De kinderlokker

[gaffeljames]

De kinderlokker

Vier vrienden liepen door de straat. Het waren Iwan, Tom, Roos en Sacha. Ze liepen de oude brug bij het meer, vlak bij hun oude school, op. Op school hadden ze ooit een moordende kinderlokker ontmaskert. Sacha had vastgezeten in een kelder in de achterbuurten van Beverwijk. Langzaam liepen ze richting het schoolpleintje en gingen op de schommels zitten. Iwan haalde een sigaret uit zijn zak en stak hem op.
‘’Dat vind ik nou zo goor,’’zei Sacha en ze twijfelde of ze de sigaret uit zijn hand zo slaan. Ze besloot het niet te doen. Tom pakte de aansteker van zijn vriend, haalde een paar rotjes uit zijn zak, stak ze aan en gooide ze weg – oftewel; hij gooide ze tegen de ramen van zijn oude school. Ineens, vanuit een steeg, die uitkwam op een bloemperk waar een paar mensen woonden en een bejaardentehuis stond, kwam een klein jongetje huilend aanrennen. Hij rende naar de vier vrienden toe. Het jongetje zag er bleek uit en zei één gesmoord woord:’’Help.’’
De jongen verloor zijn bewustzijn en viel op de grond. Sacha gilde en Roos snelde er naar toe. Iwan keek Tom aan die zijn mobieltje pakte. Hij toetste snel 112 in.
Een kwartier later reed een ambulance de parkeerplaats op en snelden twee ambulancebroeders naar de jongen toe. Tom had zijn jas uitgedaan en had de jongen er ingewikkeld tegen de kou. Het was tenslotte ook herfstvakantie. De ambulancebroeders gaven de jas aan Tom terug en legden de jongen op een brancard.
‘’Is één van jullie familie of kennis van de jongen?,’’vroeg één van de ambulancebroeders aan Iwan.
‘’Nee,’’zei Iwan, terwijl hij de broeder radeloos aankeek en zijn sigaret uittrapte op het schoolplein.’’Hij kwam uit de steeg rennen,’’zei Iwan peinzend,’’hij zei alleen: help. En toen viel hij flauw.’’
‘’Vreemd,’’zei de broeder en hij schreef het op een klein kladblok. Ineens begon andere ambulancebroeder te schreeuwen. De andere liep naar de ambulance en haalde een bakje uit de zijkant van de wagen, met medicijnen en hulpmiddelen.
‘’We moeten even wachten,’’zei de ambulancebroeder tegen Iwan, die stond te kijken,’’hij is verschrikkelijk aan het overgeven, en daarmee kun je niet rijden.’’
Er kwam een mevrouw met een hondje uit de steegje lopen.
‘’Is hij weg?,’’vroeg een stem in de ruimte. Er klonken voetstappen in de ruimte waar de lamellen naar beneden waren geschoven.
‘’Ja, het spijt me,’’zei een andere stem in de ruimte. Het geluid van een vuist die op tafel werd geslagen vulde de ruimte.
‘’Je hebt het hem toegediend?,’’vroeg de eerste stem weer, terwijl de persoon een lamel optilde en uitkeek op het bloemperk voor het raam.
‘’Ja,’’zei de andere stem weer,’’ik heb nummer drie erop uitgestuurd voor onderzoek.’’
Een kille lach klonk door de ruimte, terwijl iemand anders de ruimte verliet en de deur bijna geruisloos achter zich sloot.
‘’Weer iemand een hartinfarct?,’’ vroeg de mevrouw met het hondje, terwijl ze naar de ambulancebroeder liep,’’wat gaat het hard. Vooral na het overlijden van mijn Arthur.’’
‘’Nee,’’ zei de ambulancebroeder,’’een flauwgevallen kind. Hij moet even mee voor onderzoek en dan kunnen we zijn ouders waarschuwen.’’
