Hoofdpersonen en bij personen;
Nina:
Ik persoon in het verhaal.
15 Jaar oud. (25 aug. Jarig)
Huisdieren; Hamster Apple, hond Benji (labrador) twee ratten Chip en Chop.
Vriendje – niet.
Ella:
16 jaar. (4 maart jarig)
Beste vriendin van Nina.
Huisdieren: Hond Lebbes (Vuilnisbak)
Vriendje – niet.
Waar gaat het verhaal over?
Nina en Ella zijn al heel lang beste vriendinnen.
Na een tijdje gaat het met Ella steeds slechter. Op het begin zijn ze extra veel bij elkaar. Ze worden steeds closer. Nina merkt dat ze meer begint te voelen voor Ella dan alleen vriendschap. Zal Ella hetzelfde denken?
Als Ella nog zieker word, weten de artsen zeker dat ze niet meer beter word. Na een tijdje gaat ze dood. Maar Ella is nog niet weg, ze bezoekt Nina wanneer het maar kan. Op het begin is het raar, spannend en leuk. Maar na een tijdje word het lastig. Nina heeft nog steeds gevoelens voor Ella, maar Ella is dood, toch?
En hoe moet het nou verder?
Hoofdstuk 1.
‘Afspreken? Nu nog? Ik zal het even aan mama vragen, ik weet niet of die het nog goed vind.’ ik leg de hoorn even neer, en ren naar beneden. ‘Mam? Ella vraagt of ze nog hier kan komen, ze is alleen thuis en verveelt zich. Mag het?’
Mijn moeder, ook wel Anneth genoemd, kijkt op van haar tijdschrift. ‘Nu nog? Het is al laat, maar voorruit, omdat ze dichtbij woont, dan hoeft ze niet zo ver door het donker te fietsen. Het is inmiddels al tien uur, maar omdat het weekend is, mag het.’
Ik ren terug naar boven waar de telefoon nog ligt. Als ik net wil praten, hoor ik Ella met haar ouders. Ik wil niet afluisteren maar toch blijf ik even luisteren. Ik hoor het niet goed, maar ik hoor haar vader hard schreeuwen. Haar moeder klinkt rustig en zacht, zoals altijd. Die twee horen niet bij elkaar vind ik. Ella’s vader, is hard, gemeen en schreeuwt vaak. Terwijl Ella’s moeder heel lief en rustig is.
Ik maak me er verder niet druk om, en begin te praten.
‘Van mam mag ik nog, en jij?’
Ik had het niet verwacht, maar ze antwoordde meteen terug. ‘Ja hoor, hier kan het ook.’
Ze praatte wat hard, alsof ze dat expres deed.
‘Is er iets?’ vraag ik rustig. Ella heeft soms wel van die uitbarstingen dat er opeens een heel verhaal uit komt, terwijl ze daarvoor nog zo blij was.
‘Nee hoor, er is helemaal niets.’ Alweer zegt ze het op een rare toon.
‘Ella, ik ben je beste vriendin, je kan me alles vertellen hoor.’ Ik wil dat ik bij haar ben, zodat ik in haar ogen kon kijken. Het klinkt raar, maar als ik in iemand ogen kijk, voel ik vaak wat diegene ook voelt. Wat zijn of haar humeur is, waar die aan denkt.
Ik denk daar eigenlijk niet veel over na, maar het valt me nu pas op, want eigenlijk is dat niet normaal, toch? Maar oke, laat ik daar maar niet al te veel over piekeren, daar krijg ik alleen maar hoofdpijn van.
‘Er is niets. Zal ik dan nu naar je toe komen?’
‘Ja is goed, kom maar!’ en voordat ik nog iets kon zeggen had ze al opgehangen.
Even sta ik stil met de telefoon in mijn handen. Ach ja, het zal wel niet erg zijn.
Als Ella snel is, dan is ze meestal binnen vijf minuten al hier. In de tussentijd besluit ik even mijn ratten wat aandacht te geven. Ik heb er twee. Veel mensen denken dat het grote, dikke en vieze dieren zijn, maar dat zijn de rioolratten. De kleine tamme ratten, zijn echt lief. Ze bijten bijna nooit.
Ik pak Chop uit zijn kooi. Chop is de grootste van de twee, Chip is ook lief, maar die slaapt.
Ik laat hem los in mijn kamer lopen. Hij begint overal te snuffelen en al gauw heeft hij een plekje gevonden tussen mijn spullen en begint hij vredig te slapen.
Als ik uit mijn raam kijk, zie ik dat Ella net aan komt fietsen. Ik roep naar haar en zwaai, maar ze hoort me niet.
Ik zet Chop terug in zijn kooi, die daar gewoon verder slaapt, en loop naar beneden.
