Angel en Gianluco

[mOonroxii]

Aaaah ga verder wordt gek hehe
Ik ben echt gek van je verhaal.
Nu maar hopen dat ik niet zolang moet wachten op het vervolg.

[Artemiss]

Vergeet dit verhaal alsjeblieft niet, hè... Ik wil zo graag weten hoe het afloopt...

[xIMISSYOU]

Ohh,, spannend! Ik heb dit een heel tijdje niet meer meegelezen maar nu ben ik weer helemaal bij. Ik ben het met Artemiss eens, je mag dit verhaal niet vergeten hoor!
Mooi gedaan,, ik wacht in spanning af op meer!

[lady-chrisie]

Ik heb echt heel lang niet meer geschreven zeg. Vergeef me dus als mijn schrijven erop achteruit is gegaan... Simpelweg geen tijd en ook geen inspiratie -.-'' maar ik hoop er nu echt meer tijd aankunnen besteden


Voor al het zwart verdween kwam eerst een helse pijn. Het stroomde door me heen alsof mijn bloed het naar de rest van mijn lichaam bracht. Vooral mijn hoofd had blijkbaar heel wat te verduren gehad. Ik wilde mijn ogen niet opendoen, bang voor wat ik zou zien. Maar toen ik een gedempte snik hoorde schoten mijn ogen open.
'' Mam?'' ik probeerde hardop te spreken, zodat mijn stem overtuigend en zelfverzekerd over zou komen. Zodat het leek alsof het bijna niets was, maar wat ik hoorde was een zwak gemompel. Ik irriteerde me eraan.
'' Ja schatje? Wat is er, moet ik er een dokter bijhalen?''
Nu pas begon mijn neus zijn werk te doen, de medicijngeuren drongen zo diep mijn neus binnen dat ik meteen klaarwakker was.
'' Het gaat wel... Denk ik.. ofzo? Wa..''
'' Je moet rusten, dit komt later wel..''
Ik ontspande me en zakte terug in mijn kussen. Ziekenhuis dus, shit. Ik sloot mijn ogen omdat de druk die het zien op mijn hersens leverde me toch te boven ging. Ik wist niet meer hoe ik hier terecht gekomen was , iemand moest me gebracht hebben. Ik maakte aanstalten te vragen wie mijn redder was, toen ik iemand mijn hand vast voelde pakken. Het was niet mijn moeder. Het voelde precies als... Nee, dat kon niet, begon ik paranoïde te worden? Waarom moest ik constant aan hem denken?
'' Gian, ik denk niet dat...'' hoorde ik mijn moeder besluiteloos fluisteren.. Een schok ging door me heen, ik werd dus niet gek. Het was Gian , was Gian me gevolgd? Had hij me gered? Ik opende mijn ogen nog niet. Ik besloot te doen of ik sliep. Hoe verraden ik me ook voelde, zijn hand in de mijne voelde prettig, vertrouwd. Ik walgde van mezelf en dwong me mijn ogen open te doen, en hem een blik toe te werpen die vuur spuwde.
'' Ik.. Hoe voel je je?'' vroeg hij zachtjes, alsof hij bang was dat als hij harder zou praten, ik in stukken zou vallen.
'' Laat mijn hand los..'' zei ik kil. Hij keek me verscheurd aan en trok zijn hand uit de mijne. De schrijnende leegte die het achterliet deed me nog woedender kijken.
Hij keek me verward aan en besloot nog een keer te proberen:
'' Hoe voel je je? .. Ik.. Ik schrok me dood.. Ik .. Goddank volgde ik je.. Ik.. godverdomme, weet je wel wat je me hebt aangedaan zowat? ik sloeg die gast bijna tot pap, hij ligt hier nu ook.. Wacht maar tot hij van de pijnstillers af is dan.. dan zal ik hem eens.. Ik.. Angel waarom zeg je niks , oke ik heb het verkloot, maar jij dan, jij luistert nergens naar, trouwens Nico doet je de groeten, en weetje Angel, dit is allemaal mijn schuld en ik vergeef mezelf dit nooit meer, je zit echt aan me vast , minstens als je bodyguard, jij trekt waardeloos lui aan Angel, verdomme zeg dan wat!'' Al had ik wat willen zeggen, ik had er nooit een woord tussen gekregen.. Het duurde even voor ik alle woorden tot me kon nemen, aangezien mijn hersenen door de dosis pijnstillers drie keer zo langzaam werkten. wel merkte ik dat mijn blik meteen verzachte. Ik kon er niets aan doen, deze keer won hij van me. Oke, misschien konden we gewoon vrienden blijven. Ik kon hem minstens een tweede kans geven? Ik haalde diep adem, en zuchtte toen diep.
