Belofte.
Met langzame stappen loop ik over het pad.
Het gefluit van de vogels lijkt overal vandaan te komen en een zacht briesje laat de boombladeren ruisen.
Ondanks de rust en het heerlijke weer kan ik toch niet vrolijk zijn. Met een prop in mijn maag loop ik verder door het bos terwijl de zon af en toe door de bladeren heen schijnt en mijn huid verwarmt.
‘Hé!’ Roep ik geschrokken uit wanneer ik voel hoe mijn muts van mij hoofd wordt afgeplukt. Achter me klinkt gelach.
‘Peter…’ Zucht ik terwijl ik me naar hem omdraai. ‘Geef terug.’
Hoofdschuddend en met een grijns op zijn gezicht maakt Peter een afkeurend geluidje. Lachend loop ik naar hem toe. Als ik vlak voor hem sta rent hij lachend langs me heen verder het bos in.
‘Kom maar halen!’ Roept hij en even staar ik hem na. Als hij er honderd meter verderop achter komt dat ik niet achter hem aan ren stopt hij en draait zich om.
Ik kijk hoe hij daar zo staat: een lange jongen in een spijkerbroek, sneakers en zwarte winter jas. Zijn bruine golvende haar is grotendeels bedekt door een groene muts die past bij zijn handschoenen. In zijn rechter hand bungelt nog altijd mijn witte mutsje.
Plotseling begin ik op hem af te rennen en waneer ik vlak bij hem ben draait hij zich om en begint eveneens te rennen.
Op dat zelfde pad loop ik nu weer, in de zelfde richting als dat we toen renden. Alleen nu zonder Peter.
Zonder Peter. Die woorden klinken raar in mijn hoofd. Al honderden keren heb ik zijn naam herhaald in mijn hoofd. Maar hij blijft weg, alleen de herinneringen blijven.
De wind waait rustig en laat mijn haren zachtjes wapperen. Ik ben steeds langzamer gaan lopen en sta nu eindelijk stil. Om me heen staan de bomen die ik al tijden ken. Bomen die alles hebben gezien. Getuigen van gebeurtenissen. Voor altijd zullen ze er zijn. Zij wel… Peter niet.
Een traantje vindt een weg over mijn wang naar beneden en valt op de met mos bedekte grond. De grond waar ik zo vaak met hem heb gelopen.
‘Peter?’ Ik sta op een kleine open plek en een waterig winterzonnetje laat de natte takjes glinsteren. Peter zie ik nergens.
‘Peter!’ Roep ik nu wat angstiger. ‘Kom tevoorschijn!’
Het blijft stil.
‘Peter!’ Roep ik nu harder met een brok in mijn keel. Waar is hij?
Waarschijnlijk heeft hij mijn angst gehoord, want als snel komt hij achter een brede boom, recht voor mijn neus, vandaan. Nog steeds met mijn mutsje in zijn hand.
‘Stommerd!’ Grom ik en ruk mijn muts uit zijn hand. Bruusk draai ik me om en loop weg.
‘Natas.’ hoor ik Peter zuchten en zijn hand omvat mijn pols. ‘Natascha, wacht.’
‘Laat me los.’ Zeg ik en probeer mijn arm bij hem weg te trekken maar hij is te sterk en draait me om.
‘Sorry.’ Mompelt hij en slaat zijn armen om me heen.
‘Ik wil je niet kwijt.’ Mompel ik gesmoord.
‘Je raakt me niet kwijt.’
Die belofte werd hier gemaakt. Op de zelfde plek waar het voor altijd zal blijven. Hier zijn de herinneringen. Hier is Peter.
Ik kijk naar de boom waar hij achter vandaan kwam toen ik hem kwijt was.
Mijn vingers rusten op de ruwe bast. Voorzichtig glijd ik langs de letters die Peter er in gesneden heeft. Vlak na zijn beloften.
Peter & Natascha 4ever.
De letters vervagen langzaam, steken lang niet meer zo scherp af tegen de bast als vroeger.
