mooi leuk en meer! (H)Verloren werkelijkheid - einde
Hallooo, bedankt voor de reactie en excuses voor het weer zo lang niet posten maar ik wachtte op een reactie^^' Ik kan helaas weer een tijd niet posten, ook hier mijn excuses voor, want ik ga een week op vakantie. Daarna snal ik zsm een nieuw stukje posten weer. 
---
Het was vanaf die dag dat we sms’ten als we allebei klaar waren met werken en we ieder onze eigen weg weer op gingen. We aten samen buiten als we pauze hadden en in de tijd dat ik naast hem zat, soms pratend en soms in stilte, vloog de tijd zo snel voorbij dat ik soms hoopte dat ik onverwachts langer mocht werken, wat nog nooit het geval was geweest. Ik leerde hem beter kennen en dat was alles wat ik wilde. Of nee, ik wilde veel meer. Ik wilde hem in mijn buurt, in mijn leven.
‘Schep je even wat meer groente op?’ waarschuwde mijn moeder me argwanend toen ik in de drie sperziebonen prikte die op mijn bord lagen en waarvan nog niets was gegeten. Ik had geen honger.
‘Gaat wel goed met je?’ klonk mijn vader opeens vlak naast me en ik keek hem verbaasd aan. Ik glimlachte gemeend.
‘Het gaat prima, ik heb alleen niet zo’n honger.’ En zo ging dat een paar dagen lang. Ik was moe, want ’s avonds kon ik niet in slaap komen. Hoe meer dagen er verstreken, hoe meer ik mezelf overgaf. Ik vond hem niet leuk, ik vond hem veel meer dan leuk. Ik durfde het nog niet echt officieel aan een woord te koppelen, maar ik begon van hem te houden.
‘Het gaat zo leuk worden!’ gilde Isabel tegen me, toen we naar de avondwinkel fietsten. ‘Echt iedereen komt en mijn ouders zijn niet thuis. Ik heb zelfs een budget van mijn ouders gekregen!’ Je kon zien dat ze helemaal straalde bij het idee dat ze een feest zou geven. Dat had ze al drie jaar gewild, maar nooit hadden haar ouders het goed gevonden. Nu waren ze echter zo blij dat ze geslaagd was dat het wel mocht. Ik had er ook reuze zin in. Waarschijnlijk voor de laatste keer de mensen zien die ik zo lang al kende, en met mijn beste vrienden Isabel en Vincent in de buurt kon het alleen maar beter worden. Isabel had me gezegd dat ze zich niets van hem aan zou trekken en ze leek het al een stuk beter op te pakken; ze kon zijn naam weer uitspreken zonder een gezicht te drukken alsof ze aan poep dacht. Leon kwam ook, en eigenlijk had ik dat eerst heel stiekem niet zien zitten, maar dat maakte mij ook niets meer uit. Ik was er achter gekomen dat er ook andere jongens waren die anders waren dan hem, en dat ik alleen maar op hem was gevallen vanwege zijn uiterlijk. En als ik nou aan Benjamin dacht – die zag er ook niet verkeerd uit, maar bij hem ging het enkel om wie hij was. Of zoiets. Leon was gewoon een loser, bleek maar weer.
‘Zeg, is die collega van jou nou een leuke jongen, of niet?’ vroeg Isabel me, toen we onze fietsen neerzetten in het fietsenrek naast de winkel.
‘Huh, wat?’ Ik keek haar niet-begrijpend aan.
‘Je hebt het wel eens over die Benjamin… vertel eens!’ Ze keek me grijnzend aan en ik moest vanzelf lachen.
‘Ik heb het helemaal niet daarover,’ verdedigde ik mezelf. We stonden even stil bij onze fietsen en keken elkaar alleen maar aan. Zij knikte van wel, maar ik kon me niet indenken dat ik het wel eens over hem gehad. Misschien een enkele keer, maar niet… “wel eens” zoals zij dat had gezegd.
‘Telkens als ik met jou ergens samen ben, heb je het minstens één keer over hem, dat vind ik toch wel iets zeggen. Over Leon probeerde je nog een beetje in te houden, maar met je collega niet.’ Ze grijnsde weer en ik kon me echt niet herinneren dat ik het over hem had gehad vandaag. Of misschien heel onbewust, dat ik het zelf niet door heb gehad. ‘Daarstraks zei je nog dat ‘ie een tattoo heeft, toen we die kerel zagen met die tatoeages.’ Dat had ik inderdaad gezegd.
‘Oh nou ja, viel me gewoon even in.’ Ik probeerde nonchalant te klinken, maar volgens mij faalde ik daar heel erg in. Ze keek me geringschattend aan en haalde toen haar schouders op, alsof het haar niet interesseerde – ik wist dat het haar wel deed.
‘Nodig hem maar uit voor morgen, ik ben wel benieuwd naar hem.’ Ik schudde mijn hoofd en keek haar weer aan.
‘Nee, dat wil ik niet.’ Al helemaal niet als ik er aan dacht dat ik hem er niet echt een plezier mee zou doen, dat wist ik gewoon zeker. ‘Ik denk niet dat hij kan,’ zei ik, toen ik zag dat ze er over door wilde gaan.
‘Nou, probeer het gewoon. En ik zie dat je iets wil zeggen, maar je heel erg probeert in te houden.’ Ze kneep haar ogen samen en keek me bijna streng aan. Even was het stil, maar wat had het voor zin om het nu nog voor me te houden. Ze had me door en ik wilde er niet over liegen, het zou toch wel uitkomen. Om één of andere reden had ik niet het idee dat dit snel over zou gaan, dit gevoel. ‘Dus?’ Ze keek me nog altijd vragend aan en ik zuchtte, in overgave. ‘Ik houd van hem, denk ik.’
---
Het was vanaf die dag dat we sms’ten als we allebei klaar waren met werken en we ieder onze eigen weg weer op gingen. We aten samen buiten als we pauze hadden en in de tijd dat ik naast hem zat, soms pratend en soms in stilte, vloog de tijd zo snel voorbij dat ik soms hoopte dat ik onverwachts langer mocht werken, wat nog nooit het geval was geweest. Ik leerde hem beter kennen en dat was alles wat ik wilde. Of nee, ik wilde veel meer. Ik wilde hem in mijn buurt, in mijn leven.
‘Schep je even wat meer groente op?’ waarschuwde mijn moeder me argwanend toen ik in de drie sperziebonen prikte die op mijn bord lagen en waarvan nog niets was gegeten. Ik had geen honger.
‘Gaat wel goed met je?’ klonk mijn vader opeens vlak naast me en ik keek hem verbaasd aan. Ik glimlachte gemeend.
‘Het gaat prima, ik heb alleen niet zo’n honger.’ En zo ging dat een paar dagen lang. Ik was moe, want ’s avonds kon ik niet in slaap komen. Hoe meer dagen er verstreken, hoe meer ik mezelf overgaf. Ik vond hem niet leuk, ik vond hem veel meer dan leuk. Ik durfde het nog niet echt officieel aan een woord te koppelen, maar ik begon van hem te houden.
‘Het gaat zo leuk worden!’ gilde Isabel tegen me, toen we naar de avondwinkel fietsten. ‘Echt iedereen komt en mijn ouders zijn niet thuis. Ik heb zelfs een budget van mijn ouders gekregen!’ Je kon zien dat ze helemaal straalde bij het idee dat ze een feest zou geven. Dat had ze al drie jaar gewild, maar nooit hadden haar ouders het goed gevonden. Nu waren ze echter zo blij dat ze geslaagd was dat het wel mocht. Ik had er ook reuze zin in. Waarschijnlijk voor de laatste keer de mensen zien die ik zo lang al kende, en met mijn beste vrienden Isabel en Vincent in de buurt kon het alleen maar beter worden. Isabel had me gezegd dat ze zich niets van hem aan zou trekken en ze leek het al een stuk beter op te pakken; ze kon zijn naam weer uitspreken zonder een gezicht te drukken alsof ze aan poep dacht. Leon kwam ook, en eigenlijk had ik dat eerst heel stiekem niet zien zitten, maar dat maakte mij ook niets meer uit. Ik was er achter gekomen dat er ook andere jongens waren die anders waren dan hem, en dat ik alleen maar op hem was gevallen vanwege zijn uiterlijk. En als ik nou aan Benjamin dacht – die zag er ook niet verkeerd uit, maar bij hem ging het enkel om wie hij was. Of zoiets. Leon was gewoon een loser, bleek maar weer.
‘Zeg, is die collega van jou nou een leuke jongen, of niet?’ vroeg Isabel me, toen we onze fietsen neerzetten in het fietsenrek naast de winkel.
‘Huh, wat?’ Ik keek haar niet-begrijpend aan.
‘Je hebt het wel eens over die Benjamin… vertel eens!’ Ze keek me grijnzend aan en ik moest vanzelf lachen.
‘Ik heb het helemaal niet daarover,’ verdedigde ik mezelf. We stonden even stil bij onze fietsen en keken elkaar alleen maar aan. Zij knikte van wel, maar ik kon me niet indenken dat ik het wel eens over hem gehad. Misschien een enkele keer, maar niet… “wel eens” zoals zij dat had gezegd.
‘Telkens als ik met jou ergens samen ben, heb je het minstens één keer over hem, dat vind ik toch wel iets zeggen. Over Leon probeerde je nog een beetje in te houden, maar met je collega niet.’ Ze grijnsde weer en ik kon me echt niet herinneren dat ik het over hem had gehad vandaag. Of misschien heel onbewust, dat ik het zelf niet door heb gehad. ‘Daarstraks zei je nog dat ‘ie een tattoo heeft, toen we die kerel zagen met die tatoeages.’ Dat had ik inderdaad gezegd.
‘Oh nou ja, viel me gewoon even in.’ Ik probeerde nonchalant te klinken, maar volgens mij faalde ik daar heel erg in. Ze keek me geringschattend aan en haalde toen haar schouders op, alsof het haar niet interesseerde – ik wist dat het haar wel deed.
‘Nodig hem maar uit voor morgen, ik ben wel benieuwd naar hem.’ Ik schudde mijn hoofd en keek haar weer aan.
‘Nee, dat wil ik niet.’ Al helemaal niet als ik er aan dacht dat ik hem er niet echt een plezier mee zou doen, dat wist ik gewoon zeker. ‘Ik denk niet dat hij kan,’ zei ik, toen ik zag dat ze er over door wilde gaan.
‘Nou, probeer het gewoon. En ik zie dat je iets wil zeggen, maar je heel erg probeert in te houden.’ Ze kneep haar ogen samen en keek me bijna streng aan. Even was het stil, maar wat had het voor zin om het nu nog voor me te houden. Ze had me door en ik wilde er niet over liegen, het zou toch wel uitkomen. Om één of andere reden had ik niet het idee dat dit snel over zou gaan, dit gevoel. ‘Dus?’ Ze keek me nog altijd vragend aan en ik zuchtte, in overgave. ‘Ik houd van hem, denk ik.’
A heart that hurts is a heart that works
Schandeeeee! Na de wigwamvakanties (10 aug) ga ik vrij proberen te krijgen va nwerk, zodat ik meer tijd heb. Sorry dat het weer zo laat is, ik ga spoedig snel schrijven, ook al wil ik naar bed.^^
---
Ook Vincent kwam er al snel achter dat ik niet mijn gewone zelf was, maar ik weigerde hem iets te zeggen; hij zei immers ook niets over dat zwemmen, enkel dat ik mee moest. Ik deed tegenover hem gewoon alsof er niets aan de hand was. Er begonnen zich verhalen in mijn hoofd af te spelen, hoe het allemaal wel niet zou kunnen lopen. Soms moest ik mezelf flink wakker schudden, om dan te realiseren dat het de werkelijkheid niet is. Ik fantaseerde over hem, dat hij tegen me praatte en naar me lachte. Dat hij vroeg iets te gaan doen, of gewoon het samen zijn met hem. Ik droomde over hem en ik werd iedere ochtend vroeg wakker, omdat ik nooit meer in slaap kon komen omdat ik aan hem dacht. Ik werd er moe van, maar dat maakte me niet uit, want ik was zo immens verliefd geworden op hem, zo anders dan ik bij Leon had gevoeld, bij mijn eerste en enige “vriendje”, of wie dan ook. Ik besefte nu pas hoe het voelde, en dat dit zoveel geweldiger was.
Het onderwerp “examenfeest” was ook vaak in mijn gedachten, hoewel dat alles met hem te maken had. Isabel had gezegd dat ik hem moest vragen, maar ik was zo bang voor tegenslag dat ik het niet durfde. Ik wist ook niet of ik hem er bij wilde hebben; ik wist immers dat hij graag op zichzelf was, en wat moest hij dan tussen die mensen die hij niet kende? En toch niet iedereen hoefde te weten wie hij was, want als het al duidelijk was als iemand nog niet eens van hem gehoord had, wat moesten ze dan wel niet denken als hij naast me zat? Ik kon me niet voorstellen dat mijn lichaam en geest normaal zouden reageren, en echt niemand hoefde te weten hoe ik me voelde tegenover hem, zeker niet als ze me zo niet kenden en… nee, dit waren slappe excuses, maar ik wilde het niet. Toch wilde ik dat hij bij me was.
Hij raakte per ongeluk mijn hand aan, en geschrokken trok ik hem terug. Echt dom, wat gaf het nou? Ik voelde me als iemand uit een film, die net haar boeken had laten vallen en het tegelijkertijd wilde oppakken met de jongen op wie ze zo verliefd was. Beter zou ik verder niets doms doen. Ik hield mijn zomerjas in mijn handen toen ik om iets over vijven naar buiten liep, en deed deze onder mijn snelbinders. Hij liep achter me aan, ook naar zijn fiets.
Benjamin lachte echter alleen zijn te perfecte tanden bloot, wat voor een mega-sprong van mijn hart zorgde. ‘Rustig maar, ik bijt niet hoor.’ Hij grijnsde een beetje en ik lachte loom terug.
‘Dat dacht ik.’ Zijn ogen stonden plots speels, of misschien kwam dat omdat de zon in zijn gezicht scheen.
‘Ik wil je wel bijten hoor.’ Met zijn tanden beet hij even in zijn lip, terwijl hij me afwachtend aankeek. Ik had buikpijn als nooit tevoren. Ik keek hem aan, en sprak toen hij zich niet verroerde.
‘Oké. Bijt me maar.’ Ik keek hem uitdagend aan – ha, moest hij dat maar niet zeggen. Hij lachte weer, een lach die ik niet vaak genoeg kon horen. Ik voelde mijn lichaam zich opwarmen, een combinatie van Benjamin die voor me stond, en de hete zon op mijn rug. Langzaam liep hij op me af en zette zijn handen langs mijn armen – als hij me stevig vast had gehouden had ik niet weg gekund, en keek me even aan, maar boog toen naar me toe. Ik ging een schok door me heen toen ik eerst zijn lippen, en toen zijn tanden in mijn nek voelde. Het deed net geen pijn, en al deed het pijn, het maakte me niets uit. Ik voelde me plots zo zwak – maar ook dat maakte me niet uit.
‘Zo hé!’ hoorde ik Maaike ineens de stilte doorbreken. Plots ging er een golf van irritatie door me heen. Benjamin liet me gauw los en ik voelde hoe mijn kop zojuist nog roder werd. Hij kuchte even en toen ik vlug naar hem keek, zag ik ook dat zijn wangen een beetje rood waren. Dat had ik nog nooit gezien bij hem, en dat maakte ook nog eens dat ik hem lief vond. Ze keek ons verwaand aan. ‘Kan dat niet even ergens anders? Een stap naar rechts en jullie staan op de werkvloer. Er lopen hier mensen die weten dat jullie hier werken hoor!’ Ze keek beledigd.
‘Rustig joh, die man in die verte is de enige die hier is. Ik ken hem, geen beste ogen.’ Hij zei het kalm, zoals hij altijd tegen haar deed. Maaike keek haar beledigd.
‘Wat deed je trouwens? Een zuigzoen in haar nek zetten?’ Ze wierp een korte blik op mijn nek. Ik zou er graag tussen willen komen, maar om één of andere reden durfde ik dat niet.
‘Nee, ik beet haar.’ Maaike schudde ongelovig haar hoofd.
‘Vast. Jullie doen maar, ik zie jullie morgen.’ We keken hoe ze haar fiets pakte en wegfietste. Plots begon hij zacht te lachen, hoofdschuddend.
‘Zij is zo raar af en toe. Ik ook, maar zij… ik snap haar nooit. Ik mag je toch wel bijten, zeker?!’ Hij haalde zijn schouders even op.
‘Ja,’ was alleen mijn antwoord, mijn hoofd nog steeds bij zijn lippen in mijn nek. Hij keek me geringschattend aan, zijn hoofd ietwat schuin, met een kleine glimlach om zijn lippen. Zijn lippen, die zojuist mijn nek nog raakten. Zijn lippen waren mooi, zag ik nu. Ik had wel naar zijn mond gekeken, maar nooit echt specifiek naar zijn lippen – oké, dat had ik wel, maar nooit met het idee dat zijn lippen mijn huid hadden aangeraakt, en dat was nu wel het geval geweest. Hij had geen dunne lippen, maar ook niet te dikke lippen. Gewoon normaal. Lippen die ik maar al te graag nog eens zou willen voelen, maakte me niet uit waar. Ik schudde mezelf weer even wakker: als ik op weg naar huis was, kon ik de hele avond nog aan hem denken. Plots dacht ik weer aan het examenfeest, of ik hem nu wel of niet moest vragen. Ik hoorde mezelf het al helemaal zeggen… en uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik het niet durfde, bang om afgewezen te worden.
‘Zeg ehm,’ begon hij, ‘ik moet denk ik eens gaan, ik moet koken…’ Hij fronste even. ‘Het is vast wel goed als ik je vanavond bel, of niet soms?’ Ik knikte, hopelijk niet al te enthousiast en opgewonden. Hij lachte hardop. ‘Goed, dan spreek ik je vanavond! Ik wil trouwens wel wat terug er voor hoor, omdat ik je beet.’ Hij grijnsde en stapte op zijn fiets. Ik deed hetzelfde, en hij zwaaide toen hij linksaf ging. Toen ik rechtsaf ging, keek ik alsmaar over mijn schouder, tot ik hem niet meer zag.
---
Ook Vincent kwam er al snel achter dat ik niet mijn gewone zelf was, maar ik weigerde hem iets te zeggen; hij zei immers ook niets over dat zwemmen, enkel dat ik mee moest. Ik deed tegenover hem gewoon alsof er niets aan de hand was. Er begonnen zich verhalen in mijn hoofd af te spelen, hoe het allemaal wel niet zou kunnen lopen. Soms moest ik mezelf flink wakker schudden, om dan te realiseren dat het de werkelijkheid niet is. Ik fantaseerde over hem, dat hij tegen me praatte en naar me lachte. Dat hij vroeg iets te gaan doen, of gewoon het samen zijn met hem. Ik droomde over hem en ik werd iedere ochtend vroeg wakker, omdat ik nooit meer in slaap kon komen omdat ik aan hem dacht. Ik werd er moe van, maar dat maakte me niet uit, want ik was zo immens verliefd geworden op hem, zo anders dan ik bij Leon had gevoeld, bij mijn eerste en enige “vriendje”, of wie dan ook. Ik besefte nu pas hoe het voelde, en dat dit zoveel geweldiger was.
Het onderwerp “examenfeest” was ook vaak in mijn gedachten, hoewel dat alles met hem te maken had. Isabel had gezegd dat ik hem moest vragen, maar ik was zo bang voor tegenslag dat ik het niet durfde. Ik wist ook niet of ik hem er bij wilde hebben; ik wist immers dat hij graag op zichzelf was, en wat moest hij dan tussen die mensen die hij niet kende? En toch niet iedereen hoefde te weten wie hij was, want als het al duidelijk was als iemand nog niet eens van hem gehoord had, wat moesten ze dan wel niet denken als hij naast me zat? Ik kon me niet voorstellen dat mijn lichaam en geest normaal zouden reageren, en echt niemand hoefde te weten hoe ik me voelde tegenover hem, zeker niet als ze me zo niet kenden en… nee, dit waren slappe excuses, maar ik wilde het niet. Toch wilde ik dat hij bij me was.
Hij raakte per ongeluk mijn hand aan, en geschrokken trok ik hem terug. Echt dom, wat gaf het nou? Ik voelde me als iemand uit een film, die net haar boeken had laten vallen en het tegelijkertijd wilde oppakken met de jongen op wie ze zo verliefd was. Beter zou ik verder niets doms doen. Ik hield mijn zomerjas in mijn handen toen ik om iets over vijven naar buiten liep, en deed deze onder mijn snelbinders. Hij liep achter me aan, ook naar zijn fiets.
Benjamin lachte echter alleen zijn te perfecte tanden bloot, wat voor een mega-sprong van mijn hart zorgde. ‘Rustig maar, ik bijt niet hoor.’ Hij grijnsde een beetje en ik lachte loom terug.
‘Dat dacht ik.’ Zijn ogen stonden plots speels, of misschien kwam dat omdat de zon in zijn gezicht scheen.
‘Ik wil je wel bijten hoor.’ Met zijn tanden beet hij even in zijn lip, terwijl hij me afwachtend aankeek. Ik had buikpijn als nooit tevoren. Ik keek hem aan, en sprak toen hij zich niet verroerde.
‘Oké. Bijt me maar.’ Ik keek hem uitdagend aan – ha, moest hij dat maar niet zeggen. Hij lachte weer, een lach die ik niet vaak genoeg kon horen. Ik voelde mijn lichaam zich opwarmen, een combinatie van Benjamin die voor me stond, en de hete zon op mijn rug. Langzaam liep hij op me af en zette zijn handen langs mijn armen – als hij me stevig vast had gehouden had ik niet weg gekund, en keek me even aan, maar boog toen naar me toe. Ik ging een schok door me heen toen ik eerst zijn lippen, en toen zijn tanden in mijn nek voelde. Het deed net geen pijn, en al deed het pijn, het maakte me niets uit. Ik voelde me plots zo zwak – maar ook dat maakte me niet uit.
‘Zo hé!’ hoorde ik Maaike ineens de stilte doorbreken. Plots ging er een golf van irritatie door me heen. Benjamin liet me gauw los en ik voelde hoe mijn kop zojuist nog roder werd. Hij kuchte even en toen ik vlug naar hem keek, zag ik ook dat zijn wangen een beetje rood waren. Dat had ik nog nooit gezien bij hem, en dat maakte ook nog eens dat ik hem lief vond. Ze keek ons verwaand aan. ‘Kan dat niet even ergens anders? Een stap naar rechts en jullie staan op de werkvloer. Er lopen hier mensen die weten dat jullie hier werken hoor!’ Ze keek beledigd.
‘Rustig joh, die man in die verte is de enige die hier is. Ik ken hem, geen beste ogen.’ Hij zei het kalm, zoals hij altijd tegen haar deed. Maaike keek haar beledigd.
‘Wat deed je trouwens? Een zuigzoen in haar nek zetten?’ Ze wierp een korte blik op mijn nek. Ik zou er graag tussen willen komen, maar om één of andere reden durfde ik dat niet.
‘Nee, ik beet haar.’ Maaike schudde ongelovig haar hoofd.
‘Vast. Jullie doen maar, ik zie jullie morgen.’ We keken hoe ze haar fiets pakte en wegfietste. Plots begon hij zacht te lachen, hoofdschuddend.
‘Zij is zo raar af en toe. Ik ook, maar zij… ik snap haar nooit. Ik mag je toch wel bijten, zeker?!’ Hij haalde zijn schouders even op.
‘Ja,’ was alleen mijn antwoord, mijn hoofd nog steeds bij zijn lippen in mijn nek. Hij keek me geringschattend aan, zijn hoofd ietwat schuin, met een kleine glimlach om zijn lippen. Zijn lippen, die zojuist mijn nek nog raakten. Zijn lippen waren mooi, zag ik nu. Ik had wel naar zijn mond gekeken, maar nooit echt specifiek naar zijn lippen – oké, dat had ik wel, maar nooit met het idee dat zijn lippen mijn huid hadden aangeraakt, en dat was nu wel het geval geweest. Hij had geen dunne lippen, maar ook niet te dikke lippen. Gewoon normaal. Lippen die ik maar al te graag nog eens zou willen voelen, maakte me niet uit waar. Ik schudde mezelf weer even wakker: als ik op weg naar huis was, kon ik de hele avond nog aan hem denken. Plots dacht ik weer aan het examenfeest, of ik hem nu wel of niet moest vragen. Ik hoorde mezelf het al helemaal zeggen… en uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik het niet durfde, bang om afgewezen te worden.
‘Zeg ehm,’ begon hij, ‘ik moet denk ik eens gaan, ik moet koken…’ Hij fronste even. ‘Het is vast wel goed als ik je vanavond bel, of niet soms?’ Ik knikte, hopelijk niet al te enthousiast en opgewonden. Hij lachte hardop. ‘Goed, dan spreek ik je vanavond! Ik wil trouwens wel wat terug er voor hoor, omdat ik je beet.’ Hij grijnsde en stapte op zijn fiets. Ik deed hetzelfde, en hij zwaaide toen hij linksaf ging. Toen ik rechtsaf ging, keek ik alsmaar over mijn schouder, tot ik hem niet meer zag.
A heart that hurts is a heart that works
Hahaha, geweldig! "Oké, bijt je me toch lekker?" *careface*
Echt geniaal
Benjamin is echt leuk beschreven, en het hele verhaal blijft lezen als een trein.
Dood aan Maaike trouwens! *evil*
Hoop heel snel op meer ^^
Echt geniaal
Benjamin is echt leuk beschreven, en het hele verhaal blijft lezen als een trein.
Dood aan Maaike trouwens! *evil*
Hoop heel snel op meer ^^
I found the key to life. The lock was broken.
Bedankt voor de reactie ! *blij mee*
---
‘Met wie was je nu aan de telefoon, dat je het raam voor mijn neus dichtdeed?’ Vincent keek me vragend aan, maar ik haalde mijn schouders op. Ik was inderdaad aan de telefoon geweest, met Benjamin, en Vincent liep maar te klieren bij het raam dat ik het raam dicht heb gedaan en ik heb bijna niet meer kon horen. Toen heb ik Benjamin maar gelijk verteld wie Vincent was en hoe ik met hem omging; Benjamin kon er om lachen en zei dat het hem leuk leek een soort broer te hebben, hij was namelijk enigst kind en had ook geen neefjes en nichtjes, voor zover hij wist. De zus van zijn tante, en zijn vader ook gelijk, kon geen kinderen krijgen en verder had hij niet echt familie. De kant van zijn moeder had hij nooit gekend, had hij mij verteld.
‘Maakt het uit?’ vroeg ik hem, terwijl hij me in zijn kamer liet. Ik sprong van het venster op zijn bed en plofte zuchtend neer.
‘Nee, niet echt. Ga je zondag wel mee zwemmen?’ Hij plofte naast me neer en zette met de afstandsbediening de televisie aan. Gelijk kwam er een hels kabaal uit het apparaat en snel zette hij hem een stuk zachter.
‘Ik heb al iets afgesproken,’ loog ik. Of nou ja, ik loog niet helemaal. Ik wilde alleen vragen of Isabel of Manon mee ging naar de bioscoop, ik had namelijk niet bepaald zin om alleen te gaan, en Harry Potter moest ik gewoon zo snel mogelijk zien. Zaterdag zat er ook al niet in, omdat dan het feestje van Isabel was.
‘Meen je dat? Met wie?’ Ik rolde met mijn ogen, omdat hij het blijkbaar als een slappe smoes zag.
‘Met mezelf, ik ga naar de film.’
‘He toe, ga nou mee zwemmen!’ ‘Donderstraal nou eens op met dat zwemmen van je, zeg!’ zei ik ietwat geïrriteerd tegen hem, terwijl ik hem een duw zag.
‘Je weet dat ik niet van zwemmen houdt, en waarom in Godsnaam moet ik met jou en de jongens gaan zwemmen? Komen er nog meer meisjes, of ben ik het enige slachtoffer?’
‘Nu doe je alsof we je gaan bespringen in de kleedhokjes of zo.’
‘Ik snap het gewoon niet, als je het gewoon zegt…’
‘Oké. Ga volgende week mee zwemmen en ik zweer je dat je er spoedig achter komt.’ Hij keek me met smekende ogen aan, en dat kon ik gewoon amper weigeren. Toch wel een beetje.
‘Oké, beloof het. Als ik het niet te weten kom, sluip ik ’s nachts je kamer binnen en ga op je hoofd zitten.’ Vincent lachte hard.
‘Beloofd! Dus dat is dan afgesproken. Ben je dan niet aankomende zondag, maar die daarna, om een uur of twaalf bij mij? Chill.’ Ik keek hem niet-begrijpend aan, maar nu we het zo hadden afgesproken, zag ik er niet eens tegenop om te gaan zwemmen. Ik haatte het om in bikini te lopen, ik had altijd het idee dat iedereen naar me keek en me ook gewoon helemaal kon zien, op wat enkele delen van mijn lichaam na. Het was niet zo dat ik me schaamde, en sowieso had Vincent me vaak zat in bikini gezien, maar het voelde gewoon rot. Ik stond liever gewoon alleen onder de douche zo naakt, en daar was de deur op slot.
De rest van de week ging snel voorbij, te snel naar mijn zin. Ik genoot ineens van het werken en keek er naar uit. Het feit dat ik er geld mee verdiende was voor mij bijzaak, terwijl dat eerst de reden was dat ik in de bibliotheek te vinden kwam. Oké, natuurlijk vond ik het geld mooi meegenomen, want ik kon nu vaker uit en leukere dingen doen, maar mijn gedachten waren toch altijd ergens anders. Ik hield van hem, dat was één ding dat zeker was. Ergens vond ik het stom van me, omdat ik hem niet eens zo goed en zo lang kende, maar ik wist toch wel dat het helemaal niet uitmaakte, omdat het nu eenmaal niet gaat om hoe lang je iemand kent, maar om wie diegene is. Hij zal over een jaar echt niet ineens een ander persoon zijn, en daarom maakte ik me er niet eens druk om. Het had ook zijn negatieve kanten. Ik voelde me af en toe nogal eens rot, omdat ik dacht dat ik voor hem toch maar een collega was, en niets anders, en omdat ik niet verwachtte dat het ooit anders zou gaan dan wat er nu tussen ons speelde, namelijk samen werken en af en toe eens bellen en praten. Ik wilde zoveel meer, maar had niet gedacht dat dat er in zat. Ik voelde me er onzeker door, maar tegelijkertijd zo intens gelukkig. Het echte gevoel van verliefd zijn, vond ik dat. Ik wilde niets anders. Mijn ouders begonnen ook een beetje raar te kijken als ze mij zagen, hoewel ik ze dat niet kwalijk kon nemen: ik kon alleen maar lachen en grijnzen en huppelen, iets waarvan ik nooit gedacht had dat ik dat non-stop kon doen. Het tegendeel bewees zich hier. Voor Isabel was het onderhand niets nieuws, die was alweer helemaal gewend aan “mijn nieuwe crush” hoewel ze wel vond dat dit ernstiger was als bij andere jongens. Veel ernstiger. Volgens mij dacht ze nog altijd dat het gewoon een tijdelijke opvlieging was, maar ik kon me niet voorstellen dat dit ooit over zou gaan. Ik wilde ook dat dit voor eeuwig zou blijven, en niet korter. Bovendien had ze toch haar hele hoofd bij haar feest, dat al over een paar dagen was. Nog steeds zei ze dat ik hem uit moest nodigen, maar ik schudde mijn hoofd, hoewel ik het stiekem wel wilde. Vincent had een keer gezegd dat ik wel verliefd leek, maar ik deed alsof het niet zo was. Ik had geen zin in zijn gezeik omdat ik er toch altijd in faalde, en ik wilde ook geen commentaar op mijn maagdelijkheid hebben, waar hij altijd over begon als het over jongens ging. Ik werd er gewoon gek van, en bovendien liet hij me bijna denken dat het abnormaal was als je op je achttiende nog maagd was. Bijna, nog net niet helemaal. Er begon zich een sleur in mijn leven te ontwikkelen, maar saai was het nog net niet. Ik probeerde me vaak zat af te leiden van mijn gedachten, en met Vincent of Isabel in de buurt lukte dat af en toe wel. Maar de vrijdag voor het feest brak aan.
‘Nou, nog een half dagje morgen en dan weer lekker weekend. Wat staat er nu weer voor spannends op de agenda?’ Benjamin was naast me komen zitten, tien minuten voordat we klaar waren met werken, omdat hij zogenaamd boeken moest nakijken, met één of andere lijst. Toevallig net bij de kast waar ik de boeken tussen moest doen. Hij zat in kleermakerszit naast me, en ik zat op mijn hurken en dan weer op mijn knieën. Dit keer had hij een paars shirt aan, wat nogal mooi stond bij zijn best blanke huid, en een lichtblauwe spijkerbroek dat hem nogal goed stond. Ik had het idee dat hij zijn haar niet had gedaan vanochtend, maar vond het er nog beter uitzien. Hij zat zo dicht naast me dat ik hem kon ruiken, maar ik kon niet ruiken waarnaar; het beviel me in elk geval zeer goed. Ik glimlachte loom, dat kon ik alleen nog maar doen. God, wat was ik verliefd geworden in die paar weken dat ik hem kende. Verliefd… dat woord had ik nooit eerder gebruikt, bedacht ik me opeens.
‘Een feestje van mijn beste vriendin,’ was mijn langzame antwoord. Het ging de hele dag door me heen dat ik hem misschien moest vragen, op aandringen van Isabel, dat wel, maar ik durfde het niet, hoewel ik het eigenlijk gewoon moest doen. Nee had ik, ja kon ik krijgen.
‘Is ze jarig?’ Hij keek me kort aan, alvorens hij weer naar de lijst keek. Ik kon zien dat hij niet echt de lijst las.
‘Nee, examenfeestje. Wat ga jij doen?’ Hij haalde zijn schouders op.
‘Zoals gewoonlijk mijn tante helpen. Dit keer heeft ze een nieuwe kast, die ik even in elkaar moet zetten.’ Ik kon zien dat hij er geen moeite mee had zijn tante te helpen.
‘En wat doe je morgenavond?’ vroeg ik dan toch. Het kon als een hint klinken, maar dat hoefde niet, vond ik.
‘Ehm. Televisie kijken?’ Hij keek me zonder interesse aan, en daarom besloot ik het nu gewoon te vragen. Het was even stil.
‘Is er iets leuks op de televisie?’ Oh mijn God. In gedachten sloeg ik mezelf keihard in het gezicht. Hij keek me dan ook even verbaasd aan en lachte kort.
‘Black Sheep schijnt te komen. Je weet wel, met die mensetende schapen. Volgens mij is het een kutfilm.’ Ik lachte zacht in mezelf, hoewel ik niet eens wist waarom.
‘Als je wil…’ Verder kwam ik niet, waarom dacht ik ook niet even voordat ik ging praten?! Hij keek me afwachtend aan, terwijl hij een boek terug in de kast duwde. Ik deed hetzelfde. ‘Gat, mijn hersens zijn traag vandaag,’ probeerde ik mijn zin te herstellen. ‘Dus. Eh. Als je wil, kun je ook wel komen op dat examenfeestje?’ vroeg ik aarzelend, en veel te snel sprekend. ‘Als je zin hebt dan. Of zo.’
