Haar buik doet pijn van de zenuwen. Het geroezemoes verstomt als de spotlight aan gaat. Plotseling krijgt ze een gevoel dat ze nog nooit eerder gehad heeft. Het publiek is wat van haar gewend, ze verwachten dat ze het goed doet. Maar dit is geen nummer dat haar zo gemakkelijk af gaat als een jazz-nummer.
Ze moet nu wel beginnen. Ze slikt en begint met de eerste regel.
"If I... should stay... I would only be in.. your way
So I'll go... but I know... I'll think of you.. every step of the way."
De begeleiding komt er gelukkig bij.
"And I.......... will always love you......"
Haar stem trilt iets. Ze is onzeker. Het is haar nummer niet. Ze kan dit niet.
Snel zet ze de gedachte uit haar hoofd. Zij kan alles! Ze concentreert zich op het zingen.
"You... My darling you... mmmmmmm,
Bittersweet memories
That is all I'm taking with me.
So goodbye, please don't cry.
We both know, I'm not what you.... you need.
And I........... will always love you.....
I............... will always love you......ou...."
Godzijdank gaat de hoge noot goed. De coupletten gaan verder goed.
Haar stem klinkt iets beter, maar ze vergeet te 'acteren'. Ze moet zich zo concentreren op het zingen dat ze de show vergeet. Ze is niet op haar gemak. Het klinkt op zich goed, maar niet overtuigend.
"I hope... life treats you kind...
and I hope.. you have all you.. dreamed of........
And I wish to you joy... and happiness....
But above all this, I wish you.. love.......
Nog een tandje hoger nu.
"And I......... will always love you........
I................"
En dan gaat het op eens mis. Vals. Hartstikke vals. Ze herstelt zich snel, maar iedereen heeft het gehoord. Dit nummer is ook nooit perfect gegaan tijdens het oefenen, maar vals? Ze kan wel door de planken zakken.
Ze herpakt zich.
"...will always love you.......
I will always love you....ou.....
I will always love you...ou.....
I will always love you...........
I will always...... love you...."
Het is een vriendelijk publiek dat ziet hoe goed ze haar best doet, en alsnog komt er een hartelijk applaus als ze klaar is.
Ze slikt. Het ging niet goed.
Heartbeat
Oh jee... 
Hopelijk lukt het haar om toch nog te winnen!
Hopelijk lukt het haar om toch nog te winnen!Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Heel klein stukje vandaag, sorry...
Verslagen slentert Veerle het podium af. Lucas slaat troostend een arm om haar heen. Ze slikt een brok in haar keel weg. Ze heeft geen zin om te gaan huilen voor iedereens neus. Zo'n slechte verliezer wil ze niet zijn.
"Hé lief, het geeft niet. Je deed het goed. Je spetterde niet zo als bij de vorige keren, maar dit is ook een heel moeilijk nummer en het is bovendien jouw stijl niet..." sust Lucas haar.
"Nee, dat weet ik," antwoordt ze, "ik had het nooit moeten doen. Maar misschien haal ik nu de finale niet eens."
Lucas zegt niets. Hij wil haar niet ontmoedigen en zeggen dat ze waarschijnlijk gelijk heeft, maar valse hoop geven vindt hij ook gemeen.
Verslagen slentert Veerle het podium af. Lucas slaat troostend een arm om haar heen. Ze slikt een brok in haar keel weg. Ze heeft geen zin om te gaan huilen voor iedereens neus. Zo'n slechte verliezer wil ze niet zijn.
"Hé lief, het geeft niet. Je deed het goed. Je spetterde niet zo als bij de vorige keren, maar dit is ook een heel moeilijk nummer en het is bovendien jouw stijl niet..." sust Lucas haar.
"Nee, dat weet ik," antwoordt ze, "ik had het nooit moeten doen. Maar misschien haal ik nu de finale niet eens."
Lucas zegt niets. Hij wil haar niet ontmoedigen en zeggen dat ze waarschijnlijk gelijk heeft, maar valse hoop geven vindt hij ook gemeen.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Met een steen in haar maag zit Veerle de volgende avond op één van de banken voor zich uit te staren. Ze krijgt ondanks alles nog wel complimentjes van mensen die langs hun tafel lopen, maar ze heeft het idee dat dat meer vriendelijkheid is.
Remco loopt het podium op.
"Goedenavond, mensen! Ik moet de laatste persoon of personen die af gaan vallen bekend maken," begint hij, "wat ben ik daar blij mee, zeg." Een licht gegrinnik weerklinkt.
"Ik begin maar met iemand die wel doorgaat, namelijk degene met de meeste stemmen. Dat is... Billy, geef me eens een roffel!"
Billy lacht en roffelt met zijn drumstokken op een trommel.
"Dat is... Anne!"
Anne staat op en balt haar handen tot vuisten.
"Yes!!!"
"Gefeliciteerd, meid. Doe nog eens een rustiger nummer, dat heeft wel gewerkt. Goed, dan moet ik nu toch echt gaan vertellen wie er afvalt. Billy, doe maar geen roffel. Dat lijkt me niet zo gepast."
Nu kom ik, denkt Veerle. Nu kom ik. Alsof Lucas haar gedachten kan lezen drukt hij een zoen in haar haar en trekt haar op schoot. Hij slaat zijn armen stevig om haar heen.
"Het scheelt echt maar héél weinig, de één heeft maar één stem meer dan de ander, en dat is echt waar," zegt Remco.
Dat ook nog, denkt Veerle.
"Maar uiteindelijk moet er toch één afvallen... en dat is helaas, helaas, geworden... "
Het lijkt uren te duren voordat hij een naam noemt.
"Spitfire. Het spijt me, meiden, en jongen, natuurlijk. Volgende keer beter. Ik vrees toch dat jullie te weinig variatie hebben gebruikt."
Veerle staart ongelovig naar het podium.
"Hoe vind je dat?" Lucas schudt haar door elkaar. "Je zit er nog in! Je bent er helemaal niet uit!"
Veerle lacht en haalt haar schouders op.
"Kennelijk was ik niet té slecht, of zo?"
"Gefeliciteerd, Veerle, je zit er dus nog in. Persoonlijk vond ik je laatste optreden iets minder jouw stijl. Daar had je duidelijk moeite mee! Je bent gewoon een jazzzangeres, maak jij je nou maar niet te druk over variatie," zegt Remco.
Veerle haalt haar schouders op. Ze zal wel zien.
Remco loopt het podium op.
"Goedenavond, mensen! Ik moet de laatste persoon of personen die af gaan vallen bekend maken," begint hij, "wat ben ik daar blij mee, zeg." Een licht gegrinnik weerklinkt.
"Ik begin maar met iemand die wel doorgaat, namelijk degene met de meeste stemmen. Dat is... Billy, geef me eens een roffel!"
Billy lacht en roffelt met zijn drumstokken op een trommel.
"Dat is... Anne!"
Anne staat op en balt haar handen tot vuisten.
"Yes!!!"
"Gefeliciteerd, meid. Doe nog eens een rustiger nummer, dat heeft wel gewerkt. Goed, dan moet ik nu toch echt gaan vertellen wie er afvalt. Billy, doe maar geen roffel. Dat lijkt me niet zo gepast."
Nu kom ik, denkt Veerle. Nu kom ik. Alsof Lucas haar gedachten kan lezen drukt hij een zoen in haar haar en trekt haar op schoot. Hij slaat zijn armen stevig om haar heen.
