As long as my heart can take it...!
Nou, hier ben ik weer, bedankt voor jullie reactie^^ allebei positief!
Als je verliefd bent staat alles wat mooi is, nog 10x mooier! (zo ervaar ik t dan)
En de rest van de jurk is aan jou fantasie over, t zou zonde zijn om te gaan zeggen wat voor jurk t is (ik heb eigenlijk geen flauw idee).
Ready to Rumble?
Sabrina haakte in bij Dave 'zeg, waar ging dat over?'.
Dave nam de tas over en probeerde geen raar gezicht te trekken 'hoe bedoel je?'.
Abrupt bleef ze staan 'hoezo wat bedoel je? in de winkel.. die vrouw, ze gaf je die blik'.
'Geen idee waar je het over hebt..' hij stopte zijn handen in zijn zakken en keek haar lichtelijk onschuldig aan. Ze stond hem ongelovig aan te staren 'wat? hoe kun je nou zeggen dat je dát niet hebt gezien?..'
Hij stak zijn handen in de lucht 'oke, oke.. 't ging over.. nja.. ze dacht dat jij en ik.. wij.. jeweetwel..'. Stilletjes genoot ze ervan hoe hij de woorden 'vriendje en vriendinnetje' wilde vermijden.
'Nee.. wat bedoel je?' plaagde ze. Nu was het zijn beurt om haar ongelovig aan te kijken 'je maakt een grapje!'. Haar gegrinnik gaf hem het antwoord 'sorry, ik kon het niet laten.. haha..'.
'Oh.. jij gemene..' hij begon haar in haar zij te prikken 'ooit zal ik mijn wraak nemen!'.
'Ooit?' ze keek hem aan met opgetrokken wenkbrauw en tegelijkertijd beet ze op haar onderlip, waardoor ze een soort van evil uitdruk op haar gezicht kreeg.
'Spoedig' ook hij trok zijn wenkbrauw op.
Ze haakte weer bij hem in 'laten we snel verder gaan, voordat de winkels sluiten'.
'Oke, welk kleur pak had je ook alweer?' ze stonden naast elkaar in een rek met stropdassen te zoeken.
'Zwart met wit.. ik wil het liefst iets stijlvols, beetje James bond achtig'.
'Wat is het toch met jongens, dat ze het zó fantastisch vinden om als een beroemde spion te gaan op het kerstgala?' grinnikte ze.
'Goeie vraag, dat weet ik zelf ook niet, misschien dat wij als jongens gewoon willen zijn als hij ofzo?'.
Ze stopte met zoeken en keek hem aan 'dat is tot nu toe het meest eerlijke antwoord, dat ik ooit heb gehoord'.
Hij haalde zijn schouders op 'tja, ik weet niet wat andere jongens je proberen wijs te maken, maar voor mij geldt dat wel denk ik'.
'Wat is er met hem, waardoor jij op hem wil lijken?'.
Hij wist het antwoord, maar was bang dat zij hem een watje zou vinden 'ik denk dat hij cool is ofzo?'.
'En wat nog meer?' vol verwachting liet ze haar ogen op zijn borstkas rusten. Die blik deed zijn ademhaling wat versnellen "kalm, het is maar een vraag, antwoord!" hij kuchte "oke, je bent nu iets te lang stil.. antwoord sukkel!! ANTWOORD".
'Hij krijgt alle vrouwen, is aantrekkelijk en alles wat een vrouw wil' hoorde hij zichzelf zeggen.
'Hij zal vast niet de enige zijn' ze gaf hem een schuin glimlachje, maar na 1x knipperen met zijn ogen, was die glimlach verdwenen. Hij wilde iets zeggen, over haar, maar het kwam er niet uit.
'Dus, iets stijlvols zei je?' Sabrina had haar gedachten al weer helemaal op de stropdassen gericht.
'Ja' verzuchtte hij.
Als je verliefd bent staat alles wat mooi is, nog 10x mooier! (zo ervaar ik t dan)
En de rest van de jurk is aan jou fantasie over, t zou zonde zijn om te gaan zeggen wat voor jurk t is (ik heb eigenlijk geen flauw idee).
Ready to Rumble?
Sabrina haakte in bij Dave 'zeg, waar ging dat over?'.
Dave nam de tas over en probeerde geen raar gezicht te trekken 'hoe bedoel je?'.
Abrupt bleef ze staan 'hoezo wat bedoel je? in de winkel.. die vrouw, ze gaf je die blik'.
'Geen idee waar je het over hebt..' hij stopte zijn handen in zijn zakken en keek haar lichtelijk onschuldig aan. Ze stond hem ongelovig aan te staren 'wat? hoe kun je nou zeggen dat je dát niet hebt gezien?..'
Hij stak zijn handen in de lucht 'oke, oke.. 't ging over.. nja.. ze dacht dat jij en ik.. wij.. jeweetwel..'. Stilletjes genoot ze ervan hoe hij de woorden 'vriendje en vriendinnetje' wilde vermijden.
'Nee.. wat bedoel je?' plaagde ze. Nu was het zijn beurt om haar ongelovig aan te kijken 'je maakt een grapje!'. Haar gegrinnik gaf hem het antwoord 'sorry, ik kon het niet laten.. haha..'.
'Oh.. jij gemene..' hij begon haar in haar zij te prikken 'ooit zal ik mijn wraak nemen!'.
'Ooit?' ze keek hem aan met opgetrokken wenkbrauw en tegelijkertijd beet ze op haar onderlip, waardoor ze een soort van evil uitdruk op haar gezicht kreeg.
'Spoedig' ook hij trok zijn wenkbrauw op.
Ze haakte weer bij hem in 'laten we snel verder gaan, voordat de winkels sluiten'.
'Oke, welk kleur pak had je ook alweer?' ze stonden naast elkaar in een rek met stropdassen te zoeken.
'Zwart met wit.. ik wil het liefst iets stijlvols, beetje James bond achtig'.
'Wat is het toch met jongens, dat ze het zó fantastisch vinden om als een beroemde spion te gaan op het kerstgala?' grinnikte ze.
'Goeie vraag, dat weet ik zelf ook niet, misschien dat wij als jongens gewoon willen zijn als hij ofzo?'.
Ze stopte met zoeken en keek hem aan 'dat is tot nu toe het meest eerlijke antwoord, dat ik ooit heb gehoord'.
Hij haalde zijn schouders op 'tja, ik weet niet wat andere jongens je proberen wijs te maken, maar voor mij geldt dat wel denk ik'.
'Wat is er met hem, waardoor jij op hem wil lijken?'.
Hij wist het antwoord, maar was bang dat zij hem een watje zou vinden 'ik denk dat hij cool is ofzo?'.
'En wat nog meer?' vol verwachting liet ze haar ogen op zijn borstkas rusten. Die blik deed zijn ademhaling wat versnellen "kalm, het is maar een vraag, antwoord!" hij kuchte "oke, je bent nu iets te lang stil.. antwoord sukkel!! ANTWOORD".
'Hij krijgt alle vrouwen, is aantrekkelijk en alles wat een vrouw wil' hoorde hij zichzelf zeggen.
'Hij zal vast niet de enige zijn' ze gaf hem een schuin glimlachje, maar na 1x knipperen met zijn ogen, was die glimlach verdwenen. Hij wilde iets zeggen, over haar, maar het kwam er niet uit.
'Dus, iets stijlvols zei je?' Sabrina had haar gedachten al weer helemaal op de stropdassen gericht.
'Ja' verzuchtte hij.
Laatst gewijzigd door Cherry op 23 mei 2009 20:34, 1 keer totaal gewijzigd.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Je schrijft wel slordig, hoor. Begin iedere zin waarin iemand iets zegt op een nieuwe regel en met een hoofdletter en het staat al een stuk netter.
En dan nog even dit:
Voor de rest heel leuk stukje!
En dan nog even dit:
Jongens willen gewoon zijn zoals HIJ (is). Niet zoals hem (is). Iedere keer als ik dat hoor of lees loopt er een ijskoude rilling over mijn rug. Niets persoonlijks, maar daar kan ik mij echt kapot aan ergeren.Cherry schreef:
'Goeie vraag, dat weet ik zelf ook niet, misschien dat wij als jongens gewoon willen zijn als hem ofzo?'.
Voor de rest heel leuk stukje!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Het is al weer een paar weken geleden dat je hebt gepost... Lukt het nog een beetje? (Ik probeer je echt niet op te jagen, hoor. Neem je tijd...)
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Ola Pedra!
Ik ben 12 dagen met vakantie geweest (naar Cyprus) en nu weer lekker uitgerust terug, tevens inspiratie opgedaan voor een griezel verhaal.
Dat is dan ook weer de verklaring van mijn lange afwezigheid, dus!
Maar nu ga ik weer een poging doen tot verder schrijven, sorry Artemiss dat ik je zolang heb moeten laten wachten
Ze liet even haar hand op zijn arm rusten 'wat is een club sandwich?'. Er liep een rilling langs zijn rug. Die aanraking kwam zo geheel onverwacht dat hij moeite kreeg met het beantwoorden van haar vraag. Zelf zat ze nog weggedoken achter de menu kaart, die met gouden letters de naam van het restaurant veraadde 'La maisson'.
'Een clubsandwich is een broodje met sla, tomaat, komkommer, kaas, kipfilet, mayonaise en dat dan gegrilled' de serveerster leek uit het niets opgedoken, haar stem veel te opgewekt. Dave schrok zich kapot "waar komt zij opeens vandaan?".
'Oh' Sabrina was ook geschrokken en ging weer recht op haar stoel zitten 'eeuhm.. weet jij het al?' ze keek Dave even scherp aan alsof ze wou zeggen dat hij de serveerster moest verjagen. Dave speelde erop in 'nee, ik ben echt zo slecht in keuzes maken'. De glimlach op het gezicht van de serveerster zakte een beetje in 'ook goed, dan kom ik zo nog even weer' ze draaide zich op haar hakken om en liep naar een tafeltje verderop.
In alle haast trok Sabrina haar hand weg, hij mocht het niet te opvallend vinden. Aan zijn gezicht te zien, had hij het niet gemerkt. Al een tijdje had ze het gevoel gehad dat er iets zat tussen hen, hoewel ze het niet goed kon plaatsen. Ze richtte haar aandacht weer op de menu kaart 'ik houd niet zo van kipfilet' zei ze.
'Wat?' vroeg Dave een beetje afwezig, ze had vanuit het niets gesproken.
'Dat ik niet zo'n zin heb in kipfilet' haastig sloeg ze een bladzijde om, om zich vervolgens op de nieuwe rij met broodjes en soepen te storten.
Dave voelde iets trillen in zijn broek, geschrokken van zijn mobiel nam hij op 'ja?..ooh hoi mam' iewat beschaamd draaide hij zich weg van Sabrina.
'Zeg liefje, hoelaat was jij van plan thuis te komen?' hoorde hij zijn moeder door de telefoon. Geschrokken keek hij op zijn horloge '20.53' Shit!
'Oh, sorry mam.. ik ben de tijd vergeten.. het wordt wat later..' verontschuldigde hij.
'Hoe laat is later? en ben je nog steeds met dat meisje? is het leuk?' het leek wel alsof ze met opzet zo hard schreeuwde. Dave hoopte dat Sabrina het niet zou horen, z'n moeder kon hem altijd zo in de nesten werken met dit soort telefoontjes.
'weet ik niet, maar ik heb mijn sleutel bij me en t is hier wel gezellig!' fluisterde hij wat zachter terug, in de hoop dat zijn moeder zijn voorbeeld zou volgen.
'Liefje,.. is er iets mis?'.
'Maám!' zijn stem klonk verwijtend, dit deed ze nou altijd.
'Sorry liefje.. nou veel plezier dan nog maar! doeeg' en ze hing op.
Opgelucht stopte hij zijn mobiel weg, niet wetend dat Sabrina hem aanstaarde.
In dit licht van de kaars had hij een mooi gezicht, vond ze, gek dat het haar nu pas opvalt hoe leuk hij er eigenlijk uit ziet. Zichzelf betrappend op die gedachte sloeg ze haar ogen neer.
'Weet je al wat je wilt hebben?' vroeg Dave die zich weer naar haar toe draaide. Zijn kettinkje glitterde in het wat doffe licht van de kaars. Sabrina schudde zachtjes haar hoofd 'nee nog niet, jij?'.
'Laten we anders gewoon wat drinken?' stelde hij voor 'dat is wat makkelijker kiezen'.
Sabrina moest toegeven dat het een goed plan was, ze had toch niet zoveel honger 'prima'.
Dave stak zijn hand op en wachtte op de aankomst van de overvrolijke serveerster.
'Zegt u het maar' ze hield haar pen en blokje in de aanslag, klaar om gebombardeerd te worden met namen van broodjes en dranken.
'Ik wil graag een warme chokolade melk, met een beetje hazelnoot liqeur en slagroom' Sabrina wees het aan op de kaart en legde toen haar menu kaart neer.
De pen kraste over het papier en daarna richte de serveerster haar aandacht op Dave 'en u?'.
'Voor mij hetzelfde' glimlachte hij tegen haar.
Ik ben 12 dagen met vakantie geweest (naar Cyprus) en nu weer lekker uitgerust terug, tevens inspiratie opgedaan voor een griezel verhaal.
Dat is dan ook weer de verklaring van mijn lange afwezigheid, dus!
Maar nu ga ik weer een poging doen tot verder schrijven, sorry Artemiss dat ik je zolang heb moeten laten wachten
Ze liet even haar hand op zijn arm rusten 'wat is een club sandwich?'. Er liep een rilling langs zijn rug. Die aanraking kwam zo geheel onverwacht dat hij moeite kreeg met het beantwoorden van haar vraag. Zelf zat ze nog weggedoken achter de menu kaart, die met gouden letters de naam van het restaurant veraadde 'La maisson'.
'Een clubsandwich is een broodje met sla, tomaat, komkommer, kaas, kipfilet, mayonaise en dat dan gegrilled' de serveerster leek uit het niets opgedoken, haar stem veel te opgewekt. Dave schrok zich kapot "waar komt zij opeens vandaan?".
'Oh' Sabrina was ook geschrokken en ging weer recht op haar stoel zitten 'eeuhm.. weet jij het al?' ze keek Dave even scherp aan alsof ze wou zeggen dat hij de serveerster moest verjagen. Dave speelde erop in 'nee, ik ben echt zo slecht in keuzes maken'. De glimlach op het gezicht van de serveerster zakte een beetje in 'ook goed, dan kom ik zo nog even weer' ze draaide zich op haar hakken om en liep naar een tafeltje verderop.
In alle haast trok Sabrina haar hand weg, hij mocht het niet te opvallend vinden. Aan zijn gezicht te zien, had hij het niet gemerkt. Al een tijdje had ze het gevoel gehad dat er iets zat tussen hen, hoewel ze het niet goed kon plaatsen. Ze richtte haar aandacht weer op de menu kaart 'ik houd niet zo van kipfilet' zei ze.
'Wat?' vroeg Dave een beetje afwezig, ze had vanuit het niets gesproken.
'Dat ik niet zo'n zin heb in kipfilet' haastig sloeg ze een bladzijde om, om zich vervolgens op de nieuwe rij met broodjes en soepen te storten.
Dave voelde iets trillen in zijn broek, geschrokken van zijn mobiel nam hij op 'ja?..ooh hoi mam' iewat beschaamd draaide hij zich weg van Sabrina.
'Zeg liefje, hoelaat was jij van plan thuis te komen?' hoorde hij zijn moeder door de telefoon. Geschrokken keek hij op zijn horloge '20.53' Shit!
'Oh, sorry mam.. ik ben de tijd vergeten.. het wordt wat later..' verontschuldigde hij.
'Hoe laat is later? en ben je nog steeds met dat meisje? is het leuk?' het leek wel alsof ze met opzet zo hard schreeuwde. Dave hoopte dat Sabrina het niet zou horen, z'n moeder kon hem altijd zo in de nesten werken met dit soort telefoontjes.
'weet ik niet, maar ik heb mijn sleutel bij me en t is hier wel gezellig!' fluisterde hij wat zachter terug, in de hoop dat zijn moeder zijn voorbeeld zou volgen.
'Liefje,.. is er iets mis?'.
'Maám!' zijn stem klonk verwijtend, dit deed ze nou altijd.
'Sorry liefje.. nou veel plezier dan nog maar! doeeg' en ze hing op.
Opgelucht stopte hij zijn mobiel weg, niet wetend dat Sabrina hem aanstaarde.
In dit licht van de kaars had hij een mooi gezicht, vond ze, gek dat het haar nu pas opvalt hoe leuk hij er eigenlijk uit ziet. Zichzelf betrappend op die gedachte sloeg ze haar ogen neer.
'Weet je al wat je wilt hebben?' vroeg Dave die zich weer naar haar toe draaide. Zijn kettinkje glitterde in het wat doffe licht van de kaars. Sabrina schudde zachtjes haar hoofd 'nee nog niet, jij?'.
'Laten we anders gewoon wat drinken?' stelde hij voor 'dat is wat makkelijker kiezen'.
Sabrina moest toegeven dat het een goed plan was, ze had toch niet zoveel honger 'prima'.
Dave stak zijn hand op en wachtte op de aankomst van de overvrolijke serveerster.
'Zegt u het maar' ze hield haar pen en blokje in de aanslag, klaar om gebombardeerd te worden met namen van broodjes en dranken.
'Ik wil graag een warme chokolade melk, met een beetje hazelnoot liqeur en slagroom' Sabrina wees het aan op de kaart en legde toen haar menu kaart neer.
De pen kraste over het papier en daarna richte de serveerster haar aandacht op Dave 'en u?'.
'Voor mij hetzelfde' glimlachte hij tegen haar.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Ik ga maar weer verder, goed nieuws ben geslaagd!! =D dus inspiratie is comming my way!
De serveerster maakte aanstalten om de tent te sluiten, nijdig begon ze aan het schoonmaken van de tafels alsof ze hen ook weg wilde vegen.
'Laten we zo maar gaan' fluisterde Dave die haar boze ogen probeerde te ontwijken. De serveerster was binnen gehoorsafstand geweest 'dat zou ik zeer op prijs stellen' beet ze hem toe. Sabrina keek in haar beker, om haar teleurgestelde ogen te verbergen 'dat is goed'. Dave stond als eerste op en pakte de plastic tassen van de grond, de rest van zaal was leeg, de mensen waren al vertrokken. Moeizaam kwam Sabrina ook overeind, ze had gehoopt dat ze hier de hele avond konden blijven. De kaars had een soort van magische licht krans om hun heen geschapen, alsof er verder niets meer om hen heen was. Nu moest ze wennen aan het zwart dat verder in de zaak hing, de andere lampen en kaarsen waren gedoofd. Dave liep voor haar uit naar de deur, Sabrina aarzelde 'Dave, wacht!.. ik..' ze stammelde wat. Dave keek haar vragend aan 'wat is er?'.
'Jezus, zijn jullie romeo en julliet ofzo, doe dat toch in godsnaam buiten!' siste de serveerster geërgerd. Sabrina voelde zich wat opgejaagt en schudde haar hoofd 'buiten' fluisterde ze toen ze langs hem heen de deur uit liep. Dave wierp een laatste blik op de vervelende serveerster.
De temperatuur was nog wat verder terug gelopen en Dave moest moeite doen om Sabrina te onderscheiden van het donker.
'Sabrina?' fluisterde hij, tastend om zich heen. Waar was ze? Hij sloeg linksom, naar de lantaarn. Vanachter pakte ze zijn hand 'ik ben hier' fluisterde ze, een beetje late reactie op zijn vraag. Hij draaide zich om 'wat doe je toch?' hij snapte niets van deze situatie. Ze huiverde even, ze stonden nu tegenover elkaar, niemand kon hen storen of zien. Ze boog haar hoofd iets naar voren om haar lippen op de zijne te drukken. Plots kwam er vanuit het niets een scooter die met zijn voorlamp licht op de zaak wierp. Geschrokken trok ze haar hoofd terug, het moment verpest. Dave knipperde ongelovig met zijn ogen, het ene moment had hij haar recht in haar ogen aangekeken en was ze nog geen 2 cm van zijn gezicht verwijderd en het andere moment was alles weer zwart.
'Wil je me naar mijn fiets brengen?' ze klonk een beetje verslagen.
'Euhm.. ja, tuurlijk' stammelde hij, het duizelde hem, wat was er aan de hand?
Ze trok hem mee richting de fietsenstalling, naast de weg stonden maar een paar lantaarnpalen. Verder was het donker. Haar zoete parfum, de kou en het donker maakten dat alles om hem heen nog meer draaide. Sabrina stopte abrupt, waardoor hij zachtjes tegen haar aan botste 'oh, sorry..' sprak hij onhandig.
Ze giechelde 'het is al goed..' haar jas maakte een eigenaardig geluid toen ze met een haastige beweging haar fietssleutel uit haar broekzak haalde. Het zilver blonk in het wat gelige lantaarnlicht. Hij zag haar silhouet, haar gouden haren, zo leek het, leken te gloeien in dat zelfde licht. Hij voelde zijn hartslag versnellen toen zij naar hem opkeek, voorzichtig schuifelde ze wat dichter naar hem toe. Ze rilde van de kou, automatisch sloeg hij zijn armen om haar heen, zodat ze het niet langer koud zou hebben. Nog voordat hij zijn armen terug kon trekken voelde hij haar lippen op de zijne.
De serveerster maakte aanstalten om de tent te sluiten, nijdig begon ze aan het schoonmaken van de tafels alsof ze hen ook weg wilde vegen.