‘Eeh,’ mompelde hij. Hij was duidelijk even van de kaart gebracht door die vraag, hoewel ik het idee had dat die vraag er wel aan zat te komen, als je mijn gestuntel zo hoorde. ‘Eeh,’ mompelde hij weer, duidelijk dat hij zocht naar een antwoord. Ik wist het antwoord al; hij zocht een smoes. ‘Ik denk niet dat dat er in zit eigenlijk, want het is morgenavond hè?’ Ik vond het meer als een vraag waarin hij in de tussentijd verder de smoes kon uitdenken, om tijd te rekken. En het was volgens mij al duidelijk geweest dat het morgenavond was. Hij zou tv gaan kijken. Ik knikte maar. ‘Ehm ja, ik denk niet dat het kan. Of kan wel, maar niet dat het… zin heeft, zegmaar,’ stamelde hij nogal verward. Ik voelde me zo dom en plots ook een beetje misselijk. Wat een domme stunt van mij weer, ik had het gewoon echt niet moeten vragen.
‘Oké.’ Ik wist niet wat ik er anders aan toe moest voegen.
‘Het is niet dat ik niet wil, maar het is gewoon beter van niet. Dat we niet… ja… dat we niet… even beter van niet. Ben je nu boos op me?’ Hij keek me ineens twijfelend aan, bijna bezorgd.
‘Nee, natuurlijk ben ik niet boos,’ antwoordde ik, nadat ik hem even aan had gekeken. Zijn ogen stonden niet al te vrolijk. Natuurlijk was ik niet boos op hem, enkel teleurgesteld. Nogal teleurgesteld. Of eigenlijk voelde ik me gewoon ellendig ineens.
‘Oké, gelukkig. Je kijkt alleen wat minder blij,’ zei hij zacht. ‘Ik voel me heel stom nu,’ ging hij verder, terwijl hij nu pas een nieuw boek uit de kast haalde en deze nakeek.
‘Anders ik wel,’ gaf ik toe. Hij glimlachte voorzichtig naar me, en dat bracht mijn hart op hol. Hoe erg ik ook teleurgesteld was, ik wilde zo graag dat hij van mij was, dat ik kon zeggen “Afblijven! Dat is mijn vriendje en ik ben de enige die zo naar hem mag kijken, en die hem aan mag raken, de enige die hem mag kussen en dan ook echt de enige!” Helaas kon ik van die dingen nog helemaal niets zeggen, als ik hem aangeraakt had, was dat per ongeluk gegaan, en als ik naar hem keek, had hij dat waarschijnlijk niet eens door, en als ik hem kuste… God, wat zou ik graag willen dat ik dat kon doen. Maar ik had niet gedacht dat het er in zat.
! *blij mee*---
‘Met wie was je nu aan de telefoon, dat je het raam voor mijn neus dichtdeed?’ Vincent keek me vragend aan, maar ik haalde mijn schouders op. Ik was inderdaad aan de telefoon geweest, met Benjamin, en Vincent liep maar te klieren bij het raam dat ik het raam dicht heb gedaan en ik heb bijna niet meer kon horen. Toen heb ik Benjamin maar gelijk verteld wie Vincent was en hoe ik met hem omging; Benjamin kon er om lachen en zei dat het hem leuk leek een soort broer te hebben, hij was namelijk enigst kind en had ook geen neefjes en nichtjes, voor zover hij wist. De zus van zijn tante, en zijn vader ook gelijk, kon geen kinderen krijgen en verder had hij niet echt familie. De kant van zijn moeder had hij nooit gekend, had hij mij verteld.
‘Maakt het uit?’ vroeg ik hem, terwijl hij me in zijn kamer liet. Ik sprong van het venster op zijn bed en plofte zuchtend neer.
‘Nee, niet echt. Ga je zondag wel mee zwemmen?’ Hij plofte naast me neer en zette met de afstandsbediening de televisie aan. Gelijk kwam er een hels kabaal uit het apparaat en snel zette hij hem een stuk zachter.
‘Ik heb al iets afgesproken,’ loog ik. Of nou ja, ik loog niet helemaal. Ik wilde alleen vragen of Isabel of Manon mee ging naar de bioscoop, ik had namelijk niet bepaald zin om alleen te gaan, en Harry Potter moest ik gewoon zo snel mogelijk zien. Zaterdag zat er ook al niet in, omdat dan het feestje van Isabel was.
‘Meen je dat? Met wie?’ Ik rolde met mijn ogen, omdat hij het blijkbaar als een slappe smoes zag.
‘Met mezelf, ik ga naar de film.’
‘He toe, ga nou mee zwemmen!’ ‘Donderstraal nou eens op met dat zwemmen van je, zeg!’ zei ik ietwat geïrriteerd tegen hem, terwijl ik hem een duw zag.
‘Je weet dat ik niet van zwemmen houdt, en waarom in Godsnaam moet ik met jou en de jongens gaan zwemmen? Komen er nog meer meisjes, of ben ik het enige slachtoffer?’
‘Nu doe je alsof we je gaan bespringen in de kleedhokjes of zo.’
‘Ik snap het gewoon niet, als je het gewoon zegt…’
‘Oké. Ga volgende week mee zwemmen en ik zweer je dat je er spoedig achter komt.’ Hij keek me met smekende ogen aan, en dat kon ik gewoon amper weigeren. Toch wel een beetje.
‘Oké, beloof het. Als ik het niet te weten kom, sluip ik ’s nachts je kamer binnen en ga op je hoofd zitten.’ Vincent lachte hard.
‘Beloofd! Dus dat is dan afgesproken. Ben je dan niet aankomende zondag, maar die daarna, om een uur of twaalf bij mij? Chill.’ Ik keek hem niet-begrijpend aan, maar nu we het zo hadden afgesproken, zag ik er niet eens tegenop om te gaan zwemmen. Ik haatte het om in bikini te lopen, ik had altijd het idee dat iedereen naar me keek en me ook gewoon helemaal kon zien, op wat enkele delen van mijn lichaam na. Het was niet zo dat ik me schaamde, en sowieso had Vincent me vaak zat in bikini gezien, maar het voelde gewoon rot. Ik stond liever gewoon alleen onder de douche zo naakt, en daar was de deur op slot.
De rest van de week ging snel voorbij, te snel naar mijn zin. Ik genoot ineens van het werken en keek er naar uit. Het feit dat ik er geld mee verdiende was voor mij bijzaak, terwijl dat eerst de reden was dat ik in de bibliotheek te vinden kwam. Oké, natuurlijk vond ik het geld mooi meegenomen, want ik kon nu vaker uit en leukere dingen doen, maar mijn gedachten waren toch altijd ergens anders. Ik hield van hem, dat was één ding dat zeker was. Ergens vond ik het stom van me, omdat ik hem niet eens zo goed en zo lang kende, maar ik wist toch wel dat het helemaal niet uitmaakte, omdat het nu eenmaal niet gaat om hoe lang je iemand kent, maar om wie diegene is. Hij zal over een jaar echt niet ineens een ander persoon zijn, en daarom maakte ik me er niet eens druk om. Het had ook zijn negatieve kanten. Ik voelde me af en toe nogal eens rot, omdat ik dacht dat ik voor hem toch maar een collega was, en niets anders, en omdat ik niet verwachtte dat het ooit anders zou gaan dan wat er nu tussen ons speelde, namelijk samen werken en af en toe eens bellen en praten. Ik wilde zoveel meer, maar had niet gedacht dat dat er in zat. Ik voelde me er onzeker door, maar tegelijkertijd zo intens gelukkig. Het echte gevoel van verliefd zijn, vond ik dat. Ik wilde niets anders. Mijn ouders begonnen ook een beetje raar te kijken als ze mij zagen, hoewel ik ze dat niet kwalijk kon nemen: ik kon alleen maar lachen en grijnzen en huppelen, iets waarvan ik nooit gedacht had dat ik dat non-stop kon doen. Het tegendeel bewees zich hier. Voor Isabel was het onderhand niets nieuws, die was alweer helemaal gewend aan “mijn nieuwe crush” hoewel ze wel vond dat dit ernstiger was als bij andere jongens. Veel ernstiger. Volgens mij dacht ze nog altijd dat het gewoon een tijdelijke opvlieging was, maar ik kon me niet voorstellen dat dit ooit over zou gaan. Ik wilde ook dat dit voor eeuwig zou blijven, en niet korter. Bovendien had ze toch haar hele hoofd bij haar feest, dat al over een paar dagen was. Nog steeds zei ze dat ik hem uit moest nodigen, maar ik schudde mijn hoofd, hoewel ik het stiekem wel wilde. Vincent had een keer gezegd dat ik wel verliefd leek, maar ik deed alsof het niet zo was. Ik had geen zin in zijn gezeik omdat ik er toch altijd in faalde, en ik wilde ook geen commentaar op mijn maagdelijkheid hebben, waar hij altijd over begon als het over jongens ging. Ik werd er gewoon gek van, en bovendien liet hij me bijna denken dat het abnormaal was als je op je achttiende nog maagd was. Bijna, nog net niet helemaal. Er begon zich een sleur in mijn leven te ontwikkelen, maar saai was het nog net niet. Ik probeerde me vaak zat af te leiden van mijn gedachten, en met Vincent of Isabel in de buurt lukte dat af en toe wel. Maar de vrijdag voor het feest brak aan.
‘Nou, nog een half dagje morgen en dan weer lekker weekend. Wat staat er nu weer voor spannends op de agenda?’ Benjamin was naast me komen zitten, tien minuten voordat we klaar waren met werken, omdat hij zogenaamd boeken moest nakijken, met één of andere lijst. Toevallig net bij de kast waar ik de boeken tussen moest doen. Hij zat in kleermakerszit naast me, en ik zat op mijn hurken en dan weer op mijn knieën. Dit keer had hij een paars shirt aan, wat nogal mooi stond bij zijn best blanke huid, en een lichtblauwe spijkerbroek dat hem nogal goed stond. Ik had het idee dat hij zijn haar niet had gedaan vanochtend, maar vond het er nog beter uitzien. Hij zat zo dicht naast me dat ik hem kon ruiken, maar ik kon niet ruiken waarnaar; het beviel me in elk geval zeer goed. Ik glimlachte loom, dat kon ik alleen nog maar doen. God, wat was ik verliefd geworden in die paar weken dat ik hem kende. Verliefd… dat woord had ik nooit eerder gebruikt, bedacht ik me opeens.
‘Een feestje van mijn beste vriendin,’ was mijn langzame antwoord. Het ging de hele dag door me heen dat ik hem misschien moest vragen, op aandringen van Isabel, dat wel, maar ik durfde het niet, hoewel ik het eigenlijk gewoon moest doen. Nee had ik, ja kon ik krijgen.
‘Is ze jarig?’ Hij keek me kort aan, alvorens hij weer naar de lijst keek. Ik kon zien dat hij niet echt de lijst las.
‘Nee, examenfeestje. Wat ga jij doen?’ Hij haalde zijn schouders op.
‘Zoals gewoonlijk mijn tante helpen. Dit keer heeft ze een nieuwe kast, die ik even in elkaar moet zetten.’ Ik kon zien dat hij er geen moeite mee had zijn tante te helpen.
‘En wat doe je morgenavond?’ vroeg ik dan toch. Het kon als een hint klinken, maar dat hoefde niet, vond ik.
‘Ehm. Televisie kijken?’ Hij keek me zonder interesse aan, en daarom besloot ik het nu gewoon te vragen. Het was even stil.
‘Is er iets leuks op de televisie?’ Oh mijn God. In gedachten sloeg ik mezelf keihard in het gezicht. Hij keek me dan ook even verbaasd aan en lachte kort.
‘Black Sheep schijnt te komen. Je weet wel, met die mensetende schapen. Volgens mij is het een kutfilm.’ Ik lachte zacht in mezelf, hoewel ik niet eens wist waarom.
‘Als je wil…’ Verder kwam ik niet, waarom dacht ik ook niet even voordat ik ging praten?! Hij keek me afwachtend aan, terwijl hij een boek terug in de kast duwde. Ik deed hetzelfde. ‘Gat, mijn hersens zijn traag vandaag,’ probeerde ik mijn zin te herstellen. ‘Dus. Eh. Als je wil, kun je ook wel komen op dat examenfeestje?’ vroeg ik aarzelend, en veel te snel sprekend. ‘Als je zin hebt dan. Of zo.’
‘Eeh,’ mompelde hij. Hij was duidelijk even van de kaart gebracht door die vraag, hoewel ik het idee had dat die vraag er wel aan zat te komen, als je mijn gestuntel zo hoorde. ‘Eeh,’ mompelde hij weer, duidelijk dat hij zocht naar een antwoord. Ik wist het antwoord al; hij zocht een smoes. ‘Ik denk niet dat dat er in zit eigenlijk, want het is morgenavond hè?’ Ik vond het meer als een vraag waarin hij in de tussentijd verder de smoes kon uitdenken, om tijd te rekken. En het was volgens mij al duidelijk geweest dat het morgenavond was. Hij zou tv gaan kijken. Ik knikte maar. ‘Ehm ja, ik denk niet dat het kan. Of kan wel, maar niet dat het… zin heeft, zegmaar,’ stamelde hij nogal verward. Ik voelde me zo dom en plots ook een beetje misselijk. Wat een domme stunt van mij weer, ik had het gewoon echt niet moeten vragen.
‘Oké.’ Ik wist niet wat ik er anders aan toe moest voegen.
‘Het is niet dat ik niet wil, maar het is gewoon beter van niet. Dat we niet… ja… dat we niet… even beter van niet. Ben je nu boos op me?’ Hij keek me ineens twijfelend aan, bijna bezorgd.
‘Nee, natuurlijk ben ik niet boos,’ antwoordde ik, nadat ik hem even aan had gekeken. Zijn ogen stonden niet al te vrolijk. Natuurlijk was ik niet boos op hem, enkel teleurgesteld. Nogal teleurgesteld. Of eigenlijk voelde ik me gewoon ellendig ineens.
‘Oké, gelukkig. Je kijkt alleen wat minder blij,’ zei hij zacht. ‘Ik voel me heel stom nu,’ ging hij verder, terwijl hij nu pas een nieuw boek uit de kast haalde en deze nakeek.
‘Anders ik wel,’ gaf ik toe. Hij glimlachte voorzichtig naar me, en dat bracht mijn hart op hol. Hoe erg ik ook teleurgesteld was, ik wilde zo graag dat hij van mij was, dat ik kon zeggen “Afblijven! Dat is mijn vriendje en ik ben de enige die zo naar hem mag kijken, en die hem aan mag raken, de enige die hem mag kussen en dan ook echt de enige!” Helaas kon ik van die dingen nog helemaal niets zeggen, als ik hem aangeraakt had, was dat per ongeluk gegaan, en als ik naar hem keek, had hij dat waarschijnlijk niet eens door, en als ik hem kuste… God, wat zou ik graag willen dat ik dat kon doen. Maar ik had niet gedacht dat het er in zat.
A heart that hurts is a heart that works
-
lady-chrisie
- Balpen
- Berichten: 261
- Lid geworden op: 01 aug 2008 22:57
- Locatie: Capelle a/d Ijssel
OH MY GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOD maartje ik haat je omdat je mij nooit deze link gestuurt hebt jesus CHRIST oke sorry, HAAAAAAAAAAJ ik vind je verhaal GE WEL DIG!!! KAN NIET WACHTEN OP EEN VERVOLG oh my god xD
Het leest ook echt heerlijk gewoon =D =D can't wait!!!
oke sorry, HAAAAAAAAAAJ ik vind je verhaal GE WEL DIG!!! KAN NIET WACHTEN OP EEN VERVOLG oh my god xD Het leest ook echt heerlijk gewoon =D =D can't wait!!!
You made my heart slowly drain out of my body, now I am empty, constantly tortured and violated by the devastating pain. I can feel your eyes caressing me, tempting me.. yet, despite my suffering.. you choose not to stop this.
Haha bedankt voor je reactie! Ik word altijd erg blij van nieuwe lezers^^ Ik maak trouwens iedere avond voordat ik naar bed ga gewoon wat tijd, dan ga ik wel later naar bed, maar schrijf ik wel gewoon, dus ik heb alweer een paar stukjes klaarliggen
Leesze!
---
Het feestje was gezellig, maar ik staarde enkel wat voor me uit. Ik had niet echt de behoefte te praten met iemand, behalve af en toe met Vincent omdat hij niet echt heel veel mensen kende, ook al redde hij zich ook prima zonder bekenden. Ik betrapte mezelf er op dat ik af en toe eens naar Leon keek, wat hij allemaal uitvrat hoewel het me helemaal niets deed. Isabel had niets meer gezegd toen ik alleen met Vincent aan kwam zetten, en niet met Benjamin, en ik vond het alleen maar beter dat ze er niets over zei. Ik had geen zin er over te praten, want ik kon toch niet meer ophouden en voor één avond wilde ik hem gewoon even vergeten, omdat het me afhield van de rest van de wereld, en dat was nu even het laatste wat ik wilde. Bovendien was hij toch te druk met Black Sheep kijken, of wat de reden van die smoes ook was. Ik schaamde me een beetje toen ik hem vanochtend onder ogen moest komen, maar wist ook dat het niet nodig was geweest. Toch voelde het een beetje gênant, omdat hij nee had gezegd. Eigenlijk was het gewoon een afwijzing geweest. Maar oké, alsnog dacht ik aan hem, terwijl ik mezelf had voorgehouden bij het feest aanwezig te zijn, want dit was ook iets wat ik niet wilde missen. Ik had ondertussen wel wat meer examenfeestjes gehad en er kwam er dacht ik ook nog eentje aan, maar deze was van Isabel, en die andere niet.
‘Nog een biertje, Allein?’ Een al redelijk aangeschoten Vincent duwde een biertje in mijn handen, en ik nam hem aan. Voorzichtig boog ik naar hem toe en fluisterde wat in zijn oor.
‘Als je wil dat Ies nog een beetje een goed beeld van je krijgt, zou ik als ik jou was niet nog meer drinken. Je kijkt al vaag uit je doppen.’ Vincent keek me schouderophalend aan, alsof het hem niets kon schelen wat zijn ex van hem vond. Hij leek al aardig over haar heen te zijn. Maar dan nog, het was haar huis. ‘Echt Vince, ze kan je er ook uittrappen en laat me asjeblieft geen vergissing hebben gemaakt door haar te dwingen je ook uit te nodigen.’
‘Ja oké, ik gedraag me hoor. Dat kun je van hem niet zeggen.’ Vincent knikte naar tegenover me, waar een getinte jongen met donkere krulletjes een meisje in zijn schoot had en nogal uitgebreid en totaal niet op privacy gesteld, aan het zoenen waren. Die sukkel heette nog Leon ook.
‘Heb je je ooit afgevraagd wie Leon was?’ vroeg ik zacht aan Vincent, en die keek me fronsend aan. ‘Dat is hem nou.’ Vincent lachte kort.
‘Wat een sneu figuur.’
‘Tja…’ Ik haalde mijn schouders op, dat was hij inderdaad.
‘Zelfs ik met mijn aantrekkelijke kop en mijn prachtige figuur doet dat niet eens.’ Ik rolde met mijn ogen.
‘Moet je je weer aanstellen, Vince.’ Ik lachte zacht en knikte en glimlachte gemaakt naar Leon toen hij me even aankeek.
In de loop van de avond begon ik me onderhand te ergeren aan de twee mensen voor me op de bank, en ik was niet de enige. Vincent was begonnen met een opmerking maken, en daarna waren er steeds meer mensen die tegen ze begonnen te zeuren. Uiteindelijk waren ze weg gegaan, en ik merkte dat ik me geërgerd had en hem. Aan zijn domme gedrag en zijn zogenaamde meisjesverslinders-imago. Dat ik daar voor was gevallen, vond ik nog het ergste. Ik kwam net terug van het toilet, toen ik Isabel en Vincent met elkaar zag praten. Voor het eerst, zover ik wist na hun breuk, en daarom besloot ik ze maar te laten en ging ik ergens anders tussen zitten. Het overbuurmeisje van Isabel, Kirsten, had ik altijd erg gemogen, en die had net kennis gemaakt met Thirza, een meisje uit de klas waar ik wel eens mee om was gegaan, maar eigenlijk nooit buiten school had gesproken. Ik probeerde het gesprek te volgen, maar was toch vooral een beetje in mezelf. Ik genoot van het feest, lachte af en toe eens, begon dan weer met Vincent te klieren, en dronk af en toe wat – er waren namelijk altijd mensen die andere mensen graag dronken zagen, hoewel ik niet van plan was het zover te laten komen, ongeacht mensen nou drankjes in mijn hand schoven of niet. Nou ja, goed. Ik begon het tegen twaalven toch aardig te voelen, maar vond dat niet erg. Toen Isabel en Vincent een woordenwisseling kregen (ik volgde gesprekken overal in het huis) ging ik weer naast Vincent zeggen, die nu ook met Patrick aan het praten was, een goede vriend van Vincent.
‘Alleintje!’ riep Patrick uit. Patrick had ik altijd een aardige jongen gevonden, altijd vrolijk en soms zelfs lief. Hij had donkerblond haar met gel er in, en in zijn oorschelp zat een klein ringetje. Hij hield nogal van stampen op rotmuziek en dronk altijd bier, maar verder was het vaak gezellig met hem in de buurt.
‘Patrick,’ glimlachte ik terug, terwijl we met onze flesjes bier tegen elkaar aan tikten en proostten. Ik kon zien dat Patrick ook al aardig was op had, en Vincent was er in dat half uurtje dat ik niet naast hem had gezeten ook niet op vooruit gegaan.
‘Wat hoorde ik nou?’ Patrick keek me verrast aan. ‘Ga je mee zwemmen volgende week?’ Ik knikte en Patrick lachte daarop. ‘Super! Ik wist wel je een keer mee ging zwemmen!’
‘Oh.’ Ik vond het niet heel bijzonder en had er ook geen zin in om door te gaan. Ik nam nog een slok van mijn biertje en ging verder. ‘Maar alleen omdat hij’ – ik prikte Vincent in zijn zij – ‘me vertelt wat de reden is.’ Patrick hief één wenkbrauw op en keek naar Vincent.
‘Dat gaat ze niet waarderen, vriend.’ Vincent haalde alleen zijn schouders op, maar ik keek met een schuine en argwanende kop naar Patrick en Vince.
‘Hoezo ga ik dat niet waarderen?’
‘Nee, geintje joh,’ lachte Patrick hardop, en hoewel ik geen zin had om er over door te gaan, wist ik wel ergens dat ik dit niet echt moest vertrouwen. Ik wist dat ik veilig was bij die jongens in de buurt, maar toch zat het me niet lekker, want ze hielden iets voor me achter, en dat haatte ik. Maar toch, net als aan Benjamin - en nu deed ik het lekker wel – wilde ik ook niet hieraan denken.
Uiteindelijk was ik zes uur ’s ochtends thuis en heb ik me prima vermaakt, ook al moest ik alleen even op gang komen. Ik had teveel gedronken, dat was één ding dat zeker was. Het andere ding dat zeker was, was dat Vincent dat ook had, maar dan veel en veel erger. We gingen om half vijf van Isabel haar huis weg, op naar ons huis, om vijf uur waren we de tuin bij haar uit en na een uur waren we dan ook eindelijk onze poort in gekomen, een stukje waar je normaal tien minuutjes over deed. Niet dat het ons uitmaakte, want we hadden de grootste lol. Met uitgaan had ik lang niet meer zo’n lol gehad. Ik was bij Vincent achterop gegaan op weg naar Isabel en terug was het moeilijker gegaan, ook omdat hij weigerde mij te laten fietsen. Mijn elleboog deed pijn omdat we een keer op de stoeprand waren gevallen en meer dan de helft hebben we gelopen, met veel tussenpauzes tussendoor.
‘Ik moet… naar bed. Allein.’ Vincent keek me loom aan en leunde tegen de schuurdeur. Ik knikte alleen maar loom.
‘Ja, ik ook.’
‘Kom, we gaan naar bed!’ Vincent wilde me meesleuren, en aangezien ik nog wel redelijk normaal kon lopen, begeleidde ik hem naar zijn eigen huis en achterdeur. Ik hielp hem zelfs met de deur open te doen. Niet dat het bij mij al te gemakkelijk ging, maar het ging. Vincent was gewoon te lam voor woorden en ik kon nog een beetje denken, dat was een groot verschil.
‘Nou, welterusten Vin – Godsamme – Auw!’ Twee seconden later lag ik pijnlijk op de tegeltjes buiten, omdat Vincent over me heen was gevallen, omdat ik even niet had opgelet. ‘Kappen nou, Vincent, doe niet zo bezopen.’ Ik wilde hem van me afduwen, maar hij was redelijk zwaar en al helemaal met een slaphangend lichaam. Ik had te weinig gedronken om de pijn te verdoven: mijn rug begon nog meer pijn te doen zodat ik Vincent een keiharde beuk gaf.
‘Volgens mij deed dat pijn,’ hoorde ik gesmoord naast me vandaan komen, en ik rolde met mijn ogen. Het leek alsof ik in één klap nuchter was geworden door die smakkerd op de grond.
‘Vincent, je moet opstaan, je moet naar binnen en naar bed.’
‘Nee, ik wil niet… kom eens naast me liggen, lekker dier!’
‘Als je daarna meegaat naar binnen.’ Ik haatte het om te doen alsof hij een klein kind was.
‘Beloof het hoor,’ mompelde hij, en ik ging naast hem liggen, op de koude stoeptegels. Ik was plots zo moe, maar ik dwong mezelf wakker te blijven. Het zou wat zijn als één van zijn ouders morgen op zou staan, zich af zou vragen waarom de deur open staat en dan ineens haar zoon plus buurmeisje op de grond zien slapen. Nee, dat mocht niet gebeuren.
‘Allein, ik houd van je, wist je dat?’
‘Eh, nou, nu wel.’ Hij rolde op zijn zij en keek me even aan.
‘Gewoon als vrienden hoor, maar ik wil je nu wel zoenen, gewoon echt even lekker op je bek pakken! Waarom heb ik dat nog nooit gedaan, we zijn geen echte zusjes of zo, en je bent nog een lekkere chick ook, laten we even gaan zoenen!’ Er volgde een stilte, en toen stond ik op.
‘Vincent, ga nu staan anders haal ik je moeder en moet jij zien hoe boos ze dan wordt.’ Vincent keek beteuterd.
‘Godsamme, doe niet zo zielig, kerel.’ Ik sleurde aan zijn arm, maar hij was niet vooruit te branden.
‘Waarom nou?’ begon Vincent, terwijl hij langzaam overeind krabbelde. Ik ging naast hem staan, voor het geval hij weer zou vallen. ‘Je bent toch een lekkere chick, waarom denk je anders dat je mee moet zwemmen? Ik heb het ze toch gezegd – ’ Ik onderbrak hem.
‘Waarom moet ik mee zwemmen?’
‘Weddenschap natuurlijk,’ zei hij op een manier alsof ik dom was. ‘Je hebt een superstrak figuur en dat moet ik bewijzen! Hoe anders kan dat door te gaan zwemmen?!’ Ik staarde hem even vol ongeloof aan, en was zo blij dat ik weer vol bij positieven was. Toen volde er een pets in zijn gezicht en langzaam bracht Vincent zijn hand naar zijn gezicht.
‘Idioot,’ zei ik woedend. ‘Donder toch lekker op. En naar binnen ook, anders krijg ik nog op mijn flikker ook omdat – ’
‘Wat is dit voor kabaal dan?’ Een slaperige mevrouw Edel in badjas knipte het licht aan, wat pijn deed aan mijn ogen.
‘Uw zoon hier, mevrouw, heeft te veel gedronken en hij wil niet naar binnen.’
‘Oh God, is het weer zo ver.’
‘Ik laat het verder aan u over, rekent u maar af met uw zoon, mevrouw. Het liefst hard.’ Ik was zo nijdig toen ik de tuin verliet.
---
Ohja, en heeft er iemand nog kritiek/tips oid?
Leesze!
---
Het feestje was gezellig, maar ik staarde enkel wat voor me uit. Ik had niet echt de behoefte te praten met iemand, behalve af en toe met Vincent omdat hij niet echt heel veel mensen kende, ook al redde hij zich ook prima zonder bekenden. Ik betrapte mezelf er op dat ik af en toe eens naar Leon keek, wat hij allemaal uitvrat hoewel het me helemaal niets deed. Isabel had niets meer gezegd toen ik alleen met Vincent aan kwam zetten, en niet met Benjamin, en ik vond het alleen maar beter dat ze er niets over zei. Ik had geen zin er over te praten, want ik kon toch niet meer ophouden en voor één avond wilde ik hem gewoon even vergeten, omdat het me afhield van de rest van de wereld, en dat was nu even het laatste wat ik wilde. Bovendien was hij toch te druk met Black Sheep kijken, of wat de reden van die smoes ook was. Ik schaamde me een beetje toen ik hem vanochtend onder ogen moest komen, maar wist ook dat het niet nodig was geweest. Toch voelde het een beetje gênant, omdat hij nee had gezegd. Eigenlijk was het gewoon een afwijzing geweest. Maar oké, alsnog dacht ik aan hem, terwijl ik mezelf had voorgehouden bij het feest aanwezig te zijn, want dit was ook iets wat ik niet wilde missen. Ik had ondertussen wel wat meer examenfeestjes gehad en er kwam er dacht ik ook nog eentje aan, maar deze was van Isabel, en die andere niet.
‘Nog een biertje, Allein?’ Een al redelijk aangeschoten Vincent duwde een biertje in mijn handen, en ik nam hem aan. Voorzichtig boog ik naar hem toe en fluisterde wat in zijn oor.
‘Als je wil dat Ies nog een beetje een goed beeld van je krijgt, zou ik als ik jou was niet nog meer drinken. Je kijkt al vaag uit je doppen.’ Vincent keek me schouderophalend aan, alsof het hem niets kon schelen wat zijn ex van hem vond. Hij leek al aardig over haar heen te zijn. Maar dan nog, het was haar huis. ‘Echt Vince, ze kan je er ook uittrappen en laat me asjeblieft geen vergissing hebben gemaakt door haar te dwingen je ook uit te nodigen.’
‘Ja oké, ik gedraag me hoor. Dat kun je van hem niet zeggen.’ Vincent knikte naar tegenover me, waar een getinte jongen met donkere krulletjes een meisje in zijn schoot had en nogal uitgebreid en totaal niet op privacy gesteld, aan het zoenen waren. Die sukkel heette nog Leon ook.
‘Heb je je ooit afgevraagd wie Leon was?’ vroeg ik zacht aan Vincent, en die keek me fronsend aan. ‘Dat is hem nou.’ Vincent lachte kort.
‘Wat een sneu figuur.’
‘Tja…’ Ik haalde mijn schouders op, dat was hij inderdaad.
‘Zelfs ik met mijn aantrekkelijke kop en mijn prachtige figuur doet dat niet eens.’ Ik rolde met mijn ogen.
‘Moet je je weer aanstellen, Vince.’ Ik lachte zacht en knikte en glimlachte gemaakt naar Leon toen hij me even aankeek.
In de loop van de avond begon ik me onderhand te ergeren aan de twee mensen voor me op de bank, en ik was niet de enige. Vincent was begonnen met een opmerking maken, en daarna waren er steeds meer mensen die tegen ze begonnen te zeuren. Uiteindelijk waren ze weg gegaan, en ik merkte dat ik me geërgerd had en hem. Aan zijn domme gedrag en zijn zogenaamde meisjesverslinders-imago. Dat ik daar voor was gevallen, vond ik nog het ergste. Ik kwam net terug van het toilet, toen ik Isabel en Vincent met elkaar zag praten. Voor het eerst, zover ik wist na hun breuk, en daarom besloot ik ze maar te laten en ging ik ergens anders tussen zitten. Het overbuurmeisje van Isabel, Kirsten, had ik altijd erg gemogen, en die had net kennis gemaakt met Thirza, een meisje uit de klas waar ik wel eens mee om was gegaan, maar eigenlijk nooit buiten school had gesproken. Ik probeerde het gesprek te volgen, maar was toch vooral een beetje in mezelf. Ik genoot van het feest, lachte af en toe eens, begon dan weer met Vincent te klieren, en dronk af en toe wat – er waren namelijk altijd mensen die andere mensen graag dronken zagen, hoewel ik niet van plan was het zover te laten komen, ongeacht mensen nou drankjes in mijn hand schoven of niet. Nou ja, goed. Ik begon het tegen twaalven toch aardig te voelen, maar vond dat niet erg. Toen Isabel en Vincent een woordenwisseling kregen (ik volgde gesprekken overal in het huis) ging ik weer naast Vincent zeggen, die nu ook met Patrick aan het praten was, een goede vriend van Vincent.
‘Alleintje!’ riep Patrick uit. Patrick had ik altijd een aardige jongen gevonden, altijd vrolijk en soms zelfs lief. Hij had donkerblond haar met gel er in, en in zijn oorschelp zat een klein ringetje. Hij hield nogal van stampen op rotmuziek en dronk altijd bier, maar verder was het vaak gezellig met hem in de buurt.
‘Patrick,’ glimlachte ik terug, terwijl we met onze flesjes bier tegen elkaar aan tikten en proostten. Ik kon zien dat Patrick ook al aardig was op had, en Vincent was er in dat half uurtje dat ik niet naast hem had gezeten ook niet op vooruit gegaan.
‘Wat hoorde ik nou?’ Patrick keek me verrast aan. ‘Ga je mee zwemmen volgende week?’ Ik knikte en Patrick lachte daarop. ‘Super! Ik wist wel je een keer mee ging zwemmen!’
‘Oh.’ Ik vond het niet heel bijzonder en had er ook geen zin in om door te gaan. Ik nam nog een slok van mijn biertje en ging verder. ‘Maar alleen omdat hij’ – ik prikte Vincent in zijn zij – ‘me vertelt wat de reden is.’ Patrick hief één wenkbrauw op en keek naar Vincent.
‘Dat gaat ze niet waarderen, vriend.’ Vincent haalde alleen zijn schouders op, maar ik keek met een schuine en argwanende kop naar Patrick en Vince.
‘Hoezo ga ik dat niet waarderen?’
‘Nee, geintje joh,’ lachte Patrick hardop, en hoewel ik geen zin had om er over door te gaan, wist ik wel ergens dat ik dit niet echt moest vertrouwen. Ik wist dat ik veilig was bij die jongens in de buurt, maar toch zat het me niet lekker, want ze hielden iets voor me achter, en dat haatte ik. Maar toch, net als aan Benjamin - en nu deed ik het lekker wel – wilde ik ook niet hieraan denken.
Uiteindelijk was ik zes uur ’s ochtends thuis en heb ik me prima vermaakt, ook al moest ik alleen even op gang komen. Ik had teveel gedronken, dat was één ding dat zeker was. Het andere ding dat zeker was, was dat Vincent dat ook had, maar dan veel en veel erger. We gingen om half vijf van Isabel haar huis weg, op naar ons huis, om vijf uur waren we de tuin bij haar uit en na een uur waren we dan ook eindelijk onze poort in gekomen, een stukje waar je normaal tien minuutjes over deed. Niet dat het ons uitmaakte, want we hadden de grootste lol. Met uitgaan had ik lang niet meer zo’n lol gehad. Ik was bij Vincent achterop gegaan op weg naar Isabel en terug was het moeilijker gegaan, ook omdat hij weigerde mij te laten fietsen. Mijn elleboog deed pijn omdat we een keer op de stoeprand waren gevallen en meer dan de helft hebben we gelopen, met veel tussenpauzes tussendoor.
‘Ik moet… naar bed. Allein.’ Vincent keek me loom aan en leunde tegen de schuurdeur. Ik knikte alleen maar loom.
