. Veerle schiet in de lach.
Lucas vindt het leuk om haar te laten lachen, ze is leuker als ze lacht. Veerle probeert zich los te maken van hem, maar hij houdt goed vast. Zelfs als ze valt, houdt hij haar vast. Hij gaat weer op de kruk zitten en zij komt zo bij hem op schoot terecht. Ze kijkt hem aan.
"Ehm..." zegt Veerle.
Lucas kucht.
Snel staat ze weer op en gaat weer op haar plaats naast de piano staan. In de goede houding, dit keer. Lucas had graag gehad dat ze nog even zou blijven zitten...
Ze beginnen weer van voor af aan, en na een paar uur heeft Veerle het al aardig onder de knie. Met een krachtige diva-stem zingt ze moeiteloos wat eerst misging.
"Words of love, so soft and tender
won't win a girl's heart anymore.
If you love her, then you must send her,
somewhere where she's never been before!
Worn out phrases and morning gases
won't get you where you want to go!
Words of love, so soft and tender
won't win her anymore,
Anymore!
"Yeah, baby. You rock!" Lucas applaudisseert. Veerle voelt zich fantastisch. Ze is niet meer bang en heeft zin om er aan te werken. Ze begint er in te geloven. Voor Lucas is het sowieso ieder uur oefenen een uur in de hemel...
Voor mensen die nieuwsgierig zijn hoe het liedje klinkt:
http://www.youtube.com/watch?v=IaFgBIuXbBs
"Ken je het nummer goed," vraagt Lucas, "of zal ik het even afspelen?"
"Speel maar even af," antwoordt ze. Ze grinnikt. "Op die grammofoonspeler?"
"Nee, daar pak ik toch liever even de laptop voor. Die grammofoonplaat staat hier meer voor de sier omdat het zo'n mooi oud ding is." Hij grijnst en klopt op de hoorn van het apparaat.
Ze luisteren een paar keer naar het nummer. Veerle vindt het wel mooi, maar ook moeilijk.
"Ik denk niet dat ik zo kan schreeuwen met mijn stem. Zoveel volume heb ik niet."
Lucas zucht.
"Doe nou eens niet zo onzeker! Je hebt geen reden om onzeker te zijn. Volume kan je trainen, en trouwens, bij jou valt het best mee. Een beetje oefenen. Het gaat heus wel lukken, ik ga je helpen. En de band helpt ook mee, die begeleidt, die komen misschien vanavond nog even langs. Het komt helemaal goed."
Veerle knikt. Ze gaat naast de piano staan. Ze neemt diep adem en zegt:
"Oké, draai de tekst maar even uit, dan ga ik het proberen."
"Al gedaan. En je gaat het niet proberen, je gaat het doen."
"Ook goed."
"Zeg het eens."
"Wat?"
"Dat je het gaat doen." Veerle moest lachen.
"Ik ga het doen, haha."
"Wat zei je? Ik heb het niet goed verstaan."
"IK GA HET DOEN!"
"Mooi zo."
Behendig rolt Lucas met zijn bureaustoel achter de piano en speelt de intro. Veerle weet wanneer ze moet beginnen. Voorzichtig zet ze in.
"Words of love, so soft and tender
won't win a girl's heart anymore.
If you love her, then you must send her,
somewhere where she's never been before!
"Ja, stop maar even," zegt Lucas. "Je hebt inderdaad nog niet zo veel volume, maar dat komt ook omdat je nog een beetje bang bent. Dit is een diva-lied, dus best een beetje sexy, dat weet je, hè?"
Veerle wordt knalrood. Lucas ziet het en glimlacht.
"Kijk, dat volume heeft deels met je houding te maken. Niet dat ik nou zo'n fantastische zanger ben, het kan er mee door, maar ik weet er wel wat vanaf." Hij staat op en gaat naast haar staan. Hij legt een hand op haar buik en een andere hand op haar rug, hij drukt zachtjes. De verleiding is groot, hij voelt de vlinders, maar hij beweegt zijn handen niet. Zijn gezicht staat een paar centimeter van het hare. Hij kijkt naar haar mooie gezichtje, met de sproetjes erop. Nooit gezien dat meisjes met sproetjes zo mooi waren!
Bij Veerle voelt het vreemd. Normaal gesproken hoort ze het vervelend te vinden als jongens aan haar zitten, maar dit vindt ze niet erg. Hij doet het ook met een andere reden.
"Zing nu eens een toon, maakt niet uit welke." Lucas houdt haar in de goede houding en zij zingt. Ze merkt inderdaad dat het nu makkelijker gaat om harder te zingen en toch zuiver.
"Zie je? Veel beter. Je hebt best wel volume, je wist het alleen niet. Probleem al weer opgelost. Denk dus aan je houding."
"Dankjewel. Enne, je mag me nu wel weer loslaten hoor, als je wil." Veerle glimlacht weer een warme glimlach in zijn richting.
"Eh, ik sta prima zo, eigenlijk," zegt Lucas met een knipoog. "Maar het speelt wel een beetje lastig piano, vermoed ik..." Onhandig probeert hij met zijn handen om haar heen met zijn vingers bij de toetsen te komen. Veerle schiet in de lach.
Lucas vindt het leuk om haar te laten lachen, ze is leuker als ze lacht. Veerle probeert zich los te maken van hem, maar hij houdt goed vast. Zelfs als ze valt, houdt hij haar vast. Hij gaat weer op de kruk zitten en zij komt zo bij hem op schoot terecht. Ze kijkt hem aan.
"Ehm..." zegt Veerle.
Lucas kucht.
Snel staat ze weer op en gaat weer op haar plaats naast de piano staan. In de goede houding, dit keer. Lucas had graag gehad dat ze nog even zou blijven zitten...
Ze beginnen weer van voor af aan, en na een paar uur heeft Veerle het al aardig onder de knie. Met een krachtige diva-stem zingt ze moeiteloos wat eerst misging.
"Words of love, so soft and tender
won't win a girl's heart anymore.
If you love her, then you must send her,
somewhere where she's never been before!
Worn out phrases and morning gases
won't get you where you want to go!
Words of love, so soft and tender
won't win her anymore,
Anymore!
"Yeah, baby. You rock!" Lucas applaudisseert. Veerle voelt zich fantastisch. Ze is niet meer bang en heeft zin om er aan te werken. Ze begint er in te geloven. Voor Lucas is het sowieso ieder uur oefenen een uur in de hemel...
Voor mensen die nieuwsgierig zijn hoe het liedje klinkt:
http://www.youtube.com/watch?v=IaFgBIuXbBs
Laatst gewijzigd door Artemiss op 28 jun 2009 16:39, 1 keer totaal gewijzigd.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
De dagen vliegen voorbij, en Veerle heeft het maar wat druk met huiswerk en oefenen tegelijk. Gelukkig helpt Lucas haar, ze zou niet weten wat ze zonder hem zou moeten. Het was een super lieve jongen. Ze doen alles samen: huiswerk, filmpjes huren tussen de bedrijven door, af en toe eens pizza bestellen of uit eten gaan, en natuurlijk keihard oefenen voor de eerste ronde van de wedstrijd.
Het is nu woensdag. Veerle zit thuis, ze is net teruggekomen van oefenen. Het ging ontzettend goed, Lucas had met moeite toegegeven dat het oefenen nu niet meer noodzakelijk was.
Valerie was nog even langs geweest, ze hadden over jongens gekletst. Valerie is namelijk helemaal hoteldebotel van Dave. Ze had haar ook uitgehoord over Lucas, maar er viel toch echt weinig te melden.
Ze probeert nu nog wat voor Duits te leren. Maar het lukt niet goed, ze heeft teveel dingen aan haar hoofd.
Ze heeft de laatste paar dagen eens op Lucas gelet, en de gedachte is wel eens bij haar opgekomen dat hij verliefd op haar is.
Maar dan verwierp ze die meteen weer. Wat zou hij in haar kunnen zien? Hij helpt haar omdat ze een goede stem heeft. Ze moet zich geen dingen gaan inbeelden. Ze is nu wel minder onzeker, maar ze weet nog steeds van zichzelf dat ze een muizig zestienjarig meisje is met net aan cupmaat C. Vast niet zo aantrekkelijk. Niet dat ze daar nou zo veel verstand van heeft, maar toch...
Stiekem hoopt ze dat Lucas toch wat in haar ziet. Of dat een jongen op zijn minst wat in haar ziet, het liefst Lucas, maar in principe maakt het niet uit. Het zou zeker helpen voor haar zelfvertrouwen.
Lucas ziet wel degelijk wat in haar, maar nu is hij degene geworden die onzeker wordt. Op het moment dat hij haar zo onzeker voor de klas zag staan, had hij nog nergens last van. Toen was hij ook nog niet verliefd, dus toen ging alles makkelijk. Maar nu... nu weet hij dat er dingen op het spel staan, of dat denkt hij in ieder geval, en hij zet zijn stappen onzekerder.
Hij had Veerle wel mooi klaargestoomd voor het podium. Ze was er helemaal klaar voor. Helaas hoeven ze nu dus even niet meer te oefenen. Gelukkig zei Veerle dat ze maar al te graag nog terug wou komen om nog wat extra te oefenen, al was het voor de lol.
Hij begint uit verveling nog maar wat piano te spelen. Zijn huiswerk had hij al vooruit gemaakt, hij had verwacht dat hij het drukker zou krijgen.
Hij zit midden in de regen-prelude van Chopin, als Valerie de garagedeur met een grote zwaai opengooit.
"Hoi, Lucas! Ik kom net bij Veerle vandaan en ik dacht ik ga nog even langs... By the way, is Dave hier niet?"
"Hoi Valerie, wat gezellig dat je langs komt! Nee, Dave is hier by the way niet," zegt Lucas gemaakt.
"Jammer," zegt Valerie teleurgesteld. Ze wipt op het bureau en staart een beetje dromerig naar de posters. Lucas kijkt haar schuin aan.
"Wat is dat eigenlijk tussen jou en Dave?" Niet dat hij echt geïnteresseerd is, maar hij weet dat dat Valerie nooit graag over dat soort dingen praat. Althans niet met jongens. Dus dat wordt een beetje stangen.
"Helemaal niks. Je kunt dat beter met Dave bespreken..." Ze kijkt zijn blik ontwijkend naar de grond.
"En hoe zit dat eigenlijk tussen jou en Veerle?"
Lucas grijnst breed.
"Helemaal niks. Je kunt dat beter met Veerle bespreken..."
"Ah, doe niet zo flauw! Dit is anders. Zeg nou eens, hebben jullie iets?"
"Is dit anders?"
"Wat maakt het uit! Ik heb het al met Veerle besproken, maar..." Lucas' hart mist een slag.
"Je hebt het al met Veerle besproken? Wat vroeg je dan, en wat zei ze?"
"Nou, ehm... Ik weet niet, hoor. Dat zijn meiden-gesprekken." Wanhopig slaat hij zijn ogen op naar de hemel, komt van de bureaustoel af en valt op zijn knieën voor Valerie neer.
"Alsjeblieft?"
"Je vindt het wel heel belangrijk, hè? Vooruit dan maar," geeft ze dan maar toe.
"Dank je, dank je, dank je!"
"Ik vroeg haar of jullie wat hadden," begint Valerie.
"Wat zei ze?"
"Dat jullie niks hadden."
"Nee, dat is ook wel zo. We zijn heel goede vrienden, geloof ik."
"Toen vroeg ik wat ze van je vond,"
"Oh, nou wordt het spannend," Lucas knipoogt, "wat zei ze toen?"
"Toen lachte ze omdat ze het idioot vond dat ik zo door bleef vragen. Ze zei dat ze je absoluut niet kon missen nu, en dat ze je een super-lieve jongen vond."
"Zei ze dat?" Hij voelt zijn hart twee keer zo hard kloppen als normaal. Ongelofelijk, maar Valerie heeft het schijnbaar door.