'Laten we zo maar gaan' fluisterde Dave die haar boze ogen probeerde te ontwijken. De serveerster was binnen gehoorsafstand geweest 'dat zou ik zeer op prijs stellen' beet ze hem toe. Sabrina keek in haar beker, om haar teleurgestelde ogen te verbergen 'dat is goed'. Dave stond als eerste op en pakte de plastic tassen van de grond, de rest van zaal was leeg, de mensen waren al vertrokken. Moeizaam kwam Sabrina ook overeind, ze had gehoopt dat ze hier de hele avond konden blijven. De kaars had een soort van magische licht krans om hun heen geschapen, alsof er verder niets meer om hen heen was. Nu moest ze wennen aan het zwart dat verder in de zaak hing, de andere lampen en kaarsen waren gedoofd. Dave liep voor haar uit naar de deur, Sabrina aarzelde 'Dave, wacht!.. ik..' ze stammelde wat. Dave keek haar vragend aan 'wat is er?'.
'Jezus, zijn jullie romeo en julliet ofzo, doe dat toch in godsnaam buiten!' siste de serveerster geërgerd. Sabrina voelde zich wat opgejaagt en schudde haar hoofd 'buiten' fluisterde ze toen ze langs hem heen de deur uit liep. Dave wierp een laatste blik op de vervelende serveerster.
De temperatuur was nog wat verder terug gelopen en Dave moest moeite doen om Sabrina te onderscheiden van het donker.
'Sabrina?' fluisterde hij, tastend om zich heen. Waar was ze? Hij sloeg linksom, naar de lantaarn. Vanachter pakte ze zijn hand 'ik ben hier' fluisterde ze, een beetje late reactie op zijn vraag. Hij draaide zich om 'wat doe je toch?' hij snapte niets van deze situatie. Ze huiverde even, ze stonden nu tegenover elkaar, niemand kon hen storen of zien. Ze boog haar hoofd iets naar voren om haar lippen op de zijne te drukken. Plots kwam er vanuit het niets een scooter die met zijn voorlamp licht op de zaak wierp. Geschrokken trok ze haar hoofd terug, het moment verpest. Dave knipperde ongelovig met zijn ogen, het ene moment had hij haar recht in haar ogen aangekeken en was ze nog geen 2 cm van zijn gezicht verwijderd en het andere moment was alles weer zwart.
'Wil je me naar mijn fiets brengen?' ze klonk een beetje verslagen.
'Euhm.. ja, tuurlijk' stammelde hij, het duizelde hem, wat was er aan de hand?
Ze trok hem mee richting de fietsenstalling, naast de weg stonden maar een paar lantaarnpalen. Verder was het donker. Haar zoete parfum, de kou en het donker maakten dat alles om hem heen nog meer draaide. Sabrina stopte abrupt, waardoor hij zachtjes tegen haar aan botste 'oh, sorry..' sprak hij onhandig.
Ze giechelde 'het is al goed..' haar jas maakte een eigenaardig geluid toen ze met een haastige beweging haar fietssleutel uit haar broekzak haalde. Het zilver blonk in het wat gelige lantaarnlicht. Hij zag haar silhouet, haar gouden haren, zo leek het, leken te gloeien in dat zelfde licht. Hij voelde zijn hartslag versnellen toen zij naar hem opkeek, voorzichtig schuifelde ze wat dichter naar hem toe. Ze rilde van de kou, automatisch sloeg hij zijn armen om haar heen, zodat ze het niet langer koud zou hebben. Nog voordat hij zijn armen terug kon trekken voelde hij haar lippen op de zijne.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Oeh... The Kiss! Die arme jongen heeft er wel voor moeten vechten, zeg. Nou, zij heeft in ieder geval een mooie om dat eerste vriendje terug te pakken...
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
ja, t klinkt vreemd maar uiteindelijk is het iets wat je zelf in werkelijkheid ook meemaakt, alleen nu het staat genoteerd lijkt het heel erg veel.. en dat is het ook!
We staan er gewoon niet zoveel bij stil!
Liefde is iets moois, daar moet je van genieten ^^
We staan er gewoon niet zoveel bij stil!
Liefde is iets moois, daar moet je van genieten ^^
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Alles was donker in huis, zijn ouders waren waarschijnlijk al naar bed gegaan. Zachtjes draaide hij het slot van de achterdeur open en ging hij naar binnen. Voorzichtig knipte hij wat lampjes aan, om wat licht te creeëren. Daarna ging hij op de bank zitten om zijn schoenen uit te trekken en de televisie aan te zetten. Hij kon het nog nauwlijks geloven, na die zoen had ze hem onschuldig aangekeken en gevraagd of hij haar naar huis kon brengen. Natuurlijk had hij ja gezegd, wat moest hij anders? Wat wílde hij anders? Voor het eerst had hij haar aan kunnen kijken met een verliefde twinkeling in zijn ogen, zonder dat hij dit had moeten verbergen. En hoe onwerkelijk dan ook, zij had hem met dezelfde blik aangekeken. Hand in hand waren ze terug gefietst, zwijgend, verkerend in een situatie die hen beiden vlinder gaf. Zo nu en dan hadden ze elkaar weer even aangekeken, veel te snel waren ze bij haar huis aangekomen. Een laatste afscheidkus gezegeld op zijn lippen en nu zat hij weer thuis. Als Brian eens wist, dan had hij nu al zijn botten waarschijnlijk al kunnen voelen, voordat de klappen überhaupt al aan waren gekomen. Het beeld van haar dansde voor zijn ogen, zij had iets bij hem losgemaakt, dat al jaren bedolven lag onder stof, te wachten op dat ene moment. Hij staarde naar de televisie, maar volgde niet echt wat er op was. Het enige wat hij deed was staren en glimlachen als een dom schaap. De deur ging zachtjes open en zijn moeder stak haar hoofd naar buiten 'je bent er weer? LIEFJE! WAT BEN JE IN GODSNAAM AAN HET KIJKEN!!'. Dave schrok van haar stemverheffing en keek naar de tv, binnen 2 seconden was zijn hoofd zo rood als een tomaat en gristte hij de afstandsbediening van de tafel om haastig van zender te veranderen. 'Eerlijk mam,.. 't is niet wat je denkt..' alsof hij nog dieper kon zinken.
'Niet?' ze trok een wenkbrauw op en sloeg de badjas wat steviger om haar heen.
'Niet om uitleg gaan vragen mam, je zal het toch niet geloven' smeekte Dave.
Zijn moeder kwam naast me zitten 'oh,.. ik ben ook weer eens overbezorgd' sprak ze schuldig 'ik bedoel, je hebt nou eenmaal de leeftijd om je aan dit soort programma's te vergrijpen'.
'Maaam' Dave liet zich nog verder onderuit op de bank zakken en keek haar ongelovig aan 'ik heb het niet met opzet op deze zender gezet'.
'liefje, je mag best eerlijk zijn tegen je moeder..' moedigde ze aan.
Alsof het nog niet erg genoeg was, kwam zijn vader ook nog eens beneden 'wat is er aan de hand?'.
Dave sloeg zijn handen in zijn gezicht 'aah, dat kan er ook nog wel bij'.
De ouders keken elkaar even aan, vader vragend om uitleg.
'Dave heeft nieuwe programma's ontdekt op tv' legde zijn moeder uit. Dave sprong op van de bank 'oke, genoeg.. ik ga naar bed'.
'Zo zo.. ' zijn vader ging voor hem staan en legde zijn hand op zijn schouder 'ik ben trots op je knul, mannen denken tenslotte niet altijd met hun hoofd'.
Ongelovig staarde hij zijn vader aan, waar waren ze in godsnaam mee bezig?
'Het is enkel een teken van volwassenheid, waarom zou je anders denken dat ze dit soort programma's maken, je bent echt niet de enige die het kijkt hoor liefje' zijn moeder giechelde en zijn vader knikte bevestigend.
'Je moeder en ik...'
Maar Dave stormde de kamer uit, nog voordat hij de gevreesde woorden te horen kon krijgen.
"Was de wereld nou helemaal van de pot gerukt? Ongetwijfelt dat het vandaag omgekeerd dag was.." dacht hij, toen hij zich tegen zijn slaapkamer deur liet zakken.
'Niet?' ze trok een wenkbrauw op en sloeg de badjas wat steviger om haar heen.
'Niet om uitleg gaan vragen mam, je zal het toch niet geloven' smeekte Dave.
Zijn moeder kwam naast me zitten 'oh,.. ik ben ook weer eens overbezorgd' sprak ze schuldig 'ik bedoel, je hebt nou eenmaal de leeftijd om je aan dit soort programma's te vergrijpen'.
'Maaam' Dave liet zich nog verder onderuit op de bank zakken en keek haar ongelovig aan 'ik heb het niet met opzet op deze zender gezet'.
'liefje, je mag best eerlijk zijn tegen je moeder..' moedigde ze aan.
Alsof het nog niet erg genoeg was, kwam zijn vader ook nog eens beneden 'wat is er aan de hand?'.
Dave sloeg zijn handen in zijn gezicht 'aah, dat kan er ook nog wel bij'.
De ouders keken elkaar even aan, vader vragend om uitleg.
'Dave heeft nieuwe programma's ontdekt op tv' legde zijn moeder uit. Dave sprong op van de bank 'oke, genoeg.. ik ga naar bed'.
'Zo zo.. ' zijn vader ging voor hem staan en legde zijn hand op zijn schouder 'ik ben trots op je knul, mannen denken tenslotte niet altijd met hun hoofd'.
Ongelovig staarde hij zijn vader aan, waar waren ze in godsnaam mee bezig?
'Het is enkel een teken van volwassenheid, waarom zou je anders denken dat ze dit soort programma's maken, je bent echt niet de enige die het kijkt hoor liefje' zijn moeder giechelde en zijn vader knikte bevestigend.
'Je moeder en ik...'
Maar Dave stormde de kamer uit, nog voordat hij de gevreesde woorden te horen kon krijgen.
"Was de wereld nou helemaal van de pot gerukt? Ongetwijfelt dat het vandaag omgekeerd dag was.." dacht hij, toen hij zich tegen zijn slaapkamer deur liet zakken.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Hahahaha, echt een hilarisch stukje. Ik ben hier echt super hard aan het lachen. Geweldige dialoog, zie het helemaal voor me.
Je verhaal is echt zeer interessant en mooi. Je kunt je echt heel goed inleven in de situatie en de emoties.
Je verhaal is echt zeer interessant en mooi. Je kunt je echt heel goed inleven in de situatie en de emoties.
Je leeft maar één keer in dit leven
Hey hoi, bedankt voor jullie reacties.. ^^
Dave had geen zin om uit bed te komen, niet na die avond. Hij was bang dat ze hem tijdens het ontbijt zouden aanspreken over zijn gedrag van gisteravond en daar had hij nou echt geen zin in. Vermoeid draaide hij zich om in bed en keek even naar de wekker: 09.43. Glimlachend sloot hij zijn ogen, het was nog lang geen tijd. Hij verkeerde zich bijna in dromenland toen zijn mobiel begon te trillen. Geschrokken kwam hij overeind en pakte het mobieltje van zijn nachtkastje.
'Sabrina' stond er op het schermpje met daaronder een envelope. Verbaasd opende hij het smsje. 'Kom je zo naar het parkje? x' meer stond er niet in. Hij wilde een smsje terug sturen maar even bedacht hij zich, waarom zou ze hem willen zien? en waarom stonden er geen verdere hints in het smsje? Ten slotte besloot hij toch maar terug te smssen 'Tuurlijk, tot zo'. Zijn mobiel trilde bevestigend toen het smsje verstuurd was. Dave sloeg de deken van zich af en rekte zich midden in zijn kamer uit. Beneden hoorde hij zijn ouders alweer praten. Even trok hij een naar gezicht bij de gedachte van wat zijn vader hem had willen zeggen die avond daarvoor. Hij schudde die gedachte van zich af en stapte de badkamer in.
'Morgen' Dave verscheen aan het ontbijt. Zijn ouders keken hem even aan en glimlachten toen. 'oke..?' hij begreep de situatie niet en pakte een bolletje uit de broodmand. Er werd verder niet veel gezegd, iedereen at zwijgend zijn ontbijt. 'Ik ga zo even naar het parkje' sprak Dave tussen het kauwen door. 'Niet met volle mond lief' waren zijn moeders eerste woorden van die ochtend. Dave knikte en slikte het brood door.
'Wat moet je in het parkje dan?'.
'Niet veel belangrijks, maar ik wil gewoon even naar buiten' dave haalde zijn schouders op. Verder werd er niet over gesproken.
Na 3 boterhammen ging hij van tafel, trok zijn schoenen en jas aan en checkte 3 keer zijn haar in de spiegel. Daarna liep hij naar buiten, waar het nog steeds erg koud was.
[Hoezo inspiratieloos =.= ]
Dave had geen zin om uit bed te komen, niet na die avond. Hij was bang dat ze hem tijdens het ontbijt zouden aanspreken over zijn gedrag van gisteravond en daar had hij nou echt geen zin in. Vermoeid draaide hij zich om in bed en keek even naar de wekker: 09.43. Glimlachend sloot hij zijn ogen, het was nog lang geen tijd. Hij verkeerde zich bijna in dromenland toen zijn mobiel begon te trillen. Geschrokken kwam hij overeind en pakte het mobieltje van zijn nachtkastje.
'Sabrina' stond er op het schermpje met daaronder een envelope. Verbaasd opende hij het smsje. 'Kom je zo naar het parkje? x' meer stond er niet in. Hij wilde een smsje terug sturen maar even bedacht hij zich, waarom zou ze hem willen zien? en waarom stonden er geen verdere hints in het smsje? Ten slotte besloot hij toch maar terug te smssen 'Tuurlijk, tot zo'. Zijn mobiel trilde bevestigend toen het smsje verstuurd was. Dave sloeg de deken van zich af en rekte zich midden in zijn kamer uit. Beneden hoorde hij zijn ouders alweer praten. Even trok hij een naar gezicht bij de gedachte van wat zijn vader hem had willen zeggen die avond daarvoor. Hij schudde die gedachte van zich af en stapte de badkamer in.
'Morgen' Dave verscheen aan het ontbijt. Zijn ouders keken hem even aan en glimlachten toen. 'oke..?' hij begreep de situatie niet en pakte een bolletje uit de broodmand. Er werd verder niet veel gezegd, iedereen at zwijgend zijn ontbijt. 'Ik ga zo even naar het parkje' sprak Dave tussen het kauwen door. 'Niet met volle mond lief' waren zijn moeders eerste woorden van die ochtend. Dave knikte en slikte het brood door.
'Wat moet je in het parkje dan?'.
'Niet veel belangrijks, maar ik wil gewoon even naar buiten' dave haalde zijn schouders op. Verder werd er niet over gesproken.
Na 3 boterhammen ging hij van tafel, trok zijn schoenen en jas aan en checkte 3 keer zijn haar in de spiegel. Daarna liep hij naar buiten, waar het nog steeds erg koud was.
[Hoezo inspiratieloos =.= ]
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Hij trapte nogal hard op zijn trappers, wat op het gladde wegdek niet echt van pas kwam.
Zo nu en dan voelde hij zijn achterband onder hem vandaan glijden. Hij moest moeite doen om deze rodeo rit te overleven zonder schrammen en blauwe plekken. Het had gevroren vannacht en door zijn handschoenen voelde hij hoe de kou zijn vingertoppen plaagde. Nog steeds snapte hij niet waarom ze hem wou spreken. “Misschien heeft ze spijt van die zoen van gisteravond” dacht hij radeloos. Maar het weerhield hem niet om op snelheid te blijven, hij wilde haar zien. Het was rustig op straat, op het nieuws werd men gewaarschuwd voor gladde wegdekken, maar op de fiets was dat nog wel te doen. Zijn ademhaling versnelde en stak pijnlijk achterin zijn keel. De koude wind kwam hem stekend tegemoet en liet zijn ogen tranen. Zijn wangen brandden van de kou en even vroeg hij zich af waarom hij was gegaan. Zonder enige twijfel fietste hij door, hij wist de reden en wilde zich niet door de kou laten stoppen.
Met bevroren tenen en vingers stapte hij moeizaam van zijn fiets. In het park zat een meisje op een bank, met de rug naar hem toe. Onder haar roze muts kwamen blonde haren tevoorschijn, die tot over haar schouders vielen. Hij herkende haar uit duizenden. ‘Sabrina..’ zei hij zachtjes, hij zette zijn fiets tegen een boom en verstopte zijn handen diep in zijn warme zakken. Het meisje draaide zich om en keek Dave glimlachend aan ‘ik ben blij dat je er bent’. Haar stem verwarmde hem en deed hem zijn bevroren ledematen vergeten. Hij ging naast haar zitten, maar hield toch wat afstand van haar ‘wat wil je me vertellen?’ vroeg hij zachtjes. Sabrina keek hem aarzelend aan, trok daarna haar knieën tot onder haar kin en sloeg haar armen eromheen om zichzelf te verwarmen. Dave wende zijn blik naar de grond en trapte met de neus van zijn schoen een steentje weg. ‘Over gister..’ begon ze zachtjes. “Nu gaat het gebeuren, nu zegt ze dat het een vergissing was..” dacht hij teleurgesteld.
‘Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen’ verzuchte ze.
‘Laat me raden, het was allemaal een vergissing, of niet?’ Dave bleef naar zijn schoenen staren, maar zag toch vanuit zijn ooghoeken hoe Sabrina hem van opzij aankeek.
Daarna viel er een pijnlijke stilte, de bomen dansten zachtjes op de koude wind, alsof ze die probeerden te ontwijken. Door de gaten in de sneeuw zag je het bedorven bruin van de eiken bladeren die zich al een paar weken geleden van hun boom hadden ontdaan en de vogels tjirpten brutaal. Sabrina liet haar benen los en stond voorzichtig op, draaide zich naar Dave en keek hem met betraande ogen aan. Dave voelde zich gedwongen om haar terug aan te kijken. Die blauwe ogen die ooit zo straalden, waren dof en waterig en keken spijtig. ‘Het spijt me..’ ze probeerde zich groot te houden, maar hij kon zien dat het haar moeite kostte. Hij wilde iets terug zeggen, dat het niet erg was, maar dan zou hij liegen. Het was juist wel erg, hij wilde niet dat het zo zou aflopen. Met tegenzin stond hij ook op, de wereld om hem heen deed hem niets meer. Verdoofd staarde hij naar haar handen die op zijn armen rustten. ‘Het spijt me’ herhaalde ze zachtjes, haar stem leek van ver te komen. Ze liet zijn armen los en liep richting haar fiets, tegelijkertijd nam ze alle fleurige kleuren en geuren met zich mee. Voor Dave bestonden ze niet meer, de wereld was in rouw.
Zo nu en dan voelde hij zijn achterband onder hem vandaan glijden. Hij moest moeite doen om deze rodeo rit te overleven zonder schrammen en blauwe plekken. Het had gevroren vannacht en door zijn handschoenen voelde hij hoe de kou zijn vingertoppen plaagde. Nog steeds snapte hij niet waarom ze hem wou spreken. “Misschien heeft ze spijt van die zoen van gisteravond” dacht hij radeloos. Maar het weerhield hem niet om op snelheid te blijven, hij wilde haar zien. Het was rustig op straat, op het nieuws werd men gewaarschuwd voor gladde wegdekken, maar op de fiets was dat nog wel te doen. Zijn ademhaling versnelde en stak pijnlijk achterin zijn keel. De koude wind kwam hem stekend tegemoet en liet zijn ogen tranen. Zijn wangen brandden van de kou en even vroeg hij zich af waarom hij was gegaan. Zonder enige twijfel fietste hij door, hij wist de reden en wilde zich niet door de kou laten stoppen.
Met bevroren tenen en vingers stapte hij moeizaam van zijn fiets. In het park zat een meisje op een bank, met de rug naar hem toe. Onder haar roze muts kwamen blonde haren tevoorschijn, die tot over haar schouders vielen. Hij herkende haar uit duizenden. ‘Sabrina..’ zei hij zachtjes, hij zette zijn fiets tegen een boom en verstopte zijn handen diep in zijn warme zakken. Het meisje draaide zich om en keek Dave glimlachend aan ‘ik ben blij dat je er bent’. Haar stem verwarmde hem en deed hem zijn bevroren ledematen vergeten. Hij ging naast haar zitten, maar hield toch wat afstand van haar ‘wat wil je me vertellen?’ vroeg hij zachtjes. Sabrina keek hem aarzelend aan, trok daarna haar knieën tot onder haar kin en sloeg haar armen eromheen om zichzelf te verwarmen. Dave wende zijn blik naar de grond en trapte met de neus van zijn schoen een steentje weg. ‘Over gister..’ begon ze zachtjes. “Nu gaat het gebeuren, nu zegt ze dat het een vergissing was..” dacht hij teleurgesteld.
‘Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen’ verzuchte ze.
‘Laat me raden, het was allemaal een vergissing, of niet?’ Dave bleef naar zijn schoenen staren, maar zag toch vanuit zijn ooghoeken hoe Sabrina hem van opzij aankeek.