‘Ja, ik ook.’
‘Kom, we gaan naar bed!’ Vincent wilde me meesleuren, en aangezien ik nog wel redelijk normaal kon lopen, begeleidde ik hem naar zijn eigen huis en achterdeur. Ik hielp hem zelfs met de deur open te doen. Niet dat het bij mij al te gemakkelijk ging, maar het ging. Vincent was gewoon te lam voor woorden en ik kon nog een beetje denken, dat was een groot verschil.
‘Nou, welterusten Vin – Godsamme – Auw!’ Twee seconden later lag ik pijnlijk op de tegeltjes buiten, omdat Vincent over me heen was gevallen, omdat ik even niet had opgelet. ‘Kappen nou, Vincent, doe niet zo bezopen.’ Ik wilde hem van me afduwen, maar hij was redelijk zwaar en al helemaal met een slaphangend lichaam. Ik had te weinig gedronken om de pijn te verdoven: mijn rug begon nog meer pijn te doen zodat ik Vincent een keiharde beuk gaf.
‘Volgens mij deed dat pijn,’ hoorde ik gesmoord naast me vandaan komen, en ik rolde met mijn ogen. Het leek alsof ik in één klap nuchter was geworden door die smakkerd op de grond.
‘Vincent, je moet opstaan, je moet naar binnen en naar bed.’
‘Nee, ik wil niet… kom eens naast me liggen, lekker dier!’
‘Als je daarna meegaat naar binnen.’ Ik haatte het om te doen alsof hij een klein kind was.
‘Beloof het hoor,’ mompelde hij, en ik ging naast hem liggen, op de koude stoeptegels. Ik was plots zo moe, maar ik dwong mezelf wakker te blijven. Het zou wat zijn als één van zijn ouders morgen op zou staan, zich af zou vragen waarom de deur open staat en dan ineens haar zoon plus buurmeisje op de grond zien slapen. Nee, dat mocht niet gebeuren.
‘Allein, ik houd van je, wist je dat?’
‘Eh, nou, nu wel.’ Hij rolde op zijn zij en keek me even aan.
‘Gewoon als vrienden hoor, maar ik wil je nu wel zoenen, gewoon echt even lekker op je bek pakken! Waarom heb ik dat nog nooit gedaan, we zijn geen echte zusjes of zo, en je bent nog een lekkere chick ook, laten we even gaan zoenen!’ Er volgde een stilte, en toen stond ik op.
‘Vincent, ga nu staan anders haal ik je moeder en moet jij zien hoe boos ze dan wordt.’ Vincent keek beteuterd.
‘Godsamme, doe niet zo zielig, kerel.’ Ik sleurde aan zijn arm, maar hij was niet vooruit te branden.
‘Waarom nou?’ begon Vincent, terwijl hij langzaam overeind krabbelde. Ik ging naast hem staan, voor het geval hij weer zou vallen. ‘Je bent toch een lekkere chick, waarom denk je anders dat je mee moet zwemmen? Ik heb het ze toch gezegd – ’ Ik onderbrak hem.
‘Waarom moet ik mee zwemmen?’
‘Weddenschap natuurlijk,’ zei hij op een manier alsof ik dom was. ‘Je hebt een superstrak figuur en dat moet ik bewijzen! Hoe anders kan dat door te gaan zwemmen?!’ Ik staarde hem even vol ongeloof aan, en was zo blij dat ik weer vol bij positieven was. Toen volde er een pets in zijn gezicht en langzaam bracht Vincent zijn hand naar zijn gezicht.
‘Idioot,’ zei ik woedend. ‘Donder toch lekker op. En naar binnen ook, anders krijg ik nog op mijn flikker ook omdat – ’
‘Wat is dit voor kabaal dan?’ Een slaperige mevrouw Edel in badjas knipte het licht aan, wat pijn deed aan mijn ogen.
‘Uw zoon hier, mevrouw, heeft te veel gedronken en hij wil niet naar binnen.’
‘Oh God, is het weer zo ver.’
‘Ik laat het verder aan u over, rekent u maar af met uw zoon, mevrouw. Het liefst hard.’ Ik was zo nijdig toen ik de tuin verliet.
---
Ohja, en heeft er iemand nog kritiek/tips oid?
A heart that hurts is a heart that works
Hoi Lisette!
Sorry dat ik ff niks heb laten horen hier, heb een beetje lopen kloten met..uh.. vanalles
Leuke stukjes weer, en wat mij betreft had ze Vincent een schop op een specifieke plaats gegeven. Bah, wat een rotstreek.
Verder heb ik niet echt kritiek of tips, je tempo is in orde, en het blijft lekker vlot lezen.
Hoop dat je heel snel nog wat van die stukjes post!
Sorry dat ik ff niks heb laten horen hier, heb een beetje lopen kloten met..uh.. vanalles
Leuke stukjes weer, en wat mij betreft had ze Vincent een schop op een specifieke plaats gegeven. Bah, wat een rotstreek.
Geniaal"Kom eens naast me liggen, lekker dier!"
Verder heb ik niet echt kritiek of tips, je tempo is in orde, en het blijft lekker vlot lezen.
Hoop dat je heel snel nog wat van die stukjes post!
I found the key to life. The lock was broken.
-
lady-chrisie
- Balpen
- Berichten: 261
- Lid geworden op: 01 aug 2008 22:57
- Locatie: Capelle a/d Ijssel
ik sluit me voor de volle 100% aan bij Redrose, er zitten een paar kleine foutjes in. Maar dat maakt niet uit, het stoort niet ^^ =D Ik kijk uit naar je volgende stukje
You made my heart slowly drain out of my body, now I am empty, constantly tortured and violated by the devastating pain. I can feel your eyes caressing me, tempting me.. yet, despite my suffering.. you choose not to stop this.
Bedankt voor de reacties<3! Nieuw (kort) stukje nu.
---
‘Hé Allein, jou moet ik even hebben!’ Vincent wilde zijn hand al naar binnen steken, maar ik was net op tijd om het raam dicht te slaan.
‘Waag het niet om mijn kamer in te komen, donder op van mijn dak,’ riep ik boos, toen ik aan mijn bureau ging zitten en de computer opstartte. Ik was niet vergeten wat hij vannacht allemaal had gezegd, en het erge is nog dat als mensen dronken zijn, ze altijd de waarheid zeggen. Ik zou hem dit echt niet vergeven. Ik had hem de hele dag nog niet gezien, maar nu het bijna bedtijd was, was hij ineens weer op mijn dak te vinden. Ik had een rotdag achter de rug, had de halve dag gejankt van kwaadheid en teleurstelling; het feit dat je hoort dat je beste vriend dit achter je rug om doet, doet nogal pijn. Er volgde een bonk op mijn raam, maar ik negeerde het. De computer was nog niet opgestart, hij deed altijd erg lang er over, en toen hij eindelijk na vijf minuten was opgestart en Vincent nog altijd op mijn raam aan het bonken was, stak ik een keer mijn middelvinger op. Blijkbaar schrok hij van die reactie, want hij stopte even, maar daarna ging hij weer gewoon verder. Ik trok nijdig het raam open.
‘Als je nu niet weg gaat, help ik je eigenhandig,’ zei ik, met ingehouden woede nu. Als ik me niet zou beheersen, was ik bang dat ik hem inderdaad van het dak afkeilde.
‘Ik kom mijn excuses aanbieden van vannacht, echt, het spijt me, ik had het niet moeten zeggen!’ Vincent trok een zielig gezicht en normaal had ik hem allang vergeven, we hadden nooit ruzie gehad, maar dit ging me toch echt te ver. Hij mocht blij zijn dat ik hem niet gewoon had liggen rotten op de stoep gisteren, als je even wegliet dat zijn moeder er wakker van werd.
‘Niet moeten zeggen? Het had niet eens in je idiote kop moeten komen, mongool! En ik dacht nog wel dat je – Godjezus, wat ben ik blij dat Isabel je gedumpt heeft, ik snap nu wat voor een eikel je bent. Eén keer vreemdgaan, nou ja, dat kan gebeuren. Er stiekem een tweede vriendin op na houden, is ongelofelijk zakkerig, maar dat bij elkaar, plus het feit dat je mij gewoon als een weddenschap ziet omdat ik “een lekker lijf” heb en je je vrienden me even wil laten bekijken achter mijn rug om… Dat gaat me even te ver.’ Ik zei het kalm, maar stond in brand van binnen. Ik wist niet wat voor een eikel hij was, ik zag hem altijd als mijn broer, als mijn beste vriend die ik iedere dag wel een paar keer zag en die ik miste als hij er een keer niet was, maar ik had zo graag gewild dat ik dat nooit had gedaan. Ik was zo teleurgesteld in hem, dat ik bijna weer begon te janken.
‘Ik weet dat het dom is, maar het spijt me echt!’ Vincent zat nog altijd op zijn hurken op mijn dak, voor het raam; ik liet hem er echt niet meer in, nooit meer.
‘Dom, dat noem je dom?’ Ik lachte om zijn sneue uitspraak. ‘Dat is niet alleen dom, het is ook nog eens zielig, dat je met je vriendjes een heel plan gaat ondernemen om mijn lichaam te zien. En respectloos. Is het ooit tot je doorgedrongen dat ik dit misschien niet zou pikken? En wat is die weddenschap dan hè, wat zou je er voor krijgen?’ Vincent slikte even, volgens mij had hij nu aardig door dat hij hier fout zat als hij het goed wilde maken, dat hij altijd fout had gezeten als het om die weddenschap ging.
‘Vijftig de man, samen tweehonderd. Nu moet ik ieder vijftig euro geven, kost me tweehonderd euro.’ Ik lachte weer.
‘Zo, dus ik ben nog vijftig euro per kerel waard ook. Beetje jammer dat ik er nog zeker van ben dat je je excuses aanbiedt omdat je anders geld kwijt bent.’
‘Dat is niet zo,’ mompelde Vincent. ‘Het is gewoon… ik zie wel in dat ik fout ben geweest, wij allemaal, het was niet eens mijn idee hoor, we hadden het er toevallig over, dat mag toch? Maar… ja, ik snap dat ik heel respectloos over kom op je nu…’ zei hij klein, maar het maakte me geen barst uit op welke manier hij het zei. Het hoefde niet meer, ik hoefde hem niet meer te zien – hoewel dat moeilijk ging als hij naast me woonde, maar dat was bijzaak. Ik had er zo’n hekel aan als meisjes of vrouwen werden gezien als objecten, hoeren werden genoemd, of lekker, alsof ze geen mens waren. Ik haatte het als vrouwen ondergeschikt werden aan de man, ik haatte het vanuit de grond van mijn hart.
‘Nou, hoe erg het je dan ook spijt,’ sloot ik mijn zin af, ‘laat maar. Donder op en laat me nu met rust. Ik wist niet dat ik me zo erg in iemand kon vergissen, iemand die ik veertien jaar lang ken. Maar goed, weet ik dat ook weer. En als je nu wel mijn dak af wil gaan, ik moet even iets gaan doen. Dag.’ Vincent keek me vol spijt aan aan, maar dat boeide me niet. Ik sloot het raam en ging voor mijn computer zitten. Na een minuutje hoorde ik hem naar zijn eigen kamer lopen. En toen begonnen de tranen alweer over mijn wangen te lopen. Of het nu van de kwaadheid, teleurstelling, of moeheid was, ik had geen idee, maar ik voelde me in elk geval ontzettend rot.
---
‘Hé Allein, jou moet ik even hebben!’ Vincent wilde zijn hand al naar binnen steken, maar ik was net op tijd om het raam dicht te slaan.
‘Waag het niet om mijn kamer in te komen, donder op van mijn dak,’ riep ik boos, toen ik aan mijn bureau ging zitten en de computer opstartte. Ik was niet vergeten wat hij vannacht allemaal had gezegd, en het erge is nog dat als mensen dronken zijn, ze altijd de waarheid zeggen. Ik zou hem dit echt niet vergeven. Ik had hem de hele dag nog niet gezien, maar nu het bijna bedtijd was, was hij ineens weer op mijn dak te vinden. Ik had een rotdag achter de rug, had de halve dag gejankt van kwaadheid en teleurstelling; het feit dat je hoort dat je beste vriend dit achter je rug om doet, doet nogal pijn. Er volgde een bonk op mijn raam, maar ik negeerde het. De computer was nog niet opgestart, hij deed altijd erg lang er over, en toen hij eindelijk na vijf minuten was opgestart en Vincent nog altijd op mijn raam aan het bonken was, stak ik een keer mijn middelvinger op. Blijkbaar schrok hij van die reactie, want hij stopte even, maar daarna ging hij weer gewoon verder. Ik trok nijdig het raam open.
‘Als je nu niet weg gaat, help ik je eigenhandig,’ zei ik, met ingehouden woede nu. Als ik me niet zou beheersen, was ik bang dat ik hem inderdaad van het dak afkeilde.
‘Ik kom mijn excuses aanbieden van vannacht, echt, het spijt me, ik had het niet moeten zeggen!’ Vincent trok een zielig gezicht en normaal had ik hem allang vergeven, we hadden nooit ruzie gehad, maar dit ging me toch echt te ver. Hij mocht blij zijn dat ik hem niet gewoon had liggen rotten op de stoep gisteren, als je even wegliet dat zijn moeder er wakker van werd.
‘Niet moeten zeggen? Het had niet eens in je idiote kop moeten komen, mongool! En ik dacht nog wel dat je – Godjezus, wat ben ik blij dat Isabel je gedumpt heeft, ik snap nu wat voor een eikel je bent. Eén keer vreemdgaan, nou ja, dat kan gebeuren. Er stiekem een tweede vriendin op na houden, is ongelofelijk zakkerig, maar dat bij elkaar, plus het feit dat je mij gewoon als een weddenschap ziet omdat ik “een lekker lijf” heb en je je vrienden me even wil laten bekijken achter mijn rug om… Dat gaat me even te ver.’ Ik zei het kalm, maar stond in brand van binnen. Ik wist niet wat voor een eikel hij was, ik zag hem altijd als mijn broer, als mijn beste vriend die ik iedere dag wel een paar keer zag en die ik miste als hij er een keer niet was, maar ik had zo graag gewild dat ik dat nooit had gedaan. Ik was zo teleurgesteld in hem, dat ik bijna weer begon te janken.
‘Ik weet dat het dom is, maar het spijt me echt!’ Vincent zat nog altijd op zijn hurken op mijn dak, voor het raam; ik liet hem er echt niet meer in, nooit meer.
‘Dom, dat noem je dom?’ Ik lachte om zijn sneue uitspraak. ‘Dat is niet alleen dom, het is ook nog eens zielig, dat je met je vriendjes een heel plan gaat ondernemen om mijn lichaam te zien. En respectloos. Is het ooit tot je doorgedrongen dat ik dit misschien niet zou pikken? En wat is die weddenschap dan hè, wat zou je er voor krijgen?’ Vincent slikte even, volgens mij had hij nu aardig door dat hij hier fout zat als hij het goed wilde maken, dat hij altijd fout had gezeten als het om die weddenschap ging.
‘Vijftig de man, samen tweehonderd. Nu moet ik ieder vijftig euro geven, kost me tweehonderd euro.’ Ik lachte weer.
‘Zo, dus ik ben nog vijftig euro per kerel waard ook. Beetje jammer dat ik er nog zeker van ben dat je je excuses aanbiedt omdat je anders geld kwijt bent.’
‘Dat is niet zo,’ mompelde Vincent. ‘Het is gewoon… ik zie wel in dat ik fout ben geweest, wij allemaal, het was niet eens mijn idee hoor, we hadden het er toevallig over, dat mag toch? Maar… ja, ik snap dat ik heel respectloos over kom op je nu…’ zei hij klein, maar het maakte me geen barst uit op welke manier hij het zei. Het hoefde niet meer, ik hoefde hem niet meer te zien – hoewel dat moeilijk ging als hij naast me woonde, maar dat was bijzaak. Ik had er zo’n hekel aan als meisjes of vrouwen werden gezien als objecten, hoeren werden genoemd, of lekker, alsof ze geen mens waren. Ik haatte het als vrouwen ondergeschikt werden aan de man, ik haatte het vanuit de grond van mijn hart.
‘Nou, hoe erg het je dan ook spijt,’ sloot ik mijn zin af, ‘laat maar. Donder op en laat me nu met rust. Ik wist niet dat ik me zo erg in iemand kon vergissen, iemand die ik veertien jaar lang ken. Maar goed, weet ik dat ook weer. En als je nu wel mijn dak af wil gaan, ik moet even iets gaan doen. Dag.’ Vincent keek me vol spijt aan aan, maar dat boeide me niet. Ik sloot het raam en ging voor mijn computer zitten. Na een minuutje hoorde ik hem naar zijn eigen kamer lopen. En toen begonnen de tranen alweer over mijn wangen te lopen. Of het nu van de kwaadheid, teleurstelling, of moeheid was, ik had geen idee, maar ik voelde me in elk geval ontzettend rot.
A heart that hurts is a heart that works
-
lady-chrisie
- Balpen
- Berichten: 261
- Lid geworden op: 01 aug 2008 22:57
- Locatie: Capelle a/d Ijssel
illg men suck xD maar ik heb best wel medelijden met hem, al ben ik het nog ZO met haar eens
You made my heart slowly drain out of my body, now I am empty, constantly tortured and violated by the devastating pain. I can feel your eyes caressing me, tempting me.. yet, despite my suffering.. you choose not to stop this.
Dankje! Beetje laat, maar ik was niet thuis en Internet deed het niet -.- Nieuw stukje weer! *heeft nog voorraad ook*
---
Enkel Benjamin kon me nog een beetje opvrolijken, maar niet zo als anders. Ik was in een grafstemming, en dat was overal in het gebouw te merken, ook al had ik het liever voor mezelf gehouden. ‘Wat is er nou, geen leuk weekend gehad?’ Benjamin keek me een beetje bezorgd aan, terwijl we naar buiten liepen voor de laatste pauze van de dag. Ik haalde mijn schouders maar op.
‘Niet echt super, het feestje was wel leuk daarentegen.’ Ik had geen behoefte mijn hart te luchten, dat had ik al bij Isabel gedaan gisteravond en vannacht, nadat ik Vincent voor het laatst had gezien. Dat was ook één van de redenen dat ik gebroken was. Ik pakte mijn brood en hij deed hetzelfde. Ik probeerde niet naar zijn mond te kijken toen hij een hap nam, maar deed het toch. ‘Hoe was die film, Black Sheep?’ Ik wilde mezelf er helemaal niet aan herinneren dat ik gewoon was afgewezen, maar dat kon er ook nog wel bij. Ik had ondertussen toch al het gevoel dat ik niet meer zonder hem kon, maar wel zonder hem moest. Vandaag maakte het me niet eens zo heel veel uit.
‘Ging wel, een beetje ranzig. Moest trouwens wel heel snel nieuw beltegoed kopen, omdat we zoveel gebeld hebben,’ zei hij met een glimlach.
‘Jij belt, niet mijn schuld.’ Ik stopte het laatste stuk van mijn brood in mijn mond en begon te kauwen. Even was het stil en ik begon aan mijn volgende boterham, terwijl ik keek naar de mensen die buiten voorbij liepen, met de krant of met de hond, fietsend of achter elkaar aan rennend.
‘Het spijt me echt hoor, dat ik niet mee ging naar dat feestje van je vriendin,’ begon hij ineens, net toen ik me besefte dat als ik zo bot bleef doen, Benjamin mij misschien niet eens meer hoefde te spreken.
‘Huh, wat bedoel je?’ vroeg ik dan ook met volle mond, pogend minder bot te zijn.
‘Ik weet niet waarom je zo stil bent, maar als dat door mij komt, spijt het me echt. Ik had wel mee willen gaan, maar ik kon niet.’
‘Pff, je vindt een ranzige film kijken spannender dan een feestje. Nou ja, kun jij niets aan doen, maar’ ik lachte zacht ‘wat een arrogantie, dat je denkt dat het door jou komt!’ Hij lachte ook.
‘Ha, je kunt wel lachen vandaag! Maar vertel, wat is er dan loos? Of heb je gewoon slecht geslapen?’
‘Neuh.’ Die uurtjes dat ik had geslapen, sliep ik prima. Ik at mijn laatste brood op en haalde mijn schouders op. ‘Gewoon, wat maakt het uit. Jij zegt toch ook niet alles? Kom op, je gaat toch geen Black Sheep kijken, dat is wel een erg slappe smoes, vooral als je het een kutfilm vindt.’ Benjamin keek me met opgeheven wenkbrauwen aan.
‘Dus, als ik het goed begrijp, ben je gewoon chagrijnig door mij omdat ik zei dat ik niet kon.’
‘Nee, om een andere reden. Maar als je daar toch over doorgaat – ’
‘Jij gaat er over door,’ grijnsde hij.
‘Niet het punt,’ antwoordde ik. ‘Je hebt niets anders, maar je kan gewoon niet. Of hoe je dat ook zei, dat het beter van niet is… wat moet ik daar nou uit halen, zeg?! Ik vroeg je alleen wat.’ Ik daagde hem een beetje uit, alleen maar om te laten zien dat ik niet chagrijnig was, of in elk geval nog een beetje mezelf kon zijn vandaag.
‘Zeg nou wat je dwars zit,’ mompelde Benjamin aarzelend.
‘Nou, het ligt niet aan jou in elk geval. Niet dat dat leuk was,’ gaf ik toe, ‘maar nee, het ligt niet aan jou. Dat van jou ben ik wel overheen ondertussen hoor,’ voegde ik er met een klein lachje aan toe.
‘Zo zo.’
‘Ja, en jij zegt toch ook niets. “Het is beter van niet.” Nou, wat moet ik daar nou mee.’ Ik keek hem met grote ogen aan.
‘Zoals ik het zeg.’ Ik voelde plots de kilte die was komen opdagen in het gesprek. ‘Het is gewoon beter als we niet… afspreken of zo, alleen zijn of… dichterbij elkaar komen dan we al zijn, zegmaar. Mentaal bedoel ik dan hè, want dat is… niet goed. Ja, hoe leg je dat uit. Het is niet goed voor jou, het is gewoon beter als we niet meer contact met elkaar hebben dan over de telefoon of via de computer. Of via werk.’ Ik staarde hem een tijdje aan, en ik zag dat hij het meende, hoewel ik geen idee had wat het allemaal betekende. Dus hij merkte het wel aan me, dat ik hem meer zag als gewoon een collega. Ik wilde er tegen in gaan, maar hij kapte mijn zin af. ‘Het zou niet goed zijn, ik ben – nou ja, de pauze is bijna afgelopen. Laten we naar binnen gaan.’ Hij stond op. Het zweet stond me op mijn voorhoofd, maar dat weerhield me er niet van om zijn arm te pakken en hem terug te trekken toen hij naar binnen ging.
‘Wacht even, ik snap het niet helemaal. Hoezo beter van niet, wat maakt het uit? Ik vroeg alleen maar of je mee ging naar een feestje, dat is alles. En wie zegt gelijk dat ik daar meerdere dingen mee bedoel, het is niet dat ik van je – dat ik verlie –’ Ik kon dat leugen niet over mijn lippen verkrijgen. ‘Wie zegt dat ik –’ stamelde ik verder.
‘Jijzelf: je ogen, manier van doen. Je lachen.’ Ik staarde hem vol ongeloof aan, me opnieuw beseffend dat dit een keiharde afwijzing was. ‘Begrijp me niet verkeerd,’ ging hij verder, ‘voordat je weer denkt dat ik je afwijs, maar het kan niet.’
‘Ben je stiekem getrouwd dan of zo?’ Ik begon het me ineens af te vragen. Hij lachte ineens hardop, en ergens was ik ook wel blij dat hij er om lachte. Het nam de kille klank in ons gesprek weg, en gelijk ook de klank die ik had. Ik had het idee dat ik boos klonk, maar ik was niet boos. Ik kon niet boos zijn, niet op hem.
‘Nee, natuurlijk niet. Ik kan alleen niet dicht bij mensen zijn, niet close met ze zijn. Hoe graag ik het ook wil. Met jou wil ik niets liever, maar het is niet slim.’ Mijn hersenen gingen razendsnel. Het ene moment wilde hij niet bij me zijn, maar dan leek het weer alsof hij het wel wilde, maar het niet kon. Hij wilde het wel? Hij wilde graag bij me zijn, haalde ik hier uit. Mijn hart bonkte in mijn keel. Hij was in elk geval niet stiekem getrouwd. Maar dit wilde ik niet, ik wilde niet alleen elkaar zien met werk, ik wilde elkaar niet alleen spreken hier en via de telefoon, want het sloopte me.
‘Alles of niets, zou ik zo zeggen,’ zei ik zacht, beseffend dat ik zo erg hoopte dat hij “alles” zou zeggen, en niet “niets”. Want als hij dat zei, wat moest ik dan? Hem uit mijn hoofd zetten? Hem vergeten, net als mijn gevoelens voor hem?
‘Dan zeg ik “niets”, al is het voor jou. Ik wil wel alles.’ Ik hoorde mijn hart breken.
‘Niets,’ prevelde ik. We keken elkaar even aan, en ik besefte me dat de pauze al een paar minuten af was gelopen. ‘Zou je ook uit willen leggen waarom je niet close met mensen kunt zijn, wat we niet eens hoeven te zijn ook?’
‘Nee.’ Auw.
‘Oh.’ Hij keek me nog altijd aan, en ik voelde me zo rot hierover. Ik snapte het niet, en wilde dat wel. ‘Nou. Goed.’ Ik zuchtte even, en merkte dat ik trilde. ‘De pauze is al een tijdje afgelopen. Ik stel voor dat dat “niets” nu in gaat.’ Ik ging hem voor naar binnen, zonder hem nog aan te kijken. Ik kon hem niet aankijken, ik wilde niet dat hij me in de ogen keek, als ik toch al zo doorzichtig was. Ik voelde mijn hele lichaam trillen, toen ik de deuren open duwde en weer los liet. Ik voelde me zo zwak.
‘Zo wil ik het niet,’ klonk hij gesmoord achter me, terwijl hij de deur sloot.
‘”Niets”,’ herhaalde ik, zacht omdat ik bang was dat anders mijn stem oversloeg, en liep in een rechte lijn naar mijn kar, met maar één gedachte: ik moest Benjamin uit mijn hoofd zetten, hoe pijnlijk ook.
---
Enkel Benjamin kon me nog een beetje opvrolijken, maar niet zo als anders. Ik was in een grafstemming, en dat was overal in het gebouw te merken, ook al had ik het liever voor mezelf gehouden. ‘Wat is er nou, geen leuk weekend gehad?’ Benjamin keek me een beetje bezorgd aan, terwijl we naar buiten liepen voor de laatste pauze van de dag. Ik haalde mijn schouders maar op.
‘Niet echt super, het feestje was wel leuk daarentegen.’ Ik had geen behoefte mijn hart te luchten, dat had ik al bij Isabel gedaan gisteravond en vannacht, nadat ik Vincent voor het laatst had gezien. Dat was ook één van de redenen dat ik gebroken was. Ik pakte mijn brood en hij deed hetzelfde. Ik probeerde niet naar zijn mond te kijken toen hij een hap nam, maar deed het toch. ‘Hoe was die film, Black Sheep?’ Ik wilde mezelf er helemaal niet aan herinneren dat ik gewoon was afgewezen, maar dat kon er ook nog wel bij. Ik had ondertussen toch al het gevoel dat ik niet meer zonder hem kon, maar wel zonder hem moest. Vandaag maakte het me niet eens zo heel veel uit.
‘Ging wel, een beetje ranzig. Moest trouwens wel heel snel nieuw beltegoed kopen, omdat we zoveel gebeld hebben,’ zei hij met een glimlach.
‘Jij belt, niet mijn schuld.’ Ik stopte het laatste stuk van mijn brood in mijn mond en begon te kauwen. Even was het stil en ik begon aan mijn volgende boterham, terwijl ik keek naar de mensen die buiten voorbij liepen, met de krant of met de hond, fietsend of achter elkaar aan rennend.
‘Het spijt me echt hoor, dat ik niet mee ging naar dat feestje van je vriendin,’ begon hij ineens, net toen ik me besefte dat als ik zo bot bleef doen, Benjamin mij misschien niet eens meer hoefde te spreken.
‘Huh, wat bedoel je?’ vroeg ik dan ook met volle mond, pogend minder bot te zijn.
‘Ik weet niet waarom je zo stil bent, maar als dat door mij komt, spijt het me echt. Ik had wel mee willen gaan, maar ik kon niet.’
‘Pff, je vindt een ranzige film kijken spannender dan een feestje. Nou ja, kun jij niets aan doen, maar’ ik lachte zacht ‘wat een arrogantie, dat je denkt dat het door jou komt!’ Hij lachte ook.
‘Ha, je kunt wel lachen vandaag! Maar vertel, wat is er dan loos? Of heb je gewoon slecht geslapen?’
‘Neuh.’ Die uurtjes dat ik had geslapen, sliep ik prima. Ik at mijn laatste brood op en haalde mijn schouders op. ‘Gewoon, wat maakt het uit. Jij zegt toch ook niet alles? Kom op, je gaat toch geen Black Sheep kijken, dat is wel een erg slappe smoes, vooral als je het een kutfilm vindt.’ Benjamin keek me met opgeheven wenkbrauwen aan.
‘Dus, als ik het goed begrijp, ben je gewoon chagrijnig door mij omdat ik zei dat ik niet kon.’
‘Nee, om een andere reden. Maar als je daar toch over doorgaat – ’
‘Jij gaat er over door,’ grijnsde hij.
‘Niet het punt,’ antwoordde ik. ‘Je hebt niets anders, maar je kan gewoon niet. Of hoe je dat ook zei, dat het beter van niet is… wat moet ik daar nou uit halen, zeg?! Ik vroeg je alleen wat.’ Ik daagde hem een beetje uit, alleen maar om te laten zien dat ik niet chagrijnig was, of in elk geval nog een beetje mezelf kon zijn vandaag.
‘Zeg nou wat je dwars zit,’ mompelde Benjamin aarzelend.
‘Nou, het ligt niet aan jou in elk geval. Niet dat dat leuk was,’ gaf ik toe, ‘maar nee, het ligt niet aan jou. Dat van jou ben ik wel overheen ondertussen hoor,’ voegde ik er met een klein lachje aan toe.
‘Zo zo.’
‘Ja, en jij zegt toch ook niets. “Het is beter van niet.” Nou, wat moet ik daar nou mee.’ Ik keek hem met grote ogen aan.
‘Zoals ik het zeg.’ Ik voelde plots de kilte die was komen opdagen in het gesprek. ‘Het is gewoon beter als we niet… afspreken of zo, alleen zijn of… dichterbij elkaar komen dan we al zijn, zegmaar. Mentaal bedoel ik dan hè, want dat is… niet goed. Ja, hoe leg je dat uit. Het is niet goed voor jou, het is gewoon beter als we niet meer contact met elkaar hebben dan over de telefoon of via de computer. Of via werk.’ Ik staarde hem een tijdje aan, en ik zag dat hij het meende, hoewel ik geen idee had wat het allemaal betekende. Dus hij merkte het wel aan me, dat ik hem meer zag als gewoon een collega. Ik wilde er tegen in gaan, maar hij kapte mijn zin af. ‘Het zou niet goed zijn, ik ben – nou ja, de pauze is bijna afgelopen. Laten we naar binnen gaan.’ Hij stond op. Het zweet stond me op mijn voorhoofd, maar dat weerhield me er niet van om zijn arm te pakken en hem terug te trekken toen hij naar binnen ging.
‘Wacht even, ik snap het niet helemaal. Hoezo beter van niet, wat maakt het uit? Ik vroeg alleen maar of je mee ging naar een feestje, dat is alles. En wie zegt gelijk dat ik daar meerdere dingen mee bedoel, het is niet dat ik van je – dat ik verlie –’ Ik kon dat leugen niet over mijn lippen verkrijgen. ‘Wie zegt dat ik –’ stamelde ik verder.
‘Jijzelf: je ogen, manier van doen. Je lachen.’ Ik staarde hem vol ongeloof aan, me opnieuw beseffend dat dit een keiharde afwijzing was. ‘Begrijp me niet verkeerd,’ ging hij verder, ‘voordat je weer denkt dat ik je afwijs, maar het kan niet.’
‘Ben je stiekem getrouwd dan of zo?’ Ik begon het me ineens af te vragen. Hij lachte ineens hardop, en ergens was ik ook wel blij dat hij er om lachte. Het nam de kille klank in ons gesprek weg, en gelijk ook de klank die ik had. Ik had het idee dat ik boos klonk, maar ik was niet boos. Ik kon niet boos zijn, niet op hem.
‘Nee, natuurlijk niet. Ik kan alleen niet dicht bij mensen zijn, niet close met ze zijn. Hoe graag ik het ook wil. Met jou wil ik niets liever, maar het is niet slim.’ Mijn hersenen gingen razendsnel. Het ene moment wilde hij niet bij me zijn, maar dan leek het weer alsof hij het wel wilde, maar het niet kon. Hij wilde het wel? Hij wilde graag bij me zijn, haalde ik hier uit. Mijn hart bonkte in mijn keel. Hij was in elk geval niet stiekem getrouwd. Maar dit wilde ik niet, ik wilde niet alleen elkaar zien met werk, ik wilde elkaar niet alleen spreken hier en via de telefoon, want het sloopte me.
‘Alles of niets, zou ik zo zeggen,’ zei ik zacht, beseffend dat ik zo erg hoopte dat hij “alles” zou zeggen, en niet “niets”. Want als hij dat zei, wat moest ik dan? Hem uit mijn hoofd zetten? Hem vergeten, net als mijn gevoelens voor hem?
‘Dan zeg ik “niets”, al is het voor jou. Ik wil wel alles.’ Ik hoorde mijn hart breken.
‘Niets,’ prevelde ik. We keken elkaar even aan, en ik besefte me dat de pauze al een paar minuten af was gelopen. ‘Zou je ook uit willen leggen waarom je niet close met mensen kunt zijn, wat we niet eens hoeven te zijn ook?’
‘Nee.’ Auw.
‘Oh.’ Hij keek me nog altijd aan, en ik voelde me zo rot hierover. Ik snapte het niet, en wilde dat wel. ‘Nou. Goed.’ Ik zuchtte even, en merkte dat ik trilde. ‘De pauze is al een tijdje afgelopen. Ik stel voor dat dat “niets” nu in gaat.’ Ik ging hem voor naar binnen, zonder hem nog aan te kijken. Ik kon hem niet aankijken, ik wilde niet dat hij me in de ogen keek, als ik toch al zo doorzichtig was. Ik voelde mijn hele lichaam trillen, toen ik de deuren open duwde en weer los liet. Ik voelde me zo zwak.
‘Zo wil ik het niet,’ klonk hij gesmoord achter me, terwijl hij de deur sloot.
‘”Niets”,’ herhaalde ik, zacht omdat ik bang was dat anders mijn stem oversloeg, en liep in een rechte lijn naar mijn kar, met maar één gedachte: ik moest Benjamin uit mijn hoofd zetten, hoe pijnlijk ook.
A heart that hurts is a heart that works
Wauw Lisette, echt een heel goed stuk! De spanning is voor de lezer gewoon te snijden, en het blijft zo akelig spannend dat ik méér wil lezen! Ik wil weten wat er achter dit hele "Beter van niet"-gedoe schuilt!
Dus! Als je meer stukjes hebt liggen....
(Jawel, je voelt hem al aankomen...
)
Posten!
Dus! Als je meer stukjes hebt liggen....
(Jawel, je voelt hem al aankomen...