Daar is Ella net haar jas uit aan het doen. ‘Hoi Anneth.’ Zegt ze tegen mijn moeder. Dan loopt ze met een big smile naar mij toe. ‘Wat is er?’ vraag ik lachend.
‘Kom we gaan naar boven, dan vertel ik het.’ Zegt Ella, die al naar boven loopt.
Als ze mijn kamerdeur open maakt, begint ze te gillen.
‘Wat is er?’ geschrokken ren ik naar mijn kamer.
‘Twee.. twee.. ratten .. of iets.’ Ze wees naar mijn bed. Tussen de knuffels kwamen twee dikke staarten tevoorschijn.
‘Dat zijn Chip en Chop.’ Zeg ik lachend. ‘Ik ben vergeten de kooi dicht te maken, ze zijn ontsnapt.’
‘Oef, ik wen nooit aan die beesten van jou Nina.’ Zucht Ella.
Lachend ga ik op mijn bed zitten. ‘maar wat is er nou?’ vraag ik ongeduldig.
‘Wij krijgen een hond!’ Ella springt bijna van blijdschap. Toevallig wist ik dat ze al vanaf jongs af aan al een hond wilde, maar haar broer is allergisch.
‘Maar Rob is toch allergisch voor honden en zo?’ Ik ben benieuwd wat er tegen gedaan is.
‘Ja, maar hij studeert, weet je, en hij vind het eigenlijk te ver weg en wil op kamers gaan! Dus dan woont hij niet meer thuis.’
‘Oh! Echt vet dat jullie een hond krijgen! Heb je er al een?’
‘We gaan morgen kijken. En weet je wat ik echt supervet geweldig vind? We gaan naar het asiel, en we kiezen degene die er al heel lang zit, en nooit gekozen word omdat hij bijvoorbeeld lelijk is.’
‘Echt? Dat vind ik echt super goed van jullie!’ ik zag de tintelingen in de ogen van Ella. Echt typisch Ella weer, dat vond ik nou zo goed van haar. Ze zette zich altijd in voor dieren of mensen die het minder goed hebben als de andere.
De rest van de avond waren we alleen maar aan het kletsen en aan het roddelen, wat we erg vaak doen. Toen het een paar secondes stil was, keek Elle op haar horloge.
‘Tien over twaalf al!’ zegt ze geschokt. ‘ik moest om half twaalf thuis zijn! Oh oh, ik krijg echt op mijn donder.’
We staan allebei meteen op en rennen naar beneden. ‘Ben je hier nou nog steeds Ella, moet je niet naar huis?’ zegt mijn moeder of een afkeurende toon.
‘Ja Anneth, ik was de tijd vergeten.’ Haastig trekt Ella haar jas aan. ‘Ik vond het alweer super leuk Nina, maar ik ga nu! Doei, tot morgen denk ik!’
‘Doei Ell!’ roep ik. Ik draai me om en loop naar de bank toe. ‘Wil je de TV niet aanzetten, papa slaapt al en hoort het heel goed, weet je nog?’
‘Hoezo? Dat heb je me nooit verteld? En trouwens jullie slaapkamer is aan de andere kant van het huis.’ Ik kijk vragend naar mama, en trek een wenkbrauw op.
‘Oh, ik dacht dat ik dat al verteld had. Maar ons bed is gistere kapot gegaan, en morgen laten we hem maken. Dus wij slapen in de logeer kamer.’
Ik slaak een luide zucht en loop naar boven toe. ‘Pubers..’ hoor ik mijn moeder nog mompelen.
Als ik boven ben, pak ik Chop en Chip en ga ik op mijn bed liggen. De twee ratjes rennen over mijn buik heen. Dan springen ze op het bed. Ik vind het altijd geweldig om te zien hoe ze daar rondhuppelen. Altijd zo vrolijk en blij. Vaak ook slaperig, dan gaan ze meteen slapen.
Ik kijk naar mijn kamer. Ik vind hem echt leuk. Een half jaartje geleden hebben we hem geverfd. De kamer was vroeger groen, met paars. En nu is alles wat lichtbruin, met beetje donkerbruin. Ook mijn bureau is in die kleur, en ik heb een chocolade bruine dekens op mijn bed.
Het is niet dat ik die kleur echt mooi vind, maar ik vind ze wel mooi bij een kamer.
Ik merk dat Chop van het bed af wil springen, maar hij durft nog niet. Telkens glijdt hij een beetje voorover en krabbelt dan weer terug. Ik pak hem op, en zet hem op de vloer neer. Als Chip merkt dat zijn broertje weg is, pak ik hem ook op en zet ik hem langs Chop op de grond.
_______________________________________________________________________
maar dat kan aan mij liggen^^^^
?
