[verhaal] Three words to remember.

[Nooolaa]

All Time Low & Hey Monday in:
"Three words to remember.”

Introo: De wind waaide weer tegen mijn gezicht. Nu denk je weer, staat ze weer op een gebouw klaar om te springen ? Ik moet eerlijk toegeven, hier sta ik weer en het is nog steeds hetzelfde gebouw. Ik heb mijn leven voor de 2de keer verknald. Schreeuwt God dan niet dat het tijd is om te springen ? Wel ik denk van wel, dus hier sta ik nu aan de rand van het dak. De lucht ziet mooi roze, net zoals het elke ochtend doet. Maar ik kan niet van de lucht genieten. Ik kan niet eens springen. Twijfel ? Nee ,ik twijfel helemaal niet. Ik wil gewoon dat Alex met me mee zou springen. ‘Cause if you jump I will jump too.’ Riep ik. Wie weet is de dood helemaal nog zo slecht niet zoals iedereen beweerd. Ik geloof dat Alex me in hemel wel vergeeft. Maar wilde ik wel naar de Hemel ? Nee ! Ik wil naar Alex. Maar ik kan gaan en staan waar ik wil, maar de plaats waar Alex is kan ik niet komen. ‘Ik hou van je Alex.’ Riep ik. ‘Voor altijd.’fluisterde ik. En ik sprong.

Maar eerst geef ik jullie de rede waarom ik spring.
Ik zal helemaal vanaf het begin beginnen.

Deel 1: Redder.

Cassadee’s POV:
De wind waaide tegen mijn gezicht, koude wind, en ik voelde niets. Niets speciaal. Echt helemaal niets. Ik stond aan de rand van het dak en ik keek naar de honderden auto’s beneden me. De lucht was mooi licht blauw, net voor het donker wordt. Ik wiebelde heen en weer net als wanneer je een duik gaat nemen. Ik stond daar klaar om mijn sprong te wagen. Ik spreidde mijn armen en bracht ze daarna terug naar mijn zij. Dit deed ik een paar keer opnieuw. Ik keek weer naar beneden en ik herinnerde me vaag dat ik ooit bang was van hoogtes. Ik wachtte , ik hoopte dat ik iets zou voelen. Misschien angst of adrenaline, maar ik voelde niets. Het was net als de rest van mijn leven doelloos, geen gevoel. Ik kon geen enkel gevoel oproepen, ik bestond gewoon. Het enigste gevoel dat ik kende was teleurstelling. In familie ,vrienden maar vooral teleurgesteld in mij zelf. Ik wilde deze teleurstelling niet meer, het kwam me echt tot hier. Ik mis het om elke dag op iemand anders verliefd te worden. Ik mis het om, om de kleinste dingen boos te worden. Ik mis mijn vader. Maar het probleem is, ik kan het me niet herinneren hoe dat allemaal voelde. Het laat me eerlijk gezegd koud. Opeens waaide de wind weer stevig door en duwde me een beetje naar achter. Is dit een teken ? Vroeg een stem in mijn hoofd. ‘Nee’ antwoordde ik. ‘Dit is de natuur.’ Ging ik spontaan verder. Ik leunde naar voor. Ik gaf mezelf nog een laatste kans om angst of welk ander gevoel te voelen. Ik hoorde iets vanachter in mijn hoofd. Wat was het ? Twijfel ? Nee, ik twijfelde niet. Nee, ik had deze weg gekozen en ik zou deze weg volgen tot het einde. Ik lachte. Een lach zonder humor, zonder een echte rede om te lachen. Maar toch ik lachte. Ik ging op mijn tenen staan zo dicht dat de kant van het gebouw maar toeliet. Ik leunde weer naar voren en de wind probeerde me terug te duwen. Maar de wind zal ooit opgeven. Ik maakte mezelf klaar voor het betekenisloze vallen dat ik zo zal ervaren. Ik stootte me af en ik sprong.

