Onbereikbaar

[Spoekie]

Hmmm ik wist niet zeker of ik deze wel moest posten. Ik schrijf hier eigelijk al best wel lang aan heb al meerdere keren wat verandert maar toch hoor ik ook graag jullie mening ^^.



-------

Proloog

Lief dagboek
Om een of andere manier kan je de wereld maar in 1 woord beschrijven, “DUISTER”
De wereld is volgens mijn grootvader verandert. En veel mensen waren het met hem eens. In het verzet was er zo nu en dan een krant over de nieuwtjes die er waren. “Boeken gevonden over de tijden zonder dictatuur van het duister”, was de kop die vandaag voor op stond. Ik moest wel lachen want mijn grootvader vertelde altijd verhalen over vroeger en niemand geloofde hem ooit. Maar nu waren er boeken gevonden met de feiten over vroeger en mijn opa had dus wel gelijk gehad.
Het gaat allemaal over ontdekkingen en feesten. Dus mensen die het nou nog in hun hoofd haalden om mijn overgroot vader voor gek te verklaren waren zelf niet helemaal helder. Dat zagen de meeste nu ook wel in, gelukkig. Mijn Opa is de oudste uit het verzet, hij is nog uit de tijd zonder overheersing, mensen uit die tijd bestaan bijna niet meer, dus op zich was het niet zo gek dat ze hem niet geloofde.

Ik glimlachte weer een beetje in mezelf en keek naar de krant naast mijn dagboek. Er stonden nog meer artikelen in en bij een paar daar van werd ook ik genoemd.
Hoe kan het eigelijk ook anders ik had heel wat stunts uitgehaald deze week. En die werden allemaal precies beschreven. Dat had ik te danken aan Sebastiaan, hij hielp mee met de krant te maken en hij vond het leuk om mijn “heldendaden” er in te schrijven. Al dacht ik soms een klein beetje jaloezie te zien in zijn ogen als ik wat uitgehaald had zonder hem. Maar ach wat maakt het eigelijk ook uit. Ik klapte mijn dagboek dicht met de krant er in, het was weer tijd dat ik met mijn “oh zo leuke werk” verder ging. Ik zuchtte en stond langzaam op. En liep langzaam naar mijn spinnewiel.





Later meer
liefs michelle

[Sonea]

Mooi geschreven en bedankt voor je reactie op mijn verhaal!

Het is een leuk geschreven verhaal. Ik krijg hier sterk de indruk dat er een grote strijd is geweest waarbij bepaalde dingen, zelfs wel een hele leefwijze, is veranderd.

Ook ben ik wel erg benieuwd naar wat die “Duistere” tijd nu precies is, en hoe het duistere nou niet heeft kunnen heersen in het verleden, de tijd van de Opa. Mij lijkt dat de duisternis altijd aanwezig is, in ieder hart en in iedere ziel…

Ik ben dan ook erg benieuwd naar hoe je verhaal verder gaat!
Schrijf dus snel verder, dan zal ik hem weer lezen!

Groetjes,
Soena

[Spoekie]

Dankjewel voor je reactie
Hier een nieuw stukje
----

H1
Opstootje
'Aprill waker worden.’ Zei een vrouw van middelbare leeftijd zangerig. Haar stem door klonk in het kleine kamertje. Aprill kreunde, ‘Maa het is zaterdag ik ben vrij hoor.’ Zei ze door een geeuw heen. ‘Ik weet het liefje maar ik moet gewoon werken zo, dus jij moet naar de markt.’ Zei haar moeder met gemaakte medelijden. Haar moeder gaf haar een kus op haar voorhoofd en liep de kamer uit om vervolgens naar haar werk te gaan. Aprill bleef vijf seconden mokkend liggen en stapte toen vlug uit de haar bedstee op de koude houten vloer. Ze opende de gammele kast en trok er een jurk uit, hij bleek roze te zijn en hing hem snel weer terug. Ze zocht snel en behendig haar simpele blauwe jurk en trok die vlug aan. De jurk kwam tot net over haar knieën en had geen mouwen. Ze kamde vlug alle klitten uit haar lange haar en deed het snel in een paardenstaart. Toen stapte ze haar kamer uit en liep vlug de kleine keuken in. Als ze snel was kon ze nog voor de drukte op de markt zijn. Ze waste haar gezicht en pakte het geld buideltje van tafel. Ze stapte in haar klompen die bij de deur stonden en pakte de rieten mand die er naast stond op. En liep de deur uit.

Toen ze eindelijk de straat uit liep richting het grote plein, merkte ze de drukte pas op. Ze keek bedachtzaam om zich heen, normaal was het rustig op straat rond dit tijdstip. Ze haalde onverschillig haar schouders op en liep snel en behendig door de mensen massa heen, over de oude stenen straat. Toen ze aan de buitenkant van het plein was schrok ze een beetje. Normaal was de markt heel kleintjes als er geen feestdaggen waren, maar vandaag stond het hele plein vol er was zelfs een podiumpje gemaakt. Ze schudden langzaam haar hoofd wat was haar nu weer ontgaan? Ze kon er zo snel niet op komen. Ze liep richting de fruit en groente kraam van Piret. De zoon van Mr. Piret stond haar al op te wachten. Sebastiaan tikte even tegen zijn pet om haar te begroeten maar hielp toen snel een oude vrouw die er behoorlijk uitgedost uitzag en erg ongeduldig.

‘Ah juffrouw Mercredi’ klonk een vrolijke stem achter Aprill. Aprill draaide zich om, ‘Hallo meneer Piret.’ Zei ze vriendelijk tegen de lachende man. ‘Uw moeder kwam net al langs en heeft de bestelling al door gegeven, zal ik het even voor u pakken.’ Zei Mr. Piret vriendelijk en zonder op antwoord af te wachten pakte hij de rieten mand van haar over. Sebas liep op haar af, hij was blijkbaar al klaar met het helpen van de opgetutte vrouw. ‘Dag liefste.’ Zei hij met een grijns en boog voor haar. Ze grinnikte en gaf Sebas een por. Hij probeerde haar beledigt aan te kijken maar dit lukte niet. ‘Moet jij je niet uitdossen voor de prins. Ze zeggen dat hij opzoek is naar een bruid.’ Zei Sebas op een serieuze toon en zijn speelse blauwe ogen keken haar vragend aan. ‘De prins kan me gestolen worden’ mompelde Aprill vaag. Toen keek ze Sebas weer recht aan ‘Dat is waar ook hij kwam vandaag ons geliefde ahum stadje bezoeken toch?’ ze keek Sebas vragend aan. Sebas schoot in de lach, ‘Blond zeker’ zei hij met een knipoog en speelde even met haar paardenstaart. Toen zijn vader er aan kwam lopen zetten hij snel een stapje terug en keek naar de grond. Aprill grinnikte, het was algemeen bekend dat Sebas haar leuk vond, hij was dan ook helemaal niet verlegen om daar voor uit te komen. Alleen tegen over zijn vader durfde hij niet zo goed. Maar volgens haar had hij het allang door al zei hij dit nooit hardop.

Mr. Piret overhandigde de mand aan Aprill en ze betaalde snel, ze glimlachte naar de man toen ze een flinke korting kreeg en toen liep hij weg. Aprill alleen achterlatend met zijn zoon. Sebas die plots alles weer aan durfde nam de mand van haar over, ‘Ga jij nou maar eerst brood halen anders is alles zo op.’ Zei hij met een glimlach en zette de mand weg. Aprill liep op een drafje door de mensen heen en kwam al snel bij de bakker terecht. Hij groeten haar vrolijk en hielp haar meteen. Dat is het voordeel als je iedereen kent bedacht ze toen ze op de terug weg was naar Sebas. Ze zag Sebas gefocust met een mand vol appels door de andere manden lopen en bedacht dat ze hem beter niet kon storen dus liep ze snel naar haar eigen mand. Toen ze de broden ook in de mand had gedaan liep ze weer naar Sebas en ging naast hem staan.

Hij keek haar met een grijns aan, ‘Ga je vanavond nou nog mee naar de kermis of was je dat ook al vergeten?’ Vroeg hij en zijn grijns werd iets breder. ‘Ik ga mee alleen zie ik je wel op de kermis oké? Ik weet namelijk niet hoe laat mijn moeder thuis is.’ Zei ze met een verontschuldigde glimlach. Ze wist dat hij haar mee uit wilde vragen, maar daar had ze niet zo heel veel zin in. Ze wilde gewoon lol maken met haar vrienden. Sebas kon zijn teleurstelling niet verbergen maar hij toverde een waterige glimlach op zijn mond.
‘Dan moet dat maar eh.’ Zei hij zwakjes. Ze kreeg een klein beetje medelijden met hem. Ze ging op haar tenen staan en gaf hem voorzichtig een kusje op zijn wang. ‘Sorry oké’ zei ze met een lichte blos op haar wangen. En keek hem voorzichtig aan.
Sebas keek haar verbaast aan en schudden zijn hoofd ‘Zeg alsjeblieft dat dit geen droom is’ zei hij met een grijns. Aprill grinnikte en gaf hem een por, ‘Het is een nachtmerrie schat.’ Zei ze quasi gemeen. Ze groeten MR. Piret en pakte haar mand op en verdween de mensen massa in. Ze liep richting de straat van haar opa.
Ze zag het grote huis al waar hij in woonde, haar opa was de rijkste man van de stad. Hij was de vader van haar vader die toen ze klein was is overleden. Maar haar moeder wilde niks meer met haar opa te maken hebben. Wat hij vrij erg vond, hij wilde helpen met de financiën maar zij weigerde gewoon. Aprill daar in tegen kwam vaak bij de oude man. Ze hield van hem en was elke minuut die ze vrij was bij hem om naar zijn geweldige verhalen te luisteren. Haar moeder verbood het maar waarom zou ze ook deze regel niet breken.

[Spoekie]

Nog even een nieuw stukje omdat ik gewoon even zin heb om door te posten


---
Ze liep door het sierlijke hek en zag haar opa al op het bankje naast de voordeur zitten. De witte stallen naast het huis stonden er vrolijk bij en ze hoorde de paarden al hinniken. ‘Hallo opa’ groeten Aprill met een lach. ‘Hallo liefje, wat brengt jou zo vroeg hier, je bent toch niet net als de rest opgewonden omdat de prins komt.’ Hij sprak het woord prins met afschuw uit. Ze grinnikte en schudden haar hoofd, ze had onderweg weer eens een plannetje gemaakt om herrie te schoppen en ze had haar opa daar voor nodig. Ze keek naar de oude man en ze zag in zijn ogen ondeugende twinkels. Hij leek altijd te weten wanneer zij weer eens iets van plan was, en hij hield haar niet eens tegen. ‘Opa zou ik figaro vandaag een dagje mogen lenen.’ Figaro was de nieuwe aanwinst van haar opa, hij was een vurige hengst maar op een of andere manier vertrouwde hij Aprill zo door en door dat ze alles kon doen bij hem. Integendeel tot de stalhulpen die de grootste moeiten met hem hadden.‘Je mag hem mee nemen maar laat die bootschappen voor je moeder maar hier, ik heb zo het idee dat die het anders niet overleven.’ Zei hij met een grijns. Aprill haalde onverschillig haar schouders op en er verscheen een ondeugende grijns op haar lippen. Ze zetten de mand naast haar opa neer en viste er nog snel een appeltje uit. Ze mompelde nog vaag bedankt en rende toen naar de stallen.

De paarden groeten haar allemaal met een luid gehinnik, maar Aprill besteden er deze keer niet veel aandacht aan. Ze liep de zadelkamer binnen, en pakte het leren zadel van Figaro en zijn hoofdstel en liep naar zijn box. Het grote zwarte paard aan het einde van de stallen hinnikte liefkozend toen hij Aprill zag. ‘Eey lieverd van me we gaan vandaag weer eens een nieuw avontuur beleven.’ Zei ze zacht tegen het paard. En kroelde door zijn manen. Ze opende de box, en figaro liet zich gewillig optuigen. Toen ze klaar was leiden ze Figaro uit zijn box richting de uitgang van de stal. Toen ze op het erf stonden, steeg Aprill op en keek nog even naar haar opa. De mand was weg die had hij zeker al binnen gezet. Hij daar in tegen zat nog steeds op het bankje. Hij stak zijn hand op en Aprill zwaaide nog even terug. En spoorde figaro aan in draf en reed toen het erf af.

Toen ze bij het begin van het plein aankwam, zag ze dat de mensen massa nog groter was dan toen ze hier was geweest. Ze keek op de kerk klok 10 over 10 dat betekende dat de prins er net 10 minuutjes was. Als hij althans op tijd was. Ze liet Figaro halt houden en keek om zich heen. Er was geen doorgang en ze moest toch echt eerst naar Sebas toe. En dat was toch echt aan de andere kant van het plein. Ze zag geen andere manier dan om het plein heen te rijden en verloopig uit het zicht te blijven van politie,beveiliging en het leger. Ze draaide Figaro om en reed een stukje terug en dook toen een steegje in. Ze kende de weg te goed en wist precies hoe ze moest rijden om en uit het zicht te blijven en snel aan de andere kant te komen. Toen ze aan de andere kant van het plein stond steeg ze af en leiden figaro behendig naar de kraam van MR. Piret. Sebas zag haar al aankomen en keek haar vragend aan, toen vestigde hij zijn aandacht weer op een jonge vrouw met rood haar die een paar zilverstukken in haar hand hield. Toen hij klaar was liep hij snel haar richting in. ‘Waarom heb je hem hier heem mee genomen.’ Zei hij met een vaag gebaar naar Figaro. Aprill haalde haar schouders op en keek hem met glinsterende ogen aan. Sebas kende die blik veelte goed om te weten dat er wat achter zat.