‘’Oké. Het valt dus mee?,’’vroeg de vrouw nieuwsgierig, terwijl ze naar de vier vrienden keek.
‘’Ja,’’zei de ambulancebroeder en hij liep weer naar de ander, om te kijken of het braken was opgehouden.
Roos bekeek de vrouw met het hondje goed. Het is natuurlijk vakantie dacht ze in zichzelf.
‘’Juf Linda,’’ zei ze en ze liep naar juf Linda toe. Eerst leek ze even verbaast, maar toen herkende ze de kinderen ook.
‘’Roos,’’ zei juf Linda,’’wat ben je gegroeid in al die tijd! En Iwan, heb jij stoppels?’’
De ambulancebroeder stapte weer uit de achterkant van de auto en liep naar de vier vrienden.
‘’Willen jullie mee naar het ziekenhuis?,’’vroeg de ambulancebroeder.
‘’Natuurlijk,’’zei Sacha en ze liep naar de ambulance. Iwan, Tom en Roos volgde haar. Roos nam eerst nog even afscheid van de juf en stapte toen ook in. Tom mocht voorin zitten en de rest achter bij de jongen.
Toen ze bij het ziekenhuis aankwamen kwamen stond er al een dokter te wachten. Hij nam de brancard over en reed hem door de gang en sloeg toen af.
‘’Wat gaan ze met hem doen?,’’vroeg Roos angstig.
‘’Dat is een gang voor zware gevallen,’’zei de ambulancebroeder die gereden had,’’volgens mij klopt hier iets niet.’’
‘’Wat gaat U nu doen?,’’vroeg Sacha, terwijl ze de gang doorliep, richting de wachtruimte.
‘’Zeg maar jij hoor,’’zei de ambulancebroeder,’’ik heet Henk en hij,’’hij wees naar de andere ambulancebroeder,’’is Frank, een stagiaire.’’
Henk liep naar de gang waar de jongen naartoe was gebracht. Een paar minuten later kwam hij een beetje verslagen terug.
‘’En?,’’vroeg Tom, terwijl hij op de bank in de wachtruimte heen en weer wiebelde van zenuwachtigheid.
‘’Zijn maag moet leeggepompt worden,’’zei Henk triest,’’hij is het derde kind al deze week. Allemaal hebben ze hetzelfde vergif ingeslikt. Het is niet meer normaal, waarschijnlijk is er een kinderlokker actief. Het is altijd hetzelfde vergif: Batrachotoxine. Dat is het gif van pijlgifkikkers. Je kunt het overal in doen, in al die gevallen is het door middel van een snoepje naar binnen gekomen. Dokter Falerian is nu de politie aan het telefoneren, het is nu te gevaarlijk. Maar wij moeten er weer op uit. Doei.’’
Henk en Frank verlieten de ruimte en de vier vrienden keken elkaar een beetje zenuwachtig aan. Iwan was de enigste die wat zei:’’Ik denk dat het tijd is om op onderzoek uit te gaan.’’
De volgende dag hadden ze om twee uur bij de oude brug afgesproken. Iedereen was er.
‘’Wat gaan we doen?,’’vroeg Sacha,’’dit is duidelijk iets voor ons en we hebben al eerder met een kinderlokker te maken gehad.’’
‘’En we kennen het terrein beter dan iedereen,’’zei Roos.
‘’We kunnen onze schuur wel gebruiken als kantoortje enzo,’’zei Iwan opgewonden,’’er staan nog een paar oude computers van drie jaar geleden die het nog doen en ik heb een paar antennes voor draadloos internet. Alleen moeten we wel een beetje opruimen in de schuur.’’
