Heartbeat

[Lessie]

Sorry dat ik niet meer heb gereageerd, maar ik had geen zin Heb het wel continu gelezen, hoor!
Mooi geschreven, by the way. Ben heel erg benieuwd naar die Pablo.. Ik mag hem niet zo. Hopelijk doet hij haar niks ergs aan!

[Artemiss]

Veerle voelt zich steeds meer op haar gemak, nadat ze de nodige biertjes gedronken heeft. Het begint als licht aangeschoten, maar het wordt in een rap tempo erger. Lucas twijfelt of hij haar tegen zal houden, maar hij heeft geen zin in ruzie. Hij doet of hij het niet ziet. Dat is moeilijk.
Pablo moedigt haar vooral aan om nog een biertje te nemen, en bestelt nog maar eens wat. Plotseling pakt hij haar bij haar arm en trekt haar mee naar achteren. Veerle laat zich gewillig meevoeren, ze vindt het wel best. Hij begint haar te zoenen. Op haar mond, en in haar nek. Veerle vindt het eerst niet erg, maar dan wil ze toch dat hij op houdt. Maar veel kans om iets te zeggen heeft ze niet. Ze is ook veel te dronken en in de war om duidelijk te zeggen wat ze wil.
Ruw trekt hij haar naar buiten, aan de achterkant van de tent. Hij probeert eerst haar hesje uit te trekken, maar Veerle duwt zijn handen weg.
"Nee... Pablo... stop..."
Hij negeert het. Dan maar haar broek. Dat lukt hem bijna, maar dan komt Lucas naar buiten gerend.
"Vuile klootzak! Blijf met je poten van haar af!"
Hij trekt hem van haar weg. Hij is alleen vergeten hoe gespierd Pablo is. Zijn vuist komt hard aan op zijn voorhoofd. Even ziet hij wat vlekken en wankelt. Hij valt achterover maar vangt zichzelf op.
"Remco!"
Hij kan dit nooit alleen, dat weet Lucas. Is ook niet slim, hij wordt anders ook aansprakelijk als er iets ernstigs gebeurt omdat hij zo nodig alleen de held uit wil hangen.
In twee tellen is Remco buiten. Vlug maakt Veerle de sluiting van haar broek weer dicht. Ze kan zich amper staande houden, omdat ze dronken is en van de schrik.
Remco begrijpt meteen wat er aan de hand is. Hij is wel sterker dan Pablo. Hij pakt hem bij arm en houdt hem dicht bij zijn gezicht.
"Moet jij eens horen, mannetje. Dit soort gedrag is in de hele samenleving niet geaccepteerd, laat staan in mijn café! Wegwezen! Ik wil jou hier voorlopig niet meer zien."
Pablo rukt zich los en rent om het café heen de straat op. Lucas voelt aan de pijnlijke bult op zijn hoofd. Ook al wil Veerle nu waarschijnlijk niets meer met Pablo en is de baan voor hem vrij, hij voelt zich rot. Ontzettend rot.
Remco steekt een hand naar hem uit en helpt hem overeind.
"Gaat het, knul?"
Lucas knikt. Hij wijst naar Veerle die achterin over moet geven.
"Ik breng haar wel thuis."
"Weet je het zeker? Ik kan haar ouders ook even bellen..."
Lucas schudt zijn hoofd.
"Nee, dat hoeft niet. Ik vertel het ze wel."
"Goed, je moet het zelf weten. Succes ermee."
Remco loopt weer het café binnen.
Voorzichtig loopt Lucas naar Veerle toe. Ze kijkt hem wazig aan.
"Ga je mee naar huis?" vraagt hij haar.
Ze reageert niet. Hij pakt haar zacht bij haar arm. Ze trekt zich los.
"Raak me niet aan!"
"Wil je dan hier blijven? Ik doe je niets, echt niet. Ik breng je alleen maar thuis."
Hij steekt zijn hand uit. Ze kijkt er even naar. Uiteindelijk pakt ze toch zijn hand. Ze lopen naar zijn brommer.
Veerle gaat achterop zitten en grijpt zich stevig aan hem vast. Ze huilt. Lucas zucht.
Als ze bij haar huis aankomen, staat Veerles moeder, Marieke, in de deur opening. Ze ziet hoe Lucas haar naar de deur moet begeleiden, en ze schrikt.
"Oh jee, is ze dronken?"
Lucas knikt. Marieke schudt haar hoofd. Ze neemt haar dochter van hem over en brengt haar naar boven.
"Naar bed, jij. Wij praten hier morgen nog wel over," zegt ze. Tegen Lucas zegt ze iets vriendelijker:
"Lucas, wil je nog even wachten?"
Lucas weet zeker dat hij hem gesmeerd zou zijn als ze niet zo vriendelijk had geklonken. Maar ze kijkt ook bezorgd. Dus wacht hij nog maar even.
Als ze terug komt vertelt hij haar wat er gebeurd is. Of eigenlijk wat er net niet gebeurd is. Marieke schudt weer verdrietig haar hoofd.
"Ik hoop niet dat u nu denkt dat dat daar heel vaak gebeurd. Het is een gezellig café, ik kom er al heel lang en dit is de eerste keer dat ik zoiets meemaak," stelt Lucas haar gerust.
"Dat geloof ik wel. Is die jongen er nu ook uitgezet?"
"Voorlopig wel."
Ze zwijgen even.
"Ik hoop dat Veerle nog wel mee mag doen aan de wedstrijd."
"Ik ga morgen eerst aan haar vragen hoe ze zo dronken heeft kunnen worden. Dan zien we wel wat het verstandigste is. Weet je zeker dat er niks gebeurd is?"
"Ze waren allebei nog aangekleed, dus ik weet bijna zeker van niet. Mag ik morgen wel even komen kijken hoe het gaat?"
"Ja, natuurlijk. Ik ben niet zo'n moeder die haar huisarrest gaat geven of een ander soort straf," zegt ze met een kleine glimlach.
"Niet omdat ze dronken is. Ik denk dat ze zonder dat ook al wel gestraft is. Goed, voor zover als dat kan, nog een fijne avond verder. En bedankt dat je haar veilig hier hebt gebracht."
"Geen probleem. Goedenavond."
Lucas loopt van het tuinpad af. Wat een rot situatie. Misschien kan ze nu wel helemaal niet meer meedoen vanwege die eikel.

[Artemiss]

De volgende morgen rond een uur of een wordt Veerle wakker. Haar ogen zitten nog een soort dichtgeplakt, en als ze voorzichtig rechtop gaat zitten bonkt haar hoofd. Ze gaat direct weer liggen.
Wat is er gebeurd? Ze gaat met haar ogen dicht liggen en denkt na. Langzaam komen er weer dingen boven drijven. Plotseling herinnert ze zich Pablo weer, ze voelt nog zijn zoenen in haar nek. Ze herinnert zich wat hij heeft geprobeerd te doen, en ze walgt. Lucas krijgt gelijk. Ze kan zich nog herinneren dat hij haar broek al los had gemaakt, en dat ze die later weer dicht heeft gemaakt. Ze weet zeker dat er gelukkig niets is gebeurd. Maar hoe ze thuis gekomen is? Hoe het nog goed afgelopen is? En vooral, hoe ze zo dronken heeft kunnen worden? Ze weet het niet meer.
Voorzichtig staat ze op. Een zoemende pijn in haar hoofd maakt dat ze weer terugvalt op haar bed. Ze kijkt op de klok. Vijf over een. Nee, ze moet er echt uit. Ze is niet ziek! Ze wil weten wat er gebeurd is.
Ze krijgt zichzelf zover dat ze aangekleed naar beneden komt. Beneden zit haar moeder te lunchen. Ook laat voor haar doen, maar ja, het is zaterdag, dus vooruit.
"Goedemiddag. Goed geslapen?"
"Nou, dát geloof ik wel," zegt Veerle sarcastisch.
"Hoofdpijn, zeker," zegt haar moeder met een lachje.
"Kun je wel stellen. Weet jij wat er gisteren is gebeurd? Ik kan me alleen maar herinneren dat Pablo mijn broek bijna uitgetrokken heeft. En dat is geen prettig beeld."
"Ja, dat klopt inderdaad," begint Marieke, "Het was hem bijna gelukt. Gelukkig is je goede vriend Lucas ertussen gesprongen en heeft hij de baas van de tent erbij geroepen. Hij had nog een flinke klap gehad op zijn voorhoofd van je vriendje, trouwens. Daarna heeft hij jou naar huis gebracht en mij alles verteld. Hij hoopt van harte dat ik je nog mee laat doen met die wedstrijd, maar ik denk dat jij zelf weet wat het verstandigst is."
Veerle is stil. Ze kijkt haar moeder aan, en voelt tranen opkomen.
"Heeft Lucas een klap van Pablo gehad omdat hij hem tegenhield?"
"Ja, dat heeft hij gedaan. Daarna heeft de cafébaas die jongen uit de tent gestuurd. Hij komt er voorlopig niet meer in."
"En daarna heeft Lucas me naar huis gebracht." Ze vraagt het niet echt, ze bevestigt het zelf meer, alsof het nu pas tot haar doordringt. Ze zakt neer in een stoel en legt haar hoofd in haar handen.
Nog nooit heeft ze zich zo schuldig gevoeld. Lucas is er sinds de dag dat ze hem leerde kennen altijd voor haar geweest. Hij heeft haar aan vrienden geholpen. Hij heeft haar van haar verlegenheid afgeholpen. Hij heeft haar haar grote talent laten ontdekken. En ze gelooft dat hij al die tijd ook een beetje verliefd op haar geweest is. En dan gaat zij er met zo'n gespierde sukkel vandoor, omdat ze blij is dat ze een stoer vriendje heeft. Haar verliefdheid is nu ook helemaal over. Zeker voor Pablo, en wat ze nu eigenlijk voor Lucas voelt, weet ze niet. Ze voelt zich alleen maar schuldig. Ontzettend schuldig.

[Artemiss]

"Oh ja, en Lucas zei ook nog dat hij vanmiddag even langs zou komen om te kijken hoe het gaat," zegt haar moeder.
Veerle verslikt zich in haar boterham. Moeizaam slikt ze de hap door.
"Hij komt langs?"
"Ja."
Snel eet ze haar boterham verder op en grijpt naar haar mobiel. Ze draait zijn nummer. De telefoon gaat over.
"Neem op, neem op," mompelt ze. "Neem alsjeblieft op..."

Lucas stemt zijn gitaar in de garage, terwijl hij nadenkt over gisteravond. Zou ze zich het nog herinneren? Hij betwijfelt het. De plek op zijn hoofd is nog steeds pijnlijk. Hij heeft er al ijs op gelegd, maar het hielp niet. Pablo heeft hem goed geraakt. Hij hoopt dat hij er goed aan gedaan heeft, om haar thuis te brengen. Ze had tegen hem gezegd dat hij zich er niet mee moest bemoeien, en nu heeft hij dat toch gedaan. Maar ja, als hij het niet had gedaan...
Hij wordt opgeschrikt uit zijn gedachten door een bekend geluid. Het vrolijke Mario-bros muziekje klinkt uit zijn broekzak. Telefoon!
Hij kijkt op het schermpje. Verrek! Veerle! Hij denkt even na. Zou hij opnemen? Wie weet wat ze te melden heeft. Hoeveel pijn kan een man verdragen? Hij heeft ook al een klap op zijn hoofd gehad. Uiteindelijk neemt hij toch op.

