Ze was bang. Steeds als ze haar ogen sloot, zat ze vast in haar gedachten, in haar dromen, en ze kwam er niet uit. Alles leek echt te gebeuren, maar niets was echt.Hoi. Ik heb een verhaal gemaakt, gewoon zomaar, uit het niets. Het kan zijn dat het slecht is, maar ik wil graag dat als je dit leest dat je er dan een reactie op zou willen geven want ik ben niet echt een beginner in verhalen schrijven, maar ik kan natuurlijk altijd nog wat leren. Dankjewel. Daarbij is het verhaal niet af trouwens, ik weet niet of het wel waard is om het schrijven te hervatten.
Lisa had er veel moeite mee. Ze had al nachten geen rust gehad, en durfde amper te knipperen. Ze straalde de vermoeidheid uit. Blauwe wallen onder haar ogen, haar mooie lange blonde haar zat door de war, en ze zat erbij als een zoutzak.
Het enige waar ze op dat moment kon denken was slaap, maar ze zat in de klas. En werd voor de zoveelste keer uit de klas gehaald door haar mentor, die haar – alweer – de bekende vragen stelde. “Is er iets aan de hand? Thuis? Met je vrienden?”. Dit was een zin die ze de afgelopen dagen al meerdere malen had gehoord. Maar ze kon niet eens antwoorden. Ze was kapot.
Lisa loopt langzaam terug naar de klas. Ze zit nu in de derde klas van de Havo. Ze is niet bepaald populair, maar mensen kennen haar wel. Ze slentert door de gang en kijkt wat rond. Het is leswisseling, en ze word omver gelopen door de zoveel nieuwe eerste klassers, alle tweede klassers en al haar zogenaamde vrienden, waar ze nooit wat van hoeft te verwachten.
”Lisa?!” hoort ze achter zich. Ze draait om. Een meisje komt naar haar toe rennen. Ze heeft geen idee wie het is.
”Lisa! Wat is er? Je ziet er beroerd uit man, watisser,” zegt ze.
”.. W-… Wiee ben je… ? “ krijgt Lisa er nog uit.
”.. Doe niet zo gek! Voel je je wel goed? Wat is er? Moet ik hulp roepen?”
Lisa krijgt het laatste erg moeilijk mee. Ze staat op het punt om door haar benen te zakken, maar ze wil niet dat iedereen haar aankijkt, en dat ze dan nog meer gepest word dan dat ze nu al word. Maar ze blijkt er geen controle over te hebben. Haar oogleden worden zwaarder, haar benen worden slapper, en ze zakt door haar benen heen.
Ze hoort wat dof gegil, en een grote stilte.
Zwart. Dat is alles wat ze nu ziet. Ze kan niets. Ze zit vast, en kan niet bewegen.
Alles wat ze wil is wakker worden! Ze moedigt haarzelf aan om haar ogen te openen. Maar niets werkt.
Dit is wat ze de afgelopen dagen wilde voorkomen. Deze leegte. Binnen enkele seconden zou er iets heel vervelends gebeuren. Altijd weer iets anders. En ze beleefde het echt.
Word Vervolgd.