"Het scheelt echt maar héél weinig, de één heeft maar één stem meer dan de ander, en dat is echt waar," zegt Remco.
Dat ook nog, denkt Veerle.
"Maar uiteindelijk moet er toch één afvallen... en dat is helaas, helaas, geworden... "
Het lijkt uren te duren voordat hij een naam noemt.
"Spitfire. Het spijt me, meiden, en jongen, natuurlijk. Volgende keer beter. Ik vrees toch dat jullie te weinig variatie hebben gebruikt."
Veerle staart ongelovig naar het podium.
"Hoe vind je dat?" Lucas schudt haar door elkaar. "Je zit er nog in! Je bent er helemaal niet uit!"
Veerle lacht en haalt haar schouders op.
"Kennelijk was ik niet té slecht, of zo?"
"Gefeliciteerd, Veerle, je zit er dus nog in. Persoonlijk vond ik je laatste optreden iets minder jouw stijl. Daar had je duidelijk moeite mee! Je bent gewoon een jazzzangeres, maak jij je nou maar niet te druk over variatie," zegt Remco.
Veerle haalt haar schouders op. Ze zal wel zien.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Aaah, gelukkig 
Ze zit er nog in! *springt*
Ze zit er nog in! *springt*Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
mooi mooi mooi, heb je verhaal in een keer gelezen.
Super schattige en zielige stukjes, toen het fout ing met 'i will always love you' dacht ik echt 'o nu kan ze het wel schudden' ik leef echt helemaal mee in je verhaal.
ga verder het is super goed!
Super schattige en zielige stukjes, toen het fout ing met 'i will always love you' dacht ik echt 'o nu kan ze het wel schudden' ik leef echt helemaal mee in je verhaal.
ga verder het is super goed!
Find happiness in the simplest things.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Het is een warme avond in juni en Lucas en Veerle zitten in tuinstoelen voor de garage. Lucas speelt Beatle-deuntjes voor Veerle omdat ze dat leuk vindt, en zo af en toe zingt ze mee. De sfeer is gezellig en relaxed.
"One day, you'll look, to see I've gone,
But tomorrow may rain, so,
I'll follow the sun."
"Dat meen je toch niet echt, hoop ik," grapt Veerle.
"Wat?"
"Nou, wat je zingt."
"Oh, nee, ik denk niet eens na bij wat ik zing," zegt Lucas onnozel en haalt zijn schouders op, "die teksten zitten voor goed in mijn hoofd."
Veerle schudt haar hoofd.
"Is deze misschien beter," vraagt Lucas en hij begint weer te spelen.
"Who knows how long I've loved you,
You know I love you still,
Will I wait a lonely lifetime?
If you want me to, I will."
"Ja," zegt Veerle langzaam, "dat is al beter."
Ze grijnst. Ze loopt naar hem toe en geeft hem een enorme zoen. Alle onzekerheid die ze ooit had is voorgoed verdwenen, en ze voelt het.
"Goed, zullen we eens gaan debatteren over welke twee nummers je tijdens de finale gaat spelen?"
"Goed idee. Ik wil weer iets zingen van Dusty Springfield."
"'How can I be sure' moet je doen," klinkt opa's stem van de veranda. "Daar zitten mooie uithalen in, weet je wel?"
Veerle grinnikt en knikt naar de vriendelijke oude man. Lucas kijkt naar de grond en schudt zijn hoofd.
"Je 'moet' niks, hoor."
"Nee, maar ik vind het een goed idee. Kun jij dat spelen op je gitaar?"
"Ja, maar het is meer een piano nummer. Kom maar mee."
Ze gaan de garage in. Opa loopt achter hen aan. Nou wil hij het ook weleens horen. Lucas zoekt eerst de tekst op op de computer, print het uit en geeft het aan Veerle. Dan rommelt hij wat in een doos met oude muziekboeken, sommige vallen al bijna uit elkaar. Veerle kijkt naar hem. Ze glimlacht.
"O, shit," zegt Lucas geïrriteerd als hij een muziekboek van de Beatles per ongeluk nog verder kapot trekt. Sgt. Peppers Lonely Heartsclub band is wel een kostbare!
"Je moet hem ook een keer plakken, muts," lacht Veerle.
"Ah, hebbes. Deze bedoelde ik eigenlijk." Hij laat Veerle een boek zien van Dusty Springfield. Ze heeft blond haar, opgestoken. Veerle bekijkt haar eigen bruine lokken. Ze lijkt eigenlijk qua uiterlijk helemaal niet op haar. Qua stem wel. Ook op Peggy Lee. Die was ook blond. Stomme gedachte, het maakt niet uit. Toch is het grappig.
Lucas legt het boek open op de goede bladzijde. Veerle begrijpt niets van de notenbalken, de sleutels en de akkoorden. Dat hoeft ook niet, dat is het prettige van zingen.
"Als we dit op het podium gaan doen, dan moet ik weer zorgen voor een orgel en wat blazers, en dergelijke. Maar je kan nu zo wel even oefenen..."
Lucas houdt op met praten en kijkt naar de deur. Dan begint hij te lachen.
"Opa, je hoeft je niet achter de deur te verstoppen als je wilt luisteren, hoor. Je mag best binnenkomen."
Saai stukje. Ik weet het.
"One day, you'll look, to see I've gone,
But tomorrow may rain, so,
I'll follow the sun."
"Dat meen je toch niet echt, hoop ik," grapt Veerle.
"Wat?"
"Nou, wat je zingt."
"Oh, nee, ik denk niet eens na bij wat ik zing," zegt Lucas onnozel en haalt zijn schouders op, "die teksten zitten voor goed in mijn hoofd."
Veerle schudt haar hoofd.
"Is deze misschien beter," vraagt Lucas en hij begint weer te spelen.
"Who knows how long I've loved you,
You know I love you still,
Will I wait a lonely lifetime?
If you want me to, I will."
"Ja," zegt Veerle langzaam, "dat is al beter."
Ze grijnst. Ze loopt naar hem toe en geeft hem een enorme zoen. Alle onzekerheid die ze ooit had is voorgoed verdwenen, en ze voelt het.
"Goed, zullen we eens gaan debatteren over welke twee nummers je tijdens de finale gaat spelen?"
"Goed idee. Ik wil weer iets zingen van Dusty Springfield."
"'How can I be sure' moet je doen," klinkt opa's stem van de veranda. "Daar zitten mooie uithalen in, weet je wel?"
Veerle grinnikt en knikt naar de vriendelijke oude man. Lucas kijkt naar de grond en schudt zijn hoofd.
"Je 'moet' niks, hoor."
"Nee, maar ik vind het een goed idee. Kun jij dat spelen op je gitaar?"
"Ja, maar het is meer een piano nummer. Kom maar mee."
Ze gaan de garage in. Opa loopt achter hen aan. Nou wil hij het ook weleens horen. Lucas zoekt eerst de tekst op op de computer, print het uit en geeft het aan Veerle. Dan rommelt hij wat in een doos met oude muziekboeken, sommige vallen al bijna uit elkaar. Veerle kijkt naar hem. Ze glimlacht.
"O, shit," zegt Lucas geïrriteerd als hij een muziekboek van de Beatles per ongeluk nog verder kapot trekt. Sgt. Peppers Lonely Heartsclub band is wel een kostbare!
"Je moet hem ook een keer plakken, muts," lacht Veerle.