"Hoi..." zegt hij voorzichtig.
"Hoi, ehm... je zei tegen mijn moeder dat je langs wilde komen vanmiddag. Laat maar, ik kom zo wel naar jou toe. Behalve een kater, gaat het goed met me."
"O! Oké, mooi zo. Dus jij komt naar mij toe?"
"Ja."
"Weet je het zeker? Het is geen moeite, hoor."
"Ja, ik weet het zeker. Ik zie je zo. Jij zit zeker in de garage?"
"Ja, hoe weet je dat?"
"Daar zit je vijfenzeventig procent van de tijd. En ik denk dat je anders ook wel eerder de telefoon had opgenomen," zegt Veerle grinnikend.
"Je kent me veel te goed. Tot zo."
"Tot zo."

Met een zucht klapt hij zijn mobieltje dicht. Ze is in orde, en ze is niet boos. Het kan voor hem niet beter.
Om de tijd te doden, begint hij maar een aantal liedjes te spelen. Hij trekt een boek uit de kast van Buddy Holly. Dat is een tijdje geleden, dat hij daar liedjes van heeft gespeeld.

"It's so easy to fall in love, i'ts so easy to fall in love..."

Hij vindt het wel toepasselijk. Nou zijn op dit moment alle liedjes van Buddy Holly toepasselijk, want het zijn allemaal liefdesliedjes. Hij glimlacht.

"Listen to me, and hold me tight,
And you will see, our love's so right,
Hold me darlin', listen closely to me..."

Lucas stopt met spelen.
"Tjonge, die is wel heel erg," zegt hij in zichzelf. "Oh, Heartbeat, die valt wel mee."

"Heartbeat, why do you miss when my baby kisses me?
Heartbeat, why does a love kiss stay in my memory?
Piddle-pat, I know that new love thrills me,
I know that true love will be...."


Hij stopt met zingen als hij er een fraaie tweede stem doorheen hoort. Met een knipoog kijkt Veerle om het hoekje van de garagedeur.
"Leuk liedje, hè?"
"Zéker," zucht Lucas.

[Lessie]

Aaaaah Wat zijn ze toch schattig samen! En ze moet zeker weten doorgaan met de wedstrijd! Ze mag niet stoppen nu!

[Bellenblaas.x]

Ik heb net het hele verhaal gelezen!
Omdat je bij de wedstrijd ook iets zei dat je zo saaiïg schreef ofzo.. Anyway, ik vind het niet echt saai! Het is natuurlijk wel een beetje zo'n standaardverhaal, maar dat blijft leuk! Je schrijft lekker door en verteld goed de gevoelens van ieder. Ik vind het erg lief hoe Lucas zo verliefd op haar is. Ik vond het echt erg voor Lucas toen ik las dat ze met Pablo kreeg, ik kon bijna voelen hoe erg hij zich voelde.. xD Goed geschreven dus!
En ik ben zeker benieuwd hoe ze met elkaar krijgen, hihi
Keep it up!

[biiancx]

Ik heb net ook het hele verhaal gelezen.
k heb er weinig verstand van.
maar vind hem zeker leuk genoeg om hem te volgen:D

maar hopen dat die lucas en veerle wat krijgn.

[Artemiss]

Ik heb net ook het hele verhaal gelezen.
k heb er weinig verstand van.
maar vind hem zeker leuk genoeg om hem te volgen:D

maar hopen dat die lucas en veerle wat krijgn.

Waar heb je weinig verstand van?

[biiancx]

van een verhaal maken of zo.
dus kan je geen tips geven.
dat bedoelde ik.

[eerised]

wat een mooi stuk
ik vind het Pablo's verdiende loon dat hij niet meer in het cafe mag komen
en dan kan hij ook Veerle niks meer aan doen en
dat is wel geruststellend (behalve buiten het cafe dan)
omdat ik weet dat Veerle die wedstrijd
gaat winnen en dat is zoooo leuk voor Lucas en Veerle en dan gaan ze feest
vieren en dan wordt het de leukste dag van hun leven en dan wordt
het super romantisch!!

Doeiii,,,

P.s. ik zie het al helemaal voor me

[Artemiss]

omdat ik weet dat Veerle die wedstrijd
gaat winnen en dat is zoooo leuk voor Lucas en Veerle en dan gaan ze feest
vieren en dan wordt het de leukste dag van hun leven en dan wordt
het super romantisch!!

Doeiii,,,

P.s. ik zie het al helemaal voor me

Pffffft.... Mijn liefdesverhalen zijn te voorspelbaar. Maar het leest (en schrijft) wel lekker weg, of niet?

"Dus..." begint Lucas voorzichtig, "hoe gaat het nu met je?"
"Nou ja, een kater dus. Enne, weet je zeker dat hij niets serieus gedaan heeft, als je begrijpt wat ik bedoel?" Ze moet het vragen voor de zekerheid.
"Nee, ik was op tijd, dat weet ik zeker."
Veerle frummelt zenuwachtig aan een plukje haar. Het is altijd moeilijk om je excuses aan te bieden. Ze haalt diep adem.
"Hé Lucas, het spijt me van afgelopen week..."
"Geeft niks," zegt Lucas meteen.
"Nee, het geeft wel. Ik meen het, het spijt me. Met dat gedoe met Pablo heb ik me als een trut gedragen."
"Nou, nou..."
"Zeker tegenover jou! Ik realiseerde me niet dat Pablo alleen maar geïnteresseerd was in je-weet-wel en dat jij degene bent die er altijd voor me was. Jij bent er sinds de dag dat ik je ken steeds voor me als ik gezelschap nodig heb, verdrietig ben of om me op mijn fouten te wijzen,"
Ze geeft hem een speels tikje tegen zijn schouder.
"En je helpt me met die wedstrijd, natuurlijk. Jij hebt veel meer voor me gedaan dan Pablo, en dan doe ik zo rot tegen je. Dus dat spijt me, en dat meen ik echt."
Lucas zwijgt. Wat moet hij er nou op zeggen? Hij weet het niet. Hij weet alleen dat het waar is, en dat ze gelijk heeft dat ze zegt dat het haar spijt. Maar zoiets zeg je niet. En 'het geeft niet' heeft hij al gezegd. Bovendien is dat alleen maar aardig zijn, en meent hij dat niet. Want stiekem gaf het wel. Maar nu niet meer, nu zij gemeend gezegd heeft dat het haar spijt. Hij glimlacht.
"Het is je vergeven. Zullen we het er niet meer over hebben?"
"Bijna. Bedankt dat je me thuis gebracht hebt, en als het ware gered hebt uit de klauwen van Pablo. Ik hoop niet dat hij je te hard geslagen heeft?"
"Valt wel mee, hier op mijn voorhoofd. Ik zag wel even wat zwarte vlekken, maar dat was gelijk weer over. Ik voel het nog wel. Het doet best zeer." Hij wijst de zere plek aan. Hij kijkt er kinderlijk verdrietig bij.
Veerle grijnst.
"Ach... arme jongen! Moet ik er een kusje op geven?"
Zijn hart gaat nu drie keer zo hard kloppen. Hij weet dat ze het voor de grap bedoelt, hij hoort het aan haar stem. Maar als ze het eens echt zou doen, al was het voor de grap...
"Ja, doe maar. Misschien helpt dat."
Even kijkt ze hem vreemd aan. Maar dan verschijnt er een schuin lachje op haar gezicht. Ze staat op en legt haar handen in zijn haar. Lucas doet zijn ogen dicht. Yes! Yes! YES! Zachtjes voelt hij haar lippen op de zere plek. Voor zijn gevoel helpt het echt. Veel te snel verdwijnen de zachte lippen weer van zijn voorhoofd. Veerle giechelt ongemakkelijk.
"En, heeft het geholpen?"
"Ja, het is bijna helemaal weg." Hij knipoogt.
Hij heeft nog een kans. Dat weet hij zeker.
Veerle weet half niet waar ze mee bezig is. Ze voelt niet datgene wat ze in het begin wel bij Pablo voelde. Is ze wel het juiste aan het doen? Is dit eerlijk tegenover Lucas? Nee, dat is het niet. Ze is niet verliefd. Nog niet, althans. Ze vindt hem aardig, en leuk, en ontzettend lief, maar ze is niet verliefd. Ze voelt zich er ook schuldig door, maar op nog een mislukte relatie zit ze niet te wachten. Bovendien kan ze er een vriend mee verliezen. Ze houdt het voorlopig liever zoals het is.
"Dus," zegt Lucas opgewekt, "wij gaan neem ik aan vanavond weer met zijn tweeën naar Het Stamcafé? En de rest van de band, natuurlijk..."
Veerle schrikt op uit haar gedachten.
"Eh, ja, ik denk het. Ik moet het nog wel even met mijn moeder bespreken..."
"Nou, je haalt haar maar over, hoor. Je mag nou niet kappen! We gaan zo goed!"
"Ik zal zien wat ik kan doen."
Veerle staat op en loopt weer naar de deur.
"Ik denk dat ik het maar meteen even ga regelen. Ik zie je later nog."
Lucas vindt het jammer dat ze zo snel al weer weg gaat. Zonder er over na te denken zegt hij:
"Zeg, Veer, die zoen van net, en die zoen op mijn wang van laatst... Het gaf me een beetje het gevoel dat eh...."
"Dat eh...?"
Hij zwijgt even.
"Hebben we nu iets?"
Veerle zucht en schudt verdrietig haar hoofd.
"Nee, Lucas, luister. Ik vind je wel lief en leuk, en grappig ook trouwens, maar ik ben geloof ik niet verliefd. Ik mis de vlinders," zegt ze en haalt haar schouders op. Ze ziet zijn blik. "Sorry," is het enige wat ze kan zeggen. Arme jongen.
Kut. Sorry voor het grove woord, maar er is geen beter woord voor. Het voelt als een plens koud water in zijn gezicht. Zij hoeft maar in zijn buurt te ademen en hij voelt al vlinders, en zij is niet verliefd. Hij heeft zijn best gedaan... hij kan niets meer verzinnen. Ze heeft hem ondanks alles afgewezen en er is niets aan te doen.
Ze kan zijn verdriet aan zijn gezicht aflezen en ze voelt spijt. Ze geeft hem een knuffel, en ze zegt:
"Sorry, lieve jongen, sorry. Het is niet dat ik je geen kans wil geven, maar ik wil je als vriend ook niet kwijt. En ik kan mijn gevoel niet verdrukken."
"Nee, maar ik vrees ik ook niet."