‘Sebas heb jij je mantel en je dolk heel misschien ook bij je?’ vroeg Aprill liefjes ‘Ja maar hoezo dat opeens?’ Vroeg Sebas wantrouwig. ‘Zou ik ze dan een dagje kunnen lenen alsjeblieft’ Aprill keek Sebas smekend aan. ‘Aprill waarom wil je dat opeens, waarom heb je een paard bij je en waarom glinsteren je ogen zo?’ zei Sebas weer wantrouwig. Aprills ogen begonnen nog meer te glinsteren. ‘Alsjeblieft Sebas’ vroeg ze met een lieve glimlach. Sebas schudden zijn hoofd liep achter de kraam en kwam terug met een zwarte mantel en duwde die in Aprills handen. Zijn dolk in het leren hoesje gaf hij haar ook. Ze glimlachte dankbaar ‘Hier bedank ik je vanavond nog wel voor.’ Zei ze vaag en ze gaf hem een kusje op haar wang en verdween toen tussen de mensen massa. Figaro het zwarte paard achter haar aan lopend.

Toen Aprill weer uit de mensen massa was steeg ze weer op ze reed rond het plein en zorgde dat bijna niemand haar zag, haar weg bestond dus voornamelijk weer uit steegjes en uitgestorven straten. Toen ze eindelijk was waar ze wilde zijn, steeg ze af en bond figaro vast en liep naar de achterkant van het podium. Ze liep richting een koets en daar naast stond een groepje paarden. Het goede nieuws de prins was er, het slechte nieuws de paarden werden bewaakt en die paarden waren oh zo belangrijk in haar plan. Ze zuchten dit werd toch iets moeilijker dan verwacht. Ze liep onopvallend langs de bewaking. Hmm ze hadden haar dus blijkbaar toch goed ingelicht de paarden kwamen inderdaad van de stallen van haar opa. Dat maakte het net weer iets makkelijker. Ze glimlachte in zichzelf en liep terug naar Figaro. ‘Nou jongen laten we er maar voor gaan.’ Zei ze zachtjes tegen het paard. Ze pakte de zwarte mantel uit de zadeltas en sloeg hem om. De cap die er aan zat op. Ze steeg op en klopte het paard op zijn hals. ‘Nou figaro vandaag stelen wij de show met onze nieuwe act.’ Zei ze zacht en de onzichtbare glimlach op haar lippen werd een brede grijns. Ze keerde figaro en ging er in volle galop vandoor richting de paarden van de koets en de officieren .

[Spoekie]

Even klein stukje en einde van het hoofdstuk.

---------
Hij gaapte, waarom al die feest onzin overal. Hij gaapte nog een keer. Volgens zijn secretaris was hij het verplicht om de steden af te gaan. Op zich was het ook niet het ergste maar alles er om heen. Nu ook weer je zou maar de hele ochtend naar een of ander goedaardig toneelstuk moeten kijken. En iedereen om je heen heeft zich uitgedost want ja de prins is er en achter je rug om spugen ze op je omdat je zo gezegd bij de duistere kant hoort. Hij zuchten een keer diep en dan nog al die roddels je zou maar een bruid moeten uitkiezen tussen al die neppen feeksen. Hij zuchten gelukkig was hij daar nog niet aan toe. Niet net na zijn vaders dood. Niet nu hij nog gekroond moest worden. Hij werd ruw uit zijn gedachten gehaald door een lange fluit toon.

Er volgde al snel veel kabaal en geschreeuw, mensen begonnen te gillen en het kwam als hij zich niet vergiste uit de richting van de paarden. En hun richting op.
Hoef getrappel, gegil en nog meer hoef getrappel de mensen begonnen in paniek te raken en rende door elkaar, maar niemand leek echt door te hebben wat er nou gebeurde. Tot dat alle paarden die er eerst zo rustig bij stonde over het plein langs galoppeerde als een kudde wilde paarden. Voor hem langs stoven de eerste paarden al voorbij, hij sprong op. ‘Zoek uit hoe dit kan’ snauwde hij tegen zijn secretaris. ‘Heerrr ik denk dat de oorzaak er net aan komt.’ Zei zijn secretaris bang. Hij keek op en 2 felle blauwe ogen vol haat en kilheid keken hem aan. Hoog op het zwarte vurig uit zijn ogen kijkende paard. Hij steigerde voor zijn neus maar het meisje dat er op zat klopte hem op zijn hals en hij galoppeerde door. Een meisje, een meisje die dit voor elkaar krijgt.

Iedereen op het plein was stil geworden geen vogel vloot zijn lied. Het hoefgeklepper werd minder en het plein was nog altijd stil. Stil van verbijstering of stil van bewondering. ‘Grijp haar en zorg dat ze hier voor boet’ schreeuwde hij over het plein.
De stilte door brak hij maar niemand zetten aan om haar achter na te gaan, tot een oude man voor hem knielde en weer op stond. ‘Heer hoe moeten uw mannen haar volgen als er geen paarden zijn om te volgen.’ Zei hij rustig en boog weer.
De prins stond tanden knarsend na te denken, dit was hem nog nooit overkomen niemand had zich ooit verzet tegen hem en ook niet tegen zijn vader. En dan enkel 1 meisje die het aandurft en dan ook nog eens zo fel. Het plein kwam langzaam weer in beweging. De prins keek naar de oude man voor hem, ‘u bent toch de paarden fokker waar ook deze paarden van geleend zijn’ zei hij bedachtzaam. De oude man knikte.
‘Zorg voor een stel andere paarden voor mijn mannen zodat ze de anderen achterna kunnen. En maakt u zich geen zorgen als ze niet worden gevonden, word u rijk vergoed.’ Zei de prins uiteindelijk.

[Spoekie]

(zoow zomaar even tijd tussen het studeren door jaja mijn eerste week dus nog even wennen.)

-------

H2
Kermis

Sebas keek op de klok half tien, Aprill mocht nou wel komen. Ze had hem heel wat uit te leggen van vanochtend. Hij nam het laatste slokje van zijn biertje, hij keek het café rond niemand meer om echt mee te praten. De deur ging open en Aprill keek verveeld het café rond. Hij stond op en liep haar richting op. Toen ze hem zag glimlachte ze liep de deur weer uit. Ze was al weer buiten voordat hij bij haar was. Toen hij naar buiten kwam keek ze hem met een lichte grijns aan, hij bekeek haar van top tot teen. Ze had haar blonden haren in twee vlechten die speels over haar schouders hingen en haar onschuldig maakte. Haar kleding daar in tegen was uitdagend en de dominee kreeg er vast en zeker een hartaanval van. Haar oranje gebloemde zomer jurk kwam net tot het midden van haar bovenbenen en het had een soort van v hals die vrij laag was. De oranje kleuren stonden haar goed. Ze had zich dit keer maar wel uitgedost misschien wel speciaal voor hem. Hij had het in ieder geval wel voor haar gedaan. Hij had zelfs zijn witte overhemd er voor uit de kast gehaald.


Hij keek haar nu recht aan en hield zijn hoofd een beetje schuin, ‘Je ziet er vermoeit uit Mercredi.’ Zei hij zachtjes. Er verscheen een vaag glimlachje op haar gezicht. Ze ging op haar tenen staan en gaf hem een kusje op zijn wang. ‘Ik ben ook blij om jou weer te zien hoor Sebas.’ Zei ze met een glimlach en porde hem in zijn zij. Hij glimlachte en legde een arm om haar middel en leiden haar richting de kermis.

‘Waarom wilde je vanochtend weer zo graag de show stelen of beter gezegd de paarden. Je had wel gepakt kunnen worden met al die extra beveiliging.
En de doodstraf kunnen krijgen, hoe ben je trouwens weer binnen de muren beland.’ Zei hij op een zorgelijke manier maar zijn ogen keken haar vragend aan.
Aprill ging beledigt voor hem staan. ‘Ik wil helemaal geen show stelen ik moest hem gewoon laten merken dat weinig mensen achter staan. En ik word echt niet gepakt hoor je kent me toch wel iets beter.’ Ze viel even stil en keek Sebas smekend aan.
‘Ik ken je te goed ja, dat is misschien nou juist het probleem, je houd van avontuur en alles wat tegen de regels is. Kijk hoe je er bij loopt iedereen keurt je zo af vanwege je ongeloof in de kerk.’ Sebas keek haar doordringend aan met zijn bruine ogen. Aprill draaide haar hoofd weg. Zo koppig en eigenwijs als ze groot was.

Sebas pakte voorzichtig haar kin beet. ‘Aprill je brengt jezelf in gevaar waarom nou ?’ Sebas smeekte haar voor een antwoord. Hij keek een tijdje naar die felle blauwe ogen maar die nu ook vermoeid stonden. ‘Laten we alsjeblieft naar de kermis gaan Sebas.’ Zei Aprill voorzichtig. Sebas zuchtte, hij had niet verwacht dat ze antwoord zou geven maar toch voelde hij een steek in zijn hart van zorgen.

Aprill liep al weer een stukje voor hem en hij rende om haar in te halen. ‘Wat zei je moeder eigenlijk?’ zei Sebas met een zucht. Aprill draaide zich met een ruk om. ‘Sebastiaan ik weet niet of je het door hebt maar ik wil het er niet meer over hebben.’ Zei ze gefrustreerd. ‘Jij loopt me hier alleen maar een beetje de les te lezen of ik een klein kind ben en je weet niet eens wat er nou allemaal is gebeurd.’ Ze snauwde en liep weer door. Sebas bestudeerde haar normaal had ze nooit z’n kort lontje, ja ze is wat eigenwijs maar dit. Sebas sprinten weer achter Aprill aan toen hij haar ingehaald had ging hij voor haar staan. ‘Aprill ik weet niet of je het door hebt maar ik probeer er juist achter te komen wat er gebeurt is. Maar als jij niks verteld is dat nogal moeilijk.’ Zei Sebas gefocust op zijn woord keuze. Aprill keek hem een poosje boos aan ze had haar armen over elkaar geslagen en keek Sebas alleen maar aan en klemde haar kaken op elkaar. Sebas en Aprill stonden zo een poosje tegen over elkaar allebei te eigenwijs om toe te geven. Voetstappen naderde het tweetal en ze keken beide om.

‘Ah hier zijn jullie ik begon me al zorgen te maken dat ik het hele dorp door kon zoeken.’ Zei een oude vriendelijke stem. ‘Opa wat doet u hier.’ Zei Aprill iets zorgelijker. ‘Jou zoeken liefje, ik had nog wat voor je.’ Hij glimlachte om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij overhandigde Aprill een stoffen zakje wat behoorlijk zwaar aanvoelden en rinkelde . Aprill keek haar opa vragend aan. ‘Kijk niet zo Aprill dat is voor jou, laat het maar niet aan je moeder zien en doe er iets leuks mee.’ Zei haar opa vrolijk. ‘Oh en voor ik het vergeet, jullie worden beide verwacht op de kermis.’ Zei de oude man nog en draaide zich om en wandelde rustig weer weg.

[Spoekie]

Nog even een kort stukje voor als iemand het volgt
-------

Aprill en Sebas staarde de oude man na, ‘Waar kwam die zo plots vandaan?’ Zei Sebas plots, meer in zich zelf dan tegen Aprill. Aprill haalde haar schouders op en keek naar de zakje in haar handen. Ze wist wat hier in zat dat wist ze donders goed maar wat ze had gedaan ging dit keer niet om geld, nee het zat dieper. Ze zuchtte en keek Sebas aan, ‘kom’ zei ze zacht en trok Sebas mee.

Aprill staarde naar de opkomende zon, het was nog stil, ieder normaal mens lag nu ook nog wel te slapen. Aprill glimlachte in zichzelf en ging languit in het gras liggen. De kermis was gezellig geweest ondanks de aanvaring met Sebas, alleen hing er in het hele dorp toch een gespannen sfeer. Er was meer beveiliging op straat. Dat kwam niet alleen omdat de prins in het dorp was maar ook vanwege haar “stunt”. Over haar stunt gesprokken, het was wel iets uit de hand gelopen. Ze had zich gister toch net wat te lang naar haar zin moeten schuil houden. Ze was maar met moeite binnen de muren gekomen. Daar moet ze toch weer wat op gaan verzinnen want ze slaapt toch liever binnen de muren.

Ze zuchtte en keek om haar heen. Er waren toch nog mooie plekjes binnen de muren, kijk nou hier eens, langs de weg naar de poort een heerlijk rustig plekje. Alleen moet je er overdag en vooral door de weeks niet komen. Aprill zuchtten weer, het werd tijd om naar huis te gaan anders zou ze nog meer ruzie krijgen met haar moeder. En na gister heeft ze wel weer even genoeg gehad. Ze stond loom op en rekte zich uit. Ze liep behoedzaam terug naar het kleine huisje waar ze woonde en ging naar binnen.

Het is zondag vandaag dus zou ze naar de kerk moeten, samen met haar moeder. Ze dacht even na, was er niet iets om er onderuit te komen? Ze had totaal geen zin om naar de kerk te gaan. Ze liep naar haar kamertje en kreunde. Nee, ook deze keer zou ze mee moeten. Ze hoorde haar moeder opstaan en bedacht zich dat ze zich al beter kon omkleden. Om te verkomen dat haar moeder van haar vroege uitje te weten kwam.
Ze trok de oude kast open en bekeek haar jurken. Ze pakte een roomkleurige jurk uit de kast die ze van haar opa had gehad. Het was een simpele jurk met niet te veel frutsels maar hij zag er temminste net uit, dus haar moeder moest ook deze keer maar niet zeuren. Ze pakte haar borstel en kamde haar lange blonde haar een poosje. Lang genoeg om te zorgen dat haar moeder al klaar was met aankleden en aan haar ontbijt begon. Toen pakte ze een blauw lint en zorgde er zo voor dat haar haar in een lage staart kwam te zitten.