"Jongen, ze zei ook dat ze niet verliefd was, dus haal je nou maar niks in je hoofd."
"Shit."
Het is nu woensdag. Veerle zit thuis, ze is net teruggekomen van oefenen. Het ging ontzettend goed, Lucas had met moeite toegegeven dat het oefenen nu niet meer noodzakelijk was.
Valerie was nog even langs geweest, ze hadden over jongens gekletst. Valerie is namelijk helemaal hoteldebotel van Dave. Ze had haar ook uitgehoord over Lucas, maar er viel toch echt weinig te melden.
Ze probeert nu nog wat voor Duits te leren. Maar het lukt niet goed, ze heeft teveel dingen aan haar hoofd.
Ze heeft de laatste paar dagen eens op Lucas gelet, en de gedachte is wel eens bij haar opgekomen dat hij verliefd op haar is.
Maar dan verwierp ze die meteen weer. Wat zou hij in haar kunnen zien? Hij helpt haar omdat ze een goede stem heeft. Ze moet zich geen dingen gaan inbeelden. Ze is nu wel minder onzeker, maar ze weet nog steeds van zichzelf dat ze een muizig zestienjarig meisje is met net aan cupmaat C. Vast niet zo aantrekkelijk. Niet dat ze daar nou zo veel verstand van heeft, maar toch...
Stiekem hoopt ze dat Lucas toch wat in haar ziet. Of dat een jongen op zijn minst wat in haar ziet, het liefst Lucas, maar in principe maakt het niet uit. Het zou zeker helpen voor haar zelfvertrouwen.
Lucas ziet wel degelijk wat in haar, maar nu is hij degene geworden die onzeker wordt. Op het moment dat hij haar zo onzeker voor de klas zag staan, had hij nog nergens last van. Toen was hij ook nog niet verliefd, dus toen ging alles makkelijk. Maar nu... nu weet hij dat er dingen op het spel staan, of dat denkt hij in ieder geval, en hij zet zijn stappen onzekerder.
Hij had Veerle wel mooi klaargestoomd voor het podium. Ze was er helemaal klaar voor. Helaas hoeven ze nu dus even niet meer te oefenen. Gelukkig zei Veerle dat ze maar al te graag nog terug wou komen om nog wat extra te oefenen, al was het voor de lol.
Hij begint uit verveling nog maar wat piano te spelen. Zijn huiswerk had hij al vooruit gemaakt, hij had verwacht dat hij het drukker zou krijgen.
Hij zit midden in de regen-prelude van Chopin, als Valerie de garagedeur met een grote zwaai opengooit.
"Hoi, Lucas! Ik kom net bij Veerle vandaan en ik dacht ik ga nog even langs... By the way, is Dave hier niet?"
"Hoi Valerie, wat gezellig dat je langs komt! Nee, Dave is hier by the way niet," zegt Lucas gemaakt.
"Jammer," zegt Valerie teleurgesteld. Ze wipt op het bureau en staart een beetje dromerig naar de posters. Lucas kijkt haar schuin aan.
"Wat is dat eigenlijk tussen jou en Dave?" Niet dat hij echt geïnteresseerd is, maar hij weet dat dat Valerie nooit graag over dat soort dingen praat. Althans niet met jongens. Dus dat wordt een beetje stangen.
"Helemaal niks. Je kunt dat beter met Dave bespreken..." Ze kijkt zijn blik ontwijkend naar de grond.
"En hoe zit dat eigenlijk tussen jou en Veerle?"
Lucas grijnst breed.
"Helemaal niks. Je kunt dat beter met Veerle bespreken..."
"Ah, doe niet zo flauw! Dit is anders. Zeg nou eens, hebben jullie iets?"
"Is dit anders?"
"Wat maakt het uit! Ik heb het al met Veerle besproken, maar..." Lucas' hart mist een slag.
"Je hebt het al met Veerle besproken? Wat vroeg je dan, en wat zei ze?"
"Nou, ehm... Ik weet niet, hoor. Dat zijn meiden-gesprekken." Wanhopig slaat hij zijn ogen op naar de hemel, komt van de bureaustoel af en valt op zijn knieën voor Valerie neer.
"Alsjeblieft?"
"Je vindt het wel heel belangrijk, hè? Vooruit dan maar," geeft ze dan maar toe.
"Dank je, dank je, dank je!"
"Ik vroeg haar of jullie wat hadden," begint Valerie.
"Wat zei ze?"
"Dat jullie niks hadden."
"Nee, dat is ook wel zo. We zijn heel goede vrienden, geloof ik."
"Toen vroeg ik wat ze van je vond,"
"Oh, nou wordt het spannend," Lucas knipoogt, "wat zei ze toen?"
"Toen lachte ze omdat ze het idioot vond dat ik zo door bleef vragen. Ze zei dat ze je absoluut niet kon missen nu, en dat ze je een super-lieve jongen vond."
"Zei ze dat?" Hij voelt zijn hart twee keer zo hard kloppen als normaal. Ongelofelijk, maar Valerie heeft het schijnbaar door.
"Jongen, ze zei ook dat ze niet verliefd was, dus haal je nou maar niks in je hoofd."
"Shit."
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Of dat zei Veerle maar omdat ze van Valerie af wilde Want volgens mij heeft Veerle het nog niet echt op een rijtje wat ze nou voor hem voelt als ik het zo lees ^^
Want volgens mij heeft Veerle het nog niet echt op een rijtje wat ze nou voor hem voelt als ik het zo lees ^^Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
En dan is het vrijdagavond. Time flies when having fun!
Lucas had met Veerle afgesproken dat hij haar om acht uur met zijn scootertje zou komen ophalen. Hij heeft wel een scooter, hij gebruikt hem alleen nooit voor school, alleen voor uitgaan.
De zenuwen gieren door haar lijf als ze op hem staat te wachten. Ze heeft zowat niks gegeten, want zenuwen slaan op je maag. Ze heeft totaal geen honger.
En dan is Lucas ook nog eens aan de late kant. Dat wil zeggen: hij komt om vijf over acht op zijn gemak aan gereden.
"Lucas! Ben je daar eindelijk! Ik wacht hier al eeuwen!" Ze rent naar hem toe en springt achterop.
"Ook hallo. Acht uur was toch de afspraak? Is vijf minuutjes later zo erg?"
"Rij nou maar gewoon."
"Zenuwachtig?" Lucas grinnikt.
"O, hou je kop," zegt ze zuchtend.
"Je ziet er trouwens goed uit," moet hij nog even kwijt.
"Dank je."
Ze draagt een strakke spijkerbroek en een rood topje met een lage decolleté en daaroverheen een zwart velours jasje die met een knoop vastgeknoopt zit. Ze vond het wel toepasselijk bij het liedje.
Ze komen het café binnen en worden meteen door een aantal mensen toegejuicht. Valerie komt naar hen toegelopen.
"Heb je er zin in?" vraagt ze opgewonden aan Veerle.
Veerle knikt. "Zeker. Maar ik ben wel zenuwachtig..."
"Goed zo. Zenuwen zijn goed om goed te kunnen presteren. Succes meid, je kunt het!"
"Dank je."
"Ah, daar hebben we ons nieuwe sterretje," roept Remco vanachter de bar. Hij kijkt op zijn horloge.
"We beginnen over ongeveer een kwartiertje, nog niet iedereen is er."
Veerle haalt diep adem. Lucas slaat een arm om haar heen en wrijft over haar arm.
"Relax, oké? Het gaat hartstikke lukken. Alleen al omdat je er zo goed uitziet."
"Ja, ho! Zo wil ik niet winnen..." zegt ze vlug.
"Grapje, grapje! Rustig maar. Zal ik wat te drinken halen?"
"Graag."
Voorzichtig loopt ze naar het podium en kijkt wat rond. Ze ziet nog wat andere deelnemers. Ze ziet twee jongens in laagzittende broeken met hun petjes achterstevoren op, dus ze gokt dat dat rappers zijn. Ze ziet een groepje meisjes zenuwachtig heen en weer lopen, ze vermoedt een dansgroep. Heeft ook met muziek te maken... Voor de rest zijn het zangers en nog twee zangeressen. Ze heeft dus ook nog wat concurrentie in haar eigen categorie.
Ze kijkt nog eens naar de dansgroep. Ze ziet een lang blond meisje vooraan staan en de rest nog wat bewegingen voordoen. Dat is dus de leidster. Ze ziet dat een aantal jongens haar nastaren.
Ze kijkt naar de bar. Daar zit een jongen die ze nog niet eerder heeft gezien naar haarzelf te kijken. Ze voelt zich direct ongemakkelijk. Hij ziet het en werpt haar een verontschuldigende blik toe. Hij loopt op haar af.
"Hoi, je voelt je toch niet bekeken, hoop ik?"
"Nou, ik wordt in ieder geval wel bekeken," antwoordt ze scherp.
"Sorry. Je ziet er ook zo goed uit. Doe jij ook mee aan de wedstrijd?"
"Ja, dat is wel de bedoeling."
"Zenuwachtig?"
"Nogal."
"Hoeft niet, joh. Je gaat het vast super doen. Ik ga voor je duimen."
Hij wil zich omdraaien en weglopen, maar Veerle houdt hem nog even tegen.
"Mag ik weten hoe jij heet?"
"Pablo is de naam," antwoordt hij. Veerle kijkt hem raar aan. Pablo?
"Ik ben half Mexicaans," verklaart hij. "En jouw naam?"
"Veerle."
"Veerle, leuke naam. Betekent strijd, wist je dat? Past vast wel bij je."
"Nou, eigenlijk..."
"Ik zie je later nog wel." En hij draait zich om en loopt weg.
Veerle is een beetje in de war door zijn verschijning. Hij is gebruind, heeft mooie donkerbruine ogen en hij is gespierd. En hij ziet haar duidelijk staan. In de gaten houden.
Lucas had met Veerle afgesproken dat hij haar om acht uur met zijn scootertje zou komen ophalen. Hij heeft wel een scooter, hij gebruikt hem alleen nooit voor school, alleen voor uitgaan.
De zenuwen gieren door haar lijf als ze op hem staat te wachten. Ze heeft zowat niks gegeten, want zenuwen slaan op je maag. Ze heeft totaal geen honger.
En dan is Lucas ook nog eens aan de late kant. Dat wil zeggen: hij komt om vijf over acht op zijn gemak aan gereden.
"Lucas! Ben je daar eindelijk! Ik wacht hier al eeuwen!" Ze rent naar hem toe en springt achterop.
"Ook hallo. Acht uur was toch de afspraak? Is vijf minuutjes later zo erg?"
"Rij nou maar gewoon."
"Zenuwachtig?" Lucas grinnikt.
"O, hou je kop," zegt ze zuchtend.
"Je ziet er trouwens goed uit," moet hij nog even kwijt.
"Dank je."
Ze draagt een strakke spijkerbroek en een rood topje met een lage decolleté en daaroverheen een zwart velours jasje die met een knoop vastgeknoopt zit. Ze vond het wel toepasselijk bij het liedje.
Ze komen het café binnen en worden meteen door een aantal mensen toegejuicht. Valerie komt naar hen toegelopen.
"Heb je er zin in?" vraagt ze opgewonden aan Veerle.
Veerle knikt. "Zeker. Maar ik ben wel zenuwachtig..."
"Goed zo. Zenuwen zijn goed om goed te kunnen presteren. Succes meid, je kunt het!"
"Dank je."
"Ah, daar hebben we ons nieuwe sterretje," roept Remco vanachter de bar. Hij kijkt op zijn horloge.
"We beginnen over ongeveer een kwartiertje, nog niet iedereen is er."
Veerle haalt diep adem. Lucas slaat een arm om haar heen en wrijft over haar arm.