[Artemiss]

Even later fietst Veerle met een knoop in haar maag terug naar huis. Ze voelt zich schuldig dat ze niet verliefd is. Rare situatie. En ze ging naar hem toe om van haar schuldgevoel af te komen!
Ze zet haar fiets in de schuur bij haar thuis en loopt naar binnen.
"Mam? Ben je hier ergens?"
"Ja, ik ben boven!"
Veerle loopt de trap op. Haar moeder zit in haar schilderkamertje. Ze schildert een landschap met een grote waterval erin.
"Zo, wordt mooi."
"Ja, het begint er op te lijken. Ik ben alleen nog niet helemaal tevreden over de spiegeling in dat water, dat klopt niet. Kijk, dat ene gat in die brug daar in de verte, die zit niet in de spiegeling van het water. Daar moet ik nog een keer overheen," zegt Marieke.
"Tjonge, mam. Je moet niet zo streng zijn voor jezelf. Wie ziet zoiets nou?"
"Ik zie het. En je moet altijd kritisch zijn naar jezelf toe. Het is nooit perfect, het kan altijd beter. Dat is met zingen trouwens ook zo. Dat is met alles zo. Nooit te snel denken dat je er al bent."
Veerle denkt daar even over na. Het is wel waar.
"Je zult vast gelijk hebben. Ik zing vooral omdat ik het leuk vindt. Sinds gisteren..."
Marieke glimlacht.
"Daarover gesproken, ik wil nog wel verder gaan met die wedstrijd. Vind je dat goed?"
Haar moeder zucht en haalt haar schouders op.
"Wat vind jij het verstandigste? Is het slim om weer 's avonds laat in dat café rond te hangen?"
"Aan het café lag het niet! Ik denk dat het best kan. Ik wil Lucas nou ook niet in de steek laten..."
"Als jij denkt dat het kan, vind ik het prima. Maar als er nou toch iets gebeurt, dan is dat je eigen beslissing geweest, dat begrijp je," zegt haar moeder.
"Er zal niks meer gebeuren, mam, echt niet. Ik heb het voorlopig even gehad met jongens."
Haar moeder trekt haar wenkbrauwen op.
"En Lucas dan?"
"Ook met Lucas. We zijn gewoon vrienden en als het aan mij ligt blijft dat zo. Ik voel dat niet voor hem..."
"Maar hij wel voor jou," vult haar moeder haar aan.
Veerle zucht diep. Ze begint er gewoon niet aan en daarmee uit. Ze knikt naar haar moeder.
"Hoe dan ook. Ik ga vanavond weer met de band naar Het Stamcafé. En volgende week weer optreden. Akkoord?"
"Ja hoor, ik vind het best."

Veerle loopt naar haar kamer en ploft op haar bed neer. Ze voelt tranen opkomen. Ze drukt haar gezicht in haar kussen.
Ze wil gewoon geen relatie meer met een jongen voor een hele lange tijd. Dat hoeft ook niet, en ze gaat het ook niet doen. Zij kan er ook niets aan doen dat ze niet verliefd is op Lucas. Het is niet haar schuld. In principe is alles nu in orde.
Waarom voelt ze zich dan zo rot? Waarom heeft ze het gevoel dat er iets niet klopt, dat er iets mist?

[eerised]

ach arme meid toch!!
ach Artemiss, schrijf toch door
het is gewoon te erg en je leeft je zo in in Veerle, dat je vergeet
dat je achter je computer zit en dat je echt alles voor je ziet enzo, dat
heb ik tenminste wel bij jouw verhaal xD
maar ik ga zaterdag op vakantie en dan kan ik voor 3 weken niet meer jouw verhaal lezen
dat vind ik heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg

[Artemiss]

het is gewoon te erg en je leeft je zo in in Veerle, dat je vergeet
dat je achter je computer zit en dat je echt alles voor je ziet enzo, dat
heb ik tenminste wel bij jouw verhaal xD

Wow, dat is denk ik één van de grootste complimenten die ik ooit gekregen heb. Bedankt!
Zo erg is het toch niet dat je mijn verhaal moet missen? Als je op vakantie bent denk je daar toch niet aan. Bovendien, je kunt het als je thuis komt waarschijnlijk in één ruk uitlezen.
Ik ga zelf de 19e op vakantie, weet niet of ik dan al klaar ben...

Die zaterdag kan Veerle haar ogen niet geloven. Ze komen samen met de hele band en Valerie aan bij Het Stamcafé en wie zien ze voor de ingang staan? Pablo. En niet alleen, nee, met de blonde aanvoerster van de dansgroep 'Spitfire'. Lucas rolt heel nadrukkelijk met zijn ogen en fluistert Veerle in haar oor:
"Zoals ik je al had verteld, hij probeert het met ieder mooi meisje dat succes heeft op het podium. Kan hij opscheppen bij zijn vrienden."
Veerle walgt ervan. Hoe sterk kan je je in een jongen vergissen? Heel sterk, blijkbaar. Zonder hem aan te kijken loopt ze langs hem heen. Ze voelt zijn ogen prikken in haar rug. Ze negeert hem. Hij mag toch het café niet in.
Die avond valt de reggaezanger af, hij had de minste stemmen. Daar heeft hij het best moeilijk mee.
"Hij stelt zich aan," vindt Lucas. "We doen het hier allemaal voor de lol. Het is maar een wedstrijdje van niks,"
Veerle geeft hem een por.
"Voor iemand die zo walgelijk goed is dat hij toch altijd wel wint, is het inderdaad een wedstrijdje van niks, maar misschien betekende het voor deze jongen wel wat meer."
Lucas moet haar gelijk geven, maar hij vindt nog steeds dat je er niet zo zwaar aan moet tillen.

De rest van de weken richting finale zijn druk, en zwaar. Maar leuk genoeg om vol te kunnen houden. In ronde nummer drie zingt Veerle 'The summer is over' van Dusty Springfield, omdat Dusty Springfield de vorige ronde zo goed ging. Dan valt de R&B-zangeres af.
"Te eenzijdig," verklaart Lucas.
In ronde nummer vier zingt Veerle 'Golden Earring' van Peggy Lee. En niet zo'n beetje. Remco zegt aan het eind van de avond nog dat hij nog nooit zo'n goede Peggy Lee-imitatie gezien heeft.
Voor de rappers valt nu ook het doek. Stoer en onverschillig halen ze hun schouders op.
"Wij gaan gewoon verder, man," is de reactie.

Dan is het ronde vijf. De laatste ronde voor de halve finale en dé finale. De hele band zit op een mooie lente avond met een biertje voor Lucas' garage. Valerie zit er ook bij. Ze denken na over welk nummer Veerle moet zingen.
"Ik denk dat je best nog een nummer van Peggy Lee kan nemen," zegt Lucas, "hoe jij haar na kan doen is echt onvoorstelbaar. Zo'n zware stem hebben op je zestiende is heel bijzonder."
"Oké, prima," zegt Veerle, "ik vond het erg leuk."
"Ah, dan moet je 'Fever' doen!" Valerie springt zowat uit haar stoel. De jongens lachen.
"Nee, serieus," zegt Valerie verontwaardigd.
Eerst kijkt Lucas lachend naar Valerie, maar zijn blik wordt Veerles kant op gezogen als hij haar een zwoele blik op ziet zetten en ze met haar vingers begint te knippen. Zelfverzekerd begint ze te zingen.

"Never know how much i love you,
never know how much i care.
When you put your arms around me,
I give you fever that's so hard to bare.

You give me fever
when you kiss me,
fever when you hold me tight.
Fever!
In the morning.
Fever all through the night.
You give me fever..."


Dan stopt ze.
"Zoiets toch? Ik ken alleen het eerste coupletje..." lacht ze onhandig.
Iedereen staart haar aan. Lucas is de eerste die de stilte verbreekt.
"Wauw. Zoals jij haar na kan doen, echt onvoorstelbaar. Als je blond haar gehad had en je had gezegd dat je Peggy Lee was die opgestaan was uit de dood dan had ik je geloofd."
Veerle schiet in de lach.
"Zie je wel," zegt Valerie triomfantelijk. "Dat wordt 'm dus."

[Lessie]

Cool Ben heel benieuwd of ze gaat winnen, ookal denk ik van wel
Ja, je kan prima in Veerle inleven, dat ben ik met eerised eens.
Goed geschreven!

[Artemiss]

"Now you've listened to my story, here's the point I have made:
Chicks were born to give you fever, be it Fahrenheit or Centigrade
They give you fever - when you kiss them, fever if you live and learn
Fever - till you sizzle, what a lovely way to burn.
What a lovely way to burn.
What a lovely way to burn."

"Tjonge, doe je goed," merkt de cello-speler, Sander, op als ze klaar is.
Lucas vindt dat ze het precies zo moeten doen zoals Peggy Lee het ooit ook gedaan heeft. En dat was alleen met een drumstel en een cello, dus Dave, Erik (de elektrisch orgelspeler/pianist/elektrische gitarist, Lucas en hij wisselen wel eens,) en Lucas hebben de volgende avond een avondje vrij. Dave schijnt er niet heel veel problemen mee te hebben, Erik vindt het wel jammer. Billy, de drummer, doet dus wel gewoon mee.
"Ja," zegt Lucas, "het is bijna perfect. Let alleen op dat je bij dat stukje 'I light up when you call my name' wel omhoog gaat."
"Oké, dan doen we het nog een keertje," zegt Veerle enthousiast. Ze heeft erg veel plezier in het nummer, dat kan je zien.
Sinds Lucas dit nummer met Veerle oefent is het zijn favoriete nummer geworden. Hij kan zijn ogen niet van haar afhouden. Hij heeft er geen vrede mee dat ze nee heeft gezegd, hij blijft het volhouden. Heel af en toe hebben ze zo'n momentje dat Veerles twijfel duidelijk voelbaar is. Ze komt er nog wel achter, dat weet hij zeker.

Ondertussen heeft Veerle haar eigen probleem begrepen. Ze is niet zo zeer niet verliefd, dat weet ze eigenlijk niet precies. Ze is bang. Dat is alles. Gewoon bang! Hoe stom. Na die ervaring met Pablo heeft ze voor zichzelf de vriendjes afgezworen, en is ze bang geworden voor zoiets als verkering. Daarom houdt ze Lucas zo ver mogelijk op afstand. Terwijl ze zichzelf misschien tekort doet. Maar het voelt gewoon niet goed, als hij dicht bij haar in de buurt komt. En als ze hem een zoen op zijn wang geeft, voelt dat eerst goed, maar heeft ze spijt zodra ze ophoudt. Aan de ene kant wil ze wel en aan de andere kant durft ze niet, en denkt ze dat het onverstandig is. Wat een gedoe.


Dan is het de avond van het optreden. De volgende week is het de halve finale, en, zo vertelt Lucas, is het dan de bedoeling dat alle kandidaten twee liedjes doen, net zoals in sommige tv-shows. Bij het idee van twee liedjes instuderen krijgt Veerle wel wat kriebels.
Net zoals iedere keer zijn zij als laatste aan de beurt. Spitfire is dit keer als eerst. Veerle vindt het een beetje een oneerlijke strijd dat zij het als zangeres moet opnemen tegen dansers. Maar ja, het zij zo. Het heeft ook met muziek te maken.
Dave, Lucas en Erik komen natuurlijk wel kijken.
"Wij gaan naast het podium gewoon als een gek met onze vingers knippen," grapt Lucas.
"Kijk nou," merkt Erik op, "ze zetten een trampoline neer voor het podium. Wordt dit een turn-act of zo?"
Tijdens het optreden blijkt dat Erik gelijk heeft, of zo, want de danseressen en de danser komen in salto's het podium opspringen.
"Cool," zegt Valerie.
Er komen verschillende keren meisjes voorbij die een flikflak doen of een sprong en aan het eind zelfs een piramide. Er komt een gigantisch applaus uit het publiek.
"Goeie opening," geeft Lucas toe.
Veerle zucht. "Lucas, hier kan ik het toch nooit tegenop nemen? Het is een ongelijke strijd."
"Ja, maar er zijn mensen die jou leuker vinden dan een dansgroep. Je hebt je fans nog, weet je nog?"
Veerle knikt. Gewoon je best doen, denkt ze.
Dan is het de beurt aan de a capella meisjes. Veerle vindt het knap, wat ze doen. Een meisje zingt de hele tijd hetzelfde 'bam, bam, bam, baadaadam, dam dam' achtige deuntje, om het ritme aan te geven en de andere meisjes zingen er meerdere meerstemmige zangpartijen doorheen. Totaal geen begeleiding en toch klinkt het vol.
Dan komt Anna op. Ze doet iets vergelijkbaars met vorige week, maar het geluid is goed en ze zingt niet heel slecht. Ook de lichtshow en de rookmachine helpen bij het enthousiast maken van het publiek. Heel veel show, en weinig echte kwaliteit, daar komt het vooral op neer.
"Oké, nu mag jij. Succes. En, laat Anna maar eens wat zien," lacht hij.
"Nou, je kan het overdrijven..."
"Ik bedoel, dat zij met harde gitaren en een lichtshow en rook en weet ik veel wat haar eigen niet zo heel geweldige stem heeft weten te verdoezelen. Nou kom jij, met enkel een drum en een cello en een fantastische stem. Ik denk dat mensen het verschil horen," legt hij uit.
Veerle begrijpt wat hij bedoelt. En met die wetenschap stapt ze zelfverzekerd het podium op. Achterin hoort ze een jongen naar haar fluiten. Ze lacht als ze ziet dat Lucas zich geïrriteerd omdraait. Vroeger was ze rood geworden tot in haar nek en had ze naar de grond gekeken. Wat doet ze nu? Ze knipoogt naar de jongen achterin, steekt haar duim op naar haar twee begeleiders en begint met één hand met haar vingers te knippen. Ze moet helaas namelijk ook nog een microfoon vasthouden.
Remco stopt met zijn werk als hij hoort welk nummer het is.

