Lieve Nikki,
Vandaag is het eindelijk gebeurd. Mijn wens is uitgekomen. Geloof het of niet. Maar hij heeft het gedaan, in het bijzijn van het hele jaar. Het was zo romantisch, zo lief, zo teder. Ik heb me nog nooit zo compleet gevoeld. En wat het helemaal afmaakte: Nathan die jaloers keek. Nathan – de Nathan die het grappig vond om me te pesten met mijn achternaam – keek jaloers. En ik keek zielsgelukkig.
Ik stond met Zarah wat te praten, we waren bezig over de jongens die stonden te dollen. Mijn gorte liefde stond er ook tussen. ‘Hé, kijk!’ zei Zarah ineens. Ze stootte me aan en ik keek op. Het groepje bewoog zich, richting ons. Meteen stonden Isabelle en Fien naast ons met hun groepje. Ze begonnen te giechelen en te dollen, niet alsof ze volslagen gek waren, maar alsof ze hip en cool waren. Natuurlijk. Natuurlijk kwam Nicholas niet voor mij. Isabelle had achter me gestaan. Isabelle en Fien hadden intussen zo de aandacht getrokken dat zowat iedereen op het plein al keek. Er gingen al weken geruchten dat Nicholas verliefd was. En er gingen al dagen geruchten dat hij haar binnenkort zou vragen. Of hem, dat kon ook, volgens velen. Ik had me onrustig gevoeld – ik had al eens moeten meemaken hoe hij een vriendinnetje had. Het was verscheurend en deprimerend. Ik had gestresst rondgelopen en iedereen afgesnauwd. Ook hem. Toen hij op msn kwam had ik geen zin in de gesprekken. Het was altijd: ‘En, wat heeft Katherine nog over me gezegd?’
‘O, niets.’
‘Niets?’
‘Nee, niets.’
O, ik dacht dat ik doodging. En toen was het duidelijk dat ze écht in onze richting kwamen. Nicholas wat in de middengroep, gepusht door Jean en Anthony. En toen stonden ze voor ons groepje. ‘Hallo,’ zeiden zijn hyper vrienden. ‘Ni...’ Viktor stompte in Max’ zij, en die zweeg al snel. ‘Hoe gaat-ie?’ vroeg Viktor.
‘O, fantastisch!’ kirde Isabelle.
Ik ging écht dood. ‘Ça va,’ zei ik normaliter. ‘Jullie?’ Ik dacht aan hoe close we eigenlijk allemaal waren. Hoewel Isabelle en Fien helemaal geen vriendinnen waren, liepen we altijd samen op het plein. We liepen veel bij Max’ groepje, en we waren vrienden. We belden en sms’ten voortdurend, spraken samen af en hielden elke avond dubbelzinnige msn-gesprekken. Soms met de hele bende, soms met twee. De laatste tijd deed ik het wat meer met alleen Nicholas. ‘En, hoe gaat-ie?’
‘Ça va, met jou?’
‘Ook. Heb je Fien vanmiddag gezien?’
‘Echt wel! Wedden dat ze haar oog op Nathan heeft laten vallen?’
‘Ja, maar ze maakt geen schijn van kans. Die heeft zijn hart al aan een ander verpand.’
Ik bestudeerde zijn gezicht op de webcam. Hij zag er serieus uit, alsof het hem wat aanging. ‘Wie?’ Hij antwoordde niet, maar hij was er wel. Uiteindelijk keek hij even, heel kort richting camera en begon toen te typen.
‘Dat kan ik niet zeggen.’
‘Met ons gaat het fantastisch. Er komt wat schot in de zaak.’
‘O?’ Ik draaide me naar Nicholas. ‘Ga je eindelijk moven?’ Ons woordje voor je liefde verklaren aan iemand anders binnen het groepje.
‘Jaaaaaaaa!’ riepen zijn vrienden dolenthousiast. Bende peuters. Maar wel leuke peuters.
Isabelle knipperde al heel flirterig met haar wenkbrauwen. Ze dacht dat het er sexy uitzag.
‘Iedereen kijkt,’ siste Nicholas.
‘Whatever,’ fluisterde Anthony terug, ‘dan snapt iedereen dat je écht van haar houdt.’
‘En als ze nee zegt?’
‘Dat doet ze niet, man!’
‘En anders kan je tonen hoe je tegen die dingen bestand bent,’ mengde Jean zich in het gesprek. Hij kreeg een woedende blik van Anthony en Nicholas wilde zich omdraaien. ‘Nee, gast! Je doet het. Nu!’ sisten zijn twee bodyguards. ‘Of je bent al je vrienden armer.’ Het was een vast dreigement binnen onze groep, maar het werd nooit gemeend. Toch deed iedereen dan altijd wat er van hem of haar werd gevraagd. Zo ook nu. Nicholas zuchtte diep, en keek ons eerst wanhopig aan. Weiger me niet te hard.
De jongens gingen een eindje achteruit, en de meisjes bleven staan. ‘Euhm...’ Ik zag hoe Isabelle en Fien een wanhopige glinstering in hun ogen hadden. Ze hoopten dat hun naam werd genoemd. ‘Gaelle...’ Ik zag duizenden zilveren sterren voor mijn ogen. Ze schitterden als nooit tevoren.
Ze gingen allemaal naar achter, behalve Isabelle. Die bleef staan. Toen trok Zarah haar ook naar achter, en stonden Nicholas en ik alleen. Met de ogen van de hele school op ons gericht.
Isabelle en Fien zouden me haten.
Ik zou van het leven houden.
Zarah zou me niet met rust laten.
En toen ik Nathan’s blik zag, dacht ik er ook nog bij: Nathan zou jaloers zijn.
‘Gaelle...’ Hij werd onwennig van al die blikken, ik ook. Ik probeerde er niet als een malloot bij te staan, maar het was moeilijk. Nicholas. ‘Ik...’ Hij kwam iets dichter staan en fluisterde me in het oor. Ik voelde zijn zachte adem langs mijn hals strijken en wilde dat ik dat eeuwig kon voelen. Ik wilde dat dit eeuwig zou duren. De hele school keek naar óns, Nicholas en mij. Dit was het meest gelukkige moment in mijn leven. ‘Ik kan het met zoveel mooie woorden zeggen, maar dat zou je verschrikkelijk vinden - alhoewel, iedereen zou willen weten wat ik tegen je zei...’ Ik grinnikte. ‘En ik kan het ook heel simpel zeggen...’ Hij wachtte heel lang en keek me in de ogen. ‘Mag ik?’ vroeg hij. Ik knikte bijna onzichtbaar met mijn hoofd en hij bracht zijn mond naar de mijne. Zijn lippen raakten de mijne. Ik zag geen vuurwerk, zoals beschreven wordt, maar ik zag al het moois dat er op de wereld was. Ik zag alles waar ik van hield, en ik zag zijn staalblauwe ogen. Iedereen begon te joelen en ‘ooooooooh’ te roepen, behalve Isabelle. Zij riep ‘aaaaaaaaaaah’.
Toen we elkaar loslieten, keek ik hem diep in de ogen. ‘Ja,’ fluisterde ik.
Ik hou van je,
Gaelle
Lieve Nikki,
De vraag cirkelt op school rond. Het is als een zuchtje koele, frisse wind in de snikhete gangen. Het zweeft de hele school door en gaat langs iedereen. En telkens ze die koelte voelen, proberen ze het vast te houden, wanhopig. Ze willen de kilte blijven voelen en de hitte vergeten.
Wat zei hij tegen haar?
Ik hou van je,
Gaelle
