Luca

[Jeetje]

Nog een poging! Gezien ik zelf toch wel verderschrijf aan dit verhaal kan ik voor eventuele stiekeme lezers ook wel blijven posten

______________________________________________________________________

Gelukkig was Alan nu benzine aan het gieten vlak bij de deur van de schuur, waardoor Luca makkelijk bij hem kon komen. Hij rende naar Donovan toe, de steeds zwaarder wordende slang sleepte achter hem aan. Op een paar meter afstand bleef hij staan. Hij richtte de spuitmond op Donovan en draaide hem zonder nog te aarzelen open. Een grote straal ijskoud water trof Alan midden in zijn onderrug. Hij liet het benzinevat met een knal uit zijn handen vallen en draaide zich om.
‘Wat-’ begon hij, maar Luca richtte wat hoger en spoot Donovan midden in zijn gezicht. Hij proestte, struikelde een paar passen achteruit en hield zijn handen voor zijn ogen. Luca liep achter hem aan, en bleef hem zelfs natspuiten toen Donovans voet ergens achter bleef haken en hij achterover in het gras viel.
‘Kappen!’ riep Donovan. ‘Oké, oké, ophouden!’ Hij gebaarde heftig met zijn armen en Luca draaide de spuit dicht. Wel hield hij hem op Donovan gericht: hij weigerde zijn enige wapen te laten zaken voor hij er ronduit van overtuigd was dat hij uitgeraasd was.
Donovan veegde met zijn handen het water uit zijn gezicht en van zijn kale, glimmende hoofd. Hij tastte naar zijn pet, die of tijdens zijn gevecht met de vaten of tijdens dat met Luca en de waterslang van zijn hoofd was gevallen.
‘Lieve heer,’ zei hij terwijl hij overeind kwam. Hij zette zijn pet op en voelde aan zijn natte kleren. Zijn geblokte hemd was doorweekt en er zaten donkere, natte plekken in zijn spijkerbroek. Hij keek naar Luca.
‘Wilde je me een hartaanval bezorgen, jongen? Dat water is verdomde koud met deze temperaturen.’ Luca wachtte nog even, maar liet toen de slang zakken.
‘Sorry,’ zei hij ‘Ik wist niet wat ik anders moest doen. Ik had even het idee dat je een beetje doordraaide.’ Donovan rolde stukjes van zijn overhemd op om het uit te knijpen. Het water wat er vanaf kwam drupte omlaag en kwam met tikkende geluidjes op zijn versleten, leren werkschoenen terecht. Hij leek even na te denken, en toen slaakte hij een zucht. Hij liet zijn overhemd los, nam zijn pet af, streek ongemakkelijk over zijn hoofd en zette zijn pet weer op.
‘Misschien was dat ook wel zo, jongen,’ zei hij. ‘Misschien was dat ook wel zo.’ Met een ietwat zorgelijk gezicht liep hij naar het benzinevat wat hij net had laten vallen. Het lag op zijn kant en aan het gemak waarmee Donovan het overeind zette, meende Luca te zien dat het in de tussentijd was leeggelopen.
‘Ik weet niet wat me bezielde,’ zei hij terwijl hij de dop uit het gras viste en op de opening legde. ‘Soms wordt het je gewoon allemaal even teveel, denk ik. Er zijn grenzen aan wat een man kan hebben.’ Hij pakte zijn zakmes van de grond en veegde het af aan zijn spijkerbroek. Luca liet de slang naast zich in het gras zakken en liep nog wat voorzichtig naar hem toe.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij. Donovan hield de dop op zijn plek, de achterkant van zijn zakmes er vlak boven en leek kort de afstand tussen de twee te schatten. Daarna keek hij Luca aan.
‘Voor zover ik weet ben ik een normale vent van 51. Ik heb mijn onderwijs gehad, ik ben getrouwd geweest, heb kinderen, werk al meer dan twintig jaar bij dezelfde baas. Ik ben een realistisch, nuchter en sta met beide benen op de grond. Althans, dat is de indruk die ik hoop dat mensen van mij hebben.’ Luca vroeg zich af waar hij naartoe wilde, maar hij wachtte geduldig af. Donovan wreef met zijn onderarm langs zijn voorhoofd en gebaarde met het mes.
‘Al met al ben ik geen zweverig type. Sterker nog, ik heb een hekel aan al die malloten die de hele dag met hun hoofd in de wolken zitten, van die mensen die door het bos dansen om geesten op te roepen of die Elfs kunnen praten. Ik geloof niet meer in sprookjes. Als je een halve eeuw op deze aardbol rondloopt, kom je er vanzelf achter dat er niets anders is dan het hier en nu. Dat het er is als je het kunt zien en voelen en niet als het alleen in het hoofd van andere mensen bestaat.’ Hij schudde zijn hoofd.
‘Maar waar ik dan niet bij kan, is dat er zogenaamde coyotes zijn die slim genoeg zijn om te beseffen dat Morton ‘s nachts geen patrouillerondjes over zijn land kan rijden als ze de banden van zijn oude Chevy doorbijten. Dat er dieren zijn die twee keer in de nacht, heen en terug, de best verstopte struikeldraden en strikken kunnen ontwijken zonder ook maar enig spoor achter te laten. Ik begrijp niet hoe iets sterk genoeg is om een Jersey van zeshonderd kilo een halve mijl mee te slepen naar de bosrand en er daar alleen de niet eetbare stukken van achter te laten. Op mijn leeftijd wil je er niet mee geconfronteerd worden dat er dingen zijn die je niet begrijpt. Dat er dingen zijn die verder gaan dan de ruimte waarvan je altijd hebt gedacht dat het de enige en eeuwige werkelijkheid was.’

[farlain]

Stiekeme lezer meldt zich aan.
Ik lees je verhaal al van in het begin en vindt het nog altijd even goed.
Aangezien mijn commentaar niet verder komt dan, een goed degelijk geschreven verhaal. post ik niet elke keer.
Maar ik blijf wel trouw lezen, dus post maar verder

[Jeetje]

Haha 'degelijk' geschreven klinkt wel een beetje gevaarlijk Je mag het altijd zeggen als er dingen niet goed zijn he, of juist wel natuurlijk! Maakt niet uit of het specifieke kleine dingetjes zijn of juist algemene opmerkingen. Dan kan ik daar op voortborduren (of juist niet natuurlijk) en dat helpt altijd!

Nieuw stukje!

______________________________________________________________________

Hij haalde uit en sloeg met de achterkant van zijn zakmes de dop weer op het vat. Luca schrok van de knal en maakte een geschrokken beweging. Enigszins beschaamd om die reactie probeerde hij zich weer te herstellen.
‘Ik begrijp het,’ zei hij toen. Donovan knikte, stopte zijn zakmes weg en sleepte het vat weer naar de verdorde plekken in het gras.
‘Mooi,’ zei hij en hij zette het vat weer op zijn plaats. ‘Dan is er tenminste één iemand die dat wel doet.’ Hij liep naar het andere vat toe en hees het overeind.
‘Het aanbod staat overigens nog steeds, knul. Je mag naar huis als je wilt. Dit is niet de plek waar je wilt zijn, vandaag.’ Luca schudde zijn hoofd.
‘Nee, het is goed. Ik wil graag helpen.’ Donovan keek hem aan. Na een tijdje wendde hij zijn blik af en duwde de dop op het lege benzinevat.
‘Dat is de eerste en laatste keer dat je dat zegt,’ zei hij. ‘Maar als je het zeker weet, zal ik je niet wegsturen. Ondanks dat raad ik het je af. Er komen nog genoeg dagen waarop je wel normale werkzaamheden kunt verrichten en niet-’ Hij zocht naar woorden. ‘-en niet hiermee te maken hoeft te hebben.’
‘Maakt niet uit,’ zei Luca. ‘Ik red het wel. Wat moet ik doen?’ Donovan bekeek hem opnieuw.
‘Wel, ik heb de eer de resten van een koe bij de bosrand weg te mogen halen. Gezien ik dat in mijn eentje ook wel kan en jou niet graag slapeloze nachten bezorg, kun je de stukken van het veld die… rood zijn of waar benzine overheen zit wel maaien. Er staat nog een oude grasmaaier in de schuur. Daarna kun je de gemaaide stukken proberen schoon te spuiten met die slang waarmee je mij net een hartaanval bezorgd hebt. Graag wel in die volgorde, anders gaat het veld naar z’n gallemiezen. Voor zover we nog van een veld kunnen spreken, dan.’ Luca pakte de slang op.
‘Komt in orde,’ zei hij. Donovan knikte en hij verschoof zijn pet.
‘Ik ga met de GMC, dus ik ben niet te lang weg. Als ik terug ben, kunnen we een plek zoeken om de Jersey te begraven. Normaal hadden we haar verbrand, maar je had gelijk net. Als er nu een vonk verkeerd schiet, brandt de hele omgeving plat. Oké?’
‘Oké.’
‘Goed, dan zie je me over een halfuurtje weer. O, en jongen?’
‘Ja?’
‘Ga onder geen beding die koeienschuur in zonder mij. Wijs niet eens naar de deur zonder dat ik de buurt ben. Begrepen?’
‘Begrepen.’

Hoofdstuk .

Het duurde inderdaad niet lang voor Donovan terugkwam in de zijn rode GMC pick-up. Luca hoorde de motor al van verre over het geluid van de verroeste handgrasmaaier uitkomen. Hij keek op, blij dat hij zo een excuus had om even te stoppen met maaien. De grasmaaier had zijn beste tijd gehad en hij had de blaren nu al op zijn handen staan. Hij moest ieder stuk vier keer maaien om een beetje resultaat te zien.
Luca wiste het zweet van zijn voorhoofd en tuurde in de verte. De truck kwam in een gezapig tempo zijn kant uit, stukken rechtuit en stukken slalommend. Op droge delen veroorzaakten de achterwielen lichtgekleurde stofwolken, die lang achter de auto bleven plakken en dan weer langzaam vervaagden. De zon weerkaatste fel op het glimmende dak en naarmate hij dichter naderde, meende Luca Donovans arm uit het raampje te kunnen zien hangen.
Luca besloot nog even verder te maaien en vroeg zich tegelijkertijd af wat Morton ervan zou vinden dat er een koe gesneuveld was. Waar hing die man eigenlijk de hele dag uit? Luca had hem nog nooit op de ranch gezien, behalve die keer dat sheriff Baker er geweest was. Zou Donovan hem vertellen wat er allemaal gaande was? Het leek hem meer dan logisch van wel. Maar aan de andere kant leek Morton al paranoïde te zijn, dus hij kon zich ook voorstellen dat hij hem er zo min mogelijk bij probeerde te betrekken. Over de sheriff gesproken, zou Alan die ook weer hebben ingelicht? Wat er allemaal aan de hand was wist Luca ook niet, maar hij was er wel van overtuigd dat die nu niet meer vol kon houden dat er sprake was van hongerige coyotes. In ieder geval niet zolang er koeien van meer dan vijfhonderd kilo versleept werden.
Het geluid van de pick-up kwam dichterbij en Luca keek weer op. Donovan had inderdaad zijn arm uit het raam hangen, en daarnaast had hij een boerenzakdoek doormidden gevouwen en die om zijn gezicht geknoopt, zodat zijn neus en mond bedekt waren. Toen hij vlak naast Luca tot stilstand kwam realiseerde hij zich wat de reden daarvoor was: de stank die uit de achterkant van de pick-up kwam was ondraaglijk.

[Jeetje]

Stukje erbij...

______________________________________________________________

Luca hield zijn onderarm tegen zijn neus en de V6 motor van Donovans truck viel stil.
‘Allemachtig,’ zei Luca gedempt vanonder zijn arm vandaan. ‘Wat is dat?’ Alan stapte uit en gooide de deur met een metaalachtige klap achter zich dicht. Er kraakte ergens een scharnier toen hij dat deed.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij, en de zakdoek bewoog een beetje. ‘Hoe dacht je anders dat een dood dier wat half in het water ligt in dit klimaat zou gaan ruiken?’ Luca besloot daar niet op te reageren. Hij liet zijn arm zakken en trok de boord van zijn T-shirt omhoog, over zijn neus heen. Donovan liep naar de laadbak van de pick-up en boog over de rand.
‘Er zit nog een zeil overheen ook. Als je dat eraf haalt, denk je dat je in de hel belandt bent. Er had zich een hele kolonie vogels op die plek genesteld en er zaten insecten op waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.’ Hij pakte twee schoppen uit de achterbak en gaf er één aan Luca.
‘Laat dat maaien maar even zitten, jongen. Hoe sneller deze een paar voet onder de grond ligt hoe beter het is voor ons allemaal.’

Donovan en Luca vonden ergens net buiten de ranch een stuk waar ze konden graven. Het scheppen bleek niet veel beter dan het maaien: de grond was droog en hard en de blaren die de grasmaaier had veroorzaakt, verdwenen allerminst door de ruwe steel van de schop.
Na ruim een uur hadden ze een kuil weten te graven van een meter of twee diep. Resultaat was dat het Donovan niet meer lukte eruit te komen: hij liet Luca zijn GMC halen en vervolgens klom hij eruit aan een touw wat hij aan de zelfgemaakte katrol achteraan de auto had vastgemaakt. Tot zijn schaamte had Luca eerst vergeten de pick-up op de handrem te zetten, waardoor alleen de auto en niet Donovan in beweging was gekomen, maar uiteindelijk was Alan op die manier weer boven de grond gekomen.
‘Eerst een biertje,’ zei hij daarna. ‘Even moed indrinken. Dat mag wel als je net bijna je eigen auto op je hoofd hebt gekregen.’ Luca was rood geworden, maar Donovan had scheef gegrijnsd, hem op zijn schouder geklopt en hem ook een biertje gegeven. Het monterde hen op, allebei, maar ondanks dat had Luca licht last van lood in zijn schoenen toen hij met Donovan terug liep naar de pick-up om de Jersey in het gat te laten zakken.
‘Goed, er is goed nieuws en slecht nieuws,’ zei Donovan toen ze weer bij de kuil stonden. ‘Het goede nieuws, in zekere zin, is dat er zo weinig van over is dat we haar er makkelijk met z’n tweeën in kunnen tillen zonder dat één van ons naar beneden moet.’ Luca knikte.
‘En het slechte nieuws?’ Donovan wierp hem een donkere blik toe en knoopte de zakdoek weer voor zijn gezicht.
‘Dat we dat zeil eraf moeten halen voor we haar laten zakken. Er mag geen plastic in de grond, dat verteerd niet.’ Luca slikte en had het idee dat hij zich wat slapjes voelde.
‘Zoek jij maar een lap voor je gezicht,’ zei Donovan naast hem. ‘Dan haal ik ergens handschoenen vandaan.’

[farlain]

Ik kan de geur al bijna tot hier ruiken. Goed beschreven.
Post dus maar verder want ik begin nieuwschierig te worden

[Jeetje]

Heel erg bedankt voor je reactie! Heb nu een wat langer stuk, feedback hierop is meer dan welkom!

__________________________________________________________________________

Luca had de grootste moeite zijn ontbijt binnen te houden toen Donovan het zeil met een ruk uit de laadbak van de pick-up trok. Niet alleen door de penetrante lucht van dood en verrotting die hem overviel, maar ook door wat hij zag. Als hetgeen in de laadbak ooit al een koe was geweest, was daar nu niet veel meer van te zien. Er was een karkas van bloederige ribben die door onsmakelijk uitziend vlees doorstaken, met daaraan nog twee en een halve, praktisch gevilde, poot en een bloederige, geknakte nek. Naar wat er over was van het hoofd kon Luca niet kijken zonder dat zijn maag omdraaide en vlak ernaast lag een stuk van één van de ontbrekende poten, op geen enkele wijze meer met de rest van het lichaam verbonden. Luca kokhalsde, en hij was blij dat het al enkele uren geleden was sinds hij iets gegeten had.
Na een tijd slaagde hij erin zich enigszins over het misselijke gevoel in zijn maag heen te zetten en sleepten hij en Donovan de Jersey de pick-up uit. Ze legden haar op het zeil, pakten er allebei een kant van vast en droegen het naar de kuil toe. Luca probeerde vooral niet te kijken naar hoe losjes het hoofd en de nek heen en weer wiebelden op het lichaam terwijl ze liepen.
Hij en Alan gingen allebei aan een andere kant van de kuil staan en lieten, inmiddels geplaagd door insecten, het zeil met de Jersey erop langzaam in het gat zakken. Toen ze de grond hadden bereikt, gebood Donovan Luca het zeil los te laten en hij trok het onder de koe vandaan, de kuil uit. Luca was net te laat zijn blik af te wenden toen de nek van de koe door de beweging van het zeil dubbel klapte en de kop in een, normaal gesproken, anatomisch onmogelijke positie stil bleef liggen. De aanblik van het wijd opengesperde, glazige linkeroog, het enige van de twee wat nog in tact was, dat hem aan keek zou hij van zijn leven niet meer vergeten.
Luca liep naar de GMC, trok een deur open en liet zich met zijn benen buitenboord op de voorbank zakken. Donovan kwam naar hem toe, pakte wat er over was van zijn biertje van de motorkap en leunde tegen het portier. Even zeiden ze allebei niets, terwijl Alan dronk in stilte en Luca probeerde nergens aan te denken.
‘Gelukkig hebben we dat gehad,’ zei Luca na een tijdje, toen hij niet meer het idee dat hij dat zou moeten braken als hij zijn mond opendeed. Donovan knikte naast hem en veegde zijn mond af met zijn zakdoek.
‘Ja. Nu die andere twee nog,’ zei hij. Luca zei even niets, maar toen draaide hij zijn hoofd met een ruk zijn kant op. Hij keek Alan aan, maar die scheen het niet eens te merken.
‘Gelukkig zijn die andere twee er niet zo erg aan toe als deze,’ vulde hij aan zonder Luca’s schrik op te merken. Luca slikte.
‘Die andere twee?’vroeg hij een beetje zwakjes. Donovan knikte en tikte de rand van zijn pet omhoog met zijn bierflesje.
‘Ik denk dat ze in paniek zijn geraakt. De koeien, bedoel ik. Die ene heeft wel gaten, bijtwonden in zijn nek. Waarschijnlijk was die te zwaar voor, wat het dan ook was. om mee te slepen en is die dood gegaan aan zijn verwondingen. Maar aan die andere, het kalf, kan ik niets zien. Ik denk dat de andere koeien in paniek zijn geraakt omdat ze werden aangevallen en dat ze haar hebben doodgedrukt.’ Hij staarde voor zich uit en schudde zijn hoofd. Luca meende te zien dat zijn ogen vochtig waren.
‘Tragisch,’ ging hij verder. ‘Heel tragisch. Toen ik vanmorgen de andere koeien, in gestresste toestand overigens, naar de wei liet, zag ik ze liggen. Ze zijn allemaal over haar heen gedenderd. Het is vreselijk zo’n kleintje daar te zien liggen. Zo’n mooie, nog een heel leven voor zich. Al zoveel doorstaan en dan zo aan zijn einde gekomen. Er zijn geen woorden voor.’ Luca zag dat Donovan slikte. Er was een zwaar, drukkend gevoel neergezakt in zijn maag en hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij wendde zijn blik af en staarde naar zijn knieën, die voelden of ze zouden doorbuigen onder zijn gezicht als hij zou opstaan.
‘Alan?’ vroeg hij toen. Hij voelde dat Alan zijn kant op keek, maar hij hield zijn blik op zijn knieën gericht.
‘Vind je het erg als ik zo naar huis ga?’ Hij keek op, Donovan keek hem aan. ‘Ik weet niet of ik… ik wil niet…’ Hij haalde zijn schouders op en prikte met zijn voet in de grond. Donovan nam een laatste slok uit zijn flesje en veegde zijn mond af aan zijn onderarm.
‘Ik begrijp het, jongen. Geen probleem. Je hebt het al lang volgehouden. Ik bel straks wel iemand die me kan helpen sjouwen. Ga maar naar huis. Als je wilt mag je wel een tijdje thuis blijven. Misschien is morgen wel weer voorbij. Net als vroeger.’ Luca schudde zijn hoofd.
‘Maakt niet uit,’ zei hij. ‘Morgen kom ik weer.’ Donovan bekeek hem even, toen knikte hij. Hij glimlachte bemoedigend.
‘Flinke jongen,’ zei hij. ‘Dan zie ik je morgen. Slaap maar uit, ik zie je wel verschijnen.’ Luca knikte. Uitslapen zou hij zeker doen. Vooral omdat hij nu al wist dat hij vanavond laat in bed zou liggen. Hij was namelijk vastbesloten vannacht stiekem naar de ranch te gaan en daar te posten. Hij moest en zou weten wie of wat er bezig was de omgeving uit te moorden. Ook al vond Donovan hem schijnbaar zelfs nog te kwetsbaar om hem op klaarlichte dag in zijn eentje in de lugubere koeienstal te laten.

[Jeetje]

Op weg naar huis probeerde Luca helder na te denken over wat hij het beste kon doen als hij straks thuis was. Zijn moeder was er en hij wist zeker dat ze zou vragen waarom hij zo vroeg terug was. Het leek hem geen goed plan haar te vertellen wat er werkelijk aan de hand was: als zijn moeder van mening zou zijn dat er een of andere idioot met een hakbijl rondliep, zou ze hem niet en waarschijnlijk ook nooit meer terug laten gaan naar de ranch. Dat wilde hij ten alle tijden voorkomen, vooral omdat hij zijn baan niet kwijt wilde. Hij wist dat hij het werk leuk zou vinden onder normale omstandigheden, dus als hij geen dode koeien hoefde te begraven, en bovendien mocht hij Donovan erg graag en kon hij het geld goed gebruiken. De waarheid vertellen was dus waarschijnlijk geen mogelijkheid, en daarnaast hield hij niet van liegen en was hij er erg slecht in. Hij had ook bedacht dat hij kon zeggen dat hij naar huis was gegaan omdat hij zich niet lekker voelde, maar dan zou zijn moeder ’s nachts een paar keer komen controleren of alles in orde was. Gezien hij van plan was vanavond stiekem weg te glippen, was dat ook niet verstandig.
Hij was dus nog geen stap verder tegen de tijd dat hij de Ford naast zijn huis parkeerde. Hij slaakte een zucht, zette de motor uit en keek even naar buiten. Zijn moeder was nergens te zien, maar de deuren naar de veranda stonden open en doorgaans betekende dat dat er iemand thuis was. Hij had vroeger vaak op zijn kop gehad omdat hij was weggegaan zonder die deuren op slot te doen, maar er was nog nooit iets gestolen. Het enige was dat Charlie een keer ontsnapt was. Luca moest glimlachen als hij daaraan terugdacht. Charlie was nog kleiner geweest en hij had zich verstopt in het hondenhok van een plantersfamilie verderop. De hond durfde zijn hok niet meer in en had er de hele avond tegen staan blaffen en Luca had met zijn vader tot het donker werd de hele buurt afgezocht, tot de buurvrouw hem in een kattentas was komen brengen.
Luca maakte zich los uit zijn gedachten en schudde zijn hoofd. Hij klom uit de auto en besloot Charlie straks mee naar buiten te nemen als hij met de honden ging wandelen. Vroeger had hij dat heel vaak gedaan, voor ze Toby hadden, maar met hem erbij had hij zijn handen vol aan de twee honden. Misschien kon hij het wel weer eens proberen, dan had Charlie ook nog eens een beetje afwisseling.
Luca liep veranda op naar de voordeur en werd begroet door Jesse en Toby. Hij gaf ze allebei een aai en wilde verder lopen, maar struikelde bijna over Toby die pontificaal een bal voor zijn voeten neerlegde.
‘Ma!’ riep hij terwijl hij de bal van de grond pakte en naar de kamer liep. ‘Ik ben thuis.’ Hij hoorde voetstappen van boven en zijn moeder kwam de trap afgedaald.
‘Hé!’ zei ze. ‘Kom je even gezellig wat drinken? Wat ben je vroeg terug.’ Hij liep achter haar aan naar de keuken, op de voet gevolgd door Toby en Jesse. Toen hij een glas van zijn moeder aanpakte, ging Toby recht voor zijn neus zitten en keek euforisch en afwachtend naar de bal.
‘Ja, ik mocht eerder weg,’ zei hij en hij nam een paar heerlijke, koele slokken. Zijn moeder schonk ook een glas voor zichzelf in en leunde achteruit tegen het aanrecht.
‘Omdat het zo warm was, zeker? En geef die bal aan die hond, anders springt hij zo bovenop je.’ Luca boog opzij en gooide gehoorzaam de bal door de woonkamer de tuin in. Toby en Jesse schoten langs hem heen, met nagels die heftig krasten over de vloer, en aan daarop volgend geblaf hoorde hij dat Jesse de bal te pakken had gekregen tot ongenoegen van Toby.
‘Ja, en we hadden gewoon het meeste al gedaan. Ik mag morgen ook later beginnen als ik wil, dus dan kan ik ‘s morgens de honden wel doen.’ Hij probeerde zijn moeder niet aan te kijken terwijl hij dat zei en hoopte dat ze, mede door zijn opmerking over de honden, niet verder zou vragen. Gelukkig viel het mee.
‘O, dat is aardig,’ zei ze. ‘Komt goed uit, want ik moet morgen vroeg bij een klant zijn en het is een aardig stukje rijden.’
‘Oké.’
‘O en trouwens, dat zou ik bijna vergeten, zou je het erg vinden om morgen met Chevy te gaan? Je vader heeft de Ford nodig voor zijn werk.’ Luca haalde zijn schouders op en grijnsde.
‘Als pa het aandurft de Chevy naar die stoffige bende te sturen, vind ik het best,’ zei hij, en hij probeerde zich de zilveren sedan van zijn vader voor te stellen tussen de oude gebouwen en de verroeste Chevelle. Waarschijnlijk was die daar net zo min op zijn plek als de auto van de sheriff een paar dagen geleden geweest was.

[Jeetje]

Nieuw stukje... heb dit even wat aangepast, hoor graag meningen erover!
__________________________________________________________________

Kon je je daar als buitenstaander eigenlijk wel op je plek voelen?

Die avond sprak Luca Don op de computer, maar niet in levende lijve. Het was een bewuste keuze. Luca was bang dat hij zijn mond niet tegen Don zou kunnen houden over wat hij vannacht van plan was. Natuurlijk vertrouwde hij Don, hij was zijn beste vriend en geheimen bewaren kon hij als de beste, maar waar hij wel bang voor was, was dat Don zou proberen het hem uit zijn hoofd te praten. Of erger nog, met hem mee zou willen. Don was had lef en juist daarom zou Luca zijn hulp maar wat graag accepteren, maar hij wilde niet het risico lopen dat hij hem in gevaar bracht. Er waren al genoeg doden gevallen op de boerderij zonder dat het ook nog eens zijn schuld werd.
Luca sloot pas rond half elf zijn computer af. Zijn ouders waren nog wakker, hij kon ze in de woonkamer horen praten. Zijn vader was net een heel verhaal begonnen over ziemand op zijn werk en zijn moeder luisterde er zo te horen geduldig naar. De klok tikte maar door, en zo langzamerhand begon hij een beetje zenuwachtig te worden. Als het nog lang duurde, was hetgeen wat de boerderij terroriseerde, als het er überhaupt al zou zijn, straks al lang weer weg tegen de tijd dat hij er aan kwam.
Gelukkig had Luca zijn spullen al gepakt, zelfs zijn kleren had hij al aan. De kleren die hij droeg waren allemaal donker, en hij had batterijen opgeladen voor de zaklamp en die met wat water in zijn rugtas gedaan. Hij had zijn oude nachtkijker nog geprobeerd, maar die deed het niet meer. De spullen had hij onder zijn bed verstopt. Zijn moeder kwam altijd nog even bij hem kijken voor ze ging slapen, en hij moest ten alle tijden voorkomen dat er ook maar iets anders leek tezijn dan normaal. Daarom lag hij nu ook met zijn kleren aan in bed, met het dekbed opgetrokken tot zijn kin. Het was vreselijk, want hij lag ongeveer een uur zo en de benauwde lucht van de warme dag hing nog in zijn kamer. Hij was klaarwakker, zijn plan trok constant door zijn hoofd en iedere keer vroeg hij zich af of hij niks vergat, of hij niets over het hoofd zag. De route naar de boerderij had in zijn hoofd al tientallen keren afgelegd tegen de tijd dan zijn ouders naar bed gingen. Luca hoorde ze dingen opruimen, het gerinkel van glazen en de vaatwasser die werd aangezet. Zijn moeder zei iets tegen zijn vader en Luca’s hart begon sneller te slaan toen hij voetstappen hoorde. Wat als ze het doorhadden? Of erger nog, wat als ze er halverwege de nacht achterkwamen dat hij weg was? Hij kroop nog wat dieper weg onder zijn dekbed en draaide zich met zijn rug naar de deur. Nog geen seconde later hoorde hij dat zijn moeder zijn deur open deed. Het bleef stil. Het zweet brak hem uit. Zag ze iets? Was hij vergeten iets op te ruimen, had hij iets laten liggen? De paar seconden stilte leken een eeuwigheid te duren. Nietszienend staarde hij naar de muur naast zijn bed, hij kon zich nauwelijks bewegen. Pas toen zijn moeder de deur sloot, kon hij zich weer ontspannen. De deurklink klikte en de voetstappen verwijderden zich.
Langzaam liet Luca zijn adem ontsnappen. Hij gooide het dekbed van zich af en ging rechtop zitten. Het ergste had hij gehad, hield hij zichzelf voor. Jammer genoeg wist hij best dat dat slechts een fabeltje was. Hij moest nog ongehoord het huis uit zien te komen en daarnaast moest hij de Ford geluidloos van de oprijlaan naar degrote weg krijgen. Natuurlijk had hij alles tot in de puntjes uitgedacht, maar er waren zoveel kleine dingetjes die mis konden gaan. En als er ook maar iets verkeerd ging, kon hij beter gelijk zijn hele plan opgeven.
Luca wachtte nog een tijd, tot hij zeker wist dat hij niets meer hoorde en zijn ouders sliepen. Hij haalde een keer diep adem en klom uit bed. Zo geluidloos mogelijk trok hij zijn rugzak er onder vandaan. De batterijen rammelden in de zaklamp toen hij de tas op zijn schouder hees en de planken onder zijn voeten kraakten hard in het muisstille huis. Langzaam begon hij naar zijn raam te sluipen. Eerst had hij overwogen gewoon door de deur te gaan, maar dat zou te lang duren omdat zijn moeder alles had afgesloten en bovendien bestond de kans dat hij de honden dan wakker zou maken. Dat risico kon hij niet nemen. Daarom nam hij nu de moeilijke weg, net als hij vroeger had gedaan als hij stiekem met Don was gaan nachtvissen.
Nog even luisterde Luca aandachtig. Hoorde hij echt niets? Zijn vader snurkte, nu al, de honden maakten geen geluid. Zat de deur van zijn kamer goed dicht? Ja, geen kier te zien. Dan moest hij haast maken, snel, nu alles nog ging zoals gepland.
Luca schoof het raam open en stak een been naar buiten. Voorzichtig klauterde hij naar buiten, en zijn voeten vonden al gauw grip op het hekwerk van zijn moeders klimop. Hij tastte met zijn handen naar de regenpijp en zodra hij die gevonden had, liet hij zich langzaam naar beneden zakken. Hij merkte dat de weg uit het raam een stuk makkelijker was dan een paar jaar geleden.
Buiten aangekomen sloop Luca om het huis heen naar de oprijlaan. Goddank stond de Ford achter de zilveren Chevy geparkeerd omdat dat zijn vader hem morgen nodig had voor zijn werk, en niet andersom. Als de Chevy achteraan had gestaan had hij die moeten nemen, en eigenlijk deed hij dat liever niet. In het donker voelde hij zich wat onbehaaglijk, en de lege eenbaansweg naar de ranch zou dat er waarschijnlijk niet beter op maken. Hij zat dan liever veilig in de grote Ford, hoog op zijn wielen, met overzicht en power. Een nadeel was wel dat de V6 motor van de Ford op zijn zachtst gezegd herrie maakte. Het gebrul van de pick-up zou niet alleen zijn ouders en de honden alarmeren, maar ook de buren in de huizen dichtbij. Door de stille nacht klonk alles hard, laat staan het geronk van een startende motor.
Luca had gelukkig uren besteedt aan het bedenken van een oplossing voor dit probleem. Hij deed de deur aan de bestuurderskant open en draaide het raam naar beneden. Met moeite vanwege het gebrek aan licht stak hij de sleutel in het contact. Hij zette de Ford in zijn vrij, deed het portier weer dicht en stak zijn arm door het open raam naar binnen. Met één hand pakte hij het stuur, met de andere begon hij te duwen. Al gauw kwam de truck in beweging en reed in een slakkengangetje de oprijlaan af. Het ging traag, en veel zwaarder dan Luca in eerste instantie gedacht had, ondanks dat de oprijlaan naar de weg toe afliep. Vooral als hij bij moest sturen omdat zijn geduw van één kant kwam, kostte het hem grote moeite het stuur te draaien en de auto tegelijkertijd voorwaarts te houden. Omdat hij geen snelheid had, gaven de wielen zoveel weerstand dat het leek of ze aan de weg vastgelijmd zaten. Bovendien pletten de wielen af en toe takjes of steentjes en dat geluid klonk hemeltergend hard door de stille omgeving. Dan stopte hij vlug even met duwen om te luisteren of er iemand wakker was geworden, maar het kostte hem dan iedere keer weer meer moeite de Ford weer vooruit te krijgen.

[Jeetje]

Nog maar eens een stukje!

________________________________________________________________

Toen hij ver genoeg verwijderd was van het huis van zijn ouders en de weg bereikt had, hield Luca stil. Door de inspanning was hij gaan zweten en zijn kleren plakten nu kil tegen hem aan in de koude lucht. Hij wiste het zweet van zijn voorhoofd en probeerde op adem te komen. Hij moest niet te lang treuzelen, als hij hier nog even bleef staan vatte hij kou en dat kon hij nu niet gebruiken.
Nog even luisterde hij, om zichzelf ervan te overtuigen dat hij echt niemand had gewekt met zijn gepuf en gesteun om de auto vooruit te krijgen. Gelukkig bleef het stil, hij hoorde geen pratende mensen, roepende mensen of aanslaande honden. Langzaam liet hij zijn adem ontsnappen. Hij was blij dat hij dit gedeelte gehad had, maar als hij eraan dacht dat hij het nog drie keer moest doen, naar de boerderij, van de boerderij en weer naar huis, had hij zin om zich terstond om te draaien en weer zijn bed in te duiken. Richting de ranch moest hij waarschijnlijk zelfs al eerder beginnen met duwen. Daar stond helemaal niets in de omgeving en het geluid van de motor klonk waarschijnlijk nog drie keer zo hard tussen de open vlakten. Misschien had hij beter met de fiets kunnen gaan. Zelf hadden ze die niet meer, al niet meer sinds Luca zijn rijbewijs had, maar hij had die van Don vast wel mogen lenen. Een fiets maakte geen geluid en het duurde wat langer, maar dan kon hij tenminste wel in één keer door. Aan de andere kant, hij moest er ook niet aan denken om op die donkere weg naar de boerderij op de fiets te zitten.
Luca rilde en schudde zijn hoofd. Wat stond hij hier nou te doen? Hij kon beter opschieten, voor hij dadelijk tijd tekort kwam. Kort wierp hij nog een blik om zich heen, toen ging hij in de auto zitten en trok de deur achter zich dicht. Hij draaide het raampje omhoog en draaide de sleutel nog een kwartslag. Hij was zo bang om herrie te maken dat hij het te halfslachtig deed: de motor proestte en gromde een paar keer en sloeg toen af. Luca kneep zijn ogen dicht, geërgerd om zichzelf. Als hij wilde dat de hele buurt wakker werd omdat hij vier keer opnieuw moest starten, moest hij vooral zo doorgaan. Hij draaide de sleutel nog een keer om, krachtiger nu, en de motor sloeg aan. Vrijwel direct daarna sprong automatisch de radio aan en Luca tastte vlug naar de volumeknop. Hij kromp in elkaar toen er een knallende gitaarsolo klonk en had drie keer de verkeerde knop te pakken voor hij het volume uitdraaide. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Let op, Luca, verknoei niet alles voor je ook maar één meter gereden hebt. Jeetje, hij leek wel zo’n onhandige crimineel uit een slechte politiefilm.
Luca verbood zichzelf nog langer te luisteren om te horen of hij iemand gewekt had en drukte in plaats daarvan zacht het gaspedaal in. De auto kwam in beweging en hij zette de lichten aan. De teller liep op, de lichtbundels gleden over het wegdek en langzaam voelde hij hoe tegelijkertijd een gevoel opluchting, triomf en vrijheid zich van hem meester maakten.

Hoofdstuk.

Luca leerde onderweg naar de ranch dat de V6motor van de Ford het minste geluid maakte als hij in zo’n regelmatig mogelijk tempo bleef rijden, zo rond de vijftig. Het stelde hem enigszins gerust, maar het maakte de weg ook langdradig. Hij durfde nog steeds geen muziek aan te zetten, ook al reed hij inmiddels weer in the middel of nowhere, en ook daardoor leek de route nog saaier dan anders. Hij zag geen steek om zich heen, links en rechts van de auto was het pikdonker, alleen alle objecten die de lampen van de Ford vingen waren nog een beetje te onderscheiden. Gezien die objecten merendeels verdroogde weg en dor onkruid waren, kon dat hem ook niet echt vermaken.
Ondanks de saaiheid om hem heen, had Luca een vreemd soort spanning in zijn lichaam. Hij had het gevoel dat zijn al spieren strak stonden, dat zijn hart veel nadrukkelijker klopte dan normaal en dat zijn ogen steevast wijdopen stonden zonder dat hij daar iets aan kon doen. Kort samengevat leek het of hij net drie bakken zware koffie had gedronken en de cafeïne nu zijn werking had gedaan. Jammer genoeg was dat niet het geval; door de spanning van vanavond had hij juist al een hele tijd niets meer gedronken, en nu baalde hij dat hij zijn rugzak met het flesje water in de laadbak had gegooid in plaats van op de bank naast hem.