Hier mijn eerste One-shot.
Tips en kritiek zijn welkom.
Veel plezier met lezen
Ohwja... Weet iemand een leuke titel voor deze One-shot?
----------------------------------------------
Ze zat naast zijn bed. 12 Weken lag hij al in coma.
“De resultaten van de tests zijn niet goed, Rowan reageert nergens meer op,” had de arts gezegd., “we kunnen niks meer voor hem doen.”
Als hij niet binnen een week wakker zou worden, zouden de artsen alle apparaten los moeten koppelen en zou Rowan niets anders meer resten dan een vredige en vooral pijnloze dood.
Naomi probeerde deze woorden van zich af te zetten, maar ze braken telkens weer door de barrière die ze in een hoekje van haar hoofd had opgesteld.
Ze kon de gedachte niet meer onderdrukken en dus dacht ze terug aan het ongeluk. Naomi was er zelf bij geweest toen het gebeurde, ze was zelfs een van de slachtoffers. Ze had zelf 112 gebeld toen hij niet reageerde.
Ze zag alles nog zo helder voor zich, alsof het pas gisteren gebeurt was. Weer speelde de hele scène in haar hoofd af.
Naomi zat achterop de fiets bij Rowan. Ze fluisterden elkaar lieve woordjes in. Ze leunde met haar hoofd tegen zijn rug, haar handen lagen om zijn middel. Rowan ging met een van zijn handen opzoek naar Naomi’s hand. Precies op dat moment schoot er een auto de hoek om. Schijnbaar had hij de tortelduifjes niet gezien, want hij knalde met een snelheid die zeker niet was toegestaan –zelfs niet op de snelweg- tegen hen op.
Naomi vloog de licht in. Ze maakte een salto en bij de landing brak ze een enkel en haar pols. Ook kneusde ze een paar ribben en liep ze een hersenschudding op. Met Rowan liep het slechter af. Tijdens de val brak hij zijn linker bovenbeen, doordat zijn been geklemd zat tussen zijn fiets en de grond. Bij de landing knalde hij hard –te hard voor een menselijke schedel om heel te blijven- tegen de grond. Eenmaal op de grond bleef hij doodstil liggen. Toen Naomi zag hoe hij erbij lag draaide ze meteen het alarm nummer. Na een paar minuten was de ambulance er gelukkig al. Maar goed ook, want het bleek heel ernstig te zijn.
Naomi reed mee met de ziekenwagen, waar haar, en Rowan’s, verwondingen werden verzorgd. In het ziekenhuis werden allebei hun ouders gebeld. Ook kreeg Naomi te horen Een van de twee moeilijkste momenten van de dag kwam er weer aan. gebroken te hebben en in zijn schedel zat een scheurtje. Dit was voor haar de druppel. Alles werd zwart voor haar ogen.
Maar dit was allemaal alweer geschiedenis. Over een week zou Rowan niets meer zijn dan een herinnering. Een hele mooie herinnering weliswaar, maar niets meer.
Ze wierp nog een laatste blik op haar vriendje. Een van de twee moeilijkste momenten van de dag kwam er weer aan. Het afscheid.
Ze boog zich naar hem toe om hem een zoen te geven. Vlak voordat haar lippen de zijne raakten keek ze nog even naar zijn ogen.
De vrolijkheid keerde terug in haar ogen en een glimlach verscheen weer op haar gezicht. Hij was wakker!