)Posten!
I found the key to life. The lock was broken.
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
jeej ik ben weer bijgelezen! : ) k zit niet zoveel op computer met dit weer en vakance enzo, maar wat je hebt geschreven is echt weer nicee! echt hele goede omschrijvingen van de gebeurtenissen en wat ze voor hem voelt enzo.
ik ben echt vet benieuwd naar wat dat met benjamin is. ;0
en trouwens, ik vind wel dat ze een béeeeeetje overdreven doet naar VINCENT JAA XD toe. want ze kan het ook gewoon als een compliment opvatten dat hij zo over haar denkt, dat hij gaat wedden is zó fout maar niet onvergeeflijk toch?
dus.
maarja.
MEER
PS. ik ben wel benieuwd naar de titel van het verhaal eigenlijk maarja hoi *zwaai*
echt hele goede omschrijvingen van de gebeurtenissen en wat ze voor hem voelt enzo.ik ben echt vet benieuwd naar wat dat met benjamin is. ;0
en trouwens, ik vind wel dat ze een béeeeeetje overdreven doet naar VINCENT JAA XD toe. want ze kan het ook gewoon als een compliment opvatten dat hij zo over haar denkt, dat hij gaat wedden is zó fout maar niet onvergeeflijk toch?
dus.
maarja.
MEER
PS. ik ben wel benieuwd naar de titel van het verhaal eigenlijk maarja hoi *zwaai*
Laatst gewijzigd door Maartje op 10 aug 2009 17:38, 1 keer totaal gewijzigd.
Destiny is build a bridge, to the one you love.
Haha ik denk dat je Vincent bedoelt^^? Ik probeer dat van Vincent nog verder uit te werken, want ik ben natuurlik nog lang niet klaar met dat gedoe. En over de titel... ik zeg, dat gaat er bijna aankomen. Dat duurt denk ik nog een paar stukjes. Allebei heel erg bedankt voor de leuke reacties<3!
---
‘… Hé,’ mompelde Vincent toen hij zijn tuin uit liep, net op het moment dat ik terug van werk kwam.
‘Hoi,’ antwoordde ik bot.
‘Allein, het spijt me zo erg, zeg me hoe ik het weer – ’ Ik fietste door, hem bijna omver. ‘Geen tijd voor praatjes, ik moet zo weg. Fijne dag nog!’ In de tuin zette ik mijn fiets op slot en ging, nadat ik de deur van het slot had gehaald, naar binnen. Ik was zo blij dat ik alleen was nu, eindelijk. Ik deed de deur weer op slot, uit voorzorg – stel dat Vincent nog langs kwam of zo. Ik ging op de bank zitten en zuchtte. Ik had echt iets om over na te denken nu, hoewel ik daar helemaal geen zin in had. Ik wilde dat Vincent niet zo’n lul was, en ik wilde dat Benjamin om me gaf op de manier dat ik dat om hem deed. Dat was simpel, niet moeilijk te concluderen bleek maar weer, maar ik wilde zo graag dat het anders was. Ik zette de televisie aan en probeerde daarom aan iets anders te denken, maar daar faalde ik behoorlijk in. Damien op TMF had dezelfde kleur schoenen als Benjamin, het merk broek van die zanger had hij ook, de lach van die kerel van de scheermesjesreclame leek bijna sprekend op die van Benjamin, die ongelooflijke gemeende lach die hij zo vaak had, die hij zo vaak naar mij had gelachen, mij zo zwak makend, maar tegelijkertijd gelukkig. En nu…had hij niets gekozen, ik zou geen contact meer met hem hebben buiten werk om, we zouden waarschijnlijk ook niet meer samen lunchen.
En was dit beter?
Nee.
Het was erger. Maar snel zou het toch beter worden? Als ik hem uit mijn hoofd zou zetten, zou het straks misschien moeilijk zijn hem te zien, maar minder, en als ik er niet meer werk hoef ik hem nooit meer te zien. Dat moet toch een manier zijn om iemand te vergeten die je zo graag wilt, maar wat niet wederzijds is? Ik wilde zo graag dat het anders was, dat hij me desnoods gewoon aardig vond, of maar een beetje leuk. Maar ik hield van hem, ik hield zo veel van hem. Ik wilde niet zonder hem, maar met dat beetje wat we hadden, ging ik kapot. Ik wilde niet blijven hunkeren naar iemand die ik nooit zou krijgen, ik wilde niet smakken naar de liefde waarvan ik wou dat hij me dat gaf. Want hoewel hij me gelukkig maakte, maakte hij me tegelijkertijd gebroken en ziek. Nog steeds voelde ik mijn hart in duizend stukjes breken, alsof het maar niet ophield. Ik kon niet zonder hem. In de bieb had ik willen huilen, janken zelfs, maar deed ik moeite om het niet te doen. Ik wilde niet gaan huilen, niet daar en helemaal niet, al helemaal niet waar hij bij zou zijn. Maar op dit moment zou ik zo graag alles uit me willen laten vloeien, willen huilen nu het nog kon, zodat ik me beter kon voelen, maar het lukte niet. Ik had nooit gedacht dat ik me zo ellendig om een jongen zou voelen, een jongen die niet dicht bij me wilde zijn. Iemand die me wil bijna iedere dag belde en waarmee ik samen lunchte en mee op kon schieten, maar niet close met me wilde zijn, of niet kon zijn. Wat het dan ook was. In mijn hoofd hoorde ik mezelf schreeuwen.
‘Je bent afwezig, Allein,’ merkte Isabel op, toen de film vast al halverwege was, maar waarvan ik niets mee had gekregen. Ik probeerde het echt wel te volgen, maar was bij mijn gedachten heel ergens anders. Ik keek haar even aan. ‘Wat is er aan de hand, zo heb ik je nooit gezien. Ben je oververmoeid?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Zou kunnen.’ Ik richtte me weer naar de telefoon.
‘Alleintje,’ ging ze verder, toen ik er niet op in ging. Ik voelde me ook zo’n mislukkeling vergeleken met haar. Als ik haar was geweest, was Benjamin zeker weten voor me gevallen. ‘Ben je zo moe van gisteravond, toen je hier was om je verhaal te doen over Vincent, of is er meer aan de gang?’ Ze stootte me aan toen ik geen antwoord gaf. Ik keek haar weer aan, en haalde opnieuw mijn schouders op.
‘Gewoon, weet niet.’
‘Het is Vincent hè, die gore lul!’ viel ze ineens uit. ‘Kijk nou hoe je er uit ziet, allemaal door die zogenaamde vriend van je. Wat een viespeuk, echt. Maar laat je je niet rot voelen door zo’n seksueel gefrustreerde kerel, Allein! Dat is hij helemaal niet waard.’
‘Het is niet eens zo erg Vincent.’
‘Wie dan, heb je ruzie met je ouders gehad of zo? Is het Leon?’ Ik schudde mijn hoofd en twijfelde even of ik het zou zeggen of niet. In de loop van de dag begon ik door te krijgen dat die toestand met Vincent me chagrijnig, boos en teleurgesteld had gemaakt. De toestand met Benjamin had me gebroken. Op Vincent kon ik boos zijn, ik zou me op hem af kunnen reageren als ik dat zou willen, maar op Benjamin kon ik niet boos zijn. En dat was het erge, vond ik. Isabel keek me radeloos aan, niet-wetend of ze er over door moest gaan of niet, om mijn stomme antwoorden.
‘Het is…’ Meer wilde ik al niet meer zeggen, maar ik wilde ook niet dat ze dacht dat ik haar niet vertrouwde of zoiets. ‘Het is…’ Ik zuchtte, merkend dat ik bang was zijn naam uit te spreken, alsof dat het allemaal echter maakte. Ik keek haar aan en voelde de tranen branden in mijn ogen, maar weigerde me over te geven daar aan. ‘Ik kan niet…’ Ik moest het gewoon zeggen. ‘Benjamin. Hij – nee, ik sloop mezelf er mee. We hebben vandaag even over iets onzinnigs gepraat, ik weet niet eens waarom en hij zei… hij zei dat… dat hij bij me wilde zijn, maar het niet kon. Hij kan niet close zijn met mensen, en ik wil niets liever dan hem, Ies. Niets liever.’ Ze staarde me even verbaasd aan, waarschijnlijk had ze ook niet verwacht dat hij diegene was waardoor ze zich was af gaan vragen wat er was met me.
‘Waarom kan hij niet close met je zijn?’ vroeg ze uiteindelijk.
‘Ik weet het niet, dat wil hij niet zeggen.’
‘Straks is hij één of andere seriemoordenaar, die al zijn liefjes vermoordt.’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Of hij is getrouwd…’ Ik moest stiekem een beetje lachen.
‘Dat heb ik hem gevraagd.’ Er verscheen om één of andere reden opnieuw een klein lachje op mijn gezicht.
‘Maar hij wil wel bij je zijn?’ Ze keek me fronsend aan, en ik haalde mijn schouders op.
‘Ik dacht dat hij mij misschien ook wel een heel klein beetje zag zitten, en hij zei ook dat hij bij me wilde zijn, maar hij doet het niet. Dus mij lijkt het van niet. Ik was gewoon de enige die aardig tegen hem deed, dus deed hij aardig tegen mij. Wat ben ik dan voor stakker dat ik dan bijna geloof dat hij mij ook mag?!’ Opnieuw voelde ik tranen branden achter mijn ogen, maar ik wilde het niet toelaten, wilde me niet overlaten aan die gevoelens, aan mijn zwakheid. En als het dan toch moest – dan wilde ik alleen zijn, niet met iemand er bij.
‘Allein toch!’ mompelde Isabel zacht. ‘Ik denk dat er gewoon wat mis met hem is, en dat zeg ik niet om je te troosten of zo, want ik meen het echt. Ik denk niet dat hij helemaal in orde is, zoals je zegt hoe hij doet en wat hij nu weer heeft gezegd.’ Ze keek me aan, en ik voelde me ineens radeloos. Wat moest ik nu doen? ‘Laat je humeur, je vakantie of wat dan ook niet verpesten door zo’n kerel die niet weet wat hij wil, asjeblieft. Doe wat voor jezelf het beste is, en vergeet hem.’
‘Ies, ik kan mezelf niet dwingen niet naar hem te verlangen. Want ik houd – ik houd… hij is het enige wat ik wil, ik wil hem, en niets anders. Ik ben me ervan bewust dat ik uitermate sneue uitspraken doe, maar het is zo.’ Ik kon niet zonder hem, wist ik al snel.
‘Natuurlijk kun je jezelf niet dwingen, maar – kom op, kijk hoe je er uit ziet. Je kijkt alsof je iemand dood hebt zien gaan.’ Zo’n gevoel had ik ook.
‘Ik wil hem vergeten…’ mompelde ik, het niet echt menend. Of nou ja, ik wilde hem wel vergeten, maar ik wilde hem zo veel meer, ik wilde zo veel meer dat hij van mij hield, of dit niet had gezegd. En wat moest ik dan morgen doen, als ik hem zag op werk? Hem negeren, of gewoon gedag zeggen? Isabel omhelsde me.
‘Ik weet dat je helemaal weg bent van die Benjamin, maar als hij niet weet wat hij wil… dan weet je wat ik gezegd hebt. Daar hoef je niet naar te luisteren, maar ik zeg het alleen, oké?’ Ik knikte maar gedwee; ze was ook zo’n schat. ‘En nu vind ik dat je naar huis moet en moet gaan slapen, dan kun je er morgen weer vol tegen aan.’
---
‘… Hé,’ mompelde Vincent toen hij zijn tuin uit liep, net op het moment dat ik terug van werk kwam.
‘Hoi,’ antwoordde ik bot.
‘Allein, het spijt me zo erg, zeg me hoe ik het weer – ’ Ik fietste door, hem bijna omver. ‘Geen tijd voor praatjes, ik moet zo weg. Fijne dag nog!’ In de tuin zette ik mijn fiets op slot en ging, nadat ik de deur van het slot had gehaald, naar binnen. Ik was zo blij dat ik alleen was nu, eindelijk. Ik deed de deur weer op slot, uit voorzorg – stel dat Vincent nog langs kwam of zo. Ik ging op de bank zitten en zuchtte. Ik had echt iets om over na te denken nu, hoewel ik daar helemaal geen zin in had. Ik wilde dat Vincent niet zo’n lul was, en ik wilde dat Benjamin om me gaf op de manier dat ik dat om hem deed. Dat was simpel, niet moeilijk te concluderen bleek maar weer, maar ik wilde zo graag dat het anders was. Ik zette de televisie aan en probeerde daarom aan iets anders te denken, maar daar faalde ik behoorlijk in. Damien op TMF had dezelfde kleur schoenen als Benjamin, het merk broek van die zanger had hij ook, de lach van die kerel van de scheermesjesreclame leek bijna sprekend op die van Benjamin, die ongelooflijke gemeende lach die hij zo vaak had, die hij zo vaak naar mij had gelachen, mij zo zwak makend, maar tegelijkertijd gelukkig. En nu…had hij niets gekozen, ik zou geen contact meer met hem hebben buiten werk om, we zouden waarschijnlijk ook niet meer samen lunchen.
En was dit beter?
Nee.
Het was erger. Maar snel zou het toch beter worden? Als ik hem uit mijn hoofd zou zetten, zou het straks misschien moeilijk zijn hem te zien, maar minder, en als ik er niet meer werk hoef ik hem nooit meer te zien. Dat moet toch een manier zijn om iemand te vergeten die je zo graag wilt, maar wat niet wederzijds is? Ik wilde zo graag dat het anders was, dat hij me desnoods gewoon aardig vond, of maar een beetje leuk. Maar ik hield van hem, ik hield zo veel van hem. Ik wilde niet zonder hem, maar met dat beetje wat we hadden, ging ik kapot. Ik wilde niet blijven hunkeren naar iemand die ik nooit zou krijgen, ik wilde niet smakken naar de liefde waarvan ik wou dat hij me dat gaf. Want hoewel hij me gelukkig maakte, maakte hij me tegelijkertijd gebroken en ziek. Nog steeds voelde ik mijn hart in duizend stukjes breken, alsof het maar niet ophield. Ik kon niet zonder hem. In de bieb had ik willen huilen, janken zelfs, maar deed ik moeite om het niet te doen. Ik wilde niet gaan huilen, niet daar en helemaal niet, al helemaal niet waar hij bij zou zijn. Maar op dit moment zou ik zo graag alles uit me willen laten vloeien, willen huilen nu het nog kon, zodat ik me beter kon voelen, maar het lukte niet. Ik had nooit gedacht dat ik me zo ellendig om een jongen zou voelen, een jongen die niet dicht bij me wilde zijn. Iemand die me wil bijna iedere dag belde en waarmee ik samen lunchte en mee op kon schieten, maar niet close met me wilde zijn, of niet kon zijn. Wat het dan ook was. In mijn hoofd hoorde ik mezelf schreeuwen.
‘Je bent afwezig, Allein,’ merkte Isabel op, toen de film vast al halverwege was, maar waarvan ik niets mee had gekregen. Ik probeerde het echt wel te volgen, maar was bij mijn gedachten heel ergens anders. Ik keek haar even aan. ‘Wat is er aan de hand, zo heb ik je nooit gezien. Ben je oververmoeid?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Zou kunnen.’ Ik richtte me weer naar de telefoon.
‘Alleintje,’ ging ze verder, toen ik er niet op in ging. Ik voelde me ook zo’n mislukkeling vergeleken met haar. Als ik haar was geweest, was Benjamin zeker weten voor me gevallen. ‘Ben je zo moe van gisteravond, toen je hier was om je verhaal te doen over Vincent, of is er meer aan de gang?’ Ze stootte me aan toen ik geen antwoord gaf. Ik keek haar weer aan, en haalde opnieuw mijn schouders op.
‘Gewoon, weet niet.’
‘Het is Vincent hè, die gore lul!’ viel ze ineens uit. ‘Kijk nou hoe je er uit ziet, allemaal door die zogenaamde vriend van je. Wat een viespeuk, echt. Maar laat je je niet rot voelen door zo’n seksueel gefrustreerde kerel, Allein! Dat is hij helemaal niet waard.’
‘Het is niet eens zo erg Vincent.’
‘Wie dan, heb je ruzie met je ouders gehad of zo? Is het Leon?’ Ik schudde mijn hoofd en twijfelde even of ik het zou zeggen of niet. In de loop van de dag begon ik door te krijgen dat die toestand met Vincent me chagrijnig, boos en teleurgesteld had gemaakt. De toestand met Benjamin had me gebroken. Op Vincent kon ik boos zijn, ik zou me op hem af kunnen reageren als ik dat zou willen, maar op Benjamin kon ik niet boos zijn. En dat was het erge, vond ik. Isabel keek me radeloos aan, niet-wetend of ze er over door moest gaan of niet, om mijn stomme antwoorden.
‘Het is…’ Meer wilde ik al niet meer zeggen, maar ik wilde ook niet dat ze dacht dat ik haar niet vertrouwde of zoiets. ‘Het is…’ Ik zuchtte, merkend dat ik bang was zijn naam uit te spreken, alsof dat het allemaal echter maakte. Ik keek haar aan en voelde de tranen branden in mijn ogen, maar weigerde me over te geven daar aan. ‘Ik kan niet…’ Ik moest het gewoon zeggen. ‘Benjamin. Hij – nee, ik sloop mezelf er mee. We hebben vandaag even over iets onzinnigs gepraat, ik weet niet eens waarom en hij zei… hij zei dat… dat hij bij me wilde zijn, maar het niet kon. Hij kan niet close zijn met mensen, en ik wil niets liever dan hem, Ies. Niets liever.’ Ze staarde me even verbaasd aan, waarschijnlijk had ze ook niet verwacht dat hij diegene was waardoor ze zich was af gaan vragen wat er was met me.
‘Waarom kan hij niet close met je zijn?’ vroeg ze uiteindelijk.
‘Ik weet het niet, dat wil hij niet zeggen.’
‘Straks is hij één of andere seriemoordenaar, die al zijn liefjes vermoordt.’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Of hij is getrouwd…’ Ik moest stiekem een beetje lachen.
‘Dat heb ik hem gevraagd.’ Er verscheen om één of andere reden opnieuw een klein lachje op mijn gezicht.
‘Maar hij wil wel bij je zijn?’ Ze keek me fronsend aan, en ik haalde mijn schouders op.
‘Ik dacht dat hij mij misschien ook wel een heel klein beetje zag zitten, en hij zei ook dat hij bij me wilde zijn, maar hij doet het niet. Dus mij lijkt het van niet. Ik was gewoon de enige die aardig tegen hem deed, dus deed hij aardig tegen mij. Wat ben ik dan voor stakker dat ik dan bijna geloof dat hij mij ook mag?!’ Opnieuw voelde ik tranen branden achter mijn ogen, maar ik wilde het niet toelaten, wilde me niet overlaten aan die gevoelens, aan mijn zwakheid. En als het dan toch moest – dan wilde ik alleen zijn, niet met iemand er bij.
‘Allein toch!’ mompelde Isabel zacht. ‘Ik denk dat er gewoon wat mis met hem is, en dat zeg ik niet om je te troosten of zo, want ik meen het echt. Ik denk niet dat hij helemaal in orde is, zoals je zegt hoe hij doet en wat hij nu weer heeft gezegd.’ Ze keek me aan, en ik voelde me ineens radeloos. Wat moest ik nu doen? ‘Laat je humeur, je vakantie of wat dan ook niet verpesten door zo’n kerel die niet weet wat hij wil, asjeblieft. Doe wat voor jezelf het beste is, en vergeet hem.’
‘Ies, ik kan mezelf niet dwingen niet naar hem te verlangen. Want ik houd – ik houd… hij is het enige wat ik wil, ik wil hem, en niets anders. Ik ben me ervan bewust dat ik uitermate sneue uitspraken doe, maar het is zo.’ Ik kon niet zonder hem, wist ik al snel.
‘Natuurlijk kun je jezelf niet dwingen, maar – kom op, kijk hoe je er uit ziet. Je kijkt alsof je iemand dood hebt zien gaan.’ Zo’n gevoel had ik ook.
‘Ik wil hem vergeten…’ mompelde ik, het niet echt menend. Of nou ja, ik wilde hem wel vergeten, maar ik wilde hem zo veel meer, ik wilde zo veel meer dat hij van mij hield, of dit niet had gezegd. En wat moest ik dan morgen doen, als ik hem zag op werk? Hem negeren, of gewoon gedag zeggen? Isabel omhelsde me.
‘Ik weet dat je helemaal weg bent van die Benjamin, maar als hij niet weet wat hij wil… dan weet je wat ik gezegd hebt. Daar hoef je niet naar te luisteren, maar ik zeg het alleen, oké?’ Ik knikte maar gedwee; ze was ook zo’n schat. ‘En nu vind ik dat je naar huis moet en moet gaan slapen, dan kun je er morgen weer vol tegen aan.’
A heart that hurts is a heart that works
-
lady-chrisie
- Balpen
- Berichten: 261
- Lid geworden op: 01 aug 2008 22:57
- Locatie: Capelle a/d Ijssel
het is best sadistisch van je om hier te stoppen enzo , weet je dat?
VERDERRRR!!!!
ik vind het echt een geweldig stuk.. =D reallyyy
VERDERRRR!!!!
ik vind het echt een geweldig stuk.. =D reallyyy
You made my heart slowly drain out of my body, now I am empty, constantly tortured and violated by the devastating pain. I can feel your eyes caressing me, tempting me.. yet, despite my suffering.. you choose not to stop this.
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Jaa Vincent. xD heb het al verbeterd..
Ah nice nice nice, very nice. Je omschrijft erg goed wat ze wil en hoe leuk ze hem vindt. En meestal is t wel moeilijk om in een verhaal te vertellen hoe erg iemand van iemand houdt, terwijl ze nog niet eens met elkaar zijn geweest of een serieuze relatie met elkaar hebben, dat is heel moeilijk om realistisch over te laten komen maar je doet het erg goed!
En ik ben echt zooo benieuwd naar meer, niet te lang wachten met posten, dat is echt cru!!
Ah nice nice nice, very nice. Je omschrijft erg goed wat ze wil en hoe leuk ze hem vindt. En meestal is t wel moeilijk om in een verhaal te vertellen hoe erg iemand van iemand houdt, terwijl ze nog niet eens met elkaar zijn geweest of een serieuze relatie met elkaar hebben, dat is heel moeilijk om realistisch over te laten komen maar je doet het erg goed!
En ik ben echt zooo benieuwd naar meer, niet te lang wachten met posten, dat is echt cru!
!Destiny is build a bridge, to the one you love.
Daar waren we weer!
Nog steeds een heel goed verhaal, je zet de gevoelens goed op (virtueel? ) papier.
Als die titel echt in een van de volgende stukjes verklaard wordt, dan wil ik méééééééér!
Nog steeds een heel goed verhaal, je zet de gevoelens goed op (virtueel?
) papier.Als die titel echt in een van de volgende stukjes verklaard wordt, dan wil ik méééééééér!
I found the key to life. The lock was broken.
Ik werd echt superblij van jullie reacties<3 Bedankt!
En bleeeh, ik vind het moeilijk om komende stukjes te schrijven, dus ja. Kort stukje nu.
---
De volgende dag zat ik smachtend op hem te wachten, hoe erg ik mezelf dat ook verboden had. Hij was altijd precies op tijd, en daarom was ik nu eerder dan normaal, aangezien ik dat ook altijd was. Ik wilde niet tegelijkertijd met hem binnenkomen. Daarom was het wachten nu extra lang. Maar hoe kon ik het mezelf nou verbieden om iemand te geven, ook al werd ik alsmaar keihard afgewezen met stomme smoesjes en werden er blijkbaar dingen achter gehouden. Ik staarde alsmaar naar de deur. Maar hij kwam niet.
‘Waar is Benjamin?’ vroeg Maaike me dan ook, in de pauze toen ik alleen naar buiten ging, aangezien hij er toch niet was. Ik zou wel even wat lekkers bij de Supermarkt gaan halen, of zoiets. Iets om mijn gedachten ergens anders op te brengen.
‘Ik weet het niet,’ zei ik, alsof het me niet zoveel uitmaakte. Waarom deed ik ook alsof het me geen snars interesseerde tegenover anderen?
‘Carla zei dat hij ziek was,’ kwam Ria ertussen, en ik knikte.
‘Jullie hebben toch wat, moet je dat toch weten?’ Maaike keek me fronsend aan en ik schudde mijn hoofd.
‘Nee.’
‘Volgens mij zit dat er wel aan te komen,’ zei Ria glimlachend, het aardig bedoeld.
‘Ik denk het niet,’ antwoordde ik zacht. ‘Zeg, ik ga naar buiten, tot zo.’ Met een bonkend hart liep ik de kantine uit, richting buiten. Dus hij was ziek…
‘Kijk wat ik heb gekocht!’ Sabina, mijn zusje, hield blij een computerspel in de lucht toen ik thuis kwam. Mijn moeder stond in de keuken te koken en keek niet op, het was ook best een lawaai met het vlees dat in de pan siste.
‘Wauw,’ antwoordde ik iets mat en deed alsof ik geïnteresseerd was in het spel.
‘Wil je mijn huis zien?’ Ik knikte maar. Opgewonden liet Sabina het huis zien dat ze had gebouwd met de Sims III, en gelijk ook de mensen die ze in elkaar had gezet en de huisdieren, en wat ze allemaal wel niet konden. Als ik dit zo zag, miste ik ineens de tijd dat ik ook nog computerspelletjes speelde en dat helemaal geweldig vond, en dat ik niet alleen maar voor MSN of school achter de pc zat, of als ik me heel erg verveelde een potje patience of freecell. Niet dat ik zo vaak op de computer zat, maar dat was niet het punt. Ik had meestal toch wel wat anders te doen. Was het nog maar die goede oude tijd, dat ik nog geen verstand van sommige dingen had. Ik moedigde haar een beetje aan en zei mijn moeder gedag, waarna ik naar boven vluchtte en mijn tas dumpte. Ik zuchtte. Dit was zeker weten een rotweek, en het zou vast niet beter worden ook. En het was pas dinsdag. Als ik het zo uitrekende moest ik nog iets van vijf of zes weken voordat school weer begon en ik hem niet meer zou zien, tenzij ik een bezoekje zou brengen. Benjamin niet meer zien, ik kon het me niet voorstellen. En wilde ik dat wel? Ik wilde helemaal niet zonder hem, echt gewoon helemaal niet, ook al ging het ten koste van mezelf. Gatver, ik had altijd gezegd dat je iemand niet boven jezelf moet verkiezen, waarom deed ik het nu dan zelf? Zou Benjamin morgen weer aanwezig zijn, of hij ziek was of niet? Ik geloofde er geen bars van dat hij ziek was, hoe erg ik dat ook wilde. Ik hoopte het zo erg. Misschien kon ik hem dan zeggen dat het me speet dat ik dat had gezegd, en dat ik het ook oké vond zoals het eerst was, of het me nu brak of niet. Dat laatste moest ik er niet bij zeggen echter. Zou hij dat accepteren? Aargh. Ik sloeg met mijn vuist op mijn hoofdkussen. Ik moest er niet moeilijk over doen, ik moest gewoon voor mezelf kiezen en hem vergeten, zoals hij had gekozen, zoals ik van hem gevraagd had. Ik dwong mezelf niet meer aan hem te denken voor de rest van de avond, en hoewel me dat niet aardig lukte, voelde ik me even beter doordat ik gewoon een film aanzette en besloot daar research over te doen, zodat ik voor even iets anders aan mijn hoofd had. Het hoofdstuk moest afgesloten worden, net als dat van Leon afgelopen was. Ook al kon ik niet ontkennen dat dat een stuk minder moeilijk was.
En bleeeh, ik vind het moeilijk om komende stukjes te schrijven, dus ja. Kort stukje nu.
---
De volgende dag zat ik smachtend op hem te wachten, hoe erg ik mezelf dat ook verboden had. Hij was altijd precies op tijd, en daarom was ik nu eerder dan normaal, aangezien ik dat ook altijd was. Ik wilde niet tegelijkertijd met hem binnenkomen. Daarom was het wachten nu extra lang. Maar hoe kon ik het mezelf nou verbieden om iemand te geven, ook al werd ik alsmaar keihard afgewezen met stomme smoesjes en werden er blijkbaar dingen achter gehouden. Ik staarde alsmaar naar de deur. Maar hij kwam niet.
‘Waar is Benjamin?’ vroeg Maaike me dan ook, in de pauze toen ik alleen naar buiten ging, aangezien hij er toch niet was. Ik zou wel even wat lekkers bij de Supermarkt gaan halen, of zoiets. Iets om mijn gedachten ergens anders op te brengen.
‘Ik weet het niet,’ zei ik, alsof het me niet zoveel uitmaakte. Waarom deed ik ook alsof het me geen snars interesseerde tegenover anderen?
‘Carla zei dat hij ziek was,’ kwam Ria ertussen, en ik knikte.
‘Jullie hebben toch wat, moet je dat toch weten?’ Maaike keek me fronsend aan en ik schudde mijn hoofd.
‘Nee.’
‘Volgens mij zit dat er wel aan te komen,’ zei Ria glimlachend, het aardig bedoeld.
‘Ik denk het niet,’ antwoordde ik zacht. ‘Zeg, ik ga naar buiten, tot zo.’ Met een bonkend hart liep ik de kantine uit, richting buiten. Dus hij was ziek…
‘Kijk wat ik heb gekocht!’ Sabina, mijn zusje, hield blij een computerspel in de lucht toen ik thuis kwam. Mijn moeder stond in de keuken te koken en keek niet op, het was ook best een lawaai met het vlees dat in de pan siste.
‘Wauw,’ antwoordde ik iets mat en deed alsof ik geïnteresseerd was in het spel.
‘Wil je mijn huis zien?’ Ik knikte maar. Opgewonden liet Sabina het huis zien dat ze had gebouwd met de Sims III, en gelijk ook de mensen die ze in elkaar had gezet en de huisdieren, en wat ze allemaal wel niet konden. Als ik dit zo zag, miste ik ineens de tijd dat ik ook nog computerspelletjes speelde en dat helemaal geweldig vond, en dat ik niet alleen maar voor MSN of school achter de pc zat, of als ik me heel erg verveelde een potje patience of freecell. Niet dat ik zo vaak op de computer zat, maar dat was niet het punt. Ik had meestal toch wel wat anders te doen. Was het nog maar die goede oude tijd, dat ik nog geen verstand van sommige dingen had. Ik moedigde haar een beetje aan en zei mijn moeder gedag, waarna ik naar boven vluchtte en mijn tas dumpte. Ik zuchtte. Dit was zeker weten een rotweek, en het zou vast niet beter worden ook. En het was pas dinsdag. Als ik het zo uitrekende moest ik nog iets van vijf of zes weken voordat school weer begon en ik hem niet meer zou zien, tenzij ik een bezoekje zou brengen. Benjamin niet meer zien, ik kon het me niet voorstellen. En wilde ik dat wel? Ik wilde helemaal niet zonder hem, echt gewoon helemaal niet, ook al ging het ten koste van mezelf. Gatver, ik had altijd gezegd dat je iemand niet boven jezelf moet verkiezen, waarom deed ik het nu dan zelf? Zou Benjamin morgen weer aanwezig zijn, of hij ziek was of niet? Ik geloofde er geen bars van dat hij ziek was, hoe erg ik dat ook wilde. Ik hoopte het zo erg. Misschien kon ik hem dan zeggen dat het me speet dat ik dat had gezegd, en dat ik het ook oké vond zoals het eerst was, of het me nu brak of niet. Dat laatste moest ik er niet bij zeggen echter. Zou hij dat accepteren? Aargh. Ik sloeg met mijn vuist op mijn hoofdkussen. Ik moest er niet moeilijk over doen, ik moest gewoon voor mezelf kiezen en hem vergeten, zoals hij had gekozen, zoals ik van hem gevraagd had. Ik dwong mezelf niet meer aan hem te denken voor de rest van de avond, en hoewel me dat niet aardig lukte, voelde ik me even beter doordat ik gewoon een film aanzette en besloot daar research over te doen, zodat ik voor even iets anders aan mijn hoofd had. Het hoofdstuk moest afgesloten worden, net als dat van Leon afgelopen was. Ook al kon ik niet ontkennen dat dat een stuk minder moeilijk was.
A heart that hurts is a heart that works
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Jeej ik helemaal blij toen ik zag dat er een nieuwe post was! Heel realistisch geschreven van met dat sissende vlees, ik kon het hier helemaal ruiken, dat die moeder zo in de keuken staat en zo'n zusje dat spel laat zien. Herkenbaar voor de lezer en dus interessant om te lezen.
Ik vind trouwens nu wel dat het mag komen trouwens het hoogtepunt, ik wil weten wat er is met benjaaaaaminnnn. !
Post snelll
Ik vind trouwens nu wel dat het mag komen trouwens
het hoogtepunt, ik wil weten wat er is met benjaaaaaminnnn. !Post snelll
Destiny is build a bridge, to the one you love.
Nieuwe lezer meld zich aan ^^ Wow! Zo mooi geschreven Ik ben ook benieuwd wat er is met Benjamin. Arme Allein... nouja! Ik kijk uit naar maar!
Wow! Zo mooi geschreven Ik ben ook benieuwd wat er is met Benjamin. Arme Allein... nouja! Ik kijk uit naar maar! ~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Bedaaaaaankt! Ik vind eigenlijk dat ik wel een dag mag wachten met posten, maar dan ben ik jarig en ik wil nu posten, dus doe ik het gewooooooon!
---
Vanuit mijn ooghoek staarde ik naar hem, hoe hij naar de computer keek en af en toe iets typte, dan weer op iets wat naast hem lag keek en dan weer opstond om iets te pakken. Ik kon het niet laten, of ik nu langzamer werkte of niet. Toen hij binnenkwam en ik net mijn jas ophing, stokte mijn adem even, maar toen hij gedag zei ging het gelijk weer weg. Ik zei gedag terug, maar wist niet wat ik er aan toe te voegen had. Ik durfde ook niets te zeggen, ondanks wat ik me de vorige dag had voorgenomen; mijn excuses aanbieden of wat dan ook, met hem praten en zeggen dat het me niet uitmaakte. Maar ik vond dat ook zo zwak, en ik haatte het om zwak te zijn, was altijd eigenwijs. De tijd ging langzaam en ik was alsmaar bang dat ik werd betrapt op het kijken haar hem. Zijn haar zat hetzelfde als altijd, alsof het niet gekamd was, maar toch goed. Hij had een zwart shirt aan, met “Rythm” er op in witte letters en een blauwe spijkerbroek. Daaronder zijn gewoonlijke grijze All Stars. Zijn tattoo was duidelijk te zien, ineens. “Life pain, sunshine rain”. Hij zei dat het voor hem veel betekende…
En zijn ogen. Ik kon ze vanaf hier niet goed zien, maar ik wist dat ze zo bruin waren als dat van melkchocolade, als het hout van de kasten die hier stonden, als de kleur van een rijpe kastanje. Net als zijn haar, dat was bijna exact dezelfde kleur. Ik schrok toen hij me ineens aankeek en wendde langzaam mijn gezicht af, terwijl ik het op slag hartstikke warm kreeg.