"Never know how much I love you,
Never know how much I care.
When you put your arms around me,
I get a fever that's so hard to bear
You give me fever...
when you kiss me, fever when you hold me tight
Fever!
In the the morning, fever all through the night.

Sun lights up the daytime, moon lights up the night
I light up when you call my name, and you know I'm gonna treat you right
You give me fever
when you kiss me, fever when you hold me tight
Fever!
In the the morning, fever all through the night."

Het klinkt super, ze hoort het zelf ook. Bij de bridge van het nummer struikelt ze per ongeluk over een snoer. Ze strompelt een beetje. Ze ziet Billy geschrokken kijken, maar ze haalt haar schouders op. Ach, de boel de boel, denkt ze.

"Everybody's got the fever, that is something you all know.
Fever isn't such a new thing, fever started long ago."

Het publiek begint plotseling ook met hun vingers te knippen, en wie dat niet kan, want we weten allemaal hoe moeilijk dat is voor sommigen, klapt mee. Heupwiegend loopt ze over het podium.

"Romeo loved Juliet, Juliet she felt the same
When he put his arms around her, he said "Julie baby you're my flame"
Thou givest fever, when we kisseth,
fever with thy flaming youth
Fever!
I'm afire, fever yea I burn forsooth.

Als ze naar zijn kant van het podium toeloopt, steekt Lucas twee duimen op. Ze glimlacht breed. Ze beweegt haar wenkbrauwen op en neer alsof ze vraagt: "Gaat goed, hè?"

"Captain Smith and Pocahontas had a very mad affair
When her Daddy tried to kill him, she said "Daddy-O don't you dare"
Give me fever - with his kisses, fever when he holds me tight
Fever - I'm his Missus, Oh daddy won't you treat him right.

Now you've listened to my story, here's the point I have made:
Chicks were born to give you fever, be it Fahrenheit or Centigrade
They give you fever - when you kiss them, fever if you live and learn
Fever - till you sizzle, what a lovely way to burn.
What a lovely way to burn.
What a lovely way to burn.
What a lovely way to burn."

Als ze de laatste noot gezongen heeft barst het publiek los in een enorm applaus. Remco rent het podium op en roept:
"Bel een platenmaatschappij!"
Veerle schiet in de lach. Ze straalt. Het ging beter dan alle andere keren.
"Meid, het was bijna eng. Heel goed gedaan. Zoals ze bij Britain's got talent dan altijd zeggen: We've got a potential winner!"
Verder draait Remco zijn standaard verhaaltje af, en Veerle rent het podium af. Ze vliegt Lucas in zijn armen.
"Wow," roept hij, "rustig aan!"
"Het ging super!"
Dan laat ze hem los en kucht om hem duidelijk te laten merken dat het ontlading was, en niets anders. Valerie kijkt haar aan met een blik die zegt, 'someone likes someone', en als ze die blik niet had gehad dan had ze dat gezegd.
Hoe het ook zij, Veerle weet zo goed als zeker dat ze in de halve finale zit.

[Artemiss]

De zaterdag erna blijkt inderdaad dat Veerle met gemak door is naar de halve finale. De a capella dames vallen af, volkomen ten onrechte, vindt ze. Anna had eigenlijk af moeten vallen, maar ja, je hebt het niet alleen voor het zeggen.

De zondag erna is Veerle naar familie, dus Lucas zit een beetje doelloos op zijn piano te pingelen in de garage. Al snel pakt hij er een gitaar bij en begint het eerste deuntje te spelen wat in hem opkomt.

"Ain't no sunshine when she's gone..."

Tjonge, het is wel erg met hem gesteld, zeg. Dave komt de garage binnenlopen.
"Gefeliciteerd met de komende overwinning, vriend! Voor de zoveelste keer, trouwens..."
Met moeite kan er bij Lucas een glimlach af.
"Beetje down, gast," vraagt Dave.
Lucas haalt zijn schouders op. Hij pingelt verder.
"Laat me raden. Het begint met een 'V' en het eindigt op 'eerle'," zegt hij droog.
"Man," zegt Lucas, "ze is leuk en bloedmooi en ze vindt mij ook leuk en toch kan ik er niet bij. Alsof er ergens een briefje van honderd euro ligt op een onmogelijke plek en je je armen zo ver als je kan uitstrekt maar je er net niet bij kan. Net niet!"
"Waarom niet?"
"Ze wil niet. Pablo heeft haar zo hard laten schrikken dat ze op die manier geen jongens meer bij zich in de buurt wil hebben," zegt Lucas verdrietig.
Dave knikt begrijpend.
"Juist. Onmogelijk, dus. Daar valt niet aan te beginnen. Op zo'n moment zou ik naar een andere chick zoeken..."
"Daar heb ik geen zin in. Ik wil geen 'andere chick'."
"Kom op," moedigt Dave hem aan. "Zo moeilijk is het niet. We gaan morgen middag gewoon even naar de stad. Met die projectweek zijn we toch bijna elke dag vroeg uit, dus tijd zat. Ga je mee?"
"En jij en Valerie dan? Kan jij wel mee doen?"
"Och, Valerie en ik hebben nog niet echt iets heel serieus..."
Lucas zucht diep. Typisch Dave.
"Nou vooruit dan, Casanova. Alleen maar zitten en naar haar kijken werkt ook deprimerend."
"Precies!"

Als Valerie om een uur of tien 's avonds thuis komt met haar ouders, staat Valerie opeens op de stoep.
"Hé meid, heb je nog even? Of is het wat aan de late kant? Ik kon je niet bellen want je mobiel stond uit."
Veerle kijkt vragend naar haar ouders. Haar vader knikt.
"Niet al te laat maken, morgen moet je weer naar school."
Haar ouders gaan het huis binnen en Veerle loopt samen met Valerie nog even een blokje om.
"Joh, jij weet je tijden wel uit te zoeken. Wat is er?"
"Dat kwam ik eigenlijk meer aan jou vragen. Je bent de laatste tijd een beetje droevig lijkt het wel. Behalve dan als je met die wedstrijd bezig bent. Heeft het iets met Lucas te maken?"
"Nee! Er is niks met Lucas. Hou daar nou eens over op," zegt Veerle geïrriteerd.
"Aan je reactie te horen is er wel wat."
Veerle zucht. Ze moet het toch ook aan iemand kwijt.
"Ik vind hem hartstikke leuk. En er gaat geen oefen-middag voorbij dat ik hem geen zoen op zijn wang gegeven heb, of zoiets dergelijks. Iets kleins. Maar ik ben bang voor verkering. Ik ben bang dat hij dan tegenvalt, net zoals Pablo. Of dat het niet werkt, dat het rot uitgaat en dat we dan geen vrienden meer zijn." Ze huilt bijna.
"Meis, je moet niet zo bang zijn. Althans, niet in de liefde, neem dat maar van mij aan." Valerie spreekt alsof ze al er al heel wat verteerd heeft.
"Just give it a shot. Dat is mijn advies."
Veerle haalt weifelend haar schouders op.
"Ik weet het niet, hoor..."
"Jawel! Momentje, even een telefoontje plegen," zegt Valerie en ze loopt een stukje terug.
Veerle kan vaag delen van het gesprek opvangen.
"Dave? Hé schat, bel ik op een goed moment? Ja? Mooi. Luister....... dus ik weet niet wat jij morgen doet... Wat?! Waarom? Nee, nee, dat zal wel niet! .... Dus het is oké als... nee, gewoon toevallig... zo rond een uur of drie... nee, dat is goed. Oké, dan zie ik je dan. Doei!"
"Is het gelukt," vraagt Veerle.
"Ja hoor, alles is gelukt. Zeg, zullen we morgenmiddag gaan shoppen in de stad? We zijn toch vroeg uit en met huiswerk valt het ook wel mee deze week."
Veerle kijkt haar met één opgetrokken wenkbrauw aan. Waar komt dat idee zo opeens vandaan? Maar toch stemt ze in.
"En nou ga ik vlug naar huis, want het is al weer half elf, en ik zou het niet zo laat maken," voegt ze er aan toe. "Ik zie je morgen!" En ze slaat af haar poort in.

[Artemiss]

Op maandag middag lopen Dave en Lucas door de stad aan de noordkant een beetje te banjeren over het plein, loerend naar mooie meisjes. Tenminste, vooral Dave.
Aan de zuidkant, door het winkelcentrum, lopen Veerle en Valerie. Lekker winkeltjes kijken, hier en daar naar binnen gaan, en dan niets kopen. Daar is Valerie heel goed in.
"Oh! Moet je die blouse daar zien! Die moet ik hebben," roept ze plotseling uit.
Veerle kijkt naar de etalage. Haar ogen worden groot.
"Ehm, ben je daar niet iets te jong voor, als je begrijpt wat ik bedoel?"
"Welnee, dit is toch geen oma-trui, of wel?"
"Nee, dat is het zeker niet," zegt Veerle, "maar misschien heb je niet de goede maat."
"Hoe bedoel je? Dit is medium, en ik heb ook medium."
Zuchtend slaat Veerle haar handen voor haar ogen. Ze fluistert zo dat haar vriendin het kan verstaan:
"Kijk naar dat decolleté, mens!"
Valerie kijkt, en begint dan dom te grinniken.
"Oh ja, nu je het zegt. Wel een beetje ondeugend misschien, haha!"
"Pffft," blaast Veerle. Af en toe....

Het is een mooie lente. Voor vlak na Pasen is het bijzonder mooi weer. Op het plein met het stadhuis lopen overal mensen met ijsjes en de terrassen zitten vol. Ook Dave en Lucas hebben een ijsje gekocht en zitten op een muurtje te kijken naar de mensen. Je ziet gekke figuren voorbij komen, af en toe. Meisjes met mini-rokjes en jongens met hun broeken zo laag dat de roze Björn Borg onderbroek er onderuit komt. Of dikke mensen, voornamelijk vrouwen. Hebben vaak ook een ijsje in hun hand, of een andere snack. Er loopt een vrouw voorbij in een gebloemde jurk, ook al zo dik.
"'Ze droeg een gebloemde tweepersoonstent die haar nog dikker maakte dan de natuur reeds was gelukt,'" citeert Lucas.
Dave schiet in de lach. "Verzin je die ter plekke?"
"Nee, dat is geloof ik van Karmiggelt..."
Dave kijkt op zijn horloge.
"Zullen we richting zuidkant lopen? In het winkelcentrum zitten meestal de meeste meisjes. Zelfs op maandag, het is te gek," lacht hij.
"Ja, best."

