Smeeeeeeelt! Ach gossie, die twee zijn echt zo enorm lief samen! Ik voelde me eerst ook depri, omdat Tom niets liet horen en ik besloot al bijna om hem een zak te gaan vinden, maar toen dat sms'je! Aaaaaaw.
Oh, trouwens, bij deze zin:
Toen vroeg ze zich af waarom ze Tom vergeleek met een paraplu en begon nerveus te giechelen, ook al was er niemand die haar gedachte had kunnen horen.
Kreeg ik echt heel hard de slappe lach XD Ik voelde me zelf ook echt in zo'n verliefde bui en kreeg ook zo'n nerveuze aanval hierdoor. Whaha! Als je het hebt over jezelf in kunnen leven in personages...
Ik ben blij dat je weer post! En als je weer vast zit, je weet dat ik nog steeds altijd wil helpen, hihi. Succes met het verder schrijven, kan niet wachten op meer!
Zwarte Tranen FF
Whii, dankjewel! *blij*
Saai stukje.
~~
Raquel verveelde zich. Twee dagen sinds het vertrek uit Wenen en ze verveelde zich nu al. Niet omdat ze niets te doen had – het ging om Chantal. Ze miste Chantal. En Bill. Vooral Bill. Nee, vooral Chantal. Ze wist het niet zeker meer. Ze miste de dagen dat Chantal haar ’s ochtends wakker belde met de meest idiote nieuwtjes, maar ze miste ook het gevoel van Bills handen op haar heupen en zijn koele adem op haar wang.
Ze miste haar vrienden.
Met een zucht stond ze op van de bank en slenterde door de woonkamer, automatisch richting de piano. Of zou ze harp spelen vandaag? Dan moest ze naar boven en daar had ze geen zin in. Ze had nergens zin in.
De telefoon stond te lonken bovenop de piano. Elvira was zoals gewoonlijk niet thuis, dus die kon niet klagen over uren aan de telefoon zitten. Wie zou Raquel eens bellen? Haar broertje niet, die was nooit in voor een lang telefoongesprek. Chantal zat in de studio. Hannah! Natuurlijk zou ze Hannah bellen. Die verveelde zich vast ook, nu Tom in Hamburg zat.
Grijnzend pakte Raquel de telefoon. Hannah en Tom, het was ook werkelijk ongelooflijk. Wie had ooit gedacht dat Hannah zich over haar verlegenheid heen zou zetten? Tom in elk geval niet, maar hij leek er geen enkel probleem mee te hebben.
Het was Hannah’s moeder die de telefoon opnam. ‘Helga Fischer?’
‘Uh... U spreekt met Raquel Rodri...’ Raquel kreeg de kans niet om haar zin af te maken, Hannah’s moeder viel haar meteen in de rede.
‘Ah, Raquel! Wil je Hannah hebben?’
‘Ja, als dat kan...’
‘Maar natuurlijk kan dat. Ik zal haar even roepen.’ Er klonk het geluid van tikkende hakken, Helga die door de gang liep en vervolgens bijna Raquels trommelvliezen scheurde door Hannah’s naam te schreeuwen – met haar mond nog vlakbij de telefoon.
Even later klonk Hannah’s vrolijke stem door de telefoon: ‘Hé daar!’
‘Bij jou of bij mij?’ Raquel had het eigenlijk niet meteen willen zeggen, maar haar tong was sneller dan haar brein.
Hannah schoot in de lach. ‘Ik ben er over een kwartier! Tschüss!’
Met een diepe zucht schopte Elvira de voordeur open. Werken, werken, werken... Ze had een moeilijke zaak opgekregen en moest nu elk uurtje benutten om haar tactiek uit te stippelen. Ze werd er doodmoe van, maar aan de andere kant: thuis had ze verder ook niet veel te doen. Behalve stofzuigen dan.
Op dat moment hoorde ze iemand schaterlachen in de woonkamer. Raquel? Nee, die lachte anders. Chantal... Of was die er nou niet? Raquel had zoiets gezegd, maar Elvira’s hoofd kon op dit moment aan niets anders denken dan haar werk. Dus slofte ze door de gang naar de trap zonder in de woonkamer te kijken.
Raquel hoorde haar moeder wel, maar had geen zin om Elvira te begroeten. Zij en Hannah lagen languit op de grond voor de televisie en keken naar een herhaling van South Park, waarbij ze regelmatig in de lach schoten.
‘Was dat je moeder?’ vroeg Hannah zonder opkijken. Ze klonk niet echt geïnteresseerd, maar dat had Raquel ook niet verwacht. Ze antwoordde met een vaag bevestigend “ja” en rolde op haar rug.
Op hetzelfde moment ging Hannah’s telefoon.
De twee meisjes schoten tegelijkertijd overeind. ‘Mijn mobiel!’ riep Hannah overbodig en viste het dingetje uit haar broekzak. Meteen begon haar hele gezicht te stralen en Raquel wist al wie haar belde.
‘Ik ga thee zetten,’ zei ze tactvol. Hannah knikte zonder opkijken, ging op de bank zitten en nam op. Haar ademloze “Hé Tom!” bevestigde Raquels vermoeden. Met een grijns op haar gezicht verliet ze de woonkamer; het was beter om die twee maar even alleen te laten. Bovendien herinnerde Hannah’s gelach en enigszins dwepende stem haar aan Bill... En dat was wel het laatste wat ze wilde.
~~
Raquel verveelde zich. Twee dagen sinds het vertrek uit Wenen en ze verveelde zich nu al. Niet omdat ze niets te doen had – het ging om Chantal. Ze miste Chantal. En Bill. Vooral Bill. Nee, vooral Chantal. Ze wist het niet zeker meer. Ze miste de dagen dat Chantal haar ’s ochtends wakker belde met de meest idiote nieuwtjes, maar ze miste ook het gevoel van Bills handen op haar heupen en zijn koele adem op haar wang.
Ze miste haar vrienden.
Met een zucht stond ze op van de bank en slenterde door de woonkamer, automatisch richting de piano. Of zou ze harp spelen vandaag? Dan moest ze naar boven en daar had ze geen zin in. Ze had nergens zin in.
De telefoon stond te lonken bovenop de piano. Elvira was zoals gewoonlijk niet thuis, dus die kon niet klagen over uren aan de telefoon zitten. Wie zou Raquel eens bellen? Haar broertje niet, die was nooit in voor een lang telefoongesprek. Chantal zat in de studio. Hannah! Natuurlijk zou ze Hannah bellen. Die verveelde zich vast ook, nu Tom in Hamburg zat.
Grijnzend pakte Raquel de telefoon. Hannah en Tom, het was ook werkelijk ongelooflijk. Wie had ooit gedacht dat Hannah zich over haar verlegenheid heen zou zetten? Tom in elk geval niet, maar hij leek er geen enkel probleem mee te hebben.
Het was Hannah’s moeder die de telefoon opnam. ‘Helga Fischer?’
‘Uh... U spreekt met Raquel Rodri...’ Raquel kreeg de kans niet om haar zin af te maken, Hannah’s moeder viel haar meteen in de rede.
‘Ah, Raquel! Wil je Hannah hebben?’
‘Ja, als dat kan...’
‘Maar natuurlijk kan dat. Ik zal haar even roepen.’ Er klonk het geluid van tikkende hakken, Helga die door de gang liep en vervolgens bijna Raquels trommelvliezen scheurde door Hannah’s naam te schreeuwen – met haar mond nog vlakbij de telefoon.
Even later klonk Hannah’s vrolijke stem door de telefoon: ‘Hé daar!’
‘Bij jou of bij mij?’ Raquel had het eigenlijk niet meteen willen zeggen, maar haar tong was sneller dan haar brein.
Hannah schoot in de lach. ‘Ik ben er over een kwartier! Tschüss!’
Met een diepe zucht schopte Elvira de voordeur open. Werken, werken, werken... Ze had een moeilijke zaak opgekregen en moest nu elk uurtje benutten om haar tactiek uit te stippelen. Ze werd er doodmoe van, maar aan de andere kant: thuis had ze verder ook niet veel te doen. Behalve stofzuigen dan.
Op dat moment hoorde ze iemand schaterlachen in de woonkamer. Raquel? Nee, die lachte anders. Chantal... Of was die er nou niet? Raquel had zoiets gezegd, maar Elvira’s hoofd kon op dit moment aan niets anders denken dan haar werk. Dus slofte ze door de gang naar de trap zonder in de woonkamer te kijken.
Raquel hoorde haar moeder wel, maar had geen zin om Elvira te begroeten. Zij en Hannah lagen languit op de grond voor de televisie en keken naar een herhaling van South Park, waarbij ze regelmatig in de lach schoten.
‘Was dat je moeder?’ vroeg Hannah zonder opkijken. Ze klonk niet echt geïnteresseerd, maar dat had Raquel ook niet verwacht. Ze antwoordde met een vaag bevestigend “ja” en rolde op haar rug.
Op hetzelfde moment ging Hannah’s telefoon.
De twee meisjes schoten tegelijkertijd overeind. ‘Mijn mobiel!’ riep Hannah overbodig en viste het dingetje uit haar broekzak. Meteen begon haar hele gezicht te stralen en Raquel wist al wie haar belde.
‘Ik ga thee zetten,’ zei ze tactvol. Hannah knikte zonder opkijken, ging op de bank zitten en nam op. Haar ademloze “Hé Tom!” bevestigde Raquels vermoeden. Met een grijns op haar gezicht verliet ze de woonkamer; het was beter om die twee maar even alleen te laten. Bovendien herinnerde Hannah’s gelach en enigszins dwepende stem haar aan Bill... En dat was wel het laatste wat ze wilde.
Hij beeeeeeelt haar! *maakt vreugdedansje* Ik mag hopen dat hij wel gewoon belt om lekker te kletsen, dat zou heel schattig zijn.
Ik moest trouwens erg hard lachen toen ik de eerste zin las, hij kwam me erg bekend voor. Geweldig bedacht dat je het laatste stuk en je vorige stuk hetzelfde bent begonnen, alleen dan met Hannah en Raquel. Super bedacht!
Ik vind het geen saai stukje, want dit zijn ook juist de stukjes die het leuk maken. Er hoeft ook niet altijd heel veel te gebeuren. Hihi, als ik een nieuw stuk van Pudd heb gekregen, ga ik je PM'en: hoofdstukuitwisseling! Hihi :D
Ik moest trouwens erg hard lachen toen ik de eerste zin las, hij kwam me erg bekend voor. Geweldig bedacht dat je het laatste stuk en je vorige stuk hetzelfde bent begonnen, alleen dan met Hannah en Raquel. Super bedacht!
Ik vind het geen saai stukje, want dit zijn ook juist de stukjes die het leuk maken. Er hoeft ook niet altijd heel veel te gebeuren. Hihi, als ik een nieuw stuk van Pudd heb gekregen, ga ik je PM'en: hoofdstukuitwisseling! Hihi :D
Hoofdstukuitwisseling xD
Dankjewel
Melig stukje
~~
Hannah merkte nauwelijks dat Raquel ervandoor ging. Ze praatte namelijk met Tom en wat was nou belangrijker dan dat?
Ze genoot ervan zijn stem te horen, zijn grapjes, zijn lach, gewoon, ze genoot ervan weer met Tom te praten. Het voelde zo alsof hij toch een beetje bij haar was, ook al zat hij in Hamburg en zij in Berlijn. Ze kon zich perfect voorstellen hoe hij er nu uitzag, lekker relaxt op de sofa hangend, met zijn dreadlocks onder zijn pet en de veel te grote kleren waar je zo lekker in weg kon kruipen... De vlinders in haar buik fladderden heftiger dan ooit.
Op dat moment hoorde ze aan de andere kant van de lijn Bills stem: ‘Tom! Ruim in godsnaam je sokken op!’
Tom schoot meteen in de lach en riep terug: ‘Doe het lekker zelf!’
‘Het zijn míjn sokken niet!’
‘Nou en? Jij struikelt er over.’
Hannah barstte in lachen uit en Tom lachte mee. Bill vond het duidelijk niet zo grappig, want zelfs Hannah kon zijn geërgerde zucht horen. Toen klonk zijn stem weer: ‘Tom, als je zo nodig met Hannah moet praten, nodig haar dan een keer uit, oké?’
‘Sinds wanneer heb jij iets tegen telefoons?’ antwoordde Tom en voegde er tegen Hannah bij: ‘Serieus, zelfs over pizza bestellen doet Bill een half uur langer dan ik.’
‘Dat komt omdat ze bij mij altijd vragen of ik wel écht dé Bill Kaulitz ben!’ snauwde Bill terug. ‘En ik heb iets tegen telefoons sinds ik maar de helft van het gesprek kan horen en dat hangt me behoorlijk de keel uit!’
‘Welcome to my world!’ grijnsde Tom. ‘Bij mij vragen ze of ik wel echt dé Tom Kaulitz ben, broertje.’
‘Houd nou eens op met dat “broertje”! En ik geef altijd ántwoord op die vraag, jij niet!’
Hannah lag ondertussen helemaal dubbel met de telefoon tegen haar oor geklemd en hoorde de helft van het gekibbel niet meer door haar eigen gelach. Het duurde daardoor ook een tijdje voor ze doorhad dat Tom weer tegen háár praatte.
‘... heeft wel gelijk, het is makkelijker als je gewoon hierheen komt.’
Ze ging vlug rechtop zitten en antwoordde: ‘Tuurlijk, wanneer kan ik komen?’
‘Nou... Wacht even. Gustav, wanneer zijn we vrij?’
Nu klonk de stem van de drummer door de telefoon. ‘Niet dit weekend, maar dat daarna. Leer je rooster eens uit je hoofd, joh.’
‘Nee, daar hebben we nou jou voor,’ zei Tom droog en vervolgde opgewekt in de telefoon: ‘Volgende week het weekend dus.’
‘Oké, dan kom ik... Hoe laat?’
‘Zie maar. Niet voor elven, want dan ben ik nog niet wakker.’
‘En ik neem Raquel mee, goed?’
‘Ja, dan heeft Bill ook iets te doen.’
En natuurlijk moest Bill daar weer op reageren: ‘Zeg, waar hebben jullie het nu weer over?’
‘Ze zegt dat ze Raquel meeneemt als ze komt.’ Aan Toms stem kon Hannah horen dat hij grijnsde.
Bill bleef even stil – wat Hannah nogal verbaasde, want als er iemand onder de categorie “kletskous” viel was het Bill wel. Toen zei hij overdreven achteloos: ‘Oh, oké.’
Tom grinnikte in de telefoon. ‘Ja, dat vindt hij wel leuk, hè. Maar, ik ga hangen, anders probeert mijn lieve babybroertje me nog te vermoorden.’
‘Tien minuten!’ gilde Bill op de achtergrond. ‘Het zijn maar tien minuten!’
‘Doei,’ giechelde Hannah. ‘Tot volgende week.’
‘Tschüss, Liebchen.’ En toen hing hij op.
Dankjewel
Melig stukje
~~
Hannah merkte nauwelijks dat Raquel ervandoor ging. Ze praatte namelijk met Tom en wat was nou belangrijker dan dat?
Ze genoot ervan zijn stem te horen, zijn grapjes, zijn lach, gewoon, ze genoot ervan weer met Tom te praten. Het voelde zo alsof hij toch een beetje bij haar was, ook al zat hij in Hamburg en zij in Berlijn. Ze kon zich perfect voorstellen hoe hij er nu uitzag, lekker relaxt op de sofa hangend, met zijn dreadlocks onder zijn pet en de veel te grote kleren waar je zo lekker in weg kon kruipen... De vlinders in haar buik fladderden heftiger dan ooit.
Op dat moment hoorde ze aan de andere kant van de lijn Bills stem: ‘Tom! Ruim in godsnaam je sokken op!’
Tom schoot meteen in de lach en riep terug: ‘Doe het lekker zelf!’
‘Het zijn míjn sokken niet!’
‘Nou en? Jij struikelt er over.’
Hannah barstte in lachen uit en Tom lachte mee. Bill vond het duidelijk niet zo grappig, want zelfs Hannah kon zijn geërgerde zucht horen. Toen klonk zijn stem weer: ‘Tom, als je zo nodig met Hannah moet praten, nodig haar dan een keer uit, oké?’
‘Sinds wanneer heb jij iets tegen telefoons?’ antwoordde Tom en voegde er tegen Hannah bij: ‘Serieus, zelfs over pizza bestellen doet Bill een half uur langer dan ik.’
‘Dat komt omdat ze bij mij altijd vragen of ik wel écht dé Bill Kaulitz ben!’ snauwde Bill terug. ‘En ik heb iets tegen telefoons sinds ik maar de helft van het gesprek kan horen en dat hangt me behoorlijk de keel uit!’
‘Welcome to my world!’ grijnsde Tom. ‘Bij mij vragen ze of ik wel echt dé Tom Kaulitz ben, broertje.’
‘Houd nou eens op met dat “broertje”! En ik geef altijd ántwoord op die vraag, jij niet!’
Hannah lag ondertussen helemaal dubbel met de telefoon tegen haar oor geklemd en hoorde de helft van het gekibbel niet meer door haar eigen gelach. Het duurde daardoor ook een tijdje voor ze doorhad dat Tom weer tegen háár praatte.
‘... heeft wel gelijk, het is makkelijker als je gewoon hierheen komt.’
Ze ging vlug rechtop zitten en antwoordde: ‘Tuurlijk, wanneer kan ik komen?’
‘Nou... Wacht even. Gustav, wanneer zijn we vrij?’
Nu klonk de stem van de drummer door de telefoon. ‘Niet dit weekend, maar dat daarna. Leer je rooster eens uit je hoofd, joh.’
‘Nee, daar hebben we nou jou voor,’ zei Tom droog en vervolgde opgewekt in de telefoon: ‘Volgende week het weekend dus.’
‘Oké, dan kom ik... Hoe laat?’
‘Zie maar. Niet voor elven, want dan ben ik nog niet wakker.’
‘En ik neem Raquel mee, goed?’
‘Ja, dan heeft Bill ook iets te doen.’
En natuurlijk moest Bill daar weer op reageren: ‘Zeg, waar hebben jullie het nu weer over?’
‘Ze zegt dat ze Raquel meeneemt als ze komt.’ Aan Toms stem kon Hannah horen dat hij grijnsde.
Bill bleef even stil – wat Hannah nogal verbaasde, want als er iemand onder de categorie “kletskous” viel was het Bill wel. Toen zei hij overdreven achteloos: ‘Oh, oké.’
Tom grinnikte in de telefoon. ‘Ja, dat vindt hij wel leuk, hè. Maar, ik ga hangen, anders probeert mijn lieve babybroertje me nog te vermoorden.’
‘Tien minuten!’ gilde Bill op de achtergrond. ‘Het zijn maar tien minuten!’
‘Doei,’ giechelde Hannah. ‘Tot volgende week.’
‘Tschüss, Liebchen.’ En toen hing hij op.
HAHAHAHAHAHAHA!
Omg, ZO masterlijk! Ik zit hier nog vet hard te lachen, hahaha. Dit stuk is echt ronduit briljant. Die sféér, hoe dóe je dat? Zo geweldig hoe je die jongens heerlijk laat kibbelen, dat is juist hetgene dat het zo realistisch maakt. Oh, ik heb echt om iedere zin moeten lachen geloof ik, dus ik ga niet alle grappige dingen herhalen, behalve dit:
‘Oké, dan kom ik... Hoe laat?’
‘Zie maar. Niet voor elven, want dan ben ik nog niet wakker.’
‘En ik neem Raquel mee, goed?’
‘Ja, dan heeft Bill ook iets te doen.’
Ik zeg ook altijd tegen mensen dat ze niet voor die tijd moeten komen, prachtig XD. En omg, die laatste zin. Het klopt precies, en toch is het geniaal.
Okay, ik zit hier nu nog gewoon met een grijns op mijn gezicht. Het komt er dus gewoon op neer dat ik meer wil, haha!
P.s. Die laatste zin was om van te smelten trouwens <3
Edit: Oh ja, ik kan Bill trouwens ook echt horen gillen XD Zo vet hysterisch, omg *opnieuw slappe lach*
Omg, ZO masterlijk! Ik zit hier nog vet hard te lachen, hahaha. Dit stuk is echt ronduit briljant. Die sféér, hoe dóe je dat? Zo geweldig hoe je die jongens heerlijk laat kibbelen, dat is juist hetgene dat het zo realistisch maakt. Oh, ik heb echt om iedere zin moeten lachen geloof ik, dus ik ga niet alle grappige dingen herhalen, behalve dit:
‘Oké, dan kom ik... Hoe laat?’
‘Zie maar. Niet voor elven, want dan ben ik nog niet wakker.’
‘En ik neem Raquel mee, goed?’
‘Ja, dan heeft Bill ook iets te doen.’
Ik zeg ook altijd tegen mensen dat ze niet voor die tijd moeten komen, prachtig XD. En omg, die laatste zin. Het klopt precies, en toch is het geniaal.
Okay, ik zit hier nu nog gewoon met een grijns op mijn gezicht. Het komt er dus gewoon op neer dat ik meer wil, haha!
P.s. Die laatste zin was om van te smelten trouwens <3
Edit: Oh ja, ik kan Bill trouwens ook echt horen gillen XD Zo vet hysterisch, omg *opnieuw slappe lach*
Whaha, dankjewel!
Jouw reactie maakte mij aan het lachen
Volgende hoofdstuk alweer!
~~
19.
Chantal had het veel te druk om zich te vervelen. Ze had nooit gedacht dat het leven van een beroemdheid zo ingewikkeld was. Het zag er altijd zo makkelijk uit, hier een interview en daar een concert en verder een luizenleventje. Nou, die zeepbel hadden ze hier meteen laten knappen.
Het was werken, werken, werken en oh ja: werken.
Goed, ze mocht ’s ochtends tot negen uur in bed blijven liggen, maar daarna moest ze ook wel onmiddellijk wakker en opgewekt zijn. Ontbijten deden ze zo goed mogelijk met z’n vijven, maar meestal waren er wel één of twee jongens niet aanwezig – en dat wisselde tussen Bill, Tom of Bill én Tom. Gustav was sowieso een vroege vogel en Georg was gedisciplineerd genoeg om ook daadwerkelijk op te staan als zijn wekker ging.
Na het ontbijt werd Chantal onmiddellijk naar de studio gestuurd. Ze had gedacht dat ze zouden beginnen met opnemen, maar niets was minder waar. Op de eerste dag stond er een zanglerares te wachten, eentje die duidelijk niet gekomen was om vrienden te maken. Ze liet Chantal onmiddellijk de hele studio doorrennen, terwijl het meisje op vol volume Ready Set Go moest zingen. Chantal besefte dat er bij optreden veel meer kwam kijken dan lief lachen en klemde haar kaken op elkaar. Ze móest dit goed doen, ze kon de jongens niet teleurstellen.
’s Middags werd er vlug geluncht, ieder voor zich, omdat de jongens een ander schema hadden dan Chantal. Wat zij precies deden, wist ze niet. Interviews, nam ze aan, fotoshoot misschien, in elk geval iets waar zij nog niet aan mee kon doen.
En na de lunch werd het weer werken, werken en werken. De zanglerares had nog meer te doen, maar in plaats daarvan kwam ene Felix, die Chantal uitlegde hoe het leven van een celebrity in elkaar zat. Dat betekende les in interviews geven, met groupies omgaan (hier kreeg Chantal ruimschoots de kans haar sarcasme te oefenen) en over de rode loper wandelen.
’s Avonds kwamen de jongens ook weer terug van weggeweest en ze aten met z’n allen in de keuken. Gustav kookte meestal, hij deed het met plezier en was er ook het beste in. De tweeling kwam niet verder dan spaghetti met ketchup en Georg was een prof in het bakken van eieren, maar dat was dan ook alles. Chantal had zich algauw ontpopt tot Gustavs keukenhulpje en dat lieten de andere drie graag aan haar over.
Veel tijd voor contact met de buitenwereld had Chantal niet. Ze mocht onbeperkt bellen met wie dan ook, maar kon daar meestal gewoon geen gaatje voor vinden. De computer was bestemd voor fanmail en het reserveren van bijvoorbeeld vliegtickets, dus niet voor msn, en verder bewaakten de jongens hun laptops alsof het baby’s waren. Alleen Bill was af en toe zo aardig om zijn laptop uit te lenen, maar veel tijd om te kletsen had Chantal toch niet. Aan het einde van de dag was ze meestal zo afgepeigerd dat ze alleen nog maar wilde slapen.
Maandagochtend. Het weekend was godzijdank rustiger geweest en Chantal had de hele zondagmiddag achter Bills laptop gezeten om met Raquel en Hannah te kunnen kletsen. Maar nu was het alweer maandag en ze besefte dat ze weer aan het werk moest.
Aan het werk.
Rare benaming voor je hobby, dacht ze. Werk. Maar dat was het natuurlijk, de jongens leefden van hun muziek en zij zou dat ook doen. Zíj, Chantal Jones, tot voor kort een onbetekenend schoolmeisje, zou beroemd worden en haar geld verdienen met haar stem. Kon het nog gekker?
Jouw reactie maakte mij aan het lachen
Volgende hoofdstuk alweer!
~~
19.
Chantal had het veel te druk om zich te vervelen. Ze had nooit gedacht dat het leven van een beroemdheid zo ingewikkeld was. Het zag er altijd zo makkelijk uit, hier een interview en daar een concert en verder een luizenleventje. Nou, die zeepbel hadden ze hier meteen laten knappen.
Het was werken, werken, werken en oh ja: werken.
Goed, ze mocht ’s ochtends tot negen uur in bed blijven liggen, maar daarna moest ze ook wel onmiddellijk wakker en opgewekt zijn. Ontbijten deden ze zo goed mogelijk met z’n vijven, maar meestal waren er wel één of twee jongens niet aanwezig – en dat wisselde tussen Bill, Tom of Bill én Tom. Gustav was sowieso een vroege vogel en Georg was gedisciplineerd genoeg om ook daadwerkelijk op te staan als zijn wekker ging.
Na het ontbijt werd Chantal onmiddellijk naar de studio gestuurd. Ze had gedacht dat ze zouden beginnen met opnemen, maar niets was minder waar. Op de eerste dag stond er een zanglerares te wachten, eentje die duidelijk niet gekomen was om vrienden te maken. Ze liet Chantal onmiddellijk de hele studio doorrennen, terwijl het meisje op vol volume Ready Set Go moest zingen. Chantal besefte dat er bij optreden veel meer kwam kijken dan lief lachen en klemde haar kaken op elkaar. Ze móest dit goed doen, ze kon de jongens niet teleurstellen.
’s Middags werd er vlug geluncht, ieder voor zich, omdat de jongens een ander schema hadden dan Chantal. Wat zij precies deden, wist ze niet. Interviews, nam ze aan, fotoshoot misschien, in elk geval iets waar zij nog niet aan mee kon doen.
En na de lunch werd het weer werken, werken en werken. De zanglerares had nog meer te doen, maar in plaats daarvan kwam ene Felix, die Chantal uitlegde hoe het leven van een celebrity in elkaar zat. Dat betekende les in interviews geven, met groupies omgaan (hier kreeg Chantal ruimschoots de kans haar sarcasme te oefenen) en over de rode loper wandelen.