"Ah, hebbes. Deze bedoelde ik eigenlijk." Hij laat Veerle een boek zien van Dusty Springfield. Ze heeft blond haar, opgestoken. Veerle bekijkt haar eigen bruine lokken. Ze lijkt eigenlijk qua uiterlijk helemaal niet op haar. Qua stem wel. Ook op Peggy Lee. Die was ook blond. Stomme gedachte, het maakt niet uit. Toch is het grappig.
Lucas legt het boek open op de goede bladzijde. Veerle begrijpt niets van de notenbalken, de sleutels en de akkoorden. Dat hoeft ook niet, dat is het prettige van zingen.
"Als we dit op het podium gaan doen, dan moet ik weer zorgen voor een orgel en wat blazers, en dergelijke. Maar je kan nu zo wel even oefenen..."
Lucas houdt op met praten en kijkt naar de deur. Dan begint hij te lachen.
"Opa, je hoeft je niet achter de deur te verstoppen als je wilt luisteren, hoor. Je mag best binnenkomen."
Saai stukje. Ik weet het.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Even korte melding tussendoor: Woensdag ga ik op vakantie naar Wenen. Ik ben een week weg, als ik terug kom schrijf ik verder!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Hahaha, die opa xD Er gebeurt inderdaad niet veel in dit stukje, maar je hebt het mooi geschreven! 
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
"Also whether,
Whether or not we're together
Together will seem that much better.
You know where I can be found."
"Zo beter?" Veerle kijkt vragend naar Lucas.
"Bijna magisch. Opa, je had gelijk met die hoge noten," zegt Lucas.
"Ik heb altijd gelijk," zegt opa alsof het een bewezen feit is.
Veerle grinnikt. Ze bedenkt zich nog iets. Ze gaat naast Lucas op de pianokruk zitten. Past net. Ze kijkt hem poeslief aan.
"Lucas," vraagt ze kinderlijk.
"Ja?" Lucas voelt de bui al een beetje hangen.
"Ik moet twee nummers doen, hè?"
"Ja."
"Ik wil 'Send in the clowns' van Judy Collins doen. Maar... dan heb ik wel een violist nodig. Kun jij dat regelen? Ken jij er geen een?"
Lucas zucht diep. Een violist... dat is wat moeilijker. Dat zijn er niet heel veel, in zijn kringen.
"Alsjeblieft," smeekt Veerle en geeft hem een paar zoenen op zijn wang naar zijn mond toe.
"Ehm... ik beloof niks!"
Veerle trekt een quasi-verdrietig pruillipje. Ze zoent hem nog een paar keer, van zijn mond naar zijn nek...
"Maar ik ga wel voor je kijken..." geeft Lucas tenslotte zuchtend toe.
"Jee! Dankjewel! Je bent lief!"
Veerle geeft hem een enorme knuffel.
"Dat gaat nou al mis," zegt opa, "je laat veel te makkelijk over je heen lopen, knul!"
Lucas haalt zijn schouders op terwijl Veerle nog om zijn nek hangt.
"Had ik een keuze dan?"
Whether or not we're together
Together will seem that much better.
You know where I can be found."
"Zo beter?" Veerle kijkt vragend naar Lucas.
"Bijna magisch. Opa, je had gelijk met die hoge noten," zegt Lucas.
"Ik heb altijd gelijk," zegt opa alsof het een bewezen feit is.
Veerle grinnikt. Ze bedenkt zich nog iets. Ze gaat naast Lucas op de pianokruk zitten. Past net. Ze kijkt hem poeslief aan.
"Lucas," vraagt ze kinderlijk.
"Ja?" Lucas voelt de bui al een beetje hangen.
"Ik moet twee nummers doen, hè?"
"Ja."
"Ik wil 'Send in the clowns' van Judy Collins doen. Maar... dan heb ik wel een violist nodig. Kun jij dat regelen? Ken jij er geen een?"
Lucas zucht diep. Een violist... dat is wat moeilijker. Dat zijn er niet heel veel, in zijn kringen.
"Alsjeblieft," smeekt Veerle en geeft hem een paar zoenen op zijn wang naar zijn mond toe.
"Ehm... ik beloof niks!"
Veerle trekt een quasi-verdrietig pruillipje. Ze zoent hem nog een paar keer, van zijn mond naar zijn nek...
"Maar ik ga wel voor je kijken..." geeft Lucas tenslotte zuchtend toe.
"Jee! Dankjewel! Je bent lief!"
Veerle geeft hem een enorme knuffel.
"Dat gaat nou al mis," zegt opa, "je laat veel te makkelijk over je heen lopen, knul!"
Lucas haalt zijn schouders op terwijl Veerle nog om zijn nek hangt.
"Had ik een keuze dan?"
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
'Had ik een keuze dan?' hahaha xD
Leuk gedaan, Artemiss!
Leuk gedaan, Artemiss!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Heey,
ik heb net het hele verhaal net gelezen, ik kon en wilde gewoon echt niet stoppen!!
je beschrijft alles zo goed!
je leeft echt met iedereen mee
ik hoop dat je het naar je zin hebt/had in Wenen
maar je moet me beloven dat je zodra je terug komt meteen weer verder gaat aan je verhaal
ik ben echt verliefd op je verhaal en ik kan niet wachten tot er weer meer op komt!
xx,
Jasmijn
ik heb net het hele verhaal net gelezen, ik kon en wilde gewoon echt niet stoppen!!
je beschrijft alles zo goed!
je leeft echt met iedereen mee
ik hoop dat je het naar je zin hebt/had in Wenen
maar je moet me beloven dat je zodra je terug komt meteen weer verder gaat aan je verhaal
ik ben echt verliefd op je verhaal en ik kan niet wachten tot er weer meer op komt!
xx,
Jasmijn
Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Dag lieve mensen!
Weer terug uit Wenen. Het was er lekker warm en ik heb mooie dingen gezien! Schloss Schönbrunn is echt prachtig. Hoe zet je hier foto's op?
Hartstikke bedankt voor jullie leuke reacties! Het is goed te weten dat mijn verhaal ondanks dat het voorspelbaar is ook verslavend is. Ik ben overigens wel van plan om een keer iets totaal anders te schrijven dan dit. Sinds die geweldige mysterie ruimte er is jeukt mijn schrijfhand...
Lucas belt verwoed zijn beltegoed op. Hij heeft een redelijke grote vriendenkring, en veel daarvan zijn net als hij muzikanten. Trompettisten en mensen die andere blaasinstrumenten bespelen, gitaristen, drummers, pianisten en nog wel anderen. Maar violisten zitten er maar weinig bij. Viool spelen vergt veel oefening. Voordat je het goed kunt ben je wel heel wat jaartjes verder. Het zijn er maar heel weinig die het heel jong al goed kunnen. En dan moet Lucas er ook nog eens een zien te vinden die bereid is om aan een wedstrijdje mee te doen in een café.
Hij heeft al zeven mensen gebeld of zij een geschikt persoon kenden. Hij probeert het nog één keer. Hij wil Veerle liever niet teleurstellen. Ze zingt met zo'n mooie warme Judy Collins stem.
Hij toetst een nummer in. De telefoon gaat over.
"Peter! Hé man, hoe gaat het? Lukt het nog een beetje met het tokkelen? Haha, relax. Ik kom je nog wel een keer helpen. Maar ik heb een vraagje. Ken jij toevallig iemand die redelijk viool kan spelen en die bereid is een keer mee te doen met de begeleiding voor een wedstrijd? Belangrijk? Nou ja, het is wel de finale. Simone Klaver? Zou je het haar willen vragen?"