Om half een was het pauze en ik besloot gewoon buiten te eten, zoals de laatste tijd nogal vaak door het weer. Ik wist niet wat ik moest voelen toen ik zag dat hij ook besloot buiten te eten, of in elk geval zijn tas om zijn schouders hing en achter me aan liep. Buiten ging ik op het muurtje zitten en zei niets toen hij ging zitten; dat deed ik normaal ook niet, want het was vanzelfsprekend, dus het was niets onaardigs van mij. Alsmaar wilde ik hetgeen zeggen wat ik in gedachten had, maar dat idee werd met de minuut stommer en dommer. Ik durfde het niet te zeggen, en ik wilde eigenlijk zijn reactie ook niet weten. Ik schrok toen hij ineens opsprong met een angstige blik in zijn ogen, en toen ik zag dat er een hooiwagen was wilde ik er mijn aandacht niet meer aan geven, omdat dit ook zo’n ding was waarvan ik het idee had dat er meer achter zit dan enkel een fobie. Hij besloot op het muurtje dat tegen het andere muurtje stond te zitten, tegenover me. Normaal zat hij vlak naast me. Ik durfde niet naar hem te kijken, of in elk geval niet in zijn ogen, bang dat hij terugkeek en het moment voelde dat ik alsmaar zwakker en zwakker werd. Ik had mijn brood al lang op en besloot te kijken hoe laat het was. Er waren pas vijf minuten voorbij. Toen ik opkeek van mijn telefoon, merkte ik dat Benjamin naar me keek.
‘Ga je mee naar de Supermarkt?’ Mijn eerste gedachte was “JA!” maar wilde toen “nee” zeggen.
‘Is goed,’ zei ik. Ik wilde mee, en ik moest het niet moeilijker maken dan het al was. Ik pakte mijn tas en deed die op mijn rug, en hij deed hetzelfde. De eerste honderd meter zeiden we niets tegen elkaar, ik wist ook niet zo goed wat ik moest zeggen. ‘Wat heb je nodig?’ vroeg ik om de stilte te doorbreken.
‘Niets eigenlijk, ik wilde alleen even niet daar zijn, zodat ik tegen je kan praten zonder dat de kans bestaat dat Maaike ineens naast je staat, of zo.’ Er kwam een geluidloze “oh” uit mijn mond. We liepen verder, en alweer in stilte. ‘Oké,’ begon hij toen we over moesten steken en er allemaal auto’s voorbij raasden. ‘Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar ik doe het gewoon, het maakt nu allemaal toch niet meer uit.’ Hij ging verder met praten toen we weer op de stoep liepen. ‘Ik wil niet dat je denkt dat ik je niet moet, want… want ik zie je meer als gewoon maar een meisje, oké? Ik wil niet dat je denkt dat het smoesjes zijn, om je te ontlopen, of wat dan ook,wil je dat onthouden?’ Hij stopte, en ik keek hem aan. Ik wilde niet dat hij dat zei, ik wilde het gewoon niet. Ik wilde hem, en niet zo iets vaags. Ik had ineens de neiging om te gaan huilen.
‘Oké,’ zei ik zacht, niet-wetend wat ik anders moest zeggen. ‘Ik heb nu ondertussen wel het idee dat “het niet kan” maar ik snap gewoon niet waarom dan niet. Misschien gaat het me ook niets aan, maar… gewoon. Je begint er wel telkens over, maar je legt nooit uit waarom dan niet, wat daar de reden dan van is, want zo kan ik het nooit begrijpen. Ik snap het gewoon niet, oké?’ Ik zei het zonder hem aan te kijken, want ik voelde ineens mijn ogen branden. Bovendien trilde mijn stem ook nog. We liepen weer verder, en mijn ogen werden maar vochtiger en vochtiger.
‘Ik denk niet dat je dat wil weten, eerlijk gezegd,’ begon hij zacht. ‘Het is gewoon veiliger, om het zo te zeggen. Ik had ook nooit gedacht dat ik om je zou gaan geven, dat had ik niet van te voren kunnen zien. Ik probeer het alleen uit te leggen.’ Ik negeerde het feit voor heel even dat hij zojuist zei dat hij om me gaf. Ik wilde me op dit moment niet week voelen.
‘Leg het dan uit, waarom niet? Ik wil het wel weten. Hoe zou jij het vinden als jij de hele tijd te horen krijgt dat iemand je niet kan zien, maar het wel wil, en dat het beter is van niet en blablabla?’ Ik keek hem aan; het maakte me niet uit of hij zag dat ik huilde, hij mocht het weten ook. Het voelde alsof al mijn opgekropte tranen van afgelopen twee dagen naar buiten moesten komen. Ik voelde mijn wimpers nat worden.
‘Niet huilen, asjeblieft,’ mompelde hij, en met zijn duim veegde hij de eerste traan weg. Ik keerde mijn hoofd van hem af. ‘Ik zou het niet leuk vinden,’ beantwoordde hij toen mijn vraag.
‘Het was niet eens zo erg geweest als jij het niet was – jij bent de enige bij wie ik wil zijn, maar ja, dat gaat niet zeg jij.’ Mijn stem trilde nog altijd.
‘Geloof me, als je dat zou weten wil je me niet meer kennen,’ klonk hij zwak.
‘Wat dan?’ Ik veegde met de rug van mijn hand mijn ogen droog en keek hem aan. ‘Vertel me de reden dat je, nu het er op aan komt dat je weet dat ik… laat ik het zo zeggen – dat ik je heel erg veel mag, ineens gaat doen alsof het niet kan?’ Ik veegde nogmaals langs mijn ogen; het maakte me niet uit dat er mensen langs ons heen liepen en waarschijnlijk vonden dat we in de weg stonden, en het maakte me niet uit dat er wel eens bekenden tussen konden zitten die me nu zagen huilen, op straat nog wel. ‘Je kunt nu toch ook naast me lopen? Nu doe je weer een stap naar het “closer zijn” toe, in plaats van er af.’
‘Het kan niet, oké? Ik heb… van die dingen die niet goed zijn, en al helemaal niet voor iemand anders. Ik geef zo veel om je, en ik wil zo graag bij je zijn, maar – maar laat ik zeggen dat het veel beter is als ik je niet vaker om me heen heb. Ik had er nooit aan moeten beginnen, en dat spijt me. De reden is… dat ik mensen pijn doe, fysiek en mentaal. Ik ben ziek, Allein, in mijn hoofd.’ Hij tikte met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd. ‘En jou wil ik geen pijn doen, niet meer dan ik al heb gedaan.’ Ik staarde hem even aan, voor een tijdje, maar ik moest hem wel geloven met die blik in zijn ogen. Hij loog niet, hij sprak de waarheid. Ziek in zijn hoofd… maar je had daar zoveel soorten van. Benjamin pakte me bij mijn pols beet en trok me mee naar de zijkant van de straat, waar geen mensen liepen en waar ik hem beter kon verstaan. ‘Ik heb stemmen in mijn hoofd die zeggen wat ik moet doen, en geloof me – dat zijn geen leuke dingen. Ik zie dingen die er niet zijn, de werkelijkheid bestaat voor mij vaak niet eens. Ben je daar nu blij mee om te horen? Dat ik een gestoorde psycho ben alleen maar op rustige plaatsen zijn gang kan gaan, omdat hij anders door het lint gaat?’ Hij keek boos, maar in zijn stem doorklonk enkel wanhoop. ‘Ik ben van je beginnen te houden, daarom hield ik me de laatste week afzijdig, toen ik merkte dat je meer wilde. Ik dacht dat je daar het lef niet voor had. Ik wil je geen pijn doen, alleen maar daarom, Allein.’ Opnieuw stroomden de tranen over mijn wangen, maar niet omdat hij nog altijd zei dat hij niet bij me kon zijn. Om de reden waarom. Alweer veegde hij mijn tranen weg, maar deze keer wendde ik mijn hoofd niet af. Ik voelde me ineens schuldig, omdat ik zo tegen hem had gedaan terwijl hij er een goede reden voor had, naar hoe hij het zei. Ik wist natuurlijk niet precies hoe pijn hij iemand deed en alle details, maar het maakte me niet uit. Het hele idee op zich was al erg genoeg om mezelf de schuld te geven van zijn leed, omdat ik er maar over door was gegaan.
‘Het maakt me niet uit hoe je bent of wat je ook doet of denkt, als jij… als ik jou maar heb, want – want – ’ Verder kwam ik niet echt, maar dat hoefde ook niet. Ik geloofde dat hij me wel begreep, op dit moment. Hij trok me naar hem toe en hield me vast, en ik hem. Ik voelde van alles door elkaar heen op dat moment; geluk, verdriet, schaamte, schuld, liefde, pijn, medeleven. Ik zou niet weten hoe lang we daar stonden, maar mijn ogen waren weer opgedroogd toen hij me losliet. Hij keek me even aan en wende zijn gezicht weer af, waarna hij zijn telefoon pakte.
‘Niet om het één of het ander, maar het is al bijna drie kwartier na de pauze, dus ik bel op dat we niet meer komen, ben je dat met me eens?’ Ik knikte enkel. Zijn stem klonk hartstikke normaal toen hij begon te praten in de telefoon. ‘Met Benjamin. Allein is ineens ziek geworden dus ik heb haar thuisgebracht. Het spijt me dat ik niet eerder heb gebeld, en ik kom denk ik ook niet meer vandaag, hetzelfde geldt voor Allein. Echt sorry.’ Ik merkte dat mijn stem nog altijd trilde toen ik weer begon met spreken.
‘Het spijt me dat ik dacht dat je uit je nek lulde,’ mompelde ik, ‘en dat ik alleen maar aan mezelf dacht. Ik dacht gewoon… ja, ik weet niet.’
‘Ik zie het als volkomen logisch,’ zei hij daarop, terwijl hij gebaarde of we verder zouden
lopen. Ik knikte.
‘Ik dacht – ik weet niet, dat je niet wilde of zo en nou ja, ik denk niet anders over je nu. Dat je dat weet.’ Hij zuchtte zacht. ‘Ik geloof niet dat je gek bent, niet echt gek zegmaar, zoals jij het zegt. Ik geloof wat je zegt, maar… blijkbaar ken ik je niet anders, en voor mij ben je Benjamin en het kan me geen ruk schelen of je mij pijn zou doen, echt – ’
‘Ik vind het niet fijn zoals je daar over praat. Mij kan het wel iets schelen of ik je pijn doe. Het is geen geintje. Met pijn, bedoel ik ook echt pijn. Zoiets staat omschreven als gevaarlijk.’
‘Vertel me hoe erg het is dan.’
‘En andere keer,’ zei hij. ‘Ik het dit nooit verteld aan iemand, dus laat me er even over nadenken asjeblieft.’
‘Dus het is niet meer “niets”?’ vroeg ik misschien te hoopvol. Hij gaf er geen antwoord op.
‘Wat zou je er van zeggen als we stiekem onze fietsen halen, zodat ze ons niet zien, en gewoon iets gaan doen, maakt niet uit wat?’
---
Vanuit mijn ooghoek staarde ik naar hem, hoe hij naar de computer keek en af en toe iets typte, dan weer op iets wat naast hem lag keek en dan weer opstond om iets te pakken. Ik kon het niet laten, of ik nu langzamer werkte of niet. Toen hij binnenkwam en ik net mijn jas ophing, stokte mijn adem even, maar toen hij gedag zei ging het gelijk weer weg. Ik zei gedag terug, maar wist niet wat ik er aan toe te voegen had. Ik durfde ook niets te zeggen, ondanks wat ik me de vorige dag had voorgenomen; mijn excuses aanbieden of wat dan ook, met hem praten en zeggen dat het me niet uitmaakte. Maar ik vond dat ook zo zwak, en ik haatte het om zwak te zijn, was altijd eigenwijs. De tijd ging langzaam en ik was alsmaar bang dat ik werd betrapt op het kijken haar hem. Zijn haar zat hetzelfde als altijd, alsof het niet gekamd was, maar toch goed. Hij had een zwart shirt aan, met “Rythm” er op in witte letters en een blauwe spijkerbroek. Daaronder zijn gewoonlijke grijze All Stars. Zijn tattoo was duidelijk te zien, ineens. “Life pain, sunshine rain”. Hij zei dat het voor hem veel betekende…
En zijn ogen. Ik kon ze vanaf hier niet goed zien, maar ik wist dat ze zo bruin waren als dat van melkchocolade, als het hout van de kasten die hier stonden, als de kleur van een rijpe kastanje. Net als zijn haar, dat was bijna exact dezelfde kleur. Ik schrok toen hij me ineens aankeek en wendde langzaam mijn gezicht af, terwijl ik het op slag hartstikke warm kreeg.
Om half een was het pauze en ik besloot gewoon buiten te eten, zoals de laatste tijd nogal vaak door het weer. Ik wist niet wat ik moest voelen toen ik zag dat hij ook besloot buiten te eten, of in elk geval zijn tas om zijn schouders hing en achter me aan liep. Buiten ging ik op het muurtje zitten en zei niets toen hij ging zitten; dat deed ik normaal ook niet, want het was vanzelfsprekend, dus het was niets onaardigs van mij. Alsmaar wilde ik hetgeen zeggen wat ik in gedachten had, maar dat idee werd met de minuut stommer en dommer. Ik durfde het niet te zeggen, en ik wilde eigenlijk zijn reactie ook niet weten. Ik schrok toen hij ineens opsprong met een angstige blik in zijn ogen, en toen ik zag dat er een hooiwagen was wilde ik er mijn aandacht niet meer aan geven, omdat dit ook zo’n ding was waarvan ik het idee had dat er meer achter zit dan enkel een fobie. Hij besloot op het muurtje dat tegen het andere muurtje stond te zitten, tegenover me. Normaal zat hij vlak naast me. Ik durfde niet naar hem te kijken, of in elk geval niet in zijn ogen, bang dat hij terugkeek en het moment voelde dat ik alsmaar zwakker en zwakker werd. Ik had mijn brood al lang op en besloot te kijken hoe laat het was. Er waren pas vijf minuten voorbij. Toen ik opkeek van mijn telefoon, merkte ik dat Benjamin naar me keek.
‘Ga je mee naar de Supermarkt?’ Mijn eerste gedachte was “JA!” maar wilde toen “nee” zeggen.
‘Is goed,’ zei ik. Ik wilde mee, en ik moest het niet moeilijker maken dan het al was. Ik pakte mijn tas en deed die op mijn rug, en hij deed hetzelfde. De eerste honderd meter zeiden we niets tegen elkaar, ik wist ook niet zo goed wat ik moest zeggen. ‘Wat heb je nodig?’ vroeg ik om de stilte te doorbreken.
‘Niets eigenlijk, ik wilde alleen even niet daar zijn, zodat ik tegen je kan praten zonder dat de kans bestaat dat Maaike ineens naast je staat, of zo.’ Er kwam een geluidloze “oh” uit mijn mond. We liepen verder, en alweer in stilte. ‘Oké,’ begon hij toen we over moesten steken en er allemaal auto’s voorbij raasden. ‘Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar ik doe het gewoon, het maakt nu allemaal toch niet meer uit.’ Hij ging verder met praten toen we weer op de stoep liepen. ‘Ik wil niet dat je denkt dat ik je niet moet, want… want ik zie je meer als gewoon maar een meisje, oké? Ik wil niet dat je denkt dat het smoesjes zijn, om je te ontlopen, of wat dan ook,wil je dat onthouden?’ Hij stopte, en ik keek hem aan. Ik wilde niet dat hij dat zei, ik wilde het gewoon niet. Ik wilde hem, en niet zo iets vaags. Ik had ineens de neiging om te gaan huilen.
‘Oké,’ zei ik zacht, niet-wetend wat ik anders moest zeggen. ‘Ik heb nu ondertussen wel het idee dat “het niet kan” maar ik snap gewoon niet waarom dan niet. Misschien gaat het me ook niets aan, maar… gewoon. Je begint er wel telkens over, maar je legt nooit uit waarom dan niet, wat daar de reden dan van is, want zo kan ik het nooit begrijpen. Ik snap het gewoon niet, oké?’ Ik zei het zonder hem aan te kijken, want ik voelde ineens mijn ogen branden. Bovendien trilde mijn stem ook nog. We liepen weer verder, en mijn ogen werden maar vochtiger en vochtiger.
‘Ik denk niet dat je dat wil weten, eerlijk gezegd,’ begon hij zacht. ‘Het is gewoon veiliger, om het zo te zeggen. Ik had ook nooit gedacht dat ik om je zou gaan geven, dat had ik niet van te voren kunnen zien. Ik probeer het alleen uit te leggen.’ Ik negeerde het feit voor heel even dat hij zojuist zei dat hij om me gaf. Ik wilde me op dit moment niet week voelen.
‘Leg het dan uit, waarom niet? Ik wil het wel weten. Hoe zou jij het vinden als jij de hele tijd te horen krijgt dat iemand je niet kan zien, maar het wel wil, en dat het beter is van niet en blablabla?’ Ik keek hem aan; het maakte me niet uit of hij zag dat ik huilde, hij mocht het weten ook. Het voelde alsof al mijn opgekropte tranen van afgelopen twee dagen naar buiten moesten komen. Ik voelde mijn wimpers nat worden.
‘Niet huilen, asjeblieft,’ mompelde hij, en met zijn duim veegde hij de eerste traan weg. Ik keerde mijn hoofd van hem af. ‘Ik zou het niet leuk vinden,’ beantwoordde hij toen mijn vraag.
‘Het was niet eens zo erg geweest als jij het niet was – jij bent de enige bij wie ik wil zijn, maar ja, dat gaat niet zeg jij.’ Mijn stem trilde nog altijd.
‘Geloof me, als je dat zou weten wil je me niet meer kennen,’ klonk hij zwak.
‘Wat dan?’ Ik veegde met de rug van mijn hand mijn ogen droog en keek hem aan. ‘Vertel me de reden dat je, nu het er op aan komt dat je weet dat ik… laat ik het zo zeggen – dat ik je heel erg veel mag, ineens gaat doen alsof het niet kan?’ Ik veegde nogmaals langs mijn ogen; het maakte me niet uit dat er mensen langs ons heen liepen en waarschijnlijk vonden dat we in de weg stonden, en het maakte me niet uit dat er wel eens bekenden tussen konden zitten die me nu zagen huilen, op straat nog wel. ‘Je kunt nu toch ook naast me lopen? Nu doe je weer een stap naar het “closer zijn” toe, in plaats van er af.’
‘Het kan niet, oké? Ik heb… van die dingen die niet goed zijn, en al helemaal niet voor iemand anders. Ik geef zo veel om je, en ik wil zo graag bij je zijn, maar – maar laat ik zeggen dat het veel beter is als ik je niet vaker om me heen heb. Ik had er nooit aan moeten beginnen, en dat spijt me. De reden is… dat ik mensen pijn doe, fysiek en mentaal. Ik ben ziek, Allein, in mijn hoofd.’ Hij tikte met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd. ‘En jou wil ik geen pijn doen, niet meer dan ik al heb gedaan.’ Ik staarde hem even aan, voor een tijdje, maar ik moest hem wel geloven met die blik in zijn ogen. Hij loog niet, hij sprak de waarheid. Ziek in zijn hoofd… maar je had daar zoveel soorten van. Benjamin pakte me bij mijn pols beet en trok me mee naar de zijkant van de straat, waar geen mensen liepen en waar ik hem beter kon verstaan. ‘Ik heb stemmen in mijn hoofd die zeggen wat ik moet doen, en geloof me – dat zijn geen leuke dingen. Ik zie dingen die er niet zijn, de werkelijkheid bestaat voor mij vaak niet eens. Ben je daar nu blij mee om te horen? Dat ik een gestoorde psycho ben alleen maar op rustige plaatsen zijn gang kan gaan, omdat hij anders door het lint gaat?’ Hij keek boos, maar in zijn stem doorklonk enkel wanhoop. ‘Ik ben van je beginnen te houden, daarom hield ik me de laatste week afzijdig, toen ik merkte dat je meer wilde. Ik dacht dat je daar het lef niet voor had. Ik wil je geen pijn doen, alleen maar daarom, Allein.’ Opnieuw stroomden de tranen over mijn wangen, maar niet omdat hij nog altijd zei dat hij niet bij me kon zijn. Om de reden waarom. Alweer veegde hij mijn tranen weg, maar deze keer wendde ik mijn hoofd niet af. Ik voelde me ineens schuldig, omdat ik zo tegen hem had gedaan terwijl hij er een goede reden voor had, naar hoe hij het zei. Ik wist natuurlijk niet precies hoe pijn hij iemand deed en alle details, maar het maakte me niet uit. Het hele idee op zich was al erg genoeg om mezelf de schuld te geven van zijn leed, omdat ik er maar over door was gegaan.
‘Het maakt me niet uit hoe je bent of wat je ook doet of denkt, als jij… als ik jou maar heb, want – want – ’ Verder kwam ik niet echt, maar dat hoefde ook niet. Ik geloofde dat hij me wel begreep, op dit moment. Hij trok me naar hem toe en hield me vast, en ik hem. Ik voelde van alles door elkaar heen op dat moment; geluk, verdriet, schaamte, schuld, liefde, pijn, medeleven. Ik zou niet weten hoe lang we daar stonden, maar mijn ogen waren weer opgedroogd toen hij me losliet. Hij keek me even aan en wende zijn gezicht weer af, waarna hij zijn telefoon pakte.
‘Niet om het één of het ander, maar het is al bijna drie kwartier na de pauze, dus ik bel op dat we niet meer komen, ben je dat met me eens?’ Ik knikte enkel. Zijn stem klonk hartstikke normaal toen hij begon te praten in de telefoon. ‘Met Benjamin. Allein is ineens ziek geworden dus ik heb haar thuisgebracht. Het spijt me dat ik niet eerder heb gebeld, en ik kom denk ik ook niet meer vandaag, hetzelfde geldt voor Allein. Echt sorry.’ Ik merkte dat mijn stem nog altijd trilde toen ik weer begon met spreken.
‘Het spijt me dat ik dacht dat je uit je nek lulde,’ mompelde ik, ‘en dat ik alleen maar aan mezelf dacht. Ik dacht gewoon… ja, ik weet niet.’
‘Ik zie het als volkomen logisch,’ zei hij daarop, terwijl hij gebaarde of we verder zouden
lopen. Ik knikte.
‘Ik dacht – ik weet niet, dat je niet wilde of zo en nou ja, ik denk niet anders over je nu. Dat je dat weet.’ Hij zuchtte zacht. ‘Ik geloof niet dat je gek bent, niet echt gek zegmaar, zoals jij het zegt. Ik geloof wat je zegt, maar… blijkbaar ken ik je niet anders, en voor mij ben je Benjamin en het kan me geen ruk schelen of je mij pijn zou doen, echt – ’
‘Ik vind het niet fijn zoals je daar over praat. Mij kan het wel iets schelen of ik je pijn doe. Het is geen geintje. Met pijn, bedoel ik ook echt pijn. Zoiets staat omschreven als gevaarlijk.’
‘Vertel me hoe erg het is dan.’
‘En andere keer,’ zei hij. ‘Ik het dit nooit verteld aan iemand, dus laat me er even over nadenken asjeblieft.’
‘Dus het is niet meer “niets”?’ vroeg ik misschien te hoopvol. Hij gaf er geen antwoord op.
‘Wat zou je er van zeggen als we stiekem onze fietsen halen, zodat ze ons niet zien, en gewoon iets gaan doen, maakt niet uit wat?’
A heart that hurts is a heart that works
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
BWAKDGHAKALAAAAAAHFHAAAAAAAAAAAAAHHHIIIIIIIIIIIILL.
Neeeeeee, jij bent wreeeeeed! Aaaaaaaah ik kan het niet aan. Wat zieligggg!
Stomme ziekte! Stomme stomme stomme stomme ziekteeeeeeeee grmblblllllllllllllllllllll! 
Hij is zo lief. OAaahhh bllllll.
Nou. Nu weet ik het dus. Eindelijk. Ik was zo aan t lezen (een uur geleden) en toen kwam mijn zus me halen en gingen we buiten zitten en toen een uur later ofzo ging ik weer naar boven en verder lezen maar ooohmygod, wals ik dit ha d geweten was ik niet naar buiten gegaaaaann.
ik zat daar echt zo: VRAAG HET HEM, EN NIET ZEGGEN DAT HET JE ZAKEN NIET ZIJN WANT DAT ZIJN HET WEL WANT JIJ HEBT ER VERDRIET VAN JE MOET HET WETEN DOE HET DOE HET.
en: BENJAMIN VERTEL NOU ZEG NOU ZEGGG.
wat zielig. :[ ik weet niet hoe zoiets werkt ofzoo maar ik snap het idee. kan je je daar zo bewust van zijn dat je ziek bent in je hoofd dat je mensen waarvan je houdt op afstand houdt omdat je weet wat je ze aan kan richten? hmmm.
maakt het wel extra dramatisch en prachtigg en mooi en... sterk.
1 foutje,
voorderest:
Dan nog 1 ding. Jij hebt gewoon iets klaarliggen maar je post het doelbewust niet omdat je nog een dag langer wilt wachten?
Dat is cru! dat is wreed! dat is... DOE HET NIET MEER, post gewoon als je wat hebt, mensen lezen wel bij als je meerdere dingen hebt gepost en zo lees je ook meer in 1x wat soms ook wel fijn is..
je hoeft niet te wachten op meer reacties, want andere mensen moeten dan ook langer wachten (ik) en dat is niet lief.
dus. post snel meeeer.
Alvast gefeliciteerd trouwens! 
!
Neeeeeee, jij bent wreeeeeed! Aaaaaaaah ik kan het niet aan. Wat zieligggg!
Stomme ziekte! Stomme stomme stomme stomme ziekteeeeeeeee grmblblllllllllllllllllllll! Hij is zo lief. OAaahhh bllllll.
Nou. Nu weet ik het dus. Eindelijk. Ik was zo aan t lezen (een uur geleden) en toen kwam mijn zus me halen en gingen we buiten zitten en toen een uur later ofzo ging ik weer naar boven en verder lezen maar ooohmygod, wals ik dit ha d geweten was ik niet naar buiten gegaaaaann.
ik zat daar echt zo: VRAAG HET HEM, EN NIET ZEGGEN DAT HET JE ZAKEN NIET ZIJN WANT DAT ZIJN HET WEL WANT JIJ HEBT ER VERDRIET VAN JE MOET HET WETEN DOE HET DOE HET.
en: BENJAMIN VERTEL NOU ZEG NOU ZEGGG.
wat zielig. :[ ik weet niet hoe zoiets werkt ofzoo maar ik snap het idee. kan je je daar zo bewust van zijn dat je ziek bent in je hoofd dat je mensen waarvan je houdt op afstand houdt omdat je weet wat je ze aan kan richten? hmmm.
maakt het wel extra dramatisch en prachtigg en mooi en... sterk.
Hij trok me naar zich toeLisette schreef:Hij trok me naar hem toe en hield me vast
1 foutje,
voorderest:
Dan nog 1 ding. Jij hebt gewoon iets klaarliggen maar je post het doelbewust niet omdat je nog een dag langer wilt wachten?
Dat is cru! dat is wreed! dat is... DOE HET NIET MEER, post gewoon als je wat hebt, mensen lezen wel bij als je meerdere dingen hebt gepost en zo lees je ook meer in 1x wat soms ook wel fijn is..
je hoeft niet te wachten op meer reacties, want andere mensen moeten dan ook langer wachten (ik) en dat is niet lief.
dus. post snel meeeer.
Alvast gefeliciteerd trouwens!
!Destiny is build a bridge, to the one you love.
Omg, wat erg. Aaah! Stomme ziekte! xp Ik ben het zo ongeveer met maartje eens. en hoe gemeen om niet te posten als je al stukjes hebt Mooi gedaan! Kijk uit naar meer
Gefeliciteerd trouwens!
en hoe gemeen om niet te posten als je al stukjes hebt Mooi gedaan! Kijk uit naar meer Gefeliciteerd trouwens!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Bedankt voor de reacties weer, ik zal dat van Benjamin meer uitwerken zodat er meer van wordt gesnapt. ^^ En! Ik post bewust niet telkens als ik iets heb, zodat ik regelmatig kan posten en niet soms 3 keer in 2 dagen en dan anderhalve week niet. want dat... voelt gewoon kut :') Dat is heel stom van mij, maar dat haat ik echt gewoon^^' Dus daarom is het dus. Nu weer een nieuw stukje.
---
We fietsten gewoon ergens heen, langs de winkels, naar het park, langs het zwembad en langs het kanaal, die nogal lang was. Ik kon nu zeggen dat ik me opgelucht voelde, als ik keek naar hoe ik me eerder had gevoeld omdat ik niets van hem snapte. Nu ik wist wat de reden was (of nou ja, niet de precieze reden, maar misschien zou dat nog komen – of niet, maar dan moest dat maar) voelde ik me ineens een stuk vrijer, alsof ik weer frisse lucht binnenkreeg en weer helder kon nadenken, zelfs over andere dingen dan over hem. Als ik dat zou willen echter, want op dit moment wilde ik aan niets liever denken dan aan de persoon naast me. Toch voelde ik me nog altijd rot, om wat hij doormaakte en omdat hij het moeilijk scheen te hebben met zijn psychose, wat ik natuurlijk niet raar vond. Maar voor het eerst vond ik het niet erg dat het hier bij was gebleven, want ik had zo graag gewild dat we weer met elkaar praatten, ook al hadden we dat maar een dag niet gedaan – het leek alleen zo lang. Buiten dat had ik nu het idee dat ik hem nog beter kende, en omdat we nu allebei wisten wat we van elkaar vonden… was het nu een stuk makkelijker om er over te praten, om me niet rot te voelen erover.
‘Ik wil niet dat het dat “niets” is, Allein,’ begon hij toen we een stuk in stilte hadden gefietst, kijkend naar de bootjes en scheepjes golven in het water maakten. ‘Maar “alles”…’ Hij staakte zijn zin, duidelijk niet wetend hoe hij moest zeggen dat het niet kon. Als het aan mij lag kon het wel.
‘Als het aan mij lag, kon het wel,’ zei ik dan ook. Hij schudde zijn hoofd.
‘Ik haat het om hier weer over te beginnen,’ gaf hij zacht toe en hij keek me vluchtig aan. ‘Mijn ouders zijn niet voor niets dood, Allein, ik woon niet voor niets bij mijn tante. Ik werk niet voor niets in zo’n muffe doodstille bibliotheek. Ik ben niet voor niets opgenomen, alle scherpe en andere schadelijke voorwerpen zijn niet voor niets het huis uitgehaald, ik heb niet voor niets een hekel aan beestjes. Ik het niet voor niets geen vrienden, of mensen die om me geven, of die me nemen zoals ik ben.’ Dat brak me, vooral omdat ik dat wel deed.
‘Ik geef om je, zoveel. Ik neem je zoals je bent, ik wil je vriend of vriendin zijn, hoe je dat ook noemt, heel graag.’ Hij keek me spijtig aan. ‘Echt heel graag, Benjamin, echt. Ik wil niets liever.’ Ik voelde me zo zwak om hem bijna te moeten smeken. Om hem te smeken bij hem te zijn, me te geloven, omdat wat ik zei de waarheid was. ‘Houdt het je nog steeds tegen, wil je nog steeds… niets meer?’
‘Ik wil het, Allein, maar ik ben zo bang dat – ’ Hij maakte zijn zin weer niet af.
‘Wat houdt je nu werkelijk tegen, zeg het me asjeblieft. Ben ik dat, houd ik je tegen?’
‘Mijn geest houdt me tegen. Die… stem.’ Ik zag aan zijn gezicht dat hij het niet wilde zeggen, maar er niet aan ontkwam. Ik durfde er niet naar te vragen, was bang dat hij dicht zou klappen, of het niet zo zeggen, of voor het antwoord. ‘Ik kan mezelf erg moeilijk beheersen, zelfs nu krijst het tegen me omdat jij er bent. Ik ben gek, Allein, zie dat in.’
Die nacht kon ik niet in slaap komen, en toen de wekker ging, had ik nog altijd geen oog dichtgedaan. Ik kon het mezelf niet kwalijk nemen. Het feit dat ik Benjamin weer zou zien vandaag, we weer met elkaar praatten, ik wist waarom we ook weer met elkaar praatten en zijn “probleem” (ik wist niet of ik het zou moest noemen?) niet alleen maar voor zichzelf was, vond ik een heleboel om over na te denken. En natuurlijk het feit dat hij heeft gezegd dat hij om me gaf, me meer zag dan een gewoon meisje. Dat hij van me was beginnen te houden. Ik kon het nog niet bevatten, het klonk ook zo onwerkelijk. Ik had nagedacht over alles wat hij zei, wat ik op dat moment nog niet echt besefte en later, toen ik in bed lag, tot me door begon te dringen. “Mijn ouders zijn niet voor niets dood” en “alle scherpe en andere schadelijke voorwerpen zijn niet voor niets het huis uitgehaald” baarden me nog de meeste zorgen. En die stem, dat tegen hem aan het krijsen was, terwijl ik naast hem fietste, en dat hij het moeilijk vond zich te beheersen. Maar hij kon het, dat was nu eenmaal zo, wat die stem ook zei. En bovendien – voor hem wilde ik risico’s nemen.
Moe, maar toch klaarwakker, stapte ik op de fiets en kwam zo zes minuutjes later aan bij de bibliotheek, net op tijd. Benjamin zijn fiets stond er niet en dat maakte gelijk al dat ik me heel even onzeker voelde, omdat ik ineens niet meer zeker wist of hij dan wel zou komen. ‘Hé, wat kijk je verdwaasd,’ hoorde ik ineens een stem achter me, en ik wist direct dat die stem van Benjamin af kwam. ‘Kijk eens wat ik gisteren verstopt zag staan in de oude hooischuur!’ Hij hield een klein brommertje vast en zette die op zijn plek, vlak naast de fietsen, en deed hem op slot. ‘Die is van de ex-man van mijn tante geweest, is hij vast vergeten of zo. Er zat zelfs nog brandstof in!’ Hij lachte kort en ik deed met hem mee. Ik vond het fijn om hem te zien lachen, niet alleen omdat zijn lach zo mooi was, maar ook om het feit dat hij iets moois zag om over te lachen. Het idee van lachen, dat was hij in elk geval niet kwijt. ‘Wat zie je er moe uit – niet lullig bedoeld – heb je wel geslapen?’ Ik haalde mijn schouders op, terwijl we naar binnen liepen.
‘Niet bepaald.’
‘Sorry. Je bent niet de enige hoor. Gelukkig is het morgen weer zaterdag. Ga je dit keer nog wat doen van het weekend?’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Geen plannen, veel slapen denk ik, als dat lukt. Wat ga jij doen, een slechte film kijken?’
‘Wie weet, Titanic komt op de televisie, misschien dat ik dat in de avond plan.’
‘Titanic is geen slechte film!’ verdedigde ik mezelf, en ik keek hem verontwaardigd aan. Ik had het altijd een zeer mooie film gevonden, en had me er toch veel bij zitten janken.
‘Oh jawel, zeer zeker wel. Te veel drama, de techniek klopt ook niet, eveneens als de zogenaamde special effects.’
‘Ik houd van drama,’ gaf ik schouderophalend terug, me bedenkend dat de meesten Titanic een slechte film vonden.
‘Ik kan je wel wat drama brengen hoor, in je leven,’ zei hij met opgeheven wenkbrauwen. We stonden nog altijd in de gang, maar Carla was nog niet op komen dagen.
‘Zoals?’
‘Laten we zeggen… liefde, net als in Titanic. Degene die van jou houdt, kan niet bij je zijn.’ Hij keek me serieus aan, en ik durfde mijn ogen niet van die van hem te wenden.
‘Dat is drama in jouw leven,’ ging ik er tegenin.
‘Verzin jij eens wat dan.’ Ik dacht even na.