’s Avonds kwamen de jongens ook weer terug van weggeweest en ze aten met z’n allen in de keuken. Gustav kookte meestal, hij deed het met plezier en was er ook het beste in. De tweeling kwam niet verder dan spaghetti met ketchup en Georg was een prof in het bakken van eieren, maar dat was dan ook alles. Chantal had zich algauw ontpopt tot Gustavs keukenhulpje en dat lieten de andere drie graag aan haar over.
Veel tijd voor contact met de buitenwereld had Chantal niet. Ze mocht onbeperkt bellen met wie dan ook, maar kon daar meestal gewoon geen gaatje voor vinden. De computer was bestemd voor fanmail en het reserveren van bijvoorbeeld vliegtickets, dus niet voor msn, en verder bewaakten de jongens hun laptops alsof het baby’s waren. Alleen Bill was af en toe zo aardig om zijn laptop uit te lenen, maar veel tijd om te kletsen had Chantal toch niet. Aan het einde van de dag was ze meestal zo afgepeigerd dat ze alleen nog maar wilde slapen.
Maandagochtend. Het weekend was godzijdank rustiger geweest en Chantal had de hele zondagmiddag achter Bills laptop gezeten om met Raquel en Hannah te kunnen kletsen. Maar nu was het alweer maandag en ze besefte dat ze weer aan het werk moest.
Aan het werk.
Rare benaming voor je hobby, dacht ze. Werk. Maar dat was het natuurlijk, de jongens leefden van hun muziek en zij zou dat ook doen. Zíj, Chantal Jones, tot voor kort een onbetekenend schoolmeisje, zou beroemd worden en haar geld verdienen met haar stem. Kon het nog gekker?
Aaw, ik vind het wel sneu voor Chantal. Ik begrijp het drukke leven wel, zo is het nu eenmaal als een celebrity (of een in spé), maar toch. Ik zou helemaal gek worden in zo'n situatie of waarschijnlijk op instorten staan of zo. Ondanks dat ik Chantal niet echt mag, hoop ik wel dat ze het een beetje vol weet te houden. Ze heeft nu het leven dat ze wil en het zou zonde zijn als die droom in duigen zou vallen.
Heel veel heb ik niet over dit stukje te zeggen, maar ik vind wel dat je de situatie goed neer hebt gezet. Het lijkt wel alsof je zelf een celeb bent, haha, want het lijkt alsof je echt precies weet hoe die situatie werkt. Hihi, heb jij iets op te biechten?
Nee, even serieus. I loved it, maar ik wil gewoon meer
Heel veel heb ik niet over dit stukje te zeggen, maar ik vind wel dat je de situatie goed neer hebt gezet. Het lijkt wel alsof je zelf een celeb bent, haha, want het lijkt alsof je echt precies weet hoe die situatie werkt. Hihi, heb jij iets op te biechten?
Nee, even serieus. I loved it, maar ik wil gewoon meer
Nou, eigenlijk... Nee, grapje xDImke schreef:Hihi, heb jij iets op te biechten?
Ik heb gewoon teveel fantasie :p
Beetje een melig stukje
~~
Gedoucht, aangekleed en opgemaakt slofte Chantal door de gang richting de keuken. Aan het geluid te horen waren er vier jongens aanwezig. Dat betekende óf dat Gustav een pesthumeur had, óf dat er iets belangrijks aan de hand was.
‘Hé,’ zei ze en ging op de lege stoel naast Georg zitten. ‘Wat een wonder, de tweeling is wakker! Stond je bed in brand of zo?’
‘Heel grappig, Jones!’ morde Bill en staarde naar het bodempje zwarte brandstof – ofwel koffie – in zijn kopje. ‘Is er hier nog meer van?’
‘Bill, je hebt al vier koppen op,’ zuchtte Gustav en voegde er tegen Chantal bij: ‘We moeten vandaag even naar Universal en we wilden jou daarna een beetje wegwijs maken in de stad.’
‘Naar Universal? Hoezo?’ vroeg Chantal nieuwsgierig. Ze had niet het idee dat de platenmaatschappij zich echt met de jongens bemoeide. Natuurlijk wilden ze weten wat de vier uitvoerden en natuurlijk kwam David in zijn rol als manager zo’n beetje elke avond over de vloer, maar aangezien alles op dit moment rustig aan ging hoefde de rest zich nergens mee te bemoeien.
Het was Georg die antwoord gaf. ‘Ze hebben iets nieuws bedacht, die producenten van ons. Of eigenlijk is het niet nieuw, maar ze hadden het nog niet helemaal uitgewerkt.’
Georg was niet zo goed in geheimzinnig kijken, dus deed hij maar een halve poging en concentreerde zich toen weer op zijn tomatensap. Chantal trok een vies gezicht. Hoe hield hij dat spul in godsnaam binnen?
Op dat moment zei Tom met een grafstem: ‘Ik heb koffie nodig. Waarom plannen ze die afspraken altijd zo vroeg?’
‘Om ons te pesten,’ kreunde zijn broer en liet zijn hoofd met een bonk tussen de boter en de jam vallen. ‘Auw,’ klonk er droogjes onder zijn haren vandaan.
‘Het lijkt wel alsof jullie een kater hebben,’ grijnsde Chantal, die niet zo’n punt maakte van vroeg opstaan en bovendien negen uur niet als “vroeg” bestempelde.
‘Nee, dan zou ik ook nog hoofdpijn hebben,’ zuchtte Tom en schonk zichzelf nog een kop koffie in. ‘Nu ben ik alleen maar moe.’
‘Ik heb hoofdpijn,’ steunde Bill er tussendoor.
‘Dat verbaast me niets,’ zei Georg droog en iedereen – behalve de tweeling – schoot in de lach.
Een halfuur later sprong Bill als een hyperactief konijn om hen heen en zong met wakkere oogjes “Sur le Pont d’Avignon”, terwijl de rest zich klaarmaakte om weg te gaan. Zes koppen gitzwarte koffie hadden duidelijk hun werk gedaan.
Georg kroop achter het stuur van een onopvallende grijze Volkswagen, Gustav snoerde zichzelf vast op de bijrijderstoel en de andere drie propten zich op de achterbank, Chantal in het midden. Georg trapte op het gaspedaal en de auto schoot door het hek.
David verwelkomde hen in zijn kantoortje. Dat wil zeggen, hij opende de deur en de tweeling stormde over de drempel, achteloos een “hoi!” over hun schouder gooiend. Georg, Gustav en Chantal keken David verontschuldigend aan en hij schoot in de lach.
‘Die blik heb je al goed onder de knie! Maak je geen zorgen, ik ga al heel wat jaartjes mee – ik ken die twee. Bill! Tom!’ brulde hij, zo hard dat Chantal ervan schrok.
De tweeling salueerde en Bill begon onmiddellijk als een idioot te giechelen. David keek hem streng aan, hoewel ook zijn mondhoeken een beetje omhoogtrokken. ‘Zitten en klep houden, anders sluit ik jullie op in de wc!’
Ze salueerden weer. Bill beet op zijn lip om niet teveel te giechelen en ging vlug op de sofa in de hoek zitten, gevolgd door Tom.
‘De rest komt zo,’ zei David tegen Chantal. ‘Ze moesten nog een paar dingetjes afmaken. Ik bleef maar hier om jullie, eh, op te vangen.’
‘Wat...’ begon Bill, maar de manager viel hem meteen in de rede.
‘Klep houden of je gaat de wc in!’
Bill perste zijn lippen op elkaar, maar zijn ogen schitterden vrolijk. Die jongen had teveel energie, níet te zuinig! Chantal smolt helemaal weg, zoals hij daar zat met die ondeugende blik en verstopte grijns. God, wat was hij toch schattig...
~~
Oh, en trouwens:
Even de jongens een fijne verjaardag wensen! ^^
Bill en Tom zijn vandaag twintig jaar geworden
Happy Birthday!
Ja, ja, ja, hier zat ik op te wachten!
Yes, eindelijk een nieuw stuk. I love it! Zo heerlijk hoe chagrijnig die jongens 's ochtends kunnen zijn (of ja, de tweeling) en na een paar bakken koffie alweer ik weet niet hoe hyperactief zijn. Geniaaaal XD. Het lijkt me zo grappig om een keer een dag bij die vier jongens thuis door te brengen, ik zou me volgens mij doodlachen!
Ik ben trouwens wel benieuwd wat er nu aan de hand is met die platenmaatschappij. David doet nogal geheimzinnig, dus ik wil weten wat er speelt en wat ze allemaal van plan zijn.
De tweeling salueerde en Bill begon onmiddellijk als een idioot te giechelen.
HAHA, een giechelende Bill, ik blijf het geweldig vinden! Heerlijk!
Vlug weer meer, pleaaaase? Hihi, ik houd van dit verhaal <3
Yes, eindelijk een nieuw stuk. I love it! Zo heerlijk hoe chagrijnig die jongens 's ochtends kunnen zijn (of ja, de tweeling) en na een paar bakken koffie alweer ik weet niet hoe hyperactief zijn. Geniaaaal XD. Het lijkt me zo grappig om een keer een dag bij die vier jongens thuis door te brengen, ik zou me volgens mij doodlachen!
Ik ben trouwens wel benieuwd wat er nu aan de hand is met die platenmaatschappij. David doet nogal geheimzinnig, dus ik wil weten wat er speelt en wat ze allemaal van plan zijn.
De tweeling salueerde en Bill begon onmiddellijk als een idioot te giechelen.
HAHA, een giechelende Bill, ik blijf het geweldig vinden! Heerlijk!
Vlug weer meer, pleaaaase? Hihi, ik houd van dit verhaal <3
Omg, ik schaam me dat ik zo lang niet heb gepost!
Stoute ik
Vergeef mij
Een dag bij die vier jongens doorbrengen? Oh, kon dat maar... *zwijmel* XD
Enjoy, of zo ^^
~~
Een kleine vijf minuten later kwamen drie andere mannen het kantoortje binnen. Chantal herkende Patrick Benzner van haar auditie, de andere twee waren haar onbekend.
De eerste die ze zag was strak in pak, had perfect gekapt donker haar en een strenge blik. Duidelijk een kantoorbewoner. Hij stelde zich voor als Dave Roth en ging onmiddellijk met David in gesprek.
De tweede was jongensachtiger, met bruin haar en een spijkerbroek. Hij had de mouwen van zijn witte overhemd opgeschoven tot boven zijn ellebogen en gaf Chantal een krachtige handdruk. ‘Peter Hoffmann.’
Patrick Benzner, eveneens bruinharig en in vrijetijdskleding gehuld, begon een gesprek met Georg waar Gustav en Peter zich meteen in mengden. Chantal, die zich vreemd overbodig begon te voelen, stond een beetje verloren tussen de groepjes in. Ze was zich er plotseling pijnlijk van bewust dat ze niet alleen het enige meisje was, maar ook de enige die geen idee had met wie ze nou eigenlijk in de kamer stond. Dit was het producententeam? Oké, maar waarom had ze dan het idee dat ze er niet bij hoorde?
Toen zag ze hoe Bill haar wenkte en ging vlug bij de tweeling zitten, blij dat er blijkbaar toch een plekje voor haar was.
Bill merkte haar plotselinge onzekerheid meteen en zei lief: ‘Je hoeft je geen zorgen te maken, hoor. Zo doen ze altijd, het betekent dat je geaccepteerd bent in de “familie”.’ Hij deed de aanhalingstekens na met zijn vingers en Tom grinnikte.
‘Het voelt een beetje lullig, maar ze zijn zo bezig met hun geregel dat gevoelens er soms bij inschieten,’ zei hij tegen Chantal. ‘Niet op letten, na een tijdje wen je eraan. Het zijn producenten, die doen zo.’
‘En als ze echt stout zijn, kom je bij ons,’ voegde Bill er met een giechel bij. Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en of ze nou wilde of niet, Chantal moest lachen. Ze was gezegend met de beste vrienden van de wereld, dacht ze opgelucht.
‘Oké, jongens!’ riep David op dat moment. ‘En meisje,’ voegde hij er vlug bij. ‘Even de aandacht.’
De aanwezigen staakten allemaal hun gesprek en keken verwachtingsvol op. Peter, Patrick en Dave wisten al wat David ging zeggen, maar hun ogen glansden van plezier. David keek alsof hij de loterij had gewonnen en zelfs Dave liet een glimlach zien. Het moest wel buitengewoon goed nieuws zijn, bedacht Chantal en ging er eens goed voor zitten.
‘Bill!’ begon David. De zanger keek hem verbaasd aan.
‘Wat heb ik nu weer gedaan?’
Iedereen schoot in de lach, ook Dave. Georg lag in zo’n lachstuip dat hij de hik kreeg en hikte vervolgens door de rest van Davids verhaal heen, waardoor het geheel een nogal melige tint kreeg.
‘Je hebt deze tekst geschreven, weet je nog,’ grinnikte David en zwaaide met een vol gekriebeld blad papier. ‘Zegt de titel Nur Geträumt* jou iets?’
Bills gezicht klaarde meteen op. ‘Ja, natuurlijk! Die is behoorlijk nieuw.’
‘Klopt,’ knikte David en Georg hikte zijn bijval. ‘Het is een goede tekst, mag ik wel zeggen, niks op aan te merken. En ook prima voor een grotere rol voor Chantal.’
‘Wat?’ Chantal schoot overeind zodra ze haar naam hoorde noemen. Verrast staarde ze David aan. ‘Een grote rol?’
‘Precies!’ David keek alsof hij gehoord had dat Sinterklaas toch wél bestond en zei enthousiast: ‘Een duet, zeg maar!’
Georg hikte. Op hetzelfde moment viel Chantals mond naar haar knieën en riep Bill met een onmogelijk brede grijns: ‘Fantastisch! Wanneer beginnen we?’
Ze begonnen allemaal door elkaar te praten. Chantal was de enige die er stilletjes bij zat. Ze kon niet praten, ze wist niet meer hoe haar mond dicht moest.
Een duet. Ze ging gewoon een duet zingen met Bill. dat was zoveel meer dan alleen backing vocals. Zou haar stem wel goed genoeg zijn? En wat als ze nou heel erg teleurstelde?
Op dat moment stootte Bill haar aan en fluisterde met glanzende ogen: ‘Dat duet wordt zó geweldig!’
Zijn vertrouwen deed haar goed, ze kwam weer tot zichzelf en begon breed te grijnzen. ‘Zeker weten!’
Haar dag kon nu al niet meer stuk. En hij was nog maar net begonnen!
~~
*Nur Geträumt bestaat niet echt, ik heb het lekker zelf verzonnen :p
Stoute ik
Vergeef mij
Een dag bij die vier jongens doorbrengen? Oh, kon dat maar... *zwijmel* XD
Enjoy, of zo ^^
~~
Een kleine vijf minuten later kwamen drie andere mannen het kantoortje binnen. Chantal herkende Patrick Benzner van haar auditie, de andere twee waren haar onbekend.
De eerste die ze zag was strak in pak, had perfect gekapt donker haar en een strenge blik. Duidelijk een kantoorbewoner. Hij stelde zich voor als Dave Roth en ging onmiddellijk met David in gesprek.
De tweede was jongensachtiger, met bruin haar en een spijkerbroek. Hij had de mouwen van zijn witte overhemd opgeschoven tot boven zijn ellebogen en gaf Chantal een krachtige handdruk. ‘Peter Hoffmann.’
Patrick Benzner, eveneens bruinharig en in vrijetijdskleding gehuld, begon een gesprek met Georg waar Gustav en Peter zich meteen in mengden. Chantal, die zich vreemd overbodig begon te voelen, stond een beetje verloren tussen de groepjes in. Ze was zich er plotseling pijnlijk van bewust dat ze niet alleen het enige meisje was, maar ook de enige die geen idee had met wie ze nou eigenlijk in de kamer stond. Dit was het producententeam? Oké, maar waarom had ze dan het idee dat ze er niet bij hoorde?
Toen zag ze hoe Bill haar wenkte en ging vlug bij de tweeling zitten, blij dat er blijkbaar toch een plekje voor haar was.
Bill merkte haar plotselinge onzekerheid meteen en zei lief: ‘Je hoeft je geen zorgen te maken, hoor. Zo doen ze altijd, het betekent dat je geaccepteerd bent in de “familie”.’ Hij deed de aanhalingstekens na met zijn vingers en Tom grinnikte.
‘Het voelt een beetje lullig, maar ze zijn zo bezig met hun geregel dat gevoelens er soms bij inschieten,’ zei hij tegen Chantal. ‘Niet op letten, na een tijdje wen je eraan. Het zijn producenten, die doen zo.’
‘En als ze echt stout zijn, kom je bij ons,’ voegde Bill er met een giechel bij. Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en of ze nou wilde of niet, Chantal moest lachen. Ze was gezegend met de beste vrienden van de wereld, dacht ze opgelucht.
‘Oké, jongens!’ riep David op dat moment. ‘En meisje,’ voegde hij er vlug bij. ‘Even de aandacht.’
De aanwezigen staakten allemaal hun gesprek en keken verwachtingsvol op. Peter, Patrick en Dave wisten al wat David ging zeggen, maar hun ogen glansden van plezier. David keek alsof hij de loterij had gewonnen en zelfs Dave liet een glimlach zien. Het moest wel buitengewoon goed nieuws zijn, bedacht Chantal en ging er eens goed voor zitten.
‘Bill!’ begon David. De zanger keek hem verbaasd aan.
‘Wat heb ik nu weer gedaan?’
Iedereen schoot in de lach, ook Dave. Georg lag in zo’n lachstuip dat hij de hik kreeg en hikte vervolgens door de rest van Davids verhaal heen, waardoor het geheel een nogal melige tint kreeg.
‘Je hebt deze tekst geschreven, weet je nog,’ grinnikte David en zwaaide met een vol gekriebeld blad papier. ‘Zegt de titel Nur Geträumt* jou iets?’
Bills gezicht klaarde meteen op. ‘Ja, natuurlijk! Die is behoorlijk nieuw.’
‘Klopt,’ knikte David en Georg hikte zijn bijval. ‘Het is een goede tekst, mag ik wel zeggen, niks op aan te merken. En ook prima voor een grotere rol voor Chantal.’
‘Wat?’ Chantal schoot overeind zodra ze haar naam hoorde noemen. Verrast staarde ze David aan. ‘Een grote rol?’
‘Precies!’ David keek alsof hij gehoord had dat Sinterklaas toch wél bestond en zei enthousiast: ‘Een duet, zeg maar!’
Georg hikte. Op hetzelfde moment viel Chantals mond naar haar knieën en riep Bill met een onmogelijk brede grijns: ‘Fantastisch! Wanneer beginnen we?’
Ze begonnen allemaal door elkaar te praten. Chantal was de enige die er stilletjes bij zat. Ze kon niet praten, ze wist niet meer hoe haar mond dicht moest.
Een duet. Ze ging gewoon een duet zingen met Bill. dat was zoveel meer dan alleen backing vocals. Zou haar stem wel goed genoeg zijn? En wat als ze nou heel erg teleurstelde?
Op dat moment stootte Bill haar aan en fluisterde met glanzende ogen: ‘Dat duet wordt zó geweldig!’
Zijn vertrouwen deed haar goed, ze kwam weer tot zichzelf en begon breed te grijnzen. ‘Zeker weten!’
Haar dag kon nu al niet meer stuk. En hij was nog maar net begonnen!
~~
*Nur Geträumt bestaat niet echt, ik heb het lekker zelf verzonnen :p
Chantal wilde het liefst meteen aan het duet werken, maar daar waren de jongens het niet mee eens.
‘We gingen Hamburg in, weet je wel?’ herinnerde Bill haar, terwijl hij vrolijk voor hen uit huppelde richting de uitgang. ‘Dat duet loopt niet weg!’
‘Nee, maar jij wel! Doe eens kalm, joh!’ riep Gustav hem achterna. Bill stak zijn tong uit en verdween door de draaideuren naar buiten.
‘Kleuter,’ mompelde Georg. ‘Tom, voed dat joch eens op! Ik krijg hoofdpijn van zijn vrolijkheid.’
De gitarist klopte hem met een treurig gezicht op de schouder. ‘Het spijt me, Georg, maar we hebben hier helaas te maken met mijn gestoorde babybroertje. Onze ouders hebben hem te vaak laten vallen toen hij klein was. ’t Is een verloren zaak.’
‘Wij rouwen,’ zuchtte Gustav. Chantal keek van de één naar de ander, trok een wenkbrauw op en barstte vervolgens in lachen uit.
‘Wacht maar,’ bromde Georg, terwijl zij ook door de draaideuren gingen. ‘Er komt een moment dat jij Bill ook het liefst opsluit in de koelkast, geloof me.’
Chantal geloofde er niets van. Ze vond het heerlijk om Bill zo hyperactief te zien doen, zo lekker happy. Hij mocht dan wel negentien zijn, dat betekende toch niet dat je meteen alles serieus moest nemen?
Bill stond tegen de auto aangeleund toen de anderen aan kwamen lopen. Hij grijnsde nog steeds, maar sprong niet meer als een konijn op en neer.
‘Het wonder is geschied,’ zei Gustav droog. ‘Bill is gestopt met springen! Jij krijgt nóóit meer zes koppen koffie bij het ontbijt, begrepen?’
‘Dat zeg je elke dag,’ antwoordde Bill onverschillig.
‘Deze keer zal ik me eraan houden.’
‘Dat zeg je ook elke dag,’ zei Bill opgewekt. ‘We moeten ons vermommen, jongens, anders duikt half Hamburg bovenop ons.’
‘Wat een intelligent idee,’ zei Georg en opende de kofferbak. ‘Chantal, jij bent vanaf nu het nichtje van Gustav, oké? Mochten ze ons toch herkennen en vragen wie jij bent, dan zeg je “Chantal Schäfer”.’
‘Hoezo?’ vroeg Chantal verbaasd. ‘En waarom Gustav? Niet dat dat erg is of zo, hoor,’ voegde ze er vlug aan toe. ‘Ik vraag het me alleen maar af.’
Het was maar goed dat ze de auto op de privéparkeerplaats van de platenmaatschappij hadden neergezet. Nu zag niemand hoe Bill, Tom, Georg en Gustav transformeerden tot vier stereotype hangjongeren: afzakkende trainingsbroeken, sweatshirts en verveelde gezichten. Bill veegde al zijn make-up af (op een enkel streepje eyeliner na) en deed zijn haar in een staartje. Tom verborg zijn dreads onder zijn capuchon, Gustav zette een bril op en Georg wurmde zijn haar onder een pet.
Pas daarna begon Tom het uit te leggen: ‘Nou, niemand mag nog weten wie het nieuwe Tokio Hotellid is en wij behoren allevier single te zijn, dus daarom moet je familie spelen. Het is nooit helemaal zeker of ze het wel echt geloven, maar onze ervaring leert dat roddelpers graag voor de makkelijkste verklaring gaat. Dus als we de mogelijke verklaring op een presenteerblaadje aanleveren, zullen ze die publiceren en niet zelf iets verzinnen.’
‘En je moet Gustavs nichtje zijn omdat jullie het meest op elkaar lijken,’ vulde Georg aan. ‘Zijn we klaar?’
‘Ik haat vermommen!’ klaagde Bill opeens. Hij bestudeerde zijn gezicht in het zijspiegeltje van de Volkswagen en mopperde: ‘Ik zie er niet uit zo!’
‘Instappen, ijdeltuit!’ commandeerde Georg onverbiddelijk. ‘Anders komen we nooit ergens. Het is al opvallend genoeg dat we met z’n allen gaan, dus probeer je in te houden, oké?’
‘Ja papa,’ mompelde Bill en sloeg het portier achter zich dicht. Gelukkig leek de gedachte aan winkelen hem op te vrolijken, want hij begon gedachteloos Lollipop van MIKA te zingen en ergerde daar iedereen mateloos mee – wat duidelijk maakte dat hijzelf in elk geval niet geïrriteerd meer was.
‘We gingen Hamburg in, weet je wel?’ herinnerde Bill haar, terwijl hij vrolijk voor hen uit huppelde richting de uitgang. ‘Dat duet loopt niet weg!’
‘Nee, maar jij wel! Doe eens kalm, joh!’ riep Gustav hem achterna. Bill stak zijn tong uit en verdween door de draaideuren naar buiten.
‘Kleuter,’ mompelde Georg. ‘Tom, voed dat joch eens op! Ik krijg hoofdpijn van zijn vrolijkheid.’
De gitarist klopte hem met een treurig gezicht op de schouder. ‘Het spijt me, Georg, maar we hebben hier helaas te maken met mijn gestoorde babybroertje. Onze ouders hebben hem te vaak laten vallen toen hij klein was. ’t Is een verloren zaak.’
‘Wij rouwen,’ zuchtte Gustav. Chantal keek van de één naar de ander, trok een wenkbrauw op en barstte vervolgens in lachen uit.
‘Wacht maar,’ bromde Georg, terwijl zij ook door de draaideuren gingen. ‘Er komt een moment dat jij Bill ook het liefst opsluit in de koelkast, geloof me.’
Chantal geloofde er niets van. Ze vond het heerlijk om Bill zo hyperactief te zien doen, zo lekker happy. Hij mocht dan wel negentien zijn, dat betekende toch niet dat je meteen alles serieus moest nemen?
Bill stond tegen de auto aangeleund toen de anderen aan kwamen lopen. Hij grijnsde nog steeds, maar sprong niet meer als een konijn op en neer.
‘Het wonder is geschied,’ zei Gustav droog. ‘Bill is gestopt met springen! Jij krijgt nóóit meer zes koppen koffie bij het ontbijt, begrepen?’
‘Dat zeg je elke dag,’ antwoordde Bill onverschillig.
‘Deze keer zal ik me eraan houden.’
‘Dat zeg je ook elke dag,’ zei Bill opgewekt. ‘We moeten ons vermommen, jongens, anders duikt half Hamburg bovenop ons.’
‘Wat een intelligent idee,’ zei Georg en opende de kofferbak. ‘Chantal, jij bent vanaf nu het nichtje van Gustav, oké? Mochten ze ons toch herkennen en vragen wie jij bent, dan zeg je “Chantal Schäfer”.’
‘Hoezo?’ vroeg Chantal verbaasd. ‘En waarom Gustav? Niet dat dat erg is of zo, hoor,’ voegde ze er vlug aan toe. ‘Ik vraag het me alleen maar af.’
Het was maar goed dat ze de auto op de privéparkeerplaats van de platenmaatschappij hadden neergezet. Nu zag niemand hoe Bill, Tom, Georg en Gustav transformeerden tot vier stereotype hangjongeren: afzakkende trainingsbroeken, sweatshirts en verveelde gezichten. Bill veegde al zijn make-up af (op een enkel streepje eyeliner na) en deed zijn haar in een staartje. Tom verborg zijn dreads onder zijn capuchon, Gustav zette een bril op en Georg wurmde zijn haar onder een pet.