Daarna viel er een pijnlijke stilte, de bomen dansten zachtjes op de koude wind, alsof ze die probeerden te ontwijken. Door de gaten in de sneeuw zag je het bedorven bruin van de eiken bladeren die zich al een paar weken geleden van hun boom hadden ontdaan en de vogels tjirpten brutaal. Sabrina liet haar benen los en stond voorzichtig op, draaide zich naar Dave en keek hem met betraande ogen aan. Dave voelde zich gedwongen om haar terug aan te kijken. Die blauwe ogen die ooit zo straalden, waren dof en waterig en keken spijtig. ‘Het spijt me..’ ze probeerde zich groot te houden, maar hij kon zien dat het haar moeite kostte. Hij wilde iets terug zeggen, dat het niet erg was, maar dan zou hij liegen. Het was juist wel erg, hij wilde niet dat het zo zou aflopen. Met tegenzin stond hij ook op, de wereld om hem heen deed hem niets meer. Verdoofd staarde hij naar haar handen die op zijn armen rustten. ‘Het spijt me’ herhaalde ze zachtjes, haar stem leek van ver te komen. Ze liet zijn armen los en liep richting haar fiets, tegelijkertijd nam ze alle fleurige kleuren en geuren met zich mee. Voor Dave bestonden ze niet meer, de wereld was in rouw.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ah, wat sneu voor hem. Nee, dan is het in mijn verhaal wat rooskleuriger.
Waarom was het een vergissing, vraag ik me af. Ze had toch juist een jongen nodig om het dat oude vriendje betaald te zetten? En als ze er zelf dan ook nog een nieuw vriendje bij heeft slaat ze twee vliegen in een klap. Maar ja, dat ben ik...
Ben benieuwd naar het vervolg.
Waarom was het een vergissing, vraag ik me af. Ze had toch juist een jongen nodig om het dat oude vriendje betaald te zetten? En als ze er zelf dan ook nog een nieuw vriendje bij heeft slaat ze twee vliegen in een klap. Maar ja, dat ben ik...
Ben benieuwd naar het vervolg.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Haha, grappig dat je er nu achter wil komen hoe het gaat lopen! Maar dat zul je dan nog wel lezen.. ^^
Maar ik wilde het ook niet té zoetsappig maken!
Dave zwierf nog wat door het park tot hij de kou tot op zijn botten voelde, er dwaalden zoveel dingen door zijn hoofd, maar de belangrijkste vraag bleef: waarom?
Hij wist dat die vraag onbeantwoord zou blijven en dat was wat hem nog het meest pijn deed. Verdrietig staarde hij over het bevroren vijvertje, het riet stak er eenzaam bovenuit en verder werd het omringd door kale bomen, het schouwspel paste goed bij hoe hij zich nu voelde, koud en droevig. Hij moest even glimlachen om die gedachte, soms was de natuur redelijk menselijk. Het waterige zonnetje streelde medelevend met haar stralen langs zijn wang. Even pakte hij zijn mobieltje uit zijn zak, maar al snel stopte hij die weer terug, hij had geen enkele reden om het technische snufje tevoorschijn te toveren. Stiekem hoopte hij op een sms’je van haar. Tot zijn grote verbazing bespeurde hij de zwakheid en, nog erger, de wanhopigheid in zijn houding. Hij moest naar huis, waar de warmte heerst, weg van deze plek met de verkeerde herinnering.
Zachtjes liet hij de deur in het slot vallen, hij wilde niet gehoord worden. Zijn ouders zaten in de woonkamer, naar een sportzender te kijken. Eigenlijk was het meer zijn vader die naar wielrennen zat te kijken, zijn moeder had een boek in haar handen. Even bleef hij in de keuken staan en bedacht zich hoe hij het beste in de hal kon komen, zonder gezien te worden. Er bleek niet echt een goede oplossing te zijn, alles wat hij zou proberen zou uiteindelijk lopen tot een begroeting van één van zijn ouders. Met tegenzin liep hij door de woonkamer naar de hal, hij liet zijn hand op de klink rustten en wachtte totdat iemand wat zou gaan zeggen. Zijn vingers moesten wennen aan het hoge temperatuurverschil en begonnen te brandden. ‘Dag lieverd’ hoorde hij zijn moeder dromerig zeggen. Hij wist dat ze verdiept was in haar boek, zijn vader zei niets. Even wierp hij een blik opzij, logisch dat zijn vader niets zei, die sliep, dat deed hij altijd als hij naar wielrennen keek. ‘Dag mam’ hij trok de deur open en stapte de wat koudere hal in, hing zijn jas op en twijfelde over zijn keuze om meteen door te lopen naar zijn slaapkamer of toch nog even terug te gaan naar de woonkamer. Na wat wikken en wegen koos hij voor het eerste en als een pakezel met zware belading sjokte hij de trap op. Het was donker in zijn kamer, zijn gordijnen waren nog niet geopend vandaag, dat was hij vanochtend vergeten. Hij sloot de deur achter zich en liet zich moedeloos op bed vallen. Als troost greep hij naar zijn dikke kussen en begroef zijn gezicht in het knusse wollen ding. Niemand hoefde het te zien en ergens schaamde hij zich er ook voor. De wereld mocht niet weten dat hij huilde. Zo zacht als hij kon begon hij te snikken, maar dat bracht zijn ademhaling tot stokken, dus moest hij het harde snikken wel toelaten. Hij kneep zo hard hij kon in het kussen, die niet tegenstribbelde. Het deed hem goed dat er niemand was die hem troost kon bieden, want dat wilde hij niet. Niets wat gezegd zou worden, zou hem een beter gevoel geven. Hij kon zichzelf wel proberen te troosten, maar wat hij ook zei, het klonk gewoon als een leugen. “Zij verdient jou niet, ze is gewoon een stom wijf dat je gebruikt heeft voor een avondje plezier.. kan ze straks weer lekker aan haar vriendinnen vertellen!”. Maar ze is niet stom, en hij wist dat die zoen óók voor haar meer was dan alleen een avondje plezier, toch? Hij krabbelde met natte wangen overeind en drukte zich tegen de muur, klemde zijn kussen tegen zijn buik en probeerde diep adem te halen tussen het snikken door, terwijl hij zijn ogen ten hemel sloeg. Wéér die vraag: waarom? Wéér die opkomende tranen uit onmacht, weer die gebalde vuisten. In een woeste beweging wierp hij het kussen tegen de muur tegenover hem. Die landde met een zachte plof op de grond en bleef daar roerloos liggen als een uitgeschakelde vijand. Hij greep met zijn handen naar zijn hoofd en wilde bijna letterlijk zijn haren uit zijn kop trekken. Hoe had hij zo stom kunnen zijn, te denken dat zij voor hem zou vallen?
Maar ik wilde het ook niet té zoetsappig maken!
Dave zwierf nog wat door het park tot hij de kou tot op zijn botten voelde, er dwaalden zoveel dingen door zijn hoofd, maar de belangrijkste vraag bleef: waarom?
Hij wist dat die vraag onbeantwoord zou blijven en dat was wat hem nog het meest pijn deed. Verdrietig staarde hij over het bevroren vijvertje, het riet stak er eenzaam bovenuit en verder werd het omringd door kale bomen, het schouwspel paste goed bij hoe hij zich nu voelde, koud en droevig. Hij moest even glimlachen om die gedachte, soms was de natuur redelijk menselijk. Het waterige zonnetje streelde medelevend met haar stralen langs zijn wang. Even pakte hij zijn mobieltje uit zijn zak, maar al snel stopte hij die weer terug, hij had geen enkele reden om het technische snufje tevoorschijn te toveren. Stiekem hoopte hij op een sms’je van haar. Tot zijn grote verbazing bespeurde hij de zwakheid en, nog erger, de wanhopigheid in zijn houding. Hij moest naar huis, waar de warmte heerst, weg van deze plek met de verkeerde herinnering.
Zachtjes liet hij de deur in het slot vallen, hij wilde niet gehoord worden. Zijn ouders zaten in de woonkamer, naar een sportzender te kijken. Eigenlijk was het meer zijn vader die naar wielrennen zat te kijken, zijn moeder had een boek in haar handen. Even bleef hij in de keuken staan en bedacht zich hoe hij het beste in de hal kon komen, zonder gezien te worden. Er bleek niet echt een goede oplossing te zijn, alles wat hij zou proberen zou uiteindelijk lopen tot een begroeting van één van zijn ouders. Met tegenzin liep hij door de woonkamer naar de hal, hij liet zijn hand op de klink rustten en wachtte totdat iemand wat zou gaan zeggen. Zijn vingers moesten wennen aan het hoge temperatuurverschil en begonnen te brandden. ‘Dag lieverd’ hoorde hij zijn moeder dromerig zeggen. Hij wist dat ze verdiept was in haar boek, zijn vader zei niets. Even wierp hij een blik opzij, logisch dat zijn vader niets zei, die sliep, dat deed hij altijd als hij naar wielrennen keek. ‘Dag mam’ hij trok de deur open en stapte de wat koudere hal in, hing zijn jas op en twijfelde over zijn keuze om meteen door te lopen naar zijn slaapkamer of toch nog even terug te gaan naar de woonkamer. Na wat wikken en wegen koos hij voor het eerste en als een pakezel met zware belading sjokte hij de trap op. Het was donker in zijn kamer, zijn gordijnen waren nog niet geopend vandaag, dat was hij vanochtend vergeten. Hij sloot de deur achter zich en liet zich moedeloos op bed vallen. Als troost greep hij naar zijn dikke kussen en begroef zijn gezicht in het knusse wollen ding. Niemand hoefde het te zien en ergens schaamde hij zich er ook voor. De wereld mocht niet weten dat hij huilde. Zo zacht als hij kon begon hij te snikken, maar dat bracht zijn ademhaling tot stokken, dus moest hij het harde snikken wel toelaten. Hij kneep zo hard hij kon in het kussen, die niet tegenstribbelde. Het deed hem goed dat er niemand was die hem troost kon bieden, want dat wilde hij niet. Niets wat gezegd zou worden, zou hem een beter gevoel geven. Hij kon zichzelf wel proberen te troosten, maar wat hij ook zei, het klonk gewoon als een leugen. “Zij verdient jou niet, ze is gewoon een stom wijf dat je gebruikt heeft voor een avondje plezier.. kan ze straks weer lekker aan haar vriendinnen vertellen!”. Maar ze is niet stom, en hij wist dat die zoen óók voor haar meer was dan alleen een avondje plezier, toch? Hij krabbelde met natte wangen overeind en drukte zich tegen de muur, klemde zijn kussen tegen zijn buik en probeerde diep adem te halen tussen het snikken door, terwijl hij zijn ogen ten hemel sloeg. Wéér die vraag: waarom? Wéér die opkomende tranen uit onmacht, weer die gebalde vuisten. In een woeste beweging wierp hij het kussen tegen de muur tegenover hem. Die landde met een zachte plof op de grond en bleef daar roerloos liggen als een uitgeschakelde vijand. Hij greep met zijn handen naar zijn hoofd en wilde bijna letterlijk zijn haren uit zijn kop trekken. Hoe had hij zo stom kunnen zijn, te denken dat zij voor hem zou vallen?
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
‘Ik mis je, zin om wat te doen? Xje je meisje’. Sabrina drukte met trillende vinger op verzenden. Het schuldgevoel knaagde aan haar, waarom heeft ze dit uiteindelijk zó aangepakt? Ze schaamde zich een beetje. Het bevestigende getril van haar telefoon deed haar opschrikken uit haar gedachten ‘Bericht verzonden naar Bryan<3’ stond er in het scherm. Gelukkig waren haar ouders niet thuis, ze had zitten huilen totdat ze er hoofdpijn van kreeg. Uiteindelijk had ze het hem niet willen vertellen, het had zo goed gevoeld die avond daarvoor, maar ze moest wel. Ze liep door haar kamer te ijsberen en bleef toen even voor de spiegel staan. Haar ogen stonden haar verwijtend aan te staren “hoe kon je?”. Als reactie begon haar onderlip te trillen en kwamen haar tranen, als herfst regen tegen het raam, over haar wangen gerold. Het schuldgevoel ging niet weg, hoeveel smoezen ze ook bedacht.
Verdere nare opmerkingen kwamen er niet, omdat haar mobieltje afging. Vlug veegde ze haar tranen weg en haalde ze een paar keer diep adem, om haar stem niet huilerig te laten klinken, daarna nam ze op. ‘Sabrina’ zei ze gemaakt opgewekt. Het maakte niet uit of het gemaakt was, dat viel Bryan toch niet op. ‘Sabrié, liefje, lang niet gesproken’ Bryan klonk een beetje schor. ‘Klopt schatje, wat klink je trouwens schor, wat heb je allemaal gedaan?’.
‘Ik ben uit geweest gister, naar The Shamrock, erg gezellig..’
‘oh’ Sabrina voelde zich een beetje in de steek gelaten, omdat hij haar niet meegevraagd had.
‘Maar wat heb jij gedaan gister?’.
‘Ik ben de stad in geweest, opzoek naar een gala jurk.. hij is echt mooi’.
‘Oh, schatje.. dat vroeg ik me nog af, of we samen naar het gala zouden gaan?’.
Sabrina slikte even, ze wist niet goed of ze wel met hem naar het gala wou, omdat ze haar plan nog niet goed had uitgedacht. Het was een tijdje stil. ‘meisje? Ben je er nog?’ vroeg Bryan ongeduldig. ‘Ja.. eeuh, ja tuurlijk gaan we naar het gala samen, met wie anders zou ik liever willen’.
Bryan lachte, Sabrina ook, maar niet van harte. ‘Dus, maar je wilde wat gaan doen he?’ vroeg Bryan.
‘ja,.. als je zin hebt, heb je al een tijdje niet meer gezien’ zei ze zachtjes.
‘Ik heb zin in jou, dus waarom niet? Bij jou thuis?’. Sabrina werd rood, hij maakte wel vaker van dit soort woordspelingen, maar nu wist ze niet goed wat ze erop moest antwoorden ‘euuhm.. ja, kom maar tegen een uur of 12’ Sabrina schudde onder tussen haar hoofd, wat was ze van plan?
Tegen kwart voor 12 zat Sabrina op haar bed, ze had gedoucht en maakte een vlecht in haar haar. Ze had eigenlijk geen zin om Bryan te zien, toch dwong ze zichzelf om de afspraak door te zetten.
Voor ze naar beneden wou gaan, keek ze nog even in de spiegel om haar uiterlijk te controleren. Het kon er weer eens mee door, zo fantastisch knap was ze nou ook weer niet. Dat dacht ze tenminste altijd, je moet nou eenmaal roeien met de riemen die je hebt. Uit haar mond ontsnapte een diepe zucht, met tegenzin liep ze de trap af. Net toen ze de deur van de hal achter zich wou sluiten, ging de deurbel. Ze liep de hal in en zag Bryans silhouet door het gordijn dat voor de voordeur hing. ‘Kom binnen..’ ze glimlachte naar hem en deed een stap opzij. Blijkbaar had Bryan andere plannen, hij stapte op haar af en gaf haar een zoen op haar mond, die hij daarna over liet gaan in een tongzoen. Sabrina wilde niet, maar tegenstribbelen zou haar verraden. Na wat uren leek te duren, stopte hij en liet hij zijn hand langs haar taille omlaag glijden, ondertussen keek hij haar speels aan. Ze wist wat hij dacht, maar dat zou ze afwijzen. Verlegen sloeg ze haar ogen neer. Bryan bracht zijn mond naar haar oor en fluisterde ‘wat ben je toch mooi vandaag..’. Sabrina huiverde, aan de ene kant voelde het fijn, maar ze wist dat hij dat alleen deed om haar in een goede stemming te krijgen voor een bepaald soort activiteit waar haar hoofd totaal niet naar stond. Haar hoofd had daar trouwens nog nooit naar gestaan, dat had hij altijd geaccepteerd, maar deze keer wist ze dat hij geen nee zou accepteren. Ze verzamelde haar moed en wurmde zich los uit zijn armen ‘wil je wat drinken?’. Bryan keek haar even verbouwereerd aan, keek bedenkelijk en zei toen ‘ik wil wel wat, maar geen drinken’ gevolgd door een vieze knipoog. “wat ben je toch een vies mannetje”dacht ze afkeurend. Ze ging hem voor naar de woonkamer en voelde zijn ogen in haar rug, er was geen weg meer terug, de deur was al dicht en ze kon hem niet zomaar meer wegsturen.
Verdere nare opmerkingen kwamen er niet, omdat haar mobieltje afging. Vlug veegde ze haar tranen weg en haalde ze een paar keer diep adem, om haar stem niet huilerig te laten klinken, daarna nam ze op. ‘Sabrina’ zei ze gemaakt opgewekt. Het maakte niet uit of het gemaakt was, dat viel Bryan toch niet op. ‘Sabrié, liefje, lang niet gesproken’ Bryan klonk een beetje schor. ‘Klopt schatje, wat klink je trouwens schor, wat heb je allemaal gedaan?’.
‘Ik ben uit geweest gister, naar The Shamrock, erg gezellig..’
‘oh’ Sabrina voelde zich een beetje in de steek gelaten, omdat hij haar niet meegevraagd had.
‘Maar wat heb jij gedaan gister?’.
‘Ik ben de stad in geweest, opzoek naar een gala jurk.. hij is echt mooi’.
‘Oh, schatje.. dat vroeg ik me nog af, of we samen naar het gala zouden gaan?’.
Sabrina slikte even, ze wist niet goed of ze wel met hem naar het gala wou, omdat ze haar plan nog niet goed had uitgedacht. Het was een tijdje stil. ‘meisje? Ben je er nog?’ vroeg Bryan ongeduldig. ‘Ja.. eeuh, ja tuurlijk gaan we naar het gala samen, met wie anders zou ik liever willen’.
Bryan lachte, Sabrina ook, maar niet van harte. ‘Dus, maar je wilde wat gaan doen he?’ vroeg Bryan.
‘ja,.. als je zin hebt, heb je al een tijdje niet meer gezien’ zei ze zachtjes.
‘Ik heb zin in jou, dus waarom niet? Bij jou thuis?’. Sabrina werd rood, hij maakte wel vaker van dit soort woordspelingen, maar nu wist ze niet goed wat ze erop moest antwoorden ‘euuhm.. ja, kom maar tegen een uur of 12’ Sabrina schudde onder tussen haar hoofd, wat was ze van plan?
Tegen kwart voor 12 zat Sabrina op haar bed, ze had gedoucht en maakte een vlecht in haar haar. Ze had eigenlijk geen zin om Bryan te zien, toch dwong ze zichzelf om de afspraak door te zetten.
Voor ze naar beneden wou gaan, keek ze nog even in de spiegel om haar uiterlijk te controleren. Het kon er weer eens mee door, zo fantastisch knap was ze nou ook weer niet. Dat dacht ze tenminste altijd, je moet nou eenmaal roeien met de riemen die je hebt. Uit haar mond ontsnapte een diepe zucht, met tegenzin liep ze de trap af. Net toen ze de deur van de hal achter zich wou sluiten, ging de deurbel. Ze liep de hal in en zag Bryans silhouet door het gordijn dat voor de voordeur hing. ‘Kom binnen..’ ze glimlachte naar hem en deed een stap opzij. Blijkbaar had Bryan andere plannen, hij stapte op haar af en gaf haar een zoen op haar mond, die hij daarna over liet gaan in een tongzoen. Sabrina wilde niet, maar tegenstribbelen zou haar verraden. Na wat uren leek te duren, stopte hij en liet hij zijn hand langs haar taille omlaag glijden, ondertussen keek hij haar speels aan. Ze wist wat hij dacht, maar dat zou ze afwijzen. Verlegen sloeg ze haar ogen neer. Bryan bracht zijn mond naar haar oor en fluisterde ‘wat ben je toch mooi vandaag..’. Sabrina huiverde, aan de ene kant voelde het fijn, maar ze wist dat hij dat alleen deed om haar in een goede stemming te krijgen voor een bepaald soort activiteit waar haar hoofd totaal niet naar stond. Haar hoofd had daar trouwens nog nooit naar gestaan, dat had hij altijd geaccepteerd, maar deze keer wist ze dat hij geen nee zou accepteren. Ze verzamelde haar moed en wurmde zich los uit zijn armen ‘wil je wat drinken?’. Bryan keek haar even verbouwereerd aan, keek bedenkelijk en zei toen ‘ik wil wel wat, maar geen drinken’ gevolgd door een vieze knipoog. “wat ben je toch een vies mannetje”dacht ze afkeurend. Ze ging hem voor naar de woonkamer en voelde zijn ogen in haar rug, er was geen weg meer terug, de deur was al dicht en ze kon hem niet zomaar meer wegsturen.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
'Weet je zeker dat je niet iets wil drinken?' Sabrina liep al naar de keuken, om in ieder geval dan iets voor haarzelf te pakken. Bryan zat op de bank en voelde even in zijn zak, het kleine potje brandde onder zijn hand. 'Ach, doe ook maar' Bryan stond op en liep naar de keuken. 'Wat wil je drinken dan?' haar stem was nog steeds even hard als daarvoor, ze had niet gemerkt dat hij achter haar stond. 'Cola is prima' hij duwde zijn gezicht in haar nek en liet zijn handen over haar schouders glijden. Sabrina verstijfde, waarom hield hij zijn poten niet thuis? 'Oke..' haar stem trilde, net als haar hand. Ze schonk twee glazen in, Bryan draaide haar om en begon haar te zoenen. Ze liet het maar gebeuren, zolang dat de enige intimiteit was die hij met haar uitvoerde, vond ze het prima. Bryan draaide zich samen met Sabrina om, zodat hij tegen het aanrecht aanstond. Voorzichtig liet hij het kleine pilletje in het linker glas glijden. Het zwarte goedje bruisste even en nam daarna zijn eigen gedaante weer aan. Sabrina vond het wel goed en liet hem los. Bryan keek haar even beteutert aan en pakte het glas die voor Sabrina bestemd was. 'Heb je dorst?' hij gaf haar het glas aan en knikte toen naar haar. Daarna pakte hij zijn eigen glas. Tevreden keek hij toe hoe ze aan haar cola nipte. Ze ging hem voor naar de woonkamer en plofte op de bank neer. 'Oh, wil je trouwens ook iets te bikken?' ze stond weer op en zette haar glas op tafel. Voor de zekerheid hield Bryan zijn glas dicht bij hem 'ja, lekker'.