"Relax, oké? Het gaat hartstikke lukken. Alleen al omdat je er zo goed uitziet."
"Ja, ho! Zo wil ik niet winnen..." zegt ze vlug.
"Grapje, grapje! Rustig maar. Zal ik wat te drinken halen?"
"Graag."
Voorzichtig loopt ze naar het podium en kijkt wat rond. Ze ziet nog wat andere deelnemers. Ze ziet twee jongens in laagzittende broeken met hun petjes achterstevoren op, dus ze gokt dat dat rappers zijn. Ze ziet een groepje meisjes zenuwachtig heen en weer lopen, ze vermoedt een dansgroep. Heeft ook met muziek te maken... Voor de rest zijn het zangers en nog twee zangeressen. Ze heeft dus ook nog wat concurrentie in haar eigen categorie.
Ze kijkt nog eens naar de dansgroep. Ze ziet een lang blond meisje vooraan staan en de rest nog wat bewegingen voordoen. Dat is dus de leidster. Ze ziet dat een aantal jongens haar nastaren.
Ze kijkt naar de bar. Daar zit een jongen die ze nog niet eerder heeft gezien naar haarzelf te kijken. Ze voelt zich direct ongemakkelijk. Hij ziet het en werpt haar een verontschuldigende blik toe. Hij loopt op haar af.
"Hoi, je voelt je toch niet bekeken, hoop ik?"
"Nou, ik wordt in ieder geval wel bekeken," antwoordt ze scherp.
"Sorry. Je ziet er ook zo goed uit. Doe jij ook mee aan de wedstrijd?"
"Ja, dat is wel de bedoeling."
"Zenuwachtig?"
"Nogal."
"Hoeft niet, joh. Je gaat het vast super doen. Ik ga voor je duimen."
Hij wil zich omdraaien en weglopen, maar Veerle houdt hem nog even tegen.
"Mag ik weten hoe jij heet?"
"Pablo is de naam," antwoordt hij. Veerle kijkt hem raar aan. Pablo?
"Ik ben half Mexicaans," verklaart hij. "En jouw naam?"
"Veerle."
"Veerle, leuke naam. Betekent strijd, wist je dat? Past vast wel bij je."
"Nou, eigenlijk..."
"Ik zie je later nog wel." En hij draait zich om en loopt weg.
Veerle is een beetje in de war door zijn verschijning. Hij is gebruind, heeft mooie donkerbruine ogen en hij is gespierd. En hij ziet haar duidelijk staan. In de gaten houden.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
De uren kruipen voorbij en zenuwachtig nipt Veerle van haar drankje. Hoe dichterbij het uur U komt, hoe zenuwachtiger ze wordt. Er kan zoveel mis gaan!
Wat nu als ze opeens de tekst niet meer weet, door de zenuwen? Of dat ze uitschiet met haar stem? Of valt over een snoer, of een andere blunder.
"Hou je het nog?"
Veerle kijkt om. Het is Lucas.
"O, ben jij het. Hoe lang nog?"
"Nog ongeveer vijf minuten. Ik kwam je halen, we moeten zo het podium op. Ze gaan de kandidaten voorstellen," legt hij uit.
"Oké." Veerle ademt diep in door haar neus en blaast het door haar mond weer uit. Ze loopt aan de zijkant het podium op. Ze wil het liefst een beetje achteraan gaan staan, maar dat zal niet meevallen. Zij moet vooraan de band gaan staan, het draait tenslotte om haar.
Remco loopt ook het podium op.
"Hoe kan het dat jij nog zo relaxed bent," fluistert Veerle gespannen naar Lucas.
"Ssst," is het antwoord. "Remco gaat beginnen."
"Goedenavond," begon Remco. Een bescheiden applausje komt op uit de tent.
"We hebben er lang op moeten wachten, maar nu is het toch weer zover: de muziekwedstrijd! We hebben acht getalenteerde kandidaten, en tot mijn grote vreugde ook een aantal dames."
Nogmaals applaus en gefluit. Dat is zeldzaam.
"Ik stel ze even voor, dan kunnen we snel doorstromen naar de optredens.
Als eerste: Jaïr, spreek ik het goed uit? Ja? Mooi. Jaïr en Sam, die ons even gaan laten horen wat wij onder echte Nederlandse hiphop en rap verstaan."
Tussen iedere kandidaat door komt een vriendelijk en bemoedigend applaus van het gezellige Stamcafé.
"Als tweede, en dat wordt een hele reeks: Melinda, Larissa, Sacha, Karin, Susanne, Marit, wat een vrouwen-vloedgolf, en nog één heer: Paul. De enige dansgroep, dit jaar. Ze hebben ook nog een groepsnaam, dit is: Spitfire!"
Applaus. Veerle staat helemaal achteraan, en ze wordt aldoor maar zenuwachtiger. Hoe kan ze het opnemen tegen al die mensen die al jaren meedraaien hier?
"Dan kandidaat nummer drie, weer een dame, jawel! Ze is weer terug van even weggeweest. We hebben je zangtalent gemist vorig jaar, we zijn blij dat je weer terug bent. Hier is Anne!"
Shit. Nog een zangeres. Ze ziet er heel cool uit, vindt Veerle. Bijna alles wat ze aan heeft is van leer, behalve haar T-shirt. Daar staat een doodskop op. Haar haar is knalrood, maar dan ook echt knalrood, en ze heeft dikke randen mascara om haar ogen. Ze wordt heel enthousiast aangemoedigd door het publiek.
"Zoals altijd begeleid door onze eersteklas herriemakers: Vincent, Bas en Martijn."
Alsof hij haar gedachten lezen kan, fluistert Lucas: "Die zing jij van de baan. Ze zingt metal en ze is op zich niet slecht, maar ze moet het heel erg van de show en van haar image hebben. Ze is heel populair, maar technisch ben jij beter." Lucas heeft er verstand van, dus dit stelt haar wel gerust.
"We zijn op de helft: nummer vier. Let op dames, daar komt ie. Hij heeft nog nooit een jaar overgeslagen, onze gevoelige zanger Stan."
Achterin hoort Veerle wat meisjes iets onverstaanbaars roepen als hij naar voren komt, een erg knap uitziende blonde jongen met blauwe ogen.
"Die jongen heeft nog nooit gewonnen," fluistert Lucas, "Meisjes vinden hem leuk om hoe hij eruit ziet maar zo geweldig kan hij niet zingen. Hij heeft wel een goede lied keus, hij is slim. Uiteindelijk vonden ook de meisjes mij altijd leuker, als het op de finale aankwam." Hij grinnikt zachtjes.
De andere drie waren nog een zanger begeleid door een klein bandje, een reggae-zanger voornamelijk, vertelde Lucas, een R&B-zangeres en een zang-groep van twee jongens en twee meisjes, die a capella zongen. Die waren ook nieuw.
Dan is Veerle aan de beurt.
"En tot slot, een veelbelovende nieuweling: dit is Veerle!"
Veerle stapt met knikkende knieën naar voren. Remco knikt haar bemoedigend toe.
"Veerle Kampen, om precies te zijn, voor mensen die dat willen weten. Ze zingt voornamelijk oude klassiekers heb ik begrepen, en dat kan maar één reden hebben..."
Een zacht gegniffel gaat door de zaal. Er ontgaat Veerle iets. Maar als Lucas met zijn band grijnzend naar voren komt begrijpt ze het. Oude liedjes zijn Lucas zijn handelsmerk.
"En die reden is dat Lucas haar met zijn 'Evergreenes' begeleidt."
Een enorm applaus stijgt op. Lucas is ook populair. Door het geklap verdwijnen plotseling bijna alle zenuwen. En als er een aantal mensen in het publiek 'Go Veerle! Come on!' roepen, kan de avond voor haar al niet meer stuk.
Wat nu als ze opeens de tekst niet meer weet, door de zenuwen? Of dat ze uitschiet met haar stem? Of valt over een snoer, of een andere blunder.
"Hou je het nog?"
Veerle kijkt om. Het is Lucas.
"O, ben jij het. Hoe lang nog?"
"Nog ongeveer vijf minuten. Ik kwam je halen, we moeten zo het podium op. Ze gaan de kandidaten voorstellen," legt hij uit.
"Oké." Veerle ademt diep in door haar neus en blaast het door haar mond weer uit. Ze loopt aan de zijkant het podium op. Ze wil het liefst een beetje achteraan gaan staan, maar dat zal niet meevallen. Zij moet vooraan de band gaan staan, het draait tenslotte om haar.
Remco loopt ook het podium op.
"Hoe kan het dat jij nog zo relaxed bent," fluistert Veerle gespannen naar Lucas.
"Ssst," is het antwoord. "Remco gaat beginnen."
"Goedenavond," begon Remco. Een bescheiden applausje komt op uit de tent.
"We hebben er lang op moeten wachten, maar nu is het toch weer zover: de muziekwedstrijd! We hebben acht getalenteerde kandidaten, en tot mijn grote vreugde ook een aantal dames."
Nogmaals applaus en gefluit. Dat is zeldzaam.
"Ik stel ze even voor, dan kunnen we snel doorstromen naar de optredens.
Als eerste: Jaïr, spreek ik het goed uit? Ja? Mooi. Jaïr en Sam, die ons even gaan laten horen wat wij onder echte Nederlandse hiphop en rap verstaan."
Tussen iedere kandidaat door komt een vriendelijk en bemoedigend applaus van het gezellige Stamcafé.
"Als tweede, en dat wordt een hele reeks: Melinda, Larissa, Sacha, Karin, Susanne, Marit, wat een vrouwen-vloedgolf, en nog één heer: Paul. De enige dansgroep, dit jaar. Ze hebben ook nog een groepsnaam, dit is: Spitfire!"
Applaus. Veerle staat helemaal achteraan, en ze wordt aldoor maar zenuwachtiger. Hoe kan ze het opnemen tegen al die mensen die al jaren meedraaien hier?
"Dan kandidaat nummer drie, weer een dame, jawel! Ze is weer terug van even weggeweest. We hebben je zangtalent gemist vorig jaar, we zijn blij dat je weer terug bent. Hier is Anne!"
Shit. Nog een zangeres. Ze ziet er heel cool uit, vindt Veerle. Bijna alles wat ze aan heeft is van leer, behalve haar T-shirt. Daar staat een doodskop op. Haar haar is knalrood, maar dan ook echt knalrood, en ze heeft dikke randen mascara om haar ogen. Ze wordt heel enthousiast aangemoedigd door het publiek.
"Zoals altijd begeleid door onze eersteklas herriemakers: Vincent, Bas en Martijn."
Alsof hij haar gedachten lezen kan, fluistert Lucas: "Die zing jij van de baan. Ze zingt metal en ze is op zich niet slecht, maar ze moet het heel erg van de show en van haar image hebben. Ze is heel populair, maar technisch ben jij beter." Lucas heeft er verstand van, dus dit stelt haar wel gerust.
"We zijn op de helft: nummer vier. Let op dames, daar komt ie. Hij heeft nog nooit een jaar overgeslagen, onze gevoelige zanger Stan."
Achterin hoort Veerle wat meisjes iets onverstaanbaars roepen als hij naar voren komt, een erg knap uitziende blonde jongen met blauwe ogen.
"Die jongen heeft nog nooit gewonnen," fluistert Lucas, "Meisjes vinden hem leuk om hoe hij eruit ziet maar zo geweldig kan hij niet zingen. Hij heeft wel een goede lied keus, hij is slim. Uiteindelijk vonden ook de meisjes mij altijd leuker, als het op de finale aankwam." Hij grinnikt zachtjes.
De andere drie waren nog een zanger begeleid door een klein bandje, een reggae-zanger voornamelijk, vertelde Lucas, een R&B-zangeres en een zang-groep van twee jongens en twee meisjes, die a capella zongen. Die waren ook nieuw.
Dan is Veerle aan de beurt.