Alex POV:
Nee, jack ik denk echt dat ze gaat springen, ik bel je later wel.’ Riep in de telefoon tegen Jack. Ik zag een meisje boven aan de rand van het dak van een gebouw staan. Ze spreidde haar armen en liet ze terug zakken naar haar zij. Ik rende meteen naar boven, ik moet zorgen dat haar niets overkomt. Ik rende als een gek de trappen op, want de lift moest 20 keer stoppen voor dat het helemaal boven was, en dan zou ik te laat zijn. Ik rende en rende. Ik was eindelijk boven, en daar zag ik haar. Ze was bloedmooi, ookal zag ze er vermoeid en bang uit, ze was beeldschoon. Ze had bruin haar met vanachter blond ,en in haar bles had ze ook blond ,net als ik. Opeens zag ik dat ze wilde springen en ik rende naar haar toe, hopen dat ik niet te laat was om haar tegen te houden. En ze sprong.

Cassadee’s POV:
Voor 1 stomme seconde dacht ik daadwerkelijk dat ik sprong. Maar toen realiseerde ik me dat ik naar voren had willen springen, en ik naar achter ben getrokken, en ook als ik had gesprongen hadden er geen stevige armen om me heen geweest. Of ben ik al in de hemel ? ‘Ben je gek ?’ riep een stem in mijn oor. ‘Ben je fucking crazy?’ ik hoorde dat het een mannenstem was. ‘Laat me los.’ Zei ik met een zachte stem. Hij had mijn hele plan geruïneerd, maar het was nog niet te laat ik zou nog snel naar de rand van het dak kunnen lopen, alleen als hij me los zou willen laten. ‘Laat me los.’ Riep ik zacht. ‘Hell no.’zei de vreemde mannenstem boos. ‘Als ik je nu los laat, ga je weer proberen van de kant te springen.’ Vervolgde hij. ‘Dat zijn jouw zaken toch niet of ik nu iets doe of juist niet doe.’ Zei ik tegen hem terwijl ik diep vanbinnen wenste dat hij me los zou laten. ‘Ik ben hier, jij bent gek, en dus zijn het wel mijn zaken op dit moment.’ Riep hij buitenadem. ‘En trouwens je kan je zelf niet zomaar van een gebouw gooien.’ Ging hij roepend verder. ‘Ik kan doen wat ik wil.’ Zei ik hem duister. ‘Het maakt me helemaal niets uit wat je zegt.’ Riep ik terug naar hem. ‘Ben je zeker dat je niet meteen naar de kant rent wanneer ik je los laat ?’ vroeg hij met iets raars in zijn stem. Ik probeerde het te herinneren wat het was, en na eventjes zoeken tussen oude herinneringen wist ik was zijn stem kleurde. Bezorgdheid. Hij was bezorgd om me. Dat heb ik al een lange tijd niet meegemaakt. ‘Wat interesseert jouw dat nu?’ vroeg ik hem terug. En toen bedacht ik dat ik zijn gezicht nog niet had gezien, het gezicht van mijn redder. Want als ik zijn gezicht zou zien, zou ik weten waarom hij dit doet. Ik had een gave om gezichten te lezen. ‘Het interesseert me omdat ik niemand zoiets kostbaars als leven wil zien verspillen.’ Antwoordde hij op mijn vraag. Ik keek naar zijn gezicht, en ik zag dat hij het echt meende dat ik niet dood mocht gaan. We zaten een tijdje in stilte tot hij zei ‘Wel hier is wat we gaan doen. Jij en ik gaan zo naar beneden, we gaan wat koffie halen voor jouw. Dan breng ik je naar huis en wees zeker dat ik zorg dat je familie vanaf nu elke stap volgt die je zet.’ ‘Ik heb geen familie.’ Zei ik koud. ‘En ik ga zeker niet naar huis.’ Fluisterde ik. ‘Je zult toch moeten.’ Zei hij licht geïrriteerd. ‘Nee.’ Zei ik stijf. ‘Thuis is hel. Het leven is onleefbaar & thuis is onmogelijk.’ Riep ik. ‘Uhm, okay.’ Zei hij. ‘Wel dan zal je naar mijn thuis moeten komen.’vertelde hij me opgewekt. En voor de eerste keer zins een lange tijd voelde ik iets anders dan teleurstelling. Wat was het ook al weer ? Verrassing. ‘Wat?’ zei ik op een geschokte toon. ‘Je hebt me wel gehoord.’ Zei hij blij. ‘Maar laten we eerst naar beneden gaan.’ Vervolgde hij ernstig. Hij liet me zachtjes los en we liepen naar beneden. ‘ik ben Alex by the way.’ Vertelde hij me. ‘Alex William Gaskarth.’ Een glimlach vond een weg naar zijn gezicht. Hij bleef verwachtingsvol naar mij kijken. En toen wist ik waar hij op wachtte. ‘Ik ben Cassadee.’ Zei ik hem. ‘Cassadee Pope.’ Vervolgde ik zacht. ‘Wel leuk je te ontmoeten Cassadee Pope.’ Zei hij blij. ‘Mhm.’ Mompelde ik. De lucht was donker blauw nu. Ik keek naar mijn horloge en ik zag dat het al 8:00 Pm was. Als het zomer was geweest zou er nu nog licht zijn geweest. Maar het is winter half december een week voor kerst. Ik bibberde, en ik sloeg mijn armen om me heen om het warmer te krijgen. Ik had geen trui of zelfs geen jas bij. Ik dacht dat ik het niet nodig had. Ik hoorde mijn tanden klapperen. Ik had het echt ijskoud. Ik bibberde eventjes tot ik merkte dat Alex zonder woorden zijn trui aan mij gaf. Hij keek me aan met een blik van probeer-niet-te-weigeren. Dat was ik ook niet van plan. Ik pakte de trui uit zijn handen & deed de trui aan. De trui bleef eventjes zitten bij mijn kapotte polsen. Alex snakte naar adem. Ik trok snel de trui naar beneden. ‘Wat heb je met je zelf gedaan ?’ vroeg hij meer in zich zelf dan aan mij. Ik besloot er niet op in te gaan en gewoon verder lopen. ‘Wel miss Pope. Het ziet er naar uit dat we over veel dingen zullen gaan moeten praten.’ Zei hij me. Normaal zou ik zeggen dat hij moest zwijgen en me alleen moest laten. Praten is niet echt mijn ding, maar iets zei me dat dit niet ‘normaal’ was. ‘Inderdaad mr. Gaskarth.’ Antwoordde ik terug. Ik kende Alex pas 5 seconden, en hij wekt al nieuwe emoties bij me op. Raar.