'' Ja..'' zei ik langzaam.
hij keek op , nieuwsgierig, wachtend op een vervolg. Maar die kwam niet. Na een minuut of twee maakte ik weer peinzend aanstalten iets te zeggen. Ik voelde een golf van tevredenheid toen ik zijn ongeduld zag, maar meteen keek hij op en zijn groene ogen boorden zich genadeloos in de mijne.
'' Je hebt het behoorlijk verkloot ja, er valt daarover niets te zeggen, gebeurd is gebeurd, we zijn twee volwassen mensen, laten we het gewn vergeten , doen alsof het niet gebeurd is en opnieuw beginnen, alles uit het verledenoo vergeten en vergeven.. Ook dit , ook al is het totaal niet je schuld... En laat die gast met rust, hij is de gevangenisstraf niet waard, laten we gewoon... vrienden zijn, oke? Opnieuw beginnen...'' Ik mompelde dit laatste een paar keer na toen ik gepijnigd mijn ogen sloot. Ik opende ze weer en wist een zelfingenomen lachje te produceren toen ik zijn verraste blik zag. Zijn rechtermondhoek krulde om in een halve glimlach vol verbijstering en bewondering. Bewondering voor mij. Oke stop, ik mocht dit niet denken. Hij zocht mijn blik weer op. Shit, weer dat groen.
''Hoi, ik ben Gianluco, enneh, hoe heet jij?'' zei hij , het klonk eigenlijk enorm dom en klunzig, en ik grinnikte erom.
'' Hey, ik.. ehh ben Angel, nice to meet you, kom jij me gezelschap houden in deze baggere tijden?'' vroeg ik speels , in een mislukte poging er wat humor bij te halen. Net toen hij antwoorden wilde kwam er een zuster binnen, ik keek naar haar. En de kamer rond. Weer domineerde de emotie Shock in mijn lichaam. Ik was vergeten dat mijn moeder ook nog in de kamer zat. En in de deuropening stond achter de zuster Nico, zijn handen achter zijn rug en een vriendelijke blik op zijn gezicht. Ik zag achter die vriendelijkheid jaloezie, oh jawel ik zag het. Ik glimlachte stralend naar hem, en mijn hoofd begon harder te bonken. Ik begon een soort ruis in mijn oren te horen.
'' Oke, jongelui, en ook u mevrouw, bezoekuur is over, ik begrijp dat het moeilijk is mevrouw, maar uw dochter heeft echt rust nodig.'' zei de zuster met een geoefende medelevende stem. Ze keek even naar Nico, en glimlachte vriendelijk. Ik keek haar smekend aan.
'' Oke, nog een kwartier voor jou, maar de rest zal toch echt weg moeten.'' zei ze streng. Ik glimlachte opgelucht. Toen Een beteuterde Gian de kamer uitliep samen met mijn nieuwsgierige moeder, stapte het engelfiguur mijn kamer binnen. De hele omgeving begon vriendelijkheid en veiligheid uit te stralen. Ik ontspande me en een glimlach speelde om mijn lippen en toen hij dat zag verdween alle jaloezie. Hij krabde ongemakkelijk aan zijn achterhoofd en maakte aanstalten iets te zeggen toen hij een enorme bos rozen achter zijn rug vandaan haalde.
'' ehh..'' was het enige wat hij eruit wist te krijgen toen hij begon te blozen en zijn blik grondwaarts keerde.
'' Wauw, ik krijg de laatste tijd wel vaak bloemen.'' zei ik verbluft.
'' Vind je ze mooi?'' vroeg hij zachtjes. Zijn stem klonk emotioneel.. En hij keek op , zijn blauwe ogen in de mijne. Ik kon niet wegkijken en vlinders begonnen in mijn buik te fladderen. Wat gebeurd hier nou?
'' ehh.. hoi.'' zei ik nonchalant.

