Waar iets eindigt, begint iets nieuws.

[Roses]

Ik ben bezig met een verhaal aan het schrijven, ik heb nog niet veel ervaring, maar ik was benieuwd wat jullie ervan vinden! Er zitten waarschijnlijk behoorlijk wat spel en taal fouten in! Tips en kritiek zijn welkom!

Het was een herfstachtige dag, de lucht kleurde grijs en grauw. De bomen in de wijk begonnen langzaam hun roodbruine jasjes te verliezen en het heerlijke zomer gevoel vaagde met de tijd weg. De kleine regendruppels tikte zachtjes tegen het raam. Het was laat in de middag en ik had me weer eens in mijn favoriete hoekje genesteld. In mijn handen een dampende kop chocolade melk, en op mijn schoot mijn lievelings weg-zwijmel-boek. Hoewel ik het boek van voor naar achter en van achter naar voren kende, vond ik het heerlijk om op dagen als vandaag me af te sluiten van de wereld en helemaal in het boek op te gaan. Bladzijde voor bladzijde bestudeerde in het boek elke keer weer, alsof ik het nog nooit gelezen had. Het was een fascinerend verhaal, over een meisje die haar geliefde moest missen. En zodra hij terug kwam is hij een totaal ander persoon geworden. Het was een spannend en mysterieus boek. Ik baalde er soms wel eens van dat mijn leven zo eentonig was. Je stond op, ging onder de douche staan, zag dat het alweer eens veel te laat was, propte snel iets in je mond en ging op weg naar het kantoor. Hoewel ik een fantastische baan had, verlangde ik af en toe wel eens naar wat afwisseling. Iets spannends, iets wat heel mijn wereld op zijn kop zou zetten en mijn leven zou veranderen. Ik bleef altijd volhouden dat mijn hoogtepunt nog moest komen. Maar ondertussen was ik 28 en had nog steeds niets van het echte leven gezien. Leef van dag tot dag, dat was altijd mijn levensmotto. Ik had me daar prima bij gevoelt. Tot ik dit boek las. Het liet me in zien dat er ook meer kon zijn. En sindsdien heb ik dat eeuwige knagende gevoel dat ik iets moet gaan beleven. Ik nam de laatste slok van mijn chocolademelk en klapte het boek dicht. Genoeg gezwijmel voor vandaag. Ik stond op en ging bij het raam staan. Het was een groot raam, het verlichtte heel de kamer. Mijn slaapkamer was groot, er stonden weinig spullen in. Mijn bed, een bureau, een knal roze zitzak en een tv-kast met een televisie erop. Ik weet dat de meeste mensen hun tv in de woonkamer hadden staan. Maar als ik thuis was, en niet at, dan bevond ik me altijd in mijn kamer. Het was een gevoel van rust, een momentje voor mezelf. Ik keek door het raam naar buiten. De buurman stond zijn tuintje te harken in de regen. Arme man dacht ik, die wist ook uit verveling niet meer wat hij moest doen. Zijn vrouw was een half jaar geleden overleden, ze had een ziekte ofzo. Het was erg triest geweest. En sinds zijn vrouw er niet meer was, was hij altijd bezig met zijn tuintje, weer of geen weer. Ik zetten de lege kop op mijn bureau en keek denkend in de spiegel die ernaast hing. Er moest toch iets zijn waar ik mijn leven mee kon opfleuren, dat ietwat verandering in mijn dagelijkse ritme zou maken. Ik pakte mijn lange bruine haar vast en deed het in een knot. Ik trok mijn shirt recht en bekeek mezelf. Zo saai was ik niet, mijn huid was haast perfect en ik zag er leuk uit, daar was ik overtuigt van. Ik hield mijn hoofd schuin. Mijn ogen werden groter, ik wist wat ik ging doen! Ik pakte mijn telefoon en toetste het nummer van kantoor in. 'De Telegraaf, met Sue Foster.' hoorde ik aan de andere kant van de lijn. 'Dag Sue, met June.' zei ik op mijn vriendelijkste toon. 'Zou jij aan Mr. Elliots door kunnen geven dat ik een maandje weg ben?' ik schrok ervan toen ik het zei. Zoiets zou ik normaal nooit doen. Ik, June Castel, die zich af ging melden voor haar werk? Ik kon er bijna een artikel over gaan schrijven. Mijn hart ging tekeer. Wat zou ze zeggen? Dat het niet kon? Moest ik nog een uitleg geven? Ja, het klonk ook raar, ik ga een maand weg. Maar wat moest ik zeggen? 'Ehmm...' hoorde ik Sue stammelen. Ik hoorde dat ze er zelf ook een beetje overrompelt door was. Was het geen stom plan? Ik ook altijd met mijn ideeën. Soms steeg het allemaal even naar mijn bol. 'Ik zal het doorgeven June, kan ik verder nog iets voor je doen?' vroeg ze Ik stamelde aan de telefoon. 'Eh..Nee, ik geloof het niet' en voor ik me kon bedenken had ik al ophangen. En nu? Ik staarde naar de spiegel. Er kwam een kleine glimlach op mijn gezicht, hij werd steeds breder. 'Ik ga naar Amerika!' gilde ik. 'Amerika, Amerika!' huppelde ik door de kamer heen. Ik pakte mijn mobiel en stuurde een smsje naar Lauren.

Hi Lau, ik ben bang dat
je me even moet gaan missen...
Want ik ga naar Amerika!!!!!
xxx

[Cubiculum Nephilia]

Hey hey, ik heb je stukje gelezen en ik moet zeggen dat je op een fijne manier schrijft. Het leest in ieder geval gemakkelijk. Alleen zouden er misschien meer alinea's in mogen. Nu is het een lange lap tekst zonder even rust, om het zo maar te zeggen.
_
Het was een herfstachtige dag, de lucht kleurde grijs en grauw. De bomen in de wijk begonnen langzaam hun roodbruine jasjes te verliezen en het heerlijke zomer gevoel vaagde met de tijd weg. De kleine regendruppels tikte zachtjes tegen het raam. Het was laat in de middag en ik had me weer eens in mijn favoriete hoekje genesteld.
In mijn handen een dampende kop chocolade melk, en op mijn schoot mijn lievelings weg-zwijmel-boek. Hoewel ik het boek van voor naar achter en van achter naar voren kende, vond ik het heerlijk om op dagen als vandaag me af te sluiten van de wereld en helemaal in het boek op te gaan. Bladzijde voor bladzijde bestudeerde in het boek elke keer weer, alsof ik het nog nooit gelezen had.
Het was een fascinerend verhaal, over een meisje die haar geliefde moest missen. En zodra hij terug kwam is hij een totaal ander persoon geworden. Het was een spannend en mysterieus boek.
_

Zo zou het bijvoorbeeld ook kunnen. Dat geeft gewoon even wat meer rust voor tijdens het lezen. Misschien dat je het in Word wel met alinea's hebt staan en dat het hier op het forum aan-een wordt geplakt, dat weet ik niet. Maar mijn advies is om hier je post dan nog even na te lezen en op plekken waar je bijv. in Word wel je enters hebt staan, om die hier ook weer even toe te voegen.

Wat mij wel erg opviel is dat je hoofdpersoon werkt voor New York Times en dan op vakantie gaat in Amerika. Niet helemaal logisch zoals je het hebt geschreven. Want in je verhaal staat het alsof ze gewoon in Nederland ofzo woont. Nu lijkt het dus te botsen omdat ze voor de New York Times werkt (dus in Amerika lijkt te wonen) en dan enthousiast roepen dat je in Amerika op vakantie gaat, terwijl ze er al lijkt te zijn.

Misschien word ik nu wat vaag met de uitleg, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Het klinkt gewoon logischer als ze bijvoorbeeld voor de Volkskrant zou werken en dan op vakantie naar Amerika zou gaan. Zoiets.

Verder niet echt iets aan te merken, je geeft voldoende detail om het beeld van de kamer voor je te krijgen, dus het trekt de lezer wel in het verhaal.
Schrijf vooral verder, want hoewel er weinig gebeurd, maakt het verhaal wel nieuwsgierig naar meer.

[Roses]

Hahaha, dat is echt heel stom, daar heb ik eigenlijk helemaal niet over nagedacht!
Nee ik snap wat je bedoelt, als je nu zo naar de tekst kijkt, ziet het er niet echt aantrekkelijk uit om te lezen. Ik ga er op letten als ik het verder schrijf!

Bedankt voor je tips! =)

[justme]

wow, echt aan dit verhaal kan je zien, dat jij inlevingsvermogen hebt!
Als ik dit verhaal lees, voel ik precies wat je bedoelt en wat je hoofdpersoon voelt. Echt geweldig gedaan. Je ziet gewoon het hele plaatje voor je zoals jij het doet ! dat vind ik echt knap, je zegt dat je nog niet zo veel ervaring hebt, maar dan zie je maar weer dat schrijven je in de vingers moet zitten!

ik vind die ene zin van, het boek van voren naar achteren en van achter naar voren kennen, een geweldige zin! leuk gevonden.

ik hoop dat je snel weer wat schrijft, want je maakt mij nieuwsgierig.

Succes!