Sabrina liep naar de voorraad kast en graaide wat tussen de chips en koekjes 'welke smaak wil je?' riep ze over haar schouder. 'Maakt mij niet uit' hoorde ze vanuit de woonkamer. Typisch, het kwam weer eens op haar aan en zodra zij met de verkeerde smaak aan kwam zetten, zou ze meteen weer kritiek krijgen. Maargoed, daar was ze nu wel aan gewend..
'ik heb paprika gepakt, vind je dat goed?' ze plofte naast hem neer op de bank en trok de zak open. Bryan glimlachte naar haar 'tuurlijk'.
Ze vond het een vreemde reactie, paprika was niet eens zijn lievelings smaak. Toch besloot ze er maar niets op uit te doen, dit waren alleen maar zorgen minder.
Bryan legde zijn hand op haar knie. Verlegen keek ze hem aan, om zichzelf te redden pakte ze haar glas van de tafel. Zelf dronk hij ook van zijn cola, het zou nu niet lang meer duren. Hij voelde zich aan de ene kant opgelaten, maar aan de andere kant was hij bang dat de verschijnselen té lang of té kort zouden duren. Het enige wat hij kon doen op dit moment was hopen en afwachten.
Hij herinnerde zich nog hoe nerveus hij was toen hij het spul ging halen, op de terug weg had hij niets anders gedaan dan achterom kijken, in de hoop dat niemand hem zou volgen. Op internet was hij meer over het product te weten gekomen en het plan leek hem vrij onschuldig. Een van zijn vrienden had hem vertelt dat dit een makkelijkere manier was om sex te krijgen, zonder al te veel gedoe. Meiden begonnen tegenwoordig zo te zeuren over dat het veilig moest of dat ze niet wouden en hij werd het zo langzamerhand een beetje zat. Tot nu toe had bijna geen enkel meisje hem geweigerd, maar Sabrina was anders. Ondanks dat ze hem vertelde dat ze van hem hield, had ze het nooit met hem gedaan. Hij wilde haar, dat maakte het zo spannend, om het onmogelijke mogelijk te maken. Dit was nou eenmaal de makkelijkste oplossing, zonder dat zij hem weer zou afwijzen. Hij wierp even een blik opzij, ze had haar glas al half leeg. Er verscheen een glimlachje rond zijn mond, het zou nu niet meer lang duren.
Sabrina kauwde langzaam op een chipje, lag het aan haar of ging dat nou moeizamer dan gewoonlijk? Toen ze Bryan aan wou kijken draaide de wereld in een soort van slow motion mee. Ze moest even wat drinken, dan zou het wel weer gaan. Ze bracht het glas naar haar lippen, een te zware opdracht voor haar arm, dat protesterend begon te beven. ‘Gaat het wel goed?’ hoorde ze Bryan zeggen. Zijn stem klonk gedempt. Ze draaide haar ogen naar hem toe, kneep haar ogen stevig dicht en opende ze weer. Wat was er aan de hand? Ze voelde zijn warme hand in haar nek, hij dwong haar hem aan te kijken. ‘Sabrina?’ vroeg hij weer. Haar lichaam werd slap en met een zachte plof viel ze achterover in de bank. Alles om haar heen was wazig, tussen haar oogleden door zag ze Bryan naar haar toe buigen. ‘Bry.. be br..’ probeerde ze, maar ze was zo moe en uitgeput dat er geen woord meer uitkwam. Hij zou wel een dokter bellen of haar ouders, daar was hij zelf slim genoeg voor. Met die geruststellende gedachte sloot ze haar ogen.
Bryan checkte de hartslag in haar pols, laag. Dit was het moment, nu ging het gebeuren. Hij nam haar in zijn armen en liep naar de hal, toen de trap op naar haar slaapkamer. Haar hoofd hing slap naar achter en haar lichaam voelde flexibel in zijn armen. Hij keek naar haar knappe gezichtje, ze was van hem en er was niemand die hen zou storen.
Sabrina liep naar de voorraad kast en graaide wat tussen de chips en koekjes 'welke smaak wil je?' riep ze over haar schouder. 'Maakt mij niet uit' hoorde ze vanuit de woonkamer. Typisch, het kwam weer eens op haar aan en zodra zij met de verkeerde smaak aan kwam zetten, zou ze meteen weer kritiek krijgen. Maargoed, daar was ze nu wel aan gewend..
'ik heb paprika gepakt, vind je dat goed?' ze plofte naast hem neer op de bank en trok de zak open. Bryan glimlachte naar haar 'tuurlijk'.
Ze vond het een vreemde reactie, paprika was niet eens zijn lievelings smaak. Toch besloot ze er maar niets op uit te doen, dit waren alleen maar zorgen minder.
Bryan legde zijn hand op haar knie. Verlegen keek ze hem aan, om zichzelf te redden pakte ze haar glas van de tafel. Zelf dronk hij ook van zijn cola, het zou nu niet lang meer duren. Hij voelde zich aan de ene kant opgelaten, maar aan de andere kant was hij bang dat de verschijnselen té lang of té kort zouden duren. Het enige wat hij kon doen op dit moment was hopen en afwachten.
Hij herinnerde zich nog hoe nerveus hij was toen hij het spul ging halen, op de terug weg had hij niets anders gedaan dan achterom kijken, in de hoop dat niemand hem zou volgen. Op internet was hij meer over het product te weten gekomen en het plan leek hem vrij onschuldig. Een van zijn vrienden had hem vertelt dat dit een makkelijkere manier was om sex te krijgen, zonder al te veel gedoe. Meiden begonnen tegenwoordig zo te zeuren over dat het veilig moest of dat ze niet wouden en hij werd het zo langzamerhand een beetje zat. Tot nu toe had bijna geen enkel meisje hem geweigerd, maar Sabrina was anders. Ondanks dat ze hem vertelde dat ze van hem hield, had ze het nooit met hem gedaan. Hij wilde haar, dat maakte het zo spannend, om het onmogelijke mogelijk te maken. Dit was nou eenmaal de makkelijkste oplossing, zonder dat zij hem weer zou afwijzen. Hij wierp even een blik opzij, ze had haar glas al half leeg. Er verscheen een glimlachje rond zijn mond, het zou nu niet meer lang duren.
Sabrina kauwde langzaam op een chipje, lag het aan haar of ging dat nou moeizamer dan gewoonlijk? Toen ze Bryan aan wou kijken draaide de wereld in een soort van slow motion mee. Ze moest even wat drinken, dan zou het wel weer gaan. Ze bracht het glas naar haar lippen, een te zware opdracht voor haar arm, dat protesterend begon te beven. ‘Gaat het wel goed?’ hoorde ze Bryan zeggen. Zijn stem klonk gedempt. Ze draaide haar ogen naar hem toe, kneep haar ogen stevig dicht en opende ze weer. Wat was er aan de hand? Ze voelde zijn warme hand in haar nek, hij dwong haar hem aan te kijken. ‘Sabrina?’ vroeg hij weer. Haar lichaam werd slap en met een zachte plof viel ze achterover in de bank. Alles om haar heen was wazig, tussen haar oogleden door zag ze Bryan naar haar toe buigen. ‘Bry.. be br..’ probeerde ze, maar ze was zo moe en uitgeput dat er geen woord meer uitkwam. Hij zou wel een dokter bellen of haar ouders, daar was hij zelf slim genoeg voor. Met die geruststellende gedachte sloot ze haar ogen.
Bryan checkte de hartslag in haar pols, laag. Dit was het moment, nu ging het gebeuren. Hij nam haar in zijn armen en liep naar de hal, toen de trap op naar haar slaapkamer. Haar hoofd hing slap naar achter en haar lichaam voelde flexibel in zijn armen. Hij keek naar haar knappe gezichtje, ze was van hem en er was niemand die hen zou storen.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Wat gemeen! Wat ontzettend gemeen van bryan! 
Aaargh 
stomme bryan!! 
Oke, je hebt nieuwe lezer bij 
Mooi gedaan! *ergert zich* Waarom willen jongens alleen maar dat? pfft. Ben benieuwd naar meer!
Aaargh stomme bryan!! Oke, je hebt nieuwe lezer bij Mooi gedaan! *ergert zich* Waarom willen jongens alleen maar dat? pfft. Ben benieuwd naar meer!~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
‘Sabrina?’ haar moeder gooide de auto sleutels op tafel en hing haar tas aan de stoel. De woonkamer was verlaten, maar de half lege zak met chips en de twee glazen verraden dat er visite was geweest. Ze liep de hal in en riep naar boven ‘Sabrina?’. Nog steeds geen antwoord. Dit was niets voor Sabrina, om zo lang in bed te blijven liggen. Hoofdschuddend liep ze de trap op, ’t zal wel laat zijn geworden gister. Ze klopte even op haar dochters’ slaapkamer deur ‘Sabrina?’ fluisterde ze. Ongeduldig opende ze de deur. Sabrina lag op bed, haar kleren nog aan en het gordijn nog dicht. Hoe laat moet het wel niet zijn geworden, dat haar dochter nu nog steeds in bed ligt? Voorzichtig kwam ze naast het bed staan, er stond een tevreden uitdrukking op haar dochters gezicht. Er verscheen een kleine glimlach om haar moeders’ mond, wat was het toch een knappe meid geworden. Haar blik dwaalde af naar een klein voorwerp dat op de grond lag. Nieuwsgierig raapte ze het op, met opgetrokken wenkbrauw keek ze weer naar haar onschuldig lijkende dochter. Het was een durex condoom, nog verpakt. Haar dochter zou het toch niet onveilig doen? Ging het haar aan? Aan de ene kant wel, ze was immers haar moeder. “Irma, als ze het onveilig zou doen, zou ze zelf de consequenties wel inzien, denk je niet?” bedacht ze zich. Maar toch zou het zonde zijn. Ze keek even omhoog en bad dat haar dochter geen tienermoeder zou worden, daarna draaide ze zich om en liep de slaapkamer uit.
Op haar nachtkastje trilde een telefoon ongeduldig. Na 6 keer over te zijn gegaan, hield het zich stil, alsof het zeggen wilde: dan niet! Dave’s naam werd weer onzichtbaar toen het beeldschermpje weer zwart werd. Sabrina schrok opeens wakker en schoot half overeind, nachtmerrie. Meteen greep ze naar haar hoofd, de bonkende pijn hielp niet echt om beter na te kunnen denken. Met een pijnlijk gezicht kneep ze haar ogen weer dicht, wat was er gebeurd? Hoe laat was het? Ze voelde een misselijkheid opkomen. Wazig, maar haastig stapte ze haar bed uit. Onderweg naar de badkamer gleed ze bijna uit over een tijdschrift dat op de grond lag. Ze gooide de badkamerdeur achter zich dicht en was nog net op tijd bij de wc. Dit soort dingen vond ze zo smerig, ze hield haar haren uit haar gezicht, door het achter haar hoofd in een staart vast te houden. Duizelig kwam ze overeind. Wat had ze toch gedaan gister avond? Ze keek naar haarzelf in de spiegel, haar gezicht was wit weggetrokken. Bij de wasbak spoelde ze haar mond en waste ze haar gezicht, maar het maakte het er niet beter op. Voorzichtig liep ze terug naar haar slaapkamer, ze liet zich op bed zakken en begroef haar gezicht in haar handen. Koortsig probeerde ze zich te herinneren wat ze die avond daarvoor had gedaan. Ze had niets gedronken toch? Wat ze van die avond daarvoor nog voor de geest kon halen was niet veel, maar er was absoluut geen drank aan te pas gekomen, dat wist ze zeker. Ze had een vieze smaak in haar mond. Het smaakte een beetje naar cola, nu ze erover nadacht, maar er zat een andere smaak doorheen. In haar hoofd was een zwart gat ontstaan tussen het moment dat ze gister op de fiets naar de stad ging en het moment dat ze ontwaakte. Hoe hard ze ook probeerde een beeld te krijgen van wat er was gebeurd, het wilde niet. Plots raakte ze in paniek, zou haar moeder het hebben gemerkt? Zou ze stomme dingen hebben gedaan? Wat als ze iets met een jongen had gedaan.. Die gedachte maakte haar weer misselijk. Angstig maar vastbesloten stond ze op, ze moest het haar moeder vragen. Ze liep haar kamer uit en daalde de trap af. Vanuit de woonkamer hoorde ze muziek van de radio, ze gokte dat haar moeder op de bank zou zitten met een kop koffie. Haar hand reikte trillend naar de deurklink. Eventjes bleef ze staan, ze durfde niet goed. Ze was bang dat er iets was gebeurd en dat haar moeder het al zou weten. “Kom op, als er al iets gebeurd zou zijn, zou je er nu toch niets meer aan kunnen doen” bedacht ze. Moedig knikte ze, daarna zwaaide ze de deur open. Haar moeder zat inderdaad op de bank, maar niet met een kop koffie. Ze keek op toen haar dochter de kamer binnen kwam, ze sloeg haar hand voor haar mond. Het meisje dat de kamer binnen kwam was lijkbleek en ze zag er zwak uit. ‘Lieverd..’ Irma stond op en ondersteunde haar dochter ‘gaat het wel goed?’. Sabrina beet op haar onderlip, ze wilde niet in huilen uitbarsten, maar dat ging moeilijk. ‘Mam.. wat is er gebeurd?’ vroeg ze met een zwaar gevoel in haar maag. Haar moeder zette haar op de bank ‘hoe bedoel je?’.
‘Nou, ik herinner me niets meer.. ik voel me echt slecht’ Sabrina staarde naar de tafel. Er lag een zak chips op tafel, een vaag beeld kwam in haar op, maar hoe meer ze daaraan wou denken, des te vager het werd, totdat het verdween. Alsof ze een droom probeerde te herinneren. Irma zat al een tijdje met haar hand voor haar dochters ogen te zwaaien, maar ze was afwezig. Sabrina’s pupillen waren groot, wat in dit geval vreemd was, omdat de kamer werd overgoten met licht dat van buiten afkomstig was. Dan hoorden pupillen toch juist kleiner te worden? Een angstig gevoel bekroop haar, dit klopte niet, er was meer aan de hand. ‘Sabrina?’ haar stem trilde ‘Sabrina?’. Sabrina schrok zich kapot toen ze zich besefte dat haar moeder voor haar stond. Maar dat wist ze toch? Haar moeder stond toch de hele tijd al voor haar? Irma zag de schrikreactie bij haar dochter ‘genoeg, ik bel een arts!’. Sabrina staarde in het niets voor haar uit, verdoofd. Heel vaag drong het tot haar door dat haar moeder aan het telefoneren was. Lag het aan haar of werd de bonkende hoofdpijn alleen maar erger?
Op haar nachtkastje trilde een telefoon ongeduldig. Na 6 keer over te zijn gegaan, hield het zich stil, alsof het zeggen wilde: dan niet! Dave’s naam werd weer onzichtbaar toen het beeldschermpje weer zwart werd. Sabrina schrok opeens wakker en schoot half overeind, nachtmerrie. Meteen greep ze naar haar hoofd, de bonkende pijn hielp niet echt om beter na te kunnen denken. Met een pijnlijk gezicht kneep ze haar ogen weer dicht, wat was er gebeurd? Hoe laat was het? Ze voelde een misselijkheid opkomen. Wazig, maar haastig stapte ze haar bed uit. Onderweg naar de badkamer gleed ze bijna uit over een tijdschrift dat op de grond lag. Ze gooide de badkamerdeur achter zich dicht en was nog net op tijd bij de wc. Dit soort dingen vond ze zo smerig, ze hield haar haren uit haar gezicht, door het achter haar hoofd in een staart vast te houden. Duizelig kwam ze overeind. Wat had ze toch gedaan gister avond? Ze keek naar haarzelf in de spiegel, haar gezicht was wit weggetrokken. Bij de wasbak spoelde ze haar mond en waste ze haar gezicht, maar het maakte het er niet beter op. Voorzichtig liep ze terug naar haar slaapkamer, ze liet zich op bed zakken en begroef haar gezicht in haar handen. Koortsig probeerde ze zich te herinneren wat ze die avond daarvoor had gedaan. Ze had niets gedronken toch? Wat ze van die avond daarvoor nog voor de geest kon halen was niet veel, maar er was absoluut geen drank aan te pas gekomen, dat wist ze zeker. Ze had een vieze smaak in haar mond. Het smaakte een beetje naar cola, nu ze erover nadacht, maar er zat een andere smaak doorheen. In haar hoofd was een zwart gat ontstaan tussen het moment dat ze gister op de fiets naar de stad ging en het moment dat ze ontwaakte. Hoe hard ze ook probeerde een beeld te krijgen van wat er was gebeurd, het wilde niet. Plots raakte ze in paniek, zou haar moeder het hebben gemerkt? Zou ze stomme dingen hebben gedaan? Wat als ze iets met een jongen had gedaan.. Die gedachte maakte haar weer misselijk. Angstig maar vastbesloten stond ze op, ze moest het haar moeder vragen. Ze liep haar kamer uit en daalde de trap af. Vanuit de woonkamer hoorde ze muziek van de radio, ze gokte dat haar moeder op de bank zou zitten met een kop koffie. Haar hand reikte trillend naar de deurklink. Eventjes bleef ze staan, ze durfde niet goed. Ze was bang dat er iets was gebeurd en dat haar moeder het al zou weten. “Kom op, als er al iets gebeurd zou zijn, zou je er nu toch niets meer aan kunnen doen” bedacht ze. Moedig knikte ze, daarna zwaaide ze de deur open. Haar moeder zat inderdaad op de bank, maar niet met een kop koffie. Ze keek op toen haar dochter de kamer binnen kwam, ze sloeg haar hand voor haar mond. Het meisje dat de kamer binnen kwam was lijkbleek en ze zag er zwak uit. ‘Lieverd..’ Irma stond op en ondersteunde haar dochter ‘gaat het wel goed?’. Sabrina beet op haar onderlip, ze wilde niet in huilen uitbarsten, maar dat ging moeilijk. ‘Mam.. wat is er gebeurd?’ vroeg ze met een zwaar gevoel in haar maag. Haar moeder zette haar op de bank ‘hoe bedoel je?’.
‘Nou, ik herinner me niets meer.. ik voel me echt slecht’ Sabrina staarde naar de tafel. Er lag een zak chips op tafel, een vaag beeld kwam in haar op, maar hoe meer ze daaraan wou denken, des te vager het werd, totdat het verdween. Alsof ze een droom probeerde te herinneren. Irma zat al een tijdje met haar hand voor haar dochters ogen te zwaaien, maar ze was afwezig. Sabrina’s pupillen waren groot, wat in dit geval vreemd was, omdat de kamer werd overgoten met licht dat van buiten afkomstig was. Dan hoorden pupillen toch juist kleiner te worden? Een angstig gevoel bekroop haar, dit klopte niet, er was meer aan de hand. ‘Sabrina?’ haar stem trilde ‘Sabrina?’. Sabrina schrok zich kapot toen ze zich besefte dat haar moeder voor haar stond. Maar dat wist ze toch? Haar moeder stond toch de hele tijd al voor haar? Irma zag de schrikreactie bij haar dochter ‘genoeg, ik bel een arts!’. Sabrina staarde in het niets voor haar uit, verdoofd. Heel vaag drong het tot haar door dat haar moeder aan het telefoneren was. Lag het aan haar of werd de bonkende hoofdpijn alleen maar erger?
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
) snel verder gaan 
Bedankt Ous.. en XIMISSYOU ^^
Bij deze het vervolg!
Haar moeder greep haar bij haar arm ‘Sabrina? Wakker blijven!’, daarna werd ze overeind getrokken. Ze moest ondersteund worden, anders zou ze geheid omvallen. “Kom op, niet zo aanstellen.. het is niets” sprak ze haarzelf streng tegen. Met moeite probeerde ze op haar eigen benen te staan, maar dat lukte niet. In paniek barstte ze in tranen uit, ze voelde zich machteloos, wat was er toch aan de hand? ‘Ssst.. stil maar liefje, we gaan nu naar de huisarts’ suste haar moeder. Het klonk betrouwbaar, Sabrina wist dat het probleem daarmee niet opgelost was, maar ze kon op dit moment alle steun, letterlijk en figuurlijk, goed gebruiken. Haar moeder zette haar voorin de auto neer en ging toen op de bestuurders plaats zitten. Zwakjes deed ze haar eigen gordel om, dat in eerste instantie probeerde te protesteren. Op de achtergrond hoorde ze zachtjes ‘summer of ’69’ van Bon Jovi. Troostend legde Irma haar hand op haar dochters knie. Het voelde alsof Sabrina naar achter werd getrokken, tegelijkertijd kwam er een vage herinnering in haar op. Iemand legde zijn of haar hand op haar knie, maar het voelde niet goed. Sabrina kneep haar ogen stevig dicht om het beeld voor haar te houden, ze wist dat dit belangrijk was, maar het verdween even snel als dat het tevoorschijn was gekomen. ‘Back in the summer of ‘69’ ooh Yeah..’ was het eerste wat ze weer kon waarnemen, toen ze ontsnapte uit haar dejavu. Haar moeder keek wat bezorgd over het rubberen stuur, de regen kletterde genadeloos tegen de voorruit. Aarzelend legde Sabrina haar zwakke hand op die van haar moeder. Irma wierp geschrokken een blik opzij en schonk haar dochter toen een geruststellende glimlach. Sabrina lachte terug, ze zag de bezorgdheid in haar moeders ogen ‘het komt wel goed mam’ loog ze.
De auto reed een oprit op en het grind knarste onder de zwarte banden. Haar huisarts had het wel getroffen, om het huis lag een prachtig gazon met aan de rand van het groen mooie planten en bloemen. Het witte reusachtige gebouw stak scherp af aan de donker grijze lucht. De voordeur zwaaide open en een man van rond de 45 stapte naar buiten, hij zwaaide even en gluurde toen ernstig naar binnen. Irma ontdeed haar van haar gordel en stapte haastig de auto uit, daarna wees ze naar haar dochter, die nog wit weggetrokken in de auto zat. De huisarts knikte en legde geruststellend een arm op haar schouder, daarna liep hij voor haar naar de auto en opende het portier. ‘Sabrina, was het toch?’ hij reikte zijn bruinige hand naar haar uit. Ze knikte en pakte zijn hand vast. ‘Ik help je even uit de auto, kun je een stukje lopen?’ ondertussen boog hij zich over haar heen en ontgrendelde haar gordel. ‘Ja.. ik denk het wel’ ze geloofde zichzelf niet eens. De gordel gleed terug op zijn plaats en ze voelde een sterke arm achter haar rug heen glijden. Ze sloeg een arm om zijn nek en probeerde met wat hulp de auto uit te komen. Veel hulp was ze uiteindelijk niet nodig. Langzaam aan voelde ze zich weer iets fitter, niet veel, maar ze merkte vooruitgang. ‘Lukt het?’ aarzelend zette hij een paar langzame stappen richting de deur. Sabrina volgde zijn voorbeeld en knikte toen ‘ja, het lukt’. Hij knikte vriendelijk naar Irma en wenkte haar ‘we gaan het even nader onderzoeken, binnen’.
Het huis bleek van binnen zelfs nog kolossaler, de hal alleen al had de oppervlakte van hun woonkamer en dat vond Sabrina al groot. Aan het plafond hing een kroonluchter met schitterende namaak diamanten eraan en de vloer was gelegd met marmer. Zo’n chique vertoning had ze nog nooit gezien, weliswaar op televisie, maar dat was anders. Ze gingen rechtsaf, een kantoortje binnen en Sabrina werd op een stoel gezet. In de ruimte stond een geraamte, net zoals in het biologie lokaal bij haar op school. De kamer was van binnen wit en licht, met in de hoeken van de kamer een grote groene plant voor wat extra kleur. Achter het bureau stond een kast waar waarschijnlijk dossiers van klanten in zaten. Op het bureau stond een laptop, een lampje en er lagen wat papieren slordig over elkaar heen. De man zelf nam plaats achter het bureau en haalde een bril uit zijn borstzak, zette deze op zijn neus en keek over de rand van de bril naar Sabrina. ‘Ik zal me aller eerst even voorstellen, mijn naam is Ruud, je moeder heeft mij het een en ander doorgegeven via de telefoon’ hij stond even op en keek naar het figuur in de deuropening ‘Och Irma, neemt u toch plaats’. Sabrina’s moeder stond treurig aan de andere kant van de kamer en gehoorzaamde zodra zijn warme stem haar had uitgenodigd. Ze ging op het puntje van haar stoel zitten en luisterde aandachtig. ‘Ik ga uw dochter nu eerst onderzoeken en wil ik haar privé even wat vragen stellen, daarna wil ik u wat vragen stellen, vind u dat goed?’ vroeg hij professioneel. Irma knikte en liet haar dochter los. Daarna wende Ruud zich naar Sabrina ‘Kun je je even omkleden achter dat scherm? Misschien dat je moeder je even kan helpen?’ daarbij keek hij haar moeder medelevend aan. ‘Natuurlijk’ antwoordde haar moeder zacht. Sabrina werd zachtjes overeind getrokken en haar moeder ondersteunde haar naar de kamerscherm dat in de hoek van het kantoor stond. Achter het scherm stond een behandeltafel met daarop een blauw ziekenhuis schort. Ze wilde het allemaal zelf doen, maar haar moeder stond dat niet toe ‘nog niet liefje, daar heb je nu de kracht nog niet voor’. Sabrina verbeet haar tranen, haar moeder had gelijk en ze wist zelf niet eens waardoor dat kwam.
Bij deze het vervolg!
Haar moeder greep haar bij haar arm ‘Sabrina? Wakker blijven!’, daarna werd ze overeind getrokken. Ze moest ondersteund worden, anders zou ze geheid omvallen. “Kom op, niet zo aanstellen.. het is niets” sprak ze haarzelf streng tegen. Met moeite probeerde ze op haar eigen benen te staan, maar dat lukte niet. In paniek barstte ze in tranen uit, ze voelde zich machteloos, wat was er toch aan de hand? ‘Ssst.. stil maar liefje, we gaan nu naar de huisarts’ suste haar moeder. Het klonk betrouwbaar, Sabrina wist dat het probleem daarmee niet opgelost was, maar ze kon op dit moment alle steun, letterlijk en figuurlijk, goed gebruiken. Haar moeder zette haar voorin de auto neer en ging toen op de bestuurders plaats zitten. Zwakjes deed ze haar eigen gordel om, dat in eerste instantie probeerde te protesteren. Op de achtergrond hoorde ze zachtjes ‘summer of ’69’ van Bon Jovi. Troostend legde Irma haar hand op haar dochters knie. Het voelde alsof Sabrina naar achter werd getrokken, tegelijkertijd kwam er een vage herinnering in haar op. Iemand legde zijn of haar hand op haar knie, maar het voelde niet goed. Sabrina kneep haar ogen stevig dicht om het beeld voor haar te houden, ze wist dat dit belangrijk was, maar het verdween even snel als dat het tevoorschijn was gekomen. ‘Back in the summer of ‘69’ ooh Yeah..’ was het eerste wat ze weer kon waarnemen, toen ze ontsnapte uit haar dejavu. Haar moeder keek wat bezorgd over het rubberen stuur, de regen kletterde genadeloos tegen de voorruit. Aarzelend legde Sabrina haar zwakke hand op die van haar moeder. Irma wierp geschrokken een blik opzij en schonk haar dochter toen een geruststellende glimlach. Sabrina lachte terug, ze zag de bezorgdheid in haar moeders ogen ‘het komt wel goed mam’ loog ze.
De auto reed een oprit op en het grind knarste onder de zwarte banden. Haar huisarts had het wel getroffen, om het huis lag een prachtig gazon met aan de rand van het groen mooie planten en bloemen. Het witte reusachtige gebouw stak scherp af aan de donker grijze lucht. De voordeur zwaaide open en een man van rond de 45 stapte naar buiten, hij zwaaide even en gluurde toen ernstig naar binnen. Irma ontdeed haar van haar gordel en stapte haastig de auto uit, daarna wees ze naar haar dochter, die nog wit weggetrokken in de auto zat. De huisarts knikte en legde geruststellend een arm op haar schouder, daarna liep hij voor haar naar de auto en opende het portier. ‘Sabrina, was het toch?’ hij reikte zijn bruinige hand naar haar uit. Ze knikte en pakte zijn hand vast. ‘Ik help je even uit de auto, kun je een stukje lopen?’ ondertussen boog hij zich over haar heen en ontgrendelde haar gordel. ‘Ja.. ik denk het wel’ ze geloofde zichzelf niet eens. De gordel gleed terug op zijn plaats en ze voelde een sterke arm achter haar rug heen glijden. Ze sloeg een arm om zijn nek en probeerde met wat hulp de auto uit te komen. Veel hulp was ze uiteindelijk niet nodig. Langzaam aan voelde ze zich weer iets fitter, niet veel, maar ze merkte vooruitgang. ‘Lukt het?’ aarzelend zette hij een paar langzame stappen richting de deur. Sabrina volgde zijn voorbeeld en knikte toen ‘ja, het lukt’. Hij knikte vriendelijk naar Irma en wenkte haar ‘we gaan het even nader onderzoeken, binnen’.
Het huis bleek van binnen zelfs nog kolossaler, de hal alleen al had de oppervlakte van hun woonkamer en dat vond Sabrina al groot. Aan het plafond hing een kroonluchter met schitterende namaak diamanten eraan en de vloer was gelegd met marmer. Zo’n chique vertoning had ze nog nooit gezien, weliswaar op televisie, maar dat was anders. Ze gingen rechtsaf, een kantoortje binnen en Sabrina werd op een stoel gezet. In de ruimte stond een geraamte, net zoals in het biologie lokaal bij haar op school. De kamer was van binnen wit en licht, met in de hoeken van de kamer een grote groene plant voor wat extra kleur. Achter het bureau stond een kast waar waarschijnlijk dossiers van klanten in zaten. Op het bureau stond een laptop, een lampje en er lagen wat papieren slordig over elkaar heen. De man zelf nam plaats achter het bureau en haalde een bril uit zijn borstzak, zette deze op zijn neus en keek over de rand van de bril naar Sabrina. ‘Ik zal me aller eerst even voorstellen, mijn naam is Ruud, je moeder heeft mij het een en ander doorgegeven via de telefoon’ hij stond even op en keek naar het figuur in de deuropening ‘Och Irma, neemt u toch plaats’. Sabrina’s moeder stond treurig aan de andere kant van de kamer en gehoorzaamde zodra zijn warme stem haar had uitgenodigd. Ze ging op het puntje van haar stoel zitten en luisterde aandachtig. ‘Ik ga uw dochter nu eerst onderzoeken en wil ik haar privé even wat vragen stellen, daarna wil ik u wat vragen stellen, vind u dat goed?’ vroeg hij professioneel. Irma knikte en liet haar dochter los. Daarna wende Ruud zich naar Sabrina ‘Kun je je even omkleden achter dat scherm? Misschien dat je moeder je even kan helpen?’ daarbij keek hij haar moeder medelevend aan. ‘Natuurlijk’ antwoordde haar moeder zacht. Sabrina werd zachtjes overeind getrokken en haar moeder ondersteunde haar naar de kamerscherm dat in de hoek van het kantoor stond. Achter het scherm stond een behandeltafel met daarop een blauw ziekenhuis schort. Ze wilde het allemaal zelf doen, maar haar moeder stond dat niet toe ‘nog niet liefje, daar heb je nu de kracht nog niet voor’. Sabrina verbeet haar tranen, haar moeder had gelijk en ze wist zelf niet eens waardoor dat kwam.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Hey ous!
Sorry daarvoor en k kom je ook ditmaals niet verblijden met een stukje.. want ik zit in de introductie week en we zijn echt al de hele week snoeihard aan t werk met het maken van een toneelstuk dat aan t eind van de week 5 keer gespeelt moet worden! Dus,.. nauwelijks tijd om te mailen, chatten, msnnen en schrijven.. ik zal spoedig (wss zaterdag) weer een stukje plaatsen!
^^ Toch bedankt, muze van me!
Xxx
Sorry daarvoor en k kom je ook ditmaals niet verblijden met een stukje.. want ik zit in de introductie week en we zijn echt al de hele week snoeihard aan t werk met het maken van een toneelstuk dat aan t eind van de week 5 keer gespeelt moet worden! Dus,.. nauwelijks tijd om te mailen, chatten, msnnen en schrijven.. ik zal spoedig (wss zaterdag) weer een stukje plaatsen!
^^ Toch bedankt, muze van me!
Xxx
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
maarja is niet erg hoor 
ik zal zaterdag wel weer even kijken. kus Dave keek teleurgesteld naar zijn telefoon, ze nam niet op. Logisch, natuurlijk wilde ze hem nu niet spreken, hij had zich ontzettend in haar vergist. Boos gooide hij het mobieltje op z’n bed, hij had er geen zin meer in. Als ze niet met hem wou praten, dan zou hij ook geen moeite meer voor haar doen. Maar hij snapte het niet, waarom had ze hem toch gezoend? Waarom had ze gedaan alsof ze hem leuk vond? Om Bryan te vergeten? Hij balde zijn vuisten, langzaam aan zou hij gek worden als hij zo zou blijven denken. “ik moet het van me af zetten” bedacht hij zich. Hij richtte zijn ogen even op het plafond en liet een zucht ontsnappen. Vervolgens ging hij achter zijn bureau zitten en vouwde zijn laptop open. Misschien kon hij illegaal een filmpje kijken. Na een tijdje vouwde hij zijn laptop weer dicht, hij had nergens zin in. Het enige waar hij zin in had, was het onmogelijke en op dit moment kon hij dat niet mogelijk maken. “Wat zou zij nu aan het doen zijn?” hij leunde achterover in zijn stoel en staarde naar de muur.
Sabrina voelde zich wat onzeker, haar moeder zat op de stoel bij het bureau en zij zat zelf nog steeds op de behandeltafel. Ruud stond voor haar en borg net zijn lampje op. Verlegen sloeg ze haar armen om haar heen ‘ik vroeg mij af..’ begon ze schuchter. Hij keek haar vriendelijk aan en gaf met een knikje aan dat ze verder mocht gaan. Ze wierp een nerveuze blik naar haar moeder die met de rug naar hen toe zat. ‘ik vroeg me af of u kunt onderzoeken of ik.. sex heb gehad of zoiets?’ vervolgde ze op fluistertoon. Ruud had zich voorover gebogen om het geluid beter op te vangen en kwam weer overeind ‘ Ja, dat kan ik, maar.. wil je dat nu? Wil je niet liever wachten tot over een paar dagen?’. Sabrina voelde hoe haar wangen rood kleurden ‘nee, ik moet het nu weten, ik heb geen idee wat er gebeurd is en ik moet gewoon weten of het toch nog goed zit’. Hij hoorde de radeloosheid in haar stem en schonk haar een geruststellende glimlach ‘goed, wil je ondergoed even uittrekken, dan kom ik zo weer bij je’.
Whaaaa ik heb dus geen inspiratie.. morgen misschien meer..
Sabrina voelde zich wat onzeker, haar moeder zat op de stoel bij het bureau en zij zat zelf nog steeds op de behandeltafel. Ruud stond voor haar en borg net zijn lampje op. Verlegen sloeg ze haar armen om haar heen ‘ik vroeg mij af..’ begon ze schuchter. Hij keek haar vriendelijk aan en gaf met een knikje aan dat ze verder mocht gaan. Ze wierp een nerveuze blik naar haar moeder die met de rug naar hen toe zat. ‘ik vroeg me af of u kunt onderzoeken of ik.. sex heb gehad of zoiets?’ vervolgde ze op fluistertoon. Ruud had zich voorover gebogen om het geluid beter op te vangen en kwam weer overeind ‘ Ja, dat kan ik, maar.. wil je dat nu? Wil je niet liever wachten tot over een paar dagen?’. Sabrina voelde hoe haar wangen rood kleurden ‘nee, ik moet het nu weten, ik heb geen idee wat er gebeurd is en ik moet gewoon weten of het toch nog goed zit’. Hij hoorde de radeloosheid in haar stem en schonk haar een geruststellende glimlach ‘goed, wil je ondergoed even uittrekken, dan kom ik zo weer bij je’.
Whaaaa ik heb dus geen inspiratie.. morgen misschien meer..
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Hé zeg, één dag te laat, hè. Nee, geintje.
Het valt me hier en daar in je verhaal op dat je op plekken waar het wel moet geen hoofdletter schrijft. Zoals in de zin:
"Ik moet het van me af zetten," bedacht hij zich.
Ook de komma vergeten, zie ik nu. Heel zonde, dat soort piepkleine slordigheidsfoutjes.
Hè bah, wat een rotsituatie trouwens. Moet ze haar onderbroek uittrekken voor de dokter. Het lijkt mij allemaal maar niks. Maar ja, je moet het toch te weten komen.
Het valt me hier en daar in je verhaal op dat je op plekken waar het wel moet geen hoofdletter schrijft. Zoals in de zin:
"Ik moet het van me af zetten," bedacht hij zich.
Ook de komma vergeten, zie ik nu. Heel zonde, dat soort piepkleine slordigheidsfoutjes.
Hè bah, wat een rotsituatie trouwens. Moet ze haar onderbroek uittrekken voor de dokter. Het lijkt mij allemaal maar niks. Maar ja, je moet het toch te weten komen.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Oke, het is al veel te laat nu, maar ik ga nu dan maar eens verder.
Sabrina had het gevoel alsof haar trots werd geschaad, toen Ruud een nader onderzoek deed.
Beschaamd richtte ze haar blik op het plafond en bad dat het snel klaar zou zijn. Waarom liet haar geheugen haar nu in de steek? Ze had die herinneringen nodig om te weten te komen wat er gebeurd was.
‘Oke, dat was het..’ Ruud liet het wattenstaafje in een buisje glijden en sloot die toen af, waarna hij zijn blauwe handschoenen uittrok ‘ik laat je nu alleen, zodat je je weer kan omkleden’.
Sabrina keek hem even aan en fluisterde ‘zou u dit misschien stil willen houden?’.
‘Moet je moeder dit dan niet weten?’ vroeg hij achterdochtig.
‘Nee, ik wil het antwoord afwachten’ ze zag de blik in zijn ogen ‘ik wil haar niet ongerust maken’ probeerde ze hem te overtuigen. Hij zuchtte even diep, maar knikte toen instemmend ‘goed, maar ik wil dat je het haar vertelt, zodra je het antwoord hebt gekregen!’.
Ze knikte met afwezige blik. Hij liet haar alleen en ging een gesprek aan met haar moeder.
Haastig kleedde ze zich om, met het nare gevoel alsof iemand haar bekeek, daarna kwam ze weer naast haar moeder zitten. Irma pakte haar dochters hand vast en kneep er zachtjes in.
Ruud zette zijn bril weer op en nam een pen in zijn hand en zocht naar een papier in een van zijn lades. Sabrina voelde zich onrustig door het zwijgen van de twee volwassenen, meestal vond ze volwassenen een groot voorbeeld, omdat zij zich in dit soort situaties rustig konden houden. Maar nu bedacht ze zich dat het voor iedereen, zowel volwassene als jongere, een benarde situatie vol onzekerheid zou zijn. Ruud ademde even in, zo’n inademing die iedereen heeft als die wat wil gaan zeggen. De twee aan de andere kant van het bureau keken hem verwachtingsvol aan.
‘Ik heb hier je dossier voor me, waarin geen enkele allergie wordt vermeld’ ernstig zette hij zijn bril af en keek Sabrina aan ‘ik heb vaker dit soort onderzoeken moeten doen en ik ken de symptomen die uw dochter vertoond’ hij richtte zich nu tot Irma die een bezorgde frons op haar voorhoofd kreeg.
‘De symptomen die u dochter vertoond komen waarschijnlijk doordat zij GHB toegediend heeft gekregen, GHB staat voor Gamma- Hydroxybutyraat dit is een slaapmiddel en drug’. Irma sloeg een hand voor haar mond en keek naar haar dochter. Sabrina vergat alles om haar heen, hoe kon dat nou? Ze was helemaal niet verslaafd aan drugs en is er nog nooit mee in contact gekomen!
‘.. ik kan het pas bevestigen als ik het resultaat van het bloedonderzoek terug heb gekregen vanuit het lab’ probeerde hij geruststellend. Maar de twee aan de andere kant van het bureau hoorden het al niet meer.
Sabrina had het gevoel alsof haar trots werd geschaad, toen Ruud een nader onderzoek deed.
Beschaamd richtte ze haar blik op het plafond en bad dat het snel klaar zou zijn. Waarom liet haar geheugen haar nu in de steek? Ze had die herinneringen nodig om te weten te komen wat er gebeurd was.
‘Oke, dat was het..’ Ruud liet het wattenstaafje in een buisje glijden en sloot die toen af, waarna hij zijn blauwe handschoenen uittrok ‘ik laat je nu alleen, zodat je je weer kan omkleden’.
Sabrina keek hem even aan en fluisterde ‘zou u dit misschien stil willen houden?’.
‘Moet je moeder dit dan niet weten?’ vroeg hij achterdochtig.
‘Nee, ik wil het antwoord afwachten’ ze zag de blik in zijn ogen ‘ik wil haar niet ongerust maken’ probeerde ze hem te overtuigen. Hij zuchtte even diep, maar knikte toen instemmend ‘goed, maar ik wil dat je het haar vertelt, zodra je het antwoord hebt gekregen!’.
Ze knikte met afwezige blik. Hij liet haar alleen en ging een gesprek aan met haar moeder.
Haastig kleedde ze zich om, met het nare gevoel alsof iemand haar bekeek, daarna kwam ze weer naast haar moeder zitten. Irma pakte haar dochters hand vast en kneep er zachtjes in.
Ruud zette zijn bril weer op en nam een pen in zijn hand en zocht naar een papier in een van zijn lades. Sabrina voelde zich onrustig door het zwijgen van de twee volwassenen, meestal vond ze volwassenen een groot voorbeeld, omdat zij zich in dit soort situaties rustig konden houden. Maar nu bedacht ze zich dat het voor iedereen, zowel volwassene als jongere, een benarde situatie vol onzekerheid zou zijn. Ruud ademde even in, zo’n inademing die iedereen heeft als die wat wil gaan zeggen. De twee aan de andere kant van het bureau keken hem verwachtingsvol aan.
‘Ik heb hier je dossier voor me, waarin geen enkele allergie wordt vermeld’ ernstig zette hij zijn bril af en keek Sabrina aan ‘ik heb vaker dit soort onderzoeken moeten doen en ik ken de symptomen die uw dochter vertoond’ hij richtte zich nu tot Irma die een bezorgde frons op haar voorhoofd kreeg.
‘De symptomen die u dochter vertoond komen waarschijnlijk doordat zij GHB toegediend heeft gekregen, GHB staat voor Gamma- Hydroxybutyraat dit is een slaapmiddel en drug’. Irma sloeg een hand voor haar mond en keek naar haar dochter. Sabrina vergat alles om haar heen, hoe kon dat nou? Ze was helemaal niet verslaafd aan drugs en is er nog nooit mee in contact gekomen!
‘.. ik kan het pas bevestigen als ik het resultaat van het bloedonderzoek terug heb gekregen vanuit het lab’ probeerde hij geruststellend. Maar de twee aan de andere kant van het bureau hoorden het al niet meer.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Fijn dat je weer verder bent gegaan. Was je het helemaal vergeten?
Ik wil nogmaals benadrukken dat je niet zo slordig moet zijn. In jouw geval is het zo zonde! Je hebt de gave om dingen goed te omschrijven, je kunt je prima inleven in je karakters. Zorg dan ook dat het prettig lezen is. Dat betekent dat je geen komma's moet vergeten en geen leestekens te veel moet zetten. En af en toe op een nieuwe regel moet beginnen, om het overzichtelijk te houden.
Voor de rest gaat het namelijk heel erg goed!
Ik wil nogmaals benadrukken dat je niet zo slordig moet zijn. In jouw geval is het zo zonde! Je hebt de gave om dingen goed te omschrijven, je kunt je prima inleven in je karakters. Zorg dan ook dat het prettig lezen is. Dat betekent dat je geen komma's moet vergeten en geen leestekens te veel moet zetten. En af en toe op een nieuwe regel moet beginnen, om het overzichtelijk te houden.
Voor de rest gaat het namelijk heel erg goed!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Oke, ik ga er nu extra op letten!
Er werd niet veel gesproken op de terug weg, zelfs de rubberen banden maakten meer geluid dan de personen in de auto. Sabrina had haar knieën opgetrokken en klemde haar armen strak om haar benen. Haar moeder tuurde met glazige ogen door de voorruit die door dikke regendruppels werd overgoten. Het regende nu bijna twee keer zo hard als op de heenweg en het zicht werd er niet beter op. De haast donker zwarte wolk had zich nu dan eindelijk opengebarsten en liet als het ware al zijn inhoud op de aarde storten. Irma probeerde, geïrriteerd door de stilte, de radio aan te krijgen, maar die stoorde. Geschrokken keek Sabrina op, liet haar ogen over de autoradio glijden en begon toen weer te staren. De ruitenwissers maakten een piepend geluid, alsof ze pijnlijk klaagden, toen ze over de voorruit schraapten, zodat het water met grote hoeveelheden van het glazen oppervlak af kon glijden. Ook de stoplichten hadden geen zin om mee te werken. Irma sloeg gefrustreerd met haar handen op het stuur.
‘KOM OP.. !! WIE RIJDT ER NOU OP ZONDAG OVER DEZE WEG!’ schreeuwde ze kwaad, waarna ze nogmaals op het stuur sloeg.
Sabrina zweeg, ze wist wat haar moeder dwars zat, maar ze voelde de drang niet om te reageren. Alsof het stoplicht haar moeder zat te provoceren, sprong het pas een minuut later op groen.
Moeizaam stapte Sabrina uit de auto. Haar bewustzijn werd weer wat beter en ze kon inmiddels ook al weer zelf lopen. Toch ondersteunde Irma haar, alsof Sabrina elk moment weer in elkaar kon zakken.
‘Je gebruikt toch geen drugs he?’ klonk haar moeder bezorgd.
‘Nee mama, dat doe ik niet’ Sabrina’s stem klonk vermoeid, ze had geen zin in het gesprek dat haar te wachten stond.
‘Niet dat ik je niet vertrouw, maar.. gewoon voor de zekerheid’.
Ze gaf geen reactie, haar moeder was bezorgd en het enige waar zij haar hoofd naar had staan was een lekker warm bed om in te liggen. De voordeur viel met een doffe klap in het slot.
‘Ik ga naar bed, mam!’ ze drukte haastig een kus op haar moeders voorhoofd en wilde de trap op lopen.
‘Moment liefje’ weer die glazige blik in haar moeders ogen, de blik die tranen opriep. Daar had ze dan een hekel aan, ze wilde haar moeder niet zien huilen, dat was het ergste wat ze zich in kon denken. Ze draaide zich om naar haar moeder en liet haar vragende blik op haar moeders wanhopige gezicht rusten.
‘Ik..’ verder kwam er niets, geen tranen, geen woorden. Niets.
‘Mam..’ ze omhelsde haar moeder ‘het komt goed, dat weet ik gewoon’.
Ze hoorde hoe haar moeder zwaar adem haalde en voelde toen haar moeders armen om haar middel.
Er werd niet veel gesproken op de terug weg, zelfs de rubberen banden maakten meer geluid dan de personen in de auto. Sabrina had haar knieën opgetrokken en klemde haar armen strak om haar benen. Haar moeder tuurde met glazige ogen door de voorruit die door dikke regendruppels werd overgoten. Het regende nu bijna twee keer zo hard als op de heenweg en het zicht werd er niet beter op. De haast donker zwarte wolk had zich nu dan eindelijk opengebarsten en liet als het ware al zijn inhoud op de aarde storten. Irma probeerde, geïrriteerd door de stilte, de radio aan te krijgen, maar die stoorde. Geschrokken keek Sabrina op, liet haar ogen over de autoradio glijden en begon toen weer te staren. De ruitenwissers maakten een piepend geluid, alsof ze pijnlijk klaagden, toen ze over de voorruit schraapten, zodat het water met grote hoeveelheden van het glazen oppervlak af kon glijden. Ook de stoplichten hadden geen zin om mee te werken. Irma sloeg gefrustreerd met haar handen op het stuur.
‘KOM OP.. !! WIE RIJDT ER NOU OP ZONDAG OVER DEZE WEG!’ schreeuwde ze kwaad, waarna ze nogmaals op het stuur sloeg.
Sabrina zweeg, ze wist wat haar moeder dwars zat, maar ze voelde de drang niet om te reageren. Alsof het stoplicht haar moeder zat te provoceren, sprong het pas een minuut later op groen.
Moeizaam stapte Sabrina uit de auto. Haar bewustzijn werd weer wat beter en ze kon inmiddels ook al weer zelf lopen. Toch ondersteunde Irma haar, alsof Sabrina elk moment weer in elkaar kon zakken.
‘Je gebruikt toch geen drugs he?’ klonk haar moeder bezorgd.
‘Nee mama, dat doe ik niet’ Sabrina’s stem klonk vermoeid, ze had geen zin in het gesprek dat haar te wachten stond.
‘Niet dat ik je niet vertrouw, maar.. gewoon voor de zekerheid’.
Ze gaf geen reactie, haar moeder was bezorgd en het enige waar zij haar hoofd naar had staan was een lekker warm bed om in te liggen. De voordeur viel met een doffe klap in het slot.
‘Ik ga naar bed, mam!’ ze drukte haastig een kus op haar moeders voorhoofd en wilde de trap op lopen.
‘Moment liefje’ weer die glazige blik in haar moeders ogen, de blik die tranen opriep. Daar had ze dan een hekel aan, ze wilde haar moeder niet zien huilen, dat was het ergste wat ze zich in kon denken. Ze draaide zich om naar haar moeder en liet haar vragende blik op haar moeders wanhopige gezicht rusten.
‘Ik..’ verder kwam er niets, geen tranen, geen woorden. Niets.
‘Mam..’ ze omhelsde haar moeder ‘het komt goed, dat weet ik gewoon’.
Ze hoorde hoe haar moeder zwaar adem haalde en voelde toen haar moeders armen om haar middel.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ja, het gaat al wel ietsjes beter. Let wel op de hoofdletters na sommige zinnen tussen aanhalingstekens! Sommige zinnen tussen aanhalingstekens zijn namelijk wel zelfstandige zinnen. Ik ben een beetje lui vandaag, dus ik ga ze er niet allemaal uithalen. In dit stukje zaten de meesten:
Voor de rest is het wel de hele tijd boeiend! Dat vind ik echt heel knap. Ik heb daar zelf moeite mee, een verhaal spannend houden. Ik merk nu zelf dat ik bij 'Kiezen' de spanning nogal kwijt raak. Te veel lange periodes waarin niks gebeurt en als ik die dan oversla, wordt mijn verhaal te kort en is het te snel klaar. Lastig.
Hoe dan ook, succes!
In dit stukje zaten de meesten:Zie je? Het zijn er al veel minder. Hele zinnen in hoofdletters typen is in een verhaal trouwens ook niet zo mooi, maar dat is mijn mening. Ikzelf gebruik dat alleen maar als ik laat zien wat er op een bord stond, of op een naamplaatje, enz.Cherry schreef:
‘Je gebruikt toch geen drugs, hè, ’ klonk haar moeder bezorgd.
‘Nee mama, dat doe ik niet.’ Sabrina’s stem klonk vermoeid, ze had geen zin in het gesprek dat haar te wachten stond.
‘Niet dat ik je niet vertrouw, maar.. gewoon voor de zekerheid.'
Ze gaf geen reactie, haar moeder was bezorgd en het enige waar zij haar hoofd naar had staan was een lekker warm bed om in te liggen. De voordeur viel met een doffe klap in het slot.
‘Ik ga naar bed, mam!’ Ze drukte haastig een kus op haar moeders voorhoofd en wilde de trap op lopen.
‘Moment, liefje.’ Weer die glazige blik in haar moeders ogen, de blik die tranen opriep. Daar had ze dan een hekel aan, ze wilde haar moeder niet zien huilen, dat was het ergste wat ze zich in kon denken. Ze draaide zich om naar haar moeder en liet haar vragende blik op haar moeders wanhopige gezicht rusten.
‘Ik..’ Verder kwam er niets. Geen tranen, geen woorden. Niets.
‘Mam..’ Ze omhelsde haar moeder. ‘Het komt goed, dat weet ik gewoon.'
Ze hoorde hoe haar moeder zwaar adem haalde en voelde toen haar moeders armen om haar middel.
Voor de rest is het wel de hele tijd boeiend! Dat vind ik echt heel knap. Ik heb daar zelf moeite mee, een verhaal spannend houden. Ik merk nu zelf dat ik bij 'Kiezen' de spanning nogal kwijt raak. Te veel lange periodes waarin niks gebeurt en als ik die dan oversla, wordt mijn verhaal te kort en is het te snel klaar. Lastig.
Hoe dan ook, succes!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Hello, lang geleden, ik weet het!
Daarom ga ik nu ook verder met het verhaal.. mede omdat ik nu inspirerende muziek luister en omdat het koud is buiten, waardoor ik me meer kan inleven..
‘Back to the street where we began, feeling as good as lovers can, you know!.. Now we’re feeling so good..’ Dave klikt ondertussen het muziekprogramma naar beneden en meldt zich aan op hotmail, misschien heeft hij nog mail?
Maar wanneer hij zijn inbox bekijkt, ziet hij tot zijn teleurstelling dat hij geen mail heeft ontvangen. Van niemand niet. Wat maakt het ook uit? Alsof zij hem zou mailen..
Het was inmiddels al bijna half 12. Met zijn koud geworden handen wreef hij even in zijn gezicht, hij werd moe. Logisch, hij zat zichzelf nu al bijna de hele avond gek te peinzen over waarom ze niet terug belde? Waarom ze überhaupt niets van zich liet horen? Even staarde hij naar het toetsenbord terwijl het volgende nummer van zijn cd door zijn grote, zwarte koptelefoon speelde. Een zucht, waarna hij besloot de computer af te sluiten en naar bed te gaan, hij moest immers morgen weer naar school.
Verveeld draaide hij het snoer van de koptelefoon om zijn vinger, terwijl de computer aan het afsluiten was. Toen hij besefte dat er allang geen geluid meer uit zijn koptelefoon kwam, plugde hij het snoer los. Hij had geen zin om het ding netjes op te ruimen, dus gooide het maar aan de kant. Daarna liet hij zijn ogen door de kamer glijden. Het was een beetje schemerig in de kamer, op zijn bureaulamp en een deel van het bureau en de hoek van de slaapkamer na. Als hij gewoon maar even zijn gedachten uit kon zetten, al was het maar een paar minuten. Door het denken voelde hij een vreselijke druk op zijn slapen, dat langzaam aan hoofdpijn aan het veroorzaken was. Even fronste hij zijn wenkbrauwen en sperde daarna zijn ogen wijd open, om de pijn af te laten nemen, maar dat hielp niets. Daarna stond hij op, rekte zich uit en strekte zijn nek, die ondertussen stijf was geworden. Een geeuw was haast niet te onderdrukken en met tranende ogen liet hij zich op bed zakken. Zo ver hij kon boog hij zich nog voorover om het lampje op zijn bureau uit te doen, hij had geen zin om zich nog om te kleden. Zwaar als een baksteen liet hij zich weer terug in bed glijden en probeerde onhandig zijn schoenen uit te trappen. Wat helaas niet lukte, waardoor hij geïrriteerd weer overeind kwam en haastig zijn veters losmaakte. “Pokke, klote, tyfus dag!” een korte schreeuw volgde, waarna hij zijn schoenen één voor één hard door de kamer smeet. Één van de schoenen raakte de prullenbak, die even wiebelde alsof het twijfelde aan omvallen en daarna met een doffe klap een keuze had gemaakt. De rommel, lege snoep- en chipszakken, verfrommelde papiertjes en een lege deodorantspuitbus, verspreidde zich over het oppervlak onder het bureau. Ondanks dat het nu donker was in zijn kamer, wist hij dat, dat de troep was dat nu op de vloer lag. De rommel die hij vandaag had gemaakt tijdens het computeren. De verfrommelde papiertjes, wat hij als briefje in haar kluisje wilde doen, steeds herschreven en na een stuk of drie herschrijvingen was hij nog niet tevreden geweest met het resultaat. Uit ergernis had hij ze toen verfrommeld en weggegooid.
Hij sloeg de deken over zich heen en drukte daarna zijn gezicht in het kussen, dat zachtjes inzakte, maar door de sloop toch bijeen werd gehouden. Een rot gevoel bekroop hem, zo’n gevoel waarvan je altijd zeker weet dat je moet huilen, hoe hard je het ook probeert te onderdrukken.
De warme traan gleed al snel in de stof van het kussen, warm maar van korte duur, totdat de volgende traan uit zijn andere oog volgde.
Ze draaide zich op haar andere zij en opende met tegenzin haar ogen. Hoe laat was het? Haar ogen flitsten door de kamer, opzoek naar de rode cijfers van haar wekker. “01.23” had ze de hele dag geslapen? Haar ademhaling was laag en sneller dan het hoorde, alsof haar lichaam wilde aangeven hoe moe het was. Nu draaide ze zich op haar buik en liet haar arm onder het kussen verdwijnen, zo sliep ze altijd, met haar hoofd een kwartslag links gedraaid, dat lag het lekkerst. Haar andere arm liet ze verticaal, naast haar hoofd, op het kussen rusten. Met een tevreden zucht wilde ze haar ogen sluiten, toen plots een merkwaardige blauwe flits haar aandacht afleidde. Ze tilde haar hoofd lichtjes op en zag dat het van haar mobiel afkomstig was. “Een smsje?” ze dacht na, wie zou er nou een smsje sturen? Het beeldschermpje was zwart, dus het moet al veel eerder ontvangen zijn. Moeizaam liet ze haar hand naar het nachtkastje reiken, ze voelde het koude materiaal in haar warme vuist. Toen ze het bericht opende, kneep ze haar ogen een beetje dicht, omdat het licht zo fel was.
“Dave?” nieuwsgierig drukte ze op tonen. Onmiddellijk sprong er een nieuw venstertje open.
‘Waarom?’ was alles wat er in stond. Ze trok haar wenkbrauw op en las nogmaals wat er stond, ze drukte op een toets, om te kijken of er niet nog meer stond. Maar het scherm bleef onveranderd.
Verbijsterd drukte ze het bericht weg en legde ze haar mobiel terug op het nachtkastje.
“Waarom wat? Waar had hij het over?”
Daarom ga ik nu ook verder met het verhaal.. mede omdat ik nu inspirerende muziek luister en omdat het koud is buiten, waardoor ik me meer kan inleven..
‘Back to the street where we began, feeling as good as lovers can, you know!.. Now we’re feeling so good..’ Dave klikt ondertussen het muziekprogramma naar beneden en meldt zich aan op hotmail, misschien heeft hij nog mail?
Maar wanneer hij zijn inbox bekijkt, ziet hij tot zijn teleurstelling dat hij geen mail heeft ontvangen. Van niemand niet. Wat maakt het ook uit? Alsof zij hem zou mailen..
Het was inmiddels al bijna half 12. Met zijn koud geworden handen wreef hij even in zijn gezicht, hij werd moe. Logisch, hij zat zichzelf nu al bijna de hele avond gek te peinzen over waarom ze niet terug belde? Waarom ze überhaupt niets van zich liet horen? Even staarde hij naar het toetsenbord terwijl het volgende nummer van zijn cd door zijn grote, zwarte koptelefoon speelde. Een zucht, waarna hij besloot de computer af te sluiten en naar bed te gaan, hij moest immers morgen weer naar school.
Verveeld draaide hij het snoer van de koptelefoon om zijn vinger, terwijl de computer aan het afsluiten was. Toen hij besefte dat er allang geen geluid meer uit zijn koptelefoon kwam, plugde hij het snoer los. Hij had geen zin om het ding netjes op te ruimen, dus gooide het maar aan de kant. Daarna liet hij zijn ogen door de kamer glijden. Het was een beetje schemerig in de kamer, op zijn bureaulamp en een deel van het bureau en de hoek van de slaapkamer na. Als hij gewoon maar even zijn gedachten uit kon zetten, al was het maar een paar minuten. Door het denken voelde hij een vreselijke druk op zijn slapen, dat langzaam aan hoofdpijn aan het veroorzaken was. Even fronste hij zijn wenkbrauwen en sperde daarna zijn ogen wijd open, om de pijn af te laten nemen, maar dat hielp niets. Daarna stond hij op, rekte zich uit en strekte zijn nek, die ondertussen stijf was geworden. Een geeuw was haast niet te onderdrukken en met tranende ogen liet hij zich op bed zakken. Zo ver hij kon boog hij zich nog voorover om het lampje op zijn bureau uit te doen, hij had geen zin om zich nog om te kleden. Zwaar als een baksteen liet hij zich weer terug in bed glijden en probeerde onhandig zijn schoenen uit te trappen. Wat helaas niet lukte, waardoor hij geïrriteerd weer overeind kwam en haastig zijn veters losmaakte. “Pokke, klote, tyfus dag!” een korte schreeuw volgde, waarna hij zijn schoenen één voor één hard door de kamer smeet. Één van de schoenen raakte de prullenbak, die even wiebelde alsof het twijfelde aan omvallen en daarna met een doffe klap een keuze had gemaakt. De rommel, lege snoep- en chipszakken, verfrommelde papiertjes en een lege deodorantspuitbus, verspreidde zich over het oppervlak onder het bureau. Ondanks dat het nu donker was in zijn kamer, wist hij dat, dat de troep was dat nu op de vloer lag. De rommel die hij vandaag had gemaakt tijdens het computeren. De verfrommelde papiertjes, wat hij als briefje in haar kluisje wilde doen, steeds herschreven en na een stuk of drie herschrijvingen was hij nog niet tevreden geweest met het resultaat. Uit ergernis had hij ze toen verfrommeld en weggegooid.
Hij sloeg de deken over zich heen en drukte daarna zijn gezicht in het kussen, dat zachtjes inzakte, maar door de sloop toch bijeen werd gehouden. Een rot gevoel bekroop hem, zo’n gevoel waarvan je altijd zeker weet dat je moet huilen, hoe hard je het ook probeert te onderdrukken.
De warme traan gleed al snel in de stof van het kussen, warm maar van korte duur, totdat de volgende traan uit zijn andere oog volgde.
Ze draaide zich op haar andere zij en opende met tegenzin haar ogen. Hoe laat was het? Haar ogen flitsten door de kamer, opzoek naar de rode cijfers van haar wekker. “01.23” had ze de hele dag geslapen? Haar ademhaling was laag en sneller dan het hoorde, alsof haar lichaam wilde aangeven hoe moe het was. Nu draaide ze zich op haar buik en liet haar arm onder het kussen verdwijnen, zo sliep ze altijd, met haar hoofd een kwartslag links gedraaid, dat lag het lekkerst. Haar andere arm liet ze verticaal, naast haar hoofd, op het kussen rusten. Met een tevreden zucht wilde ze haar ogen sluiten, toen plots een merkwaardige blauwe flits haar aandacht afleidde. Ze tilde haar hoofd lichtjes op en zag dat het van haar mobiel afkomstig was. “Een smsje?” ze dacht na, wie zou er nou een smsje sturen? Het beeldschermpje was zwart, dus het moet al veel eerder ontvangen zijn. Moeizaam liet ze haar hand naar het nachtkastje reiken, ze voelde het koude materiaal in haar warme vuist. Toen ze het bericht opende, kneep ze haar ogen een beetje dicht, omdat het licht zo fel was.