"En tot slot, een veelbelovende nieuweling: dit is Veerle!"
Veerle stapt met knikkende knieën naar voren. Remco knikt haar bemoedigend toe.
"Veerle Kampen, om precies te zijn, voor mensen die dat willen weten. Ze zingt voornamelijk oude klassiekers heb ik begrepen, en dat kan maar één reden hebben..."
Een zacht gegniffel gaat door de zaal. Er ontgaat Veerle iets. Maar als Lucas met zijn band grijnzend naar voren komt begrijpt ze het. Oude liedjes zijn Lucas zijn handelsmerk.
"En die reden is dat Lucas haar met zijn 'Evergreenes' begeleidt."
Een enorm applaus stijgt op. Lucas is ook populair. Door het geklap verdwijnen plotseling bijna alle zenuwen. En als er een aantal mensen in het publiek 'Go Veerle! Come on!' roepen, kan de avond voor haar al niet meer stuk.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Aaaah ga door, ga door! Het is zo spannend! Ik kan me prima voorstellen hoe zij daar zo staat...
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Dikke pech voor Veerle, ze is helemaal als laatste aan de beurt.
Vooral Anne maakt erg veel indruk op het publiek, de rappers zijn ook populair en tot ieders verbazing reageert het publiek ook enthousiast op de a capella zang-groep. En op het moment is de dans-act hét spektakel van de avond. Lucas legt dat uit met dat zij op dit moment ook de genen zijn met het meeste talent.
"Maar jij moet nog komen," voegt hij eraan toe.
De R&B-zangeres en Stan hebben minder succes, de reggae zanger is op dit moment bezig.
Veerle staat in de coulisse toe te kijken. Zoveel zenuwen als ze nu heeft, heeft ze nog nooit gehad. Ze weet dat het publiek op zich enthousiast over haar was, maar het zijn de normale vijf-minuten-voor-het-moment-suprême-zenuwen. En die zijn altijd het ergst.
"Die vent is meer grappig dan echt getalenteerd. Ik betwijfel of die lang gaat blijven. Ik denk niet dat hij veel meer te bieden heeft dan dit," zegt Lucas.
"Jongen, ik kan het niet uitstaan dat jij zo kalm bent, " zegt Veerle hees, "Mijn armen trillen!"
Lucas wrijft over haar rug.
"Rustig maar. Kalmte kan u redden! Oké, dit het moment van de waarheid, wij zijn aan de beurt. Remco gaat ons aankondigen. Ben je klaar?"
"Ik hoop het."
Remco loopt het podium op.
"Tja, dan zijn we alweer toegekomen aan de laatste act van vanavond. Dat betekent dat we na deze act kunt stemmen. Voor de genen die nog niet weten hoe het werkt: we doen het ouderwets. Je vult de naam van jouw keuze in op een briefje en stopt hem in de bus op de bar. Morgen wordt bekend gemaakt wie er doorgaan en wie er afvalt.
Goed, de laatste act van vanavond: Veerle en de Evergreenes met het nummer, oud, hoe kan het ook anders, Words of Love van de Mama's en de Papa's!"
Een applaus klinkt en met trillende benen en armen loopt Veerle naar de microfoon.
Vooral Anne maakt erg veel indruk op het publiek, de rappers zijn ook populair en tot ieders verbazing reageert het publiek ook enthousiast op de a capella zang-groep. En op het moment is de dans-act hét spektakel van de avond. Lucas legt dat uit met dat zij op dit moment ook de genen zijn met het meeste talent.
"Maar jij moet nog komen," voegt hij eraan toe.
De R&B-zangeres en Stan hebben minder succes, de reggae zanger is op dit moment bezig.
Veerle staat in de coulisse toe te kijken. Zoveel zenuwen als ze nu heeft, heeft ze nog nooit gehad. Ze weet dat het publiek op zich enthousiast over haar was, maar het zijn de normale vijf-minuten-voor-het-moment-suprême-zenuwen. En die zijn altijd het ergst.
"Die vent is meer grappig dan echt getalenteerd. Ik betwijfel of die lang gaat blijven. Ik denk niet dat hij veel meer te bieden heeft dan dit," zegt Lucas.
"Jongen, ik kan het niet uitstaan dat jij zo kalm bent, " zegt Veerle hees, "Mijn armen trillen!"
Lucas wrijft over haar rug.
"Rustig maar. Kalmte kan u redden! Oké, dit het moment van de waarheid, wij zijn aan de beurt. Remco gaat ons aankondigen. Ben je klaar?"
"Ik hoop het."
Remco loopt het podium op.
"Tja, dan zijn we alweer toegekomen aan de laatste act van vanavond. Dat betekent dat we na deze act kunt stemmen. Voor de genen die nog niet weten hoe het werkt: we doen het ouderwets. Je vult de naam van jouw keuze in op een briefje en stopt hem in de bus op de bar. Morgen wordt bekend gemaakt wie er doorgaan en wie er afvalt.
Goed, de laatste act van vanavond: Veerle en de Evergreenes met het nummer, oud, hoe kan het ook anders, Words of Love van de Mama's en de Papa's!"
Een applaus klinkt en met trillende benen en armen loopt Veerle naar de microfoon.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Aaaah, hoe brengt ze het er vanaf?! Ik moet het weten! Op dit moment ben ik net zo zenuwachtig als zij... Wauw...
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Sorry dat jullie je met zo'n klein rot-stukkie tevreden moesten stellen, ik heb het druk met een toetsweek en een project. Ik probeer tijd vrij te maken!
De jongens achter Veerle nemen hun plaatsen in en checken nog één keer de apparatuur. Lucas knikt haar toe, ze kunnen beginnen. Veerle haalt diep adem. Ze hoort Lucas de maat aangeven. Het lijkt een eeuwigheid te duren.
Ze hoort de intro op de piano en valt in. Het vreemde is, dat zodra ze begint te zingen, alle zenuwen verdwijnen. Ze zingt weer:
"Words of love, so soft and tender won't win a girl's heart anymore,
If you love her, then you must send her somewhere where she's never been before!
Worn out phrases..."
Bij de derde regel trekt ze zelfverzekerd de microfoon uit de houder en loopt ermee over het podium. Soms wijst ze als ze 'you' zingt uitdagend in het publiek, ze is niet bang meer.
Ze improviseert een uithaal, omdat ze dat Mama Cash ook eens heeft zien doen.
"You ought to know by now,
you ought to know, you ought to know by now!"
Tijdens de hoge noten leunt ze achterover over de piano, zoals een echte diva hoort te doen. Lucas weet niet wat hij ziet. Zó hadden ze het nog nooit geoefend. Ze was beter dan ooit tevoren. Het publiek was dolend enthousiast.
Veerle genoot ervan om te stralen op het podium. Ze wilde nog heel wat meer laten zien. Ze zou willen dat Mark en Loes hier waren, zodat ze konden zien wie ze al die jaren gepest hadden.
De laatste noot kwam er krachtig, bijna als een soort schreeuw uit, maar toch niet minder gemakkelijk dan de andere noten.
Het publiek barst los in een staande ovatie. Veerle ziet dat haar eigen bandleden ook voor haar klappen. Remco komt opgetogen het podium op rennen.
"Fantastisch! Wat een stem! Je bent hier de nieuwe favoriet, geloof me. Er komen goede dingen bij Lucas vandaan, altijd al zo geweest, maar nou brengt ie wel iets heel bijzonders mee. Ik denk niet dat stemmen voor jou nog nodig is, maar we moeten het eerlijk houden. Mijn stem heb je, in ieder geval. Dankjewel! Beste mensen, Veerle en de Evergreenes!"
Nog een applaus volgt en Veerle en de band lopen het podium af.
"Je was echt geweldig," zegt Lucas vol bewondering. "Zo goed heb je het nog nooit gedaan. Ik heb nog zoveel andere liedjes voor je in gedachte..."
"Bedankt, die moet je me van de week nog maar eens vertellen. Ik zie dat Pablo, een jongen die ik net ontmoet heb me wenkt."
En voordat Lucas iets kan zeggen rent ze al naar hem toe.
Lucas vloekt binnensmonds. Niet Pablo! Hij moest er absoluut wat tegen doen.
By the way: hoe vinden jullie dat ik dat stukje van het uiteindelijke optreden omschreven heb? Ik vind dat namelijk erg moeilijk, aangezien het een liedje is. Daarom heb ik er eerder ook naar gelinkt. Je moet eigenlijk weten hoe het klinkt.
De jongens achter Veerle nemen hun plaatsen in en checken nog één keer de apparatuur. Lucas knikt haar toe, ze kunnen beginnen. Veerle haalt diep adem. Ze hoort Lucas de maat aangeven. Het lijkt een eeuwigheid te duren.
Ze hoort de intro op de piano en valt in. Het vreemde is, dat zodra ze begint te zingen, alle zenuwen verdwijnen. Ze zingt weer:
"Words of love, so soft and tender won't win a girl's heart anymore,
If you love her, then you must send her somewhere where she's never been before!
Worn out phrases..."
Bij de derde regel trekt ze zelfverzekerd de microfoon uit de houder en loopt ermee over het podium. Soms wijst ze als ze 'you' zingt uitdagend in het publiek, ze is niet bang meer.
Ze improviseert een uithaal, omdat ze dat Mama Cash ook eens heeft zien doen.
"You ought to know by now,
you ought to know, you ought to know by now!"
Tijdens de hoge noten leunt ze achterover over de piano, zoals een echte diva hoort te doen. Lucas weet niet wat hij ziet. Zó hadden ze het nog nooit geoefend. Ze was beter dan ooit tevoren. Het publiek was dolend enthousiast.
Veerle genoot ervan om te stralen op het podium. Ze wilde nog heel wat meer laten zien. Ze zou willen dat Mark en Loes hier waren, zodat ze konden zien wie ze al die jaren gepest hadden.
De laatste noot kwam er krachtig, bijna als een soort schreeuw uit, maar toch niet minder gemakkelijk dan de andere noten.
Het publiek barst los in een staande ovatie. Veerle ziet dat haar eigen bandleden ook voor haar klappen. Remco komt opgetogen het podium op rennen.
"Fantastisch! Wat een stem! Je bent hier de nieuwe favoriet, geloof me. Er komen goede dingen bij Lucas vandaan, altijd al zo geweest, maar nou brengt ie wel iets heel bijzonders mee. Ik denk niet dat stemmen voor jou nog nodig is, maar we moeten het eerlijk houden. Mijn stem heb je, in ieder geval. Dankjewel! Beste mensen, Veerle en de Evergreenes!"
Nog een applaus volgt en Veerle en de band lopen het podium af.
"Je was echt geweldig," zegt Lucas vol bewondering. "Zo goed heb je het nog nooit gedaan. Ik heb nog zoveel andere liedjes voor je in gedachte..."
"Bedankt, die moet je me van de week nog maar eens vertellen. Ik zie dat Pablo, een jongen die ik net ontmoet heb me wenkt."
En voordat Lucas iets kan zeggen rent ze al naar hem toe.
Lucas vloekt binnensmonds. Niet Pablo! Hij moest er absoluut wat tegen doen.
By the way: hoe vinden jullie dat ik dat stukje van het uiteindelijke optreden omschreven heb? Ik vind dat namelijk erg moeilijk, aangezien het een liedje is. Daarom heb ik er eerder ook naar gelinkt. Je moet eigenlijk weten hoe het klinkt.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Ik heb het nummer beluisterd, nadat je die link had gegeven in je verhaal. Ik vind dat je het mooi hebt beschreven, dit stuk. Misschien had je er nog bij kunnen vertellen hoe ze zich voelde, want ik zou dat niet durven. ik ben ook erg verlegen, en ik zing ook, maar zou je echt wel dat doen? Als een echte diva? Ik weet het niet. Ikzelf niet, in ieder geval.