‘Aprill schiet eens op meisje we zijn al bijna te laat.’ Riep haar moeder ongeduldig. Aprill kreunde nog één keer en liep haar kamer uit en schoot haar klompen aan. Haar moeder bekeek haar kritisch, maar bedacht zich waarschijnlijk dat ze er wel redelijk uitzag, voor haar doen. Ze liepen samen de deur uit en liepen richting de kerk. Zonder een woord te wisselen kwamen ze bij de kerk aan, daar was het al vrij druk en de laatste dorpelingen liepen vlug naar binnen. Aprills moeder duwde Aprill ergens midden in de kerk op één van de koude en harde banken en ze ging zelf ook zitten. Aprill keek nors voor zich uit en zocht naar de bruine haren van Sebas. Sebas bleek onvindbaar te zijn, maar ze zag wel iemand anders helemaal voor in de kerk zitten. De prins, wat moest die hier, hij staat aan de duistere kant dan ga je toch niet naar de kerk. Aprill wilde het net tegen haar moeder zeggen maar de Dominee begon al met zijn gepreek. Aprill lette niet op en zocht naar Sebas, haar moeder kneep even in haar arm als teken dat ze stil moest zitten. Aprill mompelde iets onverstaanbaars en staarde verveeld voor zich uit. De woorden van de Dominee drongen niet tot haar door. Alleen sommige woorden, hij had het weer over de rebelse streken dat ze dat niet willen of iets in die zin. Haar gedrag werd in ieder geval bij het kopje schande genoemd. En ze wist ook zeker dat de dominee haar even extra streng aan keek.

[farlain]

Aprills moeder duwde Aprill ergens midden in de kerk op één van de koude en harden banken en ze ging zelf ook zitten.

Aprill keek nors voor zich uit en zoekt naar de bruine haren van Sebas

Moet zocht zijn, verleden tijd

Gewoon enkele zaken die me opvielen. je gebruikt af en toe eens een n teveel of te weinig. Maar verder zit het wel snor. Ik hoop nog wat meer van je te lezen. Want totnu toe is het vrij goed

[Spoekie]

Toen de mis eindelijk afgelopen was zuchtte ze verlichtend en sprong snel op en liep als één van de eerste de kerk uit. Haar moeder liet ze ergens in de kerk al ver achter zich. Wat eigenlijk ook niet uitmaakte want die zou toch nog eerst op Katerien en Patricia wachten. Ze keek om zich heen en zocht naar haar opa en naar Sebas.

De bruine haren van Sebas waren al snel gevonden hij kwam net de kerk uitlopen met de gebroeders Tijsen die ook lid waren van de rebellen. De broertjes leken vreselijk op elkaar al zat er toch één jaar tussen. Aprill glimlachte en liep op de jongens af. Sebas groeten overdreven vrolijk. ‘Dag schoonheid’ zei hij vleiend.
Aprill porde hem lachend in zijn zij en glimlachte naar de broertjes. ‘Kunnen jullie hem niet elke keer als hij dat zegt, een klap geven of zo want ik word er dood ziek van.’ Zei ze quasi serieus.
De broertjes lachte, ‘Nou Mark kunnen wij dat.’ Zei de jongste tegen zijn broer.
‘Ik vind het wel grappig als we Aprill allemaal voortaan zo noemen. Wat vind jij Volkert?’ vroeg de oudste aan zijn broertje.
‘Wel een goed idee eigenlijk.’ Zei Volkert pesterig en keek Aprill ondeugend aan.
Aprill zetten een stap in zijn richting en porde ook hem in zijn zij.
‘Nou niet dus eah.’ Zei ze met een grijns.
‘oh nee schoonheid.’ Zei Sebas plagend. De jongens lachte en Aprill gaf Sebas speels een duw.
‘Schoonheid we gaan toch niet vechten eah.’ Bemoeide Mark zich er mee.
Aprill draaide zich om. ‘Jij durft niet eens met mij te vechten.’ Grinnikte Aprill.
De twee andere keken Mark lachend aan, ‘Nee Mark dat durf je inderdaad niet.’ Zei Sebas lachend. Aprill lachte plagend naar Mark en porde hem ook speels in zijn zij. Mark greep haar beet en tilde haar over zijn schouder. Aprill slaakte een speels gilletje, ‘dat is niet eerlijk.’ Zei Aprill quasi boos. De jongens lachte allemaal maar werden onderbroken door een andere stem. ‘Moet ik deze jongedame uit de klauwen van drie lompe boeren redden.’ Vroeg een sluwe en een arrogante stem. De jongens stopte met lachen en Mark zetten Aprill weer op haar voeten neer. Aprill draaide zich ruw om, ze wist precies van wie die stem afkomstig was. Ze bekeek die genen arrogant van top tot teen en keek hem toen kil aan. ‘Ik red het heel goed zelf dank je.’ Zei Aprill uit de hoogte en kil tegen de prins. En draaide haar rug naar hem toe. De prins kuchte, maar Aprill deed net of ze het niet hoorde en bestudeerde haar nagels terwijl ze een ondeugend lachje op haar gezicht had. De prins kuchte weer, Aprill keek geïrriteerd naar Sebas en de broertjes. Die haar niet aankeken en zich zo te zien zorgen maakte over haar gedrag. De prins kuchte weer, Aprill rolde met haar ogen en draaide zich iets wat geïrriteerd om, ‘Last van een verkoudheid heer.’ Zei ze iets wat kwaad. De prins keek haar nieuwsgierig aan, wat een lef voor z’n simpele ziel. Aprill keek de prins niet aan en bestuurde nog altijd haar nagels.

[Spoekie]

Ze leek niet te merken dat de prins haar met opgetrokken wenkbrauwen aan keek en al helemaal niet dat iedereen haar aanstaarden. Ze rolde nogmaals met haar ogen, ‘Is er wat ?’ Vroeg Aprill iets wat sarcastisch. De prins bekeek haar van top tot teen, ‘Nou eigelijk vroeg ik me af of u me een beetje kon rond leiden door dit stadje.’ Vroeg de prins beleeft. Aprill bekeek de jongen woedend. ‘Nou eigelijk heb ik het hartstikke druk dus als je het niet erg vind ga ik nu. Er is nog werk te doen, ja ook op zondag. Sommige mensen hebben namelijk niet een rijke pappie.’ Zei ze kil terug. Aprill draaide zich om en liep zonder verder een woord te zeggen de mensen massa in en verdween in één van de steegjes. De prins niets wetend achter gelaten.

H3.
Rebels

Aprill bekeek de donkere kamer waar ze naar toe moest voor een belangrijke vergadering zoals de boodschapper het noemde. Ze zat in een oude stoel en daar naast stond een boekenkast met veel boeken uit de tijd toen het duister nog niet heerste. De schatkamer werd het ook vaak genoemd. Hier lagen alle schatten van de rebellen en de strijders tegen het kwaad. Ze zuchtte de kamer begon een beetje op haar zenuwen te werken, of was het toch niet de kamer maar het gene dat Sebas werd verboden om met haar mee te gaan naar deze oh zo belangrijke vergadering. De deur klink werd omlaag geduwd en de deur ging krakend open. Twee mannen van middelbare leeftijd kwamen binnen, en haar opa volgde hun langzaam en iets wat geïrriteerder. Ze kende die mannen ze waren er vaak geweest om haar op haar kop te geven en ook waren ze er op tegen dat zij in de rebellen groep was opgenomen. Ze waren twee na belangrijkste personen uit de rebellen. Ja twee van er stonden nog twee personen boven hun en die hadden Aprill graag maar die waren op missie dus het voorspelde al niet veel goeds dat ze hier was. Één van de mannen begon met spreken. ‘Juffrouw Mercredi weet u waarom u hier bent.’ Sprak de man streng. Aprill klemde haar kaken op en kaar om er niet uit te laten floepen dat zij haar voor een oh zo belangrijke vergadering moest komen. Ze schudden haar hoofd net iets te gefrustreerd. ‘Uw gedrag is niet accentabel, we hebben u meerdere malen gewaarschuwd maar uw volgt onze raad niet op. En de dingen die u vandaag tegen de prins heeft gezegd waren zeker niet zorgloos. En daarbij de stunt van zaterdag ochtend was niet helemaal op zijn plaatst we weten dat u graag in de belangstelling staat maar dit was zeer riskant.’ Aprill onderbrak hem ruw. ‘Ik wil helemaal niet in de belangstelling staan en er is toch niks gebeurt.’ Snauwde ze tegen de man. De man keek haar streng aan waar door ze haar mond hield om het niet nog erger te maken. ‘U bracht uw zelf en de andere rebellen in gevaar en door dit gedrag bent u verloopig geschorst voor de vergaderingen en de andere dingen die ook maar een klein beetje met de rebellen te maken heeft. En nu vraag ik uw te vertrekken en niet meer terug te komen tot u weer word uitgenodigd.’ Hervatte de man weer. Aprill keek de beide mannen kwaad maar ook verbaast aan en hield zich in om niet 1 van de boeken te pakken en naar ze toe te smijten. Ze keek haar opa even aan die het er zo te zien niet mee eens was en liep toen naar de oude krakerige eiken deur. Ze deed hem ruw open en gooide hem met een harde klap dicht. Waardoor het de kamer een klein beetje schudden.

De prins staarde over het ruwe landschap dat vanaf de toren te zien was, hij was verwondert over de schoonheid van de natuur. Hij trok een bedachtzaam gezicht, toen hij zijn gedachte even liet gaan. Hoe kon iemand zo fel, tegenstrijdig en vijandelijk doen als je elkaar niet eens echt kende en dan die diep blauwe ogen. Hij schudden zijn hoofd. Hij had zichzelf verboden om aan die ogen te denken. En aan de gebeurtenis na de mis. Maar toch hadden die ogen de meeste aandacht van hem getrokken. Er klopte iets niet helemaal aan die ogen. Hij schudden zijn hoofd en probeerde op te houden met piekeren. Hij liep weg bij het raam en keek naar het grote hemelbed met diepblauwe gordijnen. Hij zuchtte en liep de kamer uit.

Hij zwierf door de verlaten gangen, iedereen had zich terug getrokken in zijn kamer maar hij kon het niet. Hij moest in beweging blijven na wat er allemaal gebeurt was. Hij was blijven staan voor een groot schilderij van een jonge vrouw. Hij keek er naar zonder echt iets te zien. Hij nam geen details meer in zich op. Hij zuchtte en zetten zijn zwerftocht weer in gang en verdween van de smalle trap naar beneden.

[Spoekie]

Enige voordeel van ziekzijn.. Meer tijd om te schrijven
----------------

Aprill slenterde door de straten, het was niet druk maar toch ook niet rustig. Aprill zag het niet ze was heel ergens anders mee bezig dan wat er op straat gebeurde. Ze liep automatisch de weg in die haar naar haar opa’s huis bracht ze klopte aan en tot haar verbazing werd er ook nog open gedaan ook. Ze keek de oude man twijfelend aan, hoe kwam hij nou weer zo snel thuis. Ze schudden licht haar hoofd, ze had geleerd geen vragen te stellen aan hem want ze kreeg maar zelfde een antwoord en dat was zo wazig geweest dat ze er uiteindelijk nog niks van snapte.

De oude man keek haar aan of ze haar gedachte kon lezen, ‘Ik ben net thuis maar kom binnen hoor.’ Antwoorden hij met een lichte glimlach. Maar Aprill zag ondanks dat dat hij het voorgeval in de rebellen schuilplaats ook nog niet vergeten was. ‘Nee dank u, opa ik zou graag Figaro even willen lenen.’ Antwoordde ze afwerend. Haar opa knikte begrijpelijk, ‘Het is goed meisje neem hem maar mee, hij kan trouwens we wat beweging gebruiken.’ Zei hij vertrouwt. Aprill knikte en liep al richting stal, ze hoorde de deur achter zich dichtslaan maar verder geen voetstappen, haar opa was haar niet gevolgd. Ze liep de stallen in de grote witte deuren hadden opengestaan, dat stonden ze bijna altijd in de zomer. De paarden begonnen te hinniken en tegen de witte staldeuren te schoppen maar Aprill negeerde het, zoals ze altijd deed als ze boos was. Ze liep regelrecht naar de zadelkamer en pakte het mooi versierde dameszadel en het sierlijke zwarte leren hoofdstel. Ze was vergeten andere kleren mee te nemen dus zou ze vandaag gewoon maar in haar roomkleurige jurk rijden. Haar moeder zou het niet al te leuk vinden maar ze moest eerst even stoom afblazen voordat ze weer naar huis zou gaan na die geweldige conversatie van de rebellen leiders.