"Het is mooi weer," zegt Valerie, "zullen we op het grote plein even een terrasje pakken?"
"Op maandag?"
"Ja, waarom niet?"
"Oké, prima," zegt Veerle.

[Lessie]

*grinnikt* hahahah, ze gaan Veerle koppelen! Leuk bedacht. Ben benieuwd hoe dat gaat verlopen!

[Artemiss]

Veerle en Valerie slenteren door de grote winkelstraat, op weg naar het plein.
Dave en Lucas slenteren daar ook, maar dan de andere kant op. De jongens stappen wat steviger door dan de meisjes, en langzamerhand komen ze steeds dichter bij elkaar in de buurt.
Lucas loopt een beetje om zich heen te kijken voor de vorm, want ze zijn tenslotte 'meiden aan het loeren'. Plotseling ziet hij in de verte iemand aanlopen en hij blijft staan. Van alle mensen die hij hier tegen kon komen...
Dave kijkt opzij.
"Wat is er? Zie je een goeie partij?"
"Nou, eh, zoiets..." zegt Lucas en hij gebaart naar de naderende dames.
Als Dave het ziet, grijnst hij. Hij fluit naar Valerie. Eerst kijkt ze met een boos gezicht om zich heen wie dat deed, maar als ze Daves lachende gezicht ziet, rent ze in zijn armen en geeft hem een enorme zoen.
Veerle kijkt verbaasd opzij als ze ziet dat haar vriendin opeens wegrent. Ze kijkt voor zich en ziet Lucas. Ze glimlacht. Lucas kijkt naar het zoenende stelletje naast hen, en krabt zich op zijn achterhoofd. Daar staan ze dan. Veerle haalt haar schouders op.
"Hoi," zegt ze dan maar vrolijk.
"Hoi," verzucht Lucas.
"Zo, wat was jij hier aan het doen," vraagt Veerle.
"Dat geloof je nooit als ik het je zeg."
"Haha, zeg het dan maar niet."
Valerie laat Dave los en wendt zich tot haar vriendin:
"Ik ga even met Dave mee, vind je dat erg?"
"Ehm, nee hoor, ga gerust. Wij vermaken ons wel, hè Lucas?" Ze knipoogt naar hem. Vlinders. Het gaat nooit meer over, vermoedt Lucas.
Valerie geeft Veerle een veelbetekenende blik en loopt vervolgens met Dave mee.
"Ik was met Valerie aan het shoppen," vervolgt Veerle het gesprek, "we hebben niets gekocht."
Lucas grinnikt.
"We wilden nu eigenlijk wat gaan drinken, maar ik zie dat de plannen gewijzigd zijn. Zullen wij..."
"Ja, leuk," zegt Lucas meteen. Het is een impuls, hij zegt het voor hij er erg in heeft.
"Oké dan," lacht Veerle. "Je bent enthousiast!"
Ze besluit om de raad van Valerie op te volgen.

Sorry voor de kleine stukjes, maar ik heb minder tekst nodig...
Morgen ben ik naar de Efteling, dus dan komt er geen stukje.
En zondag vertrek ik naar het hoge Noorden (Noorwegen) dus dan komen er voor twee weken geen stukjes meer. Ook excuses daarvoor, maar ja, een mens gaat wel eens op vakantie.

[Artemiss]

Even later zitten ze zomers met een flesje bier op een terras aan het plein. Ze kletsen wat over muziek van vroeger tijden, omdat Lucas daar veel van af weet en Veerle er erg nieuwsgierig naar is.
Lucas vindt het heerlijk om gewoon bij haar te zitten, naar haar te kijken en met haar te praten over koetjes en kalfjes. Geen spanning of moeilijke gesprekken, gewoon een goede sfeer. Het is overduidelijk dat hij haar leuk vindt, en voor iedereen merkbaar, ook voor Veerle, maar het lijkt niet meer uit te maken.
"Zeg, als we het toch over Dusty Springfield hebben, wat ga je eigenlijk doen bij de volgende ronde van de wedstrijd? Met die projectweek heb je er alle tijd voor," zegt Lucas.
"Tja, ik heb al wel zitten denken," antwoordt Veerle, "misschien is het leuk om als één van de twee nummers 'I will always love you' te doen. Ik wil wel laten horen wat ik kan."
Lucas glimlacht verliefd.
"Je bent wel veranderd sinds je bij ons in de klas kwam. Veel minder verlegen, veel dapperder. En leuker."
Veerle bloost en kijkt schuin naar de grond.
"Ja, ja, bedankt. Maar vind je het wat?"
"Ja, mij lijkt het een goed idee, als je denkt dat je dat kan..."
"Is het zo'n moeilijk nummer dan," vraagt ze meteen.
"Nou, ik heb zangeressen gekend die er bijzonder veel moeite mee hadden. Maar die waren niet zo goed als jij. Wiens versie wil je doen? Er zijn er nogal wat die dat nummer gezongen hebben..."
"Och, dat maakt niet zoveel uit. Al die versies lijken wel een beetje op elkaar. Het is toch hetzelfde liedje. Weet je, ik doe gewoon mijn versie," zegt ze met een knipoog.
"Prima," grijnst Lucas, "en wat ga je doen met je andere liedje?"
Veerle slaat geschrokken haar hand voor haar mond.
"O, shit! Ik moet er natuurlijk twee! Dat kan ik echt niet..." stamelt ze paniekerig.
"Rustig, geen paniek! Je kan alles, als je maar wil. Je houdt toch ook nog steeds van jazz?"
Veerle knikt.
"Mooi. Kijk," legt Lucas uit "als je twee nummers doet, kan het geen kwaad om terug te vallen op iets wat je eerder al wel gedaan hebt, gewoon omdat je het leuk vindt. In jouw geval is dat jazz, en ook omdat je daar gewoon heel goed in bent. Wat dacht je van 'Don't it make my brown eyes blue' van Crystal Gayle?"
"Lijkt me super," lacht Veerle. "Je bent te gek!" En weer springt ze op uit haar stoel en geeft hem een zoen op zijn wang. Lucas krijgt er meteen helemaal zin in.
"Goed, we hebben nog drie dagen en één avond om het allemaal in te studeren dus dat gaat wel hard werken worden!"
"Ik ben er klaar voor!"

[Artemiss]

Het is inderdaad hard werken. Bijna iedere vrije minuut wordt aan het oefenen besteed. 'Don't it make my brown eyes blue' heeft Veerle vrij snel onder de knie. Ze heeft een goede stem voor dat soort nummers.
'I will always love you' is een ander verhaal. Dat komt meer in de buurt van R&B, maar nog niet zo erg dat ze het geen mooi nummer vindt. Echt haar stijl is het niet, maar ze geeft het niet op. Ze wil laten zien dat ze dit ook kan.

"You, my darling you, hmmmm...
Bittersweet memories,
That is all I'm takin' with me,"

"Stop even," onderbreekt Lucas haar. "Je moet in die lange noten aan het eind steeds van toonhoogte veranderen. Dat is gewoon het R&B-achtige dat bij dit nummer hoort. Zullen we hem nog maar een keer beluisteren?"
Veerle ademt diep in, blaast haar wangen op en blaast de lucht weer naar buiten. Vermoeid gaat ze op een stoel zitten.
"Nou, vooruit, nog een keertje dan. En daarna even een pauze, ik wordt hier echt gek van."
Lucas glimlacht en wrijft over haar knie.
"Zwaar, hè, het artiestenleven?"
Ze rolt met haar ogen. "Zal jij weten..."
"We kunnen ook nu even pauzeren, en straks verder gaan."
"Graag," verzucht Veerle.
Lucas zet de radio aan en pakt wat drinken uit het kleine koelkastje dat hij ooit een keer met Dave daar neergezet heeft. Ze zaten er namelijk nog al vaak.
De pauzes zijn prettig, praten over onzin. Heel voorzichtig een beetje proberen te flirten. Lucas kan het niet helpen, dat hij het blijft proberen. De spanning is te voelen, hij weet dat het niet waar kan zijn dat ze helemaal niet in hem geïnteresseerd is. Ze is gewoon nogal besluiteloos.
Het nummer 'My heart will go on' van Celine Dion komt weer onverbiddelijk voorbij op SkyRadio.
"Oh nee, daar heb je haar weer, de vrouw die de Titanic deed zinken..." zucht Lucas. Hij heeft iets tegen dit nummer. Tegen de zangeres, vooral.
Veerle schiet in de lach.
"Verzin je die ter plekke, of heb je dat ergens vandaan gehaald?"
"Nee, die heb ik zelf bedacht. Hoezo?"
"Zomaar. Trouwens, zo erg is ze toch niet?"
"Ik vind van wel."
"Het nummer is toch niet zo erg..."
"Hmmm..."
Veerle zet de radio uit en zingt zelf een stukje.

"Near, far, wherever you are,
I believe that the heart does go on.
Once more, you open the door,
And you're here in my heart and,
my heart will go on and on."

"Zo erg is dat toch niet? Ik vind het wel een mooie melodie," zegt Veerle.
"Ja, maar als jij zingt, is ieder liedje mooi," zegt Lucas schouderophalend.
"Leugenaar," lacht ze. "Zullen we maar weer verder gaan?"
"Yo!"

Tegen het eind van de avond gaan beide nummers bijna vlekkeloos. Het is woensdag, dus ze is ruim voor tijd. Als Lucas haar naar huis toe ziet lopen bedenkt hij dat ze zich altijd druk maakt om niks. Soms begint het moeilijk maar aan het eind gaat het toch altijd weer goed.
Hij bedenkt zich ook hoeveel kansen hij vandaag gemist heeft om haar mee uit te vragen, en hoe overduidelijk het nu is dat ze wel interesse in hem heeft.

Dit is voorlopig dus het laatste stukje, als ik terugkom ga ik verder. Dat is over ongeveer twee weken. Het regent en het is maar 20 graden in Noorwegen... Heb ik weer!

[Lessie]

Ik ben benieuwd naar meer! Hopelijk ziet ze inderdaad wat meer in hem dan datz e nu laat blijken... Oh, je maakt het wel heel erg spannend!

[Wolf]

Zo, helemaal in één keer gelezen! Vind het een geweldig verhaal. De verhaallijn is misschien wat (oké nogal) voorspelbaar, maar om de een of andere rede lijkt het niet uit te maken. Het leest lekker vlot en maakt ook dat ik verder wil blijven lezen. Ik vind het leuk hoe je steeds zo soepel van personage wisselt (qua gedachten en gevoelens), aangezien het dicht op elkaar zit maar toch niet verwarrend word.

Kort gezegd, ik hoop dat je een leuke vakantie hebt en snel weer doorgaat als je terug bent

[Artemiss]

Hei hei!
Terug van weggeweest. Nu ik zie wat voor lekker weer het hier is, vraag ik me af wat ik in Noorwegen deed. Haha.
Bedankt dat jullie zou trouw zijn blijven lezen. Hier is het volgende stukje waar jullie lang op hebben moeten wachten.

