Dromen

[Iris !]

Hee!

Het is al zó lang geleden dat ik een verhaal geschreven heb, maar ik heb weer een beginnetje. Ik had een tijd lang gewoon geen inspiratie, maar laatst had ik een vage droom die me aan het denken zette. Vandaar dit verhaal. Het is een klein beginnetje, maar ik hoop het ooit af te maken (ik ken mezelf heel goed, vaak lukt dit niet).

Na een totaal misgelopen auditie is Lize het helemaal zat; Haar vrienden, haar dorp, eigenlijk haar hele leven. Ze besluit op kamers te gaan en een tussenjaar te volgen in een stad ver weg van de hare, in een poging haar dromen alsnog te vervullen. Ze ontmoet nieuwe mensen en maakt allerlei dingen mee, die haar leven meer veranderen dan ze ooit verwacht had..

**

Nog nooit eerder was ik zo overtuigd geweest van mijn eigen kunnen, het was iets zeldzaams. Zeker was ik nooit geweest, en al helemaal niet op dit gebied, maar deze keer wist ik het echt. Ik voelde het gewoon; Het ging mij lukken. Het ging mij lukken om iedereen te verslaan, het ging mij lukken om door te dringen naar de volgende ronde en het ging mij lukken om te winnen. Het was dan ook een flinke klap geweest dat het iedereen behalve mij lukte, om door te dringen naar de volgende ronde. Dromen in duigen, toekomst verpest.
“Je bent nog te jong en we zien hét gewoon niet,” werd er gezegd. Tja, ‘hét’ ontbrak, maar waar vond ik dat? In ieder geval niet in de dichtstbijzijnde supermarkt. Maargoed. Ik huilde drie dagen achtereen, weigerde nog van mijn slaapkamer af te komen en leefde van chocola, chips en friet. Dat was de eerste fase van verwerking. Gelukkig duurde deze maar drie dagen, want de hoeveelheid junkfood die ik naar binnengewerkt had, was bijna onmenselijk. Formaat zeekoe had ik nog net niet bereikt toen de tweede fase aanbrak; De fase van ontkenning.

Ik ben dol op reacties enzo, dan weet ik ook meteen of alles in de smaak valt!
Laat me weten wat je ervan vindt

[Spoekie]

Heey,
Ik vind het een leuk begin. Het is wel een beetje kort dus ik weet nog niet of het in de smaak valt Maar ik ben in iedergeval nieuwsgierig naar het volgende stuk.

Liefs Spoekie

[Iris !]

Hee!
Bedankt voor je reactie, daar ben ik heel bij mee Je kunt nu inderdaad nog vrij weinig zeggen over de inhoud enzo, dus daarom plaats ik nu een nieuw stukje!

**

“Ja, natuurlijk vind ik het jammer. Maar er zijn nog zoveel andere leuke dingen te doen.” Ik kon het gewoon niet geloofwaardig laten klinken, al was ik dan tenminste wel van de vragende mensen af. Had ik het maar niet aan de grote klok gehangen dat ik auditie ging doen! Het zoveelste verwijt naar mezelf. Ach, de ontkenning zou eeuwig blijven duren, de deuk in mijn zelfvertrouwen zou nooit meer helen, maar ik wist in ieder geval één ding; Ik moest weg hier. Weg uit dit benauwende dorp waar iedereen wist wie ik was, wat ik allemaal deed. Geen enkele actie kon hier onopgemerkt blijven, er was namelijk altijd wel een praatgrage buurvrouw in de buurt die alles nauwkeurig in de gaten hield. Het leek soms wel alsof ze een boekje bijhield, waarin ze alles opschreef wat er in het dorp gebeurde. Dat was ik zat. Dat controleren, dat eeuwige geroddel.

“Kijk! Daar heb je dat meisje dat auditie deed voor de Toneelschool, maar niet doorgelaten werd. En dat terwijl ze zei dat haar kansen zeer groot waren!”
Wijze les voor de rest van je leven; Houd alles voor jezelf, tenzij je iemand écht vertrouwt. Ik vertelde mijn moeder weg te willen uit het dorp. Ik zou op kamers gaan, een tussenjaar volgen, mezelf iedere avond bezatten en alle soorten drugs uitproberen die er bestonden. Dat laatste vertelde ik overigens niet aan haar (en wou ik ook helemaal niet) maar het klonk gewoon ontzettend stoer. Na enkele huilbuien van mijn moeders kant, want ze was toch o zo gehecht aan haar enige dochter (ik kon haar geen ongelijk geven, nu zat ze alleen nog maar met mijn iets minder intelligente broertje en vader opgescheept), stemde ze toe; Ik was vrij. Hoewel ik het toch wel een beetje eng vond om mijn veilige thuishaven te verlaten, had ik binnen de kortste keren een kamer gehuurd in een plaats waarvan ik de naam nog steeds niet wist. Maar dat was ook niet belangrijk, dat was namelijk de reisafstand met de trein; Twee volle, heerlijke uren! Ik pakte mijn koffers, nam afscheid van iedereen en nam een nieuw nummer. Zo trouw waren mijn vrienden nooit aan mij geweest, dus ze zouden mij waarschijnlijk ook niet zo missen. Daarnaast leek het me heerlijk om aan nieuw leven te beginnen, zonder te hoeven denken aan het verleden. Ik schreef me in voor de vooropleiding toneel (je moest toch iets doen) en plande een datum waarop ik zou vertrekken. Mijn vleugels uit zou slaan en.. Nouja, je snapt het wel.

Voordat ik het wist was de dag aangebroken waarop ik zou vertrekken en ik was bloednerveus. Ik kon niet meer stoppen met trillen en had al twee dagen bijna niets meer gegeten. De gepakte koffers, de verhuiswagens die mijn spullen al weggebracht hadden. Heftig. Het kwam ineens wel heel dichtbij. Ik zou alleen zijn, helemaal alleen. Geen moeder meer die de wc schoonmaakt, geen broertje die je de schuld kon geven. Je liet al het vertrouwde achter, om opnieuw te beginnen. Maar dat was uiteindelijk wat ik wou, en ik wist dat ik offers moest maken. Toen we op het treinstation stonden, omhelsde ik iedereen stevig en slikte. Ik keek nog even achteruit toen ik de trein instapte, maar wendde algauw mijn blik weer af. Toen ik eindelijk een plaats gevonden had in de trein en de deuren zich sloten, wist ik het; Het was begonnen, eindelijk. Ik kon beginnen met leven!

[Sabbientje]

Laten we hopen dat je inspiratie nog even blijft hangen, want ik ben wel benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren.
Je verhaal leest prettig weg. Kon zo op het eerste gezicht geen spelfouten ontdekken.
Ik heb wel het idee dat je af en toe iets meer de enterknop mag bedienen. (geen wit regel, maar een gewone enter)

Schrijf vooral snel verder. Ben zeer benieuwd naar de rest.