[leeuwtje]

And she's back!

Laat die vlinders maar komen! En blijven, natuurlijk!
Hoewel ik, zoals Angel zelf, eerst volledig voor Gianluco was, ben ik die affectie verloren toen ik ontdekte dat hij een player is. Nico daarentegen is een engeltje, de jongen die wachtte tot Angel er klaar voor was, om dan als een reddende engel te komen opdagen wanneer de tijd daar was.

Ik denk dat het tijd wordt dat ook ik eens ga kennismaken met de buren, je weet nooit

'k Ben echt hartstikke blij dat je terug bent!

[Artemiss]

Nee... ik blijf bij Gianluco. Ik denk dat Nico meer verliefd is en ik denk dat Gianluco ondanks het feit dat hij een player is echt van haar houdt... Ik denk ook dat ze een goede invloed op 'm zou hebben.

[leeuwtje]

Als je het zo stelt, dan begrijp ik zeker je standpunt, want moest het echte liefde zijn, dan kan zij hem inderdaad veranderen.

Maar ik heb iets voor Nico, hij is namelijk veilig, hij is mogelijk. Want als de mooiste jongen van de school naar mij zou toekomen om me op een date te vragen, zou ik natuurlijk geen nee zeggen, maar ik zou betwijfelen of het oprecht is, ik heb namelijk, om een onverklaarbare reden, geen vertrouwen in mensen en hun gevoelens...

[lady-chrisie]

Hij keek me even verdwaasd aan, legde zijn hand even in zijn nek, waarna hij haar slap langs zijn lichaam liet hangen. Even was het stil. Toen begon hij bulderend te lachen. Ik keek naar mijn handen terwijl ik rood werd, en ook al was het verschrikkelijk genant, toch grinnikte ik zachtjes mee.
'' Ze zijn prachtig..'' zei ik verlegen. Wat is dit nou toch? Hoe dan ook, het was geweldig. Hij keek me even aan legde de rozen op het kastje naast mijn bed en keek me vrolijk aan.
'' Hoe voel je je,'' vroeg hij nu serieuzer.
'' Ik.. weet het niet,'' antwoordde ik eerlijk. Hij fronste en keek afwachtend, zonder ook maar even weg te kijken. Ik kreeg het er benauwd van en werd nog roder.
'' Ik weet niet meer wat er gebeurd is, en ook niet hoe... En nou ja, ik snap ook niet wat hier gebeurt..'' Hij begreep het verkeerd, zijn blik werd zachter en hij pakte mijn hand vast.
'' Ik weet al wat jij nodig hebt.. Geef me tot morgen en ik weet zeker dat je je prima vermaakt! Heb je eigenlijk honger?''
'' ehh .. nee.'' Ik glimlachte dankbaar om zijn poging me op te vrolijken. Tot mijn verbazing lukte dat hem nog ook. We zaten vrolijk te kletsen toen onopvallend de zuster in de deuropening verscheen. Ik was helemaal ontspannen en vond het jammer dat
Nico weg moest. Als een mokkend kind keek ik de zuster aan en als een vertrouwde moeder grinnikte ze en schudde ze van nee. Zo bleef ik alleen achter in mijn kamer, ook al hield ik normaal van alleen zijn, dit keer vond ik het vervelend. Alleen ik wist niet wie ik liever bij me wilde hebben, Nico of Gian. Nico natuurlijk, waarom twijfelde ik? Verveeld zakte ik door in mijn kussen en uiteindelijk viel ik in slaap.

[Artemiss]

Even een paar dingetjes verbeteren.

Hij keek me even verdwaast aan, legde zijn hand even in zijn nek, waarna hij haar slap langs zijn lichaam liet hangen. Even was het stil. Toen begon hij bulderend te lachen. Ik keek naar mijn handen terwijl ik rood werd, en ook al was het verschrikkelijk genant, toch grinnikte ik zachtjes mee.