‘Ik wil geen drama, ik wil gewoon wat ik wil. Jij weet wat ik wil.’ Ik zei het nonchalant, maar we wisten beiden dat het gesprek weer een hele andere wending had gekregen. Hij schudde zacht zijn hoofd. ‘Ik wil risico’s nemen, daarvoor. Het maakt me echt allemaal niet uit.’ Hij richtte zijn ogen weer op, met een doodserieuze blik in zijn ogen.
‘We zullen zien of je je nog bedenkt, je zult er spijt van krijgen. Kijk je morgenavond Titanic mee?’ Ik keek hem uiterst verbaasd aan.
‘Is dit een grapje of zo, of meen je dit serieus?’ Hij knikte zacht. ‘Eh, ja. Jawel, dat is goed,’ stamelde ik, overrompeld door zijn vraag. Hij keek me even met een strak gezicht aan.
‘Oké, dat is dan afgesproken. En het is al half acht geweest, werken jij.’ Zacht duwde hij me de bibliotheek binnen, zijn vingers raakten de huid van mijn nek aan.
---
We fietsten gewoon ergens heen, langs de winkels, naar het park, langs het zwembad en langs het kanaal, die nogal lang was. Ik kon nu zeggen dat ik me opgelucht voelde, als ik keek naar hoe ik me eerder had gevoeld omdat ik niets van hem snapte. Nu ik wist wat de reden was (of nou ja, niet de precieze reden, maar misschien zou dat nog komen – of niet, maar dan moest dat maar) voelde ik me ineens een stuk vrijer, alsof ik weer frisse lucht binnenkreeg en weer helder kon nadenken, zelfs over andere dingen dan over hem. Als ik dat zou willen echter, want op dit moment wilde ik aan niets liever denken dan aan de persoon naast me. Toch voelde ik me nog altijd rot, om wat hij doormaakte en omdat hij het moeilijk scheen te hebben met zijn psychose, wat ik natuurlijk niet raar vond. Maar voor het eerst vond ik het niet erg dat het hier bij was gebleven, want ik had zo graag gewild dat we weer met elkaar praatten, ook al hadden we dat maar een dag niet gedaan – het leek alleen zo lang. Buiten dat had ik nu het idee dat ik hem nog beter kende, en omdat we nu allebei wisten wat we van elkaar vonden… was het nu een stuk makkelijker om er over te praten, om me niet rot te voelen erover.
‘Ik wil niet dat het dat “niets” is, Allein,’ begon hij toen we een stuk in stilte hadden gefietst, kijkend naar de bootjes en scheepjes golven in het water maakten. ‘Maar “alles”…’ Hij staakte zijn zin, duidelijk niet wetend hoe hij moest zeggen dat het niet kon. Als het aan mij lag kon het wel.
‘Als het aan mij lag, kon het wel,’ zei ik dan ook. Hij schudde zijn hoofd.
‘Ik haat het om hier weer over te beginnen,’ gaf hij zacht toe en hij keek me vluchtig aan. ‘Mijn ouders zijn niet voor niets dood, Allein, ik woon niet voor niets bij mijn tante. Ik werk niet voor niets in zo’n muffe doodstille bibliotheek. Ik ben niet voor niets opgenomen, alle scherpe en andere schadelijke voorwerpen zijn niet voor niets het huis uitgehaald, ik heb niet voor niets een hekel aan beestjes. Ik het niet voor niets geen vrienden, of mensen die om me geven, of die me nemen zoals ik ben.’ Dat brak me, vooral omdat ik dat wel deed.
‘Ik geef om je, zoveel. Ik neem je zoals je bent, ik wil je vriend of vriendin zijn, hoe je dat ook noemt, heel graag.’ Hij keek me spijtig aan. ‘Echt heel graag, Benjamin, echt. Ik wil niets liever.’ Ik voelde me zo zwak om hem bijna te moeten smeken. Om hem te smeken bij hem te zijn, me te geloven, omdat wat ik zei de waarheid was. ‘Houdt het je nog steeds tegen, wil je nog steeds… niets meer?’
‘Ik wil het, Allein, maar ik ben zo bang dat – ’ Hij maakte zijn zin weer niet af.
‘Wat houdt je nu werkelijk tegen, zeg het me asjeblieft. Ben ik dat, houd ik je tegen?’
‘Mijn geest houdt me tegen. Die… stem.’ Ik zag aan zijn gezicht dat hij het niet wilde zeggen, maar er niet aan ontkwam. Ik durfde er niet naar te vragen, was bang dat hij dicht zou klappen, of het niet zo zeggen, of voor het antwoord. ‘Ik kan mezelf erg moeilijk beheersen, zelfs nu krijst het tegen me omdat jij er bent. Ik ben gek, Allein, zie dat in.’
Die nacht kon ik niet in slaap komen, en toen de wekker ging, had ik nog altijd geen oog dichtgedaan. Ik kon het mezelf niet kwalijk nemen. Het feit dat ik Benjamin weer zou zien vandaag, we weer met elkaar praatten, ik wist waarom we ook weer met elkaar praatten en zijn “probleem” (ik wist niet of ik het zou moest noemen?) niet alleen maar voor zichzelf was, vond ik een heleboel om over na te denken. En natuurlijk het feit dat hij heeft gezegd dat hij om me gaf, me meer zag dan een gewoon meisje. Dat hij van me was beginnen te houden. Ik kon het nog niet bevatten, het klonk ook zo onwerkelijk. Ik had nagedacht over alles wat hij zei, wat ik op dat moment nog niet echt besefte en later, toen ik in bed lag, tot me door begon te dringen. “Mijn ouders zijn niet voor niets dood” en “alle scherpe en andere schadelijke voorwerpen zijn niet voor niets het huis uitgehaald” baarden me nog de meeste zorgen. En die stem, dat tegen hem aan het krijsen was, terwijl ik naast hem fietste, en dat hij het moeilijk vond zich te beheersen. Maar hij kon het, dat was nu eenmaal zo, wat die stem ook zei. En bovendien – voor hem wilde ik risico’s nemen.
Moe, maar toch klaarwakker, stapte ik op de fiets en kwam zo zes minuutjes later aan bij de bibliotheek, net op tijd. Benjamin zijn fiets stond er niet en dat maakte gelijk al dat ik me heel even onzeker voelde, omdat ik ineens niet meer zeker wist of hij dan wel zou komen. ‘Hé, wat kijk je verdwaasd,’ hoorde ik ineens een stem achter me, en ik wist direct dat die stem van Benjamin af kwam. ‘Kijk eens wat ik gisteren verstopt zag staan in de oude hooischuur!’ Hij hield een klein brommertje vast en zette die op zijn plek, vlak naast de fietsen, en deed hem op slot. ‘Die is van de ex-man van mijn tante geweest, is hij vast vergeten of zo. Er zat zelfs nog brandstof in!’ Hij lachte kort en ik deed met hem mee. Ik vond het fijn om hem te zien lachen, niet alleen omdat zijn lach zo mooi was, maar ook om het feit dat hij iets moois zag om over te lachen. Het idee van lachen, dat was hij in elk geval niet kwijt. ‘Wat zie je er moe uit – niet lullig bedoeld – heb je wel geslapen?’ Ik haalde mijn schouders op, terwijl we naar binnen liepen.
‘Niet bepaald.’
‘Sorry. Je bent niet de enige hoor. Gelukkig is het morgen weer zaterdag. Ga je dit keer nog wat doen van het weekend?’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Geen plannen, veel slapen denk ik, als dat lukt. Wat ga jij doen, een slechte film kijken?’
‘Wie weet, Titanic komt op de televisie, misschien dat ik dat in de avond plan.’
‘Titanic is geen slechte film!’ verdedigde ik mezelf, en ik keek hem verontwaardigd aan. Ik had het altijd een zeer mooie film gevonden, en had me er toch veel bij zitten janken.
‘Oh jawel, zeer zeker wel. Te veel drama, de techniek klopt ook niet, eveneens als de zogenaamde special effects.’
‘Ik houd van drama,’ gaf ik schouderophalend terug, me bedenkend dat de meesten Titanic een slechte film vonden.
‘Ik kan je wel wat drama brengen hoor, in je leven,’ zei hij met opgeheven wenkbrauwen. We stonden nog altijd in de gang, maar Carla was nog niet op komen dagen.
‘Zoals?’
‘Laten we zeggen… liefde, net als in Titanic. Degene die van jou houdt, kan niet bij je zijn.’ Hij keek me serieus aan, en ik durfde mijn ogen niet van die van hem te wenden.
‘Dat is drama in jouw leven,’ ging ik er tegenin.
‘Verzin jij eens wat dan.’ Ik dacht even na.
‘Ik wil geen drama, ik wil gewoon wat ik wil. Jij weet wat ik wil.’ Ik zei het nonchalant, maar we wisten beiden dat het gesprek weer een hele andere wending had gekregen. Hij schudde zacht zijn hoofd. ‘Ik wil risico’s nemen, daarvoor. Het maakt me echt allemaal niet uit.’ Hij richtte zijn ogen weer op, met een doodserieuze blik in zijn ogen.
‘We zullen zien of je je nog bedenkt, je zult er spijt van krijgen. Kijk je morgenavond Titanic mee?’ Ik keek hem uiterst verbaasd aan.
‘Is dit een grapje of zo, of meen je dit serieus?’ Hij knikte zacht. ‘Eh, ja. Jawel, dat is goed,’ stamelde ik, overrompeld door zijn vraag. Hij keek me even met een strak gezicht aan.
‘Oké, dat is dan afgesproken. En het is al half acht geweest, werken jij.’ Zacht duwde hij me de bibliotheek binnen, zijn vingers raakten de huid van mijn nek aan.
A heart that hurts is a heart that works
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Ahh ik vind hem zooo lief. <3
Ik vind het verhaal trouwens meer lijken op Twilight, dan op Titanic, want bij titanic mogen ze niet bij elkaar zijn omdat hij een arme sloeber is en zij een rijke chick, verder niets.
Bij Twilight mogen ze niet bij elkaar zijn omdat het gevaarlijk is voor háár omdat Edward het moeilijk vindt zichzelf te beheersen en blabla. Dus dat zou een betere vergelijking zijn, denk ik. Maarja dit kan natuurlijk ook prima en Twilight komt nog niet zomaar op tv, dus dan zou hij moeten zeggen dat hij die gedownload heeft of gekocht heeft ofzoo maarja, dat moet je natuurlijk zelf weten.
je schrijft echt ontzettend: "ik wil meer lezen ik wil meer lezen", en ik geniet echt van de dialogen tussen hen! en ik ben benieuwd waar dat "mijn ouders zijn niet voor niets dood" op slaat, heeft hij ze gekillt? hoop dat je snel nieuw post jeeej
Ik vind het verhaal trouwens meer lijken op Twilight, dan op Titanic, want bij titanic mogen ze niet bij elkaar zijn omdat hij een arme sloeber is en zij een rijke chick, verder niets.
Bij Twilight mogen ze niet bij elkaar zijn omdat het gevaarlijk is voor háár omdat Edward het moeilijk vindt zichzelf te beheersen en blabla. Dus dat zou een betere vergelijking zijn, denk ik.
Maarja dit kan natuurlijk ook prima en Twilight komt nog niet zomaar op tv, dus dan zou hij moeten zeggen dat hij die gedownload heeft of gekocht heeft ofzoo maarja, dat moet je natuurlijk zelf weten.je schrijft echt ontzettend: "ik wil meer lezen ik wil meer lezen", en ik geniet echt van de dialogen tussen hen! en ik ben benieuwd waar dat "mijn ouders zijn niet voor niets dood" op slaat, heeft hij ze gekillt? hoop dat je snel nieuw post jeeej
Destiny is build a bridge, to the one you love.
HOI even een post tussendoor (:
Ik vind het ook meer Twilight (daardoor kwam ik twee jaar geleden ook met dit plot in mijn hoofd... alle dankzij Twilight, ook al was ik nooit van plan het uit te gaan schrijven) maar het ging om het punt dat het.. ja, drama is? Of zo?
En Twilight, ja voor de redenen die jij ook zei en ook gewoon omdat Titanic heel erg bekend is (Twilight ondertussen ook) en zovaak op tv komt en blabla, maar verder was het ook gewoon een geval van, ze gaan iets samen doen en ik verzon ter plekke even een film. Maar je hebt echt totaaaal gelijk dat het veel meer op Twilight lijkt, en ik vind het tof dat je het daar mee vergelijkt omdat ik door dat verhaal eigk op dit plot kwam. Dus bedankt^^! En ja, achter alles is een verklaring, dus daar kom je wel achter, ook al weet ik niet wanneer, want volgens mij ben ik nu weer door mijn stukjes heen, maar ik doe mijn best met snel weer wat hebben!
Ik vind het ook meer Twilight (daardoor kwam ik twee jaar geleden ook met dit plot in mijn hoofd... alle dankzij Twilight, ook al was ik nooit van plan het uit te gaan schrijven) maar het ging om het punt dat het.. ja, drama is? Of zo?
En Twilight, ja voor de redenen die jij ook zei en ook gewoon omdat Titanic heel erg bekend is (Twilight ondertussen ook) en zovaak op tv komt en blabla, maar verder was het ook gewoon een geval van, ze gaan iets samen doen en ik verzon ter plekke even een film. Maar je hebt echt totaaaal gelijk dat het veel meer op Twilight lijkt, en ik vind het tof dat je het daar mee vergelijkt omdat ik door dat verhaal eigk op dit plot kwam. Dus bedankt^^! En ja, achter alles is een verklaring, dus daar kom je wel achter, ook al weet ik niet wanneer, want volgens mij ben ik nu weer door mijn stukjes heen, maar ik doe mijn best met snel weer wat hebben!
A heart that hurts is a heart that works
Goeeeeeeed, wat ontzettend onbeschoft van me dat ik niet eerder heb gepost, maar meh.
Ten eerste:
Geweldiiiiiiige stukken dit, echt heel goed. Ik zat echt op 't puntje van m'n stoel, en Benjamin is zo lief en mysterieus, heel goed neergezet.
Dan: ik ben heel blij met het feit dat je een probleem tussen hen in zet, dit maakt het verhaal veel geloofwaardiger, omdat het niet zo eindeloos zoetsappig is. Zo is het in het echte leven namelijk ook niet, mensen herkennen zich erin. Niet in een psycho, maar wel in problemen in het algemeen
Ik hoop dat er snel veel nieuwe stukjes volgen Lisette, doe zo voort!
Ten eerste:
Geweldiiiiiiige stukken dit, echt heel goed. Ik zat echt op 't puntje van m'n stoel, en Benjamin is zo lief en mysterieus, heel goed neergezet.
Dan: ik ben heel blij met het feit dat je een probleem tussen hen in zet, dit maakt het verhaal veel geloofwaardiger, omdat het niet zo eindeloos zoetsappig is. Zo is het in het echte leven namelijk ook niet, mensen herkennen zich erin. Niet in een psycho, maar wel in problemen in het algemeen
Ik hoop dat er snel veel nieuwe stukjes volgen Lisette, doe zo voort!
I found the key to life. The lock was broken.
Heeeui.
Sorry dat het weer zo lang heeft geduurd. Vorige week woensdag t/m afgelopen zondag heb ik alleen maar feest gehad, met werkdagen en uitslaapdagen tussen door, maandag moest ik werken (laatste dag, yay) en dinsdag t/m gisteren had ik introductiedagen. Weinig tijd dus! Mijn excuses, ik hoop dat ik weer meer tijd krijg. Ik werd overigens heel blij van de reacties, zoals altijd. Dus dankjullie! <3
---
‘Allein, ik wil even met je praten.’ Dat zei mijn moeder toen ik na mijn werk thuis kwam met een welgemeend klein grijnsje en gelijk naar boven vertrok, na kort gedag te hebben gezegd. Ik wilde alleen maar even naar boven om in alle rust te kunnen bevatten wat er vandaag weer was gebeurd op werk, wat ik morgenavond zou gaan doen en vooral met wie. Ik keek een beetje geschrokken op.
‘Hoezo?’ vroeg ik.
‘Nou,’ ze ging op mijn bed zitten en ik draaide mijn bureaustoel om zodat ik tegenover haar zat. ‘Je doet de laatste tijd zo vreemd, is er wat gebeurd?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Nee, niet dat ik weet.’ Ik deed net alsof ik niet wist dat ik zelf ook wel raar had gedaan in andermans ogen, maar ik wilde het daar niet over hebben met mijn moeder. Ik kon het goed met haar vinden en we hadden ook vaak genoeg lol met elkaar, maar van die dingen over jongens hield ik liever voor me. Ik wilde gewoon niet dat mijn moeder dat wist, want dat zou alleen maar voor gezeur zorgen.
‘De ene tijd kom je thuis, lachend en helemaal vrolijk, de andere tijd alsof de wereld vergaat. Wat is er dan toch?’ God, ik had er alle reden toe, maar waarom had mijn moeder dat doorgehad? Dat was helemaal niet de bedoeling.
‘Ehm,’ mompelde ik. Ik haatte het te doen alsof ik van niets wist, maar ik wilde het er gewoon niet over hebben, ik praatte daar niet over met mijn moeder, alleen met Isabel, die dezelfde leeftijd had en van alles zelf ook meemaakte, en niet al meer dan twintig jaar getrouwd was, twee kinderen had en een hele carrière en alles daarbij. ‘Is dat zo?’ mompelde ik weer. Ze knikte. ‘Nou ja…’ Ik wist niet wat ik verder moest zeggen, ik wilde niet liegen of wat dan ook.
‘Dat lachen kan ik me nog zo goed voorstellen, volgens mij werkt er een leuke jongen bij de bibliotheek of zo…’ Ze keek me even aan, alsof ze verwachtte dat ik daar op in zou gaan, maar ik zei niets. ‘Maar dat andere…’ Ik fronste even.
‘Dat zal niet meer gebeuren, mam. Denk ik, ik weet niet zo goed waar je het over hebt, eigenlijk. Misschien was het een saaie dag of zo…’ Ik keek haar aan, en zij keek bedenkelijk.
‘En je gaat er niet tegenin als ik zeg dat er misschien wel een leuke jongen werkt…’ Ze keek me geringschattend aan, en ik voelde mezelf verkleuren.
‘Moet dat dan? Wanneer gaan we eigenlijk eten?’ Mijn moeder stond ineens op.
‘Ik ga nu de tafel dekken, kom je zo eten?’
’s Avonds ging ik naar Isabel toe, en vanuit daaruit naar de plaatselijke kroeg, waar ik al een tijdje niet geweest was. Eigenlijk wilde ze morgenavond wat doen, maar ik moest toen bekennen dat ik naar Benjamin toe zou gaan. Ik vond het eigenlijk nogal een eng idee, dat ik met hem alleen zou zijn en buiten werk, en ik had geen idee hoe ik me moest voelen over dat hij zei dat ik er spijt van zou krijgen. Maar het maakte me niet uit als ik spijt zou krijgen, want dan wist ik het tenminste. Ik had er toch enorm zin in, maar dat was enkel omdat hij het was en ik hem zou zien. Isabel had een heel verhoor op me afgevuurd, maar ik heb er maar kort antwoord op gegeven, en gezegd dat ik er niet graag over wilde praten. Ik voelde me al niet goed als ik er aan dacht, laat staan als ik er over losbarstte. Ik beloofde haar een verslag van hoe het was, ook al hoopte ik dat ze dat zou vergeten. Bovendien wist ik niet of ik het zou vertellen, over wat hij allemaal verteld had, want ik vond het aardig privé.
‘Weet je wie ik trouwens tegenkwam, vanochtend?’ vroeg Isabel me, toen we eindelijk een plekje hadden gevonden in de stampvolle kroeg. ‘Karin. Die tweede vriendin van Vincent. Ik moet zeggen dat ik haar best aardig vind. Ik dacht, dat is vast zo’n snol, maar nu ik met haar heb gepraat is ze eigenlijk wel oké.’ Ze keek me met een verbaasde blik aan.
‘Ik zou het niet weten?’ antwoordde ik. ‘Ik heb haar nog nooit gezien en als dat Vincent zijn andere vriendin was, kan die ook best aardig zijn. Voor haar was jij die andere vriendin van Vincent…’
‘Maar met mij had hij anderhalf jaar, met haar veel korter. Maar goed.’ Het was even stil. Ik had ook wel door dat ze elkaar echt niet vergeten waren, hoe vaak Isabel wel niet over Vincent begon, en hoe vaak Vincent wel niet over Isabel was begonnen. Ik vroeg me af of er nog een klein beetje kans was dat het ooit weer goed tussen ze zou komen. ‘Hoe verloopt het nu tussen jou en Vincent, heb je hem al gesproken?’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Heb ik ook geen zin in. Heb hem niet eens gezien meer, hij bekijkt het maar.’
‘Wat een eikel is het ook.’ De matte toon in haar stem viel op. Ze zuchtte lang en nam een slok uit haar glas, waar bier in zat. ‘Ik hoop dat Benjamin er geen anderen op nahoudt.’
‘Dat is hem geraden van niet,’ mompelde ik, wetend dat hij dat niet had.
Sorry dat het weer zo lang heeft geduurd. Vorige week woensdag t/m afgelopen zondag heb ik alleen maar feest gehad, met werkdagen en uitslaapdagen tussen door, maandag moest ik werken (laatste dag, yay) en dinsdag t/m gisteren had ik introductiedagen. Weinig tijd dus! Mijn excuses, ik hoop dat ik weer meer tijd krijg. Ik werd overigens heel blij van de reacties, zoals altijd. Dus dankjullie! <3
---
‘Allein, ik wil even met je praten.’ Dat zei mijn moeder toen ik na mijn werk thuis kwam met een welgemeend klein grijnsje en gelijk naar boven vertrok, na kort gedag te hebben gezegd. Ik wilde alleen maar even naar boven om in alle rust te kunnen bevatten wat er vandaag weer was gebeurd op werk, wat ik morgenavond zou gaan doen en vooral met wie. Ik keek een beetje geschrokken op.
‘Hoezo?’ vroeg ik.
‘Nou,’ ze ging op mijn bed zitten en ik draaide mijn bureaustoel om zodat ik tegenover haar zat. ‘Je doet de laatste tijd zo vreemd, is er wat gebeurd?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Nee, niet dat ik weet.’ Ik deed net alsof ik niet wist dat ik zelf ook wel raar had gedaan in andermans ogen, maar ik wilde het daar niet over hebben met mijn moeder. Ik kon het goed met haar vinden en we hadden ook vaak genoeg lol met elkaar, maar van die dingen over jongens hield ik liever voor me. Ik wilde gewoon niet dat mijn moeder dat wist, want dat zou alleen maar voor gezeur zorgen.
‘De ene tijd kom je thuis, lachend en helemaal vrolijk, de andere tijd alsof de wereld vergaat. Wat is er dan toch?’ God, ik had er alle reden toe, maar waarom had mijn moeder dat doorgehad? Dat was helemaal niet de bedoeling.
‘Ehm,’ mompelde ik. Ik haatte het te doen alsof ik van niets wist, maar ik wilde het er gewoon niet over hebben, ik praatte daar niet over met mijn moeder, alleen met Isabel, die dezelfde leeftijd had en van alles zelf ook meemaakte, en niet al meer dan twintig jaar getrouwd was, twee kinderen had en een hele carrière en alles daarbij. ‘Is dat zo?’ mompelde ik weer. Ze knikte. ‘Nou ja…’ Ik wist niet wat ik verder moest zeggen, ik wilde niet liegen of wat dan ook.
‘Dat lachen kan ik me nog zo goed voorstellen, volgens mij werkt er een leuke jongen bij de bibliotheek of zo…’ Ze keek me even aan, alsof ze verwachtte dat ik daar op in zou gaan, maar ik zei niets. ‘Maar dat andere…’ Ik fronste even.
‘Dat zal niet meer gebeuren, mam. Denk ik, ik weet niet zo goed waar je het over hebt, eigenlijk. Misschien was het een saaie dag of zo…’ Ik keek haar aan, en zij keek bedenkelijk.
‘En je gaat er niet tegenin als ik zeg dat er misschien wel een leuke jongen werkt…’ Ze keek me geringschattend aan, en ik voelde mezelf verkleuren.
‘Moet dat dan? Wanneer gaan we eigenlijk eten?’ Mijn moeder stond ineens op.
‘Ik ga nu de tafel dekken, kom je zo eten?’
’s Avonds ging ik naar Isabel toe, en vanuit daaruit naar de plaatselijke kroeg, waar ik al een tijdje niet geweest was. Eigenlijk wilde ze morgenavond wat doen, maar ik moest toen bekennen dat ik naar Benjamin toe zou gaan. Ik vond het eigenlijk nogal een eng idee, dat ik met hem alleen zou zijn en buiten werk, en ik had geen idee hoe ik me moest voelen over dat hij zei dat ik er spijt van zou krijgen. Maar het maakte me niet uit als ik spijt zou krijgen, want dan wist ik het tenminste. Ik had er toch enorm zin in, maar dat was enkel omdat hij het was en ik hem zou zien. Isabel had een heel verhoor op me afgevuurd, maar ik heb er maar kort antwoord op gegeven, en gezegd dat ik er niet graag over wilde praten. Ik voelde me al niet goed als ik er aan dacht, laat staan als ik er over losbarstte. Ik beloofde haar een verslag van hoe het was, ook al hoopte ik dat ze dat zou vergeten. Bovendien wist ik niet of ik het zou vertellen, over wat hij allemaal verteld had, want ik vond het aardig privé.
‘Weet je wie ik trouwens tegenkwam, vanochtend?’ vroeg Isabel me, toen we eindelijk een plekje hadden gevonden in de stampvolle kroeg. ‘Karin. Die tweede vriendin van Vincent. Ik moet zeggen dat ik haar best aardig vind. Ik dacht, dat is vast zo’n snol, maar nu ik met haar heb gepraat is ze eigenlijk wel oké.’ Ze keek me met een verbaasde blik aan.
‘Ik zou het niet weten?’ antwoordde ik. ‘Ik heb haar nog nooit gezien en als dat Vincent zijn andere vriendin was, kan die ook best aardig zijn. Voor haar was jij die andere vriendin van Vincent…’
‘Maar met mij had hij anderhalf jaar, met haar veel korter. Maar goed.’ Het was even stil. Ik had ook wel door dat ze elkaar echt niet vergeten waren, hoe vaak Isabel wel niet over Vincent begon, en hoe vaak Vincent wel niet over Isabel was begonnen. Ik vroeg me af of er nog een klein beetje kans was dat het ooit weer goed tussen ze zou komen. ‘Hoe verloopt het nu tussen jou en Vincent, heb je hem al gesproken?’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Heb ik ook geen zin in. Heb hem niet eens gezien meer, hij bekijkt het maar.’
‘Wat een eikel is het ook.’ De matte toon in haar stem viel op. Ze zuchtte lang en nam een slok uit haar glas, waar bier in zat. ‘Ik hoop dat Benjamin er geen anderen op nahoudt.’
‘Dat is hem geraden van niet,’ mompelde ik, wetend dat hij dat niet had.
A heart that hurts is a heart that works
*stommelt topic binnen*
Zo, zal eens reageren! Had het stukje al een tijdje geleden gelezen, maar er kwam altijd iets tussen.
Nog steeds hetzelfde als altijd, leuk stuk, heel herkenbaar.
Ik hoop dat je het stuk over die filmavond heel snel plaatst, want ben heel benieuwd!
Zo, zal eens reageren! Had het stukje al een tijdje geleden gelezen, maar er kwam altijd iets tussen.
Nog steeds hetzelfde als altijd, leuk stuk, heel herkenbaar.
Ik hoop dat je het stuk over die filmavond heel snel plaatst, want ben heel benieuwd!
I found the key to life. The lock was broken.
Ik wou het stuk net plaatsen, ik had je reactie nog niet eens gezien! Dankjewel en enjoy denk ik^^!
---
Het was een mooie dag geweest die zaterdag, zo mooi dat het ’s avonds nog steeds lekker was om gewoon in een hemdje en een korte broek te fietsen. Voor de zekerheid had ik een vestje mee genomen die avond, toen ik bij de bibliotheek aan het wachten was op Benjamin die me zou komen halen. We hadden om acht uur afgesproken en omdat ik niet wist waar hij woonde, en hij niet wist waar ik woonde, hadden we gewoon bij de bibliotheek afgesproken. Dat wisten we immers makkelijk te vinden. En uiteindelijk fietsten we zomaar naar zijn huis, terwijl mijn maag zich alsmaar omkeerde en mijn hart in mijn keel bonkte, wat eigenlijk hartstikke onzin was. Ik weet niet waarom dat was – of eigenlijk wist ik dat wel; ik was hier met hem, ik zou naar zijn huis toe gaan, ik zou zijn tante ontmoeten, ik zou de hele avond in de buurt van Benjamin zijn. Dat gaf me genoeg redenen om hartstikke zenuwachtig te zijn, ook al hoefde ik van hem helemaal niet zenuwachtig te worden. Verder vond ik het ook gewoon raar, omdat ik net deed alsof we iets samen hadden, maar ik dacht niet dat dat ooit zou gaan gebeuren. Toch kwam ik een stukje verder in zijn leven.
‘Je kunt je fiets hier wel neerzetten.’ We fietsten een oprijlaan van grind op, en hij boog wat naar links waar een oude schuur stond. Hij zette zijn fiets er naast en op slot; ik deed hetzelfde. Ik keek rond toen ik achter hem aanliep. We liepen blijkbaar naar de achterkant van een redelijk oud en groot huis. Overal was gras, waar een paadje doorheen liep en aan het einde stonden planten, heggen en nog een schuurtje. Hier en daar stonden grote oude bomen, waar genoeg ruimte voor was. Tussen de heggen door zag ik een klein bruggetje dat ging naar een groot grasveld. Het zag er allemaal erg groen en vredig uit, maar ik kon me voorstellen dat het in de winter een grote sombere boel was. Benjamin hield de hordeur voor me open, en ik stapte naar binnen. Hij keek me glimlachend aan, waar ik het erg warm van kreeg. We kwamen in een kleine bijkeuken en Benjamin duwde me zachtjes de hoek om door de keuken. Er zat een vrouw aan tafel en ze leek te luisteren naar de radio, van niet zo heel oud, en met donkerbruine korte krullen. Ze keek op.
‘Ans, dit is Allein, en dit is mijn tante, Ans.’ Er verscheen een verraste glimlach op haar gezicht toen ze ons zag, en stond gelijk op om me een hand te geven. Ik knikte en glimlachte maar een beetje.
‘Zo, erg leuk zeg!’ zei ze vrolijk, terwijl ze zich omdraaide en wat glazen uit de keukenkastjes haalde. ‘Zeg, wat wil je drinken? Koffie, thee, fris, een wijntje? Ik neem zelf maar een lekker rood kruidenwijntje, hmm, daar ben ik dol op!’ Ze keek me vragend aan.
‘Fris graag,’ antwoordde ik, en ik ging zitten toen Benjamin dat gebaarde. Ik ging vlak naast hem zitten en bekeek zijn gezicht. Hij zag er tevreden uit. Ik schrok toen hij me ineens aankeek en hij lachte daarom even.
‘Zo is mijn tante altijd hoor, dat went aardig snel.’ Zijn tante kwam al erg snel met twee glazen sinas en een glaasje wijn aanzetten, en ze ging tegenover me zitten.
‘Zo leuk dat Ben eens iemand meeneemt gewoon!’ zei ze opgetogen. ‘Woon je hier ver vandaan?’ Ze keek me geïnteresseerd aan, en ik schudde mijn hoofd.
‘Nog geen kwartiertje fietsen, denk ik,’ antwoordde ik.
‘Goh, echt leuk,’ zei ze weer, en ik was ervan verondersteld dat ze het nog steeds had over dat hij iemand mee had genomen naar huis. Om één of andere reden voelde ik me daardoor speciaal, omdat het niet vaak was gebeurd, of in elk geval al in een heel lange tijd niet. Zijn tante, Ans, vroeg van alles en ik merkte dat ik het gelijk al een aardige vrouw vond. Na tien minuten onderbrak Benjamin ons.
‘Zeg, ik wil niet vervelend zijn, maahaar –’ Hij keek me kort aan, ‘we zouden een film gaan kijken, die is nu al bezig.’
‘Ah, toe Ben, het is zo gezellig,’ zei Ans met een lachje, maar Benjamin grijnsde alleen maar.
‘Nee. Kom Allein, geen lastige vragen meer, we zouden Titanic gaan kijken.’ Hij stond op en wenkte me.
‘Nou, vooruit dan maar, joh. PSV begint toch zo te spelen, ga ik daar maar eens kijken. Voor als ik in slaap val: die tien korte minuutjes vond ik erg gezellig, leuk je eens ontmoet te hebben!’ Ze schonk me een warme glimlach, waar ik me helemaal vrolijk van voelde worden.
‘Ik vond het ook leuk u te ontmoeten.’
‘Zeg toch jij, en Ans. Noem me Ans.’
‘Nou,’ zuchtte Benjamin, toen we de keuken uit waren gelopen via een witte klapdeur en zo de woonkamer inliepen. Ik wierp er een korte blik in, maar werd gauw afgeleid door Benjamin die naar links ging, een deur door en een trap opging. ‘Hoop trouwens niet dat je het erg vindt om naar boven te gaan… mijn tante wil voetbal kijken beneden.’
‘Nee, is prima.’ Ik volgde hem, en luisterde naar zijn voetstappen op de trap. De mijne probeerde ik zo zacht mogelijk te maken. Ik volgde hem naar een donkere gang boven aan de trap en toen ineens waren we in een helder verlichte kamer. De zon scheen tussen de bomen door en wierp een groenachtig licht door zijn ramen.
In de linkerhoek die het verst van mij af was, stond een bureau met een computer en andere dingen er op. Daarvoor, bijna naast me, stond een bed met een donkerblauw dekbed er op en rechts van me stond een kast met van alles er in, daarnaast een kastje met een televisie er op en daarnaast nog een kast van middelbare hoogte met laden er in en een aquarium er op. De muren waren wit, de vloer was donkerblauw. Verder was het een redelijk grote kamer.
‘Nou, dit is mijn kamer…’ mompelde hij zacht en keek me even aan met zijn bruine ogen, die hier in deze kamer iets lichter leken door het licht. Hij plofte op het bed neer en gebaarde naast hem, dus daar ging ik ook zitten. Hij zette de televisie aan, op de juiste zender. Gelijk was Titanic al in beeld, en hij schoof naar achteren tegen de muur aan. Ik deed hetzelfde. De film was pas net begonnen, ze waren nog altijd op het schip in het begin, en de oude Rose begon net met vertellen. We zaten een tijdje in stilte, maar ik kon me niet zo goed concentreren op de film, en ik merkte dat ook Benjamin niet echt keek, maar meer om zich heen of naar zijn voeten die over zijn bed lagen keek, of rare vormpjes met zijn vingers over de afstandsbediening maakte. Ik draaide mijn hoofd naar links en keek eerst naar het prachtige profiel van zijn gezicht, maar toen hij me aankeek, recht in zijn ogen. Er verscheen een glimlachje om zijn lippen.
‘Let je wel op de film?’ vroeg hij me, met een plagende toon in zijn stem.
‘Ik kan me er niet op concentreren, let jíj wel op?’ Hij lachte zacht en schudde zijn hoofd.
‘Ik ook niet, maar jij hield van deze film.’ Nog lang niet zo veel als ik van hem hield, maar dat zei ik niet. Ik haalde enkel mijn schouders op.
‘Jij wilde hem kijken.’ Nu haalde hij zijn schouders op.
‘Ik wilde enkel… een excuus hebben om bij je te zijn.’ Hij keek nu recht voor, richting de televisie. Ik voelde me hartstikke warm worden, en hoopte ergens dat hij dat niet zag. ‘Is aardig gelukt toch?’
‘Ja,’ antwoordde ik zacht. ‘Maar,’ ging ik verder, ‘dat was volgens mij omdat… weet niet meer, iets met Titanic. Nou ja, wat maakt het uit.’
‘Inderdaad, wat maakt het uit.’ Hij schonk me een warme glimlach, die mijn hart even stil deed staan. ‘Ik heb het idee dat je geen spijt kan krijgen, om met me af te spreken.’
‘Ik krijg echt geen spijt, als je dat denkt.’ Ik keek hem geprikkeld aan en zijn lach verslapte een beetje.
‘We zien allemaal wel,’ zei hij daarom. ‘De stem bedaard gelukkig een beetje deze avond.’
‘Mag ik vragen wat hij allemaal zegt?’ Hij keek me koud aan.
‘Nee.’
---
Even nog een vraagje over wat ik me afvraag… is het niet te? Want als dat wel zo is, wil ik het graag weten en zo, zodat ik het weer kan verbeteren ^^. Ik heb namelijk het idee dat dat wel het geval is, maar het schijnt ook nog wel eens te zijn dat andere dat juist weer mooi vinden en zo. En nou ja… gewoon?
---
Het was een mooie dag geweest die zaterdag, zo mooi dat het ’s avonds nog steeds lekker was om gewoon in een hemdje en een korte broek te fietsen. Voor de zekerheid had ik een vestje mee genomen die avond, toen ik bij de bibliotheek aan het wachten was op Benjamin die me zou komen halen. We hadden om acht uur afgesproken en omdat ik niet wist waar hij woonde, en hij niet wist waar ik woonde, hadden we gewoon bij de bibliotheek afgesproken. Dat wisten we immers makkelijk te vinden. En uiteindelijk fietsten we zomaar naar zijn huis, terwijl mijn maag zich alsmaar omkeerde en mijn hart in mijn keel bonkte, wat eigenlijk hartstikke onzin was. Ik weet niet waarom dat was – of eigenlijk wist ik dat wel; ik was hier met hem, ik zou naar zijn huis toe gaan, ik zou zijn tante ontmoeten, ik zou de hele avond in de buurt van Benjamin zijn. Dat gaf me genoeg redenen om hartstikke zenuwachtig te zijn, ook al hoefde ik van hem helemaal niet zenuwachtig te worden. Verder vond ik het ook gewoon raar, omdat ik net deed alsof we iets samen hadden, maar ik dacht niet dat dat ooit zou gaan gebeuren. Toch kwam ik een stukje verder in zijn leven.
‘Je kunt je fiets hier wel neerzetten.’ We fietsten een oprijlaan van grind op, en hij boog wat naar links waar een oude schuur stond. Hij zette zijn fiets er naast en op slot; ik deed hetzelfde. Ik keek rond toen ik achter hem aanliep. We liepen blijkbaar naar de achterkant van een redelijk oud en groot huis. Overal was gras, waar een paadje doorheen liep en aan het einde stonden planten, heggen en nog een schuurtje. Hier en daar stonden grote oude bomen, waar genoeg ruimte voor was. Tussen de heggen door zag ik een klein bruggetje dat ging naar een groot grasveld. Het zag er allemaal erg groen en vredig uit, maar ik kon me voorstellen dat het in de winter een grote sombere boel was. Benjamin hield de hordeur voor me open, en ik stapte naar binnen. Hij keek me glimlachend aan, waar ik het erg warm van kreeg. We kwamen in een kleine bijkeuken en Benjamin duwde me zachtjes de hoek om door de keuken. Er zat een vrouw aan tafel en ze leek te luisteren naar de radio, van niet zo heel oud, en met donkerbruine korte krullen. Ze keek op.
‘Ans, dit is Allein, en dit is mijn tante, Ans.’ Er verscheen een verraste glimlach op haar gezicht toen ze ons zag, en stond gelijk op om me een hand te geven. Ik knikte en glimlachte maar een beetje.
‘Zo, erg leuk zeg!’ zei ze vrolijk, terwijl ze zich omdraaide en wat glazen uit de keukenkastjes haalde. ‘Zeg, wat wil je drinken? Koffie, thee, fris, een wijntje? Ik neem zelf maar een lekker rood kruidenwijntje, hmm, daar ben ik dol op!’ Ze keek me vragend aan.
‘Fris graag,’ antwoordde ik, en ik ging zitten toen Benjamin dat gebaarde. Ik ging vlak naast hem zitten en bekeek zijn gezicht. Hij zag er tevreden uit. Ik schrok toen hij me ineens aankeek en hij lachte daarom even.
‘Zo is mijn tante altijd hoor, dat went aardig snel.’ Zijn tante kwam al erg snel met twee glazen sinas en een glaasje wijn aanzetten, en ze ging tegenover me zitten.
‘Zo leuk dat Ben eens iemand meeneemt gewoon!’ zei ze opgetogen. ‘Woon je hier ver vandaan?’ Ze keek me geïnteresseerd aan, en ik schudde mijn hoofd.
‘Nog geen kwartiertje fietsen, denk ik,’ antwoordde ik.
‘Goh, echt leuk,’ zei ze weer, en ik was ervan verondersteld dat ze het nog steeds had over dat hij iemand mee had genomen naar huis. Om één of andere reden voelde ik me daardoor speciaal, omdat het niet vaak was gebeurd, of in elk geval al in een heel lange tijd niet. Zijn tante, Ans, vroeg van alles en ik merkte dat ik het gelijk al een aardige vrouw vond. Na tien minuten onderbrak Benjamin ons.
‘Zeg, ik wil niet vervelend zijn, maahaar –’ Hij keek me kort aan, ‘we zouden een film gaan kijken, die is nu al bezig.’
‘Ah, toe Ben, het is zo gezellig,’ zei Ans met een lachje, maar Benjamin grijnsde alleen maar.
‘Nee. Kom Allein, geen lastige vragen meer, we zouden Titanic gaan kijken.’ Hij stond op en wenkte me.
‘Nou, vooruit dan maar, joh. PSV begint toch zo te spelen, ga ik daar maar eens kijken. Voor als ik in slaap val: die tien korte minuutjes vond ik erg gezellig, leuk je eens ontmoet te hebben!’ Ze schonk me een warme glimlach, waar ik me helemaal vrolijk van voelde worden.
‘Ik vond het ook leuk u te ontmoeten.’
‘Zeg toch jij, en Ans. Noem me Ans.’
‘Nou,’ zuchtte Benjamin, toen we de keuken uit waren gelopen via een witte klapdeur en zo de woonkamer inliepen. Ik wierp er een korte blik in, maar werd gauw afgeleid door Benjamin die naar links ging, een deur door en een trap opging. ‘Hoop trouwens niet dat je het erg vindt om naar boven te gaan… mijn tante wil voetbal kijken beneden.’
‘Nee, is prima.’ Ik volgde hem, en luisterde naar zijn voetstappen op de trap. De mijne probeerde ik zo zacht mogelijk te maken. Ik volgde hem naar een donkere gang boven aan de trap en toen ineens waren we in een helder verlichte kamer. De zon scheen tussen de bomen door en wierp een groenachtig licht door zijn ramen.
In de linkerhoek die het verst van mij af was, stond een bureau met een computer en andere dingen er op. Daarvoor, bijna naast me, stond een bed met een donkerblauw dekbed er op en rechts van me stond een kast met van alles er in, daarnaast een kastje met een televisie er op en daarnaast nog een kast van middelbare hoogte met laden er in en een aquarium er op. De muren waren wit, de vloer was donkerblauw. Verder was het een redelijk grote kamer.
‘Nou, dit is mijn kamer…’ mompelde hij zacht en keek me even aan met zijn bruine ogen, die hier in deze kamer iets lichter leken door het licht. Hij plofte op het bed neer en gebaarde naast hem, dus daar ging ik ook zitten. Hij zette de televisie aan, op de juiste zender. Gelijk was Titanic al in beeld, en hij schoof naar achteren tegen de muur aan. Ik deed hetzelfde. De film was pas net begonnen, ze waren nog altijd op het schip in het begin, en de oude Rose begon net met vertellen. We zaten een tijdje in stilte, maar ik kon me niet zo goed concentreren op de film, en ik merkte dat ook Benjamin niet echt keek, maar meer om zich heen of naar zijn voeten die over zijn bed lagen keek, of rare vormpjes met zijn vingers over de afstandsbediening maakte. Ik draaide mijn hoofd naar links en keek eerst naar het prachtige profiel van zijn gezicht, maar toen hij me aankeek, recht in zijn ogen. Er verscheen een glimlachje om zijn lippen.
‘Let je wel op de film?’ vroeg hij me, met een plagende toon in zijn stem.
‘Ik kan me er niet op concentreren, let jíj wel op?’ Hij lachte zacht en schudde zijn hoofd.
‘Ik ook niet, maar jij hield van deze film.’ Nog lang niet zo veel als ik van hem hield, maar dat zei ik niet. Ik haalde enkel mijn schouders op.
‘Jij wilde hem kijken.’ Nu haalde hij zijn schouders op.
‘Ik wilde enkel… een excuus hebben om bij je te zijn.’ Hij keek nu recht voor, richting de televisie. Ik voelde me hartstikke warm worden, en hoopte ergens dat hij dat niet zag. ‘Is aardig gelukt toch?’
‘Ja,’ antwoordde ik zacht. ‘Maar,’ ging ik verder, ‘dat was volgens mij omdat… weet niet meer, iets met Titanic. Nou ja, wat maakt het uit.’
‘Inderdaad, wat maakt het uit.’ Hij schonk me een warme glimlach, die mijn hart even stil deed staan. ‘Ik heb het idee dat je geen spijt kan krijgen, om met me af te spreken.’
‘Ik krijg echt geen spijt, als je dat denkt.’ Ik keek hem geprikkeld aan en zijn lach verslapte een beetje.
‘We zien allemaal wel,’ zei hij daarom. ‘De stem bedaard gelukkig een beetje deze avond.’
‘Mag ik vragen wat hij allemaal zegt?’ Hij keek me koud aan.
‘Nee.’
---
Even nog een vraagje over wat ik me afvraag… is het niet te? Want als dat wel zo is, wil ik het graag weten en zo, zodat ik het weer kan verbeteren ^^. Ik heb namelijk het idee dat dat wel het geval is, maar het schijnt ook nog wel eens te zijn dat andere dat juist weer mooi vinden en zo. En nou ja… gewoon?
A heart that hurts is a heart that works
Ehm, hoe bedoel je te?
Te zoetsappig? Of te overdreven met die stemmen in z'n hoofd?
Ik heb eerlijk gezegd niet zoveel aan te merken op de stijl of de verhaallijn.. Natuurlijk is het romantisch en zo, maar het staat niet voor niks onder liefde.
Van mij mag je gewoon op deze manier doorgaan
Te zoetsappig? Of te overdreven met die stemmen in z'n hoofd?
Ik heb eerlijk gezegd niet zoveel aan te merken op de stijl of de verhaallijn.. Natuurlijk is het romantisch en zo, maar het staat niet voor niks onder liefde.
Van mij mag je gewoon op deze manier doorgaan
Laatst gewijzigd door RedRose op 31 aug 2009 21:42, 1 keer totaal gewijzigd.
I found the key to life. The lock was broken.
Het duurde even, maar ik ben klaar met lezen Ik vind het zeer goed geschreven en het leest in mijn opzichten lekker snel
En ik vind het niet té hoor, ik vind het leuk^^^^ ik ben toch benieuwd naar wat Benjamin nu bedoelt met zijn ouders en alle scherpe messen en dingen...
Ik verheug me op meer!
Ik vind het zeer goed geschreven en het leest in mijn opzichten lekker snel En ik vind het niet té hoor, ik vind het leuk^^^^ ik ben toch benieuwd naar wat Benjamin nu bedoelt met zijn ouders en alle scherpe messen en dingen...
Ik verheug me op meer!
Hallo Lisette,
Bij deze wil ik je graag een reactie geven op je verhaal. Nee, je hebt geen nieuwe lezer. Ik volg al sinds het begin je verhaal alleen heb ik nog nooit gereageerd. Dat zal ik dan bij dezen doen.
Ten eerste wil ik je zeggen dat jou verhaal mij steeds blijft boeien. Een heel goed uitgewerkt verhaal. Je bent niet voor niets al twee keer genomineerd al WAUW-verhaal. Gefeliciteerd met deze nominaties.
Jij vraagt onderaan je laatste post of je verhaal niet wat 'té' is. Wat je hiermee bedoeld is mij niet helemaal duidelijk. Als je denkt dat je verhaal te zoetsappig is zou ik zeggen nee. Je beschrijft de gevoelens heel goed. Je zorgt ervoor dat je lezers, in elk geval ik, me kan inleven in je verhaal.
Wat betreft de omgevingen beschrijf je heel veel. Ik ga nu even in op je laatste stukje omdat deze het beste blijven hangen is. Daar omschrijf je de bomen als groot en oud. Hierdoor vul je al voor de lezer in hoe alles eruit ziet. Je zou bijvoorbeeld kunnen proberen de woorden 'groot' en 'oud' te omzeilen.
'De bomen die verspreidt over het veld stonden reikten nog boven het huis uit. Sommige takken hingen omlaag, alsof ze een lang leven achter de rug hadden.' Hiermee maak je een verhaal nog iets levendiger. Dit is best moeilijk om toe te passen maar ik denk dat jij het wel aan kan.
Mijn volgende punt is het gebruik van punten en komma's. Dit blijft iets wat lastig is en waar ook ik nog wel problemen mee heb.
Persoonlijk vind ik dat er netter uitzien.
Verder valt het me op dat je bij de beschrijving van Ben's kamer vaak de woorden 'er op' gebruikt. Bijvoorbeeld 'stond een bed met een donkerblauw dekbed er op.' En in diezelfde zin: 'daarnaast een kastje met een televisie er op.'
In feite is dit grammaticaal gezien correct maar leest het beter als je er steeds een ander woord voor verzint.
Bijvoorbeeld: 'er stond een bed waar een donkerblauw dekbed op lag, daarnaast stond een kastje waar een televisie op stond.'
Je ziet dus dat je eigenlijk hetzelfde zegt maar net even in andere bewoording. Voor mij als lezer is dat prettiger lezen.
Je hebt een moeilijk onderwerp gekozen met Benjamins psychose. Ik ben benieuwd hoe je dit gaat uitwerken.
Voor nu zou ik het graag hierbij laten. Ik hoop dat je wat aan deze reactie hebt gehad. Heb je toch nog vragen of opmerkingen, dan kun je me natuurlijk altijd even een pb sturen.
Veel succes!
Groeten, Marly
Bij deze wil ik je graag een reactie geven op je verhaal. Nee, je hebt geen nieuwe lezer. Ik volg al sinds het begin je verhaal alleen heb ik nog nooit gereageerd. Dat zal ik dan bij dezen doen.
Ten eerste wil ik je zeggen dat jou verhaal mij steeds blijft boeien. Een heel goed uitgewerkt verhaal. Je bent niet voor niets al twee keer genomineerd al WAUW-verhaal. Gefeliciteerd met deze nominaties.
Jij vraagt onderaan je laatste post of je verhaal niet wat 'té' is. Wat je hiermee bedoeld is mij niet helemaal duidelijk. Als je denkt dat je verhaal te zoetsappig is zou ik zeggen nee. Je beschrijft de gevoelens heel goed. Je zorgt ervoor dat je lezers, in elk geval ik, me kan inleven in je verhaal.
Wat betreft de omgevingen beschrijf je heel veel. Ik ga nu even in op je laatste stukje omdat deze het beste blijven hangen is. Daar omschrijf je de bomen als groot en oud. Hierdoor vul je al voor de lezer in hoe alles eruit ziet. Je zou bijvoorbeeld kunnen proberen de woorden 'groot' en 'oud' te omzeilen.
'De bomen die verspreidt over het veld stonden reikten nog boven het huis uit. Sommige takken hingen omlaag, alsof ze een lang leven achter de rug hadden.' Hiermee maak je een verhaal nog iets levendiger. Dit is best moeilijk om toe te passen maar ik denk dat jij het wel aan kan.
Mijn volgende punt is het gebruik van punten en komma's. Dit blijft iets wat lastig is en waar ook ik nog wel problemen mee heb.
'Ans, dit is Allein. Allein, dit is mijn tante, Ans'‘Ans, dit is Allein, en dit is mijn tante, Ans.’
Persoonlijk vind ik dat er netter uitzien.
Hier zou ik van maken: 'Ah toe, Ben, het is net zo gezellig.' Probeer de zin maar eens uit te spreken en kijk wat voor jouzelf het prettigste is. Vaak hoor je dan wel waar de komma's geplaatst moeten worden.‘Ah, toe Ben, het is zo gezellig,’
Verder valt het me op dat je bij de beschrijving van Ben's kamer vaak de woorden 'er op' gebruikt. Bijvoorbeeld 'stond een bed met een donkerblauw dekbed er op.' En in diezelfde zin: 'daarnaast een kastje met een televisie er op.'
In feite is dit grammaticaal gezien correct maar leest het beter als je er steeds een ander woord voor verzint.
Bijvoorbeeld: 'er stond een bed waar een donkerblauw dekbed op lag, daarnaast stond een kastje waar een televisie op stond.'
Je ziet dus dat je eigenlijk hetzelfde zegt maar net even in andere bewoording. Voor mij als lezer is dat prettiger lezen.
Je hebt een moeilijk onderwerp gekozen met Benjamins psychose. Ik ben benieuwd hoe je dit gaat uitwerken.
Voor nu zou ik het graag hierbij laten. Ik hoop dat je wat aan deze reactie hebt gehad. Heb je toch nog vragen of opmerkingen, dan kun je me natuurlijk altijd even een pb sturen.
Veel succes!
Groeten, Marly
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Hooi, ben ik weer
ik kom niet meer op de OV site soms, het lukt me niet om in te loggen dan, dus kan zijn dat k soms even helemaal niet meer reageer maar ik lees het wel maar kan niet inloggen dus niet reageren xd snap je? mooi.
ik weet niet wat het zijn (WAUW-verhalen) maar iig gefeliciteerd.
eh. je omschrijft weer heel mooi alles en ik ben alweer benieuwd naar meer. eigenlijk nog wel het meeste naar wat benjamin allemaal op zijn geweten heeft hoop dat het lekker dramatisch is hihi
ik kom niet meer op de OV site soms, het lukt me niet om in te loggen dan, dus kan zijn dat k soms even helemaal niet meer reageer maar ik lees het wel maar kan niet inloggen dus niet reageren xd snap je? mooi.
ik weet niet wat het zijn (WAUW-verhalen) maar iig gefeliciteerd.
eh. je omschrijft weer heel mooi alles en ik ben alweer benieuwd naar meer. eigenlijk nog wel het meeste naar wat benjamin allemaal op zijn geweten heeft
hoop dat het lekker dramatisch is hihi Destiny is build a bridge, to the one you love.
Met te bedoelde ik inderdaad te zoetsappig en te overdreven en blabla. Ik moet nu heel snel weg dus ik houd het kort. Bedankt voor de reacties en @marly: nog bedankt voor de tips, ik zal er aan denken^^
---
Ik wachtte tot hij weer iets zei, maar hij zei niets na zijn korte antwoord.
‘Ben je nu boos omdat ik dat vroeg?’ vroeg ik aarzelend en zacht. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat hij zijn hoofd richting mij wendde.
‘Nee, natuurlijk niet.’ Hij klonk bijna beledigd, maar toch klonk zijn stem toch zo zwak en zacht. Kon dat? ‘Heb je wel eens dat je iets heel graag wil, maar het eigenlijk beter is als je dat niet doet, maar je doet het toch?’ Ik keek hem aan, er van overtuigd dat het weer over hetzelfde ging als het zo vaak was gegaan de laatste weken. Hij ging verder. ‘Bijvoorbeeld een feestje waar je graag heen wilde, maar je moet de volgende dag vroeg op staan dus als je slim bent, ga je niet naar dat feestje. Maar je doet het toch omdat je het gewoon zo leuk vind, het maakt niet uit of je dan de volgende dag moe en brak bent.’ Ik knikte; hij noemde zojuist het goede voorbeeld met wat hij bedoelde. Feestjes gingen bij mij altijd voor, ook als ik de volgende dag vroeg op moest staan.
‘Egoïstisch, eigenlijk,’ mompelde hij. ‘Om alleen aan mezelf te denken nu.’ Hij trommelde zacht met zijn vingers op de spijkerstof van zijn broek. Het was echt overduidelijk dat we geen van beiden nog op de film letten, maar ook weer niet wisten wat we verder moesten zeggen.
‘Zeg,’ zei ik zacht, hopend dat ik hem hier niet boos mee zou maken. ‘Je zegt altijd van die dingen… van die dingen die zorgen dat ik er meer van wil weten, zoals ik net al iets vroeg, maar je laat er nooit iets over los. Waarom… zeg je dan überhaupt dan van die dingen, als ik er niets
van mag weten?’ Ik keek hem aarzelend aan, heel erg hopend dat hij niet geïrriteerd raakte nu. ‘Ik weet het niet, geloof je me als ik dat zeg? Het is… iets wat je zegt, en je dan ineens bedenkt dat je dat niet had moeten zeggen, maar je hebt het al gezegd.’ Hij staarde me aan. ‘Of misschien wil ik gewoon dat je uit mijn buurt blijft.’ Hij sloeg zijn ogen neer en keek de andere kant op. ‘Als je het weten wil… die stem… zegt me dingen te doen, dat wist je, hè? Het zegt me dat ik mensen pijn moet doen en ze moet – ’ Hij slikte even en keek me aan. Ik zag de wanhoop in zijn ogen en zag dat het hem pijn deed, dat hij het moeilijk vond er over te praten. ‘Je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt,’ liet ik hem voorzichtig weten. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik krijg het steeds meer onder controle, ondertussen is het iets waarvan ik weet dat het niet echt is. Of nou ja, het is echt, maar niet echt echt, snap je. Ik weet dat er niets ergs gebeurd als ik weiger te doen wat hij me dwingt, of eigenlijk probeert te dwingen. Eerst wist ik dat niet… Na tien jaar begin ik er van te leren. Die stem die zegt bij iedereen die me iets doet, waar ik me aan irriteer of waar ik dicht bij ben, zoals nu bij jou, ik irriteer me niet aan je… Het zegt dat ik… dat ik je moet vermoorden.’ Ik staarde hem aan, en hij mij. Ik kon alles in zijn ogen zien, wat ik op dat moment ook voelde. Maar ik was niet bang, wat Benjamin overduidelijk gedacht had van te voren. ‘Ik heb dat nog nooit gedaan,’ mompelde hij. ‘Wel bijna, maar… dat is lang geleden.’ Er volgde weer een stilte van een paar seconden, waarin alleen de reclame door de kamer te horen was. ‘Ik heb wel meer erge dingen gedaan. Mensen aangevallen, allemaal bekenden, nooit vreemden want die ken ik niet, mezelf aangevallen. Meerdere keren. Ik bedoel… ik ben gek Allein, weet dat asjeblieft.’ Hij keek me voor de zoveelste keer aan, en ik kon niet meer voelen dan pijn, om alles wat hij door had moeten maken. Ergens voelde ik me zo ongelukkig om dit alles, maar toch was al dat gevoel niet weg; ik kon hierdoor niet minder van hem houden. ‘Het is niet goed als ik bij je ben, maar ik wil bij je zijn. Ik ben gewoon egoïstisch. Dat meen ik serieus, trouwens, dat heb ik van mijn moeder.’ Zijn vingers trommelden nog steeds op zijn been, alsof het pure automatisme was.
‘Maar,’ begon ik aarzelend, niet wetend wat ik wilde zeggen. Hij keek me weer aan, afwachtend. ‘Je hebt nog nooit iemand… vermoord, en nu doe je ook niets.’ Dat had ik niet moeten zeggen.
‘Als je weet hoe moeilijk dat is, om niets te doen nu. Maar je moet wel weten dat het met jou… het is moeilijk, maar minder moeilijk dan ik dacht zegmaar. Ik weet het niet precies, maar als jij er bent gaat die stem vaker weg, want het zit er heus niet altijd hoor…Het is alleen… het kan fout gaan. Heel erg fout.’ Nu verschoof hij zijn lichaam zo dat hij meer naar me toe zat gedraaid, me nog steeds aankijkend. ‘Ik zou je nooit van mijn leven pijn willen doen. Daarom – daarom is het beter als we elkaar gewoon nooit meer zien en spreken, en ik je gewoon vergeet, ook al zou me dat niet lukken. Maar… dat wil ik niet. Op dit moment, en alleen nu hoor, voel ik dat dat sterker is dan mijn zieke geest.’ Ik voelde mijn hart bijna letterlijk uit mijn lichaam branden, zo’n pijn deed het nu van alles wat ik voelde. Maar dan de positieve pijn.
‘Ik wil niet zonder je zijn,’ zei ik zacht. ‘En je mag rustig weten dat ik dat nog nooit gevoeld heb bij iemand. Ik wil niet bij je vandaan blijven, wat er ook gebeurd.’ Zijn hand raakte kort mijn gezicht aan, waar hij een spoor van kippenvel achterliet. Ik hoopte zo dat hij zou zeggen dat hij dan bij me zou blijven, of in elk geval niet dat zou zeggen dat het gewoon echt niet kon. Want het kon, dat wist ik gewoon. Hij glimlachte vaag, gemeend, en liet toen zijn hand weer zakken.
‘Zeg,’ zei hij ineens op een heel andere toon dan het afgelopen halfuur, ‘gaan we die stomme film nog afkijken, of wil je liever iets anders doen? En dan niet praten over stomme dingen zoals net.’ Ik besefte dat hij klaar was met praten erover, of er in elk geval geen zin meer in had. Ik kon het begrijpen, ik deed ook liever iets leuks.
‘Ik ben niet zo in de stemming voor Titanic,’ gaf ik toe. ‘Wat had je in gedachten dan, met iets anders doen?’ Hij haalde zijn schouders op.
‘Ik zou het niet weten, als het maar geen spelletjes zijn of zo.’ Hij leek even te aarzelen. ‘Het begint al te schemeren, maar ik kan je de huisdieren laten zien.’
‘Huisdieren?’ Ik keek hem met opgeheven wenkbrauwen aan; ik had in dit hele huis geen enkel beest gezien.
‘Nou ja, tuindieren, staldieren, grasdieren. Hoe je het noemen wil.’ Hij begon te lachen, waarschijnlijk om mijn gezicht. ‘Je hebt het dus niet gezien,’ lachte hij nog steeds. ‘We hebben wat dieren: een paard, drie geiten, wat kippen, een gans, duiven, eenden. Een varken.’
‘Eh, nee. Inderdaad niet gezien,’ mompelde ik, beduusd om het feit dat ik zoveel dieren over het hoofd had gezien.
‘Het scheelt dat de stal achter een heg staat, hoor,’ zei hij nog altijd lachend, en in een wip stond hij op en stak zijn hand uit. Ik nam die aan en hij trok me overeind. Even keek hij me aan, maar liet toen mijn hand los en ging me voor zijn kamer uit. Ik volgde hem de cirkelende trap naar beneden en toen we in de woonkamer waren, hoorde ik dat er inderdaad voetbal aanstond. ‘Wij zijn even naar de stal, Ans!’ riep Benjamin naar haar en ik hoorde haar iets zeggen wat ik niet verstond. ‘Volgens mij is het nog warm genoeg om zonder jas aan naar buiten te gaan,’ zei hij toen we naar buiten stapten. Het was koeler geworden, maar het voelde echt zomers. ‘Kom,’ zei hij zacht en voorzichtig pakte hij mijn hand vast en trok me zo mee de tuin door.
---
Ik wachtte tot hij weer iets zei, maar hij zei niets na zijn korte antwoord.
‘Ben je nu boos omdat ik dat vroeg?’ vroeg ik aarzelend en zacht. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat hij zijn hoofd richting mij wendde.
‘Nee, natuurlijk niet.’ Hij klonk bijna beledigd, maar toch klonk zijn stem toch zo zwak en zacht. Kon dat? ‘Heb je wel eens dat je iets heel graag wil, maar het eigenlijk beter is als je dat niet doet, maar je doet het toch?’ Ik keek hem aan, er van overtuigd dat het weer over hetzelfde ging als het zo vaak was gegaan de laatste weken. Hij ging verder. ‘Bijvoorbeeld een feestje waar je graag heen wilde, maar je moet de volgende dag vroeg op staan dus als je slim bent, ga je niet naar dat feestje. Maar je doet het toch omdat je het gewoon zo leuk vind, het maakt niet uit of je dan de volgende dag moe en brak bent.’ Ik knikte; hij noemde zojuist het goede voorbeeld met wat hij bedoelde. Feestjes gingen bij mij altijd voor, ook als ik de volgende dag vroeg op moest staan.
‘Egoïstisch, eigenlijk,’ mompelde hij. ‘Om alleen aan mezelf te denken nu.’ Hij trommelde zacht met zijn vingers op de spijkerstof van zijn broek. Het was echt overduidelijk dat we geen van beiden nog op de film letten, maar ook weer niet wisten wat we verder moesten zeggen.
‘Zeg,’ zei ik zacht, hopend dat ik hem hier niet boos mee zou maken. ‘Je zegt altijd van die dingen… van die dingen die zorgen dat ik er meer van wil weten, zoals ik net al iets vroeg, maar je laat er nooit iets over los. Waarom… zeg je dan überhaupt dan van die dingen, als ik er niets
van mag weten?’ Ik keek hem aarzelend aan, heel erg hopend dat hij niet geïrriteerd raakte nu. ‘Ik weet het niet, geloof je me als ik dat zeg? Het is… iets wat je zegt, en je dan ineens bedenkt dat je dat niet had moeten zeggen, maar je hebt het al gezegd.’ Hij staarde me aan. ‘Of misschien wil ik gewoon dat je uit mijn buurt blijft.’ Hij sloeg zijn ogen neer en keek de andere kant op. ‘Als je het weten wil… die stem… zegt me dingen te doen, dat wist je, hè? Het zegt me dat ik mensen pijn moet doen en ze moet – ’ Hij slikte even en keek me aan. Ik zag de wanhoop in zijn ogen en zag dat het hem pijn deed, dat hij het moeilijk vond er over te praten. ‘Je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt,’ liet ik hem voorzichtig weten. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik krijg het steeds meer onder controle, ondertussen is het iets waarvan ik weet dat het niet echt is. Of nou ja, het is echt, maar niet echt echt, snap je. Ik weet dat er niets ergs gebeurd als ik weiger te doen wat hij me dwingt, of eigenlijk probeert te dwingen. Eerst wist ik dat niet… Na tien jaar begin ik er van te leren. Die stem die zegt bij iedereen die me iets doet, waar ik me aan irriteer of waar ik dicht bij ben, zoals nu bij jou, ik irriteer me niet aan je… Het zegt dat ik… dat ik je moet vermoorden.’ Ik staarde hem aan, en hij mij. Ik kon alles in zijn ogen zien, wat ik op dat moment ook voelde. Maar ik was niet bang, wat Benjamin overduidelijk gedacht had van te voren. ‘Ik heb dat nog nooit gedaan,’ mompelde hij. ‘Wel bijna, maar… dat is lang geleden.’ Er volgde weer een stilte van een paar seconden, waarin alleen de reclame door de kamer te horen was. ‘Ik heb wel meer erge dingen gedaan. Mensen aangevallen, allemaal bekenden, nooit vreemden want die ken ik niet, mezelf aangevallen. Meerdere keren. Ik bedoel… ik ben gek Allein, weet dat asjeblieft.’ Hij keek me voor de zoveelste keer aan, en ik kon niet meer voelen dan pijn, om alles wat hij door had moeten maken. Ergens voelde ik me zo ongelukkig om dit alles, maar toch was al dat gevoel niet weg; ik kon hierdoor niet minder van hem houden. ‘Het is niet goed als ik bij je ben, maar ik wil bij je zijn. Ik ben gewoon egoïstisch. Dat meen ik serieus, trouwens, dat heb ik van mijn moeder.’ Zijn vingers trommelden nog steeds op zijn been, alsof het pure automatisme was.
‘Maar,’ begon ik aarzelend, niet wetend wat ik wilde zeggen. Hij keek me weer aan, afwachtend. ‘Je hebt nog nooit iemand… vermoord, en nu doe je ook niets.’ Dat had ik niet moeten zeggen.
‘Als je weet hoe moeilijk dat is, om niets te doen nu. Maar je moet wel weten dat het met jou… het is moeilijk, maar minder moeilijk dan ik dacht zegmaar. Ik weet het niet precies, maar als jij er bent gaat die stem vaker weg, want het zit er heus niet altijd hoor…Het is alleen… het kan fout gaan. Heel erg fout.’ Nu verschoof hij zijn lichaam zo dat hij meer naar me toe zat gedraaid, me nog steeds aankijkend. ‘Ik zou je nooit van mijn leven pijn willen doen. Daarom – daarom is het beter als we elkaar gewoon nooit meer zien en spreken, en ik je gewoon vergeet, ook al zou me dat niet lukken. Maar… dat wil ik niet. Op dit moment, en alleen nu hoor, voel ik dat dat sterker is dan mijn zieke geest.’ Ik voelde mijn hart bijna letterlijk uit mijn lichaam branden, zo’n pijn deed het nu van alles wat ik voelde. Maar dan de positieve pijn.
‘Ik wil niet zonder je zijn,’ zei ik zacht. ‘En je mag rustig weten dat ik dat nog nooit gevoeld heb bij iemand. Ik wil niet bij je vandaan blijven, wat er ook gebeurd.’ Zijn hand raakte kort mijn gezicht aan, waar hij een spoor van kippenvel achterliet. Ik hoopte zo dat hij zou zeggen dat hij dan bij me zou blijven, of in elk geval niet dat zou zeggen dat het gewoon echt niet kon. Want het kon, dat wist ik gewoon. Hij glimlachte vaag, gemeend, en liet toen zijn hand weer zakken.
‘Zeg,’ zei hij ineens op een heel andere toon dan het afgelopen halfuur, ‘gaan we die stomme film nog afkijken, of wil je liever iets anders doen? En dan niet praten over stomme dingen zoals net.’ Ik besefte dat hij klaar was met praten erover, of er in elk geval geen zin meer in had. Ik kon het begrijpen, ik deed ook liever iets leuks.
‘Ik ben niet zo in de stemming voor Titanic,’ gaf ik toe. ‘Wat had je in gedachten dan, met iets anders doen?’ Hij haalde zijn schouders op.
‘Ik zou het niet weten, als het maar geen spelletjes zijn of zo.’ Hij leek even te aarzelen. ‘Het begint al te schemeren, maar ik kan je de huisdieren laten zien.’
‘Huisdieren?’ Ik keek hem met opgeheven wenkbrauwen aan; ik had in dit hele huis geen enkel beest gezien.
‘Nou ja, tuindieren, staldieren, grasdieren. Hoe je het noemen wil.’ Hij begon te lachen, waarschijnlijk om mijn gezicht. ‘Je hebt het dus niet gezien,’ lachte hij nog steeds. ‘We hebben wat dieren: een paard, drie geiten, wat kippen, een gans, duiven, eenden. Een varken.’
‘Eh, nee. Inderdaad niet gezien,’ mompelde ik, beduusd om het feit dat ik zoveel dieren over het hoofd had gezien.
‘Het scheelt dat de stal achter een heg staat, hoor,’ zei hij nog altijd lachend, en in een wip stond hij op en stak zijn hand uit. Ik nam die aan en hij trok me overeind. Even keek hij me aan, maar liet toen mijn hand los en ging me voor zijn kamer uit. Ik volgde hem de cirkelende trap naar beneden en toen we in de woonkamer waren, hoorde ik dat er inderdaad voetbal aanstond. ‘Wij zijn even naar de stal, Ans!’ riep Benjamin naar haar en ik hoorde haar iets zeggen wat ik niet verstond. ‘Volgens mij is het nog warm genoeg om zonder jas aan naar buiten te gaan,’ zei hij toen we naar buiten stapten. Het was koeler geworden, maar het voelde echt zomers. ‘Kom,’ zei hij zacht en voorzichtig pakte hij mijn hand vast en trok me zo mee de tuin door.
A heart that hurts is a heart that works
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Tuurlijk niet, alleen vrienden is niet goed genoeg als je zulke dingen voor elkaar voelt!
Echt heel sterk en mooi geschreven weer, je blijft me vasthouden en boeien.
pure automatisme = volgens mij puur automatisme.
Soms loopt je zinsopbouw niet helemaal lekker, ik zou het als ik jou was eens wat vaker overkijken als je wat geschreven hebt en dan blijven aanpassen tot het perfect is. Soms lijkt het gewoon net of de woorden op een verkeerde plek staan en ze daar niet horen, dat de zin niet klopt of gewoon niet goed klinkt. Als je wilt dat ik het nader toelicht of uitleg dan mag je het altijd zeggen, maar ik denk dat als je het zelf terug leest het ook wel merkt! Ik hoor het wel, en ik verlang nu al naar meer!
Echt heel sterk en mooi geschreven weer, je blijft me vasthouden en boeien.
pure automatisme = volgens mij puur automatisme.
Soms loopt je zinsopbouw niet helemaal lekker, ik zou het als ik jou was eens wat vaker overkijken als je wat geschreven hebt en dan blijven aanpassen tot het perfect is. Soms lijkt het gewoon net of de woorden op een verkeerde plek staan en ze daar niet horen, dat de zin niet klopt of gewoon niet goed klinkt. Als je wilt dat ik het nader toelicht of uitleg dan mag je het altijd zeggen, maar ik denk dat als je het zelf terug leest het ook wel merkt! Ik hoor het wel, en ik verlang nu al naar meer!
Destiny is build a bridge, to the one you love.
Hoooooi, bedankt voor de reacties wieder<3 Ik zie alleen serieus mijn fouten niet (spelfouten kijk ik ook altijd overheen) maar ik zal het in het vervolg extra controleren! Nieuw stukje weer (:
---
We liepen door het grasveld, richting het bruggetje wat ik eerder had gezien. Hij liet mijn hand los toen hij er over heen liep en voorzichtig volgde ik hem, wetend dat het bruggetje gewoon niet sterk kon zijn met die weinige balken, die ook nog eens smal waren en niet vast waren gespijkerd. We kwamen inderdaad uit op een heel groot grasveld, maar er was meer dan ik had gedacht. Er hing onder andere een hangmat, en aan het einde stonden bomen, appelbomen wist ik, en er stond nog een tafeltje met wat stoelen er om heen. Links was een redelijk grote stal, of in elk geval niet zo klein als ik verwacht had, en daarnaast stond een stuk met hekken er om heen. Ik zag dat er wat geiten liepen, en wat dieren op de grond; eenden en kippen.
‘En, had je dit verwacht?’ Zijn gezicht was één en al lach, toen hij me aankeek. Ik schudde mijn hoofd en ging tegen het hek staan; ik merkte ineens dat er een varken tegenaan lag. ‘Dat is Varken.’ Ik keek naar het slapende vieze varken, dat lag te slapen in de modder dat aan de randen van de poel al was opgedroogd. Dat was ook gelijk het enige modderige in het hele grasveld, want verder lag er overal gewoon gras. Die dieren hadden in elk geval genoeg ruimte.
‘Heet hij ook echt zo?’
‘Het is een zij, maar ze heet inderdaad zo. Het paard heet Boudewijn, want mijn tante vindt Boudewijn Büch zo fantastisch. De gans heet Gans… waar is die eigenlijk? Nou ja, en de kippen hebben geen naam. Net als de duiven. En de geiten heten allemaal Geit.’ Ik moest lachen, geen idee waarom. ‘Houd je van paarden?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik heb er niets tegen of zo, als je dat bedoelt.’ Benjamin grijnsde en wenkte me naar de stal, en ik liep gedwee achter hem aan. De stal was redelijk groot, zoals me al eerder op was gevallen. Links van ons was weer een afgeschermd deel en ik schrok toen ik een groot zwart paard herkende, omdat ik deze eerder niet had gezien door de donkere schaduw achter het beest.
‘Je bent toch niet bang, hè?’ zei hij met een klein lachje, en ik schudde mijn hoofd. ‘Dit is nou Boudewijn, de hartendief van Ans.’ Hij liep naar een kast achterin de stal en haalde er een appel en een suikerklontje uit. ‘Ik ben niet zo dol op paarden of zo. Of laat ik het zo stellen: het is wel een leuk beest, maar niet meer bijzonder dan de eenden.’ Hij legde het suikerklontje op zijn hand en ik keek toe hoe het zwarte paard het van zijn hand at. ‘Wil jij de appel geven of heb je zoiets van, nee liever niet?’
‘Dat laatste ja,’ mompelde ik. Ik vond paarden op zich wel mooie beesten, maar was er liever niet bij in de buurt. Hij lachte zacht.
‘Hij doet niets hoor. Overdag gaat hij gewoon op het gras zijn gang, maar er zijn serieus een keer kerels geweest die hem mee wilden nemen, sindsdien is hij ’s avonds en ’s nachts in de stal.’ Toen het paard zijn appel ook op had, gingen we weer naar buiten. Terwijl we naar buiten liepen, vielen me pas de kleine hokken aan de andere kant van de stal op, waar de geiten (of eenden of kippen of wat dan ook) van binnen naar buiten konden lopen. Benjamin had wat bix mee genomen en gooide dat in de voederbak, waar de geiten gelijk op af stormden. Het varken bleef uiteraard lekker liggen. ‘Tja, dat waren de dieren. Niet zo heel bijzonder eigenlijk. De duiven zijn aan de zijkant van het huis. Maar goed, dat is nog minder interessant.’
‘Ik vind de geiten leuk,’ zei ik, toen ik toekeek hoe ze met hun voorpoten telkens uitgleden over het ijzer van de voederbak.
‘Wel grappig ja. Wat minder grappig dat er geen mannetjesdieren zijn, behalve het varken en het paard, dus zich niet voortplanten. Dus de één gaat dood, dan de ander, en op een gegeven moment hebben we een lege stal en een leeg stuk gras. Ik zou nog kunnen doen alsof die dieren bestaan.’
‘Hoezo zijn er geen mannetjes dan?’ vroeg ik me hardop af, niet eens de bedoeling dat hij het hoorde.
‘Die zijn dood. De haan is dood, de bok ook. Varken was toch al in haar eentje, dus dat geeft niet. Mijn tante is wel bijna jarig, ik dacht er aan om een haan aan te schaffen…’ Toen hij merkte dat ik keek, plakte hij zijn glimlach weer op zijn gezicht. ‘Hé, heb je het koud?’ vroeg hij ineens verbaasd en hij keek naar mijn armen, waar inderdaad kippenvel opstond.
‘Oh, blijkbaar,’ zei ik ook verbaasd en nu hij het zei, had ik het inderdaad koud.
‘Had dat gezegd, dan waren we naar binnen gegaan!’ Ik wilde me omdraaien maar voelde toen zijn armen onverwachts om me heen. Gelijk voelde ik zijn warme huid tegen mijn huid, en het voelde alsof ik verbrandde. Maar het was niet erg, want pijn deed het niet. Sowieso voelde ik mijn hele lichaam opwarmen en ik was erg blij dat het donker was en mijn gezicht tegen zijn borst aan lag, zodat hij mijn rode gezicht niet kon zien. Hij wreef over mijn rug en mijn armen, en mijn hart sloeg werkelijk een paar slagen over. Ik genoot ervan daar te staan: zijn armen om me heen, mijn hoofd tegen zijn borst, zijn kin langs mijn hoofd. Ik kon zijn shirt ruiken en voelde zijn warmte. Dit was het moment waarvan ik hoopte dat het eeuwig zou duren, maakte me niet uit hoe koud of warm ik het had, hoe moe ik was, wat dan ook. Als hij maar bij me was en me vasthield, zoals hij me nu vasthield.
‘En? Helpt het een beetje?’ Ik knikte geluidloos, en voelde hoe hij me losliet. ‘Laten we dan maar weer naar binnen gaan.’
‘Nee, hou me vast,’ mompelde ik zacht, en ik sloeg mijn armen om hem heen, zodat hij niet weg kon lopen. Ik verbaasde me over het feit dat ik dat durfde, dat ik daardoor niet in verlegenheid werd gebracht, en Benjamin leek even van zijn stuk gebracht. Toch zei hij niets, maar sloeg alleen maar weer zijn armen om me heen. Ik hield met heel mijn hart van hem, en ik wist zeker dat het nooit van mijn leven over zou gaan. Ik hield zo erg van hem, dat ik ook zeker wist dat er geen ander mens was, dat iemand zo kon liefhebben dan ik dat kon. Dat kon niet bestaan.
---
We liepen door het grasveld, richting het bruggetje wat ik eerder had gezien. Hij liet mijn hand los toen hij er over heen liep en voorzichtig volgde ik hem, wetend dat het bruggetje gewoon niet sterk kon zijn met die weinige balken, die ook nog eens smal waren en niet vast waren gespijkerd. We kwamen inderdaad uit op een heel groot grasveld, maar er was meer dan ik had gedacht. Er hing onder andere een hangmat, en aan het einde stonden bomen, appelbomen wist ik, en er stond nog een tafeltje met wat stoelen er om heen. Links was een redelijk grote stal, of in elk geval niet zo klein als ik verwacht had, en daarnaast stond een stuk met hekken er om heen. Ik zag dat er wat geiten liepen, en wat dieren op de grond; eenden en kippen.
‘En, had je dit verwacht?’ Zijn gezicht was één en al lach, toen hij me aankeek. Ik schudde mijn hoofd en ging tegen het hek staan; ik merkte ineens dat er een varken tegenaan lag. ‘Dat is Varken.’ Ik keek naar het slapende vieze varken, dat lag te slapen in de modder dat aan de randen van de poel al was opgedroogd. Dat was ook gelijk het enige modderige in het hele grasveld, want verder lag er overal gewoon gras. Die dieren hadden in elk geval genoeg ruimte.
‘Heet hij ook echt zo?’
‘Het is een zij, maar ze heet inderdaad zo. Het paard heet Boudewijn, want mijn tante vindt Boudewijn Büch zo fantastisch. De gans heet Gans… waar is die eigenlijk? Nou ja, en de kippen hebben geen naam. Net als de duiven. En de geiten heten allemaal Geit.’ Ik moest lachen, geen idee waarom. ‘Houd je van paarden?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik heb er niets tegen of zo, als je dat bedoelt.’ Benjamin grijnsde en wenkte me naar de stal, en ik liep gedwee achter hem aan. De stal was redelijk groot, zoals me al eerder op was gevallen. Links van ons was weer een afgeschermd deel en ik schrok toen ik een groot zwart paard herkende, omdat ik deze eerder niet had gezien door de donkere schaduw achter het beest.
‘Je bent toch niet bang, hè?’ zei hij met een klein lachje, en ik schudde mijn hoofd. ‘Dit is nou Boudewijn, de hartendief van Ans.’ Hij liep naar een kast achterin de stal en haalde er een appel en een suikerklontje uit. ‘Ik ben niet zo dol op paarden of zo. Of laat ik het zo stellen: het is wel een leuk beest, maar niet meer bijzonder dan de eenden.’ Hij legde het suikerklontje op zijn hand en ik keek toe hoe het zwarte paard het van zijn hand at. ‘Wil jij de appel geven of heb je zoiets van, nee liever niet?’
‘Dat laatste ja,’ mompelde ik. Ik vond paarden op zich wel mooie beesten, maar was er liever niet bij in de buurt. Hij lachte zacht.
‘Hij doet niets hoor. Overdag gaat hij gewoon op het gras zijn gang, maar er zijn serieus een keer kerels geweest die hem mee wilden nemen, sindsdien is hij ’s avonds en ’s nachts in de stal.’ Toen het paard zijn appel ook op had, gingen we weer naar buiten. Terwijl we naar buiten liepen, vielen me pas de kleine hokken aan de andere kant van de stal op, waar de geiten (of eenden of kippen of wat dan ook) van binnen naar buiten konden lopen. Benjamin had wat bix mee genomen en gooide dat in de voederbak, waar de geiten gelijk op af stormden. Het varken bleef uiteraard lekker liggen. ‘Tja, dat waren de dieren. Niet zo heel bijzonder eigenlijk. De duiven zijn aan de zijkant van het huis. Maar goed, dat is nog minder interessant.’
‘Ik vind de geiten leuk,’ zei ik, toen ik toekeek hoe ze met hun voorpoten telkens uitgleden over het ijzer van de voederbak.
‘Wel grappig ja. Wat minder grappig dat er geen mannetjesdieren zijn, behalve het varken en het paard, dus zich niet voortplanten. Dus de één gaat dood, dan de ander, en op een gegeven moment hebben we een lege stal en een leeg stuk gras. Ik zou nog kunnen doen alsof die dieren bestaan.’
‘Hoezo zijn er geen mannetjes dan?’ vroeg ik me hardop af, niet eens de bedoeling dat hij het hoorde.
‘Die zijn dood. De haan is dood, de bok ook. Varken was toch al in haar eentje, dus dat geeft niet. Mijn tante is wel bijna jarig, ik dacht er aan om een haan aan te schaffen…’ Toen hij merkte dat ik keek, plakte hij zijn glimlach weer op zijn gezicht. ‘Hé, heb je het koud?’ vroeg hij ineens verbaasd en hij keek naar mijn armen, waar inderdaad kippenvel opstond.
‘Oh, blijkbaar,’ zei ik ook verbaasd en nu hij het zei, had ik het inderdaad koud.
‘Had dat gezegd, dan waren we naar binnen gegaan!’ Ik wilde me omdraaien maar voelde toen zijn armen onverwachts om me heen. Gelijk voelde ik zijn warme huid tegen mijn huid, en het voelde alsof ik verbrandde. Maar het was niet erg, want pijn deed het niet. Sowieso voelde ik mijn hele lichaam opwarmen en ik was erg blij dat het donker was en mijn gezicht tegen zijn borst aan lag, zodat hij mijn rode gezicht niet kon zien. Hij wreef over mijn rug en mijn armen, en mijn hart sloeg werkelijk een paar slagen over. Ik genoot ervan daar te staan: zijn armen om me heen, mijn hoofd tegen zijn borst, zijn kin langs mijn hoofd. Ik kon zijn shirt ruiken en voelde zijn warmte. Dit was het moment waarvan ik hoopte dat het eeuwig zou duren, maakte me niet uit hoe koud of warm ik het had, hoe moe ik was, wat dan ook. Als hij maar bij me was en me vasthield, zoals hij me nu vasthield.
‘En? Helpt het een beetje?’ Ik knikte geluidloos, en voelde hoe hij me losliet. ‘Laten we dan maar weer naar binnen gaan.’
‘Nee, hou me vast,’ mompelde ik zacht, en ik sloeg mijn armen om hem heen, zodat hij niet weg kon lopen. Ik verbaasde me over het feit dat ik dat durfde, dat ik daardoor niet in verlegenheid werd gebracht, en Benjamin leek even van zijn stuk gebracht. Toch zei hij niets, maar sloeg alleen maar weer zijn armen om me heen. Ik hield met heel mijn hart van hem, en ik wist zeker dat het nooit van mijn leven over zou gaan. Ik hield zo erg van hem, dat ik ook zeker wist dat er geen ander mens was, dat iemand zo kon liefhebben dan ik dat kon. Dat kon niet bestaan.
A heart that hurts is a heart that works
Ik blijf het nog steeds een leuk stel vinden, hopelijk komen Benjamin en Allein na dit stukje closer bij eklaar
En dat einde is prachtig geschreven, vooral de gevoelens.
Ik kon voor zover ik las ook geen spelfouten vinden, of ik heb er over heen gelezen^^^^
Je schrijft nog steeds prachtig, vind ik en ik hoop dat er nog meer komt
En dat einde is prachtig geschreven, vooral de gevoelens.
Ik kon voor zover ik las ook geen spelfouten vinden, of ik heb er over heen gelezen^^^^
Je schrijft nog steeds prachtig, vind ik
en ik hoop dat er nog meer komt -
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Hehe ik ga even kritiek geven 
Ik vind dit een minder stukje, op het einde is t opzich wel leuk, goed beschreven daar maar het begin en het middenstuk van deze post vind ik echt niks, sorry. Het gaat maar door over die dieren, en ik heb zoiets van: ja, nou leuk.. Het is best leuk als je er wat over vertelt en zo maar het is echt té langdradig en ik zat hier zo van: nou, en de Gans en het Paard en Varken en dit en dat en blablabla. Het ging nergens meer over, en ik kreeg het gevoel dat je aan het schrijven was óm het schrijven, en niet dat je ergens naartoe werkt. Je moet uiteindelijk altijd weten waar je heengaat met de verhaallijn, en ik vraag me af of jij dat weet..
Dan dit:
we liepen hierheen.
ik keek naar "..."
toen liepen we daarheen.
ik zag "..."
hier stond dit,
daar lag dat.
Het is een beetje kinderlijk geschreven met wat waar staat en hoe de omgeving enzo is ingedeeld, en hoe je over de dieren praat.
Ik voelde dit, ik voelde dat.
Ik vind dat je jezelf moet blíjven controleren en moet blijven streven naar het perfecte, want vergeleken met al je andere posts is dit echt onder je niveau! Sorry dat ik het zo zeg maar ik weet gewoon dat je beter kunt.
Ik vind dit een minder stukje, op het einde is t opzich wel leuk, goed beschreven daar maar het begin en het middenstuk van deze post vind ik echt niks, sorry. Het gaat maar door over die dieren, en ik heb zoiets van: ja, nou leuk.. Het is best leuk als je er wat over vertelt en zo maar het is echt té langdradig en ik zat hier zo van: nou, en de Gans en het Paard en Varken en dit en dat en blablabla. Het ging nergens meer over, en ik kreeg het gevoel dat je aan het schrijven was óm het schrijven, en niet dat je ergens naartoe werkt. Je moet uiteindelijk altijd weten waar je heengaat met de verhaallijn, en ik vraag me af of jij dat weet.. Dan dit:
Vind ik echt minder geschreven! Jij kan veel beter. In dit stuk lees ik voornamelijk:Lisette schreef:We liepen door het grasveld, richting het bruggetje wat ik eerder had gezien. Hij liet mijn hand los toen hij er over heen liep en voorzichtig volgde ik hem, wetend dat het bruggetje gewoon niet sterk kon zijn met die weinige balken, die ook nog eens smal waren en niet vast waren gespijkerd. We kwamen inderdaad uit op een heel groot grasveld, maar er was meer dan ik had gedacht. Er hing onder andere een hangmat, en aan het einde stonden bomen, appelbomen wist ik, en er stond nog een tafeltje met wat stoelen er om heen. Links was een redelijk grote stal, of in elk geval niet zo klein als ik verwacht had, en daarnaast stond een stuk met hekken er om heen. Ik zag dat er wat geiten liepen, en wat dieren op de grond; eenden en kippen.
‘En, had je dit verwacht?’ Zijn gezicht was één en al lach, toen hij me aankeek. Ik schudde mijn hoofd en ging tegen het hek staan; ik merkte ineens dat er een varken tegenaan lag. ‘Dat is Varken.’ Ik keek naar het slapende vieze varken, dat lag te slapen in de modder dat aan de randen van de poel al was opgedroogd. Dat was ook gelijk het enige modderige in het hele grasveld, want verder lag er overal gewoon gras. Die dieren hadden in elk geval genoeg ruimte.
we liepen hierheen.
ik keek naar "..."
toen liepen we daarheen.
ik zag "..."
hier stond dit,
daar lag dat.
Het is een beetje kinderlijk geschreven met wat waar staat en hoe de omgeving enzo is ingedeeld, en hoe je over de dieren praat.
In dit stukje gebruik je in 4 zinnen 4x het woord voelde, lees je zelf niet dat het te vaak herhaald wordt en dat niet mooi staat?Lisette schreef:Ik wilde me omdraaien maar voelde toen zijn armen onverwachts om me heen. Gelijk voelde ik zijn warme huid tegen mijn huid, en het voelde alsof ik verbrandde. Maar het was niet erg, want pijn deed het niet. Sowieso voelde ik mijn hele lichaam opwarmen en ik was erg
Ik voelde dit, ik voelde dat.
Ik vind dat je jezelf moet blíjven controleren en moet blijven streven naar het perfecte, want vergeleken met al je andere posts is dit echt onder je niveau! Sorry dat ik het zo zeg maar ik weet gewoon dat je beter kunt.
Destiny is build a bridge, to the one you love.
@Maartje: Bedankt voor de kritiek/tips. Ik hoop dat je me gelooft als ik zeg dat ik het echt niet doorheb, ik ben gewoon niet zo'n... Nederlands talent. Ik scheef het ook niet om het schrijven, maar de dieren komen later terug... dus dit moest er even in. In elk geval bedankt voor je reactie en ik hoop dat dit wat meer Nederlands correct (of zo) is o.o
xYaartje ook bedankt natuurlijk! (:
---
Het was al twaalf uur geweest toen Benjamin me naar huis bracht. Ik had gezegd dat het niet hoefde, hoewel ik natuurlijk wel hoopte op zijn aanwezigheid, maar hij stond er op dat hij toch meefietste, omdat het al zo laat was. Ik had geen zin om er tegen in te gaan.
‘Ook al hebben we geen Titanic gekeken, ik hoop toch wel dat je het nog een beetje… gezellig, of zo, vond.’ We stopten op de parkeerplaats naar het blok huizen waar ik in woonde. Ik keek hem grijnzend aan, proberend dat wat te beperken. ‘Ik vat dat maar positief op,’ zei hij met die eeuwige lach op zijn gezicht. Ik gaf er geen antwoord op, wetend dat hij het juiste antwoord toch wel wist. Het begon al een soort van koud te worden, en ik was blij dat ik een vestje aanhad. Benjamin daarentegen had dat niet en stond nu in zijn shirtje op zijn stuur te leunen. Ik was verbaasd over het feit dat zijn lichaam niet met kippenveel bedekt was. ‘Ik vond het ook… leuk,’ zei hij, terwijl hij me aankeek. Een tijdje keken we elkaar aan, niet-wetend wat we moesten zeggen. Ik had ook niets te zeggen. Of nou ja, alles wat ik voelde kon ik samenvatten als in “houden van”, maar ik wilde het niet uitspreken, al had ik geen idee waarom. Misschien omdat ik het te overdreven vond klinken, omdat we niets hadden, of omdat ik het niet durfde, omdat ik het nog nooit tegen iemand had gezegd. Maar ik had hem in elk geval betuigd van mijn liefde, in indirecte zin dan. Toch?
‘Alleinos!’ Ik schrok toen ik ineens allemaal kabaal achter me hoorde, en ik zag Patrick lachend zwaaien, terwijl hij voorbij fietste. Een paar jongens gingen op de fiets achter hem aan: ik was in de veronderstelling dat ze bij Vincent vandaan waren gekomen. Plots zag ik als Vincent, en ik kon niet ontkennen dat ik het rot vond, maar tegelijkertijd ook blij was hem te zien. Vincent keek me even kort aan (was zijn haar nu gegroeid in de laatste paar dagen, of leek dat maar zo?), mompelde toen een “hai” en fietste toen snel achter de rest aan, waarschijnlijk naar de dichtstbijzijnde kroeg. Benjamin keek me met opgeheven wenkbrauwen aan.
‘Mijn buurjongen,’ verklaarde ik, en ik wilde mijn schouders ophalen, maar liet dat, omdat Benjamin wat zei.
‘Oh, Vincent? Dat was toch een goede vriend van je?’
‘Eh,’ mompelde ik, ‘niet echt meer, denk ik.’
‘Hè, hoezo?’ Vragend keek hij me aan, en ik haalde nu toch mijn schouders op. Ik had geen zin om het over Vincent te hebben, maar vond het wel zo eerlijk te vertellen aan Benjamin, zeker na al zijn verhalen, die veel erger waren en waarvan ik zeker wist dat ik de helft nog niet gehoord had.
‘Hij is zegmaar… ik ben gewoon een beetje boos op hem. Dat was het.’
‘Wat heeft hij gedaan dan?’ vroeg Benjamin verder. Voor de zoveelste keer haalde ik mijn schouders op.
‘Had ik verteld dat hij me telkens wilde overhalen te gaan zwemmen?’ Hij schudde zijn hoofd, en ik vroeg me ook af waarom ik hem dan ook in Godsnaam zou vertellen. ‘Nou ja, goed, hij haalde me uiteindelijk toch over. En toen was dat feestje van Isabel en toen was hij me een partij dronken, niet normaal. Toen zei hij dus dat ik mee moest gaan zwemmen, omdat ze een weddenschap hadden gesloten over… mij, hoe ik er uit zie in bikini. Ze wouden me dus serieus gaan bekijken, terwijl ik daar tussen allemaal kerels sta in een bikini, en dan wordt er even besloten of ik wel of niet “een lekker lijf” heb, zoals Vincent dat zei.’ Benjamin fronste.
‘Klinkt typisch als jongens.’
‘Ik hoop voor jou dat je niet een typische jongen bent?’ Ik keek recht in zijn ogen en hij fronste zojuist nog meer.
‘Hoor je dat mij al zeggen, dat je een lekker lijf hebt? Ook al zou ik dat niet eens weten, maar dat is bijzaak geloof ik.’
‘Ik hoor je het inderdaad niet zeggen,’ gaf ik toe. Ik kon het me echt niet voorstellen.
‘Maar sindsdien praten jullie niet meer? Ik vond hem er tamelijk sneu uit zien net,’ ging Benjamin verder. Ik zuchtte.
‘Ik heb geen zin om met zo’n iemand te praten. Hij heeft Ies ook bedrogen met een ander, dit erboven op en voila, de klootzak is gecreëerd.’
‘Nou,’ mompelde Benjamin, ‘gelukkig ben je dan niet wezen zwemmen...’ Hij zuchtte. ‘Ik kan het ook niet zo goed begrijpen waarom je dat dan zou doen, maar je hebt van die mensen.’
‘Weet je gelijk wat de reden van mijn grafhumeur pas was, toen jij dacht dat het door jou kwam. Het ligt echt niet allemaal aan jou, hoor,’ voegde ik dat laatste er aan toe met een klein lachje en ik zag gelukkig dat hij ook moest lachen. Hij rilde even en keek van me weg, begon te staren in de diepte. Een tiental seconden stonden we daar in stilte, te luisteren naar de bomen die wat ritselden en wat geschreeuw in de verte, waarvan het me niet zou verbazen als het Vincent zijn vrienden waren. Het denken aan Vincent stak me eigenlijk, meer dan ik had gedacht. Ik besloot hem uit mijn gedachten te wissen en mijn aandacht bij Benjamin te houden, wat ik veel liever deed en totaal niet moeilijk was op dit moment.
‘Hé, zie ik je maandag?’ vroeg hij plots. Hij keek me vragend aan, alsof er een kans bestond dat ik niet zou gaan werken.
‘Je gaat niet nu toch al, hè?’ vroeg ik zacht en teleurgesteld. Hij begon te lachen.
‘Ik heb je thuis gebracht. Ik zou graag nog willen blijven, maar – ja.’ Met zijn fiets liep hij naar me toe en hij glimlachte, alvorens hij voor de tweede keer deze avond zijn armen om me heen sloeg. Mijn hart sloeg opnieuw een paar slagen over. ‘Wat ben je warm!’ riep hij uit, duidelijk verrast.
‘Wat ben je koud,’ mompelde ik ook zacht.
‘Oké, ik heb me bedacht, ik blijf nog even als je toch zo warm bent,’ mompelde hij zachtjes tegen mijn nek aan. ‘Ik heb nu pas door hoe koud ik ben.’ Ik kon de lach van mijn gezicht niet wissen, toen hij me vasthield, en ik hem. Zijn lichaam tegen dat van mij aan zorgde alleen al dat ik het niet koud kon krijgen.
xYaartje ook bedankt natuurlijk! (:
---
Het was al twaalf uur geweest toen Benjamin me naar huis bracht. Ik had gezegd dat het niet hoefde, hoewel ik natuurlijk wel hoopte op zijn aanwezigheid, maar hij stond er op dat hij toch meefietste, omdat het al zo laat was. Ik had geen zin om er tegen in te gaan.
‘Ook al hebben we geen Titanic gekeken, ik hoop toch wel dat je het nog een beetje… gezellig, of zo, vond.’ We stopten op de parkeerplaats naar het blok huizen waar ik in woonde. Ik keek hem grijnzend aan, proberend dat wat te beperken. ‘Ik vat dat maar positief op,’ zei hij met die eeuwige lach op zijn gezicht. Ik gaf er geen antwoord op, wetend dat hij het juiste antwoord toch wel wist. Het begon al een soort van koud te worden, en ik was blij dat ik een vestje aanhad. Benjamin daarentegen had dat niet en stond nu in zijn shirtje op zijn stuur te leunen. Ik was verbaasd over het feit dat zijn lichaam niet met kippenveel bedekt was. ‘Ik vond het ook… leuk,’ zei hij, terwijl hij me aankeek. Een tijdje keken we elkaar aan, niet-wetend wat we moesten zeggen. Ik had ook niets te zeggen. Of nou ja, alles wat ik voelde kon ik samenvatten als in “houden van”, maar ik wilde het niet uitspreken, al had ik geen idee waarom. Misschien omdat ik het te overdreven vond klinken, omdat we niets hadden, of omdat ik het niet durfde, omdat ik het nog nooit tegen iemand had gezegd. Maar ik had hem in elk geval betuigd van mijn liefde, in indirecte zin dan. Toch?
‘Alleinos!’ Ik schrok toen ik ineens allemaal kabaal achter me hoorde, en ik zag Patrick lachend zwaaien, terwijl hij voorbij fietste. Een paar jongens gingen op de fiets achter hem aan: ik was in de veronderstelling dat ze bij Vincent vandaan waren gekomen. Plots zag ik als Vincent, en ik kon niet ontkennen dat ik het rot vond, maar tegelijkertijd ook blij was hem te zien. Vincent keek me even kort aan (was zijn haar nu gegroeid in de laatste paar dagen, of leek dat maar zo?), mompelde toen een “hai” en fietste toen snel achter de rest aan, waarschijnlijk naar de dichtstbijzijnde kroeg. Benjamin keek me met opgeheven wenkbrauwen aan.
‘Mijn buurjongen,’ verklaarde ik, en ik wilde mijn schouders ophalen, maar liet dat, omdat Benjamin wat zei.
‘Oh, Vincent? Dat was toch een goede vriend van je?’
‘Eh,’ mompelde ik, ‘niet echt meer, denk ik.’
‘Hè, hoezo?’ Vragend keek hij me aan, en ik haalde nu toch mijn schouders op. Ik had geen zin om het over Vincent te hebben, maar vond het wel zo eerlijk te vertellen aan Benjamin, zeker na al zijn verhalen, die veel erger waren en waarvan ik zeker wist dat ik de helft nog niet gehoord had.
‘Hij is zegmaar… ik ben gewoon een beetje boos op hem. Dat was het.’
‘Wat heeft hij gedaan dan?’ vroeg Benjamin verder. Voor de zoveelste keer haalde ik mijn schouders op.
‘Had ik verteld dat hij me telkens wilde overhalen te gaan zwemmen?’ Hij schudde zijn hoofd, en ik vroeg me ook af waarom ik hem dan ook in Godsnaam zou vertellen. ‘Nou ja, goed, hij haalde me uiteindelijk toch over. En toen was dat feestje van Isabel en toen was hij me een partij dronken, niet normaal. Toen zei hij dus dat ik mee moest gaan zwemmen, omdat ze een weddenschap hadden gesloten over… mij, hoe ik er uit zie in bikini. Ze wouden me dus serieus gaan bekijken, terwijl ik daar tussen allemaal kerels sta in een bikini, en dan wordt er even besloten of ik wel of niet “een lekker lijf” heb, zoals Vincent dat zei.’ Benjamin fronste.
‘Klinkt typisch als jongens.’
‘Ik hoop voor jou dat je niet een typische jongen bent?’ Ik keek recht in zijn ogen en hij fronste zojuist nog meer.
‘Hoor je dat mij al zeggen, dat je een lekker lijf hebt? Ook al zou ik dat niet eens weten, maar dat is bijzaak geloof ik.’
‘Ik hoor je het inderdaad niet zeggen,’ gaf ik toe. Ik kon het me echt niet voorstellen.
‘Maar sindsdien praten jullie niet meer? Ik vond hem er tamelijk sneu uit zien net,’ ging Benjamin verder. Ik zuchtte.
‘Ik heb geen zin om met zo’n iemand te praten. Hij heeft Ies ook bedrogen met een ander, dit erboven op en voila, de klootzak is gecreëerd.’
‘Nou,’ mompelde Benjamin, ‘gelukkig ben je dan niet wezen zwemmen...’ Hij zuchtte. ‘Ik kan het ook niet zo goed begrijpen waarom je dat dan zou doen, maar je hebt van die mensen.’
‘Weet je gelijk wat de reden van mijn grafhumeur pas was, toen jij dacht dat het door jou kwam. Het ligt echt niet allemaal aan jou, hoor,’ voegde ik dat laatste er aan toe met een klein lachje en ik zag gelukkig dat hij ook moest lachen. Hij rilde even en keek van me weg, begon te staren in de diepte. Een tiental seconden stonden we daar in stilte, te luisteren naar de bomen die wat ritselden en wat geschreeuw in de verte, waarvan het me niet zou verbazen als het Vincent zijn vrienden waren. Het denken aan Vincent stak me eigenlijk, meer dan ik had gedacht. Ik besloot hem uit mijn gedachten te wissen en mijn aandacht bij Benjamin te houden, wat ik veel liever deed en totaal niet moeilijk was op dit moment.
‘Hé, zie ik je maandag?’ vroeg hij plots. Hij keek me vragend aan, alsof er een kans bestond dat ik niet zou gaan werken.
‘Je gaat niet nu toch al, hè?’ vroeg ik zacht en teleurgesteld. Hij begon te lachen.
‘Ik heb je thuis gebracht. Ik zou graag nog willen blijven, maar – ja.’ Met zijn fiets liep hij naar me toe en hij glimlachte, alvorens hij voor de tweede keer deze avond zijn armen om me heen sloeg. Mijn hart sloeg opnieuw een paar slagen over. ‘Wat ben je warm!’ riep hij uit, duidelijk verrast.
‘Wat ben je koud,’ mompelde ik ook zacht.
‘Oké, ik heb me bedacht, ik blijf nog even als je toch zo warm bent,’ mompelde hij zachtjes tegen mijn nek aan. ‘Ik heb nu pas door hoe koud ik ben.’ Ik kon de lach van mijn gezicht niet wissen, toen hij me vasthield, en ik hem. Zijn lichaam tegen dat van mij aan zorgde alleen al dat ik het niet koud kon krijgen.
A heart that hurts is a heart that works