Ze poetste figaro vlug en liet toen het zadel op zijn rug glijden. Ze deed snel zijn hoofdstel om en leiden hem naar buiten. Ze steeg op wat niet altijd even makkelijk was met een jurk aan maar Aprill ging het vrij simpel af. Ze reed het erf af, en zag nog net even haar opa uit het raam kijken. Hij maakte zich zorgen over haar dat wist ze wel, maar het kon haar even niet heel veel schelen al gebeurde het bijna nooit. Ze reed de straten uit en was al snel de stad uit. Ze groeten de poortwachters die de grote donkere Noord poort bewaakte en reed in een drafje verder de weg op. Toen ze een paar honderd meter was verwijderd van de poort liet ze figaro over gaan tot een rustige galop en verliet de weg en ging de hei in. Het groene landschap flitste voorbei en ze was al snel een paar kilometer weg bij de stad. Toen ze op de groene uitgestrekte vlakte achter de hei was liet ze figaro nog sneller gaan en leunde licht over zijn hals. Het paard onder haar leek er van te genieten, het rennen deed hun beiden goed.

Ze waren al snel over de vlakte heen en ze kwamen bij het dichte woud aan. Aprill zocht de weg weer op en reed het woud binnen. Ze liet Figaro terug nemen tot een drafje en al snel tot stapvoets, het zweet gleed langs de mooie gespierde zwarte hals. Ze hoorde het grote zwarte paard adem halen. Het was koeler dan in de stad, de bomen lieten bijna geen zonlicht binnen zo dicht op elkaar stonden ze. Aprill ging de weg af en liet figaro een smal paadje in gaan. Ze keek naar de donkere grote bomen. De zomer zou nu snel voorbij gaan nog een weekje misschien tien dagen dan zou de herfst in komen zetten. Ze zuchtte de zomer was het mooiste gedeelte van het jaar. Ze bukte voor een laag hangende tak. En keek naar het versierde zadel. Ze gebruikte het zelden omdat ze bijna nooit met een rok of jurk aan reed, meestal had ze zich vermomd als boerenjongen als ze ging rijden. Het was namelijk niet vanzelf sprekend dat hier een simpele meid zomaar op een mooi jong paard reed. Ze zuchtte al die regels ook wat had je er eigelijk aan het bezorgd alleen maar narigheid. Figaro snoof en trok lichtjes aan de teugel. Het einde van het woud was bijna zichtbaar.

[Spoekie]

Aprill keek naar de ruwe natuur het mooiste stukje natuur wat ze ooit gezien had lag hier. Ze reed hier vaak, ze liet Figaro weer een beetje gaan en hij galoppeerde al gauw aan. De donkere muren van het grote kasteel werden zichtbaar, het kasteel was van de oude graaf Hendriks werd. De oude man was gestorven een paar maanden terug en omdat hij geen kinderen had en men dacht dat het er spookte wilde niemand er in trekken. Er werd vandaag gefluisterd dat de prins er in was getrokken voor een tijdje rust. Aprill geloofde dit niet helemaal want zelfs de soldaten van de koning waren bang geweest voor het kasteel. Al kwam dit niet helemaal door de spoken, iemand had ze een handje geholpen. Er verscheen een glimlachje op haar lippen. Figaro hinnikte luid, Aprill klopte hem op zijn zwarte gespierde hals. ‘Had je weer te weinig aandacht jochie van me.’ Fluisterde ze zachtjes. Het paard snoof verontwaardigt, maar toen Aprill hem de volle teugel gaf sprong hij er vrolijk vandoor, om nog wat te versnellen. Richting de grote zwarte muren van het kasteel.

Hij zat tegen de grote zwarte muur aan, ze zeiden dat het hier spookte nou hij had er nog niet veel van gemerkt. En helemaal geloven deed hij het niet, al waren zijn mannen er niet al te blij mee geweest dat ze in het kasteel zouden trekken. Hij zuchtte en ging verzitten. Het lichte zomer briesje gleed door zijn blonden lokken. Een paar vogels floten hun lied en verder was het stil, het kasteel lag afgelegen, meer dan 10 kilometer van het stadje af. Hij had eindelijk rust gevonden, rust die hij al lang niet gehad heeft.
Hij staarde naar het landschap, zijn heerschap was niet zo begonnen als hij had verwacht. Na de plotselinge dood van zijn vader moest hij het gelijk overnemen. Terwijl De koning van Gragon het buurland al een paar keer dreigde met oorlog. En hij had nog niet veel evaring met besturen en oorlogen. Hij schudden langzaam zijn hoofd. Nee het zat hem helemaal niet mee. En dan nu nog de rebelse actie’s van dit stadje, hij wilde ze beschermen voor De heer van Gragon die iedereen uitmoord of als slaven laat werken. Maar ze zijn te druk bezig met verzetten tegen hem tegen het duister. Al draagt hij net als zijn vader de duistere achtergrond bij zich hij vermoord niemand onnodig en de meeste mensen leven nog in vrijheid in Eras. Hij leunde met zijn hoofd tegen de zwarte koude muur toen hij hoefgetrappel hoorde naderen.

Aprill liet figaro overgaan in een drafje, ze keek voor zich uit. Er zat iemand tegen de zwarte muur, hij was ook in het zwart gehuld en Aprill kwam tot de conclusie dat ze hem daarom nu pas had gezien. De jongen met blonde haren stond op, twee grijze ogen priemde zich in de haren. Een spoor van herkenning zag ze in zijn ogen. Aprill slaakte een zucht, dus de geruchten waren waar de prins heeft zich in het kasteel gevestigd. Ze wilde Figaro omdraaien maar stuurde Figaro toch richting de prins. Ze had nu temminste een kans om hem eens goed de waarheid te zeggen zonder pottenkijkers. Ze liet Figaro overgaan in stap, en keek nog steeds in de twee grijze ogen van de prins. Hij had nog niks gezegd net als zij. Ze hield figaro een meter voor de prins halt houden, de prins had nog altijd geen woord gesproken.

‘Wat doe je hier.’ Fluisterde hij zachtjes met een kille ondertoon. Aprill gaf geen antwoord en keek arrogant op de blonde jongen neer. Aprill merkte niet dat de schemering al begon in te vallen. En ze keek nog altijd op de jongen neer, hij was dan misschien een kop groter als haar nu ze hoog op Figaro zat geheven niet. Het voelde machtig aan maar toch voelde ze ook een vleugje angst, die angst werd veroorzaakt door de niet wetentheid. ‘Ik vroeg iets en als ik iets vraagt geeft u antwoord.’ Zei hij op een scherpe toon. Aprill schudden langzaam haar hoofd om er weer bij te komen. ‘Ik rij paard dat zie je toch, en wat ik hier precies kom doen is niet jou zaak.’ Antwoordde ze achterloos. Ze sprak hem weer aan met je en jou om hem niet het gevoel te geven dat hij boven haar stond. De prins leek het ook te merken maar negeerde het. ‘Ik zou een beetje opletten jufvrouw zoals u weet kan ik u zo laten oppakken.’ Zei de prins kil en rustig hij keek Aprill uitdagend aan. ‘Oh werkelijk was me nog niet opgevallen, waarvoor zou je me willen oppakken dan.’ Ze sprak het arrogant en zelfverzekerd uit. Maar toch was ze nieuwsgierig naar zijn antwoord. Hij keek haar lang aan zonder enige twijfel, ‘Ten eerste voor het stelen van iemand anders eigendommen, ten tweede voor brutaliteit en ten derde voor het afwijzen van een verzoek van een bovenstaande.’ Somde hij rustig op. Aprill glimlachte, ‘Oh u bent er eindelijk achter wie de diefstal van uw paarden heeft gedaan. Knap hoor.’ Antwoordde ze sarcastisch. De prins leek even uit het veld geslagen maar herstelde zich snel, ‘het was niet zo moeilijk, je rijd nu op het zelfde paard en nu ik er over nadenk herken ik ook je ogen.’ Zei hij arrogant en hij zetten een stap naar voren. Aprill schrok van de stap en probeerde Figaro een stukje achterwaarts te drijven maar hij reageerde niet. De prins pakte de teugel vast en klopte het grote zwarte paard op zijn hals. Aprill herstelde zich snel maar de prins had de paniek in haar ogen gezien en hij glimlachte. ‘Doe nou maar rustig ik doe jou en hem echt niks ik heb alleen een voorliefde voor paarden.’ Mompelde hij zachtjes. Aprill keek verbaast naar de jongen onderhaar. Hij keek op en hij had een klein glimlachje op zijn mond. Aprill keek hem vragend aan maar hij wende zijn blik af naar Figaro die ontspande zich en schuurde zijn hoofd tegen de arm van de prins. ‘Van wie mag jij op dit mooie paard rijden, of doe je dit ook al stiekem.’ Vroeg de prins met nog steeds met de kilte doorklinkend in zijn stem. ‘Gewoon van iemand’ antwoordde Aprill lichtelijk geïrriteerd. ‘hm’ antwoordde prins alleen maar. Hij gaf figaro nog een klopje op zijn hals en keek toen weer omhoog. ‘Misschien is het beter dat je nu gaat, de poorten sluiten zo en ik denk niet dat je nog een keer ongezien binnen de muren komt.’ Hij keek haar lang aan en draaide zich toen om en liep richting de grote deuren van de binnenplaats van het kasteel. Aprill keek verbaast naar de rug van de prins draaide toen figaro om en galoppeerde er van door.

[Spoekie]

zomaar even tijd om een nieuw stukje te plaatsen ^^

-------
Lief dagboek
Mijn moeder heeft weer gelijk gekregen na al mijn stunts zoals iedereen het noemt ben ik uit de rebellen gezet nee niet door mijn twee vrienden die zijn nog altijd op missie en ik begin te twijfelen of ze nog ooit terug komen. Maar misschien is dat nog niet het ergste, met rijden kwam ik de prins tegen. Ja de geruchten zijn waar hij zit in het kasteel. Maar hij weet ook dat ik het was, hij hoeft het nu alleen nog tegen zijn hulpjes te zeggen en ik ben er geweest. Al betwijfel ik het of ik er letterlijk geweest ben en of hij het wel gaat zegen. Ik kreeg trouwens weer om me kop dat ik laat thuis was maar eigelijk maar dat niet veel uit. Vannacht gaan de jongens, Mark, Volkert, Sebas en Jelle naar het kasteel om te spoken letterlijk. Het is via de rebbelen geregeld dus ik mag niet mee. Misschien ook maar verstanding. Ik ga slapen gister was vermoeiend en ik kan de rust gebruiken.

Aprill legde het dagboek onder haar kussen en ging liggen op haar rug. Ze kon nog niet slapen er was te veel om over te piekeren. Een onbehagelijk gevoel bekroop haar, er stond iets te gebeuren en het was niks goeds. Er liep een rilling over haar rug ze maakte zich zorgen over de jongens maar vooral over Sebastiaan. Ze gingen zo min mogelijk gescheiden op missie en dat was niet voor niets. Ze zuchtte trok de dunne deken over zich heen en sloot haar ogen. ‘Laat er alsjeblieft niks gebeuren.’ Fluisterde ze zachtjes tegen het duister.

H4.
Geen spelletje meer!

Aprill werd wakker doordat er iemand naast haar kwam zitten in haar bedstee. Ze opende loom haar ogen en toen ze Sebastiaan onder de krassen zag zitten was ze meteen wakker. Ze schoot overeind en omhelsde hem. ‘Wat is er gebeurd’ fluisterde ze zachtjes. Sebastiaan reageerde niet en sloeg zijn armen om het meisje voor hem. Hij streelde haar over haar rug en legde zijn hoofd om haar rechter schouder. Aprill voelde zich meteen niet lekker worden, Sebastiaan reageerde nooit zo als ze op missie waren geweest hij had altijd de meeste praatjes. Sebastiaan trok haar opschoot en hield haar nog steeds vast. ‘Sebastiaan’ zei Aprill zachtjes. Hij reageerde weer niet. ‘Sebastiaan’ Vroeg Aprill wanhopig. ‘Hij is dood.’ Fluisterde Sebas zachtjes met een brok in zijn keel.
Aprill schrok, ze trok zich uit Sebas zijn omhelzing en keek hem aan. Er liepen tranen over zijn bekraste wangen. ‘Wie.’ Fluisterde Aprill zachtjes. Sebas keek het meisje aan haar blauwe ogen stonden angstig en wanhopig. ‘Jelle’ fluisterde Sebastiaan zacht.
Aprill keek geschrokken, de rebellen waren hechte vrienden dus ook Jelle was een goede vriend. Aprill voelde tranen opkomen en kroop tegen Sebastiaan aan. ‘Dat kan niet.’ Fluisterde ze zachtjes. ‘Dat kan niet. Hij kan niet dood zijn, hij mag niet dood zijn.’ Snikte ze gesmoord. Sebastiaan streelde haar zachtjes over haar rug. ‘Hij kan niet dood zijn Sebas er is nog nooit iemand dood gegaan op één van de missies.’ zei ze zachtjes.
Er liepen tranen over haar wangen Sebas probeerde haar te sussen maar ook bij hem gleden er nog altijd tranen over zijn wangen. ‘Hij is vermoord Aprill door één van die barbaren die zich soldaten van de koning noemen.’ Reageerde hij hard. Aprill snikte en kroop dieper in de armen van Sebastiaan. Sebastiaan legde zijn hand op haar haren. En hield haar lang tegen zich aan. Hij sloot zijn ogen en de vermoeidheid en de pijn van zijn wonden drongen tot hem door. Hij ging verzitten en Aprill keek hem nu met betraande ogen aan. ‘Je moet slapen.’ Fluisterde ze zachtjes. Hij schudden zijn hoofd en trok Aprill weer op zijn schoot en hield haar dicht bij zich. ‘Sebastiaan.’ Fluisterde ze met een heldere stem. Sebastiaan liet haar gaan uit zijn armen ze ging op haar knieën voor hem zitten. Ze had haar slaapkleding nog aan haar ogen waren nat en er zaten natten plekken op haar kleding. ‘Sebastiaan luister naar me.’ Zei ze zachtjes. Hij keek op en keek lang in twee blauwe ogen. ‘Je moet hier weg, hij weet dat ik het gedaan heb zaterdag en als ze jou hier bij mij zien verdenken ze jou meteen van dat spoken.’ Zei ze zachtjes en gehaast. ‘Je moet verloopig uit het zicht blijven Sebas iedereen ziet zo dat jij het was, je zit onder de krassen, modder en andere troep ik breng je naar mijn opa daar ben je veilig en kan je rusten.’ Zei ze zachtjes en praktisch. ‘Ik ga ook naar Mark en Volkert. Die breng ik ook bij opa.’ Zei ze zachtjes. ‘En waar is het lichaam.’ Zei ze met een huivering.