Zo gezegd zo gedaan. Na een uurtje in de schuur van Iwan was alles klaar. In de ene hoek stonden twee bureaus, compleet met computer, internet en computerstoel. De andere hoek was identiek. Elke computer stond op één netwerk met elkaar in verbinding. In een andere hoek was een schrijftafel ingericht met wat oude woordenboeken en detectiveboeken. Boven in de schuur hingen een paar grote lampen die Tom en Iwan zelf eens bij handvaardigheid hadden gemaakt. Sacha was op het idee gekomen om een slot op de deur van de schuur te zetten voor het geval alles gestolen zou worden. Roos was snel naar de slotenmaker gerend en Tom had het hout van de deur uitgezaagd en het slot erin gezet. Het zag er mooi uit vond iedereen. Ineens werd er op de deur geklopt. Het was Iwan’s moeder. Ze had een blad met koekjes en glazen drinken bij zich.
‘’Wat is het mooi geworden!,’’zei ze verbaast, terwijl ze alles goed bekeek. Sacha nam het blad over en zette het op de schrijftafel.
‘’Dank je, mam,’’zei Iwan en hij nam een koekje.
‘’Als er wat nodig is geef je maar een gil,’’zei de moeder van Iwan en ze liep het schuurtje uit en ging terug naar het huis.
‘’Die moeder van jou is geweldig,’’zei Roos, terwijl ze een slok van haar cola nam.
‘’Jongens, we moeten aan het werk,’’zei Tom serieus en iedereen ging naar zijn of haar computer.
‘’Iwan,’’zei Tom streng,’’zoek jij informatie over de laatste vergiftigingen op.’’
‘’Hoe zou ik dat kunnen?,’’vroeg Iwan heel erg overdreven.
‘’Met die Spyware van je! Duh,’’antwoordde Tom,’’en Roos,’’vervolgde hij,’’zoek jij informatie op over pijlgifkikkers en waar ze in dit land leven. En Sacha zoek alles uit over het gif en hoe snel het werkt. En dan ga ik zoeken naar reptielenwinkels of dierenwinkels in de buurt die deze kikkers leveren.’’
Iedereen startte de computer op en ging aan de slag. Iwan was ondertussen al ingebroken in de database van het ziekenhuis.
‘’Alle vergiftigingen waren in de buurt van Beverwijk/Heemskerk,’’zei Iwan tegen Tom, terwijl hij verder scrolde voor meer informatie,’’En er staat dat de kinderen allemaal hetzelfde snoepje in hadden geslikt. Een zuurtje met honingsmaak.’’
‘’Goed werk,’’zei Tom,’’sla het op je harde schijf op, dan hoeven niet altijd in te breken. Over alle vergiftigen maak je maar een map aan en sla het op als een Excel bestand.’’
Zo rond vijf uur hadden ze op het prikbord, dat boven de schrijftafel hing, een lijst met slachtoffers hangen met foto, een lijst met winkels die pijlgifkikkers verkochten, een lijst met plekken waar de kinderen waren vergiftigd, en een foto en informatie over de snoepjes.
‘’Ik vind dat we goed werk hebben verricht,’’zei Tom, terwijl hij het prikbord bekeek,’’ik denk dat we na het eten rond zeven uur weer even verder kunnen tot ongeveer negen uur. Dan vind ik het genoeg geweest.’’
‘’Oké,’’zeiden Iwan, Roos en Sacha in koor. Iedereen was enthousiast van het onderzoek en dat de zaak zo goed liep.
Na het eten was iedereen weer in de schuur aan het werk. Ze hadden net van Iwan geleerd hoe je in computers en databases moest inbreken. Roos had een lijst met klanten van de winkels die pijlgifkikkers verkochten, maar geen enkele klant woonde ook maar in de regio. Meestal werd het gekocht door mensen uit Zuid-Holland en Duitsers. Daar liep het spoor dood. Iwan zat achter de schrijftafel en nam de lijst nog eens door.
‘’Het kan niet,’’zei Iwan nog eens,’’er klopt iets niet.’’
‘’Wel, het klopt wel,’’zei Tom en hij legde een stuk tekst van internet voor Iwan neer.
