De Zilveren Viool

[xYaartje]

Hier mijn eerste one-shot van deze wedstrijd.

De Zilveren viool
Mijn oren pikten een geluid op, een geluid wat prachtig was, een zuiver geluid met een zuivere klank. Het klonk geweldig, het kon niet anders. Wist ik maar waar het van kwam, van welk instrument het überhaupt was. Met voorzichtige stappen liep ik in de richting van een deur, hij was zilver. Kon het waar zijn? Die legende, kon het echt waar zijn? Al jaren nam het zoeken naar die ene viool tijd van mij in beslag, het was kort gezegd een obsessie geworden. De legende die al zoveel jaren van mij in beslag namen kwam vooral omdat het over iets ging wat niet waar kon zijn.
De legende vertelde over een instrument, een instrument dat van zilver was, prachtig zilver zelfs! Het zou bespeeld worden door een vrouw, of een man, een uitverkorene. Iemand die de viool eerder had gevonden dan ik, iemand die de vorige uitverkorene dood had zien gaan en gedwongen werd om er zelf op te spelen, of hij had de ander bevrijd, laten gaan, terug naar de bewoonde wereld.
Mijn hand reikte in de richting van de deur, waarvan de deurknop ook zilver was. Mijn vingers sloten zich erom heen en voorzichtig draaide ik de knop open. De deur zwaaide geruisloos open en in mijn gezichtsveld was eerst niets dan een lege kamer te zien. Tot ik het geluid weer hoorde, mijn hoofd draaide ik voorzichtig naar links en zag daar een man, een vrouw en een jong meisje zitten. Ik schatte het meisje niet ouder als twaalf. 3 paar ogen richtte zich op mij en ik slikte.
“Wie ben jij?” de stem klonk hol door de grote lege ruimte. Het was de vrouw die het zei, maar ik had alleen maar oog voor het zilveren instrument wat in haar armen lag. Dat ene instrument wat ik zo graag wou.
“Ik, euhm… ik ben…” ik kon het niet over mijn lippen krijgen wie ik was. Normaal was ik iemand die de ander de oren van het hoofd praatte, maar iets belette mij.
“Het doet er niet toe,” zei de man. Zijn stem klonk net zo hol als die van de vrouw. Het kind wat op de grond zat volgde met haar ogen elke beweging die ik maakte. Nu pas zag ik dat de man en de vrouw al vrij oud waren, zeker in de tachtig. Langzaam stond de vrouw op.
“Deze viool is vanaf nu voor jou, jij moet hem beheren en met liefde ervoor zorgen. Speel vanuit je hart en hij zal de beste klanken geven,” de vrouw gaf de viool voorzichtig aan mij en ik pakte hem aan. Verlangend keek ik naar het zilveren instrument, wat zou ik het graag mee naar huis willen nemen en bewijzen dat hij bestond! Toen ik mijn ogen weer op de vrouw richtte zag ik tot mijn grote verbazing en angst dat zij, de man en het kind ineen gezakt waren. Voor ik ook maar kon knipperen waren ze verdwenen, waarheen?
Paniekerig keek ik in het rond, maar er was niks dan alleen één grote zilveren ruimte. Ik liep naar de hoek waar de deur zat, maar hij zat er niet meer! Nu sloeg de angst pas echt toe. Het was alleen ik, de viool en één grote lege ruimte. Hier zou ik moeten wachten tot iemand anders mij kwam bevrijdden. Ik ging zitten op dezelfde stoel als waar de vrouw zat, plaatste de zilveren viool zo dat hij goed zat en met de strijkstok streek ik zachtjes over de snaren.
Een zuiver en mooi geluid weerklonk door de ruimte. Dit was mijn lot, mijn lot om deze viool tot aan mijn dood te beschermen.

[farlain]

Goede invalshoek voor dit verhaal. Telkens ik een versie lees van dit verhaal, vind ik deze beter dan de vorige. Waarom weet ik niet, maar hier heb ik weer ditzelfde gevoel.

Je beschrijvingen zitten goed, en je weet een bepaalde sfeer te creeren in dit korte stukje.
Ik kijk uit naar meer one-shots van je