'Verdwaasd' met een 'd' in dit geval, het is een onvoltooid deelwoord. Gênant is een prachtig Frans woord, en daarom moet er een zogeheten 'accent circonflexe' op.

'' Hoe voel je je,'' vroeg hij nu serieuzer.
'' Ik.. weet het niet,'' antwoordde ik eerlijk. Hij fronsde en keek afwachtend, zonder ook maar even weg te kijken. Ik kreeg het er benauwd van en werd nog roder.
'' Ik weet niet meer wat er gebeurd is, en ook niet hoe... En naja, ik snap ook niet wat hier gebeurd..'' Hij begreep het verkeerd, zijn blik werd zachter en hij pakte mijn hand vast.

Ik heb alle leestekens die komma's hadden moeten zijn even in komma's veranderd.
Tja, 'fronste'. Lang leve 't kofschip! Stam eindigt op een 's', dus een 't' in de verleden tijd. Maar geloof me, ik vergis me zelf ook nog regelmatig.
'Nou ja' is correct Nederlands. En dan 'gebeurt' met een 't' in dit geval. Het grappige vind ik, dat je eerder ook al 'gebeurd' had staan en dat je het daar wel weet. Het gebeurt en het is gebeurd. Even het verschil zien.

'' ehh .. nee.'' Ik glimlachte dankbaar om zijn poging me op te vrolijken.

Klein slordigheidsfoutje nog...

[lady-chrisie]

Dank jullie wel voor al jullie reacties en verbeteringen! nou moeten we een beetje door een saai stukje verhaal heen vrees ik maar ik probeer er een beetje pit in te stoppen! Ik ben benieuwd!!

Toen ik bijkwam voelde ik hoe er mensen bij me waren. Ik hoorde het. Toen ik mijn ogen opende zag ik zowel links als rechts van me brede ruggen spastische bewegingen maken. Mijn wenkbrauw schoot omhoog. Was ik wel wakker? Ik kuchte zachtjes om aan te geven dat ik wakker was en toen ze me niet hoorden zag ik de koptelefoons. Aan de hoofden te zien waren het Nico en Gian. Wat ze in godsnaam deden wist ik nog steeds niet. Ik keek ze een voor een even aan en begon te giechelen om de absurde bewegingen die ze maakten. Van stuiptrekkingen in hun rug tot boze zwaaien met hun vuist. Hoe oud waren ze?