Sebas slikte even, ‘bij de ouders van hem. We moesten hem daar achterlaten met een briefje we konden het niet eens aan ze vertellen.’ Antwoordde Sebas er gleden weer tranen over zijn gebruinde gezicht. Aprill slikte even maar zei niets ze kroop een stukje naar hem toe en veegde met haar mouw de tranen van zijn gezicht. ‘Kom we moeten zo gaan het is nu nog vroeg en zo min mogelijk mensen mogen ons zien.’ Zei Aprill zachtjes. Ze stapte uit haar bedstee en trok Sebas naar de deur en liet hem buiten haar kamertje even wachten. Ze kleden zich snel aan en deed de deur open. Ze sloeg haar zwarte mantel om, ze had haar nette schoenen aangedaan want die maakte de minste herrie. Ze loodste Sebas snel naar buiten. De zon kwam al op, haar moeder sliep nog en ze bedacht zich net hoe Sebas eigelijk binnen was gekomen maar ze vroeg er niet naar. Ze had haar beste vriend aan zijn hand meegetrokken en hij keek verdooft voor zich uit. Hij was er niet bij met zijn gedachte en Aprill had dit al snel in de gaten. Ze rende half door de smalle poortjes en afgelegen steegjes. Sebas achter zich aantrekkend. Toen ze bij de dichte hekken van de grote stallen aankwam zuchtte ze, ze opende het hek en trok Sebastiaan mee naar binnen. Ze liepen naar het grote woonhuis en de voordeur kraakte. Haar opa stond in de deur opening en keek bezorgt naar de twee. Hij liet ze binnen en voordat Aprill wat kon vragen trok hij de deur achter zich dicht.

[xIMISSYOU]

Wow! Mooi geschreven zeg. Je hebt een leuke schrijfstijl. Je verhaal leest lekker weg en je kan er je makkelijk in inleven. Mooi gedaan! Ik kreeg het echt even koud toen Sebastiaan zei dat Jelle dood was door een van die soldaten.

'Hij is vermoord Aprill door één van die barbaren die zich soldaten van de koning noemen.’

Deze zin beschrijft echt goed hoe Sebastiaan over die soldaten denkt. Fantastisch gedaan!

Ik blijf dit zeker volgen!

[Spoekie]

@ xMissyou dankjewel voor je reactie ^^

Hier even een nieuw stukje ^^
----------
Ze kwamen in de keuken en aan de grote eiken tafel stonden 10 stoelen allemaal leeg. Haar opa zetten Sebas op een stoel en liep naar de gootsteen voor water. ‘Opa..’ ‘Aprill hou maar je mond hoe minder ik weet hoe beter, ga de rest maar halen en neem twee extra paarden mee.’ Zei hij snel over Aprill heen. Aprill keek haar grootvader verbaast aan, ‘Hoe weet u dat.’ Zei ze zachtjes. Haar opa keek haar nu ontwijkend aan, ‘doet er niet toe, maar haast je de soldaten zijn al op zoek.’ Zei hij iets dringender. Aprill keek gehaast en rende de keuken uit naar de stallen. De oude man keek door de openstaande deur naar het jongen meisje. ‘En doe alsjeblieft voorzichtig.’ Mompelde hij zachtjes en trok de deur dicht.

Aprill trok de drie paarden het erf op en steeg snel op het bruine paard dat ze voor zich zelf had opgezadeld. Bella, het trouwste paard van stal zei haar opa al. Ze zuchtte nou kon ze dat bewijzen. Ze trok de twee andere paarden mee toen ze Bella aanspoorde en reed de richting van de westelijke poort. Ze kwam na voor haar gevoel uren bij de boerderij van de familie tijsen. Het kleine boerderijtje dat vlak bij de poort lag, ze kwam er graag alleen liever niet voor dit soort dingentjes. Ze steeg af en gooide de teugels van de drie paarden om de daar voor bestemde paal. Ze zag door het raam dat de hele familie Tijsen al wakker was. Ze klopte twee maal op de eiken deur en er werd opengedaan door Meneer Tijsen. Hij trok zijn wenkbrauwen op, ‘Aprill wat is er meisje je ziet er uit of je een spook hebt gezien.’ Zijn stem klonk treurig en Aprill wist meteen dat hij het nieuws ook al had gehoord. Meneer Tijsen trok Aprill naar binnen en aan de keuken tafel zat de hele familie zoals ze al gezien had door het raam. De jongste van de broertjes Tijsen, Nicolas kwam naar haar toe en sloeg zijn armpjes op haar middel. ‘Aprill optillen.’ Zei hij met een zacht hoog stemmentje. Aprill tilde hem op en hield hem even vast en keek toen naar Mark en Volkert die verslagen aan de keukentafel zaten. Ze zaten net als Sebas onder de krassen de een nog erger dan de ander. ‘Aprill wat brengt jou hier zo vroeg in de morgen.’ Zei Mevrouw Tijsen die Nicolas van haar overnam. ‘Ik kom Volkert en Mark halen’ antwoordde ze zachtjes. De twee jongens keken nu pas op en het leek net of ze nu pas door hadden dat ze er was. ‘Ze moeten hier weg, de soldaten komen er aan en het is hier niet veilig, niet voor u en niet voor hun, ik breng ze naar mijn opa.’ Zei ze zachtjes en beslist. Mevrouw Tijsen verbleekte een paar tinten. ‘Zijn er soldaten in het dorp opzoek naar mijn jongens.’ Zei ze zachtjes en er kwamen tranen in haar ogen van angst. Meneer tijsen legde een hand op zijn vrouws schouder. ‘Rustig Molly, Aprill is op tijd ze kunnen nu nog weg.’ Die woorden leken de jongens in beweging te zetten ze knuffelde allebei hun moeder en hun twee jongere broertjes en iedereen leek te beseffen dat het niet voor twee dagen was. Aprill stond er een beetje hulpeloos bij en keek naar de kleine Nicolas die er niks van begreep. Volkert en Mark pakte beiden hun mantel en sloegen die om. Aprill keek angstig naar de jongens, ze wist niet zeker of ze in deze staat wel konden rijden het leek of ze elk moment door hun benen konden zakken.
Ze liepen met ze 4e naar buiten en Aprill hoorde Nicolas binnen huilen dat hij ook mee wilden. Meneer tijsen hielp de twee jongens op de twee paarden. Aprill was blij dat ze de rustigste en betrouwbaarste paarden had mee genomen en bedacht zich zelf dat ze als ze eindelijk thuis was ze zich zelf mocht trakteren op een biertje. De twee jongens zaten als een zoutzak in het zadel en Aprill was bang dat Mark die er het slechts aan toe was zo uit het zadel zou vallen. Ze klopte Bella op haar hals en steeg zelf op een schimmel genaamd Lucifer. Ze pakte de teugels van Bella ook voor de zekerheid vast en liet de paarden aan draven. Ze zag dat Volkert zich nog één keer omdraaide en toen zijn paard ook liet aandraven.

Aprill keek bezorgt naar de twee jongens naast haar en ze wist niet hoe snel ze door het dorp heen moest komen. Waarom woonde de Familie Tijsen nou ook al weer helemaal aan de andere kant. Ze zuchtte en keek schichtig om zich heen toen ze nog meer hoefgetrappel hoorde. Ze reden door het dorp heen en dit was de enige weg die ze kon nemen bedacht ze langzaam, ze keek achter zich en zag 5 paarden de hoek om komen met soldaten er op. ‘Waarom heb ik nou nooit een keertje geluk’ mompelde ze meer tegen zich zelf als tegen de jongens. Ze zag Volkert ook kijken en angst was uit zijn ogen te lezen. Aprill keek nog een keer om en zag dat de soldaten naar hun gebaarde. Ze keek Volkert aan en duwde toen de teugels van Bella in zijn hand. ‘Zorg dat je zo snel mogelijk bij mijn opa komt. Ik leid ze wel weg van jullie.’ Nog voordat Volkert maar ook iets had kunnen zegen had ze lucifer gedraaid en spoorde hem aan.
Ze galoppeerde recht op het groepje soldaten aan de andere kant van de straat af.
Zo te zien was het de prins zelf, ze zuchtte ze tekende haar doodvonnis of misschien wel erger. Ze dreef Lucifer nog iets aan en zijn hoeven op de stenen maakte een kletterende herrie. Als ze het goed had was er een steegje precies een paar meter voor het groepje die haar nu verbaast stonden op te nemen. Toen de soldaten iets naar haar schreeuwde wat verdacht veel op stop leek stuurde ze Lucifer het steegje in en manoeuvreerde tussen de kisten door. Ze had hem terug genomen in draf want het was te gevaarlijk om hier als een kip zonder kop door heen te galopperen. Ze reed een volgend steegje in en hoorde het hoefgekletter achter zich dichterbij komen. Toen vervloekte ze zich zelf en keek naar het dood lopend einde van de steeg. Hoe kon dit nou weer, Lucifer stopte en draaide zich om richting de Soldaten. Aprill leek nu pas bij zinnen te komen en bedacht zich nog net dat ze een verkeerde steeg had genomen door de haast en niet oplettendheid. Ze rechtte haar rug en keek nu pas haar achtervolgers recht aan.

[Spoekie]

Zooow ^^ tijd voor een nieuw stukje
------
Ze zag dat de soldaten gewapend waren en hun pijlen op haar richten. Aprill keek ze nu alle drie kil aan de twee andere was ze blijkbaar wel kwijt geraakt. De soldaten mompelde wat tegen elkaar en één leiden zijn paard tot naast lucifer. De leider bedacht Aprill zich langzaam. ‘Kom mee, en waag het niet te vluchten.’ Dat was het enige wat hij tegen Aprill zei ze hoorde zijn minacht in zijn stem en toen hij Lucifers teugels probeerde te pakken knapte er iets in haar. Ze dreef het paard een paar passen naar voren en keek toen de soldaat kil aan. ‘Ik neem geen bevelen aan.’ Zei ze arrogant en dreef Lucifer aan een reed op de twee overgebleven soldaten af. Ze vuurde allebei hun pijlen op haar af de een miste en de ander schramde haar arm. Een helse pijn gleed door haar lichaam, maar ze besloot dat ze beter door kon rijden dan nu opgeven. Ze wilde net het steegje uit rijden toen de twee andere ruiters opdoemde en één daarvan pakte de teugels vast van Lucifer. Lucifer steigerde en ze deed moeten om in het zadel te blijven, haar arm deed te veel pijn en ze keek alleen naar haar handen. Ze wilde niet weten wie haar belagers waren en wilde al helemaal niet op kijken zodat ze haar angst zouden zien.

Lucifer stond weer met 4 benen op de grond en iemand begon te schreeuwen maar niet tegen haar. ‘Stomme idioten ik had toch gezegd geen wapens.’ De kille stem van de prins drong tot haar door en liet haar ontwaken uit haar angstige trance. Aprill keek op en kon haar verbazing niet helemaal verbergen. De prins was degene die haar had tegengehouden maar in tegenstelling dat hij tegen haar zou schreeuwen schreeuwde hij tegen de 3 soldaten. ‘Als jullie nog meer rellen en opstandjes willen moeten jullie vooral doorgaan met iedereen beschieten. Dat van vannacht is al erg genoeg.’ Zijn stem klonk razend en zijn ogen schoten bijna vuur zag Aprill. Er verscheen een lichte grijns op haar gezicht. De prins wende zich nou tot haar, ‘en hou jij alsjeblieft op met grijnzen anders kom ik terug op bevel geen wapens.’ Zei hij geïrriteerd maar ze zag aan zijn ogen dat hij al lang blij was dat ze tenminste weer een normaal teken van leven gaf.
‘Dat heeft niet echt veel zin eh ze hebben me al beschoten kijk zelf maar.’ Aprill draaide zich zo dat hij haar arm kon zien. Haar jurk was doordrenkt met bloed waar de pijl haar had geschaafd. De prins vloekte hard op en hij keek de soldaten nu ziedend aan, ‘Dit krijgen jullie nog wel terug betaald dat beloof ik jullie.’ Zijn stem klonk killer dan daarvoor en Aprill voelde langzaam haar zelfverzekerdheid terug keren. ‘En wat jou betreft ga naar huis verzorg je wond, en negeer volgende keer eens niet een bevel.’ Hij keek haar een poosje aan liet toen de teugel los. Aprill keek hem half dankbaar en half verbaast aan toen richtte ze zich op de soldaten stak speels haar tong uit en draaide Lucifer om en galoppeerde er vandoor.



H5.
Help?!?

Aprill gooide de eiken deur van het woonhuis van haar opa open, en keek verbaast de keuken in. Niet alleen Volkert, Mark en Sebas zaten binnen ook de twee mannen die haar uit de rebellen hadden gegooid en haar opa zat er ook nog eens bij. Sebas stond op en liep op haar af, ‘je bent gewond.’ Zijn stem klonk bezorgt. Aprill haalde haar schouders op en haar gezicht vertrok van de pijn. Oke misschien maakt het toch een beetje uit, de gebeurtenissen van de hele ochtend waren nog niet helemaal doorgedrongen en ze liet zich toen langzaam tegen Sebastiaan aan leunen die zijn armen om haar heen had geslagen. Sebastiaan zetten haar op een stoel naast de Broertjes Tijsen die er vermoeid uit zagen maar ook een klein beetje opgelucht dat Aprill terug was. ‘Jongens ga slapen, de beden boven zijn opgemaakt, Sebastiaan weet de weg wel.’ Zei de oude man nu rustig. Hij keek Aprill bezorgt aan maar joeg eerst de jongens weg uit de keuken. De twee mannen van gister liepen ook de keuken uit na een paar woorden gewisseld te hebben met haar opa. Aprill keek naar haar arm en trok haar mouw om hoog om de schaden te bekijken. Haar eerste echte verzets wond, schoot het door haar heen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht en kon het niet laten om toch zachtjes wat vrolijker te worden bij de gedachte daar aan. Haar opa stond haar te bestuderen vanaf de deur die hij net dicht had gedaan. Hij zag hoe het meisje zelf haar wond verbond en hoe er een lichte glimlach op haar gezicht zat vast geplakt. De oude man schudden langzaam zijn hoofd klopte zijn kleindochter op haar schouder en joeg haar ook naar boven. Ze kon de slaap wel gebruiken om alles te verwerken bedacht hij langzaam.
Aprill liep mopperend de houten trap op.

Hij staarde weer uit het raam, het was laat in de middag en hij bedacht zich dat het eten zo zou worden op geserveerd in de eetzaal. Hij had geen trek en zijn aandacht lag nu even bij iets heel anders dan plannen maken voor de toekomst. Hij keek weer naar de ruwe natuur om het kasteel heen. Ze had zich zelf weer ergens mee bemoeit, hij was geschrokken toen hij vannacht hoorde dat er iemand was gedood door de bewakers. Hij had ze uitgekavert en hij had zachtjes gezworen dat als zij het was hij iedereen zou doden. Toen hij haar vanochtend zag rijden voelde hij een steek van opluchting maar toen ze er van door ging knapte er iets in hem. Ze speelde blijkbaar graag met haar leven of daar hield ze tenminste de schijn van op. De soldaat die haar geraakt had heeft hij gedood. Zelfs de soldaten konden haar angst voelen toen hij het witte paard tegen had gehouden. En toch die twee felle ogen leken nooit te doven. En toen hij haar liet gaat toch nog even uitdagen tegenover de soldaten even snel haar tong uitsteken. Hij schudden zijn hoofd hij gaf het niet graag toe maar ze maakte hem in de war. Haar gedrag, haar woorden en haar angst kwamen niet overeen met elkaar.
Hij zuchtte wende zijn blik af van de ruwe natuur en draaide zich om en liep naar de deur van zijn slaapkamer. Het was tijd om te eten.

[Spoekie]

Aprill opende sloom haar ogen en toen het tot haar door drong dat er een arm om haar middel lag schoot ze overeind. Ze keek naar de arm en toen naar de gene van wie de arm was. Sebastiaan kreunde ze waren allemaal met kleren en al naar bed gegaan zo moe waren de jongens geweest. En niet alleen de jongens hadden het zwaar gehad Aprill ook. Sebastiaan had zijn ogen open gedaan en bestudeerden het meisje dat half overeind zat op het bed. Aprill leek het nu pas te merken en ging helemaal overeind zitten. ‘Sorry dat ik je wakker hem gemaakt.’ Mompelde ze zachtjes. Sebastiaan schudden zijn hoofd. ‘Ik was al een tijdje wakker.’ Zei hij zachtjes terwijl hij zijn hand op de hare legde. Aprill keek toen Sebastiaan doordringend aan, ‘welke dag is het vandaag?’ Sebastiaan trok een vaag gezicht, ‘Maandag hoezo.’ Aprill leek licht te schrikken en vloekte. ‘Sebastiaan ik moet gaan’ ze keek naar de jongen die zijn hand nog steeds op de hare had liggen. Ze boog ga hem een kusje op zijn voorhoofd en verdween de kamer uit. De lakens vielen van het bed af en ze wist dat Sebastiaan haar sloom achter na zou komen

Toen ze de keuken binnen kwam trof ze haar opa daar aan met de rebellen krant. Haar opa keek haar licht bezorgt aan. ‘Aprill liefje wat is er waarom kijk je zo gehaast?’ zijn bezorgdheid klonk over in zijn stem. Aprill keek haar opa aan, ‘opa ik, je wist dat ik vandaag moest werken waarom heb je me niet wakker gemaakt.’ Ze keek half verwildert om zich heen en kwam niet helemaal uit haar woorden. De oude man keek naar het gestreste meisje voor zich. ‘Rustig meisje ze zullen het wel begrijpen, kom eens hier laar me eerst je arm eens zien.’ Aprill keek haar opa verbaast aan, haar arm helemaal vergeten ze zou niet eens kunnen spinnen met z’n arm. Ze liet haar opa het stof wat als verband diende er af halen. Hij bekeek het gefocust en stond toen op en haarde een potje uit een van de keuken laden. Hij smeerde de doorzichtige zalf die er in zat op haar arm. Aprill voelde de koele zalf op haar huid en er in trekken. Ze keek haar opa verbaast aan, ‘waarom prikt het niet zoals de ontsmetting zalf.’ Haar opa glimlachte terwijl hij een nieuwe lap stof om haar bovenarm wikkelde, ‘dit is een speciaal zalfje.’ Zei hij met een knipoog. ‘En nu neem je Figaro rij naar je werk en leg ze het uit, ze hebben er vast wel begrip voor.’ ‘Denk er alleen om dat je niks zegt over de missie van de jongens en over je avontuurtje van vanochtend, wees creatief.’ Met die woorden liep de oude man richting de gang. Aprill stond half verbijsterend naar haar opa te kijken liep toen de buiten deur uit richting de stallen. Sebastiaan kwam net de deuropening uit van de gang. Hij keek de oude man vragend aan die zijn hoofd schudden en hem weer naar boven joeg.

Aprill steeg op en klopte het zwarte paard op zijn hals, hij leek te merken of zijn ruiter gewond was en deed extra voorzichtig. Aprill glimlachte en klopte het paard nogmaals op zijn hals. Ze reed richting het stenen weefgebouw en toen ze af wilde stijgen ding de deur open. ‘Waar kom jij vandaan.’ Een strenge norse vrouw in een grijze jurk kwam de deur uit. Aprill zuchtte het zou niet zo makkelijk worden als haar opa gezegd had. ‘Ik kan het uitleggen.’ Haar moeder kwam ook de deur uit. ‘Je hoeft niks uit te leggen je zou alleen maar mijn tijd verdoen, je bent ontslagen.’ De norse vrouw draaide zich om en liep de deur weer in. Aprill keek verbaast naar de vrouw ze mocht niet eens iets uitleggen en langzaam voelde ze de boosheid op komen. Ze keek haar moeder aan die er uitgeput en kwaad uitzag. ‘Jonge dame jij hebt grote problemen, en nee ik wil je smoesjes niet horen. Ga naar huis breng dat beest weg en zorg dat je het huis niet meer uitkomt.’ Haar moeder draaide zich om. Ze had het woord beest met walging uitgesproken en Aprill wist waarom. Het paard was van haar opa en ze had gister ook al helse ruzie gehad om haar opa. Ze keek verbaast naar de deur die met een klap werd dichtgegooid. Ze voelde nu woede op borrelen zelfs haar moeder wilde niet luisteren. Ze gaf Figaro de sporen waardoor hij steigerend omdraaide en de stenen straat uitstoof. Richting de Westelijke poort.

Voordat het tot haar door drong reed Aprill door het dichte woud. Ze had het pad naar het kasteel genomen en in haar achterhoofd begon zich al een klein plannetje te vormen om de prins nog even dwars te zitten. Ze reed om het kasteel heen door de schaduw van het woud zodat niemand haar kon zien.Ze hield stil bij een groepje grote keien. Ze voelde een rilling over haar rug heen gaan. De schemering was al ingevallen en het werd kouder. De herfst zou niet veel langer meer op zich laten wachten. Aprill wreef met haar goede arm over haar andere onderarm. Ze was niet echt gekleed op avond uitstapjes de licht gekleurde jurk was dun en de gure wind ging er door heen. Ze steeg af en maakte de teugels van figaro vast aan een boom. ‘Even braaf blijven, ik kom snel weer terug.’ Zei ze zachtjes. Ze liep tussen de keien door en ging op het mos zitten. Het moet hier toch ergens zijn, een ijzeren hendel werd zichtbaar. Aprill trok er 2 keer aan en toen vloog er een met mos begroeide houten luik open. Er gleed een rilling over haar rug van spanning. Ze was hier al lang niet meer geweest maar dit was haar enige kans om ongezien in het kasteel te komen. Ze zuchtte en liet zich zelf in het donkere luik glijden.

[Spoekie]

Ze kwam zachtjes op haar voeten terecht en liet haar ogen even wennen aan het donker. Ze keek omhoog waar het luik zat, de ladder lag op de grond. Die had ze de laatste keer per ongelijk om gegooid toen ze hier weg was gegaan. Ze zuchtte en zette de ladder weer terug op zijn eigen plaats, ze klom op de onderste spots en een krakerig geluid gleed door de ondergrondse gang. Ze zuchtte die zou het niet heel lang meer volhouden. Ze klom zo vlug ze als ze met een jurk kon de overige 5 spots op en deed het houten luik dicht. Nu er geen licht meer was vandaar was het ijzig donker. Aprill klom langzaam naar beneden en toen ze eindelijk weer op de stenen grond stond draaide ze een rondje om haar as. Ze liep als ze het goed had de zuidelijke richting op en taste met haar hand tegen de muur. De muur was het enige wat haar de weg kon wijzen haar ogen kon ze in dit gedeelte van de gang niet vertrouwen. Ze liep langzaam steeds verder de gang in. Na een poosje stopte de muur en veranderde in een deur. Ze opende de deur krakerig en kwam zoals ze gehoopt had in de voorraad kast terecht. Ze glimlachte, laat het spoken beginnen.

Hij gaapte, nee hij was niet moe zoals zijn secretaris zei. Het was gewoon alles het was zo rusteloos, iedereen zat te eten een beetje praten over van alles maar toch eigelijk ook niks en dan die gespannen sfeer. Hij zuchtte hij zat al meer dan een uur aan deze rot tafel en niemand maar dan ook niemand had goed nieuws of temminste wat vrolijks te vertellen. De sfeer was de afgelopen paar minuten echt op achteruit gegaan. Zijn soldaten waren gister al niet blij geweest dat ze in dit kasteel waren getrokken. Maar nu leken ze echt te sidderen bij elk geluidje, een stoel die kraakte een deur die kraakte. Al moest hij toegeven hij vond het kasteel ook niet echt fijn meer, er was iets dat het mysterieus en angstig maakte. Al wist hij best dat de “spoken” een paar kwajongens waren geweest. Toen 1 van de grote eiken deuren krakerige deuren open zwaaide zonder dat iemand binnen stapte voelde hij ook even zijn grip om zijn bestek vaster worden. De zaal was stil geworden en iedereen keek angstig naar de deuren. Iedereen was zo ver hij wist in de zaal zelfs de bewakers op de muren had hij laten halen.

De soldaten fluisterde wat tegen elkaar en hij kon het woord spoken horen. Hij schudden langzaam zijn hoofd, spoken bestaan niet hoogstens schimmen maar die hielden zich liever schuil in de wouden en bossen. Hij stond op, ‘Mannen doe eens rustig het was hoogstens de wind, of een stel kwajongens die een rot geintje uit halen.’ Zijn stem klonk kil en bevelend, maar hij zag dat niet alle soldaten gerustgesteld waren.
Hij ging weer zitten. Zijn secretaris draaide zich om naar hem, ‘Heer zelfs u zou moeten toegeven dat een ezel zich niet aan de zelfde steen zou stoten. Die jongens hebben hun lesje wel geleerd dit is niet zomaar een geintje.’ Fluisterde zijn stem bang. Hij schudden zijn hoofd, ‘doe normaal het spookt hier heus niet, de deur zat vast niet goed dicht en is gewoon open gewaaid.’ De deur werd ondertussen weer dicht gedaan. Hij stond weer op, ‘Zo nu iedereen klaar is met eten wil ik dat jullie terug gaan naar jullie post en zorg dat er een paard word gezadeld.’ Zijn stem stierf weg toen de deuren weer open sloegen dit keer met meer kracht dan de vorige keer. Er gleed een rilling over zijn rug. Het was zeker hij moest even weg uit dit verdomde kasteel anders zou hij zelf nog in die spoken gaan geloven. Zijn mannen keken angstig maar toen hij een gebaar maakte dat ze moesten verdwijnen volgde ze zijn bevel op.

Hij gleed met zijn vingers over de bruine hals van het paard, ‘je kunt gaan.’ Mompelde hij tegen de soldaat die het mooie bruine dier had gezadeld. Hij steeg op en de poort deuren werden open gedaan. Hij spoorde het bruine dier aan en hij nam de teugels iets vaster in zijn hand. Toen hij de kasteelmuren verliet en onder de poort door ging keek hij op. Het werd langzaam al donker maar hij vond het net als elke avond niet erg. Hij hield van het duister, het was zo heerlijk rustig en het gaf een kalm gevoel. En dat niet alleen, hij zuchtte oke misschien had het ook iets met zijn achtergrond te maken. Hij spoorde het paard aan in galop en reed naar de donker wordende woud.
Hij liet zijn gedachten gaan en langzaam reed hij nu door het woud, het kasteel begon hem steeds meer op zijn zenuwen te werken en dat niet alleen. Het blonde meisje met die 2 vellen blauwe ogen die niet gedoofd konden worden spookte ook veel te veel door zijn hoofd. De uitdagende glimlach, er zat iets achter maar wat wist hij ook niet. Het bruine paard onder hem werd nerveus merkte hij op. Het begon zijn pas te versnellen en hinnikten zacht. Tot zijn grootste verbazing hinnikten er een ander paard luid terug. Hij liet de teugels veren en liet het bruine paard zijn weg vinden.
Bij een groepje keien zag hij het grote zwarte paard vastgebonden aan een boom staan. Langzaam werd het hem duidelijk, hij zuchtte en steeg af om het paard los te maken. Het paard stapte angstig achteruit, hij zuchtte weer, dat was waar ook het was al donker. Het zwarte paard leek hem aan te voelen en ontbloten zijn tanden en legde zijn oren in zijn nek. Hij stak zijn hand uit en fluisterde zachtjes tegen het paard, ‘eey jochie je kent me toch nog wel.’ Het paard leek langzaam te kalmeren en deed voorzichtig een stapje voor uit. Het bruine paard hinnikte en stapte nu op het zwarte paard af en begon hem snuivend te begroeten. Hij lachte zacht zonder enige kilte, ‘oh dus jullie kennen elkaar dat maakt het al een stuk makkelijker. Hij gleed over de zwarte hals, het paard negeerde hem en hij maakte snel de teugels los. Hij greep ze stevig vast en haalde ze voorzichtig weer over het paarden hoofd. Nu hij de kans toch had zou hij maar gelijk proberen te rijden. Er verscheen een sluw glimlachje op zijn gezicht, ze was er toch niet dus dit was zijn kans. Hij wilde zijn voet in de stijgbeugel zetten maar het zwarte paard was het er niet helemaal mee eens en zetten een stap naar voren en snoof. Zijn glimlach verdween van zijn gezicht, ‘oke jongen jij wint maar je gaat wel mee terug.’ Hij steeg op zijn eigen paard en trok het zwarte paard mee terug aan zijn teugels.

[Spoekie]

Toen hij de grote poort door reed kwam er een soldaat aan gerend, ‘heer het is één grote chaos hier iedereen denkt dat het spookt er gebeuren hier echt hele vreemde dingen.’ Hij hoorde de angst van de soldaat. Hij schudden langzaam zijn hoofd als zijn vermoedens klopte kon er maar één enkel iemand achter zitten. Maar hij wist niet precies hoe dat geflikt kon worden. De soldaten leken echt bang. Hier neem mee, hij gaf het bruine paard over aan de soldaat. Hij zag dat de soldaat opgelucht was dat hij het grote zwarte paard zelf mee nam. Hij durfden hem niet zo goed aan de soldaat te geven bang dat hij hem niet kon houden en zo te zien had hij gelijk gehad. Hij nam het mee naar de stallen en zetten het in een lege box hij zadelde het paard snel af en beviel de soldaat alle paarden eten te geven samen met nog een ander. Hij daar in tegen liep de binnen plaats op en liep richting de eetzaal. Zoals hij al verwachtten zat een grote groep soldaten daar nog. Zijn secretaris kwam aangesneld en boog voor hem, ‘Heerrr er gebeuren hier echt vreselijke dingen er zweven dingen er is constant een soort van muziek en het is echt vreselijk.’ Jammerde hij zachtjes. Hij schudden zijn hoofd. ‘Hoelang is of zijn die vreselijke dingen gebeurd.’ Antwoordden hij kil. Het zag er na uit dat zijn hele organisatie in het kasteel aan voorden lag en daar was hij niet heel blij mee. Want hij wist dat zij daar naar streed als het diegene was die hij dacht. Zijn secretaris keek hem angstig aan, ‘een half uur geleden of zo. Toen fikte er op de binnen plaats een stel van mijn boeken af.’ Antwoordde hij zacht en hij stond op huilen. Hij zuchtte hoe kon zijn vader ooit z’n zielige man als secretaris aan nemen. ‘Ik wilde niet weten wat er was gebeurd weet je nog.’ Mompelde hij kil. Hij schraapte zijn kil, ‘Oke nu ik van jullie allemaal de aandacht heb, misschien gebeuren er wat vreemde dingen jullie gaan allemaal weer naar jullie post of aan het werk. En als jullie dat spook van jullie zien niet schieten binnen de muren word niemand aangevallen begrepen, alles wat buiten de muren rond sluipt mag je aanvallen maar binnen de muren word niks maar dan ook niks afgevuurd ben ik duidelijk.’ Zijn stem klonk killer dan normaal en hij was het zelf ook bewust. Zijn soldaten knikte dat ze het begrepen en hij draaide zich om en beende de zaal uit. Maar bleef staan bij de deur. ‘Ik vergeet het belangrijkste nog ik wil niet eerder gestoord worden tot jullie weten wat of wie het spook is begrepen.’ Siste hij nog, de zaal met zijn volgelingen en soldaten was stil. Hij draaide zich om en zijn zwarte mantel zwiepte mee.

Hij liep automatisch de trap op naar zijn kamer, hij sloeg de deur achter zich dicht en voelde toen de aanwezigheid van nog een ander persoon dat zich ergens schuilhield.
Hij negeerde het en ging op het blauwe hemelbed zitten. Zijn gevoel dat zij het was werd bevestigd toen er een blond meisje achter het gordijn vandaan kwam en hem arrogant aan keek. ‘boe’ zei ze zachtjes en kil. Hij nam het meisje op die nu met haar rug naar het raam stond. Haar lichte jurk die ze vanochtend aan had gehad had ze nog steeds aan, er zat nog steeds bloed op de jurk. Hij was gescheurd waar de pijl haar had geraakt maar hij zag dat er verband om haar arm zat. De jurk zat ook onder het stof merkte hij. Hij liet het even tot zich doordringen toen ze hem met opgetrokken wenkbrauwen stond te bekijken. Toen pas realiseerde hij dat hij nu een vampier was. Hij stond op en liep langzaam naar haar toe. ‘Ben je niet bang.’ Zijn stem klonk zacht en er was geen enkel gevoel zichtbaar in zijn ogen.

Aprill kon het niet laten om naar de blonde jongen die nu een meter voor haar stond te lachen, ‘hoezo bang.’ Fluisterde ze zachtjes. Zijn gezicht stond minder kil dan de vorige keer, hij zou haar niks aan doen dat had ze ondertussen ook wel door. Hij keek haar lang en doordringend aan. ‘wist je al dat iedereen een vampier was van het koninklijk huis en de soldaten?’ Aprill glimlachten op die vraag en schudden haar hoofd, ‘nee dat hoor ik voor het eerst al word er al eeuwen geroepen dat jullie duister zijn dat het duister de hele wereld overgenomen heeft. Dat was juist het angstige ervan we wisten niet wat voor duister maar nu is dat bekent.’ Ze glimlachte om haar eigen woorden en wist dat het vrij wazig zou klinken. ‘Je lijkt het nou niet echt erg te vinden eh dat ik een vampier ben.’
Aprill ontbloten haar tanden toen ze lachten, ‘ik zal eerlijk zijn een vampier vind ik lang zo erg nog niet kijk schimmen daar ben ik als de dood voor maar een vampier is oke.’ De heer keek haar nu vaag aan, ‘oke dat moet je me even uitleggen.’ Antwoordde hij langzaam en zijn wenkbrauwen waren gefronst. Aprill lachten hij was zo erg nog niet zolang hij haar maar niet als diner of als speeltje gebruikt. Die gedachten stopte ze snel weg toen de jongen voor haar onderzoekend haar gezicht afspeurde naar haar gedachten. ‘Kijk schimmen zijn dood eng je weet nooit waar ze zijn en wat ze met je doen eigelijk weten we zo ie zo weinig over ze daarom vind ik ze zo eng. Vampiers daar in tegen zijn weer vrij bekent.’ Antwoordde ze simpel. Aprill keek naar de deur toen hij een stapje naar voren zetten en zij automatisch naar achter ging. ‘Oke dat snap ik nog steeds niet, schimmen zijn inderdaad dood maar eng? Ze doen niks alleen proberen ze je gek te maken met hun praatjes. Maar hoeveel weet je over vampiers af.’ Hij keek haar uitdagend aan en zetten nog een stap naar voren. Waardoor zij weer naar achter liep en tegen de vensterbank aan kwam te staan. ‘eh de standaard dingen die elk meisje weet nou ja ze worden er een soort van mee bedreigt, vooral mij word het vaak verteld. Griezelingen mannen die bloed drinken, jongen meisjes hun eer schande en dan vermoorden. En ze schijnen alleen in het donker te leven. Dat soort geneuzel om jongen meisjes ‘s nachts in hun bed te houden.’ Hij zag aan haar ogen dat ze loog. Hij zetten uitdagend een stap naar voren waardoor de afstand kleiner werd tussen hun. Ze keek hem boos aan toen hij haar hand probeerde te pakken en gaf hem een duw. ‘Ten eerste dat geneuzel zoals jij het noemt werkt niet echt dan bij jou eh.’ Hij keek er met een sluwe lach aan. Ze haalde onverschillig haar schouders op. ‘En wat is het tweede.’ Hij keek haar vaag aan maar gaf wel antwoord, ‘ik geloof er niks van dat je alleen dat weet.’ Hij keek haar nu rustig aan. Aprill lachte zijn ogen stonden nieuwsgierig en eigelijk was hij niet echt gemeen hij kwam niet meer dichterbij en hij liet haar gewoon tegen hem snauwen. ‘Oh werkelijk.’

[Spoekie]

nieuw stukje
----
Hij keek het meisje lachend aan, ze daagde hem uit maar hij wist niet zo goed hoe hij er op in moest gaan hij liet zijn blik weer over haar arm glijden. En toen ze haar 2 blauwe ogen in de zijne priemde zag hij een boze blik. ‘Hoe heet je eigelijk.’ Fluisterde hij zachtjes. Het meisje reageerde niet. ‘Ik ga’ ze wilde naar de deur toe lopen waar ze al eerder haar blik op had laten glijden maar hij kon er niet laten gaan. ‘Oke het kan me niet schelen hoe jij aan je einde wil komen en misschien kan het me eigelijk wel schelen maar denk even na.’ Hij keek het meisje streng aan. Ze was jonger dan hem dat was te merken maar toch was ze slim al gebruikte ze haar verstand dan niet altijd even geweldig. ‘Wat wil je doen me tegen houden.’ Haar gebruikelijke toontje arrogantie was terug. ‘Ja, denk even na misschien ben ik dan niet een vampier volgens het boekje of wat jij van vampiers af weet maar er lopen hier nog ruim honderd andere en die zouden heus niet zo aardig tegen je doen als ik.’ Hij keek haar schuldbewust aan. ‘Hoe weet je dat ik alles uit een boek heb.’ Antwoorden ze half nieuwsgierig half kwaad. Hij keek er vaag aan, ‘oh laat maar, je wist het dus niet, nou nu weet je het dan eh.’ Ze keek hem nu weer boos en verward aan. ‘Weet je dat dat soort boeken verboden zijn. En je daar voor opgepakt kunt worden.’ Hij keek haar grijnzend aan toen ze een kleine glimlach op haar lippen kreeg. ‘Volgens mij hoor ik al lang en breed in de cel te zitten en zelfs jij laat me gewoon vrij rond lopen.’ Ze glimlachte.

Ze bekeek hem uitdagend en hij kon er niks aan doen, hij wist niet wat hij moest zeggen of doen. Hij keek naar haar twee blauwen ogen die elke keer weer naar de deur toe gingen. ‘Je kan niet meer weg, kijk naar buiten hoe wil je überhaupt binnen de muren komen, en hoe wil je uit deze komen?’ die woorden had hij gezegd voordat het door drong. Hij had iets gevoelt een vlaagje angst en hij wist dat het daar over ging toen ze haar blik afwenden naar de lucht. ‘Gewoon net als altijd.’ Mompelde ze zachtjes maar zonder enige overtuiging. Ze rilde en voordat hij er bij nadacht liep hij naar de houten stoel waar zijn andere mantel lag. ‘hier.’ Hij keek er niet aan maar wierp haar zijn zwarte mantel toe. Ze ving hem behendig maar ze keek hem verbaast aan. ‘Je hebt het koud dus kijk niet zo. Je bent dan geen lieverdje maar je hoeft ook weer niet ziek te worden eah.’ Zijn stem klonk rustig. Maar hij voelde zich alles behalve rustig, het meisje voor hem sloeg de mantel niet op en wierp hem op de grond. Ze keek hem boos aan en hij kreeg een raar gevoel dat hij nu iets verkeerds had gedaan.