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
@ Lessie: Bedankt voor de tip wat dat 'hoe ze zich voelt' betreft, daar zal ik de volgende keer op letten. Dat was ik inderdaad een beetje vergeten.
Lucas kent Pablo al langer. Een half-Mexicaanse macho, en hij is altijd al wel geïnteresseerd geweest in meisjes die het goed deden in de wedstrijd van het Stamcafé. Alleen niet op de goede manier. Het is een schuinsmarcheerder. Lucas voorspelt dat hij zodra hij het bij Veerle een keertje voor elkaar gekregen had, hij over zou stappen naar die leuke blondine die Spitfire leidt.
Hij moet haar op zijn minst waarschuwen. Maar misschien is het vanavond al wel te laat! Alhoewel, meestal is Pablo nog net wel zo subtiel dat hij het niet direct de eerste avond probeert. Eerst even aardig doen. Eerst even slijmen. Bah, wat walgt hij van die vent. Vooral als het om zijn toekomstige vriendin gaat. Hoopt hij tenminste.
Helaas krijgt hij haar die avond niet meer te pakken. Op een gegeven moment tikt Dave hem op zijn schouder.
"Wij gaan naar huis. Ga jij ook, of blijf je nog wat rondhangen? Het is al wel bijna half één, hè, dat je het weet."
Lucas knikt. "Heb jij Veerle nog gezien?"
Dave schudt zijn hoofd, en dan komt Valerie naast hem staan. "Hij niet, maar ik wel. Pablo heeft haar een half uurtje geleden naar huis gebracht. Ze vroeg aan mij of ik het aan de rest wilde doorgeven," verklaart ze.
Lucas stampt gefrustreerd op de grond. "Shit! Shit! Shit!"
"Wat maakt dat nou uit? Ik ben blij voor haar, voorheen durfde ze een jongen amper aan te kijken. Ze gaat vooruit," zegt Valerie enthousiast.
"Veel te snel, naar mijn zin. Kom, we gaan."
Hij voelt zich machteloos. Hij hoopt dat het vanavond nog niet te laat is. Zo niet, dan moet hij haar volgende week absoluut waarschuwen. Het uit haar hoofd praten. Waarom, van alle jongens, uitgerekend Pablo?
Pablo geeft Veerle nog een kus op haar hand als ze naar binnen gaat. Hij zwaait.
"Tot morgen! Mijn stem heb je, dat weet je," roept hij nog als hij op zijn motor stapt. Veerle zwaait terug.
Ze loopt met haar hoofd vol gedachten de woonkamer in.
"Zo, kijk eens wie daar nog het huis binnenkomt! Was het gezellig?" Haar moeder zit op de bank een cryptogram te maken.
"Oh, mam! Dat jij nu nog op bent. Waar is pap?" Veerle probeert een ander onderwerp aan te kaarten, ze had niet verwacht dat ze thuis meteen al een kruisverhoor zou krijgen.
"Je vader slaapt al een tijdje, ik kon de slaap niet vatten. Ging het goed?"
Veerle bemerkt, dat ze helemaal geen bezwaar heeft tegen het kruisverhoor.
"Het ging fantastisch! Het publiek was laaiend enthousiast! En Lucas was ook super. Hij moest de hele tijd mijn zenuwen eronder houden, ik was zo ontzettend zenuwachtig! Maar toen ik eenmaal op het podium stond, was dat helemaal weg.
En ik heb ook een jongen ontmoet..." ratelt ze.
"Ja, wie was die jongen die je thuis kwam brengen? Dat was Lucas niet, of wel?" Haar moeder kijkt bedenkelijk.
"Nee, dat was Pablo. Ik geloof dat hij wel wat in me ziet. Hij is echt heel leuk, mam. En heel hoffelijk ook. En lief."
"O, ik hoor het al. Verliefd. Dat is ook voor het eerst. Maar is hij net zo lief als Lucas?"
"Nee, liever. Lucas is heel aardig, maar niet op die manier. Dat voel ik niet voor hem. Maar bij Pablo heb ik dat wel."
"Zo'n keuze moet je niet te snel maken, weet je. Ik zou er nog even over nadenken."
Veerle haalt haar schouders op. Het kan haar niet schelen wat haar moeder er van vindt. Pablo is voor haar gewoon het einde.
"Welterusten, mam!"
"Welterusten."
Ze kan zowat de hele nacht niet slapen, omdat ze met haar gedachten bij Pablo zit. Morgen ziet ze hem weer! Ze kan niet wachten.
Lucas kent Pablo al langer. Een half-Mexicaanse macho, en hij is altijd al wel geïnteresseerd geweest in meisjes die het goed deden in de wedstrijd van het Stamcafé. Alleen niet op de goede manier. Het is een schuinsmarcheerder. Lucas voorspelt dat hij zodra hij het bij Veerle een keertje voor elkaar gekregen had, hij over zou stappen naar die leuke blondine die Spitfire leidt.
Hij moet haar op zijn minst waarschuwen. Maar misschien is het vanavond al wel te laat! Alhoewel, meestal is Pablo nog net wel zo subtiel dat hij het niet direct de eerste avond probeert. Eerst even aardig doen. Eerst even slijmen. Bah, wat walgt hij van die vent. Vooral als het om zijn toekomstige vriendin gaat. Hoopt hij tenminste.
Helaas krijgt hij haar die avond niet meer te pakken. Op een gegeven moment tikt Dave hem op zijn schouder.
"Wij gaan naar huis. Ga jij ook, of blijf je nog wat rondhangen? Het is al wel bijna half één, hè, dat je het weet."
Lucas knikt. "Heb jij Veerle nog gezien?"
Dave schudt zijn hoofd, en dan komt Valerie naast hem staan. "Hij niet, maar ik wel. Pablo heeft haar een half uurtje geleden naar huis gebracht. Ze vroeg aan mij of ik het aan de rest wilde doorgeven," verklaart ze.
Lucas stampt gefrustreerd op de grond. "Shit! Shit! Shit!"
"Wat maakt dat nou uit? Ik ben blij voor haar, voorheen durfde ze een jongen amper aan te kijken. Ze gaat vooruit," zegt Valerie enthousiast.
"Veel te snel, naar mijn zin. Kom, we gaan."
Hij voelt zich machteloos. Hij hoopt dat het vanavond nog niet te laat is. Zo niet, dan moet hij haar volgende week absoluut waarschuwen. Het uit haar hoofd praten. Waarom, van alle jongens, uitgerekend Pablo?
Pablo geeft Veerle nog een kus op haar hand als ze naar binnen gaat. Hij zwaait.
"Tot morgen! Mijn stem heb je, dat weet je," roept hij nog als hij op zijn motor stapt. Veerle zwaait terug.
Ze loopt met haar hoofd vol gedachten de woonkamer in.
"Zo, kijk eens wie daar nog het huis binnenkomt! Was het gezellig?" Haar moeder zit op de bank een cryptogram te maken.
"Oh, mam! Dat jij nu nog op bent. Waar is pap?" Veerle probeert een ander onderwerp aan te kaarten, ze had niet verwacht dat ze thuis meteen al een kruisverhoor zou krijgen.
"Je vader slaapt al een tijdje, ik kon de slaap niet vatten. Ging het goed?"
Veerle bemerkt, dat ze helemaal geen bezwaar heeft tegen het kruisverhoor.
"Het ging fantastisch! Het publiek was laaiend enthousiast! En Lucas was ook super. Hij moest de hele tijd mijn zenuwen eronder houden, ik was zo ontzettend zenuwachtig! Maar toen ik eenmaal op het podium stond, was dat helemaal weg.
En ik heb ook een jongen ontmoet..." ratelt ze.
"Ja, wie was die jongen die je thuis kwam brengen? Dat was Lucas niet, of wel?" Haar moeder kijkt bedenkelijk.
"Nee, dat was Pablo. Ik geloof dat hij wel wat in me ziet. Hij is echt heel leuk, mam. En heel hoffelijk ook. En lief."
"O, ik hoor het al. Verliefd. Dat is ook voor het eerst. Maar is hij net zo lief als Lucas?"
"Nee, liever. Lucas is heel aardig, maar niet op die manier. Dat voel ik niet voor hem. Maar bij Pablo heb ik dat wel."
"Zo'n keuze moet je niet te snel maken, weet je. Ik zou er nog even over nadenken."
Veerle haalt haar schouders op. Het kan haar niet schelen wat haar moeder er van vindt. Pablo is voor haar gewoon het einde.
"Welterusten, mam!"
"Welterusten."
Ze kan zowat de hele nacht niet slapen, omdat ze met haar gedachten bij Pablo zit. Morgen ziet ze hem weer! Ze kan niet wachten.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
De volgende middag gaat Lucas snel bij Veerle langs. Hij rent het tuinpad op en klopt aan. Zij hebben nog een ouderwetse klopper, geen bel. Hij vindt het wel iets karakteristieks hebben, zo'n gouden hand op een een knop.
De vader van Veerle doet open.
"Dag, jongeman," zegt hij ietwat verbaasd. Lucas vermoedt dat hij hem nog niet kent.
"Dag, meneer. Ik ben een vriend van Veerle, is ze thuis?"
"Aha, jij bent zeker die beroemde Lucas waar ze het bijna elke dag over heeft sinds ze aan die wedstrijd meedoet?" Haar vader glimlacht.
Lucas grijnst breed. "Schuldig."
"Ze is boven," zegt haar vader en wijst met zijn duim naar de trap. Snel loopt Lucas naar boven. Hij realiseert zich halverwege de trap dat hij nog nooit op haar kamer geweest is. Hij gaat op de overloop voor haar deur staan. Nog half wetend hoe hij dit gesprek gaat voeren, klopt hij op de deur.
"Ja?"
Hij doet de deur open. Veerle zit op haar bed, en ze was zich waarschijnlijk even aan het omkleden, in ieder geval had ze geen trui of T-shirt aan.
"Sorry!" Verschrikt trekt hij de deur weer dicht.
"Lucas! Ik wist niet dat jij het was!" Met een rood hoofd trekt ze een T-shirt over haar hoofd.
Lucas staat met zijn rug tegen de muur naast de deur voor zich uit te staren. Hij blijft dat beeld voor zijn ogen houden.
"Kan ik nu binnen komen?"
"Ja, de kust is veilig."
Hij loopt de kamer weer binnen.
"Sorry, echt sorry. Je vader liet me binnen en zei dat je boven was."
"Het geeft niet, het geeft niet. Ik had mijn bh gelukkig nog aan." Ze knipoogt naar hem en grijnst. Lucas krijgt nu ook wel een rood hoofd. Hij heeft de pest aan dit soort gênante situaties.
"Waar was je zo plotseling gisteravond," vraagt hij dan maar om van onderwerp over te springen. Hij weet het wel, maar hij wil Pablo uit haar hoofd praten.
"Pablo heeft me naar huis gebracht. Heeft Valerie je dat niet verteld?"
"Jawel, maar ik wou het zeker weten," antwoordt hij. Veerle trekt één wenkbrauw op.
"Waarom ben je met Pablo meegegaan?" Hij wil het toch van haar horen.
"Omdat ik hem leuk vind," zegt ze. Ze windt er geen doekjes om.
"Je gaat me toch niet zeggen dat je verliefd bent op die schuinsmarcheerder, hè?" Wanhopig kijkt hij haar aan.
"Nou, oké, dan zeg ik dat niet." Ze haalt haar schouders op. Ze voelt toch wel dat het zo zit, het heeft geen zin om het geheim te houden. Dat hoeft ook helemaal niet.
"Nee!" Lucas slaat zijn blik en zijn armen dramatisch op naar de hemel. "Niet doen. Die eikel deugt niet. Je wilt niet weten hoeveel hij er al heeft gehad die aan die wedstrijd meededen. Allemaal goed uitziende meisjes met een groots talent en een gebroken hart na afloop. Of erger, als ze niet voorzichtig waren geweest.."