Moet ik verder gaan ?

[xIMISSYOU]

Ik vind het goed geschreven en je schrijfstijl leest heel vlot maar toch stoort er iets in het eerste stukje van Cassadee's opzicht verander je soms van tijd. In de rest van je stukje heb ik niet echt een fout gezien dus mooi gedaan! Ik volg dit zeker

[Nooolaa]

Ik vind het goed geschreven en je schrijfstijl leest heel vlot maar toch stoort er iets in het eerste stukje van Cassadee's opzicht verander je soms van tijd. In de rest van je stukje heb ik niet echt een fout gezien dus mooi gedaan! Ik volg dit zeker

Ja, ik weet dat het een beetje raar geschreven is 'soms' ,maar ik moet het nog verbeteren eigenlijk. Dit is pas m'n eerste versie, altijd als ik al 3 versie's heb gemaakt ,lukt het me al een beetje beter.

[Nooolaa]

ik zal denk ik verder gaan ...

Hoofdstuk 2: koffie
Alex’s POV:
We waren uit het hoge gebouw dat ik nu altijd zal herinneren als “Cassadee’s gebouw.” We kwamen aan een hoek in drukke straten. We stapten snel want we hadden het allebei koud. Ik keek naar Cassadee om te zien of ze er niet vandoor zou gaan. Haar gezicht was leeg, gevoelloos, anders dan de blik die heeft als ze naar mij kijkt, een blik vol met nieuwsgierigheid. Soms bleef ze staan, toen ze naar posters of mensen keek, alsof ze iets verwachtte. Ik bleef maar kijken naar haar verwonde polsen, naar de donkere cirkels rond haar ogen en naar haar stijve manier van lopen. Ze was tot over haar hoofd in pijn, ze dacht meer aan de dood dan welk ander mens van haar leeftijd. Ik zuchtte omdat een oude herinnering me achtervolgde. Kon het niet iemand anders pesten ? Ik moest Cassadee helpen, voor ons allebei. Of ik zou net als Cassadee worden.
Cassadee’s POV:
Ik zag Alex van tijd tot tijd naar me kijken. Ik probeerde altijd mijn gezicht te verbergen als hij naar me keek, ik moest de emoties die in zijn ogen verscholen zaten niet zien. Het zou me allemaal te veel worden. Ik zag allemaal dingen die ik vroeger leuk zo hebben gevonden, posters voor een nieuw concert, mensen die plezier maakte met vrienden. Alex kwam dichter naar me toe, toen een drugsgroepje dichter naar ons toe kwam, alsof hij wilde zeggen wees niet bang. Maar ik was niet bang. Ik had geen angst van niets betekende mensen. We bereikten snel het hoofddeel van New York City, waar allemaal vrolijke kerst inkopende mensen cadeautjes kochten voor hun vrolijke kleinkinderen of schoonfamilie. Opeens stopte Alex, en ik stopte naast hem. ‘Vind je Starbucks goed?’ vroeg hij aan mij. ‘Alles is goed voor mij.’ Zei ik hem. En dat was waar ik had geen favoriete plek om te gaan eten of te drinken. Als ik honger heb eet ik, maakt niet uit wat, dat betekende dus ook hetzelfde voor koffie. ‘Okay, Starbucks zal het zijn.’ Zei hij toen hij Starbucks binnen liep met mij aan zijn zij. Ik vond het raar dat Alex zo lief was ,en waarop hij op 5 seconden zoveel gevoelens kon opwekken bij mij. De meeste gevoelens heb ik niet meer meegemaakt van toen ik 17 was. Maar ik moet deze herinneringen opsluiten of ik krijg te veel pijn. Pijn is een andere emotie die altijd wel aanwezig is bij mij, bij Cassadee Pope. Ik ben altijd al goed geweest om mijn pijn te verbergen, natuurlijk was dat niet opeens. Het koste me jaren en na een tijdje was de pijn weg. Soms probeert de pijn door te dringen ‘de psychische pijn’ dan, maar ik sluit hem altijd veilig in. Ik wreef over mijn polsen en ik zag Alex kijken.