Peter twijfelt.
"Welk nummer? 'Send in the clowns' van Judy Collins. Ja, om de zangeres gaat het nou juist. Die doet in feite mee. Ze heeft echt hele goede kansen! Nee, er is geen geld mee gemoeid. Nee. Tja, wij vinden het gewoon leuk. En ik heb het idee dat het voor haar wel belangrijk is. Alsjeblieft! Je bent de achtste die ik bel vandaag! Ja! Ja, voor mij is het ook belangrijk, ja. Oké, bedankt, man. Je belt me vandaag nog? Super. Ik hoop het echt. Het is mijn laatste kans. Ja, ik spreek je dan nog. Later!"
Met een diepe zucht klapt hij zijn telefoontje dicht en ploft op de bank. Nu is het duimen.
Die avond gaat zijn mobieltje weer af. Lucas weet niet hoe snel hij op moet nemen. Het is een onbekend nummer.
"Hallo, met Lucas Beetman?"
"Hallo, met Simone Klaver."
Simone! Haar stem klinkt alsof ze al bijna dertig was. Wat voor contacten heeft Peter?
"O, hallo! Goed dat eh... dat u belt...?"
"Het is gewoon jij, hoor... ik denk niet dat ik veel ouder ben dan jij."
"Nou, ik ben zestien."
"Ik zeventien. Zie je?"
Oké, dat is apart.
"Goed, dat kan natuurlijk ook. Ik neem aan dat Peter je mijn nummer gegeven heeft?"
"Dat klopt. Je had me voor een wedstrijd nodig, zei hij. Voor 'Send in the clowns' van Judy Collins."
"Ja, preci..."
"Ik heb de bladmuziek al wel doorgekeken, maar daar moet ik nog wel even op oefenen, ben ik bang. Het is heel nieuw. Ik zou het een paar keer moeten beluisteren."
"Dat is geen probleem, de zangeres moet ook nog oefenen. Je kunt een keer langskomen. We hebben nog tot vrijdagavond. Denk je dat dat genoeg tijd is?"
"Hmmm..." Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. "Misschien. Ik zal maar meteen gaan oefenen. Ik hoop natuurlijk van harte dat ze wint en dat ik er iets aan bij kan dragen. Waar kan ik jullie vinden?"
"Iedere middag na school in de garage op Willem de Zwijgerlaan 10."
"In de garage? Juist, ja. Goed, dan kom ik een keer langs als het me uitkomt. Ik moet nu hangen. We'll keep in touch."
Dat laatste zei ze met een walgelijk geschoold Brits accent. Een duidelijke kakker. Tja, je vindt niet snel ergens anders een goede violiste. Meteen belt hij Veerle op om het goede nieuws te vertellen. Ook een goed excuus om zijn meisje even op te kunnen bellen.
Weer terug uit Wenen. Het was er lekker warm en ik heb mooie dingen gezien! Schloss Schönbrunn is echt prachtig. Hoe zet je hier foto's op?
Hartstikke bedankt voor jullie leuke reacties! Het is goed te weten dat mijn verhaal ondanks dat het voorspelbaar is ook verslavend is. Ik ben overigens wel van plan om een keer iets totaal anders te schrijven dan dit. Sinds die geweldige mysterie ruimte er is jeukt mijn schrijfhand...
Lucas belt verwoed zijn beltegoed op. Hij heeft een redelijke grote vriendenkring, en veel daarvan zijn net als hij muzikanten. Trompettisten en mensen die andere blaasinstrumenten bespelen, gitaristen, drummers, pianisten en nog wel anderen. Maar violisten zitten er maar weinig bij. Viool spelen vergt veel oefening. Voordat je het goed kunt ben je wel heel wat jaartjes verder. Het zijn er maar heel weinig die het heel jong al goed kunnen. En dan moet Lucas er ook nog eens een zien te vinden die bereid is om aan een wedstrijdje mee te doen in een café.
Hij heeft al zeven mensen gebeld of zij een geschikt persoon kenden. Hij probeert het nog één keer. Hij wil Veerle liever niet teleurstellen. Ze zingt met zo'n mooie warme Judy Collins stem.
Hij toetst een nummer in. De telefoon gaat over.
"Peter! Hé man, hoe gaat het? Lukt het nog een beetje met het tokkelen? Haha, relax. Ik kom je nog wel een keer helpen. Maar ik heb een vraagje. Ken jij toevallig iemand die redelijk viool kan spelen en die bereid is een keer mee te doen met de begeleiding voor een wedstrijd? Belangrijk? Nou ja, het is wel de finale. Simone Klaver? Zou je het haar willen vragen?"
Peter twijfelt.
"Welk nummer? 'Send in the clowns' van Judy Collins. Ja, om de zangeres gaat het nou juist. Die doet in feite mee. Ze heeft echt hele goede kansen! Nee, er is geen geld mee gemoeid. Nee. Tja, wij vinden het gewoon leuk. En ik heb het idee dat het voor haar wel belangrijk is. Alsjeblieft! Je bent de achtste die ik bel vandaag! Ja! Ja, voor mij is het ook belangrijk, ja. Oké, bedankt, man. Je belt me vandaag nog? Super. Ik hoop het echt. Het is mijn laatste kans. Ja, ik spreek je dan nog. Later!"
Met een diepe zucht klapt hij zijn telefoontje dicht en ploft op de bank. Nu is het duimen.
Die avond gaat zijn mobieltje weer af. Lucas weet niet hoe snel hij op moet nemen. Het is een onbekend nummer.
"Hallo, met Lucas Beetman?"
"Hallo, met Simone Klaver."
Simone! Haar stem klinkt alsof ze al bijna dertig was. Wat voor contacten heeft Peter?
"O, hallo! Goed dat eh... dat u belt...?"
"Het is gewoon jij, hoor... ik denk niet dat ik veel ouder ben dan jij."
"Nou, ik ben zestien."
"Ik zeventien. Zie je?"
Oké, dat is apart.
"Goed, dat kan natuurlijk ook. Ik neem aan dat Peter je mijn nummer gegeven heeft?"
"Dat klopt. Je had me voor een wedstrijd nodig, zei hij. Voor 'Send in the clowns' van Judy Collins."
"Ja, preci..."
"Ik heb de bladmuziek al wel doorgekeken, maar daar moet ik nog wel even op oefenen, ben ik bang. Het is heel nieuw. Ik zou het een paar keer moeten beluisteren."
"Dat is geen probleem, de zangeres moet ook nog oefenen. Je kunt een keer langskomen. We hebben nog tot vrijdagavond. Denk je dat dat genoeg tijd is?"
"Hmmm..." Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. "Misschien. Ik zal maar meteen gaan oefenen. Ik hoop natuurlijk van harte dat ze wint en dat ik er iets aan bij kan dragen. Waar kan ik jullie vinden?"
"Iedere middag na school in de garage op Willem de Zwijgerlaan 10."
"In de garage? Juist, ja. Goed, dan kom ik een keer langs als het me uitkomt. Ik moet nu hangen. We'll keep in touch."
Dat laatste zei ze met een walgelijk geschoold Brits accent. Een duidelijke kakker. Tja, je vindt niet snel ergens anders een goede violiste. Meteen belt hij Veerle op om het goede nieuws te vertellen. Ook een goed excuus om zijn meisje even op te kunnen bellen.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Oh je maakt het wel erg spannend, zeg! Aaah! Ik ben ontzettend benieuwd hoe dit af gaat lopen! 