‘’Het komt er op neer,’’zei Tom, terwijl hij met zijn vinger op het papier tikte,’’dat er in regio Kennemerland in grote tuinen pijlgifkikkers in het wild leven.’’
‘’Shit, we zijn dus weer terug bij af!,’’zei Iwan en hij sloeg met zijn vuist op de tafel.
‘’Nee,’’zei Roos,’’we moeten alleen weten waar een grote tuin of vijver is in Beverwijk of Heemskerk. Misschien wel in de buurt van een vergiftiging. Iwan ging weer achter de computer zitten en ging aan de slag met de kaart van Beverwijk. De rest ging naar huis, omdat het laat werd.
Iwan, Roos, Sacha en Tom zaten weer op de schommels voor hun oude school. Ze dachten na over wat er gister was gebeurd. Iwan stond op en wenkte de anderen mee. Ze liepen mee en Iwan sloeg rechtsaf de steeg in.
‘’Wat gaan we doen?,’’vroeg Roos. Iwan sloeg de vraag weg met zijn hand. Ze kwamen uit op een groot pleintje met bloemperkjes en in het midden een grote vijver. Sacha sloeg haar hand voor haar mond. Iwan begon langzaam te spreken:’’Dit heb ik gisteravond ontdekt. Bij de andere vergiftigingen waren overal vijvers.’’
‘’Dan zijn die mensen dom,’’zei Tom,’’zo kun je de volgende vergiftiging voorspellen.’’
‘’Nee,’’zei Iwan,’’er zijn er nog zes in Beverwijk en één in Heemskerk, maar die is vrij klein. En door steeds een andere plaats zijn ze ontraceerbaar.’’
‘’Ze hebben hun plannen goed uitgedacht,’’zei Sacha, nog steeds een beetje bang.
‘’Maar stel je voor dat ze in de buurt zijn,’’zei Roos zacht,’’of weten waar we mee bezig zijn. Dat is zeer gevaarlijk!’’
‘’Ja,’’zei Iwan bedachtzaam, terwijl hij de omgeving goed bekeek.
‘’We moeten zeer voorzichtig zijn,’’zei Tom, terwijl hij een rondje rond de vijver liep. Er klonk gekwaak uit de vijver.
‘’Plan B is in werking getreden,’’zei nummer 1, terwijl hij zijn verrekijker op een kastje legde.
‘’Die kinderen weten teveel,’’zei nummer 3, terwijl ze richting nummer 1 liep en naast hem voor het raam ging staan.
‘’Ik denk dat het tijd is om ze uit de weg te ruimen, nummer 3 zoek uit waar ze wonen,’’zei nummer 1 en nummer 3 verliet de ruimte. Nummer 2 drukte op een knop naast zijn stoel en buiten klonk het geluid van kikkers.
‘’Waar heb je toch die afluisterapparatuur vandaan?,’’vroeg nummer 4, terwijl ze luisterde naar wat er buiten gebeurde.
‘’Stil,’’zei nummer 1 fel,’’ik hoor voetstappen.’’
Door de luidspreker in de radio klonken voetstappen en wegstervende stemmen van kinderen.
‘’Te laat,’’zei nummer 1 kwaad,’’we moeten op schema blijven, we moeten te weten komen wat die kinderen weten. Hebben we geen vertrouwenspersoon?’’
‘’Jawel,’’zei nummer 4,’’nummer 3.’’
Iedereen zat weer bij de schommels. Roos wenkte de anderen mee. Ze stonden op en Roos liep naar het houten hutje van juf Ans, wat er nog steeds stond, en ging de bosjes in. Hier liep ze naar de boom, waar ooit het lijk van mevrouw van Driel aan had gehangen, hun oude overblijfjuf. Er lagen een paar bloemen de sfeer hier was mistroostig. Ineens zagen ze een groot hek staan. De kinderen van de school en de vier vrienden konden niet meer verder. Ze liepen weer zonder iets te zeggen weg. Allemaal waren ze diep in gedachten verzonken. Ze liepen het schoolplein af en sloegen een straat in. Iwan was zo in gedachten verzonken dat hij tegen een paal op liep. Roos, Sacha en Tom begonnen te lachen.