"Ik wil het inderdaad niet weten, Lucas," kapt ze hem bot af. "Ik waardeer je bezorgdheid, maar ik red me wel. Trouwens, ik begin me af te vragen of dit alleen maar bezorgdheid is." Ze kijkt hem met een scheef lachje aan.
"Hoe bedoel je?"
"Volgens mij ben jij een beetje jaloers."
"Wat?! Op die gast? Welnee! Daar heb ik geen reden toe. Nou ja.... Daar gaat het nu niet om!" Lucas zucht diep. "Ik probeer je alleen maar te waarschuwen. Pas op met Pablo, hij deugt niet."
"Nou, dan heb je me bij deze gewaarschuwd. Ik zie het wel." Ze draaide zich van hem af.
"Veerle, alsjeblieft, ik sta dit niet te verzinnen..."
"Luister eens," zegt ze plotseling fel, "je bent best wel een toffe gozer, en ik vind het super van je dat je me helpt met die wedstrijd, maar je moet je niet met mijn liefdesleven bemoeien. Als ik Pablo leuk vind, en hij is ook geïnteresseerd in mij, laat mij die kans dan grijpen. Jij bent nu gewoon te laat, dus hou je erbuiten."
Lucas kijkt haar machteloos en verdrietig aan. Hij schudt zijn hoofd. Hij staat op en loopt naar beneden, het huis uit. Hij slikt een brok in zijn keel weg.
De vader van Veerle doet open.
"Dag, jongeman," zegt hij ietwat verbaasd. Lucas vermoedt dat hij hem nog niet kent.
"Dag, meneer. Ik ben een vriend van Veerle, is ze thuis?"
"Aha, jij bent zeker die beroemde Lucas waar ze het bijna elke dag over heeft sinds ze aan die wedstrijd meedoet?" Haar vader glimlacht.
Lucas grijnst breed. "Schuldig."
"Ze is boven," zegt haar vader en wijst met zijn duim naar de trap. Snel loopt Lucas naar boven. Hij realiseert zich halverwege de trap dat hij nog nooit op haar kamer geweest is. Hij gaat op de overloop voor haar deur staan. Nog half wetend hoe hij dit gesprek gaat voeren, klopt hij op de deur.
"Ja?"
Hij doet de deur open. Veerle zit op haar bed, en ze was zich waarschijnlijk even aan het omkleden, in ieder geval had ze geen trui of T-shirt aan.
"Sorry!" Verschrikt trekt hij de deur weer dicht.
"Lucas! Ik wist niet dat jij het was!" Met een rood hoofd trekt ze een T-shirt over haar hoofd.
Lucas staat met zijn rug tegen de muur naast de deur voor zich uit te staren. Hij blijft dat beeld voor zijn ogen houden.
"Kan ik nu binnen komen?"
"Ja, de kust is veilig."
Hij loopt de kamer weer binnen.
"Sorry, echt sorry. Je vader liet me binnen en zei dat je boven was."
"Het geeft niet, het geeft niet. Ik had mijn bh gelukkig nog aan." Ze knipoogt naar hem en grijnst. Lucas krijgt nu ook wel een rood hoofd. Hij heeft de pest aan dit soort gênante situaties.
"Waar was je zo plotseling gisteravond," vraagt hij dan maar om van onderwerp over te springen. Hij weet het wel, maar hij wil Pablo uit haar hoofd praten.
"Pablo heeft me naar huis gebracht. Heeft Valerie je dat niet verteld?"
"Jawel, maar ik wou het zeker weten," antwoordt hij. Veerle trekt één wenkbrauw op.
"Waarom ben je met Pablo meegegaan?" Hij wil het toch van haar horen.
"Omdat ik hem leuk vind," zegt ze. Ze windt er geen doekjes om.
"Je gaat me toch niet zeggen dat je verliefd bent op die schuinsmarcheerder, hè?" Wanhopig kijkt hij haar aan.
"Nou, oké, dan zeg ik dat niet." Ze haalt haar schouders op. Ze voelt toch wel dat het zo zit, het heeft geen zin om het geheim te houden. Dat hoeft ook helemaal niet.
"Nee!" Lucas slaat zijn blik en zijn armen dramatisch op naar de hemel. "Niet doen. Die eikel deugt niet. Je wilt niet weten hoeveel hij er al heeft gehad die aan die wedstrijd meededen. Allemaal goed uitziende meisjes met een groots talent en een gebroken hart na afloop. Of erger, als ze niet voorzichtig waren geweest.."
"Ik wil het inderdaad niet weten, Lucas," kapt ze hem bot af. "Ik waardeer je bezorgdheid, maar ik red me wel. Trouwens, ik begin me af te vragen of dit alleen maar bezorgdheid is." Ze kijkt hem met een scheef lachje aan.
"Hoe bedoel je?"
"Volgens mij ben jij een beetje jaloers."
"Wat?! Op die gast? Welnee! Daar heb ik geen reden toe. Nou ja.... Daar gaat het nu niet om!" Lucas zucht diep. "Ik probeer je alleen maar te waarschuwen. Pas op met Pablo, hij deugt niet."
"Nou, dan heb je me bij deze gewaarschuwd. Ik zie het wel." Ze draaide zich van hem af.
"Veerle, alsjeblieft, ik sta dit niet te verzinnen..."
"Luister eens," zegt ze plotseling fel, "je bent best wel een toffe gozer, en ik vind het super van je dat je me helpt met die wedstrijd, maar je moet je niet met mijn liefdesleven bemoeien. Als ik Pablo leuk vind, en hij is ook geïnteresseerd in mij, laat mij die kans dan grijpen. Jij bent nu gewoon te laat, dus hou je erbuiten."
Lucas kijkt haar machteloos en verdrietig aan. Hij schudt zijn hoofd. Hij staat op en loopt naar beneden, het huis uit. Hij slikt een brok in zijn keel weg.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Die avond op het feest zit Lucas er eigenlijk met tegenzin. Hij moet er zitten, want alle deelnemers horen wel aanwezig te zijn als er bekend gemaakt wie er doorgaat. Uitgezakt zit hij op één van de banken met een groot glas bier in zijn hand. Hij probeert zo min mogelijk naar Pablo en Veerle te kijken, maar zijn blik wordt er de hele tijd naar toe getrokken. Gefrustreerd neemt hij nog een grote slok.
"Hé! Het is wel de bedoeling dat je nog rechtop kunt staan op dat podium zo meteen, gast." Dave komt lachend aangelopen.
"Proost!"
Quasi-vrolijk tikt hij Dave zijn glas aan.
"Proost." Dave hoeft niet over zijn dip te weten. Hij weet het waarschijnlijk toch wel, hij heeft Veerles nieuwe vlam ook wel opgemerkt.
Een halfuurtje later staan ze op het podium. Veerle is er wel gerust over. Als eerste zal ze zeker niet afvallen. Of ze die finale haalt, weet ze niet zeker. Pablo wel, die heeft er wel vertrouwen in.
Remco komt het podium opgelopen.
"Beste mensen, mag ik even de aandacht! Ik ga bekendmaken wie er doorgaat naar de volgende ronde."
Het geroezemoes verstomt.
"Ik begin met die genen met de meeste stemmen. Dat zijn er twee, dit keer. Als eerste, ik had het al wel verwacht: Anna, Vincent, Bas en Martijn! Weer erg leuke act jongens, het blijft populair."
"Nu komen wij," fluistert Dave.
"Ja, vast wel," zegt Veerle lacherig.
"En met hetzelfde aantal stemmen ook door naar de volgende ronde: Veerle en de Evergreenes!"
Blij verrast stapt Veerle naar voren. Dat ze door zou zijn, oké, maar dat ze de meeste stemmen zou krijgen dat had ze niet verwacht.
Na een luid applaus verdwijnen ze van het podium. Pablo staat al onderaan de trap.
"Ik had het je toch gezegd, jij gaat zonder moeite met de meeste stemmen door naar de finale!"
Veerle lacht en rent in zijn armen. Ze zoenen. Man, dat voelt vreemd. Ze beseft maar half dat dat de eerste keer is dat ze een jongen zoent.
Lucas draait vlug zijn hoofd weg. Hij wil het niet weten. Hij moest zich er niet mee bemoeien, dat zal hij dan ook niet doen.
Hij blijft nog even kijken wie er afvalt. De rappers hebben ook veel stemmen, Spitfire komt op nummer drie. De reggae-zanger gaat net aan met de hakken over de sloot door.
Het doek valt voor Stan. Hij is er duidelijk niet blij mee. Hij haalt zijn schouders op en loopt van het podium. Meteen komen er een aantal meisjes op hem afrennen om hen tet troosten. Lucas grinnikt. Leuk gezicht. Stan maakt een afwerend gebaar en loopt naar buiten. Lucas besluit zijn voorbeeld te volgen. Hij heeft geen zin om feest te vieren in een tent waar Pablo zijn nieuwe aanwinst aan het versieren is. Zonder iets te zeggen loopt hij de tent uit.
"Hé! Het is wel de bedoeling dat je nog rechtop kunt staan op dat podium zo meteen, gast." Dave komt lachend aangelopen.
"Proost!"
Quasi-vrolijk tikt hij Dave zijn glas aan.
"Proost." Dave hoeft niet over zijn dip te weten. Hij weet het waarschijnlijk toch wel, hij heeft Veerles nieuwe vlam ook wel opgemerkt.
Een halfuurtje later staan ze op het podium. Veerle is er wel gerust over. Als eerste zal ze zeker niet afvallen. Of ze die finale haalt, weet ze niet zeker. Pablo wel, die heeft er wel vertrouwen in.
Remco komt het podium opgelopen.
"Beste mensen, mag ik even de aandacht! Ik ga bekendmaken wie er doorgaat naar de volgende ronde."
Het geroezemoes verstomt.
"Ik begin met die genen met de meeste stemmen. Dat zijn er twee, dit keer. Als eerste, ik had het al wel verwacht: Anna, Vincent, Bas en Martijn! Weer erg leuke act jongens, het blijft populair."
"Nu komen wij," fluistert Dave.
"Ja, vast wel," zegt Veerle lacherig.
"En met hetzelfde aantal stemmen ook door naar de volgende ronde: Veerle en de Evergreenes!"
Blij verrast stapt Veerle naar voren. Dat ze door zou zijn, oké, maar dat ze de meeste stemmen zou krijgen dat had ze niet verwacht.
Na een luid applaus verdwijnen ze van het podium. Pablo staat al onderaan de trap.
"Ik had het je toch gezegd, jij gaat zonder moeite met de meeste stemmen door naar de finale!"
Veerle lacht en rent in zijn armen. Ze zoenen. Man, dat voelt vreemd. Ze beseft maar half dat dat de eerste keer is dat ze een jongen zoent.
Lucas draait vlug zijn hoofd weg. Hij wil het niet weten. Hij moest zich er niet mee bemoeien, dat zal hij dan ook niet doen.
Hij blijft nog even kijken wie er afvalt. De rappers hebben ook veel stemmen, Spitfire komt op nummer drie. De reggae-zanger gaat net aan met de hakken over de sloot door.