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Ja, spannend. Omdat je het zo neerzet dat het nog de twijfel is of het allemaal wel gaat lukken en dat is zo spannend! Vind ik dan ^^
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Lucas en Veerle gaan de volgende dag direct uit school huiswerk maken (dat wordt nog al eens vergeten door al dat gedoe) en daarna oefenen. Valerie is ook even komen kijken.
"How can I be sure,
in a world that's constantly shangin'
How can I be sure
where I stand with you?
Whenever I...."
"Oei! Vals," roept Lucas meteen.
"Ja, ik hoorde het zelf ook, sorry," zegt Veerle vermoeid, alsof ze de hele dag al geoefend hebben.
"Relax Veer, misschien heb je gewoon even een pauze nodig," stelt Valerie voor. Veerle knikt. Misschien gaat het dan beter. Lucas kijkt bezorgd haar kant op. Ze ziet een beetje bleekjes, en haar stem is niet zo zuiver. Een beetje afwezig staart ze voor zich uit. Hij loopt naar haar toe en pakt haar armen vanachter beet. Hij legt zijn kin in haar nek en vraagt zacht:
"Gaat het wel een beetje, lief?"
Veerle glimlacht. Ze geeft hem een zoen op zijn wang.
"Ja, hoor. Een beetje moe, misschien. Of een beetje verkouden. Dat is alles."
"Een beetje verkouden," herhaalt Lucas en laat haar los. "En dan geeft ze mij een zoen. Dat moet je niet doen, straks zijn we allemaal 'een beetje verkouden'."
Veerle grinnikt. Ze is blij dat hij er gewoon weer een grapje van maakt. Ze drinkt een slokje water en gaat er weer tegenaan.
"Voor de afwisseling maar even overstappen op Judy Collins?"
"Is goed."
Net als ze de eerste noot in wil zetten staat er een meisje voor de deur in een net mantelpakje en haar haar netjes in een knotje. Ze draagt een tas voor een viool bij zich. Als Veerle niet aan haar gezicht en figuur gezien had dat ze rond dezelfde leeftijd als zij was, had ze haar waarschijnlijk in de dertig geschat. En dan nog een kakkerige dertiger ook.
"How can I be sure,
in a world that's constantly shangin'
How can I be sure
where I stand with you?
Whenever I...."
"Oei! Vals," roept Lucas meteen.
"Ja, ik hoorde het zelf ook, sorry," zegt Veerle vermoeid, alsof ze de hele dag al geoefend hebben.
"Relax Veer, misschien heb je gewoon even een pauze nodig," stelt Valerie voor. Veerle knikt. Misschien gaat het dan beter. Lucas kijkt bezorgd haar kant op. Ze ziet een beetje bleekjes, en haar stem is niet zo zuiver. Een beetje afwezig staart ze voor zich uit. Hij loopt naar haar toe en pakt haar armen vanachter beet. Hij legt zijn kin in haar nek en vraagt zacht:
"Gaat het wel een beetje, lief?"
Veerle glimlacht. Ze geeft hem een zoen op zijn wang.
"Ja, hoor. Een beetje moe, misschien. Of een beetje verkouden. Dat is alles."
"Een beetje verkouden," herhaalt Lucas en laat haar los. "En dan geeft ze mij een zoen. Dat moet je niet doen, straks zijn we allemaal 'een beetje verkouden'."
Veerle grinnikt. Ze is blij dat hij er gewoon weer een grapje van maakt. Ze drinkt een slokje water en gaat er weer tegenaan.
"Voor de afwisseling maar even overstappen op Judy Collins?"
"Is goed."
Net als ze de eerste noot in wil zetten staat er een meisje voor de deur in een net mantelpakje en haar haar netjes in een knotje. Ze draagt een tas voor een viool bij zich. Als Veerle niet aan haar gezicht en figuur gezien had dat ze rond dezelfde leeftijd als zij was, had ze haar waarschijnlijk in de dertig geschat. En dan nog een kakkerige dertiger ook.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Oh jee! Ik ben benieuwd hoe dit gaat worden, met die kakkerige dertiger! xD
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Wat een ontzettend leuk verhaal! Ik ben net nieuw en lees nu voor het eerst jouw verhaal. Eigenlijk het eerste verhaal op dit forum!
Ik ben een lezer! Je hebt soms echt humor in je schrijven. Ook beschrijf je alles goed.
Ik ben een lezer! Je hebt soms echt humor in je schrijven. Ook beschrijf je alles goed.
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Dankjewel Muiss! (Vanwaar muis? Ben je zo klein of vind je het leuke beestjes? Dat zijn het namelijk ook 
)
Ik vind het echt heel leuk dat ik zoveel goede response krijg, ik kan amper geloven dat iedereen mijn voorspelbare feel-good-verhaaltje in één ruk uitleest. Ontzettend bedankt!
Ik zal morgen een stukje bij posten...
)Ik vind het echt heel leuk dat ik zoveel goede response krijg, ik kan amper geloven dat iedereen mijn voorspelbare feel-good-verhaaltje in één ruk uitleest.
Ontzettend bedankt!Ik zal morgen een stukje bij posten...
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
"Ik stoor jullie toch niet, hoop ik," vraagt ze.
Veerle kijkt met een vreemd schuin lachje naar Lucas. Wie heeft hij nou weer weten te ronselen?
"Integendeel," zegt Lucas vrolijk. "Je komt net op tijd binnen. We wilden net beginnen met oefenen met 'Send in the clowns'."
"Ah, mooi. Ik heb het al een beetje geoefend. Het gaat nog niet helemaal vlekkeloos, maar het kan er voorlopig mee door."
"Ach, maak je niet druk," zegt Veerle onverschillig. "Zo streng zijn ze daar nou ook weer niet. Het publiek is de jury, begrijp je."
Ken je die manier waarop sommige mensen je van top tot teen kunnen bekijken? Je loopt gewoon over straat en dan loop je langs iemand. Vaak vrouwen. Ze groeten je nooit, ook al groet jij hen wel. Je kijkt naar hun gezicht en je ziet hun ogen keurend van boven naar beneden kijken en hun hoofd knikt een beetje mee. De hooghartigheid straalt er vanaf. Niet goed gekeurd.
Precies op die manier kijkt Simone naar Veerle. En vervolgens naar Valerie, die er achter staat. Duidelijk geen mensen uit haar klasse. Maar ja, beloofd is beloofd. En ze heeft er toch al op zitten oefenen, dus tja... Dan moet het maar. Die jongen zag er ook al niet zo sjofel uit.
Simone zet haar vioolkist op het bureau en pakt haar viool. Ze legt het onder haar kin en zegt met een overdreven accent:
"Just a moment, even stemmen."
"No problem, take your time," antwoordt Lucas in hetzelfde accent. Hij grinnikt zachtjes. Hij kan altijd wel lachen om dit type mensen. Veerle stoot hem aan met een blik die zegt: Hou je een beetje gedeisd, we hebben haar nodig. Lucas staat op en fluistert in haar oor:
"Maak je geen zorgen, dat heeft ze niet eens door. Dit soort mensen horen alleen wat ze willen horen."
"Oké, ik ben klaar."
"Hé, jongens," roept Valerie ertussendoor, "ik moet er van door. Ik eh... zou mijn moeder helpen met eh... eh... het eten voor vanavond. We krijgen visite." Valerie kan niet zo goed liegen.