Iwan schrok ineens op. Op de paal hing een krantenbericht.
Voormalig moordenaar en kinderlokker ontsnapt!
Heemskerk/Beverwijk – De voormalig kinderlokker die een paar jaar geleden ontmaskert werd na het vermoorden en lokken van kinderen is ontsnapt uit de gevangenis in Haarlem. Er wordt om redenen, die de politie niet wil vrijgeven, gedacht dat de kinderlokker terugkomt voor wraak of in herhaling valt. Wees dus op uw hoede, licht als ,U dat noodzakelijk acht, uw kinderen in,en laat uw kinderen na acht uur niet meer op straat zwerven. Er rijden patrouillewagens door de stad en elk kind wat ze na acht uur zien wordt opgehaald en thuisgebracht.
‘’Dit verklaart misschien veel,’’zei Iwan nog steeds kwaad op de anderen voor het uitlachen. Tom maakte er een foto van, want ze konden het bericht moeilijk van de lantaarnpaal afhalen. Langzaam kwamen er voetstappen dichtbij en hoorden ze een stem.
‘’Ik ben de weg kwijt kinderen, kunnen jullie me helpen?’’
Er stond een klein lief oud omaatje.
‘’Waar moet U heen?, vroeg Tom bezorgd.
‘’Naar het bejaardentehuis, liefje,’’ zei de oude dame.
‘’Dat is hier de straat uit en de tweede straat links,’’ zei Roos.
‘’Dat is erg aardig,’’ zei de oude dame,’’hier hebben jullie kinderen een snoepje.’’
Ze kregen allemaal een honingdropje van de mevrouw, die snel verder liep. Iwan gooide het meteen weg.
‘’Wat doe jij nou?!, riep Sacha,’’dat is erg onbeleefd.’’
‘’Ik ben tenminste slim!, riep Iwan,’’de vorige aanval was bij een bejaardentehuis en de snoepjes waren met honing!’’
Snel spuugde iedereen zijn snoepje uit, maar Roos liep blauw aan en viel flauw. Tom pakte snel zijn mobiel en belde naar het ziekenhuis.
‘’Shit,’’ zei hij,’’ik heb geen bereik!’’
Langzaam kwam er een wit oud busje de straat in rijden. Het stopte bij de kinderen. Er stapten twee mannen oude mannen uit. De werden stevig vastgepakt en in het busje gesleurd. Ze konden geen verzet bieden. In het busje kreeg iedereen een zak over zijn of haar hoofd. Iedereen werd meegenomen. Het rook raar in het busje. Voordat ze beseften dat het gas was verloren ze hun bewustzijn.
‘’Wel lekker zeg,’’ zei juf Linda, terwijl ze nog een hap van haar vlees nam.
‘’Het ging ook gemakkelijk,’’ zei Tina, de moordende kinderlokker.
‘’Ze mogen ons alleen niet betrappen,’’ zei meneer de Bruin, terwijl hij met een bebloed schort de keuken uit kwam lopen,’’die kinderen zijn moeilijk te snijden.’’
‘’Is er nog meer?, vroeg mevrouw Weichan.
‘’Natuurlijk, vier zijn er meer dan genoeg,’’ zei meneer van Franken.
Zo waren nummer 1, 2, 3, 4 en, uiteindelijk ontsnapt, nummer 5 weer bij elkaar in hun oude club.
‘’We hebben het wel goed bekeken met elkaar,’’ zei mevrouw Weichan,''niet iedereen is kanibaal.''
Toen had ze haar bord leeg.
‘’En niemand heeft iets door.’’