Alex’s POV:
We liepen binnen in 1 van de plaatsen die ik echt geweldig vond. Maar nu was ik voor de eerste keer niet blij toen ik Starbucks binnen liep. Ik was gevuld met oud verdriet en het verdriet van Cassadee. Cassadee bleef maar over haal polsen wrijven, en haar gezicht zag er uit alsof ze diep nadacht. Ik liep gauw nog wat dichter bij haar, voor als ze opeens wegrent ik haar zou kunnen tegenhouden. Ik zal zorgen dat Cassadee nooit dood zal gaan, nooit! Ik keek naar haar, en een golf verdriet raakte mij. Ze was zo jong, zo onschuldig. Ze verdiende deze depressie niet waar ze nu in zat. Ze verdiend het niet om op haar jonge leeftijd te sterven. En ik zal er voor zorgen dat ze dat zelf ook ging beseffen. We gingen zitten aan een tafeltje, ze keek me niet aan. ‘Dus, wat wil je drinken ?’ vroeg ik aan haar. ‘Gewone koffie is goed.’ Zei ze tegen me. ‘gewone koffie is het dan.’ Quote ik haar. Ik gaf de bestelling door haar gewone koffie en mijn latte. Ik ging terug zitten aan ons kleine tafeltje in stilte. Beide van ons wist niet goed wat te zeggen. ‘Dus, vind je de winter leuk ?’ vroeg ik aan haar, wat een domme vraag zeg. Cassadee kuchte voor ze sprak ‘ ik ben niet de grootste fan van de winter.’ ‘oh ,okay.’ Zei ik om me tijd te geven voor een andere vraag. ‘Zit je nog op school ?’ vroeg ik aan Cassadee. ‘Nee, ik ben vorig jaar afgestudeerd, en ben nog niet aan college begonnen ofzo.’ Vertelde ze me ongeïnteresseerd. ‘Wel dat is Cool. Ik ben zelf nooit met college begonnen. Ik heb al mijn tijd besteed aan liedjes schrijven en touren met mijn band.’ Vertelde ik haar. ‘Welke band ?’ vroeg ze een beetje nieuwsgierig. Ik gaf haar het hele beeld ,omdat ik me niet kon inhouden. ‘Wel ,de band heet All Time Low. Ik en mijn 3 beste vrienden zijn de band begonnen toen we 14 waren. En we hadden een contract in ons laatste jaar en we zijn zo verder gegaan. Maar we nemen ons zelf niet te serieus.’ Vertelde ik haar in 1 adem. ‘Oh.’ Ze nam een slok van haar koffie ,ze dacht na en zei ‘ ik denk dat ik jullie ken.’ ‘Echt ?’ vroeg ik haar verbaasd. ‘Ja mijn kleine zus vind jullie leuk.’ Zei ze ongeïnteresseerd. ‘Oh ,wel dat is Cool.’ Zei ik haar. ‘Yeah’ was ze het met me eens. We zaten in stilte aan ons tafeltje, we wiste beide niets te zeggen om een echte conversatie te starten. Ik wilde haar eigenlijk vragen over haarzelf stellen, maar ik was bang dat ze dan nog meer pijn zou voelen. Dus ik keek gewoon rond in de shop en ik bestudeerde de mensen met allemaal veel te grote zakken aan hun arm. Ik bleef naar Cassadee kijken, en het was bij 1 van die blikken naar haar dat ik merkte dat onze koffie op was. Ik schraapte mijn keel voor ik iets ging zeggen. ‘Dus ,ik denk dat we naar huis gaan.’ Stelde ik voor. Ze keek me aan en ik zag haar gezicht vol staan met angst, maar dan wist ze dat ik bedoelde mijn thuis en zei ze simpel ‘Yeah ,okay, is goed.’ ‘Okay,’ en ik stond op wachtend tot zij ook zou recht staan. Ze ging stijf rechtstaan en haar hoofd naar beneden. Ik leidde ons uit de shop met Cassadee aan mijn zijde. We kwamen op een drukke straat en ik ging dichter bij Cassadee lopen om te zorgen dat ze niet weg ging lopen. Samen raakten we aan mijn appartement in stilte.

Het begin is goed - maar ik vind dat het verslechterd naar het einde,
vind je niet ?

[xIMISSYOU]

Ik vind het goed geschreven en je schrijfstijl leest heel vlot maar toch stoort er iets in het eerste stukje van Cassadee's opzicht verander je soms van tijd. In de rest van je stukje heb ik niet echt een fout gezien dus mooi gedaan! Ik volg dit zeker

Ja, ik weet dat het een beetje raar geschreven is 'soms' ,maar ik moet het nog verbeteren eigenlijk. Dit is pas m'n eerste versie, altijd als ik al 3 versie's heb gemaakt ,lukt het me al een beetje beter.

Dat komt wel goed, ik vond het voor de rest toch een goed begin

--

Je begint inderdaad sterk en zwakt naar het einde een beetje af maar ik vind het wel mooi geschreven. Je beschrijft goed wat cassadee voelt en wat alex voelt. Mooi gedaan!

[Nooolaa]

Ik vind het goed geschreven en je schrijfstijl leest heel vlot maar toch stoort er iets in het eerste stukje van Cassadee's opzicht verander je soms van tijd. In de rest van je stukje heb ik niet echt een fout gezien dus mooi gedaan! Ik volg dit zeker

Ja, ik weet dat het een beetje raar geschreven is 'soms' ,maar ik moet het nog verbeteren eigenlijk. Dit is pas m'n eerste versie, altijd als ik al 3 versie's heb gemaakt ,lukt het me al een beetje beter.