“Dave?” nieuwsgierig drukte ze op tonen. Onmiddellijk sprong er een nieuw venstertje open.
‘Waarom?’ was alles wat er in stond. Ze trok haar wenkbrauw op en las nogmaals wat er stond, ze drukte op een toets, om te kijken of er niet nog meer stond. Maar het scherm bleef onveranderd.
Verbijsterd drukte ze het bericht weg en legde ze haar mobiel terug op het nachtkastje.
“Waarom wat? Waar had hij het over?”
Laatst gewijzigd door Cherry op 17 dec 2009 21:26, 1 keer totaal gewijzigd.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Leuk. Mooie omschrijvingen.
Alleen van 'stretchte' zou ik 'strekte' maken. Is mooier Nederlands. Ik heb een hekel aan de vernederlandste Engelse werkwoordspelling.
Alleen van 'stretchte' zou ik 'strekte' maken. Is mooier Nederlands. Ik heb een hekel aan de vernederlandste Engelse werkwoordspelling.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Heb het veranderd Artemis
(Godin van de wind, waardoor Agamemnon en zijn leger niet uit konden varen door tekort aan wind. Volgens profeet Kalchas moest hij zijn dochter Iphigeneia offeren aan Artemis, wilde hij meer wind. In eerste instantie was Agamemnon tegen, maar zijn broer Menelaos, om wiens vrouw zij oorlog zouden gaan voeren tegen de Trojanen, had sterkere argumenten en Agamemnon was zwak en gaf toe. Onder het valse voorwendsel dat zijn dochter zou gaan trouwen met Achilleus, haalde hij haar naar het legerkamp. Maar hij was er niet op voorbereid dat Kluitemnestra, zijn vrouw, mee zou komen. Noodgedwongen moet Agamemnon, nadat zijn vrouw, Achilleus heeft ontmoet, toegeven dat hij zijn dochter gaat offeren. In eerste instantie zijn Kluitemnestra en Iphigeneia tegen en proberen Agamemnon op andere gedachten te brengen, maar dan begrijpt Iphigeneia dat ze vele mensen van Griekenland zou redden als ze zich laat offeren. Omdat destijds een goede reputatie erg belangrijk was en omdat zij dacht dat haar naam dan onsterfelijk zou worden, stemde ze in. Tijdens het offer zag Artemis haar, ze schrok, omdat het zo’n mooi meisje was. Daarom ruilde Artemis haar in voor een hinde (hert) en nam Iphigeneia op in de godenwereld. Er kwam wind en de Grieken konden eindelijk uitvaren)
Haha en ik schrijf morgen waarschijnlijk weer verder!
Liefs
(Godin van de wind, waardoor Agamemnon en zijn leger niet uit konden varen door tekort aan wind. Volgens profeet Kalchas moest hij zijn dochter Iphigeneia offeren aan Artemis, wilde hij meer wind. In eerste instantie was Agamemnon tegen, maar zijn broer Menelaos, om wiens vrouw zij oorlog zouden gaan voeren tegen de Trojanen, had sterkere argumenten en Agamemnon was zwak en gaf toe. Onder het valse voorwendsel dat zijn dochter zou gaan trouwen met Achilleus, haalde hij haar naar het legerkamp. Maar hij was er niet op voorbereid dat Kluitemnestra, zijn vrouw, mee zou komen. Noodgedwongen moet Agamemnon, nadat zijn vrouw, Achilleus heeft ontmoet, toegeven dat hij zijn dochter gaat offeren. In eerste instantie zijn Kluitemnestra en Iphigeneia tegen en proberen Agamemnon op andere gedachten te brengen, maar dan begrijpt Iphigeneia dat ze vele mensen van Griekenland zou redden als ze zich laat offeren. Omdat destijds een goede reputatie erg belangrijk was en omdat zij dacht dat haar naam dan onsterfelijk zou worden, stemde ze in. Tijdens het offer zag Artemis haar, ze schrok, omdat het zo’n mooi meisje was. Daarom ruilde Artemis haar in voor een hinde (hert) en nam Iphigeneia op in de godenwereld. Er kwam wind en de Grieken konden eindelijk uitvaren)
Haha en ik schrijf morgen waarschijnlijk weer verder!
Liefs
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Hahaha, jij doet zeker ook Grieks?? Vanwaar opeens dat stukje mythologie?
Artemis is niet zozeer de godin van de wind. Blijkbaar kunnen alle goden de wind stoppen als ze daar zin in hebben... Artemis is de godin van de jacht, de maan en van de plotselinge dood.
Artemis bracht Iphigeneia trouwens naar het eiland Krym. Ze had medelijden met haar, en daarom maakte ze haar daar haar priesteres. Later vindt haar broer Iphigeneia op de Krym en keren ze weer terug naar Mykene.
Althans, dat is de kindvriendelijke versie. In de niet-kindvriendelijke versie wordt ze gewoon geofferd en gaat ze dood.
Artemis is niet zozeer de godin van de wind. Blijkbaar kunnen alle goden de wind stoppen als ze daar zin in hebben... Artemis is de godin van de jacht, de maan en van de plotselinge dood.
Artemis bracht Iphigeneia trouwens naar het eiland Krym. Ze had medelijden met haar, en daarom maakte ze haar daar haar priesteres. Later vindt haar broer Iphigeneia op de Krym en keren ze weer terug naar Mykene.
Althans, dat is de kindvriendelijke versie. In de niet-kindvriendelijke versie wordt ze gewoon geofferd en gaat ze dood.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Hey Artemiss
Nee ik heb geen grieks, maar we bespreken het toneelstuk van Iphigeneia, waarin ze dus wordt geofferd en ingeruild
Dus is wel redelijk andere versie, van wat ik lees van die van jou!
Maar ik ga nu weer verder met mn verhaal!
Liefs
Het meisje stond met de rug naar hem toe, in een rode jurk. Ze hield de rode jurk met beide handen op de hoogte van haar heupen vast. De hele sfeer om hem heen was als een soort van passie rood. Het meisje stond niet stil, ze bewoog langzaam en zwoel, haar handen over haar lichaam glijdend. Hij stond als het ware vastgenageld aan de grond. De blonde lange haren gleden over de zachte satijnen stof, net zo zacht en teder als haar handen. Tijdens de bewegingen draaide ze haar hoofd steeds een stukje bij zodat hij een glimp kon opvangen van haar gezicht, maar veel was het niet. Het viel hem op dat ze geen schoenen droeg en met haar voeten in een plas water stond. Wanneer ze zo nu en dan een wilde beweging maakte en met haar voeten in de plas stampte, spette het water op, tegen de jurk, die dan roder kleurde dan dat het al was. Ze neuriede, de melodie langzaam, even langzaam als haar beweging. Hij voelde de drang, de drang om haar vast te houden en met haar mee op te gaan in haar beweging. De drang om mee te doen aan de soort van lapdance voor niemand. Zijn ogen priemden in haar rug, hij wilde dat ze zich omdraaide. Alsof het vrouwelijke figuur voor hem zijn gedachte kon horen, draaide ze zich om. De blauwe ogen van het meisje keken hem lachend aan. Hij keek Sabrina verbijsterd aan, zo mooi als een engel, ook al wist hij niet hoe die er uit zagen. Ze reikte haar hand uitnodigend naar hem uit. Zachtjes gaf hij een knikje en strekte zijn arm naar haar uit. Net toen zijn vingertoppen de hare wilden raken, leek het alsof hij hard naar achter werd getrokken, net zo lang totdat hij ongeveer 10 meter van haar verwijderd was. Ze keek nog steeds lachend en reikte nu ook met haar andere hand naar hem. Hij glimlachte terug, probeerde stappen te zetten, maar dat lukte niet. Verbaasd keek hij naar zijn voeten, die als het ware door de grond werden opgeslokt, vast in de grond als de wortelen van een boom.
'Dave? Dave waar blijf je?' hoort hij het meisje vragen.
'Ik kom al, ik was er net bijna' antwoord hij, de stem lijkt nauwelijks op die van zichzelf.
'Maar waarom sta je dan daar? ga niet weg Dave, ik smeek je..!'
'Maar ik ben er toch?' hij probeerde vooruit te komen, maar zijn voeten veranderden in echte wortellen en hij kon geen kant meer op.
'Dave? ik.. ik kan toch niet zonder je? dat weet je toch?' snikte het meisje, de tranen maakten de plas groter. De tranen kwamen als regendruppels en daalden op hen neer. De plas veranderde in een meer en Dave besefte dat hij zou verdrinken als ze door bleef gaan.
'Sabrina toe! niet huilen.. ik ben toch hier?' riep hij troostend, terwijl hij paniek naar het stijgende water rond zijn middel keek.
'Ma-haar waarom ben je dan zo-ho ver weg?' haar stem schokte, terwijl de tranen bleven vloeien.
'Ik zit vast, je moet me helpen! Ik kan niet verder'.
'Je wil me gewoon niet zoenen, je wil niet bij me zijn' bulderde ze nu en huilde nog harder.
Het water bleef tot aan zijn middel, maar bij Sabrina kwam het haast tot aan haar borst.
'Houdt op! toe, je verdrinkt nog zo!' riep hij smeekend.
Maar hoe meer hij zei, des te harder huilde ze, zodat hij niet meer te horen was. De blauwe vloeistof, helder als de oceaan, bleef stijgen en was nu bijna tot aan haar kin.
'Sabri, niet doen.. toe nee!' schreeuwde hij, terwijl hij nog uit volle macht zijn benen probeerde te verzetten.
Het was al te laat, Sabrina kreeg grote slokken water binnen, maar bleef huilen.
'NEEEE..' ook Dave begon nu te huilen en te schreeuwen 'NEEE...'.
De dode ogen keken hem recht aan, alsof het zijn schuld was, alles aan hem verwijtend.
Dave greep met zijn handen naar haar hoofd en schreeuwde nog harder 'NEE, SABRINA.. TOE, ZWEM.. DOE IETS!'. Hij voelde zijn voeten los komen uit de grond en begon zich een weg te banen door het steeds kouder wordende water. De kou werd haast ondragelijk, geschrokken keek hij naar zijn blauw/wit geworden armen. De randen om zijn nagels waren een soort van paars. Hij rilde en de tranen bleven over zijn wangen stromen. Het lijk van Sabrina leek, bij elke stap die hij in haar richting zette, steeds meer over te gaan in het water, totdat ze uiteindelijk zelf helemaal in water was veranderd. Verwilderd keek hij om zich heen 'SABRINA..?? .....SABRINAAAAAAAAAA!!'.
Dave schoot overeind en sloeg kokhalzend de deken van zich af, waarna hij zijn benen over de rand van het bed gooide. Nachtmerrie? sinds wanneer had hij al geen nachtmerrie gehad? en nu opeens..
Met de rug van zijn hand veegde hij het zweet van zijn voorhoofd.
Hijgend liet hij zich weer terug in bed zakken, zijn ogen angstig over het plafond glijdend alsof dat elk moment op hem af kon komen. Met zijn rechter arm reikte hij zonder te kijken naar zijn mobiel op zijn bureau, hoelaat was het?
"03.56" over drie uur en vier minuten moest hij weer uit bed. Hij voelde zich misselijk, legde zijn mobiel weer terug en kneep zijn ogen even stevig dicht.
'Het was maar een nachtmerrie' fluisterde hij tegen zichzelf 'niets ernstigs, ga maar gewoon weer slapen'.
Nee ik heb geen grieks, maar we bespreken het toneelstuk van Iphigeneia, waarin ze dus wordt geofferd en ingeruild
Dus is wel redelijk andere versie, van wat ik lees van die van jou!
Maar ik ga nu weer verder met mn verhaal!
Liefs
Het meisje stond met de rug naar hem toe, in een rode jurk. Ze hield de rode jurk met beide handen op de hoogte van haar heupen vast. De hele sfeer om hem heen was als een soort van passie rood. Het meisje stond niet stil, ze bewoog langzaam en zwoel, haar handen over haar lichaam glijdend. Hij stond als het ware vastgenageld aan de grond. De blonde lange haren gleden over de zachte satijnen stof, net zo zacht en teder als haar handen. Tijdens de bewegingen draaide ze haar hoofd steeds een stukje bij zodat hij een glimp kon opvangen van haar gezicht, maar veel was het niet. Het viel hem op dat ze geen schoenen droeg en met haar voeten in een plas water stond. Wanneer ze zo nu en dan een wilde beweging maakte en met haar voeten in de plas stampte, spette het water op, tegen de jurk, die dan roder kleurde dan dat het al was. Ze neuriede, de melodie langzaam, even langzaam als haar beweging. Hij voelde de drang, de drang om haar vast te houden en met haar mee op te gaan in haar beweging. De drang om mee te doen aan de soort van lapdance voor niemand. Zijn ogen priemden in haar rug, hij wilde dat ze zich omdraaide. Alsof het vrouwelijke figuur voor hem zijn gedachte kon horen, draaide ze zich om. De blauwe ogen van het meisje keken hem lachend aan. Hij keek Sabrina verbijsterd aan, zo mooi als een engel, ook al wist hij niet hoe die er uit zagen. Ze reikte haar hand uitnodigend naar hem uit. Zachtjes gaf hij een knikje en strekte zijn arm naar haar uit. Net toen zijn vingertoppen de hare wilden raken, leek het alsof hij hard naar achter werd getrokken, net zo lang totdat hij ongeveer 10 meter van haar verwijderd was. Ze keek nog steeds lachend en reikte nu ook met haar andere hand naar hem. Hij glimlachte terug, probeerde stappen te zetten, maar dat lukte niet. Verbaasd keek hij naar zijn voeten, die als het ware door de grond werden opgeslokt, vast in de grond als de wortelen van een boom.
'Dave? Dave waar blijf je?' hoort hij het meisje vragen.
'Ik kom al, ik was er net bijna' antwoord hij, de stem lijkt nauwelijks op die van zichzelf.
'Maar waarom sta je dan daar? ga niet weg Dave, ik smeek je..!'
'Maar ik ben er toch?' hij probeerde vooruit te komen, maar zijn voeten veranderden in echte wortellen en hij kon geen kant meer op.
'Dave? ik.. ik kan toch niet zonder je? dat weet je toch?' snikte het meisje, de tranen maakten de plas groter. De tranen kwamen als regendruppels en daalden op hen neer. De plas veranderde in een meer en Dave besefte dat hij zou verdrinken als ze door bleef gaan.
'Sabrina toe! niet huilen.. ik ben toch hier?' riep hij troostend, terwijl hij paniek naar het stijgende water rond zijn middel keek.
'Ma-haar waarom ben je dan zo-ho ver weg?' haar stem schokte, terwijl de tranen bleven vloeien.
'Ik zit vast, je moet me helpen! Ik kan niet verder'.
'Je wil me gewoon niet zoenen, je wil niet bij me zijn' bulderde ze nu en huilde nog harder.
Het water bleef tot aan zijn middel, maar bij Sabrina kwam het haast tot aan haar borst.
'Houdt op! toe, je verdrinkt nog zo!' riep hij smeekend.
Maar hoe meer hij zei, des te harder huilde ze, zodat hij niet meer te horen was. De blauwe vloeistof, helder als de oceaan, bleef stijgen en was nu bijna tot aan haar kin.
'Sabri, niet doen.. toe nee!' schreeuwde hij, terwijl hij nog uit volle macht zijn benen probeerde te verzetten.
Het was al te laat, Sabrina kreeg grote slokken water binnen, maar bleef huilen.
'NEEEE..' ook Dave begon nu te huilen en te schreeuwen 'NEEE...'.
De dode ogen keken hem recht aan, alsof het zijn schuld was, alles aan hem verwijtend.
Dave greep met zijn handen naar haar hoofd en schreeuwde nog harder 'NEE, SABRINA.. TOE, ZWEM.. DOE IETS!'. Hij voelde zijn voeten los komen uit de grond en begon zich een weg te banen door het steeds kouder wordende water. De kou werd haast ondragelijk, geschrokken keek hij naar zijn blauw/wit geworden armen. De randen om zijn nagels waren een soort van paars. Hij rilde en de tranen bleven over zijn wangen stromen. Het lijk van Sabrina leek, bij elke stap die hij in haar richting zette, steeds meer over te gaan in het water, totdat ze uiteindelijk zelf helemaal in water was veranderd. Verwilderd keek hij om zich heen 'SABRINA..?? .....SABRINAAAAAAAAAA!!'.
Dave schoot overeind en sloeg kokhalzend de deken van zich af, waarna hij zijn benen over de rand van het bed gooide. Nachtmerrie? sinds wanneer had hij al geen nachtmerrie gehad? en nu opeens..
Met de rug van zijn hand veegde hij het zweet van zijn voorhoofd.
Hijgend liet hij zich weer terug in bed zakken, zijn ogen angstig over het plafond glijdend alsof dat elk moment op hem af kon komen. Met zijn rechter arm reikte hij zonder te kijken naar zijn mobiel op zijn bureau, hoelaat was het?
"03.56" over drie uur en vier minuten moest hij weer uit bed. Hij voelde zich misselijk, legde zijn mobiel weer terug en kneep zijn ogen even stevig dicht.
'Het was maar een nachtmerrie' fluisterde hij tegen zichzelf 'niets ernstigs, ga maar gewoon weer slapen'.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Mooi geschreven maar blijf letten op die slordigheidjes! Hoofdletters aan het begin van een gesproken zin, dat zie ik je het meest vergeten. Gewoon je verhaal nog een keertje overlezen als je het geschreven hebt.
Voor de rest echt mooi gedaan, hoor!
Voor de rest echt mooi gedaan, hoor!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Hey Artemiss,
Haha.. sorry, daar ga ik in dit stukje opletten!
En bedankt voor je positieve reactie, t is nu vakantie en dus meer tijd om te schrijven!
Liefs
‘Schat?’ Irma klopte zachtjes op de deur van Sabrina’s slaapkamer, waarna ze de deur opende en op een kiertje liet staan. Ze ving een glimp op van haar slapende dochter, met de deken van zich af en op haar buik liggend. Geen reactie. De deur ging wat verder open en op haar tenen stapte ze naar binnen. Naast het bed bleef ze staan. Het was een vertederend beeld en eigenlijk wilde ze zich omdraaien en haar dochter laten slapen, maar ze moest naar school. Ze had vannacht nog getwijfeld of ze haar dochter naar school zou laten gaan en het leek haar juist het beste dat Sabrina weer onder de mensen kwam. Voorzichtig schudde ze haar dochter wakker ‘liefje?’.
Sabrina opende langzaam haar ogen en rekte zich al liggend uit ‘hoe laat is het?’ Vroeg ze ondertussen.
‘Het is al bijna kwart voor zeven’. Irma ging naast haar dochter op bed zitten en aaide haar even ‘denk je dat je naar school kan vandaag?’.
Sabrina kwam half overeind, rustend op haar ellebogen en sloot haar ogen even genietend toen haar moeder over haar haren streek ‘Ik denk het..’
‘Heb je goed geslapen?’
Ze ging overeind zitten en omarmde haar moeder ‘ja, ik heb goed geslapen’. Toen liet ze weer los.
Irma keek haar dochter opgelucht aan en stond op ‘kleed je maar snel aan, voordat je te laat komt en Dave weer op je moet wachten’.
Onmiddelijk schoot het Sabrina weer te binnen, het sms’je dat Dave die nacht had gestuurd: “waarom?”
‘Eeuhm, ja ik kom er zo aan’ ze schonk haar moeder een glimlachje. De deur ging zachtjes dicht en ze liet zich weer terug zakken in haar kussen. Wat is er gebeurd, waardoor ze dat sms’je kreeg? Ze sloot haar ogen en dacht diep na, zwart. Waarschijnlijk had ze geen andere keus dan het straks gewoon te vragen. Hoewel ze tegen die optie opzag, kwam ze toch maar weer overeind en stapte uit bed.
Beneden stond het ontbijt al klaar op tafel, ze hoorde haar moeder bezig in de keuken en rook de sterke geur van warme koffie. Voor de tweede keer vandaag rekte ze zich uit, misschien viel het allemaal nog wel mee. Buiten was het nog donker en in de kamer schonken maar een paar lampjes licht. Het voelde sfeervol en gezellig aan, alsof het al kerstochtend was. Ze schoof een stoel naar achter en nam plaats. Haar moeder kwam met twee kopjes dampende koffie de keuken uit lopen en zette een van de kopjes voor Sabrina neer.
‘Ik dacht dat cafeïne je wel goed zou doen, denk je ook niet?’ Vroeg ze toen tegenover haar dochter plaats nam.
Sabrina glimlachte ‘ja, misschien wel’. Daarna pakte ze een paar sneetjes brood, die ze als eten voor op school smeerde. Ondertussen was haar moeder een beschuitje aan het eten en zei zo nu en dan iets met volle mond, waarna ze eerst haastig doorkauwde, slikte en toen de zin weer herhaalde.
‘.. Ik bedoel natuurlijk dat de huisarts eerst mij belt, zodat ik jou de uitslag daarna door kan geven’.
Sabrina knikte en vouwde het brood op, om het vervolgens in haar broodtrommel te stoppen ‘hadden we nog een afspraak staan vanmiddag?’ Vroeg ze, toen ze haar eigen ontbijt aan het smeren was.
‘Nee, niet dat ik weet, maar het zou best kunnen dat we vanmiddag nog op gesprek moeten na aanleiding van de uitkomst van het onderzoek’.