Het doek valt voor Stan. Hij is er duidelijk niet blij mee. Hij haalt zijn schouders op en loopt van het podium. Meteen komen er een aantal meisjes op hem afrennen om hen tet troosten. Lucas grinnikt. Leuk gezicht. Stan maakt een afwerend gebaar en loopt naar buiten. Lucas besluit zijn voorbeeld te volgen. Hij heeft geen zin om feest te vieren in een tent waar Pablo zijn nieuwe aanwinst aan het versieren is. Zonder iets te zeggen loopt hij de tent uit.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
aaaaaaah,, artemiss hoe schattig in het begin (voor pablo) en hoe best wel zielig aan het einde. en iemand uit mijn klas heet paco en hij heeft als een van zijn bijnaamen pablo, en mn zusje heeft een knuffel (een beer van kika) en die heeft ze vernoemd naar een pinguin uit een disney boekje (de pinguin die niet van kou hield) en die heet ook pablo xD daarom denk ik steeds aan een aaibare donzige knuffelbeer xD (srry, dat ik die naam belachelijk maak )
en verder zoals altijd een leuk stuk, waar ook een heel andere kant aan zit. Je leeft mee met Veerle die veel zelfverzekerder is geworden en heel gelukkig is met Pablo, en je leeft dubbel mee met Lucas, die Veerle ervan probeert te overtuigen dat hij haar zodra hij een leuker meisje heeft gezien haar dumpt en haar daardoor kwetst. Doeii,, en ga zo door Artemiss
P.S. het stuk met de link heb ik weggehaald, zoals je zei, tnx
) en verder zoals altijd een leuk stuk, waar ook een heel andere kant aan zit. Je leeft mee met Veerle die veel zelfverzekerder is geworden en heel gelukkig is met Pablo, en je leeft dubbel mee met Lucas, die Veerle ervan probeert te overtuigen dat hij haar zodra hij een leuker meisje heeft gezien haar dumpt en haar daardoor kwetst. Doeii,, en ga zo door Artemiss
P.S. het stuk met de link heb ik weggehaald, zoals je zei, tnx
Laatst gewijzigd door eerised op 02 jul 2009 08:31, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
De maandag daarop als Veerle weer op school komt, loopt ze naar Lucas toe. Lucas heeft de moed al opgegeven, dus zodra hij haar aan ziet komen zegt hij maar meteen:
"Hoi. Sorry van dat gebemoei met jou en Pablo, je hebt gelijk, je moet het zelf weten. Ik zal me er verder buiten houden."
Veerle is met stomheid geslagen. Dat had ze niet verwacht, vooral niet omdat ze hem eigenlijk een excuus schuldig is. Ze vindt hem nog steeds een aardige jongen, ze wil hun vriendschap niet kapot maken. Bovendien heeft ze hem nodig voor de wedstrijd. Daarom zegt ze:
"Dank je, het is al goed. En het spijt mij ook van die uitbarsting zaterdag, dat was niet nodig. Zullen we ons bezig houden met mijn optreden van volgende week?"
"Goed. Ik had al wel een paar suggesties..."
Denk niet dat het allemaal weer koek en ei is. Het is een zware week voor Lucas. Hij is nog steeds verliefd, en het wordt iedere keer als hij haar ziet en met haar oefent erger. En al helemaal als hij haar aan het lachen maakt. Aan de ene kant heeft hij plezier in het oefenen, maar aan de andere kant is het een marteling omdat hij weet dat ze al bezet is. En dan ook nog eens door zo'n eikel! Ze verdient beter. Hij weet niet of hij beter is...
Af en toe mist hij dat verlegen meisje dat ze was toen hij haar voor het eerst zag. Maar juist dat speelse spontane dat erbij gekomen is, maakt dat hij haar zo graag wil hebben. Dat klinkt ook wel weer erg hebberig... En daar denkt hij de hele tijd over na.
Hoe dan ook, het is een zware week.
Veerle voelt zich ondertussen super. Sinds ze Pablo als vriendje, Lucas en Valerie als beste vrienden en haar zangtalent ontwikkeld heeft, gaat alles geweldig. Ze heeft spijt van al die jaren dat ze haar mond niet open durfde te doen! Lucas had gelijk, ze deed zichzelf tekort.
Wat hij tegen Pablo heeft, weet ze niet. Een schuinsmarcheerder? Dat blijkt nergens uit. Ze heeft ook nog geen waarschuwingen van andere meisjes gehoord, dus zo erg kan het toch niet zijn? En om het hem zelf nou te vragen.... Dan komt het ook over alsof ze hem niet vertrouwt.
Bovendien, hij is heel lief voor haar. Hij komt heel vaak kijken bij het oefenen, en hij komt haar weleens halen uit school om iets te gaan doen. En op vrijdagmiddag neemt hij haar mee naar de bioscoop.
Kortom, Veerles geluk kan niet op.
"Hoi. Sorry van dat gebemoei met jou en Pablo, je hebt gelijk, je moet het zelf weten. Ik zal me er verder buiten houden."
Veerle is met stomheid geslagen. Dat had ze niet verwacht, vooral niet omdat ze hem eigenlijk een excuus schuldig is. Ze vindt hem nog steeds een aardige jongen, ze wil hun vriendschap niet kapot maken. Bovendien heeft ze hem nodig voor de wedstrijd. Daarom zegt ze:
"Dank je, het is al goed. En het spijt mij ook van die uitbarsting zaterdag, dat was niet nodig. Zullen we ons bezig houden met mijn optreden van volgende week?"
"Goed. Ik had al wel een paar suggesties..."
Denk niet dat het allemaal weer koek en ei is. Het is een zware week voor Lucas. Hij is nog steeds verliefd, en het wordt iedere keer als hij haar ziet en met haar oefent erger. En al helemaal als hij haar aan het lachen maakt. Aan de ene kant heeft hij plezier in het oefenen, maar aan de andere kant is het een marteling omdat hij weet dat ze al bezet is. En dan ook nog eens door zo'n eikel! Ze verdient beter. Hij weet niet of hij beter is...
Af en toe mist hij dat verlegen meisje dat ze was toen hij haar voor het eerst zag. Maar juist dat speelse spontane dat erbij gekomen is, maakt dat hij haar zo graag wil hebben. Dat klinkt ook wel weer erg hebberig... En daar denkt hij de hele tijd over na.
Hoe dan ook, het is een zware week.
Veerle voelt zich ondertussen super. Sinds ze Pablo als vriendje, Lucas en Valerie als beste vrienden en haar zangtalent ontwikkeld heeft, gaat alles geweldig. Ze heeft spijt van al die jaren dat ze haar mond niet open durfde te doen! Lucas had gelijk, ze deed zichzelf tekort.
Wat hij tegen Pablo heeft, weet ze niet. Een schuinsmarcheerder? Dat blijkt nergens uit. Ze heeft ook nog geen waarschuwingen van andere meisjes gehoord, dus zo erg kan het toch niet zijn? En om het hem zelf nou te vragen.... Dan komt het ook over alsof ze hem niet vertrouwt.
Bovendien, hij is heel lief voor haar. Hij komt heel vaak kijken bij het oefenen, en hij komt haar weleens halen uit school om iets te gaan doen. En op vrijdagmiddag neemt hij haar mee naar de bioscoop.
Kortom, Veerles geluk kan niet op.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Bedankt voor de link, zal het eens lezen. Maar je kunt die link beter uit je bericht halen, alleen links naar youtube zijn toegestaan. Of foto's, maar weet niet meer hoe dat zit. Hoe dan ook, het is prettiger als je zelf dat bericht hebt weggehaald dan wanneer moderators het (goed bedoeld) voor je doen.
Bedankt voor je comment!
Bedankt voor je comment!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Lucas heeft bedacht dat ze het nummer 'In the middle of nowhere' van Dusty Springfield wel kan zingen. Het is oud, maar daar houden ze wel van in Het Stamcafé, en de titel spreekt sowieso wel aan.
Ondertussen probeert hij Pablo zo veel mogelijk te vergeten, en gewoon plezier te hebben in het bezig zijn met musiceren.
Veerle pakt het nu veel sneller op, in geen tijd kan ze het nummer moeiteloos zingen. Ze vindt het wel leuk, om in zo'n jazz-sfeer te blijven.
Op woensdag maken ze samen huiswerk en oefenen daarna nog maar eens. Morgen komt de rest van de band langs, voor een 'generale repetitie'. Veerle zingt:
"...
Over and over again
You tell me you need my love
Baby you know that I love you
But I can’t wait forever
Where does our love lie?
In the middle of nowhere
How can you let it die?
In the middle of nowhere
Are you gonna leave me
And leave my heart astray
I’m in the middle of nowhere
Come and show me the way."
"Super, ging goed! Je gaat weer knallen, overmorgen," prijst Lucas haar.
"Zeg, Lucas, denk je niet dat ik niet wat moeilijkers aankan? Niet om op te scheppen of zo..." Veerle vindt dit nummer leuk, maar het is ook makkelijk.
"Oh, ik denk zéker dat je wat moeilijkers aankan," antwoordt Lucas zonder twijfel in zijn stem.
"Maar je moet het langzaam opbouwen. Het moeilijkste voor het laatst bewaren. Zo heb ik een nummer wat jij denk ik ook heel mooi vindt, maar dat moeten we op zijn minst voor de halve finale bewaren. Of zelfs voor dé finale."
"Welk nummer is dat dan?"
Lucas knipoogt. "Dat zeg ik niet, dat dat 'Send in the clowns' van Judy Collins is."
"Oh, die is zo mooi! Dat nummer wil ik zeker doen!"
"Ja, maar voor het laatst bewaren, hè. Misschien kun je 'I will always love you' ook nog wel doen, als je echt iets heel moeilijks wil doen," zegt Lucas.
"Oh, die wil ik zeker ook doen," roept Veerle enthousiast.
"Rustig aan. Concentreer je nu maar eerst op dit nummer. Kom, we doen hem nog één keer. Ik moet trouwens nog opzoek naar mensen die trompet kunnen spelen, zodat ze mee kunnen spelen vrijdag."
"Mag dat zomaar?" Dat vindt Veerle maar een vreemd idee, bij een wedstrijd.
"Ja, dat mag wel, ik heb het al aan Remco gevraagd. Aangezien het om jou gaat, mag het. Maak je trouwens maar geen zorgen, ik heb zo mijn connecties in de stadse muziek-business." Hij grijnst.
Veerle grinnikt. Ze betrapt zichzelf erop, dat ze er even aan denkt wat voor een leuke jongen het eigenlijk is. Meteen verwerpt ze die gedachte weer. Dan kan ze niet maken, tegenover Pablo. Ze heeft nu gekozen. Toch?
's Avonds laat Lucas haar uit.
"Het ging super, je bent er helemaal klaar voor. Hopelijk is de rest dat ook, en ik pleeg vanavond nog wel wat telefoontjes. Morgen heb ik ook wel twee of drie trompettisten die mee willen doen, dus dat komt allemaal goed..."
"Je bent super, dankjewel!"
Zonder er bij na te denken geeft Veerle hem een enorme knuffel en een zoen op zijn wang.
Dan laat ze snel weer los en kucht achter haar hand. Wat is ze aan het doen?
"Nou, tot morgen, dan."
"Tot morgen," stamelt Lucas. Hij trekt de deur dicht en leunt ertegen. Hij voelt met zijn hand aan zijn wang. Deed ze dat nou echt, of sloeg zijn fantasie op hol? Zijn wang gloeit. Nee, dat deed ze echt. Misschien, zijn zijn kansen nog niet helemaal verkeken.
Ondertussen probeert hij Pablo zo veel mogelijk te vergeten, en gewoon plezier te hebben in het bezig zijn met musiceren.
Veerle pakt het nu veel sneller op, in geen tijd kan ze het nummer moeiteloos zingen. Ze vindt het wel leuk, om in zo'n jazz-sfeer te blijven.
Op woensdag maken ze samen huiswerk en oefenen daarna nog maar eens. Morgen komt de rest van de band langs, voor een 'generale repetitie'. Veerle zingt:
"...
Over and over again
You tell me you need my love
Baby you know that I love you
But I can’t wait forever
Where does our love lie?
In the middle of nowhere
How can you let it die?
In the middle of nowhere
Are you gonna leave me
And leave my heart astray
I’m in the middle of nowhere
Come and show me the way."
"Super, ging goed! Je gaat weer knallen, overmorgen," prijst Lucas haar.