Aprill wende haar blik van hem af en staarde naar buiten, hij had gelijk ze zou niet meer binnen de muren kunnen komen. Maar wel uit deze, maar wilde ze dat wel? Buiten waren schimmen maar hier waren vampiers ze keek naar de grond waar de mantel lag en raapte hem langzaam op. Ze negeerde de prins die haar onderzoekend aan keek. Hij had afstand van haar genomen net genoeg om haar op haar gemak te stellen. Maar toch, er klopte dingen niet, waarom nam hij haar in bescherming, waarom viel hij haar niet aan. En waarom bood hij in hemelsnaam zijn mantel aan. Ze hing de zwarte mantel om haar schouders, ze had het inderdaad koud. Ze keek naar de sterren die waren verschenen en naar de halve maan. Er hing een griezelige stilte buiten, een stilte die ze het liefst zo snelmogelijk verbrak maar dat zou haar niet lukken. Ze draaide zich langzaam om toen de prins op het blauwe hemelbed ging zitten en haar nog steeds bekeek. Zijn ogen stonden niet zo kil als ze verwacht had maar toch vertrouwde ze het nog steeds niet. De prins maakte een gebaar dat ze ook mocht gaan zitten maar ze reageerde niet.

Opeens herinnerden ze zich iets belangrijks, welke datum was het vandaag? Ze moest het weten, 20 augustus. Het was de laatste dag dat de 2 leiders terug zouden moeten keren anders waren er morgen nieuwe verkiezingen. Ze schudden haar hoofd, waarom komt ze daar nu pas op als ze dit eerder had herinnerd was ze niet zo dom geweest om hier naar toe te gaan. De prins keek haar nu bedachtzaam aan, ze keek hem smekend aan. ‘Je moet me laten gaan.’ Aarzelde ze. De prins schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik kan je niet laten gaan meisje, snap het dan. Het zou je dood betekenen.’ Hij liet haar blik niet los en stak nu ze hand uit.

[15lila]

Leuk, Fijne schrijfwijzen alleen verander de Cijvers in woorden.

[Spoekie]

Leuk, Fijne schrijfwijzen alleen verander de Cijvers in woorden.

Zal ik doen
Het is trouwens wel cijfers

[Spoekie]

Even een nieuw stukje hier posten omdat ik me kei erg verveel..
------
‘Kom’ het klonk niet bevelend wat hij zei maar hij zag haar twijfeling. Hij begreep haar, hij zou ook niet zomaar naar de eerdere vijand stappen maar toch was dit belangrijk.
Hij keek haar nog steeds aan haar blauwe ogen stonden plotseling wel heel verslagen en het maakte hem eerlijk gezegd nieuwsgierig naar wat haar zo van streek gemaakt had. ‘Kom.’ Fluisterde hij zachtjes. Ze zetten aarzelend een paar stappen in zijn richting en liet haar hand in de zijne vallen. Hij keek op, ‘Tristan.’ Mompelde hij heel zachtjes. Het meisje keek op, ‘Aprill’ haar wilskracht was opeens verdwenen en ze liet zichzelf naast hem neer zakken. Haar hand nog steeds op de zijne, ze voelde koud aan en hij keek schuin naar haar ze zat met haar ogen dicht en leunde licht tegen hem aan.

Tristan kneep zachtjes in haar hand maar ze reageerde er niet op, hij liet zijn arm om haar heen glijden en nog steeds maakte ze geen enkele beweging om op te staan, hij keek haar nog altijd schuin aan maar haar ogen zaten dicht, hij maakte zachtjes ronde bewegingen over haar gespannen rug spieren. Langzaam ontspande ze en kroop ze nog iets dichter tegen hem aan.

H6
Wat….?

Aprill opende langzaam haar ogen en knipperde om helemaal wakker te worden, ze voelde een zachte matras onder zich en kon zich niet meer herinneren hoe ze bij haar opa terecht was gekomen. Maar wacht eens de blauwe deken die over haar heen lag kwam haar niet bekend voor en als ze zich niet vergiste was dit niet 1 van de logeer bedden van haar opa. Ze ging met een ruk overeind zitten en toen kwamen de gebeurtenissen van gister pas terug. Ze keek om zich heen en ze zag al snel degene die ze zocht. Ze duwde de dekens van zich af en ging op het rand van het bed zitten. Maar haar blik bleef op de rug van de blonde jongen rusten. Hij keek naar buiten door het venster maar Aprill voelde er niks voor om hem aan te spreken. Dit was ook niet nodig want hij draaide zich langzaam om, ‘de natuur is hier echt prachtig.’ Vertrouwde hij haar zachtjes toe. Aprill fronste, een vampier met een voor liefde voor paarden en nu ook nog eens voor de natuur. Ze schudden licht haar hoofd en keek in twee grijzen ogen die haar gedachten probeerde te vinden wat niet lukte. Aprill keek hem geïrriteerd aan, ‘Wat..?’ mompelde ze zachtjes. De prins reageerde niet maar bleef haar aan kijken met de zelfde blik. ‘Wat..’ Herhaalde ze iets dringender, maar de prins leek haar te negeren. Nou hij reageerde niet met woorden maar legde zijn vinger op zijn mond. Hij keek haar nog altijd aan en hij hield haar blik vast. Aprill Schudden nu geïrriteerd haar hoofd. En keek naar de deur, ze wilde hier weg en wel nu.

De prins zag haar blik en zuchtte de spanning die het meisje verspreiden was ondraagbaar zelfs voor hem. Er was maar 1 oplossing om haar volledige vertrouwen te winnen en dat was haar laten gaan. Diep in zijn hart wilde hij haar niet laten gaan bang dat haar volgende streek haar het leven zou kosten. Hij liep een paar passen naar het bed toe en stak zijn hand op naar haar. Ze negeerde hem en keek hem wantrouwig aan. Hij had net besloten haar te laten gaan, maar dat hij wel mee reed tot aan de poort alleen al om zichzelf te verzekeren dat ze veilig aan kwam. Hij keek lang in 2 gespannen blauwe ogen die ondoordringbaar waren maar waar toch spanning uit te lezen was. Alleen de spanning gaf ze weer de rest van haar gevoelens bevonden zich veilig achter een ondoordringbare muur die ze zelf gebouwd had. Zijn hand zweefde nog steeds in de lucht zonder aangeraakt te zijn, ‘kom ik breng je tot aan de stadspoorten.’ Het meisje voor hem keek hem eerst niet begrijpend aan maar toen hij naar de deur liep kwam ze hem aarzelend achterna, al stonden haar ogen nog altijd wantrouwig. Ze daalde samen de velen trappen af tot de grote hal. Hij keek om zich heen er was niemand te bekennen en de eiken deuren die leiden naar de binnen plaats waren gesloten. Aprill stond op een paar cm van hem vandaan en hield hem met 1 blik van haar blauwe ogen bij de realiteit. Hij duwde de rechter deur open en leiden haar zwijgend tot aan de stallen. Toen Aprill in de gaten kreeg dat haar zwarte paard daar ook stond keek ze hem met een vage blik in haar ogen aan, het was geen woeden maar zeker ook geen liefdevolle blik. Hij haalde voorzichtig adem toen de blondine de stal in vluchten en haar zwarte paard liefkozend haar verontschuldigingen aan bood. De zwarte hengst liet beschermend zijn hals over haar hangen. De prins keek is de twee donkere diepe ogen van de hengst hij keek hem uitdagend aan maar ook met enige minderwaardigheid de prins was voor het eerst blij dat hij zijn gedachte lezing had gedetailleerd. Zodat hij de gevoelens van het zwarte paard kon waarnemen terwijl de blondine tegen hem aanleunde en liefkozende woordjes toe fluisterde. ‘Hoe laat wil je in het dorp aankomen?’ zijn woorden kwamen spottender over dat hij bedoelt had. Aprill draaide met een ruk om en keek hem even hooghartig aan als haar paard. Soms zou hij beweren dat ze wat weg had van een prinses of hertogin en dat iedereen haar onderdanen waren. ‘Als jij mijn zadel terug geeft en mijn leidsel zijn we binnen een uur bij het dorp.’ Zei ze uit de hoogte. Hij knikte enkel en liep richting de tuigkamer en haalde zowel zijn eigen zadel als dat van haar. Het mooi versierde dames zadel lag op zijn ene arm en zijn eigen zadel lag op zijn andere arm, het tuig lag er boven op. Het blonde meisje stond nog steeds bij de hengst maar dit keer voor zijn box. Zijn eigen bruine rijdier had ondertussen naast ondertussen naast het zwarte paard zijn hoofd naar buiten gestoken. En stond luid te schrapen en te snuiven in de richting van Aprill. Ze draaide enkel haar hoofd om en er speelde een lach op haal lippen. ‘Hallo Asterlix zit jij nu met hem opgescheept arm dier’ Ze lachte en liet haar hand over de fluwelen neus van het bruinen paard gaan en fluisterde nog een paar liefkozende woordjes naar het dier. Hij was een paar meter van dit tafereel af blijven staan en stond zich langzaam af te vragen hoe zij wel de naam van zijn rijdier kende en hij niet.

[Spoekie]

Ze draaide zich verassent snel op toen hij een andere houding aan nam, haar ogen stonden in een gespannen blik maar toch zag hij enige opluchting toen ze hem opnam en hij liep nog een paar stappen in haar richting. Toen ze het dames zadel van hem overnam wilde hij haar eerst hulp aanbieden maar 1 blik op haar mooie gezichtje vertelde hem dat als hij dat deed er heel wat beledigingen naar hem zouden worden geslingerd. Hij stond nog steeds voor de box van zijn bruine rijdier toen de box naast hem weer openging. Aprill keek hem nog steeds hooghartig aan, ‘niet gewend om uw eigen paard op te tuigen.’ Ze sprak haar woorden spottend uit en wilde het zadel van hem overpakken maar hij was haar te snel af. ‘Jawel hoor bijdehand.’ Antwoorden hij nors. Hij moest lachen om de gezichtsuitdrukking van Aprill toen hij binnen een paar minuten ook zijn paard opgetuigt had. Hij klopte Asterlix op zijn nek en keek toen naar het blonde meisje die hem nog steeds aangaapte.

Ze herstelde zich nu echter snel en verdween uit de box. En schoot die van haar eigen rijdier weer in, ze leiden haar zwarte rijdier naar buiten de stal verder in en hij volgde haar voorbeeld. Ze opende behoedzaam de staldeuren naar de binnenplaats. Maar ze was al gespot, ‘Hey wat moet dat daar?’ werd er luid geschreeuwd van boven. Aprill zocht de eigenaar van de stem maar iemand was haar voor. ‘Soldaat hier komen en wel nu.’ Tristan leek woest nou zo klonk hij temminste Aprill draaide zich half om maar Figaro voelde zich niet helemaal op zijn gemak en begon ligt op zijn plaats te dansen en trok haar een paar stappen vooruit.
‘Rustig maar jongen het is al goed ze doen je niks, dat beloof ik je.’ De aarzeling in haar stem was niet onopgemerkt gebleven ook niet voor haar rijdier en hij steigerde ietsjes. Aprill liet de teugels vieren en probeerde hem op zijn gemak te stellen maar dit lukte haar niet. En voordat ze het wist schoot Figaro weer omhoog dit keer steigerde hij helemaal. Aprill hield de teugels aan het uiteinden vast en ze voelde dat iemand naast haar kwam staan. ‘Weet je zeker dat hij veilig is om op te rijden?’ Tristan stond nu naast haar blijkbaar was de soldaat verdwenen. Zijn woede leek ook al minder hij klonk ietsjes bezorgt maar wilde dit niet laten merken. Aprill knikte onzichtbaar en toen Figaro weer met 4 benen op de grond stond en zich klaar maakte om weer te steigeren zetten ze snel haar voet in de stijgbeugel en steeg snel op.

Hij keek verdwaast naar Aprill was ze gek geworden, dat paard was wild van de spanning en zij steeg gewoon op. Hij wilde de teugels pakken maar hij was te laat het zwarte paard steigerde opnieuw. ‘Genoeg.’ Haar stem klonk niet meer vriendelijk maar nu streng. Ze dreef het paard twee keer aan toen hij weer lande. Hij wilde weer met twee benen de lucht in gaan toen het meisje hem streng begon toe te spreken. Hij bleef staan.
Hij stond verbluft naar het meisje en het zwarte paard te kijken, ze leek echt op een prinses en zelfs haar paard knielde voor haar, figuurlijk dan. Hij pakte de teugels terug van zijn eigen rijdier en gebaarde naar de soldaat die met enige nieuwsgierigheid het meisje stond op te nemen dat hij de poort moest openen.
Hij steeg op en keek naar het blonde meisje, die te paard net zo groot was als hem zelf. Ze keek hem vragend aan maar toen met veel gekraak de poorten open gingen. Spoorde ze het zwarte paard aan die er met een sprong in galop vandoor stoof. Onder de poort aan, hij bleef even verbijsterd staan wachten tot hij besefte dat ze niet meer terug zou komen en ging er achter aan.

Hij lachte toen hij eindelijk bij het bos aan kwam, ze stond te wachten en had haar paard met zijn kont naar het bos stil gezet. Ze lachte naar hem en keek hem lichtjes ondeugend aan. ‘Oke jij was snel weg.’ Hij keek haar speels aan. Ze haalde ligt haar schouders op, ‘Hij ging er vandoor kan ik ook niks aan doen.’ Aprill keek hem aan en steeg toen af, ‘Wat is er?’ hij keek haar vragend aan. Ze haalde haar schouders op, ‘Niks maar me singel zit niet goed.’ Antwoorden ze zachtjes. Ze friemelde aan het zadel maar hij zag al snel dat er niks aan de hand was. ‘Oke Aprill je kan niet goed liegen.’ Hij keek haar vragend aan. ‘Vertel nou maar gewoon wat er is.’ Hij steeg ook af en liep naar haar toe. Hij wilde haar hand pakken toen ze hem weg sloeg. ‘Er is niks oke laten we nu gewoon maar naar het dorp gaan.’ Ze steeg langzaam op en hij volgde haar voorbeeld.