Pas daarna begon Tom het uit te leggen: ‘Nou, niemand mag nog weten wie het nieuwe Tokio Hotellid is en wij behoren allevier single te zijn, dus daarom moet je familie spelen. Het is nooit helemaal zeker of ze het wel echt geloven, maar onze ervaring leert dat roddelpers graag voor de makkelijkste verklaring gaat. Dus als we de mogelijke verklaring op een presenteerblaadje aanleveren, zullen ze die publiceren en niet zelf iets verzinnen.’
‘En je moet Gustavs nichtje zijn omdat jullie het meest op elkaar lijken,’ vulde Georg aan. ‘Zijn we klaar?’
‘Ik haat vermommen!’ klaagde Bill opeens. Hij bestudeerde zijn gezicht in het zijspiegeltje van de Volkswagen en mopperde: ‘Ik zie er niet uit zo!’
‘Instappen, ijdeltuit!’ commandeerde Georg onverbiddelijk. ‘Anders komen we nooit ergens. Het is al opvallend genoeg dat we met z’n allen gaan, dus probeer je in te houden, oké?’
‘Ja papa,’ mompelde Bill en sloeg het portier achter zich dicht. Gelukkig leek de gedachte aan winkelen hem op te vrolijken, want hij begon gedachteloos Lollipop van MIKA te zingen en ergerde daar iedereen mateloos mee – wat duidelijk maakte dat hijzelf in elk geval niet geïrriteerd meer was.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Nog steeds héél leuk!
Ik heb een tijdje niet gereageerd, maar ik lees nog altijd mee, dat je het weet
En Bill is zo geweldig in dit stukje. Echt leuk hoe hij helemaal hyperactief heen en weer stuiterd. Heel goed geschreven ook!
Ik hoop dat je snel weer meer post!
Ik heb een tijdje niet gereageerd, maar ik lees nog altijd mee, dat je het weet
En Bill is zo geweldig in dit stukje. Echt leuk hoe hij helemaal hyperactief heen en weer stuiterd. Heel goed geschreven ook!
Ik hoop dat je snel weer meer post!
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Rima!
Da's lang geleden ^^
Yay, dankjewel! <3
Wat korter stukje, dit was de beste plek om te knippen (:
Hoofdstuk twintig trouwens al!
~~
20.
Hamburg was misschien wel groot, maar Chantal had praktisch haar hele leven doorgebracht in Berlijn en kon dus niet erg onder de indruk zijn van formaat. Ze liep achter de jongens aan en probeerde zich in te prenten waar ze waren, zodat ze het later misschien zelf zou kunnen vinden.
Het was een gezellige stad. Niet zo asociaal druk als Berlijn soms kon zijn, maar ook niet angstaanjagend leeg. Deze straat was rijk aan terrasjes, schoenenwinkels en dierenspeciaalzaken; daarnet waren ze uit de straat met de juweliers, kebabzaakjes en boekhandels gekomen en ze waren, volgens Bill, op weg naar de muziekwinkelstraat.
‘Plectrums,’ had hij als reden opgegeven. ‘Tom eet die dingen in plaats van cornflakes of zo, hij is ze altijd kwijt. Maar de muziekwinkel is best leuk.’
Chantal voelde zich fantastisch. Ze liep hier in een zonovergoten stad met vier van haar beste vrienden, stond op het punt haar grootste droom waar te maken door zangeres te worden – ook al waren het maar backing vocals – en als slagroom op de taart mocht ze een duet zingen met de zanger van haar eigen band, waar ze toevallig ook nog eens verliefd op was.
Had ze nog meer redenen nodig om gelukkig te zijn?
‘Chantal, hier naar binnen!’ haalde Bill haar uit haar gedachten. Hij stond op de drempel van een klein winkeltje met muziekboeken in de etalage. De anderen waren al naar binnen en Chantal volgde vlug hun voorbeeld.
Het winkeltje was vrij smal, maar redelijk diep; er was in elk geval genoeg ruimte voor de enorme zwarte vleugelpiano die het zaakje domineerde. Raquel had dit geweldig gevonden, realiseerde Chantal zich. Ze duwde de gedachte weg – aan Raquel wilde ze nu niet denken, het zou haar alleen maar treurig maken. En niet alleen omdat ze haar beste vriendin miste.
De jongens keken nauwelijks om naar de vleugel. Tom en Georg beoordeelden de uitgestalde gitaren en bassen, Gustav zocht nieuwe drumstokjes uit en Bill stond naar de verzameling microfoons te kijken. Chantal, die niets van gitaren snapte en drumstokjes maar saai vond, kwam bij hem staan.
‘Heb je een microfoon nodig?’ vroeg ze.
Bill schudde lachend zijn hoofd. ‘Nee, maar ik vind het leuk om te kijken. Mijn allereerste zelfgekochte microfoon komt hier vandaan.’
Normale mensen hadden nostalgische herinneringen aan hun allereerste zelfgekochte cd, fiets of hamster; Bill herinnerde zich weemoedig aan zijn allereerste zelfgekochte microfoon. Nog een bewijs dat hij niet normaal was. Niet dat Chantal die bewijzen echt nodig had – je hoefde maar één keer naar hem te kijken om te weten dat het woord normaal niet op hem van toepassing was.
~~
Okay, korter dan verwacht
Volgende stukje wordt langer!
Da's lang geleden ^^
Yay, dankjewel! <3
Wat korter stukje, dit was de beste plek om te knippen (:
Hoofdstuk twintig trouwens al!
~~
20.
Hamburg was misschien wel groot, maar Chantal had praktisch haar hele leven doorgebracht in Berlijn en kon dus niet erg onder de indruk zijn van formaat. Ze liep achter de jongens aan en probeerde zich in te prenten waar ze waren, zodat ze het later misschien zelf zou kunnen vinden.
Het was een gezellige stad. Niet zo asociaal druk als Berlijn soms kon zijn, maar ook niet angstaanjagend leeg. Deze straat was rijk aan terrasjes, schoenenwinkels en dierenspeciaalzaken; daarnet waren ze uit de straat met de juweliers, kebabzaakjes en boekhandels gekomen en ze waren, volgens Bill, op weg naar de muziekwinkelstraat.
‘Plectrums,’ had hij als reden opgegeven. ‘Tom eet die dingen in plaats van cornflakes of zo, hij is ze altijd kwijt. Maar de muziekwinkel is best leuk.’
Chantal voelde zich fantastisch. Ze liep hier in een zonovergoten stad met vier van haar beste vrienden, stond op het punt haar grootste droom waar te maken door zangeres te worden – ook al waren het maar backing vocals – en als slagroom op de taart mocht ze een duet zingen met de zanger van haar eigen band, waar ze toevallig ook nog eens verliefd op was.
Had ze nog meer redenen nodig om gelukkig te zijn?
‘Chantal, hier naar binnen!’ haalde Bill haar uit haar gedachten. Hij stond op de drempel van een klein winkeltje met muziekboeken in de etalage. De anderen waren al naar binnen en Chantal volgde vlug hun voorbeeld.
Het winkeltje was vrij smal, maar redelijk diep; er was in elk geval genoeg ruimte voor de enorme zwarte vleugelpiano die het zaakje domineerde. Raquel had dit geweldig gevonden, realiseerde Chantal zich. Ze duwde de gedachte weg – aan Raquel wilde ze nu niet denken, het zou haar alleen maar treurig maken. En niet alleen omdat ze haar beste vriendin miste.
De jongens keken nauwelijks om naar de vleugel. Tom en Georg beoordeelden de uitgestalde gitaren en bassen, Gustav zocht nieuwe drumstokjes uit en Bill stond naar de verzameling microfoons te kijken. Chantal, die niets van gitaren snapte en drumstokjes maar saai vond, kwam bij hem staan.
‘Heb je een microfoon nodig?’ vroeg ze.
Bill schudde lachend zijn hoofd. ‘Nee, maar ik vind het leuk om te kijken. Mijn allereerste zelfgekochte microfoon komt hier vandaan.’
Normale mensen hadden nostalgische herinneringen aan hun allereerste zelfgekochte cd, fiets of hamster; Bill herinnerde zich weemoedig aan zijn allereerste zelfgekochte microfoon. Nog een bewijs dat hij niet normaal was. Niet dat Chantal die bewijzen echt nodig had – je hoefde maar één keer naar hem te kijken om te weten dat het woord normaal niet op hem van toepassing was.
~~
Okay, korter dan verwacht
Volgende stukje wordt langer!
*rent gillend en zwaaiend binnen*
SORRY! Ik weet dat ik lang niet heb gereageerd, terwijl dit verhaal echt gewoon liefde is, maar ik had het zooo druk en het afgelopen weekend ook het hele weekend weggeweest (MCFLY!) en... Nou ja, ik ben back in business!
Een duet met Bill! Wauw, dat is gewoonweg fantastisch <3 Ik vind het trouwens ook echt heel erg leuk hoe je beschrijft dat ze zich moeten vermommen, daardoor laat je de lezer niet vergeten dat het beroemdheden zijn en ze dus niet zomaar vier vrienden (omg, ik typte eerst vriendinnen XD) zijn. Wat ik me btw wel afvraag is in welk stadium ze zijn qua beroemdheid in jouw verhaal, want dat weet ik nog niet. Zijn ze echt al in het stadium van OMG-IT'S-BILL-WE-WANNA-DIE-FOR-YOU, of is het meer Hey-daar-heb-je-Bill! ?
Hihi, niet echt een zinnige reactie, maar ik vind het nogal altijd liefde gewoon! <3
SORRY! Ik weet dat ik lang niet heb gereageerd, terwijl dit verhaal echt gewoon liefde is, maar ik had het zooo druk en het afgelopen weekend ook het hele weekend weggeweest (MCFLY!) en... Nou ja, ik ben back in business!
Een duet met Bill! Wauw, dat is gewoonweg fantastisch <3 Ik vind het trouwens ook echt heel erg leuk hoe je beschrijft dat ze zich moeten vermommen, daardoor laat je de lezer niet vergeten dat het beroemdheden zijn en ze dus niet zomaar vier vrienden (omg, ik typte eerst vriendinnen XD) zijn. Wat ik me btw wel afvraag is in welk stadium ze zijn qua beroemdheid in jouw verhaal, want dat weet ik nog niet. Zijn ze echt al in het stadium van OMG-IT'S-BILL-WE-WANNA-DIE-FOR-YOU, of is het meer Hey-daar-heb-je-Bill! ?
Hihi, niet echt een zinnige reactie, maar ik vind het nogal altijd liefde gewoon! <3
Hihi
We posten gewoon op hetzelfde moment xD
Het is er een beetje tussenin, tussen het OMG-I-LOVE-YOU-SO-MUCH stadium en het Hey-ken-ik-jou-niet (:
Anders had ik ze ook nooit in Hamburg rond laten lopen xD
Dat zou echt killing zijn, arme jongens
We posten gewoon op hetzelfde moment xD
Het is er een beetje tussenin, tussen het OMG-I-LOVE-YOU-SO-MUCH stadium en het Hey-ken-ik-jou-niet (:
Anders had ik ze ook nooit in Hamburg rond laten lopen xD
Dat zou echt killing zijn, arme jongens
Wooooooh, dat was eng! Net toen ik postte, postte jij weer een nieuw stuk! Wieeeh, I loved it! En zo heel raar is het toch niet om goede herinneringen aan je eerste microfoon te hebben? Ik zou dat volgens mij ook hebben, haha!
Jammer dat het zo'n kort stukje is
Ik kan namelijk niet wachten om meer te lezen, aangezien ik wil weten wanneer Raquel en Hannah weer in contact komen met de band, hihi (of ja, eigenlijk met Tom en Bill dus )
EDIT:
Omg, en nu posten we weer tegelijk XD This is getting freaky!
Maar okay, dat is goed om te weten. Inderdaad, ik denk ook niet dat ze dat zouden overleven :') Vlug meeeeeeer
Jammer dat het zo'n kort stukje is
Ik kan namelijk niet wachten om meer te lezen, aangezien ik wil weten wanneer Raquel en Hannah weer in contact komen met de band, hihi (of ja, eigenlijk met Tom en Bill dus )EDIT:
Omg, en nu posten we weer tegelijk XD This is getting freaky!
Maar okay, dat is goed om te weten. Inderdaad, ik denk ook niet dat ze dat zouden overleven :') Vlug meeeeeeer
Nu meer? xD
Vooruit, omdat Imke terug is!
Oh - en geen commentaar op de liedjestekst graag
Ik schrijf nóóit liedjes en al helemaal niet in het Duits (:
~~
De volgende dag kwam Bill halverwege Chantals zangles binnenvallen met de mededeling dat ze aan het duet gingen beginnen.
‘Peter is speciaal voor ons gekomen,’ meldde hij opgewekt. ‘Hij helpt ons meestal met het voorbereiden van nieuwe songs en het zoeken van juiste riffs en weet ik het wat. David is meer de regelnicht.’
Hij giechelde en trok Chantal zonder pardon mee naar een ander gedeelte van de studio: zijn eigen kleine kamertje, waar de zangpartijen werden opgenomen. Er was een tweede opnameset geïnstalleerd, voor Chantal, en ze hadden een betere lamp opgehangen. Nu was het niet zo’n donker hol meer, zoals Bill grijnzend zei.
Peter zat inderdaad al op hen te wachten. ‘Ben je er klaar voor, Chantal?’ begroette hij haar bemoedigend.
‘Eh... Niet echt,’ bekende ze eerlijk. ‘Ik heb de tekst nog niet eens gelezen.’
Bill sloeg zichzelf tegen zijn voorhoofd. ‘Helemaal vergeten! Moet ik de tekst voor je halen of zal ik het voorzingen?’
‘Ik heb de tekst hier,’ lachte Peter. Hij overhandigde Chantal een blad papier en voegde er tegen Bill aan toe: ‘Dat voorzingen is trouwens wel een goed idee, dan zing ik Chantals partij wel. Of eigenlijk, dan hum ik Chantals partij,’
‘Peter kan niet zingen,’ fluisterde Bill tegen Chantal, zo hard dat Peter het ook kon horen. Gelukkig vond hij het alleen maar grappig.
‘Gedraag je een beetje, Bill! Noem je dat het goede voorbeeld?’
De zanger keek hem met zijn befaamde puppyoogjes aan en Peter zuchtte. ‘Even serieus, jongen, we moeten aan jullie duet werken. Ik heb al met Tom gepraat, we hebben een voorlopige gitaarpartij uitgewerkt. Bill heeft ’m zonder twijfel al gehoord – klopt dat?’
‘Natuurlijk, Tom heeft het gisteren voor me gespeeld.’ Bill leunde achterover in zijn stoel, een tevreden lachje op zijn gezicht. Hij voelde zich duidelijk thuis hier, wás hier ook thuis, maar het straalde er nu helemaal vanaf. Hij hoorde hier, dacht Chantal. Hij hoorde in de studio, bij zijn muziek, zijn zang, zijn tweelingbroer, zijn band, zijn thúis. Hij hoorde hier. Zou zij er ooit ook zo horen?
Peter haalde een iPod tevoorschijn, sloot die aan op een paar losse boxjes en verklaarde: ‘Hier staan de gitaarpartijen op. Bill, klaar?’
De zanger rechtte zijn rug en knikte. Peter drukte op Play. Een kalme gitaar begon te spelen; het deed Chantal en beetje denken aan hoe de tweeling ’s morgens was, duf en niet aanspreekbaar, totdat ze genoeg koffie hadden gehad en wakker werden. Het duurde een paar seconden om dat koffie-effect te bereiken en op dat moment viel Bill in. Zijn stem vermengde zich met de muziek, wervelde omhoog, vormde een net van klanken dat zich om Chantal heen wikkelde.
Ondanks dat het pas de voorlopige versie was, werd ze meteen verliefd op het liedje. En dit zou haar duet worden!
Gitaar en stem bereikten een soort hoogtepunt en Chantal besefte dat het refrein er aankwam. Ze las mee met het papier, mompelde zacht de woorden die Bill zong.
‘Hab’ ich es denn falsch gesehen?
Hab’ ich es denn nie gesehen?
Hab’ ich dich denn nur geträumt
Das kann nicht sein
Ich möchte dich doch wiedersehen
Ich möchte dich doch wirklich sehen
Ich habe es nicht nur geträumt
Liebst du mich?
Ich liebe dich…’
Chantal voelde dat ze bloosde. Nur Geträumt was een liefdesliedje. Dit moest ze samen met Bill zingen? Ich liebe dich... Was het soms een stille hint?
~~
Voor Imke <3
Vooruit, omdat Imke terug is!
Oh - en geen commentaar op de liedjestekst graag
Ik schrijf nóóit liedjes en al helemaal niet in het Duits (:
~~
De volgende dag kwam Bill halverwege Chantals zangles binnenvallen met de mededeling dat ze aan het duet gingen beginnen.
‘Peter is speciaal voor ons gekomen,’ meldde hij opgewekt. ‘Hij helpt ons meestal met het voorbereiden van nieuwe songs en het zoeken van juiste riffs en weet ik het wat. David is meer de regelnicht.’
Hij giechelde en trok Chantal zonder pardon mee naar een ander gedeelte van de studio: zijn eigen kleine kamertje, waar de zangpartijen werden opgenomen. Er was een tweede opnameset geïnstalleerd, voor Chantal, en ze hadden een betere lamp opgehangen. Nu was het niet zo’n donker hol meer, zoals Bill grijnzend zei.
Peter zat inderdaad al op hen te wachten. ‘Ben je er klaar voor, Chantal?’ begroette hij haar bemoedigend.
‘Eh... Niet echt,’ bekende ze eerlijk. ‘Ik heb de tekst nog niet eens gelezen.’
Bill sloeg zichzelf tegen zijn voorhoofd. ‘Helemaal vergeten! Moet ik de tekst voor je halen of zal ik het voorzingen?’
‘Ik heb de tekst hier,’ lachte Peter. Hij overhandigde Chantal een blad papier en voegde er tegen Bill aan toe: ‘Dat voorzingen is trouwens wel een goed idee, dan zing ik Chantals partij wel. Of eigenlijk, dan hum ik Chantals partij,’
‘Peter kan niet zingen,’ fluisterde Bill tegen Chantal, zo hard dat Peter het ook kon horen. Gelukkig vond hij het alleen maar grappig.
‘Gedraag je een beetje, Bill! Noem je dat het goede voorbeeld?’
De zanger keek hem met zijn befaamde puppyoogjes aan en Peter zuchtte. ‘Even serieus, jongen, we moeten aan jullie duet werken. Ik heb al met Tom gepraat, we hebben een voorlopige gitaarpartij uitgewerkt. Bill heeft ’m zonder twijfel al gehoord – klopt dat?’
‘Natuurlijk, Tom heeft het gisteren voor me gespeeld.’ Bill leunde achterover in zijn stoel, een tevreden lachje op zijn gezicht. Hij voelde zich duidelijk thuis hier, wás hier ook thuis, maar het straalde er nu helemaal vanaf. Hij hoorde hier, dacht Chantal. Hij hoorde in de studio, bij zijn muziek, zijn zang, zijn tweelingbroer, zijn band, zijn thúis. Hij hoorde hier. Zou zij er ooit ook zo horen?
Peter haalde een iPod tevoorschijn, sloot die aan op een paar losse boxjes en verklaarde: ‘Hier staan de gitaarpartijen op. Bill, klaar?’
De zanger rechtte zijn rug en knikte. Peter drukte op Play. Een kalme gitaar begon te spelen; het deed Chantal en beetje denken aan hoe de tweeling ’s morgens was, duf en niet aanspreekbaar, totdat ze genoeg koffie hadden gehad en wakker werden. Het duurde een paar seconden om dat koffie-effect te bereiken en op dat moment viel Bill in. Zijn stem vermengde zich met de muziek, wervelde omhoog, vormde een net van klanken dat zich om Chantal heen wikkelde.
Ondanks dat het pas de voorlopige versie was, werd ze meteen verliefd op het liedje. En dit zou haar duet worden!
Gitaar en stem bereikten een soort hoogtepunt en Chantal besefte dat het refrein er aankwam. Ze las mee met het papier, mompelde zacht de woorden die Bill zong.
‘Hab’ ich es denn falsch gesehen?
Hab’ ich es denn nie gesehen?
Hab’ ich dich denn nur geträumt
Das kann nicht sein
Ich möchte dich doch wiedersehen
Ich möchte dich doch wirklich sehen
Ich habe es nicht nur geträumt
Liebst du mich?
Ich liebe dich…’
Chantal voelde dat ze bloosde. Nur Geträumt was een liefdesliedje. Dit moest ze samen met Bill zingen? Ich liebe dich... Was het soms een stille hint?
~~
Voor Imke <3
Neeeeee! Volgens mij gaat Chantal nu valse hoop krijgen en dat moet ze echt NIET - DOEN! Dat gaat helemaal fout zo, Bill is natuurlijk al helemaal verkocht door Raquel (vind ik), oh god. Dit vraagt om problemen...
Ik heb trouwens wel even het stukje songtekst door de vertaalmachine gehaald, sinds ik echt de grootste Duits-noob op deze hele planeet ben xD Ik kan daar echt niets van maken, helaas, want het klinkt wel echt mooi! Ik ging er op de een of andere manier zelf een melodietje bij neurien, zonder het zelf door te hebben. Wauw dus <3
Trouwens, als ik Chantal was, zou ik compleet flippen als ik zo onverwachts dat duet moest zingen! Ik zou echt dagen nodig hebben om me voor te bereiden, geloof ik Ben ik even blij dat ik haar niet ben (maar van de andere kant ook weer niet, want Bill is wel echt een schatje).
Ben benieuwd of Bill nog ingaat op de inhoud van het liedje, want daar wil ik nu natuurlijk dus wel uitleg over...
Wieeeeeh! *danst rondjes* *knuffelt verhaal plat* I LOVE IT! <3
Ik heb trouwens wel even het stukje songtekst door de vertaalmachine gehaald, sinds ik echt de grootste Duits-noob op deze hele planeet ben xD Ik kan daar echt niets van maken, helaas, want het klinkt wel echt mooi! Ik ging er op de een of andere manier zelf een melodietje bij neurien, zonder het zelf door te hebben. Wauw dus <3
Trouwens, als ik Chantal was, zou ik compleet flippen als ik zo onverwachts dat duet moest zingen! Ik zou echt dagen nodig hebben om me voor te bereiden, geloof ik
Ben ik even blij dat ik haar niet ben (maar van de andere kant ook weer niet, want Bill is wel echt een schatje).Ben benieuwd of Bill nog ingaat op de inhoud van het liedje, want daar wil ik nu natuurlijk dus wel uitleg over...
Wieeeeeh! *danst rondjes* *knuffelt verhaal plat* I LOVE IT! <3
Ik weet niet of ik de vertaling van het liedje makkelijk kan verwerken in het verhaal, aangezien iedereen daar Duits kan
Maar ik kan de vertaling er wel bijleveren, als je wilt ^^
Nieuw stukje!
~~
Chantal was kapót. Ze werkten nu elke middag aan het duet en hoewel ze elke keer beter werd, vond ze het nog steeds moeilijk. Het leek niet moeilijk, maar dat was het wél. Het was veel meer dan alleen op het juiste moment invallen. Ze moest op het juiste moment de juiste toon hebben, de juiste emotie laten doorklinken in haar stem, ze moest op haar omgeving letten, op Bill voornamelijk, ze moest de tekst onthouden, ze moest zovéél! En soms lukte het gewoon echt niet.
Gelukkig maakte Bill ook fouten – dat maakte het voor hun concentratie niet echt beter, want zodra hij zichzelf een fout hoorde maken schoot hij keihard in de lach en was dan minstens vijf minuten niet aanspreekbaar. Hij schaamde zich er helemaal niet voor, maar Chantal moest zich nog bewijzen en werd elke keer dat ze iets verkeerd deed zo rood als een tomaat.
Het was vrijdag, tegen elf uur ’s avonds, en ze hingen met z’n vijven voor de televisie. Gustav had een film uitgezocht, maar de aftiteling was juist begonnen en iedereen begon zich uit te rekken na een lange zit.
Natuurlijk was het Bill die als eerste geluid maakte. ‘Pfoeh, mijn kont is koud.’
‘Dan moet je ook niet op de vloer gaan zitten,’ zei Tom droogjes. Bill wierp hem een dodelijke blik toe; hij was niet expres op de vloer gaan zitten, Tom had hem van de sofa gekieperd.
Gustav maakte een eind aan de op handen zijnde discussie: ‘Tweeling, niet kibbelen! Ik ga nú naar bed en wee jullie gebeente als ik terug moet komen om het geluid uit te zetten.’
‘Enge drummer!’ deed Bill met een piepstemmetje en iedereen schoot in de lach. Gus rolde met zijn ogen, maar moest eigenlijk ook lachen. Hij mepte Bill tegen zijn achterhoofd, wuifde goedenacht naar iedereen en verdween naar zijn kamer. Georg volgde vijf minuten later.
Chantal en de tweeling bleven even stilletjes zitten, starend naar de voorbijglijdende aftiteling. Ditmaal was het Tom die zich als eerste bewoog. Hij reikte naar de afstandsbediening, knipte de televisie uit en gaapte hartgrondig.
‘Hand voor je mond als je gaapt!’ zong Bill opgewekt. Hij had als enige nog energie (zoals gewoonlijk) en keek zijn broer met glansoogjes aan. Dat kwam hem op nog een mep te staan, maar daar was hij aan gewend.
‘Ik ga naar bed,’ meldde Chantal op dat moment. ‘Ik ben kapot.’
‘Slaap lekker,’ zeiden de broertjes in koor. Chantal slofte de gang op, richting haar kamer, en gaapte hartgrondig. Nog even douchen, dacht ze vaag. Douchen...
Het water maakte haar slaperig en helder tegelijkertijd. Ze kreeg het heerlijk warm, zowel vanbinnen als van buiten, en haar spieren ontspanden. Normaal gesproken wervelden er duizend dingen door haar hoofd, losse zinnetjes en songteksten, maar de douche spoelde al die gedachten weg en maakte plaats voor complete rust.
Eenmaal uit de douche, gekleed in haar topje en slaapshorts, besloot ze nog even een glas water te gaan drinken in de keuken; ze dronk niet graag zomaar uit de kraan. Met haar vochtige haren los om haar gezicht liep ze de gang op, richting de keuken, haar hoofd al bij haar kussen en warme dekens. Ze passeerde de woonkamerdeur en ving, onwillekeurig, Bills stem op.
‘ ... ging wel goed, alleen voelt het nog steeds vreemd om het zo te zingen.’
Toms antwoord kwam meteen: ‘Dat kan ik me voorstellen. Ga je het haar een keer vertellen?’
Bill lachte. ‘Een keer? Ja, natuurlijk! Maar dat kan ook over vijf jaar zijn.’
Nieuwsgierig bleef Chantal staan, verborgen achter de woonkamerdeur. Waar hadden ze het over?
‘Binnenkort, dan,’ zuchtte Tom. ‘Je weet best wat ik bedoel.’
Bills stem werd zachter, ernstiger. ‘Dat weet ik, maar ik weet niet... Ik durf zoiets niet.’
‘Doe niet zo raar.’
‘Ik doe niet raar. Dat is gewoon zo. Ik dúrf niet. Wat als ze mij nou niet leuk vindt? Ik denk niet dat ik dat aankan.’
Chantals hart begon plotseling als een razende te bonzen. Was hij... Zei hij nou net... Ging dit over haar?
Maar ik kan de vertaling er wel bijleveren, als je wilt ^^
Nieuw stukje!
~~
Chantal was kapót. Ze werkten nu elke middag aan het duet en hoewel ze elke keer beter werd, vond ze het nog steeds moeilijk. Het leek niet moeilijk, maar dat was het wél. Het was veel meer dan alleen op het juiste moment invallen. Ze moest op het juiste moment de juiste toon hebben, de juiste emotie laten doorklinken in haar stem, ze moest op haar omgeving letten, op Bill voornamelijk, ze moest de tekst onthouden, ze moest zovéél! En soms lukte het gewoon echt niet.
Gelukkig maakte Bill ook fouten – dat maakte het voor hun concentratie niet echt beter, want zodra hij zichzelf een fout hoorde maken schoot hij keihard in de lach en was dan minstens vijf minuten niet aanspreekbaar. Hij schaamde zich er helemaal niet voor, maar Chantal moest zich nog bewijzen en werd elke keer dat ze iets verkeerd deed zo rood als een tomaat.
Het was vrijdag, tegen elf uur ’s avonds, en ze hingen met z’n vijven voor de televisie. Gustav had een film uitgezocht, maar de aftiteling was juist begonnen en iedereen begon zich uit te rekken na een lange zit.
Natuurlijk was het Bill die als eerste geluid maakte. ‘Pfoeh, mijn kont is koud.’
‘Dan moet je ook niet op de vloer gaan zitten,’ zei Tom droogjes. Bill wierp hem een dodelijke blik toe; hij was niet expres op de vloer gaan zitten, Tom had hem van de sofa gekieperd.
Gustav maakte een eind aan de op handen zijnde discussie: ‘Tweeling, niet kibbelen! Ik ga nú naar bed en wee jullie gebeente als ik terug moet komen om het geluid uit te zetten.’
‘Enge drummer!’ deed Bill met een piepstemmetje en iedereen schoot in de lach. Gus rolde met zijn ogen, maar moest eigenlijk ook lachen. Hij mepte Bill tegen zijn achterhoofd, wuifde goedenacht naar iedereen en verdween naar zijn kamer. Georg volgde vijf minuten later.
Chantal en de tweeling bleven even stilletjes zitten, starend naar de voorbijglijdende aftiteling. Ditmaal was het Tom die zich als eerste bewoog. Hij reikte naar de afstandsbediening, knipte de televisie uit en gaapte hartgrondig.
‘Hand voor je mond als je gaapt!’ zong Bill opgewekt. Hij had als enige nog energie (zoals gewoonlijk) en keek zijn broer met glansoogjes aan. Dat kwam hem op nog een mep te staan, maar daar was hij aan gewend.
‘Ik ga naar bed,’ meldde Chantal op dat moment. ‘Ik ben kapot.’
‘Slaap lekker,’ zeiden de broertjes in koor. Chantal slofte de gang op, richting haar kamer, en gaapte hartgrondig. Nog even douchen, dacht ze vaag. Douchen...
Het water maakte haar slaperig en helder tegelijkertijd. Ze kreeg het heerlijk warm, zowel vanbinnen als van buiten, en haar spieren ontspanden. Normaal gesproken wervelden er duizend dingen door haar hoofd, losse zinnetjes en songteksten, maar de douche spoelde al die gedachten weg en maakte plaats voor complete rust.
Eenmaal uit de douche, gekleed in haar topje en slaapshorts, besloot ze nog even een glas water te gaan drinken in de keuken; ze dronk niet graag zomaar uit de kraan. Met haar vochtige haren los om haar gezicht liep ze de gang op, richting de keuken, haar hoofd al bij haar kussen en warme dekens. Ze passeerde de woonkamerdeur en ving, onwillekeurig, Bills stem op.
‘ ... ging wel goed, alleen voelt het nog steeds vreemd om het zo te zingen.’
Toms antwoord kwam meteen: ‘Dat kan ik me voorstellen. Ga je het haar een keer vertellen?’
Bill lachte. ‘Een keer? Ja, natuurlijk! Maar dat kan ook over vijf jaar zijn.’
Nieuwsgierig bleef Chantal staan, verborgen achter de woonkamerdeur. Waar hadden ze het over?
‘Binnenkort, dan,’ zuchtte Tom. ‘Je weet best wat ik bedoel.’
Bills stem werd zachter, ernstiger. ‘Dat weet ik, maar ik weet niet... Ik durf zoiets niet.’
‘Doe niet zo raar.’
‘Ik doe niet raar. Dat is gewoon zo. Ik dúrf niet. Wat als ze mij nou niet leuk vindt? Ik denk niet dat ik dat aankan.’
Chantals hart begon plotseling als een razende te bonzen. Was hij... Zei hij nou net... Ging dit over haar?
NEEEEEEEEE! GOD! *duikt bovenop Chantal en dekt oren af* HET GAAT NIET OVER JOU, DOOS! Het gaat over Raquel! Oh god, I can feel some trouble coming up!
Pfff... Ik mag toch hopen dat dat lied is geschreven voor Raquel, want die twee zijn gewoon leuk. Punt. Geen discussie mogelijk. Kan Chantal zich niet bezig gaan houden met een van die andere twee dudes? Keus genoeg! Comeee on, Gustav en Chantal, dat klinkt best leuk toch Of Georg en Chantal. Ja ja, ik heb het al helemaal uitgevogeld, hihi.
Oe, zou je er een vertaling bij willen posten? Dat maakt het voor mij nog beter om me in te kunnen leven, want dit stukje tekst vind ik echt belangrijk voor het verhaal. I mean, het geeft nog meer sfeer en laat goed de 'relaties' tussen de bandleden en de meiden zien. Dus ik zou het wel fijn vinden, ja 8D Sorry dat ik zo'n Duits-noob ben!
Ik kan me trouwens wel voorstellen dat Chantal zo kapot is, op een gegeven moment lijkt het me ook dat het gaat vervelen om telkens weer hetzelfde liedje te moeten spelen... Over en over.
Hihi, still loving it! Ik wacht op meer, maar dat weet je nu zo onderhand wel, denk ik <3
Pfff... Ik mag toch hopen dat dat lied is geschreven voor Raquel, want die twee zijn gewoon leuk. Punt. Geen discussie mogelijk. Kan Chantal zich niet bezig gaan houden met een van die andere twee dudes? Keus genoeg! Comeee on, Gustav en Chantal, dat klinkt best leuk toch
Of Georg en Chantal. Ja ja, ik heb het al helemaal uitgevogeld, hihi.Oe, zou je er een vertaling bij willen posten? Dat maakt het voor mij nog beter om me in te kunnen leven, want dit stukje tekst vind ik echt belangrijk voor het verhaal. I mean, het geeft nog meer sfeer en laat goed de 'relaties' tussen de bandleden en de meiden zien. Dus ik zou het wel fijn vinden, ja 8D Sorry dat ik zo'n Duits-noob ben!
Ik kan me trouwens wel voorstellen dat Chantal zo kapot is, op een gegeven moment lijkt het me ook dat het gaat vervelen om telkens weer hetzelfde liedje te moeten spelen... Over en over.
Hihi, still loving it! Ik wacht op meer, maar dat weet je nu zo onderhand wel, denk ik
<3Whihi ^^
Hier is de vertaling:
Heb ik het dan verkeerd gezien?
Heb ik het dan niet gezien?
Heb ik het dan slechts gedroomd?
Dat kan niet [waar] zijn
Ik wil je toch weer zien
Ik wil je toch echt zien
Ik heb het niet slechts gedroomd
Houd je van me?
Ik houd van je...
En ik weet dat het heel mislukt is, maar ach, ik kan geen liedjes schrijven
Dus nu maar snel het verhaal!
~~
Tom kuchte. ‘Je moet niet zo onzeker zijn, broertje. Heb je haar wel eens naar jou zien staren?’
Chantal bloosde, ook al kon niemand haar zien. Was het zo duidelijk? Natuurlijk kon ze af en toe haar ogen niet van Bill afhouden, maar ze deed altijd haar best om het zo onopvallend mogelijk te doen. Mislukt...
‘Nee,’ mompelde Bill. ‘Ik probeer niet naar haar te kijken, straks ga ik nog kwijlen.’ Hij schoot als eerste zelf in de lach, galmend door de woonkamer. Tom volgde en Chantal durfde ook te giechelen; de jongens maakten zoveel lawaai met z’n tweeën dat zij waarschijnlijk niet te horen was.
Op dat moment hoorde ze Georg vanaf de andere kant van de gang: ‘Twééling!’
Hij brulde zo hard dat de jongens hem in de woonkamer nog konden horen. Het antwoord kwam in een volgend lachsalvo. Chantal giechelde weer, maar toen riep Georg: ‘Als jullie nú niet ophouden, kom ik jullie naar bed schoppen!’
‘Oké, oké, we gaan al!’ antwoordde Bill met een lach. Er klonk gerommel, voetstappen richting de deur, en Chantal maakte dat ze wegkwam. Hij mocht niet weten dat hij haar afgeluisterd had. Nog niet. Eerst maar eens kijken wat hij deed.
Met een brede glimlach dook ze in bed en rolde zich in de dekens. Nur Geträumt zweefde door haar hoofd. Wat was hij toch lief... Een liedje geschreven, voor háár... En met dat heerlijke gevoel in haar maag viel ze in slaap.
21.
Raquel stond voor de spiegel. Ze fronste naar zichzelf, of eigenlijk naar de kleren die ze aanhad. Een zwart rokje en een topje met Elmo erop, was dat goed genoeg om Bill en de andere jongens onder ogen te komen?
Vandaag gingen Hannah en zij naar Hamburg. Ze had er ontzettend veel zin in, maar was ook nerveus. Hoe zou het zijn tussen haar en Chantal? Tussen haar en Bill? Ze wist niet waar ze meer zenuwachtig voor was. Ze wist alleen maar dat haar maag als een idioot rondjes draaide in haar binnenste en dat een Elmo-topje écht niet goed genoeg was voor dit bezoek.
Op dat moment werd er aangebeld en Raquel maakte een verschrikt sprongetje. Zou dat Hannah zijn? Elvira was zoals gewoonlijk te druk met haar werk om de bel te horen, dus Raquel holde de trap af en trok de deur zo wild open dat ze bijna naar achteren viel.
‘Raquel!’ riep Hannah uitgelaten. ‘Leuk topje! Kom je? Straks missen we de trein!’ Ze stuiterde zo’n beetje op en neer van enthousiasme. Raquel bloosde en lachte tegelijkertijd, besloot dat Elmo misschien toch wel kon en schoof haar voeten in haar ballerina’s. Jas mee, tas mee, sleutels, mobiel, portemonnee, had ze alles, ja, nee, nu wel, oké dan, gaan!
En ze stuiterden met z’n tweeën naar het treinstation.
Hier is de vertaling:
Heb ik het dan verkeerd gezien?
Heb ik het dan niet gezien?
Heb ik het dan slechts gedroomd?
Dat kan niet [waar] zijn
Ik wil je toch weer zien
Ik wil je toch echt zien
Ik heb het niet slechts gedroomd
Houd je van me?
Ik houd van je...
En ik weet dat het heel mislukt is, maar ach, ik kan geen liedjes schrijven
Dus nu maar snel het verhaal!
~~
Tom kuchte. ‘Je moet niet zo onzeker zijn, broertje. Heb je haar wel eens naar jou zien staren?’
Chantal bloosde, ook al kon niemand haar zien. Was het zo duidelijk? Natuurlijk kon ze af en toe haar ogen niet van Bill afhouden, maar ze deed altijd haar best om het zo onopvallend mogelijk te doen. Mislukt...
‘Nee,’ mompelde Bill. ‘Ik probeer niet naar haar te kijken, straks ga ik nog kwijlen.’ Hij schoot als eerste zelf in de lach, galmend door de woonkamer. Tom volgde en Chantal durfde ook te giechelen; de jongens maakten zoveel lawaai met z’n tweeën dat zij waarschijnlijk niet te horen was.
Op dat moment hoorde ze Georg vanaf de andere kant van de gang: ‘Twééling!’
Hij brulde zo hard dat de jongens hem in de woonkamer nog konden horen. Het antwoord kwam in een volgend lachsalvo. Chantal giechelde weer, maar toen riep Georg: ‘Als jullie nú niet ophouden, kom ik jullie naar bed schoppen!’
‘Oké, oké, we gaan al!’ antwoordde Bill met een lach. Er klonk gerommel, voetstappen richting de deur, en Chantal maakte dat ze wegkwam. Hij mocht niet weten dat hij haar afgeluisterd had. Nog niet. Eerst maar eens kijken wat hij deed.
Met een brede glimlach dook ze in bed en rolde zich in de dekens. Nur Geträumt zweefde door haar hoofd. Wat was hij toch lief... Een liedje geschreven, voor háár... En met dat heerlijke gevoel in haar maag viel ze in slaap.
21.
Raquel stond voor de spiegel. Ze fronste naar zichzelf, of eigenlijk naar de kleren die ze aanhad. Een zwart rokje en een topje met Elmo erop, was dat goed genoeg om Bill en de andere jongens onder ogen te komen?
Vandaag gingen Hannah en zij naar Hamburg. Ze had er ontzettend veel zin in, maar was ook nerveus. Hoe zou het zijn tussen haar en Chantal? Tussen haar en Bill? Ze wist niet waar ze meer zenuwachtig voor was. Ze wist alleen maar dat haar maag als een idioot rondjes draaide in haar binnenste en dat een Elmo-topje écht niet goed genoeg was voor dit bezoek.
Op dat moment werd er aangebeld en Raquel maakte een verschrikt sprongetje. Zou dat Hannah zijn? Elvira was zoals gewoonlijk te druk met haar werk om de bel te horen, dus Raquel holde de trap af en trok de deur zo wild open dat ze bijna naar achteren viel.
‘Raquel!’ riep Hannah uitgelaten. ‘Leuk topje! Kom je? Straks missen we de trein!’ Ze stuiterde zo’n beetje op en neer van enthousiasme. Raquel bloosde en lachte tegelijkertijd, besloot dat Elmo misschien toch wel kon en schoof haar voeten in haar ballerina’s. Jas mee, tas mee, sleutels, mobiel, portemonnee, had ze alles, ja, nee, nu wel, oké dan, gaan!
En ze stuiterden met z’n tweeën naar het treinstation.
AAAAAAH, ZE GAAN ZE WEER ZIEN!
*danst hyperactief rondjes* Omg, dat wordt zo geweldig! Weet de band (en Chantal) dat de meiden komen? Ik kan niet wachten op de hereniging tussen Hannah en Tom, ik denk dat dat heel, heel schattig gaat worden.
Oh yeah, ik vind het een geweldige songtekst! In het Duits klinkt het wel beter (nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen...), maar nu snap ik het tenminste ook Thanks!
Alleen vind ik het wel stom dat Chantal er zo van overtuigd is dat Bill het liedje voor haar heeft geschreven. Let maar op, nu gaat ze overal signalen zien die er helemaal niet zijn en dat kan nog wel eens slecht af gaan lopen...
Trouwens, ik zat gisteren of zo weer te denken aan die losse stukken die je hier eerst postte voordat je de hele fanfictie postte. Ik weet niet meer precies hoe dat ging, maar ik ga het nog niet teruglezen Dan verpest ik het voor mezelf. Ik ben wel benieuwd of dat is waar je naar toe aan het werken bent!
Nou ja, ik wil weten of ze uit enthousiasme niet onder de trein komen en hoe de band (nogmaals, en Chantal) gaat reageren als ze de meiden zien! Meer dus?
*danst hyperactief rondjes* Omg, dat wordt zo geweldig! Weet de band (en Chantal) dat de meiden komen? Ik kan niet wachten op de hereniging tussen Hannah en Tom, ik denk dat dat heel, heel schattig gaat worden.
Oh yeah, ik vind het een geweldige songtekst! In het Duits klinkt het wel beter (nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen...), maar nu snap ik het tenminste ook
Thanks!Alleen vind ik het wel stom dat Chantal er zo van overtuigd is dat Bill het liedje voor haar heeft geschreven. Let maar op, nu gaat ze overal signalen zien die er helemaal niet zijn en dat kan nog wel eens slecht af gaan lopen...
Trouwens, ik zat gisteren of zo weer te denken aan die losse stukken die je hier eerst postte voordat je de hele fanfictie postte. Ik weet niet meer precies hoe dat ging, maar ik ga het nog niet teruglezen
Dan verpest ik het voor mezelf. Ik ben wel benieuwd of dat is waar je naar toe aan het werken bent!Nou ja, ik wil weten of ze uit enthousiasme niet onder de trein komen en hoe de band (nogmaals, en Chantal) gaat reageren als ze de meiden zien! Meer dus?
*struikelt topic binnen*
Me so sorry dat het zo lang geduurd heeft! Mijn laatste post was van september, omg, schaam...
Maar goed, hier is dus weer een nieuw stuk!
~~
Eenmaal in Hamburg was het niet moeilijk om het appartement van de jongens te vinden. Bill had uitgebreid uitgelegd wat de snelste route was, zoals alleen hij dat kon, en omdat ze er al eens geweest waren wisten de meisjes dat ze goed zaten.
Nerveus streek Raquel haar kleding glad. Op dit moment, op deze dag, had ze zo lang gewacht... En nu het dan eindelijk zover was, gierden de zenuwen door haar lijf. Ze had echt geen idee wat ze van vandaag moest verwachten.
Hannah was degene die op het knopje van de intercom drukte. Ze kon nauwelijks wachten tot ze Tom weer zag en had dus alleen maar oog voor haar eigen ontploffingsgevaar, Raquel was op dit moment bijzaak. Raquel wist dat en begreep het; ze vond het niet erg.
‘Hallo?’ klonk er door de intercom. Ondanks het gekraak van de verbinding herkenden de meisjes Georgs stem.
‘Wij zijn het!’ riep Hannah enthousiast.
‘Oh, zijn jullie het,’ zei Georg droog. ‘Zal ik jullie dan maar binnenlaten?’
‘Dat zou heel aardig zijn, Georg,’ antwoordde Hannah met een grijns. Raquel prutste aan de knopen van haar jas en probeerde te stoppen met op en neer springen.
‘Vooruit dan maar,’ klonk Georgs stem, gevolgd door het zoemen van de deur die geopend werd. Bij hun vorige bezoek, toen met de auditie, waren ze via de andere kant gekomen, vanwege het busje. Nu stonden de meiden gewoon bij de voordeur.
‘Trap op, linkerdeur!’ vertelde Georg nog, toen werd de verbinding verbroken. Raquel en Hannah keken elkaar even aan en stapten toen naar binnen.
Het was net de hal van een flatgebouw, met een grote trap in het midden en een roodgeverfde deur links daarvan. Er hing een bordje op, “Studio”, met een smiley eronder die er duidelijk was bijgetekend. Raquel verdacht Bill, maar Hannah gaf haar geen kans om dat nader te onderzoeken: ze greep Raquel bij haar mouw en trok haar de trap op.
Boven waren twee deuren, een groene en een blauwe. Op de groene hing ook een bordje “Studio” en naast de blauwe prijkte een deurbel, dus ook zonder Georgs laatste opmerking hadden de meisjes het waarschijnlijk wel kunnen vinden.
Opnieuw wisselden Raquel en Hannah een blik. Toen haalde Hannah diep adem en drukte op de bel.
Vrijwel onmiddellijk werd de deur opengegooid, door niemand minder dan een bassist met schouderlang roodbruin haar en grijnzende groene ogen. Hij droeg een T-shirt met ondefinieerbare print en een grijze broek.
‘Ook hallo,’ begroette hij hen. Vervolgens draaide hij zich om en brulde de gang in: ‘Tom, je duifje is er!’
Vanuit de woonkamer kwam er een “Noem haar niet zo, idioot!”, gevolgd door een giechel en voetstappen. Toms dreads verschenen om de woonkamerdeur, gevolgd door zijn hoofd met zijn pet op halfzeven.
Hij sprintte naar hen toe, mepte Georg in het voorbijgaan tegen zijn schouder en eindigde met zijn armen om Hannah heen. Nog vóór hun lippen elkaar raakten, konden ze hem horen mompelen: ‘Eindelijk...’
Het volgende moment kusten ze elkaar. Raquel smolt, het zag er zo lief uit. Tom de supermacho liet zich van zijn beste kant zien: de lieve vriendjeskant die niemand, behalve zijn broer misschien, achter hem gezocht had.
Stralend maakte Hannah zich uiteindelijk los van Toms lippen. Ze staarde in zijn ogen alsof hij de enige persoon op aarde was en hij glimlachte terug, zijn blik teder. Ja, hij gaf écht wel om Hannah, dacht Raquel bij zichzelf. Ze glimlachte onbewust, blij dat Hannah zo gelukkig was.
Op dat moment kwamen Gustav en Chantal de gang in om hallo te zeggen. Raquel dacht totaal niet meer aan vijandschap en viel haar beste vriendin uitgelaten om de hals. Chantal knuffelde haar terug, ondanks zichzelf blij om Raquel te zien.
Toen iedereen elkaar genoeg geknuffeld had, besefte Raquel dat Bill er niet was. Dat verbaasde haar; was de zanger niet altijd de eerste met dit soort dingen. Ze opende haar mond om ernaar te vragen, maar Hannah was haar voor.
‘Is Bill er niet?’ Aan Tom, natuurlijk.
Die grinnikte. ‘Jawel, die is z’n nagels aan het lakken.’
‘Oh, zijn nagels belangrijker dan wij?’ deed Hannah uit de hoogte. Ze voelde zich weer volledig op haar gemak: Tom was bij haar, iedereen gedroeg zich net als anders... Hannah’s zenuwen waren volledig verdwenen.
‘Natúúrlijk zijn mijn nagels belangrijker, wat dacht jij dan!’ Bill verscheen plots ook in de gang en grijnsde naar de meisjes. Zijn perfect gelakte nagels glommen toen hij ze onder Hannah’s neus wapperde.
‘Kijk maar, heel belangrijk.’
Iedereen schoot in de lach en Bill gaf Hannah met een tevreden gezicht een knuffel. In een soort reflex drukte hij ook maar meteen een zoen op haar wang. Niemand keek daar raar van op, behalve Hannah zelf en Raquel – die al bij voorbaat begon te blozen.
Jawel, ook zij kreeg een knuffel en een kus. Ze wist dat ze er niets achter moest zoeken, maar kon het niet helpen dat haar hart een salto maakte. Op de plek waar Bills lippen haar wang hadden geraakt, tintelde de huid.
Me so sorry dat het zo lang geduurd heeft! Mijn laatste post was van september, omg, schaam...
Maar goed, hier is dus weer een nieuw stuk!
~~
Eenmaal in Hamburg was het niet moeilijk om het appartement van de jongens te vinden. Bill had uitgebreid uitgelegd wat de snelste route was, zoals alleen hij dat kon, en omdat ze er al eens geweest waren wisten de meisjes dat ze goed zaten.
Nerveus streek Raquel haar kleding glad. Op dit moment, op deze dag, had ze zo lang gewacht... En nu het dan eindelijk zover was, gierden de zenuwen door haar lijf. Ze had echt geen idee wat ze van vandaag moest verwachten.
Hannah was degene die op het knopje van de intercom drukte. Ze kon nauwelijks wachten tot ze Tom weer zag en had dus alleen maar oog voor haar eigen ontploffingsgevaar, Raquel was op dit moment bijzaak. Raquel wist dat en begreep het; ze vond het niet erg.
‘Hallo?’ klonk er door de intercom. Ondanks het gekraak van de verbinding herkenden de meisjes Georgs stem.
‘Wij zijn het!’ riep Hannah enthousiast.
‘Oh, zijn jullie het,’ zei Georg droog. ‘Zal ik jullie dan maar binnenlaten?’
‘Dat zou heel aardig zijn, Georg,’ antwoordde Hannah met een grijns. Raquel prutste aan de knopen van haar jas en probeerde te stoppen met op en neer springen.
‘Vooruit dan maar,’ klonk Georgs stem, gevolgd door het zoemen van de deur die geopend werd. Bij hun vorige bezoek, toen met de auditie, waren ze via de andere kant gekomen, vanwege het busje. Nu stonden de meiden gewoon bij de voordeur.
‘Trap op, linkerdeur!’ vertelde Georg nog, toen werd de verbinding verbroken. Raquel en Hannah keken elkaar even aan en stapten toen naar binnen.
Het was net de hal van een flatgebouw, met een grote trap in het midden en een roodgeverfde deur links daarvan. Er hing een bordje op, “Studio”, met een smiley eronder die er duidelijk was bijgetekend. Raquel verdacht Bill, maar Hannah gaf haar geen kans om dat nader te onderzoeken: ze greep Raquel bij haar mouw en trok haar de trap op.
Boven waren twee deuren, een groene en een blauwe. Op de groene hing ook een bordje “Studio” en naast de blauwe prijkte een deurbel, dus ook zonder Georgs laatste opmerking hadden de meisjes het waarschijnlijk wel kunnen vinden.
Opnieuw wisselden Raquel en Hannah een blik. Toen haalde Hannah diep adem en drukte op de bel.
Vrijwel onmiddellijk werd de deur opengegooid, door niemand minder dan een bassist met schouderlang roodbruin haar en grijnzende groene ogen. Hij droeg een T-shirt met ondefinieerbare print en een grijze broek.
‘Ook hallo,’ begroette hij hen. Vervolgens draaide hij zich om en brulde de gang in: ‘Tom, je duifje is er!’
Vanuit de woonkamer kwam er een “Noem haar niet zo, idioot!”, gevolgd door een giechel en voetstappen. Toms dreads verschenen om de woonkamerdeur, gevolgd door zijn hoofd met zijn pet op halfzeven.
Hij sprintte naar hen toe, mepte Georg in het voorbijgaan tegen zijn schouder en eindigde met zijn armen om Hannah heen. Nog vóór hun lippen elkaar raakten, konden ze hem horen mompelen: ‘Eindelijk...’
Het volgende moment kusten ze elkaar. Raquel smolt, het zag er zo lief uit. Tom de supermacho liet zich van zijn beste kant zien: de lieve vriendjeskant die niemand, behalve zijn broer misschien, achter hem gezocht had.
Stralend maakte Hannah zich uiteindelijk los van Toms lippen. Ze staarde in zijn ogen alsof hij de enige persoon op aarde was en hij glimlachte terug, zijn blik teder. Ja, hij gaf écht wel om Hannah, dacht Raquel bij zichzelf. Ze glimlachte onbewust, blij dat Hannah zo gelukkig was.
Op dat moment kwamen Gustav en Chantal de gang in om hallo te zeggen. Raquel dacht totaal niet meer aan vijandschap en viel haar beste vriendin uitgelaten om de hals. Chantal knuffelde haar terug, ondanks zichzelf blij om Raquel te zien.
Toen iedereen elkaar genoeg geknuffeld had, besefte Raquel dat Bill er niet was. Dat verbaasde haar; was de zanger niet altijd de eerste met dit soort dingen. Ze opende haar mond om ernaar te vragen, maar Hannah was haar voor.
‘Is Bill er niet?’ Aan Tom, natuurlijk.
Die grinnikte. ‘Jawel, die is z’n nagels aan het lakken.’
‘Oh, zijn nagels belangrijker dan wij?’ deed Hannah uit de hoogte. Ze voelde zich weer volledig op haar gemak: Tom was bij haar, iedereen gedroeg zich net als anders... Hannah’s zenuwen waren volledig verdwenen.
‘Natúúrlijk zijn mijn nagels belangrijker, wat dacht jij dan!’ Bill verscheen plots ook in de gang en grijnsde naar de meisjes. Zijn perfect gelakte nagels glommen toen hij ze onder Hannah’s neus wapperde.
‘Kijk maar, heel belangrijk.’
Iedereen schoot in de lach en Bill gaf Hannah met een tevreden gezicht een knuffel. In een soort reflex drukte hij ook maar meteen een zoen op haar wang. Niemand keek daar raar van op, behalve Hannah zelf en Raquel – die al bij voorbaat begon te blozen.
Jawel, ook zij kreeg een knuffel en een kus. Ze wist dat ze er niets achter moest zoeken, maar kon het niet helpen dat haar hart een salto maakte. Op de plek waar Bills lippen haar wang hadden geraakt, tintelde de huid.
Aaaaw, that's so sweet! Ik vind het heel erg lief voor Tom en Hannah dat ze weer samen zijn, hihi, dat verdienen ze. Ze moeten alleen niet telkens zo klef gaan doen in het bijzijn van de rest, laat ze lekker naar Toms kamer gaan ofzo XD
EN WANNEER GAAT ER NOU EENS IETS GEBEUREN TUSSEN BILL EN RAQUEL?! Ik ben namelijk benieuwd waar je naartoe aan het werken bent, in ieder geval met dit bezoek. Ik vraag me aaaaf wat er gaat gebeuren en daarom wil ik verder lezen (nee, dat is geen hint).
Ik ben echt heel erg inspiratieloos/moe/busy om een lange comment te schrijven, maar I still love it en ik wil graag meer lezen
EN WANNEER GAAT ER NOU EENS IETS GEBEUREN TUSSEN BILL EN RAQUEL?! Ik ben namelijk benieuwd waar je naartoe aan het werken bent, in ieder geval met dit bezoek. Ik vraag me aaaaf wat er gaat gebeuren en daarom wil ik verder lezen (nee, dat is geen hint
).Ik ben echt heel erg inspiratieloos/moe/busy om een lange comment te schrijven, maar I still love it en ik wil graag meer lezen
Geen hint, hè? XD
Je krijgt lekker toch een stukje
En persoonlijk vind ik deze slecht
~~
Ongeveer een uur later zaten ze met z’n allen in de woonkamer. Iedereen was met zijn eigen dingen bezig: Gustav las de krant, Tom en Hannah lagen te flikflooien, Chantal en Raquel praatten over niks en de laatste twee verveelden zich zo te zien helemaal te pletter.
Georg gaf het als eerste op. ‘Ik verveel me!’ tetterde hij op volle sterkte door het appartement.
‘En wat wil je dat wij daaraan doen?’ informeerde Gustav kalmpjes, terwijl hij de krant opvouwde en achteloos over zijn schouder gooide.
‘Geen idee,’ moest Georg toegeven. ‘Iets, in elk geval, alles is beter dan dit!’
Hij gebaarde zo wild om zich heen dat hij Bill zo’n beetje voor zijn hoofd sloeg. De zanger, die glazig voor zich uit had zitten staren, ontwaakte uit zijn dagdroom en greep meteen een handvol pinda’s uit het bakje op tafel, om ze vervolgens naar Georgs hoofd te smijten.
‘Uitkijken, Moritz!’
‘Moritz?’ vroeg Raquel fronsend. Chantal en zij stopten met praten; de jongens waren plotseling een stuk interessanter.
‘Dat is Georgs tweede naam,’ antwoordde Bill, terwijl hij de laatste pinda in zijn mond stopte. ‘Als je ruzie met hem wilt, moet je hem zo noemen.’
‘Ik weet het al!’ riep Georg op dat moment en negeerde daarbij nadrukkelijk de pesterige blik van zijn zanger. ‘Waarheid of doen! Wie doet er mee?’
Iedereen stemde toe en Georg keek tevreden. ‘Mooi zo. Oké, laten we afspreken dat je niet de hele tijd lang dezelfde optie mag kiezen. Twee keer achter elkaar wel, maar niet vaker. Mee eens?’
Er klonk een koor van ja’s; Georg ging verzitten en riep: ‘Ik begin! Gustav, waarheid of doen?’
‘Doen,’ antwoordde de drummer rustig. Tom en Hannah lieten elkaar eindelijk los en volgden de gebeurtenissen geïnteresseerd.
‘Ah, ik weet de perfecte opdracht,’ grijnsde Georg. ‘Haal een pak tomatensap uit de keuken en drink het leeg!’
Raquel viel haast van de bank van het lachen, Gustav keek wanhopig om zich heen. Alleen maar breed grijnzende gezichten.
‘Gadver, Georg, wat doe je me aan?’ klaagde hij. Helaas voor hem was de bassist onvermurwbaar en Gustav ging met een ongelukkig gezicht een pak tomatensap halen.
Iedereen keek gespannen toe hoe de drummer het pak opendraaide en langzaam de tuit aan zijn mond zette. Hij had het al geopende pak genomen, zodat hij geen liter hoefde weg te werken, maar er zat toch nog behoorlijk wat in.
Terwijl Gus het ene martelgezicht na het andere trok, schoten de toeschouwers om de haverklap in de lach en Georg gaf zichzelf in gedachten een schouderklopje. Hij had een goede opdracht gekozen om de spits af te bijten.
Het spel ging verder. Gustav koos Tom, Tom koos Hannah, Hannah koos Chantal, Bill, Raquel, weer Gustav, er werd wraak genomen op Georg, Chantal, Tom – en die koos voor Bill.
‘Waarheid of doen?’
Bill keek zijn tweelingbroer peinzend aan. ‘Ik heb het idee dat dit helemaal niet leuk gaat worden, wat ik ook kies. Jij kent mij te goed.’
‘Wat zielig nou toch,’ zei Tom zonder een greintje medelijden. ‘Kiezen!’
‘Dit is een heel slecht idee,’ constateerde Bill, ‘maar ik doe het toch. Waarheid.’
Je krijgt lekker toch een stukje
En persoonlijk vind ik deze slecht
~~
Ongeveer een uur later zaten ze met z’n allen in de woonkamer. Iedereen was met zijn eigen dingen bezig: Gustav las de krant, Tom en Hannah lagen te flikflooien, Chantal en Raquel praatten over niks en de laatste twee verveelden zich zo te zien helemaal te pletter.
Georg gaf het als eerste op. ‘Ik verveel me!’ tetterde hij op volle sterkte door het appartement.
‘En wat wil je dat wij daaraan doen?’ informeerde Gustav kalmpjes, terwijl hij de krant opvouwde en achteloos over zijn schouder gooide.
‘Geen idee,’ moest Georg toegeven. ‘Iets, in elk geval, alles is beter dan dit!’
Hij gebaarde zo wild om zich heen dat hij Bill zo’n beetje voor zijn hoofd sloeg. De zanger, die glazig voor zich uit had zitten staren, ontwaakte uit zijn dagdroom en greep meteen een handvol pinda’s uit het bakje op tafel, om ze vervolgens naar Georgs hoofd te smijten.
‘Uitkijken, Moritz!’
‘Moritz?’ vroeg Raquel fronsend. Chantal en zij stopten met praten; de jongens waren plotseling een stuk interessanter.
‘Dat is Georgs tweede naam,’ antwoordde Bill, terwijl hij de laatste pinda in zijn mond stopte. ‘Als je ruzie met hem wilt, moet je hem zo noemen.’
‘Ik weet het al!’ riep Georg op dat moment en negeerde daarbij nadrukkelijk de pesterige blik van zijn zanger. ‘Waarheid of doen! Wie doet er mee?’
Iedereen stemde toe en Georg keek tevreden. ‘Mooi zo. Oké, laten we afspreken dat je niet de hele tijd lang dezelfde optie mag kiezen. Twee keer achter elkaar wel, maar niet vaker. Mee eens?’
Er klonk een koor van ja’s; Georg ging verzitten en riep: ‘Ik begin! Gustav, waarheid of doen?’
‘Doen,’ antwoordde de drummer rustig. Tom en Hannah lieten elkaar eindelijk los en volgden de gebeurtenissen geïnteresseerd.
‘Ah, ik weet de perfecte opdracht,’ grijnsde Georg. ‘Haal een pak tomatensap uit de keuken en drink het leeg!’
Raquel viel haast van de bank van het lachen, Gustav keek wanhopig om zich heen. Alleen maar breed grijnzende gezichten.
‘Gadver, Georg, wat doe je me aan?’ klaagde hij. Helaas voor hem was de bassist onvermurwbaar en Gustav ging met een ongelukkig gezicht een pak tomatensap halen.
Iedereen keek gespannen toe hoe de drummer het pak opendraaide en langzaam de tuit aan zijn mond zette. Hij had het al geopende pak genomen, zodat hij geen liter hoefde weg te werken, maar er zat toch nog behoorlijk wat in.
Terwijl Gus het ene martelgezicht na het andere trok, schoten de toeschouwers om de haverklap in de lach en Georg gaf zichzelf in gedachten een schouderklopje. Hij had een goede opdracht gekozen om de spits af te bijten.
Het spel ging verder. Gustav koos Tom, Tom koos Hannah, Hannah koos Chantal, Bill, Raquel, weer Gustav, er werd wraak genomen op Georg, Chantal, Tom – en die koos voor Bill.
‘Waarheid of doen?’
Bill keek zijn tweelingbroer peinzend aan. ‘Ik heb het idee dat dit helemaal niet leuk gaat worden, wat ik ook kies. Jij kent mij te goed.’
‘Wat zielig nou toch,’ zei Tom zonder een greintje medelijden. ‘Kiezen!’
‘Dit is een heel slecht idee,’ constateerde Bill, ‘maar ik doe het toch. Waarheid.’
Eeeeeww, een heel pak tomatensap! Ik zou er zo misselijk van worden volgens mij, niet normaal XD. Maar goed dat ik niet meedoe.
Hihi, wel leuk dat ze dat spel doen. Daar komen altijd leuke dingen uit.
OH EN CLIFFHANGER! Daar kan ik niet tegen! *rent rondjes* Ik wil weten wat Tom aan Billiewillie gaat vragen, want ik heb zo'n vermoeden dat het iets met Chantal en/of Raquel te maken heeft. Hihi, ik kan niet wachten om dat te lezen.
Ik vind het niet slecht trouwens. Het is net zo geschreven als de rest van je verhaal en nou ja, je weet hoe erg ik verliefd ben op je verhaal XD (Ik hoop niet dat ik dat nog eens uit moet leggen, dat heb ik al 1000 keer gedaan en ik blijf dezelfde mening houden).
Nou ja, lovelovelove and I want more!
Hihi, wel leuk dat ze dat spel doen. Daar komen altijd leuke dingen uit
.OH EN CLIFFHANGER! Daar kan ik niet tegen! *rent rondjes* Ik wil weten wat Tom aan Billiewillie gaat vragen, want ik heb zo'n vermoeden dat het iets met Chantal en/of Raquel te maken heeft. Hihi, ik kan niet wachten om dat te lezen.
Ik vind het niet slecht trouwens. Het is net zo geschreven als de rest van je verhaal en nou ja, je weet hoe erg ik verliefd ben op je verhaal XD (Ik hoop niet dat ik dat nog eens uit moet leggen, dat heb ik al 1000 keer gedaan en ik blijf dezelfde mening houden
).Nou ja, lovelovelove and I want more!
Whihi, dankjewel! <3
Ik vind dit stuk ook weer minder, maar stiekem heb ik heel veel zin in het stuk hierna ( ) en ik had geen geduld om dit te herschrijven xD
En Billiewillie, haha, omg XD
~~
Toms ogen begonnen te fonkelen. ‘Aha, dan weet ik de perfecte vraag!’
‘Ik wist dat het een slecht idee was!’ riep Bill, maar veel spijt leek hij er niet van te hebben. Hij zag er meer uit alsof hij het onmogelijk grappig vond.
Iedereen keek verwachtingsvol naar Tom. Ze verwachtten een gênante of heel melige vraag, zoals alle opdrachten waren geweest.
Bijvoorbeeld Georg – hij had zijn uitermate pijnlijke ontmoeting met ene Lydia moeten delen, die eindigde in hoongelach van dat hoogblonde meisje. Georg had geprobeerd haar te versieren door te vertellen dat hij de bassist van Tokio Hotel was, maar zij geloofde dat niet en vroeg hem een tekst voor haar te zingen. Van de zenuwen – toen was Georg nog een onervaren ladykiller – kon hij zich echter geen enkel woord meer herinneren. En daarop volgde dus dat hoongelach.
Nu was het Bills beurt voor de gênante verhalen; of had Tom juist iets meligs voor hem in petto? Zoals bij Chantal, aan wie gevraagd was wie zij leuker vond: Georg of Gustav? Het waren typische waarheid-of-doen-vragen en iedereen was benieuwd naar wat Tom ging zeggen.
Met een ernstig gezicht keek de gitarist zijn broertje aan en zei op gedragen toon: ‘Vertel ons eens, Bill, waarom heb je precies Nur Geträumt geschreven?’
Bill werd spontaan knalrood en de toeschouwers bespeurden een gênant verhaal. Vooral bij Chantal klopte het hart plots in de keel. Ging hij het dan nu toegeven? Zou hij haar nu... Stiekem vond ze het mooi dat Raquel erbij was. Nu zou die eens zien wie gewonnen had!
Op dat moment vroeg Hannah: ‘Kunnen jullie dat eens uitleggen? Wat is Nur Geträumt?’
‘Een liedje,’ antwoordde Bill, nog altijd met vuurrode wangen. Hij schraapte zijn keel en zong toen zachtjes het refrein, zodat iedereen begreep waar het om ging.
Raquel kreeg het warm. Een liefdesliedje. Ja, waarom had hij dat geschreven? Of eigenlijk meer: voor wie? Chantal? Eén blik op haar beste vriendin en het antwoord lag voor het oprapen. Chantal geloofde dat het voor haar was. Ze zou wel gelijk hebben, dacht Raquel een tikkeltje terneergeslagen. Chantal was zoveel bij Bill in de buurt, ze móest wel ongeveer weten wat er in zijn hoofd omging.
‘Wel?’ vroeg Georg. ‘We zijn allemaal benieuwd, dus hier kom je niet onderuit! Je hebt ons nooit verteld waarom je die tekst geschreven hebt en dat komt niet zo vaak voor.’
‘Nou...’ Bill kuchte en werd zo mogelijk nog roder. ‘Omdat ik zeg maar... Uhm... Nou... Toen ik... Tom, verdammt!’ viel hij zichzelf in de rede. ‘Waarom moest dit nou?’
Tom maakte zich niet zo druk, hij wist wel dat Bill niet echt boos was. Grijnzend kwam dan ook zijn antwoord: ‘Zeg het nou maar gewoon! Gustav zeurde ook niet en tomatensap drinken is veel erger dan dit.’
‘Dat denk jíj!’ wierp Bill tegen, maar zag in dat klagen geen zin had en gooide er dus maar op topsnelheid uit: ‘Omdat ik dacht dat ik droomde toen ik haar voor het eerst zag en wenste dat het niet zo was omdat ze dan zou verdwijnen en dat wilde ik niet dus schreef ik er maar een liedje over.’
Hij had intussen de kleur van Spaanse pepers en plukte als een idioot aan zijn haar, vermeed het om mensen aan te kijken. Raquel had de neiging hem te knuffelen; het zag er zo schattig uit.
‘En wie is “zij”?’ vroeg Georg met een duivelse grijns. Chantal ging een beetje rechter op zitten, maar niemand lette op haar.
‘Dat is geen deel van de vraag!’ riep Bill vlug. ‘Dat zeg ik niet!’
‘Ah, toe nou! Ik wil het ook weten!’ deed Hannah een duit in het zakje.
Bill schudde echter beslist zijn hoofd. ‘Absoluut niet!’
‘Watje!’ probeerde Georg hem uit zijn tent te lokken. Bill bleef, helaas voor de rest, bij zijn weigering en hield dat vol tot Tom hem te hulp schoot.
‘Ik heb zin in cola, zullen we hier maar over ophouden?’
Waarop Gustav hem vroeg wat het verband was tussen die twee uitspraken en ze van de ene discussie in de andere vervielen. Niemand lette meer op Bill en dat was maar goed ook, anders had hij tot middernacht “Ik zeg het niet!” moeten blijven roepen.
Ik vind dit stuk ook weer minder, maar stiekem heb ik heel veel zin in het stuk hierna (
) en ik had geen geduld om dit te herschrijven xDEn Billiewillie, haha, omg XD
~~
Toms ogen begonnen te fonkelen. ‘Aha, dan weet ik de perfecte vraag!’
‘Ik wist dat het een slecht idee was!’ riep Bill, maar veel spijt leek hij er niet van te hebben. Hij zag er meer uit alsof hij het onmogelijk grappig vond.
Iedereen keek verwachtingsvol naar Tom. Ze verwachtten een gênante of heel melige vraag, zoals alle opdrachten waren geweest.
Bijvoorbeeld Georg – hij had zijn uitermate pijnlijke ontmoeting met ene Lydia moeten delen, die eindigde in hoongelach van dat hoogblonde meisje. Georg had geprobeerd haar te versieren door te vertellen dat hij de bassist van Tokio Hotel was, maar zij geloofde dat niet en vroeg hem een tekst voor haar te zingen. Van de zenuwen – toen was Georg nog een onervaren ladykiller – kon hij zich echter geen enkel woord meer herinneren. En daarop volgde dus dat hoongelach.
Nu was het Bills beurt voor de gênante verhalen; of had Tom juist iets meligs voor hem in petto? Zoals bij Chantal, aan wie gevraagd was wie zij leuker vond: Georg of Gustav? Het waren typische waarheid-of-doen-vragen en iedereen was benieuwd naar wat Tom ging zeggen.
Met een ernstig gezicht keek de gitarist zijn broertje aan en zei op gedragen toon: ‘Vertel ons eens, Bill, waarom heb je precies Nur Geträumt geschreven?’
Bill werd spontaan knalrood en de toeschouwers bespeurden een gênant verhaal. Vooral bij Chantal klopte het hart plots in de keel. Ging hij het dan nu toegeven? Zou hij haar nu... Stiekem vond ze het mooi dat Raquel erbij was. Nu zou die eens zien wie gewonnen had!
Op dat moment vroeg Hannah: ‘Kunnen jullie dat eens uitleggen? Wat is Nur Geträumt?’
‘Een liedje,’ antwoordde Bill, nog altijd met vuurrode wangen. Hij schraapte zijn keel en zong toen zachtjes het refrein, zodat iedereen begreep waar het om ging.
Raquel kreeg het warm. Een liefdesliedje. Ja, waarom had hij dat geschreven? Of eigenlijk meer: voor wie? Chantal? Eén blik op haar beste vriendin en het antwoord lag voor het oprapen. Chantal geloofde dat het voor haar was. Ze zou wel gelijk hebben, dacht Raquel een tikkeltje terneergeslagen. Chantal was zoveel bij Bill in de buurt, ze móest wel ongeveer weten wat er in zijn hoofd omging.
‘Wel?’ vroeg Georg. ‘We zijn allemaal benieuwd, dus hier kom je niet onderuit! Je hebt ons nooit verteld waarom je die tekst geschreven hebt en dat komt niet zo vaak voor.’
‘Nou...’ Bill kuchte en werd zo mogelijk nog roder. ‘Omdat ik zeg maar... Uhm... Nou... Toen ik... Tom, verdammt!’ viel hij zichzelf in de rede. ‘Waarom moest dit nou?’
Tom maakte zich niet zo druk, hij wist wel dat Bill niet echt boos was. Grijnzend kwam dan ook zijn antwoord: ‘Zeg het nou maar gewoon! Gustav zeurde ook niet en tomatensap drinken is veel erger dan dit.’
‘Dat denk jíj!’ wierp Bill tegen, maar zag in dat klagen geen zin had en gooide er dus maar op topsnelheid uit: ‘Omdat ik dacht dat ik droomde toen ik haar voor het eerst zag en wenste dat het niet zo was omdat ze dan zou verdwijnen en dat wilde ik niet dus schreef ik er maar een liedje over.’
Hij had intussen de kleur van Spaanse pepers en plukte als een idioot aan zijn haar, vermeed het om mensen aan te kijken. Raquel had de neiging hem te knuffelen; het zag er zo schattig uit.
‘En wie is “zij”?’ vroeg Georg met een duivelse grijns. Chantal ging een beetje rechter op zitten, maar niemand lette op haar.
‘Dat is geen deel van de vraag!’ riep Bill vlug. ‘Dat zeg ik niet!’
‘Ah, toe nou! Ik wil het ook weten!’ deed Hannah een duit in het zakje.
Bill schudde echter beslist zijn hoofd. ‘Absoluut niet!’
‘Watje!’ probeerde Georg hem uit zijn tent te lokken. Bill bleef, helaas voor de rest, bij zijn weigering en hield dat vol tot Tom hem te hulp schoot.
‘Ik heb zin in cola, zullen we hier maar over ophouden?’
Waarop Gustav hem vroeg wat het verband was tussen die twee uitspraken en ze van de ene discussie in de andere vervielen. Niemand lette meer op Bill en dat was maar goed ook, anders had hij tot middernacht “Ik zeg het niet!” moeten blijven roepen.
AAAAAH, OMG! Zie je nu wel dat het over Raquel gaat Moehaha, hij wil dat gewoon niet zeggen waar Chantal bij is, omdat hij natuurlijk ook wel doorheeft dat zij heel erg in love is met hem... Ja ja, ik weet al hoe het allemaal zit, hahaha. Ben benieuwd!
Ik vind het trouwens wel lief dat Tom broerlief toch uit de situatie redt. Ik bedoel, hij weet wel hoe hij zijn broer moet pesten, maar als het erop aankomt, zijn ze toch lief voor elkaar en dat vind ik het fijne aan dit verhaal <3
Ik kan NIET wachten op het volgende stuk (*kuchjahintweerja!*), aangezien je daar schijnbaar pretty excited over bent... Kom maar op dus!
Moehaha, hij wil dat gewoon niet zeggen waar Chantal bij is, omdat hij natuurlijk ook wel doorheeft dat zij heel erg in love is met hem... Ja ja, ik weet al hoe het allemaal zit, hahaha. Ben benieuwd!Ik vind het trouwens wel lief dat Tom broerlief toch uit de situatie redt. Ik bedoel, hij weet wel hoe hij zijn broer moet pesten, maar als het erop aankomt, zijn ze toch lief voor elkaar en dat vind ik het fijne aan dit verhaal <3
Ik kan NIET wachten op het volgende stuk (*kuchjahintweerja!*), aangezien je daar schijnbaar pretty excited over bent... Kom maar op dus!
Ik zit hier nu zo breed te grijnzen, dat wil je niet weten ^^
Echt ongelooflijk dat iemand zulke reacties kan schrijven op een verhaal van mij, hihi XD
Okay, in dit stuk gebeurt niet veel, maar ik ben er toch stiekem wel een beetje heel erg trots op
En ja, het is kort, maar dit is één afgesloten stuk én het einde van dit hoofdstuk ^^
Enjoy! <3
~~
Later op de avond, tegen half elf.
Tom en Hannah zaten in een hoekje van de kamer tegen elkaar aan, zij met haar hoofd tegen zijn borst en haar ogen halfdicht. Toms vingers streelden lichtjes over de blote huid van haar arm. Ondertussen zochten zijn ogen die van Bill. Op hetzelfde moment keken ze op, keken elkaar aan, en glimlachten loom.
Tom wendde als eerste zijn blik af, naar Hannah, en drukte een vlinderkusje op haar slaap. Ze sloeg heel even haar ogen naar hem op, glimlachend. Zijn dreads vielen langs haar gezicht toen hij zich vooroverboog om haar te kussen.
Raquel zat al een tijdje naar de twee te kijken. Ze wist zeker dat ze dit beeld nooit zou vergeten, wat de toekomst hen ook bracht. Er hing zoiets warms om die twee heen, vredig, loom, teder... Zo, dacht Raquel, hoort liefde eruit te zien.
De rest van de groep had zich inmiddels verspreid. Chantal zat met Gustav in de keuken en voerde een gesprek met hem en Georg, die bezig was met koffiezetten. Raquel zelf had zich opgekruld in de zetel, met zicht op Tom en Hannah, en Bill zat in ongeveer dezelfde positie op de sofa.
Raquels blik bleef op hem hangen en alsof hij dat voelde, draaide hij zijn gezicht naar haar toe. Zijn ogen straalden toen hij haar een glimlach schonk. Raquel lachte terug en Bill kwam bij haar zitten, op de leuning van de zetel. Samen staarden ze naar Tom en Hannah, zwijgend.
Tom was de eerste die doorhad dat er naar hem gestaard werd. Hij keek hen recht aan, een beginnend glimlachje in zijn mondhoek. Bill staarde ongegeneerd terug en Toms glimlach werd breder, tot hij uiteindelijk zo’n grote grijns op zijn gezicht had dat het haast pijnlijk leek voor zijn wangen. Raquel wierp een vlugge blik op Bill en zag dat hij precies dezelfde uitdrukking had als Tom, compleet met fonkelende ogen.
Hannah keek nu ook op. Haar blik ontmoette die van Raquel en als op commando begonnen ook zij te grijnzen. Er hing iets tussen die vier gezichten in, onzichtbaar maar wel voelbaar, haast tastbaar.
Totdat Georg een kopje liet vallen en met een keiharde vloek de stilte verbrak.
Iedereen schoot in de lach, behalve Georg zelf, die mopperend op zoek ging naar het stoffer en blik. Tom en Hannah concentreerden zich weer op elkaar, Bill wendde zijn glimlach naar Raquel en zij probeerde niet te hard te blozen.
Bill ging verzitten op de leuning, zodat hij er minder makkelijk afdonderde. Zijn arm hing nu rond de zetel, boven Raquel langs, en hij leunde een beetje haar richting uit. Als ze haar hoofd zou draaien, zou ze tegen zijn borst aanliggen. Ze deed het niet. Ze durfde niet. En in haar achterhoofd zag ze Chantals gezicht voor zich, zoals die gekeken had bij het refrein van Nur Geträumt.
Echt ongelooflijk dat iemand zulke reacties kan schrijven op een verhaal van mij, hihi XD
Okay, in dit stuk gebeurt niet veel, maar ik ben er toch stiekem wel een beetje heel erg trots op
En ja, het is kort, maar dit is één afgesloten stuk én het einde van dit hoofdstuk ^^
Enjoy! <3
~~
Later op de avond, tegen half elf.
Tom en Hannah zaten in een hoekje van de kamer tegen elkaar aan, zij met haar hoofd tegen zijn borst en haar ogen halfdicht. Toms vingers streelden lichtjes over de blote huid van haar arm. Ondertussen zochten zijn ogen die van Bill. Op hetzelfde moment keken ze op, keken elkaar aan, en glimlachten loom.
Tom wendde als eerste zijn blik af, naar Hannah, en drukte een vlinderkusje op haar slaap. Ze sloeg heel even haar ogen naar hem op, glimlachend. Zijn dreads vielen langs haar gezicht toen hij zich vooroverboog om haar te kussen.
Raquel zat al een tijdje naar de twee te kijken. Ze wist zeker dat ze dit beeld nooit zou vergeten, wat de toekomst hen ook bracht. Er hing zoiets warms om die twee heen, vredig, loom, teder... Zo, dacht Raquel, hoort liefde eruit te zien.
De rest van de groep had zich inmiddels verspreid. Chantal zat met Gustav in de keuken en voerde een gesprek met hem en Georg, die bezig was met koffiezetten. Raquel zelf had zich opgekruld in de zetel, met zicht op Tom en Hannah, en Bill zat in ongeveer dezelfde positie op de sofa.
Raquels blik bleef op hem hangen en alsof hij dat voelde, draaide hij zijn gezicht naar haar toe. Zijn ogen straalden toen hij haar een glimlach schonk. Raquel lachte terug en Bill kwam bij haar zitten, op de leuning van de zetel. Samen staarden ze naar Tom en Hannah, zwijgend.
Tom was de eerste die doorhad dat er naar hem gestaard werd. Hij keek hen recht aan, een beginnend glimlachje in zijn mondhoek. Bill staarde ongegeneerd terug en Toms glimlach werd breder, tot hij uiteindelijk zo’n grote grijns op zijn gezicht had dat het haast pijnlijk leek voor zijn wangen. Raquel wierp een vlugge blik op Bill en zag dat hij precies dezelfde uitdrukking had als Tom, compleet met fonkelende ogen.
Hannah keek nu ook op. Haar blik ontmoette die van Raquel en als op commando begonnen ook zij te grijnzen. Er hing iets tussen die vier gezichten in, onzichtbaar maar wel voelbaar, haast tastbaar.
Totdat Georg een kopje liet vallen en met een keiharde vloek de stilte verbrak.
Iedereen schoot in de lach, behalve Georg zelf, die mopperend op zoek ging naar het stoffer en blik. Tom en Hannah concentreerden zich weer op elkaar, Bill wendde zijn glimlach naar Raquel en zij probeerde niet te hard te blozen.
Bill ging verzitten op de leuning, zodat hij er minder makkelijk afdonderde. Zijn arm hing nu rond de zetel, boven Raquel langs, en hij leunde een beetje haar richting uit. Als ze haar hoofd zou draaien, zou ze tegen zijn borst aanliggen. Ze deed het niet. Ze durfde niet. En in haar achterhoofd zag ze Chantals gezicht voor zich, zoals die gekeken had bij het refrein van Nur Geträumt.
AAAAH! *ONTPLOFT ZOWAT*
Nee! Ik DWING je zo onderhand om meer te posten als je dat hebt, want ik MOET weten hoe dit verder gaat! Ik wil weten wat er gebeurt, nee, echt, aaah!
Like omg! De liefde spat hier gewoon vanaf. Ik knalde haast uit elkaar van de liefde, ik vind het zo lief en echt OMG. Gewoon, weet je wat zo leuk is, nou. Kijk. Het is gewoon zo lief, want ik vind de band tussen Bill en Tom gewoon geweldig, zo lief zijn ze als broers. En hoe ze dan naar elkaar grijnzen, ik kan het echt voor me zien, het is net alsof ze elkaars gedachten kunnen lezen zonder woorden eigenlijk.
En dan ook nog Raquel en Hannah, ik ben zo blij dat die vriendinnen zijn! Want Chantal vind ik gewoon een bitch (sorry) en Raquel verdient zo'n lieve vriendin als Hannah en Hannah verdient Raquel weer. En dan kun je echt merken dat ze echt goede vriendinnen zijn, de manier waarop ze met elkaar omgaan en zo en dat vind ik leuk om te lezen. Want gewoon, het is altijd leuk om over een goede vriendschap of liefde te lezen en jij stopt dat allebei in dit verhaal. En DAT is wat het zo mooi maakt en echt omg.
Ik flip hier. IK WIL MEER! Ik MOET weten wat er gebeurt, Billie is lief en ik moet weten of ze gaan zoenen of whatever!
Ik kreeg btw echt de slappe lach bij dat stukje dat Georg het kopje liet vallen XD Maar dat doet er niet toe, ik wil meer
*gaat op knietjes*
Nee! Ik DWING je zo onderhand om meer te posten als je dat hebt, want ik MOET weten hoe dit verder gaat! Ik wil weten wat er gebeurt, nee, echt, aaah!
Like omg! De liefde spat hier gewoon vanaf. Ik knalde haast uit elkaar van de liefde, ik vind het zo lief en echt OMG. Gewoon, weet je wat zo leuk is, nou. Kijk. Het is gewoon zo lief, want ik vind de band tussen Bill en Tom gewoon geweldig, zo lief zijn ze als broers. En hoe ze dan naar elkaar grijnzen, ik kan het echt voor me zien, het is net alsof ze elkaars gedachten kunnen lezen zonder woorden eigenlijk.
En dan ook nog Raquel en Hannah, ik ben zo blij dat die vriendinnen zijn! Want Chantal vind ik gewoon een bitch (sorry
) en Raquel verdient zo'n lieve vriendin als Hannah en Hannah verdient Raquel weer. En dan kun je echt merken dat ze echt goede vriendinnen zijn, de manier waarop ze met elkaar omgaan en zo en dat vind ik leuk om te lezen. Want gewoon, het is altijd leuk om over een goede vriendschap of liefde te lezen en jij stopt dat allebei in dit verhaal. En DAT is wat het zo mooi maakt en echt omg.Ik flip hier. IK WIL MEER! Ik MOET weten wat er gebeurt, Billie is lief en ik moet weten of ze gaan zoenen of whatever!
Ik kreeg btw echt de slappe lach bij dat stukje dat Georg het kopje liet vallen XD Maar dat doet er niet toe, ik wil meer
*gaat op knietjes*
Here you go <3
~~
22.
Het weekend was voorbij. Aan de ene kant vond Chantal dat jammer, want nu zat er weer een week vermoeiing aan te komen, maar aan de andere kant was ze erg opgelucht. Want geen weekend betekende geen Raquel, betekende Bill voor zichzelf alleen.
Ondanks het feit dat ze er vast van overtuigd was dat Bill Nur Geträumt voor háár had geschreven, was Chantal bang dat hij van gedachten zou veranderen als hij teveel bij Raquel in de buurt was. Je kon nooit weten, misschien liet Raquel wel al haar flirttechnieken op hem los. Bill was en bleef maar een jongen, het kon niet anders of ook hij moest af en toe naar zijn hormonen luisteren.
Maandagmiddag; Bill kwam Chantal uit haar oefeningen plukken met de mededeling dat Peter er weer was, “omdat hij nieuwsgierig was naar hun vorderingen”.
‘Vorderingen?’ mompelde Chantal. ‘Zijn die er dan?’
Bill lachte zorgeloos. ‘Natuurlijk zijn die er! Afgelopen vrijdag ging het toch goed?’
‘Ja, totdat jij de lachstuip kreeg.’
Hij gaf haar een vrolijke duw. ‘Doe niet zo negatief! We kunnen het heus wel.’
‘Ik ben een ramp!’ riep ze dramatisch en voegde er wat serieuzer bij: ‘Nee echt, ik ben zoveel slechter dan jij.’
Ze verwachtte een melig antwoord, maar in plaats daarvan schudde hij zijn hoofd en keek haar ernstig aan. ‘Je bent geen ramp, Chantal. We waren hier nooit mee doorgegaan als we geen vertrouwen hadden in jou. Ik zing al vanaf mijn zesde elke dag, vanaf mijn elfde voor meer dan vijf mensen en vanaf mijn vijftiende onder contract. Ik heb simpelweg meer oefening gehad dan jij. Dat maakt jou nog geen spoorwegramp! Integendeel, ik vind dat je het geweldig doet.’
Hij hield de deur voor haar open en glimlachte bemoedigend. Chantal voelde zich al een heel stuk beter. Ze had dat van die ramp nooit serieus gemeend, hoewel ze wel vond dat ze veel slechter zong dan Bill, maar om van hem te horen dat ze het goed deed, maakte haar humeur aanzienlijk beter. Zelfs de aanblik van Peters verwachtingsvolle gezicht kon haar gelukkige gevoel niet verpesten.
‘Goed!’ begon Peter enthousiast. ‘Laat maar eens horen wat jullie kunnen! Zijn jullie nog een beetje enthousiast over dit nummer?’
‘Natuurlijk!’ riep Chantal direct. ‘Mijn eerste duet!’
‘Je wordt nog niet misselijk van de herhaling?’ plaagde Peter, terwijl hij de snoeren en dingen op orde bracht.
‘Absoluut niet,’ zei Chantal beslist en Bill viel haar bij: ‘Bovendien heeft dit weekend mijn enthousiasme over dit nummer nog eens extra opgekrikt!’
‘Ja, een beetje rust doet wonderen,’ grijnsde Peter. Bill lachte ook, maar Chantal had het idee dat hij het om iets anders deed. Net alsof hij helemaal niet op rust gedoeld had. Ze fronste, maar veel tijd om na te denken had ze niet: de gitaar begon te spelen en Bill viel in.
Hij was inderdaad weer net zo enthousiast als in het begin. Of ja, enthousiast? Chantal vond dat niet echt het juiste woord. Bill zong alsof hij zich weer haarfijn kon herinneren waarom hij het liedje in de eerste plaats had geschreven. Dat in combinatie met zijn weekendopmerking maakte Chantal onrustig. Dit weekend had er tussen haar en Bill niets noemenswaardigs voorgedaan. Voor het eerst begon ze aan zichzelf te twijfelen. Had hij het écht wel voor haar geschreven?
Op dat moment moest ze invallen. Zodra het eerste woord haar mond verliet, verdwenen al haar gedachten als sneeuw voor de zon. Er was nog maar één ding dat telde. Zingen. Dus dat deed ze.
~~
22.
Het weekend was voorbij. Aan de ene kant vond Chantal dat jammer, want nu zat er weer een week vermoeiing aan te komen, maar aan de andere kant was ze erg opgelucht. Want geen weekend betekende geen Raquel, betekende Bill voor zichzelf alleen.
Ondanks het feit dat ze er vast van overtuigd was dat Bill Nur Geträumt voor háár had geschreven, was Chantal bang dat hij van gedachten zou veranderen als hij teveel bij Raquel in de buurt was. Je kon nooit weten, misschien liet Raquel wel al haar flirttechnieken op hem los. Bill was en bleef maar een jongen, het kon niet anders of ook hij moest af en toe naar zijn hormonen luisteren.
Maandagmiddag; Bill kwam Chantal uit haar oefeningen plukken met de mededeling dat Peter er weer was, “omdat hij nieuwsgierig was naar hun vorderingen”.
‘Vorderingen?’ mompelde Chantal. ‘Zijn die er dan?’
Bill lachte zorgeloos. ‘Natuurlijk zijn die er! Afgelopen vrijdag ging het toch goed?’
‘Ja, totdat jij de lachstuip kreeg.’
Hij gaf haar een vrolijke duw. ‘Doe niet zo negatief! We kunnen het heus wel.’
‘Ik ben een ramp!’ riep ze dramatisch en voegde er wat serieuzer bij: ‘Nee echt, ik ben zoveel slechter dan jij.’
Ze verwachtte een melig antwoord, maar in plaats daarvan schudde hij zijn hoofd en keek haar ernstig aan. ‘Je bent geen ramp, Chantal. We waren hier nooit mee doorgegaan als we geen vertrouwen hadden in jou. Ik zing al vanaf mijn zesde elke dag, vanaf mijn elfde voor meer dan vijf mensen en vanaf mijn vijftiende onder contract. Ik heb simpelweg meer oefening gehad dan jij. Dat maakt jou nog geen spoorwegramp! Integendeel, ik vind dat je het geweldig doet.’
Hij hield de deur voor haar open en glimlachte bemoedigend. Chantal voelde zich al een heel stuk beter. Ze had dat van die ramp nooit serieus gemeend, hoewel ze wel vond dat ze veel slechter zong dan Bill, maar om van hem te horen dat ze het goed deed, maakte haar humeur aanzienlijk beter. Zelfs de aanblik van Peters verwachtingsvolle gezicht kon haar gelukkige gevoel niet verpesten.
‘Goed!’ begon Peter enthousiast. ‘Laat maar eens horen wat jullie kunnen! Zijn jullie nog een beetje enthousiast over dit nummer?’
‘Natuurlijk!’ riep Chantal direct. ‘Mijn eerste duet!’
‘Je wordt nog niet misselijk van de herhaling?’ plaagde Peter, terwijl hij de snoeren en dingen op orde bracht.
‘Absoluut niet,’ zei Chantal beslist en Bill viel haar bij: ‘Bovendien heeft dit weekend mijn enthousiasme over dit nummer nog eens extra opgekrikt!’
‘Ja, een beetje rust doet wonderen,’ grijnsde Peter. Bill lachte ook, maar Chantal had het idee dat hij het om iets anders deed. Net alsof hij helemaal niet op rust gedoeld had. Ze fronste, maar veel tijd om na te denken had ze niet: de gitaar begon te spelen en Bill viel in.
Hij was inderdaad weer net zo enthousiast als in het begin. Of ja, enthousiast? Chantal vond dat niet echt het juiste woord. Bill zong alsof hij zich weer haarfijn kon herinneren waarom hij het liedje in de eerste plaats had geschreven. Dat in combinatie met zijn weekendopmerking maakte Chantal onrustig. Dit weekend had er tussen haar en Bill niets noemenswaardigs voorgedaan. Voor het eerst begon ze aan zichzelf te twijfelen. Had hij het écht wel voor haar geschreven?
Op dat moment moest ze invallen. Zodra het eerste woord haar mond verliet, verdwenen al haar gedachten als sneeuw voor de zon. Er was nog maar één ding dat telde. Zingen. Dus dat deed ze.
HA, NOU, zie je wel! *rent rondjes* I KNEW IT!
Hij heeft het liedje dus obvious WEL voor Raquel geschreven en definitely NIET voor Chantal. Moehahaha, net waar ik al op hoopte! Ik heb maar heel weinig tijd, maar omg. Ik vind het zo lief, ik kan me echt voorstellen hoe Bill zoveel gevoel in dat liedje legt... Gewoon wauw, zou pas echt vet zijn als hij het echt zong/speelde XD Kan Bill eigenlijk gitaar spelen trouwens?
Nou ja, weinig tijd dus, maar ik wil meeeeeeeeeer?
Hij heeft het liedje dus obvious WEL voor Raquel geschreven en definitely NIET voor Chantal. Moehahaha, net waar ik al op hoopte! Ik heb maar heel weinig tijd, maar omg. Ik vind het zo lief, ik kan me echt voorstellen hoe Bill zoveel gevoel in dat liedje legt... Gewoon wauw, zou pas echt vet zijn als hij het echt zong/speelde XD Kan Bill eigenlijk gitaar spelen trouwens?
Nou ja, weinig tijd dus, maar ik wil meeeeeeeeeer?
Volgens mij kan hij geen enkel instrument bespelen xD Ja, de Vlooienmars op de piano, maar dat telt niet, vind ik xD Tom blijkt trouwens wel piano te kunnen spelen, in een liedje van het nieuwe album ^^
Jaaa, het nieuwe album! Ik ben er zo happy mee, ook al heb ik het nog niet, heb al een paar liedjes gehoord, en oh my god, mijn verslaving is weer helemaal terug
Maar daar zal ik je verder maar niet mee lastigvallen
Dit stukje is een beetje maf, dat krijg je als je om vier uur 's nachts wakker wordt en niet meer kan slapen
En het lijkt langer op papier
~~
Peter was geweldig enthousiast over hun prestaties en beloonde hen met de rest van de dag vrij. Bill plofte meteen in de zetel bij de televisie en zuchtte tevreden. ‘Vrijheid blijheid!’
Chantal liet zich op de sofa zakken, slaakte eveneens een zucht en zei toen schertsend: ‘Blijheid? Ik dacht dat je van zingen hield?’
‘Is ook zo,’ antwoordde hij. ‘Maar dat was het eerste wat in me opkwam.’ Hij begon te giechelen en schudde zijn warrige haren naar achteren. Een glimlachje nestelde zich om zijn lippen. Het licht van de zon achter hem deed zijn donkere oogschaduw zwakjes glinsteren. Chantal kon haar ogen niet van hem afhouden. In haar achterhoofd bedacht ze duizend manieren om Bill bij Raquel weg te houden, op haar voorhoofd stond het verlangen om hem nú te zoenen in hoofdletters geschreven.
Maar Bill keek niet naar haar. Hij staarde tevreden voor zich uit en neuriede de melodie van Nur Geträumt. Tot hij plotseling opsprong, nogmaals zijn haren naar achteren schudde en beslist zei: ‘En nu ga ik Tom ontvoeren, ben zo terug.’
Chantal staarde hem verbaasd na. Soms begreep ze echt niets van die jongen. Niet dat ze het erg vond om even alleen te zijn, nu kon ze haar gedachten wat makkelijker op een rijtje zetten.
Punt één: Bill was verliefd.
Ze schrok zelf een beetje van die conclusie, het klonk vreemd om dat hardop te denken. Toch wist ze dat het waar was; zoals hij Nur Geträumt zong, zoals hij beschreven had hoe hij op dat nummer gekomen was, zoals hij dromerig in de zetel had gehangen... Zoals hij weemoedig naar Tom en Hannah had zitten staren, alsof hij dacht: “En wanneer is het mijn beurt?”
Punt twee. Zij was verliefd.
Dat klonk nog vreemder. Chantal was niet écht romantisch ingesteld, tot nu was ze eigenlijk niet verder gekomen dan “Ik vind hem leuk”. Toegeven dat de vlinders in haar buik driemaal zo groot waren dan ze gewend was, dan ze ooit gevoeld had, bleek een grotere stap dan verwacht.
Ik ben verliefd.
Ze herhaalde het zinnetje een paar keer in haar hoofd en het beeld van Bill verscheen achter haar oogleden. Stralende lach, woest zwart haar en de warmste bruine ogen die ze kende. Een stiekeme zucht ontsnapte aan haar lippen.
God, ze was verliefd.
Op dat moment kwam de tweeling binnenstormen, wat rustiger gevolgd door Georg en Gustav. Chantal schrok op, maar de jongens letten nauwelijks op haar gezicht.
‘We gaan iets doen!’ kondigde Bill enthousiast aan. ‘Ik weet nog niet wat, maar we gaan iets doen!’
‘Ganzenborden?’ stelde Gustav droogjes voor.
‘Hebben we überhaupt een ganzenbord?’ informeerde Georg, terwijl hij naast Chantal op de sofa plofte.
‘Geen idee,’ antwoordden drie stemmen in koor.
Chantal keek de jongens één voor één aan en besefte hoeveel geluk ze had met vrienden zoals deze. Ondanks het feit dat deze vier elkaar al jaren kende, werd zij moeiteloos opgenomen in hun wereldje.
En dat, dacht ze, was de reden dat ze in Bill en zichzelf geloofde. Ze had Raquel niet nodig met vrienden zoals deze. Het klonk zo perfect logisch toen ze in Bills ogen keek! Nu moest ze hem alleen nog duidelijk maken dat zij ook verliefd was op hem...
Jaaa, het nieuwe album! Ik ben er zo happy mee, ook al heb ik het nog niet, heb al een paar liedjes gehoord, en oh my god, mijn verslaving is weer helemaal terug
Maar daar zal ik je verder maar niet mee lastigvallen
Dit stukje is een beetje maf, dat krijg je als je om vier uur 's nachts wakker wordt en niet meer kan slapen
En het lijkt langer op papier
~~
Peter was geweldig enthousiast over hun prestaties en beloonde hen met de rest van de dag vrij. Bill plofte meteen in de zetel bij de televisie en zuchtte tevreden. ‘Vrijheid blijheid!’
Chantal liet zich op de sofa zakken, slaakte eveneens een zucht en zei toen schertsend: ‘Blijheid? Ik dacht dat je van zingen hield?’
‘Is ook zo,’ antwoordde hij. ‘Maar dat was het eerste wat in me opkwam.’ Hij begon te giechelen en schudde zijn warrige haren naar achteren. Een glimlachje nestelde zich om zijn lippen. Het licht van de zon achter hem deed zijn donkere oogschaduw zwakjes glinsteren. Chantal kon haar ogen niet van hem afhouden. In haar achterhoofd bedacht ze duizend manieren om Bill bij Raquel weg te houden, op haar voorhoofd stond het verlangen om hem nú te zoenen in hoofdletters geschreven.
Maar Bill keek niet naar haar. Hij staarde tevreden voor zich uit en neuriede de melodie van Nur Geträumt. Tot hij plotseling opsprong, nogmaals zijn haren naar achteren schudde en beslist zei: ‘En nu ga ik Tom ontvoeren, ben zo terug.’
Chantal staarde hem verbaasd na. Soms begreep ze echt niets van die jongen. Niet dat ze het erg vond om even alleen te zijn, nu kon ze haar gedachten wat makkelijker op een rijtje zetten.
Punt één: Bill was verliefd.
Ze schrok zelf een beetje van die conclusie, het klonk vreemd om dat hardop te denken. Toch wist ze dat het waar was; zoals hij Nur Geträumt zong, zoals hij beschreven had hoe hij op dat nummer gekomen was, zoals hij dromerig in de zetel had gehangen... Zoals hij weemoedig naar Tom en Hannah had zitten staren, alsof hij dacht: “En wanneer is het mijn beurt?”
Punt twee. Zij was verliefd.
Dat klonk nog vreemder. Chantal was niet écht romantisch ingesteld, tot nu was ze eigenlijk niet verder gekomen dan “Ik vind hem leuk”. Toegeven dat de vlinders in haar buik driemaal zo groot waren dan ze gewend was, dan ze ooit gevoeld had, bleek een grotere stap dan verwacht.
Ik ben verliefd.
Ze herhaalde het zinnetje een paar keer in haar hoofd en het beeld van Bill verscheen achter haar oogleden. Stralende lach, woest zwart haar en de warmste bruine ogen die ze kende. Een stiekeme zucht ontsnapte aan haar lippen.
God, ze was verliefd.
Op dat moment kwam de tweeling binnenstormen, wat rustiger gevolgd door Georg en Gustav. Chantal schrok op, maar de jongens letten nauwelijks op haar gezicht.
‘We gaan iets doen!’ kondigde Bill enthousiast aan. ‘Ik weet nog niet wat, maar we gaan iets doen!’
‘Ganzenborden?’ stelde Gustav droogjes voor.
‘Hebben we überhaupt een ganzenbord?’ informeerde Georg, terwijl hij naast Chantal op de sofa plofte.
‘Geen idee,’ antwoordden drie stemmen in koor.
Chantal keek de jongens één voor één aan en besefte hoeveel geluk ze had met vrienden zoals deze. Ondanks het feit dat deze vier elkaar al jaren kende, werd zij moeiteloos opgenomen in hun wereldje.
En dat, dacht ze, was de reden dat ze in Bill en zichzelf geloofde. Ze had Raquel niet nodig met vrienden zoals deze. Het klonk zo perfect logisch toen ze in Bills ogen keek! Nu moest ze hem alleen nog duidelijk maken dat zij ook verliefd was op hem...
Lalala...
Het vorige stukje was kort en dit ook, dus buh, dit komt er maar meteen achteraan XD
~~
Raquel ging bij haar broertje langs. Elvira had er niets over te zeggen, die werd zoals gewoonlijk volledig opgeslokt door haar werk. En Raquels vader bleek eveneens over te werken, dus Jonathan was extra blij met het gezelschap van zijn grote zus.
Hij sloeg zijn armen om haar middel, knuffelde haar lief en trok haar over de drempel. Op zijn gezicht leefde een brede glimlach, maar hij was niet zo hyper als anders. Was er iets gebeurd?
‘Je hebt nu zomervakantie, toch?’ vroeg Raquel, toen ze samen op zijn kamertje zaten. Jonathan liet een blikken autootje over zijn dekbed rijden en knikte. Hij had nog helemaal niets gezegd, tot Raquels verbazing – en verontrusting. Wat was er met haar broertje aan de hand?
Ze spreidde haar armen. ‘Hé, kom eens hier!’
Jonathan kroop bij haar op schoot en ze knuffelde hem stevig. ‘Ik heb je gemist, zussie,’ hoorde ze hem mompelen.
‘Ik jou ook,’ fluisterde ze terug, geheel naar waarheid. Toen het werd afgesproken begreep ze er niet genoeg van om er iets van te denken, maar nu vroeg ze zich af waarom er besloten was dat Jonathan en zij bij verschillende ouders gingen wonen. Ondanks het feit dat ze Chantal, Hannah en Bill had om haar gedachten te verzetten, wenste Raquel stilletjes dat ze haar broertje vaker kon zien.
‘Zussie?’ klonk zijn stemmetje op dat moment. ‘Weet jij waarom papa zo raar doet?’
‘Raar doet?’ herhaalde Raquel gealarmeerd. ‘Nee, wat doet hij dan?’
‘Raar,’ herhaalde Jonathan hulpeloos. ‘Hij praat in zichzelf en doet boter bij de pasta en hij is altijd te laat als hij me bij Victor en Sofie komt ophalen.’
Raquel bleef even stil. Was nu zowel haar moeder als haar vader bezig volledig werkverslaafd te worden? Waren ze nu allebei vergeten dat ze ook nog kinderen hadden? Toen besefte ze dat Jonathan haar een tikkeltje angstig aankeek en glimlachte vlug. ‘Hij heeft het gewoon een beetje druk, dat komt wel weer goed.’
‘Maar het is vakántie!’ protesteerde haar broertje niet-begrijpend.
Nu moest ze echt lachen en woelde vrolijk door zijn haar. ‘Niet voor papa, hoor. Als je groot bent, heb je niet zoveel vakantie meer.’
Jonathan trok zijn neus op. ‘Dan wil ik niet groot zijn!’
‘Is goed,’ lachte Raquel. ‘Blijf jij maar lekker klein.’
En ze liet hem los, zodat hij weer met zijn autootjes kon spelen.
Het vorige stukje was kort en dit ook, dus buh, dit komt er maar meteen achteraan XD
~~
Raquel ging bij haar broertje langs. Elvira had er niets over te zeggen, die werd zoals gewoonlijk volledig opgeslokt door haar werk. En Raquels vader bleek eveneens over te werken, dus Jonathan was extra blij met het gezelschap van zijn grote zus.
Hij sloeg zijn armen om haar middel, knuffelde haar lief en trok haar over de drempel. Op zijn gezicht leefde een brede glimlach, maar hij was niet zo hyper als anders. Was er iets gebeurd?
‘Je hebt nu zomervakantie, toch?’ vroeg Raquel, toen ze samen op zijn kamertje zaten. Jonathan liet een blikken autootje over zijn dekbed rijden en knikte. Hij had nog helemaal niets gezegd, tot Raquels verbazing – en verontrusting. Wat was er met haar broertje aan de hand?
Ze spreidde haar armen. ‘Hé, kom eens hier!’
Jonathan kroop bij haar op schoot en ze knuffelde hem stevig. ‘Ik heb je gemist, zussie,’ hoorde ze hem mompelen.
‘Ik jou ook,’ fluisterde ze terug, geheel naar waarheid. Toen het werd afgesproken begreep ze er niet genoeg van om er iets van te denken, maar nu vroeg ze zich af waarom er besloten was dat Jonathan en zij bij verschillende ouders gingen wonen. Ondanks het feit dat ze Chantal, Hannah en Bill had om haar gedachten te verzetten, wenste Raquel stilletjes dat ze haar broertje vaker kon zien.
‘Zussie?’ klonk zijn stemmetje op dat moment. ‘Weet jij waarom papa zo raar doet?’
‘Raar doet?’ herhaalde Raquel gealarmeerd. ‘Nee, wat doet hij dan?’
‘Raar,’ herhaalde Jonathan hulpeloos. ‘Hij praat in zichzelf en doet boter bij de pasta en hij is altijd te laat als hij me bij Victor en Sofie komt ophalen.’
Raquel bleef even stil. Was nu zowel haar moeder als haar vader bezig volledig werkverslaafd te worden? Waren ze nu allebei vergeten dat ze ook nog kinderen hadden? Toen besefte ze dat Jonathan haar een tikkeltje angstig aankeek en glimlachte vlug. ‘Hij heeft het gewoon een beetje druk, dat komt wel weer goed.’
‘Maar het is vakántie!’ protesteerde haar broertje niet-begrijpend.
Nu moest ze echt lachen en woelde vrolijk door zijn haar. ‘Niet voor papa, hoor. Als je groot bent, heb je niet zoveel vakantie meer.’
Jonathan trok zijn neus op. ‘Dan wil ik niet groot zijn!’
‘Is goed,’ lachte Raquel. ‘Blijf jij maar lekker klein.’
En ze liet hem los, zodat hij weer met zijn autootjes kon spelen.
Sorrrrrrrrry dat ik nog niet gereageerd heb, maar ik heb het echt zo, zo druk. Nu dus ook niet zo'n super lange reactie, maar wel even om te laten weten dat ik het natuurlijk nog altijd volg
Ik vind het lief dat Bill verliefd is. Gewoon, ik zie voor me hoe hij er dan uitziet en dat lijkt me echt heel schattig, hahaha. En nou ja, Chantal is dan ook wel verliefd, maar toch... Raquel, ja nou ja, die hóórt gewoon bij Bill, punt. Chantal mag hem niet!
En omg, ik vind Raquels broertje toch zo'n schatje! Alleen vraag ik me wel af wat er nou precies aan de hand is met haar vader, ik hoop wel dat ze inziet dat er iets is (doet ze ook al een beetje natuurlijk).
Sorry voor de korte reactie, maar ik hoop nog steeds op meer
Ik vind het lief dat Bill verliefd is. Gewoon, ik zie voor me hoe hij er dan uitziet en dat lijkt me echt heel schattig, hahaha. En nou ja, Chantal is dan ook wel verliefd, maar toch... Raquel, ja nou ja, die hóórt gewoon bij Bill, punt. Chantal mag hem niet!
En omg, ik vind Raquels broertje toch zo'n schatje! Alleen vraag ik me wel af wat er nou precies aan de hand is met haar vader, ik hoop wel dat ze inziet dat er iets is (doet ze ook al een beetje natuurlijk).
Sorry voor de korte reactie, maar ik hoop nog steeds op meer
Is okay, is okay!
Doe rustig aan, ik typ gewoon verder en heb geduld ^^
En jawel, hier is hoofdstuk 23! Ik had weer een beetje een Zwarte Tranen-dip, wist niet zo goed meer wat te schrijven, en toen opeens, FLASH, inspiratie!
Hope you enjoy
~~
23.
Donderdag. Chantal stond net voor haar kledingkast, probeerde te bedenken wat ze ging aantrekken, toen er op de deur werd geklopt. ‘Hm?’ riep ze, maar dat was al niet nodig. Bill stak zijn hoofd om de deur.
‘Chan, schiet je op?’
‘Huh?’ Ze was nog bezig met het feit dat ze hier in haar topje en slipje stond, kon even niet focussen op wat Bill zei.
‘Schiet je op?’ herhaalde hij. ‘Ja, ik weet het, dat komt uit míjn mond, maar het is belangrijk.’
Hij zuchtte even en sloot toen de deur. Chantal staarde naar de nette rijtjes kleding in haar kast. Het was belangrijk? Ja, heel belangrijk: Bill had haar zojuist in haar ondergoed gezien.
Nee, wacht. Focus, Chantal! Wat zou er belangrijk zijn? Belangrijk genoeg om Bills ochtendhumeur te riskeren? Hij had er trouwens behoorlijk wakker uitgezien voor zijn doen.
Met haar hoofd vol Bill kleedde Chantal zich aan, trok vlug een lijntje eyeliner onder haar ogen en liep toen naar de keuken. De hele band zat aan tafel, een beeld dat Chantal ondertussen bekend voorkwam: Gustav en Georg allebei behoorlijk wakker, de één met de krant en de ander met het pak tomatensap, en de tweelingbroers die een poging deden zichzelf te verdrinken in de koffie.
Gustav trok een stoel naar achteren voor Chantal. ‘Eet snel wat, we moeten weg.’
‘Weer naar Wenen?’ vroeg ze flauwtjes en pakte een broodje.
‘Nee, naar een interview.’
Het broodje plofte naast Chantals bord neer. Déjà vu, flitste er door haar hoofd, maar eigenlijk zou dat haar een worst wezen. ‘Een interview?’ Haar stem schoot omhoog van ongeloof.
‘Nee, een vissenkom.’ Bill gaapte hartgrondig. ‘Het wordt niet gepubliceerd, wees maar niet bang.’
‘Waarom doen we het dan?’ Chantal pakte met trillende handen haar broodje weer op. Goed, nu was ze nerveus. Ze vond het niet moeilijk om met onbekende mensen te praten, op zich zou ze het wel redden – het ging erom dat de mededeling zo onverwacht kwam. En zij had verwacht dat de interviews pas ná haar presentatie zouden beginnen!
‘Dat is toch logisch? Je moet een beetje leren hoe dat gaat vóórdat het allemaal echt begint!’ Bill gooide knorrig een suikerklontje in zijn mok. Chantal staarde hem niet-begrijpend aan. Hij maakte een geïrriteerd gebaar en riep: ‘We gooien kleuters toch ook niet zonder zwemles in het diepe?’
‘Nee, dat snap ik wel...’
‘Nou dan.’ Hij sloeg zijn koffie achterover, stond op en veegde ongeduldig een haarlok achter zijn oor. ‘Ik ga me opmaken.’
En hij knalde de deur achter zich dicht. Gustav, Georg en Tom wisselden een veelbetekenende blik en begonnen de tafel af te ruimen, maar Chantal bleef verbijsterd zitten. Ze had Bill nog nooit zo pissig meegemaakt. Natuurlijk had zelfs hij wel eens een pesthumeur, maar die wetenschap maakte het niet leuker. Het maakte hém trouwens ook niet leuker. Lachend was hij een stuk schattiger.
Ze haalde haar schouders op en propte vlug het broodje naar binnen. Hij zou wel bijdraaien. Bill kennende hield hij het niet langer dan een half uur vol om kwaad te zijn. Zij kon zich beter op andere dingen concentreren.
Dat interview bijvoorbeeld! Hoe zou dat gaan? Ze had er natuurlijk van alle kanten over gehoord én een heleboel filmpjes van interviews gezien, maar dat was nooit hetzelfde als het echt meemaken. De nerveuze kriebel in haar onderbuik speelde weer op. Het was geen onaangename kriebel, maar ze werd er wel onrustig van. Over een tijdje zou dit dagelijkse kost zijn: interviews, kriebels, optredens... Ze kon zich nauwelijks voorstellen hoe dat zou zijn. Ze wist maar één ding zeker: met de vier jongens om haar heen kon het alleen maar fantastisch gaan.
Doe rustig aan, ik typ gewoon verder en heb geduld ^^
En jawel, hier is hoofdstuk 23! Ik had weer een beetje een Zwarte Tranen-dip, wist niet zo goed meer wat te schrijven, en toen opeens, FLASH, inspiratie!
Hope you enjoy
~~
23.
Donderdag. Chantal stond net voor haar kledingkast, probeerde te bedenken wat ze ging aantrekken, toen er op de deur werd geklopt. ‘Hm?’ riep ze, maar dat was al niet nodig. Bill stak zijn hoofd om de deur.
‘Chan, schiet je op?’
‘Huh?’ Ze was nog bezig met het feit dat ze hier in haar topje en slipje stond, kon even niet focussen op wat Bill zei.
‘Schiet je op?’ herhaalde hij. ‘Ja, ik weet het, dat komt uit míjn mond, maar het is belangrijk.’
Hij zuchtte even en sloot toen de deur. Chantal staarde naar de nette rijtjes kleding in haar kast. Het was belangrijk? Ja, heel belangrijk: Bill had haar zojuist in haar ondergoed gezien.
Nee, wacht. Focus, Chantal! Wat zou er belangrijk zijn? Belangrijk genoeg om Bills ochtendhumeur te riskeren? Hij had er trouwens behoorlijk wakker uitgezien voor zijn doen.
Met haar hoofd vol Bill kleedde Chantal zich aan, trok vlug een lijntje eyeliner onder haar ogen en liep toen naar de keuken. De hele band zat aan tafel, een beeld dat Chantal ondertussen bekend voorkwam: Gustav en Georg allebei behoorlijk wakker, de één met de krant en de ander met het pak tomatensap, en de tweelingbroers die een poging deden zichzelf te verdrinken in de koffie.
Gustav trok een stoel naar achteren voor Chantal. ‘Eet snel wat, we moeten weg.’
‘Weer naar Wenen?’ vroeg ze flauwtjes en pakte een broodje.
‘Nee, naar een interview.’
Het broodje plofte naast Chantals bord neer. Déjà vu, flitste er door haar hoofd, maar eigenlijk zou dat haar een worst wezen. ‘Een interview?’ Haar stem schoot omhoog van ongeloof.
‘Nee, een vissenkom.’ Bill gaapte hartgrondig. ‘Het wordt niet gepubliceerd, wees maar niet bang.’
‘Waarom doen we het dan?’ Chantal pakte met trillende handen haar broodje weer op. Goed, nu was ze nerveus. Ze vond het niet moeilijk om met onbekende mensen te praten, op zich zou ze het wel redden – het ging erom dat de mededeling zo onverwacht kwam. En zij had verwacht dat de interviews pas ná haar presentatie zouden beginnen!
‘Dat is toch logisch? Je moet een beetje leren hoe dat gaat vóórdat het allemaal echt begint!’ Bill gooide knorrig een suikerklontje in zijn mok. Chantal staarde hem niet-begrijpend aan. Hij maakte een geïrriteerd gebaar en riep: ‘We gooien kleuters toch ook niet zonder zwemles in het diepe?’
‘Nee, dat snap ik wel...’
‘Nou dan.’ Hij sloeg zijn koffie achterover, stond op en veegde ongeduldig een haarlok achter zijn oor. ‘Ik ga me opmaken.’
En hij knalde de deur achter zich dicht. Gustav, Georg en Tom wisselden een veelbetekenende blik en begonnen de tafel af te ruimen, maar Chantal bleef verbijsterd zitten. Ze had Bill nog nooit zo pissig meegemaakt. Natuurlijk had zelfs hij wel eens een pesthumeur, maar die wetenschap maakte het niet leuker. Het maakte hém trouwens ook niet leuker. Lachend was hij een stuk schattiger.
Ze haalde haar schouders op en propte vlug het broodje naar binnen. Hij zou wel bijdraaien. Bill kennende hield hij het niet langer dan een half uur vol om kwaad te zijn. Zij kon zich beter op andere dingen concentreren.
Dat interview bijvoorbeeld! Hoe zou dat gaan? Ze had er natuurlijk van alle kanten over gehoord én een heleboel filmpjes van interviews gezien, maar dat was nooit hetzelfde als het echt meemaken. De nerveuze kriebel in haar onderbuik speelde weer op. Het was geen onaangename kriebel, maar ze werd er wel onrustig van. Over een tijdje zou dit dagelijkse kost zijn: interviews, kriebels, optredens... Ze kon zich nauwelijks voorstellen hoe dat zou zijn. Ze wist maar één ding zeker: met de vier jongens om haar heen kon het alleen maar fantastisch gaan.
Een interview, dat zou voor Bill toch niet zo bijzonder moeten zijn. Waarom wordt hij er dan zo ongelooflijk chagrijnig door? Dat is niets voor hem... Hmm, er is hier iets gaande, er is hier iets gaande.
Je hebt dit stukje goed neergezet vind ik, Chantals verwarring omdat Bill haar in ondergoed zag (lijkt me ook erg ongemakkelijk XD) en de zenuwen voor het interview. Het lijkt me vanzelfsprekend dat ze daar zenuwachtig voor is, maar jij zet dat extra goed neer
Keep up the good work, ik wil meer lezen! *springt*
Je hebt dit stukje goed neergezet vind ik, Chantals verwarring omdat Bill haar in ondergoed zag (lijkt me ook erg ongemakkelijk XD) en de zenuwen voor het interview. Het lijkt me vanzelfsprekend dat ze daar zenuwachtig voor is, maar jij zet dat extra goed neer
Keep up the good work, ik wil meer lezen! *springt*
Tadadadáám! ^^
~~
Het busje stopte voor een onopvallend gebouw in de binnenstad. Chantal besefte pas wat het was toen ze uitstapte en het bordje naast de deur las. BRAVO, stond er in glimmende letters. In dit gebouw was het populairste jeugdtijdschrift van Duitsland gevestigd.
‘Doorlopen!’ bromde Bill achter haar. Hij was nog steeds in een pesthumeur, de koppen koffie hadden niet geholpen. Vastbesloten om hem niet nog meer te irriteren stapte Chantal vlug over de drempel.
Het zag er verrassend ongevaarlijk uit vanbinnen. Gewoon een hal met een balie, planten in grote potten en plukjes mensen hier en daar. Een paar keken op toen de bandleden, geflankeerd door bodyguard Saki, richting de balie liepen, maar de meesten waren blijkbaar al gewend aan de jongens en praatten gewoon verder.
Het was Gustav die over de balie leunde om de receptioniste aan te spreken. ‘We hebben een afspraak met Mo Dresden, kunt u ons vertellen waar we moeten zijn?’
Achter hem fluisterde Tom tegen Chantal: ‘Normaal gesproken worden we opgewacht, maar vandaag zijn we, eh, zo incognito mogelijk.’
Ze wierpen tegelijkertijd een blik op Bill, die met een nors gezicht aan de ringen om zijn vingers draaide. Hij, incognito? Dan moest hij eerst de wax en haarlak uit zijn haar kammen, de make-up van zijn gezicht vegen en met Georg van kleren ruilen. En dan nog bidden dat alle oplettende fans die dag waren thuisgebleven.
Op dat moment wenkte Gustav hen; hij wist waar ze heen moesten. Gevolgd door Saki liepen de vijf richting de lift. Chantal voelde opnieuw kriebels in haar maagstreek, de jongens leken stuk voor stuk verveeld. Zíj hadden dit natuurlijk al duizend keer gedaan. Chantal niet. Chantal kwam hier voor de eerste keer. En ze stopte haar handen in de zakken van haar jas om het trillen te verbergen.
Mo Dresden bleek een man van ongeveer dertig, met een donkere huid en een glimmend kaal hoofd. Blijkbaar kende hij de jongens al langer, want hij begroette hen bij hun voornamen en schudde Saki breed glimlachend de hand.
En daar stond Chantal. Niet al te lang, warrig blond haar, blauwe ogen en een nerveuze glimlach. Ze voelde zich helemaal niet zoals een zelfverzekerde zangeres zich zou moeten voelen. Vooral dat “zelfverzekerd” was nogal zoek.
‘Welkom bij de BRAVO,’ lachte Mo vriendelijk en schudde haar hand. ‘Ik ben Mo, zeg maar Mo.’
Chantal grinnikte, voelde zich meteen wat beter op haar gemak en stelde zich ook voor. Toen plofte ze tussen Bill en Georg neer, op één van de twee sofa’s aan de andere kant van Mo’s kantoor. Saki bleef bij de deur staan, de journalist ging op zijn bureau zitten en nam pen en kladblok in zijn hand.
De eerste vragen waren aan de jongens gericht, gingen over wat ze nu aan het doen waren en plannen voor de toekomst. Chantal voelde zich meer en meer ontspannen, luisterde naar hoe Bill en Tom de antwoorden voor elkaars mond weg snaaiden en lachte mee met de anderen als één van tweeën iets grappigs zei.
Tot Mo zich plotseling naar haar wendde: ‘Chantal! Opeens zit er hier een meisje tussen de jongens. Voelt dat niet vreemd?’
‘Uh...’ Verrast door de plotselinge vraag kwam Chantal even niet uit haar woorden, maar ze herstelde zich vlug en antwoordde: ‘Nou, vreemd is het wel, maar ik ben ondertussen aan die vier gewend, dus het valt wel mee.’
Mo knikte haar vriendelijk toe en stelde zijn volgende vraag. Het was makkelijk om antwoord te geven, merkte Chantal, makkelijker dan ze verwacht had. Het ging gewoon over hoe ze bij de jongens terecht was gekomen, hoe het daarvoor geweest was, hoe ze het vond als lid van de band, enzovoorts. Allemaal vragen waarvan het antwoord eenvoudig te verwoorden was. En moeite met het uitspreken van haar gedachten had Chantal nooit gehad, dus het ging haar goed af.
Na een tijdje begon Mo vragen voor de jongens met vragen voor Chantal te mixen. Het interview werd meer een gesprek dan een vraag-antwoordspelletje en Chantal merkte dat ze het best leuk vond om hier te zitten.
‘En als laatste vraag...’ Mo keek hen grijnzend aan en maakte zijn zin zwierig af: ‘Wat zijn jullie van plan vandaag nog te gaan doen?’
‘Oh, da’s een makkelijke,’ zei Tom met een enorme grijns. ‘We slepen Chantal mee naar de styliste.’
Stilte. Of eigenlijk alleen in Chantals hoofd, want naast haar begon Georg zachtjes te grinniken. Gustav deed algauw mee en toen begon Tom ook. Het volgende moment viel Chantal bijna van de sofa van schrik: Bill was rechtop gaan zitten en riep nu keihard: ‘Ahááá!’
Nu was het niet Chantal maar Tom die van de bank afviel, van het lachen welteverstaan. Mo keek hen vragend aan, een glimlachje in zijn mondhoek, en Bill begon uit te leggen: ‘Georg kwam mij vanochtend met een hele gemene grijns wekken, zei dat ik snel op moest staan omdat ons een verrassing stond te wachten. En hij maakte héél duidelijk dat hij wist wat het was, maar wou het niet zeggen, en daar kan ik dus écht niet tegen.’
Hij draaide zich naar Chantal en zei met een verontschuldigende glimlach: ‘Daarom was ik in zo’n pesthumeur, sorry.’
‘Geeft... niet?’ Chantal was nog bezig met het verwerken van Toms opmerking en wuifde vaag met haar handen door de lucht, om aan te geven dat ze Bill vergaf.
Mo, als journalist, greep meteen zijn kans. ‘Zo te zien had je dit niet verwacht. Vind je het erg?’
‘Wat?’ Chantal veerde overeind en riep: ‘Erg? Oh, dat niet! Het kwam gewoon onverwacht, ik bedoel... Bill, ik geloof dat ik ook niet verrassingen houd.’
Iedereen schoot in de lach, zelfs Saki, en Bill stak triomfantelijk zijn armen in de lucht. Daarna namen ze afscheid van Mo, die hen allemaal de hand schudde en Chantal vertelde dat ze het goed had gedaan. Ze lachte opgeruimd. Zo had het ook wel gevoeld.
En nu op naar de styliste...
~~
Het busje stopte voor een onopvallend gebouw in de binnenstad. Chantal besefte pas wat het was toen ze uitstapte en het bordje naast de deur las. BRAVO, stond er in glimmende letters. In dit gebouw was het populairste jeugdtijdschrift van Duitsland gevestigd.
‘Doorlopen!’ bromde Bill achter haar. Hij was nog steeds in een pesthumeur, de koppen koffie hadden niet geholpen. Vastbesloten om hem niet nog meer te irriteren stapte Chantal vlug over de drempel.
Het zag er verrassend ongevaarlijk uit vanbinnen. Gewoon een hal met een balie, planten in grote potten en plukjes mensen hier en daar. Een paar keken op toen de bandleden, geflankeerd door bodyguard Saki, richting de balie liepen, maar de meesten waren blijkbaar al gewend aan de jongens en praatten gewoon verder.
Het was Gustav die over de balie leunde om de receptioniste aan te spreken. ‘We hebben een afspraak met Mo Dresden, kunt u ons vertellen waar we moeten zijn?’
Achter hem fluisterde Tom tegen Chantal: ‘Normaal gesproken worden we opgewacht, maar vandaag zijn we, eh, zo incognito mogelijk.’
Ze wierpen tegelijkertijd een blik op Bill, die met een nors gezicht aan de ringen om zijn vingers draaide. Hij, incognito? Dan moest hij eerst de wax en haarlak uit zijn haar kammen, de make-up van zijn gezicht vegen en met Georg van kleren ruilen. En dan nog bidden dat alle oplettende fans die dag waren thuisgebleven.
Op dat moment wenkte Gustav hen; hij wist waar ze heen moesten. Gevolgd door Saki liepen de vijf richting de lift. Chantal voelde opnieuw kriebels in haar maagstreek, de jongens leken stuk voor stuk verveeld. Zíj hadden dit natuurlijk al duizend keer gedaan. Chantal niet. Chantal kwam hier voor de eerste keer. En ze stopte haar handen in de zakken van haar jas om het trillen te verbergen.
Mo Dresden bleek een man van ongeveer dertig, met een donkere huid en een glimmend kaal hoofd. Blijkbaar kende hij de jongens al langer, want hij begroette hen bij hun voornamen en schudde Saki breed glimlachend de hand.
En daar stond Chantal. Niet al te lang, warrig blond haar, blauwe ogen en een nerveuze glimlach. Ze voelde zich helemaal niet zoals een zelfverzekerde zangeres zich zou moeten voelen. Vooral dat “zelfverzekerd” was nogal zoek.
‘Welkom bij de BRAVO,’ lachte Mo vriendelijk en schudde haar hand. ‘Ik ben Mo, zeg maar Mo.’
Chantal grinnikte, voelde zich meteen wat beter op haar gemak en stelde zich ook voor. Toen plofte ze tussen Bill en Georg neer, op één van de twee sofa’s aan de andere kant van Mo’s kantoor. Saki bleef bij de deur staan, de journalist ging op zijn bureau zitten en nam pen en kladblok in zijn hand.
De eerste vragen waren aan de jongens gericht, gingen over wat ze nu aan het doen waren en plannen voor de toekomst. Chantal voelde zich meer en meer ontspannen, luisterde naar hoe Bill en Tom de antwoorden voor elkaars mond weg snaaiden en lachte mee met de anderen als één van tweeën iets grappigs zei.
Tot Mo zich plotseling naar haar wendde: ‘Chantal! Opeens zit er hier een meisje tussen de jongens. Voelt dat niet vreemd?’
‘Uh...’ Verrast door de plotselinge vraag kwam Chantal even niet uit haar woorden, maar ze herstelde zich vlug en antwoordde: ‘Nou, vreemd is het wel, maar ik ben ondertussen aan die vier gewend, dus het valt wel mee.’
Mo knikte haar vriendelijk toe en stelde zijn volgende vraag. Het was makkelijk om antwoord te geven, merkte Chantal, makkelijker dan ze verwacht had. Het ging gewoon over hoe ze bij de jongens terecht was gekomen, hoe het daarvoor geweest was, hoe ze het vond als lid van de band, enzovoorts. Allemaal vragen waarvan het antwoord eenvoudig te verwoorden was. En moeite met het uitspreken van haar gedachten had Chantal nooit gehad, dus het ging haar goed af.
Na een tijdje begon Mo vragen voor de jongens met vragen voor Chantal te mixen. Het interview werd meer een gesprek dan een vraag-antwoordspelletje en Chantal merkte dat ze het best leuk vond om hier te zitten.
‘En als laatste vraag...’ Mo keek hen grijnzend aan en maakte zijn zin zwierig af: ‘Wat zijn jullie van plan vandaag nog te gaan doen?’
‘Oh, da’s een makkelijke,’ zei Tom met een enorme grijns. ‘We slepen Chantal mee naar de styliste.’
Stilte. Of eigenlijk alleen in Chantals hoofd, want naast haar begon Georg zachtjes te grinniken. Gustav deed algauw mee en toen begon Tom ook. Het volgende moment viel Chantal bijna van de sofa van schrik: Bill was rechtop gaan zitten en riep nu keihard: ‘Ahááá!’
Nu was het niet Chantal maar Tom die van de bank afviel, van het lachen welteverstaan. Mo keek hen vragend aan, een glimlachje in zijn mondhoek, en Bill begon uit te leggen: ‘Georg kwam mij vanochtend met een hele gemene grijns wekken, zei dat ik snel op moest staan omdat ons een verrassing stond te wachten. En hij maakte héél duidelijk dat hij wist wat het was, maar wou het niet zeggen, en daar kan ik dus écht niet tegen.’
Hij draaide zich naar Chantal en zei met een verontschuldigende glimlach: ‘Daarom was ik in zo’n pesthumeur, sorry.’
‘Geeft... niet?’ Chantal was nog bezig met het verwerken van Toms opmerking en wuifde vaag met haar handen door de lucht, om aan te geven dat ze Bill vergaf.
Mo, als journalist, greep meteen zijn kans. ‘Zo te zien had je dit niet verwacht. Vind je het erg?’
‘Wat?’ Chantal veerde overeind en riep: ‘Erg? Oh, dat niet! Het kwam gewoon onverwacht, ik bedoel... Bill, ik geloof dat ik ook niet verrassingen houd.’
Iedereen schoot in de lach, zelfs Saki, en Bill stak triomfantelijk zijn armen in de lucht. Daarna namen ze afscheid van Mo, die hen allemaal de hand schudde en Chantal vertelde dat ze het goed had gedaan. Ze lachte opgeruimd. Zo had het ook wel gevoeld.
En nu op naar de styliste...
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Ben ik weer! 
Weer super leuk! Maar ja... dat blijf ik zeggen bij jou verhaal, dus dat is niet nieuw. En geweldig dat Bill een pesthumeur had alleen maar omdat hij niet wist wat de verassing was. Daar kan ik zelf trouwens ook nooit tegen..
Maar goed... laten we het erop houden dat je weer snel verder moet gaan!
Weer super leuk! Maar ja... dat blijf ik zeggen bij jou verhaal, dus dat is niet nieuw. En geweldig dat Bill een pesthumeur had alleen maar omdat hij niet wist wat de verassing was. Daar kan ik zelf trouwens ook nooit tegen..
Maar goed... laten we het erop houden dat je weer snel verder moet gaan!
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Beeeen ik ook weer! *rent naar binnen*
Was van het weekend in Parijs en heb nu vakantie, dus van alles te doen, daarom had ik nog niet gereageerd. MAAR, no worries, want ik ben er weer!
En zoals gewoonlijk vind ik het natuurlijk weer wauwsie. Ik vind het echt te schattig dat Bill alleen al in zo'n ongelooflijk pesthumeur kan komen, alleen maar omdat hij niet wist wat de verrassing was XD. Geweldig toch! Masterlijke kerel.
Ben benieuwd hoe het bij de styliste gaat, volgens mij is Chantal wel een mooi meisje (zo zie ik haar tenminste voor me?), dus ik denk dat het goed uit kan gaan pakken. Trouwens, wat ik me afvraag, hoe is Chantal eigenlijk qua kleding? Hoe is haar kledingstijl? Want op de een of andere manier stel ik haar voor me met een beetje een tuttige maar toch stoere stijl. Geen idee waarom XD. Het doet er ook verder niet toe, maar ik vroeg het me af.
ANYWAYZ, sorry dat ik telkens zo laat reageer terwijl jij wel altijd meteen op mijn verhaal reageert, maar ik vind het gewoon helemaal top en zal ook echt altijd de nummer 1 fan blijven *haalt Zwarte Tranen-vlaggetjes tevoorschijn en zwaait er enthousiast mee*.
Was van het weekend in Parijs en heb nu vakantie, dus van alles te doen, daarom had ik nog niet gereageerd. MAAR, no worries, want ik ben er weer!
En zoals gewoonlijk vind ik het natuurlijk weer wauwsie. Ik vind het echt te schattig dat Bill alleen al in zo'n ongelooflijk pesthumeur kan komen, alleen maar omdat hij niet wist wat de verrassing was XD. Geweldig toch! Masterlijke kerel.
Ben benieuwd hoe het bij de styliste gaat, volgens mij is Chantal wel een mooi meisje (zo zie ik haar tenminste voor me?), dus ik denk dat het goed uit kan gaan pakken. Trouwens, wat ik me afvraag, hoe is Chantal eigenlijk qua kleding? Hoe is haar kledingstijl? Want op de een of andere manier stel ik haar voor me met een beetje een tuttige maar toch stoere stijl. Geen idee waarom XD. Het doet er ook verder niet toe, maar ik vroeg het me af
.ANYWAYZ, sorry dat ik telkens zo laat reageer terwijl jij wel altijd meteen op mijn verhaal reageert, maar ik vind het gewoon helemaal top en zal ook echt altijd de nummer 1 fan blijven *haalt Zwarte Tranen-vlaggetjes tevoorschijn en zwaait er enthousiast mee*.
Woah, en nu ben ik er weer!
Was het leuk in Parijs? En het later reageren is okay, ik heb gewoon totaal geen leven, daarom ben ik praktisch altijd online xD
Dit stukje.... Hm, ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken
Enjoy
~~
De styliste bleek een jonge vrouw, een jaar of vijfentwintig, met kort kastanjebruin haar dat alle kanten opstond. Ze stelde zich voor als Joëlle, droeg een roze T-shirt en had hele felblauwe ogen, verrassend helder tegen de achtergrond van haar bruine haar. Haar Duits had een grappig accent, Frans zoals ze verklaarde, maar ze sprak het vlug en zonder haperingen. Chantal mocht haar wel. En Georg kon zijn ogen overduidelijk niet van haar afhouden.
Joëlle trok zich daar echter niets van aan, ze legde een hand op Chantals schouder en riep enthousiast: ‘Kom maar mee, dan maken we een echte zangeres van jou!’
‘Hé, wacht even!’ protesteerde Chantal en draaide zich met wijd open ogen om naar de jongens. ‘Gaan jullie niet mee?’
‘Ben je gek? Het moet een verrassing zijn, zowel voor jou als voor ons!’ lachte Bill. Ze stonden ondertussen in een soort wachtkamer, met een balie en een paar sofa’s aan de andere kant. De jongens ploften demonstratief op die sofa’s neer en keken Chantal lachend aan. Ze keek een beetje aarzelend terug; Joëlles woorden speelden door haar hoofd. “Een echte zangeres.” Was ze dat nog niet dan? Zo lelijk was ze nu ook weer niet.
Joëlle leidde haar met zachte dwang weg bij de jongens. Chantal keek nog even om, maar de vier hadden het zich al gemakkelijk gemaakt en kregen blikjes cola aangereikt van Joëlles collega. Nou goed, dan ging ze wel alleen.
Opgewekt babbelend liet Joëlle haar een wat kleinere kamer in. Dit leek heel erg op een Barbiekapsalon. Roze muren, veel speeltjes waar een styliste gelukkig van werd, en een enorme kaptafel met een meterslange spiegel erboven.
‘Dus ik kom van Parijs hierheen, krijg meteen deze plek aangewezen, al mijn zussen jaloers… Maar goed, genoeg over mij, het gaat nu om jou.’ Onder het praten duwde Joëlle Chantal in de stoel bij de kaptafel en trok een felroze gordijn voor de spiegel.
‘Je mag het nog niet zien!’ zong ze opgewekt. Ze zag Chantals blik, ergens tussen nervositeit en scepticisme, en lachte weer zo zorgeloos. ‘Niet bang zijn, het komt helemaal goed. Daarbinnen in jou zit een echte zangeres, die ga ik in jouw looks naar buiten laten komen. Da’s alles.’
‘Toch geen grote ingreep, hè?’ Chantal moest het even controleren. Ze staarde naar het roze gordijn en probeerde zich weer voor de geest te halen hoe ze er ook alweer uitzag. Ze had al zo lang ze zich kon herinneren hetzelfde goudblonde haar, vrij lang en redelijk vol. En blauwe ogen, maar daar kon Joëlle godzijdank niet veel aan veranderen.
‘Ingreep!’ Joëlle schaterde. ‘Het is geen operatie! Doe rustig, sluit je ogen, alles komt goed. Ik maak je nog mooier dan je al bent, dat is mijn werk.’
Daar had ze een punt, bedacht Chantal. Hadden zij en Raquel niet altijd gedroomd van een bezoekje aan de styliste? Dat leek hen zó cool om een keer mee te maken, een professionele schoonheidsbehandeling. Het had vrij hoog op hun to do-lijstje gestaan.
En eigenlijk, bedacht Chantal, was het nog leuker nu Raquel er níet bij was – want nu zou alleen zij Bills aandacht krijgen.
Met een grijns leunde ze achteruit, ontspande bij de gedachte aan Bill. Joëlle glimlachte bemoedigend. ‘Zo is het!’
En ze deed een greep in haar stylistengereedschapskist.
Chantal was haar gevoel voor tijd een beetje kwijt toen Joëlle eindelijk ophield met frutselen. Ze staarde voor haar idee al uren naar het roze gordijn zonder te weten hoe ze er nu eigenlijk uitzag. Zou ze erg veranderd zijn? Ze kon zich niet voorstellen dat het niet zo was, want Joëlle had zich behoorlijk uitgeleefd.
Er was nu een behoorlijk stuk van Chantals lange haren af, haar hoofd voelde een stuk lichter. Verder was haar gezicht behandeld met allerlei maskers en crèmes waarvan Chantal de werking niet wist – en ook niet wilde weten – en Joëlle had haar opnieuw opgemaakt. Verder had de styliste Chantals handen en voeten behandeld, en dan niet alleen haar nagels; op het podium zijn voeten het zieligst, had ze lachend gezegd, daar moet je goed voor zorgen. En daarna had ze met duivels plezier Chantals benen zitten harsen. Onder luid protest van het meisje, die riep dat ze zich écht wel een ladyshave had, maar daar liet Joëlle zich niet door van haar stuk brengen.
‘Tadáá!’ De styliste veegde haar handen af aan haar roze T-shirt en keek Chantal stralend aan. ‘Je kan zó het podium op!’
Chantal grijnsde halfslachtig. ‘Mag ik mezelf nu zien?’ Ze stond op en wilde het gordijn voor de spiegel al wegtrekken, toen Joëlle haar hand wegduwde.
‘Oh nee, ik ben nog niet klaar!’
‘Nog niet klaar? Hoe kan dat nou?’ Of ze nu wilde of niet, Chantal moest lachen. ‘Je hebt aan alle kanten aan me zitten prutsen, wat kan je nu nog niet gedaan hebben?’
‘Kleding, chérie! Wat voor stijl past bij jou?’
‘Uhm…?’ Chantal vroeg zich af of ze wel echt bij een bepaalde stijl hoorde. Ze droeg meestal wat ze lekker vond zitten, ook al vond ze het wel belangrijk om er goed uit te zien.
Joëlle knikte, alsof ze zo’n antwoord wel verwacht had. ‘Kom maar met mij mee, dan zoeken we wat voor je uit.’
Ze leidde Chantal door de gang naar een andere kamer. Chantal vond Joëlles Barbiekamer al zo’n puinhoop, maar dat was nog niets vergeleken bij deze ruimte. Overal, letterlijk overal, stapelden de kleren zich op. En dan niet eens netjes T-shirt bij T-shirt en broek bij broek; alles lag door elkaar. Jurken, broeken, shirtjes, truien, sokken, onderbroeken, zelfs bh’s, en dan had Chantal het nog niet over petten, riemen, schoenen, handschoenen, sjaals en tassen. Duizend kleuren, duizend maten, duizend stijlen.
‘Hier vinden we vast wel iets voor jou,’ zei Joëlle opgewekt en begon in de berg te graven. Chantal klapte vlug haar mond dicht, overdonderd door de chaos en Joëlles energie. Hier zouden ze wel iets vinden? Er lagen genoeg kleren, ja, dat wel, maar iets kunnen vinden… Dat leek haar stiekem niet erg mogelijk.
‘Hm…’ Joëlle kwam weer overeind en keek om zich heen. Met een peinzende blik knabbelde ze op haar onderlip. ‘Weet je, we moeten iets vinden dat jou eruit kan laten springen. Alle jongens hebben iets dat hen eruit laat springen. Bill, om overduidelijke redenen, en Tom natuurlijk ook. Gustav omdat hij zo klein en blond is, en Georg omdat hij ogenschijnlijk zo normáál is. Nu jij nog. Wat maken wij typerend voor jou?’
Ze viste een baretachtige pet uit de bende, woog die even op haar hoofd en gooide hem toen achteloos weer terug in de chaos. ‘Nee, dat is het niet. Ik weet al iets beters.’
En ze begon opnieuw te graven.
Was het leuk in Parijs? En het later reageren is okay, ik heb gewoon totaal geen leven, daarom ben ik praktisch altijd online xD
Dit stukje.... Hm, ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken
Enjoy
~~
De styliste bleek een jonge vrouw, een jaar of vijfentwintig, met kort kastanjebruin haar dat alle kanten opstond. Ze stelde zich voor als Joëlle, droeg een roze T-shirt en had hele felblauwe ogen, verrassend helder tegen de achtergrond van haar bruine haar. Haar Duits had een grappig accent, Frans zoals ze verklaarde, maar ze sprak het vlug en zonder haperingen. Chantal mocht haar wel. En Georg kon zijn ogen overduidelijk niet van haar afhouden.
Joëlle trok zich daar echter niets van aan, ze legde een hand op Chantals schouder en riep enthousiast: ‘Kom maar mee, dan maken we een echte zangeres van jou!’
‘Hé, wacht even!’ protesteerde Chantal en draaide zich met wijd open ogen om naar de jongens. ‘Gaan jullie niet mee?’
‘Ben je gek? Het moet een verrassing zijn, zowel voor jou als voor ons!’ lachte Bill. Ze stonden ondertussen in een soort wachtkamer, met een balie en een paar sofa’s aan de andere kant. De jongens ploften demonstratief op die sofa’s neer en keken Chantal lachend aan. Ze keek een beetje aarzelend terug; Joëlles woorden speelden door haar hoofd. “Een echte zangeres.” Was ze dat nog niet dan? Zo lelijk was ze nu ook weer niet.
Joëlle leidde haar met zachte dwang weg bij de jongens. Chantal keek nog even om, maar de vier hadden het zich al gemakkelijk gemaakt en kregen blikjes cola aangereikt van Joëlles collega. Nou goed, dan ging ze wel alleen.
Opgewekt babbelend liet Joëlle haar een wat kleinere kamer in. Dit leek heel erg op een Barbiekapsalon. Roze muren, veel speeltjes waar een styliste gelukkig van werd, en een enorme kaptafel met een meterslange spiegel erboven.
‘Dus ik kom van Parijs hierheen, krijg meteen deze plek aangewezen, al mijn zussen jaloers… Maar goed, genoeg over mij, het gaat nu om jou.’ Onder het praten duwde Joëlle Chantal in de stoel bij de kaptafel en trok een felroze gordijn voor de spiegel.
‘Je mag het nog niet zien!’ zong ze opgewekt. Ze zag Chantals blik, ergens tussen nervositeit en scepticisme, en lachte weer zo zorgeloos. ‘Niet bang zijn, het komt helemaal goed. Daarbinnen in jou zit een echte zangeres, die ga ik in jouw looks naar buiten laten komen. Da’s alles.’
‘Toch geen grote ingreep, hè?’ Chantal moest het even controleren. Ze staarde naar het roze gordijn en probeerde zich weer voor de geest te halen hoe ze er ook alweer uitzag. Ze had al zo lang ze zich kon herinneren hetzelfde goudblonde haar, vrij lang en redelijk vol. En blauwe ogen, maar daar kon Joëlle godzijdank niet veel aan veranderen.
‘Ingreep!’ Joëlle schaterde. ‘Het is geen operatie! Doe rustig, sluit je ogen, alles komt goed. Ik maak je nog mooier dan je al bent, dat is mijn werk.’
Daar had ze een punt, bedacht Chantal. Hadden zij en Raquel niet altijd gedroomd van een bezoekje aan de styliste? Dat leek hen zó cool om een keer mee te maken, een professionele schoonheidsbehandeling. Het had vrij hoog op hun to do-lijstje gestaan.
En eigenlijk, bedacht Chantal, was het nog leuker nu Raquel er níet bij was – want nu zou alleen zij Bills aandacht krijgen.
Met een grijns leunde ze achteruit, ontspande bij de gedachte aan Bill. Joëlle glimlachte bemoedigend. ‘Zo is het!’
En ze deed een greep in haar stylistengereedschapskist.
Chantal was haar gevoel voor tijd een beetje kwijt toen Joëlle eindelijk ophield met frutselen. Ze staarde voor haar idee al uren naar het roze gordijn zonder te weten hoe ze er nu eigenlijk uitzag. Zou ze erg veranderd zijn? Ze kon zich niet voorstellen dat het niet zo was, want Joëlle had zich behoorlijk uitgeleefd.
Er was nu een behoorlijk stuk van Chantals lange haren af, haar hoofd voelde een stuk lichter. Verder was haar gezicht behandeld met allerlei maskers en crèmes waarvan Chantal de werking niet wist – en ook niet wilde weten – en Joëlle had haar opnieuw opgemaakt. Verder had de styliste Chantals handen en voeten behandeld, en dan niet alleen haar nagels; op het podium zijn voeten het zieligst, had ze lachend gezegd, daar moet je goed voor zorgen. En daarna had ze met duivels plezier Chantals benen zitten harsen. Onder luid protest van het meisje, die riep dat ze zich écht wel een ladyshave had, maar daar liet Joëlle zich niet door van haar stuk brengen.
‘Tadáá!’ De styliste veegde haar handen af aan haar roze T-shirt en keek Chantal stralend aan. ‘Je kan zó het podium op!’
Chantal grijnsde halfslachtig. ‘Mag ik mezelf nu zien?’ Ze stond op en wilde het gordijn voor de spiegel al wegtrekken, toen Joëlle haar hand wegduwde.
‘Oh nee, ik ben nog niet klaar!’
‘Nog niet klaar? Hoe kan dat nou?’ Of ze nu wilde of niet, Chantal moest lachen. ‘Je hebt aan alle kanten aan me zitten prutsen, wat kan je nu nog niet gedaan hebben?’
‘Kleding, chérie! Wat voor stijl past bij jou?’
‘Uhm…?’ Chantal vroeg zich af of ze wel echt bij een bepaalde stijl hoorde. Ze droeg meestal wat ze lekker vond zitten, ook al vond ze het wel belangrijk om er goed uit te zien.
Joëlle knikte, alsof ze zo’n antwoord wel verwacht had. ‘Kom maar met mij mee, dan zoeken we wat voor je uit.’
Ze leidde Chantal door de gang naar een andere kamer. Chantal vond Joëlles Barbiekamer al zo’n puinhoop, maar dat was nog niets vergeleken bij deze ruimte. Overal, letterlijk overal, stapelden de kleren zich op. En dan niet eens netjes T-shirt bij T-shirt en broek bij broek; alles lag door elkaar. Jurken, broeken, shirtjes, truien, sokken, onderbroeken, zelfs bh’s, en dan had Chantal het nog niet over petten, riemen, schoenen, handschoenen, sjaals en tassen. Duizend kleuren, duizend maten, duizend stijlen.
‘Hier vinden we vast wel iets voor jou,’ zei Joëlle opgewekt en begon in de berg te graven. Chantal klapte vlug haar mond dicht, overdonderd door de chaos en Joëlles energie. Hier zouden ze wel iets vinden? Er lagen genoeg kleren, ja, dat wel, maar iets kunnen vinden… Dat leek haar stiekem niet erg mogelijk.
‘Hm…’ Joëlle kwam weer overeind en keek om zich heen. Met een peinzende blik knabbelde ze op haar onderlip. ‘Weet je, we moeten iets vinden dat jou eruit kan laten springen. Alle jongens hebben iets dat hen eruit laat springen. Bill, om overduidelijke redenen, en Tom natuurlijk ook. Gustav omdat hij zo klein en blond is, en Georg omdat hij ogenschijnlijk zo normáál is. Nu jij nog. Wat maken wij typerend voor jou?’
Ze viste een baretachtige pet uit de bende, woog die even op haar hoofd en gooide hem toen achteloos weer terug in de chaos. ‘Nee, dat is het niet. Ik weet al iets beters.’
En ze begon opnieuw te graven.
Omg. Dit is zo'n geweldig stuk, weet je dat? Ik weet zelf niet echt waarom, maar het is zo... realistisch geschreven. Omdat het eigenlijk iedereen zou kunnen overkomen, een doodnormaal meisje dat dan ineens ZO'N make-over krijgt! Geweldig.
Ik mag die Joelle wel XD. Ik vind haar hyperactieve gedrag geniaal, ben vooral benieuwd met wat voor een outfit ze nou uiteindelijk aan komt zetten. Ik hoop alleen niet dat Bill haar TE mooi gaat vinden, want ik ben toch echt een Bill/Raquel-aanhanger...
Oh ja, and did I already mention that I really don't like Chantal? Sorry, maar uuugh - wat een bitch. Ze gunt haar beste vriendin echt werkelijk niets. Ze is niet eens een echte vriendin! *grmbl't*
Anywayz, love it as usual! Kan niet wachten op meer, hihi <3
Ik mag die Joelle wel XD. Ik vind haar hyperactieve gedrag geniaal, ben vooral benieuwd met wat voor een outfit ze nou uiteindelijk aan komt zetten. Ik hoop alleen niet dat Bill haar TE mooi gaat vinden, want ik ben toch echt een Bill/Raquel-aanhanger...
Oh ja, and did I already mention that I really don't like Chantal?
Sorry, maar uuugh - wat een bitch. Ze gunt haar beste vriendin echt werkelijk niets. Ze is niet eens een echte vriendin! *grmbl't*Anywayz, love it as usual! Kan niet wachten op meer, hihi <3
Ja, ik was in een schrijfbui vandaag Het gaat echt met horten en stoten, maar goed.
Ik moet zeggen dat ik eigenlijk nogal een fashion-noob ben, dus... Tja XD
~~
De jongens hadden geen vinger bewogen toen Chantal terugkwam. Ze zaten nog steeds op dezelfde plek, coladrinkend en ginnegappend. Chantal stak haar hoofd om de hoek, zag hen daar zetten en voelde de moed haar in de schoenen zakken. Wat als ze het nou niet leuk vonden?
Wat als Bill het nou niet leuk vond?
Oké Chantal, sprak ze zichzelf toe, zo erg kan het niet zijn. Het zal wel goed komen. Joëlle wist vast wel wat ze deed toen ze je haren afknipte. Niet zenuwachtig zijn, het blijven toch je beste vrienden!
Dat klopte. Dus Chantal vermande zich, rechtte haar rug, zette een grijns op en liep op de jongens af.
Het effect was… verrassend. Chantal had verwacht dat ze op zouden springen, dat ze naar haar zouden lachen, dat ze iets zouden zeggen. Ja, vooral dat ze iets zouden zeggen. In plaats daarvan versteenden de vier jongens op de sofa, staarden met enorme ogen naar haar en spraken geen woord.
Om haar zenuwen te verbergen draaide Chantal een pirouette en vroeg aarzelend: ‘En kan het er mee door?’
‘Wàt?’ De vier sprongen tegelijkertijd overeind. ‘Heb je jezelf nog niet gezien?’
Ze schudde haar hoofd en Bill – altijd Bill – was de eerste die haar bij haar schouders greep. ‘Jij gaat nú een spiegel zoeken. Dat is een bevel!’
Achter hen klonk een beleefd kuchje. Ze draaiden zich om en zagen de receptioniste, die met een uitdrukkingsloos gezicht een spiegel tevoorschijn haalde. Ach ja, het was niet voor niets een receptie in het hart van een stylistendoolhof – spiegels waren een verplicht bestanddeel van elke gang.
Chantal staarde naar zichzelf en kon niet geloven dat zij het echt was. Voor haar stond geen simpele Chantal Jones meer. Voor haar stond een zangeres.
Haar haren waren nu witblond in plaats van goudblond, perfect steil en voller dan ze het ooit gehad had. Er lag een koperglans over de lokken, een koperglans die terugkwam in de lichte oogschaduw en in haar nagellak. Haar huid was nu helemaal glad en egaal, dankzij Joëlles crèmes en perfecte make-upkunsten. En dan haar kleren nog.
Het zwarte shirtje had maar één mouw, aan de andere kant hield een koperkleurig spaghettibandje de stof omhoog. Daaronder waaierde een zwart rokje uit vanaf haar middel, geruite kousen wikkelden zich om haar onderbenen. Zwarte allstars maakten het geheel af.
Ze was mooi. Lelijk had ze zich nooit genoemd, maar nu was ze mooi.
Bill sloeg van achteren zijn armen om haar heen en gaf haar een dikke knuffel. ‘Kijk onze zangeres eens grijnzen,’ fluisterde hij met een lach in zijn stem.
‘Shit hé, we mogen Joëlle wel een bloemetje sturen,’ voegde Georg erbij en trok Chantal bij Bill weg, om haar zelf te knuffelen. Iedereen schoot in de lach, zelfs de receptioniste. Chantal keek nog eenmaal naar zichzelf in de spiegel en voelde alle zenuwen van zich afglijden.
Nu bestond er geen twijfel meer: zij was de zangeres van Tokio Hotel.
~~
Trouwens, feestje: we zitten nu op 100 pagina's!
Het gaat echt met horten en stoten, maar goed.Ik moet zeggen dat ik eigenlijk nogal een fashion-noob ben, dus... Tja XD
~~
De jongens hadden geen vinger bewogen toen Chantal terugkwam. Ze zaten nog steeds op dezelfde plek, coladrinkend en ginnegappend. Chantal stak haar hoofd om de hoek, zag hen daar zetten en voelde de moed haar in de schoenen zakken. Wat als ze het nou niet leuk vonden?
Wat als Bill het nou niet leuk vond?
Oké Chantal, sprak ze zichzelf toe, zo erg kan het niet zijn. Het zal wel goed komen. Joëlle wist vast wel wat ze deed toen ze je haren afknipte. Niet zenuwachtig zijn, het blijven toch je beste vrienden!
Dat klopte. Dus Chantal vermande zich, rechtte haar rug, zette een grijns op en liep op de jongens af.
Het effect was… verrassend. Chantal had verwacht dat ze op zouden springen, dat ze naar haar zouden lachen, dat ze iets zouden zeggen. Ja, vooral dat ze iets zouden zeggen. In plaats daarvan versteenden de vier jongens op de sofa, staarden met enorme ogen naar haar en spraken geen woord.
Om haar zenuwen te verbergen draaide Chantal een pirouette en vroeg aarzelend: ‘En kan het er mee door?’
‘Wàt?’ De vier sprongen tegelijkertijd overeind. ‘Heb je jezelf nog niet gezien?’
Ze schudde haar hoofd en Bill – altijd Bill – was de eerste die haar bij haar schouders greep. ‘Jij gaat nú een spiegel zoeken. Dat is een bevel!’
Achter hen klonk een beleefd kuchje. Ze draaiden zich om en zagen de receptioniste, die met een uitdrukkingsloos gezicht een spiegel tevoorschijn haalde. Ach ja, het was niet voor niets een receptie in het hart van een stylistendoolhof – spiegels waren een verplicht bestanddeel van elke gang.
Chantal staarde naar zichzelf en kon niet geloven dat zij het echt was. Voor haar stond geen simpele Chantal Jones meer. Voor haar stond een zangeres.
Haar haren waren nu witblond in plaats van goudblond, perfect steil en voller dan ze het ooit gehad had. Er lag een koperglans over de lokken, een koperglans die terugkwam in de lichte oogschaduw en in haar nagellak. Haar huid was nu helemaal glad en egaal, dankzij Joëlles crèmes en perfecte make-upkunsten. En dan haar kleren nog.
Het zwarte shirtje had maar één mouw, aan de andere kant hield een koperkleurig spaghettibandje de stof omhoog. Daaronder waaierde een zwart rokje uit vanaf haar middel, geruite kousen wikkelden zich om haar onderbenen. Zwarte allstars maakten het geheel af.
Ze was mooi. Lelijk had ze zich nooit genoemd, maar nu was ze mooi.
Bill sloeg van achteren zijn armen om haar heen en gaf haar een dikke knuffel. ‘Kijk onze zangeres eens grijnzen,’ fluisterde hij met een lach in zijn stem.
‘Shit hé, we mogen Joëlle wel een bloemetje sturen,’ voegde Georg erbij en trok Chantal bij Bill weg, om haar zelf te knuffelen. Iedereen schoot in de lach, zelfs de receptioniste. Chantal keek nog eenmaal naar zichzelf in de spiegel en voelde alle zenuwen van zich afglijden.
Nu bestond er geen twijfel meer: zij was de zangeres van Tokio Hotel.
~~
Trouwens, feestje: we zitten nu op 100 pagina's!