Lang leve de projectweek! Ze hebben op donderdag geen lesuren. Een vrije dag! Daar wordt Lucas altijd heel vrolijk van. Nog vrolijker wordt hij als hij de gordijnen open doet rond een uur of elf, en ziet dat het prachtig weer is. Zijn oude barometer aangeeft dat het 25 graden is. Hij pakt zijn zomerste kleren uit de kast en rent de trap af.
"Opa," zegt hij verbaasd als hij de vriendelijke oude man in de kamer ziet zitten.
"Dag jongen, je ziet er vrolijk uit. Heb je weer een meisje," lacht hij.
"Eh..." stamelt Lucas. Daar ga ik maar niet op in, denkt hij.
"Ben je net aangekomen," vraagt hij dan maar. "We hadden toch niets afgesproken?" Vragend kijkt hij naar zijn moeder. Die schudt haar hoofd.
Lucas zegt nooit 'u' tegen zijn opa. Tegen zijn oma moest dat vroeger wel, maar opa zegt dat hij zich oud voelt, als hij 'u' genoemd wordt. Hij is vijfentachtig. Lucas mag hem wel.
"Af en toe kom ik zomaar even langs omdat ik er zin in heb," verklaart opa. "Om jullie te laten schrikken."
Lucas lacht. Hij pakt iets wat op een ontbijtje lijkt en gaat naast hem zitten.
"Zeg, moet jij vandaag niet naar school?"
Grijnzend schudt Lucas zijn hoofd. Hij zegt het magische woord:
"Projectweek."
Opa slaat zijn hand voor zijn ogen.
"O, o. Die jongelui hebben tegenwoordig meer vrij dan school, heb ik het idee. En als ze op school zitten, doen ze projecten waarbij ze niets anders doen dan een tekstje in elkaar draaien en plaatjes zoeken voor een presentatie van vijf minuten."
Lucas lacht. Opa valt toch niet meer om te praten.
"Precies, opa," zegt hij en slaat hem op zijn rug.

Later die middag zit Lucas met een biertje in de tuin. Doet hij altijd als het mooi weer is.
"Niet te veel, hè," waarschuwt zijn moeder.
"Ach," zegt opa schamper, "daar leert die jongen van. Het is goed voor je opvoeding om één keer goed dronken te worden. Daar word je hard van."
Lucas mag opa. Maar hij is ook eerlijk.
"Ja, alleen ben ik al wel wat vaker goed dronken geworden. Dat is op zich wel leuk, op de kater na, maar..."
"Maar?"
Lucas grinnikt.
"De laatste keer vond ik de volgende morgen mijn broek terug in de wasbak en mijn schoenen voor de deur. Ik had geen flauw idee hoe die daar terecht waren gekomen..."
Opa lacht hoofdschuddend zijn vullingen en overgebleven bruingele tanden bloot. Hij wil geen kunstgebit. Hij zegt dat dat er uit valt als hij hard lacht.
"Goed, hoe gaat het verder naast dat soort avonturen en naast school met je? Nog steeds aan het rotzooien met die band?"
"Ja," zegt Lucas enthousiast. "Ik ben op dit moment ergens mee bezig..."
Opgewonden vertelt hij over de wedstrijd, en over Veerle. Het nieuwe talent dat hij ontdekt heeft.
"Ja ja. Goede Dusty Springfield-achtige stem, zeg je? Op haar zestiende? Zozo," zegt opa, "dat is leuk. Moet ze 'How can I be sure' eens zingen. Zitten van die indrukwekkende hoge noten in. Werkt altijd voor het publiek."
"Goed idee," zegt Lucas. "Dat is zeker een goeie voor de finale. Ze heeft echt een fantastische stem. Maar ze durfde eerst niet. Ik ben zo blij dat ik haar heb weten over te halen voor die wedstrijd. Het is hartstikke leuk om met haar te oefenen. Ze is gewoon leuk," zucht Lucas.
"Aha," zegt opa. "Nieuwe vlam?"
Lucas zucht diep en knikt.
"Yup. Maar ze ziet mij niet staan. Tenminste, ik weet het niet zeker. De ene keer lijkt en alsof ze me alleen maar als vriend ziet en de andere keer lijkt het alsof er meer achter zit. Ik heb haar al een keer verteld wat ik voor haar voel, maar toen zei ze dat ze dat absoluut niet voor mij voelde. Grote domper."
"Nee, dat is niet leuk."
"Hoe dan ook, nu lijkt het alsof ze wel weer interesse in mij heeft. Of dat lijkt zo, omdat ik door een roze bril kijk."
"Weet je," zegt opa en hij steekt een smerige Bolknak sigaar op, "toen ik je oma ontmoette, merkte ik al gauw dat één ding sowieso belangrijk was. Je moet haar kunnen laten lachen. Dat vinden heel veel meisjes leuk, viel mij op."
"Dat zit wel goed," zegt Lucas en hij gaat ervoor zitten. Als opa over vroeger gaat vertellen, en hij pakt er een sigaar bij, dan wordt het een lang verhaal.
"Eerst waren we alleen vrienden. Ze was nogal verlegen, en in meer had ze duidelijk niet zo'n zin. Of ze dacht er zelfs niet aan," vertelt hij en neemt een trek van zijn sigaar.
"Dat komt me bekend voor," zegt Lucas en glimlacht als hij terugdenkt aan het voorzichtige ingetogen mooie meisje dat Veerle eerst was.
"Maar, naarmate de tijd verstreek, begon dat verlegen gedoe steeds minder te worden. Ze vertrouwde me steeds meer. Ondertussen werd ik gek van verlangen, nu wilde ik haar ook wel eens gewoon hebben. Dat merkte zij duidelijk, maar ze liet me merken dat ze dat nog niet echt wilde. Toch voelde ik haar onzekerheid en twijfel. Ze wist gewoon niet wat ze er mee aan moest. Ze was nog erg onervaren. Op een dag ben ik gewoon een keer op haar afgestapt. Ik gaf haar een mooie grote bos bloemen en nam haar mee naar de film. We betaalden allebei een kaartje, dat was in die tijd nog zo. De jongen betaalde toen nog niet alles, als hij een meisje mee uit nam," legt opa uit.
"Mooie tijden," grinnikt Lucas.
"Hoe dan ook, aan het eind van de avond vroeg ik haar of ze mijn meisje wilde zijn en ze zei ja. En toen ik haar na een paar maanden vroeg of ze ook mijn bruid wilde zijn, zei ze ook ja. Maar dat laatste geld natuurlijk niet voor jou, jongelui trouwen tegenwoordig veel later. Zeg, luister je nog wel?"
Lucas zit heel stil voor zich uit te staren en na te denken over wat opa hem net verteld heeft. Hij twijfelt heel even, en voelt dat zijn buik bijna pijn doet van de zenuwen bij het idee.
Plotseling giet hij de laatste slok bier in een keer naar binnen, om zich nog wat moed in te drinken, geeft zijn opa nog een klopje op zijn schouder en zegt:
"Bedankt voor je verhaal, opa, ik ga er vandoor!"
Hij rent naar de garage om zijn brommer te pakken.
"Succes ermee, jongen," roept zijn opa hem nog na.

[Shaolin]

Ik heb gans dit verhaal in 1 keer gelezen. En ik moet zeggen dat het veel beter is als mijn cursus van recht Wat niet moeilijk is
Nee ik vind het echt een goed verhaal, een beetje cliché maar er is niets mis met cliché.
Het leest echt vlot vandaar dat ik het in 1 keer uitgelezen heb ^^
Ik hoop echt dat het goed komt tussen Veerle en Lucas maar ik denk het eerlijk gezegd wel Ik ben benieuwd naar het vervolg ^^

[Artemiss]

Ondertussen zitten Valerie en Veerle samen op Veerles kamer muziek te luisteren en te kletsen.
"Goed, Dave is niet de aller knapste jongen die er rond loopt, maar hij is gewoon heel leuk. En grappig. En hij is ook niet lelijk," ratelt Valerie.
"En hij is een schuinsmarcheerder," zegt Veerle er droog achteraan.
"Hmmm, misschien een beetje..." mompelt Valerie. "Je moet hem strak aan het lijntje houden." Ze knipoogt.
"Tjonge, het is je hondje niet."
"Laten we het nu eens over jou hebben."
"Over mij?" Ze klinkt verbaasd. "Wat wil je van me weten?"
"Nou, hoe zit het tussen jou en Lucas? Dave en ik hebben heel erg onze best gedaan." Valerie grijnst breed. Veerle staart haar aan. Langzaam dringt het tot haar door. Ze kwamen de jongens afgelopen maandag niet 'toevallig' tegen.
"Oh, smiecht!" Lachend smijt ze een kussen naar haar vriendin.
"Nou? Hoe is het gegaan?"
Veerle zwijgt even.
"Wist Lucas ervan?"
"Is dat afhankelijk van hoe het is gegaan," vraagt Valerie en grinnikt.
Veerle zucht dramatisch.
"Nee, hij wist van niks," zegt Valerie eindelijk. "Het was mijn idee en Dave hielp me."
"Goed, ik had ook kunnen weten dat Lucas zoiets niet proberen zou. Ik heb al een keer nee gezegd... Het was trouwens wel gezellig."
"Wat?! Je hebt al een keer nee gezegd? Heeft hij je verkering gevraagd?" Valerie laat bijna haar glas drinken uit haar handen vallen.
"Nou, hij heeft me een soort van verteld dat hij verliefd op me is. En dat hij al het idee had dat we iets hadden. Maar dat was mijn stomme schuld. En toen heb ik hem verteld dat ik niet verliefd was," legt Veerle haar vriendin uit.
"En je bent wel verliefd."
"Dat weet ik niet! Ik weet het gewoon niet. Sinds Pablo heb ik de vriendjes afgezworen. Ik wil dat niet meer," zegt ze met overslaande stem.
"Ja, dat zei Lucas toen ook. En hij had al wel wat meer te verduren gehad," zegt Valerie laconiek.
Veerle herinnert zich vaag dat Valerie daar ooit per ongeluk ook wat over gezegd heeft.
"Ja, hoe zit dat eigenlijk? Dat zou je me nog eens uitleggen."
"Lucas staat op school bekend als een vrolijke, grappige, getalenteerde, leuke jongen. Dat zul jij begrijpen," zegt Valerie veelbetekenend. Veerle zwijgt. Dat is hij zeker.
"Heel veel meisjes vonden dat. Ik ook. Alleen ik was gewoon niet verliefd op hem. Ik keek naar andere jongens. Ik vond dat Lucas al teveel bekijks had. Heel veel mooie meisjes kwamen op hem afgestapt, maar Lucas is niet erg kieskeurig. Tenminste, dat was hij toen niet. En zijn hart is gemakkelijk te breken. Hij heeft heel veel vriendinnetjes gehad. Susanne, Mireille, Andrea, Michelle, Sandra, Lisanne, en hij had ook heel even iets met Daryenne, maar dat was een vergissing, geloof ik. Nou ja, het was bij allemaal een vergissing. Een relatie duurde niet langer dan een aantal weken. En iedere keer als het uitging, was hij er kapot van. Of vond hij het in ieder geval heel erg. Van Susanne hield hij denk ik echt heel veel, dat duurde ook het langst. Zij was de laatste. Toen zij plotseling zei dat ze hem niet leuk meer vond, de trut, had hij tegen mij en Dave gezegd, ik weet het nog precies: 'Ik kap er godverdomme mee. Ik wil geen relatie meer! Met niemand niet. Klaar! Uit! Afgelopen. Ik kan het blijkbaar niet.' Ik geloofde hem niet. Maar hij hield het behoorlijk lang vol, dus na een tijdje geloofde ik wel dat hij het meende."