"Zeg, Lucas, denk je niet dat ik niet wat moeilijkers aankan? Niet om op te scheppen of zo..." Veerle vindt dit nummer leuk, maar het is ook makkelijk.
"Oh, ik denk zéker dat je wat moeilijkers aankan," antwoordt Lucas zonder twijfel in zijn stem.
"Maar je moet het langzaam opbouwen. Het moeilijkste voor het laatst bewaren. Zo heb ik een nummer wat jij denk ik ook heel mooi vindt, maar dat moeten we op zijn minst voor de halve finale bewaren. Of zelfs voor dé finale."
"Welk nummer is dat dan?"
Lucas knipoogt. "Dat zeg ik niet, dat dat 'Send in the clowns' van Judy Collins is."
"Oh, die is zo mooi! Dat nummer wil ik zeker doen!"
"Ja, maar voor het laatst bewaren, hè. Misschien kun je 'I will always love you' ook nog wel doen, als je echt iets heel moeilijks wil doen," zegt Lucas.
"Oh, die wil ik zeker ook doen," roept Veerle enthousiast.
"Rustig aan. Concentreer je nu maar eerst op dit nummer. Kom, we doen hem nog één keer. Ik moet trouwens nog opzoek naar mensen die trompet kunnen spelen, zodat ze mee kunnen spelen vrijdag."
"Mag dat zomaar?" Dat vindt Veerle maar een vreemd idee, bij een wedstrijd.
"Ja, dat mag wel, ik heb het al aan Remco gevraagd. Aangezien het om jou gaat, mag het. Maak je trouwens maar geen zorgen, ik heb zo mijn connecties in de stadse muziek-business." Hij grijnst.
Veerle grinnikt. Ze betrapt zichzelf erop, dat ze er even aan denkt wat voor een leuke jongen het eigenlijk is. Meteen verwerpt ze die gedachte weer. Dan kan ze niet maken, tegenover Pablo. Ze heeft nu gekozen. Toch?
's Avonds laat Lucas haar uit.
"Het ging super, je bent er helemaal klaar voor. Hopelijk is de rest dat ook, en ik pleeg vanavond nog wel wat telefoontjes. Morgen heb ik ook wel twee of drie trompettisten die mee willen doen, dus dat komt allemaal goed..."
"Je bent super, dankjewel!"
Zonder er bij na te denken geeft Veerle hem een enorme knuffel en een zoen op zijn wang.
Dan laat ze snel weer los en kucht achter haar hand. Wat is ze aan het doen?
"Nou, tot morgen, dan."
"Tot morgen," stamelt Lucas. Hij trekt de deur dicht en leunt ertegen. Hij voelt met zijn hand aan zijn wang. Deed ze dat nou echt, of sloeg zijn fantasie op hol? Zijn wang gloeit. Nee, dat deed ze echt. Misschien, zijn zijn kansen nog niet helemaal verkeken.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Yes!!!
Ik wist het wel
Het komt zeker weten goed tussen Veerle en Lucas want Veerle verdient iemand
die beter is dan Pablo!!!
en Lucas moet niet zo twijfelen want hij is gewoon veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel
beter dan Pablo!!!!
GOEDZO ARTEMISS!!!
Ik wist het wel
Het komt zeker weten goed tussen Veerle en Lucas want Veerle verdient iemand
die beter is dan Pablo!!!
en Lucas moet niet zo twijfelen want hij is gewoon veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel
beter dan Pablo!!!!
GOEDZO ARTEMISS!!! -
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ja, leuk hè, zo'n feel good verhaaltje waar je wel weet hoe het afloopt maar toch leuk is om verder te lezen.
Thanks for the comments! Ik waardeer het heel erg dat jullie posten, vooral blijven doen! Stimuleert en motiveert me.
Lucas loopt op die vrijdagavond Het Stamcafé binnen en ziet Veerle staan. Hij wrijft over zijn wang. Hij voelt het nog.
Veerle ziet hem ook. Ze lacht ongemakkelijk naar hem, en draait zich snel weer naar Pablo toe. Lucas begrijpt het. Wat voor een eikel Pablo ook is, je kunt het niet maken met één van je beste vrienden te gaan flirten als je al een vriendje gekozen hebt.
Als hij ze ziet zoenen, gaat hij toch de rest van de band maar even zoeken. Als hij ze vindt, ziet hij dat Valerie en Dave ook al volop aan het zoenen zijn. Dat gaat wel hard. Lucas tikt Dave op zijn schouder.
"Hé zeg, hou je je een beetje in? We moeten nog spelen, weet je nog?"
Geïrriteerd kijkt Dave om.
"Ja, ja, ja."
Het gaat deze avond wat vlotter dan de vorige, omdat Remco nu de hele reeks niet meer hoeft voor te stellen. Zij zijn weer als laatste aan de beurt. Veerle vermoedt dat er opzet in het spel is, dat ze het beste voor het laatst bewaren. Het valt haar ook op, dat alle andere zangers en zangeressen ongeveer dezelfde soort liedjes zingen. Van de rappers is dat begrijpelijk, maar de rest zou wat meer diversiteit in hun liedjes kunnen stoppen. Daarom tikt ze vlak voor het optreden Lucas aan.
"Zeg, volgende keer moet ik iets zingen wat helemaal niet jazzy is. De andere blijven bij het oude, vermoed ik, en dan heb ik een streepje voor omdat ik met iets nieuws kom. Ik wil laten zien dat ik alles kan."
Lucas knikt goedkeurend.
"Ja, slim. Goed idee. Let op, wij zijn aan de beurt. Klaar?"
"Ja."
"Zenuwachtig?"
Veerle kijkt hem speels en grijnzend aan.
"Nauwelijks."
Nadat Remco ze als een soort Kermit de Kikker heeft aangekondigd (als je de Muppetshow wel eens gezien hebt), rennen ze het podium op. Dit keer grijpt Veerle meteen de microfoon van de steel en loopt op de maat van de muziek over het podium.
Ik kan het weer niet laten:
http://www.youtube.com/watch?v=aSl2bEA5LYQ
Een lange tijd geleden....
Lucas ziet dat het weer fantastisch gaat. Iedereen heeft er ook ontzettend veel plezier in. Hij had nog wat achtergrondzangeressen weten te vinden, die tussen het zingen door hun lachen amper in kunnen houden. Hij weet niet wat er zo grappig is, maar ze hebben het naar hun zin en het werkt goed voor het nummer. De trompettisten hebben er ook lol in en de rest ook.
Hoewel hij soms het idee heeft dat Veerle een beetje gemaakt lacht. Hij moet wel verhoeden dat de druk van de wedstrijd niet teveel het plezier weghaalt. En bovendien is er in Het Stamcafé nooit druk bij een wedstrijd, het is grotendeels voor de lol.
Na een groots applaus verlaten ze het podium. Lucas krijgt van alle trompettisten een high-five en lachend gaan ze een biertje bestellen.
"Dat moeten we nog eens doen, Evergreen!"
Op dit soort momenten herinnert Lucas zich altijd weer wat een mooi iets muziek is, en wat het leuk is om met een groep mensen muziek te maken. Wat voor muziek dan ook. Veerle komt naast hem staan.
"Vinden die mensen het niet erg dat ze alleen maar een keertje mee kunnen doen en niet kunnen winnen?"
"Welnee! Het is toch allemaal voor de lol."
"Ook een beetje voor de eer."
"En voor jou een piepklein beetje voor de eer. Maar het plezier is het belangrijkste, hè. Niet vergeten."
"Nee, nee. Ik ga bij Pablo zitten, maar ik zie je nog wel." En ze draait zich om en loopt weg.
"Wees voorzichtig..." Het is er uit voordat hij er erg in heeft. Een soort reflex.
"Lucas!"
"Sorry," zucht hij.
Thanks for the comments! Ik waardeer het heel erg dat jullie posten, vooral blijven doen! Stimuleert en motiveert me.
Lucas loopt op die vrijdagavond Het Stamcafé binnen en ziet Veerle staan. Hij wrijft over zijn wang. Hij voelt het nog.
Veerle ziet hem ook. Ze lacht ongemakkelijk naar hem, en draait zich snel weer naar Pablo toe. Lucas begrijpt het. Wat voor een eikel Pablo ook is, je kunt het niet maken met één van je beste vrienden te gaan flirten als je al een vriendje gekozen hebt.
Als hij ze ziet zoenen, gaat hij toch de rest van de band maar even zoeken. Als hij ze vindt, ziet hij dat Valerie en Dave ook al volop aan het zoenen zijn. Dat gaat wel hard. Lucas tikt Dave op zijn schouder.
"Hé zeg, hou je je een beetje in? We moeten nog spelen, weet je nog?"
Geïrriteerd kijkt Dave om.
"Ja, ja, ja."
Het gaat deze avond wat vlotter dan de vorige, omdat Remco nu de hele reeks niet meer hoeft voor te stellen. Zij zijn weer als laatste aan de beurt. Veerle vermoedt dat er opzet in het spel is, dat ze het beste voor het laatst bewaren. Het valt haar ook op, dat alle andere zangers en zangeressen ongeveer dezelfde soort liedjes zingen. Van de rappers is dat begrijpelijk, maar de rest zou wat meer diversiteit in hun liedjes kunnen stoppen. Daarom tikt ze vlak voor het optreden Lucas aan.
"Zeg, volgende keer moet ik iets zingen wat helemaal niet jazzy is. De andere blijven bij het oude, vermoed ik, en dan heb ik een streepje voor omdat ik met iets nieuws kom. Ik wil laten zien dat ik alles kan."
Lucas knikt goedkeurend.
"Ja, slim. Goed idee. Let op, wij zijn aan de beurt. Klaar?"
"Ja."
"Zenuwachtig?"
Veerle kijkt hem speels en grijnzend aan.
"Nauwelijks."
Nadat Remco ze als een soort Kermit de Kikker heeft aangekondigd (als je de Muppetshow wel eens gezien hebt), rennen ze het podium op. Dit keer grijpt Veerle meteen de microfoon van de steel en loopt op de maat van de muziek over het podium.
Ik kan het weer niet laten:
http://www.youtube.com/watch?v=aSl2bEA5LYQ
Een lange tijd geleden....
Lucas ziet dat het weer fantastisch gaat. Iedereen heeft er ook ontzettend veel plezier in. Hij had nog wat achtergrondzangeressen weten te vinden, die tussen het zingen door hun lachen amper in kunnen houden. Hij weet niet wat er zo grappig is, maar ze hebben het naar hun zin en het werkt goed voor het nummer. De trompettisten hebben er ook lol in en de rest ook.
Hoewel hij soms het idee heeft dat Veerle een beetje gemaakt lacht. Hij moet wel verhoeden dat de druk van de wedstrijd niet teveel het plezier weghaalt. En bovendien is er in Het Stamcafé nooit druk bij een wedstrijd, het is grotendeels voor de lol.
Na een groots applaus verlaten ze het podium. Lucas krijgt van alle trompettisten een high-five en lachend gaan ze een biertje bestellen.
"Dat moeten we nog eens doen, Evergreen!"
Op dit soort momenten herinnert Lucas zich altijd weer wat een mooi iets muziek is, en wat het leuk is om met een groep mensen muziek te maken. Wat voor muziek dan ook. Veerle komt naast hem staan.
"Vinden die mensen het niet erg dat ze alleen maar een keertje mee kunnen doen en niet kunnen winnen?"
"Welnee! Het is toch allemaal voor de lol."
"Ook een beetje voor de eer."
"En voor jou een piepklein beetje voor de eer. Maar het plezier is het belangrijkste, hè. Niet vergeten."
"Nee, nee. Ik ga bij Pablo zitten, maar ik zie je nog wel." En ze draait zich om en loopt weg.
"Wees voorzichtig..." Het is er uit voordat hij er erg in heeft. Een soort reflex.
"Lucas!"
"Sorry," zucht hij.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen