Hier in dit verhaal wonen de Cullens nog in Forks, heeft Edward met Bella en is Jacob vrijgezel, maar wel een weerwolf al.
Over James, Laurent en Victoria zit ik nog te twijfelen hoe ik dat doe. Of ik die erin doe, of helemaal niet. Doordat ik nog bezig ben met het tweede boek, weet ik nog niet zoveel als de andere die het 3de boek al hebben gelezen, wat ik al wel in huis heb. Het meeste is dus gebasseerd vanuit het tweede boek, in ieder geval de personages.
Voor het gemak heb ik mijn eigen naam gekozen voor de hoofdpersonage, zo schrijf ik er makkelijker over omdat ik het ook zo deed in mijn hoofd, toen ik de scenes aan het bedenken was.
Mochten er fouten zijn, meld het graag. Tips, kritiek, is allemaal welkom, opbouwen graag

Enjoy!
------------
Hoofdstuk 1
Regendruppels daalden neer op de ramen van de taxi waardoor ik naar buiten staarde. Het was algemeen bekend dat het plaatsje Forks één van de meest regenachtige plekken was van het land en uitgerekend hier moest ik wonen. Nou ja, wonen? Het was meer voor onbepaalde tijd ergens logeren bij één van mijn ouders vrienden. Mijn ouders zelf konden nog wel voor mij zorgen, maar hadden het idee dat een nieuwe omgeving en nieuwe vrienden misschien beter voor mij zouden zijn.
Nou, ik was benieuwd of een nieuwe omgeving beter zou zijn. Ik vond het fijn daar waar ik vandaan kwam. Zo nu en dan regen en verder een heerlijke temperatuur waar je het in uit kon houden. Maar nee, ze moesten mij naar een familie sturen waarvan ik alleen wist dat de dochter van die man Isabella heette, ik wist niet eens hoe haar vader heette!
De taxi stopte.
“We zijn er,” bromde de man. Hij was ook niet echt vrolijk zo te merken. Met een zucht gaf ik hem het geld, zeulde mijn twee koffers van de achterbank – ik had op de bijrijders stoel gezeten – en liep zo verder de stromende regen in. Terwijl ik niet eens meer de moeite nam om de taxi na te kijken, welke reden daarvoor zou ik eigenlijk hebben?
Met een kloppend hard liep ik met mijn koffers naar de voordeur, mijn vinger bracht ik naar de bel en drukte erop. Na even wachten hoorde ik gestommel en niet veel later ging de deur open.
“Jij bent vast Yara?” een meisje met bruin haar keek me met een vriendelijke glimlach aan en ik knikte. Ze deed een stap opzij waardoor ik naar binnen kon, wat ik ook deed. Gestommel deed ons beiden op kijken en een man liep naar beneden.
“Welkom!” glimlachte hij. Dat moest overduidelijk de beste vriend van mijn vader zijn, al hadden ze elkaar een poos niet gezien.
“Charlie,” stelde hij zich voor. Ik glimlachte, moest ik mijn naam zeggen? Hij wist het vast en zeker al.
“Yara,” zei ik voor de zekerheid toch maar even. Charlie glimlachte even en ik kon niks anders doen als terug glimlachen. Isabella was al weer weg, ik wist niet waarheen, maar daar zou ik straks wel achter komen, als ik het zag tenminste. Het enige wat ik wist was dat ik haar de trap op zag lopen, naar boven.
“Ik zal je zo de logeerkamer tonen waar je de komende tijd slaapt,” zei Charlie. Ik haalde mijn schouders op, het maakte mij echt niet uit waar ik sliep.
“De logeerkamer is vast groot genoeg,” glimlachte ik. Het leek wel alsof hij haast blij was dat ik op de logeerkamer wou, hij glimlachte opeens vrij breed.
“Laat je koffers maar anders in de hal staan,” zei Charlie. Vervolgens liep hij me voor naar de woonkamer waar een tv aan stond, zo te zien op een basketbalwedstrijd. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik ernaar. Als er iets was waar ik een hekel aan had dan was het wel een basketballwedstrijd.
“Kom je mee? Dan laat ik je de logeerkamer zien,” ik knikte. Charlie ging me al snel voor de gang op en niet veel later een trap. Uiteindelijk kwamen we bij een witte deur die hij open deed, waardoor ik direct in een kamer kon kijken. Hij was precies groot genoeg voor mij! Een bed stond in het midden, tegen een muur stond een bureau met een bureaulamp en er was plaats om mijn laptop op te zetten, ook stond er een klerenkast en een kast waar ik de kleine dingen op kon bergen. De kamer was gewoon perfect, zoals hij nu was!
“Bedankt, deze kamer is geweldig!” glimlachte ik. “Ik ben blij dat jij er blij mee bent. Je vader zei al over de telefoon dat je hem goed zou vinden,”
“Echt bedankt Charlie!” even bekeek ik de kamer nog even. Hij was echt perfect, perfecter kon gewoon niet, of wel soms? Ik wist het niet, ik was in ieder geval blij met de kamer. Dat was het enige wat telde.
“Het is nu een beetje slecht weer om je Forks te laten zien, het huis is verder vrij overzichtelijk, dit hier is Bella’s kamer,” zei Charlie toen we naar de kamerdeur van Bella liepen. Het was even wit als de mijne. We liepen verder waar ook nog een deur zat, wat naar het schijn de badkamer was. Hij liet me vervolgens alles zien in het huis, waar ik alles kon vinden.