Valerie houdt op met praten. Veerle kijkt stil voor zich uit. Arme jongen.
"Dat wist ik niet," was het enige wat ze zeggen kan.
"Nee, je kon het ook niet weten. Dus dat geeft niet. En wat je doet is goed, hoor. Als je niet verliefd op hem bent, moet je er niet aan beginnen. Dan bespaar je hem pijn."
Veerle schudt verdrietig haar hoofd.
"Ik heb hem al pijn gedaan. En ik weet niet zeker of ik nou wel of niet verliefd op hem ben. Ik weet niet wat verliefd zijn is. Ik heb nog nooit een vriend gehad voor ik bij jullie in de klas kwam, laat staan een vriendje."
Valerie denkt even na.
"Hmm... Voel je vlinders in je buik als je dicht bij hem staat, of als je om hem moet lachen, of iets anders?"
"Hoe voelen vlinders in je buik?"
"Jemig, het is wel heel erg met jou. Een soort van zenuwachtig gevoel, maar dan anders..."
"Ja, dat heb ik weleens bij hem gevoeld, ja. Als ik hem een zoen op zijn wang geef, of die ene keer in zijn haar..."
"Je bent verliefd," constateert Valerie zeker met een zelfvoldane glimlach.
"Maar ik ben sinds Pablo bang voor vriendjes," zucht Veerle.
"Je moet niet zo bang zijn! Als je bang bent kom je in de liefde nergens. Je komt sowieso nergens als je bang bent. Angst is een slechte raadgever. En je bent toch niet bang voor Lucas?"
Langzaam schudt Veerle haar hoofd. Nee, ze is niet bang voor Lucas. Natuurlijk is ze dat niet. Ze heeft geen reden om bang voor hem te zijn. Laat het toch los, zegt ze tegen zichzelf.

Plotseling worden ze opgeschrikt door steentjes tegen haar slaapkamerraam.

Ik had zin in nog een stukje.

[Artemiss]

Verbaasd opent Veerle het raam en kijkt naar beneden. Ze slaat haar hand voor haar mond en begint te lachen.
Lucas staat beneden met een enorme bos rozen in zijn hand en kijkt haar grijnzend maar een tikkie onzeker aan.
"Haha, net Romeo en Julia," lacht Valerie.
Met een kop als een boei duwt Veerle haar vriendin weg van het raam. Lucas maakt van de gelegenheid gebruik.
"Oh, zal ik voor de vorm ook even door mijn knieën gaan? Deed Romeo vast ook."
Langzaam knikte ze. Daarna pas zag ze dat hij blote knieën had, maar hij ging al in huwelijksaanzoek-vorm op zijn knieën.
"Dit bedoel ik niet zoals het eruit ziet," voegt hij er lachend aan toe.
"Ik weet dat we het er al eens eerder over hebben gehad, maar ik geef het niet zo snel op," begint hij.
"Oh Julia, wilt gij heden avond met mij mee uit eten en naar de bioscoop? Die hadden ze nog niet in Romeo's tijd, maar dat maakt niet uit."
Hikkend van de lach knikt ze.
"Gaarne!"
Lucas zucht. De opluchting is groot.
"Mag ik nu weer gaan staan? Mijn knie begint zeer te doen..."
"Ja, ja, natuurlijk, gek! Wacht, ik kom naar beneden."
Ze sluit haar raam en rent de trap af. Valerie komt achter haar aan.
Ze doet de deur voor hem open en pakt de rozen aan. Ze geeft hem weer een zoen op zijn wang.
"Oh, wat lief, dankjewel."
"Ik ben zo lief, als ik mijn best doe," zegt Lucas lachend.
"Mam! Kijk dan! Wil jij ze even in een vaas zetten?" Veerle loopt naar achter.
Valerie werpt Lucas een veelbetekenende blik toe en steekt haar duim op.
"Ik dacht dat je het nooit zou doen."

[Lessie]

Aaah, wat schattig! Ze had hem eigenlijk op zn mond moeten zoenen

[Shaolin]

Das een echte Romeo en Julliet ^^ Oké niet echt, dat was net iets dramatischer :p
Pff vond ik maar een gast die ook zo lief was als Lucas, maar blijkbaar bestaan die niet
Kben benieuwd naar het vervolg

[Artemiss]

Lucas toetert met zijn motor als hij om vijf uur voor Veerles huis staat om haar op te wachten. Ongeduldig schommelt hij met zijn motor heen en weer. Hij heeft het eindelijk voor elkaar! Hij heeft wel een schaafwond op zijn knie, maar dat is het dubbel en dwars waard.
Veerle heeft met Valerie uren voor de spiegel gestaan. Haar los, haar opgestoken? Of in een staart of vlecht? Uiteindelijk besluit ze het los te laten hangen. Dat heeft ze nog nooit eerder gedaan, bedenkt ze.
Verder een spijkerrokje, een battle-dress jasje en (op aanraden van Valerie) een topje waar bij af en toe net een heel klein stukje blote buik tevoorschijn komt. Het is toch mooi weer.
Niet te veel make-up (niet op aanraden van Valerie).
"Sorry, Val, dat is gewoon mijn stijl niet. Ik ben natuurlijker," zegt ze vastbesloten. Ze voelt zich super. In haar vorige klas had ze zoiets nooit durven zeggen. Ze had toen geen stijl.
Onverschillig haalt Valerie haar schouders op. "Dan niet, hè?"
Ze schrikken van nog meer getoeter van buiten.
"Schiet nou maar op, hij wordt ongeduldig."
Ze gaan de trap af.
"Zo, je ziet er goed uit! Daar moet je die hoge laarzen onderaan doen. Maak je het niet te laat?" De laatste zin klinkt een beetje bezorgd. Dit is ook de eerste keer dat Veerle mee uitgevraagd wordt, het is nieuw voor haar moeder.
"Nee hoor, mam. Maak je maar niet druk, komt goed," stelt ze haar moeder gerust. Snel schiet ze in haar laarzen en doet de deur open.

"Hèhè, dat duurde la..." Lucas maakt zijn zin niet af. Hij staart haar met half open mond aan. Ze ziet er mooier uit dan ooit te voren! Ze is veel leuker met haar haar los. Als ze zijn gezicht ziet, lacht ze en zet haar handen in haar zij. Een klein stukje buik komt tevoorschijn. Plaatje, zeg.
"Wauw," brengt hij tenslotte moeizaam uit.
Veerle geniet. Blij verrast kijkt ze naar zijn motor. Yes, het was zo leuk om bij hem achterop mee te rijden.
"Wat," lacht Lucas, die weer normaal kan praten, "had je verwacht dat je weer voor op het stuur moest?"
Veerle lacht.
"Dán was ik niet eens mee gegaan, jongetje," zegt ze met een overdreven diva-gehalte. Ze knipoogt. Ze meent het niet.
"Nou, dag torteltjes, ik ga ervandoor." Valerie zwaait en loopt vlug de straat uit. Veerle springt achterop en Lucas sjeest ervandoor.

Tijdens de film, een griezelfilm, omdat ze dat allebei wel wat vonden, kijkt Lucas amper naar de film. Hij probeert zo af en toe wel even naar het scherm te kijken, omdat hij straks ook wat wil kunnen zeggen over de film. Anders komt het ook zo stom over.
Maar steeds weer glijden zijn ogen naar de stoel rechts van hem. Ze heeft haar jasje uitgedaan. Hij kijkt naar haar benen en haar armen. Jammer genoeg is haar buik als ze zit niet zichtbaar. En het is ook erg donker. Hij wil haar eigenlijk ook ergens aanraken, maar misschien is dat te vrijpostig?
Plotseling kijken haar ogen schuin opzij. Ze grijnst. Ze pakt met haar hand zijn kin beet en duwt zijn gezicht speels weer naar het doek.
"Straks kun je naar me kijken. Tijdens het eten is het vast wat lichter," fluistert ze in zijn oor. Zodra de hand verdwenen is draait zijn hoofd meteen weer haar kant op. Hij kan er niets aan doen.
"Sorry, ik kan er niets aan doen," is dan ook zijn excuus. Veerle slaat zuchtend haar handen voor haar ogen en schudt haar hoofd.
"Zo kan ik toch geen film kijken," zegt ze zogenaamd geïrriteerd.
Het gaat weer een tijdje goed. De griezelfilm begint wat griezeliger te worden. De effecten van geesten zijn behoorlijk goed. Je weet dat het nep is, maar toch krijg je er de kriebels van.
Het verhaal is niet echt origineel. Een beetje nageaapt van het sprookje van Blauwbaard. Als de kamer vol met vrouwen lijken open wordt gemaakt, verbergt Veerle haar gezicht in haar handen.
"Gadverdamme!"
Lucas ziet zijn kans schoon. Hij doet iets wat hij al de hele tijd wilde doen. Hij slaat een arm om haar heen, trekt haar naar zich toe en drukt een kus op haar haar. Ze zitten helemaal achterin, dus het valt niet zo op.
Veerle kijkt, het doek ontwijkend, omhoog. Lucas ziet in het donker haar verbaasde gezicht, en wil een 'sorry' prevelen.
Maar dan gaat ze plotseling weer recht zitten en legt haar handen in zijn haar. Nog een tikkie onzeker brengt ze haar gezicht dichter naar de zijne. Abrupt laat ze hem los als ze opgeschrikt wordt door een ijselijke gil. Geschrokken kijkt ze naar het doek, en meteen weer weg. Het begint meer op een horrorfilm te lijken.
Lucas baalt. Bijna! De schuld van die rot film.
Veerle pakt zijn hand.
"Zullen we naar buiten gaan? Ik geloof het wel, van die film," zegt ze en huivert. Dankbaar knikt Lucas en ze staan op en lopen naar de uitgang.
"Pffft, iets te goede effecten die film, volgens mij," zegt Lucas. Plagend prikt hij zijn vriendin zachtjes in haar buik.
"Je vond het eng, hè?"
Veerle zet haar handen in haar zij zodat Lucas' vingertop haar blote buik aanraakt.
"Wie ik? Nee hoor, jij beschermde me toch?"
Voorzichtig legt Lucas zijn hand op haar buik. Hij doet alles langzaam en heel behoedzaam, want Veerle is niet veel gewend. Maar Veerle laat het toe.
Ze kijkt hem aan.
"Valerie vertelde van je, eh, ervaring met vriendinnetjes. Rot voor je, joh."
Lucas haalt zijn schouders op.
"Ach, dat is geweest. Je hoeft niet bang te zijn dat ik nog op Susanne terugval. Zij is verleden tijd. Net zoals al die anderen. Als jij me maar niet net zo in de steek laat," zegt hij en zijn stem beeft een beetje bij de laatste zin.
"Ik geloof niet dat je dat zult doen. Maar ik ben verliefd, dus dat is logisch."
Veerle schudt beslist haar hoofd.
"Ik merk wel dat populair zijn en veel vrienden hebben ook niet alles is," zegt ze dan.
Ze kijkt hem een poosje aan. Hij houdt nog steeds zijn handen om haar buik, half onder haar topje, en hij is niet van plan ze weg te halen. Heel even aarzelt ze.
"Doe je ogen eens dicht."
"Waarom?"
"Doe nou maar gewoon even. Voor mij."
Nou hadden mooie aantrekkelijke meisjes dat al wel vaker tegen hem gezegd. Meestal kwam er dan een glas drinken of een mep in zijn gezicht. Maar nu heeft hij geen ruzie met haar. En Veerle is een veel te zachtaardig type voor zoiets. Dus uiteindelijk doet hij dan toch maar zijn ogen dicht. Uit instinct wel stijf.
Veerle grinnikt als ze het ziet. Ze legt haar handen opnieuw in zijn haar. Ze drukt zacht haar lippen op de zijne. Het smaakt best vreemd, maar het voelt goed. Ze wil best nog even zo blijven staan.
Lucas telt verstijfd de seconden. Eén, twee, drie, vier....stop. Hij knippert met zijn ogen en kijkt haar aan. Ze glimlacht warm naar hem. YES! YES! YES! Yes. Hij had het voor elkaar.

[Lessie]

Aaaaaaah, yes yes! Eindelijk!

[Artemiss]

Ehm... Welke versie heb je nou gelezen? Ik heb hem net aangepast, en het is onvoorstelbaar dat je net dat nieuwe stuk hebt gelezen...

[Lessie]

Ehm, nou.. In de versie waar Veerle niet tegen hem zegt dat het haar spijt van zijn vorige vriendinnen en dat hij zij handen op haar buik houdt.. Maar wel dat ze hem zoent. Daarom zei ik yes, omdat ze eindelijk toegeeft aan dr echte gevoelens voor hem.
Heb dus net de nieuwe versie van je laatste stukje gelezen

[Artemiss]

Aha... Beetje stom om het op het laatste moment nog te veranderen maar vond dat het te lang duurde. Heel veel zitten twijfelen, dan het lange verhaal posten, en als ik het gepost heb denken: 'Nee, die andere is toch beter...' Pffft...

In het tapas restaurant La Cubanita probeert Veerle kippenboutjes te eten zonder haar mond te branden. Pittig, hé!
Voorzichtig drinken ze samen uit een groot glas sangria dat ze besteld hebben.
"Niet te snel," waarschuwt Lucas, "daar wordt je zat van."
Veerle grinnikt.
"Maak je maar geen zorgen over mij, ik drink langzaam," stelt ze hem gerust.

Even later komt Lucas een beetje aangeschoten samen met Veerle uit de tent stappen.
"Goh, wat ben je opeens vrolijk, zeg,"
"Hoezo opeens? Ik ben de hele tijd al vrolijk. Ik ben sowieso altijd vrolijk, merkte je dat niet?" Met kleine vrolijke huppel pasjes loopt hij naast haar.
"Ja, natuurlijk. En die waarschuwt mij dat ik niet te snel moet drinken."
"Nee, daar wordt je zat van," grinnikt hij.
"Hmmhmm." Ergens vindt ze het wel leuk. "Juist. En jij niet zeker?"
"Ik kan er tegen," antwoordt hij zelfverzekerd.
"Ja ja," zegt Veerle, "hoor eens mannetje, ik vond het heel leuk en gezellig maar jij gaat mij dus echt niet op je brommer naar huis brengen in deze toestand."
"Tuurlijk wel, joh. Dat gaat best. Ik ben niet echt dronken, ik ben aangeschoten. Ik loop toch nog recht, ik praat ook niet met een dubbele tong en bovendien kan ik nog redelijk nadenken," protesteert hij fel.
Veerle zucht diep. Wat moet ze daar nou mee? Ze denkt een poosje na.
"Nou, vooruit dan, ik zie ook niet in hoe ik anders thuis moet komen. Maar doe voorzichtig, hè?" Ze kijkt hem gemeend bezorgd aan.
Lucas ziet het en drukt een kus op haar voorhoofd.
"Komt goed, Veer, komt goed."
Hij probeert er voor haar zo nuchter mogelijk uit te zien en bewijst dat hij echt alleen een beetje aangeschoten is door haar veilig thuis te brengen. Dat gaat nog net, met één gedeeld glas sangria en een of twee biertjes op.
Voor haar deur blijven ze nog even staan. Ze geeft hem nog een zoen.
"Bedankt, ik vond het ontzettend leuk. Als ik had geweten dat daten zo leuk was, had ik het eerder gedaan." Ze knipoogt.
Ze steekt de sleutel in het slot. Lucas pakt voor ze naar binnen kan gaan nog even haar hand vast.
"Mag ik nu wel aannemen dat we officieel iets hebben?"
Met een stralende glimlach knikt Veerle en geeft hem nog een zoen.
"Het voelt heel vreemd, maar dat mag je nu wel aannemen, ja. Maar ik moet nu echt naar binnen. Doei, tot morgen!"
"Tot morgen!"

Lucas rent het tuinpad af, maakt een vreugde sprong en balt zijn vuisten.
"Yes," fluistert hij in zichzelf. Vrolijk fluitend pakt hij zijn motor.

[eerised]

JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!
ik voel me zo oooooooo geweldig fantastisch!!!!
en ik vind romantische verhalen zowiezo altijd leuk (bijna altijd).

doeii want ik heb niet heel veel tijd want mn zusje wil op de pc en anders gaat ze zeuren

geweldig stuk, ik hoop op meer!

[Lessie]

Eindelijk! Wat zijn ze toch lief samen, zeg!
Heel mooi geschreven.

[Shaolin]

Dat werd tijd...
Wel keischattig stukje, vooral van die horrorfilm vond ik leuk ^^

[Artemiss]

Een last valt van Veerles schouders. Ze voelt zich een stuk meer op haar gemak, er is een hoop spanning weggenomen sinds ze wat met Lucas heeft. De zenuwen voor het optreden zijn veel minder dan normaal.
Als ze het café binnenkomt zwaait Lucas opgewonden naar haar. Ze glimlacht en loopt naar hem toe.
"Hoi," zegt ze vrolijk. "Zin in vanavond?"
"Tuurlijk, altijd!"
Ze knuffelt hem en geeft hem een zoen. Het ziet er verliefd uit, en toch ook vriendschappelijk.
"Je ziet er relaxed uit. Niet zenuwachtig?"
"Valt mee," antwoordt Veerle, "een beetje voor 'I will always love you'."
Lucas knikt begrijpend.
"Tja, dat is ook niet echt jouw ding, hè? Maar ja, je wilde het zelf."
Ze halen wat drankjes en gaan aan een tafeltje zitten. De wedstrijd begint later pas, en bovendien is Veerle helemaal als laatste aan de beurt. Valerie komt meteen naast Veerle zitten en fluistert opgewonden:
"Zijn jullie nu uit geweest? En hebben jullie nu wat? Hebben jullie gezoend? Is het gebeurd?"
Veerle zucht.
"Ja, ja, ja en nee."
"Hebben jullie gezoend?!"
"Ja, dat zeg ik net. Maar wat kan jou het eigenlijk schelen?"
Ze vraagt dat niet om haar geïrriteerdheid te uiten, meer om het werkelijk te vragen. Een klein stukje oude Veerle is altijd in haar over gebleven, iets waarmee ze afwijkt van andere meisjes. Ze vraagt zich echt af, waarom Valerie zoiets weten wil. Zij is ook niet geïnteresseerd in wat zij en Dave zoal doen. Vriendinnen ben je toch ook om dingen aan elkaar kwijt te kunnen, niet om alles van elkaar te willen weten?
Maar Valerie neemt het niet goed op.
"Nou, sorry, hoor. Ik vroeg het alleen maar. Ik dacht, je bent er nou al zo lang mee bezig, nou het hem eindelijk gelukt is wil ik ook alles weten. Maar als je dat liever niet hebt..." en ze wendt zich van Veerle af.
"Dat bedoel ik niet. Ik vraag me alleen af wat het je kan schelen. Wat heb jij eraan?"
Maar Valerie hoort het al niet meer. Veerle haalt haar schouders op. Dan niet.

Dan wordt haar aandacht afgeleid. Remco komt het podium op om zijn verhaaltje af te draaien. Het gaat beginnen!

[Artemiss]

JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!
ik voel me zo oooooooo geweldig fantastisch!!!!
en ik vind romantische verhalen zowiezo altijd leuk (bijna altijd).

doeii want ik heb niet heel veel tijd want mn zusje wil op de pc en anders gaat ze zeuren

geweldig stuk, ik hoop op meer!

Leuk dat je zo enthousiast bent, maar het is maar een verhaaltje hoor...

[eerised]

ik weet het Artemiss maar ik ga altijd zo op in een verhaal en ik kwam net terug van zomerkamp en er was een meisje dat heel goed kon zingen en ze zong een keer savonds: My heart will go on en I will always love you xD
toeval hé??
maar het ook een heel leuk verhaal (en ik raak in een goede stemming van my heart will go on en dat luister ik nu )

maar ik hoop niet dat je nog een keer op vakantie gaat want dan moeten wij zonder stukje nouja heel erg is dat niet maar toch wel heeeeeel jammer als er niks meer komt

en een beetje romantische verhalen vind ik zowieso bijna altijd leuk omdat je jezelf erin herkent als je zelf verliefd bent en dat vind ik leuk omdat ik zelf ook verliefd ben dus...


doeii groetjes Desirée

[Lessie]

Hmm, ben erg benieuwd hoe ze de halve finale gaat overleven! (het was toch de halve? )

[eerised]

Zij gaat gwn winnen!!! Ze is zoo goed, dat kan niet misgaan!!

Desirée

[Artemiss]

Spitfire is als eerste aan de beurt. Een spectaculaire dansact, zoals altijd, maar het begint te veel van hetzelfde te worden. Je kan het aanvoelen dat zij het waarschijnlijk niet zullen overleven.
Nee, dan Anna. Ze heeft geoefend! Ze kan natuurlijk nog steeds niet beter zingen dan ze kon, maar ze probeert toch met meer volume te zingen en het klinkt beter. Wel weer een heftig nummer.
Dan is Veerle aan de beurt. Ondertussen is Veerle al behoorlijk populair in het café, alleen al bij het noemen van haar naam stijgt geklap en gejoel op. Remco heeft amper de tijd om zijn verhaal af te maken.
'Don't it make my brown eyes blue' zingt ze eerst. De sfeer is goed, en het gaat Veerle zoals verwacht gemakkelijk af. Lucas voelt zich fantastisch. Een grote last is van zijn schouders gevallen. Hij kan nu volop van haar genieten. Hij ziet dat ze fantastisch zingt, dat ze straalt en plezier heeft, en vooral dat ze van hem is. Van hem alleen en van niemand anders. Maar hij moet zich niet te veel af laten leiden, hij is ondertussen ook piano aan het spelen.
Dan is Spitfire weer aan de beurt voor de tweede act. Het lijkt veel op de eerste.
"Ik vind het vervelend voor ze, maar ze kunnen het schudden, vrees ik," zegt Dave. Lucas knikt instemmend.
En dan komt Anna weer. Ze verbaast iedereen. Niets heftigs, geen harde elektrische gitaren, maar een heel rustig nummer. Weliswaar geen heel moeilijk nummer, maar omdat dit zo anders is dan wat ze normaal gesproken doet, valt dat niet op. Ze zingt het heel goed. Het publiek is enthousiast. Lucas ziet een klein probleem opkomen.
"Dat heeft ze heel slim gedaan," zegt hij tegen Veerle. "We moeten oppassen. Jij hebt nog altijd een betere stem, maar zij begint wel verstandiger met haar eigen talent om te springen."
Voor het eerst die avond voelt Veerle weer wat zenuwen vlak voor ze op moet. 'I will always love you' is en blijft een moeilijk nummer. Lucas komt naast haar staan en wrijft over haar armen. Hij geeft haar een zoen in haar haar en zegt: "Je kan het, dat weet ik."
Veerle haalt diep adem en loopt naar de microfoon. Eerste stuk a capella.

[Lessie]

A capella, jemig.. Dat is echt super moeilijk! Ik zou dat echt niet kunnen.. Nja, als ik goed oefen misschien, maar geef mij maar begeleiding erbij.
Goed gedaan! Ben super benieuwd naar meer!