"Ja, ja, schiet maar op," lacht Veerle. Zij zou ook vluchten als ze de kans had. Op een drafje loopt Valerie naar de deur.
"Doei," roept ze en weg is ze.
Veerle en Lucas kijken elkaar aan en hebben moeite niet in de lach te schieten.
"Ahum," kucht Simone overdreven, "zijn jullie zover?"
"Nou, we wachten op jou. Jij moet beginnen. De vioolsolo is eerst."
Met een nijdige blik begint Simone te spelen. Dit wordt nog wat.
Veerle kijkt met een vreemd schuin lachje naar Lucas. Wie heeft hij nou weer weten te ronselen?
"Integendeel," zegt Lucas vrolijk. "Je komt net op tijd binnen. We wilden net beginnen met oefenen met 'Send in the clowns'."
"Ah, mooi. Ik heb het al een beetje geoefend. Het gaat nog niet helemaal vlekkeloos, maar het kan er voorlopig mee door."
"Ach, maak je niet druk," zegt Veerle onverschillig. "Zo streng zijn ze daar nou ook weer niet. Het publiek is de jury, begrijp je."
Ken je die manier waarop sommige mensen je van top tot teen kunnen bekijken? Je loopt gewoon over straat en dan loop je langs iemand. Vaak vrouwen. Ze groeten je nooit, ook al groet jij hen wel. Je kijkt naar hun gezicht en je ziet hun ogen keurend van boven naar beneden kijken en hun hoofd knikt een beetje mee. De hooghartigheid straalt er vanaf. Niet goed gekeurd.
Precies op die manier kijkt Simone naar Veerle. En vervolgens naar Valerie, die er achter staat. Duidelijk geen mensen uit haar klasse. Maar ja, beloofd is beloofd. En ze heeft er toch al op zitten oefenen, dus tja... Dan moet het maar. Die jongen zag er ook al niet zo sjofel uit.
Simone zet haar vioolkist op het bureau en pakt haar viool. Ze legt het onder haar kin en zegt met een overdreven accent:
"Just a moment, even stemmen."
"No problem, take your time," antwoordt Lucas in hetzelfde accent. Hij grinnikt zachtjes. Hij kan altijd wel lachen om dit type mensen. Veerle stoot hem aan met een blik die zegt: Hou je een beetje gedeisd, we hebben haar nodig. Lucas staat op en fluistert in haar oor:
"Maak je geen zorgen, dat heeft ze niet eens door. Dit soort mensen horen alleen wat ze willen horen."
"Oké, ik ben klaar."
"Hé, jongens," roept Valerie ertussendoor, "ik moet er van door. Ik eh... zou mijn moeder helpen met eh... eh... het eten voor vanavond. We krijgen visite." Valerie kan niet zo goed liegen.
"Ja, ja, schiet maar op," lacht Veerle. Zij zou ook vluchten als ze de kans had. Op een drafje loopt Valerie naar de deur.
"Doei," roept ze en weg is ze.
Veerle en Lucas kijken elkaar aan en hebben moeite niet in de lach te schieten.
"Ahum," kucht Simone overdreven, "zijn jullie zover?"
"Nou, we wachten op jou. Jij moet beginnen. De vioolsolo is eerst."
Met een nijdige blik begint Simone te spelen. Dit wordt nog wat.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Oh men. Wat een drama! Ga vlug verder, ik ben zo benieuwd of dit wat gaat worden met die Simone!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
ben een paar dagen weg geweest (problemen met de computer) maar ik ben weer bijgelezen!
trouwens die Simone zie ik niet zo zitten, door haar kan het in de soep lopen!
ik hou niet zo van kakkers, driftige en levenloze mensen!!
snel verder
trouwens die Simone zie ik niet zo zitten, door haar kan het in de soep lopen!
ik hou niet zo van kakkers, driftige en levenloze mensen!!
snel verder
Find happiness in the simplest things.
Ik heb het net zoals krisjuh niet zo op kakkers en echt, die simone is echt erg >.< pfft. Hopelijk verknalt ze het niet, ben benieuwd! 
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Muiss, ik ben eigenlijk helemaal niet klein.. gemiddeld denk ik. Maar ; ik vond het wel leuk (noem mezelf wel vaker zo op forum's, zo herkent niemand me)
Haha, ik zie die Simone ook niet echt zitten. Gelukkig valt Lucas niet op haar!
Echt een leuk verhaal!
Haha, ik zie die Simone ook niet echt zitten. Gelukkig valt Lucas niet op haar!
Echt een leuk verhaal!
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Verdorie, denkt Lucas bij zichzelf, het mag dan een kakker zijn, ze speelt verdraaid goed! Veerle zingt natuurlijk ook weer de sterren van de hemel, voor zijn gevoel. Het is ongelofelijk hoe die meid van het ene op het andere moment een soort van 'een andere stem op kan zetten'. Het ene moment doet ze Peggy Lee na, het volgende moment Dusty Springfield en daarna Judy Collins. Geen probleem!
"Okay, ladies, we doen het nog één keer helemaal voor vandaag, goed? Dan weten we zeker dat het er goed in zit," zegt Lucas met een overdreven kakkerig accent. Veerle kan amper haar lachen inhouden.
"Je lijkt wel zo'n half-Amerikaanse homo die dansles geeft," proest ze zacht zodat Simone het niet kan horen.
"Ssst," zegt Lucas en legt zijn vinger tegen zijn lippen. Lucas bekijkt het op een amusante manier. Je kunt je ergeren aan zo'n mens, omdat ze niet jouw type is. Je kan natuurlijk ook gewoon gezellig meedoen. Zulk soort mensen hebben zo'n bord voor hun kop dat ze niet doorhebben dat je doet alsof en hen in feite voor hun neus belachelijk maakt. Leuke mensen.
Simone begint weer met de vioolsolo. In het officiële nummer van Judy Collins wordt geen viool gebruikt, maar een ander instrument. Maar Lucas en Veerle vonden toen ze dat uitvonden allebei dat een viool eigenlijk veel mooier is.
Veerle valt in.
"Isn't it rich? Are we a pair?
Me here at last on the ground, you in mid-air.
Where are the clowns?
Isn't it bliss? Don't you approve?
One who keeps tearing round, one who can't move..."
Veerle houdt op met zingen als ze andere vioolmuziek erdoorheen hoort. Simone hoort het en slaat abrupt haar hand voor haar mond.
"O jee, mijn mobiel! Ik ben hem vergeten uit te zetten, sorry," zegt ze. Ze graait in haar tas. Ze vist haar mobiel eruit en neemt op.
"Met Simone. Irma? O, meid, je belt een beetje ongelegen... Wat? Echt waar? Wat énig! Natuurlijk! Ja, ik was hier toch al bijna klaar. Ik kom eraan."
Veerle rolt overdreven met haar ogen en trommelt geërgerd met haar vingers op de rand van de piano. Duidelijke lichaamstaal, noemen we dat. Lucas glimlacht en streelt over haar rug.
"Jongens, het spijt me, maar ik moet er weer vandeur," zegt Simone.
(Ik schrijf fonetisch als het Simone betreft, hè?)
"Geeft niet, we zien je vast nog wel eens verschijnen," zegt Lucas luchtig. "Je speelt echt bewonderenswaardig, dat moet ik toe geven."
"Ja, énig," voegt Veerle er met moeizaam ingehouden lach aan toe.
"Bedankt. Nou, bye!"
Op haar naaldhakken loopt ze met haar neus in de wind de garage uit. Veerle barst nu in lachen uit.
"Wat een ongelofelijke... eh..."
"Muts? Tuthola? Badmuts?"
"Ja!"
"Mee eens. Maar je kunt wel lachen met die mensen. Of, luitjes, bedoel ik natuurlijk. Even een momentje, hoor."
Lucas pakt zijn mobiel en stuurt Peter een smsje:
"Gast, met wat voor chicks ga jij om? Wij schrikken ons hier het lazarus!"
Hij grinnikt als hij op verzenden drukt. Hij draait zich om naar Veerle die dromerig met de losse plukken van haar opgestoken haar speelt. Hij glimlacht verliefd en loopt op haar af.
Hij legt zijn armen kruislings om haar middel en legt zijn hoofd in haar nek.
"Waar zit je aan te denken, lief?"
"Oh, nergens aan..."
"Dat is ook niet veel."
Veerle grinnikt. Ze houdt van hem, ze voelt het. Lucas drukt een zoen in haar nek.
"Jij gaat die wedstrijd gewoon winnen."
"Ik hoop van wel."
"Ahum. Jij gaat die wedstrijd gewoon winnen."
"Oké, ja, dat is zo," lacht ze.
Ze draait zich om en zoent hem. Dan bedenkt ze zich nog iets anders.
"Hoor eens, die Simone kan dus echt niet in een tweedelig mantelpakje optreden in de club zaterdag. Dat past niet in ónze dresscode."
Ze kijkt Lucas een poosje aan en ziet pretlichtjes in zijn ogen verschijnen. Zijn mond vormt een speels lachje.
"Dan gaan wij daar toch wat aan doen?"
"Okay, ladies, we doen het nog één keer helemaal voor vandaag, goed? Dan weten we zeker dat het er goed in zit," zegt Lucas met een overdreven kakkerig accent. Veerle kan amper haar lachen inhouden.
"Je lijkt wel zo'n half-Amerikaanse homo die dansles geeft," proest ze zacht zodat Simone het niet kan horen.
"Ssst," zegt Lucas en legt zijn vinger tegen zijn lippen. Lucas bekijkt het op een amusante manier. Je kunt je ergeren aan zo'n mens, omdat ze niet jouw type is. Je kan natuurlijk ook gewoon gezellig meedoen. Zulk soort mensen hebben zo'n bord voor hun kop dat ze niet doorhebben dat je doet alsof en hen in feite voor hun neus belachelijk maakt. Leuke mensen.
Simone begint weer met de vioolsolo. In het officiële nummer van Judy Collins wordt geen viool gebruikt, maar een ander instrument. Maar Lucas en Veerle vonden toen ze dat uitvonden allebei dat een viool eigenlijk veel mooier is.
Veerle valt in.
"Isn't it rich? Are we a pair?
Me here at last on the ground, you in mid-air.
Where are the clowns?
Isn't it bliss? Don't you approve?
One who keeps tearing round, one who can't move..."
Veerle houdt op met zingen als ze andere vioolmuziek erdoorheen hoort. Simone hoort het en slaat abrupt haar hand voor haar mond.
"O jee, mijn mobiel! Ik ben hem vergeten uit te zetten, sorry," zegt ze. Ze graait in haar tas. Ze vist haar mobiel eruit en neemt op.
"Met Simone. Irma? O, meid, je belt een beetje ongelegen... Wat? Echt waar? Wat énig! Natuurlijk! Ja, ik was hier toch al bijna klaar. Ik kom eraan."
Veerle rolt overdreven met haar ogen en trommelt geërgerd met haar vingers op de rand van de piano. Duidelijke lichaamstaal, noemen we dat. Lucas glimlacht en streelt over haar rug.
"Jongens, het spijt me, maar ik moet er weer vandeur," zegt Simone.
(Ik schrijf fonetisch als het Simone betreft, hè?)
"Geeft niet, we zien je vast nog wel eens verschijnen," zegt Lucas luchtig. "Je speelt echt bewonderenswaardig, dat moet ik toe geven."
"Ja, énig," voegt Veerle er met moeizaam ingehouden lach aan toe.
"Bedankt. Nou, bye!"
Op haar naaldhakken loopt ze met haar neus in de wind de garage uit. Veerle barst nu in lachen uit.
"Wat een ongelofelijke... eh..."
"Muts? Tuthola? Badmuts?"
"Ja!"
"Mee eens. Maar je kunt wel lachen met die mensen. Of, luitjes, bedoel ik natuurlijk. Even een momentje, hoor."
Lucas pakt zijn mobiel en stuurt Peter een smsje:
"Gast, met wat voor chicks ga jij om? Wij schrikken ons hier het lazarus!
" Hij grinnikt als hij op verzenden drukt. Hij draait zich om naar Veerle die dromerig met de losse plukken van haar opgestoken haar speelt. Hij glimlacht verliefd en loopt op haar af.
Hij legt zijn armen kruislings om haar middel en legt zijn hoofd in haar nek.
"Waar zit je aan te denken, lief?"
"Oh, nergens aan..."
"Dat is ook niet veel."
Veerle grinnikt. Ze houdt van hem, ze voelt het. Lucas drukt een zoen in haar nek.
"Jij gaat die wedstrijd gewoon winnen."
"Ik hoop van wel."
"Ahum. Jij gaat die wedstrijd gewoon winnen."
"Oké, ja, dat is zo," lacht ze.
Ze draait zich om en zoent hem. Dan bedenkt ze zich nog iets anders.
"Hoor eens, die Simone kan dus echt niet in een tweedelig mantelpakje optreden in de club zaterdag. Dat past niet in ónze dresscode."
Ze kijkt Lucas een poosje aan en ziet pretlichtjes in zijn ogen verschijnen. Zijn mond vormt een speels lachje.
"Dan gaan wij daar toch wat aan doen?"
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Hopelijk kan Simone wat aangepast worden, ik vond het grappig met dat stukje 'ik moet er weer vandeur' echt typisch kak Oh god wat zijn ze nu weer van plan? Ik ben benieuwd!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Het is donderdag. De liedjes zitten er in geramd, dus dat is het probleem niet. Alleen moeten ze nog zorgend dat Simone een beetje los komt. Ze moet zich aanpassen aan de stijl van Het Stamcafé. Alleen weten ze niet goed hoe ze haar over moeten halen. Ze brengen Valerie op de hoogte.
"O, laat dat maar aan ons over, hè Veer?" Grijnzend wrijft ze in haar handen. "Wij gaan dat varkentje wel even wassen. Bel haar maar op, en vertel haar wat het punt is."
Veerle geeft Lucas een veel betekenende blik en hij reageert daarop door maar weer eens op te stappen. Vluchtig geeft hij Veerle een zoen en verlaat het huis van Valerie.
Veerle toetst Simones nummer in.
"Hallo, met Simone," klinkt het aan de andere kant van de lijn.
"Hoi Simone, met Veerle."
"O, dag meid, hoe is het? Zenuwachtig voor morgen?"
"Een beetje..."
Snel drukt ze haar hand op haar mobiel en fluistert tegen Valerie:
"Ze is in gezelschap."
"Maar, luister eens, ik zit hier met een klein probleempje..."
Niet veel later zit Simone bij Valerie thuis. Valerie praat honderduit, over het feit dat er natuurlijk niets mis is met haar stijl, maar dat dat niet echt geschikt is voor hun cafeetje en dat het toch niet zo heel erg is om daar nu voor één enkel avondje verandering in te brengen. Dat is één van Valerie haar kwaliteiten, mensen ompraten en dingen van ze gedaan krijgen. Ze doet het op een hele subtiele, niet verplichtende manier, waarbij ze bijna datgene wat ze gedaan probeert te krijgen omzeilt.
Even later kunnen ze beginnen aan Simones make-over. Eerst zit Simone een beetje onwennig op de kruk voor Valeries spiegel.
"Die make-up die jullie gaan gebruiken, die kan er toch wel weer af?"
"Natúúrlijk meid, ik zei toch dat het maar voor één avondje was? Na vrijdag avond ben je weer de oude, dat beloof ik," stelt Valerie haar gerust.
"Nou, om te beginnen," zegt Veerle, "lijkt dat knotje me niet zo'n goed idee."
Simone kijkt bedenkelijk in de spiegel.
"Wat is er mis met mijn knotje?"
Valerie trekt het er uit.
"Dat is niet de stijl waarin mensen naar ons cafeetje gekleed gaan. Dat is jouw stijl."
Er vinden nog veel andere veranderingen plaats. Niet alleen Simones knotje wordt een wat losser opgestoken kapsel waarbij er nog wat plukken loshangen, haar make-up wordt ook ietsjes gedurfder. Simone protesteert verbazingwekkend genoeg niet, alleen Veerle wijst Valerie erop dat die make-up erg bij háár stijl hoort, niet zozeer die van het café. Zijzelf heeft ook niet zulk soort make-up. Valerie haalt haar schouders op. Het zit er nou al op.
Van het mantelpakje wil Valerie een spijkerbroek met een topje maken, maar nu protesteert Simone wel. Absoluut geen broek!
"Nee, ik wil geen broek aan. Stel je voor dat iemand me zou herkennen. Ik vind dat niet vrouwelijk. Ik wil geen broek. Ik draag alleen een broek als ik paard ga rijden."
"Rij jij paard," vraagt Valerie ietwat verbaasd, die dit niet achter Simone gezocht had.
Veerle lacht schamper.
"Ja, en ik wed dat je ook tennist?"
"Nee, mijn zus doet aan tennis. Ik speel cricket," antwoordt Simone waarbij ze de namen van de sporten met een overdreven Brits accent uitspreekt.
"Ach ja, dat kan ook nog..."
Uiteindelijk wordt de spijkerbroek een geribbeld rokje met een panty eronder. Alleen dan wel een iets korter rokje dan ze normaal gesproken draagt. Ze krijgen haar zelfs nog in een naveltruitje! Qua sieraden heeft Simone zelf nog wel wat leuke dingetjes. Nog wat hoge laarzen erbij en het plaatje is compleet. Simone gaat voor de grote spiegel staan in de kamer van Valeries ouders.
"Nou, dat staat niet eens erg ordinair," geeft ze toe.
"Welnee, meid, dat dragen de meeste meisjes van onze leeftijd als ze uitgaan," legt Valerie haar uit. Zo leer je elke dag wat.
Veerle steekt haar duim omhoog. Ze is tevreden.
"Super!"
"O, laat dat maar aan ons over, hè Veer?" Grijnzend wrijft ze in haar handen. "Wij gaan dat varkentje wel even wassen. Bel haar maar op, en vertel haar wat het punt is."
Veerle geeft Lucas een veel betekenende blik en hij reageert daarop door maar weer eens op te stappen. Vluchtig geeft hij Veerle een zoen en verlaat het huis van Valerie.
Veerle toetst Simones nummer in.
"Hallo, met Simone," klinkt het aan de andere kant van de lijn.
"Hoi Simone, met Veerle."
"O, dag meid, hoe is het? Zenuwachtig voor morgen?"
"Een beetje..."
Snel drukt ze haar hand op haar mobiel en fluistert tegen Valerie:
"Ze is in gezelschap."
"Maar, luister eens, ik zit hier met een klein probleempje..."
Niet veel later zit Simone bij Valerie thuis. Valerie praat honderduit, over het feit dat er natuurlijk niets mis is met haar stijl, maar dat dat niet echt geschikt is voor hun cafeetje en dat het toch niet zo heel erg is om daar nu voor één enkel avondje verandering in te brengen. Dat is één van Valerie haar kwaliteiten, mensen ompraten en dingen van ze gedaan krijgen. Ze doet het op een hele subtiele, niet verplichtende manier, waarbij ze bijna datgene wat ze gedaan probeert te krijgen omzeilt.
Even later kunnen ze beginnen aan Simones make-over. Eerst zit Simone een beetje onwennig op de kruk voor Valeries spiegel.
"Die make-up die jullie gaan gebruiken, die kan er toch wel weer af?"
"Natúúrlijk meid, ik zei toch dat het maar voor één avondje was? Na vrijdag avond ben je weer de oude, dat beloof ik," stelt Valerie haar gerust.
"Nou, om te beginnen," zegt Veerle, "lijkt dat knotje me niet zo'n goed idee."
Simone kijkt bedenkelijk in de spiegel.
"Wat is er mis met mijn knotje?"
Valerie trekt het er uit.
"Dat is niet de stijl waarin mensen naar ons cafeetje gekleed gaan. Dat is jouw stijl."
Er vinden nog veel andere veranderingen plaats. Niet alleen Simones knotje wordt een wat losser opgestoken kapsel waarbij er nog wat plukken loshangen, haar make-up wordt ook ietsjes gedurfder. Simone protesteert verbazingwekkend genoeg niet, alleen Veerle wijst Valerie erop dat die make-up erg bij háár stijl hoort, niet zozeer die van het café. Zijzelf heeft ook niet zulk soort make-up. Valerie haalt haar schouders op. Het zit er nou al op.
Van het mantelpakje wil Valerie een spijkerbroek met een topje maken, maar nu protesteert Simone wel. Absoluut geen broek!
"Nee, ik wil geen broek aan. Stel je voor dat iemand me zou herkennen. Ik vind dat niet vrouwelijk. Ik wil geen broek. Ik draag alleen een broek als ik paard ga rijden."
"Rij jij paard," vraagt Valerie ietwat verbaasd, die dit niet achter Simone gezocht had.
Veerle lacht schamper.
"Ja, en ik wed dat je ook tennist?"
"Nee, mijn zus doet aan tennis. Ik speel cricket," antwoordt Simone waarbij ze de namen van de sporten met een overdreven Brits accent uitspreekt.
"Ach ja, dat kan ook nog..."
Uiteindelijk wordt de spijkerbroek een geribbeld rokje met een panty eronder. Alleen dan wel een iets korter rokje dan ze normaal gesproken draagt. Ze krijgen haar zelfs nog in een naveltruitje! Qua sieraden heeft Simone zelf nog wel wat leuke dingetjes. Nog wat hoge laarzen erbij en het plaatje is compleet. Simone gaat voor de grote spiegel staan in de kamer van Valeries ouders.
"Nou, dat staat niet eens erg ordinair," geeft ze toe.
"Welnee, meid, dat dragen de meeste meisjes van onze leeftijd als ze uitgaan," legt Valerie haar uit. Zo leer je elke dag wat.
Veerle steekt haar duim omhoog. Ze is tevreden.
"Super!"
Laatst gewijzigd door Artemiss op 31 aug 2009 19:04, 1 keer totaal gewijzigd.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Je vindt het toch niet vervelend dat ik jouw verhaal 'gezeefd' heb?