Dat komt wel goed, ik vond het voor de rest toch een goed begin

--

Je begint inderdaad sterk en zwakt naar het einde een beetje af maar ik vind het wel mooi geschreven. Je beschrijft goed wat cassadee voelt en wat alex voelt. Mooi gedaan!

ik weet waarom het slechter wordt !
ik kan goed iemand beschrijven wat die op een moment voelt ,maar iemand tegen iemand anders laten praten is zo saai.

[xIMISSYOU]

--

Je begint inderdaad sterk en zwakt naar het einde een beetje af maar ik vind het wel mooi geschreven. Je beschrijft goed wat cassadee voelt en wat alex voelt. Mooi gedaan!

ik weet waarom het slechter wordt !
ik kan goed iemand beschrijven wat die op een moment voelt ,maar iemand tegen iemand anders laten praten is zo saai.

Ik ben zelf niet schitterend met dialogen maar ik ga dus toch mijn best doen om je tips te geven.
Alex zegt dus op het einde 'oke, dan gaan we naar mijn huis.' En dan ziet hij dus de angst op haar gezicht maar hersteld ze zich. en zegt ze simpel 'okay, is goed.' En antwoord Alex ook 'Okay' Dan loopt het gesprek vast en weet je niets. Je kan bijvoorbeeld cassadee laten vragen of hij in een appartement woont of hij in een huis woont en hoe dat er uit ziet. Je kan bijvoorbeeld ook laten vragen of hij nog bij zijn ouders woont, aangezien hij wel al meerderjarig is denk ik. Zo van die dingen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt

[Nooolaa]

Ik ben zelf niet schitterend met dialogen maar ik ga dus toch mijn best doen om je tips te geven.
Alex zegt dus op het einde 'oke, dan gaan we naar mijn huis.' En dan ziet hij dus de angst op haar gezicht maar hersteld ze zich. en zegt ze simpel 'okay, is goed.' En antwoord Alex ook 'Okay' Dan loopt het gesprek vast en weet je niets. Je kan bijvoorbeeld cassadee laten vragen of hij in een appartement woont of hij in een huis woont en hoe dat er uit ziet. Je kan bijvoorbeeld ook laten vragen of hij nog bij zijn ouders woont, aangezien hij wel al meerderjarig is denk ik. Zo van die dingen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt

Dat is misschien een idee..
Hij is 21 en zij is 18 wordt drie dagen na kerst 19
maar het probleem is, Cassadee moet zo verlegen/stelt niet veel vragen zijn in het begin. Naar het einde bloeit ze open zal ik maar zeggen (:

[xIMISSYOU]

Dat is misschien een idee..
Hij is 21 en zij is 18 wordt drie dagen na kerst 19
maar het probleem is, Cassadee moet zo verlegen/stelt niet veel vragen zijn in het begin. Naar het einde bloeit ze open zal ik maar zeggen (:

njha, dan kan je Alex bijvoorbeeld open vragen laten stellen maar dat Cassadee daar heel weinig tot niets op antwoord. Je kan hem ook gesloten vragen laten stellen, waarop ze wel antwoord. En langzaam aan kun je opbouwen. Dat gaat in het begin dan wel stroef voelen maar dat is wat de personages ook voelen :p Ik denk dat dit dan beter overkomt? x)

[Nooolaa]

njha, dan kan je Alex bijvoorbeeld open vragen laten stellen maar dat Cassadee daar heel weinig tot niets op antwoord. Je kan hem ook gesloten vragen laten stellen, waarop ze wel antwoord. En langzaam aan kun je opbouwen. Dat gaat in het begin dan wel stroef voelen maar dat is wat de personages ook voelen :p Ik denk dat dit dan beter overkomt? x)

Dat klinkt wel goed ...
ik zal denk ik opnieuw beginnen (;

[15lila]

Ik heb mijn leven voor de 2de keer verknald.

2e keer staat misschien ietsjes beter...
ik vind Cassadee trouwens een mooie naam, als je nog meer personage's hebt..
gebruik je fantasie!