Een grijns die van mijn ene tot mijn andere oor liep verscheen op mijn gezicht , en ik probeerde tussen ze te gaan liggen, steunend op mijn ellebogen. Ik gaf het bijna op toen mijn hoofd bijna barstte maar uiteindelijk lag ik er. Ze merkten het nog niet. Nu pas zag ik dat ze aan het playstationnen waren. Ik rolde met mijn ogen, zo voorspelbaar. Nee, zó kinderachtig. Ik gaapte en wreef met mijn handen in mijn ogen toen ik opkeek naar de televisie. Tekken. Dat was het spel dat ze speelden. Een schaars gekleed chinees meisje ging tekeer op een schaars gekleed blonde chick. Ik beeldde me in dat ik de chinees was. Kate was de blonde, natuurlijk. Toen het in me opkwam hoe belachelijk en zielig die gedachte wel niet was, zette ik het gauw uit mijn hoofd maar ik kon het niet helpen te genieten van het idee. Mijn eigen agressie verbaasde me. Ik kuchte nog eens. Dit maal wilde Nico blijkbaar iets tegen Gian zeggen want hij keek naar links en merkte me op. Snel stootte hij zijn koptelefoon af. Beschaamd legde hij de joystick neer en grinnikte een beetje om de situatie.
'' Ehh, nog nooit eerder gehoord? Mannen blijven altijd deels kind.'' merkte hij verlegen op.
Ik hoorde hoe Gian ook zijn koptelefoon afdeed en grinnikte.
'' Alleen hun speelgoed verandert.'' Automatisch mepte ik tegen zijn achterhoofd aan en hij dook weg.
'' Ja, wat,'' zei hij op verdedigende toon.
'' Het is toch zo!'' voegde hij er aantoe, weer vloog mijn vlakke hand zijn kant op, hij greep die vast en kwam met zijn gezicht dichter bij de mijne. Mijn adem stokte en ik deinsde voor zover ik kon achteruit. Hij keek me aan vanonder zijn wimpers, zonder lach, niets.
'' Dat zou ik maar niet nog een keer proberen als ik jou was.''
'' Laat haar los G.'' zei Nico dreigend en hij begon op te staan. Met mijn vrij hand greep ik zijn hand vast en trok ik eraan om hem op zijn plaats te houden. Zijn hand liet ik niet los. Gian liet me los en zakte weer op zijn stoel. Geshockeerd bleef ik naar hem staren en leunde ik meer Nico's kant op. Ik hoorde Gian slikken en zag hem weer mijn kant op kijken, zijn ogen liepen over van spijt.
'' Ga weg.'' zei ik kil. Hij had het weer voor elkaar. Hij balde zijn handen tot vuisten en staarde naar de grond, je kon zien dat hij het moeilijk had.
'' Ik.. Bedoelde het niet zo Angel..'' een zachte stem vol verdriet. Nep was hij, onthoud dat, nep.
'' Ga weg.'' Herhaalde ik in trance. Ik keek niet meer , ik staarde alleen geschrokken voor me uit, in het niets. En ik kneep Nico's hand fijn. Gian stond op en reikte met zijn hand naar me, ik deinsde weer achteruit. Mijn bed kon het niet aan, ik viel ervanaf. Toen ik op de grond lag, had ik pijn. Maar ik begon te schaterlachen om de situatie, Nico keek beleefd weg en reikte zijn hand uit. Alleen Gian kwam geschrokken en in paniek aanrennen om te vragen of ik gewond was , hij duwde Nico opzij en bukte om me van de grond af te halen. Ik sloeg zijn handen weg en keek Nico verwachtingsvol aan. Hij keek Gian strak aan en vroeg hem opzij te gaan, verslagen week hij uit voor Nico. Toen ik mijn armen om zijn nek sloeg zag ik uit mijn ooghoeken Gian wegkijken. Ik zuchtte, waarom maakte ik me nog druk om die gast? Nico gaf me vlinders, toch? En Nico was veilig, warm. Toch?

[Artemiss]

Aaah... hou op. Gyan houdt van die meid, dat zie je zo... Moet je 'm zo'n pijn doen?

'' Alleen hun speelgoed veranderd.'' Automatisch mepte ik tegen zijn achterhoofd aan en hij dook weg.

Gian stond op en reikte met zijn hand naar me, ik deinste weer achteruit.

Deze twee dingen even. Hun speelgoed verandert. Het is de persoonsvorm in deze zin. Ik verander, jij verandert, hij verandert en hij is veranderd. Goed opletten! (Dit is basisschool stof!)
En het moet 'ik deinsde' zijn. De laatste letter van de stam, en de stam van 'deinzen' is 'deinz'. En de 'z' zit niet in 't kofschip. Dus 'deinsde'.

Het is overigens bepaald niet saai, hoor. Er hoeven niet alleen maar klappen uitgedeeld te worden.

[Roscha]

Ga je nog verder? ^^
Het is een heel mooi verhaal

[Graziana]

Waauw dit verhaal is zo verslavend
Je heb echt talent!! Het is leuk om op dit forum over italiaanse jongens te lezen, als italiaanse haha!
Daarom zeg ik angel, ga voor Gian!!

[lady-chrisie]

fijn te lezen dat ik nog lezers heb ja ik heb (russische zijne) toch wel een sympatie naar Italie toe xD maar ik ga dan maar eens verder schrijven XD

[Shann]

Wauwwieee, ik kwam 1 dagje geleden je verhaal tegen en ik was gelijk helemaal verliefd op je verhaal!
Ik kon er niet van af blijven. Ik vraag me af of je nog verder gaat schrijven, hoop het zo erg.