Sabrina keek even op de klok, die achter haar hing. Ze had nog een kwartier, voordat Dave haar op zou komen halen.
Haha.. sorry, daar ga ik in dit stukje opletten!
En bedankt voor je positieve reactie, t is nu vakantie en dus meer tijd om te schrijven!
Liefs
‘Schat?’ Irma klopte zachtjes op de deur van Sabrina’s slaapkamer, waarna ze de deur opende en op een kiertje liet staan. Ze ving een glimp op van haar slapende dochter, met de deken van zich af en op haar buik liggend. Geen reactie. De deur ging wat verder open en op haar tenen stapte ze naar binnen. Naast het bed bleef ze staan. Het was een vertederend beeld en eigenlijk wilde ze zich omdraaien en haar dochter laten slapen, maar ze moest naar school. Ze had vannacht nog getwijfeld of ze haar dochter naar school zou laten gaan en het leek haar juist het beste dat Sabrina weer onder de mensen kwam. Voorzichtig schudde ze haar dochter wakker ‘liefje?’.
Sabrina opende langzaam haar ogen en rekte zich al liggend uit ‘hoe laat is het?’ Vroeg ze ondertussen.
‘Het is al bijna kwart voor zeven’. Irma ging naast haar dochter op bed zitten en aaide haar even ‘denk je dat je naar school kan vandaag?’.
Sabrina kwam half overeind, rustend op haar ellebogen en sloot haar ogen even genietend toen haar moeder over haar haren streek ‘Ik denk het..’
‘Heb je goed geslapen?’
Ze ging overeind zitten en omarmde haar moeder ‘ja, ik heb goed geslapen’. Toen liet ze weer los.
Irma keek haar dochter opgelucht aan en stond op ‘kleed je maar snel aan, voordat je te laat komt en Dave weer op je moet wachten’.
Onmiddelijk schoot het Sabrina weer te binnen, het sms’je dat Dave die nacht had gestuurd: “waarom?”
‘Eeuhm, ja ik kom er zo aan’ ze schonk haar moeder een glimlachje. De deur ging zachtjes dicht en ze liet zich weer terug zakken in haar kussen. Wat is er gebeurd, waardoor ze dat sms’je kreeg? Ze sloot haar ogen en dacht diep na, zwart. Waarschijnlijk had ze geen andere keus dan het straks gewoon te vragen. Hoewel ze tegen die optie opzag, kwam ze toch maar weer overeind en stapte uit bed.
Beneden stond het ontbijt al klaar op tafel, ze hoorde haar moeder bezig in de keuken en rook de sterke geur van warme koffie. Voor de tweede keer vandaag rekte ze zich uit, misschien viel het allemaal nog wel mee. Buiten was het nog donker en in de kamer schonken maar een paar lampjes licht. Het voelde sfeervol en gezellig aan, alsof het al kerstochtend was. Ze schoof een stoel naar achter en nam plaats. Haar moeder kwam met twee kopjes dampende koffie de keuken uit lopen en zette een van de kopjes voor Sabrina neer.
‘Ik dacht dat cafeïne je wel goed zou doen, denk je ook niet?’ Vroeg ze toen tegenover haar dochter plaats nam.
Sabrina glimlachte ‘ja, misschien wel’. Daarna pakte ze een paar sneetjes brood, die ze als eten voor op school smeerde. Ondertussen was haar moeder een beschuitje aan het eten en zei zo nu en dan iets met volle mond, waarna ze eerst haastig doorkauwde, slikte en toen de zin weer herhaalde.
‘.. Ik bedoel natuurlijk dat de huisarts eerst mij belt, zodat ik jou de uitslag daarna door kan geven’.
Sabrina knikte en vouwde het brood op, om het vervolgens in haar broodtrommel te stoppen ‘hadden we nog een afspraak staan vanmiddag?’ Vroeg ze, toen ze haar eigen ontbijt aan het smeren was.
‘Nee, niet dat ik weet, maar het zou best kunnen dat we vanmiddag nog op gesprek moeten na aanleiding van de uitkomst van het onderzoek’.
Sabrina keek even op de klok, die achter haar hing. Ze had nog een kwartier, voordat Dave haar op zou komen halen.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ik heb 'onmiddellijk' even verbeterd. Dubbel d, dubbel l. (Het is triest, dat doen ze op het gymnasium ook nog fout...)Cherry schreef:
Voorzichtig schudde ze haar dochter wakker ‘liefje?’.
Sabrina opende langzaam haar ogen en rekte zich al liggend uit ‘hoe laat is het?’ Vroeg ze ondertussen.
‘Het is al bijna kwart voor zeven’. Irma ging naast haar dochter op bed zitten en aaide haar even ‘denk je dat je naar school kan vandaag?’.
Ze ging overeind zitten en omarmde haar moeder ‘ja, ik heb goed geslapen’. Toen liet ze weer los.
Irma keek haar dochter opgelucht aan en stond op ‘kleed je maar snel aan, voordat je te laat komt en Dave weer op je moet wachten’.
Onmiddellijk schoot het Sabrina weer te binnen, het sms’je dat Dave die nacht had gestuurd: “waarom?”
‘Eeuhm, ja ik kom er zo aan’ ze schonk haar moeder een glimlachje. De deur ging zachtjes dicht en ze liet zich weer terug zakken in haar kussen. Wat is er gebeurd, waardoor ze dat sms’je kreeg? Ze sloot haar ogen en dacht diep na, zwart. Waarschijnlijk had ze geen andere keus dan het straks gewoon te vragen. Hoewel ze tegen die optie opzag, kwam ze toch maar weer overeind en stapte uit bed.
‘Ik dacht dat cafeïne je wel goed zou doen, denk je ook niet?’ Vroeg ze toen tegenover haar dochter plaats nam.
Sabrina glimlachte ‘ja, misschien wel’.
‘.. Ik bedoel natuurlijk dat de huisarts eerst mij belt, zodat ik jou de uitslag daarna door kan geven’.
Sabrina knikte en vouwde het brood op, om het vervolgens in haar broodtrommel te stoppen ‘hadden we nog een afspraak staan vanmiddag?’ Vroeg ze, toen ze haar eigen ontbijt aan het smeren was.
‘Nee, niet dat ik weet, maar het zou best kunnen dat we vanmiddag nog op gesprek moeten na aanleiding van de uitkomst van het onderzoek’.
Sabrina keek even op de klok, die achter haar hing. Ze had nog een kwartier, voordat Dave haar op zou komen halen.
Ik heb alle slordige zinnen even rood gekleurd. Let er op, hoofdletters aan het begin van zinnen tussen aanhalingstekens en punten komen vóór het aanhalingsteken-sluiten. Dingen die er nog achteraan komen zoals 'vroeg ze', 'zei ze', enzovoort, hoeven niet met een hoofdletter.
Je moet toch nog beter op gaan letten.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Haha, hey Artemiss, kerst bijna voorbij en plots komt weer de drang naar romance, wat bij mij altijd duidt op inspiratie
Bedankt voor het (alweer) verbeteren van mijn spellingfouten. Ik heb zelf altijd zoiets van: als ik het ooit uit ga geven, dan geef ik er maar één uit voor mezelf en die laat ik wel verbeteren! Haha.. dus mijn excuses, ik zal ook dit maal proberen er op te letten!
(fijne jaarwisseling enzo gehad?)
Sabrina zat nu al vijf minuten met haar jas aan op de bank, waar bleef hij?
Ze vond het vreemd, hij was nooit te laat, misschien was hij gewoon ziek? Ergens maakte die gedachte haar niet geruster. Diep in haar zak zat haar mobiel, twee vingers grepen het vast en trokken het naar buiten. Als automatisch typte ze zijn nummer in en hield het aan haar oor. Hij ging gewoon over, misschien dat hij zich had verslapen?
Dave voelde hoe de wind zijn haar streek en de kou in zijn wangen sneed. Plots hoorde hij zijn mobieltje afgaan. Hij minderde vaart en probeerde met zijn handschoenen aan, zijn mobieltje uit zijn zak te peuteren. ‘Dave.’
Zijn nekharen gingen overeind staan toen hij Sabrinas’ stem door de telefoon hoorde.
‘Dave, waar blijf je? Of heb je je weer verslapen?’.
Hij verstarde en even dacht hij dat hij gek werd, zij had hem gezoend toch? Hij had zich nog nooit zo fantastisch gevoeld en de dag daarna vertelde ze hem opeens dat het niets was. Alsof het normaal was liet ze ook nog eens niets van zich horen. En nu? Alsof er niets aan de hand was!
Dave beet zijn tanden strak op elkaar, hij wilde niet meer mee doen aan die spelletjes.
‘Dave?’ hoorde hij vertwijfeld door de telefoon.
Hij liet zijn hand zakken en drukte het gesprek weg, dit zou hem alleen maar meer pijn doen. Voordat hij zijn mobiel weer in zijn zak liet glijden, drukte hij de telefoon helemaal uit, zo kon ze hem ook niet meer bereiken. In volle vaart fietste hij over het gladde wegdek, zo nu en dan gleed zijn achterband onder hem vandaan, maar hij wist de macht over zijn stuur te behouden. Zijn goede humeur was nu compleet verpest. Alsof hij nooit geweten had dat ze bestond, zo stond hij op die ochtend. Maar niets was wat het leek en met dit telefoontje smeet ze hem weer keihard terug naar de realiteit.
Sabrina fronste haar wenkbrauwen, had hij nou opgehangen? Verbijsterd staarde ze naar het tafelblad. Haar moeder kwam luid neuriënd de kamer binnen, maar stopte abrupt toen ze haar dochter zag. Geschrokken draafde ze op haar af en knielde voor haar neer ‘liefje.. hoor je me? Gaat het goed?’
Sabrina knipperde met haar ogen en stamelde wazig ‘ja.’
‘Waarom kijk je me dan niet aan, kijk naar me, wat is er? Ben je duizelig? Hoeveel vingers steek ik op?’ haar moeder stak twee vingers op voor het gezicht van haar dochter.
Sabrina maakte haar ogen los van de tafel en schonk haar moeder een glimlachje ‘mam, je steekt twee vingers op en bent momenteel te bezorgd bezig, het gaat prima’ ze pakte haar moeders hand vast en drukte er een kus op. Irma pakte nam haar dochters gezicht in haar handen en streek er met haar duim overheen, waarna ze glimlachte.
Sabrina stond op en trok haar handschoenen aan ‘ik moet er vandoor’ klonk ze vastberaden.
‘En Dave?’ vroeg haar moeder.
‘Die komt niet, had zich weer verslapen’ loog ze glashard tegen haar eigen moeder.
‘Oh, nou dan zou ik maar gaan als ik jou was, anders kom je nog te laat.’
Sabrina knikte en sloeg haar tas over haar schouder ‘dus ik hoor het nog wel of er een afspraak is toch?’
‘Ja, dan bel ik je nog’ ondertussen rekt ze zich uit, waardoor haar navel onder haar truitje vandaan komt. Haar moeder was knap en ergens snapte Sabrina niet goed, waarom haar moeder geen vriend had. Voordat ze daar nog een antwoord op kon bedenken, besefte ze zich dat ze te laat zou komen als ze nog bleef treuzelen.
‘Misschien tot vanmiddag’ ze haastte zich naar de achterdeur en liet die met een klap achter haar dichtvallen.
Bedankt voor het (alweer) verbeteren van mijn spellingfouten. Ik heb zelf altijd zoiets van: als ik het ooit uit ga geven, dan geef ik er maar één uit voor mezelf en die laat ik wel verbeteren! Haha.. dus mijn excuses, ik zal ook dit maal proberen er op te letten!
(fijne jaarwisseling enzo gehad?)
Sabrina zat nu al vijf minuten met haar jas aan op de bank, waar bleef hij?
Ze vond het vreemd, hij was nooit te laat, misschien was hij gewoon ziek? Ergens maakte die gedachte haar niet geruster. Diep in haar zak zat haar mobiel, twee vingers grepen het vast en trokken het naar buiten. Als automatisch typte ze zijn nummer in en hield het aan haar oor. Hij ging gewoon over, misschien dat hij zich had verslapen?
Dave voelde hoe de wind zijn haar streek en de kou in zijn wangen sneed. Plots hoorde hij zijn mobieltje afgaan. Hij minderde vaart en probeerde met zijn handschoenen aan, zijn mobieltje uit zijn zak te peuteren. ‘Dave.’
Zijn nekharen gingen overeind staan toen hij Sabrinas’ stem door de telefoon hoorde.
‘Dave, waar blijf je? Of heb je je weer verslapen?’.
Hij verstarde en even dacht hij dat hij gek werd, zij had hem gezoend toch? Hij had zich nog nooit zo fantastisch gevoeld en de dag daarna vertelde ze hem opeens dat het niets was. Alsof het normaal was liet ze ook nog eens niets van zich horen. En nu? Alsof er niets aan de hand was!
Dave beet zijn tanden strak op elkaar, hij wilde niet meer mee doen aan die spelletjes.
‘Dave?’ hoorde hij vertwijfeld door de telefoon.
Hij liet zijn hand zakken en drukte het gesprek weg, dit zou hem alleen maar meer pijn doen. Voordat hij zijn mobiel weer in zijn zak liet glijden, drukte hij de telefoon helemaal uit, zo kon ze hem ook niet meer bereiken. In volle vaart fietste hij over het gladde wegdek, zo nu en dan gleed zijn achterband onder hem vandaan, maar hij wist de macht over zijn stuur te behouden. Zijn goede humeur was nu compleet verpest. Alsof hij nooit geweten had dat ze bestond, zo stond hij op die ochtend. Maar niets was wat het leek en met dit telefoontje smeet ze hem weer keihard terug naar de realiteit.
Sabrina fronste haar wenkbrauwen, had hij nou opgehangen? Verbijsterd staarde ze naar het tafelblad. Haar moeder kwam luid neuriënd de kamer binnen, maar stopte abrupt toen ze haar dochter zag. Geschrokken draafde ze op haar af en knielde voor haar neer ‘liefje.. hoor je me? Gaat het goed?’
Sabrina knipperde met haar ogen en stamelde wazig ‘ja.’
‘Waarom kijk je me dan niet aan, kijk naar me, wat is er? Ben je duizelig? Hoeveel vingers steek ik op?’ haar moeder stak twee vingers op voor het gezicht van haar dochter.
Sabrina maakte haar ogen los van de tafel en schonk haar moeder een glimlachje ‘mam, je steekt twee vingers op en bent momenteel te bezorgd bezig, het gaat prima’ ze pakte haar moeders hand vast en drukte er een kus op. Irma pakte nam haar dochters gezicht in haar handen en streek er met haar duim overheen, waarna ze glimlachte.
Sabrina stond op en trok haar handschoenen aan ‘ik moet er vandoor’ klonk ze vastberaden.
‘En Dave?’ vroeg haar moeder.
‘Die komt niet, had zich weer verslapen’ loog ze glashard tegen haar eigen moeder.
‘Oh, nou dan zou ik maar gaan als ik jou was, anders kom je nog te laat.’
Sabrina knikte en sloeg haar tas over haar schouder ‘dus ik hoor het nog wel of er een afspraak is toch?’
‘Ja, dan bel ik je nog’ ondertussen rekt ze zich uit, waardoor haar navel onder haar truitje vandaan komt. Haar moeder was knap en ergens snapte Sabrina niet goed, waarom haar moeder geen vriend had. Voordat ze daar nog een antwoord op kon bedenken, besefte ze zich dat ze te laat zou komen als ze nog bleef treuzelen.
‘Misschien tot vanmiddag’ ze haastte zich naar de achterdeur en liet die met een klap achter haar dichtvallen.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
\Cherry schreef:Haha, hey Artemiss, kerst bijna voorbij en plots komt weer de drang naar romance, wat bij mij altijd duidt op inspiratie
Bedankt voor het (alweer) verbeteren van mijn spellingfouten. Ik heb zelf altijd zoiets van: als ik het ooit uit ga geven, dan geef ik er maar één uit voor mezelf en die laat ik wel verbeteren! Haha.. dus mijn excuses, ik zal ook dit maal proberen er op te letten!
(fijne jaarwisseling enzo gehad?)
Ja hoor, bedankt. Als je mijn belevenissen wilt weten, ik heb er een stukje over geschreven bij de Persoonlijke Tak.
Oké, hier gaan we weer. (Je hebt toch niet zo goed opgelet...
) Sommige dingen heb ik verbeterd, leestekens teveel heb ik ook roodgekleurd. Wat ik heel veel zie, zijn zinnen die met een komma aan elkaar geplakt zijn maar twee aparte zinnen vormen. Deze bijvoorbeeld:Cherry schreef:Sabrina zat nu al vijf minuten met haar jas aan op de bank, waar bleef hij?
Ze vond het vreemd, hij was nooit te laat, misschien was hij gewoon ziek? Ergens maakte die gedachte haar niet geruster. Diep in haar zak zat haar mobiel, twee vingers grepen het vast en trokken het naar buiten. Als automatisch typte ze zijn nummer in en hield het aan haar oor. Hij ging gewoon over, misschien dat hij zich had verslapen?
Dave voelde hoe de wind zijn haar streek en de kou in zijn wangen sneed. Plots hoorde hij zijn mobieltje afgaan. Hij minderde vaart en probeerde met zijn handschoenen aan, zijn mobieltje uit zijn zak te peuteren. ‘Dave.’
Zijn nekharen gingen overeind staan toen hij Sabrina's (s' moet alleen als de naam eindigt op een s) stem door de telefoon hoorde.
‘Dave, waar blijf je? Of heb je je weer verslapen?’.
Hij verstarde en even dacht hij dat hij gek werd, zij had hem gezoend toch? Hij had zich nog nooit zo fantastisch gevoeld en de dag daarna vertelde ze hem opeens dat het niets was. Alsof het normaal was liet ze ook nog eens niets van zich horen. En nu? Alsof er niets aan de hand was!
Dave beet zijn tanden strak op elkaar, hij wilde niet meer mee doen aan die spelletjes.
‘Dave,’ hoorde hij vertwijfeld door de telefoon.
Hij liet zijn hand zakken en drukte het gesprek weg. Dit zou hem alleen maar meer pijn doen. Voordat hij zijn mobiel weer in zijn zak liet glijden, drukte hij de telefoon helemaal uit. Zo kon ze hem ook niet meer bereiken. In volle vaart fietste hij over het gladde wegdek. Zo nu en dan gleed zijn achterband onder hem vandaan, maar hij wist de macht over zijn stuur te behouden. Zijn goede humeur was nu compleet verpest. Alsof hij nooit geweten had dat ze bestond, zo stond hij op die ochtend. Maar niets was wat het leek en met dit telefoontje smeet ze hem weer keihard terug naar de realiteit.
Sabrina fronste haar wenkbrauwen. Had hij nou opgehangen? Verbijsterd staarde ze naar het tafelblad. Haar moeder kwam luid neuriënd de kamer binnen, maar stopte abrupt toen ze haar dochter zag. Geschrokken draafde ze op haar af en knielde voor haar neer. ‘Liefje.. hoor je me? Gaat het goed?’
Sabrina knipperde met haar ogen en stamelde wazig: ‘Ja.’
‘Waarom kijk je me dan niet aan? Kijk naar me, wat is er? Ben je duizelig? Hoeveel vingers steek ik op?’ Haar moeder stak twee vingers op voor het gezicht van haar dochter.
Sabrina maakte haar ogen los van de tafel en schonk haar moeder een glimlachje. ‘Mam, je steekt twee vingers op en bent momenteel te bezorgd bezig. Het gaat prima.’ Ze pakte haar moeders hand vast en drukte er een kus op. Irma pakte nam haar dochters gezicht in haar handen en streek er met haar duim overheen, waarna ze glimlachte.
Sabrina stond op en trok haar handschoenen aan. ‘Ik moet er vandoor,’ klonk ze vastberaden.
‘En Dave,’ vroeg haar moeder.
‘Die komt niet. Hij had zich weer verslapen,’ loog ze glashard tegen haar eigen moeder.
‘Oh, nou dan zou ik maar gaan als ik jou was, anders kom je nog te laat.’
Sabrina knikte en sloeg haar tas over haar schouder. ‘Dus, ik hoor het nog wel of er een afspraak is toch?’
‘Ja, dan bel ik je nog.’ Ondertussen rekt ze zich uit, waardoor haar navel onder haar truitje vandaan komt. Haar moeder was knap en ergens snapte Sabrina niet goed, waarom haar moeder geen vriend had. Voordat ze daar nog een antwoord op kon bedenken, besefte ze zich dat ze te laat zou komen als ze nog bleef treuzelen.
‘Misschien tot vanmiddag.’ Ze haastte zich naar de achterdeur en liet die met een klap achter haar dichtvallen.
Voordat hij zijn mobiel weer in zijn zak liet glijden, drukte hij de telefoon helemaal uit, zo kon ze hem ook niet meer bereiken.
Het gaat me om die tweede komma. Zo zou je het wel als één zin op kunnen schrijven (ik onderstreep de voegwoorden):
Voordat hij zijn mobiel weer in zijn zak liet glijden, drukte hij de telefoon helemaal uit zodat ze hem ook niet meer kon bereiken.
Zie je dat je dat voegwoord mist? Zo kan het natuurlijk ook:
Voordat hij zijn mobiel weer in zijn zak liet glijden, drukte hij de telefoon helemaal uit. Zo kon ze hem ook niet meer bereiken.
Eigenlijk vind ik dat persoonlijk nog iets beter. Maar het is allebei mogelijk. Volgende keer echt beter op je leestekens letten!!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen